Tachyglossus aculeatus (Shaw 1792)

Avstraliya yexidnası (lat. Tachyglossus aculeatus) — məməlilərin sinfinin birdəliklilər dəstəsinin yexidnalar fəsiləsinə aid yeganə növ.

Bəzən onun Tasmaniya yexidnası (Tachyglossus setosus) yarımnövünü də ayrıca növ kimi ayırırlar.

Tachyglossus aculeatus

Çarlz Darvin deyir:"Bu canlıların vətəni Avrasiyadır. Lakin onlar növarası mübarizədə məğlub olmuş və Avstraliyaya sıxışdırılmışlar.

An ekidne pigos berr (Tachyglossus aculeatus) zo ur bronneg eus an urzhiad Monotremata. Ar spesad nemetañ eo er genad Tachyglossus.

Bevañ a ra en Aostralia ha Ginea Nevez.

L'equidna de musell curt (Tachyglossus aculeatus), conegut també com a formiguer espinós per la seva dieta consistent en formigues i tèrmits, és una de les quatre espècies vivents d'equidna i l'única del gènere Tachyglossus. L'equidna de musell curt està cobert de pèl i espines, i té un musell característic i una llengua especialitzada, que utilitza per caçar les preses a alta velocitat. Com la resta de monotremes vivents, l'equidna de musell curt pon ous; els monotremes són l'únic grup de mamífers que ho fan.

Aquesta espècie viu arreu d'Austràlia, on és el mamífer nadiu més estès, i a les regions costaneres i terres altes del sud-oest de Nova Guinea, on se'l coneix com a mungwe en les llengües dadibi i chimbu.^[2] No es troba amenaçat d'extinció, però activitats humanes com ara la caça, la destrucció de l'hàbitat, i la introducció d'espècies depredadores i paràsits estrangers, n'han reduït l'àmbit de distribució a Austràlia.

Taxonomia i nom

L'equidna de musell curt fou descrit originalment per George Shaw el 1792. Descrigué l'espècie com a Myrmecophaga aculeata, pensant que podria estar relacionada amb l'ós formiguer sud-americà. Des que Shaw descrigué l'espècie per primer cop, el seu nom ha sofert quatre revisions: de M. aculeata a Ornithorhynchus hystrix, Echidna hystrix, Echidna aculeata i, finalment Tachyglossus aculeatus.^[3] El nom Tachyglossus significa «llengua ràpida», en referència a la velocitat amb què utilitza la llengua per atrapar formigues i tèrmits, mentre que aculeatus significa «espinós».

L'equidna de musell curt és l'únic membre del seu gènere, i comparteix la família Tachyglossidae amb les espècies vivents del gènere Zaglossus, que viuen a Nova Guinea. Les espècies de Zaglossus, que inclouen l'equidna de musell llarg occidental, l'equidna de musell llarg d'Attenborough i l'equidna de musell llarg oriental, són totes significativament més grans que T. aculeatus, i la seva dieta consisteix principalment en cucs i larves en lloc de formigues i tèrmits. Les espècies d'equidna són mamífers ponedors d'ous; juntament amb la família propera dels ornitorínquids, són els únics monotremes vivents del món.

Hi ha cinc subespècies d'equidna de musell curt, cadascuna pertanyent a una zona geogràfica diferent. Les subespècies també difereixen en termes de pilositat, longitud i gruix de les espines, i la mida de les urpes de les potes posteriors, que utilitzen per empolainar-se.

• T. a. multiaculeatus és originari de l'illa Kangaroo;
• T. a. setosus és originari de Tasmània i algunes illes de l'estret de Bass;
• T. a. acanthion és originari del Territori del Nord i Austràlia Occidental;
• T. a. aculeatus és originari de Queensland, Nova Gal·les del Sud, Austràlia Meridional i Victòria;
• T. a. lawesii és originari de les zones costaneres i terres altes de Nova Guinea, i possiblement les jungles del nord-est de Queensland.^[4]

L'equidna de musell curt era denominat habitualment formiguer espinós en llibres antics, tot i que aquest terme ja no té un ús estès car l'animal no té cap relació amb els formiguers autèntics. Té una varietat de noms en les diferents llengües de les regions on viu. Els noongar del sud-oest d'Austràlia Occidental el denominen Nyingarn. A Austràlia Central, al sud-oest d'Alice Springs, el nom Pitjantjatjara és tjilkamata o tjirili, del mot tjiri, que es refereix a les espines de la planta Triodia irritans. Aquesta paraula també pot significar «lent».^[5] Se l'anomena (minha) kekoywa, on minha és un qualificador que significa «carn» o «animal», en Pakanh, (inh -) ekorak en Uw Oykangand, i (inh -) egorag en Uw Olkola, on inh- és un qualificador que també significa «carn» o «animal». Aquestes són tres llengües aborígens del centre de la península del Cap York.^[6] A les terres altes del sud-oest de Nova Guinea, se'l coneix com a Mungwe en les llengües dadibi i chimbu.^[2]

Descripció

Els equidnes de musell curt solen mesurar 30-45 cm, tenen un musell de 7,5 centímetres, i pesen entre 2 i 5 kg. Tanmateix, la subespècie de Tasmània, T. a. setosus, és més gran que els seus homòlegs del continent. Com que el coll no és visible des de l'exterior, el cap i el cos fan la impressió de fusionar-se. Els orificis auditius es troben a cada banda del cap, sense cap mena de pavelló auricular. Els ulls són petits i es troben a la base del musell, que té forma d'angle. Els narius i la boca es troben a l'extrem distal del musell; la boca de l'equidna de musell curt no pot obrir-se més de 5 mm.^[7] El cos de l'equidna de musell curt està, exceptuant-ne la part inferior, la cara i les potes, cobert d'espines de color crema. Les espines, que poden mesurar fins a 5 cm de llargada, són pèls modificats, composts en gran part de ceratina. El pelatge que hi ha entre les espines funciona d'aïllament tèrmic; el seu color va del color mel a un marró vermellós fosc i fins i tot al negre; la part inferior i la curta cua també estan cobertes de pèl. La coloració del pèl i de les espines varia d'una zona geogràfica a l'altra. El pelatge de l'equidna pot estar infestat amb el que es diu que és la puça més gran del món, Bradiopsylla echidnae, que mesura uns quatre mil·límetres de llarg.

Les potes de l'equidna de musell curt estan adaptades per excavar ràpidament; són curtes i tenen urpes potents. Les urpes de les potes posteriors són allargades i es corben cap enrere per permetre la neteja i l'empolainament dels espais entre les espines. Com l'ornitorinc, té una temperatura corporal baixa – d'entre 30 i 32 °C – però, a diferència d'aquest, que no presenta cap mena de letargia o hibernació, la temperatura corporal de l'equidna pot caure tan avall com 5 °C.^[8] L'equidna no panteixa ni sua, i sol buscar refugi quan hi ha altes temperatures. A la tardor i l'hivern, l'equidna passa períodes de letargia o profunda hibernació. A causa de la baixa temperatura corporal de l'equidna de musell curt, esdevé lent quan les temperatures són molt altes o molt baixes. Com tots els monotremes, té un únic passatge pels excrements, l'orina i els fluids reproductius, conegut com a cloaca. El mascle té testicles interns, manca d'escrot extern i presenta un penis altament inusual amb quatre protuberàncies a la punta. La femella gestant desenvolupa una butxaca a la part inferior, on cuida de les cries.

Un equidna de musell curt enrotllat en una bola; el musell queda visible a la dreta.

La musculatura de l'equidna de musell curt té una sèrie de característiques inusuals. El panniculus carnosus és un enorme múscul situat just a sota de la pell i que cobreix el cos sencer. Contraient les diverses parts del panniculus carnosus, l'equidna de musell curt pot canviar de forma – el canvi de forma més característic és quan s'enrotlla en una bola quan se sent amenaçat, protegint el ventre i presentant una arma defensiva composta d'espines afilades. Té una de les columnes vertebrals més curtes de tots els mamífers, que només s'estén fins al tòrax.^[9]

La musculatura de la cara, mandíbula i llengua està especialitzada per permetre a l'equidna alimentar-se. La llengua és l'únic mitjà que té l'equidna de musell curt per caçar les preses, i pot sobresortir del musell fins a 18 cm. La llengua és enganxifosa gràcies a la presència d'una mucositat rica en glucoproteïnes, que serveix per lubricar la llengua, facilitant-ne el moviment d'entrada i sortida del musell, i que contribueix a capturar formigues i tèrmits, que s'hi queden enganxats. La protrusió de la llengua s'aconsegueix per mitjà d'una contracció dels músculs circulars que canvien la forma de la llengua i que la forcen cap endavant, i la contracció de dos músculs genioglossals ancorats a l'extrem caudal de la llengua i a la mandíbula. La llengua protrusa és mantinguda erecta pel flux ràpid de la sang, permetent-li penetrar en fusta i en el sòl. La retracció de la llengua requereix la contracció de dos músculs longitudinals interns, coneguts com a sternoglossi. Quan la llengua està retractada, la presa queda atrapada en «dents» ceratinoses que apunten cap enrere, situades al sostre de la cavitat bucal, i que permeten a l'equidna capturar i moldre els aliments.^[7] La llengua es mou a alta velocitat, i se l'ha observat entrant i sortint del musell cent vegades per minut.^[10]

Nombroses adaptacions fisiològiques contribueixen a l'estil de vida de l'equidna de musell curt. Com que és un animal excavador, pot tolerar nivells molt alt de diòxid de carboni en l'aire que inspira, i roman voluntàriament en indrets on la concentració de diòxid de carboni és alta. La seva orella és sensitiva al so de baixa freqüència, cosa que podria ser ideal per detectar els sons emesos pels tèrmits i formigues a sota terra. El musell, que té un tacte com de cuir, està cobert de mecanoreceptors i termoreceptors, que recullen informació sobre el medi que l'envolta.^[11] L'equidna de musell curt té un sistema olfactiu ben desenvolupat, que pot ser utilitzat per detectar companys sexuals i preses. Té un nervi òptic altament sensible, i s'ha demostrat que té una discriminació visual i una memòria espacial comparables als de les rates.^[12] El cervell i el sistema nerviós central de l'equidna de musell curt han estat intensivament estudiats per fer-ne una comparació evolutiva amb els mamífers euteris. L'equidna de musell curt té el còrtex prefrontal més gran de tots els mamífers en proporció a la mida corporal, presenta moviments oculars ràpids (REM) durant el somni, i ha quedat demostrat que el seu cervell conté un claustre similar al dels euteris, relacionant aquesta estructura amb el seu avantpassat comú.^[13][14]

Ecologia i comportament

No s'ha publicat cap estudi sistemàtic de l'ecologia de l'equidna de musell curt; tanmateix, hi ha hagut estudis de diversos aspectes del seu comportament ecològic. Els equidnes de musell curt viuen en solitari, i a part del cau que creen per cuidar de les cries, no tenen cap refugi ni niu fix. No tenen un territori en concret, sinó que es mouen per una àrea extensa. Els equidnes de musell curt solen ser actius durant el dia; tanmateix, no estan ben adaptats per resistir la calor, car no tenen glàndules sudorípares i no panteixen. Tanmateix, quan les temperatures són altes, canvien el seu patró d'activitat, esdevenint crepusculars o nocturns. Poden tolerar temperatures fredes, i durant l'hivern hibernen en regions molt fredes.^[15]

Els equidnes de musell curt poden viure a qualsevol indret amb bona disponibilitat d'aliment. Detecten el menjar per mitjà de l'olfacte, utilitzant sensors situats a la punta del musell, i devoren periòdicament formigues i tèrmits. Són potents excavadors, utilitzant les urpes de les potes davanteres per treure les preses del terra o per excavar caus on protegir-se. Si es troben en perill i no poden trobar un amagatall prou de pressa, a vegades excaven un forat ràpidament per amagar-s'hi.

A Austràlia són especialment comuns en àrees boscoses amb una abundància de troncs caiguts plens de tèrmits. En zones agrícoles, el més probable és trobar-los en zones arbustoses; poden viure en zones herboses, àrees àrides, i als suburbis exteriors de les capitals. No se sap gaire sobre la seva distribució a Nova Guinea; se n'ha trobat al sud de Nova Guinea, entre Merauke a l'oest, fins al riu Kelp Welsh (a l'est de Port Moresby) a l'est, on viuen en boscos poc densos.^[2]

Reproducció

El solitari equidna de musell curt busca parella entre maig i setembre; el temps exacte de la temporada d'aparellament varia d'una zona geogràfica a l'altra. Tant els mascles com les femelles deixen anar una forta olor durant la temporada d'aparellament. Durant el festeig (observat per primer cop el 1989) els mascles troben i segueixen les femelles. Grups de fins a deu mascles poden seguir una única femella en un ritual de festeig que pot durar fins a quatre setmanes; la durada d'aquest període de festeig també varia entre àrees geogràfiques.^[16] A les regions més fredes de la seva distribució, com ara Tasmània, les femelles poden aparellar-se poques hores després de despertar-se de la hibernació.^[17]

Abans d'aparellar-se, el mascle olora la femella, parant especial atenció a la cloaca. El mascle fa caure la femella de costat i després es posa en una posició similar, de manera que els dos animals queden abdomen contra abdomen. Cada costat del penis, bilateralment simètric, semblant a una roseta, i amb quatre caps (de manera similar als rèptils) és utilitzat alternativament, mentre l'altre costat roman tancat entre ejaculacions. Les ejaculacions d'aproximadament 100 espermatozous cada vegada semblen permetre una major mobilitat de l'esperma, cosa que pot representar un potencial per la competició d'esperma de mascles diferents.^[18] Cada aparellament resulta en la producció d'un únic ou, i se sap que les femelles només s'aparellen una vegada per any; cada aparellament té èxit.^[19]

La fertilització té lloc a l'oviducte. La gestació dura entre tres i quatre setmanes, durant les quals la femella construeix un cau on cuidar de la cria. Després del període de gestació, la femella pon un únic ou amb una closca de tacte similar a la goma, d'entre 13 i 17 mil·límetres de diàmetres, dipositant-lo dins la butxaca que s'ha desenvolupat al seu abdomen. Deu dies després de la posta de l'ou, aquest es desclou dins la butxaca. L'embrió desenvolupa un telolècit durant la incubació, que utilitza per trencar l'ou abans de sortir-ne; aquesta «dent» desapareix poc després de l'eclosió.

Els nounats fan aproximadament 1,5 centímetres de llarg i pesen entre 0,3 i 0,4 grams.^[20] Després de néixer, les cries són conegudes com a puggles. Les cries s'agafen a l'arèola de la seva mare, una part especialitzada de la pell que secreta llet (car els monotremes manquen de mugrons). Encara no se sap de quina manera ingereixen les cries la llet, però se'ls ha observat bevent-ne grans quantitats durant cada període d'alletament, car les mares poden deixar-los sense atenció al cau durant entre cinc i deu dies. Els principals components d'aquesta llet són la fucosil·lactosa i la saialilactosa; és rica en ferro, cosa que li proporciona un color rosat. Les cries acaben sent expulsades de la butxaca als dos o tres mesos d'edat, per culpa del creixement continu de les seves espines. L'alletament es redueix gradualment fins que els exemplars joves comencen a menjar exclusivament aliment sòlid a l'edat de sis mesos. La durada de l'alletament és d'uns 200 dies, i les cries deixen el cau quan tenen entre 180 i 240 dies.

L'edat a què assoleix la maduresa sexual és incerta, però pot ser als quatre o cinc anys. Un estudi de camp al llarg de dotze anys, publicat el 2003, revelà que l'equidna de musell curt assoleix la maduresa sexual a l'edat d'entre cinc i dotze anys, i que la freqüència de reproducció varia d'una vegada cada dos anys fins a una vegada cada sis anys.^[20] L'equidna de musell llarg pot viure fins a quaranta-cinc anys en estat salvatge.

De manera similar a un altre monotrema com l'ornitorinc, l'equidna de musell curt té un conjunt inusual de cromosomes sexuals, que fa que els mascles tinguin un cromosoma menys que les femelles. Els mascles semblen XYXYXYXYX, amb la X final sense parella, mentre que les femelles són XXXXXXXXXX. La feble homologia entre els cromosomes fa que hi hagi un aparellament meiòtic que només produeix dos genotips possibles d'esperma, XXXXX o YYYY, conservant així aquest sistema complex.^[21]

Estat de conservació

Un equidna de musell curt en moviment.

L'equidna de musell curt és comú a gran part de l'Austràlia temperada i les terres baixes de Nova Guinea, i no és considerat una espècie amenaçada. A Austràlia, el nombre d'equidnes de musell curt ha quedat menys afectat per la tala d'arbres que altres espècies, car aquests animals no necessiten un hàbitat especialitzat sempre que hi hagi disponibilitat de formigues i tèrmits. Malgrat les seves espines, són preses per ocells, diables de Tasmània, gats, guineus i gossos. Servien d'aliment pels aborígens australians i els primers colons europeus d'Austràlia. Les amenaces més habituals per aquest animal a Austràlia són els vehicles de motor i la destrucció de l'hàbitat, que pot provocar una extinció local. La infecció amb el paràsit introduït Spirometra erinaceieuropaei és letal per l'equidna. La The Wildlife Preservation Society of Queensland duu a terme un programa de supervisió anomenat Echidna Watch per controlar l'espècie a Austràlia.

