Palpigrades, commonly known as microwhip scorpions, are a rare order of tiny arachnids (length 3 mm (0.12 in) or smaller), with a look similar to the whip scorpions (uropygids).Approximately 80 species have been described, in two families.Their abdomen terminates in a whip-like, multi-articulated, bristled telson that makes up as much as half their body length, giving them their common name.Small, poorly sclerotized and fragile, microwhip scorpions dwell in moist, stable habitats.They are mostly found in warm-tropical environments, but they are reported from every continent with the exception of Antarctica.In Europe, they are known from several caves.They inhabit underground cavities, soil and beach sands.Little is known about the ecology or lifecycles of the palpigrades.Although generally believed to be predators (as are most arachnids), recent research shows that the European cave-dwelling species Eukoenenia spalaea has comb-like specializations on its large chelicerae which it uses to feed on cyanobacteria rather than miniscule invertebrates (Smrž et al. 2013).Say the authors of this study, “This non-predacious food selection represents an unexpected and extraordinary feeding specialization among the mostly predacious arachnids.”
(Smrž et al. 2013; Wikipedia 2014; Kozloff 1990)
Palpigradi, also known as microwhip scorpions, are one of the least well-known of all Arachnid orders. There are only 82 known species, but there are probably many more unknown species. The Order Palpigradi are considered to be some of the most primitive arachnids. Palpigradi have "a very distinctive multi-segmented flagellum."
Die lede van die orde Palpigradi is klein arachniede (tot 3 mm lank) en die orde self het min verteenwoordigers. Hulle hou in grotte of onder klippe en verkies vogtige toestande. Hulle het ook ’n terminale gelede aanhangsel (flagellum) soos die sweep-skerpioene. Die karapaks bestaan uit twee dele en die kloukake, asook die kaaktasters, is goed ontwikkel.
Die diere het geen oë nie, maar die eerste paar ledemate word as tasorgane en nie vir voortbeweging gebruik nie. Sommige spesies het tot drie paar boeklonge, terwyl geen asemhalingsorgane by ander spesies voorkom nie.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Palpigradi.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Palpigradi
Die lede van die orde Palpigradi is klein arachniede (tot 3 mm lank) en die orde self het min verteenwoordigers. Hulle hou in grotte of onder klippe en verkies vogtige toestande. Hulle het ook ’n terminale gelede aanhangsel (flagellum) soos die sweep-skerpioene. Die karapaks bestaan uit twee dele en die kloukake, asook die kaaktasters, is goed ontwikkel.
Die diere het geen oë nie, maar die eerste paar ledemate word as tasorgane en nie vir voortbeweging gebruik nie. Sommige spesies het tot drie paar boeklonge, terwyl geen asemhalingsorgane by ander spesies voorkom nie.
Ayağıqamçılılar (lat. Palpigradi) – hörümçəkkimilər sinfinə aid heyvan dəstəsi.
Ayağıqamçılılar (lat. Palpigradi) – hörümçəkkimilər sinfinə aid heyvan dəstəsi.
Els palpígrads (Palpigradi) constitueixen un ordre d'aràcnids diminuts. Es coneixen al voltant de 80 espècies, cap d'elles supera els 3 mm de longitud. Viuen a sota les pedres, en coves i en platges sorrenques.
Els palpígrads són els "cosins" petits dels telifònids, de mitjana mesuren 1,5 mm de longitud i no superen els 3 mm de llargària.[1] L'exoesquelet és prim, pàl·lid i està segmentat. L'abdomen també està segmentat i en el seu extrem més posterior presenta un flagel en forma de fuet. Aquest fuet està constituït per 15 parts o segments, o "articles", i pot mesurar fins a la meitat de la longitud total de l'animal. Cada segment del flagel conté cerres, que donen a tot el flagel l'aspecte d'un raspall per a netejar ampolles.[2] La closca està dividida en dues plaques entre el tercer i quart parell de potes. No tenen ulls.
Com en alguns altres aràcnids, el primer parell de potes s'ha modificat per a fer-se servir com a òrgans sensitius, i es mantenen allunyades de terra mentre caminen. Tanmateix, rarament els palpígrads utilitzen els seus pedipalps per a locomoció, aleshores sembla que l'animal camina sobre cinc parells de potes.[2]
Alguns palpígrads tenen tres parell de sacs pulmonars abdominals, tot i que aquests no són pulmons laminars veritables, ja que no hi ha cap resta de les lamel·les en forma de fulla característiques que defineixen aquest tipus de pulmons. Tanmateix, moltes espècies no tenen òrgans respiratoris i respiren directament a través de la cutícula.[3]
Les espècies de palpígrads viuen als terres humits dels tròpics i subtròpics.[1] Algunes espècies s'han trobat en sorres de coral poc profundes i a platges tropicals.[4] A Europa, s'han trobat a coves i espais subterranis.[5] Necessiten entorns humits per a sobreviure, i sempre s'amaguen de la llum, per això es troben sovint a la terra humida sota pedres i roques enterrades. Es troben a tots els continents, exceptuant l'Àrtic i les regions Antàrtiques. Els palpígrads terrestres tenen cutícules hidròfobes, però les espècies litorals (habitants de platges) poden passar fàcilment a través de la superfície de l'aigua.[4]
Se'n sap molt poca cosa sobre el comportament dels palpígrads. Es creu que són depredadors com els seus parents més grans, alimentant-se d'animals minúsculs en el seu hàbitat.[2] Tanmateix, els seus quelícers s'han descrit com "més similar a un raspall o pinzell que als fòrceps d'un depredador", i s'ha observat que l'espècie Eukoenenia spelaea s'alimenta de cianobacteris.[5] Els seus hàbits d'aparellament no són coneguts, excepte que ponen uns pocs ous de mida relativament gran cada vegada.[2]
L'any 2003 s'havien descrit unes 79 espècies de palpígrads a tot el món, distribuïdes en dues famílies que contenen un total de 7 gèneres.[6] Les dues famílies es diferencien per la presència de sacs ventrals als esternites IV-VI en els Prokoeneniidae, i la seva abscència als Eukoeneniidae.[7]
S'ha descrit un únic fòssil d'una espècie de palpígrad. Va ser trobat a Onyx Marble, Arizona, i probablement és del Pliocè.[8] No es coneix amb certesa a quina família pertany. Altres publicacions més antigues fan referència a un fòssil de palpígrad (o animal similar a un palpígrad) del Juràssic de la calcària de Solnhofen a Alemanya,[9] però ja s'ha demostrat que es tracta d'un fòssil d'insecte mal identificat.[10]
Els palpígrads (Palpigradi) constitueixen un ordre d'aràcnids diminuts. Es coneixen al voltant de 80 espècies, cap d'elles supera els 3 mm de longitud. Viuen a sota les pedres, en coves i en platges sorrenques.
