In Britain, the grey long-eared bat is protected by the Wildlife and Countryside Act of 1981 which makes it illegal to capture, injure, kill, or disturb a bat.
Other ways to conserve this population are to preserve old farm buildings and deciduous woodlands.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Females are heterothermic during early pregnancy but become homeothermic from mid-late pregnancy to birth. (Altringham 1996)
Because this species dwells mostly in man-made buildings, it is susceptible to different types of chemical poisons found in the timber used in architecture.
Perception Channels: tactile ; chemical
The only documented problem found with P. austriacus is that it tends to hibernate in buildings frequented by humans. It can be seen as a household pest because its droppings in attics may cover furniture and other possessions stored there. Contrary to popular belief, bats are not dirty but groom themselves often. Another potential problem is that bats carry rabies. In fact, one is much more likely to get rabies from an unvaccinated dog than from a bat.
Negative Impacts: household pest
Because this species is an insectivore, it can be said that they control insect populations in their geographic range.
Positive Impacts: controls pest population
Like most vespertilionids bats, these bats usually capture insects while flying by using a pouch formed by their tail membrane. Because they only fly after dark, P. austriacus rely heavily on echolocation in order to capture prey. Insects are usually the preferred dish although there have been cases where a bat in captivity was given only a small lizard and ate it. (Leen 1969)
Animal Foods: reptiles; insects
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
The grey long-eared bat is found in suitable habitat across Eurasia and northern Africa.
Biogeographic Regions: palearctic (Native ); oriental (Native ); ethiopian (Native )
P. austriacus can be found dwelling in caves, tall tropical flowers, old bird nests, under rocks, or more likely in tunnels and buildings with many crevices. They are rarely found deep in caves but spend most of the winter at the entrances. They also tend to return to the same roosting site year after year. P. austriacus can be found mostly in villages where there is an abundance of trees and warm old buildings. (Altringham,1996)
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest
Other Habitat Features: urban ; suburban
Range lifespan
Status: wild: 21 (high) years.
Range lifespan
Status: captivity: over 20 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 15.0 years.
This species strongly resembles another species in its genus, P. auritus, except for color. The fur of the P. austriacus is more grey than brown. Its face is also slightly larger. It has very broad wings and long ears measuring about 40 mm in length. Its ears are folded and tucked underneath its wings during the winter months of hibernation. (Nowak 1997)
Range mass: 5 to 20 g.
Average mass: 10 g.
Range length: 45 to 70 mm.
Average length: 58 mm.
Range wingspan: 35 to 52 mm.
Average wingspan: 44 mm.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Plecotus austriacus can stay in flight while hunting its prey and get back to its roosting site with no trouble from predators. The only effective predator on this bat is usually humans. Predation by birds is usually opportunistic. Predation by domestic cats is a threat to those bats dwelling in attics and rafters of old homes. (Nowak 1997)
Known Predators:
Members of this species practice sperm storage and delayed fertilization. The male and female copulate in the fall, whereupon sperm is stored in the uterus of the female. Ovulation and fertilization occur in the following spring. The young are born early in summer in order to have enough time to build enough fat from weaning to survive the winter. The female has only one reproductive cycle per year. During the developmental stage, the mother and offspring remain in their roosting sites for July and August. (Swift 1998 and Wilson 1997)
Range number of offspring: 1 to 4.
Range gestation period: 40 to 100 days.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 2 to 3 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 1 to 2 years.
Key Reproductive Features: seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous ; sperm-storing ; delayed fertilization
Boz palazqular yarasa (lat. Plecotus austriacus) — palazqulaqlar (lat. Plecotus) cinsinə aid yarasa növüdür.
Xarici görünüşcə qonur palazqulaq yarasaya çox oxşayır, tüklərində boz rəngin olması ilə ondan fərqlənir.
Arealı Avropanı, Şimali Afrikanı əhatə edərək, Fələstindən və Kiçik Asiyadan keçməklə Qərbi Çinə qədər uzanır. Qafqazda boz palazqulaq mozaik şəklində yayılmışdır. Azərbaycanda ilk dəfə 1981-ci ildə Qusar rayonunun Anıx kəndində 1100 m hündürlükdə tapılmışdır[1].
Boz palazqular yarasa (lat. Plecotus austriacus) — palazqulaqlar (lat. Plecotus) cinsinə aid yarasa növüdür.
Ar skouarnegell c'hris (Plecotus austriacus) a zo un askell-groc'hen eus Europa.
El ratpenat orellut meridional o ratpenat gris[1] (Plecotus austriacus) és un dels ratpenats més fàcils d'identificar, gràcies al gran desenvolupament de les seves orelles.
Les orelles, plegades endavant, sobrepassen en més d'un centímetre i mig l'extrem del musell. El tragus també és molt llarg, amb una amplada màxima de 6 mm i té forma de llanceta. Els pavellons de l'orella són fins i es toquen a nivell de la base, sobre el front. En posició de dormir queden plegats enrere sobre el cos i el tragus penja.
Pelatge llarg i de color gris, més clar pel ventre que pel dors. El musell, les orelles i el patagi són de color gris fosc i també presenta una màscara de color gris més fosc al voltant dels ulls. El tragus és del mateix color que el pavelló de l'orella.
Dimensions corporals: cap + cos (41 - 60 mm), cua (37 - 55 mm), avantbraç (36 - 44 mm) i envergadura alar (255 - 292 mm).
Pes: 5 - 13 g.
Regions arbrades i àrees obertes, no gaire allunyades dels llocs habitats. Evita els boscos extensos.
De caràcter antropòfil, és fàcil trobar-lo a les esquerdes dels murs, en cases abandonades i als campanars de les esglésies. Durant l'hivern es refugia en cavitats subterrànies, mai gaire allunyades dels seus refugis estivals.
Surt a caçar quan ja és de nit, amb un vol lent i oscil·lant, entre els 2 i els 5 m d'alçada, molt hàbil en espais reduïts.
Pot compartir el refugi amb el ratpenat de musell llarg i amb el ratpenat de ferradura petit.
El ratpenat orellut meridional o ratpenat gris (Plecotus austriacus) és un dels ratpenats més fàcils d'identificar, gràcies al gran desenvolupament de les seves orelles.
Netopýr dlouhouchý (Plecotus austriacus) je evropský druh netopýra.
Je rozšířen ve velké části Evropy. Podobá se netopýru ušatému. Je šedě hnědé barvy, dlouhý 4 až 6 cm, předloktí má 3,7 až 4,5 cm dlouhé a váží od 5 do 14 g.[3] Obývá níže položené lesy, jeskyně a lidská obydlí.
Hnízdiště obývají od dubna do října. Oblíbené jsou půdní prostory a jsou méně teplomilní než ostatní druhy, které obývají tyto prostory.[4]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Netopier sivý na slovenské Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu netopýr dlouhouchý ve Wikimedia Commons
Netopýr dlouhouchý (Plecotus austriacus) je evropský druh netopýra.
