Around 150 species of kinorhynchs have been described since this group was first discovered on the northern coast of France in 1841, nearly all of them less than 1 mm long. They have been collected as far north as Greenland and as far south as Antarctica, as well as in the Black Sea. Most live in marine sand or mud from the intertidal zone to a depth of 5000 to 8,000 meters, but some are known from algal mats or holdfasts, sandy beaches, and brackish estuaries and others have been found living on hydrozoans, bryozoans, or sponges.
The general morphology of kinorhynchs is fairly homogeneous. The body includes a head (which can be retracted into the anterior portion of the neck), with both anteriorly and posteriorly directed spines, and a trunk. The body is divided into 13 distinct "zonites" (the head and neck being formed by the first two zonites and the trunk by the remaining 11), which are viewed as true segments by many specialists. The anus is on the last segment and is usually flanked by strong lateral spines.
Kinorhynchs apparently lack a coelom (distinct body cavity). Like arthropods (and most or all other groups in the superclade Ecdysozoa), kinorhynchs periodically shed their chitinous cuticle as they grow, but apparently do not molt as adults. Kinorhynchs lack circular body muscles and do not swim. They move and burrow by forcing body fluid into the head to extend it into the substratum, anchoring the anterior spines, then pulling the rest of the body forward.
Little is known about kinorhynch feeding, but they are likely direct deposit feeders, ingesting the substratum and digesting the organic material or consuming unicellular algae (they have been found with their guts full of benthic diatoms). Kinorhynchs have separate males and females, which are generally externally indistinguishable. Little is known about the reproduction or embryology of kinorhynchs. Fertilized eggs are deposited in egg cases and development is direct (no distinct larval stage), with juveniles emerging from egg cases with 11 of the 13 body segments already formed, the last 2 segments being added during the juvenile molts (Brusca and Brusca 2003 and references therein; Margulis and Chapman 2010) .
The Kinorhyncha are believed to be closely related to both the Priapula and Loricifera, with which they are often grouped in a clade referred to as Scalidophora; some authors include the Nematomorpha as well in a clade referred to as Cephalorhyncha (Aleshin et al. 1998 and references therein; Halanych 2004 and references therein). Both morphological and molecular data indicate that the phylum Priapulida is the sister group to the Kinorhyncha, although it is possible that the Loricifera are more closely related to one of these groups than the other (e.g., Kristensen 2002; Mallat and Giribet 2006; Telford et al. 2008). Sørensen et al. (2008) present data that they argue supports a sister relationship between Loricifera and Nematomorpha, which would render the Scalidophora paraphyletic. As of 2010, relationships among phyla within the Ecdysozoa remain poorly resolved, so it is difficult to know which groups will eventually win wide acceptance by specialists as convincingly monophyletic.
Kinorinxlər (lat. Kinorhyncha yun. kinema — hərəkət; rynchos — sifət) — Dəyirmi qurdlar tipinə aid qurdlar sinfi. Çox kiçik ölçülərə malikdir və dənizlərdə lil çökmüş yerlərdə yaşayır. 130 növü məlumdur.
Uzunluğu 0,18–1 mm-ə qədər olan xırda qurdabənzər orqanizmlərdir. Bədən kiçik baş şöbəsindən, qısa boyun və uzun gövdədən ibarətdir. Bədəndə kirpikcuklər yoxdur və bərk xitin lövhələrdən ibarət zirehlə örtülmüşdür. Bu lövhələr bir-birinin ardınca düzülərək tacı xatırladır və bunun nəticəsində qurdun bədəni müəyyən dərəcədə buğumlu xarakter alır. O, 13 hissədən ( baş, boyun və 11 buğumdan və ya gövdə zonitlərindən) ibarətdir.[1] Kutikuladan ibarət, bədən örtüyünün alt hissəsi sinsitial hipodermadan ibarətdir. Ümumi dəri-əzələ kisəsi yoxdur və əzələlər müəyyən funksiya daşıyan ayrı-ayrı əzələ dəstəsindən ibarətdir. Sinir sistemi udlaqətrafı sinir həlqəsi və uzununa yerləşən qarın sinir sütunundan ibarətdir, bədənin buğumlaşması özünün sinir sütununda onunla göstərir ki, qanqlioz hüceyrələr onun üzərində zonitlərə müvafiq kiçik yığınlar şəklində toplanmışlar. Bağırsaq (ön qütbdə ağız, arxada isə anal dəliyi yerləşir) düz borudan ibarətdir. İfrazat sistemi hər biri içərisində bir titrək alov olan bir cüt qısa, şaxələnməmiş protonefridilərdən ibarətdir. Cinsi sistem kinorinxlər ayrıcinslidir. Cinsi vəzlər cütdür və bunların cinsi axarları bədənin arxasındakı buğumda xaricə açılır. Bunlarda elə sürfələr vardır ki, onlarda zonitlərin sayı tam olmur. Heyvanın böyüməsi vaxtaşırı qabıqdəyişmə ilə müşayiət olunur. Belə ki, köhnə kutikula atılır və yeni zirehlə əvəz olunur. Kinorinxlərin ümumi quruluş planı onların ilk bədənboşluğu qurdlara aid olmasını sübut edir. Dəri örtüyünün kutikullaşmasına, qabıqdəyişmə yolu ilə böyüməsinə və udlağın quruluşuna görə kinorinxlər nematodları xatırladır, lakin bəzi əlamətlərinə görə qarnıkirpiklilərə oxşayır. Bundan başqa bəzi tədqiqatçılar kinorinxlərin tikanbaşlılarla, habelə tükqurdların və priapulidlərin sürfələri ilə müəyyən oxşarlığını qeyd edirlər.[2]
Bunlar cəmi 100 növdən ibarət, xırda dəniz qurdları qrupudur. Dib həyat tərzi keçirirlər. Onlara yosunların üzərində, dəniz lili və qumunda rast gəlinir.
Kinorinxlər (lat. Kinorhyncha yun. kinema — hərəkət; rynchos — sifət) — Dəyirmi qurdlar tipinə aid qurdlar sinfi. Çox kiçik ölçülərə malikdir və dənizlərdə lil çökmüş yerlərdə yaşayır. 130 növü məlumdur.
Els cinorincs (Kinorhyncha, del grec kīneō, 'moure' + rhynchos musell) és un fílum de diminuts (1 mm or menys) invertebrats pseudocelomats marins que viuen en el fang i la sorra de les profunditats.
Estan segmentats amb un cos consistent de cap, coll i un tronc d'onze fragments. No tenen cilis externs, però en canvi tenen un nombre d'espines al llarg del cos, a més de diversos cercles d'espines al llarg del cos que fan servir per a la locomoció. Les espines són part de la cutícula secretada per l'epidermis; se l'han de canvir diverses vegades a mesura que desenvolupen el cos. El cap és totalment retràctil i es cobreixen per una sèrie de plaques del coll.
Els cinorincs mengen diatomees i qualsevol altra cosa que trobin en el fang.
Hi ha dos sexes d'aspecte similar, i les larves són de vida lliure, però se sap molt poc del seu procés de reproducció.
Els seus parents més propers són els embrancaments dels loricífers i els priapúlids, constituint tots junts el clade dels escalidòfors.
Els dos subgrups de cinorincs estan generalment classificats en ordres en comptes de fer-ho en classes. Se'n coneixen unes 150 espècies.
Ordre Cyclorhagida
Ordre Homalorhagida
Els cinorincs (Kinorhyncha, del grec kīneō, 'moure' + rhynchos musell) és un fílum de diminuts (1 mm or menys) invertebrats pseudocelomats marins que viuen en el fang i la sorra de les profunditats.
Estan segmentats amb un cos consistent de cap, coll i un tronc d'onze fragments. No tenen cilis externs, però en canvi tenen un nombre d'espines al llarg del cos, a més de diversos cercles d'espines al llarg del cos que fan servir per a la locomoció. Les espines són part de la cutícula secretada per l'epidermis; se l'han de canvir diverses vegades a mesura que desenvolupen el cos. El cap és totalment retràctil i es cobreixen per una sèrie de plaques del coll.
Els cinorincs mengen diatomees i qualsevol altra cosa que trobin en el fang.
Hi ha dos sexes d'aspecte similar, i les larves són de vida lliure, però se sap molt poc del seu procés de reproducció.
Els seus parents més propers són els embrancaments dels loricífers i els priapúlids, constituint tots junts el clade dels escalidòfors.
Rypečky (Kinorhyncha) jsou malý kmen čítající přes 150 druhů. Vědecký název je odvozen ze slov kinema (pohyb) a rhynchos (rypák).
Jsou to mikroskopičtí mořští živočichové s červovitě protaženým tělem. Tělo je kryto kutikulou a je členěno na 13 článků. Živí se částečkami organické hmoty a řasami. Ústní otvor je umístěn na konci vychlípitelného chobotu (introvertu). Vylučovací soustavu tvoří protonefridie. Jsou to gonochoristé s přímým vývojem.
Jednotlivé druhy se v současnosti (rok 2015) řadí do 24 rodů. Aktuální vyšší klasifikace[1] (české názvy podle BioLib[2]):
Kmen: Kinorhyncha Dujardin, 1851 - rypečky
Současnou (rok 2015) představu o vzájemné příbuznosti taxonů ukazuje následující fylogenetický strom (vnitřní struktura třídy Cyclorhagida není plně potvrzena, neboť se liší morfologická a molekulární analýza; (P) označuje skupiny, u kterých není vyloučen parafyletismus):
Kinorhyncha AllomalorhagidaDracoderidae
Franciscideridae
Neocentrophyidae
Pycnophyidae
Echinoderidae
Antygomonidae
Centroderidae
Semnoderidae
Cateriidae
Zelinkaderidae
Campyloderidae
Obrázky, zvuky či videa k tématu rypečky ve Wikimedia Commons
Rypečky (Kinorhyncha) jsou malý kmen čítající přes 150 druhů. Vědecký název je odvozen ze slov kinema (pohyb) a rhynchos (rypák).
Jsou to mikroskopičtí mořští živočichové s červovitě protaženým tělem. Tělo je kryto kutikulou a je členěno na 13 článků. Živí se částečkami organické hmoty a řasami. Ústní otvor je umístěn na konci vychlípitelného chobotu (introvertu). Vylučovací soustavu tvoří protonefridie. Jsou to gonochoristé s přímým vývojem.
For alternative betydninger, se drage.
Mudderdrager er mikroskopiske, hvirvelløse dyr, altid bestående af 13 segmenter. De lever i havbunden og indsamler encellede organismer. Deres udvikling anses for at følge hjuldyr, bugbørsteorme, korsetdyr, pølseorme og rundorme.
Fossiler viser at de kunne blive mindst fire cm lange.[1] Pycnophyes groenlandicus er en nulevende mudderdrage tilhørende meiofaunaen. Den er fundet ved den grønlandske ø Disko og indeni Ikka-søjlerne i Ikkafjorden.
For alternative betydninger, se drage. Mudderdrager er mikroskopiske, hvirvelløse dyr, altid bestående af 13 segmenter. De lever i havbunden og indsamler encellede organismer. Deres udvikling anses for at følge hjuldyr, bugbørsteorme, korsetdyr, pølseorme og rundorme.
Fossiler viser at de kunne blive mindst fire cm lange. Pycnophyes groenlandicus er en nulevende mudderdrage tilhørende meiofaunaen. Den er fundet ved den grønlandske ø Disko og indeni Ikka-søjlerne i Ikkafjorden.
Die Hakenrüssler (Kinorhyncha) bilden einen Tierstamm wurmartiger Organismen innerhalb der Häutungstiere (Ecdysozoa). Ihre nächsten stammesgeschichtlichen Verwandten sind wahrscheinlich die Priapswürmer (Priapulida) und Korsetttierchen (Loricifera), mit denen sie in einem Taxon Scalidophora zusammengefasst werden. Hakenrüssler wurden 1841 erstmals an der französischen Kanalküste klassifiziert und erhielten 1887 durch den Zoologen W. Reinhard ihren heutigen wissenschaftlichen Namen. Sie sind bis heute eine eher obskure Gruppe geblieben und weitgehend unerforscht; nur ein Gen einer einzigen Art wurde bisher sequenziert.
