The long-nosed echidna is endemic to New Guinea (Gregory, 1997).
Biogeographic Regions: australian (Native )
The long-nosed echidna is reported to have sweat glands spread over its entire body surface.
Pleistocene fossils of Zaglossus have been found throughout Australia and Tasmania. No other member of the genus currently occurs outside of New Guinea. It is thought that the disappearance of long-nosed echidnas in Australia was due to climate changes that led to decreased presence of earthworms.
In the past, taxonomists recognized up to four species of Zaglossus. At present all long-nosed echidnas are considered to be one species, Z. bruijni (Augee, 1993; Walker, 1991).
Perception Channels: tactile ; chemical
Listed in appendix II of CITES, Z. bruijni is categorized as vulnerable by IUCN. Hunting with trained dogs by the New Guinean people as well as loss of natural forest habitat due to farming are the primary causes for the species' endangerment. Data tabulated in 1982 indicated that only 1.6 Zaglossus existed per square kilometer of suitable habitat. If the data were accurate, about 300,000 long-nosed echidnas were in existence then, and the number has dropped since that time (Walker, 1991).
IUCN Red List of Threatened Species: critically endangered
Long-nosed echidnas can destroy gardens with their burrowing. In fact, this is seldom a problem. (Gregory, 1997)
The meat of Zaglossus is a popular food source in New Guinea (Augee, 1993; Walker, 1991).
The diet of Zaglossus bruijni consists almost exclusively of earthworms. When earthworms are eaten, they are positioned by the echidna to go front first into the snout. The powerful tongue of the long-nosed echidna protrudes a small distance and wraps around the front of the worm. While the worm is pulled into the mouth, the echidna's tongue holds the worm in place with its spikes. Termites and other insect larvae are also eaten, they may eat ants.
(Augee, 1993; Walker, 1991)
Long-nosed echidnas primarily inhabitate mountain forests, although some live on highly elevated alpine meadows. The species does not live along the coastal plains (Augee, 1993; Walker, 1991).
Terrestrial Biomes: rainforest ; mountains
Average lifespan
Status: captivity: 31.0 years.
Average lifespan
Status: captivity: 30.7 years.
As monotremes, the long-nosed echidnas possess one body cavity for the external openings of their urinary, digestive, and reproductive organs. The species has a very short tail relative to its average body length of 450-775 mm. The core body is covered in course brown or black hair that often hides the spines covering the back. Zaglossus has a pronounced downcurved snout, which accounts for two-thirds of the length of its head. Lack of teeth in the species is compensated by rows of spikes/horny teeth-like projections on the enormous tongues of the animals. Long-nosed echidnas generally have clawed feet, the front ones important in digging for food. Within the species there is variation in the number of clawed digits on each foot. Many have claws only on the middle three of the five digits present; others have claws on each digit. The males of the species can be distinguished from the females by the presence of a spur on the inner surface of each hind leg near the foot. (Augee, 1993; Gregory, 1997; Griffiths, 1968; Walker, 1991).
Range mass: 5 to 16.5 kg.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average basal metabolic rate: 6.493 W.
Little is known about reproduction in Zaglossus, although they are believed to be similar in reproductive pattern to their sister species, the short-nosed echidna (Tachyglossus aculeatus). Frequency of breeding, courtship rituals, and possible male parental care are unknown for both echidna species. It is thought that the breeding season for the long-nosed echidna is in July. A captive Z. bruijni specimen lived for a record 30 years and 8 months.
(Gregory, 1997; Walker, 1991).
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average number of offspring: 1.
Proyexidna (lat. Zaglossus bruijni) - yexidnalar fəsiləsinin proyexidna cinsinə aid yeganə heyvan növü.
Məməlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Proyexidna (lat. Zaglossus bruijni) - yexidnalar fəsiləsinin proyexidna cinsinə aid yeganə heyvan növü.
An ekidne pigos hir (Zaglossus bruijni) a zo ur bronneg eus an urzhiad Monotremata, brosezat e Ginea Nevez, hag a vev dreist-holl e koadeier menezioù an enez.
Evel an holl loened en urzhiad Monotremata ez eus un toull-skarzh hepken d'an ekidne pigos hir evit e forzhioù genel, e venvegad troazhañ hag e venvegad koazhañ. Berr eo e lost hag e gorf a zo etre 45 ha 80 cm. Gell pe du eo e vlevenn ha drein zo war e gein. Heverk eo e voj : tuellenn-heñvel ha pleget war-zu an traoñ. Dizant eo an ekidne met kreskennoù heñvel ouzh dent zo war e deod bras. Skilfoù zo ouzh e bavioù, ar re a-raok a servij da duriañ an douar evit diskoachañ boued.
Disheñvelaet e vez ar par diouzh ar barez gant ar seurt broud, pe kentr, a zo war pavioù a-dreñv ar par.
Buzhug a ya d'ober al lodenn vrasañ eus e voued. Merien-gwenn ha larvennoù a zebr ivez.
En arvar emañ an ekidne pigos hir da vont da get, dreist-holl abalamour ma vez chaseet gant annezidi Ginea Nevez ha ma vez distrujet e endro.
An ekidne pigos hir (Zaglossus bruijni) a zo ur bronneg eus an urzhiad Monotremata, brosezat e Ginea Nevez, hag a vev dreist-holl e koadeier menezioù an enez.
L'equidna de musell llarg occidental (Zaglossus bruijni) és una de les tres espècies d'equidnes de musell llarg que viuen a la part occidental de Nova Guinea.[1] També se n'han trobat restes fòssils a Austràlia. Amb el nom de Tachyglossus bruijni, és l'espècie tipus del gènere Zaglossus. A Nova Guinea, viu a altituds d'entre 1.300 i 4.000 msnm, però no es troba ni a les planes del sud ni a les zones costaneres del nord. Aquest tàxon fou anomenat en honor del naturalista neerlandès Antonie Augustus Bruijn.[2]
L'equidna de musell llarg occidental (Zaglossus bruijni) és una de les tres espècies d'equidnes de musell llarg que viuen a la part occidental de Nova Guinea. També se n'han trobat restes fòssils a Austràlia. Amb el nom de Tachyglossus bruijni, és l'espècie tipus del gènere Zaglossus. A Nova Guinea, viu a altituds d'entre 1.300 i 4.000 msnm, però no es troba ni a les planes del sud ni a les zones costaneres del nord. Aquest tàxon fou anomenat en honor del naturalista neerlandès Antonie Augustus Bruijn.
Paježura Bruijnova (Zaglossus bruijni) je druh paježury z rodu Zaglossus. Druh žije ve vnitrozemí Nové Guineje a na ostrově Salawatti ve vlhkých horských lesích 1000-3000 m n. m. Populace paježury klesá kvůli kácení lesů a nadměrnému lovu. Podle klasifikace IUCN je tento druh kriticky ohrožený. Poprvé jej popsali Peters a Doria v roce 1876.
