Lagarostrobos franklinii (im englischen Sprachraum benutzt man den Namen Huon Pine oder Macquarie Pine[1]) ist die einzige Pflanzenart der monotypischen Gattung Lagarostrobos in der Familie der Steineibengewächse (Podocarpaceae).[1][2] Diese Art wurde vor der Revision durch Christopher John Quinn 1982 zur Gattung Dacrydium gezählt.
Lagarostrobos franklinii wächst als immergrüner Baum, der Wuchshöhen von 25 bis manchmal 30 Metern und Stammdurchmesser (Brusthöhendurchmesser = BHD) von 70 bis 150, selten bis zu 200 Zentimetern erreichen kann.[2] Die kegelförmige oder pyramidale Baumkrone verbreitet sich und wird unregelmäßig bei älteren Exemplaren.[1] Die grau-braune bis graue Borke, weist eine maximale Stärke von 4 bis 6 Zentimetern auf,[2] ist runzelig, horizontal gerillt und bildet im Alter Längsrisse und fällt in Schuppen oder Streifen ab.[2] Die biegsamen Zweige mit Durchmessern von 1 bis 1,2 Millimetern sind mit schuppenförmigen Blättern bedeckt.[1] Im Schatten sind die Äste hängend bis steif und bei Besonnung sind sie aufrechter;[1] an alten Exemplaren sind die Äste aufsteigend.[2]
Die Assimilationsorgane sind wie bei allen Podocarpaceae keine Nadeln, sondern schuppenförmige Laubblätter, die fast wie die Blätter von Zypressen aussehen, besitzen im Unterschied dazu aber weiße Stomata auf der Rückseite, die nur verstreut verteilt, aber auffällig sind. Bei Lagarostrobos franklinii liegt Heterophyllie vor. An Sämlingen sind die spiralig angeordneten Jugendblätter gekielt und bei einer Länge von 1 bis 2 Millimetern am Zweig herablaufend mit freiem, spitzem oberen Ende. Die Laubblätter bei ausgewachsenen Exemplaren sind auch spiralig, angedrückt, dachziegelartig überlappend angeordnet und bei einer Länge von 1 bis 1,5 Millimetern sowie einer Breite von bis zu 1 Millimeter rhomboid und auf der Unterseite gekielt mit stumpfem oberen Ende.[1][2]
Lagarostrobos franklinii ist zweihäusig getrenntgeschlechtig (diözisch). Die männlichen Zapfen stehen endständig und einzeln, sehen wie Kätzchen aus, weisen eine Länge von 4 bis 6 Millimetern sowie einen Durchmesser von 2 bis 2,5 Millimetern auf und enthalten 10 bis 15, selten bis zu 20 Mikrosporophylle.[1][2] Die rhombischen bis dreieckigen Mikrosporophylle besitzen an ihrer Basis zwei Pollensäcke, die trisaccate Pollenkörner enthalten.[2] Die an dünnen, abwärts gekrümmten, kurzen Zweigen endständig stehenden, weiblichen Zapfen sind mit einer Länge von 4 bis 5 Millimetern relativ klein und bestehen aus spiralig angeordneten fünf bis acht, selten bis zu zehn fertilen Samenschuppen.[2][1]
Die hängenden, weiblichen Zapfen reifen meist innerhalb eines Jahres. Je Zapfen sind fünf bis acht, meist allerdings weniger Samen vorhanden.[2] Die hell-braunen Samen sind bei einer Länge von nur etwa 2,2 Millimetern sowie einem Durchmesser von etwa 2 Millimetern rundlich und oben abgeflacht mit eingekerbtem oberen Ende.[2][1] Die ungeflügelten Samen sind bei Reife zur Hälfte von einem trockenen, pergamentartigen Samenmantel umgeben, er wird „Epimatium“ genannt.[2][1]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 30.[3]
Oft erfolgt durch Absenker vegetative Vermehrung und dadurch werden oft große Gebiete von einem Klon bedeckt.[1] Die Stämme sind oft mit Epiphyten bewachsen.[4][1]
Es existieren nur noch wenige Exemplare, die die maximale Wuchshöhe von bis zu 30 Metern und Stammdurchmessern bis zu zwei Metern erreichen.[2] Lagarostrobos franklinii wächst mit nur etwa 1 Millimeter pro Jahr sehr langsam.[5]
Die Ausbreitung der Samen erfolgt durch Vögel oder Wasser.[5]
Aufgrund wissenschaftlicher Untersuchungen an einem kleinen Bestand genetisch identischer Pflanzenexemplare auf dem Mount Read im Nordwesten Tasmaniens[2] geht man davon aus, dass dieser Bestand durch vegetative Vermehrung aus einem einzigen Individuum hervorgegangen ist. Der älteste jetzt lebende Baum (Ramet) dieses Klons wird auf immerhin etwa 2000 Jahre geschätzt. Der Klon an sich ist etwa 10.500 Jahre alt. Lagarostrobos franklinii gilt daher als eine der Pflanzenarten mit dem ältesten lebenden Genet überhaupt.[6][7] Sie wird darin allerdings übertroffen von Lomatia tasmanica.
