Poa pratensis, llamada comúnmente campera azul de Kentucky, poa de los praos, grama de prau, poa común o zacate poa, ye una especie de gramínea.
Ye nativu de práuticamente toa Europa, Asia norteña y montes d'Arxelia y de Marruecos.
Ye una yerbácea perenne, crez de 30 a 60 cm (dacuando hasta 90) d'altu. Fueya fines, lliniales, de 20 cm de llargu y 3-5 mm d'anchu, pulíes o llixeramente rugosas, con lígula arredondiada a truncada de 1-2 mm de llargu. Flores en panícules de 10-20 cm de llargu, cóniques, coles sos bases con 3-5 ramines; espiguillas ovales, verdes, 3-6 mm de llargu, con 2-5 flores.
Dixebrar polos rizomes y les sierpes y forma un verde trupu. Los biltos (los rizomes y les sierpes) prodúcense sobremanera na primavera y el branu tardíu.
Mientres finales de primavera y branu, los biltos crecen argutos y verticales, ente que, en primavera temprana apuerten a más recostaos.
Mientres los meses del iviernu poques fueyes nueves prodúcense. La mayoría de los rizomas, sicasí, conviértense debaxo de la superficie del suelu como biltos d'otros rizomas. Los rizomas pueden ramificar delles vegaes mientres l'añu. El cursu de vida de rizomas individuales estiéndese comúnmente con dos estaciones de crecedera siendo'l cursu de vida total d'un rizoma y del so llanzamientu terminal ye xeneralmente menor a dos años. Tien un carauterísticu color verde azuláu.
Poa de los praos, Poa pratense, Grama de los praos, Grama azul, Campera azul, Zacate azul, Cañuela ente otros.
Mientres los 1990s, esperimentar con híbridos d'esta especie con Poa arachnifera, creando con ésitu una campera resistente al calor y a la seca.
Delles variedaes toleren climes meridionales meyor qu'otros (Adelphi, Fylking, Glade, Victa y Warrens A-34).
La so producción ye inferior a la d'otres gramínees pratenses de la zona templada anque presenta una bona capacidá de rebrote y respuende bien a los pastoreos intensivos. La so calidá nutritiva ye bona y resulta una campera bien apetecedora pa ganáu ovín, vacunu y equín. L'aptitú forrajera ye bona, la meyor ente les del so xéneru y una de les escelentes ente'l restu de les plantes, da un bon verde. Ye planta bonal que non precisa resiembra y aguanta almirablemente l'apatayo y llendo intensu.
Arrobínase al traviés de granes. Los semaos nuevos riquen lluz, riego frecuente (2 a 3 vegaes per día pa les primeres 2 selmanes). Dempués de l'apaición de la planta la frecuencia de riego pue ser amenorgada.
Tien de segase la yerba nuevo cuando crez sobre un altor de 5 cm de la corte. Los segaos subsecuentes tienen de ser bastante frecuentes pero nun se debe quitar más de la metá de la fueya en cada siega. Los requisitos de nitróxenu son muncho más altos mientres l'añu del establecimientu que mientres años subsecuentes. La yerba va responder a 25 a 27 kg/ha de nitróxenu'l primer añu, ente que, son afechos ente 90 y 130 kg/hai pal caltenimientu dempués del primer añu. Hai que tener en cuenta que mientres los meses del branu esta especie puede sufrir quemadures si aplícase demasiáu nitróxenu soluble o si nun se riega darréu dempués del usu.
Ye bien utilizáu en canches de fútbol y tamién en parques y xardinos. Hasta apocayá, esta especie utilizábase bien pocu n'España, al ser les variedaes disponibles de bien mala calidá, con xamasca bien gruesa y que tomaba un aspeutu amarellentáu pocu curiosu nel iviernu. Ideal pa tou tipu de xardinos y n'especial pa campos deportivos y de golf, producción de tapín, de bien recién llogru, fina y de baxu caltenimientu. Suelse utilizar como especie integrante de les camperes pa caballos y oveyes n'Estaos Xuníos. Úsase en verdes pa xardinería pública y privada y en verdes capaces de soportar actividaes deportives inclusive en campos de deporte con apatayo intensu(fútbol, hípica, rugby) y nes cais (fairways) y salíes (tees) de los campos de golf (CIRERA, 1996).
Les enfermedaes importantes del verde nes zones de transición inclúin delles enfermedaes como Fusarium, Helminthosporium, moho y moho polvoriento. Esta especie ye abondo sensible a rucar y a la helmintosporiosis. Puede presentar infeición por fungu endófitos productores de micotoxinas.
Climes templaos (C3). Tolera perbién el fríu y les xelaes. En condiciones de calor intenso paraliza la so crecedera. Poco tolerante a la falta d'agua, prefier condiciones de bonu llume pero tolera la solombra.
El so temperamentu edáfico ye ampliu, y el so óptimo de pH asítiase en redol a 6-7,5. Soporta testures pesaes y terrenes mal drenáu, anque los prefier bien drenaos y fértiles. Tolera abondo bien el calor y la seca, con un escelente comportamientu ivernizu.
Ye pocu esixente en nutrición mineral pero rique suelos ricos en materia orgánico, magrizos y húmedos.
El nome d'esta planta, Kentucky Bluegrass ye l'orixe del nome del subxéneru de la música country "Bluegrass".[1]
Poa pratensis describióse por Carolus Linnaeus y espublizóse en Species Plantarum 1: 67-68. 1753.[2]
Númberu de cromosomes de Poa pratensis (Fam. Gramineae) y táxones infraespecíficos: n=14.[3] 2n=28-124[4]
Poa: nome xenéricu deriváu del griegu poa = (yerba, sobremanera como forraxe).[5]
pratensis: epítetu llatín que significa "de los praos".[6]
oligeria Steud.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Poa pratensis, llamada comúnmente campera azul de Kentucky, poa de los praos, grama de prau, poa común o zacate poa, ye una especie de gramínea.
Planhigyn blodeuol Monocotaidd a math o wair yw Gweunwellt llyfn sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Poaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Poa pratensis a'r enw Saesneg yw Smooth meadow-grass.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Gweunwellt Llyfn, Gweunwellt, Gwellt y Gweunydd.
Gall dyfu bron mewn unrhyw fan gan gynnwys gwlyptiroedd, coedwigoedd a thwndra. Dofwyd ac addaswyd y planhigyn gan ffermwyr dros y milenia; chwiorydd i'r planhigyn hwn yw: india corn, gwenith, barlys, reis ac ŷd.
Planhigyn blodeuol Monocotaidd a math o wair yw Gweunwellt llyfn sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Poaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Poa pratensis a'r enw Saesneg yw Smooth meadow-grass. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Gweunwellt Llyfn, Gweunwellt, Gwellt y Gweunydd.
Gall dyfu bron mewn unrhyw fan gan gynnwys gwlyptiroedd, coedwigoedd a thwndra. Dofwyd ac addaswyd y planhigyn gan ffermwyr dros y milenia; chwiorydd i'r planhigyn hwn yw: india corn, gwenith, barlys, reis ac ŷd.
Lipnice luční (Poa pratensis) je jednoděložná rostlina náležící do čeledi lipnicovité (Poaceae). Patří k nejvytrvalejším trávám s pomalým vývojem. Je velmi přizpůsobivá a odolná.