Je rozšířen ve velké části Evropy. Podobá se netopýru ušatému. Je šedě hnědé barvy, dlouhý 4 až 6 cm, předloktí má 3,7 až 4,5 cm dlouhé a váží od 5 do 14 g. Obývá níže položené lesy, jeskyně a lidská obydlí.
Hnízdiště obývají od dubna do října. Oblíbené jsou půdní prostory a jsou méně teplomilní než ostatní druhy, které obývají tyto prostory.
Das Graue Langohr (Plecotus austriacus) ist eine Art der Langohrfledermäuse (Gattung Plecotus).
Das Graue Langohr erreicht eine durchschnittliche Kopf-Rumpf-Länge von 41 bis 58 Millimetern, Maximallängen bis 60 Millimeter können auftreten. Der Schwanz ist 37 bis 55, maximal 57 Millimeter lang, und die Flügelspannweite beträgt 255 bis 292 Millimeter. Wie andere Langohrfledermäuse fallen die besonders ausgeprägten Ohren auf, die Längen von 31 bis 41 Millimeter erreichen und etwa 22 bis 24 Querfalten aufweisen. Das Körpergewicht liegt bei 5 bis 13 Gramm.
Im Aussehen und der Größe gleicht das Graue Langohr dem Braunen Langohr (Plecotus auritus), die Farbe des relativ langen Felles ist an der Haarbasis allerdings schiefergrau, wodurch die Oberseite eher grau ist und nur selten eine leichte bräunliche Färbung aufweist. Die Körperunterseite ist ebenfalls grau gefärbt. Auffallend ist die graue Maske um die relativ großen Augen, zudem ist die Schnauze des Tieres etwas länger und spitzer. Weitere Unterschiede finden sich in weniger auffallenden Merkmalen wie der kürzeren Zehenbehaarung, dem verdickten Penisende und der Penislänge.
Wie beim Braunen Langohr sind die Flügel relativ breit und die Armflughaut setzt an der Zehenwurzel an. Der Fußsporn (Calcar) ist so lang, dass er fast die Hälfte der Länge der Schwanzflughaut beträgt, ein Epiblema fehlt.
Das Graue Langohr ist in beinahe ganz Europa mit Ausnahme des Nordens verbreitet. Die nördliche Verbreitungsgrenze zieht sich dabei etwa entlang des 53. Breitengrads von Nordfrankreich durch die Niederlande und Norddeutschland sowie Nordpolen und die Ukraine, Nord- und Ostsee werden dabei nicht erreicht. Außerdem ist die Art im äußersten Süden Großbritanniens nachgewiesen. Im Süden reicht das Verbreitungsgebiet bis an die europäische und die nordafrikanische Mittelmeerküste sowie in die Türkei, zudem ist ein Großteil der im Mittelmeer liegenden Inseln von der Art besiedelt. Die Verbreitungsgebiete von Grauen und Braunen Langohren überschneiden sich in weiten Teilen, wobei das des Grauen Langohres nicht so weit nach Norden reicht und davor bis zum Mittelmeer im Süden geht. Auch mit Plecotus macrobullaris und deren beiden Unterarten, dem Alpen-Langohr und dem Kaukasischen Langohr gibt es Überschneidungen, wobei Letztere eher in den Höhenlagen der Gebirge leben.
Das Graue Langohr ist eine wärmeliebende Art, die sich bevorzugt in Kulturlandschaften aufhält. In Mitteleuropa lebt sie vor allem in Bereichen menschlicher Behausungen und in wärmeren Tallagen, während sie größere Waldbereiche weitgehend meidet. Die maximalen Höhenlagen, in denen diese Art angetroffen wurden, lagen in 1380 Metern NN.
Die Langohren sind ortstreu und legen entsprechend keine größeren Wanderungen zurück. Die Abstände zwischen den Winter- und Sommerquartieren betragen in der Regel etwa 20 Kilometer, die maximal ermittelten Wanderentfernungen liegen bei etwa 62 Kilometern.
Die Fledermäuse halten sich während des Sommers in ihren Sommerquartieren oder Wochenstuben auf, die sich in der Regel in Gebäuden befinden. Man findet sie vor allem in Dächern, wo sie teilweise frei im Dachfirst oder Spalten oder Balkenzwischenräumen leben. Die Quartiere werden teilweise auch von anderen Arten bewohnt, etwa vom Großen Mausohr (Myotis myotis) oder der Kleinen Hufeisennase (Rhinolophus hipposideros). Einzelne Tiere werden zudem in Höhlen und selten in Fledermauskästen angetroffen. Die Sommerquartiere dienen als Ausgangspunkt für die Jagd und als Ruheplatz für den Tag.
Die Winterquartiere finden sich meistens in Höhlen oder Kellern und Stollen mit gleichmäßigen Temperaturen von 2 bis 9 °C, selten bis 12 °C. Hier hängen die Tiere häufiger als die in den gleichen Quartieren überwinternden Braunen Langohren frei an der Wand, wobei sie meistens einzeln und nur selten in kleinen Gruppen von zwei bis fünf Tieren auftreten. Ihren Winterschlaf halten die Grauen Langohren von September / Oktober bis März / April.
Das Graue Langohr jagt während der Nacht. Der Ausflug aus dem Sommerquartier findet dabei mit dem Einbruch der Dunkelheit statt. Die Beute wird vor allem im freien Luftraum erbeutet, wobei die Langohren als geschickte Flieger mit flatterhaftem Flug gelten. Dabei betragen die Fluggeschwindigkeiten 10 bis 30 km/h und die Flughöhen zwischen 0,5 und 10 Meter. Zudem sammeln sie auch Beutetiere von Blättern, die sie mit dem Ultraschallsystem erkennen können.
Als Nahrung dienen vor allem Schmetterlinge, vor allem Noctuidae, die zwischen 70 und 90 Prozent der Nahrung ausmachen. Außerdem jagen sie Zweiflügler, Käfer und andere Insekten.
Die Paarungszeit des Grauen Langohrs liegt im September und damit kurz vor dem Beginn des Winterschlafes. Die Paarungen finden entsprechend in den Winterquartieren statt. Im Sommer finden sich die Weibchen in relativ kleinen Gruppen von 10 bis 30, in Ausnahmefällen bis 100, Tieren in den Wochenstuben in Hausdächern zusammen. Wochenstuben in Bäumen oder Fledermauskästen sind bislang nicht entdeckt worden. Die Jungtiere kommen Mitte bis Ende Juni zur Welt.
Die Weibchen erreichen ihre Geschlechtsreife im zweiten Lebensjahr, die Männchen wahrscheinlich bereits früher. Das Maximalalter der Tiere liegt bei etwa 25,5 Jahren.