Die wurmförmigen Tiere sind fast immer zwischen 200 Mikrometern und einem Millimeter groß, häufig von gelblich-brauner Farbe und bauchseitig abgeflacht. Ihr Körper hat einen dreieckigen bis kreisförmigen Querschnitt und besteht aus drei Teilen: dem Kopf oder Introvert, dem Hals und dem Rumpf. Letzterer ist in genau elf Ringsegmente, die so genannten Zonite gegliedert; die Segmentierung bezieht sich hier nicht nur auf die Außenhaut, die Cuticula, sondern auch auf Muskulatur, Drüsen und Nervensystem. Früher wurden auch Hals und Kopf als eigenständige Segmente angesehen, diese Einschätzung ist aber heute umstritten.
Der Kopf ist von ungefähr fünfzig bis neunzig Haken oder Stacheln besetzt, die sich in maximal sieben konzentrischen Ringen anordnen und von denen sich der deutsche Name herleitet. Er kann in den darauffolgenden Hals und das erste Rumpfsegment eingezogen werden. Auf Ersterem befinden sich keine Stacheln, sondern stattdessen bis zu sechzehn von der Außenhaut gebildete verhärtete Platten, die Placiden, die sich über dem eingezogenen Introvert schließen. Die Rumpfsegmente sind oft von weiteren Stacheln und feinen Härchen bedeckt, insbesondere das letzte Segment weist oft seitlich angeordnete und nach hinten weisende Endstacheln auf. Auf dem zweiten Segment finden sich manchmal feine Röhrchen, die vermutlich der Anheftung an ein Substrat dienen.
Die Haut besteht aus einer chitinhaltigen, nicht-zelligen und unbegeißelten Außenschicht, der Cuticula, und einer darunter liegenden einlagigen Zellschicht, der Epidermis.
Die Cuticula setzt sich ihrerseits aus einer äußeren dünnen Epicuticula, einer harten Mittelschicht, der Intracuticula, und einer innen liegenden, faserigen Procuticula zusammen. Je Segment sind in ihr rückseitig (dorsal) eine und bauchseitig (ventral) ein bis zwei verhärtete Platten eingelagert, die man als Tergite beziehungsweise Sternite bezeichnet; nur die rückseitigen Platten tragen bewegliche Stacheln, die Scaliden. Zwischen den Segmenten ist die Cuticula dagegen sehr dünn und fungiert als Scharnier, ermöglicht also eine gewisse Flexibilität der Körperform. Sie ist andererseits nicht beliebig dehnbar, so dass sich die Tiere, um wachsen zu können, in regelmäßigen Abständen häuten müssen.
Die zellige Epidermis enthält zahlreiche Schleimdrüsen, die durch Öffnungen in der Cuticula nach außen münden und eine Schleimschicht absondern, die das Tier umgibt.
Unterhalb der Epidermis liegt die quergestreifte Längsmuskulatur; daneben existieren noch dorsoventrale Muskeln, die von der Rück- zur Bauchseite laufen, sowie ein um den Mundkegel verlaufender Ringmuskel. Zwei Gruppen von Introvert-Retraktor-Muskeln ermöglichen es dem Wurm, seinen Kopf einzuziehen. Eine Besonderheit der Muskulatur der Hakenrüssler liegt darin, dass im Gegensatz zu den meisten anderen Tiergruppen die einzelnen Muskelzellen Ausläufer zu den Nervenzellen entsenden und nicht umgekehrt.
Die Körperhöhle zwischen Muskelschicht und Verdauungstrakt wird vermutlich von einem Hemocoel gebildet, ist also nicht von einer eigenen Zellschicht umgeben. In ihr befindet sich eine farblose Körperflüssigkeit, die zahlreiche amöboide Zellen enthält. Das Hemocoel übernimmt Aufgaben als hydrostatisches Skelett, sowie bei der Verteilung und Aufnahme von Nährstoffen und Sauerstoff.
Der Verdauungstrakt beginnt mit dem Mund, der sich am Vorderende des Körpers an der Spitze eines ausfahrbaren Kegels befindet, der von neun Mundstiletten umgeben ist. An die von Cuticula ausgekleidete Mundhöhle, die wahrscheinlich eine Filterfunktion hat, schließt sich ein muskulöser Schlund an, der zum Einsaugen der Nahrung dient. Er geht in den von zahlreichen Einstülpungen, den Mikrovilli, durchzogenen zylindrischen Darm über, in dem die Nährstoffe absorbiert werden. Er ist sowohl von Längs- als auch von Ringmuskeln umgeben und endet in einen wiederum mit Cuticula ausgekleideten Enddarm, der sich am elften Segment bauchseitig im After zur Außenwelt öffnet.
Zur Flüssigkeitsausscheidung und Regulation des Salzhaushalts dienen zwei paarig angelegte Protonephridien im zehnten Segment. Dabei handelt es sich um schlanke Röhren, die innen von je drei endständigen doppelt-begeißelten Zellen abgeschlossen werden, die in das Hemocoel hineinragen, und die sich im elften Segment durch eine Nephridiopore nach außen öffnen.
Die Keimdrüsen treten gepaart auf und sind durch einen Gonodukt genannten Kanal, der in einer zwischen zehntem und elftem Segment befindlichen Gonopore mündet, mit der Außenwelt verbunden. Weibchen verfügen meist darüber hinaus über einen Samenspeicher, in dem die männlichen Spermien aufbewahrt werden können, Männchen manchmal über spezielle, penile Stacheln, die wahrscheinlich die Kopulation erleichtern.
Das Nervensystem besteht aus einem Nervenring um den vorderen Schlund, der aus zehn Ganglien besteht und als Gehirn angesehen werden kann. Von ihm laufen acht längsseitige Nervenstränge nach hinten. Am auffälligsten sind zwei paarig verlaufende bauchseitige Stränge, die pro Segment je ein Ganglion aufweisen und durch jeweils zwei querlaufende Nervenbänder pro Segment miteinander verbunden sind.
Die Sinnesorgane der Hakenrüssler bestehen aus zahlreichen Borsten, die in artabhängigen Mustern über den ganzen Rumpf verteilt sind und auf mechanische Reizung reagieren. Auch die Scaliden des Kopfes dienen der Wahrnehmung; in ihnen befinden sich jeweils bis zu zehn einfach begeißelte Sinneszellen. Lichtsinnesorgane, die Ocelli, liegen manchmal hinter dem Mundkegel und sind meist rötlich pigmentiert.
Hakenrüssler sind Meerestiere und wurden bisher weltweit in allen Meeren bis zum 87. Breitengrad nördlicher Breite nachgewiesen. Sie leben als Teil der so genannten Sandlückenfauna in Schlick und Schlamm (interstitial), das heißt zwischen größeren Sandkörnern auf dem Meeresboden (benthisch), an Sandstränden und im Brackwasser von Flussmündungen, daneben auch auf Schwämmen (Porifera), Hydrozoen (Hydrozoa), Moostierchen (Bryozoa) sowie Algenmatten und zwar von der sublitoralen Zone, dem bei Niedrigwasser gerade noch bedeckten Gebiet, bis in die abyssale Zone in mehr als 5000 Meter Wassertiefe. In schlammigen Sedimenten bewohnen sie meist die oberen Millimeter, in sandigen die oberen Zentimeter des Meeresbodens. Bei manchen Arten lassen sich jahreszeitliche „Wanderungen“ um jeweils etwa 5 Millimeter aufwärts und abwärts nachweisen.
Die Individuenzahlen hängen vom Lebensraum ab: Während sich im Flachwasser etwa 45.000 Einzeltiere pro Quadratmeter finden, sind es in der Tiefsee nur etwa 1000 bis 10.000 Individuen.
Hakenrüssler sind für die Nahrungsnetze im Meer von großer Bedeutung. Sie selbst ernähren sich von Detritus, organischem Abfall, sowie von Kieselalgen (Bacillariophyta), die durch den muskulösen Schlund eingesaugt und in den Darm überführt werden, dienen aber umgekehrt zahlreichen anderen Bewohnern des Meeresbodens wie verschiedenen Wurmarten als Nahrung. Für die parasitischen Apicomplexa fungieren sie wahrscheinlich als Wirt.
Als bodenbewohnende Lebewesen können sie nicht schwimmen, sondern bewegen sich ausschließlich kriechend vorwärts oder graben sich in das Sediment ein. Zu Letzterem pumpen sie Flüssigkeit aus dem Hemocoel in den Kopf, der dadurch anschwillt. Als Folge spreizen sich die Kopfhaken von diesem ab, bewegen sich nach hinten und ziehen dadurch das Tier nach vorne. In Endstellung ist der Kopf fest im Sediment verankert und die Introvert-Retraktormuskeln ziehen nun den Rumpf nach. Diese Fortbewegungsweise hat ihnen ihren wissenschaftlichen Namen eingebracht, der aus dem Griechischen stammt und sich von kinein, bewegen, und rhynchos, Rüssel, ableitet.
Hakenrüssler sind getrenntgeschlechtliche Tiere, bei denen sich Männchen und Weibchen allerdings nur durch die bei den Weibchen manchmal etwas anders angeordneten Stachel und oft auch gar nicht unterscheiden lassen. Man vermutet, dass die Befruchtung der Eier intern stattfindet; eine Kopulation wurde bisher jedoch erst bei einer Art, Pycnophyes kielensis, beobachtet. Hier wenden beide Partner einander die Bauchseite zu, orientieren sich aber mit den Köpfen in entgegengesetzte Richtung. Das Männchen führt nun seine bauchseitig gelegenen penilen Stacheln in die Genitalöffnung des Weibchens ein und gewährleistet so den mechanischen Zusammenhalt der Partner. Die in Spermienpaketen, den Spermatophoren, vereinigten Spermien wandern nun vermutlich in den Samenspeicher des Weibchens und von dort zu den aus den Eierstöcken entlassenen Eiern, die somit intern befruchtet werden.
Die Eier entwickeln sich extern ohne Umweg über ein Larvenstadium, der genaue Verlauf dieser Ontogenese ist aber unbekannt. Die schlüpfenden Jungtiere verfügen meist schon über neun Segmente, die fehlenden zwei werden von einer am Hinterende der Tiere gelegenen Wachstumszone aufgebaut; auch die Zahl der Kopfstacheln nimmt im Verlauf der Entwicklung zu. Nach mindestens sechs Häutungen haben die Tiere die Erwachsenengröße erreicht; danach finden keine Häutungen mehr statt.
Im Kreis Nanjiang der Provinz Sichuan in China wurden sehr gut erhaltene 535 Millionen Jahre alte Fossilien von Hakenrüsslern der Art Eokinorhynchus raru gefunden.[1]
Der morphologische Vergleich mit anderen rezenten (gegenwärtig lebenden) Tiergruppen ergibt, dass ihre nächsten Verwandten sehr wahrscheinlich die Priapswürmer (Priapulida) und Korsetttierchen (Loricifera) sind, mit denen sie zum Taxon Schuppenträger (Scalidophora) zusammengefasst werden.
Welche der beiden anderen Gruppen innerhalb der Scalidophora das unmittelbare Schwestertaxon der Hakenrüssler darstellt, ist allerdings unklar, alle drei kombinatorisch möglichen Varianten sind bisher vertreten und wissenschaftlich begründet worden.
Für eine engere Verwandtschaft von Priapswürmern und Korsetttierchen spricht das Vorhandensein eines von der Cuticula gebildeten Korsetts, das bei den Ersteren im Larvenstadium, bei den Korsetttierchen auch bei den erwachsenen Tieren vorhanden ist. Die Anhänger dieser These fassen beide Gruppen im Taxon der Vinctiplicata zusammen; demnach wären die Hakenrüssler die Schwestergruppe dieses Taxons. Für eine enge Verwandtschaft von Priapswürmern und Hakenrüsslern wird dagegen die Tatsache angeführt, dass das Schlundgewebe nicht aus Epithelmuskelzellen besteht, sondern sich von embryonalem Mesoderm ableitet. Die dritte Alternative, ein Schwestertaxon-Verhältnis zwischen Hakenrüsslern und Korsetttierchen, wird durch den bei beiden Taxa existenten vorstreck-, aber nicht ausstülpbaren Mundkegel begründet.