Die Palpenläufer oder Tasterläufer (Palpigradi) sind eine Ordnung der Kieferklauenträger (Chelicerata) in der Klasse der Spinnentiere (Arachnida). Weltweit sind knapp 80 Arten bekannt, die Körperlängen von nur zwei bis drei Millimetern erreichen. In Europa sind 26 Arten (mit Unterarten 34) bekannt.[1]
Der Körperbau der Palpenläufer erinnert an den der Geißelskorpione, da bei ihnen ebenfalls der Hinterleib in einem mehrgliedrigen Flagellum endet. Auffällig ist auch hier das erste Laufbeinpaar, welches wie bei den Geißelspinnen und Geißelskorpionen zu langen Tastorganen mit vermehrter Anzahl der Beinglieder angelegt ist. Die Pedipalpen sind beinartig und werden als Laufbein benutzt. Die Kieferklauen (Cheliceren) sind relativ groß und werden zum Festhalten der Beute (kleine Springschwänze) vor dem Mund eingesetzt. Die Palpenläufer sind vollkommen farblos und besitzen keine Augen.
Über die Fortpflanzung und die Entwicklung der Palpenläufer ist beinah nichts bekannt. Bei einigen Arten treten sehr selten Männchen auf, aus diesem Grunde wird angenommen, dass sich die Palpenläufer teilweise parthenogenetisch vermehren.
Die genaue Position der Palpenläufer im System der Spinnentiere ist bislang nicht vollständig geklärt. Die gängigste Version stellt sie innerhalb der Apulmonata (Lungenlose Spinnentiere) als Schwestergruppe den anderen Angehörigen dieser Gruppe gegenüber (siehe Kieferklauenträger) und begründet dies vor allem mit den fehlenden Fächerlungen. Eine Alternative stellt sie den Geißelspinnen, Geißelskorpionen und Webspinnen als Schwestergruppe gegenüber auf der Basis mehrerer kleiner morphologischer Veränderungen.
Die Ordnung umfasst aktuell die folgenden zwei Familien und sechs Gattungen.
Die Palpenläufer oder Tasterläufer (Palpigradi) sind eine Ordnung der Kieferklauenträger (Chelicerata) in der Klasse der Spinnentiere (Arachnida). Weltweit sind knapp 80 Arten bekannt, die Körperlängen von nur zwei bis drei Millimetern erreichen. In Europa sind 26 Arten (mit Unterarten 34) bekannt.
Nge-mjeledi vibete (kutoka Kiing. microwhip scorpion) ni arithropodi wa oda Palpigradi katika ngeli Arachnida wafananao na nge-mjeledi wadogo kabisa. Kwa kadiri urefu wao ni mm 1-1.5 na mm 3 ni urefu mkubwa kabisa. Kama arakinida wote wana miguu minane, lakini jozi ya kwanza imekuwa kama maungo ya hisi. Kwa upande mwingine pedipalpi hutumika kwa kutembea, kwa hivyo inaonekana kama wadudu hawa wana miguu kumi. Mjeledi wa jina lao ni aina ya mkia mrefu na mwembamba wenye manyoya; urefu wake uneweza kuwa sawa na urefu wa kiwiliwili. Kama kawaida kiwiliwili kina sehemu mbili: kefalotoraksi (cephalothorax: kichwa na kidari) na fumbatio. Nge-mjeledi vibete hawana macho na kwa kawaida hawana maungo ya kupumua; hupata oksijeni kupitia kutikuli (“ngozi”) yao kwa ajili ya ukubwa wao mdogo sana. Lakini spishi kadhaa zina vifuko fumbationi vinavyofanana na mapafu. Wadudu hawa huishi katikati ya chembe za ardhi ambapo hula vijidudu na viani.
Makala hii kuhusu "Nge-mjeledi kibete" inatumia neno (au maneno) ambalo si kawaida na matumizi yake ni jaribio la kutafsiri neno (au maneno) la asili microwhip scorpion kutoka lugha ya Kiingereza. Neno (au maneno) la jaribio ni nge-mjeledi kibete. Kamusi za Kiswahili ama zinatofautiana kuhusu matumizi ya neno hili au hazieleweki au hazina neno kwa jambo linalojadiliwa.
Кенениялар (лат. Palpigradi) - кенелердин бир түркүмү, булардын өкүлү укмуштуу кенения (лат. Koenenia mirabilis).
Кенениялар (лат. Palpigradi) - кенелердин бир түркүмү, булардын өкүлү укмуштуу кенения (лат. Koenenia mirabilis).
Palpigradi is an order of very small arachnids commonly known as microwhip scorpion or palpigrades.
Palpigrades belong to the arachnid class.[3] They are the sister group to Solifugae,[4] no more than 3 millimetres (0.12 in) in length,[3] and averaging 1–1.5 mm (0.04–0.06 in).[5] They have a thin, pale, segmented integument, and a segmented abdomen that terminates in a whip-like flagellum. This is made up of 15 segment-like parts, or "articles", and may make up as much as half the animal's length.[6] Each article of the flagellum bears bristles, giving the whole flagellum the appearance of a bottle brush.[6] The carapace is divided into two plates between the third and fourth leg pair of legs. They have no eyes.
