Microtus duodecimcostatus (Selys-Longchamps 1839)

El topín mediterraneu (Microtus duodecimcostatus) ye una especie de royedor miomorfu de la familia Cricetidae.

Taxonomía

Enantes integrábase, xuntu con otres especies del xéneru Microtus, nel xéneru Pitymys (consideráu anguaño como subxéneru). Esta distinción basar en razones bioxeográficas, al evolucionar a partir d'especies qu'ocupaben árees meridionales de Eurasia y Norteamérica, mientres el restu de les especies de Microtus tienen un orixe más boreal.

Carauterístiques

Ye un arvicolino de pequeñu tamañu, anque daqué más robustu que'l topín lusitanu (Microtus lusitanicus). Tien habitos soterraños, que se faen patentes, nel amenorgamientu de los güeyos, les oreyes y na presencia de pelos curtios y flexibles. La pelame ye d'un tonu pardu amarellentáu, anque varia según la área de distribución, ye carauterísticu d'esta especie l'apaición nos lladrales d'una banda ocre bien marcada que fai evidente la separación ente l'envés y el banduyu.

Distribución

Ye una especie típicamente ibérica, anque tamién apaez n'árees del sureste de Francia. Ocupa la mayor parte de la Península, sacante la porción noroccidental, gran parte de la Cornisa Cantábrica y delles árees del Pirinéu Oriental. La so distribución y la de Microtus lusitanicus asolapar nuna amplia banda dende Zamora hasta'l norte de Navarra.

Hábitat

Ye una especie d'espacios abiertos y con influencia mediterránea, tanto naturales como agrícoles, condicionáu a la esistencia de suelos estables, húmedos, fáciles d'escavar y con abondosa cobertoria yerbácea. Alcontrar dende'l nivel del mar hasta los 3.000 metros de altitú en Sierra Nevada.

Anque nun esperimenta esplosiones demografícas periódiques, puede algamar densidaes bien altes en condiciones favorables.

Depredación

Los sos vezos soterraños constitúin una estratexa defensiva abondo eficaz, anque ye una de les preses más habituales de la curuxa común (Tyto alba), que prinda sobremanera exemplares xuveniles y subadultos en dispersión.

Referencies

• (en) Microtus (Terricola) duodecimcostatus, en Wilson, D. Y. & Reeder, D. M. (editors). 2005. Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed). Vistu'l 23 de xunetu de 2009.
• (ye) Microtus duodecimcostatus nel Atles de la biodiversidá del Ministeriu de Mediu Ambiente (MMA). Archivu en pdf.

• Amori, G. 1996. Microtus duodecimcostatus. 2006 IUCN Red List of Threatened Species. Consultáu'l 18 febreru 2011.

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Microtus duodecimcostatus .

Muenn ar c'hreisteiz (Microtus duodecimcostatus) a zo ur c'hrigner bihan hag a vev e Portugal, Spagn ha Bro-C'hall.

Rummatadur

Muenn ar c'hreisteiz a c'hell bezañ renket ivez er c'herentiad Muridae.

El talpó comú (Microtus duodecimcostatus) és una espècie de rosegador que es troba a la península Ibèrica i França.

Descripció

És un talpó de potes curtes i orelles molt petites que queden amagades entre els pèls del cap. La cua és curta: fa, a tot estirar, 1/3 de la longitud del cap més el cos. Tot i que mena una vida totalment subterrània i cavadora, les seves extremitats no presenten adaptacions especials per a excavar, llevat de les ungles de les mans, més llargues i robustes que les dels peus.

El pelatge és bru grisós pel dors, més groguenc pels flancs i encara més clar amb tonalitats grises pel ventre. La cua presenta un color força clar, tirant a crema, tant per la part superior com per la inferior.

Dimensions corporals: cap + cos= 9 - 11 cm; cua = 2 - 3,5 cm

Pes: 19 - 32 g.

Hàbitat

Espais oberts, preferentment camps de conreu -d'alfals, de naps, de remolatxes, de fruiters (pomeres, pereres), etc.-, on pot arribar a causar veritables estralls. També se'l pot trobar en hàbitats curiosos, com per exemple als talussos i als parterres separadors de les autopistes, on s'ha fet localment molt abundant.

Costums

Colonial i fonamentalment diürn, és el més subterrani de tots els talpons. Totes les activitats les realitza a sota terra, en unes galeries llargues i tortuoses que ell mateix excava. Allà cerca aliment (arrels, bulbs, tubercles), reposa, s'aparella, cria, etc. Solament surt a la superfície per iniciar l'excavació d'una nova galeria o per cercar menjar que no troba sota el sòl, com per exemple fruits caiguts dels arbres.

Rastre

La terra que treu de les galeries l'acumula a la superfície en uns pilonets semblants als de la rata talpera, però de mida més petita i amb la terra més engrunada.

Sinònims

• centralis, Miller, 1908
• flavescens, Cabrera, 1924
• fuscus, Miller, 1908
• ibericus, 'Gerbe, 1854
• pascuus, Miller, 1911
• provincialis, Miller, 1909
• regulus, Miller, 1909

Espècies semblants

Els altres talpons de tons marronosos tenen la cua bicolor, més fosca per sobre que per sota.

