The capuchin monkeys, formerly all placed in the genus Cebus, are now often separated into two genera, Cebus (for the gracile or untufted capuchins) and Sapajus (for the robust or tufted capuchins). Although the distinction between these two groups was well established by the mid-20th century, the delineation of species and subspecies has been less stable.Until the early 21st century, however, four species of capuchins were generally recognized: White-faced Capuchin (C. capucinus), White-fronted Capuchin (C. albifrons), the Weeper Capuchin (C. olivaceus or nigrovittatus), and a single robust species, the Brown Capuchin (C. apella). Within these species, various subspecies were often recognized. Based on more recent work, however, including molecular phylogenetic studies, Rylands and Mittermeier (2013) recognized 14 species of Cebus (and eight Sapajus), with the clear understanding that this is unlikely to be the last word on capuchin taxonomy as additional samples and data are acquired and analyzed.
See Rylands and Mittermeier (2013) for a review of capuchin biology and systematics and references to key literature.
Els caputxins són els membres del gènere Cebus de primats platirrins de Mesoamèrica i Sud-amèrica; deuen el seu nom als frares caputxins, a causa del fet que la seva caputxa té un color similar als pèls que envolten la cara d'aquests micos. Els caputxins són petits, típicament d'uns 45 cm. de llarg, amb una cua prènsil que enrotllen al voltant de les branques per a ajudar-se en el moviment al voltant dels arbres. Es creu que el mico caputxí és el més intel·ligent dels micos del Nou Món, li agrada explorar i quan és observat en captivitat, sovint romp en trossos les coses que troba.
En general el mico jove és més clar que l'adult, la seva cua és del mateix llarg que el cos.
Normalment viu en ramat, per això si s'alliberen caputxins captius es fa sempre en grup.
Els caputxins són els membres del gènere Cebus de primats platirrins de Mesoamèrica i Sud-amèrica; deuen el seu nom als frares caputxins, a causa del fet que la seva caputxa té un color similar als pèls que envolten la cara d'aquests micos. Els caputxins són petits, típicament d'uns 45 cm. de llarg, amb una cua prènsil que enrotllen al voltant de les branques per a ajudar-se en el moviment al voltant dels arbres. Es creu que el mico caputxí és el més intel·ligent dels micos del Nou Món, li agrada explorar i quan és observat en captivitat, sovint romp en trossos les coses que troba.
En general el mico jove és més clar que l'adult, la seva cua és del mateix llarg que el cos.
Normalment viu en ramat, per això si s'alliberen caputxins captius es fa sempre en grup.
Cebus je rod ploskonosých opic z čeledi malpovití.
Cebus je rod ploskonosých opic z čeledi malpovití.
Die Ungehaubten Kapuziner (Cebus) sind eine Primatengattung aus der Gruppe der Neuweltaffen. Es sind waldbewohnende, allesfressende Tiere, die in Gruppen leben. Ungehaubte Kapuziner kommen in Mittel- und dem nördlichen Südamerika vor. Ihr Verbreitungsgebiet reicht von Honduras bis in das Amazonasbecken.
Ungehaubte Kapuziner sind mittelgroße Primaten mit einem Gewicht von etwa 2 bis 3 kg bei den Weibchen und 3 bis 4 kg bei den Männchen. Der Rumpf ist schlank, die Vorder- und Hintergliedmaßen sind annähernd gleich lang. Die Finger sind kurz und der Daumen ist opponierbar, wodurch diese Primaten manuell sehr geschickt sind. Der Schwanz ist greiffähig, aber kein voll ausgebildeter Greifschwanz mit unbehaartem Hautfeld, wie er bei den Klammerschwanzaffen vorkommt. Die Färbung des Fells ist variabel, meist ist der Rumpf in Braun- oder Schwarztönen gehalten.
Von Sapajus (Gehaubte Kapuziner), der zweiten Kapuzineraffengattung, können die Ungehaubten Kapuziner vor allen durch das Fehlen des für die Gehaubten Kapuziner typischen Schopfes auf der Oberseite des Kopfes, das Fehlen von deren Bärten und die im Vergleich zu den Gehaubten Kapuzinern längeren Arme und Beine unterschieden werden. Letzteres verleiht den Ungehaubten Kapuzinern ein insgesamt grazileres Aussehen. Weitere Unterschiede betreffen die Schädelmorphologie. So besitzen sie keinen Scheitelkamm, der bei allen Arten der Gattung Sapajus vorhanden, aber je nach Art unterschiedlich groß ist. Ihre Augenhöhlen sind größer und breiter, ihre Apertura piriformis (die Öffnung des Gesichtsschädels zur Nasenhöhle) ist genau so hoch wie breit (bei Sapajus höher als breit). Der Jochbogen ist bei den Ungehaubten Kapuzinern grazil, bei den Gehaubten Kapuzinern kräftig ausgebildet. Die Eckzähne der Ungehaubten Kapuziner sind lang und relativ dünn, die der Gehaubten Kapuziner kurz und robust.
Wo Ungehaubte und Gehaubte Kapuziner zusammen leben, das ist vor allem im Amazonasbecken der Fall, bilden Ungehaubte Kapuziner größere Gruppen und leben eher in der Schicht der niedrigen Bäume. Werkzeuggebrauch konnte bei Ungehaubten Kapuzinern bisher nicht beobachtet werden. Bei in trockeneren Habitaten vorkommenden Gehaubten Kapuzinern ist er dagegen allgegenwärtig, bei ihren Gattungsgenossen in Regenwäldern fehlt aber bisher ebenfalls der Nachweis.
