El mure morunu (Mus spretus), ye una especie de royedor miomorfu de la familia Muridae. Cabrera propunxo la esistencia na Península Ibérica de dos subespecies de mures de cola curtia: Mus spicilegus hispanicus y Mus spicilegus lusitanicus. Darréu Schwarz, axuntó a toles formes de cola curtia nuna mesma subespecie Mus musculus spretus, sicasí, estudios bioquímicos y xenéticos na década de los 80 confirmaron a M. spretus como especie separada.
Ye un múrido de pequeñu tamañu, con focico arrondáu, güeyos y oreyes pequeños. Presenta una coloración dorsal gris castañu, con una franxa más escura dende la cabeza al empiezu de la cola, banduyu blancu buxu, nítidamente separáu del envés. Estrémase fácilmente de Mus musculus pola so coloración y pola llargor relativa de la cola, siempres abondo menor que'l cuerpu.
Habita la zona occidental de la Europa mediterránea y del norte d'África: La Península Ibérica, suroeste de Francia y el Magreb, en Marruecos, Arxelia y Tunicia y aislladamente en Libia. La so preferencia pol clima mediterraneu fai que tea ausente del norte d'España y de gran parte de los Pirineos, ocupa les Islles Baleares.
Ye una especie montesa qu'ocupa ambientes típicamente mediterráneos subhúmedos y semiáridos, los sos escasos requerimientos hídricos, déxen-y ocupar ambientes más grebos y inaccesibles a otru royedores, ocupa espacios abiertos, árees de carba, zones predreses con vexetación herbal y cultivos de secanu. Nunca ye comensal.
Forma parte del réxime alimentario de numberoses especies de depredadores tantu rapazos nocherniegues, como diurnes, mamíferos carnívoros y ofidios.
El mure morunu (Mus spretus), ye una especie de royedor miomorfu de la familia Muridae. Cabrera propunxo la esistencia na Península Ibérica de dos subespecies de mures de cola curtia: Mus spicilegus hispanicus y Mus spicilegus lusitanicus. Darréu Schwarz, axuntó a toles formes de cola curtia nuna mesma subespecie Mus musculus spretus, sicasí, estudios bioquímicos y xenéticos na década de los 80 confirmaron a M. spretus como especie separada.
Mus spretus és un petit mamífer de l'ordre dels rosegadors. Viu a la conca mediterrània occidental (Itàlia, sud de França, costa Mediterrània peninsular, Balears i nord d'Àfrica). És una espècie propera al ratolí comú.
És un múrid de mida petita, amb el dors gris bru, amb una línia més fosca al mig de l'esquena, i la panxa de color gris blanquinós, amb una separació clara entre la coloració del pelatge dorsal i ventral. La seva llargada varia de 7.9 a 9.3 cm amb una cua de 5.9 a 7.3cm. El seu pes es troba entre els 15 i els 19g.[1]
Es tracta d'una espècie que s'assembla al ratolí comú en aparença però es diferencia per la mida de la cua sent més petita en ell que en el ratolí comú.
El ratolí algerià habita el sud-est d'Europa i la costa Est d'Àfrica. És una espècie que evita boscos frondosos i prefereix terrenys oberts.
