Microtus (Microtus) ye una subxéneru de royedor de la familia Cricetidae.
Microtus (Microtus) ye una subxéneru de royedor de la familia Cricetidae.
Boz tarlasiçanı (lat. Microtus)- dağsiçanları fəsiləsinə aid heyvan cinsi.
Microtus a zo ur genad e rummatadur ar bronneged, ennañ muenned.
64 spesad zo ennañ :
Microtus abbreviatus
Microtus agrestis
Microtus anatolicus
Microtus arvalis
Microtus bavaricus
Microtus brachycercus
Microtus breweri
Microtus cabrerae
Microtus californicus
Microtus canicaudus
Microtus chrotorrhinus
Microtus clarkei
Microtus daghestanicus
Microtus dogramacii
Microtus duodecimcostatus
Microtus evoronensis
Microtus felteni
Microtus fortis
Microtus gerbei
Microtus gregalis
Microtus guatemalensis
Microtus guentheri
Microtus hyperboreus
Microtus ilaeus
Microtus irani
Microtus kikuchii
Microtus levis
Microtus liechtensteini
Microtus limnophilus
Microtus longicaudus
Microtus lusitanicus
Microtus majori
Microtus maximowiczii
Microtus mexicanus
Microtus middendorffi
Microtus miurus
Microtus mongolicus
Microtus montanus
Microtus montebelli
Microtus mujanensis
Microtus multiplex
Microtus nasarovi
Microtus oaxacensis
Microtus ochrogaster
Microtus oeconomus
Microtus oregoni
Microtus paradoxus
Microtus pennsylvanicus
Microtus pinetorum
Microtus qazvinensis
Microtus quasiater
Microtus richardsoni
Microtus sachalinensis
Microtus savii
Microtus schelkovnikovi
Microtus schidlovskii
Microtus socialis
Microtus subterraneus
Microtus tatricus
Microtus thomasi
Microtus townsendii
Microtus transcaspicus
Microtus umbrosus
Microtus xanthognathus
El gènere Microtus és un grup d'arvicolins que es troba a Nord-amèrica i al nord d'Euràsia.
La llista completa d'espècies és la següent:
Microtus és un subgènere de rosegadors del gènere Microtus.[1] El seu crani es pot distingir fàcilment del del subgènere Stenocranius perquè aquest darrer és més allargat i relativament més estret.[2] Segons les dades obtingudes a partir de l'anàlisi de l'ADN mitocondrial, les espècies d'aquest grup conformen el llinatge amb la base científica més sòlida de tot el gènere Microtus. El subgènere se subdivideix en un grup arvalis i un grup socialis.[3]
Microtus és un subgènere de rosegadors del gènere Microtus. El seu crani es pot distingir fàcilment del del subgènere Stenocranius perquè aquest darrer és més allargat i relativament més estret. Segons les dades obtingudes a partir de l'anàlisi de l'ADN mitocondrial, les espècies d'aquest grup conformen el llinatge amb la base científica més sòlida de tot el gènere Microtus. El subgènere se subdivideix en un grup arvalis i un grup socialis.
El gènere Microtus és un grup d'arvicolins que es troba a Nord-amèrica i al nord d'Euràsia.
La llista completa d'espècies és la següent:
Microtus abbreviatus Microtus agrestis Microtus anatolicus Microtus arvalis Microtus bavaricus Microtus brachycercus Microtus breweri Microtus cabrerae Microtus californicus Microtus canicaudus Microtus chrotorrhinus Microtus clarkei Microtus daghestanicus Microtus dogramacii Microtus duodecimcostatus Microtus elbeyli Microtus evoronensis Microtus felteni Microtus fortis Microtus gerbei Microtus gregalis Microtus guatemalensis Microtus guentheri Microtus henseli † Microtus hyperboreus Microtus ilaeus Microtus irani Microtus kikuchii Microtus levis Microtus liechtensteini Microtus limnophilus Microtus longicaudus Microtus lusitanicus Microtus majori Microtus maximowiczii Microtus mexicanus Microtus middendorffii Microtus miurus Microtus mongolicus Microtus montanus Microtus montebelli Microtus mujanensis Microtus multiplex Microtus oaxacensis Microtus ochrogaster Microtus oeconomus Microtus oregoni Microtus paradoxus Microtus pennsylvanicus Microtus pinetorum Microtus qazvinensis Microtus quasiater Microtus richardsoni Microtus sachalinensis Microtus savii Microtus schelkovnikovi Microtus schidlovskii Microtus socialis Microtus subterraneus Microtus tatricus Microtus thomasi Microtus townsendii Microtus transcaspicus Microtus umbrosus Microtus xanthognathusMicrotus je rod drobných hlodavců z podčeledi hrabošovitých. Je známo 62 druhů. V České republice žijí čtyři druhy:
Microtus je rod drobných hlodavců z podčeledi hrabošovitých. Je známo 62 druhů. V České republice žijí čtyři druhy:
hraboš polní (Microtus arvalis), který působí při přemnožení škody na polích, hraboš mokřadní (Microtus agrestis), který ohryzem kůry dřevin znesnadňuje obnovu lesa v Krušných horách, hraboš sněžný (Microtus nivalis), typický průvodce klečového a alpínského pásma v Tatrách, hraboš hospodárný (Microtus oeconomus), glaciální relikt, je to druh ohrožený vyhubením a jeho malá populace dosud žije na Žitném ostrově. Hojný je napŕ. ve Finsku a na Sibiři, zasahuje až do Severní Ameriky. Latinský název oceconomus (česky dříve hraboš hospodárný) se vztahuje ke shromažďování zásob kořínků, oddenků a semen na zimu. Sámové a domorodí Sibiřané dříve hraboší zásobárny rozhrabali a vybírali z nich jedlé kořínky mochny, krvavce nebo kopyšníku.Die Feldmäuse oder Kleinwühlmäuse (Microtus) sind eine Nagetiergattung aus der Unterfamilie der Wühlmäuse. Sie umfassen rund 60 Arten, die in Nordamerika, Europa und Asien leben. Der Gattungsnamen leitet sich aus dem Griechischen ab; μικρός/klein und οὖς/Ohr.[1]
Die Kopfrumpflänge der Tiere beträgt 8 bis 18 Zentimeter, der Schwanz ist mit 2 bis 10 Zentimetern eher kurz und misst üblicherweise weniger als die Hälfte der Kopfrumpflänge. Das Gewicht variiert je nach Art von 20 bis 170 Gramm. Das Fell der Tiere ist relativ lang, es ist an der Oberseite gelblich, rötlichbraun, graubraun oder schwarz gefärbt, die Unterseite ist heller. Die Ohren sind klein und fast vollständig vom Fell bedeckt.
Feldmäuse bewohnen verschiedene Lebensräume, von Tundren über trockene Grasländer bis hin zu Wäldern. Viele Arten errichten unterirdische Baue. Sie sind meist dämmerungs- oder nachtaktiv und halten keinen Winterschlaf. Das Sozialverhalten ist variabel und zum Teil rätselhaft. Einige Arten leben in Kolonien von hunderten Tieren, reagieren aber trotzdem aggressiv aufeinander.
Wühlmäuse sind strikte Pflanzenfresser, die Gräser, Blätter, Zweige, Knollen, Samen, Nüsse und anderes zu sich nehmen. Sie verzehren dabei oft innerhalb von 24 Stunden das Ausmaß des eigenen Körpergewichtes.
Die genaue Anzahl der Arten und die Einteilung in Untergattungen ist immer noch umstritten. Es werden 63 Arten unterschieden:
Die Afghanischen Wühlmäuse (Blanfordimys), Schneemäuse (Chionomys), Lasiopodomys, Neodon, die Blyth-Wühlmaus (Phaiomys) und die Bedford-Wühlmaus (Proedromys) werden manchmal ebenfalls zu den Feldmäusen gerechnet, hier aber als eigene Gattungen geführt.
Die Feldmäuse oder Kleinwühlmäuse (Microtus) sind eine Nagetiergattung aus der Unterfamilie der Wühlmäuse. Sie umfassen rund 60 Arten, die in Nordamerika, Europa und Asien leben. Der Gattungsnamen leitet sich aus dem Griechischen ab; μικρός/klein und οὖς/Ohr.
De echte fjildmûzen (wittenskiplike namme: Microtus) binne in ûnderskaai fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae), de ûnderfamylje fan 'e wrotmûzen (Arvicolinae), de tûke fan 'e fjildmûzen (Arvicolini) en it lyknammige skaai fan 'e fjildmûzen (Microtus). Ta dit ûnderskaai hearre fyftjin soarten út Jeraazje, wêrûnder de fjildmûs en de ierdmûs, dy't ek yn Fryslân foarkomme.
De echte fjildmûzen (wittenskiplike namme: Microtus) binne in ûnderskaai fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae), de ûnderfamylje fan 'e wrotmûzen (Arvicolinae), de tûke fan 'e fjildmûzen (Arvicolini) en it lyknammige skaai fan 'e fjildmûzen (Microtus). Ta dit ûnderskaai hearre fyftjin soarten út Jeraazje, wêrûnder de fjildmûs en de ierdmûs, dy't ek yn Fryslân foarkomme.
De fjildmûzen (wittenskiplike namme: Microtus) foarmje in skaai fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae) en de ûnderfamylje fan 'e wrotmûzen (Arvicolinae). Ta dit skaai hearre 62 libbene soarten út Jeropa, Noard-Amearika en noardlik Aazje, dy't benammen yn greidlân tahâlde. It bekendst binne de fjildmûs, de ierdmûs en de rottekop. De wittenskiplike namme fan it skaai tsjut op 'e lytse earen fan dizze bistkes.