Lagarostrobos franklinii ist ein Endemit Tasmaniens und kommt hauptsächlich im südlichen und westlichen Teil vor.[2] Sie kommt nahe der südlichen und westlichen Küsten, in Höhenlagen von 0 bis 150 und von 600 bis 900 Metern, vor.
Die Standorte liegen hauptsächlich an Fließgewässern an den Ufern oder relativ nahe zum Gewässer. Manchmal gedeiht Lagarostrobos franklinii an feuchten Berghängen im gemäßigten Regenwald.[6] Lagarostrobos franklinii wächst oft gemeinsam mit Nothofagus cunninghamii, Eucryphia lucida, Anopterus glandulosus und Farn-Arten: Mit Eucalyptus obliqua kommt sie in den höhergelegenen Standorten vor. An den höchstgelegenen Standorten gedeiht sie zusammen mit Athrotaxis selaginoides, Phyllocladus asplenifolius sowie Diselma archeri.[6][8] Der Vegetationstyp Lagarostrobos franklinii-Regenwald und -Strauchvegetation wird von Lagarostrobos franklinii dominiert, zusammen mit anderen Regenwaldarten sowie manchmal mit Acacia melanoxylon. Manchmal bildet Lagarostrobos franklinii Reinbestände mit spärlichem Unterholz auf tiefen Schwemmlandböden. Niedriger Wald und Strauchvegetation an felsigen Ufern von Fließgewässern mit kleinen Exemplaren von Lagarostrobos franklinii, Leptospermum- und Proteaceae-Arten sind andere Standorte dieser Art.[9]
Lagarostrobos franklinii wurde 2012 in der Roten Liste der gefährdeten Arten der IUCN als „Least Concern“ = „nicht gefährdet“ bewertet.[6] Diese Art erfüllt die meisten Kriterien nicht für eine Einordnung in eine Gefährdungsstufe. In weiten Teilen des tasmanischen Waldes war Lagarostrobos franklinii ein wichtiger Bestandteil, bis die ersten Siedler diese Insel erreichten. die gute Qualität des Holzes von Lagarostrobos franklinii führte dazu, dass nach kurzer Zeit die großen Exemplare abgeholzt wurden. Es sind nur noch wenige große Exemplare erhalten geblieben. Aber durch Absenker und Wiederaustrieb können sich die Bestände schnell regenerieren, so dass nun wieder 80 bis 85 % des ursprünglichen Areals mit diesem Aufwuchs bedeckt sind. Fast der ganze Bestand (86 %) befindet sich in Schutzgebieten.[6][10]
Durch Stauseen und Buschbrände gingen etwa 15 % der Areale verloren. Es ist gesetzlich verboten, lebende Exemplare zu fällen. An einem Standort gibt es eine Erlaubnis, abgestorbene Exemplare zu fällen.[6]
Das Holz von Lagarostrobos franklinii ist beständig durch den hohen Anteil von Ölen (bis zu etwa 7 % des Gewichtes des Holzes) und feinfaserig. Es wurde früher hauptsächliche zum Bootsbau und zur Herstellung von Möbeln verwendet.[6][5]
Die Erstbeschreibung unter dem Namen (Basionym) Dacrydium franklinii erfolgte 1845 durch William Jackson Hooker in London Journal of Botany, Band 4, Seite 152.[1] Das Artepitheton franklinii ehrt Sir John Franklin, den Gouverneur Tasmaniens in den frühen Jahren der Kolonie.[2] Die Neukombination zu Lagarostrobos franklinii (Hook f.) Quinn wurde 1982 durch Christopher John Quinn (* 1936) in Australian Journal of Botany. Melbourne, Volume 30, Seite 316 veröffentlicht.[11] Die Gattung Lagarostrobos wurde 1982 durch Christopher John Quinn in Australian Journal of Botany, Volume 30, Issue 3 Seite 316 aufgestellt.[12] Der Gattungsname Lagarostrobos setzt sich zusammen aus den altgriechischen Wörtern lagaros für beschränkt, eng, schmal und strobilos für Zapfen,[2] dies bezieht sich auf die Form der weiblichen Zapfen.[1]