Distribució del mus spretus
Els seus hàbitats són les pinedes de pi blanc i pinyoner, els conreus de secà i les brolles mediterrànies. A diferència del ratolí domèstic, no és comensal amb l'espècie humana. Es pot trobar ocasionalment en edificis abandonats.[1]
És un animal majoritàriament nocturn. És omnívor, amb una alimentació formada majoritàriament per llavors, fruita i insectes. S'ha vist que només necessita dos terços de l'aigua que beu el ratolí comú per sobreviure. Els seus depredadors principals són els mussols, els mamífers carnívors i les serps.[1]
Els mascles adults viuen en territoris de 340m2 que a vegades es solapen amb territoris de femelles però no d'altres mascles. Tot i que defensen la part principal de l'àrea on viuen, són menys agressius que l'espècie Mus musculus.[2]
Presenten un patró de comportament higiènic que el diferencia notablement del ratolí comú. S'ha vist que recullen i amaguen la seva matèria fecal recollint-la amb l'ajuda de la seva boca o arrossegant-la amb el musell fins a zones més apartades.[3]
És una espècie que es reprodueix durant nou mesos de l'any, però és sexualment inactiva de novembre a gener. Tot i això, tenen dues èpoques de cria principals entre l'abril i el maig i una altra entre l'agost i el setembre. Podran viure fins a 15 mesos.[1]
La gestació té una durada de 19 a 20 dies i com a resultat, neixen de dues a deu cries cegues i sense pél. Al cap de dos, quatre dies es comença a desenvolupar el pél i els seus ulls s'obriran entre 12 i 14 dies després.[1]
Les cries comencen a alimentar-se d'aliments sòlids quan comencen a veure, tot i això, se seguiran alletant fins a tres i quatre setmanes després del naixement. Aconseguiran la mida adulta a les nou setmanes, en aquell moment ja seran sexualment madurs.[1]
Mus spretus és un petit mamífer de l'ordre dels rosegadors. Viu a la conca mediterrània occidental (Itàlia, sud de França, costa Mediterrània peninsular, Balears i nord d'Àfrica). És una espècie propera al ratolí comú.
De Algerynske mûs (Latynske namme: Mus spretus), soms ek wol Westmediterraanske mûs neamd, wat eins in tapasliker oantsjutting is, is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e mûseftigen (Muridae) en it skaai fan 'e echte mûzen, dat foarkomt yn 'e lannen om it Westlik Bekken fan 'e Middellânske See hinne. Dizze soarte is tige nau besibbe oan ús hûsmûs en kin him dêr ûnder betingsten mei fuortplantsje. Soms wurdt er sadwaande as in ûndersoarte fan 'e hûsmûs sjoen, mar oer it algemien wurdt er as in aparte soarte beskôge. De krekte relaasje fan 'e Algerynske mûs mei de hûsmûs is ûndúdlik, mar it is mooglik dat de Algerynske mûs de ierste evolúsjonêre ôfwiking fan 'e hûsmûs fertsjintwurdiget.
De Algerynske mûs komt nettsjinsteande syn namme foar yn grutte dielen fan noardwestlik Afrika en súdwestlik Jeropa. Ta syn ferspriedingsgebiet hearre de Mediterrane kustgebieten fan Tripolitaanje (Lybje bewesten de Golf fan Sirte), fia Tuneezje oant yn eastlik Algerije en fan westlik Algerije oant Marokko; fierders in stik fan 'e Atlantyske Marokkaanske kust en it binnenlân oant en mei it Atlasberchtme; en yn Jeropa hiele Portegal, grutte dielen fan Spanje (de Baleären ynbegrepen) en súdlik en súdeastlik Frankryk (yn 'e omkriten fan Toulouse en yn 'e Rônedelling mei as noardgrins Valence). Der bestiet ek in isolearre populaasje fan 'e Algerynske mûs yn it kustgebiet fan Syrenaika (Lybje eastlik fan 'e Golf fan Sirte). Yn noardlik en noardwestlik Spanje ûntbrekt er.
Der binne binne Pleistosene fossilen fûn yn ferskate parten fan Noard-Afrika, wêrfan't de âldsten, út Marokko, mear as 40.000 tebek geane. Dat tsjut derop dat de Algerynske mûs syn oarsprong yn Noard-Afrika hie. Teoryen dat er yn Jeropa mei de komst fan 'e minske yntrodusearre wêze soe, lykje ûnwierskynlik om't de Algerynske mûs, oars as de hûsmûs, gjin komminsale (mei de minske gearlibjende) soarte is. Lykwols soe it skoan kinne dat de komst fan 'e minske, en dêrmei fan 'e lânbou, de súksesfolle migraasje fan 'e Algerynske mûs nei Jeropa yn 'e Nije Stientiid mooglik makke hat.
