Mongolian gazelles are an important souce of food for manylocal peoples, and are heavily hunted, both legally and illegally.
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material
No information is available on the communication of Mongolian gazelles. However, generalizations can be made, because they are diurnal mammals. They are likely to communicate with visual signals and body postures. Vocalizations are probably present. Scent cues may be important in mating and between mother an offspring. Undoubtedly, tactile communication is also important in such interactions.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Mongolian gazelles used to be the most numerous wild ungulate of the grassland region of China. They were a significant component of the grassland ecosystem. The population has decreased dramatically and now faces extirpation in China. In the 1940s, the population was about 1,500,000. Today it is just 300,000 to 500,000. This is a result of grassland degradation (total grass production has dropped by 30%) due to human expansion, agricultural development, and overgrazing since the 1960s.
The decline in Mongolian gazelle populations can also be attributed to over-hunting and desertification. Poaching is a problem for this species, with poachers shooting more rutting males and more pregnant and lactating females after the legal hunting period, because they are easier to shoot. The reduction of pregnant females results in decreased fecundity and the reduction of reproductive males results in unhealthy sex ratios.
In 1989, the Chinese government listed Mongolian gazelles under its wildlife protection law as a Class II species for conservation. Under this law, nature reserves are supposed to be established, and inspection of habitat condition is to be made regularly. Construction projects which degrade the habitat, and trading of the gazelles and their parts, are to be controlled. Hunting is prohibited, and poaching can be prosecuted under criminal law.
In Mongolia, hunting has been controlled since 1932 and in 1995 a new hunting law was introduced to help reduce poaching.
In the Russian Federation's "Red Data Book", the Mongolian gazelle is listed as a 'disappearing species.'
Because the species migrates between China and Mongolia, any conservation program requires cooperation and coordination between these countries. It is recommended that the open season for hunting Mongolian gazelles be limited to the time of greatest meat quality, and hunting intensity be limited to 19% of the total population. Because of the high reproductive capacity of the species, populations would be able to recover quite quickly despite continued hunting, providing that poaching is controlled.
The International Union for Conservation of Nature and Natural Resources lists the Mongolian gazelle as a lower risk species that is near threatened. They list the species major threats as human induced habitat loss and degradation and harvesting.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
There are no known adverse affects of Mongolian gazelles on humans. However, they carry foot and mouth disease, which could potentially be transmitted to domestic animals.
Negative Impacts: causes or carries domestic animal disease
No information is available on the ecosystem roles provided by Mongolian gazelles. They provide food for a variety of animals and given the large numbers in which they travel, are likely to have an impact on plant communities where they graze.
Mongolian gazelles are small ruminants, but they are classified as intermediate feeders. Intermediate feeders are ruminants that are morphophysiologically intermediate between grazers and browsers. This classification is arrived at based on the ratio of the weight of ruminoreticular contents to body weight and the length of the total intestine relative to body length, as well as the ratio of the length of the small to the large intestine.
Mongolian gazelles have apparently adopted a digestive strategy similar to that of browsers, possibly because of their small body size. This allows them to adapt more easily to the environmental factors. They can regulate their digestive system in response to seasonal changes in food quality.
During autumn and winter they have the ability to digest fibrous foods more efficiently than other seasons. During the dormancy months, their digestive system holds more, and holds it for a longer time, allowing them to digest food more completely. This helps the gazelles to compensate for poor food quality and low food availability.
During dormancy, the grasses they feed upon are lower in levels of protein than ungulates typically require. But during this time of year, the gazelles must still subsist on grasses and other lower quality foods. They prefer higher quality foods when they are available. In spring they eat Artemisia spp., peashrubs, onions and legumes. During the summer onions comprise 80% of the diet. Lightly grazed areas have more nutritional forbs than do moderately or heavily grazed areas, however, lightly grazed areas are usually around towns and villages and not readily utilized.
Mongolian gazelles also have abundant microorganisms that help them to recycle nitrogen for protein synthesis, and to supplement the nitrogen shortage of food during autumn and winter.
Plant Foods: leaves; wood, bark, or stems; seeds, grains, and nuts
Primary Diet: herbivore (Folivore )
Until the 1950's, Procapra gutturosa was found throughout most of Mongolia and the adjacent regions of Kazakhstan, the Russian Federation and China. This is an area of about 1.2 million square kilometers. Now the species is found only in the eastern portion of this range, in an area of less than 400,000 square kilometers.
Biogeographic Regions: palearctic (Native ); oriental (Native )
Male Mongolian gazelles live about 7.5 years and females live 9.5 years, which is considerably less than other related ungulates. The shortened longevity of this species is partly because of quick tooth wearing.
The survival rate of fawns in their first summer is 80%. Because of the high rate of pregnancy and of fawn survival, the rate of increase of the populations sometimes reaches 20 to 25%.
Predation, periodic epidemics, and severe winters are the main causes of death for members of this species. Mongolian gazelles suffer from "foot and mouth disease" and Pasteurellosis, as well as unknown diseases. Heavy snows and food shortages in the winter sometimes cause losses of one third to half of a Mongolian gazelle population.
Average lifespan
Status: wild: 0 years.
Average lifespan
Status: captivity: 7.0 years.
Adult Mongolian gazelles measure from 1 to 1.3 m from head to rump and stand about 75 cm tall at the shoulder. Males weigh around 30 kg and females about 25 kg. Fawns weigh 2.8 to 3.0 kg when they are born and measure 51 to 56 cm from head to rump. The summer coat is orange-buff, the flanks are pinkish-cinnamon, and the belly is white with a long haired dewlap. The winter coat is paler. During the rut, the males have swollen throats. Only males have horns, and these range in length from 225 to 355 mm.
Range mass: 25 to 30 kg.
Range length: 1.3 to 1 m.
Sexual Dimorphism: male larger; ornamentation
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
The main predators of Mongolian gazelles are wolves (Canis lupus), domestic dogs (Canis familiaris), and steppe eagles. Manul (Felis manul), red fox (Vulpe vulpes), kites, and vultures also prey on newborn fawns. Wolves attack the gazelles during late winter and spring, particularly after rut when males are exhausted and unable to run for long periods. In early summer, wolves attack pregnant females.
The main defenses these animals have against predation seem to be related to predator swamping. Females give birth to their young in synchrony each spring, apparently allowing more of the young to survive. Also, Mongolian gazelles herd together in especially large groups at the time of calving.
Known Predators:
Procapra gutturosa live in a semi arid, cold, temperate zone. Mongolian gazelles prefer flat or undulating steppes and dry grasslands.
The region where this species occurs features cold winters (with temperatures of -30 degrees Celcius). The growing season is short and it is dry throughout most of the year. Continuous snow cover lasts from 120 to 180 days of the year. Spring can be very windy and summers are relatively wet and hot (with temperaturs of up to 40 degrees Celcius).
The frostless summer period is 80 to 120 days. The annual rainfall is 250 to 380 mm. The gazelles live in cool temperate tall grasslands. The growing season in these areas is from early May to the end of September. The dormant season is from October until April. Snowstorms and heavy snow accumulation are common. The main natural calamities that the gazelles face are snow, snowstorms and frostbite.
Habitat Regions: temperate
Terrestrial Biomes: savanna or grassland
Mongolian gazelles are polygynous with one male gathering about 13 females. Rutting occurs in mid-November to early February. During the rut, males battle with each other though the fighting is not serious.
Mating System: polygynous
Mating occurs during the rut, from mid-November through February. The birthing season follows in mid-June to mid-July, indicating a gestation period of about 7 months. Fawns are born singly, with twins occuring rarely (2.5 to 8.2%). The pregnancy rate of females older than 1.5 years is between 90% and 100%. The birthing season is quite variable and depends on the climatic conditions during the previous year.
During the two weeks of calving, females herd up to a density of 40,000 females per 35 square kilometers. Ninety percent of the females in a herd will give birth within a 4 day period. This birth synchrony is a strategy the species has developed to combat the short growing season and the effectiveness of predators. Females must have their young at about the same time to allow the young to reach a minimum body size by the onset of winter. Birth synchrony is also a strategy called predator swamping. If all the females have their young at one time, there will be so many that some will be able to avoid predation.
