Dlouhoústcovití (Lycidae) jsou čeleď brouků z nadčeledi Elateriformia.
Brouci této čeledi jsou podlouhlí a obvykle jsou nalézáni na květech nebo stvolech rostlin. Dospělci některých druhů se živí nektarem, zatímco jiné druhy mají dospělce, kteří během svého krátkého života nepřijímají potravu vůbec. Hlava je trojúhelníkovitého tvaru, tykadla dlouhá, tenká a pilovitá. Mnoho druhů má cihlově červenou barvu. Před svými nepřáteli se brání svou toxicitou.[2]
Dravé larvy brouka žijí pod kůrou stromů nebo v hrabance.
Obrázky, zvuky či videa k tématu dlouhoústcovití ve Wikimedia Commons
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Lycidae na anglické Wikipedii.
Dlouhoústcovití (Lycidae) jsou čeleď brouků z nadčeledi Elateriformia.
Die Rotdeckenkäfer (Lycidae) sind eine Familie der Käfer, die weltweit mit etwa 3.000 Arten vorkommt. In Europa kommen 12 Arten vor,[1] in Mitteleuropa sind es sieben. Ihr Hauptverbreitungsgebiet sind die Tropen und Subtropen.
Die Käfer werden je nach Art 3 bis 80 Millimeter lang und haben einen stark abgeflachten bis leicht gewölbten Körper. Auch die Länge variiert stark; es gibt sehr langgestreckte bis gedrungene Arten. Die Käfer haben, ähnlich wie die Weichkäfer nur einen schwach chitinisierten Körper. Die Flügeldecken sind auffällig gefärbt und sind entweder unstrukturiert, gepunktet oder weisen Längsrillen auf, die bei manchen Arten zusätzlich durch weitere Erhebungen in den Rillen wie eine quadratische Gitterung wirken. Manchen Arten fehlen die Deckflügel. Die Hautflügel sind meist gut entwickelt, es gibt aber auch Arten mit reduzierten oder fehlenden Hautflügeln. Der kleine Kopf ist zumindest teilweise unter dem Halsschild verborgen. Die Fühler sind fadenförmig oder schwach gesägt. Sie haben zwei, oder neun bis elf Glieder. Die Beine haben fünf Tarsenglieder. Zwischen den Geschlechtern mancher Arten besteht ein starker Sexualdimorphismus. Hier haben die Männchen eine Käfergestalt, die Weibchen hingegen sind flügellos und ihrer Larvenform recht ähnlich, was auch bei einigen Leuchtkäferarten zu finden ist.
Die tag- oder dämmerungsaktiven Käfer findet man auf Laub oder Blüten von im Wald wachsenden Pflanzen. Gelegentlich findet man sie auch auf Baumstümpfen. Manche Arten fressen Nektar, die meisten nehmen aber wahrscheinlich gar keine Nahrung zu sich. Die Larven entwickeln sich in morschem Holz oder im Bodenstreu und ernähren sich von verschiedenen Flüssigkeiten, wahrscheinlich aber auch räuberisch. Über ihre Lebensweise ist noch wenig bekannt.
Die Rotdeckenkäfer (Lycidae) sind eine Familie der Käfer, die weltweit mit etwa 3.000 Arten vorkommt. In Europa kommen 12 Arten vor, in Mitteleuropa sind es sieben. Ihr Hauptverbreitungsgebiet sind die Tropen und Subtropen.
The Lycidae are a family in the beetle order Coleoptera, members of which are commonly called net-winged beetles. These beetles are cosmopolitan, being found in Nearctic, Palearctic, Neotropical, Afrotropical, Oriental, and Australian ecoregions.[1]
Beetles of this family are elongated and usually found on flowers or stems. Adult males are about 10–15 mm in length, while females are a bit larger. The adults of some species are nectarivores, while some may have short adult lives during which they may not feed at all. The head is triangular and the antennae are long, thick, and serrated. Most of them are brick-red in colour. They are protected from predators by being toxic. The predaceous larvae grow under bark or in leaf litter.
