Asırqalotu (lat. Eupatorium)[1] - mürəkkəbçiçəklilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Asırqalotu (lat. Eupatorium) - mürəkkəbçiçəklilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Eupatorium és un gènere de plantes amb flors dins la família Asteraceae. Conté de 30 a 60 espècies. La majoria són plantes herbàcies i perennes de 0,5–3 m d'alt. Uns pocs són arbusts. Aquest gènere és originari de les regions temperades de l'hemisferi nord. Rep el nom del rei Mitridates VI Eupator de Pontus.[1]
Eupatorium havia contingut fins a 800 espècies,[2] però molts d'aquests s'han desplaçat a altres gèneres, incloent Ageratina, Chromolaena, Condylidium, Conoclinium, Critonia, Cronquistianthus, Eutrochium, Fleischmannia, Flyriella, Hebeclinium, Koanophyllon, Mikania, i Tamaulipa.[3]
Alguns Eupatorium es cultiven com a planta ornamental, en particular a Àsia.[4] Moltes plantes ornamentals anteriorment dins Eupatorium s'hna traslladat a altres gèneres, com Bartlettina i Conoclinium.
El virus de les plantes Tobacco leaf curl virus ocasionalment afecta a plantes d'aques gènere.
L'espècie Eupatorium perfoliatum, s'ha fet servir en medicina tradicional,[5] per exemple per excretar l'excés d'àcid úric que causa la malaltia de la gota però té components tòxics i efectes secundaris. La sobredosi pot ser mortal.
Eupatorium és un gènere de plantes amb flors dins la família Asteraceae. Conté de 30 a 60 espècies. La majoria són plantes herbàcies i perennes de 0,5–3 m d'alt. Uns pocs són arbusts. Aquest gènere és originari de les regions temperades de l'hemisferi nord. Rep el nom del rei Mitridates VI Eupator de Pontus.
Hjortetrøst (Eupatorium) har 35-60 arter, der er udbredt i Asien, Nordamerika og Europa. I Danmark findes én art vildtvoksende. Hjortetrøstarterne er stauder eller halvbuske med en stiv, opret vækst. Stænglerne er kraftige og rette, men sjældent forgrenede. Bladene er modsatte eller kransstillede, ustilkede og hele med hel eller tandet rand. Blomsterne er samlet i store, endestillede stande, som igen består af delstande. De enkelte "blomster" er kurve, som består af rørformede blomster med hvide eller violette kronblade. Frugterne er nødder med fnok.
Her omtales kun de arter, der er vildtvoksende i Danmark, eller som dyrkes her.
Beskrevne arter
Wasserdost (Eupatorium), auch Wasserhanf genannt, ist eine Pflanzengattung in der Familie der Korbblütler (Asteraceae). Die etwa 45 Arten gedeihen in gemäßigten Gebieten der Nordhalbkugel.[1]
Wasserdost-Arten sind einjährige[2] oder ausdauernde krautige Pflanzen, die Wuchshöhen von 30 bis 200 Zentimeter erreichen.[3] Es wird ein Rhizom oder eine Verdickung an der Basis der Sprossachse (Caudex) gebildet. Die selbstständig aufrechten Stängel sind meist bis zu den Verzweigungen des Blütenstandes nicht verzweigt.[3]
Die meist gegenständig am Stängel verteilt, selten wirtelig oder manchmal am oberen Ende fast gegenständig bis wechselständig, angeordneten Laubblätter[2] sind gestielt oder ungestielt.[3] Die Blattspreiten besitzen drei Hauptnerven oder sind fiedernervig. Die Blattspreiten sind meist einfach und deltaförmig oder eiförmig bis lanzettlich oder linealisch; manchmal kommen auch ganz andere Spreitenformen vor.[3] Bei manchen Arten kommen auch fiederspaltig fiederlappige Blattspreiten vor[3] (beispielsweise Gewöhnlicher Wasserdost (Eupatorium cannabinum)). Die Blattränder sind ± glatt, gezähnt[3] oder gesägt.[2] Die Blattflächen sind kahl oder flaumig bis rau oder borstig behaart und meist drüsig punktiert.[3]
In schirmtraubigen oder zerstreut bis dichten, verzweigten, pyramidalen rispigen, Gesamtblütenständen stehen die körbchenförmigen Teilblütenständen zusammen.[2][3] Die ungestielten oder gestielten Blütenkörbchen sind immer scheibenförmig.[2][3] Die Körbchenhülle (Involucrum) ist bei einem Durchmesser von 1 bis 3 bis 5 oder mehr Millimetern verkehrt-kegelförmig bis ellipsoid.[3] Meist 10 bis 15 (7 bis 22) meist haltbare Hüllblätter überlappen sich schwach bis stark dachziegelartig und sind in meist zwei bis drei, selten bis zu fünf Reihen zusammen;[2][3] manchmal sind die inneren Hüllblätter hinfällig.[2] Bei manchen Arten wie Eupatorium album sind die Hüllblätter der farbig auffälligste Teil des Blütenstandes. Die meist grünen Hüllblätter sind, zwei- bis dreinervig oder es sind kaum Nerven erkennbar, sie können auch fiedernervig sein. Die meist ungleichen, manchmal fast gleichen Hüllblätter sind elliptisch, lanzettlich, länglich oder verkehrt-eiförmig. Die Ränder der Hüllblätter sind trockenhäutig, durchscheinend und die oberen Enden sind gerundet bis spitz oder zugespitzt, manchmal stachelspitzig. Die Flächen der Hüllblätter sind meist fein oder zottig behaart, selten kahl und meist sind sie drüsig punktiert.[3] Typisch für die Gattung Eupatorium s. str. ist der flache,[1] selten schwach konvexe[2] Blütenkorbboden. Auf dem Körbchenboden befinden sich keine Spreublätter.[3]
