Perognathus longimembris és una espècie de rosegador de la família dels heteròmids. Viu a l'oest dels Estats Units i el nord-oest de Mèxic. Es tracta d'un animal nocturn que s'alimenta de matèria vegetal i insectes. L'hàbitat natural de la majoria d'espècies de Perognathus són les planes àrides i els paisatges desèrtics. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.[1]
Perognathus longimembris és una espècie de rosegador de la família dels heteròmids. Viu a l'oest dels Estats Units i el nord-oest de Mèxic. Es tracta d'un animal nocturn que s'alimenta de matèria vegetal i insectes. L'hàbitat natural de la majoria d'espècies de Perognathus són les planes àrides i els paisatges desèrtics. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.
Die Kleine Taschenmaus (Perognathus longimembris) ist ein in Nordamerika lebendes Nagetier (Rodentia) aus der Familie der Taschenmäuse (Heteromyidae).
Das weiche, seidige und borstenfreie Fell der Kleinen Taschenmaus ist an der Körperoberseite braun und am Bauch weißlich gefärbt. Die durchschnittlichen Abmessungen erwachsener Tiere betragen: Körperlänge 56,7 mm, Schwanzlänge 70,2 mm, Hinterfußlänge 16,2 mm und Ohrlänge 6,3 mm.[1] Das durchschnittliche Körpergewicht der erwachsenen Tiere beträgt 7 bis 9 g.[2] Die Fußsohlen der Hinterfüße sind behaart.
Die Kleine Taschenmaus kommt mit mehreren Unterarten im Südwesten der USA sowie in westlichen Küstenregionen Mexikos verbreitet vor. Sie bewohnt dort bevorzugt Wüsten- und Steppengebiete und wird von der Weltnaturschutzorganisation IUCN als „Least Concern = nicht gefährdet“ klassifiziert.[3] Eine Ausnahme bildet nur die in einem eng begrenzten Gebiet in Kalifornien lebende Unterart Perognathus longimembris pacificus, die als „Critically Imperiled = kritisch gefährdet“ eingestuft wird.[4]
Die Kleine Taschenmaus lebt in unterirdischen Bauen, bevorzugt unter Sträuchern. Sie ist nachtaktiv und hat eine kurze Aktivitätsperiode in den ersten beiden Stunden nach Sonnenuntergang und dann sporadisch für den Rest der Nacht. Sie ist im Winter entsprechend der Außentemperatur weitgehend inaktiv und erreicht im Juni und Juli ihre aktivste Phase. Sie ernährt sich von Samen, Pflanzenmaterial und kleinen Wirbellosen. Die Nahrung wird teilweise in ihren Backentaschen in den Bau transportiert und dort gelagert. Ihren Flüssigkeitsbedarf deckt sie ausschließlich durch die Nahrung und benötigt kein Trinkwasser. Dies war auch der Grund dafür, dass diese Art für Weltraumtests ausgewählt wurde. Die schwerpunktmäßige Brutzeit reicht von März bis Mai. Ein Wurf beträgt zwei bis acht Jungtiere. Normalerweise wirft ein Weibchen nur einmal pro Jahr.[5] Zu den Fressfeinden zählen Eulen (Strigiformes) und Schlangen (Serpentes) sowie verschiedene fleischfressende Säugetiere einschließlich der Südlichen Grashüpfermaus.
Fünf Kleine Taschenmäuse, die die Namen Fe, Fi, Fo, Fum und Phooey erhielten, reisten im Dezember 1972 an Bord der Apollo-17-Kapsel zum Mond, den sie 75 Mal umkreisten. An den Mäusen sollte die Wirkung der kosmischen Strahlung auf Lebewesen untersucht werden. Vier der Mäuse überlebten die Reise. Anschließend durchgeführte Untersuchungen ergaben im Wesentlichen folgende Ergebnisse: Eine geringe Läsion in der Kopfhaut, was als Indiz für die Anfälligkeit für Partikel der kosmischen Strahlung angesehen werden könnte, jedoch muss dieses Problem weiter untersucht werden. Das Fehlen nachweisbarer Läsionen im Gehirn selbst lässt den Grad der Anfälligkeit des Gehirngewebes für diese Strahlungsquelle jedoch ungelöst. Unbestimmt bleiben auch die Ursachen für die Schädigung der Riechorgane und der Grund, der für die stärkere Exsudation in den Mittelohrhöhlen verantwortlich ist.[6]
Im Juli 1973 wurden weitere Kleine Taschenmäuse mit der Weltraumstation Skylab 3 in eine Erdumlaufbahn gebracht. Das Ziel dieses Experiments war es, die circadiane Rhythmik eines Säugetiers während der Raumfahrt zu untersuchen. Insbesondere sollte herausgefunden werden, ob die Körpertemperatur und die Bewegungen der Taschenmaus unter Bedingungen längerer Schwerelosigkeit beeinflusst werden.[7] Da die Tiere aufgrund eines Stromausfalls bereits 30 Stunden nach Beginn der Mission verendeten, konnten keine aussagekräftigen Erkenntnisse gewonnen werden.[8]
Die Kleine Taschenmaus (Perognathus longimembris) ist ein in Nordamerika lebendes Nagetier (Rodentia) aus der Familie der Taschenmäuse (Heteromyidae).