As in some other arachnids, the first pair of legs is modified to serve as sensory organs, and are held clear of the ground while walking. Often, however, palpigrades use their pedipalps for locomotion, so that the animal appears to be walking on five pairs of legs.[6] But they do not swing in phase with the walking legs, and are mostly used as legs in rough terrain.[7] Both the nine-segmented pedipalps and the four pairs of legs end in three claws each. The first pair of legs are 11-segmented, the second and third pairs seven-segmented and the fourth pair eight-segmented.[8][9]
The family Prokoeneniidae have three pairs of lung-sacs on the fourth, fifth and sixth abdominal segments, although these are not true book lungs as there is no trace of the characteristic leaflike lamellae which defines book lungs. Family Eukoeneniidae have no respiratory organs at all and breathe directly through the cuticle.[10]
Their Exoskeleton is very weakly sclerotized compared to other arachnids, which is the reason why fossils are so rare, and go no further back than 99 million years ago in Burmese Amber.[11]
Species of Palpigradi live interstitially in wet tropical and subtropical soils.[5] A few species have been found in shallow coral sands and on tropical beaches.[12] In Europe, they have been found in caves and underground spaces.[13] There is one endemic species on the island of Malta, in the Mediterranean Sea, which exists only in one specific cave.[3] They need a damp environment to survive, and they always hide from light, so they are commonly found in the moist earth under buried stones and rocks. They can be found on every continent, except in Arctic and Antarctic regions. Terrestrial Palpigradi have hydrophobic cuticles, but littoral (beach-dwelling) species are able to pass through the water surface easily.[12]
Very little is known about palpigrade behavior.[6] They are generally believed to be predators like their larger relatives, feeding on minuscule animals in their habitat.[6] However, their chelicerae have been described as "more like a comb or brush than the forceps of a predator", and the species Eukoenenia spelaea has been shown to feed on cyanobacteria ("blue-green algae").[13] Their mating habits are unknown, except that they lay only a few relatively large eggs at a time.[6]
Palpigradi is split into two families, differentiated by the presence of ventral sacs on sternites IV–VI in Prokoeneniidae, and their absence in Eukoeneniidae.[14]
Two fossil palpigrade species have been described. The first one is from the Onyx Marble of Arizona, which is probably of Pliocene age.[15] Its familial position is uncertain. The second one (Electrokoenenia yaksha), belonging to the family Eukoeneniidae, is known from Cretaceous (Cenomanian) Burmese amber from northern Myanmar.[16] Older publications refer to a fossil palpigrade (or palpigrade-like animal) from the Jurassic of the Solnhofen limestone in Germany,[17] but this has now been shown to be a misidentified fossil insect.[18]
As of September 2022, the World Palpigradi Catalog accepts the following eight genera:[19]
Palpigradi is an order of very small arachnids commonly known as microwhip scorpion or palpigrades.
Los palpígrados (Palpigradi) son un pequeño orden de arácnidos que incluye unas 80 especies[1] diminutas (no más de 3 mm). Se hallan en todo el mundo, los continentes de Europa, África, Asia, Sudamérica, Oceanía, y el norte y centro de América, solo excepto en las zonas polares. Parecen esquizómidos en miniatura porque, como ellos, poseen el opistosoma terminado en un largo flagelo multiarticulado. La cutícula es muy fina, tienen los quelíceros de tres artejos acabados en pinza y los pedipalpos son similares a patas. Carecen de ojos, aparato respiratorio y tubos de Malpighi, y los aparatos circulatorio y reproductor están muy simplificados.
Los palpígrados son endogeos (suelo) o hipogeos (cuevas), hábitats donde encuentran la humedad que requieren. Se alimentan de pequeños habitantes del suelo, como colémbolos y ácaros.
Se reconocen las siguientes familias:[2]
Los palpígrados (Palpigradi) son un pequeño orden de arácnidos que incluye unas 80 especies diminutas (no más de 3 mm). Se hallan en todo el mundo, los continentes de Europa, África, Asia, Sudamérica, Oceanía, y el norte y centro de América, solo excepto en las zonas polares. Parecen esquizómidos en miniatura porque, como ellos, poseen el opistosoma terminado en un largo flagelo multiarticulado. La cutícula es muy fina, tienen los quelíceros de tres artejos acabados en pinza y los pedipalpos son similares a patas. Carecen de ojos, aparato respiratorio y tubos de Malpighi, y los aparatos circulatorio y reproductor están muy simplificados.
Los palpígrados son endogeos (suelo) o hipogeos (cuevas), hábitats donde encuentran la humedad que requieren. Se alimentan de pequeños habitantes del suelo, como colémbolos y ácaros.
Sokkoskorpionit (Palpigradi) on lähinnä kivien alla, luolissa ja muissa kosteissa paikoissa elävien, silmättömien hämähäkkieläinten lahko. Niillä on takaruumiin kärjessä 15-jaokkeinen siima. Sokkoskorpionilajeja elää kaikissa maanosissa, mutta tiettävästi ei Suomessa.[1]
Sokkoskorpioneihin kuuluu 80 lajia seitsemässä suvussa:[2][3]
Sokkoskorpionit (Palpigradi) on lähinnä kivien alla, luolissa ja muissa kosteissa paikoissa elävien, silmättömien hämähäkkieläinten lahko. Niillä on takaruumiin kärjessä 15-jaokkeinen siima. Sokkoskorpionilajeja elää kaikissa maanosissa, mutta tiettävästi ei Suomessa.
Les Palpigradi, palpigrades en français, sont un ordre d'arthropodes de la classe des arachnides.
On connaissait, en 2018, 104 espèces actuelles et 2 espèces fossiles connues depuis le Crétacé.
Ce sont des arachnides de petite taille, la longueur du corps est inférieure à 3 mm.
Le prosoma est divisé en deux parties : la première est la plus large, couvre quatre segments et va des chélicères à la deuxième paire de pattes, la seconde porte les troisième et quatrième paires de pattes.
L'opisthosoma (ou abdomen) se termine par le flagellum (qui ressemble à un fouet), composé de 15 segments.
Les palpigrades ne possèdent pas d'yeux. Quelques espèces ont trois paires de poumons constitués de lamelles empilées (en anglais, ils portent le nom explicite de book lung). D'autres n'ont aucun poumon du tout.
Les palpigrades vivent dans les sols humides, sous les pierres, profitant du moindre interstice, généralement dans les régions tropicales ou subtropicales bien qu'on en trouve sur tous les continents (à l'exception de l'Arctique et de l'Antarctique ). Les populations de palpigrades sont dans la nature contrôlée par divers prédateurs, en majorité par les araignées et autres invertébrés carnivores.
Toutes les espèces connues de palpigrades sont prédateurs, se nourrissant de minuscules invertébrés qui vivent dans le sol.
Selon The World Spider Catalog (version 18.5, 2018)[1] :
Les Palpigradi, palpigrades en français, sont un ordre d'arthropodes de la classe des arachnides.
