Die Bergwaldhummel (Bombus wurflenii) ist eine Art der Hummeln (Bombus).
Die Königin hat schwarze zerzauste Haare und einen orangen Hinterleib. Die Arbeiterinnen sehen genauso aus oder haben einen angedeuteten gelben Kragen. Sie sind deutlich kleiner als die Königin. Die Männchen haben einen gelben Kragen und eine gelbe Schnauze, ansonsten gleichen sie den Arbeiterinnen. Diese Hummeln haben einen besonders kurzen Rüssel und starke Kiefer.
Die Bergwaldhummel ist eine Art, die in Hoch- und Mittelgebirge vorkommt. Ihr Verbreitungsgebiet reicht von den Pyrenäen bis zum Ural und nach Fennoskandien. In den Alpen ist sie bis in Höhenlagen von 2600 Meter zu finden. In Baden-Württemberg gibt es Vorkommen im Schwarzwald und auf der Schwäbischen Alb, vereinzelt auch im Alpenvorland bzw. sehr vereinzelt im Flachland. In Deutschland ist vermutlich die Grenze zwischen den Mittelgebirgen und dem norddeutschen Flachland die nördliche Verbreitungsgrenze.[1]
Gebirgswälder sowie Bergwiesen in der Nähe von Wäldern sind der Siedlungsschwerpunkt. Daneben ist sie auch auf brachgefallenen Schafweiden (Wacholderheiden) und Bergheiden zu finden. Im Hochgebirge steigt sie bis über die Baumgrenze auf.[1]
Die Nester werden meist unterirdisch in verschiedenen Tiefen angelegt, beispielsweise unter Zwergsträuchern oder in verlassenen Mäusenestern. Bombus wurflenii ist ein Nestbezieher und Pollenstorer. Die Völker sind individuenreich. Die Art gilt als leicht reizbar.[1]
Die Bergwaldhummel ist polylektisch, das heißt, sie geht an die Blüten vieler verschiedener Pflanzenarten. Sie bildet nur eine Generation pro Jahr (univoltin). Die Weibchen überwintern. Sie erscheinen im Frühjahr ab Mitte April. Junge Weibchen und Männchen erscheinen im Juli.[1]
Die Unterart Bombus wurflenii subsp. mastrucatus (Gerstäcker) ist boreo-montan und hat ein disjunktes Verbreitungsgebiet, welches die Alpen, die mitteleuropäischen Mittelgebirge, die Tatra, die Karpaten und den Balkan umfasst.[1]
In Baden-Württemberg ist die Bergwaldhummel aufgrund der Aufforstung mit Fichten, natürlicher Wiederbewaldung und der Intensivierung der Landwirtschaft im Rückgang begriffen und gefährdet.[1]
Bombus wurflenii is a species of bumblebee found in several parts of central and northern Europe to Turkey and the Crimea peninsula in the southeast.[3][4]
This bumblebee has a very short proboscis (tongue), powerful, toothed mandibles, and a short head. The queen has a body length of 19 to 22 mm (0.75 to 0.87 in), a wing span of 36 to 41 mm (1.4 to 1.6 in) and a black, shaggy fur with the three last terga (abdominal segments). The workers, which have body lengths ranging from 13 to 16 mm (0.51 to 0.63 in) and wing spans from 25 to 32 mm (0.98 to 1.26 in), look like the queen, except for the lesser length. The males are 14 to 16 mm (0.55 to 0.63 in) in length, have a wing span from 28 to 32 mm (1.1 to 1.3 in) and are otherwise similar to the females.[4][5] A lighter form, with most of thorax and the two anterior terga covered in pale fur exists.[4]
The species is mainly found in mountainous areas.[3] In the Balkans, it is found from 1,300 to 2,100 m (4,300 to 6,900 ft) above sea level,[6] and in Turkey between 1,600 metres (5,200 ft) and 2,600 metres (8,500 ft).[4] The nest is small, containing 80 to 150 individuals.[5]
The bumblebee predominantly forages on flowers such as Vaccinium, Lamiaceae, Scrophulariaceae and Fabaceae.[4]
In Europe, it can be found in Austria, Belgium, the Czech Republic, France, Germany, Hungary, Italy, Norway, Poland, Romania, Slovakia, Slovenia, Spain, Switzerland,[7] Scandinavia, the Ural and Caucasus in Russia,[3] northern Turkey, and the Crimean Peninsula.[4] It is absent from the British Isles, and its presence in Finland is disputed.[3]
Bombus wurflenii is a species of bumblebee found in several parts of central and northern Europe to Turkey and the Crimea peninsula in the southeast.
