Unlike other Egyptian toads this is a highly aquatic species. Nocturnal, but calling males can often be heard throughout the day, particularly in spring and autumn. Usually detected by its distinctive call.The species appears highly secretive; males calling at very close range are almost impossible to locate. Often in very dense populations, especially in rice fields, where up to 6 animals were observed within a 0.5 m2 area.
Least Concern
A small toad; SVL of males up to 34 mm, of females up to 38.5 mm. Snout relatively short, slightly pointed; paratoids indistinct, spinose, oval; tympanum relatively large, 0.68-0.86 of eye diameter, and set very close to it. Back notably granular, spinose; ventral sides granular. Second finger longer than first; hind limbs short, with limited webbing between digits; tarsal ridge absent. Males with a subgular vocal sac. Dorsum light olive gray with paired dark marks in the interorbital, pectoral, and sacral regions, often a thin whitish, mid-dorsal line. Crimson femoral patches of variable size are present. Ventral sides white, sometimes with dark flecks; throat pale orange in males. Adult males are usually suffused yellow, with a reduced dorsal pattern, and are notably more spinose than females. Call simple, rattle-like. Call characteristics: average pulses/call = 3.46; average call duration = 119.88 ms.
The Nile Valley and Delta, and the Fayoum Depression. The species was previously thought to be confined to the Delta (Baha El Din 1993), but seems to have spread upstream along the Nile River, probably as a result of the establishment of extensive reed swamps along the riverbanks and canals, after the completion of the High Dam. The species can be heard regularly along the Nile even in the middle of Cairo, and abundant populations were recently discovered in the Luxor region.
Apparently endemic to Egypt.
Prefers densely vegetated microhabitats in shallow or deep water. In reed swamps, rice fields, overgrown canals, and waterways; even in floating clumps of vegetation in the middle of the Nile. Only once observed on dry land, when several animals were encountered in a newly ploughed field (a rice field being prepared) at midday near Damietta.
Common but localized.
Quru qurbağası (lat. Bufo) - quru qurbağaları fəsiləsinə aid heyvan cinsi.
Bufo és un gènere d'amfibis de la família Bufonidae que conté al voltant de 150 espècies.
El gènere Bufo és molt cosmopolita, ja que se'l pot trobar a tot el planeta sota condicions molt adverses. No obstant això, és absent de les regions polars, d'Austràlia -llevat de Bufo marinus, del qual se sospita que hi va ser introduït-, de Nova Guinea i illes adjacents.
Només conté 4 espècies i es troba a Sud-amèrica.
Nom comú Nom binomial Bufo apolobambica (De la Riva, Ninon Ríos, i Aparicio, 2005) Bufo cophotis (Boulenger, (1900) Bufo corynetes (Duellman i Ochoa-M., 1991) Bufo variegata (Günther, 1870)Conté 33 espècies.
Nom comú Nom binomial Bufo alvarius (Girard a Baird, 1859) Bufo aucoinae (O'Neill & Mendelson, 2004) Bufo bocourti (Brocchi, 1877) Bufo campbelli (Mendelson, 1994) Bufo canaliferus (Cope, 1877) Bufo cavifrons (Firschein, 1950) Bufo coccifer (Cope, 1866) Bufo coniferus (Cope, 1862) Bufo cristatus (Wiegmann, 1833) Bufo cycladen (Lynch & Smith, 1966) Bufo fastidiosus (Cope, 1875) Bufo gemmifer (Taylor, 1940) Bufo holdridgei (Taylor, 1952) Bufo ibarrai (Stuart, 1954) Bufo intermedius (Günther, 1858) Bufo leucomyos (McCranie & Wilson, 2000) Bufo luetkenii (Boulenger, 1891) Bufo macrocristatus (Firschein & Smith, 1957) Bufo marmoreus (Wiegmann, 1833) Bufo mazatlanensis (Taylor, 1940) Bufo melanochlorus (Cope, 1877) Bufo nebulifer (Girard, 1854) Bufo occidentalis (Camerano, 1879) Bufo periglenes (Savage, 1967) Bufo peripatetes (Savage, 1972) Bufo perplexus (Taylor, 1943) Bufo pisinnus (Mendelson, Williams, Sheil & Mulcahy, 2005) Bufo porteri (Mendelson, Williams, Sheil & Mulcahy, 2005) Bufo signifer (Mendelson, Williams, Sheil & Mulcahy, 2005) Bufo spiculatus (Mendelson, 1997) Bufo tacanensis (Smith, 1952) Bufo tutelarius (Mendelson, 1997) Bufo valliceps (Wiegmann, 1833)Conté 11 espècies distribuïdes a les Grans Antilles.
Nom comú Nom binomial Bufo cataulaciceps (Schwartz, 1959) Bufo empusus (Cope, 1862) Bufo fluviaticus (Schwartz, 1972) Bufo fractus (Schwartz, 1972) Bufo fustiger (Schwartz, 1960) Bufo guentheri (Cochran, 1941) Bufo gundlachi (Ruibal, 1959) Bufo lemur (Cope, 1869) Bufo longinasus (Stejneger, 1905) Bufo peltocephalus (Tschudi, 1838) Bufo taladai (Schwartz, 1960)Conté dues espècies.
Nom comú Nom binomial Bufo asper (Gravenhorst, 1829) Bufo juxtasper (Inger, 1964)Conté deu espècies.
Nom comú Nom binomial Bufo beiranus (Loveridge, 1932) Bufo damaranus (Mertens, 1954) Bufo dombensis (Bocage, 1895) Bufo fenoulheti (Hewitt & Methuen, 1912) Bufo grandisonae (Poynton & Haacke, 1993) Bufo hoeschi (Ahl, 1934) Bufo kavangensis (Poynton & Broadley, 1988) Bufo lughensis (Loveridge, 1932) Bufo parkeri (Loveridge, 1932) Bufo vertebralis (Smith, 1848)Conté 15 espècies.