These following genera belong to the family Lycidae:
Data sources: i=ITIS,[2] c=Catalogue of Life,[3] g=GBIF,[4] b=Bugguide.net[5]
†Burmolycus Bocak et al. 2019 Burmese amber, Cenomanian
†Cretolycus Tihelka et al. 2019 Burmese amber, Cenomanian
†Electropteron Kazantsev 2012 Dominican amber, Miocene
†Miocaenia Wickham 1914 Florissant Formation, Eocene
A lycid from India
A lycid larva or larviform female
Mating Porrostoma rhipidium
Red-winged lycid beetle Porrostoma rufipenne
The Lycidae are a family in the beetle order Coleoptera, members of which are commonly called net-winged beetles. These beetles are cosmopolitan, being found in Nearctic, Palearctic, Neotropical, Afrotropical, Oriental, and Australian ecoregions.
Los lícidos (Lycidae) son una familia de coleópteros polífagos de la superfamilia Elateroidea que cuenta con 4.600 especies en 160 géneros.[1] Tienen coloraciones vistosas que advierten de su toxicidad. Son de distribución mundial.[2]
Un lycido de India
Larva o hembra larviforme
Metriorrhynchus rhipidius apareándose
Calopteron reticulatum
Lycus rostratus
Los lícidos (Lycidae) son una familia de coleópteros polífagos de la superfamilia Elateroidea que cuenta con 4.600 especies en 160 géneros. Tienen coloraciones vistosas que advierten de su toxicidad. Son de distribución mundial.
Les Lycidae sont une famille d'insectes de l'ordre des coléoptères.
Les imagos de cette famille sont généralement allongés, et on les trouve habituellement sur les fleurs ou le feuillage. Ils sont soit nectarivores, soit ne se nourrissent pas durant leur courte vie adulte. Leur tête est triangulaire et possède des antennes longues et relativement épaisses. La plupart d'entre eux présentent un pronotum et des élytres de couleur rouge brique caractéristique, et se protègent de leurs prédateurs grâce à leur toxicité[1].
Ateliinae - Dexorinae - Dictyopterinae - Leptolycinae - Libnetinae - Lycinae - Lyropaeinae
Selon NCBI (2 févr. 2011)[2] :
Les Lycidae sont une famille d'insectes de l'ordre des coléoptères.
Les imagos de cette famille sont généralement allongés, et on les trouve habituellement sur les fleurs ou le feuillage. Ils sont soit nectarivores, soit ne se nourrissent pas durant leur courte vie adulte. Leur tête est triangulaire et possède des antennes longues et relativement épaisses. La plupart d'entre eux présentent un pronotum et des élytres de couleur rouge brique caractéristique, et se protègent de leurs prédateurs grâce à leur toxicité.
Os lícidos (Lycidae) son unha familia de escaravellos da orde Coleoptera.
Os escaravellos desta familia son alongados e xeralmentre se encontran en flrores ou talos. Os machos adultos miden de 10 a 15 mm de lonxitude, mentres que as femias son un pouco máis longas. Os adultos dalgunhas especies son nectarívoros, aínda que algúns poden ter vidas de adulto curtas durante as que non se alimentan en absoluto. A cabeza é triangular e as antenas son longas, grosas e serradas. A maioría deles son de cor vermello ladrillo. Están protexidas dos predadores por seren tóxicos. As súas larvas predadoras crecen baixo as codias de árbores ou entre as follas secas caídas.
Estes escaravellos son cosmopolitas, e encóntranse nas ecorrexións Neártica, Paleártica, Neotropical, Afrotropical, Oriental, e Australiana.[1]
Estes 97 xéneros pertencen á familia Lycidae:
Fontes dos datos: i = ITIS,[2] c = Catalogue of Life,[3] g = GBIF,[4] b = Bugguide.net[5]
Un lícido da India
Unha larva de lícido ou femia larviforme
Apareamento de Metriorrhynchus rhipidius
Calopteron reticulatum
Lycus rostratus
Os lícidos (Lycidae) son unha familia de escaravellos da orde Coleoptera.