Die Gattung der Ungehaubten Kapuziner wird gegenwärtig (Januar 2015) in 14 Arten unterteilt.[1][2]
Die Gattung Cebus wurde 1777 durch den deutschen Gelehrten Johann Christian Polycarp Erxleben aufgestellt, mit dem Weißschulterkapuziner (Cebus capucinus) als Typusart.
Der letzte gemeinsame Vorfahre aller Kapuzineraffen lebte wahrscheinlich im späten Miozän vor etwa 6,2 Millionen Jahren. Die Ungehaubten Kapuziner entwickelten sich wahrscheinlich im Amazonasbecken und breiteten sich von dort in Richtung Mittelamerika aus.
Die Ungehaubten Kapuziner (Cebus) sind eine Primatengattung aus der Gruppe der Neuweltaffen. Es sind waldbewohnende, allesfressende Tiere, die in Gruppen leben. Ungehaubte Kapuziner kommen in Mittel- und dem nördlichen Südamerika vor. Ihr Verbreitungsgebiet reicht von Honduras bis in das Amazonasbecken.
Machin[1] (genus Cebus) nisqakunaqa huk Uralan Abya Yalap paray sach'a-sach'ankunapi k'allmakunapi kawsaq k'usillukunam.
Kaymi huk rikch'aqninkuna:
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Machin
Machin (genus Cebus) nisqakunaqa huk Uralan Abya Yalap paray sach'a-sach'ankunapi k'allmakunapi kawsaq k'usillukunam.
Капуцин (лат: Cebus) — Cercopithecidae дезала, тӀакхета маймал да.
Капуцин (латин кылын Cebus) – Cebidae семьяысь Америкалэн пичи маймыл.
Капуциндер (лат. Cebus) — маймылдардын бир уруусу, буларга бир нече түр кирет: ак төш капуцин (лат. C. capucinus), кара баш күрөң капуцин (C. apella).
Капуциндер (лат. Cebus) — маймылдардын бир уруусу, буларга бир нече түр кирет: ак төш капуцин (лат. C. capucinus), кара баш күрөң капуцин (C. apella).
Gracile capuchin monkeys are capuchin monkeys in the genus Cebus. At one time all capuchin monkeys were included within the genus Cebus. In 2011, Jessica Lynch Alfaro et al. proposed splitting the genus between the robust capuchin monkeys, such as the tufted capuchin, and the gracile capuchins.[1] The gracile capuchins retain the genus name Cebus, while the robust species have been transferred to Sapajus.[1][3]
Following Groves (2005), taxa within the genus Cebus include:[4]
Subsequent revisions have split some of these into additional species:[5]
The placement of the Trinidad white-fronted capuchin is controversial; the American Society of Mammalogists classifies it as conspecific with C. brunneus based on a 2012 study later found to be flawed, while the IUCN Red List classifies it as a distinct species (Cebus triniatis) due to debate over the aforementioned study, and the ITIS classifies it as a subspecies of C. albifrons, also due to debate over the aforementioned study.[6][7][8][9]
Philip Hershkovitz and William Charles Osman Hill published taxonomies of the capuchin monkeys in 1949 and 1960, respectively.[1] These taxonomies established four species of capuchin monkey in the genus Cebus. One of those species, Cebus apella, is a robust capuchin and is now included in the genus Sapajus. The other three Cebus species included in that taxonomy were the gracile capuchin species Cebus albifrons, Cebus nigrivittatus and the type species Cebus capucinus.[3] Cebus nigrivittatus was subsequently renamed Cebus olivaceus.[3][10] Cebus kaapori had been considered a subspecies of C. olivaceus but Groves (2001 and 2005) and Silva (2001) regarded it as a separate species.[11]
The gracile capuchins, like all capuchins, are members of the family Cebidae, which also includes the squirrel monkeys. The evolution of the squirrel monkeys and capuchin monkeys is believed to have diverged about 13 million years ago.[1] According to genetic studies led by Lynch Alfaro in 2011, the gracile and robust capuchins diverged approximately 6.2 million years ago.[1][3] Lynch Alfaro suspects that the divergence was triggered by the creation of the Amazon River, which separated the monkeys in the Amazon north of the Amazon River, which evolved into the gracile capuchins, from those in the Atlantic Forest south of the river, which evolved into the robust capuchins.[1][3]
Gracile capuchins have longer limbs relative to their body size compared with robust capuchins.[1] Gracile capuchins also have rounder skulls and other differences in skull morphology.[1] Gracile capuchins lack certain adaptations for opening hard nuts which robust capuchins have.[1] These include differences in the teeth and jaws, and the lack of a sagittal crest.[1] Exterior differences include the fact that, although some females have tufts on their head (Humboldt's white-fronted capuchin and Guianan weeper capuchin), no male gracile capuchin has tufts, while all robust capuchins have tufts.[1] Also, no gracile capuchins have beards.[1]
Gracile capuchin monkeys have a wide range over Central America and north and north-west South America. The Panamanian white-headed capuchin is the most northern species, occurring in Central America from Honduras to Panama.[5] The Colombian white-headed capuchin also has a northern distribution in Colombia and Ecuador west of the Andes.[5] The white-fronted capuchin is found over large portions of Colombia, Peru and western Brazil, as well as into southern Venezuela and northern Bolivia.[12] The weeper capuchin is found over much of Venezuela and over The Guianas, as well as part of northern Brazil.[10] The Kaapori capuchin has a range that is disjoint from the other gracile capuchins, living in northern Brazil within the states of Pará and Maranhão.[11] The only species to inhabit the Caribbean islands is the Trinidad white-fronted capuchin.