Nom comú Nom binomial Bufo balearica (Boettger, 1880) Bufo boulengeri (Lataste, 1879) Bufo brongersmai (Hoogmoed, 1972) Bufo latastii (Boulenger, 1882) Bufo luristanicus (Schmidt, 1952) Bufo oblongus (Nikolskii, 1896) Bufo pewzowi (Bedriaga, 1898) Bufo pseudoraddei (Mertens, 1971) Bufo raddei (Strauch, 1876) Bufo surdus (Boulenger, 1891) Bufo turanensis (Hemmer, Schmidtler & Böhme, 1978) Bufo variabilis (Pallas, 1769) Bufo viridis (Laurenti, 1768) Bufo zamdaensis (Fei, Ye, i Huang a Fei, Ye, Huang & Chen, 1999) Bufo zugmayeri (Eiselt & Schmidtler, 1973)Conté 8 espècies.
Nom comú Nom binomial Bufo anderssoni (Melin, 1941) Bufo blombergi (Myers & Funkhouser, 1951) Bufo caeruleostictus (Günther, 1859) Bufo glaberrimus (Günther, 1869) Bufo guttatus (Schneider, 1799) Bufo haematiticus (Cope, 1862) Bufo hypomelas (Boulenger, 1913) Bufo nasicus (Werner, 1903)Die Echten Kröten (Bufo) bilden eine artenreiche Gattung in der Familie der Kröten (Bufonidae), die zur Ordnung der Froschlurche (Anura) gehört.
Echte Kröten haben meist einen gedrungenen, kräftigen Körperbau (zur Anatomie vergleiche: Neobatrachia), eine kurze Schnauze, waagerecht gestellte Pupillen, auffällige Ohrdrüsen (Parotiden) am Hinterkopf und eher kurze Beine. Die trockene Haut ist mit warzigen Höckern übersät. In den „Warzen“ wie auch in den Parotiden münden Drüsen, die Hautgifte absondern können. Diese Sekrete schützen die Tiere vor Fressfeinden und Hautparasiten. Die Kieferknochen sind zahnlos. Charakteristisch für die Gattung wie für die Familie ist auch das sogenannte Biddersche Organ – rudimentäre Eierstöcke bei den Männchen. Die Paarung erfolgt wie bei allen Neobatrachia mit einer axillaren Umklammerung durch das Männchen, also rücklings hinter den Vorderbeinen des Weibchens. Der Laich wird in der Regel in Form langer, dünner, perlenkettenartiger Gallertschnüre ins Wasser abgegeben.
Im Hautsekret verschiedener Arten, so etwa der europäischen Erdkröte, wurde als ein Bufotoxin Bufotenin nachgewiesen. Dieses halluzinogene Alkaloid auf Tryptamin-Basis entwickelt im menschlichen Körper eine ähnliche, wenngleich schwächere, Wirkung wie LSD.
Die Gattung Bufo im klassischen Sinn umfasste fast 300 Arten weltweit von den kalt-gemäßigten bis in die tropischen Zonen. Evolutions- und heutige Verbreitungszentren der Gattung sind die beiden aus dem vorherigen Südkontinent Gondwana durch Kontinentaldrift hervorgegangenen Erdteile Südamerika und Afrika. Von dort aus wurden später auch Nordamerika bzw. Asien und Europa besiedelt. In Australien, auf Neuguinea und auf vielen anderen Inseln, wo sie ursprünglich nicht vorkamen, wurden einige Arten vom Menschen künstlich angesiedelt (vgl. Aga-Kröte). In Europa sind lediglich drei Arten heimisch, die allerdings nach neueren phylogenetischen Forschungsarbeiten drei unterschiedlichen Gattungen angehören: Erdkröte (Bufo bufo), Kreuzkröte (Epidalea calamita) und Wechselkröte (Bufotes viridis) – alle auch in Deutschland.
Wie bei anderen Gattungen der Froschlurche haben sich in der langen Zeit der Trennung der Kontinente die Arten der Alten und der Neuen Welt auseinanderentwickelt. Nach einer kladistischen Analyse des Stammbaums der Froschlurche durch Darrell Frost et al. im Jahre 2006 kam es zu einer Revision vieler Gattungen. Die nearktischen Arten der ehemals sehr großen Gattung Bufo wurden dabei in eine eigene Gattung mit dem Namen Anaxyrus gestellt.[1]
Die Echten Kröten sind mehrheitlich terrestrisch lebende, dämmerungs- und nachtaktive Tiere, die sich tagsüber versteckt halten. Bei der Habitat-Besiedlungsstrategie unterscheidet man eher „ortstreue“ Arten (K-Strategen), die traditionelle Fortpflanzungsgewässer immer wieder aufsuchen (beispielsweise die Erdkröte), und „vagabundierende“, neue Kleingewässer spontan besiedelnde Arten (r-Strategen; beispielsweise die Kreuzkröte). Letztere besitzen als Männchen große kehlständige Schallblasen, um Weibchen über eine große Distanz auf sich und ein geeignetes Laichgewässer aufmerksam zu machen.
In der Gattung Bufo verblieben 16 Arten (Stand: 9. Juli 2021), 2022 wurden nach einer Revision der ostpaläarktischen Mitglieder der Gattung fünf Arten hinzugefügt:[2][3]
Stand: 21. Mai 2022
Die Echten Kröten (Bufo) bilden eine artenreiche Gattung in der Familie der Kröten (Bufonidae), die zur Ordnung der Froschlurche (Anura) gehört.
Bufo is e geslacht van puutn in de familie van de echte paddn (Bufonidae).
't Geslacht bevatte vanzeleevn mêer of 250 sôortn, moa vele zyn nu ofgevoerd en ingedêeld by andere geslachtn. Nu bluuvn der nog 17 sôortn over.
Paddn hen over 't algemêen e droog wrattig vel, e lomp lyf en korte achterpôotn, woadeure dan ze nie zo verre kunn spriengn. Ze mankeern e steirt en tandn en z' hen horizontoale pupilln.