On connaissait, en 2018, 104 espèces actuelles et 2 espèces fossiles connues depuis le Crétacé.
A dos palpígrados (Palpigradi) é unha pequena orde de arácnidos depredadores que comprende unhas 80 especies.[1]
Son de tamaño diminuto (non miden máis de 3 mm) e áchanse en todo o mundo, excepto nas zonas polares.[2]
Parecen esquizómidos en miniatura porque, como eles, teñen o opistosoma terminado nun longo flaxelo multiarticulado.
A súa cutícula é moi fina, teñen os quelíceros formados por tres artellos acabados en quelas (pinzas) e os pedipalpos son similares a patas. Carecen de ollos, aparato respiratorio e tubos de Malpighi, e os aparatos circulatorio e reprodutor están moi simplificados.
Os palpígrados son endoxeos (solo) ou hipoxeos (covas), hábitats onde encontran a humidade que requiren. Aliméntanse de pequenos habitantes do solo, como colémbolos e ácaros.
A orde foi descrita en 1888 polo aracnólogo sueco Tord Tamerlan Teodor Thorell na súa obra:
O nome científico Palpigradi está formado polos elementos do latín científico palp-, derivado do latín palpus, 'palpo' (derivado do verbo palpare, 'palpar', 'tocar') e -gradi, do plural de gradus, 'paso', 'marcha', unbidos cun -i- epentético para facilitar a pronuncia.[4]
Segundo J. Hallad (2005) e o ITIS a orde comprende unha superfamilia con dúas familias, cun total de seis xéneros:[5][6]
A dos palpígrados (Palpigradi) é unha pequena orde de arácnidos depredadores que comprende unhas 80 especies.
I Palpigradi sono un ordine di Aracnidi caratterizzati da dimensioni ridottissime e dalla presenza di un flagello al termine dell'opistosoma.
Hanno la peculiarità (da cui deriva il loro nome) di utilizzare i pedipalpi per la locomozione, e il primo paio di zampe per localizzare e catturare le prede.
Sono ciechi, vivendo prevalentemente nel suolo o nelle grotte, e se ne conoscono pochissime specie, tutte di recente scoperta.
L'ordine comprende le seguenti famiglie:[1][2]
I Palpigradi sono un ordine di Aracnidi caratterizzati da dimensioni ridottissime e dalla presenza di un flagello al termine dell'opistosoma.
Hanno la peculiarità (da cui deriva il loro nome) di utilizzare i pedipalpi per la locomozione, e il primo paio di zampe per localizzare e catturare le prede.
Sono ciechi, vivendo prevalentemente nel suolo o nelle grotte, e se ne conoscono pochissime specie, tutte di recente scoperta.
L'ordine comprende le seguenti famiglie:
Eukoeneniidae Petrunkevitch, 1955 Allokoenenia (1 specie) Eukoenenia (60 specie) Koeneniodes (8 specie) Leptokoenenia (2 specie) Prokoeneniidae Condé, 1996 Prokoenenia (6 specie) Triadokoenenia (1 specie)Palpigradai (Palpigradi) – nedidelis bestuburių gyvūnų būrys, priklausantis voragyvių klasei. Taip pat žinomi mikro botaginio skorpiono vardu (angl. microwhip scorpion). Tai dar nepakankamai ištirtas būrys ir apie jį nėra labai daug žinoma.
Palpigradai iš tolo savo išorine išvaizda primena telifonus, tačiau atidžiau pažvelgus galima pamatyti ryškius skirtumus. Tai labai maži padarai, jų ilgis svyruoja vos nuo 0,5 iki 3 mm. Kūnas pailgas, blyškios spalvos ir labai segmentuotas, užsibaigiantis nariuota vytelės pavidalo uodega (flagellum). Galvakrūtinės priekinė dalis iki paskutinių dviejų kojų porų padengta ištisiniu skydu. Toliau likusi kūno dalis, kartu ir pilvelis, segmentuoti. Cheliceros palyginus ilgos, trinarės, su žnyplėmis. Skirtingai nuo telifonų palpigradų pedipalpai nėra tokie išsiskiriantys ir skirti ne jutimui, o atstoja kojas ir naudojami judėjimui. Iš čia ir kilęs būrio pavadinimas, reiškiantis „čiuopikliakojai“. Priekinė galūnių pora, kaip ir telifonų, žiužiakojų, solpūgų ir šizomidų, virtusi į jutimo organus. Likusios trys kojų poros skirtos judėjimui. Kūnas tankiai padengtas jutiminiais plaukeliais, turbūt ši funkcija yra labai svarbi gyvūnams. Vidinė sandara išsaugojo nemažai primityvių detalių. Gyvūnai turi žarnyną, šalinimo liaukas, raumeninių audinių. Dauguma palpigradų neturi atskirų kvėpavimo organų, jie kvėpuoja pro savo kūno dangą ir tai susiję su jų gyvenamąja aplinka (drėgnas dirvožemis). Tačiau kai kurios rūšys turi trachėjas arba netgi tipinius voragyvių plaučius. Akių neturi.
Kol kas yra labai mažai žinoma apie šių gyvūnų elgesį. Manoma, kad kaip ir kiti voragyviai, jie yra plėšrūnai, mintantys labai smulkiais vabzdžiais. Buvo pastebėta, kad jie gali išsiurbti įvairių nariuotakojų kiaušinius. Dėl šios priežasties ir neįprasto voragyviams burnos aparato daroma prielaida, kad jie gali būti būtent kiaušinių siurbikai.
Kaip ir elgesys, taip ir dauginimasis yra mažai ištirtas. Žinoma, kad patelė deda iki kelių didelių kiaušinių. Dauginimosi periodas nesezoninis ir gana dažnas. Išsiritę jaunikliai panašūs į suaugusius, greitai bręsta, po išsinėrimų įvyksta tik nedideli sandaros pakitimai (nežymiai pasikeičia ilgis, plaukelių skaičius).
Palpigradai daugiausia paplitę šiltuose ir drėgnuose regionuose, randami Pietų Europoje, Afrikoje, Pietryčių Azijoje, Šiaurės ir Pietų Amerikoje, Australijoje.