Females reach sexual maturity at 1.5 years old, whereas males mature sexually at about 2.5 years old.
Breeding interval: These animals breed once yearly.
Breeding season: Rutting occurs from mid-November to early February. Birthing occurs in mid-June to mid July.
Range number of offspring: 1 to 2.
Average number of offspring: 1.
Average gestation period: 7 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1.5 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 2.5 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Average birth mass: 2900 g.
Average gestation period: 185 days.
Average number of offspring: 1.3.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 532 days.
As in many mammalian species, parental care seems to be primarily a female affair. Females provide milk, grooming, and protection to their fawns. Fawns stay with their mothers in the herd for about one year and stay with the herd until they have reached sexual maturity.
Parental Investment: no parental involvement; altricial ; pre-fertilization (Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Protecting: Female); post-independence association with parents
Monqol ceyranı, və ya Buxaqlı antilop[2] (lat. Procapra gutturosa, Gazella gutturosa) — Cütdırnaqlılar dəstəsinə, Boşbuynuzlular fsiləsinə aid ceyran növü. Orta ölçülü antilopdur. Onlar əsasən yarımsəhra, quru çöl ərazilərində yaşayırlar.
Erkəklər 24—39 kq, dişilər isə 20—28 kq çəkiyə malik olurlar. Erkəklərin uzunluğu 105-148 sm, dişilərin isə 110—121 sm-dir. Erkəklərin hündürlüyü 62—84 sm, dişilərdə 54—74 sm təşkil edir.
Erkəklərin buynuzları tünd-boz qara olub 18—28 sm-dir. Dişilərin isə buynuzu olmur. Xəzi yuxarı hissəsi sarı-qum, aşağı nahiyələri isə ağ rəngdə olur. Yayda onun kürkü parlaq ton, qış dövründə uzun olmaqla yanaşı rəngi yüngül qəhvəyi olur. Yüksək sürətə malik olmaqla yananaşı yaxşı üzgüçü olurlar. Yayda onlar əsasən günlük, qışda isə qünün çıxan dövrləri fəal olurlar. Onlar çoxlu səyahət edirlər, miqrasiya yaz və payız ayları müşahidə edilir. Məsafə və istiqaməti hava və qida mövcudluğundan asılı olaraq dəyişir. Yay ayları 20-30 baş, qışda isə 100 başdan ibarət qruplara rast gəlinir. Bəzən isə hətta 5000 başdan ibarət olan qrupa rast gəlinmişdir. 2007-ci ildə Monqolustanda bir milyon monqol ceyranının bir yerə toplanması müşahidə edilmişdir[3]. Sayları təxminən 1,5 milyon baş olması ehtimal edilir. Say baxımından bu canlılar dünyanın ən böyük sürüsünə sahib olan canlılarındandır. Hazırda saylarının artıb azalması haqqında dəqiq məlumat yoxdur. Xəstəliklər və ağır qış əhəmiyyətli dəyişikliklərə məruz olduğu bilinir. Çütləşmə payızın sonları və qışın əvvəllərinə təsadüf edir. Dişilərə sahiblənmə məqsədi ilə döyüşlər baş verir. Rəqabət güclü olsada döyüşlərdə nadir hallarda ölüm qeydə alınır. Balaların doğulması iyun və ya iyul aylarında baş verir. Boğazlıq 6 ay davam edir. Balalar doğulduqdan bir necə gün sonra anası ilə yola çıxa bilir.
Monqol ceyranı əsasən Monqolustan və Çinin səhra və yarımsəhra bölgələrində yayılmışlar. Rusiyanın Tuva Respublukası, Altay respublikası və Çita ərazilərində yayılmışdır. Rusiya ərazisində sayları az olduğundan ölkənin Qırmızı kitabına daxil edilmişdir.
Monqol ceyranı, və ya Buxaqlı antilop (lat. Procapra gutturosa, Gazella gutturosa) — Cütdırnaqlılar dəstəsinə, Boşbuynuzlular fsiləsinə aid ceyran növü. Orta ölçülü antilopdur. Onlar əsasən yarımsəhra, quru çöl ərazilərində yaşayırlar.
Erkəklər 24—39 kq, dişilər isə 20—28 kq çəkiyə malik olurlar. Erkəklərin uzunluğu 105-148 sm, dişilərin isə 110—121 sm-dir. Erkəklərin hündürlüyü 62—84 sm, dişilərdə 54—74 sm təşkil edir.
Erkəklərin buynuzları tünd-boz qara olub 18—28 sm-dir. Dişilərin isə buynuzu olmur. Xəzi yuxarı hissəsi sarı-qum, aşağı nahiyələri isə ağ rəngdə olur. Yayda onun kürkü parlaq ton, qış dövründə uzun olmaqla yanaşı rəngi yüngül qəhvəyi olur. Yüksək sürətə malik olmaqla yananaşı yaxşı üzgüçü olurlar. Yayda onlar əsasən günlük, qışda isə qünün çıxan dövrləri fəal olurlar. Onlar çoxlu səyahət edirlər, miqrasiya yaz və payız ayları müşahidə edilir. Məsafə və istiqaməti hava və qida mövcudluğundan asılı olaraq dəyişir. Yay ayları 20-30 baş, qışda isə 100 başdan ibarət qruplara rast gəlinir. Bəzən isə hətta 5000 başdan ibarət olan qrupa rast gəlinmişdir. 2007-ci ildə Monqolustanda bir milyon monqol ceyranının bir yerə toplanması müşahidə edilmişdir. Sayları təxminən 1,5 milyon baş olması ehtimal edilir. Say baxımından bu canlılar dünyanın ən böyük sürüsünə sahib olan canlılarındandır. Hazırda saylarının artıb azalması haqqında dəqiq məlumat yoxdur. Xəstəliklər və ağır qış əhəmiyyətli dəyişikliklərə məruz olduğu bilinir. Çütləşmə payızın sonları və qışın əvvəllərinə təsadüf edir. Dişilərə sahiblənmə məqsədi ilə döyüşlər baş verir. Rəqabət güclü olsada döyüşlərdə nadir hallarda ölüm qeydə alınır. Balaların doğulması iyun və ya iyul aylarında baş verir. Boğazlıq 6 ay davam edir. Balalar doğulduqdan bir necə gün sonra anası ilə yola çıxa bilir.
La gasela de Mongòlia (Procapra gutturosa), coneguda localment com a zeren, és un antílop de mida mitjana nadiu de les estepes centreasiàtiques semi-àrides de Mongòlia, així com de parts de Sibèria i la Xina. El nom zeren és una corrupció russa del nom mongol zeer. A l'estiu té un pelatge marró clar amb tons rosats, que esdevé més llarg i pàl·lid durant l'hivern. També té una característica taca blanca en forma de cor a la zona de la gropa, dividida per una línia mediana d'un color més fosc. Els mascles tenen banyes en forma de lira que es cargolen cap enrere des del front. Corren extremament ràpid i neden molt bé.
La gasela de Mongòlia (Procapra gutturosa), coneguda localment com a zeren, és un antílop de mida mitjana nadiu de les estepes centreasiàtiques semi-àrides de Mongòlia, així com de parts de Sibèria i la Xina. El nom zeren és una corrupció russa del nom mongol zeer. A l'estiu té un pelatge marró clar amb tons rosats, que esdevé més llarg i pàl·lid durant l'hivern. També té una característica taca blanca en forma de cor a la zona de la gropa, dividida per una línia mediana d'un color més fosc. Els mascles tenen banyes en forma de lira que es cargolen cap enrere des del front. Corren extremament ràpid i neden molt bé.
Die Mongolische Gazelle oder Mongoleigazelle (Procapra gutturosa) ist eine Art der zentralasiatischen Kurzschwanzgazellen (Procapra) und gehört zur Untergattung Prodorcas. Gelegentlich wird sie auch Dseren genannt. Die beiden anderen Arten der Kurzschwanzgazellen sind die Tibetgazelle (Procapra picticaudata) und die Przewalski-Gazelle (Procapra przewalski).