Seit dem Jahr 2004 sind aus Hunan in Südchina Embryo-Fossilien der Art Markuelia hunanensis bekannt. Sie entstammen der erdgeschichtlichen Epoche des mittleren bis späten Kambriums vor etwa 500 Millionen Jahren und werden durch eine kladistische Analyse als Vertreter der Stammlinie der Scalidophora angesehen, lassen sich also keiner der modernen drei Gruppen zuordnen, aus denen dieses Taxon besteht. Durch die einmaligen Erhaltungsbedingungen in feinkörnigem Calciumphosphat ist die Embryonalentwicklung von Markelia hunanensis recht gut bekannt, wodurch sich die ungewöhnliche Situation ergibt, dass man über eine seit einer halben Milliarde Jahre ausgestorbene Art mehr weiß als über ihre modernen Verwandten.
Markuelia hunanensis war möglicherweise segmentiert – falls sich dieser Befund und zugleich die kladistische Analyse bestätigen sollte, wäre der Verlust der Segmentierung wohl ein gemeinsames abgeleitetes Merkmal (Synapomorphie) sowohl der Priapswürmer als auch der Korsetttierchen und würde damit deren Schwestergruppenverhältnis unterstreichen.
Die Scalidophora gehören ihrerseits zu einer größeren Verwandtschaftsgruppe, zu der man auch Faden- (Nematoda) und Saitenwürmer (Nematomorpha) zählt und die als Cycloneuralia bezeichnet werden.
Ähnlichkeiten mit den Gliederfüßern (Arthropoda) wurden lange Zeit als durch konvergente Evolution entstandene Charaktere angesehen, also nicht auf ein gemeinsames Vorgängermerkmal zurückgeführt. Sie werden aber zunehmend als Hinweis auf eine engere stammesgeschichtliche Verwandtschaft in dem Taxon der Häutungstiere (Ecdysozoa) gedeutet. Zu den Charakteren, die sich beide Gruppen teilen, zählen etwa die interne Segmentierung, das chitinhaltige, gehäutete Außenskelett, die von einem Hämocoelom gebildete Körperhöhle, das Vorhandensein quergestreifter Muskulatur, die Verankerung der Längsmuskulatur an der Cuticula durch eine Struktur aus Intermediärfilamenten und Hemidesmosomen und das um den Schlund herum gelegene Gehirn, von dem ein paariger bauchseitiger Nervenstrang ausgeht, der pro Segment je ein durch Nervenbänder verbundenes Ganglienpaar aufweist.
Bis heute sind etwas mehr als 140 Arten erwachsener Hakenrüssler und knapp 40 Larvenstadien wissenschaftlich beschrieben worden. Obwohl man davon ausgehen muss, dass es sich bei den „Arten“ der zweiten Gruppe oftmals einfach nur um die frühen Entwicklungsstadien von Arten der ersten Gruppe handelt, sind sie bisher durch die zoologische Nomenklatur als selbständig anerkannt; die tatsächliche Anzahl bisher entdeckter Arten wird jedoch auf nur etwa 150 geschätzt. Allerdings ist vermutlich der weitaus größte Teil der tiefseelebenden Hakenrüssler bisher noch vollkommen unbekannt.
Die benannten Arten werden in fünfzehn Gattungen und zwei Klassen eingeteilt:
Die Hakenrüssler (Kinorhyncha) bilden einen Tierstamm wurmartiger Organismen innerhalb der Häutungstiere (Ecdysozoa). Ihre nächsten stammesgeschichtlichen Verwandten sind wahrscheinlich die Priapswürmer (Priapulida) und Korsetttierchen (Loricifera), mit denen sie in einem Taxon Scalidophora zusammengefasst werden. Hakenrüssler wurden 1841 erstmals an der französischen Kanalküste klassifiziert und erhielten 1887 durch den Zoologen W. Reinhard ihren heutigen wissenschaftlichen Namen. Sie sind bis heute eine eher obskure Gruppe geblieben und weitgehend unerforscht; nur ein Gen einer einzigen Art wurde bisher sequenziert.
Aqueste article es un esbòs de completar a prepaus de la fauna. Podètz partejar vòstras coneissenças en lo modificant. Suls autres projèctes Wikimèdia :
Kinorhyncha (grčki |κινέω - kīnéō = pokret + ῥύγχος rúnkos = rog) ili bodljoglavci su koljeno beskičmenjaka, malih morskih životinja (0,13-1,04 mm), rasprostranjenih u bentosu širom svijeta. Do sada opisano više od 250 vrsta, Stanovnici su uglavnom staništa blatnjave ili blatno-pieskovite podloge, gdje se kreću zahvaljujući delovanju posebnih bodljikavih grozdova prisutnih u prednjem dijelu tijela.[1]
Kinorinhe su ranije grupirani u polifiletsku grupu Aschelminthes , zbog prisustva pseudoceloma. Sada su, međutim, dio kladusa Ecdysozoa. Zajedno s priapulidama i loriciferima formiraju kladus Scalidophora (=Cephalorhyncha).
Kinorhyncha je koljeno beskičmenjaka sa 150 vrsta mikroskopskih morskih beskičmenjaka, široko rasprostranjenih u svjetskim okeanima. Kinorhinhe uglavnom žive u blatnjavim dnima plitkih mora i na pijesku na morskim obalama. Prilično su češljasti ili bodljikavi i obično su duži od 1 mm. Žućkasto ili smeđe tijelo spojeno od 13 ili 14 segmenata. Prvi segment je uvećan i nosi uočljivu krunu zakrivljenih bodlji, ili „skalida“. Ovaj segment naziva se glava, na kojoj su usta, okružena prstenom bodlji koje mogu da probijaju. Kad su u mirovanju, kinorinhe uvlače glavu u prednji dio tijela. Naizmjenično micanje prema naprijed i povlačenje glave omogućava gibanje u trzajima pomoću kojih se životinja probija kroz blato ili pijesak. Kinorinha se hrane dijelovima diatomeja, određenim protozoa ma i sitnim organskim ostacima. Zabilježene su populacije i po dva miliona jedinki po kvadratnom metru iz nekih uzoraka morskih sedimenata. [[Spol]ovi su odvojeni, a larve slobodno žive u životnom ciklusu.
Kinorinhe su prvobitno klasificirane s nematodama, rotiferama i nizom drugih skupina beskičmenjaka s malim tijelom u sada već napuštenoj grupi Ashelinmintes.
Tjelesni zid se sastoji se od tankog sincicijskog sloja koji izlučuje žilavu kutikulu, koja se više puta mijenja tokom odrastanja. Bodlje su u osnovi pokretni produžeci tjelesnih zidova, šuplje su i prekrivene kutikulom. Glava je u potpunosti uvučena i prekrivena je skupom vratnih pločica koje se pri uvlačenju nazivaju "placidi".[2]
Kinorinhe jedu ili dijatomeje ili organski materijal koji se nalazi u blatu, ovisno o vrstama. Usta se nalaze u konusnoj strukturi na vrhu vrha glave i otvaraju se u ždrijelo, a zatim u jednjak, od kojih su oba obložena kutikulom. Dva para pljuvačnih žlijezda i jedan ili više parova "pankreasnih žlijezda" spajaju se s jednjakom i vjerovatno se izdvajaju probavni enzim, Iza jednjaka leži srednji dio koji spaja funkcije želuca i crijeva i nedostaje mu zanoktica što mu omogućavajući apsorpciju hranjivih sastojaka. Kratko zadnje crijevo obložena je kutikulom i uliva se u anus na stražnjem kraju trupa.[3]
Nemaju cirkulacijski sistem, iako je tjelesna šupljina (ili pseudocelom) dobro razvijena i uključuje amebocite. Sistem za izlučivanje se sastoji od dvije protonefridije koje se prazne kroz pore u završnom segmentu.
Živčani sistem sastoji se od ventralne nervne vrpce, s jednomm ganglijom u svakom segmentu, i prednjim nervnim prstenom, koji okružuje ždrijelo. Manje ganglije su također smještene u bočnim i dorzalnim dijelovima svakog segmenta, ali ne formiraju različite vrpce. Neke vrste imaju jednostavne ocele na glavi, a sve vrste imaju sitne čekinje na tijelu koje posjeduju čulo dodira.
Postoje dva spola koja izgledaju podjednako. Par gonada nalazi se u sredini trupa i otvorene su poram u zadnjem segmentu. U većini vrsta, spermatozoidi uključuju dvije ili tri šiljaste strukture koje, pretpostavlja se, pomažu u kopulaciji, iako detalji nisu poznati. Pojedinačni spermatozoidi mogu doseći četvrtinu ukupne tjelesne dužine.[4] Larve su slobodnoplivsjuće, ali se malo zna o procesu nju+ihovog razvića.[2] Nakon što položi jaja, ženka ih pakuje u zaštitnu omotnicu od blata i organskih materijala.[5]
Smatra se da su njihovi najbliži srodnici u koljenima Loricifera i Priapulida. Zajedno čine grupu Scalidophora.
Koljeno Kinorhyncha predstavlja više od 250 vrsta, raspoređenih u dvije klase , jedanaest obitelji i 30 rodova . Sljedeća klasifikacija temelji se na Sorensen i sur. 8 i sva izvedbena djela. Grupa je podijeljena u dvije klase: Cyclorhagida , s naredbama Echinorhagata (1 porodica), Kentrorhagata (5 porodica) i Xenosomata (1 porodica); i Allomalorhagida (4 porodice).
Dvije grupe Kinorhyncha se obično karakteriziraju prema Sørensen i sur. (2015)[6]. 270 species have been described and this number is expected to increase substantially.[7][8] Morfološki podaci prikupljeni su za sistematsku filogeniju od desetaka vrsta, a integracija ovih, s molekularnim podacima dovela je do nove sistematske paradigme koja uključuje red Allomalorhagida (s povlačenjem Homalorhagide).[6]
Koljeno Kinorhyncha
Kinorhyncha (grčki |κινέω - kīnéō = pokret + ῥύγχος rúnkos = rog) ili bodljoglavci su koljeno beskičmenjaka, malih morskih životinja (0,13-1,04 mm), rasprostranjenih u bentosu širom svijeta. Do sada opisano više od 250 vrsta, Stanovnici su uglavnom staništa blatnjave ili blatno-pieskovite podloge, gdje se kreću zahvaljujući delovanju posebnih bodljikavih grozdova prisutnih u prednjem dijelu tijela.
Kinorinhe su ranije grupirani u polifiletsku grupu Aschelminthes , zbog prisustva pseudoceloma. Sada su, međutim, dio kladusa Ecdysozoa. Zajedno s priapulidama i loriciferima formiraju kladus Scalidophora (=Cephalorhyncha).
Tekst üüb Öömrang Stikelwirmer (Kinorhyncha) san en stam faan diarten. Jo san nai mä Priapswirmer (Priapulida) an Loricifera.
Stikelwirmer (Kinorhyncha) san en stam faan diarten. Jo san nai mä Priapswirmer (Priapulida) an Loricifera.
Киноринхтер (лат. Kinorhyncha) — тыбырак тумшуктуулар, жумуру курттардын бир классы.
Kinorhyncha /kaɪnoʊˈrɪŋkə, kɪnə-/ (Ancient Greek: κινέω, romanized: kīnéō, lit. 'I move', ῥύγχος rhúnkhos "snout") is a phylum of small marine invertebrates that are widespread in mud or sand at all depths as part of the meiobenthos. They are also called mud dragons. Modern species are 1 mm (0.039 in) or less, but Cambrian forms could reach 4 cm (1.6 in).[1]
Kinorhynchs are limbless animals, with a body consisting of a head, neck, and a trunk of eleven segments. They are the only members of Ecdysozoa, except from the panarthropoda, with a segmented body. Juveniles have eight or nine segments, depending on genus, with the last two or three being added later during growth.[2] Like other ecdysozoans they do not have external cilia, but instead have a number of spines along the body, plus up to seven circles of spines around the head.[3] These spines are used for locomotion, withdrawing the head and pushing forward, then gripping the substrate with the spines while drawing up the body.
