Halictus és un gènere d'himenòpters apòcrits de la família Halictidae. Està subdividit en 15 subgèneres amb més de 300 espècies, especialment de l'Hemisferi Nord (unes poques espècies es poden trobar a Sud-amèrica i a Àfrica).
La majoria són foscos o negres, alguns tenen lluentor metàl·lica verd. En l'abdomen tenen bandes blanques a la regió apical (cap al final) dels segments. El gènere Lasioglossum té algunes espècies d'aspecte similar però es distingeixen perquè les bandes abdominals blanques són basals (prop del tòrax) i no apicals.
Ploskočelka (Halictus) je rod hmyzu náležící do čeledi ploskočelkovití (Halictidae).Je známo více než 300 druhů tohoto rodu. Především se vyskytují na severní polokouli, několik druhů ale lze najít i v Jižní Americe a Africe. Většina druhů rodu je černě nebo tmavě hnědě zbarvena, někdy mají kovové nazelenalou barvu a s bělavým vrcholkem hrudi.
Mnoho druhů rodu žije v společenstvích. Velikost kolonií se pohybuje od velmi malých (2–4 včely) až po velké (více než 200 jedinců). Hnízda jsou obvykle podzemní nory. Někdy jsou buňky v hnízdech uspořádány do skupin připomínající plástev, ale vyrobenou z půdy, nikoli včelího vosku.
Obrázky, zvuky či videa k tématu ploskočelka ve Wikimedia Commons
Ploskočelka (Halictus) je rod hmyzu náležící do čeledi ploskočelkovití (Halictidae).Je známo více než 300 druhů tohoto rodu. Především se vyskytují na severní polokouli, několik druhů ale lze najít i v Jižní Americe a Africe. Většina druhů rodu je černě nebo tmavě hnědě zbarvena, někdy mají kovové nazelenalou barvu a s bělavým vrcholkem hrudi.
Mnoho druhů rodu žije v společenstvích. Velikost kolonií se pohybuje od velmi malých (2–4 včely) až po velké (více než 200 jedinců). Hnízda jsou obvykle podzemní nory. Někdy jsou buňky v hnízdech uspořádány do skupin připomínající plástev, ale vyrobenou z půdy, nikoli včelího vosku.
Die Gattung Halictus umfasst eine Vielzahl von Bienenarten der Familie Halictidae. Die Gattung ist in 18 Untergattungen gegliedert, darunter einige mit zweifelhafter Monophylie, mit über 200 Arten, hauptsächlich auf der Nördlichen Hemisphäre (einige Arten kommen in Südamerika, Asien und Afrika vor).[1] In Europa ist die Gattung mit etwa 85 Arten vertreten, in Mitteleuropa kommen 28 Arten vor.[2]
Zusammen mit der Gattung Lasioglossum werden die Halictus-Arten im Deutschen auch als Furchenbienen bezeichnet.
Die meisten Arten sind schwarz oder dunkelbraun, manchmal metallisch grün getönt, mit weißlichen Bändern am Hinterrand der Tergite des Hinterleibs. Charakteristisch ist bei Weibchen die Längsfurche am letzten Tergit (auch bei Lasioglossum). Die Weibchen haben dicht behaarte Hinterbeine (Sammelbürste). Die Arten der verwandten Gattung Lasioglossum weisen basale, nicht apikale Haarbinden auf. Halictus-Arten sind 4 bis 16 mm lang. Die Männchen sind schlanker als die Weibchen.
Viele Arten der Gattung sind eusozial, mit Koloniegrößen von sehr klein (2–4 Individuen) bis groß (>200). Nester werden üblicherweise in der Erde angelegt, mit mehreren ovalen Zellen, in denen Pollen mit Nektar gemischt als Nahrung für die sich entwickelnden Larven deponiert wird; ein einzelnes Ei wird auf diese Masse gelegt und die Zelle wird verschlossen. Bei einigen Arten werden die Zellen in Gruppen angelegt, die einer Honigwabe ähneln, aber aus Erde statt Wachs geformt werden. Wie bei den meisten erdnistenden Bienen werden die Brutzellen mit einem wasserabweisenden Sekret ausgekleidet.
Einige Arten aus der Gattung haben eine weite geographische Verbreitung, wie z. B. Halictus rubicundus, die praktisch die ganze nördliche Hemisphäre besiedelt. Früher wurde angenommen, dass Halictus ligatus von Kanada bis Venezuela und einschließlich der Karibik verbreitet sei. Genetische Daten zeigen aber, dass unter dieser Bezeichnung mindestens drei verschiedene Arten zusammengefasst sind. Davon ist eine auf die südöstlichen USA und die Karibik beschränkt, eine auf Mittelamerika, und die eigentliche H. ligatus tritt im Norden und Westen der USA auf. Verbreitete europäische Arten sind H. quadricinctus, H. sexcinctus und H. rubicundus.
