Chrysolina hyperici ist ein Käfer aus der Familie der Blattkäfer (Chrysomelidae).
Die Käfer sind zwischen 5 und 7,3 Millimeter lang.[1][2] Ihre Grundfärbung ist dunkel metallisch grün oder bronzefarben, manchmal auch rötlich oder blauschwarz.[1] Halsschild und Flügeldecken können verschiedenfarbig sein.[2] Die Flügeldecken weisen lockere Reihen tiefer Punkte auf (höchsten 21 Punkte in den beiden äußeren Reihen). Die Punkte der Flügeldecken besitzen oft einen andersfarbigen Saum.[3]
Die Art Chrysolina hyperici ist von der ebenfalls an Hypericum lebenden Art Chrysolina quadrigemina nur genitalmorphologisch mit Sicherheit unterscheidbar.[3]
Die Käferart ist in der westlichen Paläarktis (Europa, Nordafrika, Iran) heimisch.[2][4] Sie ist in Europa weit verbreitet und kommt auch auf den Britischen Inseln vor.[5][1]
In den 1930er Jahren wurde die Art gemeinsam mit C. quadrigemina und Anaitis plagiata (alles Insekten, die ausschließlich Johanniskräuter (Hypericum) fressen), in Australien eingeführt, um das dortige Ausbreiten der Johanniskräuter zu bekämpfen.[6]
In Nordamerika wurden dann in den 1950er Jahren ebenfalls diese drei Insektenarten eingeführt.[6][4] In Nordamerika erstreckt sich das Verbreitungsgebiet der Käferart hauptsächlich auf die Ost- und Westküste der USA und Kanadas sowie auf Ontario.[6][4] Mit der biologischen Kontrolle der Johanniskräuter soll auch der Ausbreitung des Pilzkrankheitserregers Colletotrichum gloeosporioides entgegengewirkt werden.[4]
Die Käfer bevorzugen als Lebensraum warme und trockene Standorte.[2] Wirts- und Futterpflanzen der Käferart bilden verschiedene Johanniskräuter, insbesondere Behaartes Johanniskraut (Hypericum hirsutum), Geflecktes Johanniskraut (Hypericum maculatum), Echtes Johanniskraut (Hypericum perforatum) und Geflügeltes Johanniskraut (Hypericum tetrapterum).[7] Die Imagines fressen an den Blättern und Blüten der Pflanzengattung, die Larven an Blättern und Stängeln.[7][1] Die ausgewachsenen Käfer beobachtet man von Mai bis September, wobei diese im Juli häufig eine Diapause einlegen. Im Herbst legen die Weibchen bis zu 2000 rötliche Eier an den Grundblättern ihrer Futterpflanzen ab.[4] Die Art überwintert sowohl als Ei als auch als Imago, wobei letztere häufig den Februar nicht überstehen.[1] Im Frühjahr schlüpfen die Larven, im Spätfrühjahr verpuppen sich dann diese im Boden.[4]
Die beiden nahe verwandten und ähnlichen Arten Chrysolina hyperici und Chrysolina quadrigemina wurden in zahlreiche Gebiete vom Menschen eingeführt, um das bereits vorher als Neophyt aus Europa eingebürgerte Johanniskraut Hypericum perforatum zu bekämpfen. Diese Art hatte sich, ganz besonders auf Weideland, zu einem gefürchteten Unkraut entwickelt, das quadratkilometer-große Massenbestände ausbildete und so ganze Landstriche wirtschaftlich entwertete. Beide Arten gehörten zu einem ganzen Sortiment biologischer Antagonisten, sie wurden in groß angelegten Aktionen, zum Teil mit Hunderttausenden eigens gezüchteten Individuen, freigelassen. Chrysolina hyperici gehört mit der Ansiedlung 1930 in Australien, 1943 in Neuseeland, 1945 in den USA, 1951 in Kanada zu den frühesten zu diesem Zweck getesteten und eingesetzten Arten weltweit.