La cria en captivitat és difícil, en part a causa del cicle de reproducció relativament poc freqüent. Només cinc zoològics han aconseguit criar un equidna de musell curt en captivitat, i cap de les cries nascudes en captivitat ha sobreviscut fins a la maduresa. Això té conseqüències en les possibilitats de conservació de les espècies amenaçades d'equidna de musell llarg i, en menor mesura, de l'equidna de musell curt.

Aspectes culturals

Els equidnes de musell curt apareixen a la cultura animista dels aborígens australians, incloent-hi les seves arts visuals i històries. L'espècie era un tòtem per certs grups, incloent-hi els Noongar d'Austràlia Occidental. Molts grups tenen mites sobre aquest animal; un d'ells explica que fou creat quan un grup d'homes joves famolencs anaren a caçar de nit i es trobaren un uombat. L'atacaren amb llances, però el perderen de vista en la foscor. El uombat adaptà les llances com a forma de defensa i esdevingué un equidna.^[22] Una altra història parla d'un home avariciós que amagava menjar de la seva tribu; els guerrers l'atacaren amb llances i hagué de fugir arrossegant-se fins als arbustos, on es convertí en equidna, i les llances esdevingueren les seves espines.

L'equidna de musell curt és un animal icònic a l'Austràlia contemporània, apareixent notablement a la moneda de cinc centaus de dòlar australià (la més petita) i en una moneda de 200 dòlars encunyada el 1992. L'equidna de musell curt ha aparegut en diversos segells: fou una de les quatre espècies nadiues en aparèixer en segells australians des del 1974, quan aparegué al segell de 25 centaus; aparegué en un segell de 37 centaus el 1987, i de nou el 1992 en un segell de 35 centaus. L'equidna antropomòrfic Millie fou una de les mascotes dels Jocs Olímpics de Sydney.

Referències

Bibliografia

Vegeu també

• Fauna d'Austràlia

Enllaços externs

• Tasmanian Department of Water, Primary Industries and Environment - Short-beaked Echidna (anglès) ^{Enllaç no actiu]}
• Echidna Love Trains, article amb clips de so i imatges de cries (anglès)
• Wildlife Preservation Society of Queensland - Echidna Watch (anglès) ^{Enllaç no actiu]}
• Australian Mammal Species Files (anglès) ^{Enllaç no actiu]}

Ježura australská (Tachyglossus aculeatus) je jedním ze čtyř žijících druhů australských ježur a pouze jediný člen rodu Tachyglossus. Ježura australská je pokryta kožešinou, na hřbetě tmavohnědou a na břiše světlehnědou, a ostny.

Taxonomie a evoluce

Ježura australská byla poprvé popsána George Shawem v roce 1792. Pojmenoval ji vědeckým jménem Myrmecophaga aculeata, neboť se domníval, že je v příbuzenském vztahu s jihoamerickými mravenečníky. Od Shawa byl vědecký název ježury čtyřikrát změněn, od původního názvu M. aculeata na Ornithorhynchus hystrix, Echidna hystrix, Echidna aculeata a konečně na Tachyglossus aculeatus. Výraz Tachyglossus znamená „rychlý jazyk“ s ohledem na rychlost, se kterou ježura jazyku používá při lovu mravenců a termitů. Výraz aculeatus v překladu znamená „trnitý“ nebo také „vybavený ostny“.

V angličtině zní název ježury „Short-beaked Echidna, neboli v překladu Echidna s krátkým zobákem. Echidna byla dle řecké mytologie napůl žena a napůl had. Tento název tedy souvisí s tím, že ježura vykazuje některé znaky savců a některé znaky naopak podobné plazům (snášení vajec, kloaka, třetí víčko - mžurka a nestálá tělní teplota). Německý název je podobný - „Kurzschnabeligel“, což znamená ježek (Igel) s krátkým (kurz) zobákem (Schnabel).

Ježura australská je jediným členem rodu Tachyglossus, sdílí čeleď Tachyglossidae s žijícími druhy rodu Zaglossus, který se vyskytuje na Nové Guineji. Rod Zaglossus zahrnuje druhy paježura Bruijnova (Zaglossus bruijnii), paježura Attenboroughova (Zaglossus attenboroughi) a paježura Bartonova (Zaglossus bartoni), což jsou všechno druhy větší než ježura australská. Jejich stravou jsou spíše než mravenci a termiti, červi a ponravy. Členové čeledi Tachyglossidae jsou společně se spřízněnou čeledí Ornithorhynchidae vejcorodými savci. Tyto dvě čeledi jsou pak jedinými čeleděmi řádu ptakořitných.

Ježura australská se podle zeměpisného výskytu člení do poddruhů. Samotné poddruhy se vzájemně liší ochlupením, délkou a šířkou ostnů a velikostí čisticího drápu na jejich zadních nohách.

• T. a. multiaculeatus byl nalezen na Klokaním ostrově;
• T. a. setosus se nachází na Tasmánii a dalších ostrovech v Bassově průlivu;
• T. a. acanthion žije na severním území Austrálie a v Západní Austrálii;
• T. a. aculeatus se nalézá v Queenslandu, Novém Jižním Walesu, Jižní Austrálii a Victorii;
• T. a. lawesii přebývá v pobřežních oblastech a na vysočině Nové Guineje a s největší pravděpodobností také v deštném pralese severovýchodního Queenslandu.

Ježura je jedním z nejstarších savců, je stará kolem 110 milionů let.

Popis

Ježury jsou dlouhé 40 – 45 cm, jejich čenich má délku 75 mm, mají zavalité tělo a váží zhruba od dvou do pěti kilogramů. Tasmánský poddruh T. a. setosus je větší než jeho protějšek na australské pevnině. Krk není zjevně viditelný, a tak je vytvořen dojem plynulého přechodu těla v hlavu. Po straně hlavy se nachází ušní otvory bez ušních boltců. Malé oči má umístěné po stranách u kořene klínovitého čenichu. Na distálním konci čenichu jsou umístěny nosní otvory a ústní otvor, který nemůže být otevřen na větší šířku než 5 mm. Tělo ježury je s výjimkou spodní strany, obličejové části a končetin pokryto až 50 mm dlouhými krémovými ostny, což jsou vlastně přeměněné chlupy s převážným obsahem keratinu. Izolaci ji poskytuje kožich mezi ostny, který mění barvu od rudé až po tmavě hnědou, krátký ocas je také pokryt ostny a chlupy. Odstín zabarvení kožichu a ostnů kolísá podle zeměpisné polohy. Ježuří samci mají na zadní noze dutý osten, který však postrádá jed. Na ježuře může cizopasit největší druh blechy na světě, Bradiopsylla echidnae, která je asi 4 mm velká.

Končetiny ježury jsou přizpůsobeny rychlému hrabání, jsou krátké a mají silné drápy. Ty jsou podlouhlé a stočené do oblouku, čímž umožňují čištění srsti mezi ostny. Na patě zadních nohou mají samci ježury jakousi rohovitou ostruhu, ve které se však, na rozdíl od ptakopyska, nenachází jed. Podobně jako ptakopysk i ježura má nízkou tělesnou teplotu – mezi 30 – 32 °C, ale na rozdíl od ptakopyska, který neupadá do letargie nebo hibernace, může u ježury tělesná teplota klesnout až na 5 °C. Ježura nemá za horka žádný regulační mechanismus pomocí zrychleného dýchání nebo pocení a proto za těchto podmínek vyhledává jako úkryty nory, ve kterých přebývá. Na podzim a v zimě ježura vykazuje periody strnulosti nebo upadá do hlubokého zimního spánku. Kvůli nízké tělesné teplotě se ježura za horka nebo v zimě pohybuje pomalu. Jako všichni ptakořitní má jediný tělní vývod pro exkrementy, moč a vajíčka, který se nazývá kloaka. Samci mají varlata umístěná uvnitř těla, nemají vnější šourek a mají velmi neobvyklý penis se čtyřmi hrbolky na špičce. Těhotné samici se na vnitřní straně těla vyvíjí vak, ve kterém přenáší své mládě.

Ježura australská svinutá do klubíčka; čenich je vidět napravo.

Svalstvo ježury vykazuje množství neobvyklých aspektů. Panniculus carnosus je ohromný sval, který se nachází pouze pod kůží a pokrývá celé tělo. Stahováním různých částí tohoto svalu může ježura měnit tvar – nejcharakterističtější změna tvaru je zabalení se při ohrožení do kulového tvaru, chránícím její břicho a nastavujícím nepříteli obrannou řadu krátkých ostnů. Ježura má jednu z nejkratších mích mezi savci, probíhající pouze v délce hrudníku.

Svalstvo obličejové části, čelisti a jazyku je specializováno na sběr potravy. Jediným prostředkem ježury k chytání kořisti je její jazyk, který se může vysunout ven z ústního otvoru až na délku 180 mm. Jazyk je lepkavý díky přítomnosti slin bohatých na glykoproteiny, kterými je z obou stran pokrýván při jeho neustálém pohybu do čenichu. Pomocí jazyku tak ježura chytá mravence a termity, kteří se na něj lepí. Vyčnívající část jazyka je vysunována stlačováním kruhového svalstva, které mění tvar jazyka a žene ho vpřed a také stlačením dvou genioglosálních svalů připojených ke kořeni jazyka a k čelisti. Vystrčený jazyk je ztužený díky rychlému průtoku krve a dovoluje ježuře pronikat jazykem do dřeva a půdy. Stažení vyžaduje stah dvou vnitřních podélných svalů, známých jako sternoglossi. Když je jazyk stažen, je kořist při zpětném pohybu zachycena zvláštními rohovitými destičkami na horním patře a rozdrcena. Jazyk se dokáže pohybovat velkou rychlostí a bylo naměřeno až 100 vysunutí jazyka za minutu.

Životní styl ježury je podporován četnými fyziologickými přizpůsobeními. Protože se zvíře zahrabává, má toleranci na vysoké hodnoty oxidu uhličitého ve vdechovaném vzduchu a nevadí mu situace, kdy jsou koncentrace oxidu uhličitého vysoké. Ucho ježury je citlivé na nízkofrekvenční zvuk, což je ideální pro vyhledávání zvuků vydávaných termity pod zemí. Kůže na čenichu je pokryta mechanickými a tepelnými receptory, které ježuře poskytují informace o okolním prostředí. Ježura má také dobře vyvinutý čich, který využívá k nalezení jedinců opačného pohlaví nebo k vyhledávání kořisti. Má též velmi citlivý oční nerv a má dokázané vizuální rozlišení a prostorovou paměť srovnatelnou s krysami. Mozek a centrální nervový systém ježury byl rozsáhle studován pro evoluční srovnání s placentály. Ježura má, vzhledem k velikosti těla, značně velkou prefrontální mozkovou kůru, na rozdíl od jiných savců. To je možné poznat na rychlém pohybu očí během jejího spánku. Její mozek také obsahuje claustrum, které je podobné jako u placentálů a spojuje je tím se společným předkem.

Rozmnožování

Na rozdíl od ostatních savců se, podobně jako ptakopysk, líhne z vajíček, velkých asi jako lískový oříšek.

Samotářská ježura vyhledává svého partnera v průběhu května až září, přesná doba páření se liší podle zeměpisné polohy. V době páření vydávají samci i samice silný zápach. Během námluv – poprvé pozorovaných roku 1989 – samci vyhledávají a následují samice. Zástup až desíti samců může sledovat volnou samici při námluvách, které mohou trvat až čtyři týdny, doba se liší podle polohy. V chladnějších oblastech jejich rozšíření, jako je např. Tasmánie, se mohou samice pářit jen pár hodin po procitnutí z hibernace.

Před pářením samec nejdříve samici očichá, věnuje zvláštní pozornost kloace. Zvířata se páří břichem k sobě. Každé spojení má za výsledek jedno vejce, samice se páří pouze jednou za sezónu a každé spojení je úspěšné.

K oplodnění dochází ve vejcovodu. Březost trvá mezi 21 až 28 dny, během této doby samice vyhrabává noru pro mládě, která je asi 1 metr dlouhá, s rozšířeným hnízdním prostorem, který samice vyplní trávou a listím. Následně je jedno hladké a kožnaté vejce průměru 13–17 mm vloženo přímo do malého, otvorem ke hlavě otočeného vaku na jejím břiše. Vak se vytváří během březosti a je podobně jako u vačnatců podepřen dvěma vakovými kostmi. Před snesením vejce přijímá ve vejcovodu samice stále výživné látky z matčina těla. Deset dní po snesení se uvnitř vaku mládě vylíhne. Embryu se během vývoje ve vejci objevuje „vaječný zoubek“, za kterým se ukrývá zoubek mléčný. Vaječný zub používá k proražení skořápky a mizí brzy po vylíhnutí. Díky mléčnému zoubku dokáže sát mateřské mléko. Po vypadnutí těchto zoubků mláděti už žádné nenarostou.

Mláďata jsou kolem 1,5 cm dlouhá a váží mezi 0,3 a 0,4 gramy. Po vylíhnutí se jim říká puggles (pinčlové). Mláďata se živí mlékem, které se doslova potí ve dvou tzv. mléčných polích, umístěných po stranách matčina těla (ptakořitní nemají bradavky). Způsob, jakým přijímají mláďata mléko, přesto není znám, ale bylo pozorováno, že ho přijímají během každého krmení velké množství, neboť je matky mohou zanechat samotné v noře na pět až deset dní. Hlavní součástí mléka jsou fukosylaktóza a sialyllaktóza, má vysoký obsah železa a růžovou barvu. Mladé ježury bývají nakonec ve věku dvou až tří měsíců vypuzeni z vaku, vzhledem k růstu jejich ostnů. Období laktace trvá okolo 200 dnů a mladé ježury začnou hrabat mezi 180 až 240 dny.

Věk dosažení sexuální dospělosti není plně znám. Dvanáctileté polní studium, publikované v roce 2003, zjistilo, že ježury dosahují pohlavní zralosti mezi pátým a dvanáctým rokem života a reprodukční cyklus se liší od jednoho mláděte za dva roky až po jedno mládě za šest let. V divočině se ježura australská dožívá věku až 45 let.

Ekologie a chování

Ježura australská při chůzi

Nebyla zatím publikována žádná ekologická studie ohledně ježury australské, nicméně se objevilo několik studií některých aspektů jejího ekologického působení. Ježura žije samotářským životem a stranou od doupat s odchovanými mláďaty; nemá žádný stálý úkryt nebo hnízdiště. Nemá také žádné domovské území, ale potuluje se po velké oblasti. Ježura je typickým zvířetem, které je aktivní přes den, ale není schopna snižovat svou teplotu, protože nemá potní žlázy a nemůže funět. Proto za horkého počasí mění dobu své aktivity a stává se z ní zvíře soumračné nebo noční. Je schopna vydržet nízké teploty a během zimy v chladných oblastech svého výskytu hibernuje.

Ježura může žít kdekoliv, kde má dostatečnou zásobu potravy, kterou nachází pomocí svého čichu. K tomu využívá čidla na špičce svého čenichu. Její potravou jsou termiti a mravenci. Vyhrabává je pomocí silných končetin, které také využívá k hrabání nory. V případě nebezpečí se také může rychle zakopat do země a vzepřít se nohama do stran, takže se ji nepodaří od země odtrhnout.

V Austrálii se s ježurami nejvíce setkáme v zalesněných oblastech, které jsou hojné na termity sídlící v padlých kmenech. V zemědělské krajině je nejvíce nalezneme v neprostupných houštinách, mohou se vyskytovat také na pastvinách, ve vyprahlých oblastech a v předměstích velkých měst. Málo je známo o jejich rozšíření na Nové Guineji, byly nalezeny v jižní části Nové Guineje mezi Merauke na západě a řekou Keep Welsh, východně od Port Moresby na východě, kde je možné se s nimi setkat v otevřeném lese.

Stupeň ohrožení

Ježura je běžná na většině území Austrálie a v nížinách Nové Guineji a není zapsána jako ohrožený druh. V Austrálii byly ježury méně ovlivněny obděláváním půdy než jiné živočišné druhy, protože nevyžadují žádné specializované přírodní podmínky a stačí jim pouze slušná zásoba termitů a mravenců. Přes své ostny jsou ježury loveny ptáky, tasmánským čertem, kočkami, liškami a psy. Sloužily také za potravu domorodým Australanům a prvním evropským osadníkům. V současnosti je pro ježuru největším nebezpečím automobilový provoz a ničení některých lokalit, které způsobuje její lokální vyhynutí. Pro ježury je také osudná nákaza importovaným cizopasníkem Spirometra erinaceieuropaei. Wildlife Preservation Society of Queensland je společností, která v rámci Austrálie monitoruje výskyt tohoto druhu.

Rozmnožování ježury v zajetí je velmi obtížné, částečně zřejmě i vzhledem k relativně řídkému rozmnožovacímu cyklu. Pouze pěti zoologickým zahradám se podařilo odrodit mláďata, ale žádné z nich se nedožilo dospělosti. To má vážné důsledky pro zachování ohrožených paježur rodu Zaglossus a v menším rozsahu i pro samotnou ježuru australskou.

V České republice v roce 2006 nechovala ježuru australskou žádná ze zoologických zahrad.

Rozšíření

Rozšíření ježury australské

Ježuru nalezneme v celé Austrálii, kde je nejrozšířenějším původním savcem, dále na Tasmánii a v nížinné a horské oblasti jihozápadní Nové Guineje, kde je známa jako Mugwe v řečech Daribi a Chimbu. Ježura není v současnosti ohrožena vyhynutím, ale lidské aktivity jako lov, ničení přirozeného prostředí a import cizích dravých druhů a parazitů, snižují počty ježur v Austrálii.