De fjildmûzen (wittenskiplike namme: Microtus) foarmje in skaai fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae) en de ûnderfamylje fan 'e wrotmûzen (Arvicolinae). Ta dit skaai hearre 62 libbene soarten út Jeropa, Noard-Amearika en noardlik Aazje, dy't benammen yn greidlân tahâlde. It bekendst binne de fjildmûs, de ierdmûs en de rottekop. De wittenskiplike namme fan it skaai tsjut op 'e lytse earen fan dizze bistkes.
Microtus is n Sleek fon litje Suugedierte. Deer heert uk juu Fäildmuus (Microtus arvalis) deertou.
Kop un Rump sunt touhoope 83 - 178 mm loange un joo hääbe ne Stäitloangte fon 15-98 mm. Die Stäit is aaltiede kuuter as Kop un Rump, normoal minner as hoolich so loange. Dät Gewicht kon fon Oard tou Oard uk gjucht unnerscheedelk weese, toun Biespiel bie juu litje Oard Microtus oregoni 17-20 g, bie juu middelmäitige Oard Microtus pennsylvanicus 28-70 g un bie juu groote Oard Microtus xanthognathus 70-113 g. Doo Hiere in dät Fäl sunt normoal loange.
In dissen Sleek rakt dät ätter Walker's Mammals of the World 14 rezente Unnersleeke, doo apdeeld wäide in 65 rezente Oarde. Dät is oawers striedich.
Microtus is n Sleek fon litje Suugedierte. Deer heert uk juu Fäildmuus (Microtus arvalis) deertou.
Microtus is a genus of voles found in North America, Europe and northern Asia. The genus name refers to the small ears of these animals. They are stout rodents with short ears, legs and tails. They eat green vegetation such as grasses and sedges in summer, and grains, seeds, root and bark at other times. The genus is also called "meadow voles".[1]
There is some disagreement on the definitive list of species in this genus, and which subgenera are recognized. The American Society of Mammalogists recognizes the following 60 species, with discrepancies as noted:[2]
Subgenus Blanfordimys
Subgenus Euarvicola
Subgenus Hyrcanicola (not recognized by the ASM, listed in subgenus Microtus)
Subgenus Iberomys
Subgenus Microtus
Subgenus Pedomys (not recognized by the ASM, listed in subgenus Pitymys)
Subgenus Pitymys (includes the former subgenus Mynomes)
Subgenus Terricola
The IUCN recognizes these additional species:
There is also at least one known subfossil species known:
Subgenus †Tyrrhenicola
Microtus is a genus of voles found in North America, Europe and northern Asia. The genus name refers to the small ears of these animals. They are stout rodents with short ears, legs and tails. They eat green vegetation such as grasses and sedges in summer, and grains, seeds, root and bark at other times. The genus is also called "meadow voles".
Microtus skulls (Bailey, 1900) Microtus skull bases (Bailey, 1900)There is some disagreement on the definitive list of species in this genus, and which subgenera are recognized. The American Society of Mammalogists recognizes the following 60 species, with discrepancies as noted:
Subgenus Blanfordimys
Afghan vole (Microtus afghanus) Bucharian vole (Microtus bucharensis) Juniper vole (Microtus yuldaschi)Subgenus Euarvicola
Short-tailed field vole (Microtus agrestis) Mediterranean field vole (Microtus lavernedii) split from M. agrestis Portuguese field vole (Microtus rozianus) split from M. agrestisSubgenus Hyrcanicola (not recognized by the ASM, listed in subgenus Microtus)
Schelkovnikov's pine vole (M. schelkovnikovi)Subgenus Iberomys
Cabrera's vole (Microtus cabrerae)Subgenus Microtus
Anatolian vole (Microtus anatolicus) Common vole (Microtus arvalis) Doğramaci's vole (Microtus dogramacii) Günther's vole (Microtus guentheri) Harting's vole (Microtus hartingii) split from M. guentheri Tien Shan vole (Microtus ilaeus) Persian vole (Microtus irani) Kerman vole (Microtus kermanensis) Cyrenaica vole (Microtus mustersi) split from M. guentheri East European vole (Microtus mystacinus) Altai vole (Microtus obscurus) split from M. arvalis Paradox vole (Microtus paradoxus) East European gray vole (Microtus rossiaemeridionalis) split from M. mystacinus Schidlovsky's vole (Microtus schidlovskii) Social vole (Microtus socialis) Transcaspian vole (Microtus transcaspicus)Subgenus Pedomys (not recognized by the ASM, listed in subgenus Pitymys)