Die Bestände des Grauen Langohrs werden in der Roten Liste das Bundesamtes für Naturschutz von 2020 als "vom Aussterben bedroht" bezeichnet, mit starker Abnahme. Als Gründe gelten hier vor allem die Verbauung und Zerstörung der Quartiere sowie die Verwendung von giftigen Pestiziden und Holzschutzmitteln.[1]
Mit dem Erstausgabetag 1. August 2019 gab die Deutsche Post AG in der Serie Für die Jugend ein Postwertzeichen im Nennwert von 95 + 40 Eurocent mit dem Abbild des Grauen Langohrs heraus. Der Entwurf stammt vom Grafiker Thomas Serres aus Hattingen.
Das Graue Langohr (Plecotus austriacus) ist eine Art der Langohrfledermäuse (Gattung Plecotus).
The grey long-eared bat (Plecotus austriacus) is a fairly large European bat. It has distinctive ears, long and with a distinctive fold. It hunts above woodland, often by day, and mostly for moths. In captivity, it has also been recorded to eat small lizards.[2] It is extremely similar to the more common brown long-eared bat, and was only distinguished in the 1960s, but has a paler belly.
Its main foraging habitats are lowland meadows and marshes.[3] It locates its insect prey via echolocation. The frequencies used by this bat species for echolocation lie between 18–45 kHz, have most energy at 28 kHz and have an average duration of 5.8 ms.[4]
Distributed throughout all of Europe, except for the Scandinavian Peninsula. [5]
It is currently listed as near-threatened by the IUCN. It has a large geographic range and it is considered relatively common. In most of the countries where it is found, it is protected from intentional harm by legislation. While Continental European distributions are not threatened, a 2013 study found this species was close to extinction in the United Kingdom.
One possible reason for its decline in the UK is the loss of foraging habitat.[3] It is currently a focus within the Back from the Brink conservation project which aims to increase foraging habitat around known roost sites.[6] This species may also be threatened by climate change in Southern Europe.
One researcher noted, "long-lived, slow-reproducing species with smaller population sizes are not likely to be able to adapt to future climate change fast enough through the spread of new mutations arising in the population." In the future, it may be necessary for humans to relocate bats to suitable areas as climate changes.[7]
The grey long-eared bat (Plecotus austriacus) is a fairly large European bat. It has distinctive ears, long and with a distinctive fold. It hunts above woodland, often by day, and mostly for moths. In captivity, it has also been recorded to eat small lizards. It is extremely similar to the more common brown long-eared bat, and was only distinguished in the 1960s, but has a paler belly.
El murciélago orejudo gris (Plecotus austriacus) es un murciélago de la familia de los vespertiliónidos. Hasta 1960 se consideró al murciélago orejudo gris como una subespecie del murciélago orejudo dorado (P. auritus).
P. austriacus es un murciélago de tamaño medio, de orejas muy grandes unidas a la cabeza por sus bordes internos. El dorso es de color gris oscuro y la zona ventral es blanquecina o gris muy pálida, de ahí su nombre. Las hembras son por lo general algo mayores. Las medidas del cuerpo van desde los 37 a los 45 mm y desde los 6,5 a los 15 gramos de peso.
Emite pulsos de ecolocalización en FM desde los 85 hasta los 25 kHz. La intensidad de esos sonidos es muy débil, y su alcance apenas supera los 5 metros; son indistinguibles de los de P. auritus.
La fórmula dentaria de P. austriacus es 2.1.2.3 3.1.3.3 {displaystyle {frac {2.1.2.3}{3.1.3.3}}} 
Una forma considerada antaño como subespecie de P. austriacus ha sido elevada al rango de especie, al menos en lo que se refiere a las poblaciones de los Alpes: se trata de la llamada antes P. austriacus macrobullaris (Kuzyakin, 1965), nominada ahora como Plecotus macrobullaris.
Se extiende por Eurasia occidental, norte de África y Asia menor, desde Madeira y las costas atlánticas de la península ibérica, Francia y sur de Inglaterra hasta Mongolia y el oeste de China. En África se le encuentra desde Marruecos hasta Egipto, Sudán y Etiopía, incluyendo las islas de Cabo Verde. En Europa es más abundante en el dominio de clima mediterráneo, aunque llega a alcanzar los Países Bajos, Alemania, Polonia y el extremo meridional de Escandinavia.
Son muy variados, desde bosques y áreas semiforestales a zonas cultivadas y paisajes abiertos sin cobertura arbórea. Sus preferencias por ambientes forestales son menores que en el orejudo dorado y están más ligadas al hábitat humano. Es una especie relativamente térmofila, en términos generales, habita en cotas de menor altitud que P. auritus.
La constante pérdida de refugios de reproducción debido a la remodelación o derribo de edificios, la restauración de bajocubiertas o la reutilización o cierre de minas abandonadas; también la persecución por parte de los habitantes de edificios donde muchas de estas colonias se ubican. La utilización de insecticidas al habitar, principalmente, hábitat muy humanizados.
El murciélago orejudo gris (Plecotus austriacus) es un murciélago de la familia de los vespertiliónidos. Hasta 1960 se consideró al murciélago orejudo gris como una subespecie del murciélago orejudo dorado (P. auritus).
P. austriacus es un murciélago de tamaño medio, de orejas muy grandes unidas a la cabeza por sus bordes internos. El dorso es de color gris oscuro y la zona ventral es blanquecina o gris muy pálida, de ahí su nombre. Las hembras son por lo general algo mayores. Las medidas del cuerpo van desde los 37 a los 45 mm y desde los 6,5 a los 15 gramos de peso.
Emite pulsos de ecolocalización en FM desde los 85 hasta los 25 kHz. La intensidad de esos sonidos es muy débil, y su alcance apenas supera los 5 metros; son indistinguibles de los de P. auritus.
La fórmula dentaria de P. austriacus es 2.1.2.3 3.1.3.3 {displaystyle {frac {2.1.2.3}{3.1.3.3}}}
Una forma considerada antaño como subespecie de P. austriacus ha sido elevada al rango de especie, al menos en lo que se refiere a las poblaciones de los Alpes: se trata de la llamada antes P. austriacus macrobullaris (Kuzyakin, 1965), nominada ahora como Plecotus macrobullaris.
Hegoaldeko belarrihandi grisa (Plecotus austriacus) Vespertilionidae familiako saguzarra da, Europan bizi dena. Bere ezaugarri nagusia belarri handiak izatea da[1].
Belarrihandi grisa Plecotus generoko Euskal Herriko hiru belarrihandietako bat da. 1960ko hamarkadan eman zitzaion espezie kalifikazioa, ordura arte iparraldeko belarrihandi arrearen (Plecotus auritus) azpiespezietzat jotzen baitzen. Izan ere, aipatutako bi espezieak eta Pirinioetako alpetar belarrihandirak (P. macrobullaris) oso antzeko morfologia dute. Euskal Herriko eremu guztian aurki daiteke, eta ez dago belarrihandi arrea bezain beste baso-inguruneei lotua; aitzitik, gizakiak eraldatutako eremuetan ohikoa da[2].