Gyvena drėgname dirvožemyje ir po jame esančiais akmenimis, kai kurios rūšys randamos olose. Nepaisant to, kad jie mėgsta drėgmę, tiesioginiai vandens lašai jiems pavojingi, nes nuo jų kūno danga lengvai permirksta. Į paviršių gali iškilti tik esant padidėjusiai dirvožemio drėgmei, vėliau vėl įsikasa gilyn. Nors ir yra akli, jie jautriai reaguoja į šviesą ir slepiasi tamsiose vietose.
Į Lietuvą palpigradai gali patekti kartu su egzotiškais augalais, todėl jie gali būti randami botanikos soduose ar dirvožemyje, kur auginami jų gyvenamųjų vietų augalai. Vietinių rūšių nėra, nes čia jiems netinkamas klimatas.
Iki 2003 buvo aprašytos apie 79 palpigradų rūšys, priklausančios dviem šeimoms: Prokoeneniidae ir Eukoeneniidae, kurios suskirstytos į septynias gentis.
Viena fosilinė rūšis, greičiausiai gyvenusi Plioceno epochoje, buvo aprašyta iš Arizonoje rasto akmens. Nėra tiksliai žinoma, kokiai šeimai ji priklausė.
Palpigradai (Palpigradi) – nedidelis bestuburių gyvūnų būrys, priklausantis voragyvių klasei. Taip pat žinomi mikro botaginio skorpiono vardu (angl. microwhip scorpion). Tai dar nepakankamai ištirtas būrys ir apie jį nėra labai daug žinoma.
Palpigradi zijn een orde van geleedpotige dieren die tot de klasse spinachtigen (Arachnida) behoren. Van de orde zijn wereldwijd 80[2] soorten bekend, waarvan 26 in Europa.[3] De lengte van het lichaam bedraagt slecht 2 tot 3 mm.
Het lichaam van de Palpigradi doet denken aan dat van de zweepstaartschorpioenen, omdat bij hen ook het achterlijf in een meervoudige flagellum eindigt. Opvallend is ook de eerste paar looppoten, die net als bij de zweepspinnen en zweepstaartschorpioenen als tastorganen dienstdoet.
De pedipalpen (tastorganen) zijn beenachtig en worden gebruikt als looppoten. De cheliceren (monddelen) zijn relatief groot en worden voor het vasthouden van de prooi (kleine springstaarten) gebruikt.
Palpigradi zijn volledig kleurloos en hebben geen ogen.
Zie lijst van palpigradi voor een lijst van alle soorten Bronnen, noten en/of referenties Palpigradi zijn een orde van geleedpotige dieren die tot de klasse spinachtigen (Arachnida) behoren. Van de orde zijn wereldwijd 80 soorten bekend, waarvan 26 in Europa. De lengte van het lichaam bedraagt slecht 2 tot 3 mm.
Palpigradi er en gruppe av edderkoppdyr. De er forholdsvis nært beslektet med edderkoppene.
Palpigradi er små (1-3 mm), slanke, blinde edderkoppdyr med forholdsvis korte bein og en lang haletråd. Huden er blek og forholdsvis tynn. Forkroppen har to ryggplater, delt mellom det tredje og fjerde beinparet. Øyne mangler helt. Som hos flere andre grupper av edderkoppdyr er det første beinparet langt og tynt, og brukes som føleorganer. Et uvanlig trekk som har gitt navn til gruppen (navnet betyr "palpegangere"), er at pedipalpene også brukes til å gå med, slik at det kan se ut som at de har fem par bein. Bakkroppen er avlang og tydelig ledd-delt med 11 segmenter, bakerst er den en haletråd som består av 15 segmenter og kan være like lang som resten av dyret. Hvert segment har flere børster slik at haletråden kan ligne en flaskekost.
De søker mørke og fuktighet og lever vanligvis i fuktig jord i tropiske og subtropiske områder. Noen få arter finnes mellom korallsand eller på i havkanten på strender. Nesten ingenting er kjent med sikkerhet om leveviset deres, men man antar at de er rovdyr som lever av bittesmå leddyr.
Nesten ingenting er kjent om reproduksjonen deres utover at de legger forholdsvis få og store egg.
Gruppen forekommer i alle verdensdeler bortsett fra polområdene, men mange av artene er tropiske eller subtropiske. I Sør- og Mellom-Europa er det funnet 27 arter, alle i slekten Eukoenenia.
Palpigradi er en gruppe av edderkoppdyr. De er forholdsvis nært beslektet med edderkoppene.
Głaszczkochody (Palpigradi) - rząd pajęczaków obejmujących zwierzęta bardzo małe (do 3 mm długości). Głaszczkochody zamieszkują obszary zwrotnikowe i podzwrotnikowe, kilka gatunków żyje również w Europie, nad Morzem Śródziemnym. Zwierzęta ślepe, ich oskórek jest cienki, oddychają całą powierzchnią ciała. Około 80 gatunków. Na ostatnim segmencie odwłoka biczyk, podobny jak u biczykoodwłokowców. Nazwa rzędu odzwierciedla ich najbardziej charakterystyczną cechę: nogogłaszczki są zbudowane jak odnóża kroczne, nie ma na nich wyrostków do żucia i służą do chodzenia.
Głaszczkochody (Palpigradi) - rząd pajęczaków obejmujących zwierzęta bardzo małe (do 3 mm długości). Głaszczkochody zamieszkują obszary zwrotnikowe i podzwrotnikowe, kilka gatunków żyje również w Europie, nad Morzem Śródziemnym. Zwierzęta ślepe, ich oskórek jest cienki, oddychają całą powierzchnią ciała. Około 80 gatunków. Na ostatnim segmencie odwłoka biczyk, podobny jak u biczykoodwłokowców. Nazwa rzędu odzwierciedla ich najbardziej charakterystyczną cechę: nogogłaszczki są zbudowane jak odnóża kroczne, nie ma na nich wyrostków do żucia i służą do chodzenia.
Palpigradi é uma ordem de aracnídeos. Existem, atualmente, 85 espécies conhecidas de palpígrados classificadas em 6 gêneros e 2 famílias. A maioria possui menos de 1,5mm de comprimento e nenhuma espécie é maior do que 3mm. Os palpígrados são aracnídeos cegos que vivem em áreas intersticiais do solo, detritos, cavernas e outros ambientes endógenos. Habitam tanto regiões tropicais e subtropicais como também ambientes subterrâneos europeus. No Brasil, há apenas cinco espécies conhecidas: Eukoenenia roquetti, no Rio de Janeiro, E. janetscheki, na Amazônia, E. maquinensis e E. ferratilis, em Minas Gerais e E.spelunca, no Espírito Santo[1]. Muitas das suas características incomuns, incluindo seu tamanho, são adaptações evolutivas para a vida em espaços reduzidos.