Im körbchenförmigen Blütenstand befinden sich nur radiärsymmetrische Röhrenblüten. Bei den meisten Arten enthalten die Blütenkörbchen nur drei bis fünf Blüten. Nur bei den drei Arten Eupatorium perfoliatum, Eupatorium serotinum und Eupatorium resinosum sind in den Blütenkörbchen mehr als fünf Blüten vorhanden, maximal enthalten sie 23 Blüten.[1]
Alle Blüten sind zwittrig und fertil. Die Kronblätter sind meist weiß[1] oder durch Anthozyan rötlich, rosa-, lavendel- bis purpurfarben.[2][3] Die fünf Kronblätter sind schmal trichterförmig bis schmal glockenförmig verwachsen und die Kronröhre ist an ihre Basis auch schmal.[1] Konzentriert auf die Basis der Kronröhre, den Kronschlund und die Kronzipfel sind außen Drüsen vorhanden und selten kommen dort wenige Haare (Trichome) vor. Die Kronröhre endet in fünf relativ kurzen, dreieckigen Kronzipfeln sind etwas länger als breit.[2][3] Die Staubblattröhren ragen meist nicht aus der Kronröhre hinaus. Die oberen Anhängsel der Staubbeutel sind relativ groß, eiförmig-dreieckig und sind etwa 1,5-mal so lang wie breit. Die unteren Staubbeutel-Anhängsel sind stumpf bis gerundet, nur kurz oder fehlen fast.[2][3] Nektarien können selten erkannt werden. Die Basis des Griffels ist flaumig behaart oder selten kahl (kahl bei Eupatorium capillifolium); der übrige Bereich des Griffels ist meist kahl. An der Griffelbasis kann ein geschwollener Knoten vorkommen.[2][3] Die zwei Griffeläste sind fadenförmig bis etwas verbreitert oder im oberen Bereich verbreitert mit papillöser Oberfläche; sie sind oft die farbigsten Teile der Blüte. Die Griffeläste besitzen lange, fadenförmige, sterile Anhängsel mit einem stumpfen Ende.[1][2][3]
Die bräunlichen bis schwärzlichen Achänen sind prismatisch geformt, immer fünfrippig meist kahl und drüsig punktiert.[3][2] Der haltbare Pappus besteht aus einer Reihe mit meist 25 bis 40 (20 bis 50) weißlichen, bärtigen Borsten; sie sind im oberen Bereich gerundet oder es ist eine kurze Spitze vorhanden.[3][2][1]
Die Chromosomengrundzahl beträngt x = 10.[3] Es wurden selbst innerhalb einer Art, aber besonders bei den Hybriden, unterschiedliche Ploidiegrade ermittelt.[4][1] Diploidie kommt nur bei den Arten Eupatorium lancifolium, Eupatorium resinosum, Eupatorium petaloideum, Eupatorium mikanioides, Eupatorium paludicola und Eupatorium album vor.
Bei Eupatorium-Arten handelt es sich selten um Therophyten, meist um Hemikryptophyten.
Apomixis kommt bei den Eupatorium-Arten und -Hybriden vor.[1] Die Bestäubung durch Insekten ist häufig. Bei drei Arten erfolgt die Bestäubung über den Wind.[1]
Meist erfolgt die Ausbreitung der Diasporen, es sind die Achänen, mittels des Pappus durch den Wind.
Die Gattung Eupatorium wurde 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, 2, Seite 836 erstveröffentlicht.[5][6] Der Gattungsname Eupatorium bezieht sich auf König von Pontus Mitridates VI. Eupator (132-63 v. Chr.).[3] Typusart ist Eupatorium cannabinum L.[6] Ein Homonym ist Eupatorium Bubani veröffentlicht in Pietro Bubani: Flora Pyrenaea per ordines naturales gradatim digesta 2, 1899, Seite 268. Synonyme für Eupatorium L. sind: Eupatorium sect. Dalea Loudon, Eupatorium sect. Heterolepis Baker, Eupatorium sect. Pteropoda DC., Eupatorium sect. Subimbricata Hoffm., Caradesia Raf., Chrone Dulac, Cunigunda Bubani, Eriopappus Hort. ex Loudon, Eupatoriadelphus R.M.King & H.Rob., Eupatoriastrum Greenm., Halea L., Pseudokyrsteniopsis R.M.King & H.Rob., Viereckia R.M.King & H.Rob.[6]
Die Gattung Eupatorium gehört zur Untertribus Eupatoriinae Dumort. aus der Tribus Eupatorieae Cass. in der Unterfamilie Asteroideae innerhalb der Familie Asteraceae. Die Gattung Eupatorium s. l. enthielt in früheren weiten Auffassungen 800 bis 1200 Arten und wurde durch King und Robinson 1987 in viele Gattungen aufgespalten.[7][8] Die Gattungen, in die diese Arten gestellt wurden, sind: Ageratina, Chromolaena, Condylidium, Conoclinium, Critonia, Cronquistianthus, Eutrochium, Fleischmannia, Flyriella, Hebeclinium, Koanophyllon, Mikania, Tamaulipa.[8] Diese Aufgliederung in kleiner Gattungen wurde kontrovers diskutiert, ist aber im 21. Jahrhundert gefestigt worden.[1] Bei der Gattung Eupatorium s. str., im engeren Sinne, verbleiben 42 bis 45[2][3] Arten.