Die Mongolische Gazelle gleicht den anderen Arten der Gattung Procapra, ist allerdings etwas größer und gedrungener als diese. Sie erreicht ein Gewicht von 25 bis zu 45 Kilogramm und eine Schulterhöhe von 54 bis 84 Zentimeter. Die Kopf-Rumpf-Länge beträgt 108 bis 160 Zentimeter und die Schwanzlänge 5 bis 12 Zentimeter.[1]
Das Fell dieser Art ist oben blass-orange mit rötlichen Seiten. Im Winter sind die Tiere generell blasser als im Sommer. Wie die anderen beiden Arten auch hat sie eine weiße Unterseite. Die Böcke besitzen einen Kropf und eine ausstülpbare Maulblase, ähnlich wie der Dromedarhengst. Die Hörner, die ebenfalls nur die Böcke aufweisen, sind mit knapp 20 Zentimeter weniger lang als bei anderen Kurzschwanzgazellen und nicht am Ende nach oben oder innen geschwungen wie bei Tibet- oder Przewalskigazellen.
Die Mongoleigazelle ist ein Bewohner der zentralasiatischen Steppengebiete. Ihr Verbreitungsgebiet erstreckte sich noch zu Anfang des 20. Jahrhunderts vom Irtysch-Tal in Nordostkasachstan ostwärts über die meisten Gebiete der Mongolei und über acht Provinzen Nordchinas (Xinjiang, Gansu, Ningxia, Hebei, Shaanxi, Innere Mongolei, Heilongjiang und Jilin) bis in die Ebenen von Peking. Im Gebiet des heutigen Russland gab es ursprünglich drei Vorkommen, alle im Grenzgebiet zur Mongolei. Eines in der Tschuja-Steppe der Kosch-Agatsch-Region im Altai, ein weiteres im Südteil der autonomen Provinz Tuwa südlich des Tannu-ola-Gebirges und ein drittes im südöstlichen Steppen Transbaikaliens zwischen den Flüssen Onon und Argun. Hier erreichten sie 50 Grad nördlicher Breite. Heute kommen sie in Russland nur noch im letzten der drei Gebiete vor, wo sie sich im Bereich des Daurischen Naturreservates in den letzten Jahren vermehren konnten. Seit 1950 ist die Art südlich der Chinesischen Mauer ausgestorben und die letzten Vorkommen in Kasachstan sind ebenfalls erloschen. In China leben die Tiere heute nur noch in der Inneren Mongolei, in einem schmalen Streifen an der Grenze zur Mongolei. Im größten Teil des früheren mongolischen Verbreitungsgebietes sind sie ebenfalls ausgestorben. Man findet sie fast nur noch in den östlichen Provinzen Dornod, Süchbaatar, Chentii, Dorno-Gobi (Ost-Gobi) und Ömnö-Gobi (Süd-Gobi); kleine Restpopulationen halten sich darüber hinaus noch in Dund-Gobi (Mittel-Gobi), Öwörchangai, Bajanchongor, Gobi-Altai und Dsawchan von 42 Grad 30’ bis 50 Grad 20’ N und 92 Grad 00’ bis 119 Grad 00’.
Die Mongoleigazelle bewohnt typischerweise Ebenen oder leicht hügeliges Gelände in trockenen Steppenklimaten und Halbwüsten. Im Winter scheinen die Tiere vorwiegend tagaktiv zu sein, während sie im Sommer die Dämmerung bevorzugen. Auf der Suche nach Steppengräsern bewegen sich die Herden über große Distanzen und allein die saisonalen Weidegebiete können hunderte von Quadratkilometern umfassen. Zwischen diesen Weidegründen unternehmen die Herden darüber hinaus jedes Jahr im Frühling und Herbst weite Wanderungen, die oft hunderte von Kilometern betragen. Die Wege richten sich dabei nach den Wetterbedingungen und dem Nahrungsangebot. Ein weibliches Individuum, ausgestattet mit einem GPS-Sender Ende 2014, legte dabei innerhalb von fünf Jahren bis zu 18.000 Kilometer zurück. Es bewegte sich dabei nicht nur in seinem Heimatgebiet fort, sondern drang auch in ihm unvertrautes Gelände vor. Allein zwischen März und Dezember 2016 bewältigte das Tier in einer Südwärtswanderung eine Distanz von 3400 Kilometern.[2]
Mongoleigazellen bilden im Sommer meist Herden aus 20–30 und im Winter Herden aus etwa 100 Individuen. Während der Wanderungen und an günstigen Wintereinständen kann man aber auch auf Ansammlungen treffen, die aus tausenden von Tieren bestehen.
Die trächtigen Weibchen sondern sich im Sommer oft in Gruppen von den Herden ab und kehren nach kurzer Zeit mit ihren Kitzen in die gemischten Verbände zurück. Die Paarungszeit fällt in den Spätherbst und Winter. Dann schwillt den Böcken die Kehle an und sie streiten um paarungswillige Weibchen. Nach einer Tragzeit von 186 Tagen wird ein einziges Kitz geworfen.
Die Nahrung besteht vor allem aus Gräsern und wird durch andere Steppenpflanzen ergänzt.
Durch die Lebensweise im Hochgebirgsplateau und die dortigen klimatischen Verhältnisse liegen für die Arten der Kurzschwanzgazellen nur sehr wenige Fossilnachweise vor. Arten der Gattung Procapra sind frühestens im Pliozän oder frühen Pleistozän vor 2 bis 3 Millionen Jahren nachgewiesen, während antilopenartige Arten bereits für das Miozän vor 13 bis 15 Millionen Jahren dokumentiert sind. Der Ursprung der Kurzschwanzgazellen wurde bei anderen gazellenartigen Antilopen vermutet, als potenzielle Ahnen wurden dabei Gazella sinensis aus dem späten Pliozän und Gazella paragutturosa aus dem frühen Pleistozän vermutet. Über Isotopenuntersuchungen in Fossilien und im Vergleich zu heute lebenden Tieren des tibetanischen Hochlands wurde festgestellt, dass das Klima und die Witterungsverhältnisse vor 2 bis 3 Millionen Jahren in diesem Gebiet deutlich milder und die Diversität der Lebensräume zugleich vielfältiger waren als dies aktuell der Fall ist, wodurch eine Artenbildung unter anderem bei den Kurzschwanzgazellen ermöglicht wurde.[3]
andere Antilopini
Tibetgazelle (Procapra picticaudata)
Przewalski-Gazelle (Procapra przewalskii)
Mongolische Gazelle (Procapra gutturosa)
Die wissenschaftliche Erstbeschreibung der Mongolischen Gazelle stammt von Reginald Innes Pocock aus dem Jahr 1912, die Gattung Procapra wurde von Hodgson im Jahr 1846 beschrieben. Die Namensgebung der Gattung Procapra leitet sich von der griechisch-lateinischen Vorsilbe „pro“ (προ) für „vor“ und der Bezeichnung „capra“ für Ziegen ab.[3] Neben der Nominatform werden keine weiteren Unterarten unterschieden.[5]
Die Mongolische Gazelle wird heute gemeinsam mit der Przewalski-Gazelle und der Tibetgazelle zur Gattung der Kurzschwanzgazellen (Procapra) gestellt,[5] wurde jedoch häufig mit anderen Gazellen in der Gattung Gazella zusammengefasst.[3] Molekularbiologische Untersuchungen bestätigten die Monophylie der Gattung Procapra und stellten sie den anderen Gattungen der als Tribus definierten Antilopini gegenüber.[4] Dabei wurden die Przewalski-Gazelle und die Mongolische Gazelle als näher miteinander verwandt erkannt und der Tibetgazelle als Schwestergruppe gegenübergestellt.[4] In einer weiteren Studie wurde die Gattung Procapra, vertreten durch die Mongolische Gazelle, als eine der basalsten Gruppen der Gazellenartigen (Antilopini) eingeordnet.[6]
In den 1940er Jahren gab es Schätzungen zufolge noch ca. 1,5 Millionen Mongoleigazellen und jährlich wurden 100 000 ihres Fleisches, ihrer Hörner und ihrer Haut wegen erlegt. Durch starke Bejagung verschwand sie aus den meisten Gebieten der westlichen und zentralen Mongolei. In Kasachstan, Tuwa und der Chuya-Steppe ist sie heute völlig ausgestorben. Nach Transbaikalien in Südsibirien wandern im Winter gelegentlich kleine Gruppen aus der angrenzenden Mongolei in die Steppen zwischen Onon und Arguni. 1993 wurde ihr Bestand auf 300.000 Tiere in der östlichen Mongolei und etwas weniger in den angrenzenden Teilen Chinas geschätzt. Nach anderen Quellen sollen im Jahr 1996 bzw. 2000 allein in der Mongolei die Bestände auf etwa 2 Millionen Tiere geschätzt worden sein.[7]
Die International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) stuft die Art aufgrund des großen Verbreitungsgebietes und der angenommen großen Bestände als nicht gefährdet (least concern) ein. Gefährdungen gehen vor allem durch die unkontrollierte und illegale Jagd neben der erlaubten Jagd zurück.[8]
Die Mongolische Gazelle oder Mongoleigazelle (Procapra gutturosa) ist eine Art der zentralasiatischen Kurzschwanzgazellen (Procapra) und gehört zur Untergattung Prodorcas. Gelegentlich wird sie auch Dseren genannt. Die beiden anderen Arten der Kurzschwanzgazellen sind die Tibetgazelle (Procapra picticaudata) und die Przewalski-Gazelle (Procapra przewalski).