De geweune padde (Bufo bufo) is de bekendste sôorte mè 't grotste verspreidiengsgebied.
Ang Bufo ay isang malaking genus ng mga 150 espesye ng mga tunay na karag sa pamilyang ampibyanong Bufonidae. Ang Bufo ay salitang Latin para sa toad.
Naglalaman ng 22 mga espesye na matatagpuan sa Hilaga at Sentral Amerika kabilang ang American Toad, Bufo americanus (Amerikanong Karag).
Naglalaman ng 12 species. Matatagpuan sa Temperadong Eurasya at Hapon hanggang Hilagang Aprika, Gitnang Silanganan, Myanmar at Vietnam.
Binomial Name and Author Common Name Bufo aspinius (Yang, Liu, and Rao, 1996) Bufo bankorensis Barbour, 1908 Central Formosa Toad, Bankor Toad Bufo bufo (Linnaeus, 1758) Common Toad, Common European Toad Bufo gargarizans Cantor, 1842 Chusan Island Toad, Asiatic Toad Bufo japonicus Temminck and Schlegel, 1838 Japanese Toad Bufo kabischi Herrmann and Kühnel, 1997 Bufo minshanicus Stejneger, 1926 Gansu Toad, Minshan Toad Bufo tibetanus Zarevskij, 1926 Tibetan Toad Bufo torrenticola Matsui, 1976 Honshū Toad, Japanese Stream Toad Bufo tuberculatus Zarevskij, 1926 Qinghai Lake Toad, Round-warted Toad Bufo verrucosissimus (Pallas, 1814) Caucasian Toad Bufo wolongensis Herrmann & Kühnel, 1997Naglalaman ng 33 species.
Binomial Name and Author Common Name Bufo alvarius Girard in Baird, 1859 Sonoran Desert Toad Bufo aucoinae O'Neill & Mendelson, 2004 Bufo bocourti Brocchi, 1877 Bocourt's Toad Bufo campbelli Mendelson, 1994 Campbell's Forest Toad Bufo canaliferus Cope, 1877 Dwarf Toad Bufo cavifrons Firschein, 1950 Mountain Toad Bufo coccifer Cope, 1866 Southern Round-gland Toad Bufo coniferus Cope, 1862 Evergreen Toad Bufo cristatus Wiegmann, 1833 Large-crested Toad Bufo cycladen Lynch & Smith, 1966 Northern Round-gland Toad Bufo fastidiosus (Cope, 1875) Pico Blanco Toad Bufo gemmifer Taylor, 1940 Jeweled Toad Bufo holdridgei Taylor, 1952 Holdridge's Toad Bufo ibarrai Stuart, 1954 Jalapa Toad Bufo intermedius Günther, 1858 Gunther's Tropical Toad Bufo leucomyos McCranie & Wilson, 2000 Bufo luetkenii Boulenger, 1891 Yellow Toad Bufo macrocristatus Firschein & Smith, 1957 Large-crested Toad Bufo marmoreus Wiegmann, 1833 Marbled Toad Bufo mazatlanensis Taylor, 1940 Sinaloa Toad Bufo melanochlorus Cope, 1877 Dark Green Toad Bufo nebulifer Girard, 1854 Gulf Coast Toad Bufo occidentalis Camerano, 1879 Pine Toad Bufo periglenes Savage, 1967 Monte Verde Golden Toad Bufo peripatetes Savage, 1972 Almirante Trail Toad Bufo perplexus Taylor, 1943 Confusing Toad Bufo pisinnus Mendelson, Williams, Sheil & Mulcahy, 2005 Bufo porteri Mendelson, Williams, Sheil & Mulcahy, 2005 Bufo signifer Mendelson, Williams, Sheil & Mulcahy, 2005 Bufo spiculatus Mendelson, 1997 Bufo tacanensis Smith, 1952 Volcan Tacana Toad Bufo tutelarius Mendelson, 1997 Bufo valliceps Wiegmann, 1833El Bufo (in Insübregh: Sciàt; in lombard oriental: Sat e Rapatù) a l'è 'l nom de un gender de anfibi de l'orden di anür (ij animaj anfibi che gh'han minga la cua) e de la fameja di Bufonidae che la ciapa dent püssee de 250 spece de sciatt.
El tip püssee cugnussüü de chel gender chi l'è 'l Bufo bufo, che l'è quel che de solit l'è ciamaa cunt el nom de sciatt cumün. In Lumbardia gh'è 'l Bufo bufo e 'l Bufo viridis.
Chichinscì gh'è la lista de tücc i speci cugnussüü classificaa dent in del gender Bufo.
El Bufo (in Insübregh: Sciàt; in lombard oriental: Sat e Rapatù) a l'è 'l nom de un gender de anfibi de l'orden di anür (ij animaj anfibi che gh'han minga la cua) e de la fameja di Bufonidae che la ciapa dent püssee de 250 spece de sciatt.
El tip püssee cugnussüü de chel gender chi l'è 'l Bufo bufo, che l'è quel che de solit l'è ciamaa cunt el nom de sciatt cumün. In Lumbardia gh'è 'l Bufo bufo e 'l Bufo viridis.
Un sciatt del tip Bufo bufoAng Bufo ay isang malaking genus ng mga 150 espesye ng mga tunay na karag sa pamilyang ampibyanong Bufonidae. Ang Bufo ay salitang Latin para sa toad.
Bufo is e geslacht van puutn in de familie van de echte paddn (Bufonidae).
't Geslacht bevatte vanzeleevn mêer of 250 sôortn, moa vele zyn nu ofgevoerd en ingedêeld by andere geslachtn. Nu bluuvn der nog 17 sôortn over.
Paddn hen over 't algemêen e droog wrattig vel, e lomp lyf en korte achterpôotn, woadeure dan ze nie zo verre kunn spriengn. Ze mankeern e steirt en tandn en z' hen horizontoale pupilln.