In Europa, Nordafrika und Vorderasien[9] ist nur eine Art heimisch, der Gewöhnliche Wasserdost (Eupatorium cannabinum). Die anderen Arten kommen zumeist in Nordamerika (hauptsächlich im östlichen Teil), einige auch in Ostasien vor.[1] In Nordamerika kommen etwa 20 Arten und etwa 4 Naturhybriden (es stellte sich 2007 heraus, dass auch zwei Arten der Flora of North America Naturhybriden sind) vor.[3] In China kommen etwa 14 Arten vor, davon sechs nur dort.[2]
Es gibt etwa 42 Eupatorium-Arten und einige Naturhybriden:[2][3][10][1]
Naturhybriden (Auswahl):
Sorten von nur wenigen Arten (vielleicht nur von Eupatorium cannabinum; man beachte, dass die meisten gartenbaulich genannten Arten anderen Gattungen angehören) werden als Zierpflanzen in Parks und Gärten genutzt.[11][12]
Einige Arten werden als Heilpflanzen und zur Gewinnung von Duftöl verwendet (Beispiele siehe oben in der Artliste).[2]
Die medizinischen Wirkungen von Eupatorium cannabinum wurden untersucht.[13][14]
Der Saft aus den Laubblättern von Eupatorium cannabinum wird bei Tieren als Insekten-Repellent genutzt.[13] Eupatorium compositifolium und Eupatorium hyssopifolium wird als Küchengewürzkraut genutzt.[13] Alle Pflanzenteile von Eupatorium compositifolium und Eupatorium hyssopifolium werden zur Linderung bei Bissen von Reptilien und Insekten verwendet.[13]
Wichtige Inhaltsstoffe sind Pyrrolizidinalkaloide,[15] Flavonoide,[16] beispielsweise das giftige Flavon Eupatorin und das Benzofuranderivat Euparin.[17]
Das Tobacco leaf curl virus (Reich Shotokuvirae, Familie Geminiviridae) ist ein Erreger, der gelegentlich Pflanzen dieser Gattung befällt. Diese Viren gehören zum Realm Monodnaviria. Die wahrscheinlich erste Erwähnung einer durch Viren aus diesem Realm hervorgerufenen Pflanzenkrankheit stammt aus einem Gedicht der japanischen Kaiserin Shōtoku (称徳天皇, auch Kōken japanisch 孝謙 genannt) aus dem Jahr 752, in dem eine Vergilbungs- oder Blattadernkrankheit von Wasserdost-Pflanzen beschrieben wird, die wahrscheinlich durch Geminiviren wie das Tobacco leaf curl virus verursacht wurde. Sie wurde so zur heutigen Namensgeberin des Virenreichs Shotokuvirae.[18]
Das Laub wird von einigen Schmetterlingslarven gefressen, unter anderem von denen von Orthonama obstipata.[19]
Wasserdost (Eupatorium), auch Wasserhanf genannt, ist eine Pflanzengattung in der Familie der Korbblütler (Asteraceae). Die etwa 45 Arten gedeihen in gemäßigten Gebieten der Nordhalbkugel.
Eupatorium is a genus of flowering plants in the family Asteraceae, containing from 36 to 60 species depending on the classification system. Most are herbaceous perennials growing to 0.5–3 m (1.6–9.8 ft) tall. A few are shrubs. The genus is native to temperate regions of the Northern Hemisphere. Most are commonly called bonesets, thoroughworts or snakeroots in North America. The genus is named for Mithridates Eupator, king of Pontus.[3]
Eupatorium has at times been held to contain as many as 800 species,[4] but many of these have been moved (at least by some authors) to other genera, including Ageratina, Chromolaena, Condylidium, Conoclinium, Critonia, Cronquistianthus, Eutrochium, Fleischmannia, Flyriella, Hebeclinium, Koanophyllon, Mikania, and Tamaulipa.[5]
The classification of the tribe Eupatorieae, including species placed in Eupatorium in the present or past, is an area of ongoing research, so further changes are likely. What seems fairly certain by now is that there is a monophyletic group containing Eupatorium (about 42 species of white flowered plants in North America, Europe and Asia, but not South America) and the Joe-pye weeds (Eutrochium), and possibly others.[6]
Eupatorium are grown as ornamental plants, particularly in Asia.[7] A number of popular ornamental plants formerly included in Eupatorium have been moved to other genera, such as Bartlettina and Conoclinium.
Tobacco leaf curl virus is a pathogen occasionally affecting plants of this genus. The foliage is eaten by some Lepidoptera larvae, including those of Orthonama obstipata (The Gem).