Lipnice luční je středně vysoká, výběžkatá bylina. Stéblo dorůstá výšky 20–120 cm.[2] Listová pochva je oblá nebo mírně zmáčklá ze stran, jazýčky jsou krátké, uťaté. Ouška chybějí. Obilky jsou malé a ochmýřené.[3] Čepele listů jsou jasně zelené a mírně lesklé. Středem čepele se táhnou dvě světlejší rýžky. Květy v mnohokvětých kláscích jsou na spodní části plev porostlé dlouhými vlákny, které někdy vypadají jako vlákna pavučiny. Ve spleti těchto vláken často zůstávají viset vypadávající obilky. Květenství je jehlancovitá lata, někdy dost dlouhá, jejíž boční ramena jsou drsná. Má mohutný kořenový systém, který se rozprostírá převážně v povrchové vrstvě půdy (do 10 cm). Lipnice luční se plně vyvíjí až třetím nebo čtvrtým rokem. Brzy na jaře obrůstá a začíná kvést. Kvete od května do začátku srpna.
Je rozšířena v mírném pásu celého světa. Je součástí flóry celé Evropy (na sever až po Špicberky). Roste v Severní Americe, severní Asii i v Austrálii. Má určitou expanzivní schopnost, a proto rychle obsazuje v porostu uprázdněná místa. V přírodě roste na sušších, výživných půdách, ale i na okraji lesa, v křovinách, po okrajích cest, od nížin až po polohy na 2000 m. O široké ekologické přizpůsobivosti svědčí i to, že je to jedna z jediných tří kvetoucích (vyšších) rostlin nalezených v Antarktidě (zavlečena člověkem).[4]
V lučním hospodářství má své místo jako stálá komponenta trvalých luk a pastvin, protože poskytuje, zvláště v první polovině vegetační doby, dobrou a vyrovnanou píci. Velice často bývá užívána do směsi pro okrasné trávníky, hřiště a letištní plochy.
Detail květenství
Detail květenství
Detail oušek a jazýčku
Obrázky, zvuky či videa k tématu lipnice luční ve Wikimedia Commons
Galerie lipnice luční ve Wikimedia CommonsLipnice luční (Poa pratensis) je jednoděložná rostlina náležící do čeledi lipnicovité (Poaceae). Patří k nejvytrvalejším trávám s pomalým vývojem. Je velmi přizpůsobivá a odolná.
Engrapgræs (Poa pratensis), ofte skrevet eng-rapgræs, er en flerårig plante i græs-familien. Arten er oprindeligt udbredt i Europa og Asien, men er siden spredt ved menneskets hjælp til de tempererede dele af både den nordlige og sydlige halvkugle.
Blomsterne hos engrapgræs er samlet i 2-5-blomstrede og 4-6 mm lange småaks, som tilsammen danner en endestillet top. Bladene har en tydelig bådformet spids.
I Danmark er arten meget almindelig på enge, ved stranden, langs veje, i krat, klitter og tørre bakker. Den er en vigtig kulturplante, der er brugt som udsæd på vedvarende græsgange, på sportspladser og vejkanter, ofte sammen med alm. rapgræs.
Engrapgræs (Poa pratensis), ofte skrevet eng-rapgræs, er en flerårig plante i græs-familien. Arten er oprindeligt udbredt i Europa og Asien, men er siden spredt ved menneskets hjælp til de tempererede dele af både den nordlige og sydlige halvkugle.
Blomsterne hos engrapgræs er samlet i 2-5-blomstrede og 4-6 mm lange småaks, som tilsammen danner en endestillet top. Bladene har en tydelig bådformet spids.
I Danmark er arten meget almindelig på enge, ved stranden, langs veje, i krat, klitter og tørre bakker. Den er en vigtig kulturplante, der er brugt som udsæd på vedvarende græsgange, på sportspladser og vejkanter, ofte sammen med alm. rapgræs.
Das Wiesen-Rispengras (Poa pratensis) ist eines der am weitesten verbreiteten und am häufigsten für Rasen und Weiden gesäten Süßgräser (Poaceae) Europas.
Das lockere rasenbildende, mehrjährige Gras erreicht normalerweise Wuchshöhen von 20 bis 60 cm und seine Farbe ist frisch grün bis grau grün. Einige Unterarten sind deutlich kleiner oder blaugrün bereift. Die Blätter sind ungefähr 5 mm breit, bei einigen Unterarten auch deutlich schmaler. Ihre Ränder sind parallel und oben in einer kurzen kapuzenförmigen Spitze zusammengezogen. Die Ligula ist zwar vorhanden, aber selten über 2 mm lang.
Die locker aufrechte und im Umriss pyramidenförmige Rispe besteht aus zahlreichen 4 bis 6 mm langen Ährchen. Häufig ist die Rispe violett, im Gebirge auch schwärzlich überlaufen. Die untersten Rispenäste stehen in der Regel zu viert, manchmal auch zu dritt oder fünft. Die beiden Deckspelzen sind deutlich fünfnervig und hängen mit ihren zottigen Haaren meist zusammen. Die Bewurzelung besteht aus langen unterirdische Kriechtrieben, feinen büscheligen Sprosswurzeln und aufsteigenden Blatt- und Triebsprossen. Die Blütezeit dauert von Mai bis Juli.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 28, 50-78 oder 124.[1]
Das Wiesen-Rispengras kommt in den gemäßigten Gebieten der ganzen Nordhemisphäre (Eurasien, Nordafrika, Nordamerika) vor. Südlich reicht das Gebiet bis zum nördlichen Mexiko.[2] Nach Australien und in die Antarktis[3] wurde es eingeschleppt. In Mitteleuropa ist es weit verbreitet und häufig, vom Tiefland bis ins hohe Alpengebiet.
Es wächst gerne auf sommerwarmen, nährstoffreichen, nicht zu nassen und nicht zu trockenen Lehmböden in Wiesen, auf Almen, an Wegrändern oder auch an Ruderalstellen. Es ist eine Charakterart der Klasse Molinio-Arrhenatheretea.[1] Es steigt in den Alpen bis zu einer Höhe von 2376 Metern Meereshöhe auf.[4]
Das Wiesen-Rispengras wird auch mit verwandten Arten zu einem Aggregat zusammengefasst. Andere Autoren stellen diese verwandten Arten als Unterarten zum Wiesen-Rispengras. Das sind:
Das Wiesen-Rispengras ist eines der wertvollsten Futtergräser und wird sehr häufig auf Weiden ausgesät. Auch die meisten Rasenmischungen enthalten es zu einem guten Prozentsatz, da es relativ trittfest ist und Trockenheit gut verträgt.
Wegen seiner Häufigkeit gehört es während seiner Blütezeit zu den Hauptverursachern des Heuschnupfens.
Es gibt zahlreiche Unterarten und Formen, die sich im Aussehen und in der Verwertbarkeit teils erheblich unterscheiden können.
Die Art Poa pratensis hat mit ihren speziell in Kentucky wegen der Bodenbeschaffenheit oft blaugrünen Blättern der Musikrichtung Bluegrass ihren Namen gegeben.
Das Wiesenrispengras wird häufig von Wiesenrispenrost befallen.[5]
Das Wiesen-Rispengras (Poa pratensis) ist eines der am weitesten verbreiteten und am häufigsten für Rasen und Weiden gesäten Süßgräser (Poaceae) Europas.
Łucna lipnica (Poa pratensis) jo rostlina ze swójźby słodkich tšawow (Poaceae).
Łucna lipnica (Poa pratensis) jo rostlina ze swójźby słodkich tšawow (Poaceae).
Бажат (лат. Poa) —— ҡыяҡлылар ғаиләһенә ҡараған үҫемлек заты.