Lagarostrobos franklinii ist die einzige Art der monotypischen Gattung Lagarostrobos innerhalb der Familie der Steineibengewächse (Podocarpaceae). Eine früher zweite Art Lagarostrobos colensoi (Hook f.) wurde durch Molloy 1995 in die monotypische Gattung Manoao B.P.J.Molloy gestellt. Die unterschiedliche Form der Zapfen führte dazu, dass diese monotypischen Gattungen gebildet wurden, denn sonst wären einige Gattungen der Podocarpaceae nicht monophyletisch.[1]
Lagarostrobos franklinii (im englischen Sprachraum benutzt man den Namen Huon Pine oder Macquarie Pine) ist die einzige Pflanzenart der monotypischen Gattung Lagarostrobos in der Familie der Steineibengewächse (Podocarpaceae). Diese Art wurde vor der Revision durch Christopher John Quinn 1982 zur Gattung Dacrydium gezählt.
Lagarostrobos franklinii is a species of conifer native to the wet southwestern corner of Tasmania, Australia. It is often known as the Huon pine or Macquarie pine, although it is actually a podocarp (Podocarpaceae), not a true pine (Pinaceae).[2][1] It is the sole species in the genus Lagarostrobos; one other species L. colensoi (endemic to New Zealand) formerly included has been transferred to a new genus Manoao. The genus was also formerly included in a broader circumscription of the genus Dacrydium.[3]
In molecular phylogenetic analyses Lagorostrobos was found to be related to Parasitaxus (a parasitic and monotypic genus from New Caledonia) and Manoao, but their exact relationships are unresolved.[4]
The wood is highly prized for its golden yellow colour, fine grain, and natural oils that resist rotting. The chemical giving the timber its unique smell and preservative qualities is methyl eugenol.
It has been planted in the grounds of Crathes Castle, Aberdeenshire, Scotland and has done well. Two healthy specimens can also be found at Torosay Castle, Isle of Mull.[5]
The Huon pine is a slow-growing, but long-lived tree; some living specimens of this tree are in excess of 2,000 years old.[6] It grows to 10 to 20 metres (33 to 66 ft) tall, exceptionally reaching 30 m (98 ft), with arching branches and pendulous branchlets. The leaves are spirally arranged, very small and scale-like, 1 to 3 mm (0.039 to 0.118 in) long, covering the shoots completely. It is dioecious, with male (pollen) and female (seed) cones on separate plants. The male cones are yellow, 5 to 8 mm (0.20 to 0.31 in) long and 1 to 2 mm (0.039 to 0.079 in) broad. The mature seed cones are highly modified, berry-like, with 5 to 10 lax, open scales which mature in six-to-eight months, with one seed 2 to 2.5 mm (0.079 to 0.098 in) long on each scale. Unlike the closely related New Zealand genus Manoao, the scales do not become fleshy and are water-dispersed, not bird-dispersed.[2]
Based on herbarium specimens the extent of occurrence is estimated to be around 13,363 km2 (5,159 sq mi) with an estimated area of occupancy of 13,363 km2 (5,159 sq mi). The actual area of occupancy is estimated to range from 2,500 ha (6,200 acres) (Gibson 1991) to as much as 10,500 ha (26,000 acres) (Parks and Wildlife Service Tasmania 2006).[1]
Huon pines are some of the oldest living organisms on the Earth.
A stand of trees in excess of 10,500 years old was found in 1955 in western Tasmania on Mount Read.[7] Each of the trees in this stand is a genetically identical male that has reproduced vegetatively. Although no single tree in this stand is of that age, the stand itself as a single organism has existed that long.[8]
Individual trees in the clonal patch have been listed as having ages of 2,000[6][9] or even to 3,000[10][11] years old.