Bombus wurflenii es una especie de abejorro que se encuentra en varias partes del centro y norte de Europa, hasta Turquía y la península de Crimea en el sureste.[1][2]
Este abejorro tiene una probóscide o lengua muy corta, mandíbulas poderosas y dentadas, y una cabeza corta. La reina tiene una longitud de cuerpo de 19 a 22 mm (0,75 a 0,87 pulgadas), una envergadura de alas de 36 a 41 mm (1,4 a 1,6 pulgadas) y un pelaje negro y desgreñado en las tres últimas tergitas metasomales (segmentos abdominales). Las obreras, miden de 13 a 16 mm (0,51 a 0,63 pulgadas) y la envergadura de sus alas son de 25 a 32 mm (0,98 a 1,26 pulgadas), se parecen a la reina, excepto por su menor longitud. Los machos son de 14 a 16 mm (0.55 a 0.63 pulgadas) de largo, tienen una envergadura de 28 a 32 mm (1.1 a 1.3 pulgadas) y son similares a las hembras.[2][3] Existe un poliformismo más ligero, con la mayor parte del tórax y las dos tergitas anteriores cubiertas de pelo pálido.[2]
La especie se encuentra principalmente en zonas montañosas.[1] En los Balcanes, se encuentra entre 1.300 y 2.100 m (4.300 y 6.900 pies) sobre el nivel del mar,[4] y en Turquía entre los 1.600 y 2.600 metros (8.500 pies).[2] El nido es pequeño y contiene de 80 a 150 individuos.[3]
Esta especie se alimenta predominantemente de flores como Vaccinium, Lamiaceae, Scrophulariaceae y Fabaceae.[2]
En Europa, se encuentra en Alemania, Austria, Bélgica, Eslovaquia, Eslovenia, España, Francia, Hungría, Italia, Noruega, Polonia, República Checa, Rumania, Suiza,[5] Escandinavia, los Urales y el Cáucaso en Rusia,[1] el norte de Turquía y la península de Crimea.[1]
Datos: Q820440
Multimedia:
Especies: Bombus wurflenii
Bombus wurflenii es una especie de abejorro que se encuentra en varias partes del centro y norte de Europa, hasta Turquía y la península de Crimea en el sureste.
Bombus wurflenii est une espèce de bourdons du genre Bombus et du sous-genre Alpigenobombus.
Il peut être trouvé dans des pays européens comme l'Autriche, la Belgique (rarissime[1]), la République tchèque, la Finlande, la France, l'Allemagne, la Hongrie, l'Italie, la Norvège, la Pologne, la Roumanie, la Slovaquie, la Slovénie, l'Espagne, la Suisse et la partie méridionale de la Russie.
Bombus wurflenii est une espèce de bourdons du genre Bombus et du sous-genre Alpigenobombus.
Il peut être trouvé dans des pays européens comme l'Autriche, la Belgique (rarissime), la République tchèque, la Finlande, la France, l'Allemagne, la Hongrie, l'Italie, la Norvège, la Pologne, la Roumanie, la Slovaquie, la Slovénie, l'Espagne, la Suisse et la partie méridionale de la Russie.
Bombus wurflenii is een vliesvleugelig insect uit de familie bijen en hommels (Apidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1860 door Radoszkowski.[1]
Bronnen, noten en/of referenties
Tjuvhumle (Bombus wurflenii) er ei humle med svart rufsete pels på mellomkroppen og fyrste delen av bakkroppen og med ein raudoransje bakstuss.
Arten har namnet sitt frå det at individa kan bita hòl i kronrøyret på blomar og soleis nå i nektaren samstundes som at pollineringa vert mindre verksam. Arten er unik ved dei spisse kjevane som verkar som tenner i denne prosessen.
Tjuvhumla finst over det meste av Europa og dessutan i spreidde område i den vestlege delen av Asia. I Noreg finst arten i det meste av landet nord til Tromsø og mogelegvis endå lenger nord.