Яҡынса 500 төрө билдәле, ике ярымшарҙың тропик булмаған бүлкәттәрендә һәм тропик тауҙарында таралған. Башҡортостанда 13 төрө үҫә. Бушаҡ кәҫлектәр барлыҡҡа килтереүсе күп йыллыҡ (бер йыллыҡ бажат башҡа) үлән. Һабағы төҙ, бейеклеге 20—150 см тиклем. Япрағы яҫы йәки буй бөкләнгән, осло, ғәҙәттә төкһөҙ, ябыҡ еңсә һәм осло йәки тупаҫ яры телсәле. Башағы 2—8 сәскәле, өлгөргәндә бүленеүсән; башаҡ тәңкәләре ҡыяҡ, осло, аҫҡы сәскә тәңкәләре ҡылсыҡһыҙ, һиҙелер-һиҙелмәҫ киль менәнн, 3 йәки 5 һеңерсәле, нигеҙенә ҡарай буй һәм ян‑яҡ һеңерсәләре буйлап төклө. Башағы һирәк, тармаҡлы һеперткелә. Май—июлдә сәскә ата.
Емеше — яланғас бөртөксә, июнь—августа өлгөрә. Аралы бажат, бер йыллыҡ бажат, һаҙ бажаты, ябай бажат башлыса дымлы болонда, һыу ятҡылыҡтары ярында үҫә, болон бажат — болонда, тар япраҡлы бажат — ҡоро болонда, урман бажаты — респ. бөтә терр‑яһы урмандарында һәм ҡаяларында, бүлбеле бажат, дала бажаты һ. б. далала үҫеүсе бажат башлыса Башҡортостандың Урал алдында һәм Башҡортостандың Урал аръяғында осрай. Күренекле бажат субальп төрө Башҡортостан Республикаһының иң бейек тауҙарында табылған. Болон бажаты, бүлбеле бажат — мал аҙығы үҫемлектәре. Составында тритерпеноидтар, флавоноидтар һ. б. булған бер йыллыҡ бажат. (ҡайһы ваҡыт баҡсаларҙы ҡыйлай) һәм болон бажаты халыҡ медицинаһында ҡулланыла.
Болондарҙа, ҡыуаҡтар араһында, һыу ярҙары буйында, юл ҡырҙарында үҫә. 5—100 см бейеклектәге күп йыллыҡ үҫемлек. Япраҡтары тар — ҡыяҡ һамаҡ. Сәскә төркөмө — йәйенке һеперткеле, башаҡтары ваҡ, йомортҡа һамаҡ йәки эллиптик, 2-5 сәскәле. Емеше — оҙонса бөртөксә. Май-августта сәскә ата. Июнь-сентябрьҙә емештәре өлгөрә. Орлоҡтан үрсей. Мал аҙығы үләне (1 га-ҙанан 25—28 ц бесән алына). Бажат культуралы көтөүлөк һәм газон үләне булараҡ файҙаланыла. Һыуыҡҡа һәм ҡоролоҡҡа сыҙам үҫемлек.
Бажат (лат. Poa) —— ҡыяҡлылар ғаиләһенә ҡараған үҫемлек заты.
Яҡынса 500 төрө билдәле, ике ярымшарҙың тропик булмаған бүлкәттәрендә һәм тропик тауҙарында таралған. Башҡортостанда 13 төрө үҫә. Бушаҡ кәҫлектәр барлыҡҡа килтереүсе күп йыллыҡ (бер йыллыҡ бажат башҡа) үлән. Һабағы төҙ, бейеклеге 20—150 см тиклем. Япрағы яҫы йәки буй бөкләнгән, осло, ғәҙәттә төкһөҙ, ябыҡ еңсә һәм осло йәки тупаҫ яры телсәле. Башағы 2—8 сәскәле, өлгөргәндә бүленеүсән; башаҡ тәңкәләре ҡыяҡ, осло, аҫҡы сәскә тәңкәләре ҡылсыҡһыҙ, һиҙелер-һиҙелмәҫ киль менәнн, 3 йәки 5 һеңерсәле, нигеҙенә ҡарай буй һәм ян‑яҡ һеңерсәләре буйлап төклө. Башағы һирәк, тармаҡлы һеперткелә. Май—июлдә сәскә ата.
Емеше — яланғас бөртөксә, июнь—августа өлгөрә. Аралы бажат, бер йыллыҡ бажат, һаҙ бажаты, ябай бажат башлыса дымлы болонда, һыу ятҡылыҡтары ярында үҫә, болон бажат — болонда, тар япраҡлы бажат — ҡоро болонда, урман бажаты — респ. бөтә терр‑яһы урмандарында һәм ҡаяларында, бүлбеле бажат, дала бажаты һ. б. далала үҫеүсе бажат башлыса Башҡортостандың Урал алдында һәм Башҡортостандың Урал аръяғында осрай. Күренекле бажат субальп төрө Башҡортостан Республикаһының иң бейек тауҙарында табылған. Болон бажаты, бүлбеле бажат — мал аҙығы үҫемлектәре. Составында тритерпеноидтар, флавоноидтар һ. б. булған бер йыллыҡ бажат. (ҡайһы ваҡыт баҡсаларҙы ҡыйлай) һәм болон бажаты халыҡ медицинаһында ҡулланыла.
Болондарҙа, ҡыуаҡтар араһында, һыу ярҙары буйында, юл ҡырҙарында үҫә. 5—100 см бейеклектәге күп йыллыҡ үҫемлек. Япраҡтары тар — ҡыяҡ һамаҡ. Сәскә төркөмө — йәйенке һеперткеле, башаҡтары ваҡ, йомортҡа һамаҡ йәки эллиптик, 2-5 сәскәле. Емеше — оҙонса бөртөксә. Май-августта сәскә ата. Июнь-сентябрьҙә емештәре өлгөрә. Орлоҡтан үрсей. Мал аҙығы үләне (1 га-ҙанан 25—28 ц бесән алына). Бажат культуралы көтөүлөк һәм газон үләне булараҡ файҙаланыла. Һыуыҡҡа һәм ҡоролоҡҡа сыҙам үҫемлек.
Нугын биелэг өвс - (англ. Poa pratensis), (орос. Мятлик луговой)
Олон тооны үндэслэг иш бүхий хөгжлийн найлзуур элбэгтэй үндэслэг ишт эсвэл үндэслэг ишт-сийрэг дэгнүүлт, 40-50 см өндөр олон наст үет ургамал. Төдий л олон биш, нарийн шугаман навчтай, өргөн нь 4 мм хүрдэг. Олон түрүүхэй бүхий залаа баг цэцэгтэй. Бэлчээрт ургаж байгаа нугын биелэг өвс хөгжлийн маш олон найлзуур үүсгэдэг учир тооны хувьд үржлийн найлзуураасаа ямагт давамгайлж байна. Хавар нилээд их эрт ургадаг хурдан болцтой эртэч үет ургамал юм. Тавдугаар сард бүрэн буталж зургаадугаар сард түрүүлнэ. Долоодугаар сарын эхээр цэцэглэж наймдугаар сар гэхэд үр нь боловсорч есдүгээр сард хагдарсан байдаг боловч хэнз ногоо нь намар орой болтол сөл шимээ алдахгүй ургана. Нэг бут 2000-5000 ширхэг үртэй байдаг.