Paježura Bruijnova je středně velký vejcorodý živočich, jehož blízkým a známějším příbuzným je i ježura australská. Ta je ale o něco větší a má i více ostnů, než paježura. Tělo paježury měří 45 až 77 cm, ocas je zakrnělý. Má na dotek hrubou, vlnitou srst, z které ční krátké a tupé, menší bodliny. Ty jsou často jen slabě patrné. Čenich je delší než u ježury, tvoří dvě třetiny délky hlavy a je mírně zahnutý dolů. Na jazyku má jemné háčky pro chytání potravy. Na každé noze má pět prstů, ale na zadních jsou drápy jen na prostředních prstech. Samci mají na zadních nohou rohovité ostruhy. Pravděpodobně se jedná o největšího ptakořitného savce.
Je to převážně noční tvor, který pátrá po hmyzu v lesní půdě. Živí se hlavně žížalami, larvami, mravenci a termity. Samici se v době rozmnožování vytváří dočasný záhyb na břiše, ve kterém přechovává vajíčka i mláďata, která se zde v bezpečí vyvíjejí a jsou krmena mlékem. O životě tohoto skrytě žijícího živočicha víme jen málo, ale předpokládá se, že má podobné zvyky jako Ježura australská.
Původně se předpokládalo, že paježury na území Austrálie vyhynuly zhruba před 10000 lety. Avšak při studiu vycpaných ježur v londýnském přírodovědném muzeu, si Kristofer Helgen všiml exempláře téměř dvojnásobně většího než ostatní ježury. Jednalo se o paježuru Bruijnovu, přivezenou Johnem T. Tunneyem z Austrálie, kde pobýval mezi lety 1901 až 1903. O ještě nedávném výskytu těchto paježur v Austrálii, svědčí i výpovědi místních obyvatel. Díky svému nočnímu a skrytému způsobu života je tedy možné, že by mohlo několik jedinců přežívat v austrálských horách dodnes.[2]
V zajetí se nechová, pouze ZOO Moskva vlastní 1 samce (stav k 31.01.2008).
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Western long-beaked echidna na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu paježura Bruijnova ve Wikimedia Commons
Paježura Bruijnova (Zaglossus bruijni) je druh paježury z rodu Zaglossus. Druh žije ve vnitrozemí Nové Guineje a na ostrově Salawatti ve vlhkých horských lesích 1000-3000 m n. m. Populace paježury klesá kvůli kácení lesů a nadměrnému lovu. Podle klasifikace IUCN je tento druh kriticky ohrožený. Poprvé jej popsali Peters a Doria v roce 1876.
Det langnæbbede myrepindsvin (Zaglossus bruijni) er et af kloakdyrene. Det lever på Ny Guinea.
Det er 45-78 cm lang, og har næsten ingen hale.
Det langnæbbede myrepindsvin (Zaglossus bruijni) er et af kloakdyrene. Det lever på Ny Guinea.
Det er 45-78 cm lang, og har næsten ingen hale.
Der Westliche Langschnabeligel (Zaglossus bruijni) ist die Typusart der Gattung Zaglossus, und eine der drei Arten, die auf der Insel Neuguinea vorkommt. Möglicherweise ist sie auch in der nordwestaustralischen Kimberleyregion verbreitet.[1] Auch fossil ist diese Art aus Australien bekannt.
Der Westliche Langschnabeligel lebt auf Neuguinea in Höhen zwischen 1300 und 4000 Metern, in den südlichen Tieflanden und an der Nordküste Neuguineas kommt diese Art nicht vor. Die bevorzugten Lebensräume dieser Art sind alpine Wiesen und feuchte Bergwälder. Im Gegensatz zum Kurzschnabeligel frisst diese Art Erdwürmer. Der Westliche Langschnabeligel erreicht ein Gewicht von bis zu 16,5 kg. Die Schnauze ist länger als die eines Kurzschnabeligels und ist nach unten gebogen, die Dornen sind von dem langen Fell nicht zu unterscheiden. Er lässt sich von den anderen Arten durch die Anzahl der Klauen an Vorder- und Hinterpfoten unterscheiden; er hat je drei (selten vier) Klauen an jeder Pfote.
Die Anzahl der Westlichen Langschnabeligel hat aufgrund von Lebensraumzerstörung und Jagd durch den Menschen stark abgenommen. Der Westliche Langschnabeligel ist eine Delikatesse, und obwohl die Jagd auf diese Art durch die Regierungen Indonesiens und Papua-Neuguineas verboten wurde, ist die traditionelle Jagd immer noch erlaubt.
Der Westliche Langschnabeligel wird von der IUCN als stark gefährdet (endangered) aufgelistet.
Im Dezember 2005 konnte eine Expedition, geleitet von Conservation International, in den Fojabergen der Provinz Papua in Indonesien mehrere Exemplare dieser Population der Säugetiere aufsammeln.[2]
2013 verstarb der letzte europäische Westliche Langschnabeligel. In Deutschland hielt lediglich der Zoo Berlin diese Langschnabeligelart.[3]
Der Westliche Langschnabeligel (Zaglossus bruijni) ist die Typusart der Gattung Zaglossus, und eine der drei Arten, die auf der Insel Neuguinea vorkommt. Möglicherweise ist sie auch in der nordwestaustralischen Kimberleyregion verbreitet. Auch fossil ist diese Art aus Australien bekannt.
The western long-beaked echidna (Zaglossus bruijnii) is one of the four extant echidnas and one of three species of Zaglossus that occurs in New Guinea. Originally described as Tachyglossus bruijnii, this is the type species of Zaglossus.
The western long-beaked echidna is an egg-laying mammal. Unlike the short-beaked echidna, which eats ants and termites, the long-beaked species eats earthworms. The long-beaked echidna is also larger than the short-beaked species, reaching up to 16.5 kilograms (36 lb); the snout is longer and turns downward; and the spines are almost indistinguishable from the long fur. It is distinguished from the other Zaglossus species by the number of claws on the fore and hind feet: three (rarely four). It is the largest extant monotreme.[4]
The species is found in the Bird's Head Peninsula and Foja Mountains of West Papua and Papua provinces, Indonesia, respectively, in regions of elevation between 1,300 and 4,000 metres (4,300 and 13,100 ft); it is absent from the southern lowlands and north coast. Its preferred habitats are alpine meadow and humid montane forests.[2]
The Tring Collection of the British Museum of Natural History includes a western long-beaked echidna, with a collection label noting its collection by John T. Tunney in 1901. Curiously, the location of collection is noted as Mount Anderson, in the Kimberley region of north-west Australia. However, this species is otherwise thought to be extinct for millennia in Australia; the only other specimens of Zaglossus from Australia are fossils dated to the Pleistocene period.