Some gracile capuchins are known to use tools. These include white-headed capuchins rubbing secretions from leaves over their bodies, using leaves as gloves when rubbing fruit or caterpillar secretions and using tools as a probe.[1][13] White-fronted capuchins have been observed using leaves as a cup to drink water.[13]
Intrasexual selection, or male-male competition, occurs when males invoke contests in order to gain the opportunity to reproduce with a female and maximize their reproductive success.[14] Often males are adorned with weaponry, which can be used in order to increase their chances of winning contests for possible mates.[15] In the genus Cebus, there is a large amount of dimorphism in canine size between males and females.[15] Canines are hypothesized to be larger in males because canine dimorphism is generally correlated to male-male competition.[15] In the wedge-capped capuchin there is a larger amount of canine dimorphism compared to the white-faced capuchin and the white-fronted capuchin.[15] The difference in canine dimorphism between these species can be correlated to the differences in social structure of these three groups. The alpha male of the wedge-capped capuchin tends to monopolize mating, therefore engaging in more male-male competition, while in the white-faced capuchin and in the white-fronted capuchin the alpha male does not monopolize mating and allows subordinate males to mate with females.[15] While not much is known about the Kaapori capuchin, due to its low population size, it is likely it would possess more canine dimorphism, like the wedge-capped capuchin, because of its similar social structure with a monopolizing alpha male and peripheral subordinate males.[16]
If a female is presented an opportunity to copulate with a male she will evaluate both the costs and benefits of that male. Females can obtain direct benefits from males she mates with, where the female gains an instant benefit from the male to herself.[17] Direct benefits that would apply to females of the genus Cebus would include; vigilance from males,[18] protection from predators and conspecifics,[17] and increased resources.[19] Females can also benefit indirectly from males, in the form of phenotypic and genotypic benefits to her offspring[20] as well as male protection of those offspring.[17] Alpha males are more fit, and therefore more likely, to provide direct and indirect benefits to the female compared to other subordinate males.[17] In the white-faced capuchin the alpha male fathers 70-90% of the offspring produced by females in his group.[17] It is hypothesized that females are mating with alpha males while they are ovulating and then mating with subordinate males after they are no longer conceptive.[17] Some female primates, like in the white-fronted capuchin, will mate will subordinate males while they are no longer conceptive in order to decrease the amount of resource competition and increase the amount of male protection for her offspring.[18]
Capuchin infants are born in an altricial state, which means they need a lot of parental care in order to survive.[21] The majority of parental care in the genus Cebus is provided by the mother, but in the case of the wedge-capped capuchin, parental care is also provided by other conspecific females; this type of care is referred to as allomaternal care.[21] In the wedge-capped capuchin, the mother will provide the infant care for the first three months, however for the next three months the infant relies on the care of other females.[21] In agreement with kin selection theory, kin of the mother are more likely to provide care to the infant compared to other females in the group; siblings were four times as likely to provide infant care compared to other group females.[21] Male parental care is rare in the genus Cebus, only in the white-headed capuchin is there some interaction between males and offspring.[22] In white-headed capuchins males will often investigate, or at least tolerate, their offspring.[22] Alpha males are also more likely to interact with their offspring than subordinate males.[22]
All gracile capuchin species except the Kaapori capuchin are rated as least concern by the International Union for Conservation of Nature.[23][10][12] The Kaapori capuchin is rated as critically endangered.[11]
.jpg)
{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Gracile capuchin monkeys are capuchin monkeys in the genus Cebus. At one time all capuchin monkeys were included within the genus Cebus. In 2011, Jessica Lynch Alfaro et al. proposed splitting the genus between the robust capuchin monkeys, such as the tufted capuchin, and the gracile capuchins. The gracile capuchins retain the genus name Cebus, while the robust species have been transferred to Sapajus.
Los monos capuchinos gráciles son los miembros del género Cebus de primates platirrinos de América Central y del Sur. Deben su nombre a los frailes capuchinos, cuya capucha tiene un color similar a los pelos que rodean la cara de estos monos. Los capuchinos son pequeños, típicamente de unos 100 cm de largo, con una cola prensil que enrollan alrededor de las ramas para ayudarse en el movimiento alrededor de los árboles. Se cree que el mono capuchino es el más inteligente de los monos del Nuevo Mundo, le gusta explorar y cuando es observado en cautiverio, a menudo reduce a piezas las cosas que halla. En general el mono joven es más claro que el adulto, su cola es de la misma longitud que el cuerpo. Normalmente vive en manada, por eso cuando se liberan capuchinos cautivos se hace siempre en grupo.
Los monos capuchinos gráciles son los miembros del género Cebus de primates platirrinos de América Central y del Sur. Deben su nombre a los frailes capuchinos, cuya capucha tiene un color similar a los pelos que rodean la cara de estos monos. Los capuchinos son pequeños, típicamente de unos 100 cm de largo, con una cola prensil que enrollan alrededor de las ramas para ayudarse en el movimiento alrededor de los árboles. Se cree que el mono capuchino es el más inteligente de los monos del Nuevo Mundo, le gusta explorar y cuando es observado en cautiverio, a menudo reduce a piezas las cosas que halla. En general el mono joven es más claro que el adulto, su cola es de la misma longitud que el cuerpo. Normalmente vive en manada, por eso cuando se liberan capuchinos cautivos se hace siempre en grupo.