Halictus rubicundus ist solitär in größeren Höhen und Breitengraden, bildet in wärmeren Gegenden aber kleine eusoziale Kolonien.
Arten in Mitteleuropa, die in Deutschland, Österreich oder der Schweiz vorkommen (D, A, CH), nach[3]
Die Gattung Halictus umfasst eine Vielzahl von Bienenarten der Familie Halictidae. Die Gattung ist in 18 Untergattungen gegliedert, darunter einige mit zweifelhafter Monophylie, mit über 200 Arten, hauptsächlich auf der Nördlichen Hemisphäre (einige Arten kommen in Südamerika, Asien und Afrika vor). In Europa ist die Gattung mit etwa 85 Arten vertreten, in Mitteleuropa kommen 28 Arten vor.
Zusammen mit der Gattung Lasioglossum werden die Halictus-Arten im Deutschen auch als Furchenbienen bezeichnet.
Галикттер (лат. Halictus) — аарылардын бир уруусу.
The genus Halictus is a large assemblage of bee species in the family Halictidae. The genus is divided into 15 subgenera, some of dubious monophyly, containing over 200 species, primarily in the Northern Hemisphere (a few species occur in South America, Asia and Africa). Most species are black or dark brown, sometimes metallic greenish-tinted, with apical whitish abdominal bands on the terga (the related genus Lasioglossum, which is otherwise often similar in appearance, has the abdominal hair bands located basally, not apically).
Many species in the genus are eusocial, with colony sizes range from very small (two to four bees) to large (>200). Nests are typically burrows in the soil, with several ovoid "cells" in which pollen mixed with nectar is provided as food for the developing larvae; a single egg is laid on a pollen mass, and the cell is sealed. In a few species, the cells are arranged in clusters resembling a honeycomb, but constructed of soil rather than beeswax. Like most ground-nesting bees, the brood cells are lined internally with a waterproofing secretion.
A few species in the genus have extensive geographic distribution, such as Halictus rubicundus, which spans virtually the entire Holarctic region. Previously, Halictus ligatus was considered to range from Canada to Venezuela, including the Caribbean. However, genetic data show that there are at least three species previously considered within this one. One of them is restricted to Southeastern USA and the Caribbean, one is Central American, and true H. ligatus is found in northern and western North America.[1] Common European species include Halictus quadricinctus and Halictus sexcinctus, as well as H. rubicundus. H. rubicundus is solitary at high altitudes and latitudes but has eusocial colonies in warmer areas.
Species within this genus include:[2][3]
The genus Halictus is a large assemblage of bee species in the family Halictidae. The genus is divided into 15 subgenera, some of dubious monophyly, containing over 200 species, primarily in the Northern Hemisphere (a few species occur in South America, Asia and Africa). Most species are black or dark brown, sometimes metallic greenish-tinted, with apical whitish abdominal bands on the terga (the related genus Lasioglossum, which is otherwise often similar in appearance, has the abdominal hair bands located basally, not apically).
Many species in the genus are eusocial, with colony sizes range from very small (two to four bees) to large (>200). Nests are typically burrows in the soil, with several ovoid "cells" in which pollen mixed with nectar is provided as food for the developing larvae; a single egg is laid on a pollen mass, and the cell is sealed. In a few species, the cells are arranged in clusters resembling a honeycomb, but constructed of soil rather than beeswax. Like most ground-nesting bees, the brood cells are lined internally with a waterproofing secretion.
A few species in the genus have extensive geographic distribution, such as Halictus rubicundus, which spans virtually the entire Holarctic region. Previously, Halictus ligatus was considered to range from Canada to Venezuela, including the Caribbean. However, genetic data show that there are at least three species previously considered within this one. One of them is restricted to Southeastern USA and the Caribbean, one is Central American, and true H. ligatus is found in northern and western North America. Common European species include Halictus quadricinctus and Halictus sexcinctus, as well as H. rubicundus. H. rubicundus is solitary at high altitudes and latitudes but has eusocial colonies in warmer areas.
Halictus es un género de himenópteros apócritos de la familia Halictidae. Está subdividido en 15 subgéneros con más de 300 especies. Está distribuido especialmente en el Hemisferio Norte (unas pocas especies se encuentran en Sudamérica y en África)
La mayoría son oscuros o negros, algunos tienen brillo metálico verde. En el abdomen tienen bandas blanquecinas en la región apical (hacia el final) de los segmentos. El género Lasioglossum tiene algunas especies de aspecto similar pero se distinguen de Halictus porque las bandas abdominales blancas son basales (cerca del tórax) y no apicales.