Tamaina ertaineko saguzarra da, gainerako belarrihandien tamaina berekoa. Besagainaren luzera 37 – 45 mm artekoa da, eta 6,5 eta 15 gramo bitarteko pisua izan ohi dute. Plecotus generoko espezie guztiek bezala, oso belarri handiak ditu, bezagainaren luzeraren adinakoak, ia-ia. Aktibo ez dagoenean –hibernatzen, esate baterako– bizkar aldera etzaten ditu, eta hegan egitean edo ekokokatzean besterik ez ditu tente jartzen. Belarrien aurrealdean trago luze eta erpin-zorrotza izan ohi du. Ilajea gris iluna da bizkarraldean, eta gris argia sabelaldean. Gazteen kolorazioa apalagoa izan ohi da. Hortz formula 2.1.2.3 3.1.3.3 {displaystyle {frac {2.1.2.3}{3.1.3.3}}}
Oso zaila da Euskal Herriko hiru belarrihandi-espezieak morfologikoki bereiztea. Zenbait ale itxura orokorraz espezie bati edo besteari atxikitzerik badagoen arren, badira hainbat ale oso ezaugarri nahasiak izaten dituztenak. Kasu horietarako hainbat neurri biometriko hartzea ezinbestekoa da. Belarrihandi grisa belarrihandi arretik bereizteko erabiltzen den neurri biometriko nagusia tragoaren zabalera da. P. austriacus-en tragoaren zabalera 6,6 mm-tik gorakoa da, eta P. auritusena hortik beherakoa.
Maiztasun modulatuko (FM) ekokokapen-deiak igortzen ditu, 70 eta 20 kHz bitartekoak. Bi harmoniko emititzen ditu, lehenengoa 35 eta 20 kHz artekoa eta bigarrena 70 eta 38 kHz artekoa. Soinuen intentsitatea oso baxua izan ohi du, eta nekez iristen da 5 metro baino haratuago. Ezinezkoa da ekokokapen-deien bitartez Plecotus espezieak bereiztea.
Mendebaldeko Europatik hasi eta Txina mendebalderaino hedatzen da espezie honen banaketa-eremua. Iparraldeko muga Ingalaterra eta Eskandinavia hegoaldean du, eta hegoaldekoa Sudanen, Etiopian eta Cabo Verde uhartedian [3].
Euskal Herrian eremu guztian aurki daiteke[4], itsas mailatik 1800 metro arte.
Habitat ezberdin ugaritan aurki daiteke espezie hau, bere generokideak ez bezala. P. auritus oso basotiarra da eta P. macrobullaris mendietako larreetan bizi ohi da. P. austriacus, aldiz, basoetan, estaldura gutxiko inguruneetan eta zuhaitzik gabeko eremuetan ere bizi daiteke. Gizakiak eraldatutako eremuetan ere ohikoa da, eta maiz hartzen ditu gordelekutzat giza eraikin zaharretako arrakalak eta teilatuetako habe-arteak. Itsas mailatik 2.000 metro arteko eremuetan aurkitu da.
Noctuidae familiako sits handiak ehizatzen ditu batez ere, %70 eta 100 artean. Dipteroak eta koleopteroak ere jaten ditu. Hegan doazen harrapakinak ehizatzen ditu normalean[5][6].
Araldia irailean izaten da, eta, negua kobazuloetan hibernatu ostean, emeak ekaina inguruan biltzen dira 10-30 ale inguruko ugal koloniatan. Kume gehienak ekaineko bigarren hamabostaldian jaiotzen dira; banaka, normalean. Kumeek bi hilabete inguru igarotzen dute gordelekuan edo amaren sabelera itsatsita, eta abuztua erdialdean lortzen dute lehen hegaldia egitea.
Ohiko bizi-luzetasuna 5 eta 9 urte artekoa da, nahiz eta 20 urtetik gorako aleak ere ezagutzen diren[7].
Eme kumatzaileak alde batera utzita, gainerakoan espezie oso bakartia da, hil hotzetan batez ere[8][4]. Arrak eta emeak udaren amaieran (hainbat lekutan uztailean ere ziurtatu dira kopulak) eta udazkenaren hasieran besterik ez dira elkartzen, araldian, hain zuzen. Orduan gertatzen dira kopulak. Bakarka edo talde txikitan hibernatzen dute. Espezie sedentarioa da: oso gutxi mugitzen da gordelekutik, ehizatzean 5 km baino gutxiago. Mugimendu ohikoenak udako eta neguko gordelekuen artekoak izan ohi dira.
Bi kapar espeziek parasitatzen dute espezie hau: Ixodes vaspertionis eta Spinturnix plecotinus.
IUCN erakundearen arabera espezie honen kontserbazio-egoera ona da. EAEko katalogoan interes bereziko espezietzat katalogaturik dago.[9]
Hegoaldeko belarrihandi grisa (Plecotus austriacus) Vespertilionidae familiako saguzarra da, Europan bizi dena. Bere ezaugarri nagusia belarri handiak izatea da.
Belarrihandi grisa Plecotus generoko Euskal Herriko hiru belarrihandietako bat da. 1960ko hamarkadan eman zitzaion espezie kalifikazioa, ordura arte iparraldeko belarrihandi arrearen (Plecotus auritus) azpiespezietzat jotzen baitzen. Izan ere, aipatutako bi espezieak eta Pirinioetako alpetar belarrihandirak (P. macrobullaris) oso antzeko morfologia dute. Euskal Herriko eremu guztian aurki daiteke, eta ez dago belarrihandi arrea bezain beste baso-inguruneei lotua; aitzitik, gizakiak eraldatutako eremuetan ohikoa da.
Harmaakorvayökkö (Plecotus austriacus) on eurooppalainen isokorvainen lepakkolaji. Se saalistaa enimmäkseen päiväsaikaan perhosia. Laji on melko samannäköinen kuin korvayökkö, mutta sillä on vaaleampi vatsan alue.
Harmaakorvayökkö (Plecotus austriacus) on eurooppalainen isokorvainen lepakkolaji. Se saalistaa enimmäkseen päiväsaikaan perhosia. Laji on melko samannäköinen kuin korvayökkö, mutta sillä on vaaleampi vatsan alue.
Plecotus austriacus
L'Oreillard gris (Plecotus austriacus) est une espèce de chauves-souris du genre Plecotus, si semblable à l'Oreillard roux que la distinction est affaire de spécialiste. Ainsi, bien que décrit en 1829, l'oreillard gris n'a été reconnu comme espèce distincte de son homonyme roux qu'en 1960[1].