Bibliografia

• Vigo, Marta: Guia dels mamífers terrestres de Catalunya. Enciclopèdia Catalana, col·lecció Pòrtic Natura, núm. 18. Barcelona, maig del 2002. ISBN 84-7306-680-4, planes 166-167.

Referències

• Fordham et al. (2006). Microtus duodecimcostatus. Llista Vermella de la UICN, Unió Internacional per a la Conservació de la Natura, 2006. Consultat el 14 desembre 2007 (en anglès).

Die Mittelmeer-Kleinwühlmaus (Microtus duodecimcostatus) ist eine Art aus der Gattung der Feldmäuse, die im Jahr 1839 von Sélys-Longchamps wissenschaftlich erstbeschrieben wurde.

Merkmale

Die Art erreicht eine Kopf-Rumpf-Länge von 80 bis 111 Millimeter und ein Gewicht von 19 bis 32 Gramm. Die Schwanzlänge liegt zwischen 23 und 35 Millimeter. Die Hinterfußlänge beträgt 15 bis 19 Millimeter, die Ohrlänge 7 bis 10 Millimeter und die Condylobasallänge 20,8 bis 25,5 Millimeter. Die Mittelmeer-Kleinwühlmaus ist geringfügig größer und kräftiger als Microtus subterraneus. Ihr Fell ist samtig und dicht. Auf der Oberseite ist es heller und gelblicher, während es auf der Unterseite silbergrau ist. Der Schwanz ist einfarbig grau. Es ist ein Fall eines vollständig albinotischen Exemplars aus einer natürlichen Population bekannt. Die kleinen Ohren sind teilweise durch die Haare verdeckt. Der Molar M³ weist auf der Innenseite drei Falten auf. Auf der Außenseite sind die drei Falten unterschiedlich groß, die beiden äußeren sind länger als die innere.

Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 62. NF = 76-82.

Vorkommen

Die Mittelmeer-Kleinwühlmaus kommt in offenen Lebensräumen vor, deren Boden tiefgründig und weich genug für die Grabtätigkeit ist. Sie besiedelt auch stark anthropogen geprägte Lebensräume wie Garrigue, Gärten und Äcker. Die Art hält verglichen mit anderen Wühlmäusen hohe Temperaturen und Trockenheit besser aus. Sie kommt ab Meereshöhe vor und ist in der Sierra Nevada bis in eine Höhe von 2250 Meter anzutreffen. Ihr Verbreitungsgebiet umfasst den Süden Frankreichs und fast die gesamte Iberische Halbinsel, sie fehlt nur in deren Nordwesten.

Lebensweise

Die Mittelmeer-Kleinwühlmaus ist sehr wühlfreudig und in ihrem Verbreitungsgebiet die Wühlmausart, die am weitestgehendsten unterirdisch lebt. Die Art ist hauptsächlich nacht- und dämmerungsaktiv, manchmal aber auch tagsüber. Ihre Nahrung besteht aus Gräsern und anderen krautigen Pflanzen, manchmal auch aus Rinde und Früchten.

Bestand und Gefährdung

Die Alpen-Kleinwühlmaus ist häufig und wird in Teilen ihres Verbreitungsgebietes als Schädling in der Landwirtschaft betrachtet, insbesondere in Obstanbaugebieten. Der Bestand gilt als stabil. Die Art wird daher von der IUCN als ungefährdet („least concern“) eingestuft.

Belege

• Stéphane Aulagnier, Patrick Haffner, Anthony J. Mitchell-Jones, François Moutou, Jan Zima: Die Säugetiere Europas, Nordafrikas und Vorderasiens. Der Bestimmungsführer. Haupt, Bern u. a. 2009, ISBN 978-3-258-07506-8.
• Microtus duodecimcostatus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2011. Eingestellt von: Aulagnier, S. & Palomo, L.J., 2008. Abgerufen am 15. August 2011.

Weblinks

– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien

De Provânsaalske wrotmûs (Latynske namme: Microtus duodecimcostatus) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae), de ûnderfamylje fan 'e wrotmûzen (Arvicolinae), it skaai fan 'e fjildmûzen (Microtus) en it ûnderskaai fan 'e ûndergrûnske wrotmûzen fan de Alde Wrâld (Terricola). Dizze soarte komt foar yn súdlik Frankryk en op it Ibearysk Skiereilân.

It ferspriedingsgebiet fan 'e Provânsaalske wrotmûs.

Fersprieding

De Provânsaalske wrotmûs komt foar yn 'e Provâns, yn súdeastlik Frankryk, dêr't er nei ferneamd is, mar ek yn it oanswettende diel fan noardwestlik Itaalje, de súdwestlike Alpen en yn it súdwesten fan Frankryk hast oan Bordeaux ta, al ûntbrekt er yn 'e Gaskonje en Frânsk Baskelân. Fierders libbet er yn 'e Pyreneeën (Andorra ynbegrepen) en op hast it hiele Ibearyske Skiereilân, útsein de woastinige midden en it noardwesten (noardlik Portegal, Kastylje en Leön, Galysje en Astuerje).

