Die Goldleiste, der Violette Laufkäfer oder Violettrandige Laufkäfer (Carabus violaceus) ist ein Käfer aus der Familie der Laufkäfer (Carabidae).
Die Käfer erreichen eine Körperlänge von 22 bis 35 Millimetern und haben eine sehr variable Färbung und Oberflächenstruktur. Sie sind schwarz gefärbt, an den Rändern des Halsschildes und der Deckflügel (Elytren) ist meist ein rotvioletter, blauer oder blaugrüner Saum erkennbar. Der fein gerunzelte Halsschild ist dabei meist größerflächig in einer dieser Farben gefärbt. Die Deckflügel sind langgestreckt, oval und fein gekörnt. Manche Exemplare weisen feine Rippen auf ihnen auf, die durch Punktreihen getrennt sind. Die Fühler und Beine sind schwarz. Das vorletzte Glied der Labialpalpen hat mehr als zwei Borsten, der ähnliche Glatte Laufkäfer (C. glabratus) hat nur zwei solche Borsten.
Die Käfer kommen fast überall in Europa sowie nördlich des Polarkreises vor. Auch in Asien bis Ostsibirien und Japan sind sie verbreitet. Im Südwesten erstreckt sich ihre Verbreitung bis zu den Pyrenäen. Die Art neigt stark zur Bildung von Unterarten. Die einzelnen geographisch voneinander getrennten Unterarten wurden in der Eiszeit isoliert und haben sich seither gesondert entwickelt. An ihren Verbreitungsgrenzen (z. B. am Rhein) kreuzen sie sich. Die beiden wichtigsten Gruppen in Mitteleuropa sind die östliche violaceus-Gruppe mit gedrungener Gestalt und ungestreiften Elytren sowie die purpurascens-Gruppe, die die westliche Unterart darstellt. Ihr Körper ist schmaler und langgestreckter, die Elytren leicht gestreift. Die Käfer leben in lichten Wäldern, auf Wiesen und an der Küste, gelegentlich kommen sie auch in naturnahen Hausgärten vor. Die Imagines leben von Juni bis August.
Die Goldleiste ist, wie auch ihre Larven, dämmerungsaktiv und jagt am Waldboden. Dabei erbeutet sie sowohl juvenile Amphibien wie z. B. juvenile Feuersalamander als auch Schnecken, Insekten und Spinnen. Sie fressen aber auch frisches Aas und Pilze. Gerne verstecken sich die Käfer unter Moos und Steinen. Nach drei Häutungen verpuppt sich die Larve in einer Erdhöhle. Gegen die Feuchtigkeit des Bodens hat die Puppe eine besondere Schutzanpassung entwickelt. Auf ihrem Rücken befinden sich längere steife Borsten, die verhindern, dass die Puppe mit dem Boden in direkte Berührung kommt. Die Überwinterung findet sowohl im Larvenstadium als auch als Imago statt.
Die Goldleiste, der Violette Laufkäfer oder Violettrandige Laufkäfer (Carabus violaceus) ist ein Käfer aus der Familie der Laufkäfer (Carabidae).
Lilewô szczipówka (Carabus (Megodontus) violaceus) - to je dosc wiôldżi bączk z rodzëznë szczipówkòwatëch (Carabidae). Òna żëje np. w lasach m. jin. na Kaszëbach.
Carabus violaceus, sometimes called the violet ground beetle, or the rain beetle[1] is a nocturnal species of a beetle, from the family Carabidae.
The violet ground beetle is a non-shiny, black beetle that has violet or indigo edges to its smooth, oval elytra (wing cases) and thorax. Adult beetles are usually 20–30 mm (0.8–1.2 in). The beetles do not fly.[2]
The species can be found throughout Europe, and Japan.[2]
The species can be found in forests, parks, and gardens. They are nocturnal. Both adults and larvae feed on slugs, snails, worms and insects (presumably weevils).[2]
Carabus violaceus, sometimes called the violet ground beetle, or the rain beetle is a nocturnal species of a beetle, from the family Carabidae.