The little pocket mouse (Perognathus longimembris) is a species of rodent in the family Heteromyidae. It is found in Baja California and Sonora in Mexico and in Arizona, California, Idaho, Nevada, Oregon and Utah in the United States.[1] Its natural habitat is subtropical or tropical dry lowland grassland. It is a common species and faces no particular threats and the IUCN has listed it as being of "least concern".
Five mice of this species travelled to and orbited the Moon 75 times in an experiment on board the Apollo 17 command module in December 1972. Four of the mice survived the trip.[2] Six other little pocket mice were sent into orbit with Skylab 3 in July 1973, though these animals died only 30 hours into the mission due to a power failure.[3][4]
This small mouse, with a long tail, inhabits arid and semiarid habitats with grasses, sagebrush and other scrubby vegetation. It is nocturnal and has a short period of activity for the first two hours after sunset, and then sporadic activity through the rest of the night. It sleeps in winter and is only active between April and November with numbers building up rapidly in the spring, peaking in June and July. It forages for seeds, plant material and small invertebrates which it carries back to its burrow in its cheek pouches.[5]
The little pocket mouse is common within most of its range although it is scarce in Baja California. The population appears to be steady and no particular threats have been identified for this species so the International Union for Conservation of Nature has assessed it as being of "least concern".[1]
The little pocket mouse (Perognathus longimembris) is a species of rodent in the family Heteromyidae. It is found in Baja California and Sonora in Mexico and in Arizona, California, Idaho, Nevada, Oregon and Utah in the United States. Its natural habitat is subtropical or tropical dry lowland grassland. It is a common species and faces no particular threats and the IUCN has listed it as being of "least concern".
Five mice of this species travelled to and orbited the Moon 75 times in an experiment on board the Apollo 17 command module in December 1972. Four of the mice survived the trip. Six other little pocket mice were sent into orbit with Skylab 3 in July 1973, though these animals died only 30 hours into the mission due to a power failure.
Perognathus longimembris Perognathus generoko animalia da. Karraskarien barruko Perognathinae azpifamilia eta Heteromyidae familian sailkatuta dago.
Perognathus longimembris Perognathus generoko animalia da. Karraskarien barruko Perognathinae azpifamilia eta Heteromyidae familian sailkatuta dago.
Perognathus longimembris est une espèce de rongeurs de la famille des Heteromyidae qui fait partie des souris à poches[1], c'est-à-dire des souris à abajoues. Cet animal vit au Mexique et aux États-Unis.
L'espèce a été décrite pour la première fois en 1875 le zoologiste américain Elliott Coues (1842-1899).
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (29 nov. 2012)[2] :
Selon Catalogue of Life (29 nov. 2012)[3] :
Selon NCBI (29 nov. 2012)[4] :
Perognathus longimembris est une espèce de rongeurs de la famille des Heteromyidae qui fait partie des souris à poches, c'est-à-dire des souris à abajoues. Cet animal vit au Mexique et aux États-Unis.
L'espèce a été décrite pour la première fois en 1875 le zoologiste américain Elliott Coues (1842-1899).
Perognathus longimembris (Coues, 1875), noto in inglese con il nome comune di little pocket mouse ("topo dalle tasche minore"), è una specie di roditore della famiglia degli Eteromiidi.
È presente negli Stati Uniti sud-occidentali e negli stati del Messico che si affacciano sul Golfo di California.