It was presumed that the specimen was in fact collected from elsewhere and inadvertently attached to a Tunney collection label. Thus, the specimen received no further attention for many years.
A study by Helgen et al. (2012) examined the specimen and considered various aspects including the circumstantial improbability of a collection label misassignment, the uniqueness of ectoparasites found on the specimen, the similarity of some Kimberly forests to known habitat in New Guinea, an indigenous cave painting appearing to depict a long-beaked echidna, and the testimony of an Aboriginal elder. The study concludes that the specimen likely was collected in Australia as stated on the label. The researchers argue that the species ought to be recognised in the state's fauna as persisting into the modern era, and could potentially still be extant in poorly surveyed forests of north-western Australia; if locally extinct, reintroduction of this critically endangered species would be worth consideration.[5]
Burbidge (2017) disputes this conclusion, arguing against each line of evidence, and concluding that the specimen is likely from New Guinea but assigned an incorrect label.[6]
The species is listed as Critically Endangered by the IUCN; numbers have decreased due to human activities including habitat loss and hunting. The long-beaked echidna is considered a delicacy, and although commercial hunting of the species has been banned by the Indonesian and Papua New Guinean governments, traditional hunting is permitted.[2] In January 2013, an expedition led by Conservation International reported finding a population of the mammals as part of what they described as a "lost world" of wildlife in the Foja Mountains of Papua Province, Indonesia.[7]
The western long-beaked echidna (Zaglossus bruijnii) is one of the four extant echidnas and one of three species of Zaglossus that occurs in New Guinea. Originally described as Tachyglossus bruijnii, this is the type species of Zaglossus.
La longbeka ekidno (Zaglossus) estas genro de ovodemeta mamulo el familio de formikekidnedoj (Tachyglossidae). Oni ne certas pri preciza nombro de la specioj, sed plej ofte oni parolas pri tri specioj.
La longbeka ekidno havas longon de 45 ĝis 77 centimetroj kaj pezon de 5 ĝis 16 kilogramoj. Male al kurtbeka ekidno, ĝiaj pikiloj estas pli mallongaj, maloftaj kaj parte kaŝitaj en felo. Ankaŭ la tubforma nazo estas pli longa kaj kliniĝas pli suben. La felo estas bruna aŭ nigra.
La longbekaj ekidnoj vivas endeme en Novgvineo, ĉefe en arbaroj, sed en altmonatroj ĝis 4000 metroj. Tiuj bestoj aktivas nokte aŭ en krepusko kaj vivas - krom la pariĝa periodod - sola.
Tiuj aŭstralaziaj bestoj manĝas ĉefe lumbrikojn, kiujn ili kaptas per la longa glua lango. Tion helpas ankaŭ etaj hoketoj sur la lango. Oni ne konas multe pri ili reproduktado, tio devas simili al tiu de la kurtbekuloj.
Pro la daŭra senarbarigo, ilia vivareo daŭre malpliiĝas. Tion rapidigas, ke ilia viando estas ŝatata delikataĵo. Oni ĉasas ilin per hundoj.
Ĝi estas listigita specio kiel minacata.
La longbeka ekidno (Zaglossus) estas genro de ovodemeta mamulo el familio de formikekidnedoj (Tachyglossidae). Oni ne certas pri preciza nombro de la specioj, sed plej ofte oni parolas pri tri specioj.
El zagloso occidental (Zaglossus bruijni), conocido también como zagloso común, es una especie de mamífero monotrema de la familia Tachyglossidae propia de Nueva Guinea. Es la especie tipo del género Zaglossus. Subfósiles de esta especie se hallan también en el norte de Australia.
Bosques y praderas tropicales y subtropicales del oeste de la provincia de Papúa e isla de Salawati en Nueva Guinea Occidental (Indonesia).
Tienen una cría por camada. Su esperanza de vida es de 30 a 50 años.
Clasificación UICN: "críticamente amenazada". Los principales riesgos a los que se enfrentan ambas especies son la pérdida y degradación del hábitat por extensión de la agricultura y la caza, tanto como actividad deportiva como para aprovechamiento de la carne. La inclusión en los apéndices CITES afecta a todas las especies del género Zaglossus.
El zagloso occidental (Zaglossus bruijni), conocido también como zagloso común, es una especie de mamífero monotrema de la familia Tachyglossidae propia de Nueva Guinea. Es la especie tipo del género Zaglossus. Subfósiles de esta especie se hallan también en el norte de Australia.
Nokissiil ehk nokis-sipelgasiil (Zaglossus bruijni) on ainupiluline, kes kuulub sipelgasiillaste sugukonda (Tachyglossidae) ja nokissiilide perekonda (Zaglossus).
Nokissiil on oma sugulasest sipelgasiilist suurem, tema keha katavad tumedad karvad, mille vahelt tulevad esile heledad okkad. Nokissiil on umbes 80 cm pikk ja ta võib kaaluda kuni 10 kg.
Nokissiil toitub ussidest (vihmaussidest) ja muudest selgrootutest loomadest, keda ta otsib lõhna järgi. Kui saak on leitud, haagib ta saagi oma konksjate ogadega keele külge ja tirib suhu.
Nokissiil elab Uus-Guinea niisketes mägimetsades (1900–3000 m üle merepinna).
Kukkurlooma jooksuaeg on juulis. Ainus muna siirutatakse kõhul asuvasse kukrusse, kus emasloom muna välja haub. Pärast koorumist jääb poeg kukrusse 6–8 nädalaks.
Nokissiil ehk nokis-sipelgasiil (Zaglossus bruijni) on ainupiluline, kes kuulub sipelgasiillaste sugukonda (Tachyglossidae) ja nokissiilide perekonda (Zaglossus).
Zaglossus bruijni Zaglossus generoko animalia da. Monotremata ordenaren barruko ugaztuna da. Tachyglossidae familian sailkatuta dago.
Zaglossus bruijni Zaglossus generoko animalia da. Monotremata ordenaren barruko ugaztuna da. Tachyglossidae familian sailkatuta dago.
Kärsänokkasiili (Zaglossus bruijni) on Uudessa-Guineassa elävä nokkaeläin, joka lisääntyy munimalla 1-3 munaa.[2] Se on äärimmäisen uhanalainen, koska sitä on metsästetty ruuaksi.
Aikuinen kärsänokkasiili on noin 75 cm[2] pituinen ja painaa 6-16 kg. Kärsänokkasiilillä on pitkä, hoikka nokka. Sillä ei ole hampaita, ja sen leuat ovat heikot. Kärsänokkasiilin piikit ovat itse asiassa ylisuuria karvoja. Sen kynnet ovat paksut.
Kärsänokkasiili on aktiivinen hämärän aikana. Kärsänokkasiili syö ravinnokseen matoja, jotka se syö kokonaisina. Matojen pyydystämiseksi sillä on pitkä karheapäinen kieli.