Prairie vole (M. ochrogaster)Subgenus Pitymys (includes the former subgenus Mynomes)
Insular vole (Microtus abbreviatus) California vole (Microtus californicus) Gray-tailed vole (Microtus canicaudus) Rock vole (Microtus chrotorrhinus) Western meadow vole (Microtus drummondi) Florida salt marsh vole (Microtus dukecampbelli) Guatemalan vole (Microtus guatemalensis) Long-tailed vole (Microtus longicaudus) Mexican vole (Microtus mexicanus) Mogollon vole (Microtus mogollonensis) split from M. mexicanus Montane vole (Microtus montanus) Tarabundí vole (Microtus oaxacensis) Creeping vole (Microtus oregoni) Eastern meadow vole (Microtus pennsylvanicus) Woodland vole (Microtus pinetorum) Jalapan pine vole (Microtus quasiater) North American water vole (Microtus richardsoni) Townsend's vole (Microtus townsendii) Zempoaltépec vole (Microtus umbrosus) Taiga vole (Microtus xanthognathus)Subgenus Terricola
Calabria pine vole (Microtus brachycercus) Daghestan pine vole (Microtus daghestanicus) Mediterranean pine vole (Microtus duodecimcostatus) Felten's vole (Microtus felteni) Anatolian pine vole (Microtus fingeri) split from M. subterraneus Liechtenstein's pine vole (Microtus liechtensteini) Lusitanian pine vole (Microtus lusitanicus) Major's pine vole (Microtus majori) Alpine pine vole (Microtus multiplex) Sicilian pine vole (Microtus nebrodensis) split from M. savii Gerbe's vole (Microtus gerbii or Microtus pyrenaicus) Savi's pine vole (Microtus savii) European pine vole (Microtus subterraneus) Tatra pine vole (Microtus tatricus) Thomas's pine vole (Microtus thomasi)The IUCN recognizes these additional species:
Bavarian pine vole (Microtus bavaricus) (included in M. multiplex by ASM) Singing vole (Microtus miurus) (IUCN lists this as split from M. gregalis, but the ASM puts that taxa in genus Stenocranius and doesn't list miurus as a synonym.) Elbeyli vole (Microtus elbeyli) (IUCN list this as distinct from M. irani) Qazvin vole (Microtus qazvinensis) (IUCN list this as distinct from M. irani)There is also at least one known subfossil species known:
Subgenus †Tyrrhenicola
Mikrotoj (Microtus[1]) estas genro kiu apartenas al la subfamilio arvikolenoj, kiuj estas ronĝuloj.
La genro ampleksas proksimume 50 speciojn, kiuj vivas en Nordameriko, Eŭropo kaj Azio.
Mikrotoj (Microtus) estas genro kiu apartenas al la subfamilio arvikolenoj, kiuj estas ronĝuloj.
La genro ampleksas proksimume 50 speciojn, kiuj vivas en Nordameriko, Eŭropo kaj Azio.
Microtus es un género de mamíferos roedores de la familia Cricetidae. Incluye numerosas especies de topillos o campañoles nativos de Eurasia y Norteamérica.
Microtus es un género de mamíferos roedores de la familia Cricetidae. Incluye numerosas especies de topillos o campañoles nativos de Eurasia y Norteamérica.
Uruhiir (Microtus) on hamsterlaste sugukonda kuuluv näriliste perekond.
Perekonda kuulub 62 liiki.
Eestis elab 5 selle perekonna liiki:
Uruhiir (Microtus) on hamsterlaste sugukonda kuuluv näriliste perekond.
Perekonda kuulub 62 liiki.
Microtus Cricetidae animalia familiako generoa da[1], karraskarien barruan sailkatua.
Microtus Cricetidae animalia familiako generoa da, karraskarien barruan sailkatua.
Peltomyyrät eli ruohomyyrät (Microtus) on pienikokoisten jyrsijöiden suku. Siihen kuuluvat peltomyyrä, kenttämyyrä, lapinmyyrä, idänkenttämyyrä ja kuutisenkymmentä muuta myyrälajia, joita elää Euroopassa, Aasiassa ja Pohjois-Amerikassa. Nisäkästoimikunnan ehdotus suvun uudeksi suomenkieliseksi nimeksi on ruohomyyrät[2].
Peltomyyrät syövät tyypillisesti kasvien meheviä osia. Niillä on lyhyet jalat ja pienet korvat. Vartalon pituus vaihtelee kahdeksasta kahdeksaantoista senttiin, häntä kahdesta kymmeneen senttiä tulee siihen lisäksi. Painoa on lajista riippuen 20-170 grammaa.
Peltomyyrät eli ruohomyyrät (Microtus) on pienikokoisten jyrsijöiden suku. Siihen kuuluvat peltomyyrä, kenttämyyrä, lapinmyyrä, idänkenttämyyrä ja kuutisenkymmentä muuta myyrälajia, joita elää Euroopassa, Aasiassa ja Pohjois-Amerikassa. Nisäkästoimikunnan ehdotus suvun uudeksi suomenkieliseksi nimeksi on ruohomyyrät.