Ježura v lidské kultuře

Ježura australská se často vyskytuje v animistické kultuře domorodých Australanů, včetně jejich výtvarného umění a příběhů. Pro některé kmeny domorodců se ježura stala totemovým zvířetem, jako např. pro lidi kmene Noongar, kteří ji ve svém jazyce nazývali Nyingarn. Některé kmeny si vyprávějí o tomto zvířeti různé mýty; v jedné pověsti se vysvětluje, že ježura vznikla, když skupina mladých hladových mužů na lovu narazila v noci na vombata. Ve snaze ho zabít, vrhli po něm své oštěpy, ale vombatovi se podařilo zmizet ve tmě. Vombat si poté přizpůsobil zabodnuté oštěpy pro svou potřebu a proměnil se tak v ježuru. Jiný příběh pro změnu vypráví o chamtivém muži, který tajil před svým kmenem jídlo. Bojovníci kmene ho potrestali tak, že ho propíchali oštěpy. Muž se však ještě stačil odplížit do buše, kde se změnil na ježuru a oštěpy, vyčnívající z jeho těla, byly přeměněny na ostny.

Ježura je ikonickým zvířetem současné Austrálie. Je zobrazena na Australské pěticentové minci a na pamětní minci o hodnotě 200 liber, vydané v roce 1992. Ježura se také několikrát objevila na poštovním oběživu - stala se jedním ze čtyř divokých druhů zvířat, které se roku 1974 v Austrálii objevily na poštovních známkách (ježura byla na známce hodnoty 25 centů). Roku 1987 byla pro změnu na známce hodnoty 37 centů a dále v roce 1992 na 35 centové známce. Polidštěná ježura Millie se pak stala maskotem letních olympijských her v roce 2000 v Sydney.

Chov v zoo

Ježura australská je v Česku v současnosti chována ve třech zoologických zahradách:

• Krokodýlí zoo Protivín
• Zoo Plzeň
• Zoo Praha

Na Slovensku tento druh nechová žádná zoo. V celé Evropě je chován přibližně v deseti veřejných zoologických zařízeních.^[2]

Chov v Zoo Praha

Historie chovu ježur v Zoo Praha se začala psát v roce 1954, a to díky prvním importům těchto zvířat.^[2] Zajímavostí je, že ježura dovezená prof. Veselovským, dlouholetým ředitelem Zoo Praha, se dožila 50 let.^[3] Druh byl chován až do roku 2004. Poté následovala pauza zapříčiněná přestavbou pavilonu malých živočichů na Afriku zblízka. Současný (novodobý) chov se datuje od roku 2011 a je spojen s poddruhem Tachyglossus aculeatus lawesii. Od roku 2013 jsou ježury k vidění v pavilonu Indonéská džungle.^[3] Na počátku roku 2018 byli chováni dva samci a dvě samice.^[4]

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ ^{a b} www.Zootierliste.de. zootierliste.de [online]. [cit. 2018-04-10]. Dostupné online.
3. ↑ ^{a b} Akce v Zoo Praha. Zoo Praha [online]. [cit. 2018-04-10]. Dostupné online. (česky)
4. ↑ Zoo Praha – přehledy chovaných druhů, 2018.

Literatura

• Zdeněk Veselovský (1969) Výlet do třetihor - Mladá Fronta, Praha.
• Sophie Regnault & Stephanie E. Pierce (2018). Pectoral girdle and forelimb musculoskeletal function in the echidna (Tachyglossus aculeatus): insights into mammalian locomotor evolution. Royal Society Open Science 5: 181400. doi: 10.1098/rsos.181400

Externí odkazy

• Článek na webu Zoom Magazín (česky)
• Článek na webu Phys.org (anglicky)

Související články

• Fauna Austrálie

Det kortnæbbede myrepindsvin (latin: Tachyglossus aculeatus) er et kloakdyr. Det er det eneste medlem af slægten Tachyglossus.

Det lever i dele af Australien, på Tasmanien og i det sydøstlige Ny Guinea.

Det er mellem 30 og 45 cm langt og har en ca. 9 cm lang hale.

Underarter

• Tachyglossus aculeatus aculeatus
• Tachyglossus aculeatus lawesi
• Tachyglossus aculeatus setosus
• Tachyglossus aculeatus typicus

Kilder og eksterne henvisninger

• IUCN Red List of Threatened Species: Tachyglossus aculeatus
• Taxonomicon – Tachyglossus aculeatus

Der Kurzschnabeligel, auch Kurzschnabel-Ameisenigel (Tachyglossus aculeatus) ist eine eierlegende Säugetierart aus der Ordnung der Kloakentiere und der Familie der Ameisenigel (Tachyglossidae). Er bewohnt weite Teile Australiens, auch Tasmanien, und das südöstliche Neuguinea.

Beschreibung

Rechte Vorderpfote mit den charakteristischen fünf Grabkrallen

Kurzschnabeligel erreichen eine Kopfrumpflänge von 35 bis 53 Zentimeter und ein Gewicht von 2,5 bis 7 Kilogramm. Auffallendste Merkmale sind die gelben oder gelb-schwarzen Stacheln am Rücken und an den Flanken, die an die – nicht verwandten – Igel erinnern, sowie die lange, röhrenförmige Schnauze. Das übrige Fell ist bräunlich gefärbt und kann teilweise die Stacheln bedecken. Von anderen Ameisenigeln ist er leicht durch die Anzahl der Grabkrallen an den Pfoten zu unterscheiden, der Kurzschnabeligel besitzt fünf Krallen.

Verhalten

Zusammengerollter Kurzschnabeligel

Diese Tiere bewohnen eine Vielzahl von Lebensräumen und sind vorwiegend dämmerungsaktiv, außerhalb der Paarungszeit sind sie Einzelgänger. Ihre Nahrung besteht fast ausschließlich aus Ameisen und Termiten, die sie mit ihrer langen, klebrigen Zunge aufnehmen und mit Hornplatten an der Zunge und am Gaumen zerkleinern – sie sind nämlich zahnlos.

Nach einem komplizierten Vorspiel kommt es im Juli oder August zur Paarung. Rund drei bis vier Wochen danach legt das Weibchen ein, selten zwei oder drei Eier, das in einem eigens dafür angelegten Beutel am Bauch weitere zehn Tage bebrütet wird. Nach dem Schlüpfen hält sich das Jungtier noch rund acht Wochen im Beutel der Mutter auf. Sobald seine Stacheln wachsen – im Alter von rund acht Wochen – verlässt es diesen und wird an einem sicheren Ort versteckt und regelmäßig gesäugt, bis es rund sieben Monate alt ist.

In menschlicher Obhut können Kurzschnabeligel 50 Jahre alt werden. Heute (Dezember 2016) werden Kurzschnabeligel in Deutschland lediglich in Duisburg, Frankfurt und Rockenhausen gepflegt.^[1]

Verbreitungsgebiet des Kurzschnabeligels

Kurzschnabeligel zählen zu den weitestverbreiteten einheimischen australischen Säugetieren, da sie anspruchslos in Bezug auf ihren Lebensraum sind und mit ihren Stacheln einen guten Schutz gegen Fressfeinde besitzen.

Es werden insgesamt sechs Unterarten unterschieden:

• Südostaustralischer Kurzschnabeligel (T. a. aculeatus) im Südosten Australiens (Küstenregionen, Berghänge des südlichen Queensland, New South Wales, Victoria und South Australia)
• Nordwestaustralischer Kurzschnabeligel (T. a. acanthion) im Nordwesten Australiens (Northern Territory und Western Australia)
• Südwestaustralischer Kurzschnabeligel (T. a. ineptus)^{[Anm 1]} im Südwesten Australiens (Shire of Yilgarn)
• Känguru-Insel-Kurzschnabeligel (T. a. multiaculeatus) auf der Känguru-Insel
• Neuguinea-Kurzschnabeligel (T. a. lawesii) auf Neuguinea und größere Inseln von Papua-Neuguinea
• Tasmanien-Kurzschnabeligel (T. a. setosus)^{[Anm 2]} auf Tasmanien und einige Inseln in der Bass-Straße

Die Unterart auf Tasmanien wird manchmal als eigene Art betrachtet.

Für detaillierte Informationen siehe Ameisenigel.

Belege

1. ↑ [1] auf Zootierliste.de; abgerufen am 6. Dezember 2016

Anmerkungen

1. ↑ Der Südwestaustralische Kurzschnabeligel wird aufgrund „nur“ kleiner Unterschiede zum Nordwestaustralischen Kurzschnabeligel nicht weltweit anerkannt.
2. ↑ Der Tasmanien-Kurzschnabeligel wird oft als eigenständige Art betrachtet.

Weblinks

– Album mit Bildern, Videos und Audiodateien

Wiktionary: Kurzschnabeligel – Bedeutungserklärungen, Wortherkunft, Synonyme, Übersetzungen

• Tachyglossus aculeatus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2008. Eingestellt von: K. Aplin, C. Dickman, L. Salas, K. Helgen, 2008. Abgerufen am 2. Januar 2009.
• Video: Tachyglossus aculeatus (Shaw u. Nodder) - Laufen. Institut für den Wissenschaftlichen Film (IWF) 1954, zur Verfügung gestellt von der Technischen Informationsbibliothek (TIB), doi:10.3203/IWF/E-21.
• Video: Tachyglossus aculeatus (Shaw u. Nodder) - Eingraben. Institut für den Wissenschaftlichen Film (IWF) 1954, zur Verfügung gestellt von der Technischen Informationsbibliothek (TIB), doi:10.3203/IWF/E-22.

The short-beaked echidna (Tachyglossus aculeatus) is ane o fower livin species o echidna an the anly member o the genus Tachyglossus.

References

L' equidna de nas cort (Tachyglossus aculeatus), o equidna australian es un mamifèr que viu practicament sus tot lo « continent » australian (es pas absent que dins qualques illas del nòrd ; es lo mamifèr autoctòn qu'a lo territòri mai vast en Austràlia) e dins las regions costièras e montanhosas del sud-èst de Nòva Guinèa. Es una de las quatre espècias d'equidnas qu'existisson encara mas es lo sol membre del genre Tachyglossus.

Nòtas e referéncias

Австрали ехидни

Австрали ехидни (лат. Tachyglossus aculeatus) — ехидна йышшисен çăмарта хуракан Сĕтпе ӳсекенсен тĕсĕ. Ехиднасен (лат. Tachyglossus) йăхĕн пĕртен пĕр пайташĕ; хăшпĕр чух унăн кĕçĕн тĕсне, тасмани ехиднине, уйрăм тĕсе — (лат. Tachyglossus setosus) уйăраççĕ.

Вуламалли

• Соколов В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Млекопитающие. Латинский, русский, английский, немецкий, французский. / под общей редакцией акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., 1984. — С. 9. — 10 000 экз.
• Mammal Species of the World: Tachyglossus aculeatus (англ.)

Каçăсем

Ехидналар (Tachyglossus aculeatus).

Ехидналар (лат. Tachyglossus aculeatus) — баштыкчан айбандардын бир тукуму, булардын бир нече түрү бар: Австралия ехиднасы — (лат. Tachyglossidae) , түктүү ехидна, Тасмания ехиднасы (Т. setosus).

Колдонулган адабияттар

• А. А. Алдашев. Биология терминдеринин жана айбанат аттарынын орусча-кыргызча сөздүгү. - Бишкек, 1998. ISBN 9967-11-027-9

छोटी चोंच वाला एकिडना

छोटी चोंच वाला एकिडना (लातिनी में Tachyglossus aculeatus) ऑस्ट्रेलियाई महाद्वीप में पाया जाने वाला एक अत्यन्त ही विचित्र जीव है। प्लैटिपस की तरह ही यह अनोखा स्तनपायी जीव अपना वंश आगे बढ़ाने के लिए अण्डे तो देता है, परन्तु शिशु-एकिडना के पैदा होने पर मानव की ही तरह माता एकिडना अपने शिशु को दुग्धपान कराती है। मोनोट्रीम नाम के प्राचीन स्तनपायी समूह के मात्र दो ही सदस्य आज के युग में बचे हुए हैं - एकिडना और प्लैटिपस।

परिचय

एकिडना पूरे ऑस्ट्रेलिया और तस्मानिया भर में पाए जाते हैं। हालांकि यह आसानी से दिखाई नहीं पड़ते हैं, फ़िर भी इन्हें सामान्यत: लुप्तप्रायः नहीं माना जाता है। एकिडना कई प्रकार के प्राकृतिक स्थलों पर पाए जाते हैं, ख़ासकर जहां पर चीटियों और दीमकों की बहुतायत हो। मरूस्थलों और पहाड़ियों की चोटियों पर भी यह पाए जा सकते हैं, जहां यह प्रकृति के भीषण रूप से अपनी सुरक्षा के लिए खोहों व दरारों में शरण या शीतकालीन सुषुप्तावस्था की सहायता ले लेते हैं।

धीमी गति से चलने वाले इस जीव का सिर बल्ब की भांति गोल और उभरा हुआ होता है नाक के स्थान पर भोजन इकट्ठा करने के लिए एक लम्बा थूथन होता है। इसकी चिपचिपी जीभ थूथन के बाहर १७ सेमी तक लम्बी जा सकती है। एकिडना के मुख में दांत नहीं होते हैं और यह चीटियों और दीमकों के आहार पर ही अपना पूरा जीवन व्यतीत करता है। अपने लम्बे थूथन और आगे के शक्तिशाली पंजों की सहायता से एकिडना दीमकों के बिलों को तहस-नहस कर बौखलाई हुई दीमकों को चट कर जाता है। एकिडना का पूरा शरीर तीखे कांटों से घिरा होता है, जिनके बीच की त्वचा में नर्म बाल होते हैं। इसलिए चीटियों या दीमकों के दंश से इसको किसी भी प्रकार का भय नहीं होता है। किसी अन्य प्र्रकार के ख़तरे का अहसास होने पर यह अपने कांटों को तीखा कर एक गोले के रूप में घूम कर अपने नर्म उदर को बचाने का प्र्रयत्न करता है, या फ़िर अपने उदर को मिट्टी में खोद कर छिपा लेता है जिससे कि केवल कांटे ही आक्रमणकारी को नज़र आएं। नर एकिडना के पृष्ठपद पर एक कांटेदार हड्डी होती है, परन्तु इसमें विष नहीं होता है।

सामान्यत: एकिडना एकांतप्र्रिय जीव होते हैं, परन्तु जुलाई से अगस्त के बीच में अपने जनन-काल के समय अपने शरीर से यह ऐसी तीखी गंध छोड़ते हैं जिससे कि विपरीत लिंग के सदस्यों को इनकी उपस्थिति का पता चल जाए। इस दौरान किसी एक मादा के पीछे कई सारे नर एकिडना एक `ट्रेन' बना कर तब तक पीछा करते रहते हैं जब तक कि मादा सहवास के लिए तैयार न हो जाए। नर के साथ सहवास के लगभग दो सप्ताह बाद एक मुलायम कवच वाला अण्डा मादा एकिडना की पेट की थैली में स्वयं जमा हो जाता है। ऐसी थैली ऑस्ट्रेलिया में पाए जाने वाले लगभग सभी स्तनपाइयों, जैसे कि कंगारू और कोआला पशुओं के उदरभाग में भी पाई जाती है। दस दिनों के बाद माता एकिडना की थैली में अण्डे से शिशु-एकिडना का जन्म होता है। जन्म के समय शिशु-एकिडना की त्वचा पर कोई भी बाल या कांटे नहीं होते हैं। माता एकिडना के चूचुक नहीं होते हैं, इसलिए शिशु-एकिडना अपना मुख थैली में विशेष प्रकार के बालों से चिपका लेता है। माता कि दुग्ध-ग्र्रन्थियों से रिसने वाला दूध इन बालों से हो कर शिशु के मुख में लगातार पहुंचता रहता है। शिशु-एकिडना अत्यंत तीव्र गति से विकसित होता है - अपने जीवन के पहले ४५ दिनों में इसका भार जन्म के समय के भार से पांच सौ गुना तक बढ़ सकता है। इस वय में इसके शरीर पर कांटे भी उत्पन्न हो जाते हैं, जिनके कारण माता को इसे अपनी थैली में लेकर विचरण करने में असुविधा महसूस होने लगती है। इस कारण माता अपने शिशु को किसी चट्टान की दरार या खोह में छिपा देती है और प्रत्येक पांच-छह दिनों में दुग्ध-पान कराने के लिए लौट कर आती रहती है। यह कार्यक्रम करीब छह महीनों तक चलता रहता है। डिंगो (ऑस्ट्रेलिया में पाए जाने वाले जंगली कुत्ते) और सियार एकिडना के प्र्राकृतिक भक्षक शत्रु होते हैं। एक सरकारी प्र्रयोजन के तहत दक्षिण ऑस्ट्रेलिया का कंगारू द्वीप भक्षक पशुओं से मुक्त कर दिया गया है, इसलिए इस द्वीप पर एकिडनाओं और अन्य पशुओं की भरमार पाई जाती है।

ऑस्ट्रेलिया में जंगलों में एकिडना आसानी से दिखाई नहीं पड़ते हैं क्योंकि यह बड़े भीरू और शर्मीले किस्म के जीव होते हैं। दीमकों के टीलों के पास खुदाई करने पर यह दिखाई पड़ सकते हैं। इनका मल चमकीली पर्त से ढकी लम्बी गोलियों के समान होता है, जिनमें चीटियों के अधपचे अवशेष दिखाई पड़ते हैं। इसकी सहायता से भी एकिडना के निवास स्थान का ज्ञान हो सकता है।

बाहरी कड़ियाँ

• Tasmanian Department of Water, Primary Industries and Environment - Short-beaked Echidna
• Echidna Love Trains, article with sound clips and images of puggles
• Wildlife Preservation Society of Queensland - Echidna Watch
• Australian Mammal Species Files

The short-beaked echidna (Tachyglossus aculeatus), also called the short-nosed echidna, is one of four living species of echidna and the only member of the genus Tachyglossus. It is covered in fur and spines and has a distinctive snout and a specialised tongue, which it uses to catch its insect prey at a great speed. Like the other extant monotremes, the short-beaked echidna lays eggs; the monotremes are the only living group of mammals to do so.