Die Aussetzung der Blattkäferarten wird allgemein als ein großer Erfolg eingeschätzt. In Australien wurden binnen 10 Jahren 800.000 Hektar Weideland in einen nutzbaren Zustand zurückversetzt. Beide Arten neigen nun zu extremem Massenwechsel, weil sie ihre Nahrungspflanze effektiv über große Landstriche völlig entblättern können, woraufhin auch ihre eigener Bestand aus Nahrungsmangel zusammenbricht. Aufgrund des hohen Wärmebedürfnisses beider Arten waren sie bei der Bekämpfung in durch Bäume beschatteten Lebensräumen allerdings wenig erfolgreich.[8] Dabei erwies sich C. quadrigemina als die insgesamt effektivere Art und ist heute weitaus häufiger, dies wird auf ihre um einige Wochen frühere Entwicklungszeit zurückgeführt. C. hyperici ist in feuchteren, etwas kühleren Lebensräumen am Erfolg beteiligt, gilt aber als die weniger bedeutende Art.[9]
Chrysolina hyperici ging neben seiner Zielart Hypericum perforatum auch auf in den neuen Regionen einheimische Hypericum-Arten als Wirt über.[10] Unter den neuen, verschärften Sicherheitsbedingungen zur Einfuhr fremder Organismen wäre es deshalb vermutlich nie zur Aussetzung gekommen.[11]
Neben der Nominatform wird noch die Subspezies Chrysolina hyperici daghestanica angegeben[12] Nach einer neueren Untersuchung von 2013 ist Chrysomela daghestanica Reitter, 1912 aber tatsächlich ein Synonym der Art Chrysolina cuprea, die Zuordnung zu C. hyperici durch J. Bechyné wäre also irrtümlich erfolgt.[13]
Chrysolina hyperici ist ein Käfer aus der Familie der Blattkäfer (Chrysomelidae).
Chrysolina hyperici, the Saint John's Wort Beetle is a species of beetles of the family Chrysomelidae.[1]
The species lays up to 2.000 eggs on the host plant during the fall. Larvae emerge in the spring. They spend the winter as adults or eggs.
Originally distributed in Europa and Asia, it has been introduced in other places as biological control of Hypericum perforatum.[2][3][4][5]
Chrysolina hyperici, the Saint John's Wort Beetle is a species of beetles of the family Chrysomelidae.
Chrysolina hyperici es una especie de coleópteros polífagos de la familia Chrysomelidae.[1]
Depositan hasta 2000 huevos rojizos, solos o en grupos en las hojas basales de la planta hospedera en el otoño. Las larvas emergen en la primavera; cuando completan su desarrollo bajan al suelo para pupar. Los adultos emergen en junio en el hemisferio norte; se alimentan por un tiempo, después se refugian nuevamente en el suelo para volver a emerger en el otoño. Pasan el invierno como adultos o huevos.
Originario de Europa y Asia. Ha sido introducido en otras partes como control biológico, por ejemplo en Norte América (en los años 1940)[2][3][4][5] y en Australia (en 1930) para controlar a hipérico (Hypericum perforatum).[6]
Chrysolina hyperici es una especie de coleópteros polífagos de la familia Chrysomelidae.
Chrysolina hyperici, communément appelé Chrysomèle du millepertuis, est une espèce d'insectes coléoptères de la famille des Chrysomelidae.
Son nom spécifique, hyperici, lui a été donné en référence au Millepertuis perforé (Hypericum perforatum), plante hôte de cette espèce.
Chrysolina hyperici, communément appelé Chrysomèle du millepertuis, est une espèce d'insectes coléoptères de la famille des Chrysomelidae.
Chrysolina hyperici ir lapgraužu dzimtas suga, kurā izšķir divas pasugas.