Denne artikkelen nyttar som kjelde og kan innehalda tekst og formuleringar frå artikkelen Tyvhumle Bombus - wurflenii skriven av Frode Ødegaard, Jan Ove Gjershaug, Arnstein Staverløkk og Roald Bengtson. Artikkelen vart utgjeven av Norsk institutt for naturforskning under lisensen CC BY 3.0. Henta 3. juli 2016.
Tjuvhumle (Bombus wurflenii) er ei humle med svart rufsete pels på mellomkroppen og fyrste delen av bakkroppen og med ein raudoransje bakstuss.
Arten har namnet sitt frå det at individa kan bita hòl i kronrøyret på blomar og soleis nå i nektaren samstundes som at pollineringa vert mindre verksam. Arten er unik ved dei spisse kjevane som verkar som tenner i denne prosessen.
Tjuvhumla finst over det meste av Europa og dessutan i spreidde område i den vestlege delen av Asia. I Noreg finst arten i det meste av landet nord til Tromsø og mogelegvis endå lenger nord.
Hos tyvhumle, latin: Bombus wurfleini, er dronningene store og kraftige, mens arbeiderne er klart mye mindre. Tyvhumlen har svært kort tunge. Den korte tunga gjør at den biter hull i kronrørene eller andre blomsterdeler og «stjeler» nektaren ut bakvegen. Slike besøk bidrar sjelden til pollinering av blomstene og er derfor å anse som tjuveri fra plantas synspunkt; nektaren er jo «betaling» for utførte tjenester, dvs. pollenfrakt. Denne humlearten har fått sitt norske navn etter denne atferden, men det er også andre humlearter som bedriver slikt tjuveri – enten primært (lager hull) eller sekundært (benytter ekisterende hull).
Til å bite hull i blomstene har tyvhumla svært kraftige kjever, som skiller seg klart fra de øvrige humleartene. Tyvhumla blir ofte observert i store mengder på tyrihjelm og på hagestormhatt mfl. (ulike arter av Aconitum) , hvor den biter hull i hjelmen og finner veg inn til nektariene. Andre humlearter kan så benytte disse hullene til å hente nektar.
Tyvhumla har sort pels og orangerød bakkroppsspiss. Det er en klar størrelsesforskjell på dronninger og arbeidere. På nært hold og under lupe ser man lett de kraftige kjevene (mandiblene).
Bolene kan bli store og ligger under bakken. Gjerne mellom steiner.
Hele Norge nord til og med Nordland.
Hos tyvhumle, latin: Bombus wurfleini, er dronningene store og kraftige, mens arbeiderne er klart mye mindre. Tyvhumlen har svært kort tunge. Den korte tunga gjør at den biter hull i kronrørene eller andre blomsterdeler og «stjeler» nektaren ut bakvegen. Slike besøk bidrar sjelden til pollinering av blomstene og er derfor å anse som tjuveri fra plantas synspunkt; nektaren er jo «betaling» for utførte tjenester, dvs. pollenfrakt. Denne humlearten har fått sitt norske navn etter denne atferden, men det er også andre humlearter som bedriver slikt tjuveri – enten primært (lager hull) eller sekundært (benytter ekisterende hull).
Til å bite hull i blomstene har tyvhumla svært kraftige kjever, som skiller seg klart fra de øvrige humleartene. Tyvhumla blir ofte observert i store mengder på tyrihjelm og på hagestormhatt mfl. (ulike arter av Aconitum) , hvor den biter hull i hjelmen og finner veg inn til nektariene. Andre humlearter kan så benytte disse hullene til å hente nektar.
Tjuvhumla (Bombus wurflenii) är en insekt i överfamiljen bin (Apoidea).