The common names for the plants are all based on the previous usage of one species, Eupatorium perfoliatum, as an herbal medicine. Despite its name, boneset is not used to treat broken bones,[8] instead the common name apparently derives from the herb's use to treat dengue fever, which was also called breakbone fever because of the pain that it caused. The name thoroughwort also comes from Eupatorium perfoliatum, and refers to the perfoliate leaves, in which the stem appears to pierce the leaf (i.e. go through, note that in older usage "thorough" was not distinguished from "through", compare for example the word thoroughfare).
Boneset, although poisonous to humans and grazing livestock, has been used in folk medicine,[9] for instance to excrete excess uric acid which causes gout. Caution is advised when using boneset, since it contains toxic compounds that can cause liver damage. Side effects include muscular tremors, weakness, and constipation; overdoses may be deadly.
Eupatorium is a genus of flowering plants in the family Asteraceae, containing from 36 to 60 species depending on the classification system. Most are herbaceous perennials growing to 0.5–3 m (1.6–9.8 ft) tall. A few are shrubs. The genus is native to temperate regions of the Northern Hemisphere. Most are commonly called bonesets, thoroughworts or snakeroots in North America. The genus is named for Mithridates Eupator, king of Pontus.
Eupatorium es un género de plantas de la familia Asteraceae que tiene unas 250 especies aceptadas, de las más de 2200 descritas.[1] Son naturales de las regiones templadas del hemisferio norte.
Son hierbas anuales o perennes, arbustos o árboles pequeños, ocasionalmente trepadoras o escandentes. Hojas opuestas o con menos frecuencia alternas. Capitulescencias de panículas corimbosas; capítulos pocos a numerosos, homógamos, discoides; involucros campanulados a angostamente cilíndricos; filarias en 3–10 series, imbricadas a subimbricadas, raramente eximbricadas; receptáculos planos o convexos; flósculos pocos a numerosos, perfectos; las corolas 5-lobadas, blancas a rosadas o lilas, raramente rojizas o amarillas; los apéndices de las anteras ovados; las ramas del estilo bastante exertas en la antesis, con apéndices apicales abultados o agrandados. Aquenios generalmente 4–5-angulados, los carpopodios variables; vilano de 20–60 cerdas capilares en 1 o raramente 2 series.[2]
Las especies de Eupatorium, aunque son venenosas se han utilizado en medicina popular, por ejemplo para eliminar el exceso de ácido úrico que causa la gota. Aparte también se aplican en el tratamiento de la fiebre del dengue, la artritis, enfermedades infecciosas, migraña, malaria y diarreas. El conocimiento científico de tales posibles aplicaciones es prácticamente nulo en el presente.
Hay que tomar precauciones en su consumo pues contienen tóxicos que pueden dañar el hígado.
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 836–839. 1753.[2] La especie tipo es Eupatorium cannabinum
Eupatorium: nombre genérico que viene del griego y significa "de padre noble". Cuyo nombre se refiere a Mitrídates el Grande, que era el rey del Ponto en el siglo I aC de quien se dice haber descubierto un antídoto para un veneno de uso común en una de las especies y a quien se le atribuye el primer uso de la medicina. De hecho, las especies de este género, a lo largo del tiempo, han tomado diversas denominaciones vulgares referidas sobre todo a la medicina popular, esto sirve para resaltar las propiedades de eupatorio, aunque actualmente este uso se ha reducido algo debido a algunas sustancias hepatotóxicas presentes en estas plantas.[3]
Eupatorium es un género de plantas de la familia Asteraceae que tiene unas 250 especies aceptadas, de las más de 2200 descritas. Son naturales de las regiones templadas del hemisferio norte.
Vesikanep (Eupatorium) on korvõieliste sugukonda kuuluv rohttaimede perekond.
Perekonda kuulub 36–60 liiki. Levilaks on põhjapoolkera.
Vesikanep (Eupatorium) on korvõieliste sugukonda kuuluv rohttaimede perekond.
Perekonda kuulub 36–60 liiki. Levilaks on põhjapoolkera.
Punalatvat (Eupatorium) on asterikasvien heimoon kuuluva kasvisuku. Useita sukuun kuuluvia lajeja viljellään perennana.[1] Yksi punalatvalaji, rantapunalatva kasvaa luonnonvaraisena Suomessa. Sitä esiintyy harvinaisena Etelä- ja Itä-Suomessa.
Rusopunalatva.
Täpläpunalatva.
Rohtopunalatva.
Purppurapunalatva.
Punalatvat (Eupatorium) on asterikasvien heimoon kuuluva kasvisuku. Useita sukuun kuuluvia lajeja viljellään perennana. Yksi punalatvalaji, rantapunalatva kasvaa luonnonvaraisena Suomessa. Sitä esiintyy harvinaisena Etelä- ja Itä-Suomessa.
Les eupatoires (genre Eupatorium) sont des plantes vivaces de la famille des Astéracées (Composées).
Le genre doit son nom au roi Mithridate VI Eupator qui, craignant pour sa vie, essaya de s’immuniser de l’effet de certains poisons par leur absorption régulière en petites quantités. Il aurait ainsi découvert les vertus médicinales de nombreuses plantes dont l’eupatoire chanvrine.
Pour Eupatorium ayapana et Eupatorium triplinerve, voir Ayapana triplinervis.