Peltomyyrät syövät tyypillisesti kasvien meheviä osia. Niillä on lyhyet jalat ja pienet korvat. Vartalon pituus vaihtelee kahdeksasta kahdeksaantoista senttiin, häntä kahdesta kymmeneen senttiä tulee siihen lisäksi. Painoa on lajista riippuen 20-170 grammaa.
Microtus est un genre de rongeurs de la famille des Cricetidés. Il comprend de nombreuses espèces de Campagnols. Leur classification est encore discutée et certains auteurs classent encore ce genre dans la famille des Muridés.
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (9 septembre 2013)[8] :
Microtus est un genre de rongeurs de la famille des Cricetidés. Il comprend de nombreuses espèces de Campagnols. Leur classification est encore discutée et certains auteurs classent encore ce genre dans la famille des Muridés.
Microtus (Schrank, 1798) è un genere di roditori della famiglia dei Cricetidi comunemente noti come arvicole o campagnoli.
Al genere Microtus appartengono roditori di piccole dimensioni, con lunghezza della testa e del corpo tra 83 e 178 mm, la lunghezza della coda tra 15 e 98 mm e un peso fino a 170 g.[1]
Il cranio è tipico della sottofamiglia, eccetto nella specie M.gregalis dove è insolitamente compresso lateralmente. Il profilo dorsale è dritto, la scatola cranica è leggermente più lunga che larga, mentre il palato ha una struttura normale. Gli zigomi sono robusti, le bolle timpaniche non sono mai ridotte. I molari sono privi di radici, gli incisivi sono larghi, robusti e lisci.
Sono caratterizzati dalla seguente formula dentaria:
3 0 0 1 1 0 0 3 3 0 0 1 1 0 0 3 Totale: 16 1.Incisivi; 2.Canini; 3.Premolari; 4.Molari;Il corpo è compatto, tipico delle arvicole, la testa è grande e il muso è fornito di lunghe vibrisse. Il colore varia dal marrone scuro al giallo chiaro sul dorso, e dal grigio al biancastro nelle parti inferiori. In alcune specie è presente una striscia dorsale scura nella parte anteriore della schiena. Gli occhi sono relativamente grandi. Le orecchie variano notevolmente da molto corte e parzialmente nascoste nella pelliccia a lunghe circa la metà della testa. Il trago è assente mentre l'antitrago è ben sviluppato. Il palmo delle zampe anteriori è privo di peli, le piante dei piedi sono parzialmente pelose e provviste di cinque o sei tubercoli carnosi. Il terzo dito di ogni zampa è il più lungo e il quarto è sempre più lungo del secondo. Gli artigli sono leggermente allungati, mentre il pollice, ridotto nelle dimensioni, è munito solitamente di un piccolo artiglio smussato. La coda è corta. Le femmine hanno da 2 a 4 paia di mammelle.
Il genere è diffuso in tutto l'Olartico.
Il genere comprende 63 specie.[2]
Microtus (Schrank, 1798) è un genere di roditori della famiglia dei Cricetidi comunemente noti come arvicole o campagnoli.
Pilkieji pelėnai (lot. Microtus) – žiurkėninių (Cricetidae) šeimos graužikų gentis. Paplitę Šiaurės Amerikoje, Europoje ir Azijoje.
Pilkieji pelėnai (lot. Microtus) – žiurkėninių (Cricetidae) šeimos graužikų gentis. Paplitę Šiaurės Amerikoje, Europoje ir Azijoje.