Because of the long life of individual trees, tree rings from Huon Pine have been used for dendrochronology to establish a record of climate variation.[12]
An estimated 15% of its habitat has been lost through inundation for hydroelectric schemes and to fire over the past 100 years or so. Extensive logging in the past has removed nearly all large trees, but there is regrowth nearly everywhere. One stand of the species has been made available for access to craft wood from dead and downed timber under a strict licensing system. It is illegal to cut living trees.[1]
Lagarostrobos franklinii is a species of conifer native to the wet southwestern corner of Tasmania, Australia. It is often known as the Huon pine or Macquarie pine, although it is actually a podocarp (Podocarpaceae), not a true pine (Pinaceae). It is the sole species in the genus Lagarostrobos; one other species L. colensoi (endemic to New Zealand) formerly included has been transferred to a new genus Manoao. The genus was also formerly included in a broader circumscription of the genus Dacrydium.
In molecular phylogenetic analyses Lagorostrobos was found to be related to Parasitaxus (a parasitic and monotypic genus from New Caledonia) and Manoao, but their exact relationships are unresolved.
The wood is highly prized for its golden yellow colour, fine grain, and natural oils that resist rotting. The chemical giving the timber its unique smell and preservative qualities is methyl eugenol.
It has been planted in the grounds of Crathes Castle, Aberdeenshire, Scotland and has done well. Two healthy specimens can also be found at Torosay Castle, Isle of Mull.
Lagarostrobos franklinii (en la angla lingvo oni uzas la nomojn Huon Pine aŭ Macquarie Pine) estas la sola plantospecio de la monotipa genro Lagarostrobos en la familio de la Podokarpacoj (Podocarpaceae). Tiu estis de Christopher John Quinn en 1982 metita al la genro Dacrydium.
Lagarostrobos franklinii hejmiĝas en Tasmanio. Tie ĝi kreskas apud riveroj kaj sur humidaj montodeklivoj apud la suda kaj okcidentaj marbordoj en alteco inter 150 kaj 600 metroj.
Ili estas ĉiamverdaj piramidaj arboj, kiuj atingas alton de 21 ĝis 30 metroj kaj trunkan diametron de 70 ĝis 100 centimetroj. La arboŝelo estas griza. La asimilaciaj organoj estas kiel ĉe ĉiuj Podokarpacoj ne pingloj, sed skvamformaj folioj, kiuj longas nur ĉ. 1 mm. Ili preskaŭ aspektas kiel la folioj de cipresoj, sed havas male al ili blankajn stomojn dorsflanke.
La tre malgrandaj strobiloj estas pinte ĉe la branĉetoj; ili havas kvar ĝis ok skvamojn. La globoformaj semoj havas diametron de nur 2 mm.
La klonkolonio povas atingi 10.500 jarojn. Lagarostrobos franklinii estas unu el la plej maljunaj genetoj de la mondo. Pli aĝa nur estas Lomatia tasmanica.
Lagarostrobos franklinii (en la angla lingvo oni uzas la nomojn Huon Pine aŭ Macquarie Pine) estas la sola plantospecio de la monotipa genro Lagarostrobos en la familio de la Podokarpacoj (Podocarpaceae). Tiu estis de Christopher John Quinn en 1982 metita al la genro Dacrydium.
Lagarostrobos franklinii es una especie de conífera nativa de la esquina suroeste de Tasmania, Australia; es la única especie en el género Lagarostrobos; otra especie L. colensoi antiguamente incluida ha sido transferida a un nuevo género Manoao Molloy. El género fue en el pasado incorporado en una más ancha circunscripción del género Dacrydium Sol. ex Lamb. 1807.
Lagarostrobos franklinii es con frecuencia conocido como el pino Huon o pino Macquarie, nombres confusos ya que es miembro de la familia Podocarpaceae y no es un pino (Pinaceae).
Es un árbol de lento crecimiento, pero muy longevo; algunos especímenes vivos de este árbol sobrepasan los 2000 de edad. Crece de 10 a 20 m de alto, excepcionalmente alcanzando 30 m, con ramas arqueadas y ramillas pendulosas. Las hojas están dispuestas en espiral, son muy pequeñas y con forma de escama, de 1 a 3 mm de largo, cubriendo las yemas completamente. Es una planta dioica, con conos de (polen) masculinos y de (semillas) femeninas en plantas separadas. Los conos masculinos son amarillos, de 5 a 8 mm de largo y 1 a 2 mm de ancho. Los conos de las semillas están muy modificados, se asemejan a bayas, tiene de 5 a10 escamas laxas abiertas las cuales maduran de 6-8 meses, con una semilla de 2 a 2.5 mm de largo en cada escama. A diferencia del estrechamente relacionado género Manoao de Nueva Zelanda, las escamas no llegan a ser carnosas y son dispersadas por el agua, y no por las aves (Molloy 1995).