De Algerynske mûs liket sterk op 'e hûsmûs, en kin dêr it maklikst fan ûnderskaat wurde troch syn koartere sturt. Hy hat trochinoar in kop-romplingte fan 8-9⅓ sm, mei in sturtlingte fan 6-7⅓ sm en in gewicht fan 15-19 g. Syn pels is brunich oer it grutste part fan syn lichem, mar ljochtet op 'e bealch ta oant opfallend wyt of krêmkleurich.
Algerynske mûzen jouwe de foarkar oan iepen terreinfoarmen, lykas gerslân, ikkers en romme, plattelânske tunen, mei hjir en dêr wat strewelleguod dat as beskutting tsjin rôfdieren tsjinje kin. Se mije bosken en minsken, en komme nea foar yn gebouwen mei minsklike bewenning, mar út en troch nimme se har yntrek wolris yn in skuorke of in hok dêr't men mar selden komt. De Algerynske mûs is oanpast oan it libjen yn drûge kontreien, en is yn berchtmen oant op 1.400 m oantroffen.
De Algerynske mûs is yn haadsaak in nachtdier, dat grutdiels libbet fan gerssied, fruchten en ynsekten. Ut ûndersyk is bleken dat er takin mei twatrêde part fan it drinkwetter dat de hûsmûs brek is. Natuerlike fijannen binne û.m. ûlen en oare rôffûgels, martereftigen as de wezeling en de harmeling, en ferskate soarten slangen. Folwoeksen mantsjes hawwe in territoarium fan likernôch 340 m², dy't de lytsere territoaria fan ferskate wyfkes oerlaapje, mar net de territoaria fan oare mantsjes. Hoewol't se har territoaria tsjin oare mantsjes ferdigenje, binne se dêrby minder agressyf as de hûsmûs en brûke se der leaver in rituële fêststelling fan dominânsje foar as iepentlik geweld. Men hat sjoen hoe't Algerynske mûzen harren eigen kjitte út har neiste wengebiet wei opromje, wat yn skril kontrast stiet ta it hâlden en dragen fan 'e hûsmûs op dat mêd, dy't net skjin te krijen is.
Algerynske mûzen kinne har ûnder optimale omstannichheden njoggen moannen fan it jier fuortplantsje, mar fan novimber oant jannewaris binne se net seksueel aktyf. Har draachtiid duorret 19-20 dagen en resultearret yn 2-10 bline, keale jongen. Dy begjinne mei 2-4 dagen hier te krijen, wylst de earkes mei 3-5 dagen iepengeane en de eachjes mei 12-14 dagen. Sadree't se sjen kinne, begjinne se fêst foer te iten, mar dêrnjonken drinke se noch by de mem oant se mei 3-4 wiken it nêst ferlitte. Mei 8-9 wiken binne se folgroeid, mar foar dy tiid binne se al geslachtsryp. Harren libbensferwachting bedraacht maksimaal in jier en trije moannen.
Algerynske mûzen en hûsmûzen binne sa nau besibbe dat se har mei-inoar fuortplantsje kinne, al bart dat yn it wyld nea, mooglik om't de beide soarten ferskillende habitats bewenje. Yn finzenskip kinne mantsjes fan 'e hûsmûs mei wyfkes fan 'e Algerynske mûs krúst wurde; de manlike jongen dy't út sa'n krusing fuortkomme, binne ûnfruchtber, mar de froulike jongen kinne har fuortplantsje. Lykwols wegerje mantsjes fan 'e Algerynske mûs wat mei wyfkes fan 'e hûsmûs fan dwaan te hawwen; ynstee falle se har oan en jeie se har fuort.
Der binne 2 (stân fan saken yn 2014) erkende ûndersoarten fan 'e Algerynske mûs:
De Algerynske mûs (Latynske namme: Mus spretus), soms ek wol Westmediterraanske mûs neamd, wat eins in tapasliker oantsjutting is, is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e mûseftigen (Muridae) en it skaai fan 'e echte mûzen, dat foarkomt yn 'e lannen om it Westlik Bekken fan 'e Middellânske See hinne. Dizze soarte is tige nau besibbe oan ús hûsmûs en kin him dêr ûnder betingsten mei fuortplantsje. Soms wurdt er sadwaande as in ûndersoarte fan 'e hûsmûs sjoen, mar oer it algemien wurdt er as in aparte soarte beskôge. De krekte relaasje fan 'e Algerynske mûs mei de hûsmûs is ûndúdlik, mar it is mooglik dat de Algerynske mûs de ierste evolúsjonêre ôfwiking fan 'e hûsmûs fertsjintwurdiget.