Lycidae (Anglice net-winged beetles) sunt familia coleopterorum, usitate inter flores et caules observatae. Adulti nonnullarum specierum sunt nectarivorae, sed aliis sunt vitae brevissimae, cum eae minime vescuntur.
Corpora sunt elongata. Caput est triangulare, et antennae sunt longae, crassae, serratae. Plurimae colore sunt testaceae. Praedatoribus sunt venenosae.[2]
Larvae sub cortice vel in detritu foliorum habitant.
Vide "Lycidas" apud Vicispecies. 
Haec stipula ad Coleoptera spectat. Amplifica, si potes! Lycidae (Anglice net-winged beetles) sunt familia coleopterorum, usitate inter flores et caules observatae. Adulti nonnullarum specierum sunt nectarivorae, sed aliis sunt vitae brevissimae, cum eae minime vescuntur.
Corpora sunt elongata. Caput est triangulare, et antennae sunt longae, crassae, serratae. Plurimae colore sunt testaceae. Praedatoribus sunt venenosae.
Larvae sub cortice vel in detritu foliorum habitant.
Žiedvabaliai (lot. Lycidae, angl. Net-winged beetles, vok. Rotdeckenkäfer) – vabalų (Coleoptera) šeima.
Žiedavabaliams priklauso vidutinio dydžio ir smulkūs vabalai (3 mm - 80 mm dydžio). Kūnas nuo stipriai paplokščio iki lengvai pusapvalio, antsparniai purpuriškai raudoni. Kūno danga mažai chitinizuota. Antsparniai ryškūs. Kai kurioms rūšims būdingas ryškus seksualinis dimorfizmas.
Aptinkami pamiškėse, miško aikštelėse, pievose. Aktyvūs dieną ir prieblandoje, mėgsta saulėtas vietas. Tupia ant įvairių žiedų, kurių nektaru minta. Lervos vystosi trūnijančioje medienoje, senuose kelmuose, rąstuose.
Pasaulyje yra apie 3000 rūšių. Europoje yra 12 rūšių, Vidurio Europoje - 9, Lietuvoje aptinkamos 6 rūšys:
Pošeimis: Dictyopterinae Gentis: Dictyoptera
Aušrinis žiedvabalis Dictyoptera aurora Gentis: Pyropterus Pyropterus nigroruber Gentis: Platycis Platycis minuta Gentis: Lopheros Lopheros rubens Pošeimis: Lycinae Gentis: Xylobanellus 
Xylobanellus erythropterus Gentis: Lygistopterus 
Lygistopterus sanguineus
Tikėtina, jog Lietuvoje dar gyvena ir Platycis cosnardi, kadangi šis vabalas aptiktas kaimyninėse šalyse.
Žiedvabaliai (lot. Lycidae, angl. Net-winged beetles, vok. Rotdeckenkäfer) – vabalų (Coleoptera) šeima.
De Roodschildkevers (Lycidae) zijn een familie van de kevers. De Nederlandse benaming wijst op hun dekschilden, die bij veel soorten een rode kleur hebben. Soorten komen wijdverspreid over de hele wereld voor, met uitzondering van Antarctica en het noordpoolgebied. De familie omvat ruim 800 beschreven soorten, verdeeld over 181 geslachten.[1]
De familie omvat de volgende geslachten
De Roodschildkevers (Lycidae) zijn een familie van de kevers. De Nederlandse benaming wijst op hun dekschilden, die bij veel soorten een rode kleur hebben. Soorten komen wijdverspreid over de hele wereld voor, met uitzondering van Antarctica en het noordpoolgebied. De familie omvat ruim 800 beschreven soorten, verdeeld over 181 geslachten.