The body wall consists of a thin syncitial layer, which secretes a tough cuticle; this is molted several times while growing to adulthood. The spines are essentially moveable extensions of the body wall, and are hollow and covered by cuticle. The head is completely retractable, and is covered by a set of neck plates called placids when retracted.[4]
Kinorhynchs eat either diatoms or organic material found in the mud, depending on species. The mouth is located in a conical structure at the apex of the head, and opens into a pharynx and then an oesophagus, both of which are lined by cuticle. Two pairs of salivary glands and one or more pairs of "pancreatic glands" connect to the oesophagus and presumably secrete digestive enzymes. Beyond the oesophagus lies a midgut that combines the functions of a stomach and intestine, and lacks a cuticle, enabling it to absorb nutrients. The short hind-gut is lined by cuticle, and empties into an anus at the posterior end of the trunk.[4]
There is no circulatory system, although the body cavity (pseudocoelom) is well developed, and includes amoebocytes. The excretory system consists of two protonephridia emptying through pores in the final segment.[4]
The nervous system consists of a ventral nerve cord, with one ganglion in each segment, and an anterior nerve ring surrounding the pharynx. Smaller ganglia are also located in the lateral and dorsal portions of each segment, but do not form distinct cords. Some species have simple ocelli on the head, and all species have tiny bristles on the body to provide a sense of touch.[4]
There are two sexes that look alike, although some sexual dimorphism in allometry has been reported.[5] A pair of gonads are located in the mid-region of the trunk, and open to pores in the final segment. In most species, the sperm duct includes two or three spiny structures that presumably aid in copulation, although the details are unknown. Individual spermatozoa can reach a quarter of the total body length.[6] The larvae are free-living, but little else is known of their reproductive process.[4] After having laid an egg, the female packs it into a protective envelope of mud and organic material.[7]
Their closest relatives are thought to be the phyla Loricifera and Priapulida. Together they constitute the Scalidophora.
The two groups of Kinorhynchs are generally characterized as classes in Sørensen et al. (2015).[8] 270 species have been described and this number is expected to increase substantially.[9][10] Morphological data has been collected for systematic phylogeny from dozens, and the integration of this with molecular data has led to a new systematic paradigm featuring the order Allomalorhagida (with Homalorhagida being retired).[8] Phylogenomic data has shown Allomalorhagida and Cyclorhagida to be divided in three and two major clades respectively.[11]
The oldest known species is Eokinorhynchus from the Fortunian of China.[12]
Phylum Kinorhyncha
Kinorhyncha /kaɪnoʊˈrɪŋkə, kɪnə-/ (Ancient Greek: κινέω, romanized: kīnéō, lit. 'I move', ῥύγχος rhúnkhos "snout") is a phylum of small marine invertebrates that are widespread in mud or sand at all depths as part of the meiobenthos. They are also called mud dragons. Modern species are 1 mm (0.039 in) or less, but Cambrian forms could reach 4 cm (1.6 in).
Kinorhyncha (el la antikva greka: κινέω, translit. kīnéō, laŭvorte. 'mi movas', ῥύγχος rhúnkhos "nazo") estas filumo de malgrandaj (1 mm aŭ eĉ malpli) maraj senvertebruloj kiuj estas disvastiĝintaj en koto aŭ sablo je ĉiuj profundoj kiel parto de meiobenthos. Ili estas nomataj ankaŭ kotodrakoj.
Kinorinkuloj estas segmentitaj, senmembraj animaloj, kun korpo konsistanta je kapo, kolo, kaj trunko de dekunu segmentoj. Malkiel ĉe kelkaj similaj senvertebruloj, ili ne havas eksterajn ciliojn, sed anstataŭe havas nombrajn spinojn laŭlonge de la korpo, plus ĝis sep cirkloj de spinoj ĉirkaŭ la kapo.[1] Tiuj spinoj estas uzataj por movado, retirante la kapon kaj pelante antaŭen, poste alkroĉante la subtavolon per la spinoj dum tiras la korpon.
Kinorhyncha (el la antikva greka: κινέω, translit. kīnéō, laŭvorte. 'mi movas', ῥύγχος rhúnkhos "nazo") estas filumo de malgrandaj (1 mm aŭ eĉ malpli) maraj senvertebruloj kiuj estas disvastiĝintaj en koto aŭ sablo je ĉiuj profundoj kiel parto de meiobenthos. Ili estas nomataj ankaŭ kotodrakoj.
Kinorinkuloj estas segmentitaj, senmembraj animaloj, kun korpo konsistanta je kapo, kolo, kaj trunko de dekunu segmentoj. Malkiel ĉe kelkaj similaj senvertebruloj, ili ne havas eksterajn ciliojn, sed anstataŭe havas nombrajn spinojn laŭlonge de la korpo, plus ĝis sep cirkloj de spinoj ĉirkaŭ la kapo. Tiuj spinoj estas uzataj por movado, retirante la kapon kaj pelante antaŭen, poste alkroĉante la subtavolon per la spinoj dum tiras la korpon.
Los quinorrincos (Kinorhyncha, del griego kinema, "movimiento" y rhynchos, "trompa") son un filo de invertebrados marinos de pequeño tamaño (0,13 a 1,04 mm) que habitan los ambientes bentónicos de todo el mundo.
Hasta la fecha se han descrito más de 250 especies,[1] habitantes principalmente de sustratos fangosos o fangoso-arenosos, en donde se mueven gracias a la acción de espinas especiales (escálides) presentes en la parte anterior del cuerpo.
Antiguamente, los quinorrincos fueron agrupados en el grupo polifilético Aschelminthes[2][3] debido a la presencia de pseudoceloma. En la actualidad, sin embargo, forman parte del clado Ecdysozoa. Junto con los priapúlidos y loricíferos, forman el clado Scalidophora (=Cephalorhyncha).[4]
El cuerpo de un quinorrinco está dividido en cabeza, cuello y un tronco formado por once segmentos. La segmentación del cuerpo se refleja en las placas cuticulares, las espinas, el sistema nervioso y sus estructuras asociadas (principalmente manchas sensoriales y papilas), y en la musculatura.[5] La cabeza y el cuello no muestran una organización segmentaria, razón por la que no se consideran segmentos sensu stricto.
La cabeza está formada por un introvert eversible y un cono oral protrusible, que pueden retraerse dentro del tronco. A través de ella, estos animales cumplen las funciones de alimentación y locomoción. A su vez, los apéndices presentes en la cabeza también actúan como estructuras sensoriales.
El introvert está formado por las escálides, que son apéndices locomotores y sensoriales, externos al cono oral, dispuestos en hasta siete anillos. El anillo 01 (el más interno) lleva 10 espinoscálides primarias, caracterizadas por ser mucho más largas y gruesas que el resto de las escálides. Los anillos 02 al 06 llevan cinco, diez o 15 espinoscálides, más cortas que las del anillo 01. El último anillo (07) está formado por seis, nueve o 14 tricoscálides; son las escálides más cortas y su superficie está cubierta por finísimos pelos.
Por dentro del introvert se ubica el cono oral, protrusible, que da entrada al tubo digestivo. Está formado por apéndices más pequeños denominados estiletes orales, dispuestos en cuatro anillos. El más externo (anillo 00) está formado por nueve estiletes orales externos, mientras que los más internos (-01 a -03), están formados por 20 estiletes orales internos (5 + 5 + 10, de adentro hacia afuera). Los estiletes orales internos más profundos (anillo -03) reciben el nombre de helioscálides, debido a que su base tiene aspecto radiado (proyecciones cuticulares).[6] Los estiletes orales externos muestran gran variabilidad entre especies en cuanto a forma, tamaño, número de artejos y rigidez.[7]
Los estiletes orales y las escálides (a excepción de las tricoscálides) se disponen en un patrón pentarradial, dividiendo al introvert en diez sectores definidos (s1 a s10).[5]
El cuello está formado por una serie de pequeñas placas cuticulares, las plácides, que constituyen un aparato de cierre cuando el introvert se retrae en el tronco. Su forma y número varían entre las especies. En la mayoría de ellas, articulan en su base con el borde anterior del primer segmento del tronco, pero en algunos taxones pueden fusionarse con ese segmento o incluso faltar (Cateria, Franciscideres). El número, forma y desarrollo de las plácides varía de acuerdo al género, entre 16 y siete, dispuestas en forma radial o bilateral.[5][6][7]
El tronco está formado por once segmentos (también llamados zonitos). Las especies de la clase Cyclorhagida tienen un tronco alargado, fusiforme, de sección circular, acorazonado u oval; mientras que las especies de la clase Allomalorhagida son más grandes, de cuerpo rectangular y sección triangular, exceptuando a las familias Dracoderidae y Franciscideridae, cuya morfología general encaja con la de los ciclorrágidos.[6][7]
La cutícula de cada segmento está dividida en placas dorsales (tergales) y ventrales (esternales), que varían entre una y cuatro por segmento. El número y arreglo de las placas y otras estructuras cuticulares tienen gran importancia taxonómica en los niveles de familia y género. Las placas tergales y esternales articulan lateralmente formando la unión tergoesternal, mientras que las esternales articulan entre sí en la unión medioesternal. Si el segmento consiste en una única placa tergal que se curva ventralmente, los dos bordes se unen en la articulación medioventral. En la mayoría de las familias existen engrosamientos en el borde anterior de cada placa llamados pachycycli, que actúan como sitio de fijación muscular.[7]
Además, cada segmento está equipado de diversas estructuras cuticulares externas, cuya forma, número y patrón de distribución son de gran importancia taxonómica.[6] Las estructuras más características son las espinas, las cuales se extienden del segmento 1 al 10 en posición dorsal y/o lateral. En el último segmento suele haber espinas aciculares robustas y largas: dos lateroterminales, dos lateroterminales accesorias o una medioterminal. A su vez, en algunos segmentos puede haber también tubos (adhesivos o sensoriales), setas y pelos.
De gran importancia es la presencia de poros (de distinta función) y manchas sensoriales (sensory spots). Estas últimas son especializaciones cuticulares que le permite al individuo recibir estímulos sensoriales. Aparecen como un área redondeada, oval o en forma de gota, con uno, dos y en algunos casos tres poros, y con numerosas micropapilas (hasta 100). Se distinguen 5 tipos de manchas sensoriales.
El phylum Kinorhyncha está representado por más de 250 especies, distribuidas en dos clases, once familias y 30 géneros. La clasificación siguiente está basada en Sorensen et al.[8] y todos los trabajos derivados. El grupo se divide en dos clases: Cyclorhagida, con los órdenes Echinorhagata (1 familia), Kentrorhagata (5 familias) y Xenosomata (1 familia); y Allomalorhagida (4 familias).
Clase Cyclorhagida
Clase Allomalorhagida
Los quinorrincos (Kinorhyncha, del griego kinema, "movimiento" y rhynchos, "trompa") son un filo de invertebrados marinos de pequeño tamaño (0,13 a 1,04 mm) que habitan los ambientes bentónicos de todo el mundo.
Hasta la fecha se han descrito más de 250 especies, habitantes principalmente de sustratos fangosos o fangoso-arenosos, en donde se mueven gracias a la acción de espinas especiales (escálides) presentes en la parte anterior del cuerpo.
Antiguamente, los quinorrincos fueron agrupados en el grupo polifilético Aschelminthes debido a la presencia de pseudoceloma. En la actualidad, sin embargo, forman parte del clado Ecdysozoa. Junto con los priapúlidos y loricíferos, forman el clado Scalidophora (=Cephalorhyncha).