Les eupatoires (genre Eupatorium) sont des plantes vivaces de la famille des Astéracées (Composées).
Le genre doit son nom au roi Mithridate VI Eupator qui, craignant pour sa vie, essaya de s’immuniser de l’effet de certains poisons par leur absorption régulière en petites quantités. Il aurait ainsi découvert les vertus médicinales de nombreuses plantes dont l’eupatoire chanvrine.
Konopljuša (lat. Eupatorium), rod trajnica, polugrmova i grmova iz porodice glavočika. Pripada mu 63 priznate vrste[1], od kojih u hrvatskoj raste E. cannabinum, narodno nazivana konjska griva i drugim imenima. Eupatorium adenophorum koja se navodi kao druga vrsta konopljuše u Hrvatskoj, ne pripada ovom rodu, nego u rod Ageratina.
Latinsko ime roda došlo je po pontskom kralju Mitridatu VI. Euipatoru, zbog mišljenja da je prvi otkrio ljekovitost konopljuše.
Konopljuša (lat. Eupatorium), rod trajnica, polugrmova i grmova iz porodice glavočika. Pripada mu 63 priznate vrste, od kojih u hrvatskoj raste E. cannabinum, narodno nazivana konjska griva i drugim imenima. Eupatorium adenophorum koja se navodi kao druga vrsta konopljuše u Hrvatskoj, ne pripada ovom rodu, nego u rod Ageratina.
Latinsko ime roda došlo je po pontskom kralju Mitridatu VI. Euipatoru, zbog mišljenja da je prvi otkrio ljekovitost konopljuše.
Eupatorium L., 1753 è un genere di piante spermatofite dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Asteraceae, dall'aspetto di piante erbacee perenni di media grandezza.
Il nome del genere (Eupatorium) deriva dal greco: “nascita da padre nobile”. Qui si fa riferimento a Mitriade Eupatore, che fu re del Ponto nel I secolo a.C. e al quale si attribuisce il primo utilizzo medicinale.
In effetti le specie di questo genere nel corso del tempo hanno assunto varie denominazioni volgari specialmente nell'ambito della medicina popolare, questo serve a sottolineare le proprietà farmaceutiche e medicinali delle Eupatorie anche se attualmente questo impiego è stato alquanto ridimensionato a causa di alcune sostanze epatotossiche presenti in queste piante.
In prevalenza sono piante erbacee perenni con pochissime specie a ciclo annuale. L'aspetto può essere suffruticoso, ma anche arbustivo (raramente arborescente – caso tipico delle specie tropicali).
Per le piante di piccole dimensioni le radici sono secondarie da rizoma.
Notevole è il divario dell'altezza del fusto secondo le varie specie: si parte da 50 cm fino ad arrivare ai 3 metri e oltre.
Le foglie, contrariamente alla quasi totalità delle specie della famiglia delle Asteraceae, sono verticillate, ma vi sono casi anche di foglie a disposizione opposta o alterna. Sono coriacee, picciolate e normalmente semplici (in pochi casi sono composte).
I capolini fiorali omogenei rappresentano quasi una regola per le infiorescenze di questo genere. I suoi fiori (privi di quelli raggiati o ligulati– sono presenti solo quelli tubulosi) si raccolgono in densi grappoli corimbosi; questi possono essere appiattiti, rotondi o meno di frequente a pannocchia. Ogni capolino in media ha 5 fiori (o più) e sono straordinariamente molto simili tra di loro.
I fiori sono tubolari ed hanno l'involucro (insieme di calice e corolla) di forma cilindrica ma anche semisferico ed è formato da scaglie sovrapposte. Il colore dei fiori è principalmente rosso -porporino, ma vi sono specie con colori rosa, rosa pallido fino a bianchi, ma anche (sebbene più raramente) lillacino, blu o violetto. Non esistono varietà gialle. I fiori di norma sono ermafroditi, tetraciclici (con calice, corolla e organi riproduttivi maschili e femminili), pentameri
I frutti sono del tipo achenio con 5 coste longitudinali coronati da un pappo molto vistoso composto da setole quasi sempre biancastre.
Lo stesso argomento in dettaglio: Specie di Eupatorium. La famiglia delle Asteraceae è la famiglia vegetale più numerosa, organizzata in quasi 1000 generi per un totale di circa 20.000 specie. Al genere Eupatorium sono assegnate numerose specie (da 300 a 600 secondo i vari autori) quasi tutte localizzate alla sola flora spontanea dell'America (soprattutto centrale e meridionale - subtropicale), mentre in Europa se ne trovano spontanee solo 4 - 5, anzi nella zona occidentale dell'Europa (e quindi in Italia) una sola specie è presente: Eupatorium cannabinum. Il genere Eupatorium è quindi tipicamente connesso con climi caldi.
Le prime documentazioni moderne di questo genere le abbiamo per opera del botanico francese Joseph Pitton de Tournefort (1656-1708) che è stato anche il primo a nominarlo. Nome ripreso e confermato nel 1735 da Carl von Linné.
La classificazione di questo genere è così organizzata:
Inoltre è da rilevare che nelle classificazioni più vecchie la Famiglia delle Asteraceae viene chiamata Compositae.