Kärsänokkasiili (Zaglossus bruijni) on Uudessa-Guineassa elävä nokkaeläin, joka lisääntyy munimalla 1-3 munaa. Se on äärimmäisen uhanalainen, koska sitä on metsästetty ruuaksi.
L'Échidné de Bruijn (Zaglossus bruijni), appelé aussi Échidné à long nez ou Échidné à longue trompe[1], est l'un des quatre échidnés (et l'une des trois espèces de Zaglossus) encore existant en Nouvelle-Guinée. On trouve des fossiles de cette espèce en Australie.
C'est un assez petit mammifère monotrème d'une quinzaine de kilos pour 90 cm de long, dont le dos est couvert de piquants grossiers, avec un museau long, pointu, tourné vers le bas. Il est édenté mais possède une longue langue visqueuse. Il a des pattes fortes et courtes avec généralement trois griffes à chaque extrémité (contre quatre pour les autres Zaglossus) qui lui servent à creuser le sol pour trouver sa nourriture ou pour s'enfouir en cas de danger. En raison de leur température homéotherme basse (32 °C), les organes génitaux du mâle sont dissimulés à l'intérieur du corps. Chez la femelle, il existe un seul orifice : le cloaque urinaire fécal et reproducteur.
On ne le trouve qu'en Nouvelle-Guinée entre 1 300 et 4 000 m d'altitude dans les prairies alpines et les forêts humides. En février 2006, une expédition de Conservation International a déclaré avoir trouvé une colonie de cette espèce dans les montagnes Foja de la province Papouasie en Indonésie[2].
Il se nourrit surtout de vers de terre.
C'est un monotrème. La femelle pond un œuf par son orifice anal unique qu'elle dépose aussitôt dans sa poche ventrale. Le petit cassera la coquille avec sa corne et restera dans la poche ventrale jusqu'à l'apparition des épines vers un poids de 400 g.
C'est une espèce protégée et la chasse en est interdite sauf pour les populations traditionnelles qui apprécient sa chair.
L'Échidné de Bruijn (Zaglossus bruijni), appelé aussi Échidné à long nez ou Échidné à longue trompe, est l'un des quatre échidnés (et l'une des trois espèces de Zaglossus) encore existant en Nouvelle-Guinée. On trouve des fossiles de cette espèce en Australie.
O equidna de fociño longo occidental (Zaglossus bruijni) é unha das catro especies existentes de equidnas e unha das tres especies de Zaglossus que viven en Nova Guinea. Orixinalmente descrito como Tachyglossus bruijni, é a especie tipo de Zaglossus.
O equidna de fociño longo occidental (Zaglossus bruijni) é unha das catro especies existentes de equidnas e unha das tres especies de Zaglossus que viven en Nova Guinea. Orixinalmente descrito como Tachyglossus bruijni, é a especie tipo de Zaglossus.
Ekidna moncong panjang barat (Zaglossus bruijni) adalah satu dari empat ekidna yang masih hidup dan satu dari tiga spesies Zaglossus yang terdapat di Papua. Fosil dari spesies ini juga ditemukan di Australia.
Ekidna moncong panjang barat sekarang ini terdapat di Papaua, pada wilayah dengan ketinggian di atas 1300 meter sampai dengan 4000 meter, dan tidak terdapat di dataran rendah bagian selatan dan pantai utara. Habitatnya adalah padang rumput alpin dan hutan yang lembap. Tidak seperti Ekidna moncong pendek yang memakan semut dan rayap, spesies moncong panjang memakan cacing tanah. Ekidna moncong panjang juga berukuran lebih besar daripada Ekidna moncong pendek. Beratnya mencapai 16,5 kilogram, moncongnya lebih panjang dan bengkok ke bawah. Durinya hampir tidak bisa dibedakan dari bulunya yang panjang. Ekidna moncong panjang barat dibedakan dari spesies Zaglossus lainnya dengan jumlah kukunya pada kaki depan dan belakang, ia memiliki tiga (sangat langka empat) kuku.
Spesies ini masuk daftar spesies terancam punah oleh IUCN, jumlah spesies ini telah berkurang karena habitatnya telah berkurang akibat aktivitas manusia dan perburuan. Ekidna moncong panjang enak dimakan, dan walaupun perburuan spesies ini telah dilarang oleh pemerintah Indonesia dan Papua Nugini, perburuan tradisional masih diperbolehkan.
Platipus dan ekidna adalah satu-satunya spesies mammalia yang diketahui bertelur.
Ekidna moncong panjang barat (Zaglossus bruijni) adalah satu dari empat ekidna yang masih hidup dan satu dari tiga spesies Zaglossus yang terdapat di Papua. Fosil dari spesies ini juga ditemukan di Australia.
Ekidna moncong panjang barat sekarang ini terdapat di Papaua, pada wilayah dengan ketinggian di atas 1300 meter sampai dengan 4000 meter, dan tidak terdapat di dataran rendah bagian selatan dan pantai utara. Habitatnya adalah padang rumput alpin dan hutan yang lembap. Tidak seperti Ekidna moncong pendek yang memakan semut dan rayap, spesies moncong panjang memakan cacing tanah. Ekidna moncong panjang juga berukuran lebih besar daripada Ekidna moncong pendek. Beratnya mencapai 16,5 kilogram, moncongnya lebih panjang dan bengkok ke bawah. Durinya hampir tidak bisa dibedakan dari bulunya yang panjang. Ekidna moncong panjang barat dibedakan dari spesies Zaglossus lainnya dengan jumlah kukunya pada kaki depan dan belakang, ia memiliki tiga (sangat langka empat) kuku.
Spesies ini masuk daftar spesies terancam punah oleh IUCN, jumlah spesies ini telah berkurang karena habitatnya telah berkurang akibat aktivitas manusia dan perburuan. Ekidna moncong panjang enak dimakan, dan walaupun perburuan spesies ini telah dilarang oleh pemerintah Indonesia dan Papua Nugini, perburuan tradisional masih diperbolehkan.
Platipus dan ekidna adalah satu-satunya spesies mammalia yang diketahui bertelur.
L'echidna dal becco lungo occidentale o zaglosso di Bruijn (Zaglossus bruijni Peters e Doria, 1876) è un mammifero monotremo appartenente alla famiglia dei Tachiglossidi. Assieme alle altre due specie viventi del genere Zaglossus, questo echidna vive in Nuova Guinea. Fossili della specie sono stati rinvenuti anche in Australia.
È un piccolo mammifero, lungo circa 90 cm per circa 15 kg di peso, con un muso lungo e appuntito, rivolto verso il basso, il cui dorso è ricoperto da aculei grossolani.
È privo di denti e possiede una grossa lingua vischiosa.