Muchas especies del género son sociales, no solitarias, con colonias cuyo tamaño va desde muy pequeñas (dos a cuatro abejas) a grandes (más de 200). En general hacen sus nidos bajo tierra en túneles con varias celdillas de forma ovalada en donde almacenan polen mezclado con néctar que sirve de alimento para sus crías. Depositan un solo huevo en cada celdilla sobre la masa de polen y la cierran. A veces las celdillas están agrupadas en racimos que se parecen a los panales de la abeja doméstica, pero hechos de barro y no de cera.
Unas pocas especies del género tienen una distribución geográfica amplia, tales como Halictus rubicundus, que cubre prácticamente todo el hemisferio norte (distribución holártica) y Halictus ligatus, que se extiende desde Canadá a Venezuela. En Europa dos de las especies más comunes son Halictus quadricinctus y Halictus sexcinctus.
Especies incluidas en el género:[1][2]
Halictus es un género de himenópteros apócritos de la familia Halictidae. Está subdividido en 15 subgéneros con más de 300 especies. Está distribuido especialmente en el Hemisferio Norte (unas pocas especies se encuentran en Sudamérica y en África)
La mayoría son oscuros o negros, algunos tienen brillo metálico verde. En el abdomen tienen bandas blanquecinas en la región apical (hacia el final) de los segmentos. El género Lasioglossum tiene algunas especies de aspecto similar pero se distinguen de Halictus porque las bandas abdominales blancas son basales (cerca del tórax) y no apicales.
Muchas especies del género son sociales, no solitarias, con colonias cuyo tamaño va desde muy pequeñas (dos a cuatro abejas) a grandes (más de 200). En general hacen sus nidos bajo tierra en túneles con varias celdillas de forma ovalada en donde almacenan polen mezclado con néctar que sirve de alimento para sus crías. Depositan un solo huevo en cada celdilla sobre la masa de polen y la cierran. A veces las celdillas están agrupadas en racimos que se parecen a los panales de la abeja doméstica, pero hechos de barro y no de cera.
Unas pocas especies del género tienen una distribución geográfica amplia, tales como Halictus rubicundus, que cubre prácticamente todo el hemisferio norte (distribución holártica) y Halictus ligatus, que se extiende desde Canadá a Venezuela. En Europa dos de las especies más comunes son Halictus quadricinctus y Halictus sexcinctus.
Halictus est un genre d'insectes hyménoptères (abeilles) de la famille des Halictidae.
Parmi les très nombreuses espèces de ce genre en Europe :
Halictus est un genre d'insectes hyménoptères (abeilles) de la famille des Halictidae.
Halictus Latreille, 1804 è un genere di insetti apoidei della famiglia Halictidae.[1]
Comprende le seguenti specie:[1]
Halictus is een geslacht van bijen uit de familie Halictidae.
De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1804 door Pierre André Latreille. De Nederlandse benaming is groefbijen, een naam die ook voor het verwante geslacht Lasioglossum gebruikt wordt. Deze naam verwijst naar de groef die de vrouwtjes op het achterlijf hebben. Ze maken hun nesten in de bodem; die bestaan uit een aantal "cellen" met daarin stuifmeel en nectar als voeding voor de ontwikkelende larven. De bij legt een ei in elke cel en sluit die dan af. Het zijn vaak solitaire dieren, maar ze leven ook eusociaal in kleine tot middelgrote kolonies.
Het is een soortenrijk geslacht met meer dan driehonderd beschreven soorten in een vijftiental ondergeslachten. Halictus komt over de hele wereld voor, voornamelijk in het noordelijk halfrond. In Zuid-Amerika en Afrika zijn slechts enkele soorten gekend. In Nederland zijn elf soorten gekend:[1]
Het Nederlands soortenregister[2] vermeldt vijftien soorten, met als bijkomende:
Halictus is een geslacht van bijen uit de familie Halictidae.
De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1804 door Pierre André Latreille. De Nederlandse benaming is groefbijen, een naam die ook voor het verwante geslacht Lasioglossum gebruikt wordt. Deze naam verwijst naar de groef die de vrouwtjes op het achterlijf hebben. Ze maken hun nesten in de bodem; die bestaan uit een aantal "cellen" met daarin stuifmeel en nectar als voeding voor de ontwikkelende larven. De bij legt een ei in elke cel en sluit die dan af. Het zijn vaak solitaire dieren, maar ze leven ook eusociaal in kleine tot middelgrote kolonies.