Nel corso del tempo attorno a questo genere vi sono stati degli spostamenti classificatori di alcune specie: per esempio le specie dei generi Conocliunium e Hebeclinium sono state inglobate nel genere Eupatorium; viceversa alcune specie sono passate ad altri generi come as esempio Eupatorium adenophorum --> Ageratina adenophora oppure Eupatorium sordidum --> Bartlettina sordida (alla fine di questo paragrarfo sono elencati i nuovi generi). Questo indica che il genere Epatorium presenta non poche difficoltà di classificazione. Ciò è evidente anche dalla nutrita schiera di sinonimi presenti nelle classificazioni di questo genere.
Usando il sistema delle chiavi dicotome le varie specie (vista la vastità del genere per semplicità sono state scelte tra quelle più conosciute e coltivate) si possono dividere secondo le seguenti caratteristiche:
Questa sistematica comunque non è adottata dai floricoltori i quali preferiscono suddividere le specie in base a caratteristiche più evidenti in base ai loro utilizzi: specie rustiche o semirustiche (da serra fredda o temperata) all'interno delle quali si operano ulteriori divisioni sulla base cromatica dei fiori.
Secondo alcuni autori buona parte delle specie di Eupatorium si devono riclassificare in altri generi. L'elenco che segue comprende alcuni di questi nuovi generi (il numero delle specie per ogni genere è puramente indicativo):
Queste piante hanno sempre interessato la civiltà europea fin dai tempi antichi per le proprietà medicinali e curative. Di seguito descriviamo le caratteristiche di qualche specie di particolare interesse.
Per concludere questo paragrafo è da dire che in parte queste piante contengono anche alcaloidi pirrolizidinici che hanno proprietà epatotossiche e cancerogene. Gli effetti indesiderati comprendono tremori muscolari, debolezza, e costipazione; in quantità elevate può essere anche mortale.
Un interesse maggiore, più esteso e più attuale, per queste, piante è nel giardinaggio. Quelle rustiche vengono impiegate nell'ornamentazione di estesi tappeti erbosi, alla formazione di giardini paesaggistici e di bordure erbacee; mentre le altre trovano prevalente impiego come piante da fiore reciso anche per il fatto che spesso la loro fioritura è in pieno inverno quando c'è scarsità di piante fiorite locali.
Le prime specie importate dall'America verso la prima metà del Seicento sono E. purpureum e E. urticaefolium . Mentre è del 1659 la prima notizia che si riferisce alla coltivazione in Europa della specie E. maculatum . Al 1699 si devono le prime importazioni della specie E. altissumum . E sempre dall'America nel 1739 arrivava un'altra specie: E. aromaticum . Quindi al termine del XVIII secolo si può ben dire che gli “Eupatorii” erano diffusi ormai ovunque nei giardini europei.
Alcune specie trovano uso anche nell'industria:
Diverse specie di Eupatorium servono da alimento per alcuni bruchi e lepidotteri tra i quali:
E. cannabinum
E. dubium
E. japonicum
E. fistulosum
E. purpureum
Eupatorium L., 1753 è un genere di piante spermatofite dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Asteraceae, dall'aspetto di piante erbacee perenni di media grandezza.
Kemeras (lot. Eupatorium, angl. Joe-Pye weed, Thoroughwort, Snakeweed) – astrinių (Asteraceae) šeimos augalų gentis. Daugiamečiai žoliniai augalai su nedideliais graižais. Žiedų būna 3-7, kurie susitelkę į skėtiškas šluoteles stiebo ir šakų viršūnėse. Vainikėlis rausvas, kartais baltas.
Gentyje yra apie 600 rūšių, paplitusių Amerikoje. Daugelis šių augalų yra dekoratyvūs.
Lietuvoje auga kanapinis kemeras (Eupatorium cannabinum). Vikiteka
Kemeras (lot. Eupatorium, angl. Joe-Pye weed, Thoroughwort, Snakeweed) – astrinių (Asteraceae) šeimos augalų gentis. Daugiamečiai žoliniai augalai su nedideliais graižais. Žiedų būna 3-7, kurie susitelkę į skėtiškas šluoteles stiebo ir šakų viršūnėse. Vainikėlis rausvas, kartais baltas.
Gentyje yra apie 600 rūšių, paplitusių Amerikoje. Daugelis šių augalų yra dekoratyvūs.
Lietuvoje auga kanapinis kemeras (Eupatorium cannabinum). Vikiteka
Eupatorium is een geslacht uit de composietenfamilie (Compositae of Asteraceae). In België en Nederland komt alleen voor:
Hiernaast zijn enkele soorten:
Een aantal plantensoorten in dit geslacht bevatten giftige stoffen die leverschade kunnen veroorzaken.
Eupatorium is een geslacht uit de composietenfamilie (Compositae of Asteraceae). In België en Nederland komt alleen voor:
Koninginnekruid (Eupatorium cannabinum)Hiernaast zijn enkele soorten:
Eupatorium album Eupatorium purpureum Eupatorium rugosum Eupatorium perfoliatumEen aantal plantensoorten in dit geslacht bevatten giftige stoffen die leverschade kunnen veroorzaken.