Uterlike skaaimerken

De Provânsaalske wrotmûs hat trochinoar in kop-romplingte fan 9-10⅔ sm, mei in sturtlingte fan 2-4½ sm en in gewicht fan likernôch 28 g. Hy hat in breedeftige kop, lytse earen en middelgrutte eagen. De pels is sêft en ticht, op 'e rêch gielich griisbrún en op 'e bealch wat bleker. Jongere eksimplaren binne gauris wat grizer.

Biotoop

Provânsaalske wrotmûzen libje almeast yn leechlân dêr't de grûn net rotsich mar ierdich is. Dêrby jouwe se de foarkar oan greidlân, braaklizzend terrein, wyngerds en hôven. Lykwols komme se ek yn berchtmen as de Alpen en de Pyreneeën foar, dêr't se oant op 2.250 m oantroffen binne.

Hâlden en dragen

De Provânsaalske wrotmûs is benammen oerdeis aktyf. Hy graaft in grut netwurk fan ûndjippe tunnels, wêrby't er by de yngongen "mollebulten" opsmyt. Syn fretten bestiet út gerzen, klaver, alfalfa, woartels en lânbougewaaksen lykas nôt, en dêr leit er yn romten yn syn hoale foarrieden foar de winter fan oan. De Provânsaalske wrotmûs kin him it hiele jier rûn fuortplantsje, wêrby't it wyfke nei in draachtiid fan sa'n 20 dagen in nêst fan op syn heechsten 8 jongen smyt. De populaasjetichtheid kin wol 600 bisten de ha bedrage, mar Provânsaalske wrotmûzen meitsje gjin grutte populaasjeskommelings troch sa't guon oare soarten wrotmûzen (lykas de fjildmûs) dy kenne. De libbensferwachting fan Provânsaalske wrotmûzen bedraacht yn trochsneed 2 jier, mar by ien ûndersyk waarden twa ûnderskate mantsjes op 'e nij fongen 2 jier en 9 moannen nei't se foar it earst fongen en wer loslitten wiene. Dat wiist op in maksimale libbensferwachting yn it wyld fan om ende by de 3 jier, wat de de langste is fan alle wrotmûzesoarten.

Status

De Provânsaalske wrotmûs hat de IUCN-status fan "net bedrige", om't de populaasje stabyl is en it bist yn syn ferspriedingsgebiet noch rûnom foarkomt. Yn jierren dat de populaasjetichtheid heger is as normaal, kinne Provânsaalske wrotmûzen frijwat skea tabringe oan lânbougewaaksen. De grutste bedriging foar de soarte is dan ek it gebrûk fan pestisiden troch boeren.

The Mediterranean pine vole (Microtus duodecimcostatus) is a species of rodent in the family Cricetidae.^[2] It is found in France, Andorra, Portugal, and Spain where it lives in a network of shallow tunnels.

Description

The Mediterranean pine vole has a head and body length of 3.5 to 4.25 inches (89 to 108 mm) and a short tail measuring 0.75 to 1.75 inches (19 to 44 mm). It weighs approximately 1 ounce (28 g). The head is broad, the ears small and the eyes medium-sized. The fur is soft and dense, the upperparts being yellowish grey-brown and the underparts somewhat paler. Young animals are rather more grey.^[3]

Distribution and habitat

Distribution map

The Mediterranean pine vole is endemic to the greater Iberian Peninsula. Its range extends from southern France through Andorra, Portugal, and Spain, except for the northwestern corner of Spain, at altitudes of up to 2,250 metres (7,380 ft). It is widespread throughout its range and in some parts is common, with four hundred to six hundred animals per hectare having been recorded.^[1] It does not experience wide population swings as does the woodland vole (Microtus pinetorum).^[4] This species is mostly found in lowland areas where the soil is deep and light. It is found in clover-rich pasture, meadows, fallow land^[3] and orchards. In years in which it is plentiful it can be an agricultural pest.^[1]

Behaviour

The Mediterranean pine vole is mainly diurnal. It makes an extensive network of shallow tunnels, throwing up small piles of earth as it excavates. It feeds on grasses, clover, alfalfa, roots and crop plants and it stores food in its burrow for the winter. Breeding seems to take place at any time of year. A chamber is prepared deep in the burrow system and lined with dried vegetation. In this a litter of up to eight young are born after a gestation period of about twenty days.^[3] Life expectancy is about two years with two males in a study being recaptured 33 months after their original capture. These are believed to be the longest individual lifespans of voles ever recorded.^[4]

Status

In its Red Book of Endangered Species, the IUCN list the Mediterranean pine vole as being of "Least Concern". This is because it is a common species and the population is fairly stable. The main threat comes from the use by farmers of pest control measures which may cause severe setbacks to local populations.^[1]

References

El topillo mediterráneo (Microtus duodecimcostatus) es una especie de roedor miomorfo de la familia Cricetidae.

Taxonomía

Anteriormente se integraba, junto con otras especies del género Microtus, en el género Pitymys (considerado actualmente como subgénero). Esta distinción se basaba en razones biogeográficas, al haber evolucionado a partir de especies que ocupaban áreas meridionales de Eurasia y Norteamérica, mientras el resto de las especies de Microtus tienen un origen más boreal.