Нугын чийглэг хөрсөнд зохимжтой ургах боловч ойд ховорхон, нугын хээрээр нилээд олон тохиолдоно.[1]
Нугын биелэг өвс - (англ. Poa pratensis), (орос. Мятлик луговой)
Олон тооны үндэслэг иш бүхий хөгжлийн найлзуур элбэгтэй үндэслэг ишт эсвэл үндэслэг ишт-сийрэг дэгнүүлт, 40-50 см өндөр олон наст үет ургамал. Төдий л олон биш, нарийн шугаман навчтай, өргөн нь 4 мм хүрдэг. Олон түрүүхэй бүхий залаа баг цэцэгтэй. Бэлчээрт ургаж байгаа нугын биелэг өвс хөгжлийн маш олон найлзуур үүсгэдэг учир тооны хувьд үржлийн найлзуураасаа ямагт давамгайлж байна. Хавар нилээд их эрт ургадаг хурдан болцтой эртэч үет ургамал юм. Тавдугаар сард бүрэн буталж зургаадугаар сард түрүүлнэ. Долоодугаар сарын эхээр цэцэглэж наймдугаар сар гэхэд үр нь боловсорч есдүгээр сард хагдарсан байдаг боловч хэнз ногоо нь намар орой болтол сөл шимээ алдахгүй ургана. Нэг бут 2000-5000 ширхэг үртэй байдаг.
Нугын чийглэг хөрсөнд зохимжтой ургах боловч ойд ховорхон, нугын хээрээр нилээд олон тохиолдоно.
Poa pratensis, commonly known as Kentucky bluegrass (or blue grass), smooth meadow-grass, or common meadow-grass, is a perennial species of grass native to practically all of Europe, North Asia and the mountains of Algeria and Morocco. Although the species is spread over all of the cool, humid parts of the United States, it is not native to North America. The Spanish Empire brought the seeds of Kentucky bluegrass to the New World in mixtures with other grasses.[1] In its native range, Poa pratensis forms a valuable pasture plant, characteristic of well-drained, fertile soil. It is also used for making lawns in parks and gardens and has established itself as a common invasive weed across cool moist temperate climates like the Pacific Northwest and the Northeastern United States. When found on native grasslands in Canada, for example, it is considered an unwelcome exotic plant, and is indicative of a disturbed and degraded landscape.[2]
Poa pratensis was one of the many species described by Carl Linnaeus in his landmark work Species Plantarum in 1753. Poa is Greek for fodder and pratensis is derived from pratum, the Latin for meadow. The name Kentucky bluegrass derives from its flower heads, which are blue when the plant is allowed to grow to its natural height of 60 to 90 cm (2 to 3 feet).[3]
Poa pratensis is the type species of the grass family Poaceae.
There are two ill-defined subspecies:
Poa pratensis is a herbaceous perennial plant 30–70 centimetres (12–28 in) tall. The leaves have boat-shaped tips, narrowly linear, up to 20 centimetres (8 in) long and 3–5 millimetres (0.12–0.20 in) broad, smooth or slightly roughened, with a rounded to truncate ligule 1–2 millimetres (0.039–0.079 in) long. The conical panicle is 5–20 centimetres (2–8 in) long, with 3 to 5 branches in the basal whorls; the oval spikelets are 3–6 millimetres (0.12–0.24 in) long with 2 to 5 florets, and are purplish-green or grey. They are in flower from May to July, compared to annual meadowgrass (Poa annua) which is in flower for eight months of the year. Poa pratensis has a fairly prominent mid-vein (center of the blade).
The ligule is extremely short and square-ended, making a contrast with annual meadowgrass (Poa annua) and rough meadowgrass (Poa trivialis) in which it is silvery and pointed. The Kentucky bluegrass is a dark green/blue compared to the apple-green color of Poa annua and Poa trivialis.
The rootstock is creeping, with runners (rhizomes). The broad, blunt leaves tend to spread at the base, forming close mats.
Poa pratensis is among the food plants of the caterpillars of the meadow brown (Maniola jurtina), gatekeeper (Pyronia tithonus), and pepper-and-salt skipper butterflies; the common sun beetle (Amara aenea) (adults feed on the developing seeds), Eupelix cuspidata of the leafhopper family, and Myrmus miriformis, a grassbug (feeds on young blades and developing seeds).[4]
Poa pratensis is host to a number of fungi, including Claviceps purpurea, which causes ergotism when consumed, Drechslera poae, Epichloë typhina, Phaeoseptoria poae, Puccinia brachypodii var. poae-nemoralis, Stagonospora montagnei, Stagonospora nodorum and Wojnowicia hirta.[5]
The Central Kentucky Blue Grass Seed Company Building is on the National Register of Historic Places. Since the 1950s and early 1960s, 90% of Kentucky bluegrass seed in the United States has been produced on specialist farms in Idaho, Oregon and Washington.
During the 1990s botanists began experimenting with hybrids of Poa pratensis and Texas bluegrass (P. arachnifera), with the goal of creating a drought and heat-resistant lawn grass. In warm climates, such hybrids may remain green year-round.[6]
Bella Bluegrass is a brand-named dwarf variant of Poa pratentis developed by the University of Nebraska. It has relatively deep roots and propagates relatively rapidly horizontally from its root system but grows to only 2–5 inches (5–13 cm) in above-ground height, basically eliminating the need for mowing lawns that use it. It cannot be reproduced by seed and thus depends on sod plugs or sprigging for its production.[7]
_clean,_no-description.jpg)
.jpg)
.jpg)
Closeup of flowers
.jpg)
.jpg)
_clean,_no-description.jpg)
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) Poa pratensis, commonly known as Kentucky bluegrass (or blue grass), smooth meadow-grass, or common meadow-grass, is a perennial species of grass native to practically all of Europe, North Asia and the mountains of Algeria and Morocco. Although the species is spread over all of the cool, humid parts of the United States, it is not native to North America. The Spanish Empire brought the seeds of Kentucky bluegrass to the New World in mixtures with other grasses. In its native range, Poa pratensis forms a valuable pasture plant, characteristic of well-drained, fertile soil. It is also used for making lawns in parks and gardens and has established itself as a common invasive weed across cool moist temperate climates like the Pacific Northwest and the Northeastern United States. When found on native grasslands in Canada, for example, it is considered an unwelcome exotic plant, and is indicative of a disturbed and degraded landscape.
Poa pratensis, esperante herbeja poo, estas vegetala specio de la subfamilio de Pooideae. Ĝi estas plurjara. Pratensis signifas latine de pratoj.
Ĝi altas 20–80 cm. Ĝi havas rizomojn. Ĝia ligulo estas mallongaj kaj malkompletigataj. Ĝi havas senaristajn plurflorajn spiketojn.
Ĝi estas kultivata por herbejo aŭ por herbotapiŝo. Ĝi povas ankaŭ esti trudherbo.
Trechispora alnicola, Puccinia graminis, Epichloë typhina kaj Claviceps purpurea estas parazitoj.
Poa pratensis, esperante herbeja poo, estas vegetala specio de la subfamilio de Pooideae. Ĝi estas plurjara. Pratensis signifas latine de pratoj.
Poa pratensis, llamada comúnmente "espiguilla", pasto azul de Kentucky, poa de los prados, grama de prado, poa común o zacate poa, es una especie de gramínea.
Es nativo de prácticamente toda Europa, Asia norteña y montañas de Argelia y de Marruecos.
Es una herbácea perenne, crece de 30 a 60 cm (ocasionalmente hasta 90) de alto. Hoja finas, lineales, de 20 cm de largo y 3-5 mm de ancho, pulidas o ligeramente rugosas, con lígula redondeada a truncada de 1-2 mm de largo. Flores en panículas de 10-20 cm de largo, cónicas, con sus bases con 3-5 ramitas; espiguillas ovales, verdes, 3-6 mm de largo, con 2-5 flores.
Se separa por los rizomas y las sierpes y forma un césped denso. Los brotes (los rizomas y las sierpes) se producen sobre todo en la primavera y el verano tardío.