Ha zampe tozze e robuste, con tre unghie alle estremità (contro le quattro delle altre specie di Zaglossus).
Gli organi genitali del maschio sono dissimulati all'interno del corpo. Nella femmina è presente un unico orifizio (cloaca) in cui terminano l'intestino, l'apparato urinario e l'apparato riproduttivo.
La specie è endemica dell'isola di Nuova Guinea, dove occupa la regione più occidentale, ossia il distretto indonesiano. Si ritrova a varie altitudini: dal livello del mare alle foreste montane, fino alle alte praterie a circa 4000 metri s.l.m.
Si nutre essenzialmente di vermi terrestri, che si procaccia scavando il terreno con le robuste unghie.
La femmina depone un unico uovo, attraverso l'orifizio della cloaca, e lo raccoglie nella tasca ventrale ove il piccolo completa lo sviluppo sino alla comparsa degli aculei dorsali.
La Zoological Society of London, in base a criteri di unicità evolutiva e di esiguità della popolazione, considera Zaglossus bruijni una delle 100 specie di mammiferi a maggiore rischio di estinzione.
L'echidna dal becco lungo occidentale o zaglosso di Bruijn (Zaglossus bruijni Peters e Doria, 1876) è un mammifero monotremo appartenente alla famiglia dei Tachiglossidi. Assieme alle altre due specie viventi del genere Zaglossus, questo echidna vive in Nuova Guinea. Fossili della specie sono stati rinvenuti anche in Australia.
Zaglossus bruijni (binomen a Peters et Doria anno 1876 inventum; Anglice: western long-beaked echidna) est species zaglossi.
Omnes Zaglossi exstantes in Nova Guinea et Papua Nova Guinea habitant; olim in aliis partibus.
Vide "Zaglossus" apud Vicispecies. 
Haec stipula ad mammale spectat. Amplifica, si potes! Zaglossus bruijni (binomen a Peters et Doria anno 1876 inventum; Anglice: western long-beaked echidna) est species zaglossi.
De gewone vachtegel (Zaglossus bruijni) is een Nieuw-Guinese mierenegel, een van de drie nog levende soorten uit het geslacht der vachtegels (Zaglossus). Vachtegels zijn eierleggende zoogdieren.
De gewone vachtegel wordt 45 tot 77 centimeter lang en 5 tot 10 kilogram zwaar, groter dan de mierenegel. Op de rug staan korte stekels, die meestal verborgen in de dichte vacht liggen, behalve op de flanken. De vachtkleur is over het algemeen zwart, maar ook donkerbruine en lichtbruine dieren zijn bekend. De stekels zijn zwart, wit of zwart met een witte punt. De zwartharige vachtegel heeft over het algemeen meer stekels en een dikkere, zwarte vacht. De snuit is lang en naar beneden gericht. Deze kan wel twee keer zo lang als de rest van de kop zijn. De oorschelpen zijn vrij klein. Aan de poten heeft de gewone vachtegel drie (soms vier) grote klauwen.
De verwante zwartharige vachtegel (Zaglossus bartoni) werd vroeger als een ondersoort van de gewone vachtegel beschouwd. De vachtegel behoort tot de grootste inheemse diersoorten van Nieuw-Guinea.
De Nederlandse handelaar, verzamelaar en natuuronderzoeker Antonie Augustus Bruijn was de eerste Europeaan die het dier onder de aandacht van de westerse wetenschap bracht.
De gewone vachtegel leeft in vochtige wouden in Nieuw-Guinea, Salawati en mogelijk ook op Waigeo. Ze kunnen in het Arfakgebergte op een hoogte van tot 2250 meter gevonden, in bergwouden en boven de boomgrens in bergweiden. Op Salawati bewonen ze laaglandbossen. Op Nieuw-Guinea komt hij voornamelijk voor in West-Papoea, ten westen van het Paniai-meer en westwaarts tot Vogelkop. Op de rest van het eiland wordt hij vervangen door de zwartharige vachtegel.
De vachtegel is een nachtdier. Overdag rust hij in een ondergronds hol, 's nachts gaat hij eropuit, op zoek naar ongewervelden. De belangrijkste prooi zijn regenwormen, aangevuld met duizendpoten, keverlarven, rupsen en ondergronds levende cicaden. Met de lange snuit zoekt hij tussen afgevallen bladeren naar de wormen, waarna hij ze naar binnen zuigt. De tong is zo gebouwd, dat hij de wormen kan vastgrijpen zonder dat deze wegglippen.
Net als de andere cloacadieren legt ook de vachtegel eieren. De voortplantingstijd valt in juli. Een vrouwtje legt één of meer eieren met een lengte van zo'n 17 millimeter in de buidel. Na acht dagen komt het ei uit. Het jong voedt zich in de buidel met de melk, die druppelt uit de melkkliervelden in de buidel. Het jong verlaat na tien dagen de buidel, waarna het in het hol blijft. De moeder komt regelmatig langs om het jong in het hol te zogen.
De gewone vachtegel is met uitsterven bedreigd. Hij is voor de plaatselijke bevolking een belangrijke voedselbron. Er worden zelfs honden getraind om speciaal deze dieren op te sporen en te vangen. Ook wordt het regenwoud waar hij in leeft gekapt om plaats te maken voor landbouwgrond.
Bronnen, noten en/of referentiesDe gewone vachtegel (Zaglossus bruijni) is een Nieuw-Guinese mierenegel, een van de drie nog levende soorten uit het geslacht der vachtegels (Zaglossus). Vachtegels zijn eierleggende zoogdieren.
Langsnutet maurpiggsvin er en art av maurpiggsvin som hører hjemme på Ny-Guinea.
Det langsnutede maurpiggsvinet har en lang og bøyd snute, og ikke så lange pigger. Dets viktigste føde er meitemark.
Langsnutet maurpiggsvin er en art av maurpiggsvin som hører hjemme på Ny-Guinea.
Det langsnutede maurpiggsvinet har en lang og bøyd snute, og ikke så lange pigger. Dets viktigste føde er meitemark.
Multimedia w Wikimedia Commons Prakolczatka nowogwinejska (Zaglossus bruijnii) – gatunek jajorodnego ssaka z rodziny kolczatkowatych (Tachyglossidae). Długość zakrzywionego do dołu ryjka tego gatunku może przekraczać 20 cm. Na jego końcu znajduje się maleńki otwór gębowy. Oczy są małe, położone blisko siebie. Tak jak u innych kolczatkowatych samica składa jajo, wprost do wylęgarki - okresowo rozwijającej się torby na brzuchu. Największy stekowiec, powolny; w razie zagrożenia zwija się w kulę jak jeż. Kolce są często ledwo widoczne spod długiego, czarnego futra.
Na terenie Unii Europejskiej obowiązuje całkowity zakaz handlu tym gatunkiem[3].