Características

Es un arvicolino de pequeño tamaño, aunque algo más robusto que el topillo lusitano (Microtus lusitanicus). Tiene hábitos subterráneos, que se hacen patentes, en la reducción de los ojos, las orejas y en la presencia de pelos cortos y flexibles. El pelaje es de un tono pardo amarillento, aunque varía según el área de distribución, es característico de esta especie la aparición en los flancos de una banda ocre muy marcada que hace evidente la separación entre el dorso y el vientre.

Distribución

Es una especie típicamente ibérica, aunque también aparece en áreas del sureste de Francia. Ocupa la mayor parte de la Península, excepto la porción noroccidental, gran parte de la Cornisa Cantábrica y algunas áreas del Pirineo Oriental. Su distribución y la de Microtus lusitanicus se solapan en una amplia banda desde Zamora hasta el norte de Navarra.

Hábitat

Es una especie de espacios abiertos y con influencia mediterránea, tanto naturales como agrícolas, condicionado a la existencia de suelos estables, húmedos, fáciles de excavar y con abundante cobertura herbácea. Se localiza desde el nivel del mar hasta los 3.000 metros de altitud en Sierra Nevada.

Aunque no experimenta explosiones demografícas periódicas, puede alcanzar densidades muy altas en condiciones favorables.

Depredación

Sus hábitos subterráneos constituyen una estrategia defensiva bastante eficaz, aunque es una de las presas más habituales de la lechuza común (Tyto alba), que captura sobre todo ejemplares juveniles y subadultos en dispersión.

Referencias

• (es) Microtus duodecimcostatus en el Atlas de la biodiversidad del Ministerio de Medio Ambiente (MMA). Archivo en pdf.

• Amori, G. 1996. Microtus duodecimcostatus. 2006 IUCN Red List of Threatened Species. Consultado el 18 de febrero de 2011.

Lursagu mediterraneoa (Microtus duodecimcostatus) cricetidae familiako karraskaria da, Iberiar penintsulan eta hegoaldeko Frantzian bizi dena^[1].

Lur azpian bizi denez, harrapatzea zaila egiten zaie bere harrapariei (batez ere hontz zuriari). Duela gutxi arte beste zenbait Microtus-ekin batera, espezie hau Pitymys generoan sartzen zen. Beste genero batean kokatzeko arrazoiak espezie hauen lurrazpiko bizimodua eta banaketa geografikoa izan ziren. Izan ere, Eurasia eta Ipar Amerikako hegoaldeko espezieetan dute jatorria eta gainontzeko Microtus-ak iparralderagoko espezieetan. Jatorri hau gaur egungo banaketan islatzen den arren, ez da genero desberdinetan bereizteko nahikoa.

Deskribapena

Tamaina txikiko lursagua da, bataz besteko pisua 19.0-32.0 g da. Buru eta gorputzaren artean 80.0-110.0 mm izaten du eta isatsa kolore gris homogeneokoa da 23.0-35.0 mm neurtzen dituelarik. Hankak 14.5-18.5 mm-koak ditu eta belarriak 7.5-10.0 mm artean. Begien eta belarrien tamainaren murrizpenak eta ile txiki eta malguen agerpenak espezie honen lurrazpiko bizimoduaren isla argia dira. Ilajearen kolorea horizta eta arrea izaten da, nahiz eta tonu argi eta ilunak banaketa geografikoaren arabera aldatzen diren. Gorputzaren bi aldeetan lerro argiago bat agertzen da espezie honetan, alde dortsala eta bentrala argi bereizten dituena. Goiko intzisiboak irtenagoak dauzka, premaxilarraren tamaina ere handiagoa baita eta ondorioz, diastemak ere bai. Bi ugatz inginal ditu eta hortz formula

da.

Zazpi lursagu-mediterrarear subespezie deskribatu dira, gorputzaren tamaina eta intzisiboen inklinazioaren arabera:

• Microtus duodecimcostatus duodecimcostatus
• Microtus duodecimcostatus provincialis
• Microtus duodecimcostatus ibericus
• Microtus duodecimcostatus centralis
• Microtus duodecimcostatus regulus
• Microtus duodecimcostatus pascuus eta
• Microtus duodecimcostatus flavescens.

Banaketa

Espeziea Iberiar penintsulan eta Frantzia hego-ekialdean hedaturik dago^[2]. Penintsulako eremu gehienetan aurkitu daiteke, ipar-mendebaldeko zonaldean, Kantaurialde ia denean eta ekialdeko Pirinioetako eremu batzuetan izan ezik. Espezie honen banaketa eta M. lusitanicusena gainjarri egiten dira Nafarroa Garaiko iparraldean, Araban, Gipuzkoako hegoaldean, Errioxako ekialdean eta Gaztela eta Leon ia guztian.