Het is een soortenrijk geslacht met meer dan driehonderd beschreven soorten in een vijftiental ondergeslachten. Halictus komt over de hele wereld voor, voornamelijk in het noordelijk halfrond. In Zuid-Amerika en Afrika zijn slechts enkele soorten gekend. In Nederland zijn elf soorten gekend:
Halictus compressus (Holkopgroefbij) Halictus confusus (Heidebronsgroefbij) Halictus langobardicus (Lombardgroefbij) Halictus leucaheneus (Zuidelijke gouden groefbij) Halictus maculatus (Blokhoofdgroefbij) Halictus quadricinctus (Vierbandgroefbij) Halictus rubicundus (Roodpotige groefbij) Halictus scabiosae (Breedbandgroefbij) Halictus sexcinctus (Zesbandgroefbij) Halictus smaragdulus (Emeraldgroefbij) Halictus tumulorum (Parkbronsgroefbij)Het Nederlands soortenregister vermeldt vijftien soorten, met als bijkomende:
Halictus fasciatus Halictus sexnotatus Halictus simplex Halictus subauratus
Halictus er en slekt med bier.
Halictus finnes i hele verden, vanligvis på varme solrike steder. Fire arter i Norge, særlig lengst sør. De finnes særlig på den nordlige halvkule.
Halictus er små til middels store, ofte mørke eller grønnskimrende bier. Hodet er generelt ganske bredt. De er mellom 6 og 13 mm lange.
Halictus finnes vanligvis på varme solrike steder med sand eller leireholdig grunn. De voksne sees i april til september og lever solitært (ikke i samfunn), men det hender at de etablerer et slags sosialt samliv ved at hunner på et sted samarbeider med bolbygging og forsvar mot fiender.
Larvene lever av pollen som hunnen frakter til bolet.
Multimedia w Wikimedia Commons Smuklik[2][3][4] (Halictus) – rodzaj pszczół z rodziny smuklikowatych, podrodziny smuklików właściwych i plemienia Halictini.
Pszczoły te mogą mieć ubarwienie oskórka od matowo czarnego po metalicznie zielonkawe, niebieskawe lub miedziane. Samice mają wargę górną o wierzchołku wydłużonym w silny wyrostek otoczony grubymi szczecinkami i zaopatrzony w silny kil po stronie grzbietowej. Nadustek samic prawie wszystkich gatunków ma krawędź ścięcia, odsiebnie od fimbrii przedwierzchołkowej, przedłużoną ku dołowi po każdej stronie wargi górnej w mały, dość ostry i niepunktowany wyrostek. Takiego wyrostka brak tylko u drobnych gatunków azjatyckich z podrodzaju Vestitohalictus. Tułów cechuje się wyraźnymi, skierowanymi silnie ku dołowi rowkami episternalnymi, sięgającymi za poziom rowków skrobalnych. Użyłkowanie skrzydła charakteryzuje się spiczastym lub drobno ściętym wierzchołkiem komórki marginalnej, żyłkami poprzecznymi w odsiebnej części skrzydła tak mocnymi jak pierwsza żyłka submarginalna oraz silnie zakrzywioną, zwłaszcza w pobliżu nasadowego lub szczytowego końca żyłką bazalną. Samice mają dobrze rozwinięte skopy na udach i krętarzach oraz penicilusy na tylnych nadstopiach. Metasoma ma na tegitach wierzchołkowe przepaski owłosienia, a niekiedy także przepaski nasadowe, a w podrodzaju Vestitohalictus nawet całe odsłonięte powierzchnie tergitów mogą być owłosione. U samic fimbria przedpygidialna na piątym tergicie podzielona jest pośrodku podłużnym, trójkątnym obszarem delikatnie i krótko owłosionego lub nagiego oskórka. U samców czwarty sternit pozbawiony jest grubych szczecinek wierzchołkowych, a zwykle także innych modyfikacji. Ósmy sternit u samców zwykle ma dysk znacznie szerzy niż dłuższy. Narządy rozrodcze samców mają wewnętrzny wyrostek nasadowy walwy prącia niewyraźny, smukły i u szczytu zaokrąglony, a brzuszny gonostylus skierowany dowierzchołkowo albo zupełnie nieobecny[5].
Smukliki gniazdują głównie w glebie[5]. Wybierają tereny niezarośnięte roślinnością. Niektóre gatunki tworzą duże agregacje gniazdowe[4]. U większości gatunków budowa gniazda jest prosta, ale u niektórych komórki lęgowe zebrane są w grona lub otoczone pustą przestrzenią (umieszczone w komorze), jak np. u smuklika wielkiego[4][5].