L'oreillard gris, tout comme l'oreillard roux, est une espèce européenne endémique. Toutefois, l'oreillard gris ne dépasse pas les latitudes de 51°N en Angleterre et 53°N en Allemagne et en Pologne. Il est absent dans les Pays baltes et en Russie, bien que signalé en Crimée. Présent dans toute la péninsule ibérique, et dans les grands îles de la Méditerranée occidentale la Sicile exceptée, on ne le rencontre pas en Méditerranée orientale, ni à l'extrême sud de la péninsule Balkanique et son statut en Turquie reste à préciser[1].
En France, l'espèce est présente dans tous les départements français, mais reste rare en Île-de-France, dans le Nord et la Picardie[1]. En Belgique, il ne fait que des apparitions sporadiques. En Suisse, sa présence est exceptionnelle dans le Nord du pays et sa répartition méridionale reste mal connue : il a été signalé dans 9 cantons du Sud et de l'Ouest du pays.
D'une manière générale, cette espèce est plus méridionale que son cousin l'oreillard roux. Son nom scientifique auster rappelant cette tendance méridionale[2]. Les sous espèces décrites en Asie et en Égypte[3] seraient selon des recherches récentes des espèces distinctes.
Grande espèce parmi le groupe des oreillards, on le distingue de l'oreillard roux par son masque facial plus sombre, l'absence de bourrelet sur la lèvre inférieure (l'oreillard roux possédant un bourrelet clair) et la présence, entre les deux yeux, d'une protubérance de taille inférieure à un œil. De profil, son museau parait long et plat alors qu'il est court et boursouflé chez l'oreillard roux.
Trois sous-espèces sont présentes en Europe : Plecotus austriacus austriacus (la sous-espèce nominale), Plecotus austriacus hispanicus (présente dans la péninsule ibérique) et Plecotus austriacus meridionalis (signalée en Slovénie).
D'autres taxons ont été rattachés à l'Oreillard gris en tant que sous-espèces, mais ont été élevées au rang d'espèces distinctes, notamment à l'aide d'outils génétiques au début du XXIe siècle. Ainsi, l'Oreillard montagnard (Plecotus macrobullaris), l'Oreillard des Balkans (Plecotus kolombatovici), l'Oreillard de Tenerife (Plecotus teneriffae) et l'Oreillard sarde (Plecotus sardus), l'Oreillard de l'Himalaya (Plecotus wardi)[4] autrefois considérés comme des sous-espèce de l'oreillard gris s'avèrent être des espèces à part entière[1]. Il en irait de même pour les oreillards gris d'Asie Centrale (Plecotus austriacus turkmenicus), pour la sous-espèce signalée au sud ouest de la Chine : Plecotus austriacus ariel[5], et pour Plecotus austriacus christii (ou oreillard d'Égypte)[3],[6].
Il s'agit d'une espèce sédentaire.
Réputée thermophile et anthropophile, cette espèce est absente des grands massifs forestiers et des zones d'altitude au nord et dans l'Est de la France et apprécie les zones ouvertes ou les zones présentant une mosaïque de bois, de cultures et de villages. En Alsace, 1/3 des individus capturés entre 2000 et 2011 l'a été à proximité des villages[1].
L'oreillard aime chasser en milieu ouvert où il capture notamment des papillons de nuit (Noctuidae, Geometridae, etc.). Il est alors courant de trouver des ailes de papillons au sol dans les sites occupés par l'espèce. Toutefois, il capture également des proies posées dans la végétation, un mode de chasse également fréquemment utilisé par l'oreillard roux ce qui vaut à ces 2 espèces le qualificatif de glaneur.
La reproduction de l'espèce a lieu au printemps ou en été. Les nurseries sont installées dans des fissures ou dans des bâtiments (combles, édifices religieux). L'oreillard gris est connu pour cohabiter avec d'autres chauves-souris telles que le grand murin, le petit rhinolophe ou la sérotine commune[1].
En France, l'oreillard gris n'est pas une espèce menacée et est donc classé comme "préoccupation mineure" dans la liste rouge pour la conservation de la nature (UICN). En Allemagne, l'espèce est menacée ou en danger d'extinction dans de nombreux länder. La réfection des édifices religieux, le traitement chimique des charpentes des clochers et des combles, la mise en place de grillages anti-pigeons, le trafic routier, les chats domestiques et les insecticides agricoles ingérés par cet insectivore constituent les principales menaces pour cette espèce. L'effraie des clochers est également un prédateur occasionnel de l'oreillard gris[1].
L'espèce est protégée[7] sur l'ensemble du territoire français . Elle est également inscrite à l'annexe IV de la Directive Habitat-Faune-Flore.
Plecotus austriacus
L'Oreillard gris (Plecotus austriacus) est une espèce de chauves-souris du genre Plecotus, si semblable à l'Oreillard roux que la distinction est affaire de spécialiste. Ainsi, bien que décrit en 1829, l'oreillard gris n'a été reconnu comme espèce distincte de son homonyme roux qu'en 1960.
Is ainmhí í an ialtóg fhadchluasach liath (Plecotus austriacus). Mamach atá ann, dúchasach ar fud dheisceart agus lár na hEorpa. Itheann sí liatháin sa chuid is mó.
O morcego orelludo meridional (Plecotus austriacus), é un morcego da familia Vespertilionidae, considerada ata 1960. É un morcego de tamaño medio, de orellas moi grandes unidas á cabeza polos seus bordos internos. O dorso é de cor gris escuro e a zona ventral é esbrancuxada ou gris moi pálida, de aí o seu nome. As femias son polo xeral algo maiores. As medidas do corpo van desde os 37 aos 45 mm e desde os 6,5 aos 15 gramos de peso. Emite pulsos de ecolocalización en FM desde 85 a 25 kHz, a intensidade destes sons é moi débil e o seu alcance apenas supera os 5 metros, son indistinguibles.
Esténdese por Eurasia occidental, norte de África e Asia Menor, desde Madeira e as costas atlánticas da Península Ibérica, Francia e sur de Inglaterra ata Mongolia e o oeste de China. En África atópaselle desde Marrocos ata Exipto, Sudán e Etiopía, incluíndo as illas de Cabo Verde. En Europa é máis abundante no dominio de clima mediterráneo, aínda que chega a alcanzar os Países Baixos, Alemaña, Polonia e o extremo meridional de Escandinavia.
Son moi variados, desde bosques e áreas semiforestais a zonas cultivadas e paisaxes abertas sen cobertura arbórea. Os seus preferencias por ambientes forestais son menores que no orelludo dourado e están máis ligadas ao hábitat humano. É unha especie relativamente térmofila, en términos xerais, habita en cotas de menor altitude.
A constante perdida de refuxios de reprodución debido á remodelación ou derriba de edificios, a restauración de baixocubertas ou a reutilización ou pechadura de minas abandonadas, tamén a persecución por parte dos habitantes de edificios onde moitas destas colonias sitúanse. A utilización de insecticidas ao habitar, principalmente, hábitat moi humanizados.