Buqoq ohu (Procapra gutturosa) -gʻizollar urugʻining bir turi. Kuvushshoxlilar oilasiga mansub. Erkagi dzeren, urgochisi sergakchin deb ataladi. Markaziy Osiyoda tarqalgan. Mongoliyaning shim.sharqida va Qozogʻistonning Chu choʻllarida koʻp uchraydi. Qirli choʻllarda, baʼzan togʻli yerlarda yashaydi. Qomati kelishgan. Tanasining uz. PO sm, boʻyi 80 sm, ogʻirligi 50 kg gacha. Oyoqlari uzun va ingichka, tuyoqlari ixcham. Qorni oq, yelkasi va biqini yozda sargʻish qumrang , qishda ochroq boʻladi. Dumi kalta. Erkagida halqa boʻgʻimli uzun qora shox bor, urgʻochisi shoxsiz. Buqoq ohu shuvoq, burgan kabi oʻtlar bilan oziqlanadi. May — iyunda bitta, baʼzan ikkita bola tugʻadi. Boshqa ohular kabi kichikroq poda boʻlib yuradi. Goʻshti mazali. Ovlanadi.
Buqoq ohu (Procapra gutturosa) -gʻizollar urugʻining bir turi. Kuvushshoxlilar oilasiga mansub. Erkagi dzeren, urgochisi sergakchin deb ataladi. Markaziy Osiyoda tarqalgan. Mongoliyaning shim.sharqida va Qozogʻistonning Chu choʻllarida koʻp uchraydi. Qirli choʻllarda, baʼzan togʻli yerlarda yashaydi. Qomati kelishgan. Tanasining uz. PO sm, boʻyi 80 sm, ogʻirligi 50 kg gacha. Oyoqlari uzun va ingichka, tuyoqlari ixcham. Qorni oq, yelkasi va biqini yozda sargʻish qumrang , qishda ochroq boʻladi. Dumi kalta. Erkagida halqa boʻgʻimli uzun qora shox bor, urgʻochisi shoxsiz. Buqoq ohu shuvoq, burgan kabi oʻtlar bilan oziqlanadi. May — iyunda bitta, baʼzan ikkita bola tugʻadi. Boshqa ohular kabi kichikroq poda boʻlib yuradi. Goʻshti mazali. Ovlanadi.
Цагаан зээр (лат. Procapra gutturosa англ. Mongolian gazelle) — Монгол орны өмнө, дорнын уудам тал, ухаа толгодоор идээшиж бэлчдэг. Зээрийн гол сүрэг Монголд байрладаг ба сибирийн өмнөд хэсгээр ба Хятадын зүүн хэсгээр бага зэрэг тархсан. Цагаан зээрийн анхны тооллогоор Монголд 1970-аад онд 5 сая цагаан зээр тоологдсон харин 2010 оны тооллогоор 3 сая зээр тоологджээ. Хамаагүй хууль бус агналтаас болж зээрийн сүрэг багассан байна. Зээр нь голцуу 20-30-аараа сүрэглэнэ зарим үед 5000 хүртэл толгойтойгоор сүрэглэнэ.
Цагаан зээрийн эрэгчинг ооно, эмэгчинг шаргачин, төлийг янзага, эрэгчин шүдлэнг цэнхэр ооно, охин шүдлэнг зусаг шаргачин гэнэ. Голдуу хул шар зүстэй, богино сүүлтэй, тангийнхаа захаар шар хүрээтэй, шаргачин нь эвэргүй, ооно нь арагшаа тахийж үзүүр нь дотогш эргэн ойртсон шорон хоёр эвэртэйгээрээ хар сүүлт зэргээс ялгаатай. Зургаадугаар сард янзаглана.[2]
Цагаан зээр хялгана, шаваг, хазаар өвс, үет ургамлаар хооллоно. Цагт дунджаар 70 км хүртэл хурдална.[3]
Цагаан зээр (лат. Procapra gutturosa англ. Mongolian gazelle) — Монгол орны өмнө, дорнын уудам тал, ухаа толгодоор идээшиж бэлчдэг. Зээрийн гол сүрэг Монголд байрладаг ба сибирийн өмнөд хэсгээр ба Хятадын зүүн хэсгээр бага зэрэг тархсан. Цагаан зээрийн анхны тооллогоор Монголд 1970-аад онд 5 сая цагаан зээр тоологдсон харин 2010 оны тооллогоор 3 сая зээр тоологджээ. Хамаагүй хууль бус агналтаас болж зээрийн сүрэг багассан байна. Зээр нь голцуу 20-30-аараа сүрэглэнэ зарим үед 5000 хүртэл толгойтойгоор сүрэглэнэ.
Цагаан зээрийн эрэгчинг ооно, эмэгчинг шаргачин, төлийг янзага, эрэгчин шүдлэнг цэнхэр ооно, охин шүдлэнг зусаг шаргачин гэнэ. Голдуу хул шар зүстэй, богино сүүлтэй, тангийнхаа захаар шар хүрээтэй, шаргачин нь эвэргүй, ооно нь арагшаа тахийж үзүүр нь дотогш эргэн ойртсон шорон хоёр эвэртэйгээрээ хар сүүлт зэргээс ялгаатай. Зургаадугаар сард янзаглана.
Цагаан зээр хялгана, шаваг, хазаар өвс, үет ургамлаар хооллоно. Цагт дунджаар 70 км хүртэл хурдална.
Чартамак жейрен (лат. Procapra gutturosa) — жейрендердин бир түрү.
The Mongolian gazelle (Procapra gutturosa), or dzeren (Russian: Дзерэн), is a medium-sized antelope native to the semiarid Central Asian steppes of Mongolia, as well as some parts of Siberia and China. The name dzeren is Russian misinterpretation of the Mongolian language name of zeer (Mongolian: Зээр) or Buryat zeeren (Buryat: Зээрэн).
In the summer, its coat is light brown with pinkish tones, becoming longer and paler during the winter. It also has a distinctive heart-shaped white patch on its rump area, divided by a median line of darker color. The male has lyre-shaped horns which curl backwards from the forehead. It is an extremely fast runner and good swimmer.
In the winter, they are mostly diurnal, but in the summer, they are active shortly after sunrise and before sunset. They tend to travel a lot, and migrations takes place in spring and autumn, but the distance and direction vary depending on the weather and food availability.