Habitata

Eremu ireki eta mediterraneo kutsukoetan aurkitzen da, bai natura bai nekazaritza guneetan. Espezi honek lurzoru egonkor, heze eta landaredi belarkara askokoa behar du, indusketarako egokienak direnak. Itsas mailatik 3000 m-ko altuerara (Sierra Nevada) arte aurkitzen da.^[3]

Elikadura

Dietaren % 90 geofitoek osatzen dute: espezie desberdin askoren, erraboilek, tuberkuluek eta sustraiek. Zurtoin eta fruituak ere gehitu ditzake dietara, eta baita zuhaitzen azala ere, enborraren oinaldea biluzik utziz.

Ugalketa eta ontogenia

Ugal garaia aldakorra da. Katalunian, Frantzia hegoaldean bezala, emea eta arrak aktibo dira urte guztian zehar, neguan dutelarik minimoa^[4]. Hala ere, penintsularen hegoaldean, ugalketa minimoa udarara izango da, garai horretako baldintza gogorren ondorioz. Ernaldiak 24 egun irauten ditu, kumeak biluzik eta itsu erditzen dira eta 2-3 g inguru pisatzen dute. Hamabost egunera helduen antza hartzen dute. Kumaldi bakoitzean 1-5 lursagu izaten dituzte, nahiz eta eremu bakoitzeko kopurua aldakorra izan, 2.5 (Pirinioetan); 2.7 (Katalunian); 3.0 (Penintsulako ipar-ekialdean) eta 2.0 (Penintsulako hegoaldean). Espezie honek biziraupen altua du, arrak 33 hilabete arte eta emeak 27 hilabete arte bizitzera hel baitaitezke ^[5].

Bizimodua

Espezie honen demografiaren aldakortasunean ez da periodikotasunik ikusi, baina baldintzak faboragarriak direnean dentsitate altuak izan ditzakete. Frantziako hegoaldean 100 eta 400 ale/ha deskribatu da. Sevillako probintzian aldiz, urteko dentsitatea 390 ale/ha da eta balio puntualak 900 ale/ha izatera ere iritsi izan dira.

Espezie honek intzisibo eta aurreko soinadarren bidez induskatzen du. Lurra atzerantz bultzako du atzeko soinadarren laguntzaz eta ondoren buruarekin kanporatuko du, zuloaren irteeran lur mendixkak sortuz. Galerien sakonera aldakorra da, 10 eta 50 cm artean, eta metro bateraino handitzen du uda partean, lurzoruko hezetasunaren bila. Galeriak oso adarkatuak dira, oro har, habi bakarrekoak eta elikagaiak metatzeko gelaxka batzuekin^[6]. Nahiz eta orokorrean lurrazpian bizi, gaualdean lurrazalera ateratzen dira. Kolonietan bizi den espezie monogamoa da eta orokorki endogamia-tasa altua izaten dute. Izan ere, koloniak ale gutxikoak dira, (3.1 ale penintsulako hegoaldean) helduak gehienbat.

Espezieen arteko elkarrekintzak

Lurrazpiko bizitza predazioaren aurkako estrategia nahiko eraginkorra da, beraz, lurrazalera irteten direnean bakarrik harrapatzen dituzte. Hala ere, hontz zuriaren (Tyto alba) harrapakin ohikoetako bat da, batez ere gazteak harrapatzen dituelarik^[7]. Beste zenbait hegazti harrapariren eta karniboro txiki eta ertainen harrapakina ere bada.

Antzeko espeziea Microtus lusitanicus du. Orokorrean Microtus duodecimcostatus Microtus lustanicus baino zertxobait sendoagoa da. Premaxilarra irtenagoa du M. duocecimcostatusek, beraz, mutur luzeagoa izango du. Gainera, M. lusitanicusen isatsa kolore bikoa izango da, argiagoa alde dortsalean eta ilunagoa bentralean, eta M. duodecimcostatusena aldiz guztiz grisa da.

Erreferentziak

Välimerentunnelimyyrä (Microtus duodecimcostatus) on sukuun Microtus kuuluva laji. Turkki on tiheä ja hyvin pehmeä ja väriltään se on yleensä keltaisen sävyinen.^[3] Sitä esiintyy läntisen Välimeren rannikon seudulla. Se elää avoimessa maastossa jakorkeimmillaan sitä on havaittu 2250 metrin korkeudessa. Se kaivaa maanalaisia tunneleita.^[4]

Lähteet

Aiheesta muualla

• http://www.nrcresearcpress.com/doi/abs/10.1139/z95-179#VZkq0kantLBs ^{[vanhentunut linkki]}
• http://journal.cambridge.org/action/display/Abstract?fromPage=online&aid=71649 ^{[vanhentunut linkki]}

Microtus duodecimcostatus

Le Campagnol provençal (Microtus duodecimcostatus) est une espèce de rongeur de la famille des Cricétidés. Ce campagnol peut se mettre à pulluler périodiquement, occasionnant de gros dégâts aux cultures.

Répartition et habitat

Carte de répartition du Campagnol provençal

Il vit en France, à Andorre, en Espagne et au Portugal^[1].

A trilladeira mediterránea (Microtus duodecimcostatus) é unha especie de roedor miomorfo da familia Cricetidae.

Taxonomía

Anteriormente integrábase, canda outras especies do xénero Microtus, no xénero Pitymys (considerado actualmente como subxénero). Esta distinción baseábase en razóns bioxeográficas, ao ter evolucionado a partir de especies que ocupaban áreas meridionais de Eurasia e Norteamérica, mentres o resto das especies de Microtus teñen unha orixe máis boreal.