Długość ciała 45–77 cm
Ogon około 6 cm
Masa od 5 do 16,5 kg
Tryb życia słabo poznany, przypuszcza się, że wiodą samotniczy tryb życia.
Status ochronny krytycznie zagrożona wyginięciem, ostatnio obserwowana w warunkach naturalnych w latach 80. XX wieku.
Występowanie Nowa Gwinea[4][2]. Okaz opisany przez Kristofera Helgena i współpracowników (2012) może dowodzić, że jeszcze co najmniej na początku XX wieku gatunek występował też na północnym zachodzie Australii[5].
Prakolczatka nowogwinejska (Zaglossus bruijnii) – gatunek jajorodnego ssaka z rodziny kolczatkowatych (Tachyglossidae). Długość zakrzywionego do dołu ryjka tego gatunku może przekraczać 20 cm. Na jego końcu znajduje się maleńki otwór gębowy. Oczy są małe, położone blisko siebie. Tak jak u innych kolczatkowatych samica składa jajo, wprost do wylęgarki - okresowo rozwijającej się torby na brzuchu. Największy stekowiec, powolny; w razie zagrożenia zwija się w kulę jak jeż. Kolce są często ledwo widoczne spod długiego, czarnego futra.
Na terenie Unii Europejskiej obowiązuje całkowity zakaz handlu tym gatunkiem.
Długość ciała 45–77 cm
Ogon około 6 cm
Masa od 5 do 16,5 kg
Tryb życia słabo poznany, przypuszcza się, że wiodą samotniczy tryb życia.
Status ochronny krytycznie zagrożona wyginięciem, ostatnio obserwowana w warunkach naturalnych w latach 80. XX wieku.
Występowanie Nowa Gwinea. Okaz opisany przez Kristofera Helgena i współpracowników (2012) może dowodzić, że jeszcze co najmniej na początku XX wieku gatunek występował też na północnym zachodzie Australii.
O equidna-de-bico-longo (Zaglossus bruijnii), também conhecido como zaglosso, que já foi relatado habitando posições ao nível do mar e regiões montanhosas (habita geralmente florestas úmidas nas montanhas da Nova Guiné Ocidental, pode medir até 78 cm de comprimento e pesar 10 kg. É um animal noturno e insetívoro, cuja dieta consiste quase exclusivamentre de minhocas, mas também se alimenta de outros insetos que vivem no chão das floresta. Além de ser um pouco maior, ele se distingue das outras équidnas por seu bico quase duas vezes mais longo que a cabeça e por seus pêlos lanosos, abundantes, brunos (marrons) ou negros, às vezes longos bastante para dissimular os espinhos, que são menos espessos e com menos pêlos que os das outras espécies. É um animal aparentemente solitário.
Ele está correndo risco de extinção. Sua população diminuiu muito nos lugares onde interage com o homem, e encontra-se presente somente onde as densidades de população humanas são baixas. A razão principal para seu declínio parece ter sido caça tradicional - é um animal altamente raro. As ameaças atuais incluem a caça com cães especialmente treinados e a perda do seu habitat.
O equidna-de-bico-longo (Zaglossus bruijnii), também conhecido como zaglosso, que já foi relatado habitando posições ao nível do mar e regiões montanhosas (habita geralmente florestas úmidas nas montanhas da Nova Guiné Ocidental, pode medir até 78 cm de comprimento e pesar 10 kg. É um animal noturno e insetívoro, cuja dieta consiste quase exclusivamentre de minhocas, mas também se alimenta de outros insetos que vivem no chão das floresta. Além de ser um pouco maior, ele se distingue das outras équidnas por seu bico quase duas vezes mais longo que a cabeça e por seus pêlos lanosos, abundantes, brunos (marrons) ou negros, às vezes longos bastante para dissimular os espinhos, que são menos espessos e com menos pêlos que os das outras espécies. É um animal aparentemente solitário.
Ele está correndo risco de extinção. Sua população diminuiu muito nos lugares onde interage com o homem, e encontra-se presente somente onde as densidades de população humanas são baixas. A razão principal para seu declínio parece ter sido caça tradicional - é um animal altamente raro. As ameaças atuais incluem a caça com cães especialmente treinados e a perda do seu habitat.
Echidna cu cioc lung (Zaglossus bruijni) este un animal de tip echidnă ce poate fi găsit în Noua Guinee. Are mai mult păr și mai putini țepi decât speciile cu cioc scurt. Țepii mici de pe limba o ajută să prindă râme, care alcătuiesc mare parte a dietei sale.
Lungimea echidnei cu ciocul lung este de până la 80 de centimetri, iar masa poate atinge 10 kilograme. Din punctul de vedere al sociabilității este un animal solitar, iar habitatul său se situează în zona cu păduri tropicale din Noua Guinee.
Echidna cu cioc lung (Zaglossus bruijni) este un animal de tip echidnă ce poate fi găsit în Noua Guinee. Are mai mult păr și mai putini țepi decât speciile cu cioc scurt. Țepii mici de pe limba o ajută să prindă râme, care alcătuiesc mare parte a dietei sale.
Lungimea echidnei cu ciocul lung este de până la 80 de centimetri, iar masa poate atinge 10 kilograme. Din punctul de vedere al sociabilității este un animal solitar, iar habitatul său se situează în zona cu păduri tropicale din Noua Guinee.
Leary, T., Seri, L., Flannery, T., Wright, D., Hamilton, S., Helgen, K., Singadan, R., Menzies, J., Allison, A., James, R., Aplin, K., Salas, L. & Dickman, C. (2008). Zaglossus bruijnii. În: IUCN 2008. Lista roșie a speciiilor periclitate IUCN. Descărcat pe 28 December 2008. Database entry includes justification for why this species is listed as critically endangered
Zaglossus bruijni[3][4][5][6] är en däggdjursart som först beskrevs av Peters och Giacomo Doria 1876. Zaglossus bruijni ingår i släktet långnäbbiga myrpiggsvin och familjen myrpiggsvin.[7][8] Inga underarter finns listade.[7]
Detta myrpiggsvin förekommer på västra Nya Guinea på Fågelhuvudhalvön och i angränsande regioner.[2] På ön Salawati direkt väster om Fågelhuvudhalvön är arten troligen utdöd. Zaglossus bruijnii når i bergstrakter 2500 meter över havet. Habitatet utgörs av tropiska regnskogar och bergsskogar.[1][9]
Arten skiljs från övriga arter i släktet Zaglossus på att den har tre klor på både fram- och baktassarna, medan Z. bartoni och Z. attenboroughi har fem klor på framtassarna. Vikten varierar från 5 till 10 kilogram, kroppslängden från 45 till 77,5 centimeter.[10] Arten har kort svans och har mörkbrun eller svart päls. De vuxna hanarna har en tagg på insidan av vardera fotknölen, som inte är giftig. Taggen finns inte hos de vuxna honorna.