Landa-sagua (Mus spretus) muridae familiako karraskaria da, hegoaldeko Europan eta iparraldeko Afrikan bizi dena[1].
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Landa-sagua (Mus spretus) muridae familiako karraskaria da, hegoaldeko Europan eta iparraldeko Afrikan bizi dena.
O rato mouro (Mus spretus) é unha especie silvestre de rato estreitamente relacionada co rato doméstico, nativa de hábitats abertos do Mediterráneo occidental, chegando a encontrarse en Galicia.
O rato mouro ten un aspecto que lembra moito o rato doméstico e pode ser distinguido desa especie principalmente polo seu rabo máis curto. Ten un pelame amarronado en case todo o corpo, coas partes inferiores brancas ou beixes. A lonxitude da cabeza ao corpo vai de 7,9 a 9,3 cm cun rabo de 5,9 a 7,3 cm e un peso corporal de 15 a 19 g.[2]
Habita no suroeste de Europa e a costa mediterránea occidental africana. Encóntrase en todo o Portugal continental e en case toda España excepto nas partes máis ao norte (pero está incluído na lista dos mamíferos de Galicia). A súa área de distribución esténdese ao leste dos Pireneos ata o sur de Francia, onde se encontra nas rexións do sueste arredor de Toulouse e sobe polo valo Ródano ata Valence. Tamén se encontra nas illas Baleares. En África, encóntrase no Maghreb (Marrocos, Alxeria, Tunisia), e no oeste de Libia (e unha pequena poboación na costa leste de Libia), sempre ao norte do deserto do Sahara.[1]
Prefire os terreos abertos, evita os bosques densos e atópase máis comunmente en praderías temperadas, terras de cultivo e xardíns rurais. Pode encontrarse tipicamente en áreas de pradería e zonas arbustivas abertas, onde os arbustos e as herbas altas poden axudarlle a ocultarse dos predadores, pero á vez teñen moito campo aberto. Aínda que é considerado unha especie completamente silvestre e evita os humanos, pode encontrarse ocasionalmente en edificios abandonados.[2]
É principalmente nocturno. É un omnívoro oportunista, que se alimenta principalmente de sementes de plantas herbáceas, froitas e insectos. Informouse que necesita beber só dous terzos do volume de auga que require o rato doméstico. Como é un pequeno mamífero non especializado é depredado por bufos, mamíferos carnívoros e serpes.[2]
Os machos adultos teñen un terrotirio duns 340 m2, que se solapa cos das femias veciñas, pero non cos doutros machos.[3] Aínda que defenden polo menos as zonas centrais do seu territorio doutros ratos, son menos agresivos que o rato doméstico, establecéndose a dominancia por medio dun comportamento ritual antes que pola violencia.[4] Informouse que limpa as súas propias feces das áreas que regularmente habita ou usa, collendo as deposicións coa boca ou empurrándoas polo chan co fociño. Este comportamento hixiénico é notablemente diferente do que segue o estreitamente emparentdo rato doméstico.[5]
Reprodúcese durante nove meses do ano, pero é sexualmente inactivo de novembro a xaneiro. Aínda que poden reproducirse en calquera outro mes menos os indicados, teñen dúas estacións reprodutoras durante as cales son especialmente activos. En abril e maio os adultos que sobreviviron do ano anterior producen unha nova xeración de ratos, despois eles e os seus descendentes xa crecidos procrean outra vez durante un segundo pico reprodutor entre agosto e setembro. A xestación dura de 19 a 20 días, e como resultado nacen de 2 a 10 crías (de media 5) cegas e espidas.[2]
As crías empezan a desenvolver o pelo aos dous a catro días, as súas orellas ábrense aos tres a cinco días, e os ollos abren aos 12 a 14. As crías empezan a comer alimento sólido axiña que poden ver, pero non son completamente destetados ata as tres ou cato semanas, abandonando o niño pouco despois. Chegan ao tamaño plenamente adulto ás oito ou nove semanas, momento no que son sexualmente maduros. Informouse que viven uns 15 meses.[2]