Características

É un arvicolino de pequeno tamaño, aínda que algo máis robusto que a corta dos prados (Microtus lusitanicus). Ten hábitos subterráneos, que se fan patentes, na redución dos ollos, as orellas e na presenza de pelos curtos e flexibles. A pelaxe é dun ton pardo amarelento, aínda que varía segundo a área de distribución; é característico desta especie a aparición nos flancos dunha banda ocre moi marcada que fai evidente a separación entre o dorso e o ventre.

Distribución

É unha especie tipicamente ibérica, aínda que tamén aparece en áreas do sueste de Francia. Ocupa a maior parte da Península Ibérica, excepto a porción noroccidental, grande parte da Cornixa Cantábrica e algunhas áreas do Pireneo Oriental. A súa distribución e a de Microtus lusitanicus solápanse nunha ampla área desde Zamora até o norte de Navarra.

Hábitat

É unha especie de espazos abertos e con influencia mediterránea, tanto naturais como agrícolas, condicionado á existencia de solos estables, húmidos, fáciles de escavar e con abundante cobertura herbácea. Localízase desde o nivel do mar até os 3.000 metros de altitude en Serra Nevada.

Aínda que non experimenta explosións demografícas periódicas, pode alcanzar densidades moi altas en condicións favorables.

Depredación

Os seus hábitos subterráneos constitúen unha estratexia defensiva bastante eficaz, aínda que é unha das presas máis habituais da curuxa común (Tyto alba), que captura sobre todo exemplares xuvenís e subadultos en dispersión.

Véxase tamén

De Provençaalse woelmuis (Microtus duodecimcostatus) is een woelmuis, behorende tot de ondergrondse woelmuizen. De Provençaalse woelmuis komt enkel voor in Zuidwest-Europa.

De Provençaalse woelmuis heeft een dichte, fluwelen vacht die rossig tot geelbruin van kleur is aan de rugzijde, en zilvergrijs tot donkerroodachtig grijs van kleur aan de buikzijde. De oren zijn klein en gedeeltelijk in de vacht verborgen. Ook de ogen zijn vrij klein. Hij wordt 85 tot 107 millimeter lang en 14 tot 28 gram zwaar. De staart is 19 tot 35 millimeter lang.

Het is een nacht- en schemeringsdier, die leeft in ondergrondse gangen. Hij eet voornamelijk peulvruchten en grassen. De Provençaalse woelmuis krijgt één tot vijf jongen per worp. Belangrijke vijanden zijn onder andere de kerkuil en de vos.

De Provençaalse woelmuis komt voornamelijk op het Iberisch Schiereiland voor (met uitzondering van het noorden), en in Frankrijk langs de Middellandse Zeekust.

Nornik śródziemnomorski^[3] (Microtus duodecimcostatus) – gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych, występujący w Europie Zachodniej^[2][4].

Klasyfikacja

Gatunek ten opisał naukowo w 1839 roku Edmond de Sélys Longchamps, jako Arvicola duodecimcostatus^[4][5]. Miejsce typowe to Montpellier we Francji. Należy do podrodzaju Terricola, do podgrupy spokrewnionych gatunków^[4].

Występowanie i biologia

Nornik śródziemnomorski występuje na Półwyspie Iberyjskim (z wyjątkiem północno-zachodniej części), w Hiszpanii, Portugalii i Andorze, oraz na południu Francji. Jest on spotykany od poziomu morza do 2250 m n.p.m.^[2] W osadach jaskiniowych o wieku górnopaleolityczno–neolitycznym w środkowej Portugalii występują szczątki tych gryzoni i pokrewnych norników luzytańskich; tylko drugi gatunek żyje obecnie na tych terenach. To wskazuje, że dawniej zasięg nornika śródziemnomorskiego był większy niż obecnie^[4].

Nornik śródziemnomorski występuje na terenach otwartych z dość grubą warstwą luźnej gleby, w której może kopać swoje nory. Jest spotykany na polach, pastwiskach i w sadach, a także na terenach porośniętych krzewami^[2]. Gryzoń ten jest dobrym pływakiem, co częściowo tłumaczy jego obecność na terenach rozdzielonych przez duże rzeki, stanowiące bariery dla innych małych ssaków^[4].

W południowo-zachodniej Hiszpanii występują w naturze osobniki całkowicie albinotyczne^[4].

Populacja

Zasięg występowania nornika śródziemnomorskiego jest duży, jego liczebność jest stabilna. Zagęszczenie populacji może być duże, rekordowo stwierdzono występowanie nawet 400–600 gryzoni na hektar. Jest on uznawany za szkodnika. Tępienie tych gryzoni może prowadzić do lokalnych spadków populacji, ale nie ma dowodów na ogólne zmniejszanie się jego liczebności. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje nornika śródziemnomorskiego za gatunek najmniejszej troski^[2].