The short-beaked echidna has extremely strong front limbs and claws, which allow it to burrow quickly with great power. As it needs to be able to survive underground, it has a significant tolerance to high levels of carbon dioxide and low levels of oxygen. It has no weapons or fighting ability but repels predators by curling into a ball and deterring them with its spines. It lacks the ability to sweat and cannot deal with heat well, so it tends to avoid daytime activity in hot weather. It can swim if needed. The snout has mechanoreceptors and electroreceptors that help the echidna to detect its surroundings.

During the Australian winter, it goes into deep torpor and hibernation, reducing its metabolism to save energy. As the temperature increases, it emerges to mate. Female echidnas lay one egg a year and the mating period is the only time the otherwise solitary animals meet one another; the male has no further contact with the female or his offspring after mating. A newborn echidna is the size of a grape but grows rapidly on its mother's milk, which is very rich in nutrients. Baby echidnas eventually grow too large and spiky to stay in the pouch and, around seven weeks after hatching, are expelled from the pouch into the mother's burrow. At around six months of age, they leave the burrow and have no more contact with their mothers.

The species is found throughout Australia, where it is the most widespread native mammal, and in coastal and highland regions of eastern New Guinea, where it is known as the mungwe in the Daribi and Chimbu languages.^[5] It is not threatened with extinction, but human activities, such as hunting, habitat destruction, and the introduction of foreign predatory species and parasites, have reduced its distribution in Australia.

Taxonomy and naming

The short-beaked echidna was first described by George Shaw in 1792. He named the species Myrmecophaga aculeata, thinking that it might be related to the giant anteater. Since Shaw first described the species, its name has undergone four revisions: from M. aculeata to Ornithorhynchus hystrix, Echidna hystrix, Echidna aculeata and finally, Tachyglossus aculeatus.^[6][7] The name Tachyglossus means "quick tongue",^[6] in reference to the speed with which the echidna uses its tongue to catch ants and termites,^[6] and aculeatus means "spiny" or "equipped with spines".^[6]

The short-beaked echidna is the only member of its genus,^[8] sharing the family Tachyglossidae with the extant species of the genus Zaglossus that occur in New Guinea.^[9] Zaglossus species, which include the western long-beaked, Sir David's long-beaked and eastern long-beaked echidnas,^[10] are all significantly larger than T. aculeatus, and their diets consist mostly of worms and grubs rather than ants and termites.^[11] Species of the Tachyglossidae are egg-laying mammals; together with the related family Ornithorhynchidae, they are the only extant monotremes in the world.^[12]

The five subspecies of the short-beaked echidna are each found in different geographical locations. The subspecies also differ from one another in their hairiness, spine length and width, and the size of the grooming claws on their hind feet.^[13]

• T. a. acanthion is found in Northern Territory and Western Australia.
• T. a. aculeatus is found in Queensland, New South Wales, South Australia and Victoria.^[13]
• T. a. lawesii is found in coastal regions and the highlands of New Guinea, and possibly in the rainforests of Northeast Queensland.^[14]
• T. a. multiaculeatus is found on Kangaroo Island.
• T. a. setosus is found on Tasmania and some islands in Bass Strait.^[13]

The earliest fossils of the short-beaked echidna date back around 15 million years ago to the Miocene epoch, and the oldest specimens were found in caves in South Australia, often with fossils of the long-beaked echidna from the same period. The ancient short-beaked echidnas are considered to be identical to their contemporary descendants except the ancestors are around 10% smaller.^[12][15] This "post-Pleistocene dwarfing" affects many Australian mammals.^[12] Part of the last radiation of monotreme mammals, echidnas are believed to have evolutionally diverged from the platypus around 66 million years ago, between the Cretaceous and Tertiary periods.^[12] However, the echidna's pre-Pleistocene heritage has not been traced yet, and the lack of teeth on the fossils found thus far have made it impossible to use dental evidence.^[16]

T. a. setosus, Mount Field National Park, Tasmania

The short-beaked echidna was commonly called the spiny anteater in older books, though this term has fallen out of fashion since the echidna bears no relation to the true anteaters. It has a variety of names in the indigenous languages of the regions where it is found. The Noongar people from southwestern Western Australia call it the nyingarn. In Central Australia southwest of Alice Springs, the Pitjantjatjara term is tjilkamata or tjirili, from the word tjiri for spike of porcupine grass (Triodia irritans). The word can also mean 'slowpoke'.^[17] In the Wiradjuri language of Central NSW, it is called wandhayala.^[18][19]

In central Cape York Peninsula, it is called (minha) kekoywa in Pakanh, where minha is a qualifier meaning 'meat' or 'animal', (inh-)ekorak in Uw Oykangand and (inh-)egorag in Uw Olkola, where inh- is a qualifier meaning 'meat' or 'animal'.^[20] In the highland regions of southwestern New Guinea, it is known as the mungwe in the Daribi and Chimbu languages.^[5] The short-beaked echidna is called miɣu in the Motu language of Papua New Guinea.^[21]

Description

Spines and fur of an echidna

Skull of a short-beaked echidna

Short-beaked echidnas are typically 30 to 45 cm (12 to 18 in) in length, with 75 mm (3 in) of snout, and weigh between 2 and 7 kg (4.4 and 15.4 lb).^[22] However, the Tasmanian subspecies, T. a. setosus, is smaller than its Australian mainland counterparts.^[23] Because the neck is not externally visible, the head and body appear to merge.^[24] The earholes are on either side of the head,^[24] with no external pinnae.^[24] The eyes are small, about 9 mm (0.4 in) in diameter and at the base of the wedge-shaped snout.^[25] The nostrils and the mouth are at the distal end of the snout;^[24] the mouth cannot open wider than 5 mm (0.2 in).^[26] The body of the short-beaked echidna is, with the exception of the underside, face and legs, covered with cream-coloured spines. The spines, which may be up to 50 mm (2 in) long, are modified hairs,^[27] mostly made of keratin.^[28] Insulation is provided by fur between the spines, which ranges in colour from honey to a dark reddish-brown and even black; the underside and short tail are also covered in fur.^[27]

The echidna's fur may be infested with what is said to be one of the world's largest fleas, Bradiopsylla echidnae, which is about 4 mm (0.16 in) long.^[27]

The limbs of the short-beaked echidna are adapted for rapid digging; they are short and have strong claws.^[27] Their strong and stout limbs allow it to tear apart large logs and move paving stones, and one has been recorded moving a 13.5-kg (30-lb) stone; a scientist also reported that a captive echidna moved a refrigerator around the room in his home.^[29] The power of the limbs is based on strong musculature, particularly around the shoulder and torso areas.^[30] The mechanical advantage of its arm is greater than that of humans, as its biceps connects the shoulder to the forearm at a point further down than for humans,^[31] and the chunky humerus allows more muscle to form.^[32]

The claws on the hind feet are elongated and curved backward to enable cleaning and grooming between the spines. Like the platypus, the echidna has a low body temperature—between 30 and 32 °C (86 and 90 °F)—but, unlike the platypus, which shows no evidence of torpor or hibernation, the body temperature of the echidna may fall as low as 5 °C (41 °F).^[33] The echidna does not pant or sweat^[34] and normally seeks shelter in hot conditions.^[35] Despite their inability to sweat, echidnas still lose water as they exhale. The snout is believed to be crucial in restricting this loss to sustainable levels, through a bony labyrinth that has a refrigerator effect and helps to condense water vapour in the breath.^[36] The echidna does not have highly concentrated urine, and around half of the estimated daily water loss of 120 g (4.2 oz) occurs in this manner, while most of the rest is through the skin and respiratory system.^[37] Most of this is replenished by its substantial eating of termites—one laboratory study reported ingestion of around 147 g (5.2 oz) a day, most of which was water.^[37] This can be supplemented by drinking water, if available, or licking morning dew from flora.^[38]

In the Australian autumn and winter, the echidna enters periods of torpor or deep hibernation.^[39] Because of its low body temperature, it becomes sluggish in very hot and very cold weather.^[36]

Like all monotremes, it has one orifice,^[40] the cloaca, for the passage of faeces, urine and reproductive products.^[39] The male has internal testes, no external scrotum and a highly unusual penis with four knobs on the tip,^[41][42] which is nearly a quarter of his body length when erect.^[43] The gestating female develops a pouch on her underside, where she raises her young.^[44]

A short-beaked echidna curled into a ball. The snout is visible on the right.

The musculature of the short-beaked echidna has a number of unusual aspects. The panniculus carnosus, an enormous muscle just beneath the skin, covers the entire body.^[45] By contraction of various parts of the panniculus carnosus, the short-beaked echidna can change shape, the most characteristic shape change being achieved by rolling itself into a ball when threatened, so protecting its belly and presenting a defensive array of sharp spines. It has one of the shortest spinal cords of any mammal, extending only as far as the thorax.^[46] Whereas the human spinal cord ends at the first or second lumbar vertebra, for the echidna it occurs at the seventh thoracic vertebra.^[47] The shorter spinal cord is thought to allow flexibility to enable wrapping into a ball.^[47]

The musculature of the face, jaw and tongue is specialised for feeding. The tongue is the animal's sole means of catching prey, and can protrude up to 180 mm (7 in) outside the snout.^[22] The snout's shape, resembling a double wedge, gives it a significant mechanical advantage in generating a large moment, so makes it efficient for digging to reach prey or to build a shelter.^[48] The tongue is sticky because of the presence of glycoprotein-rich mucus, which both lubricates movement in and out of the snout and helps to catch ants and termites, which adhere to it. The tongue is protruded by contracting circular muscles that change the shape of the tongue and force it forwards and contracting two genioglossal muscles attached to the caudal end of the tongue and to the mandible. The protruded tongue is stiffened by a rapid flow of blood, which allows it to penetrate wood and soil. Retraction requires the contraction of two internal longitudinal muscles, known as the sternoglossi. When the tongue is retracted, the prey is caught on backward-facing keratinous "teeth", located along the roof of the buccal cavity, allowing the animal both to capture and grind food.^[26][49] The tongue moves with great speed, and has been measured to move in and out of the snout 100 times a minute.^[22][50] This is partly achieved through the elasticity of the tongue and the conversion of elastic potential energy into kinetic energy.^[49] The tongue is very flexible, particularly at the end, allowing it to bend in U-turns and catch insects attempting to flee in their labyrinthine nests or mounds.^[51] The tongue also has an ability to avoid picking up splinters while foraging in logs; the factors behind this ability are unknown.^[49] It can eat quickly; a specimen of around 3 kg (6.6 lb) can ingest 200 g (7.1 oz) of termites in 10 minutes.^[52]

The echidna's stomach is quite different from other mammals. It is devoid of secretory glands and has a cornified stratified epithelium, which resembles horny skin.^[52] Unlike other mammals, which typically have highly acidic stomachs, the echidna has low levels of acidity, almost neutral, with pH in the 6.2–7.4 range.^[52] The stomach is elastic, and gastric peristalsis grinds soil particulates and shredded insects together. Digestion occurs in the small intestine, which is around 3.4 m (11 ft) in length. The insect exoskeletons and soil are not digested, being ejected in the waste.^[52]

Numerous physiological adaptations aid the lifestyle of the short-beaked echidna. Because the animal burrows, it must tolerate very high levels of carbon dioxide in inspired air, and will voluntarily remain in situations where carbon dioxide concentrations are high. It can dig up to a metre into the ground to retrieve ants or evade predators, and can survive with low oxygen when the area is engulfed by bushfires. The echidna can also dive underwater, which can help it to survive sudden floods.^[38] During these situations, the heart rate drops to around 12 beats per minute, around one-fifth of the rate at rest. This process is believed to save oxygen for the heart and brain, which are the most sensitive organs to such a shortage; laboratory testing has revealed the echidna's cardiovascular system is similar to that of the seal.^[38] Following the devastation of a bushfire, echidnas can compensate for the lack of food by reducing their daytime body temperature and activity through use of torpor, for a period of up to three weeks.^[53]

The echidna's optical system is an uncommon hybrid of both mammalian and reptilian characteristics. The cartilaginous layer beneath the sclera of the eyeball is similar to that of reptiles and avians.^[25] The small corneal surface is keratinised and hardened, possibly to protect it from chemicals secreted by prey insects or self-impalement when it rolls itself up, which has been observed.^[54] The echidna has the flattest lens of any animal, giving it the longest focal length. This similarity to primates and humans allows it to see distant objects clearly.^[55] Unlike placental mammals, including humans, the echidna does not have a ciliary muscle to distort the geometry of the lens and thereby change the focal length and allow objects at different distances to be viewed clearly; the whole eye is believed to distort, so the distance between the lens and retina instead changes to allow focusing.^[55] The visual ability of an echidna is not great, and it is not known whether it can perceive colour; however, it can distinguish between black and white, and horizontal and vertical stripes. Eyesight is not a crucial factor in the animal's ability to survive, as blind echidnas are able to live healthily.^[56] Its ears are sensitive to low-frequency sound, which may be ideal for detecting sounds emitted by termites and ants underground.^[57] The pinnae are obscured and covered by hair, so predators cannot grab them in an attack, and prey or foreign material cannot enter, although ticks are known to reside there.^[58] The macula of the ear is very large compared to other animals, and is used as a gravity sensor to orient the echidna. The large size may be important for burrowing downwards.^[59]

Skeleton

The leathery snout is keratinised and covered in mechano- and thermoreceptors, which provide information about the surrounding environment.^[57][60] These nerves protrude through microscopic holes at the end of the snout,^[61] which also has mucus glands on the end that act as electroreceptors. Echidnas can detect electric fields of 1.8 mV/cm—1000 times more sensitive than humans—and dig up buried batteries.^[62] A series of push rods protrude from the snout. These are columns of flattened, spinous cells, with roughly an average diameter of 50 micrometres and a length of 300 micrometres. The number of push rods per square millimetre of skin is estimated to be 30 to 40.^[63] Longitudinal waves are believed to be picked up and transmitted through the rods, acting as mechanical sensors, to allow prey detection.^[64]

A well-developed olfactory system may be used to detect mates and prey. A highly sensitive optic nerve has been shown to have visual discrimination and spatial memory comparable to those of a rat.^[65] The brain and central nervous system have been extensively studied for evolutionary comparison with placental mammals, particularly with its fellow monotreme, the platypus.^[66][67] The average brain volume is 25 ml, similar to a cat of approximately the same size;^[68] while the platypus has a largely smooth brain, the echidna has a heavily folded and fissured, gyrencephalic brain similar to humans, which is seen as a sign of a highly neurologically advanced animal.^[69] The cerebral cortex is thinner, and the brain cells are larger and more densely packed and organised in the echidna than the platypus, suggesting evolutionary divergence must have occurred long ago.^[69] Almost half of the sensory area in the brain is devoted to the snout and tongue, and the part devoted to smell is relatively large compared to other animals.^[69]

The short-beaked echidna has the largest prefrontal cortex relative to body size of any mammal,^[66] taking up 50% of the volume in comparison to 29% for humans.^[70] This part of the brain in humans is thought to be used for planning and analytical behaviour, leading to debate as to whether the echidna has reasoning and strategising ability.^[70][71] Experiments in a simple maze and with a test on opening a trap door to access food, and the echidna's ability to remember what it has learnt for over a month, has led scientists to conclude its learning ability is similar to that of a cat or a rat.^[72]

The echidna shows rapid eye movement during sleep, usually around its thermoneutral temperature of 25 °C, and this effect is suppressed at other temperatures.^[47] Its brain has been shown to contain a claustrum similar to that of placental mammals, linking this structure to their common ancestor.^[66][73]

Ecology and behaviour

No systematic study of the ecology of the short-beaked echidna has been published, but studies of several aspects of their ecological behaviour have been conducted. They live alone, and, apart from the burrow created for rearing young, they have no fixed shelter or nest site. They do not have a home territory they defend against other echidnas, but range over a wide area.^[35] The range area has been observed to be between 21 and 93 ha, although one study in Kangaroo Island found the animals there covered an area between 9 and 192 ha.^[35] Overall, the mean range areas across the various regions of Australia were 40–60 ha. There was no correlation between sex and range area, but a weak one with size.^[35] Echidnas can share home ranges without incident, and sometimes share shelter sites if not enough are available for each animal to have one individually.^[74]