O cefalotórax está dividido em uma região anterior grande comporta por quatro segmentos anteriores fundidos e cobertos por uma carapaça, e dois segmentos posteriores independentes e cobertos por tergitos distintos. Uma divisão semelhante do cefalotórax pode ser observada em uropígios esquizômidos, que vivem em ambientes muito semelhantes aos do palpígrados. A semelhança entre os cefalotórax dessas duas ordens de aracnídeos parece ser uma adaptação evolutiva convergente para aumentar a flexibilidade da movimentação em espaços pequenos. As quelíceras são triarticulada[2]. O abdome é composto por um pré-abdome com oito segmentos e um pós-abdome com três segmentos. O pós-abdome termina em um flagelo anteniforme longo. Os pedipalpos são relativamente longos e semelhantes a pernas. O seu primeiro par de pernas é anteniforme e possuem um papel sensorial[3].
Ambos os pares de pulmões foliáceos, estrutura através da qual a maioria dos aracnídeos respira, foram perdidos ao longo da evolução deste animal e não se conhece nenhuma outra estrutura respiratória nos palpígrados[4]. Túbulos de Malpighi, uma estrutura cuja função é a excreção muito comum em outros aracnídeos, também estão ausentes, mas existe um par de nefrídios saculiformes que eliminam as excretas[5]. O sistema hemal é reduzido, mas inclui um coração tubular[6]. O trato alimentar consiste de uma boca, faringe, esôfago, mesentério com seus cecos, reto e ânus. Os cecos, estruturas bastante comuns no trato alimentar de aracnídeos, estão situados no prossoma (um par) e no opistossoma (três pares). Dentro ou ao redor do trato alimentar já foram descritas células vacuolizadas contendo inclusões dentro de seus vacúolos[7]. Os olhos estão ausentes e as principais cerdas sensoriais são os tricobótrios[8]. Quanto à reprodução, a transferência de espermatozoides é indireta e é efetuada através de um espermatóforo. O sistema reprodutivo da fêmea é composto por dois ovários e dois oviductos que convergem no útero. O sistema reprodutivo do macho é composto por um par de testes[9].
Trabalhos científicos abordando os palpígrados, em sua maioria, descrevem a morfologia e anatomia do animal, mas não há quase nada disponível sobre seus hábitos de vida. Isso acontece devido a complicações técnicas na hora da coleta, aos ambientes escondidos onde eles vivem, ao tamanho reduzido e à dificuldade de observação do modo de vida na natureza deste aracnídeo. No entanto, existem dados de que, além de predadores, os palpígrados podem ser necrófagos, onívoros, saprófagos e bacteriófagos, como a espécies eslovaca Eukoenenia spelacea, que se alimenta de cianobactérias nas cavernas onde vive[10].
A posição filogenética dos palpígrados dentro do grupo Arachnida ainda é muito debatida. Alguns pesquisadores consideram os palpígrados como sendo um grupo irmão da linhagem dos Tetrapulmonata baseados na morfologia destes aracnídeos, assim como na combinação de dados morfológicos e moleculares dos Chelicerata. O clado dos Tetrapulmonata é composto por quatro ordens de aracnídeos, a saber Araneae, Amblypygi, Uropygi, Schizomida e a ordem extinta Trigonotarbida. Outros pesquisadores consideram os palpígrados mais próximos evolutivamente dos ácaros acariformes. Ainda, a última análise combinada de filogenia dos aracnídeos, que incluiu também marcadores moleculares de palpígrados, colocou o grupo Palpigradi em um clado que também envolve as ordens Ricinulei, Trigonotarbida, Acari e o grupo dos Tetrapulmonata[11].
As relações de parentesco dos palpígrados com outros aracnídeos ainda é muito controversa e requer mais dados para que sua posição filogenética seja determinada.
Palpigradi é uma ordem de aracnídeos. Existem, atualmente, 85 espécies conhecidas de palpígrados classificadas em 6 gêneros e 2 famílias. A maioria possui menos de 1,5mm de comprimento e nenhuma espécie é maior do que 3mm. Os palpígrados são aracnídeos cegos que vivem em áreas intersticiais do solo, detritos, cavernas e outros ambientes endógenos. Habitam tanto regiões tropicais e subtropicais como também ambientes subterrâneos europeus. No Brasil, há apenas cinco espécies conhecidas: Eukoenenia roquetti, no Rio de Janeiro, E. janetscheki, na Amazônia, E. maquinensis e E. ferratilis, em Minas Gerais e E.spelunca, no Espírito Santo. Muitas das suas características incomuns, incluindo seu tamanho, são adaptações evolutivas para a vida em espaços reduzidos.
Palpigradele sunt arahnide mici, lungimea lor este de 1 – 1,5 mm, cel mai mare având 3 mm (Eukoenenia draco). Palpigradele se aseamană destul de mult cu telifonidele, de care se deosebesc prin talie și prin câteva trăsături morfologice.
Tegumentul lor este subțire, în zona opistosomei nechitinizat.
Prosoma este formată din trei zone distincte. Prima – propeltidiu - este compusă din primele 4 segmente și așezată dorsal. Ultimele două sunt formate din două segmente mobile, se numesc mezopeltidiu și, respectiv, metapeltidiu. Al șaptelea segment este îngustat realizând conexiunea cu opistosoma. Chelicerele, relativ lungi, sunt formate din 3 articole și au clește. Între chelicere este situat orificiul bucal, care este proeminent, în formă de trompă și cu rol aspirator.
Pedipalpii sunt alungiți au rol tactil și locomotor, sunt lipsiți de chelă,. Prima pereche de picioare este alungită și servește la orientare. Celelalte trei sunt utilizate la locomoție.
Opistosoma este alcătuită din 11 segmente, dintre care 8 formează mezosoma, iar ultimele 3 - metasoma. Ea este alungită și se termină cu un flagel lung și îngust, format din 15 articole lipsite de musculatură și prevăzute cu peri. Ventral, pe opistosomă se găsesc la mascul mici mameloane, posibil că acestea îndeplinesc rolul de hidroreceptori (recepționează umiditatea mediului). Corpul este acoperit cu trihobotrii cu rol de organe senzitive. Neavând ochii, aceștia sunt foarte importanț pentru a exploara mediul. Trihobotriile recepționează vibrațiile solului și aerului, cât și oscilația temperaturii. Corpul palpigradelor este lipsit de pigmenți, culoarea este de obicei albă.