Rødvinger (Lycidae) er en familie av biller der de fleste av artene lever i tropene, fem arter er funnet i Norge. De fleste er mer eller mindre røde på farge, dette er et signal om at de er usmakelige og giftige, såkalt aposematisme. En lang rekke insekter, både giftige og harmløse, etterligner rødvingene.
Middelsstore (5 – 22 mm, enkelte larviforme hunner opptil 80 mm), vanligvis avlange biller med mer eller mindre røde dekkvinger, ofte med svart spiss. Undersiden er som oftest svart. Dekkvingene er som oftest røde, gjerne med svart spiss, enten parallellsidige eller brede og utvidet bakover. Noen arter har sterkt reduserte dekkvinger. Dekkvingene er temmelig myke og læraktige, men hos andre kan de være kraftig kitiniserte (harde). De kan ha et nettmønstret overflate eller lengderibber. Brystskjoldet (pronotum) er mer eller mindre firkantet, med spissvinklede bakhjørner, ofte med en markert og noe oppstående sidekant. Oversiden er delt opp i flere celler skilt med opphøyde ribber. Beina er korte og kraftige. Alle føtter har fem ledd.
Hodet er lite, mer eller mindre nedoverrettet, men synlig, sett ovenfra (det vil si, det dekkes ikke av brystskjoldet). Hos noen grupper er det smalt og trukket ut til en lang snute. Antennene er 9-11 leddete, lange, sagtakkede, kamformede eller med lange, bladformede utvekster, gjerne noe flate. De er festet tett sammen på pannen like ved fasettøynene.
Larvene er avlange og flate, som oftest harde (kraftige sklerotiserte). Hos én gruppe er hunnene larvelignende (larviforme hunner) hele livet, disse har korte, to-leddete antenner.
De voksne billene er dagaktive og treffes gjerne på blomster, der de spiser nektar og pollen. Andre arter tar trolig ikke næring til seg som voksne. Larvene kan finnes under bark, i jord eller mellom løvstrø. Munndelene tyder på at de lever av flytende føde, men det er uvisst hva de faktisk spiser. Råtnende plantemateriale og slimsopp har blitt foreslått.
Rødvingene inneholder en rekke usmakelige og giftige stoffer og blir derfor unngått av rovdyr. De sterke fargene, med røde dekkvinger som gjerne har en svart spiss, er signaler om dette (aposematisme). En rekke andre insekter ligner på rødvingenes farger, i noen tilfeller er likheten så stor at de er vanskelige å skille fra ekte rødvinger. Dette kalles et mimikry-kompleks.
Komplekset av arter som etterligner rødvinger i varme strøk er meget omfattende, det blir antatt å være det nest mest omfattende av slike komplekser etter komplekset av arter som etterligner gule og svarte stikkveps. I Norge er rødvingene sjeldne og vi har derfor få eller ingen arter som etterligner dem, men kardinalbille-arten Schizotus pectinicornis kan være et eksempel. I tropene kjenner man rødvinge-etterligninger i billefamiliene praktbiller (Buprestidae), smellere (Elateridae), trebukker (Cerambycidae), maurbiller (Cleridae), oljebiller (Meloidae), bløtbukker (Oedemeridae), kardinalbiller (Pyrochroidae), bløtvinger (Cantharidae), bladbiller (Chrysomelidae) og snutebille-familien Belidae. I andre insektordener finner man rødvinge-etterlignere som er tovinger (Diptera), årevinger (Hymenoptera) og sommerfugler (Lepidoptera, særlig familien bjørnespinnere (Arctiidae)).
Noen av etterligningene er selv usmakelige eller giftige (blant annet bløtvinger, oljebiller og bjørnespinnere). Dette kalles Müllersk mimikry, i dette tilfellet forsterker etterligningene beskyttelsesverdien av fargen, fordi et rovdyr som angrep en etterligning også ville lære at fargen henger sammen med usmakelighet. I andre tilfelle er etterlignerne ikke giftige, men "snylter" på rødvingenes vernefarger. Dette kalles Batesisk mimikry.