Short-beaked echidnas are typically active in the daytime, though they are ill-equipped to deal with heat because they have no sweat glands and do not pant. Therefore, in warm weather, they change their patterns of activity, becoming crepuscular or nocturnal.^[75] Body temperatures above 34 °C (93 °F) are believed to be fatal, and in addition to avoiding heat, the animal adjusts its circulation to maintain a sustainable temperature by moving blood to and from the skin to increase or lower heat loss.^[75] In areas where water is present, they can also swim to keep their body temperatures low.^[75] The "thermoneutral zone" for the environment is around 25 °C (77 °F), at which point the metabolism needed to maintain body temperature is minimised.^[75] The echidna is endothermic, and can maintain body temperatures of around 32 °C.^[76] It can also reduce its metabolism and heart rate and body temperature.^[77] In addition to brief and light bouts of torpor throughout the year, the echidna enters periods during the Australian winter when it hibernates,^[78] both in cold regions and in regions with more temperate climates.^[79] During hibernation, the body temperature drops to as low as 4 °C (39 °F). The heart rate falls to four to seven beats per minute—down from 50 to 68 at rest^[38]—and the echidna can breathe as infrequently as once every three minutes,^[78] 80 to 90% slower than when it is active.^[38] Metabolism can drop to one-eighth of the normal rate.^[80] Echidnas begin to prepare for hibernation between February and April, when they reduce their consumption and enter brief periods of torpor. Males begin hibernating first, while females that have reproduced start later.^[80] During periods of hibernation, the animals average 13 separate bouts of torpor, which are broken up by periods of arousal lasting 1.2 days on average. These interruptions tend to coincide with warmer periods.^[80] Males end their hibernation period in mid-June, while reproductive females return to full activity in July and August; nonreproductive females and immature echidnas may not end hibernation until two months later.^[80] During euthermia, the body temperature can vary by 4 °C per day.^[80] The metabolic rate is around 30% of that of placental mammals, making it the lowest energy-consuming mammal. This figure is similar to that of other animals that eat ants and termites;^[81] burrowing animals also tend to have low metabolism generally.^[75]

Echidnas hibernate even though it is seemingly unnecessary for survival; they begin their hibernation period while the weather is still warm, and food is generally always plentiful.^[82] One explanation is that echidnas maximize their foraging productivity by exercising caution with their energy reserves. Another hypothesis is that they are descended from ectothermic ancestors, but have taken to periodic endothermy for reproductive reasons, so that the young can develop more quickly.^[82] Supporters of this theory argue that males hibernate earlier than females because they finish their contribution to reproduction first, and they awake earlier to undergo spermatogenesis in preparation for mating, while females and young lag in their annual cycle.^[82] During the hibernation period, the animals stay in entirely covered shelter.^[83]

Short-beaked echidnas can live anywhere with a good supply of food, and regularly feast on ants and termites.^[84] They are believed to locate food by smell, using sensors in the tips of their snouts, by shuffling around seemingly arbitrarily, and using their snout in a probing manner.^[85] A study of echidnas in New England (New South Wales) has shown that they tend to dig up scarab beetle larvae in spring when the prey are active, but eschew this prey when it is inactive, leading to the conjecture that echidnas detect prey using hearing.^[86] Vision is not believed to be significant in hunting, as blind animals have been observed to survive in the wild.^[86]

Echidnas use their strong claws to pull apart nests and rotting logs to gain access to their prey.^[87] They avoid ants and termites that secrete repulsive liquids, and have a preference for the eggs, pupae and winged phases of the insects.^[88] Echidnas hunt most vigorously towards the end of the southern winter and early in spring, when their fat reserves have been depleted after hibernation and nursing.^[89] At this time, ants have high body fat, and the echidna targets their mounds.^[89] The animal also hunts beetles and earthworms, providing they are small enough to fit in a 5-mm gap.^[89] The proportion of ants and termites in their diets depends on the availability of prey, and termites make up a larger part in drier areas where they are more plentiful.^[85] However, termites are preferred, if available, as their bodies contain a smaller proportion of indigestible exoskeleton. Termites from the Rhinotermitidae family are avoided due to their chemical defences. Scarab beetle larvae are also a large part of the diet when and where available. In the New England study, 37% of the food intake consisted of beetle larvae, although the echidna had to squash the prey in its snout as it ingested it, due to size.^[85]

Echidnas are powerful diggers, using their clawed front paws to dig out prey and create burrows for shelter. They may rapidly dig themselves into the ground if they cannot find cover when in danger.^[27] They bend their belly together to shield the soft, unprotected part, and can also urinate, giving off a pungent liquid, in an attempt to deter attackers.^[90] Males also have single small spurs on each rear leg, believed to be a defensive weapon that has since been lost through evolution.^[91] Echidnas typically try to avoid confrontation with predators. Instead, they use the colour of their spines, which is similar to the vegetation of the dry Australian environment, to avoid detection. They have good hearing and tend to become stationary if sound is detected.^[91]

It is likely that echidnas are keystone species in the ecosystem health in Australia, due to their contribution through bioturbation, the reworking of soils through their digging activity.^[92] This is based on the estimation that a single echidna will move up to 204 m³ of soil a year, that it is the most widespread of any terrestrial Australian species, is relatively common, and that other bioturbators have been heavily impacted by human settlement.^[92]

In Australia, they are most common in forested areas with abundant, termite-filled, fallen logs. In agricultural areas, they are most likely to be found in uncleared scrub; they may be found in grassland, arid areas, and in the outer suburbs of the capital cities. Little is known about their distribution in New Guinea. They have been found in southern New Guinea between Merauke in the west and the Kelp Welsh River, east of Port Moresby, in the east, where they may be found in open woodland.^[5]

Echidnas have the ability to swim, and have been seen cooling off near dams during high temperatures. They have also been seen crossing streams and swimming for brief periods in seas off Kangaroo Island. They swim with only the snout above water, using it as a snorkel.^[91]

Reproduction

The solitary short-beaked echidna looks for a mate between May and September;^[27] the precise timing of the mating season varies with geographic location.^[93] In the months before the mating season, the size of the male's testes increases by a factor of three or more before spermatogenesis occurs.^[94] Both males and females give off a strong, musky odour during the mating season, by turning their cloacas inside out and wiping them on the ground, secreting a glossy liquid believed to be an aphrodisiac.^[42] During courtship—observed for the first time in 1989—males locate and pursue females. Trains of up to 10 males, often with the youngest and smallest male at the end of the queue,^[95] may follow a single female in a courtship ritual that may last for up to four weeks; the duration of the courtship period varies with location.^[22][96] During this time, they forage for food together, and the train often changes composition, as some males leave and other join the pursuit.^[95] In cooler parts of their range, such as Tasmania, females may mate within a few hours of arousal from hibernation.^[97]

Before mating, the male smells the female, paying particular attention to the cloaca. This process can take a few hours, and the female can reject the suitor by rolling herself into a ball.^[94] After prodding and sniffing her back,^[94] the male is often observed to roll the female onto her side and then assume a similar position himself so the two animals are abdomen to abdomen, having dug a small crater in which to lie. They can lie with heads facing one another, or head to rear.^[98] If more than one male is in the vicinity, fighting over the female may occur.^[98] Each side of the bilaterally symmetrical, rosette-like, four-headed penis (similar to that of reptiles and 7 centimetres (2.8 in) in length) is used alternately, with the other half being shut down between ejaculations. Sperm bundles of around 100 each appear to confer increased sperm motility, which may provide the potential for sperm competition between males.^[98][99] This process takes between a half and three hours.^[98] Each mating results in the production of a single egg, and females are known to mate only once during the breeding season; each mating is successful.^[100]

Fertilisation occurs in the oviduct. Gestation takes between 21 and 28 days after copulation,^[101] during which time the female constructs a nursery burrow. Following the gestation period, a single, rubbery-skinned egg^[22] between 13 and 17 mm (0.5 and 0.7 in) in diameter and 1.5 and 2.0 g (0.053 and 0.071 oz) in weight^[101] is laid from her cloaca directly into a small, backward-facing pouch that has developed on her abdomen. The egg is ovoid, leathery, soft, and cream-coloured. Between laying and hatching, some females continue to forage for food, while others dig burrows and rest there until hatching.^[101] Ten days after it is laid, the egg hatches within the pouch.^[27][101] The embryo develops an egg tooth during incubation, which it uses to tear open the egg; the tooth disappears soon after hatching.^[102]

Hatchlings are about 1.5 centimetres (0.6 in) long and weigh between 0.3 and 0.4 grams (0.011 and 0.014 oz).^[102][103] After hatching, young echidnas are known as "puggles". Although newborns are still semitranslucent and still surrounded by the remains of the egg yolk, and the eyes are still barely developed, they already have well-defined front limbs and digits that allow them to climb on their mothers' bodies.^[102] Hatchlings attach themselves to their mothers' milk areolae, specialised patches on the skin that secrete milk—monotremes lack nipples—through about 100–150 pores.^{[22][27][102]} The puggles were thought to have imbibed the milk by licking the mother's skin, but they are now thought to feed by sucking the areolae.^[104]

They have been observed ingesting large amounts during each feeding period, and mothers may leave them unattended in the burrow for between five and ten days to find food.^[104] Studies of captives have shown they can ingest milk once every two or three days and then increase their mass by 20% in one milk-drinking session lasting between one and two hours.^[104] Around 40% of the milk weight is converted into body mass, and as such, a high proportion of milk is converted into growth; a correlation with the growth of the puggle and its mother's size has been observed.^[104] By the time the puggle is around 200 g (7.1 oz), it is left in the burrow while the mother forages for food, and it reaches around 400 g (14 oz) after around two months.^[104] Juveniles are eventually ejected from the pouch at around two to three months of age, because of the continuing growth in the length of their spines.^[27][104] During this period, the young are left in covered burrows while the mothers forage, and the young are often preyed upon.^[105] Suckling gradually decreases until juveniles are weaned at about six months of age. The duration of lactation is about 200 days,^[22][104] and the young leave the burrow after 180 to 205 days, usually in January or February, at which time they weigh around 800 and 1,300 g (28 and 46 oz). There is no contact between the mother and young after this point.^[105]

The composition of the milk secreted by the mother changes over time. At the moment of birth, the solution is dilute and contains 1.25% fat, 7.85% protein, and 2.85% carbohydrates and minerals. Mature milk has much more concentrated nutrients, with 31.0, 12.4 and 2.8% of the aforementioned nutrients, respectively.^[104] Near weaning, the protein level continues to increase; this may be due to the need for keratin synthesis for hair and spines, to provide defences against the cold weather and predators.^[106]

The principal carbohydrate components of the milk are fucosyllactose and saialyllactose; it has a high iron content, which gives it a pink colour.^[107] The high iron content and low levels of free lactose differ from eutherian mammals. Lactose production is believed to proceed along the same lines as in the platypus.^[107]

The age of sexual maturity is uncertain, but may be four to five years. A 12-year field study found the short-beaked echidna reaches sexual maturity between five and 12 years of age, and the frequency of reproduction varies from once every two years to once every six years.^[103] In the wild, the short-beaked echidna has an average lifespan of 10 years, though they can live as long as 40.^[108] The longest-lived specimen reached 49 years of age in a zoo in Philadelphia.^[90] In contrast to other mammals, echidna rates of reproduction and metabolism are lower, and they live longer, as though in slow motion,^[90] something caused, at least in part, by their low body temperature, which rarely exceeds 33 °C, even when they are not hibernating.^[90]

Like its fellow monotreme the platypus, the short-beaked echidna has a system of multiple sex chromosomes, in which males have four Y chromosomes and five X chromosomes. Males appear to be X₁Y₁X₂Y₂X₃Y₃X₄Y₄X₅ (figure^[109]), while females are X₁X₁X₂X₂X₃X₃X₄X₄X₅X₅. Weak identity between chromosomes results in meiotic pairing that yields only two possible genotypes of sperm, X₁X₂X₃X₄X₅ or Y₁Y₂Y₃Y₄, thus preserving this complex system.^[109]

Conservation status

A short-beaked echidna on the move

The short-beaked echidna is common throughout most of temperate Australia and lowland New Guinea, and is not listed as endangered.^[22][27] In Australia, it remains widespread across a wide range of conditions, including urban outskirts, coastal forests and dry inland areas, and is especially widespread in Tasmania and on Kangaroo Island.^[110]

The most common threats to the animal in Australia are motor vehicles and habitat destruction, which have led to localised extinctions.^[110] In Australia, the number of short-beaked echidnas has been less affected by land clearance than have some other species, since they do not require a specialised habitat beyond a good supply of ants and termites.^[27] As a result, they can survive in cleared land if the cut-down wood is left in the area, as the logs can be used as shelters and sources of insects. However, areas where the land has been completely cleared for single crops that can be mechanically harvested, such as wheat fields, have seen extinctions.^[110] Over a decade-long period, around one-third of echidna deaths reported to wildlife authorities in Victoria were due to motor vehicles, and the majority of wounded animals handed in were traffic accident victims.^[111] Studies have shown they often choose to traverse drainage culverts under roads, so this is seen as a viable means of reducing deaths on busy roads in rural areas or national parks where the animals are more common.^[111]

Despite their spines, they are preyed on by birds of prey, the Tasmanian devil,^[27] dingoes,^[22] snakes, lizards, goannas, cats, and foxes,^[112] although almost all victims are young. Goannas are known for their digging abilities and strong sense of smell, and are believed to have been the main predators of the echidna before the introduction of eutherian mammals.^[112] Dingoes are known to kill echidnas by rolling them over onto their backs and attacking their underbellies.^[110] A tracking study of a small number of echidnas on Kangaroo Island concluded that goannas and cats were the main predators, although foxes—absent in Kangaroo Island—would be expected to be a major threat.^[112]

They were eaten by indigenous Australians and the early European settlers of Australia.^[27] Hunting and eating of the echidna in New Guinea has increased over time and caused a decline in the population and distribution areas; it is now believed to have disappeared from highland areas. The killing of echidnas was a taboo in traditional culture, but since the tribespeople have become increasingly Westernised, hunting has increased, and the animals have been more easily tracked down due to the use of dogs.^[113]

Infection with the introduced parasitic tapeworm Spirometra erinaceieuropaei is considered fatal for the echidna. This waterborne infection is contracted through sharing drinking areas with infected dogs, foxes, cats, and dingos, which do not die from the parasite. The infection is seen as being more dangerous in drier areas, where more animals are sharing fewer bodies of water, increasing the chance of transmission.^[111] The Wildlife Preservation Society of Queensland runs an Australia-wide survey, called Echidna Watch, to monitor the species. Echidnas are also known to be affected by other tapeworms, protozoans and herpes-like viral infections, but little is known of how the infections affect the health of the animals or the populations.^[114]

Although it is considered easy to keep echidnas healthy in captivity,^[115] breeding is difficult, partly due to the relatively infrequent cycle. In 2009, Perth Zoo managed to breed some captive short-beaked echidnas,^[116] and in 2015 the first zoo-born echidnas were successfully bred there.^[117] Until 2006, only five zoos have managed to breed short-beaked echidnas, but no captive-bred young have survived to maturity.^[118] Of these five institutions, only one in Australia—Sydney's Taronga Zoo—managed to breed echidnas, in 1977. The other four cases occurred in the Northern Hemisphere, two in the United States and the others in western Europe. In these cases, breeding occurred six months out of phase compared to Australia, after the animals had adapted to Northern Hemisphere seasons.^[118] The failure of captive breeding programs has conservation implications for the endangered species of echidna from the genus Zaglossus, and to a lesser extent for the short-beaked echidna.^[118]

Cultural references

Short-beaked echidnas feature in the animistic culture of indigenous Australians, including their visual arts and stories. The species was a totem for some groups, including the Noongar people from Western Australia. Many groups have myths about the animal; one myth explains it was created when a group of hungry young men went hunting at night and stumbled across a wombat. They threw spears at the wombat, but lost sight of it in the darkness. The wombat adapted the spears for its own defence and turned into an echidna.^[119]

The short-beaked echidna is an iconic animal in contemporary Australia, notably appearing on the five-cent coin (the smallest denomination),^[120] and on a $200 commemorative coin released in 1992.^[121] The anthropomorphic echidna Millie was a mascot for the 2000 Summer Olympics.^[122]

See also

• Echidna
• Fauna of Australia
• List of monotremes and marsupials

Cited references

Works cited

General references

El equidna de hocico corto o australiano (Tachyglossus aculeatus) es especie de mamífero monotrema. Se trata de una de las cuatro especies vivas de equidna (Tachyglossidae) y la única del género Tachyglossus. La dieta del equidna de hocico corto se compone de hormigas y termitas. Está cubierto de pelo y púas, y tiene un hocico característico y una lengua especializada para poder cazar sus presas a alta velocidad. Como el resto de monotremas vivientes, el equidna de hocico corto pone huevos; los monotremas son el único grupo de mamíferos que lo hacen.

Esta especie vive en toda Australia, donde es el mamífero nativo más extendido, y en regiones costeras y tierras altas del suroeste de Nueva Guinea, donde se le conoce como mungwe en las lenguas dadibi y chimbu.^[3]​ No está amenazado de extinción, pero actividades humanas como la caza, la destrucción de su hábitat y la introducción de especies depredadoras y parásitos extranjeros han reducido la distribución del equidna de hocico corto en Australia.

Distribución geográfica y hábitat

Esta antigua especie habita zonas rocosas, boscosas y arenosas de la costa este de Australia desde Queensland hasta Victoria, Isla Canguro, Tasmania, centro y este de Nueva Guinea y otras islas cercanas.

Es una de las especies de mamíferos de Oceanía que presenta poblaciones más estables, pudiendo llegar a ser abundante en muchas de las zonas por las que se distribuye.