O biólogo Michael Kohn da Universidade Rice de Houston, Texas estudou a resistencia dos ratos á warfarina nunha panadaría alemá. O estudo xenético revelou que o suposto rato doméstico tiña unha cantidade significativa de ADN do rato mouro nos seus cromosomas e un xene (VKOR, que se cre que apareceu primeiro en Mus spretus e que se perpetuou porque axudou ao rato a sobrevivir ao comer dietas deficientes en vitamina K) que lle dá resistencia á warfarina. O descubrimento pénsase que ten importtancia evolutiva porque este caso foi a primeira vez que se viu que unha hibridación ten unha consecuencia claramente positiva.[6][7]
As cinco[8] especies europeas recoñecidas do xénero Mus son nativas de Europa (pero non está tan claro no caso do rato mouo). M. musculus é o rato doméstico, que habita principalmente nas moradas humanas e outras estruturas, aínda que pode ocasionalmente tornar á natureza silvestre xerando unha poboación feral. O rato mouro é unha das outras tres especies; aínda que as sús relacións exactas co rato doméstico non están claras, pode representar a diverxencia evolutiva máis antiga dentro deste grupo.[9]
En calquera caso, están emparentados de forma o suficientemente estreita como para que o macho do rato doméstico poida reproducirse cunha femia de rato mouro e produciren descendencia viable, aínda que isto só foi observado en catividade, e non parece que aconteza na natureza, quizais porque viven en diferentes hábitats. Os machos híbridos resultantes destas unións son estériles, pero as femias híbridas non. Ao contrario, o rato mouro non se reproduce cunha femia de rato doméstico, á cal aparta violentamente.[2]
Os fósiles máis antigos da especie datan de hai 40 000 anos e foron atopados en Marrocos.[2] Xunto coas evidencia da diversidade xenética moderna, isto suxire que a especie se orixinou prinmerio en África, e só máis tarde emigrou a Europa, quizais coa expansión das terras dedicadas á agricultura no continente durante o Neolítico.[10]
O rato mouro (Mus spretus) é unha especie silvestre de rato estreitamente relacionada co rato doméstico, nativa de hábitats abertos do Mediterráneo occidental, chegando a encontrarse en Galicia.
De Algerijnse muis (Mus spretus) is een knaagdier uit de familie Muridae. Soms wordt hij als een ondersoort van de huismuis beschouwd, maar over het algemeen wordt de Algerijnse muis als een aparte soort gezien. In het wild hybridiseren de twee soorten niet. Ook komen ze sympatrisch voor.
De Algerijnse muis komt voor in het westelijke Mediterrane gebied: Marokko, Algerije, Tunesië, Libië, Spanje, Portugal, de Balearen en de mediterrane kust van Frankrijk. Hij ontbreekt in Noord-Spanje. Mogelijk is de soort in Europa geïntroduceerd, maar dat lijkt onwaarschijnlijk, omdat hij in Europa niet binnenshuis voorkomt. Er zijn Pleistocene fossielen van deze soort gevonden in verschillende delen van Noord-Afrika. De Algerijnse muis is aangepast aan leven in drogere streken. Hij komt vooral voor in gebieden met veel houtige planten op een voor de rest kale grond. Hij leeft onder andere in landbouwgebied, struwelen, tuinen en open bosgebieden, maar mijdt (in tegenstelling tot huismuizen) bebouwing. Hij komt tot 1400 meter hoog voor.
De Algerijnse muis is een nachtdier, die 's winters zich ook vaak overdag laat zien. Hij eet vooral fruit, maar het is een opportunist, en eet ook zaden en ander plantaardig materiaal, insecten en slakken. De Algerijnse muis houdt er een territorium op na. Meestal deelt een mannetje zijn territorium met één of twee vrouwtjes. Zijn belangrijkste vijanden zijn hagedissen, slangen en uilen.