Durante finales de primavera y verano, los brotes crecen erguidos y verticales, mientras que, en primavera temprana llegan a ser más recostados.
Durante los meses del invierno pocas hojas nuevas se producen. La mayoría de los rizomas, sin embargo, se convierten debajo de la superficie del suelo como brotes de otros rizomas. Los rizomas pueden ramificar varias veces durante el año. El curso de vida de rizomas individuales se extiende comúnmente con dos estaciones de crecimiento siendo el curso de vida total de un rizoma y de su lanzamiento terminal es generalmente menor a dos años. Posee un característico color verde azulado.
Espiguilla, Poa de los prados, Poa pratense, Grama de los prados, Grama azul, Pasto azul, Zacate azul, Cañuela entre otros.
Durante los 1990s, se experimentó con híbridos de esta especie con Poa arachnifera, creando con éxito un pasto resistente al calor y a la sequía.
Algunas variedades toleran climas meridionales mejor que otros (Adelphi, Fylking, Glade, Victa y Warrens A-34).
Su producción es inferior en comparación con otras gramíneas pratenses de la zona templada aunque presenta una buena capacidad de rebrote y responde bien a los pastoreos intensivos. Su calidad nutritiva es buena y resulta un pasto muy apetecible para ganado ovino, vacuno y equino. La aptitud forrajera es buena, la mejor entre las de su género y una de las excelentes entre el resto de las plantas, da un buen césped. Es planta espontánea que no precisa resiembra y resiste admirablemente el pisoteo y pastoreo intenso.
Se propaga a través de semillas. Los sembrados nuevos requieren luz, riego frecuente (2 a 3 veces por día para las primeras 2 semanas). Después de la aparición de la planta la frecuencia de riego puede ser reducida.
Se debe segar la hierba joven cuando crece sobre una altura de 5 cm del corte. Los segados subsecuentes deben ser bastante frecuentes pero no se debe quitar más de la mitad de la hoja en cada siega.
Los requisitos de nitrógeno son mucho más altos durante el año del establecimiento que durante años subsecuentes. La hierba responderá a 25 a 27 kg/ha de nitrógeno el primer año, mientras que, son adecuados entre 90 y 130 kg/ha para el mantenimiento después del primer año. Hay que tener en cuenta que durante los meses del verano esta especie puede sufrir quemaduras si se aplica demasiado nitrógeno soluble o si no se riega inmediatamente después del uso.
Es muy utilizado en canchas de fútbol y también en parques y jardines. Hasta hace poco, esta especie se utilizaba muy poco en España, al ser las variedades disponibles de muy mala calidad, con follaje muy grueso y que tomaba un aspecto amarillento poco atractivo en el invierno. Ideal para todo tipo de jardines y en especial para campos deportivos y de golf, producción de tepe, de muy reciente obtención, fina y de bajo mantenimiento. Se suele utilizar como especie integrante de los pastos para caballos y ovejas en Estados Unidos. Se utiliza en céspedes para jardinería pública y privada y en céspedes capaces de soportar actividades deportivas incluso en campos de deporte con pisoteo intenso(fútbol, hípica, rugby) y en las calles (fairways) y salidas (tees) de los campos de golf (CIRERA, 1996).
Las enfermedades importantes del césped en las zonas de transición incluyen algunas enfermedades como Fusarium, Helminthosporium, moho y moho polvoriento. Esta especie es bastante sensible a las royas y a la helmintosporiosis. Puede presentar infección por hongos endófitos productores de micotoxinas.
Climas templados (C3). Tolera muy bien el frío y las heladas. En condiciones de calor intenso paraliza su crecimiento. Poco tolerante a la falta de agua, prefiere condiciones de buena iluminación pero tolera la sombra.
Su temperamento edáfico es amplio, y su óptimo de pH se sitúa en torno a 6-7,5. Soporta texturas pesadas y terrenos mal drenado, aunque los prefiere bien drenados y fértiles. Tolera bastante bien el calor y la sequía, con un excelente comportamiento invernal.
Es poco exigente en nutrición mineral pero requiere suelos ricos en materia orgánica, arcillosos y húmedos.
El nombre de esta planta, Kentucky Bluegrass es el origen del nombre del subgénero de la música country "Bluegrass".[1]
Poa pratensis fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 67-68. 1753.[2]
Número de cromosomas de Poa pratensis (Fam. Gramineae) y táxones infraespecíficos: n=14.[3] 2n=28-124[4]
Poa: nombre genérico derivado del griego poa = (hierba, sobre todo como forraje).[5]
pratensis: epíteto latino que significa "de los prados".[6]
Poa pratensis, llamada comúnmente "espiguilla", pasto azul de Kentucky, poa de los prados, grama de prado, poa común o zacate poa, es una especie de gramínea.
Aasnurmikas (Poa pratensis) on taimeliik kõrreliste sugukonna nurmika perekonnast.
Aasnurmika pööris on piklik ja tihe, kuni 10 cm pikkune, pööriseharud on 3–7 kaupa männases. Pähikud on kuni 5 mm pikkused ja enamasti lillakad. Välissõkla alumise osa rood ripskarvane. Keeleke on 0,1–1 mm pikkune ja tömbi tipuga. Lehed on paadikujuliselt ahenenud, 2–6 mm laiad. Alumised lehetuped on taimel lapikud ja siledad. Taimed on 30 kuni 90 cm kõrged, õitsevad juunis–juulis.[1]
Aasnurmikas kasvab karjamaadel, niitudel, teeäärtel, hõredates metsades, põldudel, kesadel.[1]
Ta on levinud Euroopas, Aasias, Aafrika põhjaosas ning Põhja-Ameerikas.
Eestis sage.[1] Samuti on aasnurmikas populaarne kultuurtaim murusegude koostisosana.
Aasnurmikast on aretatud arvukalt nii sööda- kui ka murusorte. Eestis on tuntud Jõgeva sordiaretusjaamas murutaimeks aretatud aasnurmikasort 'Esto'.
Aasnurmikas on väärtuslik söödataim.
Aasnurmikas on levinud USA Apalatšide piirkonnas, sealhulgas Kentucky osariigis, mistõttu üks tema ingliskeelsetest nimedest on Kentucky bluegrass. Selle järgi on ansmabli Blue Grass Boys eeskujul saanud nime kantrimuusika žanr bluegrass.[2][3][4]
Aasnurmika pähikud
Aasnurmikas
Aasnurmika pööris
Aasnurmikal on õie alusel kähar karvatutt
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|archivedate=, |accessdate= (juhend) 
Aasnurmikas (Poa pratensis) on taimeliik kõrreliste sugukonna nurmika perekonnast.
Niittynurmikka (Poa pratensis) on tuulipölytteinen yleinen monivuotinen heinäkasvi, joka on Suomessa muinaistulokas. Kasvi aiheuttaa heinäallergiasta kärsiville henkilöille allergiaoireita.
Niittynurmikka ei ole selvärajainen laji, vaan apomiktisen lisääntymistavan myötä syntyneiden, toisistaan hieman poikkeavien pikkulajien kokonaisuus. Niittynurmikasta erotetaankin useita eri alalajeja, joita luokitellaan toisinaan myös omiksi lajeikseen. Tällaisia ovat ainakin pohjannurmikka (Poa pratensis ssp. alpigena, syn. Poa alpigena), hoikkanurmikka (Poa pratensis ssp. angustifolia, syn. Poa angustifolia), pikkunurmikka (Poa pratensis ssp. irrigata, syn. Poa irrigata), matalanurmikka (Poa pratensis ssp. subcaerulea, syn. Poa subcaerulea, Poa humilis) ja itunurmikka (Poa pratensis ssp. colpodea)[2][3]. Suomessa niin kutsuttuun niittynurmikkaryhmään (Poa pratensis -Ryhmä) kuuluvat niittynurmikka, pohjannurmikka, matalanurmikka ja hoikkanurmikka[4].