Taxonomía

El equidna de hocico corto fue descrito por primera vez por George Shaw en 1792, quien la nombró Myrmecophaga aculeata, pensando que podría estar relacionado con el oso hormiguero gigante (M. tridactyla). Desde que Shaw lo describió por primera vez, la especie ha sido objeto de cuatro revisiones: de M. aculeata a Ornithorhynchus hystrix, Echidna hystrix, Echidna aculeata y finalmente Tachyglossus aculeatus.^[4]​^[5]​ El nombre Tachyglossus significa "lengua rápida", en referencia a la velocidad con la que el equidna utiliza su lengua para atrapar hormigas y termitas, mientras que aculeatus significa "espinoso" o "equipado con espinas".^[4]​

El equidna de hocico corto es el único miembro de su género,^[6]​ compartiendo la familia Tachyglossidae con las especies actuales del género Zaglossus, nativas de Nueva Guinea.^[7]​ Las especies de Zaglossus, que incluye a los equidnas de hocico largo o zoglosos occidental (Z. bruijni), el de Sir David (Z. attenboroughi) y el de Barton (Z. bartoni),^[8]​ son todos significativamente de mayor que T. aculeatus, y sus dietas consisten principalmente en gusanos y larvas en lugar de hormigas y termitas.^[9]​ Las especies de Tachyglossidae son mamíferos que ponen huevos al igual que la familia Ornithorhynchidae y juntos con estos, son los únicos monotremas existentes en el mundo.^[10]​

Se reconocen cinco subespecies de equidna de hocico corto se encuentran, cada una habitando en diferentes ubicaciones geográficas y defiriendo ente sí en vellosidad, longitud y anchura de la columna vertebral, y el tamaño de las garras de sus patas traseras.^[11]​

• T. a. acanthion - se encuentra en Territorio del Norte y Australia Occidental.
• T. a. aculeatus - se encuentra en Queensland, Nueva Gales del Sur, Australia Meridional y Victoria.^[11]​
• T. a. lawesi - se encuentra en regiones costeras y tierras altas de Nueva Guinea y posiblemente en los bosques tropicales del noreste de Queensland.^[12]​
• T. a. multiaculeatus - se encuentra en la isla Canguro.
• T. a. setosus - se encuentra en Tasmania y algunas islas del estrecho de Bass.^[11]​

Los primeros fósiles del equidna de hocico corto datan de hace unos 15 millones de años en el Pleistoceno, y los especímenes más antiguos fueron encontrados en cuevas en el sur de Australia, a menudo con fósiles de la equidna de hocico largo del mismo período. Los antiguos equidnas de hocico corto se consideran idénticos a sus descendientes contemporáneos, con la excepción que sus antepasados son alrededor de 10 % más pequeños. ^[10]​^[13]​ Este "enanismo post-Pleistoceno" afecta a muchos mamíferos australianos.^[10]​ Como parte de la última radiación de los monotremas, se cree que los equidnas divergieron evolutivamente del ornitorrinco hace de alrededor de 66 millones de años, entre el Cretácico y Cenozoico.^[10]​ Sin embargo, la herencia pre-Pleistoceno del equidna no ha sido rastreada, y la falta de dientes en los fósiles encontrados hasta el momento han hecho imposible el uso de la evidencia dental.^[14]​

Nombres comunes

El equidna de hocico corto es llamado comúnmente oso hormiguero espinoso en los libros más antiguos, aunque este término ha caído en desuso ya que el equidna no guarda relación con los verdaderos osos hormigueros. En las lenguas nativas australianas, cuenta con gran variedad de nombres dependiendo de las regiones en las que se encuentre. Los noongar desde el suroeste de Australia Occidental lo llaman nyingarn. En el suroeste de Australia Central es llamado en el dialecto Pitjantjatjara como tjilkamata o tjirili, de la palabra tjiri usada para designar a la llamada hierba puercoespín (Triodia irritans) aunque puede significar "lento".^[15]​ En el centro de la península del Cabo York, se llama (minha) kekoywa en el idioma Pakanha, donde minha es un calificativo que significa "carne" o "animal"; (inh-) ekorak por los Uw Oykangand y (inh-) egorag por los Uw Olkola, donde inh- es un calificativo que significa "carne" o "animal". En las regiones altas del sudoeste de Nueva Guinea, se le conoce como mungwe en los idiomas Dadibi y Kuman.^[16]​

Descripción

El equidna australiano suele medir entre 30 y 50 cm de longitud, con un hocico de unos 7,5 cm, y pesan entre 2 y 6 kg. Sin embargo, la subespecie de Tasmania, T. a. setosus, es más grande que sus homólogos del continente. Como el cuello no es visible desde el exterior, la cabeza y el cuerpo parecen estar fusionados. Los orificios auditivos se encuentran en cada lado de la cabeza, sin ningún tipo de pabellón auricular. Los ojos son pequeños y se encuentran en la base del hocico, que tiene forma angular. La nariz y la boca se encuentran en el extremo distal del hocico; la boca del equidna de hocico corto no puede abrirse más de 5 mm.^[17]​ El cuerpo del equidna de hocico corto está, exceptuando la parte inferior, la cara y las patas, cubierto de espinas de color crema. Las espinas o púas, que pueden llegar a medir cinco centímetros de largo, son pelos modificados, compuestos en gran parte de queratina. El pelaje que hay entre las espinas funciona de aislante térmico; su color va del color miel al marrón rojizo oscuro o incluso al negro; la parte inferior y la corta cola también están cubiertas de pelo. La coloración del pelo y de las espinas varía de una zona geográfica a otra. El pelaje del equidna puede estar infestado con la que se considera la pulga más grande del mundo, Bradiopsylla echidnae, que mide unos cuatro milímetros de largo.

El peso del equidna australiano oscila entre 2 y 6 kg y su talla entre 35 y 50 cm. El pelaje es denso y largo, de castaño a negro. Sobresalen largas púas, de hasta 6 cm de color más claro. Estas suelen ser amarillas en la base y negras en el extremo distal, o más raramente, completamente amarillas. En la subespecie T. a. setosus, sin embargo, las espinas son más cortas y se hallan completamente cubiertas por el pelo. Las regiones ventrales carecen de espinas, pero están cubiertas de denso pelo y gruesas cerdas.

El cuerpo está comprimido dorsoventralmente, y arqueado, con la región dorsal ligeramente convexa y la ventral, paralela, cóncava.

La cabeza parece articularse con el tórax como si no tuviese cuello. Es pequeña y acuminada, terminada en un hocico puntiagudo que puede alcanzar la mitad de la longitud total de la misma.

La abertura bucal es estrecha. La lengua, larga, delgada y pegajosa. Carece de dientes pero el paladar y la base de la lengua están cubiertos por una sustancia córnea que le permite triturar el alimento.

Los ojos son pequeños y dirigidos hacia delante. Se sitúan próximos a la base del hocico y le dan poca amplitud de visión lateral, aunque no es el sentido de la vista uno de los más necesarios para este animal que pasa gran parte de su tiempo en el interior de agujeros y galerías en el suelo.

Poseen cinco dedos provistos de uñas fuertes adaptadas para la excavación. Las de los dedos cuarto y quinto son retráctiles. Los espolones de las rodillas no son venenosos.

La cola es corta, de unos pocos centímetros, y desnuda en la superficie ventral.

Los testículos son internos, no existe escroto. En ambos sexos, un único orificio abre al exterior para tránsito de las heces, orina y secreciones o productos genitales. Durante la época de cría, las hembras desarrollan un pliegue de la piel en la región ventral que hará las veces de marsupio, donde los huevos serán incubados y las crías amamantadas.

Nutrición y hábitos alimentarios

Se alimenta de termes, hormigas y otros insectos que captura con su lengua pegajosa.

Ocasionalmente se ayuda de las fuertes uñas para abrir hormigueros y termiteros, especialmente cuando la reina se halla cerca de la superficie.

Los hábitos de este animal son curiosos pues, a pesar de habitar zonas en las que el alimento está disponible a lo largo de todo el año, los individuos parecen entrar en un estado de torpor en el que dejan de alimentarse, pero que, lejos de relacionarse con adversidades climáticas o escasez de alimentos, parece estar debido a la necesidad de perder peso después de una temporada con una dieta abusiva.

Fisiología y comportamiento reproductivo

El solitario equidna de hocico corto busca pareja entre mayo y septiembre; el tiempo exacto de la temporada de apareamiento varía de una zona geográfica a otra. Tanto los machos como las hembras emiten un fuerte olor durante la temporada de apareamiento. Durante el festejo (observado por primera vez en 1989) los machos encuentran y siguen a las hembras. grupos de hasta diez machos pueden seguir una única hembra en un ritual de festejo que puede durar hasta cuatro semanas; la duración de este periodo también varía entre áreas geográficas.^[18]​ En las regiones más frías de su distribución, como en Tasmania, las hembras pueden aparearse pocas horas después de despertarse de la hibernación.^[19]​

Después de entre 9 y 27 días de gestación, la hembra, desde la cloaca, deposita directamente un único huevo en el marsupio ventral transitorio, del que nacerá la cría 10-11 días después. La cáscara es correosa y flexible, y la cría, para salir de él, tendrá que romperla con la ayuda de los dientes de leche.

Permanecerá en el marsupio alrededor de dos meses lamiendo la leche que resbala por los pelos de la madre hasta el interior de la bolsa. Cuando las espinas de la cría comienzan a crecer, es depositada en el interior de un hueco excavado por la madre, que regresa ocasionalmente a alimentarla hasta que alcanzan los seis meses de edad. La leche es de color rosa debido a una proteína que contiene hierro.

Los jóvenes son independientes alrededor de un año después del nacimiento.

La longevidad de esta especie es notoria, existiendo datos de animales en cautividad que han alcanzado los 50 años de edad.

Comportamiento

Eficaz sistema de defensa el del equidna.

Los hábitos horarios de estos animales varían en función de las condiciones climáticas de la región en la que habiten.

Su capacidad para mantener la temperatura corporal está limitada, por lo que tendrá que pasar las horas de temperaturas extremas en el interior de galerías subterráneas que mantienen ésta en niveles razonables.

De este modo, los individuos que habitan zonas de alta montaña, o durante las estaciones más frías, tienden a ser activos durante las horas de sol, mientras que los que habitan zonas desérticas o calurosas, permanecen resguardados hasta que llega la noche.

Es un animal solitario, de carácter huidizo que al sentirse amenazado se enrosca sobre sí mismo a la manera de un erizo, o se entierra exponiendo el dorso cubierto de púas a modo de escudo. Cuando es perseguido por un águila, es capaz de excavar rápidamente en sentido contrario al peligro, con la espalda protegida por las peligrosas púas, hasta que encuentre un terreno excesivamente duro, procediendo entonces a enroscarse sobre sí mismo.

Cada individuo se mueve por un territorio de aproximadamente 800 m de diámetro, solapándose con los de otros congéneres, sin que los encuentros tengan repercusión alguna entre los individuos, que continúan impasibles y solitarios su deambular en busca de alimento. Los nidos no parecen tener una posición concreta en el territorio. Cuando se mantienen en cautividad con otros congéneres, se producen reacciones de mutua tolerancia, si bien se establece una estructura jerárquica entre los individuos del mismo sexo.

Estado de conservación

Tachyglossus aculeatus.

El equidna de hocico corto es común en gran parte de la Australia templada y las tierras bajas de Nueva Guinea, y no es considerada una especie amenazada. En Australia, el número de equidnas de hocico corto se ha visto menos afectado por la tala de árboles que otras especies, debido a que estos animales no necesitan un hábitat especializado siempre y cuando haya disponibilidad de hormigas y térmitas. A pesar de sus espinas, son presa de pájaros, diablos de Tasmania, gatos, zorros y perros. Servían de alimento a los aborígenes australianos y a los primeros colonos europeos de Australia. Las amenazas más habituales para este animal son los vehículos de motor y la destrucción de su hábitat, que puede provocar una extinción local. La infección con el parásito introducido Spirometra erinaceieuropaei es letal para el equidna. La The Wildlife Preservation Society of Queensland lleva a cabo un programa de supervisión llamado Echidna Watch para controlar la especie en Australia.

La cría en cautividad es complicada, en parte debido al ciclo de reproducción relativamente poco frecuente. Solo cinco zoológicos han conseguido criar un equidna de hocico corto en cautividad, y ninguna de las crias nacidas en cautividad ha sobrevivido hasta la madurez. Esto tiene consecuencias sobre las posibilidades de conservación de las especies amenazadas de equidna de hocico largo y, en menor medida, de equidna de hocico corto.

Referencias culturales

Los equidnas de hocico corto aparecen en la cultura animista de los aborígenes australianos, siendo incluido en sus artes visuales y sus historias. La especie era un tótem para ciertos grupos, incluidos los noongar de Australia Occidental. Muchos grupos tenían mitos sobre este animal; uno de ellos explica que fue creado cuando un grupo de jóvenes hambrientos salieron a cazar de noche y se encontraron un wombat. Le atacaron con lanzas, pero le perdieron de vista en la oscuridad. El wombat adaptó las lanzas como forma de defensa y se convirtió en un equidna.^[20]​ Otra historia habla de un hombre avaricioso que escondía comida de su tribu; los guerreros le atacaron con lanzas y este huyó arrastrándose hasta unos arbustos, donde se convirtió en un equidna y las lanzas sus púas.

El equidna de hocico corto es un animal icono en Australia, apareciendo desde 1966 en la moneda de cinco centavos de dólar australiano,^[21]​ y en una moneda de oro con valor nominal de 200 dólares acuñada en 1992.^[22]​ También ha aparecido en varios sellos: ha sido una de las cuatro especies nativas que han aparecido en sellos australianos desde 1974, cuando apareció el sello de 25 centavos; posteriormente apareció en un sello de 37 centavos en 1987, en uno de 35 en 1992 y en uno de 25 en 2006.^[23]​ El equidna antropomórfico Millie fue una de las mascotas de los Juegos Olímpicos de Sídney 2000.^[24]​ También, el famoso personaje de la saga de videojuegos Sonic the Hedgehog, Knuckles the Echidna, es un equidna, como su propio nombre indica.

Véase también

• Anexo:Cladograma Prototheria

Referencias

Bibliografía

• Augee, Michael; Gooden, Brett; Musser, Anne (2006). Echidna: extraordinary egg-laying mammal (en inglés). Collingwood: CSIRO publ. ISBN 0643092048.
• Grzimek, B., Schlager, N. y Olendorf, D. (2003). Grzimek's Animal Life Encyclopedia. Detroit: Thomson Gale.
• MacDonald, D. (2001). The Encyclopedia of Mammals.. Nueva York: Facts on File.
• Martin, R.E., Pine, R.H. y DeBlase, A. F. (2001). A Manual of Mammalogy. San Francisco: McGraw-Hill.
• Vaughan, T., Ryan, J. y Czaplewski, N. (1999). Mammalogy. Filadelfia: Saunders College Publishing.
• Wilson, D.E. y Reeder, D.M. (2005). Mammal Species of the World. Baltimore: Johns Hopkins University Press.

Sipelgasiil

Sipelgasiil (Tachyglossus aculeatus) on ainupiluliste seltsi kuuluv pikkade okastega ürgimetaja; pikkus kuni 40 cm. Koon on pikk, hambad puuduvad, pikk limane keel on kohastunud sipelgate ja termiitide haaramiseks käikudest. Ta muneb 1-2 muna ja haub neid kõhul olevas kukrus.

Levik:

• Austraalia
• Tasmaania
• Uus-Guinea

Sugulussidemed

• Nokkloom
• Nokissiil

Tachyglossus aculeatus Tachyglossus generoko animalia da. Monotremata ordenaren barruko ugaztuna da. Tachyglossidae familian sailkatuta dago.

Erreferentziak

• 'Tachyglossus aculeatus'ri buruzko informazioa Mammals of The World datubasean

Ikus, gainera

• Tachyglossidae

Nokkasiili (Tachyglossus aculeatus) on nokkasiilien heimoon kuuluva nokkaeläin. Se on Tachyglossus-suvun ainoa laji.

Levinneisyys

Nokkasiiliä tavataan ainoastaan Australiassa, Tasmaniassa ja Uudessa-Guineassa, missä laji on elänyt lähes muuttumattomana jo kymmeniä miljoonia vuosia.

Ulkonäkö ja elintavat

Nokkasiili muistuttaa ulkonäöltään suurta siiliä, vaikka ei olekaan näille sukua. Sillä ei ole lainkaan korvalehtiä, mutta silti erinomainen kuulo. Eläimeltä puuttuvat myös hampaat kokonaan, mutta se ei niitä tarvitsekaan, sillä sen ravinto koostuu pääasiassa pienistä termiiteistä ja muurahaisista, joita se pyydystää pitkällä ja tahmealla kielellään. Sillä on jaloissaan voimakkaat kynnet, joilla sen on helppo avata lujakin termiittikeko.

Uhattuna nokkasiili suojautuu samoin kuin siilikin, eli kiertyy piikikkääksi palloksi.

Lisääntyminen

Lisääntymisaikana naaraalle kehittyy erityinen pussi, johon se asettaa yhden 1,2 senttiä pitkän munan. Poikanen kuoriutuu kymmenen päivän kuluttua ja saa ensimmäisen ravintonsa emon tuottamasta maidosta, joka tihkuu sen ihon läpi maitorauhasista. Toisin kuin useimmilla muilla nisäkkäillä, nokkasiilillä ei ole lainkaan nisiä.