Tjuvhumlan förekommer i Centraleuropa, Uralbergen och Kaukasus i Ryssland, Skandinavien (med troligt undantag för Finland)[3] och norra Turkiet[4]. I Skandinavien är den framför allt en norsk art; i Sverige förekommer den i fjällvärlden från Dalarna till Abisko. I Jämtland och Härjedalen kan den dock gå längre österut. Dock är den ingenstans vanlig.[5]
Humlan har mycket kort tunga och kraftiga käkar. Drottningen är rufsigt svart med orange bakkropp. Arbetarna har samma utseende, men kan dessutom ha en antydan till gul krage. De är klart mindre än drottningen. Hanen har gul krage och nos; i övrigt som drottning och arbetare.[5] Drottningen blir 19 till 22 mm lång, hanen 14 till 16 mm och arbetarna 13 till 16 mm. Vingbredden är 36 till 41 mm för drottningen, 28 till 32 mm för hanen och 25 till 32 mm för arbetarna.[6]
Humlan lever framför allt i bergen, och söker sin näring på bergsängar och i dalar, på fjällheder, även ovan trädgränsen.[6] Favoritväxter är nordisk stormhatt, kråkvicker, rödklöver, mjölkört och brudborste. Eftersom den vanligtvis inte når ner till nektargömman med sin korta tunga, biter den i stället hål på utsidan av blomman och suger i sig nektarn den vägen.[5]
Boet är oftast underjordiskt, gärna mellan stenar. Det rymmer vanligen mellan 80 och 150 individer.[6]
Бореально-альпійський вид, якому притаманний диз'юнктивний ареал[2]. Bombus wurflenii поширений в таких місцях, як: Піренеї, Альпи, Карпати, Скандинавські гори, Кавказ, Південний Кавказ, Південний Урал, гори північно-східної Туреччини та Балканський півострів[2][3][4].
На території України цей вид трапляється лишу у високогір'ї Карпат (лісові пояси з висот близько 500 м і субальпік), де представлений підвидом B. wurflenii mastrucatus Gerst, що є звичайним видом для цього ареалу[2].
Bombus wurflenii за ейдономією подібний до джмеля яскравого, але на відміну від останнього довжина щоки в Bombus wurflenii вдвічі менша за ширину основи мандибул. Довжина тіла у самок 20-26 мм, у самців 13-18 мм[3][4]. Розмах крил у матки становить 36-41 мм, в робочих особин 25-32 мм, а у самців 28-32 мм[5]. Довжина хоботка 10.25 мм[6].
В опушенні переважають чорні або темно-коричневі (голова, широка перев'язь на спинці між основами крил, перший і другий тергіти черевця), жовті (передня частина спинки і щитик) і помаранчево-бурі волоски (останні тергіти черевця)[6].
Гніздиться підземно. В Українських Карпатах цей вид поширений у високогір'ї (найвища чисельність популяції спостерігається в межах висот 800—1100 м), а саме в букових, буково-смерекових і смерекових лісах, на полонинах і відслоненнях[2].
Bombus wurflenii là một loài Hymenoptera trong họ Apidae. Loài này được Radoszkowski mô tả khoa học năm 1860.[3]
Bài viết phân họ Ong mật này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Bombus wurflenii là một loài Hymenoptera trong họ Apidae. Loài này được Radoszkowski mô tả khoa học năm 1860.
Шмель тулупчатый[1] (лат. Bombus wurflenii) — вид насекомых из семейства настоящих пчёл (Apidae). Реликт Ледникового периода, характерный для горных лугов. В России ареал вида охватывает горы южного Урала. Численность низкая. Занесён в Красную книгу России. В опушении преобладают черные или темно-коричневые (голова, широкая перевязь на спинке между основаниями крыльев, первый и второй тергиты брюшка), жёлтые (передняя часть спинки и щитик) и оранжевато-бурые волоски (последние тергиты брюшка)[2]. В последнее время рассматривается в качестве подвида в составе вида Bombus wurflenii Radoszkowski, 1859[3], распространённого в центральной и восточной Европе[4]. Вид относится к подроду Alpigenobombus и является его единственным представителем в Европе[5].
Шмель тулупчатый (лат. Bombus wurflenii) — вид насекомых из семейства настоящих пчёл (Apidae). Реликт Ледникового периода, характерный для горных лугов. В России ареал вида охватывает горы южного Урала. Численность низкая. Занесён в Красную книгу России. В опушении преобладают черные или темно-коричневые (голова, широкая перевязь на спинке между основаниями крыльев, первый и второй тергиты брюшка), жёлтые (передняя часть спинки и щитик) и оранжевато-бурые волоски (последние тергиты брюшка). В последнее время рассматривается в качестве подвида в составе вида Bombus wurflenii Radoszkowski, 1859, распространённого в центральной и восточной Европе. Вид относится к подроду Alpigenobombus и является его единственным представителем в Европе.
_som_bit_h%C3%B2l_i_tyrihjelm.jpg)