È un animale notturno, con un'attività più intensa nelle prime due ore dopo il tramonto e poi sporadica per il resto della notte. È attivo tra aprile e novembre, mentre entra in letargo durante l'inverno. Il picco nella popolazione è raggiunto tra giugno e luglio.[2]
Si ciba di semi, piante e piccoli invertebrati, che trasporta nella tana custodendoli nelle guance.[2]
Il topo dalle tasche minore è un roditore terricolo che vive in aree aride e semiaride erbose.[2]
Il topo dalle tasche minore è diffuso in California, Nevada, Arizona, Utah e nelle regioni meridionali dell'Oregon e dell'Idaho, negli Stati Uniti, e nella penisola di Bassa California e in alcune aree costiere dello stato di Sonora, in Messico.[1]
Il suo stato di conservazione non desta pericolo.[1]
Poiché il topo dalle tasche minore è facile da mantenere in isolamento in quanto non richiede acqua potabile per alcuni giorni, ha una buona resistenza agli stress ambientali ed è una specie ben studiata, è stato utilizzato come cavia in alcuni esperimenti nello spazio. Cinque esemplari furono trasportati nello spazio nella missione Apollo 17 nel dicembre del 1972 per valutare gli effetti dei raggi cosmici sul cervello e sulla retina dei mammiferi.[3]
Altri sei esemplari furono impiegati in un secondo esperimento a bordo dello Skylab 3 nel 1973, volto a valutare gli effetti della microgravità. Tuttavia, morirono dopo 30 ore dal lancio, a causa di un guasto al sistema elettrico.[4]
Perognathus longimembris (Coues, 1875), noto in inglese con il nome comune di little pocket mouse ("topo dalle tasche minore"), è una specie di roditore della famiglia degli Eteromiidi.
È presente negli Stati Uniti sud-occidentali e negli stati del Messico che si affacciano sul Golfo di California.
Perognathus longimembris is een zoogdier uit de familie van de wangzakmuizen (Heteromyidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Coues in 1875.
De soort komt voor in Mexico en de Verenigde Staten.
Bronnen, noten en/of referentiesPerognathus longimembris is een zoogdier uit de familie van de wangzakmuizen (Heteromyidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Coues in 1875.
Szczuroskocznik drobny[4] (Perognathus longimembris) – gatunek gryzonia z rodziny karłomyszowatych, występujący w Ameryce Północnej[3][2].
Gatunek został opisany naukowo w 1875 roku przez E. Couesa[5]. Miejsce typowe to Fort Tejon w górach Tehachapi w hrabstwie Kern w Kalifornii (Stany Zjednoczone)[2]. Gatunek ten dzieli się na 16 podgatunków[1][2].
Szczuroskocznik drobny występuje w Stanach Zjednoczonych i Meksyku, na terytorium od południowo-wschodniego Oregonu i zachodniego Utah do północnych części meksykańskich stanów Sonora i Kalifornia Dolna Południowa (tamtejsza populacja jest bardzo mała). Podobnie jak inne szczuroskoczniki, żyje przeważnie na suchych równinach i terenach pustynnych[3]. Zamieszkuje też nadbrzeżne suche zarośla i suche, okresowo zalewane tereny. Jest spotykany od poziomu morza do 1700 m n.p.m.[6].
Zagrożony podgatunek P. l. pacificus, kalifornijski endemit, zamieszkuje tereny trawiaste i pokryte roślinnością twardolistną[3]. Jego populacja znacząco zmalała na skutek zajmowania naturalnego środowiska przez ludzi; przez 20 lat był uznawany za wymarły, ale w 1993 roku odkryto populację liczącą mniej niż 40 osobników. Zagraża im drapieżnictwo ze strony dzikich i udomowionych kotów[7]. Także podgatunek P. l. brevinasus znacząco zmniejszył liczebność wskutek utraty środowiska[6].
Szczuroskocznik drobny prowadzi naziemny tryb życia, jest aktywny nocą, w ciągu dnia kryjąc się w norach. Żywi się głównie nasionami roślin i owadami[3], wiosną zjada zielone części roślin[6]. Najchętniej kopie nory w piaszczystym gruncie, ale jest spotykany także na terenach pokrytych żwirem i kamienistych. Nory mają one korytarze o średnicy 1,5–2 cm i komory gniazdowe o szerokości 8 cm i wysokości 5 cm, położone na głębokości 52–65 cm pod powierzchnią[6]. Gryzonie te są najaktywniejsze przez dwie godziny po zmroku, potem sporadycznie przez resztę nocy. Zapasy są gromadzone w torbach policzkowych i transportowane do nory[8].
Rozmnaża się od stycznia do sierpnia, szczyt aktywności rozrodczej przypada na okres od marca do maja i jest zależny od temperatury otoczenia i dostępności pokarmu. Ciąża trwa 21–31 dni, w miocie rodzi się od 2 do 8 młodych (średnio 4,3). Samica typowo wydaje na świat jeden miot rocznie[6]. Kolejne pokolenie rodzi się średnio co 2–3 lata[3]. Młode przestają ssać mleko matki w wieku 30 dni, samice są zdolne do rozrodu w wieku 50 dni, a samce 150 dni[6].
