A number of genera and species of ticks in the families Argasidae (soft ticks) are of public health importance. Included in this group are ticks in the genus Ornithodoros and Carios that are vectors of tick-borne relapsing fever.
Members of the family Argasidae have multihost life cycles. Argasid ticks have two or more nymphal stages, each requiring a blood meal from a host. Unlike the ixodid (hard) ticks, which stay attached to their hosts for up to several days while feeding, most argasid ticks are adapted to feeding rapidly (for about an hour), then dropping off the host.
Argasidae és una família de paparres que conté les paparres toves. No tenen el gran scutum (escut dur) que presenta la família de les paparres dures ((Ixodidae).[1] Aquesta família conté 193 espècies encara que la composició dels gèneres és més incerta.[2]
Els gèneres actualment acceptats són Antricola, Argas, Nothaspis, Ornithodoros i Otobius.[2]
Argasidae és una família de paparres que conté les paparres toves. No tenen el gran scutum (escut dur) que presenta la família de les paparres dures ((Ixodidae). Aquesta família conté 193 espècies encara que la composició dels gèneres és més incerta.
Klíšťakovití také Měkká klíšťata (anglicky Soft ticks) patří do třídy pavoukovců. Jejich jméno vzniklo díky absenci hřbetního štítku zvaném scutum, který je u klíštěte obecného viditelný pouhým okem. Jedná se o ektoparazity, živící se krví obratlovců, převážně ptáků, ale hostitelem bývá i člověk.
Celé tělo pokrývá měkký kožovitý tělní pokryv zvaný intergument. Na spodní straně plochého těla nalezneme 4 páry článkovaných nohou, zakončených dvěma drápky, sloužícími k lezení a udržení na hostiteli. Gnathosoma, neboli část těla nesoucí u roztočů chelicery a makadla, je zcela z vrchní strany zakryta tělem (idiosomou). I když se jedná o zástupce z kmene členovců, nemá článkované tělo. Na hřbetní straně tarsu prvního páru končetin se nachází Hallerův orgán, který klíšťákům zastupuje smyslovou funkci v podobě rozpoznávání koncentrace oxidu uhličitého a sledování zachycení zdrojů tepla v okolí.
Obrázky, zvuky či videa k tématu klíšťákovití ve Wikimedia Commons
Klíšťakovití také Měkká klíšťata (anglicky Soft ticks) patří do třídy pavoukovců. Jejich jméno vzniklo díky absenci hřbetního štítku zvaném scutum, který je u klíštěte obecného viditelný pouhým okem. Jedná se o ektoparazity, živící se krví obratlovců, převážně ptáků, ale hostitelem bývá i člověk.
Die Lederzecken (Argasidae, von altgriech. argas ‚giftiges Tier‘), auch Saumzecken, sind eine Familie der Zecken (Ixodida) innerhalb der Milben (Acari). Weltweit sind etwa 190 Arten bekannt[1], die vor allem in den Tropen und den Subtropen zu finden sind.
Die Arten der Lederzecken erreichen Körpergrößen von drei bis vierzehn Millimetern. Im Gegensatz zu den Schildzecken (Ixodidae) besitzen die Lederzecken keinen Rückenschild. Der Kopf (Gnathosoma) ist unter den Körper eingezogen und von oben nicht sichtbar, die Cuticula ist ledrig.
Lederzecken sind Ektoparasiten und saugen Blut bei Wirbeltieren, vor allem Vögeln und Fledermäusen, aber auch vielen anderen, unter anderem Schlangen oder Eidechsen. Wenn sie nicht an ihren Wirten sitzen, findet man sie vor allem in Spalten und dem Nistmaterial ihrer Wirte, die sie nachts befallen. Die meisten Arten leben in den Nestern oder Bauten ihrer Wirte (nidicol), nicht in Nestern lebende Arten werden nur selten befallen. Ausnahme ist z. B. Argas transversus, die Galápagos-Riesenschildkröten als Wirt nutzt und dort ihren gesamten Lebenszyklus vollendet, ohne den Wirt jemals zu verlassen[2]. Lederzecken können in Nestern von Zugvögeln die Rückkehr ihrer Wirte abwarten und deshalb sehr lange ohne Nahrung auskommen. Den Rekord hält Ornithodoros papillipes mit elf Jahren Überleben ohne Nahrungsaufnahme.[3]
Bei ihren Blutmahlzeiten nutzen die Lederzecken jeweils verschiedene Individuen, die oft zur selben Art gehören. Es gibt aber auch wirtswechselnde Arten, vor allem dann, wenn sich mehrere potenzielle Wirtsarten ein Nest teilen.
Aus dem Ei der Lederzecken schlüpft eine Larve (mit drei Beinpaaren), darauf folgen mehrere Nymphenstadien (mit vier Beinpaaren), deren letztes sich zum Adulttier häutet. Alle Stadien sind blutsaugend, meist an derselben Wirtsart. Als seltene Ausnahme nehmen einige Stadien einiger Arten keine Nahrung zu sich, zum Beispiel die Larven einiger Ornithodoros-Arten oder die Imagines der Gattung Otobius. Die immaturen Stadien nehmen vor jeder Häutung meist nur jeweils einmal Nahrung auf, selten zweimal, und verlassen anschließend den Wirt und verkriechen sich in einen Schlupfwinkel. Männchen und Weibchen nehmen während ihres Lebens mehrere Blutmahlzeiten auf, nach denen das Weibchen jeweils ein Eigelege absetzen kann (bis zu sieben Mal). Im Gegensatz zu den Schildzecken dauern die Blutmahlzeiten weniger lange (30 Minuten bis zu einigen Stunden; Ausnahme: Gattung Argas).
Die Anzahl der Nymphenstadien ist zwischen den Arten, teilweise aber auch innerhalb derselben Art, variabel. Die meisten Arten besitzen drei oder vier Nymphenstadien, es kommen aber von zwei bis zu acht vor. Oft benötigen die Männchen eine Häutung weniger als die Weibchen, um die Geschlechtsreife zu erlangen.[2]
Bei den Lederzecken findet die Befruchtung des Weibchens abseits des Wirts in der Umgebung (meist im Bau oder Nest des Wirts) statt. Die Tiere finden sich gegenseitig durch Signalstoffe (Pheromone). Diese wirken häufig schon auf ältere Nymphen. Eine als Pheromon wirksame Substanz ist das im Kot enthaltene Guanin.