The groups usually consists of 20-30 individuals in the summer, and 100 in the winter. However, herds up to 5,000 individuals are not unusual. They still exist in large numbers, with a small captive population; the population trend is unknown. In 2007, a mega-herd of a quarter of a million Mongolian gazelles was seen gathering on the country's steppes, one of the world's last great wildernesses.[3]
The mating season is in the late autumn or winter; at this time, the males' throats swell in a goiter-like effect. Competition is vigorous, but fights rarely break out. The gestation period lasts for about 5-6 months. Births occur is June and July, when groups of dozens of females separate from the herd to give birth, rejoining the herd afterward. They usually give birth to a single young and occasionally twins. They weigh about 3 kg and can keep up with their mother after a few days. They will be able to mate after 17-18 months.
The Mongolian gazelle is still one of the most numerous large animals in the world, with the total population around 1.5 million individuals, but roughly 100,000 are killed each year. However, the conservation status is at least concern. Whether the population is increasing or decreasing is unknown, but the population is known to be subject to significant fluctuations due to diseases and severe winters.
The Mongolian gazelle (Procapra gutturosa), or dzeren (Russian: Дзерэн), is a medium-sized antelope native to the semiarid Central Asian steppes of Mongolia, as well as some parts of Siberia and China. The name dzeren is Russian misinterpretation of the Mongolian language name of zeer (Mongolian: Зээр) or Buryat zeeren (Buryat: Зээрэн).
La gacela de Mongolia o zeren (Procapra gutturosa) es una especie de mamífero artiodáctilo perteneciente a la familia Bovidae que habita las estepas de Mongolia, el norte de China y ciertas regiones de Siberia.[1]
Se estima que quedan dos millones de estas gacelas mongolas.
Las manadas migratorias de estas gacelas necesitan amplias superficies de hierba, sin embargo deben competir con el ganado, que cada vez es más numeroso.
La gacela de Mongolia o zeren (Procapra gutturosa) es una especie de mamífero artiodáctilo perteneciente a la familia Bovidae que habita las estepas de Mongolia, el norte de China y ciertas regiones de Siberia.
Se estima que quedan dos millones de estas gacelas mongolas.
Las manadas migratorias de estas gacelas necesitan amplias superficies de hierba, sin embargo deben competir con el ganado, que cada vez es más numeroso.
Procapra gutturosa Procapra generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Antilopinae azpifamilia eta Bovidae familian sailkatuta dago
Procapra gutturosa Procapra generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Antilopinae azpifamilia eta Bovidae familian sailkatuta dago
La Gazelle à queue blanche ou Gazelle de Daourie (Procapra gutturosa) est une espèce d'antilopes que l'on trouve dans les steppes de Mongolie, de Sibérie méridionale (en Daourie, Russie) et de Chine du Nord.
Zeren atau Gazel Mongolia (Procapra gutturosa) adalah antilop berukuran sedang asli padang rumput Mongolia, dan sebagian Siberia dan Tiongkok. Nama zeren diambil dari bahasa Rusia yang berasal dari kata Mongol zeer.
Di musim panas, warna bulu hewan ini coklat muda, namun lebih pucat dan menebal di musim dingin. Pejantan memiliki tanduk melengkung ke belakang yang muncul dari dahi dan berbentuk seperti lira. Mereka hebat dalam berlari dan berenang.
Hewan ini hidup secara berkelompok dengan jumlah anggota sekitar 20-30 di musim panas dan sekitar 100 di musim dingin. Musim kawin hewan ini berlangsung pada musim gugur dan musim dingin. Masa kehamilan berlangsung selama lima bulan dengan kelahiran terjadi di musim panas.
Zeren atau Gazel Mongolia (Procapra gutturosa) adalah antilop berukuran sedang asli padang rumput Mongolia, dan sebagian Siberia dan Tiongkok. Nama zeren diambil dari bahasa Rusia yang berasal dari kata Mongol zeer.
Di musim panas, warna bulu hewan ini coklat muda, namun lebih pucat dan menebal di musim dingin. Pejantan memiliki tanduk melengkung ke belakang yang muncul dari dahi dan berbentuk seperti lira. Mereka hebat dalam berlari dan berenang.
Hewan ini hidup secara berkelompok dengan jumlah anggota sekitar 20-30 di musim panas dan sekitar 100 di musim dingin. Musim kawin hewan ini berlangsung pada musim gugur dan musim dingin. Masa kehamilan berlangsung selama lima bulan dengan kelahiran terjadi di musim panas.
La gazzella della Mongolia (Procapra gutturosa (Pallas, 1777)) è una specie di gazzella a coda corta (Procapra) originaria dell'Asia centrale appartenente al sottogenere Prodorcas. Talvolta viene chiamata anche dzeren. Le altre due specie di gazzella a coda corta sono la gazzella del Tibet (Procapra picticaudata) e la gazzella di Przewalski (Procapra przewalskii).
La gazzella della Mongolia è simile alle altre specie del genere Procapra, ma rispetto a queste è un po' più grande e tozza. Il suo peso varia tra i 25 e i 45 chilogrammi e l'altezza al garrese tra i 54 e gli 84 centimetri. La lunghezza testa-corpo è di 108-160 centimetri e quella della coda di 5-12 centimetri[2].
Il manto è di colore arancione chiaro sulle parti superiori, con i fianchi rossastri, e in inverno è generalmente più chiaro che in estate. Come le altre due specie, ha le parti inferiori bianche. I maschi presentano una protuberanza sul collo simile a un gozzo e una vescica gonfiabile all'interno della bocca simile a quella del maschio di dromedario. Le corna, presenti anch'esse solamente nei maschi, sono quasi 20 cm più corte di quelle delle altre gazzelle a coda corta e non sono curvate all'estremità verso l'alto o verso l'interno come nelle gazzelle del Tibet o di Przewalski.
La gazzella della Mongolia vive nelle steppe dell'Asia centrale. Agli inizi del XX secolo il suo areale si estendeva dalla valle dell'Irtyš nel nord-est del Kazakistan verso est, attraverso gran parte della Mongolia e otto province della Cina settentrionale (Xinjiang, Gansu, Ningxia, Hebei, Shaanxi, Mongolia Interna, Heilongjiang e Jilin) fino alle pianure di Pechino. Nell'area appartenente all'odierna Russia vi erano originariamente tre popolazioni, tutte nella regione di confine con la Mongolia: una nella steppa della Čuja della regione di Koš-Agač nell'Altaj, un'altra nella parte meridionale della Provincia autonoma di Tuva a sud dei monti Tannu-Ola e una terza nelle steppe della Transbajkalia sud-orientale tra i fiumi Onon e Argun'. Qui questi animali si spingevano fino a 50 gradi di latitudine nord. Oggi sono presenti in Russia solo nell'ultima di queste tre aree, nella Riserva naturale di Dauria, dove negli ultimi anni si sono potuti riprodurre con tranquillità. A sud della Grande muraglia cinese la specie è scomparsa completamente a partire dal 1950 e anche le ultime popolazioni in Kazakistan si sono estinte. Attualmente in Cina questi animali vivono solo nella Mongolia Interna, in una stretta striscia al confine con la Mongolia. Anche in Mongolia la specie è ormai scomparsa dalla maggior parte del suo areale storico. Oggi è possibile trovarla quasi solamente nelle province orientali di Dornod, Sùhbaatar, Hėntij, Dornogov' (Gobi orientale) e Ômnôgov' (Gobi meridionale); piccole popolazioni relitte sono presenti inoltre nelle province di Dundgov' (Gobi centrale), Ôvôrhangaj, Bajanhongor, Gov'-Altaj e Zavhan in una fascia di territorio compresa tra 40° 30' nord e 50° 20' nord e tra 92° 00' est e 119° 00' est.