Są to bardzo małe gryzonie; mierzą od 110 do 151 mm długości, typowo 131 mm. Masa ciała zawiera się w zakresie od 6,5 do 10,5 grama. Nie występuje dymorfizm płciowy[9].
Dzięki bardzo efektywnemu wykorzystaniu energii i wody zwierzę to może zamieszkiwać najsuchsze części Ameryki Północnej. Szczuroskocznik drobny nie musi pić wody, wystarczającą ilość uzyskuje z pożywienia w procesach metabolicznych. Kał i mocz zwierzęcia zawierają bardzo mało wody, co zmniejsza jej straty. Gryzonie te preferują najgorętsze dostępne środowiska[9], stwierdzono że bez większych problemów przeżywają miesiąc w temperaturze otoczenia równej 35 °C[10]. Latem przebywają w płytszych częściach systemu nor, zimą schodzą w głębsze partie, gdzie jest cieplej. Zimowe miesiące spędzają pod ziemią, często w stanie torporu, z obniżoną temperaturą ciała i tempem metabolizmu, żywiąc się zapasami nasion[9].
Występują sympatrycznie z wieloma innymi pustynnymi gryzoniami. Do drapieżników polujących na szczuroskoczniki należą węże, sowy i drapieżne ssaki, w tym gryzonie z rodzaju Onychomys[6].
W 1972 roku pięć szczuroskoczników drobnych brało udział w misji Apollo 17 w ramach eksperymentu Biocore na pokładzie modułu dowodzenia. Zostały one wybrane m.in. ze względu zdolność przetrwania bez wody pitnej i tolerancję wysokich temperatur. Eksperyment miał na celu ocenę zagrożenia przez promieniowanie poza atmosferą ziemską i gryzonie miały plastikowe dozymetry umieszczone pod skórą głowy (nie miało to szkodliwych efektów). Zostały one umieszczone w cylindrycznych pojemnikach, które zostały zaprojektowane tak, aby zminimalizować uderzenia zwierząt o ścianki w stanie nieważkości, ale też zapewniały im możliwość ruchu i jedzenia nasion w trakcie lotu. Wraz z astronautami okrążyły one Ziemię i Księżyc, po czym powróciły na Ziemię. Jeden gryzoń nie przeżył lotu. Dowódca Eugene Cernan opowiadał, że astronauci nazwali je żartobliwie „Fe, Fi, Fo, Fum i Phooey”[10][11].
Sześć innych szczuroskoczników drobnych poleciało na orbitę okołoziemską w misji Skylab 3 (w 1973 r.), dla zbadania wpływu lotu orbitalnego na rytm dobowy[12]. Zginęły one w wyniku awarii zasilania, 30 godzin po starcie[13].
Gatunek ten jest pospolity, choć populacja w Kalifornii Dolnej Południowej jest bardzo mała. Nie są znane zagrożenia dla tego gatunku, jego liczebność jest stabilna, a obszar występowania nie jest znacznie podzielony. Chociaż szczuroskocznik drobny nie jest objęty ochroną gatunkową, na obszarze jego występowania znajdują się tereny chronione. Jest on obecnie uznawany za gatunek najmniejszej troski[3].
Szczuroskocznik drobny (Perognathus longimembris) – gatunek gryzonia z rodziny karłomyszowatych, występujący w Ameryce Północnej.