Siilussid (Kinorhyncha) on loomade hõimkond, kuhu kuuluvad väikesed (1 mm või väiksemad) merelised pseudotsöloomiga mereussid. Siilusse on kaks gruppi, mida käsitletakse pigem seltsidena kui klassidena; siia kuulub ühtekokku umbes 150 liiki.
Nad elavad merede põhjas meiobentoses. Nende keha on lülistunud, koosnedes 11 lülist, eristunud on pea ja kael.
Siilussidel puuduvad välised ripsmed, kuid neid asendavad kehast väljaturritavad ogad, pea ümber on koondunud 7 ogadest ringi, mida nad kasutavad peamiselt liikumiseks.
Siilussid söövad ränivetikaid ja teisi mudas elavaid organisme.
Siilussid (Kinorhyncha) on loomade hõimkond, kuhu kuuluvad väikesed (1 mm või väiksemad) merelised pseudotsöloomiga mereussid. Siilusse on kaks gruppi, mida käsitletakse pigem seltsidena kui klassidena; siia kuulub ühtekokku umbes 150 liiki.
Nad elavad merede põhjas meiobentoses. Nende keha on lülistunud, koosnedes 11 lülist, eristunud on pea ja kael.
Siilussidel puuduvad välised ripsmed, kuid neid asendavad kehast väljaturritavad ogad, pea ümber on koondunud 7 ogadest ringi, mida nad kasutavad peamiselt liikumiseks.
Siilussid söövad ränivetikaid ja teisi mudas elavaid organisme.
Kinorhyncha filuma (1 mm) animalia da, mugitzen den tronpa sasizelomatuak buru sargarriarekin eta gorputz segmentatuarekin.
Phylum Kinorhyncha
Kinorhyncha filuma (1 mm) animalia da, mugitzen den tronpa sasizelomatuak buru sargarriarekin eta gorputz segmentatuarekin.
Okapäämadot, aikaisemmin okakaulamadot (Kinorhyncha) on eläinkunnan pääjakso. Okapäämadot ovat pieniä, vain vajaan millin pituisia. Niiden päässä on väkästen ympäröimä, esiin työntyvä kärsä. Okapäämatolajeja tunnetaan noin 35 enimmäkseen Euroopan rannikoilta. Suomen ainoa tunnettu laji on Echinoderes levanderi.
Okapäämadot, aikaisemmin okakaulamadot (Kinorhyncha) on eläinkunnan pääjakso. Okapäämadot ovat pieniä, vain vajaan millin pituisia. Niiden päässä on väkästen ympäröimä, esiin työntyvä kärsä. Okapäämatolajeja tunnetaan noin 35 enimmäkseen Euroopan rannikoilta. Suomen ainoa tunnettu laji on Echinoderes levanderi.
Tämä biologiaan liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.Les Kinorhyncha (Kinorhynches en français) sont un embranchement de petits animaux ecdysozoaires faisant partie du meiobenthos. On en connait plus de 220 espèces réparties dans 28 genres. Ils vivent actuellement dans les sédiments marins jusqu'à 6 000 m de profondeur.
L'embranchement des Kinorhyncha est attribué, en 1881, au zoologiste russe Vladimir Vasilyevich Reinhard (d) (185x-1912)[2].
Selon Sørensen et al., 2015[3] :
Les Kinorhyncha (Kinorhynches en français) sont un embranchement de petits animaux ecdysozoaires faisant partie du meiobenthos. On en connait plus de 220 espèces réparties dans 28 genres. Ils vivent actuellement dans les sédiments marins jusqu'à 6 000 m de profondeur.
Os quinorrincos ou cinorrincos (Kinorhyncha, do grego κίνηω kīneō "mover" e ῥυγχος rhynchos "fociño") son un filo de animais pseudocelomados mariños de pequeno tamaño (1 mm o menos), que viven nos sedimentos, a profondidades que poden alcanzar os 6 000 m.[1]
Xunto cos loricíferos (Loricifera) e os priapúlidos (Priapulidae) constitúen o clado dos Scalidophora ou Cephalorhyncha Segundo os autores.[2]
Téñense descrito unhas 150 especies.[3]
Os quinorrincos son animais segmentados, e teñen un corpo dividido en cabeza, colo e un tronco de 11 segmentos.[1]
Non posúen cilios externos senón unhas espículas, que serían parte da cutícula segregada pola epiderme, que se distribúen ao longo do corpo e se amorean na boca e en círculos ao redor da cabeza, que é retráctil, formando unha estrutura para o movemento.[4]
O sistema digestivo está dividido en tres zonas (anterior, media e posterior), estrando a primeira e a última revestidas por cutícula, e forman, respectivamente, un estomodeo e un proctodeo. A boca, rodeada de estiletes no cono bucal, comunícase coa cavidade bucal. De aí pasa o alimento por unha farinxe musculosa cara a un esófago curto que, en determinadas especies, pode presentar glándulas esofáxicas. O intestino ocupa a maior parte do tronco, e desemboca ao exterior a través do recto e o ano situados no último segmento. Os quinorrincos nútrense de diatomeas e outros organismos do lodo mariño.[4]
A súa reprodución é sexual, e teñen os sexos separados (son dioicos). Un par de gónadas, localizadas na rexión media do tronco, ábrense ao exterior mediante poros no segmento final. Na maioría das especies, o conduto espermático inclúe dúas ou tres estruturas espiñosas que presumibelmente axudan na cópula, aínda que os detalles son descoñecidos. A larvas son de vida libre, pero pouco se sabe do seu proceso reprodutivo.[4]
Filo Kinorhyncha
Os quinorrincos ou cinorrincos (Kinorhyncha, do grego κίνηω kīneō "mover" e ῥυγχος rhynchos "fociño") son un filo de animais pseudocelomados mariños de pequeno tamaño (1 mm o menos), que viven nos sedimentos, a profondidades que poden alcanzar os 6 000 m.
Xunto cos loricíferos (Loricifera) e os priapúlidos (Priapulidae) constitúen o clado dos Scalidophora ou Cephalorhyncha Segundo os autores.
Téñense descrito unhas 150 especies.
Bodljoglavci (Kinorhyncha) su razred životinja koje pripadaju natkoljenu Ecdysozoa[1]. Oni su stanovnici muljevitih i pjeskovitih dna svjetskih mora. Nađeni su u velikim dubinama. Površina tijela prividno je kolutićava. Tijelo je podijeljeno na glavu koja ima vijence trnovitih nastavaka, vrat i trup.[2]
Bodljoglavci (Kinorhyncha) su razred životinja koje pripadaju natkoljenu Ecdysozoa. Oni su stanovnici muljevitih i pjeskovitih dna svjetskih mora. Nađeni su u velikim dubinama. Površina tijela prividno je kolutićava. Tijelo je podijeljeno na glavu koja ima vijence trnovitih nastavaka, vrat i trup.
Kinorhyncha (Gr. κινέω, kīneō 'bergerak' + ῥυνχος, rhynchos 'moncong') adalah filum dari invertebrata laut kecil (1 mm atau kurang) yang tersebar luas di lumpur atau pasir di semua kedalaman sebagai bagian dari meiobentos. Mereka juga disebut naga lumpur.
Kerabat terdekat mereka mungkin filum Loricifera dan Priapulida. Bersama-sama mereka membentuk Scalidophora.
Kedua kelompok Kinorhyncha umumnya masih dianggap sebagai ordo bukan kelas. Sekitar 180 spesies telah diketahui.[1]
Filum Kinorhyncha
Kinorhyncha (Gr. κινέω, kīneō 'bergerak' + ῥυνχος, rhynchos 'moncong') adalah filum dari invertebrata laut kecil (1 mm atau kurang) yang tersebar luas di lumpur atau pasir di semua kedalaman sebagai bagian dari meiobentos. Mereka juga disebut naga lumpur.
Hnykkhöfðar (fræðiheiti: Kinorhyncha) eru fylking hryggleysingja. Hnykkhöfðar ganga oft undir enska heitinu mud dragons sem þýðir „drulludrekar“. Hnykkhöfðar eru skilgreindir sem ormlaga sjávarlífverur. Innan fylkingarinnar eru þekktar 150 tegundir dýra. Þessi dýr voru fyrst uppgötvuð undan norður strönd Frakklands. Dýrin hafa fundist allt frá nyrstu hlutum Grænlands til Suðurskautslandsins. Því verður að teljast líklegt að dýr af þessari tegund finnist við Ísland.
Dýrin lifa á sjávarbotn, á sandströndum og við árósa, og allt niður á 5000 – 8000 metra dýpi á sand-eða moldarbotnimosa og jafnvel á svampdýrum. Ekki eru til neinir steingerðir hnykkhöfðar og því er lítið vitað um þróunarsögu fylkingarinnar en talið er að hnykkhöfðar hafi þróast út frá flatormum (e. free-living primitive flatworms).
Hnykkhöfðar eru mjög smáir eða innan við 1 millimetri og hafa enga útlimi. Búkurinn er langur, aflíðandi og skiptist í 9 lög hjá ungviðinu en 11 lög hjá fullvaxta dýri. Búkurinn er sveigjanlegur og getur lífveran dregið hausinn inn í búkinn. Flestir hnykkhöfðar eru gulbrúnir að lit og falla oftast vel inn í umhverfið. Búkurinn hefur nokkra hryggi og hausinn samanstendur af allt að sjö hringlaga hryggjum. Hnykkhöfðar eru ósyntir en þeir nota hryggina til hreyfinga á milli staða. Hnykkhöfðar geta dregið sjó inn í höfuð sitt. Þeir nota þessa auknu þyngd til þess að halda sér við botninn og hjálpar það þeim til þess að geta skriðið. Maðkamæður (priapulida) eru systurfylking hnykkhöfða en í þeirri fylkingu má finna merkileg dýr á við typpaorminn. Hnykkhöfðar nærast á kísilþörungum og lífrænum efnum sem finnast í drullu. Lífveran er útbúin litlum burstum sem gefa henni tilfinningu fyrir snertingu.
Hnykkhöfðar (fræðiheiti: Kinorhyncha) eru fylking hryggleysingja. Hnykkhöfðar ganga oft undir enska heitinu mud dragons sem þýðir „drulludrekar“. Hnykkhöfðar eru skilgreindir sem ormlaga sjávarlífverur. Innan fylkingarinnar eru þekktar 150 tegundir dýra. Þessi dýr voru fyrst uppgötvuð undan norður strönd Frakklands. Dýrin hafa fundist allt frá nyrstu hlutum Grænlands til Suðurskautslandsins. Því verður að teljast líklegt að dýr af þessari tegund finnist við Ísland.
Dýrin lifa á sjávarbotn, á sandströndum og við árósa, og allt niður á 5000 – 8000 metra dýpi á sand-eða moldarbotnimosa og jafnvel á svampdýrum. Ekki eru til neinir steingerðir hnykkhöfðar og því er lítið vitað um þróunarsögu fylkingarinnar en talið er að hnykkhöfðar hafi þróast út frá flatormum (e. free-living primitive flatworms).
Il phylum Kinorhyncha (dal greco: κινέω kineo = muovere e ῥύγχος rynchos = muso, proboscide) è costituito da circa 150 specie di animali vermiformi marini. I Chinorinchi vivono nei sedimenti fangosi dei mari costieri e si nutrono di sostanza organica e piccole alghe che raggiungono scavando gallerie con il corpo, la cui lunghezza non supera il millimetro.
I Chinorinchi sono organismi pseudocelomati ma, a differenza degli altri 'Aschelminti', presentano una segmentazione del corpo, detta pseudometameria per distinguerla dalla metameria vera e propria che è tipica degli organismi eucelomati.
La parete esterna del corpo è suddivisa in 11 segmenti, o zoniti, ciascuno formato da una placca dorsale e una ventrale, articolate fra loro. Ogni placca dorsale è munita di una coppia di spine laterali molto sviluppate che, durante la fase di scavo, vengono piantate nel fango per permettere al corpo di spingersi in avanti. Dalla regione anteriore del corpo si estende il capo che può venire retratto e dotato anch'esso di spine, alcune delle quali circondano la bocca che è posta sulla sommità.