Przypisy

O Microtus duodecimcostatus , também chamado rato-toupeira^[1] ou rato-cego-mediterrânico^[2], é uma espécie de roedor da família Cricetidae.^[3]

Descrição

O rato-toupeira é um roedor de corpo cilindriforme e cabeça pouco diferenciada do resto do corpo, de formato oblongo.^[4] Tem uma pelagem de cor castanho-clara sobre o dorso e acinzentada ou mesmo esbranquiçada no ventre.^[5] Distingue-se pelos seus olhos pequenos e pelas suas orelhas, também de reduzidas dimensões, dissimuladas junto ao pêlo da cabeça. ^[6]

É uma espécie particularmente pequena, medindo entre oito e onze centímetros, sem contar com a cauda que, por si só, mede entre dois a três centímetros e meio.^[7]

Distribuição

Pode ser encontrada a Norte da orla Ocidental do Mediterrâneo, em países como França, Portugal e Espanha.^[8]

Portugal

Mapa do Atlas de Mamíferos de Portugal, 2ª edição (2019)

É uma espécie endémica comum, medrando principalmente pelas regiões a sul do Tejo da Beira Interior, do Alentejo (principalmente o interior) e o Algarve. ^[3][4]

Dada a presença desta espécie em Espanha, em regiões limítrofes ao leito do Douro, conjectura-se que possa haver povoações desta espécie em Portugal, em territórios mais a Norte do Tejo.^[6]

Habitat

É uma espécie fossorícola, ou seja, que vive em tuneis e galerias foçadas na terra. ^[3]

Dessarte, privilegia os descampados e espaços abertos em geral, de terrenos húmidos e consistentes, que lhes dêem ansa para poderem escavar as suas madrigueiras e cunículos, e onde predominem plantas herbáceas, sejam elas cultivares ou espécies bravias, que lhes ofereçam nutrição e resguardo.^[6][5] Por conseguinte, tanto podem habitar charnecas e ermos, como courelas agricultadas.^[8]

As galerias dos ratos-toupeira são muito organizadas, departindo-se em câmaras que servem de despensa, onde arrecadam os alimentos; galerias, por onde circulam em segurança sem ter de atonar à superfície; e até madrigueiras, onde as fêmeas podem dar à luz e cuidar das crias.^[9]

Reprodução

Os ratos-toupeira conseguem reproduzir-se todo o ano, especialmente se tiver sido um ano particularmente pluvioso, porquanto isso promove a abundância de alimento e a facilidade em escavar o solo.^[9] Cada fêmea costuma parir entre 2 a 3 crias, por ninhada. A gestação tarda 24 dias. Os jovens ratos-toupeira adquirem a maturidade sexual ao fim de poucos meses de vida, sendo certo que esta espécie tem uma esperança de vida que raramente ultrapassa os dois anos em estado selvagem.^[9]

Relações de simpatria

Existe em relação de simpatria com o Microtus lusitanicus, nas regiões mais setentrionais da sua distribuição em Portugal, havendo por conseguinte convergência dos espaços vitais de ambas as espécies.^[3][4]

Dieta

O rato-toupeira é herbívoro, pelo que se alimenta mormente de raízes, rizomas e quejandos, podendo, em todo o caso, também se alimentar de bagas, aquénios e pequenos frutos.^[4]

Referências

• (em inglês) Amori, G. 1996. Microtus duodecimcostatus. 2006 IUCN Red List of Threatened Species. Dados de 9 de Julho de 2007.
• Instituto da Conservação da Natureza e da Biodiversidade

Microtus duodecimcostatus är en däggdjursart som beskrevs av Edmond de Sélys Longchamps 1839.^[2] Den ingår i släktet åkersorkar, och familjen hamsterartade gnagare.^[3][4] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.^[1] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.^[3] Det svenska trivialnamnet Provencegransork förekommer för arten.^[5]

Beskrivning

Arten har tät och silkeslen päls som är gulbrun på ovansidan, gradvis övergående till ljust silvergrå på undersidan (helt vit färg förekommer). Öronen är små och delvis dolda i pälsen. Längden från nosspets till svansrot är 8 till 11 cm, medan svanslängden är 2 till 3,5 cm. Vikten varierar mellan 14 och 28 g.^[6]

Utbredning

Denna sork förekommer på Iberiska halvön samt i södra Frankrike.^[1]

Ekologi

Microtus duodecimcostatus vistas i låglandet och i bergstrakter upp till 2 250 meter över havet. Den lever i öppen terräng med löst och relativt djupt jordtäcke. Arten har anpassat sig till olika kulturlandskap som betesmark, odlingsmark eller trädgårdar, och förekommer även i buskskog. Bona grävs ut i jorden.^[1]

Arten är nattaktiv och en skicklig grävare och simmare. Den lever främst av gräs och örter, men kan även äta trädbark.^[6]

Sorken är ibland föremål för utrotningskampanjer, men populationen är stabil och IUCN klassificerar den som livskraftig ("LC").^[1]