Niittynurmikka kasvaa 20–70 cm korkeaksi. Sen lehdet ja korsi ovat tummanvihreät, usein hiukan sinisen vivahtavat. Lehdet ovat kourumaisia ja kärjistään veneenmuotoisia. Kukintona on 10–20 cm pitkä, harmahtavanvihreä röyhy, jonka tähkylät ovat soikeita.
Niittynurmikkaa tavataan lähes koko pohjoisella pallonpuoliskolla Siperian ja Kanadan pohjoisosia sekä Alaskaa ja Grönlantia lukuun ottamatta.[2] Niittynurmikasta on useita huonosti määriteltyjä alalajeja; koska se on suosittu rehukasvi, sen siementä on kuljetettu eri puolille maailmaa ja kotoperäiset kannat ovat sekaantuneet.[5]
Niittynurmikkaa kasvatetaan rehu- ja laidunkasvina sekä nurmikkosekoituksissa.[6]
Se kasvaa hitaasti mutta kestää hyvin tallaamista. Yhdysvalloissa sitä kutsutaan nimellä Kentucky Bluegrass. Se oli aiemmin suosittu golfkenttien ruoholaji, mutta se ei kestä kovin lyhyeksi leikkaamista ja on siksi jäänyt syrjään.[7]
Niittynurmikka (Poa pratensis) on tuulipölytteinen yleinen monivuotinen heinäkasvi, joka on Suomessa muinaistulokas. Kasvi aiheuttaa heinäallergiasta kärsiville henkilöille allergiaoireita.
Niittynurmikka ei ole selvärajainen laji, vaan apomiktisen lisääntymistavan myötä syntyneiden, toisistaan hieman poikkeavien pikkulajien kokonaisuus. Niittynurmikasta erotetaankin useita eri alalajeja, joita luokitellaan toisinaan myös omiksi lajeikseen. Tällaisia ovat ainakin pohjannurmikka (Poa pratensis ssp. alpigena, syn. Poa alpigena), hoikkanurmikka (Poa pratensis ssp. angustifolia, syn. Poa angustifolia), pikkunurmikka (Poa pratensis ssp. irrigata, syn. Poa irrigata), matalanurmikka (Poa pratensis ssp. subcaerulea, syn. Poa subcaerulea, Poa humilis) ja itunurmikka (Poa pratensis ssp. colpodea). Suomessa niin kutsuttuun niittynurmikkaryhmään (Poa pratensis -Ryhmä) kuuluvat niittynurmikka, pohjannurmikka, matalanurmikka ja hoikkanurmikka.
Poa pratensis
Le pâturin des prés (Poa pratensis) est une plante herbacée vivace très commune de la famille des Poaceae.
Il s'agit d'une plante vivace à rhizomes traçants de 15 à 40 cm de hauteur, ce qui en fait un meilleur gazon que le pâturin annuel.
Près de 10 variétés sont inscrites au Catalogue officiel des espèces et variétés[1] ; elles ont été créées par 9 entreprises de sélection et plus de 190[Passage contradictoire] sont inscrites au Catalogue européen [2].
Le pâturin des prés est utilisé pour constituer des pelouses denses et rustiques. Il peut aussi être considéré comme une mauvaise herbe.
C'est aussi une plante fourragère de bonne valeur alimentaire mais de rendement médiocre. On la rencontre fréquemment dans les prairies permanentes où elle présente l'avantage de combler rapidement les trous laissés par le surpâturage ou la sécheresse[3].
Poa pratensis
Le pâturin des prés (Poa pratensis) est une plante herbacée vivace très commune de la famille des Poaceae.
Saghas féir ilbhliantúil is ea Poa pratensis nó cuise mín. Fásann sé 2–3 troigh ar ard agus tagann bláthanna beaga gorma air. Planda féaraigh atá ann. Tá sé dúchasach sna críocha den leathsféar thuaidh ina mbíonn aeráid mheasartha ann.
Fásann an cuise mín go réidh i dtalamh méith atá triomaithe go maith. Úsáidtear é i dtógáil páirceanna agus gairdíní. Tá sé coitianta in áiteanna ina mbíonn an aeráid fionnuar tais cosúil le oirthuaisceart na Stát Aontaithe. Tíopa speicis den ghéineas Poaceae atá ann.
Łučna lipnica (Poa pratensis) je rostlina ze swójby słódkich trawow (Poaceae).
Łučna lipnica (Poa pratensis) je rostlina ze swójby słódkich trawow (Poaceae).
Vallarsveifgras (fræðiheiti: Poa pratensis) er ein af mörgum tegundum sveifgrasa (Poa) sem finna má í heiminum. Á Íslandi vex tegundin villt en er einnig notuð til túnræktar, í íþróttavelli og í grasflatir.
Vallarsveifgras er fremur lágvaxin tegund, hún er oftast 30-50 sm á hæð. Tegundin tilheyrir puntgrösum og er puntur vallarsveifgrass keilulaga, þar sem neðstu greinar puntsins eru lengstar. Hvert smáax hefur 3-5 blóm. Axagnirnar eru oftast fjólubláar.
Blöð plöntunnar eru fremur breið (3-5 mm), flöt og enda í totu, líkt og bátsstefni. Það er gott greiningareinkenni sveifgrasa. Vallarsveifgras myndar öflugar neðanjarðarrenglur og fjölgar sér gjarnan þannig.
Vallarsveifgras hefur í ríkum mæli verið notað til túnræktar, þó notkun þess hefur eilítið minnkað síðustu árin. Það gefur þokkalega uppskeru og gefur góðan endurvöxt. Fóðrið er lystugt, næringar- og steinefnaríkt. Því er gjarnan sáð í blöndu með vallarfoxgrasi. Það er einnig töluvert notað í íþróttavelli og grasflatir vegna þess hvað það þolir traðk vel.
Vallarsveifgras (fræðiheiti: Poa pratensis) er ein af mörgum tegundum sveifgrasa (Poa) sem finna má í heiminum. Á Íslandi vex tegundin villt en er einnig notuð til túnræktar, í íþróttavelli og í grasflatir.
Poa pratensis L., 1753, chiamata comunemente erba fienarola, è una specie di pianta erbacea appartenente alla famiglia delle Poacee, estremamente diffusa e per questo talvolta considerata infestante. Cresce in Europa, Asia, Nordafrica e Nord America.
Viene utilizzata nei prati dei campi da calcio.[1]
La specie presenta alcune sottospecie:
Poa pratensis L., 1753, chiamata comunemente erba fienarola, è una specie di pianta erbacea appartenente alla famiglia delle Poacee, estremamente diffusa e per questo talvolta considerata infestante. Cresce in Europa, Asia, Nordafrica e Nord America.
Pievinė miglė (Poa pratensis) – miglinių (Poaceae) šeimos daugiametis žolinis augalas.
Žemaūgė (30–70 cm), retakerė. Lapai 20 cm ilgio, 3–5 mm pločio. Žydi smulkiais žiedeliais gegužės-liepos mėnesiais. Lapamakštės labai trumpos. Tai viena labiausiai paplitusių varpinių žolių. Gerai auga lygumų priemolio dirvose. Suželia anksti pavasarį, nebijo šalnų, atspari sausroms[1]. Vertingas pašarinis augalas.