O morcego orelludo meridional (Plecotus austriacus), é un morcego da familia Vespertilionidae, considerada ata 1960. É un morcego de tamaño medio, de orellas moi grandes unidas á cabeza polos seus bordos internos. O dorso é de cor gris escuro e a zona ventral é esbrancuxada ou gris moi pálida, de aí o seu nome. As femias son polo xeral algo maiores. As medidas do corpo van desde os 37 aos 45 mm e desde os 6,5 aos 15 gramos de peso. Emite pulsos de ecolocalización en FM desde 85 a 25 kHz, a intensidade destes sons é moi débil e o seu alcance apenas supera os 5 metros, son indistinguibles.
L’orecchione meridionale od orecchione grigio (Plecotus austriacus J. Fischer, 1829) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso in Europa.[1][2]
Pipistrello di piccole dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 41 e 58 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 37 e 45 mm, la lunghezza della coda tra 37 e 55 mm, la lunghezza del piede tra 7 e 10 mm, la lunghezza delle orecchie tra 37 e 42 mm e un peso fino a 14 g.[3]
La pelliccia è lunga e soffice. Le parti dorsali sono grigio scure con la punta dei peli più scura, mentre le parti ventrali sono grigiastre, talvolta con dei riflessi giallastri. La base dei peli è ovunque nerastra. Il muso è conico e ricoperto completamente di peli scuri. Le orecchie sono enormi, ovali, nerastre, unite sulla fronte da una sottile membrana cutanea. Il trago è lungo circa la metà del padiglione auricolare, affusolato e con l'estremità smussata. Le membrane alari sono bruno-grigiastre scure. Le dita dei piedi sono marroni scure, cosparse di corti peli brunastri e munite di artigli corti. La coda è lunga ed inclusa completamente nell'ampio uropatagio.
Emette ultrasuoni ad alto ciclo di lavoro sotto forma di impulsi di breve durata a frequenza modulata iniziale di 45 kHz e finale di 20 kHz.
In estate si rifugia sotto i tetti spesso insieme al ferro di cavallo minore e al vespertilio maggiore e più raramente all'interno di grotte ed altre cavità sotterranee. In inverno preferisce cavità sotterranee naturali o artificiali a temperature di 2-9 °C, relativamente più calde rispetto all'orecchione comune dove forma piccoli gruppi di 2-5 individui oppure sverna solitariamente. Forma vivai di 10-30, fino a 100 femmine. È una specie sedentaria con spostamenti massimi di 62 km tra i siti invernali ed estivi.
Si nutre di insetti, particolarmente lepidotteri nottuidi e in misura minore di ditteri.
Danno alla luce un piccolo alla volta da metà a fine giugno. Gli accoppiamenti avvengono da settembre a metà ottobre. L'aspettativa di vita può arrivare fino a 25 anni e mezzo.
Questa specie è diffusa in gran parte dell'Europa occidentale, centrale e sud-orientale. È presente in Portogallo, isola di Madeira, Spagna, Isole Baleari, Francia, Corsica, Belgio, Paesi Bassi meridionali, Lussemburgo, Gran Bretagna sud-occidentale, Svizzera, Italia settentrionale e centrale, Sicilia, Sardegna, Austria; Germania e Polonia centrali e meridionali, Repubblica Ceca, Slovacchia, Ungheria, Slovenia, Bosnia ed Erzegovina, Croazia, Montenegro, Macedonia, Serbia, Albania settentrionale, Grecia nord-orientale, Bulgaria, Romania, Moldavia, Ucraina occidentale, Svezia meridionale e Turchia europea.
Vive nelle zone agricole e negli abitati, boschi mediterranei e lecceti fino a 2.000 metri di altitudine.
La IUCN Red List, considerato il vasto areale e la popolazione presumibilmente numerosa, sebbene alcune popolazioni siano soggette ad un declino, classifica P.austriacus come specie a rischio minimo (LC).[1]
L’orecchione meridionale od orecchione grigio (Plecotus austriacus J. Fischer, 1829) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso in Europa.
Pilkasis ausylis (lot. Plecotus austriacus, angl. Grey Long - eared Bat, vok. Graue Langohr) lygianosinių (Vespertilionidae) šeimos šikšnosparnis. 5-6 cm ilgio, 7-14 g. svorio. Labai panašus į rudąjį ausylį, tik jis pilkesnis, snukutis juodas, kailis nugaros pusėje tankesnis. Santykinai didelės akys.
Paplitęs beveik visoje Europoje, išskyrus šiaurę, pietuose paplitimo arealas siekia Viduržemio jūrą.
Pilkasis ausylis (lot. Plecotus austriacus, angl. Grey Long - eared Bat, vok. Graue Langohr) lygianosinių (Vespertilionidae) šeimos šikšnosparnis. 5-6 cm ilgio, 7-14 g. svorio. Labai panašus į rudąjį ausylį, tik jis pilkesnis, snukutis juodas, kailis nugaros pusėje tankesnis. Santykinai didelės akys.
Paplitęs beveik visoje Europoje, išskyrus šiaurę, pietuose paplitimo arealas siekia Viduržemio jūrą.
De grijze grootoorvleermuis (Plecotus austriacus) is een vleermuis uit het geslacht grootoorvleermuizen (Plecotus) en de familie gladneuzen (Vespertilionidae). Het is een middelgrote vleermuis met opvallend (31 tot 41 millimeter) grote oren. Dit dier komt voor in Europa.
De oren zijn langer en ronder dan bij de verwante bruine grootoorvleermuis (Plecotus auritus). Ook heeft de grijze grootoor een iets langere snuit en zijn de tenen op de haren korter. Hij heeft een lange donkergrijze vacht. Op de bovenzijde is hier en daar een bruine glans, de onderzijde is wit. De snuit en bovenlip zijn chocoladebruin tot zwart, en langs de ogen loopt een grijs masker. De oren en vleugels zijn donkergrijs van kleur.
De kop-romplengte is 40 tot 58 millimeter, met een 37 tot 55 millimeter lange staart. De spanwijdte is 255 tot 300 millimeter. De grijze grootoorvleermuis weegt 7 tot 14 gram. De dieren zijn zwaarder in de herfst en winter, en de vrouwtjes zijn zwaarder dan mannetjes.
De soort bereikt de noordgrens van haar leefgebied in België en het zuiden van Nederland. In België en Nederland is hij zeer zeldzaam. Hij komt voor van Madeira in het westen tot Oekraïne en Noordwest-Turkije in het oosten. In Europa leeft hij vooral in Zuid-Europa noordwaarts tot Groot-Brittannië[2], Duitsland en Polen. Pas in 1960 werd deze soort ontdekt voor Midden-Europa en beschouwd als een aparte soort. Daarvoor werd de soort niet als verschillend van de bruine grootoorvleermuis beschouwd.
De grijze grootoorvleermuis komt vooral voor in droge, open gebieden in het laagland als landbouwgebieden en in hoogland in warme valleien, meestal tot 430 meter hoogte, maar kan tot 1380 meter hoog voorkomen. In het noorden van het verspreidingsgebied komt hij meer bij nederzettingen voor. Hij ontbreekt in uitgestrekte bossen.