Arten saknar tänder, men har en tunga med tandliknande piggar.[9]
Myrpiggsvinet äter främst daggmaskar,[1] men även termiter, myror och insektslarver står på menyn.[9]
Zaglossus bruijni jagas för köttets skull och hotas dessutom av skogsavverkningar. IUCN uppskattar att beståndet minskat med 80 procent under de senaste 45 åren och listar Z. bruijnii som akut hotad (CR).[1]
Parningstiden tros ligga i juli månad.
En individ i fångenskap nådde den rekordhöga åldern av 30 år och 8 månader.[9]
Wikimedia Commons har media som rör Zaglossus bruijni.
Wikispecies har information om Zaglossus bruijni.
Zaglossus bruijni är en däggdjursart som först beskrevs av Peters och Giacomo Doria 1876. Zaglossus bruijni ingår i släktet långnäbbiga myrpiggsvin och familjen myrpiggsvin. Inga underarter finns listade.
Detta myrpiggsvin förekommer på västra Nya Guinea på Fågelhuvudhalvön och i angränsande regioner. På ön Salawati direkt väster om Fågelhuvudhalvön är arten troligen utdöd. Zaglossus bruijnii når i bergstrakter 2500 meter över havet. Habitatet utgörs av tropiska regnskogar och bergsskogar.
Вид названо на честь нідерландського торговця тваринами Антоні Аугустуса Брюйна.
Загальна довжина досягає 50—77 см, вага 5—16,5 кг. Цей вид відрізняється від австралійської єхидни числом пальців — на всіх лапах лише по 3 пальці. Перший і п'ятий пальці не розвинені, іноді зустрічаються тварини з п'ятьма передніми і чотирма задніми пальцями. Довжина кігтів задніх кінцівок зменшується поступово зсередини назовні. Зігнутий донизу дзьоб майже вдвічі довше решти частини голови. Голова, тіло і кінцівки щільно вкриті грубою шерстю рівномірного темно—бурого або чорного кольору з невеликою домішкою гладеньких щетинок або зовсім без них. В ній приховані лише нечисленні, короткі, здебільшого абсолютно білі, іноді тільки бурі в основі голки.
Полюбляє альпійські луки, вологі гірські ліси. зустрічається на висоті від 1300 до 4000 м над рівнем моря. Живиться переважно дощовими хробаками.
Розмноження відбувається у липні. Самиця відкладає 1 яйце. рідше 3—4. Їх вона розміщує у сумці. Через 9 діб з'являється маленьке єхиденя, яке мати годує молоком ще 6 місяців, коли досягає ваги у 400 г.
Тривалість життя сягає 30 років.
Мешкає у північно—західній частині о.Нова Гвінея.
Thú lông nhím mỏ dài Tây New Guinea (danh pháp khoa học: Zaglossus bruijni) là một trong bốn loài thú lông nhím còn tồn tại và là một trong ba loài Zaglossus ở New Guinea. Ban đầu loài này được mô tả với danh pháp Tachyglossus bruijni và là loài điển hình của chi Zaglossus.
Thú lông nhím mỏ dài Tây New Guinea có mặt ở New Guinea, trong khu vực có độ cao từ 1.300 đến 4.000 mét. Loài này không hiện diện tại các vùng đất thấp phía nam và bờ biển phía bắc. Môi trường sống ưa thích của loài này là đồng cỏ núi cao và rừng núi ẩm. Loài này không ăn kiến và mối giống như thú lông nhím mỏ ngắn mà ăn giun đất. Thú lông nhím mỏ dài cũng lớn hơn so với các loài mỏ ngắn với khối lượng cơ thể đạt 16,5 kg. Zaglossus bruijni được phân biệt với các loài Zaglossus khác bằng của số lượng móng vuốt của trước và chân sau: ba (hiếm khi bốn). Đây là loài thú đơn huyệt lớn nhất còn tồn tại trên Trái Đất.[cần dẫn nguồn]
_-_ZooKeys-255-103-g006.jpeg)
Phương tiện liên quan tới Zaglossus bruijni tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Thú lông nhím mỏ dài Tây New Guinea (danh pháp khoa học: Zaglossus bruijni) là một trong bốn loài thú lông nhím còn tồn tại và là một trong ba loài Zaglossus ở New Guinea. Ban đầu loài này được mô tả với danh pháp Tachyglossus bruijni và là loài điển hình của chi Zaglossus.
Thú lông nhím mỏ dài Tây New Guinea có mặt ở New Guinea, trong khu vực có độ cao từ 1.300 đến 4.000 mét. Loài này không hiện diện tại các vùng đất thấp phía nam và bờ biển phía bắc. Môi trường sống ưa thích của loài này là đồng cỏ núi cao và rừng núi ẩm. Loài này không ăn kiến và mối giống như thú lông nhím mỏ ngắn mà ăn giun đất. Thú lông nhím mỏ dài cũng lớn hơn so với các loài mỏ ngắn với khối lượng cơ thể đạt 16,5 kg. Zaglossus bruijni được phân biệt với các loài Zaglossus khác bằng của số lượng móng vuốt của trước và chân sau: ba (hiếm khi bốn). Đây là loài thú đơn huyệt lớn nhất còn tồn tại trên Trái Đất.[cần dẫn nguồn]
Zaglossus bruijni (Peters et Doria, 1876)
Ареал
Проехи́дна Брюйна[1][2], или проехидна Бруийна[3], или волосатая проехидна[3] (лат. Zaglossus bruijni) — вид яйцекладущих млекопитающих семейства ехидн. Вид назван в честь голландского натуралиста Антони Аугустуса Брёйна (1842—1890)[4].
Первое описание проехидны было сделано в 1876 году куратором Берлинского зоологического музея В. Петерсом и его коллегой из Генуи Дориа (Peters et Doria). Позднее исследования показали, что другие виды проехидн, — одно и то же животное, проехидна Брюйна. Помимо неё род проехидн включает ещё 2 вымерших вида, живших в плейстоцене: Zaglossus hacketti из Западной Австралии и тасманийскую Zaglossus robustus.
Проехидна крупнее обычных ехидн: длиной до 77 см и весом 5—10 кг. Самые упитанные особи весят более 16 кг. Хвост зачаточный, 5—7 см в длину. Конечности выше, чем у ехидн, с развитой мускулатурой и мощными когтями. У самцов на внутренней поверхности задних ног имеются роговые шпоры, похожие на аналогичные у утконоса, но не ядовитые. Задние конечности у проехидны пятипалые, передние трёхпалые; I и V пальцы передних конечностей редуцированы и напоминают бугорки.
Клюв (рострум) у проехидны занимает 2/3 длины головы и сильно изогнут вниз; на его конце располагаются ноздри и маленький рот. На голове заметны небольшие ушные раковины. Язык у проехидны очень длинный (до 30 см) и покрыт острыми шипиками, которые компенсируют отсутствие зубов.