De geweune padde (Bufo bufo) is de bekendste sôorte mè 't grotste verspreidiengsgebied.
Echt poden (Bufo) san en skööl faan poden (Bufonidae) uun det kategorii faan a hobelfasker an poden (Anura).
Tu detdiar skööl hiar knaap 300 slacher, uun Euroopa an Schiisklun san't man trii:
Echt poden (Bufo) san en skööl faan poden (Bufonidae) uun det kategorii faan a hobelfasker an poden (Anura).
Bufo is a genus of true toads in the amphibian family Bufonidae. As traditionally defined, it was a wastebasket genus containing a large number of toads from much of the world, but following taxonomic reviews most of these have been moved to other genera, leaving only seventeen extant (living) species from Europe, northern Africa and Asia in this genus, including the well-known common toad (B. bufo).[1] Some of the genera that contain species formerly placed in Bufo are Anaxyrus (many North American species), Bufotes (European green toad and relatives), Duttaphrynus (many Asian species, including the Asian common toad introduced elsewhere), Epidalea (natterjack toad) and Rhinella (many Latin American species, including the cane toad introduced elsewhere).[2]
True toads have in common stocky figures and short legs, which make them relatively poor jumpers. Their dry skin is thick and "warty".
Behind their eyes, Bufo species have wart-like structures, the parotoid glands. These glands distinguish the true toads from all other tailless amphibians. They secrete a fatty, white poisonous substance which acts as a deterrent to predators. Contrary to folk belief, handling toads does not cause warts, however due to the poison they secrete, and bacteria on their skins, a person should wash their hands thoroughly after handling one.[3] The poison of most if not all toads contains bufotoxin.
Formerly, the genus Bufo encompassed many species and was divided into several subgenera. Frost et al. (2006) removed most of the species of former Bufo to other genera and restricted the name Bufo to members of the Bufo bufo group of earlier authors.[2] Now, this genus has been reduced to seventeen extant species:[1]
Binomial name and author Common name Bufo ailaoanus Kou, 1984 Ejia toad, Ailao toad Bufo aspinius (Yang, Liu, and Rao, 1996) Bufo bankorensis Barbour, 1908 Central Formosa toad, Bankor toad Bufo bufo (Linnaeus, 1758) Common toad, European toad Bufo cryptotympanicus Liu & Hu, 1962 Earless toad Bufo eichwaldi Litvinchuk, Borkin, Skorinov, and Rosanov, 2008 Eichwald's toad Bufo gargarizans Cantor, 1842 Chusan Island toad, Asiatic toad Bufo japonicus Temminck and Schlegel, 1838 Japanese toad †Bufo linquensis Yang, 1977 Bufo luchunnicus (Yang and Rao, 2008) Luchun stream toad Bufo menglianus (Yang, 2008) Menglian stream toad Bufo pageoti Bourret, 1937 Tonkin toad Bufo scorteccii Balletto and Cherchi, 1970 Scortecci's toad Bufo spinosus Daudin, 1803 Spiny toad Bufo stejnegeri Schmidt, 1931 Stejneger's toad, Korean toad, Water toad Bufo torrenticola Matsui, 1976 Honshū toad, Japanese stream toad Bufo tuberculatus Zarevskij, 1926 Qinghai Lake toad, Round-warted toad Bufo tuberospinius (Yang, Liu, and Rao, 1996) Bufo verrucosissimus (Pallas, 1814) Caucasian toadBufo is a genus of true toads in the amphibian family Bufonidae. As traditionally defined, it was a wastebasket genus containing a large number of toads from much of the world, but following taxonomic reviews most of these have been moved to other genera, leaving only seventeen extant (living) species from Europe, northern Africa and Asia in this genus, including the well-known common toad (B. bufo). Some of the genera that contain species formerly placed in Bufo are Anaxyrus (many North American species), Bufotes (European green toad and relatives), Duttaphrynus (many Asian species, including the Asian common toad introduced elsewhere), Epidalea (natterjack toad) and Rhinella (many Latin American species, including the cane toad introduced elsewhere).
Bufo estas vertebrara amfibia genro de bestoj de la ordo anuro. Bufoj estas proksimege rilataj al ranoj, sed ĝenerale bufoj estas malpli dependaj de akvo.
Bufo estas vertebrara amfibia genro de bestoj de la ordo anuro. Bufoj estas proksimege rilataj al ranoj, sed ĝenerale bufoj estas malpli dependaj de akvo.
Bufo es un género de anfibios anuros de la familia Bufonidae que incluye, entre otros, al sapo europeo común. Se distribuye por las regiones templadas de Eurasia, norte de África, Oriente Medio, Japón y la zona norte del sudeste asiático.
En el pasado este género incluía un gran número de especies, pero estudios recientes lo dividieron y dejaron en este género únicamente las especies del grupo Bufo bufo. Incluye 17 especies:[2]
Las especies de este género tienen en común una forma achaparrada y patas cortas, lo que los hace unos malos saltadores. Al igual que todos los miembros de la familia Bufonidae, carecen de cola y dientes, y tienen pupilas horizontales. Su piel es gruesa, seca y verrugosa.
Detrás de sus ojos, las especies del género Bufo tienen unas estructuras parecidas a una verruga, que son las glándulas parotoides. Estas glándulas distinguen a los sapos verdaderos de todos los demás anuros. Segregan una sustancia blanca, grasosa y venenosa que actúa como elemento disuasorio ante los predadores. El manejo ordinario de los sapos no es peligroso (y, contra una creencia popular, no origina la aparición de verrugas). El veneno de la mayoría, si no es que de todos los sapos, contiene bufotoxina.
Los sapos pueden inflar su cuerpo cuando se sienten amenazados. Los machos son usualmente más pequeños que las hembras. Los sapos macho también poseen el órgano de Bidder, un ovario incompleto, y por lo general una garganta más oscura que la de las hembras.
Existen muchas especies de sapos que producen venenos con propiedades psicoactivas.