Nominatīvā pasuga (C. hyperici hyperici) ir izplatīta Eiropā, Ziemeļāfrikā, Rietumkaukāzā, Anatolijā, Centrālāzijā (Uzbekistāna) un Kazahstānā, ka arī introducēta un iedzīvojas Ziemeļamerikā, Austrālijā un Jaunzēlandē. C. hyperici daghestanica pasuga ir sastopama Austrumkaukāza un Irānā.[1]
Chrysolina hyperici ir introducēta Ziemeļamerikā un Austrālijā 1930. gadā pēc asinszāļu bioloģiskās kontroles programmas, lai kontrolētu asinszāļu augšanas un izplatīšanas šajās teritorijās, un samazināt fitopatogēnas sēnītes Colletotrichum gloeosporioides izplatīšanos.[2][3] Drīz pēc veiksmīgas introdukcijas Austrālijā, šī suga tiek introducēta Jaunzēlandē (1943. gadā), pēc tādas pašas programmas, lai mazināt šīs nezāles skaitli.[4] Kāpuri, noēdot saknes, apstādina auga augšanu, kas noved līdz auga nāves. Noēdot ziedpumpurus, imago arī smagi kaitē augiem.[5]
Pieaugušas vaboles (imago) ķermeņa garums ir 5 — 7 mm. Ķermenis no apakšdaļas ir zaļš ar metālisku spīdumu vai tumši zils. No augšas ķermenis ir zaļš ar bronzas nokrāsu ar tumši violetiem punktiem uz segspārniem; retāk augšdaļa ir tumši zila vai melna.[6]
Olas ir izstieptas un sarkanīgas.[5]
Kāpuri ir resni un ar C veidīgu ķermeni. Ķermeņa nokrāsa ir pelēki rozīga. Šīs sugas kāpuri ir ļoti līdzīgas Chrysolina quadrigemina sugas kāpuriem.[5]
Mātīte dēj simtiem olu uz asinszāļu lapām pa vienam vai nelielās grupās. Kāpuri parādās pēc 6 — 7 dienām. Parādoties jaunie kāpuri sāk baroties ar lapu pumpuriem. Dažreiz kāpuri var pilnīgi noēst auga lapas un pāriet uz blakus esoša. Pirms kūniņošanas ceturtās, pēdējas stadijas kāpuri norāpo uz augsni, kur vēlīnā pavasarī kūniņojas. Kūniņas stadijā attīstās vidēji 12 dienas.[5]
Imago, kas tikko parādās no kūniņas, tie sāk baroties ar ziedpumpuriem. Barojas nākamo dažu nedēļu laikā. Pēc tām atgriežas uz augsni, kur tie iegrimst obligātā vasaras anabiozē. Rudenī, kad sākas lietus laiki, vaboles pamodās un uzsāk partnera meklēšanu. Pārošanas notiek sausajā laikā, kad nav lietu. Olu dēšana notiek arī sausajā laikā. Ziemot var visi, izņemot kūniņas.[5]
Chrysolina hyperici ir monofāga fitofāga suga, jo imago un kāpuri barojas tikai ar asinszāļu ģints pārstāvjiem, galvenokārt ar divšķautņu asinszāli, bet arī ar Hypericum gramineum, Hypericum perfoliatum.[4] Imago barojas ar asinszāles ziedpumpuriem, bet kāpuri ar asinszāļu lapu pumpuriem un saknēm. Sastopama sausās un mitrās vidēs, neatzīst ēnainas, akmeņainas un atvērtas vides.[5]
Chrysolina hyperici ir lapgraužu dzimtas suga, kurā izšķir divas pasugas.
Het groot hertshooigoudhaantje (Chrysolina hyperici) is een keversoort uit de familie bladhaantjes (Chrysomelidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1771 door Forster.[1]
Bronnen, noten en/of referenties
Chrysolina hyperici er en bille som tilhører familiegruppen bladbiller (Chrysomelidae).
Chrysolina hyperici er mellom 5-7 mm lang. Dekkvingene er mørke med en metallglans i bronse eller mørkt grønn farge. Dekkvingene har regelmessige langsgående doble rader av ganske grov punktur. På den innoverbøyde sidekanten (undersiden) bakerst på dekkvingene finnes noe korte utstående hår (krever god forstørrelse). Halsskjoldets sidekanter er tydelig rundet foran. Føttene (tarsene) er likt farget med skinnbeinet (tibia) og låret (femora). Kroppen er oval, slik som mange av bladbillene er.
Både larvene og de voksne (imago) billene lever av å spise blad på næringsplanten.
Chrysolina hyperici tilhører gruppen av insekter med fullstendig forvandling (holometabole insekter), som gjennomgår en metamorfose i løpet av utviklingen. Larvene er radikalt forskjellige fra de voksne i levevis og i kroppsbygning. Mellom larvestadiet og det voksne stadiet er et puppestadie, en hvileperiode, der billens indre og ytre organer endres.
Chrysolina hyperici er en bille som tilhører familiegruppen bladbiller (Chrysomelidae).
Chrysolina hyperici er mellom 5-7 mm lang. Dekkvingene er mørke med en metallglans i bronse eller mørkt grønn farge. Dekkvingene har regelmessige langsgående doble rader av ganske grov punktur. På den innoverbøyde sidekanten (undersiden) bakerst på dekkvingene finnes noe korte utstående hår (krever god forstørrelse). Halsskjoldets sidekanter er tydelig rundet foran. Føttene (tarsene) er likt farget med skinnbeinet (tibia) og låret (femora). Kroppen er oval, slik som mange av bladbillene er.