Sadziec (Eupatorium L.) – rodzaj roślin należący do rodziny astrowatych. Jest bardzo trudny do klasyfikacji taksonomicznej i w różnych ujęciach bardzo zmienna jest liczba podawanych w jego obrębie gatunków – od około 40[3]–45[4] do 126[5] i więcej – nawet według niektórych ujęć do 1200[6]. Zasięg rodzaju obejmuje wschodnią część Ameryki Północnej, Europę i wschodnią Azję[7]. W Polsce dziko rośnie tylko sadziec konopiasty E. cannabinum[8] (zarazem gatunek typowy rodzaju[2]). Kilka gatunków jest uprawianych (np. sadziec konopiasty, dęty, plamisty, purpurowy[9]. Wiele dawniej tu zaliczanych gatunków przeniesionych zostało do innych rodzajów (Ageratina, Chromolaena, Critonia, Conoclinium, Fleischmannia, Koanophyllon, Tamaulipa, Eutrochium)[7], w tym gatunek uprawiany także w Polsce jako „sadziec wonny”[9] (→ Ageratina aromatica)[5].
Eupatorium Bubani = Agrimonia L.
Angiosperm Phylogeny Website adoptuje podział na podrodziny astrowatych (Asteraceae) opracowany przez Panero i Funk w 2002[10], z późniejszymi uzupełnieniami[11]. Zgodnie z tym ujęciem rodzaj Eupatorium należy do plemienia Eupatorieae Cass., podrodziny Asteroideae (Juss.) Chev. W systemie APG III astrowate są jedną z kilkunastu rodzin rzędu astrowców (Asterales), wchodzącego w skład kladu astrowych w obrębie dwuliściennych właściwych[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa astrowe (Asteridae Takht.), nadrząd astropodobne (Asteranae Takht.), rząd astrowce (Asterales Lindl), rodzina astrowate (Asteraceae Dumort.), podrodzina Eupatorioideae (Cass.) Lindl. in Loud., plemię Eupatorieae Cass., podplemię Eupatoriinae Dumort., rodzaj sadziec (Eupatorium L.)[12].
Sadziec konopiasty jest rośliną leczniczą[6]. Kilka gatunków jest uprawianych (także w Europie Środkowej) jako rośliny ozdobne (np. sadziec konopiasty, dęty, plamisty, purpurowy)[9]. W ofercie handlowej jako sadźce znajdują się także przedstawiciele innych rodzajów (Ageratina aromatica jako „sadziec wonny” i Ageratina altissima jako „sadziec pomarszczony”)[9][5]. Stosowane są na rabatach i w grupach bylinowych, w miejscach wilgotnych, żyznych i słonecznych. Do walorów należy to, że są atrakcyjne dla licznych motyli, nadają się także na kwiat cięty[9].
Wymagają żyznej i przepuszczalnej gleby oraz słonecznego stanowiska. Rozmnaża się je z sadzonek wytwarzanych latem, przez wysiew nasion wiosną, lub przez podział jesienią. Po przekwitnięciu obcina się kwiatostany. Sadzonki sadźca zaleca się sadzić w miejscu lekko osłoniętym, półcienistym – dzięki temu będą wytwarzały intensywnie wybarwione, większe liście, a przy tym zmniejszy się pracochłonność zabiegów pielęgnacyjnych. Należy uważać przy komponowaniu roślin niskich i wolno rosnących – sadziec może je zagłuszyć[13].
Rośliny uprawiane w Europie Środkowej preferują gleby żyzne, próchnicze, przepuszczalne i umiarkowanie wilgotne (tolerują szeroki zakres pH – przy czym sadziec plamisty lepiej sprawdza się na podłożu wapiennym). Gleby lekkie, piaszczyste przed sadzeniem powinno się wzbogacić kompostem i obornikiem[13].
Sadziec (Eupatorium L.) – rodzaj roślin należący do rodziny astrowatych. Jest bardzo trudny do klasyfikacji taksonomicznej i w różnych ujęciach bardzo zmienna jest liczba podawanych w jego obrębie gatunków – od około 40–45 do 126 i więcej – nawet według niektórych ujęć do 1200. Zasięg rodzaju obejmuje wschodnią część Ameryki Północnej, Europę i wschodnią Azję. W Polsce dziko rośnie tylko sadziec konopiasty E. cannabinum (zarazem gatunek typowy rodzaju). Kilka gatunków jest uprawianych (np. sadziec konopiasty, dęty, plamisty, purpurowy. Wiele dawniej tu zaliczanych gatunków przeniesionych zostało do innych rodzajów (Ageratina, Chromolaena, Critonia, Conoclinium, Fleischmannia, Koanophyllon, Tamaulipa, Eutrochium), w tym gatunek uprawiany także w Polsce jako „sadziec wonny” (→ Ageratina aromatica).
Eupatorium é um género botânico pertencente à família Asteraceae.
Eupatorium é um género botânico pertencente à família Asteraceae.
Eupatorium este un gen de plante din familia Asteraceae, ordinul Asterales.
Flockelsläktet (Eupatorium) är ett växtsläkte i familjen korgblommiga växter med ett 40-tal arter.
Tidigare var släktet stort och artrikt, men numera har flera mindre släkten brutits ut, bland andra ormrotsflockelssläktet (Ageratina), Chromolaena, Critonia, Conoclinium, rosenflockelssläktet (Eutrochium), Fleischmannia, Koanophyllon och Tamaulipa.