Ochii sunt absenți, totuși, tegumentul lor conține celule fotosensibile. Sitemul circular este reprezentat de o inimă tubulară. Foarte bine este exprimată metameria mușchilor și intestinului. Tuburile Malpighi lipsesc, excreția fiind realizată de glande coxale. Respirația este realizată de tegument, însă la unele specii sunt și trei perechi de plămâni, deosebiți de restul arahnidelor deoarece nu au lamele.
Reproducerea implică depunerea spermatoforului. Are loc în sezonul umed și rece, la unele specii s-a observat partenogeneza. Femela depunea doar câteva ouă relative mari.
Palpigradele locuiesc în solurile umede, sub pietre, în peșteri, tulpina copacilor putrezi. Ei preferă un aer cu o umiditate ridicată, însă excesul de apă din sol le poate ucide. Chiar dacă nu au ochi, ei sunt extrem de sensibil la lumină, evitând-o. În sezonul ploios ei ies la suprafață. Se hrănesc cu ouăle artropodeelor. În timpul secetelor ei preferă să se afunde în sol, până ajung la apă. Chiar dacă toate speciile sunt terestre, una totuși s-a dovedit a fi secundar acvatică – Leptokoenenia scurra [1]. Palpigrazii se găsesc în țările cu climă tropicală și temperată, se întâlnesc în Europa de Sud, Africa, Asia de Sud–Est, America și Australia. Plapigradele se întâlnesc și pe teritoriul României, în special, în peșterile din Carpați.
Anterior palpigradele au fost incluși în ordinul Thelyphonida (Uropygi), ca subordinul Microuropygi. În prezent, Palpigradi este un ordin independent cuprinde 2 familii, 6 genuri cu peste 80 de specii.
Suprafamilia Eukoenenioidea (Petrunkevitch,1955):
|coauthors= (ajutor) Palpigradele sunt arahnide mici, lungimea lor este de 1 – 1,5 mm, cel mai mare având 3 mm (Eukoenenia draco). Palpigradele se aseamană destul de mult cu telifonidele, de care se deosebesc prin talie și prin câteva trăsături morfologice.
Šťúrovky (Palpigradi) sú rad triedy pavúkovce (Arachnida).
Sú to drobné slepé depigmentované živočíchy, nedosahujúce obyčajne ani 5 mm. Na rozdiel od hmatonožcov majú na bičíkovitý útvar premenené aj pedipalpy. Majú silnú tendenciu k podzemnému spôsobu života (hlboké vrstvy pôdy a jaskyne). V južnej Európe žije Koenenia mirabilis. V nedávnej dobe bol v Slovenskom krase objavený nový zástupca tohto radu Eukoenenia spelaea.
Šťúrovky (Palpigradi) sú rad triedy pavúkovce (Arachnida).
Sú to drobné slepé depigmentované živočíchy, nedosahujúce obyčajne ani 5 mm. Na rozdiel od hmatonožcov majú na bičíkovitý útvar premenené aj pedipalpy. Majú silnú tendenciu k podzemnému spôsobu života (hlboké vrstvy pôdy a jaskyne). V južnej Európe žije Koenenia mirabilis. V nedávnej dobe bol v Slovenskom krase objavený nový zástupca tohto radu Eukoenenia spelaea.
Palpigradi so majhen red pajkovcev, v katerega uvrščamo približno 80 danes živečih opisanih vrst. O njihovem življenju je malo znanega, saj so zaradi velikosti in načina življenja težko opazni, verjetno pa so plenilci.
So drobne živali, praviloma manjše od treh milimetrov. Prosomo prekriva koš (karapaks), ki ga gradita dve plošči. Nosi par oči v sredini spredaj in tri ali štiri pare oči ob strani. Njihove pipalke (helicere) se zaključijo s krempljem. Pedipalpi imajo poleg podaljšanega prvega para nog čutilno vlogo in žival jih ob premikanju drži naprej ter z njo tipa po podlagi. Oba para okončin poraščajo dolge čutilne dlake. Najopaznejši del zadka je dolg, gibljiv bičast izrastek, sestavljen iz številnih drobnih členov, ki lahko predstavlja tudi do polovico telesne dolžine.
Živijo v tleh, v temnem in vlažnem okolju, med njimi so tudi jamske vrste. O njihovem razmnoževanju skoraj ni podatkov, vemo le, da izležejo samice majhno število razmeroma velikih jajčec.
Do leta 2003 je bilo opisanih 79 vrst palpigradov, ki jih združujemo v 6 recentnih rodov, te pa v dve družini.
Do danes je bil najden en fosilni palpigrad v skladih marmorja iz Arizone, ki jih datirajo v pliocen, vendar ni jasno, kateri družini je pripadal.[1] Starejši viri navajajo še en fosil, za katerega pa se je kasneje izkazalo, da je bil napačno določen fosil žuželke.[2]
Palpigradi so majhen red pajkovcev, v katerega uvrščamo približno 80 danes živečih opisanih vrst. O njihovem življenju je malo znanega, saj so zaradi velikosti in načina življenja težko opazni, verjetno pa so plenilci.
Тіло кененій подовжене, усього 0,5 — 2 мм довжиною, дуже розчленоване[1] . Сегменти хеліцер, педипальп і двох передніх пар ніг покриті зверху головним щитом, а сегменти двох задніх пар ніг розчленовані й мають самостійні тергити. Розчленована й грудина (стернум). Веретеновидне черевце складається з 12 сегментів, передстатевий сегмент добре виражений. Кінцеві сегменти черевця поступово зменшуються й закінчуються довгою гнучкою членистою ниткою, що грає роль дотикального церка при пересуванні в шпарах ґрунту. Хеліцери довгі, 3-членикові, із клешнями. Тонкі довгі педипальпи подібні до ніг і беруть участь у ходінні, звідки й поширена назва ряду «щупальцехідні». Жувальних відростків на тазиках педипальп немає, а рот розташований на вершині невеликого сосочка між основами хеліцер — особливість, невластива іншим арахнідам й, очевидно, вторинна. Тулуб і придатки багато оснащені чутливими волосками, причому дотик надзвичайно розвинений, що, мабуть, дуже важливо при пересуванні між часточками ґрунту. Ряд примітивних рис зберігся у внутрішній будові кененій. Явно виражена метамерія мускулатури тулуба, а також кишечнику; видільними органами служать коксальні залози.