Carabus violaceus es una especie de insecto adéfago del género Carabus, familia Carabidae.[1] Fue descrita científicamente por Linnaeus en 1758.[1]
Habita en Albania, Austria, Bielorrusia, Bosnia y Herzegovina, Bulgaria, Croacia, Chequia, Dinamarca, Estonia, Finlandia, Francia, Alemania, Gran Bretaña, Grecia, Hungría, Irlanda, Italia, Letonia; Lituania, Macedonia, Moldavia, Noruega, Polonia, Rumania, Rusia, Serbia, Eslovaquia, Suecia, Suiza y Ucrania.[1]
El escarabajo de tierra violeta es un escarabajo negro poco brillante que tiene bordes violetas o índigo en sus élitros ovalados y lisos (cubiertas de las alas) y tórax.[2] Los escarabajos adultos suelen medir entre 20 y 30 mm (0,8 y 1,2 pulgadas),[2] aunque pueden alcanzar los 37 mm.[2] Los escarabajos adultos no vuelan.[2]
Carabus violaceus se encuentra comúnmente en en muchos sitios como bosques, campos abiertos y jardines, desde Europa hasta Japón.[2] Son de hábitos nocturnos y pueden moverse de un lugar a otro con rapidez.[2] Se sabe que a menudo cierto tipo de ácaros se suben en la cabeza de este escarabajo para ser transportados «a una posición más favorable de la que estaban».[2]
Se sabe que su dieta se compone básicamente de babosas.[2] Estas babosas se defienden utilizando grandes cantidades de mucosidad, sin embargo, Carabus violaceus contrarresta este ataque con fuertes golpes sobre el manto.[2] También se sabe que esta especie se alimenta de Otiorhynchus sulcatus.[2] Las larvas hibernan en invierno antes de su transformación en adultos; esta especie también se ve comúnmente en el otoño.[2]
_01.jpg)
Carabus violaceus es una especie de insecto adéfago del género Carabus, familia Carabidae. Fue descrita científicamente por Linnaeus en 1758.
Habita en Albania, Austria, Bielorrusia, Bosnia y Herzegovina, Bulgaria, Croacia, Chequia, Dinamarca, Estonia, Finlandia, Francia, Alemania, Gran Bretaña, Grecia, Hungría, Irlanda, Italia, Letonia; Lituania, Macedonia, Moldavia, Noruega, Polonia, Rumania, Rusia, Serbia, Eslovaquia, Suecia, Suiza y Ucrania.
El escarabajo de tierra violeta es un escarabajo negro poco brillante que tiene bordes violetas o índigo en sus élitros ovalados y lisos (cubiertas de las alas) y tórax. Los escarabajos adultos suelen medir entre 20 y 30 mm (0,8 y 1,2 pulgadas), aunque pueden alcanzar los 37 mm. Los escarabajos adultos no vuelan.
Carabus violaceus se encuentra comúnmente en en muchos sitios como bosques, campos abiertos y jardines, desde Europa hasta Japón. Son de hábitos nocturnos y pueden moverse de un lugar a otro con rapidez. Se sabe que a menudo cierto tipo de ácaros se suben en la cabeza de este escarabajo para ser transportados «a una posición más favorable de la que estaban».
Se sabe que su dieta se compone básicamente de babosas. Estas babosas se defienden utilizando grandes cantidades de mucosidad, sin embargo, Carabus violaceus contrarresta este ataque con fuertes golpes sobre el manto. También se sabe que esta especie se alimenta de Otiorhynchus sulcatus. Las larvas hibernan en invierno antes de su transformación en adultos; esta especie también se ve comúnmente en el otoño.
Violettjooksik (Carabus violaceus) on mardikaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.[1]
Sinikiitäjäinen (Carabus violaceus) on maakiitäjäisten heimoon kuuluva laji. Se on 2–3 cm:n pituinen ja väriltään musta. Peitinsiipien reunat ovat violetin hohtoiset ja niissä on hieman nystyjä. Toukat ja aikuismuoto talvehtivat. Lentoaika on kesäkuulta elokuulle. Sinikiitäjäistä tavataan kuivissa havumetsissä ja lehtimetsissä ja sitä tavataan joissakin paikoissa ympäri Suomen.[1]
Sinikiitäjäinen saalistaa luonnossa ainakin seuraavia: mänty-yökkönen (Panolis flammea), lehtinunna (Lymantria dispar) ja valepeltoetana (Deroceras reticulatum). [2]
Sinikiitäjäinen (Carabus violaceus) on maakiitäjäisten heimoon kuuluva laji. Se on 2–3 cm:n pituinen ja väriltään musta. Peitinsiipien reunat ovat violetin hohtoiset ja niissä on hieman nystyjä. Toukat ja aikuismuoto talvehtivat. Lentoaika on kesäkuulta elokuulle. Sinikiitäjäistä tavataan kuivissa havumetsissä ja lehtimetsissä ja sitä tavataan joissakin paikoissa ympäri Suomen.