Los accidentes provocados por la ingestión de bufotoxina, sustancia que se encuentra en las glándulas parotoides de los sapos, pueden causar problemas serios en perros y gatos. Los síntomas, que aparecen pocos minutos después de ingerir el veneno (que normalmente se ingiere al comerse al animal o esnifar su veneno) son irritación, seguida de hipersensibilidad. La exposición a la toxina de estos sapos puede provocar anormalidades cardiacas. Otros síntomas son comezón, depresión, debilidad, derrumbamiento pulmonar, paro cardiaco y convulsiones. Puede presentarse también mareo, diarrea y vómitos. Los síntomas cardiovasculares pueden causar la muerte si no se proporciona el tratamiento adecuado.[3][4][5]
Bufo es un género de anfibios anuros de la familia Bufonidae que incluye, entre otros, al sapo europeo común. Se distribuye por las regiones templadas de Eurasia, norte de África, Oriente Medio, Japón y la zona norte del sudeste asiático.
Apoa (Bufo) anuruen ordenako genero bat da. Hainbat espezie hartzen du bere barnean(Bufo bufo, apo arrunta; Bufo calamita).
Ornodun anfibioa da, igelaren antzekoa, baina gorputz lodiagoa eta azala garatxoz betea duena. Apoak, heldua denean, ez du isatsik, txikia izaten da, eta gorputzaren atzealdea aurrealdea baino zabalagoa izaten du. Aurreko hankak lau behatz ditu, eta atzekoak bost. Atzekoak, azazkal gabeak, mintz batez baturik daude, igeri egiteko. Azalean dituen guruinek era askotako pozoiak sortzen dituzte. Emeak erruten dituen arrautzen ernalkuntza gorputzez kanpoan egiten da. Gehienetan gauez ibiltzen dira habiatik kanpora; jauzkariak dira; lehorrean bizi dira, eta animalia biziak janez elikatzen dira.
Apoa (Bufo) anuruen ordenako genero bat da. Hainbat espezie hartzen du bere barnean(Bufo bufo, apo arrunta; Bufo calamita).
Ornodun anfibioa da, igelaren antzekoa, baina gorputz lodiagoa eta azala garatxoz betea duena. Apoak, heldua denean, ez du isatsik, txikia izaten da, eta gorputzaren atzealdea aurrealdea baino zabalagoa izaten du. Aurreko hankak lau behatz ditu, eta atzekoak bost. Atzekoak, azazkal gabeak, mintz batez baturik daude, igeri egiteko. Azalean dituen guruinek era askotako pozoiak sortzen dituzte. Emeak erruten dituen arrautzen ernalkuntza gorputzez kanpoan egiten da. Gehienetan gauez ibiltzen dira habiatik kanpora; jauzkariak dira; lehorrean bizi dira, eta animalia biziak janez elikatzen dira.
Aitokonnat (Bufo) on konnien heimoon kuuluva sammakkoeläinten suku, johon kuuluu noin 150 lajia.
Suvun lajeilla on tukeva vartalo ja lyhyet jalat, joten ne ovat huonoja loikkimaan. Niiltä puuttuvat hampaat ja pyrstö ja niillä on horisontaalisesti sijoittuneet silmät. Niillä on kuiva, paksu ja pahkainen iho.
Bufo on kosmopoliittinen suku, jonka lajeja on levittäytynyt lähes koko maapallolle. Ainoat alueet, joilla suvun lajeja ei esiinny ovat Arktinen alue, Etelämanner, Madagaskar, Australia (lukuun ottamatta sinne tuotua agakonnaa), Uusi-Guinea ja Oseania.
Aitokonnat (Bufo) on konnien heimoon kuuluva sammakkoeläinten suku, johon kuuluu noin 150 lajia.
Bufo est un genre d'amphibiens de la famille des Bufonidae[1], nommés crapauds au sens strict.
Les 17 espèces de ce genre se rencontrent en Europe, en Asie et en Afrique du Nord[1].
Bufo bufo le Crapaud commun et Bufo spinosus sont présentes en France.
Le genre Bufo a compté de nombreuses espèces mais depuis il a été démembré[2]. Il a, par ailleurs, été attribué à Laurenti, 1768 alors que Garsault (François-Alexandre de Garsault, 1693-1778) l'avait créé en 1764[3].
La réserve émise sur la validité de l'antériorité du genre Bufo par la publication de Garsault en 1764 tient du fait que l'auteur ne nomme le crapaud (commun) que par le titre "Bufo, Crapaud" (Tome cinquième, p. 415)(nomenclature mononominale), Bufo étant le nom latin déjà ancien désignant le "crapaud" qui n'en est que la traduction française. Ainsi, dans cette publication, il n'est question ni de genre (terme jamais mentionné), ni d'espèce, soit d'aucune nomenclature binominale respectueuse de la taxonomie linnéenne telle initiée par Carl von Linné (1707-1778) dans l'édition de 1735 de son Systema Naturae et généralisée dans l'édition de 1758.
Par contre, Josephi Nicolai Laurenti (1735-1805), dans sa publication de 1768, publie en titre "GENUS Bufo" avant de décrire d'abord le genre, ensuite, selon une nomenclature binominale, une douzaine d'espèces de crapauds comprises dans le genre Bufo dont "Bufo vulgaris" (Crapaud commun), devenu depuis lors Bufo bufo (Linnaeus, 1758)[4].
Selon Amphibian Species of the World (6 déc. 2015)[5] :
Bufo est un genre d'amphibiens de la famille des Bufonidae, nommés crapauds au sens strict.
Bufo adalah genus besar dari sekitar 150 spesies yang tergolong famili Bufonidae. Bufo adalah bahasa Latin yang berarti katak.
Terdapat beberapa spesies Bufo yang dapat memproduksi racun.
Bufo adalah genus besar dari sekitar 150 spesies yang tergolong famili Bufonidae. Bufo adalah bahasa Latin yang berarti katak.