Både larvene og de voksne (imago) billene lever av å spise blad på næringsplanten.
Chrysolina hyperici tilhører gruppen av insekter med fullstendig forvandling (holometabole insekter), som gjennomgår en metamorfose i løpet av utviklingen. Larvene er radikalt forskjellige fra de voksne i levevis og i kroppsbygning. Mellom larvestadiet og det voksne stadiet er et puppestadie, en hvileperiode, der billens indre og ytre organer endres.
Chrysolina hyperici é uma espécie de artrópode pertencente à família Chrysomelidae.[1]
Chrysolina hyperici é uma espécie de artrópode pertencente à família Chrysomelidae.
Chrysolina hyperici là một loài bọ cánh cứng trong họ Chrysomelidae. Loài này được Forster miêu tả khoa học năm 1771.[1]
Chrysolina hyperici là một loài bọ cánh cứng trong họ Chrysomelidae. Loài này được Forster miêu tả khoa học năm 1771.
Chrysolina hyperici (Förster, 1771)
Синонимы
Листоед зверобойный[3] (лат. Chrysolina hyperici) — вид жуков подсемейства хризомелин (Chrysomelinae) из семейства листоедов (Chrysomelidae). Жуки встречаются как в засушливых, так и в сырых местностях, не любят тенистые, каменистые и открытые биотопы[4]. Зимовать могут яйца, личинки и имаго[4]. Кормятся на различных видах зверобоя (зверобой продырявленный[4], Hypericum gramineum, Hypericum perfoliatum[5]).
Номинативный подвид распространён в Европе, Северной Африке, западном Кавказе, Малой Азии, Центральной Азии (Узбекистан) и Казахстане; был интродуцирован в Северную Америку и Австралию. Подвид C. h. daghestanica встречается в восточном Кавказе и Иране[6].
Длина тела жуков 5—7 мм[7]. Низ тела зелёный с металлическим отблеском или чёрно-синий. Верх тела бронзово-зелёный с фиолетово-чёрными точками на надкрыльях, реже верх чёрно-синий или чёрный. [7].
Личинки толстые и с С-образной формой тела. Тело серо-розовое. Личинки данного вида очень напоминают личинок Chrysolina quadrigemina[4].
Кормовым растением для личинок и жуков являются представители зверобоя, в частности зверобой продырявленный. Взрослые жуки питаются почками зверобоя, а личинки поедают его корни[4].
Самка откладывает сотни красноватых удлинённых яиц на листья зверобоя продырявленного, по одиночке, либо кучками. Личинки выходят из яиц спустя 6—7 дней[4].
После появления на свет, молодые личинки питаются лиственными почками, а когда съедают все листья, перебираются на другое растение. Прежде чем превратиться в имаго личинка четвёртой (последней) стадии спускается на землю и зарывается в неё, где начинает окукливаться. В стадии куколки (поздней весной) особь проводит 12 дней[4].
После появления имаго из куколок они начинают питаться. Питаются на протяжении нескольких последующих недель. После этого возвращаются обратно под землю, где они отдыхают оставшееся летнее время. Осенью, когда начинается сезон дождей, жуки появляются из земли и начинают поиски партнёра для спаривания. Спаривание происходит в сухое время, когда нет дождей. Кладка яиц (на листья зверобоя) также происходит в сухое время[4].
Листоед зверобойный был интродуцирован в Северную Америку и Австралию в 1930 году по программе биологического контроля[8], чтобы контролировать рост и распространение сорного растения — зверобоя, и снизить скорость распространения нативного для Северной Америки заболевания растений, вызываемого фитопатогенным грибком Colletotrichum gloeosporioides[9]. Вскоре после удачной интродукции в Австралию данного вида, он был итродуцирован и в Новую Зеландию (в 1943 году), всё по той же программе контроля численности сорняка[5]. Личинки, поедая корни, останавливают рост зверобоя, что приводит к гибели растения; жуки, поедая почки растения, также наносят серьёзный вред растению[4].
Листоед зверобойный (лат. Chrysolina hyperici) — вид жуков подсемейства хризомелин (Chrysomelinae) из семейства листоедов (Chrysomelidae). Жуки встречаются как в засушливых, так и в сырых местностях, не любят тенистые, каменистые и открытые биотопы. Зимовать могут яйца, личинки и имаго. Кормятся на различных видах зверобоя (зверобой продырявленный, Hypericum gramineum, Hypericum perfoliatum).