Оформлених органів дихання немає, кененії дихають через покриви, що пов’язане з життям у вологому повітрі. Лише в деяких видів є зародкові трахеї. Особливість кененій полягає в тому, що на сегментах черевця в них зберігся набір коксальних органів, що являють собою рудименти черевних кінцівок. Це парні мішечки, що випинаються, на восьмому — дванадцятому сегментах, добре виражені в молодих особин й,очевидно , грають роль органів почуттів, що сприймають вологість (гигрорецептори). Наявність таких рудиментів черевних кінцівок вказує на те, що черевні ніжки тут ніколи не були перетворені в легені, тобто що при виході на сушу кененії відразу пристосувалися до життя в ґрунті й шкірного подиху, минувши стадію легеневого подиху, властиву еволюції більшості інших арахнід. Аналогічним шляхом ішли кліщі ряду Acariformes.
Вони поширені в країнах з теплим і вологим кліматом, знайдені в Південній Європі (Південна Франція, острови Середземного моря), в Африці, Південно-Східній Азії, Північній і Південній Америці, Австралії. Відомі знахідки в теплицях ботанічних садів Західної Європи, куди вони попадають із ґрунтом при транспортуванні тропічних рослин. В Україні кененії не відзначені, але їхнє знаходження в Криму, а також завезення в ботанічні сади не виключені.
Кененій можна знайти у ґрунті, під каменями, зануреними в ґрунт, деякі види виявлені в печерах.[2] Вони віддають перевагу повітрю, насичений водяними відпарами. У той же час краплинна волога для них згубна, тому що покриви легко змочуються. У вологу пору року вони можуть з’являтися на поверхні ґрунту, але більшу частину часу проводять приховано, а в міру просихання ґрунту йдуть углиб. Будучи сліпі, кененії різко негативно ставляться до світла й поспішно тікають у затінені вкриття. Харчування кененій недостатньо вивчене. Відомо, що вони можуть висмоктувати яйця дрібних членистоногих: ногохвосток, камподей, багатоніжок, які також живуть у щілинах ґрунту й подібні до кененій. Своєрідність ротового апарата вказує на якийсь особливий спосіб харчування, і, бути може, кененії дійсно являють собою специфічних «яйцеїдів», тим більше що в їхньому кишечнику жовток знаходили не раз.
Кладка яєць не сезонна й багаторазова, яйця відкладаються по одному, причому в тілі самки звичайно видно тільки два зрілих яйця. Молодь, що вилупилась, схожа на дорослу тварину, розвиток нетривалий, супроводжується незначним ростом, декількома линьками й змінами в деталях будови (число волосків, черевних мішечків і т.п.).
Колись кененій включали в збірний ряд джгутоногих. По деяких ознаках кененії дійсно нагадують цих арахнід, особливо дрібних тартарид, але в той же час подібні до акариформних кліщів й почасти із сольпугами, так що їхня самостійність як ряду не викликає сумнівів. Описано близько 80 видів кененій, що відносяться до 6 родів[3].
.png){kind=small}
Це незавершена стаття з арахнології.
Пальпигра́ды[1], или щупальцеходные[1] (лат. Palpigradi) — маленький отряд беспозвоночных класса паукообразных, включающий два семейства и 7 родов, в которых описаны менее ста видов.[2]
Пальпиграды — это группа, родственная телифонам. Длина тела от 0,5 до 2 мм. Они имеют тонкую, бледную и сегментированную покровную систему, а также сегментированное тело, которое оканчивается состоящим из 15 сегментов хвостообразным жгутиком.
Распространены всеконтинентально, за исключением арктического и антарктического регионов. Для выживания им необходимо влажное место обитания. Они всегда прячутся от света, и поэтому их можно найти в земле под камнями и скалами, осевшими в землю.
Возможно, единственный отряд среди паукообразных, включающий исключительно чистых вегетарианцев[3]
Около 80 видов, 7 родов[4][5][6][7].
Пальпигра́ды, или щупальцеходные (лат. Palpigradi) — маленький отряд беспозвоночных класса паукообразных, включающий два семейства и 7 родов, в которых описаны менее ста видов.
コヨリムシ目（Palpigradi）は、節足動物門鋏角亜門クモ綱に所属する分類群である。
ごく小型の動物であり、最大の種でも3mmを越えない。体は細長く、鞭のように細長い尾節を持つ点ではサソリモドキに似ているが、細部には重要な違いがある。
頭胸部は細長い。背面では頭胸甲が、前端から第2脚までと、第3脚、第4脚背面で区分されている。腹面では口から第1脚の間の腹板と、第2、第3、第4脚に当たる腹板が分かれている。クモ型類の中では、頭胸部は互いに融合して区別がつかないのが普通で、このように頭胸甲の体節が明確な例は他にヤイトムシとヒヨケムシしかいない。
鋏角は三節からの鋏状となる。触肢の役割は他のクモ型類の感覚や捕食用と異なり、歩行に使う。歩脚の第1脚は細長く、感覚器官となり、残り3対の歩脚は触肢と共に歩行に用いられる[1]。
腹部は体節に分かれ、やや幅が狭くなって頭胸部とつながる。腹部の末端からは鞭状の尾節が伸びる。尾節は14-15の環節からなり、長い毛がはえている。
クモ型類にしては例外的に、書肺や気管などの呼吸器官を欠き、体表を通じてガス交換を行う[2]。
多くは土壌中に住み、湿ったところに生息する。洞穴から発見されるものもある。動きは素早く、生態について詳しいことは分かっていない。肉食性と思われるが、Eukoenenia spelaeaは藍藻を摂食することが見られる[3]。繫殖行為は不明で、一回に少数、体型に対して大型の卵を産むことしか知られていない[1]。
世界各地に分布が知られ、マダガスカルには種数が多いことがわかっている。日本ではかつて小笠原諸島において不完全な標本が採集されているのみである。
化石種を含め、約3科80種が知られる。
Commons ponúka multimediálne súbory na tému 
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému 