Sinikiitäjäinen saalistaa luonnossa ainakin seuraavia: mänty-yökkönen (Panolis flammea), lehtinunna (Lymantria dispar) ja valepeltoetana (Deroceras reticulatum).
Carabus violaceus, le carabe violet, est une espèce de coléoptères de la famille des carabidés.
Cette espèce longue de 20 à 40 mm présente une couleur noirâtre avec des reflets métalliques bleus, violets ou verdâtres.
Les élytres sont lisses pour la sous-espèce violaceus en Europe centrale et rayés pour la sous-espèce purpurascens en Europe occidentale (France)[1].
Cet insecte peuple les bois et les forêts.
Le carabe violet se cache le jour sous les pierres ou les végétaux. Comme sa larve, il chasse la nuit les limaces, les escargots, les vers et autres invertébrés. L'imago est visible de juin à octobre.
Europe occidentale et centrale.
Carabus violaceus, le carabe violet, est une espèce de coléoptères de la famille des carabidés.
Il carabo violetto (Carabus violaceus (Linnaeus, 1758) è un coleottero appartenente alla famiglia dei Carabidi.[1]
I carabi raggiungono una lunghezza del corpo compresa tra 22 e 35 millimetri e hanno una struttura e una superficie del colore molto variabili. Sono di colore nero, ai bordi dello scudo del collo e le ali di copertura, di solito sono riconoscibili un orlo rosso-viola, blu o blu-verde. Lo scudo sul collo finemente rugoso è solitamente colorato in uno di questi colori su una vasta area. Le ali di copertura sono allungate, ovali e a grana fine. Alcuni esemplari presentano costole sottili, separate da file di punti. Le antenne e le zampe sono nere. Il penultimo arto dei palpi labiali ha più di due setole, lo scarabeo a terra liscia simile (C. glabratus) ha solo due di queste setole.[2]
Gli adulti e le loro larve sono attivi al crepuscolo e cacciano sul suolo della foresta. Ma si cibano anche di carogne e funghi freschi. A questa specie piace nascondersi sotto muschio e pietre. Dopo tre muta, la larva si accoppia in una grotta terrestre. Ci sono setole più rigide sulla schiena che impediscono alla bambola di entrare in diretto contatto con il pavimento. Lo svernamento avviene sia nella fase larvale che come un carabo adulto.
Compare a marzo e rimane attivo fino a ottobre, gli adulti vivono più di un anno e svernano negli alberi morti. Predilige foreste e pascoli umidi, fino al piano alpino ma si può rinvenire anche nei giardini. Gli adulti non volano.[2]
C. coriaceus è diffuso in Europa dalla Spagna alla Scandinavia estendendo il suo areale ad est alla Russia fino a nord del Circolo Polare Artico. Nel sud-ovest, la loro distribuzione si estende ai Pirenei. Non pervenuto nelle isole del Mediterraneo.[2]
Il carabo violetto (Carabus violaceus (Linnaeus, 1758) è un coleottero appartenente alla famiglia dei Carabidi.
Carabus violaceus (ook wel paarse loopkever of paarse schallebijter) is een kever uit de familie loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus. De soort wordt geplaatst in het ondergeslacht Megodontus. Het is een echt roofdier.
Deze kever heeft een vrij groot lichaam en een zwarte kleur met een wat violette glans op met name het halsschild en de randen van de dekschilden. De poten zijn groot en lang. Vooraan de kop zitten de stevige kaken. Hiermee worden prooidieren als slakken, wormen en insectenlarven in stukjes geknipt en opgegeten. Een paarse loopkever wordt 22 tot 35 millimeter groot.
Deze kever komt voor in vrijwel heel Europa, tot in Scandinavië en Groot-Brittannië. In Nederland en België is deze soort redelijk algemeen, hoewel plaatselijk zeldzaam. De habitat maakt deze soort weinig uit. Zo wordt de kever aangetroffen in bossen en parken maar ook in tuinen.