Wśród pszczół tych spotyka się zarówno samotnictwo, jak i szerokie spektrum zachowań społecznych, od subsocjalnych po eusocjalne[6][4]. U gatunków eusocjalnych rodzina może zawierać od dwóch do kilkuset osobników[6]. W najbardziej zaawansowanych systemach występują kasty królowych i robotnic[7]. W systemach bardziej prymitywnych nie występuje trwały podział obowiązków, a np. u Halictus ligatus hierarchia w rodzinie ustalana jest z użyciem zachowań agresywnych[8]. Niektóre gatunki potrafią być społeczne lub samotne w zależności od warunków[7]. Różnorodnością zachowań wykazuje się np. smuklik sześciopasy: w Europie Środkowej tworzy agregacje samotnic, podczas gdy w południowej Grecji tworzyć może stadne kolonie lub właściwe społeczności z podziałem na królowe i robotnice[9].
Wszystkie gatunki wydające są polilektyczne[4][5]. Wiele z nich zapyla rośliny uprawne[4].
Rodzaj kosmopolityczny[5][4], najliczniej reprezentowany w rejonie śródziemnomorskim i Azji Środkowej. W Europie stwierdzono 55 gatunków, z których 12 występuje w Polsce (licząc włącznie z podrodzajem Seladonia; zobacz też: smuklikowate Polski)[4].
Systematyka rodzaju jest różnie ujmowana. Np. J. Piesienko traktuje zieleniczkę (Seladonia) i Vestitohalictus jako odrębne rodzaje, podczas gdy C.D. Michener jako podrodzaje w rodzaju Halictus[4][5]. Ten ostatni w Bees of the World z 2010 wyróżnia w obrębie rodzaju smuklik następujące podrodzaje[5]:
Według ITIS do rodzaju tego należą następujące gatunki[1]:
Smuklik (Halictus) – rodzaj pszczół z rodziny smuklikowatych, podrodziny smuklików właściwych i plemienia Halictini.
Bandbin (Halictus) är ett stort släkte bin i insektsordningen steklar.
Bandbin är små till medelstora bin; de minsta arterna är under 5 mm[1]. De svenska arterna har i allmänhet en längd på mellan 5 och 16 millimeter.[2][3][4] Färgen är ofta metallglänsande i gröna, svarta, guldfärgade till bruna eller blåaktiga kulörer[5][6]
Vissa bandbin lever solitärt, gärna i större kolonier, medan andra arter har utvecklat ett primitivt eusocialt levnadssätt. Då kan den första kullen helt eller i huvudsak bestå av (oftast) sterila honor, i praktiken arbetarbin som föder upp sina fertila yngre syskon. I denna generation föds det vanligen inga hanar.[6][7]
De flesta bandbin är generalister vad gäller födan, det vill säga de besöker blommande växter från många olika familjer.[1]
Detta är ett stort släkte med över 330 arter fördelade på 15 undersläkten.[6] I Sverige har 7 arter påträffats, varav en numera utdöd.[8]
Wikimedia Commons har media som rör bandbin.
Галикты[1] (лат. Halictus) — род пчёл из семейства Halictidae, распространённых по всему миру, включающий более 200 видов.
Многие виды рода эусоциальные, с размером колоний от 2—4 пчёл до более чем 200. Гнезда подземные, на сухих открытых участках, с несколькими ячейками, в которые собирается нектар и пыльца для личинок. Все виды полилекты.
Основные области распространения: Северное полушарие, несколько видов встречаются также в Южной Америке и Африке.
Пчёлы мелкого и среднего размера (5—18 мм). Большинство видов черные или темно-коричневые, иногда с зеленоватым металлическим блеском (Seladonia), с апикальными брюшными пучками волосков, брюшко иногда частично красное. 1-я субмаргинальная ячейка переднего крыла больше 3-й, маргинальная ячейка переднего крыла узко закругленная или заостренная, нижние латеральные части клипеуса изгибаются назад под углом 45°. Клипеус длиннее лабрума, слабовыпуклый и не выступающий вперед относительно налобника, лабрум на дистальном крае с срединным отростком.
Род включает более 200 видов пчёл, и около 15 подродов.
Несколько видов рода имеют широкое географическое распространение.
Галикты (лат. Halictus) — род пчёл из семейства Halictidae, распространённых по всему миру, включающий более 200 видов.
)_(35528530821).jpg)
_(37130910313).jpg)
_(37753597756).jpg)
.jpg)
