Andeiglen (Theromyzon tessulatum) er en op til 10 cm lang igle med fire par øjne, der lever i søer. Arter af andeigler findes på den nordlige halvkugle og i Sydamerika[1].
Iglen sidder i undervandsvegetationen og venter på, at en vært kommer forbi. Når f.eks. en and stikker hovedet ned i vandet, griber iglen fast i næbbet og bevæger sig ind i andens næsebor og svælg for at suge blod. Hvis værten angribes af mange igler, kan den blive kvalt.
Æggene lægges i en kokon, der er fastgjort til planter eller sten. Æggene klækker efter ti dage, hvorefter ynglen sidder fastgjort til den voksne igle i 2-4 måneder. Ynglen har brug for et måltid blod for at udvikles. Man mener iglen har brug for tre af den slags måltider for at blive fuldt udvokset. Iglen forlader værten imellem måltiderne og kan derfor undvære et blodmåltid i mindst ni måneder. Andeiglen benytter som navnet antyder, normalt andefugle som værter, men den kan også sætte sig på gnavere
Andeiglen (Theromyzon tessulatum) er en op til 10 cm lang igle med fire par øjne, der lever i søer. Arter af andeigler findes på den nordlige halvkugle og i Sydamerika.
Iglen sidder i undervandsvegetationen og venter på, at en vært kommer forbi. Når f.eks. en and stikker hovedet ned i vandet, griber iglen fast i næbbet og bevæger sig ind i andens næsebor og svælg for at suge blod. Hvis værten angribes af mange igler, kan den blive kvalt.
Æggene lægges i en kokon, der er fastgjort til planter eller sten. Æggene klækker efter ti dage, hvorefter ynglen sidder fastgjort til den voksne igle i 2-4 måneder. Ynglen har brug for et måltid blod for at udvikles. Man mener iglen har brug for tre af den slags måltider for at blive fuldt udvokset. Iglen forlader værten imellem måltiderne og kan derfor undvære et blodmåltid i mindst ni måneder. Andeiglen benytter som navnet antyder, normalt andefugle som værter, men den kan også sætte sig på gnavere
Der Entenegel (Theromyzon tessulatum) ist eine Art aus der Unterklasse der Egel (Hirudinea).
Der Entenegel erreicht eine Länge bis 15 Zentimeter. Er besitzt 4 hintereinander liegende Augenpaare. Der Rücken weist eine grünlichgraue bis bräunlichgraue Färbung auf sowie 4 Längsreihen aus gelben Flecken.
Lebensraum des Entenegels sind stehende Gewässer. Die Art kommt annähernd kosmopolitisch vor. Sie saugt an Wasservögeln Blut. Manchmal dringt sie hierzu bis in die Rachenhöhlen vor.
Entenegel werden etwa 1 bis 2 Jahre alt. Wie alle Egel sind auch Entenegel Zwitter, die sich im April, Mai oder Juni gegenseitig begatten. Hierzu umschlingen sie einander und führen einen längeren Paarungsakt durch, bei dem Pseudospermatophoren – anders als bei den meisten Plattegeln – in die weibliche Geschlechtsöffnung übertragen werden. Im Partneregel verlassen die Spermien die Pseudospermatophore und schwimmen zu den Eizellen. Etwa 10 Tage nach der Paarung werden im Mai, Juni oder Juli bis zu 200 befruchtete Eier in 2 bis 5 birnenförmige Kokons – in einen bis zu 80 Eier – gelegt, die vom Clitellum gebildet und an der Unterlage befestigt werden.[1] Die Mutter brütet die Eier in den Kokons aus, bis aus diesen kleine Egel schlüpfen und sich mit ihrem hinteren Saugnapf am Bauch der Mutter festheften. Die Mutter, die selbst nichts mehr frisst, sucht jetzt einen Wirt und heftet sich in dessen Rachenhöhle. Die Jungtiere wechseln ihren Platz von ihrer Mutter zur Rachenschleimhaut des Wasservogels, wo sie in großer Anzahl ihre erste Blutmahlzeit haben und von nun an auf sich allein gestellt sind.[2] Die Jungtiere verbleiben bis zu anderthalb Monate an ihrer Mutter. Findet diese keinen Wirt, so wird sie oft von einem Wasservogel gefressen. Die Jungtiere heften sich an den Schlund des Vogels, der die Mutter frisst, und kommen auf diese Weise zu ihrem ersten Wirt.