Nokkasiili voi tarhaoloissa elää jopa lähes 50-vuotiaaksi.^[2]

Ravinto

Nokkasiilin ravintoa ovat pääasiassa termiitit ja muurahaiset.

Lähteet

Tachyglossus aculeatus

L'échidné à nez court (Tachyglossus aculeatus), ou échidné australien, est un mammifère vivant pratiquement sur tout le « continent » australien (il n'est absent que dans quelques îles du nord ; c'est le mammifère autochtone qui a le plus vaste territoire en Australie) et dans les régions côtières et montagneuses du sud-est de la Nouvelle-Guinée. C'est l'une des quatre espèces d'échidnés existant encore, mais il est le seul membre du genre Tachyglossus. Avec les trois espèces d'échidnés à nez long et l'ornithorynque, il forme l'ordre des monotrèmes, les seuls mammifères pondant des œufs vivant encore actuellement. Il n'est pas apparenté au hérisson et au porc-épic, malgré leurs ressemblances. Il est également connu pour son manteau de piquants, la possibilité de se rouler en boule pour échapper aux prédateurs et sa longue langue visqueuse qui lui permet d'attraper rapidement les fourmis et termites dont il se nourrit.

Il n'est pas menacé d'extinction mais les activités humaines telles que la chasse, la destruction de son habitat, l'introduction de nouveaux parasites et prédateurs ou encore la circulation automobile ont sensiblement réduit sa population.

Dénominations et classification

Squelette de Tachyglossus aculeatus

Étymologie

Le nom Tachyglossus (du grec ταχύς / tachýs, rapide, et γλώσσα / glóssa, langue), signifie littéralement « langue rapide », en référence à la vitesse à laquelle l'échidné utilise sa langue pour attraper fourmis et les termites. L'épithète spécifique aculeatus (du latin aculeus, aiguillon) signifie « piquant » ou « équipé de piquants ».

Classification

L'échidné à nez court a été décrit pour la première fois par George Kearsley Shaw en 1792^[1]. Ce botaniste et zoologiste britannique le nomma Myrmecophaga aculeata en pensant qu'il devait avoir quelque lien de parenté avec le fourmilier sud-américain. Depuis cette première dénomination, son nom a subi quatre révisions, passant de M. aculeata à Ornithorhynchus hystrix, Echidna hystrix, Echidna aculeata pour finir en Tachyglossus aculeatus^[2].

L'échidné à nez court est la seule espèce du genre Tachyglossus. Il appartient à la famille des Tachyglossidae comme les trois espèces du genre Zaglossus trouvées en Nouvelle-Guinée: l'échidné à longue trompe (Zaglossus bruijni), l'échidné d'Attenborough (Zaglossus attenboroughi) — peut-être éteint mais un individu aurait été aperçu en 2007^[3] — et l'échidné de Barton (Zaglossus bartoni) mais ces trois espèces sont nettement plus grosses que T. aculeatus et se nourrissent beaucoup plus de vers et de larves que de fourmis et de termites. La famille des Tachyglossidae forme avec leur cousin, l'ornithorynque (Ornithorhynchus anatinus) de la famille des Ornithorhynchidae, l'ordre des monotrèmes qui sont les seuls mammifères au monde à pondre des œufs.

Noms vernaculaires

L'échidné à nez court était couramment appelé le « fourmilier à piquants » (« the Spiny Anteater ») dans les vieux livres mais cette appellation est tombée en désuétude car il n'a aucune parenté avec le fourmilier.

Les Aborigènes lui ont donné un nom différent suivant les régions. Par exemple, les Noongars, une tribu du sud-ouest de l'Australie Occidentale l'appellent Nyingarn. Dans la région au sud-ouest d'Alice Springs, au centre de l'Australie, les Pitjantjatjaras l'appellent tjilkamata ou tjirili du mot tjiri qui désigne les épines de l'« herbe porc-épic » (Triodia irritans). Le mot pourrait aussi signifier « qui marche lentement »^[4]. On l'appelle (minha) kekoywa, où minha est un mot signifiant « viande » ou « animal » en langage Pakanh, (inh -) ekorak en langue Uw Oykangand, et (inh -) egorag en langue Uw Olkola, où, la aussi inh- est un mot qui veut dire « viande » ou « animal » point commun dans ces trois langues aborigènes du centre de la péninsule du cap York^[5]. Dans les régions montagneuses du sud-ouest de la Nouvelle-Guinée, on l'appelle Mungwe en langues locales Daribi et Chimbu^[6].

Sous-espèces

On distingue cinq sous-espèces d'échidnés à nez court. Chaque sous-espèce se distingue des autres par sa distribution géographique, la répartition, la longueur et le diamètre des piquants et la longueur de la griffe du deuxième doigt des pattes arrière^[1] :

• T. a. multiaculeatus est présent sur Kangaroo Island ;
• T. a. setosus se retrouve en Tasmanie et sur quelques îles du détroit de Bass ;
• T. a. acanthion habite dans le Territoire du Nord et en Australie Occidentale ;
• T. a. aculeatus est présent au Queensland, en Nouvelle-Galles du Sud,en Australie-Méridionale et au Victoria ;
• T. a. lawesii se retrouve dans les régions côtières ou montagneuses de Nouvelle-Guinée et probablement dans les forêts humides du nord-est du Queensland^[7].

Description

Un échidné à nez court dans la nature.

Les échidnés à nez court mesurent en moyenne 30 à 45 centimètres de long (53 centimètres pour les plus grands), ont un museau de 75 millimètres, une queue de 90 millimètres et pèsent entre deux et six kilogrammes^[8]. Toutefois, la sous-espèce de Tasmanie, T. a. setosus, est plus grande que ses congénères du continent. Le cou n'est pas apparent extérieurement de sorte que la tête et le corps semblent reliés directement. Les conduits auditifs sont dépourvus de pavillons. Les yeux, petits, sont situés à la base du museau pointu tandis que les narines et la bouche sont situées à l'extrémité; la bouche ne peut pas s'ouvrir de plus de 5 mm^[9].

Tout l'animal, à l'exception de l'abdomen, de la face et des pattes est recouvert de piquants de couleur crème. Ces derniers qui peuvent mesurer jusqu'à 50 millimètres de long, sont des poils creux modifiés, formés surtout de kératine. L'animal est protégé par une fourrure poussant entre les piquants dont la couleur peut aller de miel au noir en passant par un rouge-brun foncé ; le ventre et la face dorsale de la queue sont aussi couverts de fourrure dont la couleur varie suivant les régions. La fourrure peut être parasitée par la plus grande puce au monde : Bradiopsylla echidnae, qui mesure jusqu'à 4 millimètres de long.

L'échidné possède des membres trapus munis de cinq doigts armés de puissantes griffes.

Les membres trapus sont adaptés à un travail de creusement rapide ; ils sont courts et ont cinq doigts munis de puissantes griffes. Celles des pattes postérieures sont longues et recourbées vers l'arrière pour permettre un nettoyage et une toilette de la fourrure située entre les piquants. Le mâle possède des aiguillons aux gros orteils des pattes postérieures mais contrairement à l'ornithorynque, la sécrétion qu'ils produisent n'est pas vénimeuse mais sert à communiquer pendant les périodes de reproduction^[10].

Comme l'ornithorynque, l'échidné a une température corporelle basse, entre 30 et 32 °C, mais à la différence du premier qui, protégé par une importante couche adipeuse, ne descend jamais de beaucoup sa température et ne montre ni signe de torpeur ni passage en hibernation, la température de l'échidné peut descendre à 5 °C^[11]. En cas de forte chaleur, l'échidné n'halète pas ou ne transpire pas et se contente de chercher un abri. En automne et en hiver, l'échidné a des périodes de torpeur et d'hibernation. En raison de sa basse température, l'animal est lent quand il fait trop chaud (pour ne pas faire monter sa température) ou trop froid (car sa température interne est trop basse pour avoir une activité normale).

Comme chez tous les monotrèmes, la femelle a un seul orifice pour les conduits génitaux et l'évacuation des matières fécales et de l'urine : le cloaque. Le mâle a des testicules internes (ce qui est possible en raison de sa température basse), pas de scrotum apparent et un pénis très original avec quatre boules à l'extrémité. La femelle gestante développe une poche sur son ventre dans laquelle grandira le petit.

La musculature de l'échidné à nez court a un nombre important d'aspects inhabituels. Le muscle panniculus carnosus est un énorme muscle situé juste sous la peau et couvrant tout le corps. En contractant différents faisceaux musculaires, l'échidné peut changer de forme. Il peut ainsi se rouler en boule quand il se sent menacé, protégeant son ventre et ne présentant à l'ennemi qu'une enveloppe d'épines. Il a une des plus courtes moelles épinières de tous les mammifères, n'allant pas au-delà de la dernière vertèbre thoracique^[12].

Un échidné à nez court roulé en boule; on aperçoit le museau sur la droite.

La musculature de la face, des mâchoires et de la langue est spécialisée pour permettre à l'animal de se nourrir. La langue est le seul moyen dont l'échidné dispose pour attraper ses proies. Elle peut sortir de 18 centimètres de son museau. La langue est collante en raison de la présence de glycoprotéines riches en mucus qui servent à la fois à la lubrifier dans ses rapides mouvements de va-et-vient et à retenir fourmis et termites qui se retrouvent engluées. La protrusion de la langue est permise par la contraction des muscles circulaires qui la font changer de forme et la propulsent vers l'avant et celle des deux muscles génioglosses fixés à l'extrémité caudale de la langue et à la mandibule. La langue en protrusion est gonflée et rigidifiée par un afflux de sang, ce qui lui permet de se faufiler dans le bois et le sol. Pour se rétracter, la langue a besoin de la contraction de deux autres muscles extrinsèques: les sternoglosses. Quand la langue rétractée dans la cavité buccale se met à ressortir, les proies sont retenues sur la face arrière des « dents » en kératine situées sur le palais, ce qui permet de les capturer et de les écraser^[9]. La langue se déplace à grande vitesse et on a pu mesurer qu'elle pouvait faire cent va-et-vient à la minute^[13].

De nombreuses adaptations physiologiques lui ont été nécessaires compte tenu de son style de vie. Pour pouvoir rester enfoui lorsqu'il se sent menacé, il doit être capable de supporter de fortes concentrations en gaz carbonique dans l'air qu'il respire ; il peut même rester volontairement dans une telle situation. Ses oreilles sont sensibles aux basses fréquences, ce qui lui permet d'entendre plus facilement les bruits faits par les termites ou les fourmis dans leurs galeries. Son museau tanné porte des récepteurs mécaniques et thermiques qui lui donnent des informations sur le milieu environnant^[14]. L'échidné à nez court a un système olfactif bien développé qui lui permet de repérer ses partenaires et ses proies. Il bénéficie d'une analyse des visions très développée et on a pu montrer qu'il avait un pouvoir de discrimination visuel et une mémoire spatiale comparables à celle du rat^[15]. Son cerveau et l'ensemble de son système nerveux central ont été étudiés de façon approfondie pour le comparer à celui des animaux placentaires. L'échidné à nez court possède le plus important cortex préfrontal de tous les mammifères si on le rapporte à sa taille. Il a des périodes de mouvements rapides des yeux pendant son sommeil comme on le retrouve dans le sommeil paradoxal chez l'homme. On a pu montrer aussi que son cerveau possédait un claustrum semblable à celui des placentaires et ce à la différence de leurs ancêtres communs^[16],[17].

• Vue latérale d'un specimen naturalisé.

• Détail de la tête.

• Patte antérieure

• Fourrure, piquants intacts et cassés.

• Griffes d'une patte postérieure.

• Squelette d'une patte postérieure.

Écologie et comportement

Aucune étude détaillée sur le mode de vie des échidnés n'a été publiée ; on s'est contenté d'observer plusieurs points de son comportement.

En dehors de leur petite enfance passée dans un terrier avec leur mère, les échidnés sont des animaux solitaires. Ils n'ont pas de territoire fixe mais se déplacent sur un vaste domaine. Généralement, ils sont actifs le jour mais comme ils sont mal équipés pour supporter la chaleur, n'ayant pas de glandes sudoripares et ne sachant pas haleter, ils inversent leur rythme de vie en saison chaude, dormant à l'ombre dans la journée et devenant actifs le soir et la nuit. Ils peuvent supporter des températures basses et dans les régions très froides, hibernent^[18].

L'échidné à nez court peut vivre dans n'importe quel endroit où la nourriture est abondante. Il localise sa nourriture grâce à son odorat, à son ouïe et grâce aux capteurs à l'extrémité de son museau et festoie régulièrement de termites et de fourmis. Ce sont de animaux fouisseurs efficaces, utilisant leurs puissantes pattes avant pour déterrer leurs proies ou pour creuser des terriers pour s'abriter. Ils peuvent même s'enfouir rapidement dans la terre s'ils ne trouvent pas très vite un abri lorsqu'ils se sentent menacés.

Échidné enfoui.

L'échidné sait nager et il peut même se laisser glisser volontairement dans l'eau.

En Australie, on le rencontre en abondance dans les zones boisées où l'on trouve beaucoup de pièces de bois remplies de termites. Dans les régions agricoles, il vit surtout dans les zones non débroussaillées. On peut le trouver aussi dans les régions herbacées, les zones arides et même à la périphérie des banlieues des grandes villes.

On connait par contre peu de choses sur son mode de vie en Nouvelle Guinée. On les trouve dans les zones boisées à végétation clairsemée du sud du pays entre Merauke à l'ouest et Kelp Welsh River, à l'est de Port Moresby^[6].

Reproduction

L'échidné à nez court cherche un partenaire entre mai et septembre ; la date précise de la saison des amours varie suivant les régions. Mâles et femelles dégagent une odeur forte à cette époque. Pendant la période précédant l'accouplement, observée pour la première fois en 1989, les mâles localisent et poursuivent les femelles. On a ainsi pu voir une suite de dix mâles les uns derrière les autres poursuivre une seule femelle pendant la rituelle période prénuptiale qui peut durer jusqu'à quatre semaines ; la durée de cette période varie également suivant les régions^[19]. Dans les régions les plus froides comme en Tasmanie, les femelles peuvent s'accoupler quelques heures après être sorties d'hibernation^[20].

Lorsque la femelle est prête à s'accoupler, elle choisit sur des critères encore inconnus, l'un ou plusieurs des mâles qui la suivaient. Avant de s'accoupler, le mâle sent la femelle, portant une attention toute particulière au cloaque. On a souvent pu constater que le mâle poussait la femelle pour la coucher sur le côté et prenait lui-même la même position de sorte que les deux animaux se retrouvent abdomen contre abdomen. La femelle peut s'accoupler avec six partenaires différents. Après l'accouplement, la femelle va pondre un seul œuf et les femelles ont tout au plus un petit par saison^[21].

La fécondation se produit dans l'oviducte. La gestation dure ensuite entre 21 et 28 jours, période durant laquelle la femelle va construire une tanière pour son petit. Après la période de gestation, la femelle pond un œuf à la peau caoutchouteuse de 13 à 17 millimètres de diamètre qu'elle place aussitôt dans une petite poche abdominale orientée vers l'arrière. Dix jours après avoir été pondu, l'œuf éclot et le petit utilise un diamant placé sur la pointe du museau pour casser la coquille. Le diamant disparait peu après l'éclosion.

À la naissance, les petits mesurent environ 1,5 centimètre de long et pèsent entre 0,3 et 0,4 grammes^[22]. Les australiens appellent les jeunes échidnés puggles. Le petit se fixe lui-même à l'aréole cutanée qui sécrète du lait (les monotrèmes n'ont pas de mamelles). On ne sait pas exactement comment font les petits pour téter, mais on a pu constater qu'ils étaient capables d'absorber de grandes quantités de lait à chaque tétée car les jeunes doivent pouvoir survivre à des absences de leurs mères de cinq à dix jours. Les principaux composants du lait sont le fucosyllactose et le sialyllactose ; le lait est riche en fer ce qui lui donne une couleur rose. Les jeunes quittent définitivement la poche maternelle vers l'âge de deux à trois mois à cause de la croissance des piquants. Les tétées diminuent progressivement de fréquence pour s'arrêter vers l'âge de six mois, soit une période de lactation d'environ 180 jours. Les petits sortent le terrier entre 180 et 240 jours. Ils se séparent de leur mère à l'âge d'un an.

L'âge de la maturité sexuelle n'est pas connu avec précision mais semble se situer entre quatre et cinq ans. Une étude sur douze ans, publiée en 2003 a montré que cette espèce d'échidné atteignait sa maturité sexuelle entre cinq et douze ans et que la fréquence de reproduction variait entre une fois tous les deux ans et une fois tous les six ans^[22]. Dans la nature, il peut vivre jusqu'à l'âge de 45 ans.

Protection

Un échidné à nez court cherchant de la nourriture sur les rives du lac Burley Griffin dans le centre de Canberra.

L'échidné à nez court est un animal commun dans pratiquement toutes les zones tempérées d'Australie et dans les plaines de Nouvelle-Guinée et n'est donc pas classé dans les espèces en danger. En Australie, sa population a moins été affectée par la mise en culture des sols que celle d'autres espèces car ils n'ont pas besoin d'habitat particulier pour vivre, à partir du moment où ils disposent de fourmis et de termites.

Malgré leur protection épineuse, ils ont beaucoup de prédateurs : oiseaux de proie, diable de Tasmanie, chats, renards, chiens. Ils étaient consommés par les aborigènes — d'où leur nom dans les langages locaux — et par les premiers colons européens. La principale cause de destruction actuelle est la circulation automobile qui a conduit en certains endroits à sa disparition totale. Une maladie due à l'ingestion d'un plathelminthe, Spirometra erinaceieuropaei, provoque la mort de l'animal.