I Chinorinchi sono proctodeati. Il canale alimentare è rettilineo e una faringe muscolosa permette la triturazione del cibo che in seguito viene spinto nell'intestino per essere digerito. Gli scarti vengono espulsi attraverso l'ano, sito nella regione posteriore.
Il sistema nervoso è simile a quello degli Anellidi: un anello nervoso periesofageo dal quale si diparte un cordone nervoso ventrale che si estende per tutta la lunghezza del corpo. Il cordone è munito di 11 gangli, ognuno corrispondente a ciascun zonite.
La circolazione delle sostanze nutritive e gas respiratori è affidata al liquido pseudocelomatico, che offre anche un sostegno idrostatico all'organismo.
L'escrezione dei prodotti di rifiuto cellulare (cataboliti) e l'osmoregolazione avviene tramite un apparato protonefridiale.
Non si conosce molto su questo argormento ma è certo che i Chinorinchi siano dioici. I maschi rilasciano delle spermatofore, dei " pacchetti" proteici nei quali sono conservati gli spermatozoi, che si attaccano alla cuticola della femmina. In seguito alla rottura di queste, gli spermatozoi migrano nell'utero della femmina per fecondare le uova. Dallo zigote si sviluppa una larva che si muove liberamente e subisce alcune mute cuticulari prima di raggiungere lo stadio adulto.
In passato i Chinorinchi venivano considerati una classe del phylum Cephalorhyncha, il quale includeva anche i Loriciferi ed i Priapulidi, considerati ancor oggi strettamente vicini da un punto di vista filogenetico.
Il phylum viene generalmente suddiviso in due ordini e comprende, in tutto, 8 famiglie:
Ordine Cyclorhagida
Ordine Homalorhagida
Il phylum Kinorhyncha (dal greco: κινέω kineo = muovere e ῥύγχος rynchos = muso, proboscide) è costituito da circa 150 specie di animali vermiformi marini. I Chinorinchi vivono nei sedimenti fangosi dei mari costieri e si nutrono di sostanza organica e piccole alghe che raggiungono scavando gallerie con il corpo, la cui lunghezza non supera il millimetro.
Kīnorhyncha (Reinhard, 1887) sunt phylum animalium minusculorum, inter quae Protostomia et Ecdysozoa. Maior pars specierum in interstitio harenae maris vivunt; ergo pars miofaunae est. Corpus segmentatum, sunt undecima segmenta. Caput praesentum,? retractabile est. Nulla cilia extra corpus adsunt, sed spinae ad corpus caputque, quod motionem perficiunt. Spinae pars cuticulae sunt, ab epidermide secreta. Animalia maria feminaque similia, larvae liberae.
Vide "Nematoda" apud Vicispecies. Taxinomia et Latinitas huius stipulae dubiae suntKīnorhyncha (Reinhard, 1887) sunt phylum animalium minusculorum, inter quae Protostomia et Ecdysozoa. Maior pars specierum in interstitio harenae maris vivunt; ergo pars miofaunae est. Corpus segmentatum, sunt undecima segmenta. Caput praesentum,? retractabile est. Nulla cilia extra corpus adsunt, sed spinae ad corpus caputque, quod motionem perficiunt. Spinae pars cuticulae sunt, ab epidermide secreta. Animalia maria feminaque similia, larvae liberae.
Kinorinhi (Kinorhyncha) (no sengrieķu: κινέω — kustinu, sengrieķu: ῥύγχος — purnu) ir jūras bezmugurkaulnieku tips no Scalidophora grupas. Šos dzīvniekus raksturo hidrostatisks skelets, ar adatainu hitīnu klāts ķermenis, kā arī gredzenveida un diagonālajie muskuļi ķermeņa sieniņā. Kinorinhi ir sīka izmēra organismi, kas dzīvo jūras dūņainajos nogulumos. Pasaulē zināmas ap 130 sugas. Kinorinhi ir ļoti maz pētīta grupa un, domājams, filoģenētiski tuvāki ir loriciferiem.
Kinorinhu ķermenis ir bilaterāli simetrisks un sastāv no vairāk kā diviem šūnu slāņiem. Tas sadalīts audos un orgānos. Epidermis daļēji sincitiāls, veido valnīšus. Gremošanas sistēma caurejoša. Ķermeņa priekšējā galā ir muskuļota rīkle ar izbīdītu mutes konusu, kas ietver sevī mutes dobumu. Rīkle šķērsgriezumā ir trīsstūrveida (šāda īpašība ir raksturīga daudziem pseidocelomiskajiem tārpiem). Ķermenis no ārpuses sadalīts 13-14 segmentos (zonitos). Ķermeņa dobumu veido pseidoceloms. Kinorinhiem ir protonefrīdiju tipa izvadorgānu sistēma. Atšķirībā no citiem Scalidophora grupas pārstāvjiem, kinorinhu protonefrīdiji nav atkarīgi no dzimumsistēmas. Nervu sistēma sastāv no pierīkles nervu gredzena un ventrālā stobra, uz kura atkarībā no ķermeņa segmentācijas izvietotas gangliozās šūnu grupas.
Kinorinhi (Kinorhyncha) (no sengrieķu: κινέω — kustinu, sengrieķu: ῥύγχος — purnu) ir jūras bezmugurkaulnieku tips no Scalidophora grupas. Šos dzīvniekus raksturo hidrostatisks skelets, ar adatainu hitīnu klāts ķermenis, kā arī gredzenveida un diagonālajie muskuļi ķermeņa sieniņā. Kinorinhi ir sīka izmēra organismi, kas dzīvo jūras dūņainajos nogulumos. Pasaulē zināmas ap 130 sugas. Kinorinhi ir ļoti maz pētīta grupa un, domājams, filoģenētiski tuvāki ir loriciferiem.
Stekelwormen (Kinorhyncha) vormen een stam van zeer kleine ongewervelde wormen. De meeste van de 196 beschreven soorten worden niet langer dan 1 mm. Ze komen algemeen voor in modderige of zanderige gebieden op alle diepten. Ze voeden zich voornamelijk met kleine bacteriën en diatomeeën.
De wetenschappelijke naam, Kinorhyncha, is afgeleid van het Grieks: κίνηω (kineo) betekent beweging en ρυνχος (rhynchos) betekent neus.
Stekelwormen zijn gesegmenteerd opgebouwd: ze bestaan uit een lang lichaam (bestaande uit 11 ringsegmenten), een kop, een nek en een langwerpige extremiteit aan de achterkant van het lichaam.
Ze bezitten geen externe trilharen, maar wel een aantal kleine uitsteeksels langs het lichaam (voornamelijk aan de achterkant) en rond de kop tot 7 cirkelvormige structuren met daarop diezelfde uitsteeksels. De uitsteeksels maken deel uit het exoskelet, dat gedurende hun leven enkele keren wordt vervangen.
De kop kan volledig worden ingetrokken en bedekt worden met een serie nekplaatjes om hem te beschermen.
De volgende taxa zijn bij de stekelwormen ingedeeld:[1]
Stekelwormen (Kinorhyncha) vormen een stam van zeer kleine ongewervelde wormen. De meeste van de 196 beschreven soorten worden niet langer dan 1 mm. Ze komen algemeen voor in modderige of zanderige gebieden op alle diepten. Ze voeden zich voornamelijk met kleine bacteriën en diatomeeën.
De wetenschappelijke naam, Kinorhyncha, is afgeleid van het Grieks: κίνηω (kineo) betekent beweging en ρυνχος (rhynchos) betekent neus.
Kinorhyncher er en gruppe små virvelløse, sjølevende dyr.
De består alltid av tretten segmenter. Forenden kan trekkes inn i kroppen. De holder til på havbunnen og jakter på encellede organismer.
De omfatter omkring 130 arter i hele verden. Fire arter er kjent fra norske farvann.
Pycnophyes groenlandicus er en art som er funnet ved øya Disko utenfor Grønland og i Ikkafjorden.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Kinorhyncher er en gruppe små virvelløse, sjølevende dyr.
De består alltid av tretten segmenter. Forenden kan trekkes inn i kroppen. De holder til på havbunnen og jakter på encellede organismer.
De omfatter omkring 130 arter i hele verden. Fire arter er kjent fra norske farvann.
Pycnophyes groenlandicus er en art som er funnet ved øya Disko utenfor Grønland og i Ikkafjorden.
Multimedia w Wikimedia Commons Ryjkogłowy, ryjokrętki (Kinorhyncha), szczotkoryjce – typ małych (0,2–1 mm)[2], wyłącznie morskich, drapieżnych bezkręgowców, do którego zalicza się ponad 150[2] gatunków. Charakterystyczną cechą ryjkogłowych jest obecność pięciu lub sześciu rzędów pierścieniowo ułożonych haczyków na głowie. Wyraźnie widoczna jest również zewnętrzna segmentacja oskórkowa, wynikająca z obecności kutikularnych płytek na powłoce ciała. Poza tą cechą nie są podobne do innych zwierząt o metamerycznej budowie ciała. W starszej literaturze stosowano również nazwę Echinodera[3].
Przedstawicieli tej grupy odnajduje się w bentosie oceanicznym na wszelkich głębokościach i we wszystkich oceanach świata. Ryjkogłowy żywią się tym, co znajdą w mule, m.in. okrzemkami.
Ciało ryjkogłowych zbudowane jest z trzech odcinków: głowowego, szyjnego i tułowiowego; można też wyróżnić charakterystyczny ryjek (introwert[2]) jako osobny odcinek ciała. Powierzchnia ciała pokryta jest oskórkiem podzielonym na 13–14 pierścieni – zonitów – które sprawiają wrażenie, jakby zwierzęta te były segmentowane. Aby jednak mówić o segmentacji, musi ona obejmować również wnętrze ciała, np. objawiać się w budowie układu mięśniowego – ciało ryjkogłowów wykazuje pozorną, zewnętrzną segmentację, co zoologowie podsumowują określeniem "pseudosegmentacja".
Pierwszy pseudosegment – głowowy – pokryty jest wieńcem skierowanych ku tyłowi chitynowych wyrostków zwanych skalidami[2] lub sztyletami[4]. Na jego przedzie ulokowany jest otwór gębowy, który może być hydraulicznie wysuwany lub chowany w gardziel; stąd nazwa: ryjek[4] lub introwert[2]. Ryjek wyposażony jest w wieniec sztyletów, niezastąpionych przy zdobywaniu pokarmu i walce o przetrwanie. Drugi pseudosegment – szyjny – pokryty jest płytkami – placidami – które tworzą nieprzepuszczalną pokrywę dla odcinka głowowego, gdy ten zostanie wciągnięty w głąb tułowia w sytuacji zagrożenia i paniki. Pozostałe segmenty tułowia również zabezpieczone są oskórkowymi płytkami – brzusznymi oraz grzbietowymi. Po stronie brzusznej występują ponadto narządy adhezyjne wydzielające lepką substancję pozwalającą ryjkogłowym przyczepiać się do podłoża. Na brzegach płytek umieszczone są skierowane ku tyłowi ruchliwe kolce, spełniające podobną funkcję, co szczecinki dżdżownic – zaczepiając się o podłoże, umożliwiają postępowy ruch naprzód. Nieprzypadkowo również skalidy głowowe skierowane są ku tyłowi: gdy sytuacja wymaga wwiercenia się w muł, stopniowe wysuwanie ryjka i hydrauliczne sprężanie całego ciała pozwalają na zręczne zagłębianie, a stawiany przez kolce opór zapobiega cofaniu się ciała i wyślizgiwaniu z norki.
Ryjkogłowy wyposażone są w kilka warstw mięśni poprzecznie prążkowanych ułożonych podłużnie i okrężnie. Do naskórka przylega układ nerwowy, składający się z centralnych zwojów okołogardzielowych oraz podłużnych pni nerwowych, wykazujących zgrubienia odpowiadające poszczególnym zonitom. Jak u wielu innych bezkręgowców (np. brzuchorzęski) porastające ciało szczecinki nie służą tylko dla ozdoby: zdolne są wykrywać drobne ruchy wody, a nawet obecność charakterystycznych związków chemicznych. U niektórych gatunków morskich odnaleziono ponadto pigmentowane kubki pełniące funkcję fotoreceptorów lub, inaczej mówiąc, oczek.