Aus dem Speichel des Entenegels Theromyzon tessulatum kann das Antikoagulans Therostatin gewonnen werden. Es verhindert die Gerinnung des Bluts durch Hemmung des Blutgerinnungsfaktors Xa, die aktivierte Form der Thrombokinase. Therostatin kann auch die Metastasenbildung bei Krebsgeschwüren verhindern. Darüber hinaus kommen auch andere Protease-Inhibitoren wie Theromin, Therin und Tessulin im Speichel von Theromyzon tessulatum vor.[3]
Der Egel wurde von Otto Friedrich Müller in seinem 1774 erschienenen Werk Vermium terrestrium et fluviatilium auf Seite 45 im Teil „Helminthica“ vollständig in lateinischer Sprache beschrieben. Müller nannte ihn Hirudo tessulata, die Gattung Hirudo wurde aber später in zahlreiche Gattungen aufgeteilt.[4]
Der Entenegel (Theromyzon tessulatum) ist eine Art aus der Unterklasse der Egel (Hirudinea).
Theromyzon tessulatum is a species of leech in the family Glossiphoniidae. It is a haematophagous (blood-sucking) leech, found in freshwater habitats in Europe.
The cuticle of T. tessulatum is transparent, olive green or brownish in colour, with larger individuals often exhibiting six longitudinal rows of small yellow spots. This leech is active and frequently changes shape, being up to 6 cm (2.4 in) long when extended. The posterior sucker is broad and conspicuous but the anterior sucker is small, and invisible when the animal is viewed from above.[2]
This leech is found in freshwater habitats in Europe.[3] It is common in the coastal flat parts of Holland which are visited by the waterfowl that act as its hosts.[1] It is uncommon in Britain, where it has a discontinuous range, probably being distributed by movements of its bird hosts.[2] It has also been recorded in North America from a number of locations.[3]
When parasitizing ducks and other waterfowl, T. tessulatum invades their mouths and respiratory passages. At other times, it is free-living in freshwater habitats. The adult broods its egg capsules on its under surface, where there may be as many as two hundred eggs.[2] When the young are ready to emerge, the adult uses its sensilla organs to detect vibrations in the water and will move towards any disturbance that might be caused by a potential host. Suitable hosts are those with body temperatures of between 37 and 40 °C (99 and 104 °F). Although generally nocturnal and negatively phototactic (avoiding light), when the brooding adult is ready to release its young, it may swim in open water in the middle of the day.[3] If it finds a suitable host, it attaches itself with its sucker to the nasal passages, the respiratory tract or inside the mouth.[1] This leech is unique in that the adult attaches to the host but does not itself feed on it; instead, the young that it was brooding transfer to the host to take their first blood meal.[3]
Theromyzon tessulatum is a species of leech in the family Glossiphoniidae. It is a haematophagous (blood-sucking) leech, found in freshwater habitats in Europe.
Harilik linnukaan (Theromyzon tessulatum) on lamekaanlaste (Glossiphoniidae) sugukonda kuuluv parasiitse kaani liik[1].
Harilikul linnukaanil on 8 silma, 25–30 mm pikkune pooleldi läbipaistev, lamenenud, pehme ja korrapäratu kujuga keha[1]. Vähearenenud ees-inimnapaga kinnitub harilik linnukaan veelindude hingamisteedesse või suhu[1]. Eestis paiguti esinevat liiki võib leida kõikidest veekogudest, v.a kiirevoolulistest jõgedest[1].
Harilik linnukaan (Theromyzon tessulatum) on lamekaanlaste (Glossiphoniidae) sugukonda kuuluv parasiitse kaani liik.
Harilikul linnukaanil on 8 silma, 25–30 mm pikkune pooleldi läbipaistev, lamenenud, pehme ja korrapäratu kujuga keha. Vähearenenud ees-inimnapaga kinnitub harilik linnukaan veelindude hingamisteedesse või suhu. Eestis paiguti esinevat liiki võib leida kõikidest veekogudest, v.a kiirevoolulistest jõgedest.
Pijawka kacza (Theromyzon tessulatum) – gatunek pijawki ryjkowej z rodziny Glossiphoniidae szeroko rozprzestrzeniony w różnorodnych typach zbiorników wodnych Eurazji i obydwu Ameryk. W Polsce jest gatunkiem pospolitym na obszarze całego kraju. W północno-wschodniej Polsce występuje też podobny, blisko spokrewniony z nim i trudny do odróżnienia, bardzo rzadki gatunek Theromyzon maculosum.