I Catalogue of Life listas följande som dottertaxa till Flocklar, i alfabetisk ordning:[1]
Wikimedia Commons har media som rör Flockelsläktet.
Wikispecies har information om Eupatorium.
Flockelsläktet (Eupatorium) är ett växtsläkte i familjen korgblommiga växter med ett 40-tal arter.
Tidigare var släktet stort och artrikt, men numera har flera mindre släkten brutits ut, bland andra ormrotsflockelssläktet (Ageratina), Chromolaena, Critonia, Conoclinium, rosenflockelssläktet (Eutrochium), Fleischmannia, Koanophyllon och Tamaulipa.
Сідач (лат. Eupatórium) — рід багаторічних рослин родини Айстрові, поширених у Європі, Азії, Америці та тропічній Африці.
Багаторічні рослини висотою 30-200 см. Стебла прямостоячі, як правило, не розгалужені.
Листки зазвичай розташовані супротивно, черешкові або сидячі, яйцевидні, списоподібнj-ланцетні або лінійні, іноді еліптичні, довгасті, ромбічні, іноді перисто- або пальчасто-лопатеві, краї цільні або зубчасті, поверхня може бути опушена, шорстка або гладка. Віночки квіток зазвичай білі, рідше рожеві.
Деякі види містять у собі як диплоїдні, так і поліплоїдні популяції[1].
За даними The Plant List[2]:
Сідач (лат. Eupatórium) — рід багаторічних рослин родини Айстрові, поширених у Європі, Азії, Америці та тропічній Африці.
Eupatorium là một chi thực vật có hoa trong họ Cúc (Asteraceae).[1]
Chi Eupatorium gồm các loài:
Bài viết tông cúc Eupatorieae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Eupatorium là một chi thực vật có hoa trong họ Cúc (Asteraceae).
По информации базы данных The Plant List, род включает 126 видов (ещё более 220 видов имеют неопределённый статус)[8].
Посконники используются в неформальных, ландшафтных садах, где высаживаются большими массивами в сочетании с крупными злаками и другими многолетниками. Известный голландский ландшафтный дизайнер Пит Удольф, приверженец природного стиля, в своём имении использовал посконники в качестве вертикальной доминанты.
В смешанных цветниках хорошими соседями посконникам могут стать гармонирующие по окраске астильбы, эхинацеи и клопогоны, контрастирующие гелениумы, рудбекии и бузульники. Рядом с Eupatorium perfoliatum рекомендуется высаживать дельфиниумы. Высаженные группами, высокие посконники помогают изящно скрывать заборы и постройки.
Посконники привлекают бабочек. Красивоцветущие сорта подходят для составления букетов, срезка долго сохраняется в воде. Посконники неприхотливы и выносливы — практически не страдают от вредителей и болезней. Любят дренированные влажные почвы со средним плодородием, длина стеблей зависит от увлажнённости[7].
Размножение: семенами, черенками, делением куста осенью и весной. Прикорневые черенки нарезают рано весной, стебленые в первой половине лета. Всходы семян мелкие, поэтому рекомендуется посев в защищенном грунте. Цветение наступает на 2—3 год.
Посконник коноплёвый ядовит, применяется в гомеопатии и народной медицине[3].
По информации базы данных The Plant List, род включает 126 видов (ещё более 220 видов имеют неопределённый статус).
澤蘭屬（學名：Eupatorium）是一個菊科之下的屬，包括了約36至60種開花植物。其中多數是草本的多年生植物，會長至0.5到3公尺高，但也有少數是灌木。該屬植物原生於北半球的溫帶區域。
Eupatorium chinense auct. non L.
Eupatorium japonicum auct. non Thunb.
キクバヒヨドリ E. m. var. makinoi[1]
オオヒヨドリバナ E. m. var. oppositifolium
(Koidz.) T.Kawahara et Yahara[1]
ヒヨドリバナ（鵯花、学名：Eupatorium makinoi ）とはキク科の多年草。日本各地の林道の脇、草原や渓流沿いなどの日当たりの良い場所に自生する。ヒヨドリが鳴く頃に開花することから、この和名になったとされる[2]。
高さは1-2mほどになる。葉は対生し、短い葉柄をもつ。葉の両面には、まばらに縮れた毛があり、裏面には腺点がある。葉の形は卵状長楕円形で先が短く尖り、長さは10-18cm、幅は3-8cmになる。頭花は、ややまばらな房状につき、少数の筒状花からなる。花期は8-10月頃である。総苞は、長さ5-6mmになる。白色の冠毛をもつそう果は、長さ3mmになり、腺点と毛がある。[2][3]
フジバカマに似ているが、フジバカマの葉は3裂するのに対して本種は裂けないので区別できる。
ヒヨドリバナは、無性生殖型と有性生殖型があり、形態に変異が多い。
頭花
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 ヒヨドリバナ（鵯花、学名：Eupatorium makinoi ）とはキク科の多年草。日本各地の林道の脇、草原や渓流沿いなどの日当たりの良い場所に自生する。ヒヨドリが鳴く頃に開花することから、この和名になったとされる。
_1.JPG)
_(7800769444).jpg)
_(14784528335).jpg)
.jpg)
Karte mit allen verlinkten Seiten: 
_on_Eupatorium_odoratum_at_Jayanti,_Duars,_West_Bengal_W_Picture_337.jpg)
