Die Große Erdhummel (Bombus magnus), von manchen Autoren auch als Bombus magnus flavoscutellaris bezeichnet, ist ein Insekt aus der Gruppe der Bienen (Apiformes). Sie ist in Deutschland in der Roten Liste gefährdeter Arten als „stark gefährdet“ (Kategorie 2) ausgewiesen.
Die Tiere erreichen eine Körperlänge von 19 bis 22 mm (Königin), 11 bis 17 mm (Arbeiterin) bzw. 14 bis 16 mm (Drohn). Ihre Flügelspannweite beträgt 38 bis 42 mm (Königin), 22 bis 34 mm (Arbeiterin) bzw. 29 bis 33 mm (Drohn). Ihr dicht behaarter Körper hat eine schwarze Grundfarbe, der Thorax und das zweite Hinterleibssegment tragen eine breite, gelbe Querbinde. Die Binde am Thorax reicht etwa zwei Millimeter über den Flügelansatz hinaus, was die Art von der ähnlichen Hellgelben- (Bombus lucorum) und Dunklen Erdhummel (Bombus terrestris) unterscheidet. Bei der sehr ähnlichen Kryptarum-Erdhummel (Bombus cryptarum) reicht die Thorakalbinde etwa 1,5 Millimeter über den Flügelansatz hinaus. Bei allen vier Arten sind die letzten beiden Hinterleibssegmente grauweiß behaart. Ihr Kopf ist sehr kurz, der Saugrüssel ebenso und erreicht eine Länge von 9 bis 10 mm (Königin), 8 bis 9 mm (Arbeiterin) bzw. etwa 8 mm (Drohn).
Die Art besiedelt vor allem offenes Gelände des Flachlandes. Man findet sie in Heiden, auf Brachland, Böschungen, an Gräben, Feld- und Wiesenrändern und Gärten, selten auch in Wäldern. In Mitteleuropa tritt sie bis etwa 1500 m Seehöhe auf.
Die Große Erdhummel bildet unterirdische Nester, meist in verlassenen Mäusenestern, mit bis zu 300 Individuen. Königinnen sind von Mitte April bis Ende Mai auf der Suche nach Nistmöglichkeiten. Arbeiterinnen treten ab Anfang Mai bis Anfang September auf. Drohnen und Königinnen der neuen Generation fliegen von Mitte/Ende Juli bis Ende September. Die Art wird zu den Pollenstorern gezählt, das heißt, dass neben dem Nektar auch der gesammelte Pollen in ausgedienten Brutzellen gelagert wird. Zu den wichtigsten Nahrungspflanzen zählen Schwarznesseln, Esparsetten, Hauhecheln, Heidekraut, Springkräuter, Gewöhnliche Robinie, Wiesen- und Weiß-Klee, Echtes Herzgespann und zudem Weidenkätzchen.
Die Große Erdhummel (Bombus magnus), von manchen Autoren auch als Bombus magnus flavoscutellaris bezeichnet, ist ein Insekt aus der Gruppe der Bienen (Apiformes). Sie ist in Deutschland in der Roten Liste gefährdeter Arten als „stark gefährdet“ (Kategorie 2) ausgewiesen.
Bombus magnus is a species of bumblebee. It is native to Europe.[1] It is known by the common name northern white-tailed bumblebee.[2]
This species is very similar to the white-tailed bumblebee (B. lucorum), the buff-tailed bumblebee (B. terrestris), and the cryptic bumblebee (B. cryptarum). They are difficult to identify, even by experts, and several methods have been used to differentiate them. Computer software has been used to identify patterns.[3]
A diagnostic feature of species is the sensillum placodeum on the antennae.[4] With respect to the sensillum, if there is a different morphology, then it is likely that these two or more species are different from one another based on phylogenetic speciation. Another problem is discerning a difference between species. “Cryptic species are those that satisfy an accepted concept of species, but which are closely similar or identical in morphology.”[5] Many times, a specimen will be classified a member of a species based on its similarities to another member of that species. In the case of B. magnus, several taxonomists have argued that it is part of a long-ignored species, or really part of another species and was misidentified. Several species in the subgenus Bombus may actually be species complexes.[5] B. magnus, B. lucorum, and B. cryptarum are referred to as the "white-tailed bumblebee complex".[6]
Another method of species identification is to compare the labial gland secretions of the males. The secretions of B. magnus and the sympatric B. cryptarum both contain ethyl dodecanoate, suggesting they may be closely related.[7]
Certain restriction fragment length polymorphisms (RFLP) in the mitochondrial DNA of B. magnus and its close relatives have been analyzed, revealing unique patterns that differentiate them from each other.[8]
This species occurs in many types of habitat, especially upland heath and moorland.[1]
This species is expected to be impacted by climate change.[1]
Bombus magnus is a species of bumblebee. It is native to Europe. It is known by the common name northern white-tailed bumblebee.
De grote veldhommel (Bombus magnus) is een zeldzame hommel. De nestzoekende koninginnen zijn te zien vanaf eind april tot eind mei, de werksters vanaf begin mei tot in september en de mannetjes vanaf half juli tot eind september.
