Guidance for identification
Pholiota gummosa, commonly known as the sticky scalycap,[2] is a common species of mushroom-forming fungus in the family Strophariaceae. It is found in Europe and North America, where it grows as a saprotroph on the rotting wood of deciduous trees, including trunks and roots. It can also grow on wood buried near the surface, making it seem as if it is fruiting in grass.[3]
The fungus was originally described by Wilhelm Gottfried Lasch in 1828,[4] as a member of the genus Agaricus. After being shuffled to several different genera in its taxonomic history, it was transferred to Pholiota by Rolf Singer in 1951.[5]
The fungus makes fruitbodies with straw-yellow to beige caps measuring 2–6 cm (0.8–2.4 in) in diameter. The crowded gills on the cap underside have an adnate attachment to the stipe. Initially pale yellow, they turn brownish in age as the spores mature. The mushroom makes a brown spore print. Spores are smooth, thin-walled, somewhat bean-shaped (subphaseoliform), and measure 6–8 by 3.5–4.5 µm.[6]
Pholiota gummosa, commonly known as the sticky scalycap, is a common species of mushroom-forming fungus in the family Strophariaceae. It is found in Europe and North America, where it grows as a saprotroph on the rotting wood of deciduous trees, including trunks and roots. It can also grow on wood buried near the surface, making it seem as if it is fruiting in grass.
Kalvashelokka (Pholiota gummosa) on kupera, keltainen ja kostealla säällä limainen helokkalaji. Sen heltat ovat vaalean kellanvalkoiset ja vanhemmiten ruskeat. Jalka on kellanvihreä ja siinä on rengas ja renkaan alapuolella pieniä ruskeita suomuja. Malto on kellanvalkoista. Sieni maistuu miedolta. Se kasvaa rykelminä nurmikoilla melko harvinaisena. [2]
Kalvashelokka (Pholiota gummosa) on kupera, keltainen ja kostealla säällä limainen helokkalaji. Sen heltat ovat vaalean kellanvalkoiset ja vanhemmiten ruskeat. Jalka on kellanvihreä ja siinä on rengas ja renkaan alapuolella pieniä ruskeita suomuja. Malto on kellanvalkoista. Sieni maistuu miedolta. Se kasvaa rykelminä nurmikoilla melko harvinaisena.
Capel fin-a a 8 cm, un pòch scajos da bes ciàir a brunastr ëdzora a un fond da giàun vërdastr a òcra olivastr. Lamele strèite, giaunastre ciàire peui brunastre. Gamba àuta fin-a a 10 cm e larga fin-a a 1 cm, con scajëtte drocante sota n'anel ch'a dura pòch, dël midem color dël capel. Carn da biancastra a limon o brunastr.
A chërs a bocc o isolà, dzora a detrit ëd bòsch soens anterà, da smijé terìcola.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Capel fin-a a 8 cm, un pòch scajos da bes ciàir a brunastr ëdzora a un fond da giàun vërdastr a òcra olivastr. Lamele strèite, giaunastre ciàire peui brunastre. Gamba àuta fin-a a 10 cm e larga fin-a a 1 cm, con scajëtte drocante sota n'anel ch'a dura pòch, dël midem color dël capel. Carn da biancastra a limon o brunastr.
AmbientA chërs a bocc o isolà, dzora a detrit ëd bòsch soens anterà, da smijé terìcola.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Łuskwiak słomkowy (Pholiota gummosa (Lasch) Singer) – gatunek grzybów należący do rodziny pierścieniakowatych[1].
Pozycja w klasyfikacji: Pholiota, Strophariaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w roku 1828 W.G. Lasch nadając mu nazwę Agaricus gummosus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w roku 1951 Rolf Singer, przenosząc go do rodzaju Pholiota[1].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.[3]
Średnica 2–5 cm, kształt początkowo wypukły, potem płaski, czasami z garbem. Barwa kremowa lub beżowa z żółtawym, słomkowym lub nieco zielonkawym odcieniem. Powierzchnia pokryta ciemnoochrowymi, włóknistymi łuskami, które jednak podczas deszczu często zostają zmyte i na starszych owocnikach często ich brak. Podczas deszczowej pogody powierzchnia jest lepka[4][5].
Przyrośnięte, w młodości kremowe, potem ochrowe[4].
Wysokość 3–8 cm, grubość 0,5–1 cm, kształt walcowaty, u podstawy nieco cieńszy. Początkowo pełny, potem pusty w środku. Powierzchnia o barwie śmietanowej lub bladobeżowej, z czerwonawym odcieniem u podstawy. Poniżej strefy pierścieniowej pokryta jest włóknistymi łuskami[4][5].
Cienki, elastyczny o barwie żółtawej lub kremowej. Smak łagodny, zapach niewyraźny[5].
Rdzawobrunatny. Zarodniki elipsoidalne, gładkie, o rozmiarach 5,5–8 × 3,5–4,5 μm z porami rostkowymi[4].
Najliczniejsze stanowiska podano w Europie. Jest tutaj szeroko rozprzestrzeniony, występuje od Hiszpanii po Islandię i Półwysep Skandynawski, gdzie dochodzi po 63,8 stopień szerokości geograficznej. Występuje także w środkowej części Ameryki Północnej, na jednym stanowisku w Australii[6] oraz w Azji[4]. W Polsce nie jest rzadki[3].
Rośnie w lasach na martwym drewnie[3] pod różnymi gatunkami drzew. Często wyrasta na próchniejącym, zagrzebanym w ziemi drewnie, co sprawia wrażenie, że rośnie na ziemi. Owocniki wytwarza od lata do jesieni[5].
Saprotrof[3], grzyb niejadalny[4].
.jpg)
_Singer_118899.jpg)
Łuskwiak słomkowy (Pholiota gummosa (Lasch) Singer) – gatunek grzybów należący do rodziny pierścieniakowatych.