La Wildlife Preservation Society du Queensland mène^{[Quand ?]} une grande campagne (appelée « Echidna Watch ») d'étude et de surveillance de l'échidné sur tout le territoire australien.

La reproduction en captivité est très difficile en partie à cause de la faible fréquence des périodes de reproduction. Seulement cinq zoos^{[Lesquels ?]} ont réussi à obtenir une fécondation et une mise bas mais aucun des petits n'a survécu jusqu'à l'âge adulte. Ce problème s'il n'est pas trop grave pour le moment pour l'échidné australien est beaucoup plus préoccupant pour son cousin Zaglossus.

L'echidné dans la culture australienne

L'échidné participe à la culture animiste des populations aborigènes, notamment dans la tradition verbale mais aussi dans les peintures rupestres. C'est est un totem pour certaines tribus, notamment la population Noongar. Beaucoup de tribus véhiculent des contes sur l'échidné. L'un d'entre eux explique que l'animal fut créé lorsqu'une nuit, un groupe de jeunes chasseurs affamés croisa sur sa route un wombat. Ils lancèrent leurs flèches contre l'animal, mais celui-ci réussit à s'enfuir dans l'obscurité. Le wombat se recouvrit des flèches pour assurer sa sécurité et se transforma en échidné^[23]. Un autre conte, encore plus connu, explique qu'un homme gourmand avait dérobé de la nourriture au reste de sa tribu aussi les guerriers le poursuivirent-ils avec leurs flèches et l'homme s'enfuit dans le bush où il se transforma en échidné, les flèches reçues étant devenues les épines.

L'échidné est un animal emblématique de l'Australie actuelle. On trouve son effigie côté pile de la pièce australienne de cinq cents et sur la pièce commémorative de 200 dollars australiens frappée en 1992. On l'a trouvé plusieurs fois sur les timbres australiens : en 1974 sur le timbre à 25 cents, en 1987 sur un timbre à 37 cents et enfin en 1992 sur un timbre à 35 cents.

Pour les Jeux olympiques d'été de l'an 2000 qui se sont déroulés à Sydney, l'une des trois mascottes officielles des jeux fut l'échidné « Millie ».

Notes et références

• (en) Cet article est partiellement ou en totalité issu de l’article de Wikipédia en anglais intitulé .

Voir aussi

O equidna de fociño curto (Tachyglossus aculeatus) é unha das catro especies existentes de equidna e o único membro do xénero Tachyglossus. O equidna de fociño curto está cuberto de peluxe e espiñas e ten un característico fociño e unha lingua especializada que emprega para capturar ás súas presas a gran velocidade. Como os outros monotremas que existen, o equidna de fociño curto pon ovos. Os monotremas son o único grupo de mamíferos que poden facelo.

Esta especie vive en Australia, onde é o mamífero nativo máis espallado, e nas rexións costeiras e terras altas do suroeste de Nova Guinea, onde é coñecido como mungwe nas linguas dadibi e chimbu.^[2] Non se atopa en perigo de extinción, pero actividades humanas coma a caza, a destrución do hábitat e a introdución de especies depredadores e parasitos estranxeiros, diminuíron a distribución do equidna de fociño curto en Australia.

Taxonomia e nome

O equidna de fociño curto foi descrito orixinalment por George Shaw en 1792. Describiuse a especie como Myrmecophaga aculeata, xa que se pensaba que podería estar relacionada co oso formigueiro de Suramérica. Dende que Shaw describise a especie por vez primeira, o seu nome sufriu catro revisións: de M. aculeata a Ornithorhynchus hystrix, Echidna hystrix, Echidna aculeata e, finalmente Tachyglossus aculeatus.^[3] O nome Tachyglossus significa «lingua rápida», en referencia á velocidade coa que emprega a lingua para atrapar formigas e térmites, mentres que aculeatus significa «espiñoso».

O equidna de fociño curto é o único membro do seu xénero, e comparte a familia Tachyglossidae coas especies existentes do xénero Zaglossus, que viven en Nova Guinea. As especies de Zaglossus, que inclúen ó equidna de fociño longo occidental, o equidna de fociño longo de Attenborough e o equidna de fociño longo oriental, son todas significativamente máis grandes que o T. aculeatus, e a súa dieta consiste principalmente en vermes e larvas no canto de formigas e térmites. As especies de equidna son mamíferos que poñen ovos; xunto á familia dos Ornithorhynchidae, son os únicos monotremas viventes do mundo.

Hai cinco subespecies de equidna de fociño curto, e cadansúa pertence a unha zona xeográfica diferente. As subespecies tamén difiren en termos de pilosidade, lonxitude e grosor das espiñas, e o tamaño das gadoupas das patas posteriores, que empregan para enfeitarse.

• T. a. multiaculeatus é orixinario da Illa Kangaroo;
• T. a. setosus é orixinario de Tasmania e dalgunhas illas do estreito de Bass;
• T. a. acanthion é orixinario do Territorio do Norte e Australia Occidental;
• T. a. aculeatus é orixinario de Queensland, Nova Gales do Sur, Australia Meridional e Victoria;
• T. a. lawesii é orixinario das zonas costeiras e das terras altas de Nova Guinea, e posiblemente das xunglas do nordeste de Queensland.^[4]

O equidna de fociño curto era chamado habitualmente formigueiro espiñoso nos libros antigos, aínda que este termo xa non ten un uso porque o animal non ten ningunha relación cos formigueiros auténticos. Ten unha variedade de nomes nas diferentes linguas das rexións onde vive. Os noongar do suroeste de Australia Occidental chámano Nyingarn. En Australia Central, ó suroeste de Alice Springs, o nome dos pitjantjatjara é tjilkamata ou tjirili, da verba tjiri, que se refire ás espiñas da planta Triodia irritans. Esta palabra tamén pode significar «lento».^[5] Chámaselle tamén (minha) kekoywa, qu é un cualificador que significa «carne» ou «animal», en Pakanh, (inh -) ekorak en Uw Oykangand, e (inh -) egorag en Uw Olkola, onde inh- é un cualificador que tamén significa «carne» ou «animal». Estas son tres linguas aborixes do centre da península do Cabo York.^[6] Nas terres altas do suroeste de Nova Guinea, coñéceselle como Mungwe nas linguas dadibi e chimbu.^[2]

Notas

Kratkokljuni ježac (Tachyglossus aculeatus), je sisavac koji leže jaja. Pripada redu jednootvornih životinja, porodici ježaka (Tachyglossidae). Živi u velikim dijelovima Australije i na jugu Nove Gvineje.

Kratkokljuni, nazvani i kratkonosi kljunati ješci narastu u dužinu od 35 do 53 centimetra i dosegnu težinu od 2,5 pa do 7 kg. Upadljivo obilježje su im žute ili crno-žute bodlje na leđima i bokovima koje potsjećaju na ježeve s kojima nisu srodni. Imaju dugu, cjevoliku njušku (rȉlo), a krzno, smeđkasto, ponekad može biti i duže od bodlji.

Ove životinje žive u raznim staništima i aktivni su pretežno u sumrakk. Osim u vrijeme parenja, pravi su samci. Hrane se gotovo isključivo mravima, termitima koje skupljaju ljepljivim jezikom. Nemaju zube, a hranu usitnjavaju rožnatim pločicama na jeziku i nepcu.

Nakon komplicirane predigre, u srpnju ili kolovozu dolazi do parenja. Nakon tri do četiri tjedna, ženka polaže jedno, rijetko dva ili tri jaja koja zatim nosi u kožnom naboru na trbuhu još 10 dana. Mladunci se vale iz jaja i ostaju u majčinom naboru-tobolcu još daljnjih osam tjedana. Nakon toga, kad mladuncu počnu rasti bodlje, napušta tobolac a majka ga skriva na neko sigurno mjesto i doji ga do starosti od sedam mjeseci. Pod ljudskom skrbi, može doživjeti starost od 50 godina.

Kratkokljunog ješka smatra se najšire rasprostranjenim autohtonim sisavcem jer nema posebne potrebe u odnosu na stanište. Pored toga, bodlje su mu dobra zaštita od predatora.

Poznato je ukupno pet podvrsta:

• T. a. aculeatus u istočnom dijelu Australije
• T. a. acanthion u Sjevernom teritoriju i Zapadnoj Australiji
• T. a. multiaculeatus na Otoku klokana
• T. a. lawessi na Novoj Gvineji
• T. a. setosus na Tasmaniji

Ponekad se podvrsta koja živi na Tasmaniji navodi kao zasebna vrsta.

Ekidna moncong pendek

Ekidna moncong pendek (Tachyglossus aculeatus), juga dikenal sebagai spiny anteater (pemakan semut berduri) karena makanannya yaitu semut dan rayap, adalah satu dari empat spesies ekidna yang masih hidup dan satu-satunya anggota dari genus Tachyglossus. Tubuh Ekidna moncong pendek tertutup bulu dan duri serta memiliki moncong yang unik dan lidah khusus sehingga bisa menangkap mangsa dengan cepat. Seperti monotremata lainnya yang masih hidup, Ekidna moncong pendek bertelur; monotremata adalah satu-satunya kelompok mammalia yang dapat melakukannya.

Spesies ini ditemukan di setiap bagian Australia, di mana ia merupakan hewan asli yang paling tersebar, dan di daerah pantai serta wilayah dataran tinggi barat daya Papua, di mana ia dikenal sebagai Mungwe dalam bahasa Daribi dan Chimbu. Hewan ini tidak terancam kepunahan, tetapi aktivitas manusia seperti perburuan, perusakan habitat, dan pengenalan spesies predator asing serta parasit telah mengurangi distribusi Ekidna moncong pendek di Australia.

Taksonomi

Ekidna moncong pendek pertama kali dideskripsikan oleh George Shaw pada tahun 1792. Dia menamai spesies ini Myrmecophaga aculeata, sebab ia mengira spesies ini mempunyai relasi dengan pemakan semut Amerika Selatan. Sejak Shaw pertama kali mendeskripsikan spesies ini, namanya telah mengalami empat revisi dari M. aculeata hingga Ornithorhynchus hystrix, Echidna hystrix, Echidna aculeata dan akhirnya Tachyglossus aculeatus. Nama Tachyglossus berarti lidah cepat, nama ini didasarkan atas kecepatan Ekidna dalam menggunakan lidahnya untuk menangkap semut dan rayap. Sedangkan aculeatus berarti berduri atau dilengkapi dengan duri.

Ekidna moncong pendek adalah satu-satunya anggota dari genusnya, bersama dengan genus Zaglossus berada dalam satu famili yang sama Tachyglossidae. Genus Zaglossus yang terdapat di Papua terdiri atas Ekidna moncong panjang barat, Ekidna moncong panjang Sir David dan Ekidna moncong panjang timur, yang kesemuanya lebih besar dari T. aculeatus. Makanan mereka juga terdiri atas cacing tanah dan larva, tidak sama dengan T. aculeatus yang memakan semut dan rayap. Spesies dari Tachyglossidae adalah mammalia bertelur, bersama dengan famili Ornithorhynchidae, mereka adalah satu-satunya monotremata yang masih hidup di dunia.

Ada empat 5 subspesies dari Ekidna moncong pendek, setiap subspesies ditemui di lokasi geografi yang berbeda. Subspesies itu juga bervariasi satu dengan yang lainnya seperti ketebalan rambutnya, panjang dan lebar duri, dan ukuran kuku pada kaki belakang.

• T. a. multiaculeatus ditemukan di Pulau Kanguru;
• T. a. setosus ditemukan di Tasmania dan beberapa pulau di Selat Bass;
• T. a. acanthion ditemukan di Teritorial Utara Australia dan Australia Barat;
• T. a. aculeatus ditemukan di Queensland, New South Wales, Australia Selatan dan Victoria;
• T. a. lawesii ditemukan di wilayah pantai dan dataran tinggi New Guinea, dan kemungkinan di hutan hujan tropis di Queensland bagian utara.

Referensi

1. ^ Groves, C.P. (2005). Wilson, D.E.; Reeder, D.M., ed. Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference (edisi ke-3). Baltimore: Johns Hopkins University Press. hlm. 1–2. ISBN 0-801-88221-4. OCLC 62265494.
2. ^ Aplin, K., Dickman, C., Salas, L. & Helgen, K. (2008). "Tachyglossus aculeatus". IUCN Red List of Threatened Species. Version 2008. International Union for Conservation of Nature. Diakses tanggal 10 October 2008.Pemeliharaan CS1: Menggunakan parameter penulis (link) Database entry includes justification for why this species is of least concern

Pranala luar

• Tasmanian Department of Water, Primary Industries and Environment - Short-beaked Echidna
• Echidna Love Trains, article with sound clips and images of puggles
• Wildlife Preservation Society of Queensland - Echidna Watch
• Australian Mammal Species Files

Mjónefur (fræðiheiti: Tachyglossus aculeatus) er spendýr sem finnst í Ástralíu þar sem það er algengasta upprunalega spendýrið og í strandhéruðum og hálendi Suður-Gíneu. Það er eitt af fjórum tegundum echidna og það eina sem er af tegund mjónefja (Tachyglossus). Ásamt þremur tegundum af Zaglossus og Platypus er það eitt af fimm tegundum nefdýra sem eru einu spendýrin sem verpa eggjum í stað þess að fæða lifandi unga.

Mjónefur er þakinn feldi og broddum og hefur áberandi trýni og sérhæfða tungu sem það notar til að veiða ýmis skordýr.

Lýsing

Mjónefur er vanalega 30 til 45 sentimetra á lengd, trýnið er 75 millimetra og dýrið vegur milli tvo og fimm kíló.

Myndasafn

• Mjónefur samanhnipraður eins og bolti, trýnið sést til hægri

• Mjónefur hniprar sig saman til varnar (myndband 0:43s)

• Mjónefur í náttúrulegu umhverfi

L'echidna istrice o echidna dal becco corto (Tachyglossus aculeatus Shaw, 1792) è un mammifero monotremo appartenente alla famiglia dei Tachiglossidi. È l'unica specie del genere Tachyglossus Illiger, 1811.^[2]

Descrizione

Il corpo è lungo sino a 53 cm, con una coda di circa 9 cm.
Il dorso e i fianchi sono interamente ricoperti da aculei, lunghi sino a 6 cm, di colore giallo con le punte nere. Al disotto degli aculei è presente una corta pelliccia di colore bruno scuro o nero. Il muso, allungato a becco e sottile, è glabro e nero. Dall'apertura boccale, molto stretta, viene estroflessa la lingua protrattile, la cui lunghezza può raggiungere anche i 18 cm. La lingua è ricoperta di una saliva vischiosa su cui restano intrappolate termiti, formiche o piccoli invertebrati che costituiscono l'alimentazione esclusiva delle echidne. L'animale è privo di denti, ma sul palato e alla base della lingua vi sono diverse formazioni cornee, dure ed appuntite, adatte a triturare gli insetti. Le zampe hanno 5 dita, tutte munite di artigli piatti e robusti, adatti allo scavo. Solo nel maschio è presente, su ogni tallone, uno sperone, che costituisce una vera e propria arma di difesa per l'echidna istrice.

Biologia

Comportamento

Le echidne hanno limitata capacità di termoregolazione; di conseguenza, se il tempo si presenta particolarmente freddo, ibernano.

Le echidne non scavano tane, ma vivono tra le radici o nelle cavità degli alberi, pur essendo in grado di nascondersi velocemente sottoterra quando si sentono minacciate.

Alimentazione

La loro dieta è essenzialmente insettivora: si nutrono quasi esclusivamente di formiche e termiti.

Riproduzione

Sono animali prevalentemente solitari, fatta eccezione per la stagione dell'accoppiamento (luglio-agosto). La femmina depone le uova in una tasca cutanea ventrale detta incubatorio, che si sviluppa nel periodo della riproduzione. Questa tasca è tappezzata di peli duri ai quali le uova aderiscono saldamente, grazie al muco che le ricopre al momento della deposizione delle uova. Queste ultime si schiudono dopo 7-10 giorni, ma i piccoli restano all'interno dell'incubatorio per ulteriori 3 settimane, finché i loro aculei non si induriscono. Poiché la femmina dell'echidna non è dotata di mammelle, i piccoli succhiano il latte da diversi piccoli orifizi cutanei presenti all'interno della stessa tasca cutanea.

Distribuzione e habitat

Tachyglossus aculeatus è diffuso in gran parte dell'Australia e delle isole vicine, tra cui la Tasmania e la Nuova Guinea.

È presente in una ampia varietà di habitat, dalle foreste di alta quota ai deserti.

Tassonomia

Sono state distinte le seguenti sottospecie:^[2]

• T. a. acanthion (Collett, 1884)
• T. a. aculeatus (Shaw, 1792)
• T. a. lawesii Ramsay, 1877
• T. a. multiaculeatus (Rothschild, 1905)
• T. a. setosus (É. Geoffroy Saint-Hilaire, 1803)

Conservazione

È una specie molto comune, con un areale ampio e differenziato.

La Lista rossa IUCN la classifica come una specie a rischio minimo di estinzione ("LC").^[1]

Nella cultura

Knuckles the Echidna è un Mobian (essere vivente con fattezze umane e aspetto di un animale) con l'aspetto di un'echidna istrice dalla serie Sonic.

Note