Un grupo de árboles que tiene la reputación de superar en su conjunto los 10,500 años de edad fue recientemente encontrado en el noroeste de Tasmania en Mount Read. Cada uno de los árboles de este grupo es un macho genéticamente idéntico que tiene reproducción vegetativa. Sin embargo ni un solo árbol de este grupo es de esa edad, el grupo por sí mismo como un organismo único ha existido por ese tiempo.
La madera tenía un alto precio por su color amarillo dorado, grano fino y aceites naturales que resisten la pudrición. El químico que le da a la madera su característico olor y cualidades preservativas es metil eugenol. La fuerte tala de los árboles por su fina madera y el lento crecimiento de la especie ha reducido su distribución natural a menos de 105 kilómetros cuadrados. Los espacios en habita están protegidos y constituyen una Reserva Natural de Tasmania y Patrimonio de la Humanidad. Ha sido plantado en Deeside, Escocia donde ha crecido bien.[1]
Datos: Q137400
Multimedia:
Especies: Lagarostrobos franklinii
Lagarostrobos franklinii es una especie de conífera nativa de la esquina suroeste de Tasmania, Australia; es la única especie en el género Lagarostrobos; otra especie L. colensoi antiguamente incluida ha sido transferida a un nuevo género Manoao Molloy. El género fue en el pasado incorporado en una más ancha circunscripción del género Dacrydium Sol. ex Lamb. 1807.
Lagarostrobos franklinii es con frecuencia conocido como el pino Huon o pino Macquarie, nombres confusos ya que es miembro de la familia Podocarpaceae y no es un pino (Pinaceae).
Es un árbol de lento crecimiento, pero muy longevo; algunos especímenes vivos de este árbol sobrepasan los 2000 de edad. Crece de 10 a 20 m de alto, excepcionalmente alcanzando 30 m, con ramas arqueadas y ramillas pendulosas. Las hojas están dispuestas en espiral, son muy pequeñas y con forma de escama, de 1 a 3 mm de largo, cubriendo las yemas completamente. Es una planta dioica, con conos de (polen) masculinos y de (semillas) femeninas en plantas separadas. Los conos masculinos son amarillos, de 5 a 8 mm de largo y 1 a 2 mm de ancho. Los conos de las semillas están muy modificados, se asemejan a bayas, tiene de 5 a10 escamas laxas abiertas las cuales maduran de 6-8 meses, con una semilla de 2 a 2.5 mm de largo en cada escama. A diferencia del estrechamente relacionado género Manoao de Nueva Zelanda, las escamas no llegan a ser carnosas y son dispersadas por el agua, y no por las aves (Molloy 1995).
Un grupo de árboles que tiene la reputación de superar en su conjunto los 10,500 años de edad fue recientemente encontrado en el noroeste de Tasmania en Mount Read. Cada uno de los árboles de este grupo es un macho genéticamente idéntico que tiene reproducción vegetativa. Sin embargo ni un solo árbol de este grupo es de esa edad, el grupo por sí mismo como un organismo único ha existido por ese tiempo.
La madera tenía un alto precio por su color amarillo dorado, grano fino y aceites naturales que resisten la pudrición. El químico que le da a la madera su característico olor y cualidades preservativas es metil eugenol. La fuerte tala de los árboles por su fina madera y el lento crecimiento de la especie ha reducido su distribución natural a menos de 105 kilómetros cuadrados. Los espacios en habita están protegidos y constituyen una Reserva Natural de Tasmania y Patrimonio de la Humanidad. Ha sido plantado en Deeside, Escocia donde ha crecido bien.
Le pin Huon (Lagarostrobos franklinii) est une espèce de conifère originaire de la partie humide sud-ouest de la Tasmanie, en Australie.
C'est une espèce du genre Lagarostrobos qui contient peu d'espèces. Contrairement à ce que pourrait laisser croire son nom, il ne s'agit pas d'un pin mais d'une espèce proche des Podocarpus.
Il doit son nom au fait qu'il a été trouvé au bord du fleuve Huon, baptisé du nom du Breton Jean-Michel Huon de Kermadec, commandant de L'Espérance, un des bateaux chargés par le roi de France Louis XVI de retrouver La Pérouse en 1791.