Terdapat beberapa spesies Bufo yang dapat memproduksi racun.
Bufo Garsault, 1764[1] è un genere eurasiatico di anfibi anuri, appartenente alla famiglia Bufonidae,[2] noti nell'insieme col nome comune di rospi, sebbene vada sottolineato che, in italiano, si possono indicare con tale nome anche specie appartenenti ad altre famiglie, quali Alytidi, Ceratophryidae e Pipidi.[3]
Le specie appartenenti a questo taxon presentano di regola pelle verrucosa, grandi ghiandole parotoidi situate posteriormente agli occhi, e pupille orizzontali. La colorazione è tendenzialmente giallo-grigiastra oppure bruno-verdastra, priva di un vero e proprio disegno, ma può variare con le stagioni, con il sesso e con l'età. Le zampe posteriori sono corte e tozze, mentre il muso appare appiattito. Nei maschi, di solito un po' più piccoli delle compagne, durante il periodo dell'accoppiamento si può apprezzare la formazione di cuscinetti nuziali scuri sulle tre dita interne delle zampe anteriori.[4]
La dieta è carnivora e comprende animali di piccola taglia, quali insetti, gasteropodi, elminti, ma talvolta anche piccoli vertebrati.[4]
Si tratta di specie soprattutto notturne e terragnole. I maschi effettuano richiami in coro durante la notte. Durante l'accoppiamento, la femmina (che di regola è muta) viene afferrata appena dietro le zampe anteriori.[4] In alcune specie, in caso di aggressione, le grandi ghiandole paratoidi possono secernere una miscela di sostanze allucinogene, o comunque ulceranti anche per l'uomo, tra cui la 5-metossi-N,N-dimetiltriptamina, la bufotenina, la S-metossi-N-metiltriptamina, la serotonina e la 5-idrossi-N-metiltriptamina.[5]
Durante la stagione riproduttiva tendono a raggrupparsi anche in grande numero nei corsi d'acqua a flusso lento e negli stagni. Una sola femmina può produrre anche molte migliaia di uova, che tendono a disporsi in lunghi cordoni che vengono alloggiati lungo il corso d'acqua.[4]
Il genere, per come lo si considera oggi, ha distribuzione prettamente paleartica e orientale, con una maggiore biodiversità nel paleartico orientale, essendo presente dalla Penisola iberica fino al Giappone, in Nordafrica ed in Indocina.[2]
Queste specie abitano zone umide, boschi e foreste a quota anche elevata, in cui siano presenti piccoli specchi d'acqua o rivi a flusso lento.[4]
Sono stati riportati i seguenti sinonimi:[2]
Non sono state del tutto chiarite le relazioni filogenetiche che intercorrono tra le diverse specie del genere; i più recenti assetti sistematici hanno elevato allo status di genere quelli che un tempo erano considerati sottogeneri di Bufo (come ad esempio Anaxyrus, Bufotes, Nannophryne o Incilius),[12] lasciando de facto ascritte a pieno titolo al genere Bufo solo un pugno di specie a distribuzione paleartica, oltre ad un certo numero di specie incertae sedis,[13] indicate di seguito come Gruppo "Bufo".[2][14]
Le 16 specie attualmente riconosciute sono:
Fanno parte del gruppo "Bufo" le seguenti specie:[30]
La Lista rossa IUCN ha attribuito alle specie di questo genere i seguenti status:[33]
Bufo Garsault, 1764 è un genere eurasiatico di anfibi anuri, appartenente alla famiglia Bufonidae, noti nell'insieme col nome comune di rospi, sebbene vada sottolineato che, in italiano, si possono indicare con tale nome anche specie appartenenti ad altre famiglie, quali Alytidi, Ceratophryidae e Pipidi.
Bufo (-onis, m.) est genus anurorum, circiter 250 species habens, et varia subgenera vel greges. Habitat in omnibus terris, Antarctica et Oceania exceptis.
Bufo (-onis, m.) est genus anurorum, circiter 250 species habens, et varia subgenera vel greges. Habitat in omnibus terris, Antarctica et Oceania exceptis.
Tikrosios rupūžės (lot. Bufo) – rupūžių (Bufonidae) šeimos gentis.
Pasaulyje aptikta apie 150 rūšių, iš kurių 3 gyvena Lietuvoje:
Kresnos, trumpom kojom, vyzdys horizontalus. Oda stora ir karpota, joje yra liaukų, išskiriančių nuodingą skystį, atgrąsantį plėšrūnus.
Gyvena beveik visame pasaulyje, išskyrus Arktį ir Antarktidą, Madagaskarą, Australiją (Išskyrus žmonių atvežtą agą), Naująją Gvinėją ir Okeaniją.
Tikrosios rupūžės (lot. Bufo) – rupūžių (Bufonidae) šeimos gentis.
Pasaulyje aptikta apie 150 rūšių, iš kurių 3 gyvena Lietuvoje:
Nendrinė rupūžė (Bufo calamita). Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą. Pilkoji rupūžė (Bufo bufo). Pav. Žalioji rupūžė (Bufo viridis)Īstie krupji jeb vienkārši krupji (Bufo) ir viena no krupju dzimtas (Bufonidae) ģintīm, kas apvieno 17 krupju sugas.[1] Tās sastopamas Eiropā, Āzijā un Ziemeļāfrikā.[1] Latvijā mājo viena īsto krupju suga — parastais krupis (Bufo bufo).[1][2] Ģints zinātniskais nosaukums Bufo atvasināts no latīņu valodas un latviski nozīmē "krupis".