I underfamilien Dulticolinae, som lever i regnskoger i Sørøst-Asia (de er blant annet vanlige i Kinabalu nasjonalpark på Borneo), beholder hunnene sitt larve-utseende hele livet, såkalte larviforme hunner. Disse vokser seg betydelig større enn "normale" rødvinger og kan bli opptil 8 cm lange. Både larvene og de voksne hunnene har en svak likhet med de utdødde trilobittene, og navnet "trilobittlarver" brukes derfor både om larver og voksne hunner i denne gruppen. De er langstrakte og noe flate. Det lille hodet er fullstendig skjult under den fremste ryggplaten (pronotum). De tre brystsegmentene (thorax) bærer store, brede, mer eller mindre trekantede ryggplater. Bakkroppsleddene (abdomen) er korte og brede, harde, og hvert ledd bærer en pigg på siden. Disse interessante insektene nevnes som en turistattraksjon ved økoturisme til Borneos regnskoger.
Inndelingen følger [1]
Rødvinger (Lycidae) er en familie av biller der de fleste av artene lever i tropene, fem arter er funnet i Norge. De fleste er mer eller mindre røde på farge, dette er et signal om at de er usmakelige og giftige, såkalt aposematisme. En lang rekke insekter, både giftige og harmløse, etterligner rødvingene.
Lycidae Laporte de Castelnau, 1836 (denominados popularmente, em inglês, net-winged beetles; na tradução para o português, "besouros com asas em rede")[1] é uma família de insetos, cosmopolita[3] e principalmente tropical, da ordem Coleoptera. Geralmente possuindo élitros de tegumento mole e de colorações entre o amarelo, laranja, vermelho e negro; apresentando propriedades tóxicas para os predadores e assim imitados, em suas formas e colorações, por inúmeros outros insetos comestíveis.[4][5][6]
Dentre os compostos presentes no interior de insetos da família Lycidae encontram-se o ácido acetilênico e o ácido licídico, dentre outras substâncias que os tornam impalatáveis aos predadores; que rapidamente os rejeitam, demonstrando, assim, um alto grau de aposematismo que os faz ser adotados como modelo mimético de insetos de ordens como Hymenoptera, Hemiptera, Lepidoptera[1], Diptera, e de outras famílias de Coleoptera como Cantharidae, Scarabaeidae, Meloidae, Lampyridae, Chrysomelidae, Tenebrionidae e Cerambycidae. Tais espécies miméticas são denominadas “lycoids”, “lycidomorphes” ou “lyciformes”.[6]
Uma outra característica em besouros da família Lycidae é o exsudato de hemolinfa tóxica (que pode ter coloração branca, cinza-claro, amarela ou cor-de-rosa) através da ruptura de membranas finas e sendo liberada em diversas partes do corpo do animal, como junções abdominais, suturas do tórax e pernas.[6]
Besouro Essostrutha laeta (Coleoptera; Cerambycidae) com padrão mimético de Lycidae.
Mariposa Correbidia elegans (Lepidoptera; Arctiidae) com padrão mimético de Lycidae.