Pijawki kacze mają miękkie, lekko spłaszczone ciało z płaską stroną brzuszną i wypukłą stroną grzbietową, koloru oliwkowego lub brunatnego, z sześcioma rzędami żółtych lub pomarańczowych niewielkich plamek wzdłuż ciała (T. tessulatum) lub nieregularnie rozmieszczonymi, dużymi, pomarańczowymi plamami (T. maculosum). Są pasożytami wielu gatunków ptaków wodnych, głównie z rodziny kaczkowatych (Anatidae), w tym na kaczkach domowych. Pasożytują w ich wolu lub dziobie, odżywiając się krwią. Można je spotkać na dnie zbiorników wodnych i wśród roślinności wodnej.
Theromyzon tessulatum osiąga do 50 mm długości przy szerokości do 15 mm. Ma 4 pary oczu ułożonych jedne za drugimi. Dojrzałe płciowo osobniki po trwającej 2–3 tygodni aktywności płciowej składają 5–10 kokonów. Młode wylęgają się po około 10 dniach. Rodzice opiekują się nimi przez 2–3 miesięcy.
Pijawka kacza (Theromyzon tessulatum) – gatunek pijawki ryjkowej z rodziny Glossiphoniidae szeroko rozprzestrzeniony w różnorodnych typach zbiorników wodnych Eurazji i obydwu Ameryk. W Polsce jest gatunkiem pospolitym na obszarze całego kraju. W północno-wschodniej Polsce występuje też podobny, blisko spokrewniony z nim i trudny do odróżnienia, bardzo rzadki gatunek Theromyzon maculosum.
Pijawki kacze mają miękkie, lekko spłaszczone ciało z płaską stroną brzuszną i wypukłą stroną grzbietową, koloru oliwkowego lub brunatnego, z sześcioma rzędami żółtych lub pomarańczowych niewielkich plamek wzdłuż ciała (T. tessulatum) lub nieregularnie rozmieszczonymi, dużymi, pomarańczowymi plamami (T. maculosum). Są pasożytami wielu gatunków ptaków wodnych, głównie z rodziny kaczkowatych (Anatidae), w tym na kaczkach domowych. Pasożytują w ich wolu lub dziobie, odżywiając się krwią. Można je spotkać na dnie zbiorników wodnych i wśród roślinności wodnej.
Theromyzon tessulatum osiąga do 50 mm długości przy szerokości do 15 mm. Ma 4 pary oczu ułożonych jedne za drugimi. Dojrzałe płciowo osobniki po trwającej 2–3 tygodni aktywności płciowej składają 5–10 kokonów. Młode wylęgają się po około 10 dniach. Rodzice opiekują się nimi przez 2–3 miesięcy.
Птичья клепсина обыкновенная (Protoclepsis tessulata, в англоязычной литературе часто встречается название Theromyzon tessulatum) - вид плоских пиявок или клепсин (сем. Glossiphoniidae) подкласса (или класса) Пиявки.
Птичья клепсина обыкновенная - средних размеров (до 4 см) клепсина. По сравнению с другими видами клепсин её тело менее уплощено и довольно вытянуто. Окраска очень изменчива - от светло-бежевой с линзообразными пятноми до тёмно-коричневой. Обычно видны ряды небольших тёмных бугорков. Глаз 4.
Птичья клепсина обыкновенная обитает в пресных водоёмах - крупных реках и стоячих водоёмах. Питается кровью птиц, присасываясь к слизистой оболочке внутренней стороны ротовой полости; чаще всего находится в клювах водоплавающих птиц.
Е. И. Лукин. Пиявки пресных и солоноватых водоёмов СССР. Москва, 1977.
Птичья клепсина обыкновенная (Protoclepsis tessulata, в англоязычной литературе часто встречается название Theromyzon tessulatum) - вид плоских пиявок или клепсин (сем. Glossiphoniidae) подкласса (или класса) Пиявки.
整嵌晶蛭（学名：Theromyzon tessulatum）为舌蛭科晶蛭属的动物，俗名变形蛭、整嵌原扁蛭。分布于美国、加拿大、南美洲、欧洲、亚洲的全北区和新热带区以及中国大陆的西藏、东北等地，可营寄生生活，能暂时寄生在水禽的口腔和鼻腔等处。该物种的模式产地在欧洲。[1]
这是一篇與环节动物门相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