Er worden tegenwoordig geen ondersoorten onderscheiden, maar verschillende andere soorten, zoals Plecotus ariel, Plecotus turkmenicus, Plecotus wardi, Plecotus kolombatovici en de Noordoost-Afrikaanse grootoorvleermuis (P. christii) worden nu als aparte soorten gezien. Samen met de Ethiopische grootoorvleermuis (P. balensis), de Noordoost-Afrikaanse grootoorvleermuis, P. kolombatovici en de Canarische grootoorvleermuis (P. teneriffae) wordt de grijze grootoorvleermuis tot de P. austriacus-groep binnen het geslacht Plecotus gerekend.
De grijze grootoorvleermuis is een nachtdier, dat pas laat actief wordt. Deze soort eet vooral vlinders en motten (Lepidoptera), maar ook kevers als meikevers, vliegen en andere insecten, die hij van bladeren of in de vlucht grijpt. Hij jaagt voornamelijk in open gebieden. Hij heeft vaste eethangplaatsen, waar ze hun voedsel opeten.
In de zomer leven de vrouwtjes in kraamkolonies. Deze kraamkolonies bestaan uit tien tot dertig vrouwtjes (zelden tot honderd) en bevinden zich bijna altijd op (kerk)zolders. Ze delen vaak de kolonies met de vale vleermuis en de kleine hoefijzerneus. Mannetjes leven alleen en zijn territoriaal.
De winter brengt hij door in grotten en mijntunnels, die hij deelt met de bruine grootoorvleermuis. Vaak zitten ze alleen, of in kleine groepjes met twee tot drie andere dieren. Hij hangt vaker vrij dan de bruine grootoor, maar hij kruipt ook in spleten. De winterslaap duurt van september/oktober tot maart/april. De afstand tussen zomer- en winterverblijf is niet groot, zelden verder dan twintig kilometer.
De paartijd is in de herfst. In juni wordt één jong geboren. Mannetjes zijn na één jaar geslachtsrijp, vrouwtjes na twee tot drie jaar.
De grijze grootoorvleermuis wordt maximaal 25,5 jaar. Mannetjes worden gemiddeld vijf jaar, vrouwtjes negen jaar oud.
De grijze grootoorvleermuis (Plecotus austriacus) is een vleermuis uit het geslacht grootoorvleermuizen (Plecotus) en de familie gladneuzen (Vespertilionidae). Het is een middelgrote vleermuis met opvallend (31 tot 41 millimeter) grote oren. Dit dier komt voor in Europa.
Gacek szary (Plecotus austriacus) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy. Wraz z gackiem brunatnym stanowi trudną do rozróżnienia parę gatunków. Do lat sześćdziesiątych XX w. gatunków tych nie rozróżniano, używając polskiej nazwy "gacek wielkouch". Jego zasięg w Polsce jest ograniczony do południowej i środkowej części kraju. Poza granicą zwartego zasięgu stwierdzono pojedyncze osobniki tego gatunku w Piątnicy Poduchownej, Białowieży i Gdańsku.
W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową oraz wymagający ochrony czynnej, dodatkowo obowiązuje zakaz fotografowania, filmowania lub obserwacji, mogących powodować płoszenie lub niepokojenie.[3]
Gacek szary (Plecotus austriacus) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy. Wraz z gackiem brunatnym stanowi trudną do rozróżnienia parę gatunków. Do lat sześćdziesiątych XX w. gatunków tych nie rozróżniano, używając polskiej nazwy "gacek wielkouch". Jego zasięg w Polsce jest ograniczony do południowej i środkowej części kraju. Poza granicą zwartego zasięgu stwierdzono pojedyncze osobniki tego gatunku w Piątnicy Poduchownej, Białowieży i Gdańsku.
Opis Długość do 5 cm, ogon do 5 cm. Jego umaszczenie jest ciemnoszare na plecach i górnej części błony lotnej, brzuch natomiast jest jasnoszary. Pokarm Owadożerny Warunki bytu Nietoperz ściśle związany z człowiekiem, latem kryje się niemal wyłącznie w budynkach (tylko wyjątkowo znajdowano go w skrzynkach lęgowych). Zimuje głównie w małych piwnicach przydomowych, sporadycznie w fortyfikacjach i jaskiniach.O morcego-orelhudo-cinzento (Plecotus austriacus) é uma espécie de morcego da família Vespertilionidae. É restrito a Europa, incluindo ilhas mediterrâneas e atlânticas: Baleares, Sardenha, Córsega, Sicília e Madeira.
O morcego-orelhudo-cinzento (Plecotus austriacus) é uma espécie de morcego da família Vespertilionidae. É restrito a Europa, incluindo ilhas mediterrâneas e atlânticas: Baleares, Sardenha, Córsega, Sicília e Madeira.
Ucháč sivý[2] alebo netopier sivý (Plecotus austriacus) je európsky druh netopiera.
Je rozšírený vo veľkej časti Európy. Podobá sa na netopiera svetlého. Je sivo hnedej farby, dlhý 4 až 6 cm, predlaktie má 3,7 až 4,5 cm dlhé a váži od 5 do 14 g. [3] Obýva nižšie položené lesy, jaskyne a ľudské obydlia.
Reprodukčné úkryty obývajú od apríla do októbra. Obľúbené sú podkrovné priestory a sú menej teplomilní ako ostatné druhy, ktoré obývajú tieto priestory.[4]
Ucháč sivý alebo netopier sivý (Plecotus austriacus) je európsky druh netopiera.
Je rozšírený vo veľkej časti Európy. Podobá sa na netopiera svetlého. Je sivo hnedej farby, dlhý 4 až 6 cm, predlaktie má 3,7 až 4,5 cm dlhé a váži od 5 do 14 g. Obýva nižšie položené lesy, jaskyne a ľudské obydlia.
Reprodukčné úkryty obývajú od apríla do októbra. Obľúbené sú podkrovné priestory a sú menej teplomilní ako ostatné druhy, ktoré obývajú tieto priestory.
Sivi uhati netopir (znanstveno ime Plecotus austriacus) je razmeroma velik netopir, ki je razširjen po celi Evropi, razen skrajnega severa in juga.
Sivi uhati netopir v dolžino doseže med 41 in 58 mm, razpon prhuti ima med 255 in 292 mm, tehta pa med 5 in 13 grami. Uhlji so dolgi med 31 in 41 mm, v širino pa merijo med 22 in 24 mm.
Najbolj aktiven je ob mraku, pogosto pa lovi tudi podnevi. Parjenje se začne v septembru, mladiči pa pridejo na svet junija naslednje leto. Čez zimo ta vrsta hibernira v skupinah od dva do pet osebkov.