Perognathus longimembris[2][3][4][5][6][7] är en däggdjursart som först beskrevs av Elliott Coues 1875. Perognathus longimembris ingår i släktet fickspringmöss och familjen påsmöss.[8][9] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1]
Denna gnagare blir 110 till 115 mm lång, inklusive en 53 till 83 mm lång svans. Den har 15 till 20 mm långa bakfötter och 5 till 7 mm långa öron.[10] Pälsen på ovansidan är kanelfärgad till krämfärgad, ibland med rosa skugga.[11][10] Det kan finnas en mörkare längsgående strimma på ryggens topp.[11] Svansen kan ha en mörkare ovansida eller den är enhetlig ljus. Långa hår vid svansens spets bildar en tofs. Hos Perognathus longimembris förekommer hår på främre delen av bakfötternas sula.[10] En population från regionen kring Los Angeles var större med en absolut längd av 125 till 136 mm och en svanslängd av 65 till 78 mm.[11]
Arten förekommer i sydvästra USA samt i nordvästra Mexiko, inklusive halvön Baja California. Habitatet utgörs av torra landskap i låglandet samt av halvöknar. Gnagaren hittas ofta i områden med växter av malörtssläktet (Artemisia).[1]
Perognathus longimembris skapar underjordiska tunnelsystem och vilar där på dagen. Arten letar under natten efter växtdelar och den äter även insekter.[1] Arten når i kulliga områden 750 meter över havet.[10]
Under den kalla årstiden stannar denna fickspringmus ofta i boet och den kan bli slö eller inta ett stelt tillstånd (torpor). Arten uppsöker boets djupa delar under vintern.[12] Den äter förrådet av frön som den förut transporterade till boet. I födan ingår bland annat frön från grobladssläktet, från ogräsmållor, från släktet Eriogonum samt från släktet svinglar. Honor har mellan januari och augusti (oftast mars till maj) en kull med 2 till 8 ungar. Dräktigheten varar 21 till 31 dagar. Ungarna diar sin mor cirka 30 dagar. Könsmognaden infaller för honor efter ungefär 50 dagar och för hannar efter cirka 150 dagar.[10]
Perognathus longimembris täcker hela vätskebehovet med födan och den behöver inte dricka.[12]
Arten delas in i följande underarter:[8]
Wilson & Reeder (2005) skiljer mellan 16 underarter.[4]
Wikimedia Commons har media som rör Perognathus longimembris.
Wikispecies har information om Perognathus longimembris.
Perognathus longimembris är en däggdjursart som först beskrevs av Elliott Coues 1875. Perognathus longimembris ingår i släktet fickspringmöss och familjen påsmöss. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.
Denna gnagare blir 110 till 115 mm lång, inklusive en 53 till 83 mm lång svans. Den har 15 till 20 mm långa bakfötter och 5 till 7 mm långa öron. Pälsen på ovansidan är kanelfärgad till krämfärgad, ibland med rosa skugga. Det kan finnas en mörkare längsgående strimma på ryggens topp. Svansen kan ha en mörkare ovansida eller den är enhetlig ljus. Långa hår vid svansens spets bildar en tofs. Hos Perognathus longimembris förekommer hår på främre delen av bakfötternas sula. En population från regionen kring Los Angeles var större med en absolut längd av 125 till 136 mm och en svanslängd av 65 till 78 mm.
Arten förekommer i sydvästra USA samt i nordvästra Mexiko, inklusive halvön Baja California. Habitatet utgörs av torra landskap i låglandet samt av halvöknar. Gnagaren hittas ofta i områden med växter av malörtssläktet (Artemisia).
Perognathus longimembris skapar underjordiska tunnelsystem och vilar där på dagen. Arten letar under natten efter växtdelar och den äter även insekter. Arten når i kulliga områden 750 meter över havet.
Under den kalla årstiden stannar denna fickspringmus ofta i boet och den kan bli slö eller inta ett stelt tillstånd (torpor). Arten uppsöker boets djupa delar under vintern. Den äter förrådet av frön som den förut transporterade till boet. I födan ingår bland annat frön från grobladssläktet, från ogräsmållor, från släktet Eriogonum samt från släktet svinglar. Honor har mellan januari och augusti (oftast mars till maj) en kull med 2 till 8 ungar. Dräktigheten varar 21 till 31 dagar. Ungarna diar sin mor cirka 30 dagar. Könsmognaden infaller för honor efter ungefär 50 dagar och för hannar efter cirka 150 dagar.
Perognathus longimembris täcker hela vätskebehovet med födan och den behöver inte dricka.
Perognathus longimembris là một loài động vật có vú trong họ Chuột kangaroo, bộ Gặm nhấm. Loài này được Coues mô tả năm 1875.[2]
Bài viết về một loài thuộc bộ Gặm nhấm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Perognathus longimembris là một loài động vật có vú trong họ Chuột kangaroo, bộ Gặm nhấm. Loài này được Coues mô tả năm 1875.
작은주머니생쥐(Perognathus longimembris)는 주머니생쥐과에 속하는 설치류의 일종이다. 멕시코의 바하칼리포르니아주와 소노라주, 미국의 애리조나주와 캘리포니아주, 아이다호주, 네바다주, 오리건주 그리고 유타주에서 발견된다.[1] 자연 서식지는 아열대 또는 열대 기후 지역의 건조한 저지대 초원이다. 흔한 종으로 특별한 위협은 없으며, 국제 자연 보전 연맹이 "관심대상종"으로 분류하고 있다.
_-_cropped.jpg)
