Die Frühlings-Wegwespe (Anoplius viaticus) ist ein Hautflügler aus der Familie der Wegwespen (Pompilidae).
Die Tiere erreichen eine Körperlänge von 9 bis 14 Millimetern (Weibchen) bzw. 8 bis 11 Millimetern (Männchen). Die ersten drei Tergite des Hinterleibs sind oberseits ziegelrot gefärbt. Man kann die Art gut anhand ihrer basal, zur Mitte hin winkelig zulaufenden schwarzen Binden auf diesen drei Tergiten erkennen. Das Männchen besitzt ein verkürztes letztes Sternit. Das sechste Tergit ist stark beborstet und wird dazu verwendet, Sand für den Nestbau zu bewegen.
Die Art kommt in Nordafrika, Europa und östlich bis in den Nahen Osten vor. Sie besiedelt verschiedene trockene Lebensräume mit Sandböden wie Binnendünen, Sandgruben und Sandwege. Die Tiere fliegen in einer Generation von Ende April bis Anfang September. Die Art ist in Mitteleuropa verbreitet anzutreffen.
Die Art besitzt eine für Wegwespen außergewöhnliche Generationenfolge. Die Weibchen überwintern als Imagines im Boden und bauen dann ihre Brutzellen bis in den Spätsommer hinein. Sie jagen zunächst ihre Beute, meist Wolfsspinnen, legen diese für längere Zeit ab und beginnen erst dann mit dem Nestbau. Es kann vorkommen, dass andere Weibchen dieser Art versuchen, die abgelegte Spinne zu erbeuten.[1] Nachdem die Beute in einen im Sand gegrabenen Gang gezogen worden ist, wird ein einzelnes Ei darauf gelegt und die Brutzelle verschlossen. Die neue Generation schlüpft sehr bald und entwickelt sich in wenigen Tagen, indem sie die eingelagerte Spinne als Nahrungsquelle nutzt. Nach der Paarungszeit sterben die Männchen bald und die befruchteten Weibchen bereiten sich im Spätsommer auf ihre Überwinterung im Sandboden vor, ohne in diesem Jahr noch neue Brutzellen anzulegen. Erst im nächsten Jahr beginnt der Zyklus von Neuem. Die Art wird von der Kuckuckswespe Evagetes proximus parasitiert.
Die Frühlings-Wegwespe gehört innerhalb der Unterfamilie Pompilinae zur Tribus Pompilini. Innerhalb der Gattung Anoplius wird sie zur Untergattung Arachnophroctonus gezählt.
Die Frühlings-Wegwespe (Anoplius viaticus) ist ein Hautflügler aus der Familie der Wegwespen (Pompilidae).
Anoplius viaticus, commonly known as the black-banded spider wasp, is a species of spider wasp. These wasps are known as spider wasps because the females capture spiders to provide their offspring with food. The paralysed spider is cached in a burrow, the wasp lays an egg on it, and when this hatches, the developing wasp larva consumes the spider.[2] This species is found in sandy heathland across most of Europe.
A. viaticus is a large species of spider-hunting wasp and measures about 14 millimetres (0.55 in) in length.[3] The head and thorax are black and the propodeum is fused to the thorax and bears erect black hairs. The first three terga of the abdomen are red with black rear margins and the remainder of the abdomen is black.[4]
Adult A. viaticus feed on nectar from flowers. Wasps in this species predominantly prey on spiders from the wolf spider family Lycosidae, but they also take ground spiders (Gnaphosidae), grass spiders (Agelenidae), crab spiders (Thomisidae) and jumping spiders (Salticidae).[5]
Anoplius viaticus is unusual in that it overwinters as an adult, hibernating in a deep burrow. This enables it to emerge and become active earlier in the year than other related species. In southern England, it is on the wing from March onwards.[3]
The female A. viaticus searches for a suitable spider with which to provision its nest. The spider is injected with venom to paralyse it and is dragged back to the chosen nesting location. The wasp puts the spider down and digs a shallow burrow. The spider is then dragged into the burrow, the wasp lays an egg on its still-living body and plugs the burrow with soil. Further similar single cell nests are excavated and provisioned, usually in close proximity to the first.[6]
Things do not always go according to plan. Other female wasps may try to steal the prey before it is brought to the nest site, or they may take it while the nest is being excavated. Wasps have been observed to deposit their paralysed prey in grassy areas, where it is perhaps less visible to conspecifics, while the nest burrow is dug. Even after the burrow is sealed, it is not entirely safe, as other wasps may try to unseal it and lay their eggs on the prey, a practice known as brood parasitism. Female wasps defend their nesting site and drive away conspecifics that come too close. They seem to be concerned for the safety of their future offspring because they frequently interrupt their hunting to return to the nest site, and the clustering of the burrows makes their defence easier.[6]
Anoplius viaticus, commonly known as the black-banded spider wasp, is a species of spider wasp. These wasps are known as spider wasps because the females capture spiders to provide their offspring with food. The paralysed spider is cached in a burrow, the wasp lays an egg on it, and when this hatches, the developing wasp larva consumes the spider. This species is found in sandy heathland across most of Europe.