De paarse loopkever is nachtactief en schuilt overdag onder stenen en houtblokken, om 's nachts op jacht te gaan. Ook de larve is een roofdier maar is veel langzamer en wacht de prooi af. De imago is een zeer snelle renner waaraan maar weinig prooien ontsnappen. De vleugels van deze soort zijn rudimentair aanwezig, en hij kan daar niet mee vliegen.
Hoewel er weleens regenwormen worden gegeten, leeft deze soort voornamelijk van slakken en van aan wortels vretende insectenlarven, waardoor deze kever bij tuinders een goede reputatie geniet. De larve leidt een verscholen bestaan net onder de grond tussen bladeren of onder stenen. Na tien maanden verpopt de larve, en als de kever uit de pop komt aan het begin van de herfst begint deze gelijk aan de winterslaap om pas in de lente actief te worden.
Carabus violaceus (ook wel paarse loopkever of paarse schallebijter) is een kever uit de familie loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus. De soort wordt geplaatst in het ondergeslacht Megodontus. Het is een echt roofdier.
Fiolett jordløper (Carabus violaceus) er en av billene i delgruppen (underfamilien) jordløpere i familiegruppen løpebiller. Systematikken følger Carabidae of the World.[1]
Fiolett jordløper finnes i hele Europa og Midtøsten. Finnes i Norge, og er vanlig over det meste av landet.
Fiolett jordløper er omtrent 20-30 millimeter lang, svart, og kjennes lett på at sidekantene av brystskjoldet og dekkvingene har en klar metallisk fiolett farge. Av og til kan den fiolette fargen gå over i mer grønnlig, blålig eller gyllen gull. Slekten Carabus er slekten med de «ekte jordløperne». Beina er lange løpebein, kroppen er elegant bygd. Dekkvingene er ganske glatte uten lengderibber, men med en fin korning overflate. Antennens tredje og fjerde ledd med en lang børste/børster i spissen, mens leddene ellers er bare (nakne) og helt uten fine korte hår. (Krever forstørrelse for å se).
To andre arter i slekten Carabus ligner, begge er vanlige. Carabus glabratus er svært lik, men den mangler den fiolette sidestripen. Carabus problematicus lan ha en metallisk sidestripe, men har samtidig et tydelig lengdestripet mønster på dekkvingene. Den sistnevnte arten er vanlig i fjellet. Lærløperen kan også ligne, men kroppen er noe bredere og bevegelsene er ikke så hurtige (springer ikke like fort). Vanlig jordløper kan være svakt fiolett, men har lengderekker dannet av små fordypninger (punktrekker) på dekkvingene.
Fiolett jordløper er vanligvis nattaktiv og lever som predator på andre mindre dyr, som blant annet insekter og snegler. Den er ganske vanlig og lever helst i løvskog med rik vegetasjon. Overvintrer som voksen (imago), nedgravd i et hulrom under en stein eller en rot.
Den tilhører gruppen av insekter med fullstendig forvandling (holometabole insekter), som gjennomgår en metamorfose i løpet av utviklingen. Larvene er radikalt forskjellige fra de voksne i levevis og i kroppsbygning. Mellom larvestadiet og det voksne stadiet er et puppestadie, en hvileperiode, der billens indre og ytre organer endres.
Fiolett jordløper (Carabus violaceus) er en av billene i delgruppen (underfamilien) jordløpere i familiegruppen løpebiller. Systematikken følger Carabidae of the World.
Multimedia w Wikimedia Commons Biegacz fioletowy (Carabus (Megodontus) violaceus) – gatunek chrząszcza z rodziny biegaczowatych i podrodziny Carabinae.
Gatunek został opisany w 1758 roku przez Karola Linneusza[1][2]. Klasyfikowany jest obecnie w podrodzaju Megodontus, zaliczanym do podziału (subdivisio) Procrustomorphi w dziale (divisio) Multistriati[3].
Osiąga długość od 18[4] lub 22[5] do 34[4] lub 35[5] mm. Przedostatni człon głaszczków wargowych wieloszczeciniasty. Gula bez uszczecinionych punktów. Boczna krawędź przedplecza i pokryw silnie metalicznie fioletowa lub niebieska (do niebieskozielonej[4]). Pokrywy ma gładkie lub z podłużnymi homogenicznymi rzędami. Gatunek bardzo zmienny[5].