Microtus abbreviatus Pievinis pelėnas (Microtus agrestis) Paprastasis pelėnas, arba dirvinis pelėnas, pilkasis pelėnas (Microtus arvalis) Bavarinis pušynų pelėnas (Microtus bavaricus) Paplūdymių pelėnas (Microtus breweri) Kabrero pelėnas (Microtus cabrerae) Kaliforninis pelėnas (Microtus californicus) Pilkauodegis pelėnas (Microtus canicaudus) Uolinis pelėnas (Microtus chrotorrhinus) Dagestaninis pušynų pelėnas (Microtus daghestanicus) Viduržeminis pelėnas (Microtus duodecimcostatus) Microtus evoronensis Microtus felteni Didysis pelėnas (Microtus fortis) Microtus gerbei Siauragalvis pelėnas (Microtus gregalis) Gvatemalinis pelėnas (Microtus guatemalensis) Giunterio pelėnas (Microtus guentheri) Šiaurės Sibiro pelėnas (Microtus hyperboreus) Persinis pelėnas (Microtus irani) Kininis krūmynų pelėnas (Microtus irene) Kadagyninis pelėnas (Microtus juldaschi) Microtus kermanensis Tianšaninis pelėnas (Microtus kirgisorum) Microtus leucurus Microtus limnophilus Ilgauodegis pelėnas (Microtus longicaudus) Microtus lusitanicus Mažosios Azijos pelėnas (Microtus majori) Maksimovičiaus pelėnas (Microtus maximowiczii) Meksikinis pelėnas (Microtus mexicanus) Midendorfo pelėnas (Microtus middendorffi) Microtus miurus Mongolinis pelėnas (Microtus mongolicus) Kalninis pelėnas (Microtus montanus) Japoninis pelėnas (Microtus montebelli) Microtus mujanensis Fatio krūmyninis pelėnas (Microtus multiplex) Nazarovo pelėnas (Microtus nasarovi) Microtus oaxacensis Altajinis pelėnas (Microtus obscurus) Prerinis pelėnas (Microtus ochrogaster) Pelkinis pelėnas, arba vandeninis pelėnas (Microtus oeconomus). Pav. Pensilvaninis pelėnas (Microtus pennsylvanicus) Amerikinis pušynų pelėnas (Microtus pinetorum) Microtus quasiater Šiaurės Amerikos vandeninis pelėnas (Microtus richardsoni) Pelėnas dvynys (Microtus rossiaemeridionalis) Savio urvinis pelėnas (Microtus savii) Microtus schelkovnikovi Microtus sikimensis Bendruomeninis pelėnas (Microtus socialis) Urvinis pelėnas (Microtus subterraneus) Tatrinis pušynų pelėnas (Microtus tatricus) Microtus thomasi Microtus townsendii Užkaspinis pelėnas (Microtus transcaspicus) Microtus umbrosus Microtus xanthognathusMicrotus is het grootste geslacht uit de onderfamilie der woelmuizen. Het geslacht komt voornamelijk voor in het Holarctisch gebied. Tot dit geslacht behoort onder andere de veldmuis (Microtus arvalis) en de aardmuis (Microtus agrestis). Er zijn meer dan zestig soorten. De naam Microtus betekent "kleinoor", en slaat op de grootte van de oren van de soorten.
Microtus heeft kleine oren en een kort staartje. De soorten van het geslacht hebben vier tot acht mammae. De kiezen groeien continu door, en hebben geen tandwortels.
De soorten uit dit geslacht zijn een belangrijke drager van de bacterie francisella tularensis die tularemie veroorzaakt.
De soorten leven voornamelijk in graslanden, in Europa, Azië, en Noord-Amerika. Ze leven in gangen aan het oppervlak of onder de grond. Ze eten voornamelijk grassen, wortelen en zaden.
Het geslacht Microtus bevat ongeveer vijftien ondergeslachten en meer dan zestig soorten. De ondergrondse woelmuizen (ondergeslachten Pitymys en Terricola) worden soms als een apart geslacht, Pitymys, beschouwd. Andere geslachten, als de sneeuwmuizen (Chionomys) en de geslachten Blanfordimys, Lasiopodomys en Proedromys worden regelmatig als een ondergeslacht van Microtus beschouwd.
Microtus is het grootste geslacht uit de onderfamilie der woelmuizen. Het geslacht komt voornamelijk voor in het Holarctisch gebied. Tot dit geslacht behoort onder andere de veldmuis (Microtus arvalis) en de aardmuis (Microtus agrestis). Er zijn meer dan zestig soorten. De naam Microtus betekent "kleinoor", en slaat op de grootte van de oren van de soorten.
Nornik[1] (Microtus) – rodzaj gryzoni z rodziny chomikowatych.
Niewielkie gryzonie. Posiadają niewielkie uszy i stosunkowo krótki ogon.
Wykopują w ziemi nory, w których żyją. Gromadzą tam też zapasy pożywienia. Nie zapadają w sen zimowy. Żyją samotnie, w grupach rodzinnych lub koloniach. Samice kilka razy w roku rodzą młode, które po kilku tygodniach osiągają dojrzałość płciową.
Do rodzaju Microtus zaliczono około 60 gatunków[3][1]:
Wcześniej zaliczany nornik śnieżny (Microtus nivalis) jest obecnie klasyfikowany w rodzaju śnieżnik (Chionomys)[6] pod nazwą śnieżnik europejski[1].
Nornik (Microtus) – rodzaj gryzoni z rodziny chomikowatych.
Microtus é um gênero de roedores da família Cricetidae.
Microtus é um gênero de roedores da família Cricetidae.
Åkersorkar eller egentliga sorkar (Microtus) är ett släkte gnagare i underfamiljen sorkar som omfattar cirka 50 arter.[1]
Hithörande arter är nära besläktade med jordsorkar från vilka de skiljas genom olikheter i kindtändernas byggnad och genom kortare svans. Hithörande arter lever i Nordamerika, Europa och Asien.