Jama ciała wypełniona jest płynem, którego turgor kontroluje układ wydalniczy typu protonefrydialnego. Układ pokarmowy składa się z krótkiej jamy gębowej, umięśnionej gardzieli, przełyku oraz jelita środkowego zwanego żołądkiem i krótkiego jelita tylnego. Występują dwie pary gruczołów trawiennych: uchodzące do przełyku, zwane ślinowymi, oraz uchodzące do żołądka, zwane trzustkowymi. Żołądek nie jest urzęsiony. Ryjkogłowy odżywiają się resztkami organicznymi i jednokomórkowymi glonami wciąganymi do jamy gębowej przez pompujące ruchy gardzieli.
Zwierzęta te są rozdzielnopłciowe. U samic jajowody wyposażone są w zbiorniczki nasienne. U samców nasieniowód uchodzi w prącie uzbrojone w szczecinki i haki, przydatne przy kopulacji. Kolcogłowy ją jajorodne, wykluwa się larwa o często niepełnej ilości zonitów, które są uzupełniane przy kolejnych wylinkach.
Przedstawicieli tej grupy dzieli się na 2 rzędy oraz 8 rodzin. Przedstawiciele rzędu Cyclorhagida posiadają 14–16 placidów i potrafią wciągać do wnętrza ciała wyłącznie ryjek. Ryjkogłowy z rzędu Homalorhagida natomiast posiadają zaledwie 4–8 placidów, mają jednak zdolność wciągania również odcinka głowowego.
Ryjkogłowy były dawniej zaliczane do obleńców[3]. Obecnie uznaje się ich odrębność i wyróżnia jako własny typ, blisko spokrewniony z kolczugowcami i niezmogowcami, z którymi tworzą klad Scalidophora.
Na podstawie:
Halanych et al. Evidence from 18S ribosomal DNA that the lophophorates are protostome animals. „Science”. 267 (5204), s. 1641–1643, 1995. DOI: 10.1126/science.7886451 (ang.).
Edgecombe et al. Higher-level metazoan relationships: recent progress and remaining questions. „Organisms Diversity and Evolution”. 11, s. 151–172, 2011. DOI: 10.1007/s13127-011-0044-4 (ang.).
Ryjkogłowy, ryjokrętki (Kinorhyncha), szczotkoryjce – typ małych (0,2–1 mm), wyłącznie morskich, drapieżnych bezkręgowców, do którego zalicza się ponad 150 gatunków. Charakterystyczną cechą ryjkogłowych jest obecność pięciu lub sześciu rzędów pierścieniowo ułożonych haczyków na głowie. Wyraźnie widoczna jest również zewnętrzna segmentacja oskórkowa, wynikająca z obecności kutikularnych płytek na powłoce ciała. Poza tą cechą nie są podobne do innych zwierząt o metamerycznej budowie ciała. W starszej literaturze stosowano również nazwę Echinodera.
Kinorhyncha (quinorrincos, do grego kinein, mover + rhynchos, bico) é um filo representado por pequenos animais marinhos e pseudocelomados.
São conhecidas cerca de 150 espécies
São animais pequenos, normalmente com menos de 1mm de comprimento. Possuem o corpo segmentado, com simetria bilateral, constituído de cabeça (introverte, completamente retrátil e se recobre com várias placas do pescoço, quando está contraída), pescoço e um tronco com treze segmentos. A boca é anterior e terminal, como em outros cicloneurálios e está situada na extremidade de um cone oral protraído. O cone oral pode ser retraído e protraído. A boca é rodeada por um circulo de nove estiletes orais cuticulares. O próprio introverte possui 90 escálides – anéis de cerdas cuticulares quitinosas sensoriais e locomotoras – espiniformes organizadas em sete anéis concêntricos ao redor dele. Todo o introverte pode ser retraído para dentro do pescoço ou do primeiro segmento do tronco, daí, o nome Kinorhyncha, significando “nariz móvel”. Um jogo de placas cuticulares, ou plácides, no segundo ou terceiro segmento, fecha o introverte retraído.
O corpo curto é aplainado ventralmente, como o dos Gastrotricha, mas os Kinorhyncha não possuem cílios locomotores e, com exceção da ausência de apêndices pareados, se assemelham superficialmente a copépodes harpaticóides intersticiais, com os quais às vezes são confundidos. Possuem sistema digestivo complexo e ausência de estruturas circulatórias e respiratórias.
Segmentação da cutícula, musculatura da parede do corpo, glândulas epidérmicas e sistema nervoso são características distintivas. Uma epiderme celular uniestratificada fina está abaixo da cutícula e a secreta.
Vivem normalmente em lama e areia, a qualquer profundidade. São encontrados desde a zona entremarés até milhares de metros de profundidade.
Um quinorrinco escava por eversão e retração alternada de seu introverte espinhoso. O corpo move-se para frente durante a eversão do introverte e permanece estacionário durante a retração. À proporção que o introverte se everte, as escálides desfraldam-se e ancoram-se para puxar o animal adiante. Quando o introverte for completamente evertido, o cone oral, com uma boca terminal cercada pelos estiletes orais, se protrairá no sedimento.
O sistema nervoso intra-epidérmico consiste em um cérebro trianular e um cordão nervoso ventral. O cérebro é banda em colarinho larga ao redor da região anterior à faringe, semelhante ao dos outros cicloneurálios.
A região anterior do cérebro inerva o cone oral e as escálides do introverte. Oito nervos longitudinais saem da região posterior do cérebro para inervar o pescoço e o tronco. O cordão nervoso ventral duplo se estende posteriormente a partir do cérebro e possui gânglios segmentares pareados conectados por comissuras. Esses órgãos dos sentidos incluem uma variedade de estruturas cuticulares, inclusive escálides e flósculos contendo células receptoras monociliadas. Algumas espécies têm ocelos anteriores de estrutura incomum e todos parecem ser sensíveis à luz.
Quinorrincos se alimentam de diatomáceas e/ou detritos orgânicos finos. O trato digestível constitui-se de regiões anterior, mediana e posterior. A região anterior é forrada com cutícula e consiste em cavidade oral com provável função filtradora, faringe sugadora com paredes compostas de músculos mesodérmicos radiais e circulares e esôfago curto que se une à região mediana. A região mediana é forrada com gastroderme absorvente com microvilosidades e está envolvida por músculos circulares e longitudinais. A região mediana se abre para uma região posterior curta, forrada com cutícula que se abre para o exterior pelo ânus terminal no segmento 13. A fisiologia da digestão ainda não foi estudada.
Dois protonefrídeos, cada um formado de três células terminais biflageladas, estão na hemocele e se abrem através de dutos, para os nefridióporos localizados na superfície lateral do 11º segmento. Os sistemas excretor e reprodutivo são independentes um do outro.
Quinorrincos são gonocóricos e possuem gônadas pareadas saciformes. Cada gônada comunica-se com o exterior por um gonoduto e um gonóporo entre os segmentos 12 e 13. Receptáculos seminais estão presentes nos gonodutos femininos e a fertilização é assumida como interna.
A cópula foi observada apenas uma vez (P. kielensis), as extremidades ventral posterior de macho e fêmea são direcionadas de um a outro, com a cabeça dos animais voltadas para direções opostas. Uma massa mucosa castanha envolve as extremidades posteriores. A partir desta constatação, conclui-se que o espermatóforo se origina da substância secretada durante a cópula (Neuhaus, 1999). Em espécies de dois sexos foram vistos espermatóforos, os quais são transferidos para as fêmeas por espinhos especializados.
Pouco se sabe sobre o desenvolvimento em quinorrincos, mas ele é direto e o jovem eclode com 11 segmentos, parecendo-se bastante com o adulto. Os jovens sofrem mudas periódicas para atingir a condição adulta, quando as mudas cessam. As larvas são de vida livre.
Parecem aparentados com os Loricifera e Priapulida.
Ordem Cyclorhagida
Ordem Homalorhagida
Kinorhyncha (quinorrincos, do grego kinein, mover + rhynchos, bico) é um filo representado por pequenos animais marinhos e pseudocelomados.
São conhecidas cerca de 150 espécies
Kinorhyncha este o încrengătură de nevertebrate vermiforme. Cele mai apropiate încrengături sunt Priapulida și Loricifera, cu care sunt repartizate împreună în clada Scalidophora. Încrengătura a fost clasificată pentru prima dată în 1841 pe coasta franceză a Canalului Mânecii, și și-a primit numele științific actual în 1887 de la zoologul W. Reinhard. A rămas până astăzi o grupă mai degrabă obscură și puțin studiată; o singură genă a unei singure specii a fost secvențiată.
Aceste ființe vermiforme măsoară aproape întotdeauna între 200 μm și 1 mm, au o culoare gălbuie-maro și sunt aplatizate ventral. Corpul lor este triunghiular sau circular în secțiune și constă din trei părți: capul sau „introvertul”, gâtul și trunchiul. Acesta din urmă este împărțit în exact unsprezece segmente inelare, numite „zonite”; segmentarea nu apare numai la nivelul epidermei (cuticulei), ci și la nivelul musculaturii, glandelor și a sistemului nervos. În trecut capul și gâtul erau considerate și ele segmente, însă astăzi această abordare este controversată.
Capul prezintă de la cincizeci la nouăzeci de cârlige, dispuse în maxim șapte rânduri concentrice. Poate fi retras în gât și în primul segment al trunchiului. Gâtul nu prezintă cârlige, ci până la șaizeci de plăci întărite ale epidermei, numite placide, care se închid peste cap la retragerea acestuia. Segmentele următoare sunt acoperite deseori cu alte cârlige sau cu perișori fini, iar pe ultimul dintre segmente se observă spini terminali dispuși marginal, cu vârful în spate. Uneori pe al doilea segment se găsesc mici tuburi; se presupune că acestea asigură aderența la un substrat.
Pielea constă dintr-un strat exterior chitinos, acelular și neflagelat, numit cuticulă, și un strat celular sub acesta, epiderma. Cuticula se compune din epicuticulă, stratul exterior subțire, intracuticulă, stratul dur din mijloc, și procuticulă, stratul intern, cu o structură fibroasă. În fiecare segment se găsește în poziție dorsală o placă întărită numită tergit, iar în poziție ventrală una sau două numite sternite; numai cele dintâi prezintă spini mobili, numiți „scalide”. Cuticula este foarte subțire între segmente, unde funcționează ca o balama, permițând flexibilitatea corpului. În rest nu este foarte elastică, astfel încât indivizii să poată năpârli la intervale regulate pentru a crește.
= Epiderma conține numeroase glande care produc mucus, care se deschid la exterior prin deschizături în cuticulă și secretă un înveliș de mucus. Dedesubtul epidermei se găsește musculatura fasciată longitudinală. Lângă aceasta se găsesc mușchii dorsoventrali și un mușchi circular care înconjoară aparatul bucal. Două grupe de mușchi îi permit animalului să își retragă introvertul. O caracteristică neobișnuită a musculaturii la încrengătura Kinorhyncha este că, spre deosebire de majoritatea celorlaltor grupe de animale, celulele musculare trimit prelungiri către celulele musculare și nu invers.
Cavitatea corporală dintre stratul de mușchi și tubul digestiv este probabil un hemocelom, așa că nu este înconjurată de un strat celular propriu. În aceasta se găsește un lichid celomic cu un conținut mare de celule asemănătoare unor amibe. Hemocelomul folosește atât ca schelet hidrostatic, cât și la preluarea și distribuirea nutrimentelor și oxigenului.
Tractul digestiv începe cu gura, care se găsește la capătul anterior al corpului, la vârful unui con protractibil înconjurat de nouă spini. La orificiul bucal căptușit de cuticulă, care are probabil și o funcție de filtrare, se conectează un gât musculos care servește la sugerea hranei. Acesta, la rândul său, se transformă, mergând mai departe, într-un intestin cilindric care prezintă numeroase invaginări numite microvili și care absoarbe nutrienții. Intestinul este înconjurat de musculatură longitudinală și circulară, iar la capătul acestuia se găsește rectul căptușit și el de cuticulă. Anusul este dispus ventral la al unsprezecelea segment.