Als Blutsauger können Lederzecken auch diverse Krankheiten übertragen. Zu den wichtigsten Vogelparasiten gehört dabei etwa die Persische Lederzecke (Argas persicus), die die Vogelspirochätose überträgt, sowie weitere Arten der Gattung Argas, wie zum Beispiel die Taubenzecke. Unter Schweinen können sie die ASP übertragen.
Für Menschen spielt besonders Ornithodorus moubata eine große Rolle, die in einigen Gebieten Afrikas vorkommt und dort das Zeckenrückfallfieber überträgt. Sie lebt in dem Geflecht der Grashütten und kann sich dort massenhaft vermehren. In einigen Gebieten haben sich die Bewohner angewöhnt, in regelmäßigen Abständen ihre Häuser zu verbrennen, um den Zeckenbefall zu reduzieren. Das Zeckenrückfallfieber wird im Mittelmeergebiet meist durch Ornithodorus erraticus und in Amerika durch Ornithodorus turicata übertragen. Weitere Arten, die als Parasiten von Mensch oder Nutztieren bedeutsam erscheinen, sind Otobius megnini und Ornithodoros lahorensis.
Die Anzahl und Abgrenzung der Gattungen innerhalb der Lederzecken ist zwischen verschiedenen Wissenschaftlern sehr umstritten. "Die Zeckentaxonomie der Argasidae ist im Tumult, sie ergab konkurrierende Gattungsklassifikationen, die untereinander enorm verschieden sind"[1]. Für nicht weniger als 133 der 193 anerkannten validen Arten ist der Gattungsname umstritten. Eine allgemein anerkannte Aufstellung der Gattungen ist deshalb unmöglich. Die aktuelle Referenzliste führt folgende Gattungen:
Äußerst umstritten ist insbesondere der Status und gegebenenfalls die Abgrenzung der Gattung Carios.
Der älteste fossile Nachweis einer Lederzecke ist eine Larve, die in kreidezeitlichem Bernstein aus New Jersey gefunden wurde[5]. Die Art ist rezenten Arten äußerst ähnlich.
Die Lederzecken (Argasidae, von altgriech. argas ‚giftiges Tier‘), auch Saumzecken, sind eine Familie der Zecken (Ixodida) innerhalb der Milben (Acari). Weltweit sind etwa 190 Arten bekannt, die vor allem in den Tropen und den Subtropen zu finden sind.
Papasi ni arithropodi wa familia Argasidae katika ngeli Arachnida (arakinida). Hujiama kwenye mwili wa mnyama na kufyonza damu kama chakula. Spishi nyingi ni wasumbufu juu ya wanyama wafugwao na wanaweza kusambaza magonjwa. Katika Afrika papasi wa jenasi Ornithodoros husambaza homa ya vipindi kwa binadamu.
Makala hii kuhusu mdudu fulani bado ni mbegu. Аргас кенелери (лат. Argasidae) - кан соруучу кенелер тукуму. Демейде кененин дене узундугу 2-13 мм, күңүрт-боз түстө, башы анча чоң эмес, көзү жок. Алар көбүнчө адам жашаган турак-жайда жана мал сарайларда кездешет. Кан менен азыктанат. Ал 30-40 минга чейин кан сорот, тойгон кене кайрадан жерге түшүп тактай жаракаларына, тешиктерге кирет. Аргас кенелери 20-25 жылга чейин жашайт. Алардын 100дөй түрү негизинен жылуу жана кургак райондордо кезигет. Ичкелте оорусун козгойт. Ооруну козгоочу микробактериялар адам денесине кененин шилекейи аркылуу жугат.
Аргас кенелери (лат. Argasidae) - кан соруучу кенелер тукуму. Демейде кененин дене узундугу 2-13 мм, күңүрт-боз түстө, башы анча чоң эмес, көзү жок. Алар көбүнчө адам жашаган турак-жайда жана мал сарайларда кездешет. Кан менен азыктанат. Ал 30-40 минга чейин кан сорот, тойгон кене кайрадан жерге түшүп тактай жаракаларына, тешиктерге кирет. Аргас кенелери 20-25 жылга чейин жашайт. Алардын 100дөй түрү негизинен жылуу жана кургак райондордо кезигет. Ичкелте оорусун козгойт. Ооруну козгоочу микробактериялар адам денесине кененин шилекейи аркылуу жугат.
The Argasidae are the family of soft ticks, one of the three families of ticks. The family contains 193 species, although the composition of the genera is less certain, and more study is needed before the genera can become stable.[1] The currently accepted genera are Antricola, Argas, Nothoaspis, Ornithodoros, and Otobius.[1] The Argasidae are very common in South Asia, along with 96 other species of ticks, making South Asia the region with the highest biodiversity of ticks worldwide.[2] Soft ticks are resistant to desiccation and can live for several years in arid conditions.
Soft ticks lack the hard scutum present in the hard ticks (Ixodidae).[3] The gnathosoma (or capitulum, the mouthparts-bearing structure) is located on the underside of the animal's body and is not readily visible,[3] while in the Ixodidae, the gnathosoma projects forward from the body. The lateral edges of the body are rounded.
The Argasidae are the family of soft ticks, one of the three families of ticks. The family contains 193 species, although the composition of the genera is less certain, and more study is needed before the genera can become stable. The currently accepted genera are Antricola, Argas, Nothoaspis, Ornithodoros, and Otobius. The Argasidae are very common in South Asia, along with 96 other species of ticks, making South Asia the region with the highest biodiversity of ticks worldwide. Soft ticks are resistant to desiccation and can live for several years in arid conditions.
Argasidae (castellanizado como argásidos) es una familia de garrapatas que son comúnmente llamadas garrapatas blandas debido a que carecen de escutelo o coraza dorsal, a diferencia del taxón Ixodidae que si posee el mismo.[1]
Los argásidos poseen la cabeza en posición ventral, bajo al cuerpo en el momento de alimentarse, en oposición a la cabeza de Ixodidae que se posiciona de frente hacia el cuerpo del animal. Las piezas bucales están situadas en la parte anterior de los apéndices locomotores. No muestran dimorfismo sexual. Tienen palpos flexibles y coxas sin espolón.[2]Se fijan al huésped y alimenta por periodos breves de tiempo.