Na een draagtijd van 21 dagen worden vijf tot zes jongen (soms tien) geboren. Meestal zijn er twee tot drie worpen per jaar, één in de lente, één in de herfst, en soms ook één in de zomer. De jongen worden geboren in een nestje van droge bladeren en kruiden. De jongen zijn kaal en blind bij de geboorte, en wegen slechts een gram. Na twaalf dagen worden de jongen gespeend. Na vijf tot zes weken zijn de dieren geslachtsrijp. De Algerijnse muis wordt gemiddeld een maand of tien, twaalf, maar in het wild kan hij twee jaar oud worden.
De Algerijnse muis heeft een bruinige vacht, met een grijzig witte onderzijde. De overgang tussen de bruine bovenzijde en witte onderzijde is duidelijk begrensd. Hij wordt 70 tot 85 millimeter lang. De staart is 55 tot 70 millimeter lang, en wordt nooit langer dan de rest van het lichaam. Dit in tegenstelling tot de huismuis, waarvan de staart net zo lang is als de rest van het lichaam. Hij weegt 7,5 tot 20 gram. Het mannetje is iets groter dan het vrouwtje.
De populatie op Ibiza wordt soms als een aparte ondersoort beschouwd, Mus spretus parvus. Deze dieren zijn kleiner dan de andere Algerijnse muizen, en de vacht is lichter gekleurd.
De Algerijnse muis (Mus spretus) is een knaagdier uit de familie Muridae. Soms wordt hij als een ondersoort van de huismuis beschouwd, maar over het algemeen wordt de Algerijnse muis als een aparte soort gezien. In het wild hybridiseren de twee soorten niet. Ook komen ze sympatrisch voor.
Multimedia w Wikimedia Commons Mysz śródziemnomorska[3] (Mus spretus) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący w zachodniej części basenu Morza Śródziemnego[2][4].
Gatunek został opisany naukowo w 1883 roku przez F. Lataste’a. Należy do podrodzaju nominatywnego Mus. Szczątki tych gryzoni znaleziono w osadach plejstoceńskich w Maroku i Tunezji, co wskazuje, że wywodzą się z Afryki Północnej; niemniej jest wątpliwe, aby ich przybycie do Europy było związane z zawleczeniem przez ludzi, jako że gryzonie te unikają zabudowań[4].
Myszy śródziemnomorskie żyją w Maroku i północnej Algierii, Tunezji i na wybrzeżu Libii, na Balearach, w Hiszpanii, Portugalii i na południu Francji. Mysz śródziemnomorska zamieszkuje obszary trawiaste, pola i otwarte obszary leśne, unika gęstych lasów i zabudowań ludzkich. Występuje od poziomu morza do wysokości 1800 m n.p.m. Jej zapotrzebowanie na wodę jest o około połowę niższe niż myszy domowej, co pozwala jej żyć w suchszych środowiskach[2].
Mysz śródziemnomorska jest pospolita na obszarze występowania, gęstość populacji to typowo od 3 do 12 osobników na hektar. Nie są znane zagrożenia dla gatunku, populacja jest stabilna, jest ona uznawana za gatunek najmniejszej troski[2].
Mysz śródziemnomorska (Mus spretus) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący w zachodniej części basenu Morza Śródziemnego.