C'est un arbre à croissance lente et à durée de vie élevée. Quelques-uns des specimens encore en vie ont dépassé 2000 ans. Il mesure entre 10 et 20 m de haut, atteignant exceptionnellement 30 m. Il a des branches arquées avec les plus petites pendantes.
Les feuilles, disposées en spirales, sont très petites (1 à 3 mm de long), en forme d'écailles recouvrant les axes.
C'est une plante dioïque avec des arbres mâles et des arbres femelles. Les cônes mâles sont jaunes, mesurant 5 à 8 mm de long pour 1 à 2 mm de diamètre. Les cônes femelles sont très différents et ressemblent à des baies avec 5 à 10 écailles peu serrées qui s'ouvrent complètement à maturité, au bout de 6 à 8 mois, avec une graine de 2 à 2,5 mm sous chaque écaille. À la différence du Manoao néozélandais, les écailles ne deviennent pas charnues et sont dispersées par l'eau et non par les oiseaux (Molloy 1995).
Un groupe d'arbres censé avoir plus de 10 500 ans a été récemment trouvé au nord-ouest de la Tasmanie, sur le Mont Read. Chacun des arbres du bosquet est un mâle génétiquement identique à tous les autres, de sorte que ce bosquet peut être considéré comme formé d'un seul individu.
Son bois était fortement apprécié pour sa couleur d'un jaune doré, son grain fin et ses huiles naturelles (méthyleugénol) qui lui permettent de résister à la pourriture. Mais les abattages trop importants et sa faible vitesse de croissance ont réduit son aire de répartition à moins de 10 500 hectares. À l'heure actuelle, c'est un arbre protégé dans la zone du Tasmanian Wilderness World Heritage.
Le pin Huon (Lagarostrobos franklinii) est une espèce de conifère originaire de la partie humide sud-ouest de la Tasmanie, en Australie.
Lagarostrobos franklinii is een soort conifeer, die voorkomt in het zuidwesten van Tasmanië. Het is de enige soort uit het geslacht Lagarostrobos.
L. franklinii is een langzaam groeiende plant. De plant kan tot 2000 jaar oud en 10 tot 20 meter hoog worden. De bladeren zijn erg klein en schubachtig, met een lengte van 1 tot 3 millimeter.
De boom is eenslachtig; mannelijke (stuifmeel) en vrouwelijke (zaden) kegels zitten op aparte planten. De mannelijk kegels zijn geel, 5 tot 8 millimeter lang, en 1 tot 2 millimeter breed. De zaadkegels lijken op bessen en rijpen binnen 6 tot 8 maanden.
Het hout van L. franklinii was lange tijd erg geliefd vanwege de gele kleur en natuurlijke oliën die rotting tegengingen. De grote houtkap gecombineerd met het feit dat de plant maar langzaam groeit, heeft ertoe geleid dat er tegenwoordig minder dan 105 vierkante kilometer aan bos over is. L. franklinii heeft nu een beschermde status binnen de Tasmaanse wildernis; een werelderfgoed.
Lagarostrobos franklinii is een soort conifeer, die voorkomt in het zuidwesten van Tasmanië. Het is de enige soort uit het geslacht Lagarostrobos.
L. franklinii is een langzaam groeiende plant. De plant kan tot 2000 jaar oud en 10 tot 20 meter hoog worden. De bladeren zijn erg klein en schubachtig, met een lengte van 1 tot 3 millimeter.
De boom is eenslachtig; mannelijke (stuifmeel) en vrouwelijke (zaden) kegels zitten op aparte planten. De mannelijk kegels zijn geel, 5 tot 8 millimeter lang, en 1 tot 2 millimeter breed. De zaadkegels lijken op bessen en rijpen binnen 6 tot 8 maanden.
Het hout van L. franklinii was lange tijd erg geliefd vanwege de gele kleur en natuurlijke oliën die rotting tegengingen. De grote houtkap gecombineerd met het feit dat de plant maar langzaam groeit, heeft ertoe geleid dat er tegenwoordig minder dan 105 vierkante kilometer aan bos over is. L. franklinii heeft nu een beschermde status binnen de Tasmaanse wildernis; een werelderfgoed.
Lagarostrobos-slekten (latin: Lagarostrobos) er en monotypisk slekt i gultrefamilien, en gruppe sørlige bartrær. Slekten har bare én kjent art, Lagarostrobos franklinii på Tasmania i Australia. På engelsk kalles den «Huon Pine».