Su biología también es distinta, ya que son de hábitos nocturnos, son ectoparásitos de aves y mamíferos, se alimentan rápidamente en pequeñas cantidades y lo hacen varias veces en cada estadio.[2]
La familia Argasidae incluye cuatro géneros repartidos en dos subfamilias:[3]
Argasidae (castellanizado como argásidos) es una familia de garrapatas que son comúnmente llamadas garrapatas blandas debido a que carecen de escutelo o coraza dorsal, a diferencia del taxón Ixodidae que si posee el mismo.
Les Argasidae sont une famille de tiques. Elle regroupe les tiques à tégument dépourvu de sclérification, dites tiques molles.
Ces tiques sont des animaux de petites tailles et leurs larves (qui se développent en mordant un animal et y effectuant un repas de sang et de chair hydrolysée) sont très petites.
Le corps est ovale, de 10 à 20 mm à l'âge adulte, selon l'espèce, avec une allure générale rappelant celle de la plupart des acariens, si ce n'est que le dos est souvent aplati quand la tique n'est pas gonflée de sang, avec une forme en pointe côté tête chez certaines espèces.
Elles sont composées de deux parties : le capitulum et l'idiosome. L'absence de scutum laisse apparent le tégument chitinisé, d'apparence ridée ou chiffonnée (hors repas de sang), résistant à la déshydratation, d'où la dénomination de " tiques molles "[1]
Les larves (hexapodes) se distinguent des adultes, par leur petite taille, mais aussi par un capitulum nettement distinct de l'idiosome, en position terminale.
Leur dernier article tarsal porte des pulvilles qui disparaissent aux stades suivant. Les nymphes ressemblent (en miniature) à la femelle adulte, sauf que leur pore génital est proportionnellement plus petit. Les larves ressemblent donc aux larves d'Ixodidae[1]
Pour se nourrir elles parasitent diverses espèces et sont donc potentiellement vectrices d'agents pathogènes ; Selon les espèces, elles peuvent transmettre des virus, des bactéries, mais aussi des organismes de taille plus importante comme des protozoaires ou des nématodes[1].
Les Argasidae sont particulièrement sédentaires (endophilie et monotropisme), bien que pouvant être transportées par les animaux ou les prédateurs qui ont tué ces animaux (dont l'Homme ou le chat ou le chien). Elles passent généralement leur vie près de leur hôte (dans un terrier ou un nid ou une grotte, fissure, anfractuosité de falaise ou muraille, ou sous l'écorce d'un arbre...). Ils sont en outre pour la plupart très résistants, les adultes pouvant survivre sans nourriture (dans leur environnement) de un à dix ans après le départ de leur hôte[1].
L'hôte se sensibilise et développe souvent des allergies à la salive de la tique (forte irritation, œdème, toxicoses..).
Les tiques de cette familles ne s'attaquent pas à l'homme, avec quelques exceptions, le plus souvent dues à deux espèces qui mordent et piquent l'Homme quand elles ne trouvent pas d'autres hôtes ; Ce sont des Argas (Argas monolakensis) et des Ornithodoros (Ornithodoros coriaceus, O. erraticus et O. moubata)[1].
Ce sont des ectoparasites d'oiseaux (dont des oiseaux marins), de mammifères (dont des chauve-souris). On en trouve dans le monde entier, mais elles vivent essentiellement dans les régions chaudes et même arides pour certaines espèces. Le plus souvent, elles se protègent de la chaleur le jour et piquent pendant la nuit (Argas persicus, Argas reflexus par exemple) où elles se dirigent, grâce à l'organe de Haller vers leurs hôtes[1]. Cet organe contient des récepteurs sensibles aux vibrations, à la chaleur, au CO2 et à certaines émanations biochimiques de leurs victimes[2].
Elles sont dites hématophages mais ingèrent aussi de la chair lysée (hydrolysée) dans le derme autour du point de morsure. Les Argasidae ne se gorgent pas autant que le font les tiques dures. Elles absorbent néanmoins 3 à 4 fois leur propre poids en sang à chaque repas. Pour déshydrater leur repas et éliminer les sels ingérés, les espèces de cette famille ont développé des moyens très différents de ceux qu'utilisent les Ixodidae. L'eau est rapidement excrêtée sous forme de gouttes par les glandes coxales, permettant des repas plus rapides, et permettant à la tique de rester plus discrète. Cette déshydratation et concentration du repas riche en protéines sanguines est amorcé dès la fin de la phase d'engorgement de sang, ou peu après que la tique ait quitté son hôte. Cette différence a une importance épidémiologique car le liquide coxal peut aussi contaminer l'hôte[1]. Contrairement à ce qui se passe chez les ixodae, la salive n'est pas ou peu injectée ou dégurgitée vers l'hôte pour éliminer les fluides ou prédigérer le repas[1].
Contrairement à ce qu'on a d'abord pensé, les glandes salivaires des Argasidae sont aussi sophistiquées que celles des Ixodidae. On pensait qu'elles ne contenaient que deux types d'acini ; ce qui n'est pas le cas comme on l'a montré en 2004 en Afrique du Sud[3].
Ces espèces produisent un cocktail de substances lytiques, anesthésiques et anticoagulantes, et de la lipocaline (protéine inhibant l'inflammation en bloquant l'histamine et la sérotonine) qui s'avère (immédiatement, ou après sensibilisation ?) allergisante pour de nombreux animaux[1].
C'est dans l'habitat où elle a vécu toute sa vie (nid, terrier, poulailler...) que la femelle pond de 20 à 150 œufs cachés dans les fissures et anfractuosités. Le cycle de développement de ces espèces comporte trois stages (larvaire, nymphale et adulte), qui - selon les conditions thermohygrométriques et la disponibilité en hôte - nécessitent de 3 à 36 mois[1].
Sauf pour les Ornithodoros qui se nourrissent plus rapidement, les larves se gorgent de sang en 2 à 10 jours, puis se détachent de leur hôte et se cachent pour une pupaison. À la différence des autres larves de tiques, celles des Ornithodoros se nourrissent très rapidement, en ne restant fixées que 30 minutes au plus. Elles sont donc moins facilement repérables, et peut-être moins vulnérables aux acaricides. Elles se laissent ensuite chuter sur le sol, généralement dans le nid ou le terrier de leur hôte pour la pupaison. Chez les autres espèces de cette famille, la larve se fixe de 3 à 10 jours[1].
Une nymphe au premier stade sort de la pupe. Cette nymphe va grandir en passant par plusieurs stades et mues, chacun correspondant à un accroissement de taille, après une mue simple précédée d'un repas de sang qui dure de 1 à 2 heures.