Nesenā pagātnē krupju ģints apvienoja lielāko daļu krupju dzimtas sugu, tomēr saskaņā ar jaunākajiem ģenētiskajiem pētījumiem šī ģints sadalīta daudzās jaunās ģintīs un kļuvusi par vienu no mazākajām ģintīm dzimtā.[1] Joprojām dažu sugu piederība kādai no ģintīm ir neskaidra un pagaidām tām tiek saglabāts vecais ģints Bufo nosaukums.[3]
Īsto krupju ģints (Bufo)
Īstie krupji jeb vienkārši krupji (Bufo) ir viena no krupju dzimtas (Bufonidae) ģintīm, kas apvieno 17 krupju sugas. Tās sastopamas Eiropā, Āzijā un Ziemeļāfrikā. Latvijā mājo viena īsto krupju suga — parastais krupis (Bufo bufo). Ģints zinātniskais nosaukums Bufo atvasināts no latīņu valodas un latviski nozīmē "krupis".
Bufo is een geslacht van kikkers uit de familie padden (Bufonidae).[1] De groep werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door François Alexandre Pierre de Garsault in 1764.
Het geslacht bevatte ooit meer dan 250 soorten, die vrijwel allemaal zijn afgevoerd en ingedeeld bij andere geslachten, zoals Chaunus en Anaxyrus.[2]
Er zijn 17 soorten, inclusief de pas in 2008 ontdekte soort Bufo eichwaldi. Alle soorten komen voor in Europa, Noord-Afrika, het Midden-Oosten en Azië; van Myanmar en Vietnam tot in Japan. Het zijn typische padden; een gedrongen lichaam met een wrattige huid, alle soorten hebben een bodembewonende levenswijze. De gewone pad (Bufo bufo) is de bekendste soort en heeft het grootste verspreidingsgebied.
Geslacht Bufo
Bufo is een geslacht van kikkers uit de familie padden (Bufonidae). De groep werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door François Alexandre Pierre de Garsault in 1764.
Het geslacht bevatte ooit meer dan 250 soorten, die vrijwel allemaal zijn afgevoerd en ingedeeld bij andere geslachten, zoals Chaunus en Anaxyrus.
Er zijn 17 soorten, inclusief de pas in 2008 ontdekte soort Bufo eichwaldi. Alle soorten komen voor in Europa, Noord-Afrika, het Midden-Oosten en Azië; van Myanmar en Vietnam tot in Japan. Het zijn typische padden; een gedrongen lichaam met een wrattige huid, alle soorten hebben een bodembewonende levenswijze. De gewone pad (Bufo bufo) is de bekendste soort en heeft het grootste verspreidingsgebied.
Bufo – rodzaj płazów bezogonowych z rodziny ropuchowatych.
Tradycyjnie Bufo był niezwykle obszernym rodzajem, dzielonym na kilka podrodzajów; niektórzy autorzy zaliczali do niego aż 254 gatunki[1]. Badania Frosta i współpracowników (2006) wykazały jednak, że rodzaj Bufo obejmujący te wszystkie gatunki nie byłby monofiletyczny; większość tych gatunków autorzy przenieśli do odrębnych rodzajów, pozostawiając w rodzaju Bufo tylko kilkanaście gatunków[2]. Jednak część autorów w dalszym ciągu definiuje Bufo szerzej, zaliczając do tego rodzaju gatunki wykluczone z niego przez Frosta i współpracowników (tak np. Pyron i Wiens, 2011[3]). Do dobrze znanych przedstawicieli tego rodzaju należy ropucha szara występująca na terenie Polski.
W Polsce ich przedstawicielem jest ropucha szara.
Pokrewieństwa gatunków z rodzaju Bufo (w wąskim rozumieniu) według Pyrona i Wiensa (2011)[3]:
Bufo raddei
Bufo verrucosissimus
Bufo bufo
Bufo tuberospinius
Bufo cryptotympanicus
Bufo aspinius
Bufo gargarizans
Bufo bankorensis
Bufo torrenticola
Bufo japonicus
Bufo stejnegeri
Bufo tuberculatus
Bufo tibetanus
Bufo – rodzaj płazów bezogonowych z rodziny ropuchowatych.
Bufo é um género de sapos da família Bufonidae. Este gênero normalmente é responsável pelos casos de intoxicações por bufotoxina.[1]
Abocanhamento ou ingestão de sapos pode causar problemas brandos a graves em cães e gatos. Todos os sapos possuem glândulas em sua pele, com gosto desagradável para animais, podendo estimular efeitos locais como salivação. O sapo-do-rio-colorado e o sapo-marinho são espécies tóxicas. As glândulas parótidas destes animais contem bufotoxinas.
Os sintomas aparecem após poucos minutos do abocanhamento do sapo. O sintoma mais característico seria a irritação seguida da hipersalivação. O surgimento de anormalidades cardíacas sugere a exposição às espécies tóxicas de sapos. Os sinais cardíacos associados seriam cianose, depressão, fraqueza, colapso, edema pulmonar e convulsões. Pode ocorrer emese e diarreia. A morte é comum 30 minutos após a exposição ao mesmo.
Bufo é um género de sapos da família Bufonidae. Este gênero normalmente é responsável pelos casos de intoxicações por bufotoxina.
Bufo este un gen de broaște râioase cu circa 250 de specii răspândite în toate continentele (Europa, Asia, Africa și cele două Americi), afară de Australia, Madagascar, Noua-Guinee și Insulele din Oceanul Pacific. În Europa trăiesc numai 3 specii: Bufo bufo, Bufo calamita și Bufo viridis. În România[1][2][3][4] și Republica Moldova[5] trăiesc broasca râioasă brună (Bufo bufo) și broasca râioasă verde (Bufo viridis).
Au un corp bondoc, greoi, cu picioarele posterioare abia cu puțin mai puternice decât cele anterioare. Masculul este mai mic decât femela și posedă organul lui Bidder. În timpul reproducerii masculul cuprinde femela în regiunea axilară (amplex axilar).