Cebus edo tximino kaputxinoak Erdialdeko Amerikako eta Hego Amerikako Platyrrhini taldeko primate genero bat da. Txikiak dira, 45 bat zentimetroko luzerakoak. Isatsa bere baitan bil daiteke eta, beraz, isatsetik eskegi daitezke zuhaitzetako adarretatik. Uste denez bere ahaideen artean argiena da.
2 Cebus annellatus daturik gabe 3 Cebus apella 
Cebus edo tximino kaputxinoak Erdialdeko Amerikako eta Hego Amerikako Platyrrhini taldeko primate genero bat da. Txikiak dira, 45 bat zentimetroko luzerakoak. Isatsa bere baitan bil daiteke eta, beraz, isatsetik eskegi daitezke zuhaitzetako adarretatik. Uste denez bere ahaideen artean argiena da.
Kapusiiniapinat (Cebus) ovat kierteishäntäapinoiden heimoon kuuluva suku Keski- ja Etelä-Amerikassa eläviä uuden maailman apinoita. Kapusiiniapinat ovat alaheimonsa (Cebinae) ainoa suku. Ne ovat saaneet nimensä kapusiini-munkkiveljeskunnan mukaan.
Kapusiiniapinat ovat keskikokoisia, lyhytkarvaisia, pituudeltaan 30–56 cm, ja niiden häntä on suurin piirtein yhtä pitkä kuin muu ruumis. Kapusiiniapinat painavat noin 2,5–5 kg[3]. Niiden häntä on kokonaan karvainen, mutta silti kätevä apuväline. Väritykseltään kapusiiniapinoiden ruumis, kädet, jalat ja häntä ovat tummia (ruskeita tai mustia), kun taas naama, kurkku ja rintakehä ovat vaaleita. Päälaella niillä on musta "myssy". Väritys vaihtelee lajeittain ja yksilöittäin.
Kapusiiniapinoita esiintyy Keski- ja Etelä-Amerikasta.
Kapusiiniapinat viettävät suurimman osan ajastaan puissa, mutta ne käyvät myös maassa. Ne etsivät aktiivisesti ravintoa päivisin, lukuun ottamatta pientä torkkuhetkeä keskipäivällä, ja nukkuvat öisin puussa.
Kapusiiniapinoiden luontaisia vihollisia ovat esimerkiksi suuret haukat, kissaeläimet ja käärmeet.
Kapusiiniapinoiden ruokavalio on vaihtelevampi kuin muilla kierteishäntäapinoilla. Ne ovat kaikkiruokaisia ja syövät kasviksia, hedelmiä, pähkinöitä, versoja, hyönteisiä, hämähäkkejä, linnunmunia ja pieniä selkärankaisia. Vesistöjen lähistöllä elävät kapusiiniapinat käyttävät ravintonaan myös rapuja ja simpukoita, joita ne avaavat työkaluina käyttämiensä esineiden avulla.
Kapusiiniapinat elävät 6–40 jäsenen ryhmissä. Naaraat saavat jälkeläisen joka toinen vuosi 160–180 päivän kantoajan jälkeen. Vankeudessa kapusiiniapinat ovat eläneet jopa 45-vuotiaiksi, mutta luonnossa ne elävät noin 15–25-vuotiaiksi.
Kapusiiniapinat tunnetaan älykkyydestään ja niitä pidetään uuden maailman apinoista älykkäimpinä. Ne osaavat suunnitella tulevaisuutta, ovat jokseenkin tietoisia itsestään ja osaavat muun muassa avata luonnossa simpukoita, kovakuorisia hedelmiä ja vastaavia työkaluja apunaan käyttäen. Nuoret kapusiiniapinat oppivat vanhemmilta työkalujen käytön. Vankeudessa kapusiiniapinoiden on havaittu olevan erittäin oppivaisia, ja niitä on menestyksekkäästi opetettu käyttämään monenlaisia työkaluja ja ratkaisemaan ongelmia.
Kapusiiniapinat (Cebus) ovat kierteishäntäapinoiden heimoon kuuluva suku Keski- ja Etelä-Amerikassa eläviä uuden maailman apinoita. Kapusiiniapinat ovat alaheimonsa (Cebinae) ainoa suku. Ne ovat saaneet nimensä kapusiini-munkkiveljeskunnan mukaan.
Cebus est un genre de singes du Nouveau Monde de la famille des Cebidae.
Historiquement, Cebus incluaient tous les sapajous. Des études phylogénétiques récentes ont démontré que les espèces du groupe de Cebus apella s'étaient séparées de celles du groupe de Cebus capucinus au Miocène déjà. Elles ont donc été replacées dans un genre à part, Sapajus[1],[2].
Selon ITIS (20 septembre 2019)[3] :
Cebus est un genre de singes du Nouveau Monde de la famille des Cebidae.
Cebus Erxleben, 1777 è un genere di primati Platirrini, ascritto alla sottofamiglia Cebinae, nell'ambito della famiglia Cebidae.
A questo genere vengono ascritte le scimmie note col nome comune collettivo di cebi (dal greco Kébos, "scimmia dalla coda lunga") o cappuccine, diffuse dall'Honduras al Paraguay ed all'Argentina settentrionale.