La nymphose comporte 2 à 7 stades, selon les espèces (4 ou 5 le plus souvent).
Les mâles, plus petits, requièrent un nombre moins important de stades et de repas
Quand la femelle est à son dernier stade elle peut être fécondée et pondre. L'adulte (mâle ou femelle) effectue des repas épisodiques de 15 à 20 minutes (A. persicus peut prendre jusqu'à 7 repas, éventuellement des hôtes différents). Chaque repas permet à la femelle de pondre de 20 à 150 œufs, dans les fissures et anfractuosités de son habitat. L'accouplement se produit avant ou après ces repas[1].
Elle relève d'un travail de spécialistes, et se fait souvent au microscope. Elle est orientée par la connaissance de l'hôte d'accueil et sa provenance géographique.
Les mâles sont plus petits, et nécessitent moins de stades pour la nymphose, mais le dimorphisme est beaucoup moins marqué que celui des Ixodidae.
Selon Guglielmone et al., 2010[4] :
sous-famille Antricolinae :
Il est mal évalué, mais sans doute non négligeable dans les pays pauvres et chauds notamment, en raison des maladies véhiculées par ces tiques.
Comme probablement toutes les tiques, ces espèces véhiculent des pathogènes qui infectent les animaux-hôtes, ou éventuellement l'Homme. Leur caractère endophile et monotrope en fait un parasite particulièrement gênant pour les éleveurs. Leur habitat naturel ressemble en outre à celui qu'elles peuvent trouver en substitution dans les maisons, caves, greniers, hangars, niches, étables, écuries, poulaillers, pigeonniers... Il est probable que des pathogènes comme les Nairovirus ou les Borrelia responsables de fièvres récurrentes aient longuement coévolué avec ces tiques, entrainant une richesse génétique et une différenciation biogéographique de souches pathogène très adaptés à leur vecteur et à leurs hôtes[1].
Certains Argasidae peuvent chercher à se nourrir sur l'homme si leur hôte de prédilection vient à manquer (par exemple quand on chasse les chauve-souris d'une maison).
Les Argasidae sont une famille de tiques. Elle regroupe les tiques à tégument dépourvu de sclérification, dites tiques molles.
Argasidae (meki krpelji), porodica krpelja iz reda Ixodida. Obuhvaća rodove Antricola, Argas (58 vrsta), Carios (88 vrsta), Nothaspis, Ornithodoros (35 vrsta) i Otobius (3 vrste).
Le Argasidae (Canestrini, 1891), comunemente note come "zecche molli", sono una famiglia di aracnidi, caratterizzate dall'assenza dello scudo dorsale chitinoso in tutti gli stadi di sviluppo.
Questi parassiti si nascondono di giorno nelle vicinanze dell'ospite, e di notte si nutrono su di esso.
Il ciclo biologico consta di cinque stadi: uovo, larva esapode, 1ª ninfa, 2ª ninfa, adulto.
Il potenziale riproduttivo è minore della più numerosa famiglia degli Ixodidae, ma il ciclo vitale è più breve si compie mediamente in 40 giorni.
Le Argasidae (Canestrini, 1891), comunemente note come "zecche molli", sono una famiglia di aracnidi, caratterizzate dall'assenza dello scudo dorsale chitinoso in tutti gli stadi di sviluppo.
Obrzeżkowate (Argasidae) – rodzina roztoczy (Acari), pajęczaków z rzędu kleszczy (Ixodida). Przedstawicieli tej rodziny ze względu na brak pancerza z chitynowych płytek typowego dla kleszczy twardych nazywa się kleszczami miękkimi. Rodzinę Argasidae podzielono na 5 rodzajów: Argas, Antricola, Otobius, Ornithodoros oraz wyodrębniony z tego ostatniego rodzaj Carios.
Obrzeżki nie mają oczu. Ich ciało jest grzbietobrzusznie spłaszczone, mniej więcej koliste lub jajowate, bez charakterystycznej dla kleszczy twardych głowy z ryjkiem (gnatosoma), zwykle koloru podłoża – gliniaste, szarosiwe lub szarobrunatne. Ciało skórzaste, pokryte brodawkami, kolcami lub płytkami których układ ma znaczenie przy wyodrębnianiu gatunków. Nazwa rodziny pochodzi od charakterystycznego, lecz występującego tylko u rodzaju Argas, płaskiego obrzeżenia ciała. Samo ciało u głodnych obrzeżków jest płaskie i pomarszczone, u najedzonych może przypominać piłkę. Między I i II parą bioder znajduje się ujście gruczołów koksalnych, przez które następuje wydalanie nadmiaru płynów pobranych wraz z krwią żywiciela. Za czwartą parą odnóży znajduje się otwór odbytowy i otwory płciowe. Narządy gębowe słabo widoczne, gdyż są ukryte we wgłębieniu ciała i wysuwane tylko na czas pobierania pokarmu. Jedynie larwy (pierwsze stadium rozwojowe) mają ryjek podobnie jak kleszcze twarde. Samce są mniejsze niż samice.
Obrzeżki przechodzą przeobrażenie niezupełne. Z jaj wylęgają się larwy, które przekształcają się w nimfy I stadium. Dalej pojawiają się nimfy II i III stadium. Część z nich uzyskuje męską dojrzałość płciową. Nimfy IV i V stadium uzyskują męską i żeńską dojrzałość płciową. Cały cykl rozwojowy trwa około 2-3 lata (zależnie od gatunku oraz warunków – przyśpiesza go ciepło oraz obfitość pożywienia). Nimfy od dorosłych osobników różnią się brakiem otworów płciowych. Nimfy i osobniki dorosłe pobierają krew wielokrotnie. Zależnie od gatunku trwa to od 20-60 minut do 11 dni. Najwięcej krwi piją larwy, które mogą powiększyć swoją masę nawet 20 razy, oraz dojrzałe samice, powiększające się 5-12 razy.