Åkersorkar når en kroppslängd mellan 8 och 18 centimeter och därtill kommer en 2 till 10 centimeter lång svans. Vikten varierar mellan 17 och 170 gram.[2] Den jämförelsevis långa pälsen är på ovansidan antingen gulaktig eller rödbrun, gråbrun eller svart. Undersidan är ljusare. Öronen är små och nästan helt gömda i pälsen. Hos de flesta arter har honor åtta spenar.[2]
Habitatet utgörs av olika områden såsom tundra, torr gräsmark eller skogar. Flera arter bygger underjordiska bon.[2] De flesta är aktiva under gryningen och natten. De håller ingen vinterdvala.[2] Deras sociala beteende är delvis gåtfullt. Vissa arter lever i kolonier av hundratals individer som är aggressiva mot varandra.[2]
Åkersorkar är uteslutande växtätare som har gräs, blad, rötter, rotfrukter, frön och nötter som föda. Ibland äter de under loppet av ett dygn föda som motsvarar deras egen vikt.
Honor kan ha flera kullar per år och i regioner med kalla vintrar sker fortplantningen oftast mellan våren och hösten. Är mattillgången bra sker parningar även under vintern när marken är täckt av snö. Dräktigheten varar 19 till 25 dagar och sedan föds upp till 12 ungar per kull.[2]
Olika arter har det svenska trivialnamnet gransork men de utgör ingen systematisk grupp.
Enligt olika studier bör Volemys clarkei och Volemys kikuchii flyttas till släktet åkersorkar.
Åkersorkar eller egentliga sorkar (Microtus) är ett släkte gnagare i underfamiljen sorkar som omfattar cirka 50 arter.
Hithörande arter är nära besläktade med jordsorkar från vilka de skiljas genom olikheter i kindtändernas byggnad och genom kortare svans. Hithörande arter lever i Nordamerika, Europa och Asien.
Metne bakınız.
Dış bağlantılar Wikimedia Commons'ta Microtus ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. Wikispecies'te Microtus ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur.Microtus, Cricetidae familyasından Kuzey Avrupa, Asya ve Kuzey Amerika'da bulunan sıçan türlerini içeren kemirici cinsi.
Dünya üzerinde 62 türle temsil edilirler. Otlaklarda yaşarlar. Kulak, bacak ve kuyrukları kısa olan tıknaz yapılı kemiricilerdir. Yazın otlak ve sazlıklarda yeşil bitkileri diğer zamanlarda tahıl, tohum ve ağaç kabuklarını yerler.
Microtus, Cricetidae familyasından Kuzey Avrupa, Asya ve Kuzey Amerika'da bulunan sıçan türlerini içeren kemirici cinsi.
Dünya üzerinde 62 türle temsil edilirler. Otlaklarda yaşarlar. Kulak, bacak ve kuyrukları kısa olan tıknaz yapılı kemiricilerdir. Yazın otlak ve sazlıklarda yeşil bitkileri diğer zamanlarda tahıl, tohum ve ağaç kabuklarını yerler.
Рід Microtus входить до складу триби (групи родів) «сірих нориць» (Arvicolini) разом з родами Arvicola (є у фауні України), Chionomys (є у фауні України), Lasiopodomys, Blanfordimys тощо.
Рід є одним з найбільших за обсягом як у світовій фауні, так і теріофауні України. У світовій фауні рід Microtus (s. l.) представлений 62 видами, в Україні — 8 видів (якщо вкл. Terricola у склад Microtus).
Низка видів далекосхідних та північноамериканських полівок, яких до 1990-х років розглядали у складі Microtus s. lato, відійшла у окремий рід Alexantromys s. lato:
До роду Volemys Zagorodniuk, 1990 (волеміс) відносяться два види: Volemys millicens (волеміс сичуаньський), Volemys musseri (волеміс массеровий).
У фауні Україні під представлений такими 6-ма видами Microtus s. str. (в дужках — синоніми):
Види Microtus levis, Microtus obscurus та Microtus arvalis формують групу видів-двійників, яку донедавна вважали єдиним політипним видом «звичайна полівка», Microtus arvalis sensu lato.
Окрім того, група чагарникових нориць (чагарникових полівок, дернівок, нориків) — Terricola Fatio, 1867 — розглядається то у складі Microtus, то як окремий рід. У фауні України Terricola представлені двома видами:
Загалом всі види є звичайними у більшості типів місцезнаходжень і часто мають високу чисельність. Основний клас біотопів цієї групи тварин — лучно-степові місцезнаходження, нерідко заплавні комплекси, степові ділянки, узлісся і галявини лісу, сади з розвиненим трав'янистим ярусом, сільськогосподарські угіддя. Такий набір біотопів визначається тим, що полівки — спеціалізовані фітофаги, зеленоїди, які живляться переважно наземними вегетативними частинами трав'янистих рослин, значно рідше — насінням або кореневищами.