Devono il nome comune alla somiglianza fra la colorazione del mantello (in particolare Cebus capucinus) con gli abiti di un frate francescano, con tanto di cappuccio: il corpo, gli arti e la nuca sono infatti solitamente di colore scuro, mentre attorno alla faccia e su gola e petto il pelo ha colore bianco.
Si tratta di scimmie di medie dimensioni (110 cm di lunghezza totale massima, per un peso medio di circa 6 kg), con la coda lunga esattamente quanto il corpo: tale appendice non è prensile e viene spesso portata arricciata o piegata a virgola verso il basso.
Tutte le specie hanno abitudini diurne ed arboree: nelle ore centrali del giorno, possono cercare riparo in posti freschi e restare inattive per un periodo di circa un'ora. Di notte, invece, dormono sugli alberi, solitamente appoggiate alle biforcazioni dei rami.
Vivono in gruppi di 6-40 esemplari, comprendenti numerose femmine fra loro imparentate coi propri cuccioli e numerosi maschi, uno dei quali è il maschio dominante: costui ha il diritto di accoppiarsi per primo con le femmine. In alcune specie (come Cebus capucinus), tuttavia, il maschio condivide l'onere della guida del gruppo con una femmina dominante.
Il gruppo marca l'area centrale del proprio territorio con l'urina, difendendolo da eventuali intrusioni: le aree periferiche dei territori possono sovrapporsi fra loro.
Le abitudini sociali delle scimmie di questo genere sono straordinariamente simili a quelle delle scimmie del Vecchio Mondo: si ritiene che questo caso di convergenza evolutiva si sia mostrato come risposta a diete e predatori simili nei due continenti, che hanno portato a stili di vita simili.
La loro dieta è molto opportunistica: mangiano frutta e semi, ma non disdegnano uccelli e le loro uova, grossi insetti ed altri piccoli vertebrati.
Le femmine si riproducono ogni due anni: la gestazione dura circa sei mesi, al termine dei quali nasce un unico cucciolo, che si attacca prima al petto materno e poi si sposta sul dorso.
La maturità viene raggiunta in queste specie piuttosto tardivamente: i maschi diventano sessualmente maturi solamente ad otto anni, mentre le femmine impiegano la metà del tempo.
La speranza di vita di questi animali in natura è di circa vent'anni.
Con una massa cerebrale di circa 40 g, vengono considerate le più intelligenti fra le platirrine: possono infatti utilizzare strumenti, come sassi e pezzi di legno, per spaccare i gusci dei semi o degli animali, mentre i giovani imparano le varie tecniche osservando gli adulti. Quando mangiano sugli alberi, inoltre, incrociano le gambe per evitare che il succo o dei pezzi del cibo cadano al suolo, divenendo irreperibili. Durante la stagione delle piogge, quando le zanzare sono particolarmente abbondanti, questi animali sono stati osservati mentre si strofinavano sul corpo dei millepiedi schiacciati, che agivano come repellente naturale.
Davanti ad uno specchio, infine, questi animali mostrano comportamenti intermedi fra la coscienza dell'avere davanti a sé una propria immagine riflessa e l'avere un animale estraneo: mentre solitamente le femmine tendono ad evitare gli sguardi diretti con individui estranei dello stesso sesso e i maschi invece tendono ad utilizzare questa forma di sfida, davanti ad uno specchio avviene tutto il contrario, ossia la femmina vede la propria riflessione come un esemplare familiare, mentre i maschi mostrano segni di smarrimento[1].
Non è ancora chiaro se invece le cappuccine siano in grado di immedesimarsi nella situazione di altri esemplari, come previsto dalla teoria della mente: possono ad esempio essere addestrate a chiedere ad una terza persona di dar loro il cibo, qualora esse non sappiano dove esso si trovi ma sappiano che questa persona conosce la sua ubicazione[2], ma altri esperimenti hanno invece dimostrato che in altri campi queste scimmie non utilizzano una teoria della mente[3].
Al genere sono attualmente ascritte 14 specie:[4]
Alcune scimmie cappuccine che in precedenza venivano attribuite a questo genere, sono oggi attribuite al genere Sapajus.
Essendo molto adattabili e confidenti, non è raro che nelle aree del loro habitat devastate dall'attività umana questi animali eleggano a propria dimora le piantagioni e danneggino i campi coltivati, facendo a volte scorribande nelle case per rubare del cibo[5].
Nei Paesi occidentali, questi animali vengono immediatamente identificati come fedeli compagni dei suonatori ambulanti di organo a rullo: vengono tuttavia largamente impiegati anche nei laboratori di ricerca e come animali domestici, specialmente negli Stati Uniti.
Alcune organizzazioni stanno inoltre studiando un possibile impiego dei cebi come aiutanti di persone affette da paraplegia e quadriplegia: dopo un periodo di acclimatazione nella casa del malato, a contatto con la sua famiglia, l'animale può essere addestrato a compiere alcuni lavori, come cucinare il cibo già pronto in un forno a microonde, aprire bottiglie e lavare la faccia al malato.
Cebus Erxleben, 1777 è un genere di primati Platirrini, ascritto alla sottofamiglia Cebinae, nell'ambito della famiglia Cebidae.
A questo genere vengono ascritte le scimmie note col nome comune collettivo di cebi (dal greco Kébos, "scimmia dalla coda lunga") o cappuccine, diffuse dall'Honduras al Paraguay ed all'Argentina settentrionale.