Obrzeżkowate to organizmy ciepłolubne, występujące głównie w obszarach tropikalnych, tylko nieliczne przystosowały się do klimatu chłodnego. Te żyją w norach myszy, gniazdach ptasich, zwłaszcza gatunków kolonijnych (np. jaskółek brzegówek, w kurnikach, gołębnikach oraz na strychach zasiedlonych przez ptaki oraz w jaskiniach zamieszkiwanych przez nietoperze. Zwłaszcza z gołębników i kurników mogą przedostawać się do mieszkań. W Polsce najczęściej spotyka się przedstawicieli dwóch zbiorowych gatunków - obrzeżka gołębiego oraz obrzeżka nietoperzowca. Nowsze doniesienia wspominają o występowaniu również obrzeżka perskiego. W 1979 r. w Krakowie odkryto obrzeżka polskiego.
Prowadzą nocny tryb życia i wtedy wyszukują swoich żywicieli, kierując się ciepłem ich ciała. Pasożytując na ptactwie domowym powodują anemie oraz liczne zakażenia. Mogą też atakować ludzi, zwłaszcza gdy odetnie im się dostęp do ptaków (zlikwiduje się hodowlę, wstawi albo zamknie okna na strychu). Ukłucia często się nie odczuwa, gdyż jest ono znieczulane. Dopiero po odpadnięciu obrzeżka zaczyna się wielogodzinny, a nawet wielodniowy lub wielomiesięczny świąd. Drapaniem można doprowadzić do kolejnych zakażeń. Niektóre osoby są uczulone na wydzieliny pasożytów, możliwy jest nawet wstrząs anafilaktyczny.
Do zwalczania obrzeżków zaleca się opryskiwanie miejsc ich występowania w odstępie dwutygodniowym 5% roztworem lindanu lub diazinonu. Zwalczanie może być trudne, gdyż wiele gatunków ma możliwość zamknięcia tchawek i powstrzymania się od oddychania na ok. 20 minut.
Przedstawiciel rodzaju Antricola. Ektopasożyt nietoperzy w Północnej Ameryce
Przedstawiciel rodzaju Carios. Carios kelleyi - strona grzbietowa. Ektopasożyt nietoperzy w Północnej Ameryce
Carios kelleyi - strona brzuszna.
Obrzeżkowate (Argasidae) – rodzina roztoczy (Acari), pajęczaków z rzędu kleszczy (Ixodida). Przedstawicieli tej rodziny ze względu na brak pancerza z chitynowych płytek typowego dla kleszczy twardych nazywa się kleszczami miękkimi. Rodzinę Argasidae podzielono na 5 rodzajów: Argas, Antricola, Otobius, Ornithodoros oraz wyodrębniony z tego ostatniego rodzaj Carios.
Argasidae é uma família de carrapatos conhecidos por carraças moles. Os membros desta família não apresentam o scutum (escudo) endurecido comum nas espécies de carraças da família Ixodidae.[1] O capitulum (estrutura bucal) está localizado na face inferior do corpo do animal, não sendo facilmente visível.[1] A família compreende 193 espécies, não sendo segura a sua distribuição por géneros.[2] Os géneros correntemente aceites são Antricola, Argas, Nothaspis, Ornithodoros e Otobius.[2]
Argasidae é uma família de carrapatos conhecidos por carraças moles. Os membros desta família não apresentam o scutum (escudo) endurecido comum nas espécies de carraças da família Ixodidae. O capitulum (estrutura bucal) está localizado na face inferior do corpo do animal, não sendo facilmente visível. A família compreende 193 espécies, não sendo segura a sua distribuição por géneros. Os géneros correntemente aceites são Antricola, Argas, Nothaspis, Ornithodoros e Otobius.
Argasidele (Argasidae), numite și căpușe moi, este o familie de căpușe hematofage, care parazitează temporar pe pielea reptilelor, păsărilor, mamiferelor și oamenilor; unele din ele servesc ca vectori pentru agenții patogeni (virusuri, bacterii, filarii), care provoacă zoonoze la animalele sălbatice și domestice (pesta porcină africană, avortul epizootic) și la om (febra recurentă de căpușă, febra Q). Familia argaside include 190 specii, din care 2 specii se întâlnesc în România: Argas persicus și Argas reflexus, ambele parazite la păsări. Argasidele sunt lipsite de scuturi chitinoase dorsale și ventrale la ambele sexe și au cuticula netedă și pieloasă (de unde denumirea de căpușe moi). Capitulul este situat subterminal ventral, cu excepția larvelor, la care rostrul este situat terminal anterior. Nu au ventuze la picioare, cu excepția stadiului larvar, care poate poseda ventuze rudimentare. Stigmatele respiratorii sunt mici și greu vizibile și se găsesc lateral ventral la nivelul dintre a 3-a și a 4-a pereche de picioare. Ochii lipsesc de regulă, dacă sunt prezenți, se află pe fața ventrală. Argasidele au un parazitism temporar, foarte scurt. Ele au obiceiuri de ploșniță și își atacă gazda în timpul somnului. Ziua trăiesc ascunse în diverse crăpături și ascunzișuri, din care ies numai noaptea pentru a ataca și a suge sânge, rămânând doar o scurtă vreme în contact cu gazda aleasă (câteva ore), după care se refugiază din nou în ascunzișurile lor, aflate în clădirile fermelor, grajduri, cuiburi de animale etc. Atât nimfele, cât și adulții pot suporta foarte mult inaniția, chiar mai mulți ani. Argasidele depun ouă în mai multe etape, în cantitate de cel mult 150 la o depunere. După depunere, femela nu moare, ci continuă să se hrănească, pentru a depune noi loturi de ouă. Din larve, după năpârlire, va rezulta nimfa și în acest nou stadiu pot urma mai multe năpârliri din care rezultă nimfă de gradul 2 sau chiar de gradul 8. Din ultimul stadiu nimfal vor ieși adulții. Majoritatea argasidelor au două stadii nimfale; dar la unele specii s-au întâlnit până la opt stadii. Copulația nu se face pe corpul gazdei în timpul în care femela se hrănește, ci se face în mediul extern.[1][2][3][4]
Argasidele au o lungime de 8-13 mm și sunt în general ceva mai mari decât ixodidele. Căpușele argaside adulte sunt turtite dorsoventral, și au de obicei o formă rotunjită sau ovalară, atenuată anterior. Chiar când sunt sătule ele își păstrează aparența lor, turtită dorsoventral. Prezintă pe ambele fețe numeroase fosete de diferite mărimi. Ornitodorii (Ornithodoros) au de multe ori o formă subcvadrangulară alungită.[1][2][3][5]
Tegumentul este mamelonat (zbârcit), de obicei acoperit cu tuberculi mici (mammillae) sau cu granulații, care formează desene cuticulare variate și caracteristice de specie. Pe fața ventrală se găsesc șanțuri adânci. Spre deosebire de căpușele ixodide (căpușele tari), argasidele sunt lipsite de scuturi chitinoase la ambele sexe, atât pe fața dorsal, cât și pe cea ventrală, de aceea argasidele se mai numesc și căpușe moi. La unele specii de argaside fața dorsală este scuamoasă (formând un pseudoscut).[1][2][3][6][5][7][8]