De gewone wegwesp of roodzwarte borstelspinnendoder (Anoplius viaticus) is een vliesvleugelig insect uit de familie van de spinnendoders (Pompilidae).[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1758 door Linnaeus.
De gewone wegwesp of roodzwarte borstelspinnendoder (Anoplius viaticus) is een vliesvleugelig insect uit de familie van de spinnendoders (Pompilidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1758 door Linnaeus.
Swędosz pajęczarz (Anoplius viaticus[1][2]) - owad z rzędu błonoskrzydłych, osiąga długość około 8–14 mm. Ma ciemnobrązowe skrzydła, czarne ciało i po jednej czerwonej plamie na każdym z trzech pierwszych segmentów odwłoka. Dorosłe osobniki odżywiają się sokami roślinnymi, natomiast larwy są mięsożerne. Samice łapią dla nich pająka[3] żyjącego na ziemi lub w niskiej roślinności, głównie z rodziny pogońcowatych (Lycosidae), zwłaszcza krzeczki naziemniki (Trochosa terricola), ale też wilkosz grubonogi (Alopecosa cuneata), Alopecosa sulzeri, Alopecosa fabrilis. Ofiary są zazwyczaj dwa razy cięższe niż błonkówki. Owady te prowadzą dzienny tryb życia.
Pospolite w środkowej Europie, występują również w Azji. Preferują tereny piaszczyste ze skromną roślinnością, np.: wydmy śródlądowe, piaskownie, nieużytki, piaszczyste przydroża.
Dorosłe osobniki wylęgają się w okolicach lipca. Później odbywają gody, po których, na przełomie sierpnia i września, samice wykopują dla siebie norki do przezimowania, samce natomiast giną. Następnej wiosny budzą się w marcu (co jest wczesne jak dla nastecznikowatych, ze względu na niskie temperatury) i poszukują pająków, np.: pod kawałkami drewna lub mchu i paraliżują jadem. Idąc tyłem ciągną swoją ofiarę na miejsce, w którym poczeka na wykopanie norki. Samice mogą kraść sobie ofiary. Po znalezieniu odpowiedniego miejsca samica wykopuje norkę o długości ok. 10 cm i wciąga tam pająka (trzyma go za kądziołki przędne). Składa na nim jedno jajo i zasypuje wejście do norki. Na większej ofierze rozwinie się samica, na mniejszej samiec. Larwa zjada pająka w przeciągu 2 tygodni, a przepoczwarczenie odbywa się w czerwcu lub lipcu.
Swędosz pajęczarz (Anoplius viaticus) - owad z rzędu błonoskrzydłych, osiąga długość około 8–14 mm. Ma ciemnobrązowe skrzydła, czarne ciało i po jednej czerwonej plamie na każdym z trzech pierwszych segmentów odwłoka. Dorosłe osobniki odżywiają się sokami roślinnymi, natomiast larwy są mięsożerne. Samice łapią dla nich pająka żyjącego na ziemi lub w niskiej roślinności, głównie z rodziny pogońcowatych (Lycosidae), zwłaszcza krzeczki naziemniki (Trochosa terricola), ale też wilkosz grubonogi (Alopecosa cuneata), Alopecosa sulzeri, Alopecosa fabrilis. Ofiary są zazwyczaj dwa razy cięższe niż błonkówki. Owady te prowadzą dzienny tryb życia.
Anoplius viaticus é uma espécie de insetos himenópteros, mais especificamente de vespas pertencente à família Pompilidae.
A autoridade científica da espécie é Linnaeus, tendo sido descrita no ano de 1758.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Anoplius viaticus é uma espécie de insetos himenópteros, mais especificamente de vespas pertencente à família Pompilidae.
A autoridade científica da espécie é Linnaeus, tendo sido descrita no ano de 1758.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Аноплий бурый[1], или помпил дорожный[1], или обыкновенная дорожная оса[2] (Anoplius viaticus) — вид дорожных ос (Pompilidae).
Длина тела у самок 9—14 мм, у самцов — 8—11 мм. Голова и головогрудь чёрного цвета. Брюшко у основания красное, но с чёрными задними краями сегментов.
Самки вырывают передними ногами в песке норки глубиной до 8 см, причем вырытый песок выбрасывается ими между растопыренными задними ногами.
Вид распространён во всей Палеарктике. Обитает в сухих местах с песчаной почвой. Лёт с конца апреля по начало сентября. Питается нектаром цветов.
Аноплий бурый, или помпил дорожный, или обыкновенная дорожная оса (Anoplius viaticus) — вид дорожных ос (Pompilidae).
.jpg)