Ta vrsta netopirjev lovi nočne insekte s pomočjo eholociranja na frekvencah med 18 in 45 kHz, z največjo energijo na 28 kHz. Običajno impulz traja 5,8 ms[1].
Sivi uhati netopir (znanstveno ime Plecotus austriacus) je razmeroma velik netopir, ki je razširjen po celi Evropi, razen skrajnega severa in juga.
Grålångöra[2], tidigare även grå långörad fladdermus (Plecotus austriacus) är en fladdermusart i familjen Vespertilionidae (läderlappar).
Plecotus austriacus är en liten fladdermus med mycket stora öron. Den är lik Brunlångöra (Plecotus auritus), men har en rent grå päls. Vingbredden är på 25-30 cm, kroppslängden mellan 4 och 5 cm och vikten upp till 14 g. Pälsen är mörkgrå på ovansidan, ljusgrå under.[3]
De stora, cirka 40 mm långa öronen, kan vikas ihop och gömmas under flygmembranen under längre vilotider.[4] Grålångöra har en kortare klo vid tummen än brunlångöra och dessutom har den senare arten en mera avrundad nos.[5]
Arten vilar vanligen i grottor, i bergssprickor, i tunnlar, i fågelholkar och i byggnader. I varma regioner sover Plecotus austriacus ibland i stora blommor.[4] Den utför vandringar före och efter vintern men sträckan mellan sommar- och vinterkvarteret är bara omkring 20 km, sällan upp till 60 km.[6] Plecotus austriacus blir aktiv under skymningen och den letar sedan 4 till 5 timmar efter föda.[6] Under kalla årstider håller arten vinterdvala som kan sträcka sig från september till april.[7]
Den flyger gärna nära träd och byggnader. En ofta långsam flygare som gärna ryttlar. Lätet påminner om brunlångöras, och är ett svagt knäppande på omkring 50 kHz.[8]
Födan består av diverse insekter som fångas under flyget eller som plockas från växter.[6] Flygande byten fångas med hjälp av flygmembranen mellan bakbenen (uropatagium) som formas till en påse. I fångenskap åt grå långörad fladdermus även ödlor. Det är okänt om kräldjur äts i naturen.[4]
Arten finns framför allt i kulturlandskap.[3] Den jagas själv av rovfåglar samt av rovdjur som kan klättra i träd, till exempel mårdar och tamkatt.[6]
Parningen sker under hösten och sedan vilar det befruktade ägget fram till våren innan den egentliga dräktigheten börjar. Den egentliga dräktigheten varar 40 till 100 dagar och födelsen äger rum under tidiga sommaren.[4] Honor bildar vanligen egna flockar som är skilda från hanarna innan ungarna föds. Per kull föds en eller sällan två ungar. Hanar blir könsmogna efter ett år och honor efter två år.[6] Den genomsnittliga livslängden för hanar uppskattas vara 7 år och honor lever cirka 16 år. Enstaka individer blev 25 år gamla.[6]
Grålångöra finns i Syd- och Centraleuropa, Nordafrika och Asien fram till Himalaya[3]. Har påträffats enstaka gånger i Skåne[9].
Wikimedia Commons har media som rör Grålångöra.
Grålångöra, tidigare även grå långörad fladdermus (Plecotus austriacus) är en fladdermusart i familjen Vespertilionidae (läderlappar).
Вухань австрійський, або сірий (Plecotus austriacus) — вид кажанів роду вухань (Plecotus) з родини лиликових (Vespertilionidae).
Один з 19 видів роду світової фауни, один з двох видів роду у фауні України (разом з вуханем бурим, Plecotus auritus).
Вид–двійник вуханя бурого, від якого відрізняється дещо більшими метричними показниками. Найпомітнишими морфологічними особливостями є наступні:
Типовим біотопом є широколистяні ліси і печерні регіони, в Україні — переважно в межах Карпат, Поділля, Криму.
Вид схильний до синантропії, тяжіє до людських осель, парків і садів. Осілий. Оселяється в дуплах дерев і тріщинах скельних відслонень, у суворі зими часто зустрічається в печерах і каменоломнях. Політ маневрений; полює на дрібних нічних комах, переважно на узліссях, галявинах, садках. Веде переважно усамітнений спосіб життя, влітку самиці формують невеликі виводкові групи. Статевої зрілості досягає на 2 рік життя. Плодить раз на рік по 1 малечі.
За останнім зведенням МСОП має категорію LC (тобто не потребує спеціальних заходів охорони).
Вид має низку охоронних категорій і включений до двох міжнародних червоних переліків:
Від 2009 року включений до ІІІ видання "Червона книга України".
В Україні знаходиться під охороною в заповідниках Карпатського регіону, Розточчя, Поділля і Криму. Умовою ефективної охорони є створення великих заповідних масивів у зоні широколистяних лісів Карпат і Поділля, належна охорона підземних місцезнаходжень.
Вухань австрійський, або сірий (Plecotus austriacus) — вид кажанів роду вухань (Plecotus) з родини лиликових (Vespertilionidae).
Plecotus austriacus là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được J. Fischer mô tả năm 1829.[1]
Bài viết họ Dơi muỗi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Plecotus austriacus là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được J. Fischer mô tả năm 1829.
Plecotus austriacus Fischer, 1829
Подвиды
Серый ушан[1] (лат. Plecotus austriacus) — один из видов рода ушанов из семейства обыкновенных летучих мышей (Vespertillionidae). Имеет характерного вида уши. Охотится над лесами, часто — днём, в основном на молей. Очень похож на обыкновенного ушана, и был выделен в отдельный вид лишь в 1960-х.
Эхолокационные сигналы низкой интенсивности в диапазоне 18—45 кГц, с максимальной амплитудой около 28 кГц, продолжительность — около 5,8 мс.
Серый ушан (лат. Plecotus austriacus) — один из видов рода ушанов из семейства обыкновенных летучих мышей (Vespertillionidae). Имеет характерного вида уши. Охотится над лесами, часто — днём, в основном на молей. Очень похож на обыкновенного ушана, и был выделен в отдельный вид лишь в 1960-х.
长耳蝠（学名：Plecotus austriacus）为蝙蝠科长耳蝠属的动物。在中国大陆，分布于西藏、青海、新疆、四川等地。该物种的模式产地在奥地利维也纳。[1]
회색긴귀박쥐(Plecotus austriacus)는 애기박쥐과에 속하는 상당히 큰 유럽 박쥐의 일종이다. 독특한 형태로 접어지는 길고 특이한 귀를 갖고 있다. 삼림에서 낮동안에 종종 주로 나방을 사냥한다. 좀더 흔한 갈색긴귀박쥐와 아주 유사하며, 1960년대에 겨우 구별되었고 복부쪽이 더 연한 색을 띤다. 유럽 대륙에 분포하는 개체군은 취약하지 않지만, 2013년 연구에 의하면 영국에서는 멸종 위기에 처해 있다.[1]