Jest drapieżnym polifagiem[6] polującym na inne owady oraz ich larwy, ślimaki i dżdżownice. Żywi się również świeżą padliną oraz grzybami. Aktywny nocą. W ciągu dnia ukrywa się w mchu, pod kamieniami lub kawałkami drewna. Larwy smukłe i długie podobnie jak dorosłe prowadzą nocą drapieżny tryb życia. Po trzech linieniach przepoczwarczają się w ziemi. Okres aktywności rozciąga się od czerwca do sierpnia.
Żyje w wilgotnych lasach liściastych i mieszanych, preferując gleby humusowe[7]. Zamieszkuje również łąki łęgowe oraz inne otwarte tereny. Preferuje tereny wilgotne natomiast zdecydowanie unika suchych.
W górach występuje także powyżej piętra lasau[7].
Gatunek palearktyczny. W Europie wykazany z Albanii, Andory, Austrii, Belgii, Bośni i Hercegowiny, Bułgarii, Białorusi, Czech, Chorwacji, Danii, Estonii, Finlandii, Francji, Grecji, Hiszpanii, Holandii, byłej Jugosławii, Luksemburgu, Liechtensteinu, Litwy, Łotwy, Macedonii, Mołdawii, Niemiec, Norwegii, obwodu kaliningradzkiego, Polski, europejskiej Rosji, Rumunii, Słowacji, Szwecji, Szwajcarii, Ukrainy, Węgier, Wielkiej Brytanii i Włoch[2][1]. Poza Europą znany z zachodniej Syberii[7], Kazachstanu i Gruzji[1].
Wyróżnia się 20 podgatunków tego biegacza[1]:
W Polsce występują C. v. violaceus i C. v. andrzejuscii[3].
Biegacz fioletowy (Carabus (Megodontus) violaceus) – gatunek chrząszcza z rodziny biegaczowatych i podrodziny Carabinae.
Purpurlöpare (Carabus violaceus) är en skalbagge i familjen jordlöpare (Carabidae). Ett annat namn på arten är violett jordlöpare.[1]
Purpurlöparen har nästan släta täckvingar. Täckvingarnas och halssköldens kanter är violettglänsande. Den är 22-35 mm lång.
Allmän i hela Sverige utom längst i norr. Finns i större delen av Europa. Arten är reproducerande i Sverige.[1]
Purpurlöparen är ett nattaktivt rovdjur som springer ifatt sina byten, som till exempel sniglar och andra småkryp. Även larven är ett rovdjur. På dagtid kan man hitta dem under stenar, bark eller liknande.
Wikimedia Commons har media som rör Purpurlöpare.
Wikispecies har information om Violett jordlöpare.
Denna insekts-relaterade djurartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Purpurlöpare (Carabus violaceus) är en skalbagge i familjen jordlöpare (Carabidae). Ett annat namn på arten är violett jordlöpare.
Carabus violaceus là một loài bọ cánh cứng hoạt động về đêm phân bố khắp châu Âu.[2] Loài ăn ố sên, giun và côn trùng.[2][3]
Bài viết về bọ cánh cứng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Carabus violaceus là một loài bọ cánh cứng hoạt động về đêm phân bố khắp châu Âu. Loài ăn ố sên, giun và côn trùng.
Carabus violaceus Linnaeus, 1758
Подвиды
Жужелица фиолетовая[1] (лат. Carabus violaceus) — вид жуков-жужелиц из подсемейства собственно жужелиц. Распространён в Европе и Азии (Казахстане, России)[2]. Взрослые насекомые длиной 20—34 мм. На надкрыльях имеются мелкие зёрнышки и синяя, фиолетовая или пурпурная каёмка[3].
Это заготовка статьи по энтомологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Жужелица фиолетовая (лат. Carabus violaceus) — вид жуков-жужелиц из подсемейства собственно жужелиц. Распространён в Европе и Азии (Казахстане, России). Взрослые насекомые длиной 20—34 мм. На надкрыльях имеются мелкие зёрнышки и синяя, фиолетовая или пурпурная каёмка.
.jpg)