De kapucijnapen (Cebus) vormen een geslacht van dagactieve breedneusapen. Ze zijn vernoemd naar de kloosterorde van de kapucijnen, omdat hun gezichtstekening doet denken aan de kappen van deze monniken. De kapucijnapen zijn nauw verwant aan de doodshoofdaapjes (Saimiriinae) en de klauwaapjes (Callithrichinae).
Kapucijnapen zijn 305 tot 565 millimeter lang, met een staart van 300 tot 560 millimeter. Ze wegen 1100 tot 4300 gram. Mannetjes zijn groter dan vrouwtjes. Ook hebben ze grotere hoektanden. Het topje van de staart van de kapucijnaap kan dienen als grijpstaart, en kan het gehele lichaamsgewicht dragen.
Het zijn boombewonende dagdieren, die zich het liefst laag in de bomen ophouden. Kapucijnapen komen ook regelmatig op de grond om daar voedsel te zoeken. Kapucijnapen eten voornamelijk rijpe vruchten, bessen en insecten, maar kunnen hun dieet aanvullen met allerhande voedsel. Veelvoorkomende aanvullingen op het dieet zijn bloemen, zaden, groene plantendelen, onrijpe vruchten, wortelen, knoppen, scheuten, schors, gom, landbouwgewassen, slakken, spinnen, eieren en jonge vogeltjes. Dieren die meer aan de kust wonen, eten ook oesters en krabben. Sommige kapucijnapen kunnen harde voorwerpen gebruiken om noten open te breken.
Kapucijnapen kunnen in twee groepsvormen voorkomen: kleine harems van één mannetje en één tot drie vrouwtjes, of in grotere groepen bestaande uit zeven tot twintig dieren, waaronder meerdere mannetjes. Eén mannetje is het dominante mannetje, dat het meest met de vrouwtjes in de groep paart. De laatste groepsvorm komt voornamelijk voor in gebieden met hoge bevolkingsdichtheden. Kapucijnapen kunnen bijzonder agressief worden tegen dieren van een andere groep. Soms komen kapucijnapen ook voor in gemengde groepen met doodshoofdaapjes en zelfs slingerapen.
Kapucijnapen worden veelvuldig gehouden als huisdier, ook in Europa en Noord-Amerika. De import van deze dieren is echter tegenwoordig verboden.
Kapucijnapen komen voor in een groot gedeelte van Latijns-Amerika, van Noord-Argentinië tot Belize en Honduras, van zeeniveau tot een hoogte van 2500 meter. Vooral de bruine kapucijnaap, die voorkomt in bijna geheel Zuid-Amerika ten oosten van de Andes, heeft een groot leefgebied. In sommige gebieden leven meerdere soorten naast elkaar. Kapucijnapen zijn minder kieskeurig over hun leefgebied dan de meeste andere apen van de Nieuwe Wereld, en komen zowel in droge bossen als in regenwoud voor, in mangroves, moerassen, rivierbossen, galerijbossen en in boomsavannes.
Na een draagtijd van 150 dagen wordt één, bij hoge uitzondering twee jongen geboren. De meeste jongen worden vroeg in het regenseizoen geboren, maar de meeste soorten planten zich het gehele jaar door voort. Kapucijnapen planten zich vrij traag voort, ongeveer één keer in de twee jaar. De vrouwtjes zijn meestal vijf à zes jaar oud als ze zich voor het eerst voortplanten.
Kapucijnapen worden behoorlijk oud in vergelijking met andere zoogdieren van dezelfde grootte, ongeveer 44 jaar in gevangenschap maar in het wild ongeveer 40 jaar oud. Een witschouderkapucijnaap is 55 jaar oud geworden.
De leden van de ondergeslacht apella hebben rechtopstaande haren boven op het hoofd en zijn meestal grijsachtig bruin gekleurd. De leden van de ondergeslacht capucinus hebben deze haren niet, en hebben een donkere vacht met een wit gezicht, keel en/of borst.
Sommige bronnen onderscheiden slechts vier soorten. Cebus libidinosus, C. nigritus en C. xanthosternos worden dan beschouwd als ondersoorten van C. apella, en C. kaapori als een ondersoort van C. olivaceus.
De kapucijnapen (Cebus) vormen een geslacht van dagactieve breedneusapen. Ze zijn vernoemd naar de kloosterorde van de kapucijnen, omdat hun gezichtstekening doet denken aan de kappen van deze monniken. De kapucijnapen zijn nauw verwant aan de doodshoofdaapjes (Saimiriinae) en de klauwaapjes (Callithrichinae).
Multimedia w Wikimedia Commons Cebus – rodzaj niewielkiego ssaka naczelnego z rodziny płaksowatych (Cebidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Ameryce Południowej[5].
Długość ciała 33–51 cm, ogona 35–55 cm; masa ciała 1,7–4,7 kg[5].
Do rodzaju należą następujące gatunki[11][12][5]:
Cebus – rodzaj niewielkiego ssaka naczelnego z rodziny płaksowatych (Cebidae).
Cebus (do grego kébos, macaco de cauda longa) é um gênero de macacos do Novo Mundo, pertencente à família Cebidae, que compreendia as espécies designadas vulgarmente como macacos-prego (espécies com topete) e cairara ou caiarara (espécies sem topete). Após uma revisão taxonômica, as espécies com topete passaram a ser agrupadas em um gênero próprio, Sapajus[1]. Os membros deste gênero são encontrados na América Central e América do Sul.[2]
São macacos de tamanho médio, robustos, que apresentam moderado dimorfismo sexual, podendo atingir os 30 a 56 cm de comprimento (com cauda que pode chegar a ser do mesmo comprimento do corpo) e pesar de 2,5 a 5 kg[3]. A coloração da pelagem do corpo varia muito entre as espécies e mesmo dentro delas, variando desde amarelo-claro até o marrom-escuro. As extremidades (membros e cauda) são sempre mais escuras. Quando jovens, a coloração do pelo pode ser um pouco mais clara.