Corpul este împărțit într-o regiune anterioară, capitulul, și o regiune posterioară, idiosoma. Capitulul, se compune dintr-o regiune posterioară, baza capitulului, și o regiune anterioară, piesele bucale (rostrul) care sunt formate din palpi, chelicere și hipostom. Capitulul (numit și gnatosomă sau pseudocap, cap fals) este situat subterminal anterior pe fața ventrală și nu este vizibil dorsal la nimfe și adulți. Această trăsătură a adulților și nimfelor disting căpușele moi de la căpușele tari (Ixodidae), însă larvele atât a căpușelor moi cât și a celor tari au capitulul terminal, care depășește conturul anterior al corpului și care este clar vizibil dorsal. Baza capitulului este dispus într-o depresiune anterioară a corpului, numită camerostom. Palpii au patru segmente și sunt asemănătoare cu picioarele. Chelicerele sunt puternice și tăioase și au niște teci netede, nedenticulate, cu dinți la vârfurile lor. Hipostomul este puțin denticulat și are dinți dispuși în mai multe rânduri longitudinale. Atât chelicerele, cât și hipostomul, penetrează pielea gazdei în timpul hrănirii căpușei. Unele specii de argaside au ochi, altele nu; când există ochi, ei sunt situați pe fața ventrală într-un șanț deasupra primei perechi de picioare (la ixodide, ochii, când există, sunt situați pe fața dorsală).[1][2][3][5][7]
Nimfele și adulții argasidelor au patru perechi de picioare. Picioarele sunt compuse din șase segmente: coxa, trohanter, femur, tibie, metatars și tars. Coxele sunt sudate de podosomă. Cele patru perechi de picioare se termină cu o pereche de gheare, care nu au o ventuză, spre deosebire de ixodide care posedă ventuze la gheare, în toate stadiile de evoluție. Cu toate acestea, larvele argasidelor posedă ventuze rudimentare.[1][2][3][5][7][8]
Organele coxale (numite și glandele coxale) se deschid între bazele coxelor primei și celei de-a doua perechi de picioare și au o funcție osmoregulatoare. Stigmatele respiratorii au un diametru mic și se găsesc lateral ventral la nivelul coxelor între a 3-a și a 4-a pereche de picioare - deci mai anterior decât la ixodide, la care stigmatele respiratorii sunt situate după perechea a 4-a de picioare. La ixodide, ele se află pe peritreme mari, bine vizibile și de forme caracteristice. La argaside ele sunt mici și greu vizibile, iar peritremele lipsesc. La larvele subgenului Persicargas stigmatele sunt situate între prima și a doua pereche de picioare.[1][2][3][5][7][8]
Orificiul genital este situat ventral, la femelă el este transversal, iar la mascul are formă de potcoavă. Dimorfismul sexual slab exprimat. Masculii și femelele sunt foarte asemănătoare și sunt, de obicei, greu de deosebit, cu toate că femelele îndopate cu sânge supt pot fi mult mai mari decât masculii, deoarece ele sug mai mult sânge. Nu este atât de important să se facă distincția între sexe, deoarece atât masculii cât și femelele se hrănesc cu sânge și, prin urmare, pot fi vectori ai unor boli.[1][2][3][5][7]
Argasidele sunt paraziți temporari dermotropi, hematofagi ai reptilelor, păsărilor, mamiferelor și ai omului. În timpul hrănirii, saliva, care conține de obicei anticoagulante puternice, este secretă de o pereche de glande salivare mari, asemănătoare cu strugurii; ea se scurge în jos din piesele bucale în pielea gazdei. Sângele supt al gazdei trece prin piesele bucale și esofagul îngust în stomac (intestinul mijlociu), care are numeroase diverticule ramificate. Ramurile laterale ale diverticulelor permit căpușei adulte să sugă cantități mari de sânge (de 6-12 ori mai mari decât greutatea proprie), cea ce duce la o dilatare considerabilă a corpului căpușei.[2][3]
Căpușele argaside au o pereche de organe coxale, care deși uneori sunt numite glande coxale, nu sunt glandulare; ele elimină excesul de fluide și săruri din sângele ingerat. Acest fluid este eliminat în afară prin mici orificii situate între bazele primelor două perechi de picioare. Atunci când o căpușa moale este infectată cu spirocheta febrei recurente de căpușă (Borrelia duttonii) multe dintre spirochetele din hemolimfă pătrund în organele coxale și sunt eliminate prin orificiile lor. Organele coxale sunt prezente numai la căpușele moi, la căpușele tari ele lipsesc.[2][3]
Femelele căpușelor moi și tari au o structură specială, numită organul Géné, situat în fața intestinului mijlociu. În timpul ovipoziției el este scos afară printr-un mic orifiu deasupra capitulului și secretă o substanță cerată impermeabilă care acoperă ouăle, permițându-le să reziste la deshidratare, imersia în apă și alte condiții adverse ale mediului.[2][3]
Există mai multe clasificări a familiei argaside: clasificarea după școala de est sau de vest, după Camicas, după Klompen etc.[9][10][11]
Clasificarea după școala de vest:
Argasidele (Argasidae), numite și căpușe moi, este o familie de căpușe hematofage, care parazitează temporar pe pielea reptilelor, păsărilor, mamiferelor și oamenilor; unele din ele servesc ca vectori pentru agenții patogeni (virusuri, bacterii, filarii), care provoacă zoonoze la animalele sălbatice și domestice (pesta porcină africană, avortul epizootic) și la om (febra recurentă de căpușă, febra Q). Familia argaside include 190 specii, din care 2 specii se întâlnesc în România: Argas persicus și Argas reflexus, ambele parazite la păsări. Argasidele sunt lipsite de scuturi chitinoase dorsale și ventrale la ambele sexe și au cuticula netedă și pieloasă (de unde denumirea de căpușe moi). Capitulul este situat subterminal ventral, cu excepția larvelor, la care rostrul este situat terminal anterior. Nu au ventuze la picioare, cu excepția stadiului larvar, care poate poseda ventuze rudimentare. Stigmatele respiratorii sunt mici și greu vizibile și se găsesc lateral ventral la nivelul dintre a 3-a și a 4-a pereche de picioare. Ochii lipsesc de regulă, dacă sunt prezenți, se află pe fața ventrală. Argasidele au un parazitism temporar, foarte scurt. Ele au obiceiuri de ploșniță și își atacă gazda în timpul somnului. Ziua trăiesc ascunse în diverse crăpături și ascunzișuri, din care ies numai noaptea pentru a ataca și a suge sânge, rămânând doar o scurtă vreme în contact cu gazda aleasă (câteva ore), după care se refugiază din nou în ascunzișurile lor, aflate în clădirile fermelor, grajduri, cuiburi de animale etc. Atât nimfele, cât și adulții pot suporta foarte mult inaniția, chiar mai mulți ani. Argasidele depun ouă în mai multe etape, în cantitate de cel mult 150 la o depunere. După depunere, femela nu moare, ci continuă să se hrănească, pentru a depune noi loturi de ouă. Din larve, după năpârlire, va rezulta nimfa și în acest nou stadiu pot urma mai multe năpârliri din care rezultă nimfă de gradul 2 sau chiar de gradul 8. Din ultimul stadiu nimfal vor ieși adulții. Majoritatea argasidelor au două stadii nimfale; dar la unele specii s-au întâlnit până la opt stadii. Copulația nu se face pe corpul gazdei în timpul în care femela se hrănește, ci se face în mediul extern.