Le gazzelle della Mongolia abitano generalmente in pianure o in regioni leggermente ondulate caratterizzate da un clima steppico arido o semi-desertico. In inverno sembrano essere prevalentemente attive di giorno, mentre in estate prediligono il crepuscolo. Alla ricerca delle erbe della steppa, i branchi si spostano su grandi distanze e le aree di pascolo stagionale possono coprire da sole centinaia di chilometri quadrati. Inoltre, i branchi intraprendono lunghi spostamenti da un pascolo all'altro ogni primavera e autunno, spesso coprendo centinaia di chilometri. Le migrazioni dipendono dalle condizioni meteorologiche e dalla disponibilità di cibo. Le gazzelle della Mongolia di solito formano branchi di 20-30 individui in estate e branchi di circa 100 capi in inverno. Durante le migrazioni e in condizioni invernali favorevoli, tuttavia, è possibile imbattersi anche in raduni composti da migliaia di individui. In estate le femmine gravide spesso si separano in gruppo dal branco cui appartengono, per farvi poi ritorno poco tempo dopo accompagnate dalla prole. La stagione degli amori cade nel tardo autunno e in inverno. In questo periodo la sacca golare sul collo dei maschi si gonfia e questi animali combattono per assicurarsi le femmine disposte ad accoppiarsi. Dopo un periodo di gestazione di 186 giorni, viene partorito un unico piccolo. La dieta della gazzella della Mongolia consiste principalmente di erbe e viene integrata con altre piante della steppa.
A causa della loro abitudine a vivere in altopiani elevati e delle condizioni climatiche locali, abbiamo a disposizione solo pochissime testimonianze fossili delle specie di gazzelle a coda corta. Specie del genere Procapra sono registrate nel Pliocene o nel Pleistocene inferiore non prima di 2 o 3 milioni di anni fa, mentre specie simili ad antilopi sono già documentate nel Miocene 13-15 milioni di anni fa. In passato si ipotizzava che le gazzelle a coda corta si fossero evolute a partire da altre antilopi simili a gazzelle, forse da Gazella sinensis del Pliocene superiore o Gazella paragutturosa del Pleistocene inferiore. Studiando gli isotopi dei fossili e paragonandoli a quelli degli animali che vivono oggi sull'altopiano tibetano, gli studiosi hanno scoperto che 2-3 milioni di anni fa il clima e le condizioni meteorologiche di quest'area erano significativamente più miti e la diversità degli habitat qui presenti maggiore di quanto non sia oggi, condizioni ideali per lo sviluppo di nuove specie, tra cui quelle di gazzelle a coda corta[3].
Sistematica del genere Procapra secondo Lei et al., 2003[4] Antilopinaealtri Antilopinae
Procapragazzella del Tibet (Procapra picticaudata)
gazzella di Przewalski (Procapra przewalskii)
gazzella della Mongolia (Procapra gutturosa)
La prima descrizione scientifica della gazzella della Mongolia risale al 1777 e si deve a Peter Simon Pallas; il genere Procapra verrà istituito da Hodgson nel 1846. Il nome del genere deriva dal prefisso greco-latino pro (προ), cioè «prima», e da capra[3]. A parte la forma nominale, non si distinguono ulteriori sottospecie[5].
La gazzella della Mongolia viene ora collocata insieme alla gazzella di Przewalski e alla gazzella del Tibet nel genere delle gazzelle a coda corta (Procapra)[5], ma è stata spesso raggruppata con le altre gazzelle del genere Gazella[3]. Gli studi di biologia molecolare hanno confermato la monofilia del genere Procapra rispetto a quella degli altri membri della sottofamiglia Antilopinae[4]. La gazzella di Przewalski e quella della Mongolia sono risultate essere più strettamente imparentate tra loro e considerate pertanto come sister group della gazzella del Tibet[4]. Nel corso di un altro studio, il genere Procapra, cui appartiene la gazzella della Mongolia, è stato classificato come uno dei gruppi più basali della sottofamiglia Antilopinae[6].
Si stima che negli anni '40 fossero rimasti circa 1,5 milioni di gazzelle della Mongolia, ma nonostante questo ne venivano uccise 100.000 ogni anno per la carne, le corna e la pelle. È proprio a causa della caccia intensa che la specie è scomparsa dalla maggior parte delle aree della Mongolia occidentale e centrale, nonché da Kazakistan, da Tuva e dalla steppa della Čuja. Nella regione della Transbajkalia, in Siberia meridionale, piccoli gruppi migrano occasionalmente in inverno dalla vicina Mongolia fino alle steppe tra i fiumi Onon e Argun'. Nel 1993 la loro popolazione veniva stimata in 300.000 capi nella Mongolia orientale e in un numero leggermente inferiore nelle regioni limitrofe della Cina. Secondo altre fonti, nel 1996 e nel 2000 la popolazione della sola Mongolia sarebbe stata costituita da circa 2 milioni di capi[7].
L'Unione internazionale per la conservazione della natura (IUCN) classifica la gazzella della Mongolia come «specie a rischio minimo» (Least Concern) a causa della sua ampia area di distribuzione e dell'entità delle sue popolazioni. I principali fattori che ne minacciano la sopravvivenza sono la caccia incontrollata e illegale, nonché la caccia consentita[1].
La gazzella della Mongolia (Procapra gutturosa (Pallas, 1777)) è una specie di gazzella a coda corta (Procapra) originaria dell'Asia centrale appartenente al sottogenere Prodorcas. Talvolta viene chiamata anche dzeren. Le altre due specie di gazzella a coda corta sono la gazzella del Tibet (Procapra picticaudata) e la gazzella di Przewalski (Procapra przewalskii).
Dzerenas (lot. Procapra gutturosa) – tikrųjų antilopių (Antilopinae) pošeimio dykaraginių (Bovidae) šeimos žinduolis.
Stirnos didumo gazelė. Kūno aukštis iki 84 cm, masė 20-40 kg. Patinų pakaklėje ryškus pakilimas. Šnervės beveik ištisai apaugusios plaukais. Vasarą kailis gelsvai pilkas, papilvė, krūtinė ir pasturgalis balti. Žiemą kailio plaukai ilgesni ir šviesesni. Raguoti tik patinai. Ragai 20-30 cm ilgio, lyros formos. Jų pamatinės dalys arti viena kitos, aukščiau ragai pakrypę į šonus, užlinkę atgal, o viršūninės dalys - į vidų. Apatinė ragų dalis su skersiniais žiedais.
Gyvena stepėse, pusdykumėse ir atvirose priekalnėse. Laikosi dideliais būriais. Ypač dideli dzerenų būriai (iki kelių tūkstančių žvėrių) būna žiemą. Jie nuolat keičia savo buvimo vietą ir sezoniškai migruoja į vietoves, kur mažesnė sniego danga. Rujoja lapkričio - gruodžio mėnesiais. Nėštumas trunka 5,5-6 mėnesius. Gimsta 1, retai 2 jaunikliai. Lytiškai subręsta 1,5-2 metų. Gyvena apie 7 metus.
Paplitę Mongolijoje, Šiaurės Kinijoje, Tuvoje, pietryčių Altajuje ir Užbaikalės rytinėje dalyje. Mongolijoje ir Kinijoje dzerenai dar gausūs, medžiojami.