São quadrúpedes arbóreos na maior parte do tempo, mas descem ao solo frequentemente em vegetações mais abertas. Usam a cauda semi-preênsil como auxiliar na sua movimentação.
Vivem em grupos que podem ter mais de 50 indivíduos, mas em geral os grupos tem entre 20 e 30 macacos.
São onívoros e alimentam-se de frutos, nozes, sementes, flores, raízes, insetos, ovos e pequenos vertebrados (roedores, lagartos, aves).
- FRAGASZY, D. M., Visalberghi, E. & Fedigan, L. M. The complete capuchin: the biology of the genus Cebus. Massachusetts: Cambridge University Press, 2004. ISBN 0521667682
Cebus (do grego kébos, macaco de cauda longa) é um gênero de macacos do Novo Mundo, pertencente à família Cebidae, que compreendia as espécies designadas vulgarmente como macacos-prego (espécies com topete) e cairara ou caiarara (espécies sem topete). Após uma revisão taxonômica, as espécies com topete passaram a ser agrupadas em um gênero próprio, Sapajus. Os membros deste gênero são encontrados na América Central e América do Sul.
São macacos de tamanho médio, robustos, que apresentam moderado dimorfismo sexual, podendo atingir os 30 a 56 cm de comprimento (com cauda que pode chegar a ser do mesmo comprimento do corpo) e pesar de 2,5 a 5 kg. A coloração da pelagem do corpo varia muito entre as espécies e mesmo dentro delas, variando desde amarelo-claro até o marrom-escuro. As extremidades (membros e cauda) são sempre mais escuras. Quando jovens, a coloração do pelo pode ser um pouco mais clara.
São quadrúpedes arbóreos na maior parte do tempo, mas descem ao solo frequentemente em vegetações mais abertas. Usam a cauda semi-preênsil como auxiliar na sua movimentação.
Vivem em grupos que podem ter mais de 50 indivíduos, mas em geral os grupos tem entre 20 e 30 macacos.
Cebus là một chi động vật có vú trong họ Cebidae, bộ Linh trưởng. Chi này được Erxleben miêu tả năm 1777.[1] Loài điển hình của chi này là Simia capucina Linnaeus, 1758.
Chi này gồm các loài:
.jpg)
Bài viết liên quan đến Bộ Linh trưởng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Cebus là một chi động vật có vú trong họ Cebidae, bộ Linh trưởng. Chi này được Erxleben miêu tả năm 1777. Loài điển hình của chi này là Simia capucina Linnaeus, 1758.
См. текст
Капуцины (лат. Cebus) — род обезьян объединяет до тридцати подвидов, группируемых в четыре вида. Ареал рода включает в себя обширные пространства тропических лесов от Гондураса на севере до Южной Бразилии на юге.
Их называют «широконосыми обезьянами» из-за широкой перегородки между ноздрями, в противоположность высшим приматам Старого Света (Африка и Азия), которых именуют «узконосыми обезьянами». Человеку тоже свойственна узкая носовая перегородка между ноздрями. Поэтому и ряду других не столь явных признаков приматы Нового Света хорошо обособлены от других высших приматов в результате их длительного и независимого развития. Рост не более 60 см (без учёта хвоста), длина хвоста равна длине тела, вес от 1.5 до 5 кг. Самцы обычно больше самок.
Капуцины живут в кронах гигантских тропических деревьев, где выискивают себе пропитание, состоящее из различных плодов, орехов, семян, сочных побегов, разнообразя его насекомыми, древесными лягушками и содержимым обнаруженных птичьих гнёзд. Эти обезьяны держатся группами в 10—30 особей на определённой территории. Капуцины очень подвижные обезьяны, они бегают и ходят на всех конечностях, редко на двух лапах, иногда прыгают. Их голоса полны разнообразных звуков. Капуцины пользуются заслуженной репутацией как одни из наиболее сообразительных видов приматов Америки. В природе нередко разбивают орехи камнями или отбивают слишком твёрдые плоды о твёрдые сучья деревьев, а пойманных квакш обтирают о кору деревьев, счищая с них слизь; в неволе хорошо поддаются обучению. Они хорошо известны своей привычкой натирать свой мех пахучими веществами. Во время лазания по деревьям капуцин часто пользуется цепким концом хвоста, которым хорошо цепляется за ветки, но повиснуть на хвосте он не может. В противоположность широко распространённому мнению, обезьяны Старого Света и подавляющее большинство Нового не могут повиснуть на хвосте и не делают этого. Исключение в этом отношении составляют ревуны, шерстистые и паукообразные обезьяны.
Капуцины живут колониями или стадами. Целыми днями они кормятся, играют или занимаются грумингом друг друга. Все члены стада заботятся о детёнышах, в случае опасности бросаются на выручку. Предводителем стада является высокоранговый самец, однако он не претендует на всех самок, которые вольны выбирать любого самца в своём стаде. Чем многочисленнее группа, тем успешнее она может противостоять естественным врагам (орлам и другим хищным птицам).