Kış kenesigiller (Argasidae), örümceğimsiler (Arachnida) sınıfının akarlar (Acarina) alt sınıfından kene familyasıdır.
Türkçede kış kenesi, mesken kenesi, ağıl kenesi ya da ahır kenesi olarak bilinirler. İngilizce adından (soft tick) Türkçeye uyarlanan yumuşak kene adı da kullanılır.
Yumuşak bedenli olup kapalı alanlarda bulunurlar. Larvalar konağa bağımlıdır. Nimf ve ergin evreleri ise geceleri konağı rahatsız eder. Ahır, ağıl, kümeslerde saklanırlar. Larvalar ise gündüzde konaktadır.
Scutumları yoktur. Capitulum larva aşamasında üstten gözükürken nimf ve ergin evrelerinde görülmez. Erkek ve dişi ayrımı üstten yapılamaz. Ventralden genital açıklığa bakmak gerekir. 2-8 nimf aşaması vardır. Larvaların ayak uçlarında tırnakların arasında rudimenter pulvillum vardır. Nimf ve ergin evrede pulvillum yoktur. O yüzden kış keneleri düz yüzeylerde yürüyemezler.
Capitulumdaki palpler 4 segmentlidir. Dişiler yumurtayı meskenlerde bırakırlar. Azar azar yumurtlar ve yumurtladıktan sonra ölmez. Dişiler 14 yıl yaşayabilir. 3. ve 4. çift bacaklar arasında stigma bulunur.
Kış kenesigiller (Argasidae), örümceğimsiler (Arachnida) sınıfının akarlar (Acarina) alt sınıfından kene familyasıdır.
Türkçede kış kenesi, mesken kenesi, ağıl kenesi ya da ahır kenesi olarak bilinirler. İngilizce adından (soft tick) Türkçeye uyarlanan yumuşak kene adı da kullanılır.
Yumuşak bedenli olup kapalı alanlarda bulunurlar. Larvalar konağa bağımlıdır. Nimf ve ergin evreleri ise geceleri konağı rahatsız eder. Ahır, ağıl, kümeslerde saklanırlar. Larvalar ise gündüzde konaktadır.
Арга́сові кліщі́, аргазидові кліщі (Argasidae) — родина паразитичних кліщів, включає 2 роди. Аргасові кліщі, або аргазиди, відносять до родини Argasidae, є ектопаразитами та переносниками збудників інвазійних та інфекційних захворювань тварин. Значних збитків на півдні України завдає один представник цієї родини — перський кліщ Argaspersicus. Розміри від 3 до 30 мм, форма тіла овальна або яйцевидна, покриви зморшкуваті або бугорчасті. Щиток відсутній.
Морфологія .Імаго яйцеподібної форми, жовто-сірого кольору, завдовжки 10—13 мм. Тіло сплющене, по його краю розміщений рант з прямокутних пластинок. Хоботок у дорослих кліщів і німф розміщений на вентральної поверхні, а в личинок — виступає в передній частині тіла. Статевий диморфізм виражений слабо. Статевий отвір розміщений на рівні першої пари кінцівок, а анус- ззаду четвертої пари .
Біологія розвитку.Перський кліщ локалізується у птиці в ділянці голови, шиї, кінцівок та під крилами. Після насмоктання крові самки ховаються в щілини приміщень, нори гризунів і тут відкладають декілька десятків яєць. За декілька разів самка відкладає до 1800 яєць. Через місяць вилуплюються личинки, які нападають на птицю, смокчуть 1—6 діб кров, відпадають у навколишнє середовище, де після кількох линьок послідовно перетворюються в німф та імаго. Розвиток кліщів триває 4—12 міс. Живе перський кліщ 15—25 років, а спроможний голодувати - 5—15 років.
Епізоотологія.Джерело інвазії — кури, гуси, інші види птиці, в тому числі і дикі, рідко — сільськогосподарські тварини та людина. Патогенез. Кліщі знекровлюють птицю, турбують її, особливо вночі, це призводить до виснаження, зниження продуктивності. Слина, яку вводять кліщі при укусах, спричиняє загальний токсичний вплив.
Симптоми. Укуси кліщів спричиняють курям біль, вони часто вночі, прокинувшись, падають з сідел. При високій інтенсивності інвазії (100 кліщів і більше) хвороба має гострий перебіг з явищами анемії, виснаження, паралічів кінцівок. Хворіє птиця 1— 14 діб, іноді настає загибель.