Seus indivíduos adultos não são herbívoros, embora, visitando flores,[6] onde são frequentes,[7] e alimentando-se de néctar,[1] possam atuar como polinizadores complementares. São besouros diurnos que têm andar e voo lentos, apresentando élitros moles e, em muitas espécies, hábitos gregários.[6][8] Suas larvas geralmente se alimentam de fungos.[1] Pode ocorrer neotenia na fêmea de alguns gêneros, com esta retendo as características de sua larva, durante a sua fase adulta; o que revela um acentuado dimorfismo sexual.[9]
As numerosas espécies de Lycidae diferem de besouros das famílias Cantharidae e Lampyridae, dos quais são similares, por ter suas cabeças não totalmente encobertas pelo pronotum (sua cobertura protoráxica).[3] Geralmente são espécies alongadas, porém algumas apresentam élitros extremamente arredondados (como Lycus trabeatus, da África, e Lycus fernandezi, dos Estados Unidos).[5][8] Suas larvas se assemelham às dos Lampyridae.[9]
Fotografia de Lycus trabeatus (Coleoptera; Lycidae). Um besouro arredondado.[5] Algumas espécies apresentam um bico.[9]
Lycidae Laporte de Castelnau, 1836 (denominados popularmente, em inglês, net-winged beetles; na tradução para o português, "besouros com asas em rede") é uma família de insetos, cosmopolita e principalmente tropical, da ordem Coleoptera. Geralmente possuindo élitros de tegumento mole e de colorações entre o amarelo, laranja, vermelho e negro; apresentando propriedades tóxicas para os predadores e assim imitados, em suas formas e colorações, por inúmeros outros insetos comestíveis.
Rödvingebaggar (Lycidae) är en familj i insektsordningen skalbaggar. Det finns minst 3 000 arter, varav de flesta förekommer i tropiska och subtropiska delar av världen. Norrut finns ett mindre antal arter. I Sverige är sex arter påträffade.
Rödvingebaggar har vanligen en långsträckt och förhållandevis platt kroppsbyggnad med enfärgade, rödaktiga täckvingar som ofta har tydliga ribbor. Den röda färgen är en varning om att skalbaggarna är osmakliga eller giftiga för predatorer. Täckvingarna kan även vara gulbrunaktiga. En del arter har täckvingar som är tvåfärgade, till exempel i gulbrunt och svart, och ofta är det då spetsen på täckvingarna som är svart. Halsskölden kan ha liknande färg som täckvingarna, men den kan också vara svart. Kropp, ben och antenner är vanligen svarta.
Fullbildade rödvingebaggar ses ofta på blommor. Larverna lever ofta under barken på träd i murken ved. Som andra skalbaggar genomgår rödvingebaggarna fullständig förvandling med utvecklingsstadierna ägg, larv, puppa och imago.
Wikimedia Commons har media som rör rödvingebaggar.
Denna insekts-relaterade djurartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Rödvingebaggar (Lycidae) är en familj i insektsordningen skalbaggar. Det finns minst 3 000 arter, varav de flesta förekommer i tropiska och subtropiska delar av världen. Norrut finns ett mindre antal arter. I Sverige är sex arter påträffade.
Lycidae là một họ bọ cánh cứng. Các loài bọ trong họ này có cơ thể dài và thường được tìm thấy trên hoa hoặc thân. Con trưởng thành của một số loài là những loài ăn mật hoa trong khi một số con trưởng thành của các loài mà con trưởng thành có thời gian sống ngắn ngủi nên nó không ăn gì cả. Đầu của chúng có hình tam giá và có râu dài, mỏng, và có răng cưa. Hầu hết trong chúng có màu đỏ gạch. Chúng tự vệ trước các loài săn mồi bằng cách tiết ra chất độc.[2]
Lycidae là một họ bọ cánh cứng. Các loài bọ trong họ này có cơ thể dài và thường được tìm thấy trên hoa hoặc thân. Con trưởng thành của một số loài là những loài ăn mật hoa trong khi một số con trưởng thành của các loài mà con trưởng thành có thời gian sống ngắn ngủi nên nó không ăn gì cả. Đầu của chúng có hình tam giá và có râu dài, mỏng, và có răng cưa. Hầu hết trong chúng có màu đỏ gạch. Chúng tự vệ trước các loài săn mồi bằng cách tiết ra chất độc.
Lycidae
Laporte de Castelnau, 1840
Краснокрылы, или лициды[1] (лат. Lycidae) — семейство насекомых отряда жесткокрылых.
Тело жуков удлинённое. Надкрылья чаще всего окрашены в красный (откуда и произошло русское название — краснокрылы) и сетчатые (откуда и произошло английское название — net-winged beetles).