De Mongoolse gazelle (Procapra gutturosa) is een zoogdier uit de familie van de holhoornigen (Bovidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Peter Simon Pallas in 1777.[1]
De mannetjes van de Mongoolse gazelle bereiken een kop-romplengte van 105 à 148 cm, een schofthoogte van 62 à 84 cm en een gewicht van 24 à 39 kg. Vrouwtjes zijn over het algemeen kleiner en bereiken een kop-romplengte van 110 à 121 cm, een schouderhoogte van 54 à 74 cm en een gewicht van 20 à 28 kg. Daarnaast hebben beide geslachten een staartlengte van 5 à 12 cm. De Mongoolse gazelle heeft een stevige bouw, met een brede achterzijde en borst. Alleen de mannetjes dragen hoorns. Deze bereiken een maximale lengte van 28 cm. De grijze tot zwartkleurige hoorns verschijnen bij de jonge mannetjes wanneer zij 3,5 à 4 maanden oud zijn. 's Winters heeft de Mongoolse gazelle een bleekgrijze vacht en 's zomers is deze geelachtig zandkleurig. De onderzijde is vuilwit, zonder duidelijke overgang tussen het onder- en bovenlichaam. Ook heeft de soort geen duidelijke markeringen op de kop, zoals veel andere gazelles wel hebben.[2]
Mongoolse gazelles leven op graslanden en droge steppen. Bloemen en kruidachtige gewassen beslaan tijdens de lente circa 55% van hun dieet, maar grassen en zeggen spelen in andere seizoenen een grotere rol. Mongoolse gazelles graven naar planten uit de lookfamilie, hun favoriete voedsel in de zomer en herfst. Met uitzondering van het broedseizoen trekken ze over grote afstanden op zoek naar voedsel. Natuurbranden, de extensieve veeteelt, bodem- en landschappelijke eigenschappen hebben allemaal invloed op de beschikbaarheid van voedsel. De soort drink water tijdens droge of hete omstandigheden en neemt 's winters water op door sneeuw te eten, maar meestal is de dauw op bladeren toereikend.[2]
Het paarseizoen begint vanaf midden november en kan duren tot begin februari. De geboorte vindt meestal plaats tussen midden juni en midden juli, na een draagtijd van 6,5 à 7 maanden.[2]
In de bronsttijd is de larynx van het mannetje opgezwollen, waardoor hij lage klanken kan bulderen. Hiermee laat hij zijn dapperheid blijken en laat hij aan de vrouwtjes zien dat hij klaar is om te paren. In de bronstperiode verdedigen de mannetjes een territorium en heeft een mannetje gemiddeld twaalf vrouwtjes in zijn kudde. De territoria houden slechts twee à drie weken, waarin ook de paring plaatsvindt. Vrouwtjes zijn na 1,5 jaar geslachtsrijp. Van april tot mei, wanneer de winter plaatsmaakt voor de lente, begint de kuddevorming en trekken ze naar de kalvergronden. Deze bevinden zich in heuvelachtige steppegebieden met veel dekking. Ondanks de variatie in de periode waarin de paartijd zich uitstrekt, verloopt het bevallen vrijwel synchroon. Hierdoor is het predatierisico lager.[2]
Wanneer ze uitrusten, 's nachts en soms overdag, graven ze kuilen in de grond of sneeuw. Dit gedrag wordt ook waargenomen bij de Tibetaanse antilope (Pantholops hodgsonii).[2]
De soort komt voornamelijk voor in het oosten van Mongolië, met geïsoleerde populaties in het zuiden, midden en westen van Mongolië. In China beperkt tot een kleine, niet migrerende populatie en dieren die vanuit Oost-Mongolië de grens oversteken. In Oost-Siberië op enkele locaties in het zuiden van Transbaikal te vinden.[2][3]
De soort staat op de Rode Lijst van de IUCN ingeschaald als niet bedreigd. Desondanks is het verspreidingsgebied van de soort sinds de jaren '50 van de vorige eeuw met 76% achteruit gegaan, met een gelijktijdige achteruitgang in aantal. In de jaren '50 werd hun aantal op meerdere miljoenen geschat. Anno 2011 ligt het aantal tussen de 700.000 en 1.000.000 individuen, waarvan het merendeel zich in het oosten van Mongolië bevindt.[1][2]
Bronnen, noten en/of referentiesDe Mongoolse gazelle (Procapra gutturosa) is een zoogdier uit de familie van de holhoornigen (Bovidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Peter Simon Pallas in 1777.
Multimedia w Wikimedia Commons Dżereń mongolski[3] (Procapra gutturosa) – gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny wołowatych, mylona z dżejranem (Gazella subgutturosa).
Obecny zasięg występowania gatunku obejmuje wschodnią Mongolię i przylegające do niej tereny Rosji oraz północnych Chin. Jego siedliskiem są stepy i półpustynie.
Średniej wielkości gazela o jasnobrązowym ubarwieniu.
Aktywne w ciągu dnia dżerenie mongolskie są bardzo szybkie i wytrzymałe. Potrafią biec z prędkością 65 km/h na dystansie kilkunastu kilometrów. Dobrze pływają, żyją w dużych stadach liczących kilka tysięcy osobników. Są gatunkiem wędrownym.
Okres godowy dżereni mongolskich trwa od listopada do stycznia. Po 185-dniowej ciąży samica rodzi 1–2, rzadziej 3 młode, które ukrywa przed drapieżnikami przez pierwsze dni ich życia. Młode przyłączają się do matki po 4–8 dniach.
Nie wyróżniono podgatunków dżerenia.
Głównym zagrożeniem dla dżerenia mongolskiego są nielegalne polowania. Gatunek nie jest objęty konwencją waszyngtońską CITES. W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (niskiego ryzyka)[2].
Dżereń mongolski (Procapra gutturosa) – gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny wołowatych, mylona z dżejranem (Gazella subgutturosa).
A gazela Mongol (Procapra gutturosa), ou zeren (Língua russa: Дзерэн), é um antílope de médio porte nativo das estepes semi-áridas da Ásia Central da Mongólia, bem como da Sibéria e China.[1][2]
A gazela Mongol (Procapra gutturosa), ou zeren (Língua russa: Дзерэн), é um antílope de médio porte nativo das estepes semi-áridas da Ásia Central da Mongólia, bem como da Sibéria e China.
Procapra gutturosa är ett däggdjur i släktet getgaseller som förekommer i centrala Asien.
Epitet i det vetenskapliga namnet, gutturosa, är sammansatt av de latinska orden guttur (svalg) och –osus (fullt, helt). Det syftar på hannarnas svalg som är uppsvullen under parningstiden.[2]
Arten liknar de två andra getgasellerna men är något större och robustare. Den når en mankhöjd omkring 75 cm och en vikt vid 40 kg. Pälsen är på ovansidan ljusbrun med orange och röda inslag. Under vinterhalvåret är individerna allmänt blekare än under sommaren. Vid buken är djuret vitaktigt. Det finns en hjärtformig vit fläck på individernas bakdel. Bara hannar bär horn som är upp till 20 cm långa. Hornen är inte lika tydlig böjd som hos tibetansk getgasell eller Procapra przewalskii. Kroppslängden ligger mellan 100 och 150 cm och därtill kommer en 8 till 12 cm lång svans.[2]
Procapra gutturosa förekommer i centralasiatiska stäpper. Artens ursprungliga levnadsområde sträckte sig fram till början av 1900-talet från dalgången av floden Irtysj i nordöstra Kazakstan österut över större delar av Mongoliet och över åtta provinser av norra Kina (Sinkiang, Gansu, Ningxia, Hebei, Shaanxi, Inre Mongoliet, Heilongjiang och Jilin) till slättlandet kring Peking.[3]
I regionen som idag tillhör Ryssland förekom arten ursprungligen vid tre ställen: den första är en liten stäpp i bergstrakten Altaj, den andra i södra delen av delrepubliken Tuva och den tredje i Daurien mellan floderna Onon och Argun. Idag finns Procapra gutturosa bara i det tredje området kvar. Sedan 1950 räknas även populationen söder om Kinesiska muren och populationen i Kazakstan som utdött. I Kina finns arten bara i Inre Mongoliet kvar. Beståndet tillbakagång träffade även större delar av västra Mongoliet. Procapra gutturosa är däremot vanlig i de östra provinserna: Dornod, Süchbaatar, Chentij, Dornogobi och Ömnögobi.[3]
Under 1940-talet uppskattades artens bestånd med 1,5 miljoner individer. Vid denna tid jagades varje år 100 000 individer för köttets, hornens och hudens skull. På grund av det stora jakttrycket blev Procapra gutturosa i västra och centrala Mongoliet allt mer sällsynt. I Kazakstan och andra delar av levnadsområdet försvann arten helt. Stäppen mellan floderna Onon och Argun uppsöks av arten bara under vandringar. En uppskattning från 1993 angav 300 000 individer i östra delar av Mongoliet och nästan lika många i norra Kina. Andra uppskattningar som publicerades 1996 respektive 2000 nämnde däremot upp till 2,7 miljoner individer. IUCN listar Procapra gutturosa som livskraftig (least concern).[1]
Denna getgasell vistas främst i låglandet, på platåer eller i kuperade områden. Under vintern är individerna antagligen främst aktiva på dagen medan de under sommaren föredrar gryningen och skymningen. Under letandet efter föda vandrar Procapra gutturosa genom stora regioner och så är levnadsområdet för enskilda individer ofta flera hundra kvadratkilometer stort. Vandringarna beror även på väderförhållanden. Under sommaren utgörs en hjord vanligen av 20 till 30 individer medan antalet under vintern ligger omkring 100 individer. I flocken är könen inte skilda från varandra. Vid utsökta ställen syns under vandringen upp till tusen individer tillsammans.[2]
Födan utgörs av gräs och andra växtdelar.[2]
Dräktiga honor lämnar under sommaren sin flock och ansluter något senare efter ungdjurets födelse. Parningen sker under senhösten eller tidig vinter. Hannarna får en uppsvullen svalg och strider med varandra om rätten att para sig. Dräktigheten varar omkring 185 dagar och vanligen föds ett enda ungdjur per kull, ibland två och mycket sällan tre.[2]
Wikimedia Commons har media som rör Procapra gutturosa.