Pievinė miglė (Poa pratensis) – miglinių (Poaceae) šeimos daugiametis žolinis augalas.
Žemaūgė (30–70 cm), retakerė. Lapai 20 cm ilgio, 3–5 mm pločio. Žydi smulkiais žiedeliais gegužės-liepos mėnesiais. Lapamakštės labai trumpos. Tai viena labiausiai paplitusių varpinių žolių. Gerai auga lygumų priemolio dirvose. Suželia anksti pavasarį, nebijo šalnų, atspari sausroms. Vertingas pašarinis augalas.
Veldbeemdgras (Poa pratensis) is een plant uit de grassenfamilie (Poaceae) die veel gebruikt wordt voor de inzaai van gazon- en sportvelden. Het wordt ook in grasmengsels voor voederdoeleinden gebruikt, maar is in Duitsland voor dit doel veel belangrijker dan in Nederland. In Nederland wordt de soort in weilanden door Engels raaigras weggeconcurreerd. Het aantal chromosomen per plant varieert van 2n=28 tot meer dan 100. Veldbeemdgras is dan ook een klonale soort, die zich hoofdzakelijk door zaad via apomixie en vegetatief door ondergrondse uitlopers (rizomen) voortplant. Sommige rassen afkomstig uit de Scandinavische landen vertonen een winterrust, waarbij de bovengrondse bladeren afsterven.
Veldbeemdgras is een vaste plant, die een dichte zode vormt.
Veldbeemdgras wordt afhankelijk van het ras 10-90 cm hoog en bloeit met een pluim in mei tot juni. De aartjes hebben drie tot vijf bloempjes, waarvan de kelk- en kroonkafjes evenlang zijn, ongeveer 3 mm. Het onderste kroonkafje (lemma) is onderaan sterk wollig behaard. De meeldraad heeft ongeveer 2 mm lange, violette helmhokjes.
Het blad is 2-5 mm breed. De kleur kan afhankelijk van het ras licht- tot donkergroen zijn. Bij de lichtgroene rassen valt het onkruid straatgras in een gazon niet op. De top van het blad is iets naar binnen gebogen en bij gladstrijken scheurt de top en vormt dan een v. Langs de hoofdnerf lopen twee lichte lijnen, die als het blad tegen het licht gehouden wordt goed te zien zijn. Op de grens van bladschijf en bladschede zit een tot ongeveer 1 mm breed tongetje (ligula). De bladschede kan kaal tot wollig behaard zijn.
De vrucht is een graanvrucht.
De plant groeit zowel op droge als natte en zilte grond en kan betreden vrij goed verdragen.
Veldbeemdgras kan aangetast worden door bladvlekkenziekte (Drechslera poae), bruine-vlekkenroest (Puccinia poae-nemoralis), oranje-strepen roest (Puccinia poarum f.sp. poarum) en echte meeldauw (Erysiphe graminis). De rassen zijn hier verschillend vatbaar voor.
Veldbeemdgras is een waardplant voor de rupsen van de vlinders dambordje, hooibeestje, koevinkje, bruin zandoogje en bleke grasworteluil.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Poa pratensis op Wikimedia Commons. Veldbeemdgras (Poa pratensis) is een plant uit de grassenfamilie (Poaceae) die veel gebruikt wordt voor de inzaai van gazon- en sportvelden. Het wordt ook in grasmengsels voor voederdoeleinden gebruikt, maar is in Duitsland voor dit doel veel belangrijker dan in Nederland. In Nederland wordt de soort in weilanden door Engels raaigras weggeconcurreerd. Het aantal chromosomen per plant varieert van 2n=28 tot meer dan 100. Veldbeemdgras is dan ook een klonale soort, die zich hoofdzakelijk door zaad via apomixie en vegetatief door ondergrondse uitlopers (rizomen) voortplant. Sommige rassen afkomstig uit de Scandinavische landen vertonen een winterrust, waarbij de bovengrondse bladeren afsterven.
Veldbeemdgras is een vaste plant, die een dichte zode vormt.
Veldbeemdgras wordt afhankelijk van het ras 10-90 cm hoog en bloeit met een pluim in mei tot juni. De aartjes hebben drie tot vijf bloempjes, waarvan de kelk- en kroonkafjes evenlang zijn, ongeveer 3 mm. Het onderste kroonkafje (lemma) is onderaan sterk wollig behaard. De meeldraad heeft ongeveer 2 mm lange, violette helmhokjes.
Het blad is 2-5 mm breed. De kleur kan afhankelijk van het ras licht- tot donkergroen zijn. Bij de lichtgroene rassen valt het onkruid straatgras in een gazon niet op. De top van het blad is iets naar binnen gebogen en bij gladstrijken scheurt de top en vormt dan een v. Langs de hoofdnerf lopen twee lichte lijnen, die als het blad tegen het licht gehouden wordt goed te zien zijn. Op de grens van bladschijf en bladschede zit een tot ongeveer 1 mm breed tongetje (ligula). De bladschede kan kaal tot wollig behaard zijn.
De vrucht is een graanvrucht.
De plant groeit zowel op droge als natte en zilte grond en kan betreden vrij goed verdragen.
Multimedia w Wikimedia Commons Wiechlina łąkowa (Poa pratensis L.) – gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych (Poaceae (R. Br.) Barnh.), występujący powszechnie w Europie, Azji, północnej Afryce oraz Ameryce Północnej. W Polsce rośnie dziko na całym niżu i w niższych położeniach górskich i jest rośliną pospolitą. Jest także rośliną uprawną.
Porasta łąki i zarośla. Pospolita trawa niezbyt wilgotnych terenów niżowych. W górach rośnie aż po piętro kosówki. Hemikryptofit.
W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl. Molinio-Arrhenatheretea[2].
Tworzy mieszańce z wiechliną spłaszczoną i wiechliną zwyczajną[3].
Trawa uprawna o bardzo dobrych właściwościach pastewnych. Stosowana na średnio wilgotne łąki, pastwiska oraz inne użytki zielone, takie jak trawniki czy obiekty sportowe, często w mieszance z nasionami innych traw.
Wiechlina łąkowa (Poa pratensis L.) – gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych (Poaceae (R. Br.) Barnh.), występujący powszechnie w Europie, Azji, północnej Afryce oraz Ameryce Północnej. W Polsce rośnie dziko na całym niżu i w niższych położeniach górskich i jest rośliną pospolitą. Jest także rośliną uprawną.
Poa pratensis é uma espécie de planta com flor pertencente à família Poaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 67–68. 1753.[1]
Os seus nomes comuns são cabelo-de-cão-de-colmo-liso ou erva-de-febra.[2]
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental, no Arquipélago dos Açores e no Arquipélago da Madeira.
Em termos de naturalidade é nativa de Portugal Continental e no Arquipélago da Madeira e introduzida no Arquipélago dos Açores.
Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.
Poa pratensis é uma espécie de planta com flor pertencente à família Poaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 67–68. 1753.
Os seus nomes comuns são cabelo-de-cão-de-colmo-liso ou erva-de-febra.
Ängsgröe (Poa pratensis) är ett blåskimrande, mycket vanligt gräs.
Pratensis (pratense) betyder på ängen, av latin pratum.
Ängsgröe heter på engelska bluegrass, och namnet har givit upphov till både regionen Bluegrass, Kentucky i USA och därav musikgenren bluegrass.
Wikimedia Commons har media som rör Ängsgröe.