Microtus là một chi động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Chi này được Schrank miêu tả năm 1798.[1] Loài điển hình của chi này là Microtus terrestris Schrank, 1798 (= Mus arvalis Pallas, 1778).
Chi này gồm các loài:
Microtus là một chi động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Chi này được Schrank miêu tả năm 1798. Loài điển hình của chi này là Microtus terrestris Schrank, 1798 (= Mus arvalis Pallas, 1778).
Серые полёвки (лат. Microtus, от др.-греч. μικρόν οὖς «короткое ухо») — род грызунов подсемейства полёвок.
Мелкие мышеобразные грызуны, отличающиеся от мышей более короткими ушами и хвостом. Длина тела 11—20 см. Длина хвоста обычно меньше 1/2 длины тела — 1,5—9,5 см; он слабо или умеренно оволоснён. Только у полёвок, живущих на севере, хвост покрыт густыми волосами. Коренные зубы без корней, с постоянным ростом. Волосяной покров обычно довольно высокий, густой и мягкий; у видов, живущих на севере или в высокогорье, отмечен резкий сезонный диморфизм в густоте и высоте волосяного покрова.
Окраска верхней стороны обычно тёмная, буровато-серая, иногда черноватая, либо с рыжеватым оттенком; брюшной — более светлая, от сероватой до бледно-бурой. Различить многие виды полёвок по наружным признакам практически невозможно.
Количество хромосом в диплоидном наборе меняется от 17 у орегонской полёвки до 60 у скалистой полёвки.
Распространены серые полёвки на огромной территории Евразии и Северной Америке от тундры до субтропиков и северной части тропической зоны. Населяют самые разнообразные ландшафты. В горах поднимаются до высоты 4500 м над уровнем моря. Наиболее благоприятны для них открытые ландшафты умеренного климатического пояса. Имеются дневные и ночные формы. Селятся обычно колониями, устраивая сложные гнездовые норы. Зимой часто скапливаются в стогах, скирдах и т. п. местах. Питаются главным образом зелёными частями растений, корнями и пр. растительными кормами; некоторые виды запасают значительное количество корней.
Размножаются преимущественно в тёплый период года, но при благоприятных условиях и зимой. В течение года обычно бывает 3—4, иногда до 7 помётов. Среднее количество детёнышей в помёте 5—6. Численность популяций сильно колеблется по годам.
Большинство серых полёвок — опасные вредители зерновых и плодовых культур, а также пастбищных растений; являются естественным резервуаром возбудителей ряда инфекционных болезней (туляремии, лептоспирозов).
В роду серых полёвок 62 вида, из которых в фауне России 12. Наиболее обычны обыкновенная полёвка (Microtus arvalis) и полёвка-экономка (Microtus oeconomus)[1].
Серые полёвки (лат. Microtus, от др.-греч. μικρόν οὖς «короткое ухо») — род грызунов подсемейства полёвок.
田鼠屬(學名:Microtus)是田鼠的一屬,分佈在歐洲北部、亞洲和北美。其特徵為身體粗壯,耳、腿和尾巴較短,生活在草原地區,夏天以草、苔為食,其他時間則以穀物、種子、根、樹皮為食。
ハタネズミ属 (Microtus) は北米およびユーラシア大陸に広く生息するネズミ目ネズミ科ハタネズミ亜科に属するハタネズミを含む属である。この属の特徴は小さな耳を持つことであり、これは学名 Microtus (= Micro+tus) の起源でもある。
主に草地に生息する。体型は概して丸く、短い耳、足、尾が特徴である。草食であり草、木の実、根等を食物とする。
きわめて多様な種が属している。過去にミズハタネズミ属に分類されていたものが、分子系統学による研究の結果、ハタネズミ属に属することがわかった例(アメリカミズハタネズミ)もある。
†は絶滅種。
ハタネズミ属 (Microtus) は北米およびユーラシア大陸に広く生息するネズミ目ネズミ科ハタネズミ亜科に属するハタネズミを含む属である。この属の特徴は小さな耳を持つことであり、これは学名 Microtus (= Micro+tus) の起源でもある。
主に草地に生息する。体型は概して丸く、短い耳、足、尾が特徴である。草食であり草、木の実、根等を食物とする。
きわめて多様な種が属している。過去にミズハタネズミ属に分類されていたものが、分子系統学による研究の結果、ハタネズミ属に属することがわかった例(アメリカミズハタネズミ)もある。
밭쥐속(Microtus)은 쥐상과 비단털쥐과에 속하는 설치류 속의 하나이다.[1] 북아메리카와 유럽 그리고 아시아 북부 지역에서 발견된다. 이 속의 이름은 작은 귀를 의미한다. 62종을 포함하고 있다. 풀이 무성한 지역에서 산다. 작은 귀와 다리, 꼬리를 가진 통통한 설치류이다.