Degetele membrelor anterioare sunt libere, iar cele de la membrele posterioare sunt palmate, fiind legate cu membrane înotătoare interdigitale care nu ajung până la oasele metatarsiene externe. În dosul ochilor au glande parotide bine pronunțate. Pupila ochiului este orizontală. Limba piriformă sau eliptică, întreagă, liberă posterior și proiectilă. Dinții absenți. Timpanul vizibil sau ascuns sub piele. Apofizele transverse ale vertebrei sacrale sunt dilatate moderat sau mult. Urostilul articulat cu doi condili. Omosternul lipsește; sternul cartila¬ginos de cele mai multe ori parțial osificat.
În România[1][2][3][4] și Republica Moldova[5] trăiesc 2 specii:
Bufo este un gen de broaște râioase cu circa 250 de specii răspândite în toate continentele (Europa, Asia, Africa și cele două Americi), afară de Australia, Madagascar, Noua-Guinee și Insulele din Oceanul Pacific. În Europa trăiesc numai 3 specii: Bufo bufo, Bufo calamita și Bufo viridis. În România și Republica Moldova trăiesc broasca râioasă brună (Bufo bufo) și broasca râioasă verde (Bufo viridis).
Bufo[1] är ett släkte av groddjur som beskrevs av Laurenti 1768. Bufo ingår i familjen paddor.[1][2]
Ропуха (Bufo) — рід родини Ропухові, ряду безхвості.
В Україні поширені:
Ропуха (Bufo) — рід родини Ропухові, ряду безхвості.
В Україні поширені:
Ропуха звичайна (В. bufo L.), яку також називають земляна сіра жаба, до 20 см довжина, поширена у лісах, садах і луках у лісах і лісостепових смугах, зрідка у передгір'ях і на північних схилах Кримських гір; Ропуха очеретяна (В. calaimita Laur.) у західних областях України.Chi Cóc (Bufo) là một chi lưỡng cư lớn gồm khoảng 150 loài trong họ Cóc (Bufonidae).
Các loài chi Bufo có chung dáng vẻ bè bè và chân ngắn, làm chúng nhảy không giỏi lắm. Da khô của chúng dày, lắm mụt mấu.
Phía sau mắt, các loài Bufo có một cặp tuyến, đó là tuyến parotoid. Tuyến này giúp phân biệt cóc "thực sự" với lưỡng cư không đuôi khác. Chúng tiết ra một chất độc trắng, mỡ màng giúp chống trả thú ăn thịt. Thường thường, việc cầm một con cóc không nguy hiểm, và, trái với quan niệm dân gian, không gây nổi mụt cóc. Chất độc mà hầu hết loài Bufo có là bufotoxin.
Cóc còn phồng người khi bị đe dọa. Con đực thường nhỏ hơn con cái, và có cơ quan Bidder, một buồng trứng ngừng phát triển. Con đực trưởng thành ở nhiều loài có họng sậm màu.[1]
|hdl=
(trợ giúp)
Chi Cóc (Bufo) là một chi lưỡng cư lớn gồm khoảng 150 loài trong họ Cóc (Bufonidae).
У жаб плотное телосложение и короткие лапы, что делает их относительно плохими прыгунами. Морда короткая, зрачки горизонтальные, паротиды хорошо развиты. Зубы на челюстях отсутствуют. Наблюдается половой диморфизм: самцы обычно меньше самок и обладают так называемым органом Биддера — рудиментарными яичниками. Кожа сухая, толстая и покрыта бородавками.
Живут преимущественно на земле и активны в сумеречное и ночное время, прячась в течение дня. Встречаются виды, которые на протяжении всей жизни обитают вблизи одного и того же водоёма, а также виды, которые ведут «кочевой» образ жизни. У самцов последних нередко имеются большие горловые мешки, с помощью которых самцы призывают самок на больших расстояниях. При угрозе жабы могут раздувать тело.
Это яйцекладущие земноводные. В брачный период у самцов развиваются брачные мозоли. Спаривание происходит посредством амплексуса. Икра откладывается в воду и имеет форму длинных тонких шнуров.
Это космополитический род, способный жить в неблагоприятных условиях и встречающийся во всём мире, за исключением Арктики и Антарктики, Мадагаскара, Австралии (за исключением интродуцированной жабы-аги), а также Новой Гвинеи и Океании.
Паротиды и бородавки большинства, если не всех, жаб выделяют ядовитый секрет, защищающий их от естественных врагов и кожных паразитов. Яд содержит алкалоид буфотенин, являющийся галлюциногеном. Через кожу человека, при отсутствии ран и порезов, яд не проникает, но после контакта с жабами обязательно мыть руки.
На ноябрь 2018 года в род включают 17 видов[2]:
У жаб плотное телосложение и короткие лапы, что делает их относительно плохими прыгунами. Морда короткая, зрачки горизонтальные, паротиды хорошо развиты. Зубы на челюстях отсутствуют. Наблюдается половой диморфизм: самцы обычно меньше самок и обладают так называемым органом Биддера — рудиментарными яичниками. Кожа сухая, толстая и покрыта бородавками.
蟾蜍屬(學名:Bufo),種類眾多,大約250多種。目前中國共發現2屬12種,蟾蜍屬的物種主要在陸地生活。為卵生。
耳後上方有兩個橢圓形凸起的腺體,會分泌白色漿液,採集後叫蟾酥,是名貴的中藥材,功能有解毒、消腫、止痛等功效。蟾酥具有其他藥物中不可替代的強心、利尿、抗癌、麻醉、抗輻射、增加白血球等的作用。
ヒキガエル属(ヒキガエルぞく、Bufo)は、無尾目ヒキガエル科に分類される属。
以前はヒキガエル科の多くの構成種を含んでいたが、分子系統解析の結果から細分化され主にユーラシア地区に分布する種のみで構成される[2]。
以下の分類はAmphibian Species of the World 6.0(2017)およびAmphibiaWeb(2017)、和名は松井(2007)、英名はAmphibiaWeb(2017)に従う[1][3][4]。
繁殖様式は卵生。主に止水で産卵するが、ナガレヒキガエルのように渓流で産卵する種もいて、中華人民共和国南部から東南アジア産の渓流産卵する種を別属とする説もある[2]。