Багаторічна рослина з поодинокими або декількома зібраними в пухкі дерновинки пагонами і повзучим кореневищем. Стебла (15)20–80(120) см заввишки, округлі, гладкі. Листові пластинки 2–4(5) мм завширшки, плоскі або складені вздовж, коротко загострені. Листові пластинки верхнього листка в 2–3 рази коротше їх піхви. Піхви від основи замкнуті не менше ніж на третину. Язичок 0,5–2(4) мм довжиною, тупий. Суцвіття — пірамідальна волоть, 5–20 см завдовжки. Колоски 3,5–7 мм завдовжки, з 3–5(7) квітками. Колоскові луски 1,5–4,5 мм завдовжки, з 1–3 жилками, ланцетні гострі. Верхня колоскова луска по кілю з видовженими, але не горбкуватими шипиками. Нижня квіткова луска 2,5–4,3 мм завдовжки, ланцетна, з п'ятьма жилками, без помітних проміжних жилок, по кілю і вздовж крайових жилок в нижній частині волосиста, в основі (на калусі) з пучком довгих звивистих волосків. Верхня квіткова луска по кілям з шипиками. Виключно поліморфний вид.
Вітро- і самозапилювальна рослина. Автохор. Розмножується насінням. Цвіте в червні й липні, плодоносить у липній серпні. Вегетаційний період триває до пізньої осені.
Число хромосом — 2n = 28, 52, 56, 62, 70.
Інтродукований і занесений в багато інших нетропічних країн.
Зростає на луках, прирічкових галечниках, лісових галявинах і узліссях, в розріджених світлих лісах і заростях чагарників, на болотах, по берегах водойм, біля доріг і на пустирях. Може утворювати чисті зарості.
Гарна кормова рослина пасовищного і сінокісного використання. Поживна і охоче поїдається худобою. Належить до ранніх скоростиглих видів.
Тонконіг лучний витримує тривале затоплення талими водами. Найкраще росте при заляганні ґрунтових вод на глибині 0,5-1,0 м. Чудово витримує суворі зими і пізні заморозки, досить посухостійкий. Під час тривалої літньої посухи (липень) може підгоряти. Дуже чутливий до кислотності ґрунту (рН — в межах 5,5 — 6,5). До засолення ґрунту ставиться негативно. Значною мірою схильний до захворювань борошнистою росою та іржею.
Використовується для влаштування газонів. На родючих ґрунтах і в сонячних місцях найбільш стійкий до витоптування вид газонних рослин. Він утворює добре пронизану корінням дернину. При скошуванні або стравлюванні у нього швидко утворюються нові пагони. На родючих ґрунтах росте швидше, посухостійкий, зберігається на газонах роками. Оптимальна висота скошування газону з тонконога 4 см. Сильне витоптування переносить починаючи з 3-річного віку. Рослина довговічна. При сприятливих умовах добре зберігається в травостоях — 10-15 і більше років. До кліматичних умов невимоглива.
Poa pratensis là một loài cỏ trong họ hòa thảo, thuộc chi poa.[1]
Poa pratensis L., 1753
Мя́тлик лугово́й (лат. Poa praténsis) — многолетнее растение; вид рода Мятлик (Poa) семейства Злаки (Poaceae); кормовая трава, один из самых ранних злаков.
В природе ареал вида охватывает умеренные районы Северного полушария. Натурализовалось в Австралии и Новой Зеландии[2].
В 1955 году мятлик луговой был случайно занесён на север Антарктического полуострова, где локальная популяция существует до сих пор, занимая площадь около 1 м²[3].
Произрастает по лугам, полям и лесным опушкам.
Растёт на различных почвах, даже на песчаных, хотя предпочитает рыхлые, средневлажные плодородные земли. Устойчив к погодным условиям. На лугах разрастается очень густо, дёрн не густой.
После укоса побеги вытягиваются медленно и достигают не больше 30 см.
Растение с ползучими и подземными побегами, образующее иногда довольно густые, рыхлые дерновины. Стебли высотой 30—90 см, реже 10—20, приподнимающиеся, гладкие.
Листья узколинейные, шириной до 4 мм, плоские, гладкие или слегка шершавые. Язычок длиной 0,5—2 мм, тупой.
Метёлка длиной до 20 см, продолговатая или пирамидальная, многоколосковая, с шероховатыми веточками, сидящими по 3—5 вместе. Колоски яйцевидные, длиной 3,5—6 мм, 2—5-цветковые, зелёные, реже фиолетовые. Колосковые чешуи почти одинаковые, заострённые; нижние цветковые чешуи ланцетовидные, с выдающимися опушёнными жилками, при основании с многочисленными соединительными волокнами.
Наибольшего развития достигает на втором и третьем году. Цветёт только раз в году, но при благоприятных условиях может дать и второй укос.
Ценное растение для сухих и свежих лугов и пастбищ, обсеваемых смесью кормовых трав, куда он входит в количестве 5—10 %. Прорастает через 7—8 дней, средняя всхожесть 27 %, сорность — 24 %, хоз. годность — 20 %. Сбор семян в июле и августе, до полного созревания. Благодаря длинной шерсти, покрывающей спинку и бока семени, вся масса семян легко сбивается в комки. Перед посевом их протирают сквозь сито. Косится на сено мятлик до 70 % своего веса. Сено бедно водой, богато белковыми веществами. Как в свежем, так и в сухом виде представляет нежный и питательный корм, охотно поедается всяким скотом. В среднем дает около 1600 кг сена с гектара. Пригоден также для пастбищ. В Северной Америке он является наиболее важным пастбищным злаком и стоит на втором месте вслед за тимофеевкой по ценности урожая. Неофициальное прозвище штата Кентукки (Bluegrass State) связано с мятликом (англ. bluegrass, букв. «синяя трава»), культивирующимся в этих местах; английское название мятлика было перенесено и на один из жанров музыки кантри — блюграсс, возникший в Кентукки.
Используется также как газонная трава.
В рамках вида выделяют ряд подвидов[4][2]:
Мя́тлик лугово́й (лат. Poa praténsis) — многолетнее растение; вид рода Мятлик (Poa) семейства Злаки (Poaceae); кормовая трава, один из самых ранних злаков.
草地早熟禾（学名：Poa pratensis）是一种禾本科植物。这种植物原产于欧亚大陆、中亚细亚区，广泛分布于北温带冷凉湿润地区。在中国分布于东北、河北、山东、山西、内蒙古、甘肃、新疆、青海、西藏、四川、江西等省区。[1]
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 草地早熟禾（学名：Poa pratensis）是一种禾本科植物。这种植物原产于欧亚大陆、中亚细亚区，广泛分布于北温带冷凉湿润地区。在中国分布于东北、河北、山东、山西、内蒙古、甘肃、新疆、青海、西藏、四川、江西等省区。
왕포아풀(영어: poa pratensis, smooth meadow-grass, common meadow-grass) 또는 상업적으로 켄터키 블루그래스(영어: Kentucky bluegrass)는 서양 각국의 정원이나 공원의 잔디밭을 이루는 대표적인 품종이다. 한국에서는 농가의 담밑이나 개울가의 습지에서 자생한다. 한지형 잔디로 더울 때는 잘 자라지 못하고 병이 많이 발생하며, 서늘할 때 잘 자란다. 불완전 포복형으로 잎의 나비는 3 ~ 4mm이고, 높이는 30 ~ 50cm로 자란다. 출수 개화하면 80cm에 달한다. 건조·답압·병충해에 약하다.
.jpg)
![[2]](http://linnaeus.nrm.se/flora/mono/poa/poa/poapran.jpg){kind=link}
![[5]](http://linnaeus.nrm.se/flora/mono/poa/poa/poaprau.jpg){kind=link}