Kinorhyncha este o încrengătură de nevertebrate vermiforme. Cele mai apropiate încrengături sunt Priapulida și Loricifera, cu care sunt repartizate împreună în clada Scalidophora. Încrengătura a fost clasificată pentru prima dată în 1841 pe coasta franceză a Canalului Mânecii, și și-a primit numele științific actual în 1887 de la zoologul W. Reinhard. A rămas până astăzi o grupă mai degrabă obscură și puțin studiată; o singură genă a unei singure specii a fost secvențiată.
Pansarmaskar (Kinorhyncha) är djur som nästan alltid är mindre än 1 mm långa. De lever i havet och kan finnas på djup ända ner till 8000 m. Kroppen består av 13 olika segment som är täckta av plattor. Det finns 150 kända arter av Kinorhyncha.
Denna djurrelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Pansarmaskar (Kinorhyncha) är djur som nästan alltid är mindre än 1 mm långa. De lever i havet och kan finnas på djup ända ner till 8000 m. Kroppen består av 13 olika segment som är täckta av plattor. Det finns 150 kända arter av Kinorhyncha.
Denna djurrelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Kinorhyncha (Yunanca'da. kīneō 'hareket' + rhynchos 'hortum') ya da Derisi dikenli solucanlar; okyanus kıyılarındaki çamurlu zeminlerde galeriler açarak yaşayan omurgasız hayvanlar şubesidir.
Yalancısölom bulundururlar, küçük yapılıdırlar. Vücutları kısa ve dikenlerle kaplıdır. İleri geri oynayabilen dikenli hortumları vardır. Yaklaşık 100 civarında türü bilinmektedir.
İlkin ağızlılar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.
В настоящее время киноринх рассматривают в ранге класса в составе группы Scalidophora. Класс киноринх подразделяется на два отряда[29]:
В настоящее время киноринх включают в состав клады линяющие (Ecdysozoa), что подтверждается как морфологическими, так и молекулярными данными. Однако стероидных гормонов линьки у них выявлено не было[4]. Наиболее близкие родственники киноринх — приапулиды, которые являются их сестринской группой. Раньше киноринх включали в состав группы головохоботные (Cephalorhyncha), которая также содержит приапулид, волосатиков и лорицифер. Однако, когда выяснилось, что волосатики более близки к нематодам, то приапулид, лорицифер и киноринх стали объединять в группу Scalidophora. Впрочем, её монофилия находится под вопросом[34].
Недавний молекулярный анализ в целом подтвердил традиционную классификацию киноринх, основанную на морфологических признаках. Однако он показал, что Cyclorhagida — полифилетическая группа, так как входящий в неё род Dracoderes, по-видимому, является сестринской группой Homalorhagida или даже входит в состав этого отряда. Монофилия Homalorhagida подтвердилась молекулярными данными[35].
В 2016 году был секвенирован митохондриальный геном двух видов киноринх — Echinoderes svetlanae и Pycnophyes kielensis. Порядок генов в митохондриальных генах у киноринх уникален для Metazoa и царства животных вообще. У обоих исследованных видов дуплицирован ген метиониновой тРНК[36].
Впервые киноринхи были описаны французским натуралистом Феликсом Дюжарденом. В 1841 году он собирал морских беспозвоночных на северном побережье в Бретани во Франции. В 1863 году найденное им животное получило название Echinoderes dujardinii Claparède, 1863[35]. В 1881 году оно было выделено в самостоятельную группу Kinorhyncha. После открытия первых киноринх несколько исследователей занялись описанием представителей этой группы, однако в силу новизны группы в их описаниях было много неточностей. В конце XIX — начале XX века К. Зелинка опубликовал ряд работ, в которых упорядочивал данные других исследователей и описал несколько новых видов киноринх[5]. Важный вклад в развитие систематики группы внёс американский учёный Роберт Хиггинс[en], описавший многие виды киноринх и, в частности, предложивший выделение семейства Zelinkaderidae[37]. В разное время киноринх относили к таким таксонам, как Aschelminthes[en], Nemathelminthes, Pseudocoelomata и Cycloneuralia. В 1994 году было предложено выделение группы линяющие, к которой был отнесён и этот класс[4]. Активное описание новых видов и родов киноринх продолжается и по сей день[38][39][40].
В настоящее время киноринх рассматривают в ранге класса в составе группы Scalidophora. Класс киноринх подразделяется на два отряда:
Отряд Cyclorhagida[en] (Zelinka, 1896) Higgins, 1964. Наиболее широко распространённый и разнообразный класс киноринх. У представителей отряда втягиваться может только первый зонит. Кутикула второго зонита (шейного отдела) подразделяется на 14—16 пластинок, которыми покрыт передний конец туловища при втягивании хобота. Туловище снабжено шипами, его сегменты округлые в поперечном сечении. Часто встречаются в морском иле и песке в приливно-отливной зоне. В отряде выделяют следующие семейства: Antygomonidae[en] Adrianov & Malakhov, 1994; Cateriidae[en] Gerlach, 1956; Dracoderidae Higgins & Shirayama, 1990; Echinoderidae[en] Zelinka, 1894; Semnoderidae Remane, 1929; Zelinkaderidae Higgins, 1990; Cyclorhagida incertae sedis. Отряд Homalorhagida[en] (Zelinka, 1896) Higgins, 1964. Относительно крупные киноринхи (до 1 мм). Могут втягиваться два первых зонита. Кутикула шейного отдела подразделяется на не более чем 8 пластинок. В роли замыкателя при втягивании интроверта выступает третий сегмент. Туловище несёт несколько шипов. Туловищные зониты треугольные в поперечном сечении. Обитатели морских илов. В отряде выделяют следующие семейства: Neocentrophyidae[en] Higgins, 1969; Pycnophyidae[en] Zelinka, 1896.В настоящее время киноринх включают в состав клады линяющие (Ecdysozoa), что подтверждается как морфологическими, так и молекулярными данными. Однако стероидных гормонов линьки у них выявлено не было. Наиболее близкие родственники киноринх — приапулиды, которые являются их сестринской группой. Раньше киноринх включали в состав группы головохоботные (Cephalorhyncha), которая также содержит приапулид, волосатиков и лорицифер. Однако, когда выяснилось, что волосатики более близки к нематодам, то приапулид, лорицифер и киноринх стали объединять в группу Scalidophora. Впрочем, её монофилия находится под вопросом.
Недавний молекулярный анализ в целом подтвердил традиционную классификацию киноринх, основанную на морфологических признаках. Однако он показал, что Cyclorhagida — полифилетическая группа, так как входящий в неё род Dracoderes, по-видимому, является сестринской группой Homalorhagida или даже входит в состав этого отряда. Монофилия Homalorhagida подтвердилась молекулярными данными.
В 2016 году был секвенирован митохондриальный геном двух видов киноринх — Echinoderes svetlanae и Pycnophyes kielensis. Порядок генов в митохондриальных генах у киноринх уникален для Metazoa и царства животных вообще. У обоих исследованных видов дуплицирован ген метиониновой тРНК.
动吻动物门（學名：Kinorhyncha）是动物界的一个门。是一类生活在沿海底部泥沙中的、体表分节带（zonites）、无纤毛的假体腔动物。约有100种左右，例如动吻虫（Echinoderes）等。牠们的近亲是鎧甲动物门和鳃曳动物门，此三門統稱為有棘動物（Scalidophora）。
動吻動物的軀幹上有空心的刺，體節數目少而且寬，體節上覆蓋骨板。有11個體節，刺較小。沒有眼睛。動吻動物的吻部在有棘動物中比較發達，例如动吻虫（Echinoderes）等，可見其明顯的吻部膨大結構。[1]
动吻动物门（學名：Kinorhyncha）是动物界的一个门。是一类生活在沿海底部泥沙中的、体表分节带（zonites）、无纤毛的假体腔动物。约有100种左右，例如动吻虫（Echinoderes）等。牠们的近亲是鎧甲动物门和鳃曳动物门，此三門統稱為有棘動物（Scalidophora）。
分類 界 : 動物界 Animalia 上門 : 脱皮動物上門 Ecdysozoa 門 : 動吻動物門 Kinorhyncha 学名 Kinorhyncha Reinhard, 1887 和名 動吻動物門 目 動吻動物（どうふんどうぶつ、学名：Kinorhyncha）は、偽体腔を持つ体長 1 mm以下の小さな無脊椎動物である。南極・北極といった極域から熱帯域まで、世界中に広く分布し、潮間帯から超深海の泥や砂の中に住む[1]、いわゆる間隙生動物として知られている。また、汽水域や海藻・フジツボといった他生物の間隙から採集されることもある[1][2][3]。
体は頭部（吻部）、頸部、11体節からなる胴部に分けられる[1]。21世紀初頭までは、頭部を第１体節、頚部を第２体節、胴部を３-１３体節とされていたが、近年は前述の呼称が一般的である。頭部は胴部へ引き込むことができ、その際には頸部が蓋の役割をする[1][3]。頭部の出し入れに伴って、棘を引っかけ、体を前進させる[2][3]。とげは表皮から分泌されるクチクラの一部であり、成長のたびに何度も生え変わる。
動吻動物は海底の海藻の間や泥中の珪藻およびデトリタスと呼ばれる有機堆積物などを食糧とする。頭部の冠棘を利用し、これを出し入れすることで前進し、体に生えた棘もこれを補佐する。体は腹側に曲げることが可能である。
潮間帯から超深海まで分布し、世界中に広く分布している。特に酸素濃度の高い砂泥で高密度に生息し、場所によっては線虫、ソコミジンコについで、個体数の上で優先種となる[1]。反対に貧酸素環境に弱く、汚染海域ではすぐに姿を消すことから、海洋の汚染指数を測る指標生物としての利用が期待されている[1]。
成長の際には脱皮を行い、脱皮殻はほぼ全体の形を保つ。雌雄異体で、終端体節に雄は交尾棘、雌は生殖孔を持つ[1]。幼生は自由生活である。しかし生殖および初期発生についてはほとんど分かっていない[1]。
古くは線形動物や輪形動物、腹毛動物などとともに袋形動物門にまとめられていたが、現在ではそれぞれ独立の門として扱われる[4]。系統的には大きくは脱皮動物に含まれる。脱皮動物内においては、胴甲動物や鰓曳動物に近いと考えられることが多く、これらの3門をまとめて有棘動物とする説もある[5]。ただし分子系統解析では鰓曳動物との近縁性が支持されることが多い反面、胴甲動物との近縁性は支持されないことが多い[6][7][8]。
円蓋綱（Cyclorhagida）と異蓋綱（Allomalorhagida）の2綱からなる分類体系が用いられることが多い[9]。2017年現在、円蓋綱には3目7科17属約159種が，異蓋綱には4科12属97種が知られているが，その種数は近年でも増え続けている[1][2][3][10][11]。なお、日本からは16種が報告されている[3]。
動吻動物（どうふんどうぶつ、学名：Kinorhyncha）は、偽体腔を持つ体長 1 mm以下の小さな無脊椎動物である。南極・北極といった極域から熱帯域まで、世界中に広く分布し、潮間帯から超深海の泥や砂の中に住む、いわゆる間隙生動物として知られている。また、汽水域や海藻・フジツボといった他生物の間隙から採集されることもある。
동문동물(動吻動物)은 동물 중에서 바다 밑의 모래, 진흙 속이나 조류 위에 있으며, 플랑크톤 속에도 있다. 좌우 대칭이고, 벌레 모양의 작은 동물로, 전 세계에 약 100종 정도가 알려져 있다. 극피충이 여기에 속한다. 현존 종은 1mm 또는 그 이하지만 캄브리아기 화석 종은 최대 4cm 길이까지 발견된다.[1]
다음은 탈피동물의 계통 분류이다.[2]
탈피동물 범절지동물