Боротьба з кліщами. Під час санітарних перерв обробляють при-міщення для утримання птиці 0,5%-ними водними емульсіями диброму, 1%-ними водними емульсіями неоцидолу, ціодрину, а також перметрином, стомазаном, ек-томіном. Норми витрати акарицидів — 100—200 мл/м2 оброблюваної поверхні. Препарати застосовують дворазово з інтервалом 12—15 днів. Значно зменшують-ся витрати препаратів при використанні аерозольних установок різних систем. Хороший ефект отриманий від періодичного обпилювання сідел та гніздових ящи-ків 7,5%-ним дустом севіну (6г на м2 поверхні). Можна додавати цей дуст у пісочні ванни у співвідношенні 1:3. Проти личинок кліщів слід обробляти пір'я курей дустом севіну з розрахунку 5—15 г на курку. Періодична побілка приміщень для утримання птиці з додаванням у розчин крейди, дусту севіну, також несприятливо впливає на життєздатність кліщів-паразитів.
Розміщувати птицю в приміщеннях можна тільки через 5—10 днів після проведення дезакаризації і капітального ремонту пташника. Нападають вночі, вдень переховуються в норах гризунів, гніздах птахів, щілинах підлоги, стінок та ін. Багато видів А. к. є перенощиками збудників ряду захворювань. Так, перський кліщ (Argas persicus) переносить збудників спірохетозу курей; види р. орнітодорус (Ornythodorus) — збудників кліщового поворот. тифу. Поширені А. к. в країнах з теплим кліматом; в СНД зустрічаються на півдні України, на Кавказі, в Казахстані, Серед. Азії.
.png){kind=small}
Це незавершена стаття з арахнології.Арга́сові кліщі́, аргазидові кліщі (Argasidae) — родина паразитичних кліщів, включає 2 роди. Аргасові кліщі, або аргазиди, відносять до родини Argasidae, є ектопаразитами та переносниками збудників інвазійних та інфекційних захворювань тварин. Значних збитків на півдні України завдає один представник цієї родини — перський кліщ Argaspersicus. Розміри від 3 до 30 мм, форма тіла овальна або яйцевидна, покриви зморшкуваті або бугорчасті. Щиток відсутній.
Морфологія .Імаго яйцеподібної форми, жовто-сірого кольору, завдовжки 10—13 мм. Тіло сплющене, по його краю розміщений рант з прямокутних пластинок. Хоботок у дорослих кліщів і німф розміщений на вентральної поверхні, а в личинок — виступає в передній частині тіла. Статевий диморфізм виражений слабо. Статевий отвір розміщений на рівні першої пари кінцівок, а анус- ззаду четвертої пари .
Біологія розвитку.Перський кліщ локалізується у птиці в ділянці голови, шиї, кінцівок та під крилами. Після насмоктання крові самки ховаються в щілини приміщень, нори гризунів і тут відкладають декілька десятків яєць. За декілька разів самка відкладає до 1800 яєць. Через місяць вилуплюються личинки, які нападають на птицю, смокчуть 1—6 діб кров, відпадають у навколишнє середовище, де після кількох линьок послідовно перетворюються в німф та імаго. Розвиток кліщів триває 4—12 міс. Живе перський кліщ 15—25 років, а спроможний голодувати - 5—15 років.
Епізоотологія.Джерело інвазії — кури, гуси, інші види птиці, в тому числі і дикі, рідко — сільськогосподарські тварини та людина. Патогенез. Кліщі знекровлюють птицю, турбують її, особливо вночі, це призводить до виснаження, зниження продуктивності. Слина, яку вводять кліщі при укусах, спричиняє загальний токсичний вплив.
Симптоми. Укуси кліщів спричиняють курям біль, вони часто вночі, прокинувшись, падають з сідел. При високій інтенсивності інвазії (100 кліщів і більше) хвороба має гострий перебіг з явищами анемії, виснаження, паралічів кінцівок. Хворіє птиця 1— 14 діб, іноді настає загибель.
Боротьба з кліщами. Під час санітарних перерв обробляють при-міщення для утримання птиці 0,5%-ними водними емульсіями диброму, 1%-ними водними емульсіями неоцидолу, ціодрину, а також перметрином, стомазаном, ек-томіном. Норми витрати акарицидів — 100—200 мл/м2 оброблюваної поверхні. Препарати застосовують дворазово з інтервалом 12—15 днів. Значно зменшують-ся витрати препаратів при використанні аерозольних установок різних систем. Хороший ефект отриманий від періодичного обпилювання сідел та гніздових ящи-ків 7,5%-ним дустом севіну (6г на м2 поверхні). Можна додавати цей дуст у пісочні ванни у співвідношенні 1:3. Проти личинок кліщів слід обробляти пір'я курей дустом севіну з розрахунку 5—15 г на курку. Періодична побілка приміщень для утримання птиці з додаванням у розчин крейди, дусту севіну, також несприятливо впливає на життєздатність кліщів-паразитів.
Розміщувати птицю в приміщеннях можна тільки через 5—10 днів після проведення дезакаризації і капітального ремонту пташника. Нападають вночі, вдень переховуються в норах гризунів, гніздах птахів, щілинах підлоги, стінок та ін. Багато видів А. к. є перенощиками збудників ряду захворювань. Так, перський кліщ (Argas persicus) переносить збудників спірохетозу курей; види р. орнітодорус (Ornythodorus) — збудників кліщового поворот. тифу. Поширені А. к. в країнах з теплим кліматом; в СНД зустрічаються на півдні України, на Кавказі, в Казахстані, Серед. Азії.
Аргасовые клещи[1], или Аргазиды[1] (лат. Argasidae) — семейство паразитиформных клещей (Acari).
Тело имеет длину от 3 до 30 мм, уплощённое, овальное. Покровы кожистые, окраска у напившихся крови клещей лиловатая, у голодных — сероватая, жёлто-бурая[2]. Аргасовые клещи паразитируют на домашней птице, кошках и т. д., в том числе и человеке (временные эктопаразиты), вызывают аргазидозы. Аргасовые клещи способны долго (до 11 лет) голодать. 12 видов аргасовых клещей родов Argas и Ornithodoros нападают на человека. У человека укусы аргасовых клещей вызывают зуд, появление на коже красной сыпи. Слюна аргасовых клещей токсична. Укусы клеща Ornithodorus coriaceus настолько болезненны, что население Мексики страшится этих клещей не меньше, чем гремучих змей[3]. Среди опасных видов:[4][5]
Семейство включает около 200 видов,[6] количество родов в разных системах варьирует от 4 до 10, дискутируется и нуждается в дополнительном исследовании таксономии этой группы клещей[7].
Аргасовые клещи, или Аргазиды (лат. Argasidae) — семейство паразитиформных клещей (Acari).