Källor

1. ^ [a b c d e] Aulagnier, S. 2016 Microtus duodecimcostatus, Mediterranean Pine Vole . Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2018.1. Läst 16 november 2018.
2. ^ [a b c] Wilson, Don E., and DeeAnn M. Reeder, eds. (2005) , Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference, 3rd ed., Microtus duodecimcostatus
3. ^ [a b] Roskov Y., Abucay L., Orrell T., Nicolson D., Bailly N., Kirk P.M., Bourgoin T., DeWalt R.E., Decock W., De Wever A., Nieukerken E. van, Zarucchi J., Penev L. (red.) (2018). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2018 Annual Checklist.”. Species 2000: Naturalis, Leiden, Nederländerna. http://www.catalogueoflife.org/annual-checklist/2018/search/all/key/microtus+duodecimcostatus/match/1. Läst 16 oktober 2018.
4. ^ ITIS: The Integrated Taxonomic Information System. Orrell T. (custodian), 2011-04-26
5. ^ Mitchell-Jones et al. (1999) The Atlas of European Mammals, T & A D Poyser, London, sid 232
6. ^ [a b] S. Aulangnier, P. Haffner, A.J. Mitchell-Jones, F. Moutou & J. Zima (2009) [2008]. Mammals of Europe, North Africa and the Middle East. London: A&C Black Publishers. sid. 204. ISBN 978-1-4081-1399-8

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör Microtus duodecimcostatus.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Microtus duodecimcostatus.
  Artförteckning

Terricola duodecimcostatus (Microtus duodecimcostatus) (Полівка середземноморська) — вид гризунів родини Хом'якові (Cricetidae).

Поширення

Ендемік західній частині Середземномор'я, де він зустрічається на території Андорри, південної Франції, Португалії, Іспанії. Зустрічається від рівня моря до 2250 м. Проживає у відкритих місцях з відносно глибоким, пухким ґрунтом, де будує підземні нори. Зустрічається у ряді антропогенних місцях проживання, включаючи пасовища, орні землі, сади. Також зустрічається в деревно-чагарникових комплексах.

Загрози та охорона

Боротьба з шкідниками може привести до дуже значного скорочення популяції. Зустрічається в багатьох природоохоронних територіях.

Ресурси Інтернету

• Aulagnier, S. & Palomo, L.J. 2008. Microtus duodecimcostatus

Microtus duodecimcostatus là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được de Selys-Longchamps mô tả năm 1839.^[2]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Microtus duodecimcostatus tại Wikispecies
• Phương tiện liên quan tới Microtus duodecimcostatus tại Wikimedia Commons

Bài viết liên quan đến họ gặm nhấm Cricetidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

지중해소나무밭쥐(Microtus duodecimcostatus)는 밭쥐속에 속하는 설치류의 일종이다.^[2] 프랑스와 안도라, 포르투갈, 스페인에서 발견되며, 그물처럼 이루어진 얕은 굴 속에서 서식한다.

특징

지중해소나무밭쥐의 꼬리를 제외한 몸길이는 89~108mm, 꼬리 길이는 짧은 19~44mm이다. 몸무게는 약 28g이다. 머리는 넓고, 귀는 작으며 눈은 중간 크기다. 털은 부드럽고 무성하며, 등 쪽 털은 누르스름한 회색과 갈색이고, 배 쪽은 약간 연한 색을 띤다. 새끼는 좀더 회색을 띤다.^[3]

분포 및 서식지

지중해소나무밭쥐는 이베리아 반도의 토착종이다. 프랑스 남부에서 안도라와 포르투갈 그리고 스페인 남서부 구석을 제외한 스페인까지 해발 최대 2,250m 지역에서 분포한다. 분포 지역 전역에 널리 분포하며, 일부 지역에서는 헥타르 당 400마리부터 600마리까지 기록될 정도로 흔하다.^[1] 삼림밭쥐와 같은 광범위한 개체수 변동을 겪지 않고 있다.^[4] 흙이 깊고 가벼운 저지대 지역에서 주로 발견된다. 토끼풀이 풍부한 목초지와 휴경지^[3], 과수원에서 발견된다. 개체수가 풍부할 시기에는 농해충으로 간주될 수 있다.^[1]

습성

지중해소나무밭쥐는 주로 주행성 동물이다. 굴을 팔 때 작은 흙더미를 밀어내면서 얕은 굴로 이루어진 광범위한 굴을 만든다. 풀과 토끼풀, 자주개자리, 뿌리, 농작물 등을 먹고 겨울을 대비하여 굴 속에 먹이를 저장한다. 연중 어느 때나 번식하는 것으로 추정된다. 방은 굴 깊은 곳에 준비되고 건조한 식물이 줄지어 서 있다. 약 20일의 임신 기간 이후, 한 번에 최대 8마리의 새끼를 낳는다.^[3] 한 번 포획한 뒤 33개월 후에 다시 포획된 2마리의 수컷에 대한 연구에 의하면, 평균 수명이 약 2년이다. 기록된 밭쥐 중에서 가장 긴 수명으로 간주되고 있다.^[4]

보전 상태

국제 자연 보전 연맹(IUCN)의 IUCN 적색 목록에서 "관심대상종"으로 분류하고 있다. 흔하게 발견되는 종으로 개체수 상태는 상당히 안정적이다. 주요 위협 요인은 농민들이 해충 방제 대책을 취해 지역적으로 개체수를 심각하게 감소시키는 것이다.^[1]

각주