En annen art, Lagarostrobos colensoi på New Zealand, er nå overført til slekten Manao.
Lagarostrobos franklinii er et langsomt-voksende, buskaktig gultre, inntil 20 meter høyt, i sjeldne tilfeller 30 meter. Det har ofte hengende grener, og kan bli inntil 2 000 år gammelt. Bladene er spiralsatt, små og skjellaktige, inntil 3 mm lange. Bladverket dekker stilkene nesten helt. Det er hann- og hunn-kongler på ulike trær. Hannkonmglene er gule og inntil 8 mm lange. Modne frøkongler er kjøttfulle og bæraktige. hanntrær kan trolig reprodusere (klone) seg selv vegetativt.
Naturlig kvae hindrer forråtnelse av trevirket. Substansen metyleugenol gir treet sin lukt og konserverende egenskaper.
Trevirket er gyllenbrunt og svært ettertraktet, og trues av tømmerhogst. De gjenværende habitatene er alle vernet.
Lagarostrobos-slekten (latin: Lagarostrobos) er en monotypisk slekt i gultrefamilien, en gruppe sørlige bartrær. Slekten har bare én kjent art, Lagarostrobos franklinii på Tasmania i Australia. På engelsk kalles den «Huon Pine».
En annen art, Lagarostrobos colensoi på New Zealand, er nå overført til slekten Manao.
Lagarostrobos franklinii er et langsomt-voksende, buskaktig gultre, inntil 20 meter høyt, i sjeldne tilfeller 30 meter. Det har ofte hengende grener, og kan bli inntil 2 000 år gammelt. Bladene er spiralsatt, små og skjellaktige, inntil 3 mm lange. Bladverket dekker stilkene nesten helt. Det er hann- og hunn-kongler på ulike trær. Hannkonmglene er gule og inntil 8 mm lange. Modne frøkongler er kjøttfulle og bæraktige. hanntrær kan trolig reprodusere (klone) seg selv vegetativt.
Naturlig kvae hindrer forråtnelse av trevirket. Substansen metyleugenol gir treet sin lukt og konserverende egenskaper.
Trevirket er gyllenbrunt og svært ettertraktet, og trues av tømmerhogst. De gjenværende habitatene er alle vernet.
Lagarostrobos franklinii – gatunek drzew z rodziny zastrzalinowatych (Podocarpaceae). Reprezentuje monotypowy rodzaj Lagarostrobos C. J. Quinn, Austral. J. Bot. 30: 316. 14 Jul 1982 . Jest endemitem Tasmanii, gdzie rośnie w dolinie rzeki Huon oraz w nieodległych obszarach wzdłuż południowego i zachodniego wybrzeża wyspy[4]. Zasiedla brzegi rzek i strumieni, tworząc gęste drzewostany, rośnie zwykle w niższych położeniach do 150 m n.p.m., ale też na wilgotnych stanowiskach na stokach, najwyżej notowany na rzędnej 900 m n.p.m.[5] Gatunek jest bardzo długowieczny – znane są okazy w wieku 3 tysięcy lat, a dzięki wyjątkowej odporności drewna na rozkład udało się także znaleźć kopalne pnie, których zachowane słoje przyrostów rocznych pozwoliły określić osiągnięty przez nie wiek na 12 tysięcy lat. Drzewa rozmnażają się w wielu miejscach skutecznie wegetatywnie z ukorzeniających się dolnych gałęzi (naturalne → odkłady)[4]. Na stanowisku na Mt. Read drzewostan na kilku ha to najwyraźniej jeden osobnik rozmnażający się wegetatywnie[5].
Drewno cenione jest jako surowiec w stolarstwie. Pozyskuje się też z niego olejek używany jako farba, konserwant, insektycyd; także wykorzystywany w lecznictwie do zaopatrywania ran i przeciw bólom zębów[4]. Ponieważ ok. 85% zasobów gatunku występuje na obszarach chronionych, uznawany jest za niezagrożony (na czerwonej liście IUCN ma kategorię gatunku najmniejszej troski – LC)[5].