Procapra gutturosa är ett däggdjur i släktet getgaseller som förekommer i centrala Asien.
Epitet i det vetenskapliga namnet, gutturosa, är sammansatt av de latinska orden guttur (svalg) och –osus (fullt, helt). Det syftar på hannarnas svalg som är uppsvullen under parningstiden.
Moğol ceylanı; memeliler sınıfının çift parmaklılar takımından, Moğolistan'da yaşayan ve ikiz doğuran bir türdür. Nesli tükenen hayvanlardan biridir. Yaşam alanı Sibirya ve Çin'e dek uzanmaktadır.
.png){kind=small}
Çift toynaklılar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Цей вид трохи більший, і кремезніший, ніж інші види роду. P. gutturosa досягає ваги 25 до 45 кг, має висоту в холці 54-84 см, голова й тіло довжиною 108-160 см, хвіст довжиною 5-12 см. Роги (тільки в самців) трохи менше 20 см. У літній час хутро світло-коричневе з рожевим тонами, стаючи довшим і блідішим у зимовий період. Є біла пляма у формі серця на крупі, поділену по середині лінією більш темного кольору.
У зимовий час вони в основному денні, але в літній час, вони є активними незабаром після сходу сонця і до заходу сонця. Вони, як правило, багато подорожують і міграції відбувається навесні і восени, але відстань і напрям змінюються в залежності від погоди і наявності продовольства. Групи зазвичай складається з 20-30 осіб у літній період, і 100 в зимовий період. Тим не менш, стада до 5000 особин не є незвичайними. Шлюбний сезон пізньої осені або взимку. Період вагітності триває близько п'яти-шести місяців. Пологи відбувається в червні і липні, коли групи десятків самиць відділяються окремо, щоб народити, й приєднатись до стада пізніше. Як правило, народжується одне дитинча, а іноді й двійня. Вони важать близько 3 кг і можуть йти в ногу з матір'ю за кілька днів. Вони зможуть паруватися через 17 - 18 місяців.
Раціон складається головним чином з трав і доповнюється іншими степовими рослинами.
Країни проживання: Китай, Монголія, Росія. Мешкає в посушливих степах і рівнинах.
Procapra gutturosa là một loài động vật có vú trong họ Bovidae, bộ Artiodactyla. Loài này được Pallas mô tả năm 1777.[2]
Phương tiện liên quan tới Procapra gutturosa tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết về chủ đề Bộ Guốc chẵn này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Procapra gutturosa là một loài động vật có vú trong họ Bovidae, bộ Artiodactyla. Loài này được Pallas mô tả năm 1777.
Обитает в степях и полупустынях Монголии, в Китае (Внутренняя Монголия, Ганьсу). На территории России очень редок, занесён в Красную книгу, встречается в Даурии, в Чуйской степи (Горный Алтай) и Убсунурской котловине (Тува) при заходе из Монголии. До конца 1930-х годов дзерен был многочисленным в Туве, но позже популяция резко сократилась. В настоящее время дзерен в России постоянно встречается лишь в Даурском заповеднике и его окрестностях на юге Забайкальского края.
Самка дзерена рождает одного или двух ягнят, обычно в конце мая - начале июня, где-нибудь в укромном, заросшем камышом или травой месте. Вес ягнёнка не более 4-х кг.
Питаются дзерены травой, различными злаками, побегами кустарников.
Дзерен образует 2 подвида[5]:
Ввиду незначительных морфологических отличий от номинативного некоторые исследователи считают выделение второго подвида неоправданным[6].
Обитает в степях и полупустынях Монголии, в Китае (Внутренняя Монголия, Ганьсу). На территории России очень редок, занесён в Красную книгу, встречается в Даурии, в Чуйской степи (Горный Алтай) и Убсунурской котловине (Тува) при заходе из Монголии. До конца 1930-х годов дзерен был многочисленным в Туве, но позже популяция резко сократилась. В настоящее время дзерен в России постоянно встречается лишь в Даурском заповеднике и его окрестностях на юге Забайкальского края.
黄羊（学名：Procapra gutturosa）为洞角科羚羊亞科原羚属的动物。在中国大陆，分布于黑龙江、内蒙古、甘肃、河北、陕西、山西、宁夏、辽宁、吉林等地，多栖息于草原、荒漠草原。该物种的模式产地在外贝加尔地区鄂嫩河上游。[2]
黄羊（学名：Procapra gutturosa）为洞角科羚羊亞科原羚属的动物。在中国大陆，分布于黑龙江、内蒙古、甘肃、河北、陕西、山西、宁夏、辽宁、吉林等地，多栖息于草原、荒漠草原。该物种的模式产地在外贝加尔地区鄂嫩河上游。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : ウシ目 Artiodactyla 亜目 : ウシ亜目 Ruminantia 科 : ウシ科 Bovidae 亜科 : ブラックバック亜科 Antilopinae 族 : ブラックバック族 Antilopini 属 : チベットガゼル属 Procapra 種 : モウコガゼル P. gutturosa 学名 Procapra gutturosa (Pallas, 1777) 和名 モウコガゼル 英名 Mongolian gazelleモウコガゼル（Procapra gutturosa）は、ウシ科チベットガゼル属に分類される偶蹄類。
中華人民共和国（内モンゴル自治区）、モンゴル、ロシア（ネルチンスク周辺）[1][2][a 1]
体長110-148センチメートル[1][2]。尾長5-12センチメートル[1]。肩高62-76センチメートル[2]。体重28-40キログラム[1][2]。前肢の人間でいう手首（手根）にわずかながら房状に体毛が伸長する[2]。
頭骨の長さが22.5センチメートル以上に達する[2]。耳介は中程度で先端が尖る[2]。眼下部（眼下腺）や後肢内側基部（鼠蹊腺）に臭腺がある[1][2]。
オスにのみ基部から上方に向かい外側に湾曲し先端が内側へ向かう細く短い角がある[2]。角長32-39センチメートル[1][2]。角の表面の節はあまり発達しない[2]。また繁殖期のオスは喉が膨らむ[2]。
夏季は短い体毛で被われ、毛衣は黄褐色[2]。冬季は長い体毛で被われ、毛衣は灰褐色や淡黄褐色[2]。
![[icon]](http://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%95%E3%82%A1%E3%82%A4%E3%83%AB:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
몽골가젤 또는 차강제르(Procapra gutturosa)은 소과에 속하는 중형 크기 영양의 일종으로 몽골의 중앙아시아 반건조 스텝 지대 그리고 시베리아와 중국 일부 지역에서 발견된다. 여름에 털 색깔은 연봉홍이 감도는 연한 갈색이지만 겨울에는 더 길고 희미해진다. 또한 궁둥이 부위에 하트 모양의 흰 반점이 특징적이다. 차강제르라는 몽골어 이름은 이 하얀색에서 따왔다.
_Gazella_gutturosa.png)