Тело проехидны покрыто грубой шерстью тёмно-бурого или чёрного цвета; на спине и боках растут короткие колючки, почти скрытые мехом. Окраска игл варьирует от почти белой до чёрной, длина 3—5 см.
Место обитания проехидны — высокогорья северо-западной части Новой Гвинеи и о-вов Салавати и Вайгео в Западной Новой Гвинее (Индонезия). Естественная среда её обитания — влажные горные леса, хотя иногда она встречается на высоте до 4000 м над уровнем моря.
Рацион проехидны почти целиком состоит из дождевых червей, которых она разыскивает, роясь клювом в земле. Поймав крупного червяка, проехидна наступает на него передней лапой, захватывает кончик червя в рот и, активно помогая себе языком, втягивает его внутрь. При этом червь накалывается на острые шипы языка. Реже проехидны поедают термитов, личинки насекомых и, возможно, муравьёв. В Московском зоопарке они охотно ели сырое мясо и печень.
Клюв нужен проехидне не только для поиска пищи. Выяснилось, что это и дополнительная цепкая конечность, позволяющая зверьку преодолевать препятствия или переворачивать камни как рычагом. Передвигается она довольно медлительно, с опущенной к земле головой. Если на пути проехидны попадается камень или бревно, она предпочитает перелезть через него, а не обойти; озерцо или лужу — переплыть. Если проехидну напугать, она прячется или приседает, подгибая под себя клюв и выставляя наружу иглы.
Проехидны — гетеротермные животные; их температура, в зависимости от температуры окружающей среды, может меняться от 36 до 25 °C. При этом проехидны продолжают оставаться активными и только при самых неблагоприятных условиях впадают в спячку.
Повадки проехидн изучены очень мало; большинство наблюдений велось в неволе.
Сезон размножения у проехидн наступает в июле. После спаривания самка откладывает одно яйцо (по другим сведениям — до 3—4), которое помещает в сумку. Примерно через десять дней из яйца вылупляется детёныш, которого самка вскармливает молоком до 6 месяцев.
Самая большая продолжительность жизни, зафиксированная у особи, жившей в Лондонском зоопарке, — 30 лет и 8 месяцев.
Из яйцекладущих проехидна находится в наиболее угрожаемом положении. Она занесена в Красную книгу МСОП со статусом «вид, находящийся под угрозой» (Endangered). Наибольший ущерб её популяции наносит вырубка лесов под сельскохозяйственные угодья. Местные жители ценят проехидну за её вкусное мясо и охотятся на неё со специально обученными собаками. Несмотря на то, что спортивная охота на проехидн в Западной Новой Гвинее (Индонезия) и на Папуа-Новой Гвинее запрещена, традиционная охота на них по-прежнему ведётся.
Современная популяция проехидн оценивается менее чем в 300 000 особей (с 1982 года), с плотностью 1,6 особей на км², и продолжает сокращаться. Поскольку о биологии и экологии этого животного практически ничего не известно, пока невозможно выработать эффективный комплекс мер по её защите и сохранению.
Проехидны довольно часто содержатся в зоопарках, хотя в неволе они и не размножаются.
Проехи́дна Брюйна, или проехидна Бруийна, или волосатая проехидна (лат. Zaglossus bruijni) — вид яйцекладущих млекопитающих семейства ехидн. Вид назван в честь голландского натуралиста Антони Аугустуса Брёйна (1842—1890).
Первое описание проехидны было сделано в 1876 году куратором Берлинского зоологического музея В. Петерсом и его коллегой из Генуи Дориа (Peters et Doria). Позднее исследования показали, что другие виды проехидн, — одно и то же животное, проехидна Брюйна. Помимо неё род проехидн включает ещё 2 вымерших вида, живших в плейстоцене: Zaglossus hacketti из Западной Австралии и тасманийскую Zaglossus robustus.
長吻針鼴（Z. bruijni），又名原針鼴、三趾針鼴、五趾針鼴或曲喙針鼴，是地球上最原始的現生哺乳動物之一，近年來數量下降很快。
長吻針鼴僅分佈於新幾內亞島，介乎海拔1300米至4000米，不過在南部低地及北部海岸卻不見牠們的蹤影，也有可能存在於鄰近的印尼薩拉瓦蒂島。牠們喜歡生活在高寒草原及潮濕山區森林。牠不像澳洲針鼴吃螞蟻及白蟻，而是吃蚯蚓。長吻針鼴比澳洲針鼴大，達到16.5公斤重，吻長及可以向下，其刺混雜在長毛之間。前後肢均具3爪，爪堅硬銳利，適合挖掘。
長吻針鼴被世界自然保護聯盟列為瀕危物種，數量因棲息地減少及狩獵而下降。[1]雖然狩獵長吻針鼴已被印尼及新畿內亞政府所禁止，但傳統的狩獵仍然繼續。於2006年，保護國際在巴布亞省的福亞山脈發現大量的長吻針鼴。[2]
長吻針鼴（Z. bruijni），又名原針鼴、三趾針鼴、五趾針鼴或曲喙針鼴，是地球上最原始的現生哺乳動物之一，近年來數量下降很快。
長吻針鼴僅分佈於新幾內亞島，介乎海拔1300米至4000米，不過在南部低地及北部海岸卻不見牠們的蹤影，也有可能存在於鄰近的印尼薩拉瓦蒂島。牠們喜歡生活在高寒草原及潮濕山區森林。牠不像澳洲針鼴吃螞蟻及白蟻，而是吃蚯蚓。長吻針鼴比澳洲針鼴大，達到16.5公斤重，吻長及可以向下，其刺混雜在長毛之間。前後肢均具3爪，爪堅硬銳利，適合挖掘。
長吻針鼴被世界自然保護聯盟列為瀕危物種，數量因棲息地減少及狩獵而下降。雖然狩獵長吻針鼴已被印尼及新畿內亞政府所禁止，但傳統的狩獵仍然繼續。於2006年，保護國際在巴布亞省的福亞山脈發現大量的長吻針鼴。
서부긴코가시두더지(학명: Zaglossus bruiini)는 가시두더지과 긴코가시두더지속에 속하는 긴코가시두더지속의 모식종으로, 북서부 파푸아뉴기니에만 서식한다. 몸길이 45-95cm, 무게 5-10kg이다.
서부긴코가시두더지(학명: Zaglossus bruiini)는 가시두더지과 긴코가시두더지속에 속하는 긴코가시두더지속의 모식종으로, 북서부 파푸아뉴기니에만 서식한다. 몸길이 45-95cm, 무게 5-10kg이다.
_at_G%C3%B6teborgs_Naturhistoriska_Museum_7397.jpg)