Очень часто можно встретить сидящими на различных растениях и их цветах.
В мировой фауне насчитывают 160 родов и 4600 видов[2]. В Северной Америке обитают 83 вида[3].
В ревизии семейства 1990 года, Л. Боцак и М. Боцаковой[4] выделяли пять подсемейств: Calochrominae, Duliticolinae, Erotinae, Lycinae, Platerodinae. В 2008 году эти же авторы пересмотрели классификацию, разделив краснокрылов на шесть подсемейств[5]:
Около 100 родов.
Calopteron reticulatum
Dictyoptera aurora
Xylobanellus erythropterus
Lygistopterus sanguineus
Platycis minutus
Краснокрылы, или лициды (лат. Lycidae) — семейство насекомых отряда жесткокрылых.
紅螢科（學名：Lycidae）是鞘翅目之下的一個科。 本科物種類似螢火蟲，但比螢火蟲大些，蟲體有色彩，大多是紅色。紅螢會放出有毒氣體以躲避掠食者[1]。
紅螢科物種遍佈於廣泛分布於全球除南極界以外的所有生物地理分佈區，即：新北界、古北界、新熱帶界、埃塞俄比亞界、東洋界及澳新界[1]。 Calopteron discrepans只存在於美國東部從新英格蘭南部到佛羅里達州[2]。
A lycid from India
Mating Metriorrhynchus rhipidius
_(8184668416).png)
.jpg)
.jpg)
_mimic_of_Net-winged_Beetle_(Calopteron_sp.)_(8293803443).jpg)
|year=, |year= / |date= mismatch中的日期值 (帮助) 
ベニボタル（紅蛍）は、コウチュウ目ホタル上科ベニボタル科に分類される甲虫 Lycostomus modestus の和名。ベニボタル科 Lycidae の甲虫の総称として使われることも多い。
和名に「ホタル」とある通り、ホタルと近縁ではあるが、発光はしない。形はややホタルに似ており、柔らかな体の甲虫である。成虫の体は細長くて腹背に平たく、和名のとおり前翅が赤い種類が多い。また、触角が大きく発達しており、種類やオスメスによって櫛状や鋸状になる。
おもに林の中にすみ、昼に活動する。翅が赤いので見かけた時はよく目立つ。多くの種類があるが、小型の昆虫なので同定がやや難しい。
幼虫もおおよそホタルのそれに似ている。動きは遅い。大抵は朽ち木等で見つかるが、食物の咀嚼にも、動物の捕食にも役に立ちそうにない脆弱な口器、根元まで裂けて2本ずつに分かれた特殊な大顎など非常に特異な食性を暗示させる形態を持つものの食性はよく分かっていない。粘菌の変形体を食べるらしいとの観察例がいくつか報告されている。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 ベニボタル（紅蛍）は、コウチュウ目ホタル上科ベニボタル科に分類される甲虫 Lycostomus modestus の和名。ベニボタル科 Lycidae の甲虫の総称として使われることも多い。
和名に「ホタル」とある通り、ホタルと近縁ではあるが、発光はしない。形はややホタルに似ており、柔らかな体の甲虫である。成虫の体は細長くて腹背に平たく、和名のとおり前翅が赤い種類が多い。また、触角が大きく発達しており、種類やオスメスによって櫛状や鋸状になる。
おもに林の中にすみ、昼に活動する。翅が赤いので見かけた時はよく目立つ。多くの種類があるが、小型の昆虫なので同定がやや難しい。
幼虫もおおよそホタルのそれに似ている。動きは遅い。大抵は朽ち木等で見つかるが、食物の咀嚼にも、動物の捕食にも役に立ちそうにない脆弱な口器、根元まで裂けて2本ずつに分かれた特殊な大顎など非常に特異な食性を暗示させる形態を持つものの食性はよく分かっていない。粘菌の変形体を食べるらしいとの観察例がいくつか報告されている。