Самки рождают детёныша раз в два года после беременности, которая длится около 160 дней. Обычно рождается один детёныш, масса тела его составляет 8,5 % от веса матери. Иногда рождаются двойни, но нечасто. Первые три месяца жизни детёныш проводит за спиной у матери, перебираясь к ней на грудь, чтобы получить молоко. Потом у них проявляется интересы к окружающему миру, они начинают питаться взрослой пищей. К шестимесячному возрасту они вполне могут обслуживать себя, однако по-прежнему не уходят от матери, которая их защищает и кормит молоком. В возрасте 9—12 месяцев они начинают самостоятельную жизнь. Половая зрелость наступает в возрасте 4—5 лет у самок и самцов, но физическая зрелость у самцов наступает не раньше 6—7 лет.
Ранее все капуцины помещались в род Cebus, однако в 2012 году был предложен новый род Sapajus, в который было предложено поместить виды из группы Cebus apella. Виды из группы Cebus capucinus было предложено оставить в составе рода Cebus.[1][2] Названия приведены в соответствии с АИ[3]
Капуцины (лат. Cebus) — род обезьян объединяет до тридцати подвидов, группируемых в четыре вида. Ареал рода включает в себя обширные пространства тропических лесов от Гондураса на севере до Южной Бразилии на юге.
卷尾猴屬（英语：Gracile capuchin monkey，學名：[[Cebus），是卷尾猴科的一屬，也叫懸猴，分佈于北起中美洪都拉斯，南到南美中部（巴西中部、秘魯東部和巴拉圭）的狹長地帶。
卷尾猴屬包括9種：
%2B(Cebus_capucinus).jpg)
オマキザル属（尾巻猿属、Cebus）は、哺乳綱霊長目オマキザル科の分類群の1つで、新世界ザル（中南米に生息する霊長類の総称）に分類される。オマキザル亜科 Cebinae に属する唯一の属であり、この属には9種のオマキザルが属している。和名のオマキ（尾巻）は、巻いている尾の形状に由来している。また、英語 capuchin あるいはヨーロッパでの名称は、その頭がカプチン僧の頭巾に似ていることに由来している。
オマキザル属の分布は、北は中米のホンジュラスから、南は南米のブラジル、ペルー、パラグアイまでを含む。
オマキザル属に属するサルは中型で、体重は3-4キログラム、頭胴長が40センチメートル前後、尾長が約40センチあり、雌雄間の差は比較的小さい。体色は種によって異なり、ノドジロオマキザルは白と黒とを基調とし、フサオマキザルなど他の種は褐色ないしそれに近い色を基調としている。
尾は、ある程度まで器用に使うことができるが、クモザル亜科の動物ほどではない。尾にはそれほど操作能力がなく，採食や移動の際に姿勢を保持するために用いられることが多い。クモザル亜科とは異なり、尾の先には尾紋を欠く[1]。
昼行性で樹上性であり、おもに果実や昆虫を食べる雑食性である。群れは10-20頭の複雄複雌からなり、群間関係は敵対的である。群内には個体間の優劣関係があるが、比較的寛容である。好奇心が強く、野生で道具使用をおこなう数少ない種を含んでいる。類人猿以外では道具をつかうのはオマキザル位である。硬い木の実を幹に投げつけたり、実と実をぶっつけたりして割って食べる。大きな昆虫もたたきつけて殺してから食べる。チンパンジーの智恵試験でもオマキザルは見事に合格する。棒で食べ物を引き寄せたり、天井からぶらさがっているバナナをとるのも箱を重ねてとるという。絵描き行動をするのも類人猿以外ではオマキザルだけである。表情が豊かでコミュニケーション機構が発達している。[2]。小型のサルであるフサオマキザルは、アマゾンにおいて、オオワシなどの猛禽類に襲われることがある。[3]
霊長類のなかでも多様な知性を示すことで知られ、チンパンジーなど類人猿とならんで心理学的（行動科学的）研究に使用されることが多い。フサオマキザルについては、心理学の実験で、視知覚や道具使用など物理的知性の研究から、協力行動や不公平回避などの社会的知性の研究まで、幅広くおこなわれている[4]。また、フサオマキザルは、介護ザルとして訓練されていることでも知られている。
マリーナ・チャップマンが著書『失われた名前』で一緒に暮したとしているのは、おそらくシロガオオマキザルである。なお、少女は人間社会に復帰をはたした[5]。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 オマキザル属（尾巻猿属、Cebus）は、哺乳綱霊長目オマキザル科の分類群の1つで、新世界ザル（中南米に生息する霊長類の総称）に分類される。オマキザル亜科 Cebinae に属する唯一の属であり、この属には9種のオマキザルが属している。和名のオマキ（尾巻）は、巻いている尾の形状に由来している。また、英語 capuchin あるいはヨーロッパでの名称は、その頭がカプチン僧の頭巾に似ていることに由来している。
꼬리감는원숭이속(Cebus)은 신세계원숭이의 한 속이다. 카푸친원숭이는 중앙아메리카와 아르헨티나 북부처럼 먼 남쪽의 남아메리카에 이르기까지 분포한다. 꼬리감는원숭이속은 꼬리감는원숭이아과(Cebinae)의 두 속 중 하나다.
이 속에 속하는 종들에 대한 분류는 매우 논쟁적이며, 아래에 제안된 목록보다 여러 방식으로 분류된다.[2][3][4][5]
* 재발견된 종.[6]