Lagarostrobos franklinii – gatunek drzew z rodziny zastrzalinowatych (Podocarpaceae). Reprezentuje monotypowy rodzaj Lagarostrobos C. J. Quinn, Austral. J. Bot. 30: 316. 14 Jul 1982 . Jest endemitem Tasmanii, gdzie rośnie w dolinie rzeki Huon oraz w nieodległych obszarach wzdłuż południowego i zachodniego wybrzeża wyspy. Zasiedla brzegi rzek i strumieni, tworząc gęste drzewostany, rośnie zwykle w niższych położeniach do 150 m n.p.m., ale też na wilgotnych stanowiskach na stokach, najwyżej notowany na rzędnej 900 m n.p.m. Gatunek jest bardzo długowieczny – znane są okazy w wieku 3 tysięcy lat, a dzięki wyjątkowej odporności drewna na rozkład udało się także znaleźć kopalne pnie, których zachowane słoje przyrostów rocznych pozwoliły określić osiągnięty przez nie wiek na 12 tysięcy lat. Drzewa rozmnażają się w wielu miejscach skutecznie wegetatywnie z ukorzeniających się dolnych gałęzi (naturalne → odkłady). Na stanowisku na Mt. Read drzewostan na kilku ha to najwyraźniej jeden osobnik rozmnażający się wegetatywnie.
Drewno cenione jest jako surowiec w stolarstwie. Pozyskuje się też z niego olejek używany jako farba, konserwant, insektycyd; także wykorzystywany w lecznictwie do zaopatrywania ran i przeciw bólom zębów. Ponieważ ok. 85% zasobów gatunku występuje na obszarach chronionych, uznawany jest za niezagrożony (na czerwonej liście IUCN ma kategorię gatunku najmniejszej troski – LC).
Lagarostrobos franklinii é uma espécie de conífera pertencente à família Podocarpaceae. É o único membro do género Lagarostrobos e é conhecido como pinheiro-de-huon, em homenagem ao navegador francês Jean-Michel Huon de Kermadec, embora não seja um pinheiro mas uma conífera. A árvore pode viver até 10 mil anos.[1]
Lagarostrobos franklinii é uma espécie de conífera pertencente à família Podocarpaceae. É o único membro do género Lagarostrobos e é conhecido como pinheiro-de-huon, em homenagem ao navegador francês Jean-Michel Huon de Kermadec, embora não seja um pinheiro mas uma conífera. A árvore pode viver até 10 mil anos.
Lagarostrobos походить від двох грецьких слів: lagaros = тонка й strobos = шишка. Назва виду franklinii вшановує сера Джона Франкліна (John Franklin, 1786–1847), військово-морського капітана, дослідника Арктики та губернатора Тасманії з 1836 по 1843 р.
З прямим стовбуром, пірамідальне дерево 21-30 м заввишки, 70-100 см діаметром, кора сіра. Листки дрібні, лускоподібні, бл. 1 мм довжиною. Чоловічі шишки одиничні, верхівкові, сидячі. Жіночі шишки дуже малі, кожна з 4-8 лусками. Насіння кулясте, бл. 2 мм в діаметрі. Росте повільно і може жити до 2500 років.[1]
Ендемік острову Тасманія Австралія. Це головним чином прибережний вид і, як правило, росте на берегах річок або поблизу річок, але інколи на мокрих сторонах пагорба далеко від основних водотоків в помірних тропічних лісах при низьких висотах від рівня моря до 150 м, і на деяких пагорбах до 900 м на гірському заході острова. Вид часто супроводжується Nothofagus cunninghamii, Eucryphia lucida, Anopterus glandulosus і папоротями, Eucalyptus obliqua росте поряд на вищих місцях.
Деревина гнилостійка, дрібнозерниста і високо цінується. З 1802 до порівняно недавнього часу вид нещадно експлуатувався в більш доступних частинах ареалу. Лісоматеріали в основному використовуються для побудови човнів, меблів і для столярних виробів і в токарному ремеслі.
За оцінками, 15% від його місць зростання було втрачено через затоплення для гідроелектростанцій і пожежі за останні 100 років або близько того. Вирубки в минулому знищили майже всі великі дерева, але відростання відбувається майже скрізь. Близько 85% місць зростання виду знаходиться в межах охоронних територій.
Lagarostrobos franklinii là một loài thực vật hạt trần trong họ Thông tre. Loài này được (Hook.f.) Quinn miêu tả khoa học đầu tiên năm 1982.[1]
Lagarostrobos franklinii là một loài thực vật hạt trần trong họ Thông tre. Loài này được (Hook.f.) Quinn miêu tả khoa học đầu tiên năm 1982.
.jpg)