Algerisk husmus[3] (Mus spretus)[4] är en däggdjursart som beskrevs av Fernand Lataste 1883. Den ingår i släktet Mus och familjen råttdjur.[2][5] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1] Inga underarter finns listade.[2]
En liten mus med en kroppslängd på 7 till 9 cm exklusive den 5 till 7 cm långa, smala, nästan nakna svansen, och en vikt mellan 12 och 18 g. Arten är nära släkt med den vanliga husmusen. Pälsen är gulaktig till gråbrun på ovansidan, och vit till ljusgrå på buken, med en klar skiljelinje mellan ovansida och buk.[6]
Svansen är tvåfärgad och den är täckt av små fjäll. De mörka öronen blir 12 till 15 mm långa. Den V-formiga rännan på insidan av de övre framtänderna är inte lika bra utvecklad som hos husmusen.[7]
Den algeriska husmusen förekommer i habitat som gräsmarker, sädesåkrar, torra buskmarker och glesa skogar. Arten har lågt vätskebehov och kan därför leva i torrare områden än andra husmöss. Till skillnad från den vanliga husmusen undviker den kontakt med människor.[1] Födan består av frön, gröna växtdelar och en del insekter. Arten kan para sig året om, men har två toppar i april och augusti.[6]
En hona i Spanien var dräktig med fyra ungar.[7]
Utbredningsområdet sträcker sig från sydvästra Frankrike, Iberiska halvön och Balearerna till Nordafrika (från Marocko till norra Libyen).[1]
Wikimedia Commons har media som rör Mus spretus.
Wikispecies har information om Mus spretus.
Algerisk husmus (Mus spretus) är en däggdjursart som beskrevs av Fernand Lataste 1883. Den ingår i släktet Mus och familjen råttdjur. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig. Inga underarter finns listade.
Це ендемік Середземноморського регіону, що проживає в Південно-Західній Європі й Північній Африці від Марокко через північний Алжир і Туніс в північну Лівію. У Європі він знаходиться в Португалії, Іспанії, на Балеарських островах (Іспанія), і південній Франції. Його висотний діапазон проживання: від рівня моря до 1800 м. Вид знаходиться в луках, сухих чагарниках, зернових полях і рідколіссях. Відсутній у густому лісі і, як правило, уникає людських поселень. Їх обмежені потреби у воді (половина кількості води, від хатньої миші) дозволяє їм населяти посушливіші області, ніж інші миші.
Нагадує за зовнішнім виглядом хатню мишу і може бути найбільш легко відрізнена від інших видів по більш короткому хвосту. Має коричневе хутро на більшій частині тіла, з контрастним білим або жовтувато-бурим низом. Голова й тіло довжиною від 7,9 до 9,3 см, хвіст довжиною 5,9—7,3 см і маса тіла від 15 до 19 гр.
Ведуть в основному нічний спосіб життя. Це опортуністичний всеїдний вид, у першу чергу харчуються насінням трав, фруктами і комахами. Дорослий самець проживає на території близько 340 квадратних метрів, ця територія перекриваються з площами сусідніх самиць, але не з іншими самцями. Хоча вони захищають принаймні, свої основні області, вони менш агресивні, ніж хатні миші, встановлюючи панування через ритуальну поведінку, а не відкрите насильство.
Ці миші розмножуються протягом дев'яти місяців у році, але сексуально неактивних з листопада по січень. Хоча вони можуть розмножуватися в будь-який інший місяць, у них є два сезони розмноження протягом якого вони особливо активні. Вагітність триває від 19 до 20 днів, і призводить до народження 2—10 (5 в середньому) сліпих й голих мишенят. Молодь починає нарощувати хутро на 2—4 день, їх вуха відкриваються на 3—5 день, і їх очі відкриваються на 12—14 день. Молодь починає їсти тверду їжу, як тільки вони здатні бачити, але годуються молоком протягом трьох або чотирьох тижнів, залишаючи гніздо незабаром після цього. Вони досягають повного розміру дорослого за вісім-дев'ять тижнів, і до цього часу вони вже статевозрілі. Вони, як повідомляється, живуть до п'ятнадцяти місяців.
Стародавні копалини виду датуються 40 000 роками тому, і були знайдені в Марокко. Поряд з доказами, що ґрунтуються на сучасному генетичному різноманітті, це говорить про те, що цей вид вперше виник в Африці, і тільки потім мігрував на північ у Європу, можливо, з розширенням сільськогосподарських земель в глиб континенту в епоху неоліту.
Mus spretus là một loài động vật có vú trong họ Chuột, bộ Gặm nhấm. Loài này được Lataste mô tả năm 1883.[2]
Mus spretus là một loài động vật có vú trong họ Chuột, bộ Gặm nhấm. Loài này được Lataste mô tả năm 1883.