De grote veldhommel lijkt op de aardhommel en heeft net als deze een witte achterlijfspunt, maar de gele band aan de voorzijde van het borststuk loopt door tot ruimschoots onder de vleugelbasis. Het achterste deel van het borststuk (scutellum) heeft vaak gele haren. De koningin is 22 - 28 mm, de werkster 8 - 18 mm en het mannetje 14 - 18 mm lang. De vleugels van de koningin hebben een spanwijdte van 38 - 42 mm, die van de werksters 22 - 34 mm en die van de mannetjes 29 - 35 mm. De tong van de koningin is 9 - 10 mm lang en die van de werksters 8 - 9 mm.
Een volgroeide kolonie bestaat uit maximaal 300 werksters. Het nest zit in de grond.
Belangrijke drachtplanten voor de grote veldhommel zijn stinkende ballote, esparcette, stalkruid, dovenetel, dophei, springzaad, robinia, rode klaver, witte klaver, hartgespan, wilg.
De grote veldhommel (Bombus magnus) is een zeldzame hommel. De nestzoekende koninginnen zijn te zien vanaf eind april tot eind mei, de werksters vanaf begin mei tot in september en de mannetjes vanaf half juli tot eind september.
De grote veldhommel lijkt op de aardhommel en heeft net als deze een witte achterlijfspunt, maar de gele band aan de voorzijde van het borststuk loopt door tot ruimschoots onder de vleugelbasis. Het achterste deel van het borststuk (scutellum) heeft vaak gele haren. De koningin is 22 - 28 mm, de werkster 8 - 18 mm en het mannetje 14 - 18 mm lang. De vleugels van de koningin hebben een spanwijdte van 38 - 42 mm, die van de werksters 22 - 34 mm en die van de mannetjes 29 - 35 mm. De tong van de koningin is 9 - 10 mm lang en die van de werksters 8 - 9 mm.
Een volgroeide kolonie bestaat uit maximaal 300 werksters. Het nest zit in de grond.
Belangrijke drachtplanten voor de grote veldhommel zijn stinkende ballote, esparcette, stalkruid, dovenetel, dophei, springzaad, robinia, rode klaver, witte klaver, hartgespan, wilg.
Kragejordhumle også kalt kragehumle (Bombus magnus Vogt) er en stor kraftig humle som ofte har vært forvekslet med liten jordhumle. Tungen til kragehumla er kort.
Kragejordhumlen er sort med to sitrongule bånd, et på brystet og et på bakkroppen. Bakkroppsspissen er hvit. Den kan lett forveksles med de øvrige humlene i «jordhumlegruppa». Imidlertid så danner det første gule båndet en krage rund halsen, og gå ned og inn under vingeknutene. Dette gule båndet er også adskillig bredere enn hos f.eks. liten jordhumle. Pelsen virker gjerne kort, og humla kan ser litt mer støvete ut i gulfargen.
Målene kan variere, og særlig lengden er unøyaktig da bakkroppen kan trekkes sammen eller strekkes ut.
Dronninger: Lengde 19–22 mm, Vingespenn: 38–42 mm
Arbeidere: Lengde 11–17 mm, Vingespenn: 22–34 mm
Hanner: Lengde 14–18 mm, Vingespenn: 29–35 mm
Kragejordhumla plasserer sine bol nede i jorden i gamle musebol. Men det er funnet få bol av denne arten. Men den er en pocket-maker som lagrer pollen i de tomme kokongene.
Kragejordhumla finner vi først og fremst langs kysten, og i Bergensområdet nedover mot Stavanger er den ganske vanlig.
.jpg)
.jpg)
Kragejordhumle også kalt kragehumle (Bombus magnus Vogt) er en stor kraftig humle som ofte har vært forvekslet med liten jordhumle. Tungen til kragehumla er kort.
Kragjordhumla (Bombus magnus) är en insekt i överfamiljen bin (Apoidea).
Kragjordhumlan är en medelstor, mycket korttungad humla som är svart med bred, gul krage som når nedanför vingfästena, samt ett gult band långt framme på bakkroppen. Bakkroppsspetsen är vit. Det råder ingen större skillnad i utseendet mellan honor och hanar. Humlan är mycket lik ljus jordhumla och skogsjordhumla.[2]
Det har rått viss osäkerhet huruvida humlan skall räknas som en egen art eller en underart till ljus jordhumla. Populationstäthet och vanor är därför ganska osäkra. Utbredningsområdet omfattar västra Europa utom längst i söder, och mera fragmentariskt norra Östeuropa från Brittiska öarna och nordligaste Iberiska halvön i väster över större delen av Frankrike och delar av Centraleuropa till spridda bestånd i Polen och nordvästra Ryssland i öster, samt Skandinavien och Litauen i norr.[3] I Skandinavien har den påträffats i Danmark (sydöstra Jyllands kust)[3], västra Norge, södra halvan av Sverige[2] och i en liten population i sydligaste Finland (med några få, spridda fynd i de nordligare delarna av landet)[4][3].
Humlan förekommer i flera olika habitat, men framför allt i höglänta hedlandskap.[3] I Skandinavien förefaller den dock att föredra kustlandskap.[2]
Boet inrättas gärna i övergivna musbon under jord.[2]
.jpg)
