Caracara lutosa[1] a oa ur spesad evned-preizh deiz eus ar c'herentiad Falconidae.
Anvet e voe Polyborus Lutosus (kentanv) da gentañ-penn (e 1876) gant an evnoniour stadunanat Robert Ridgway (1850-1929).
War a seblant e vije bet lazhet al laboused diwezhañ gant an dastumer hag evnoniour stadunanat Rollo Beck (1870-1950) d'ar 1añ a viz Kerzu 1900.
Betek penn-kentañ an XXvet kantved e voe brosezat ar spesad e Guadalupe, un enez lec'hiet er-maez da aodoù Ledenez Baja California (Mec'hiko)[2].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Caracara lutosa a oa ur spesad evned-preizh deiz eus ar c'herentiad Falconidae.
Anvet e voe Polyborus Lutosus (kentanv) da gentañ-penn (e 1876) gant an evnoniour stadunanat Robert Ridgway (1850-1929).
War a seblant e vije bet lazhet al laboused diwezhañ gant an dastumer hag evnoniour stadunanat Rollo Beck (1870-1950) d'ar 1añ a viz Kerzu 1900.
Karančo guadeloupský nebo karančo guadalupský (Caracara lutosa) je vyhynulý sokolovitý pták z rodu karančo (Caracara). Druh popsal Robert Ridgway roku 1876 a je známo několik synonym: Caracara lutosus, Caracara plancus lutosa, Polyborus lutosus a Polyborus plancus lutosus. Popis karanča guadeloupského byl založen na exemplářích, které chytil Edward Palmer rok před oficiálním popisem. I přes molekulární analýzy je někdy považován za totožný druh jako karančo chocholatý (Caracara cheriway) nebo karančo jižní (C. plancus). Místní lidé mu říkali quelili.
Karančo guadeloupský se vyskytoval pouze na ostrůvku Guadalupe ležící v blízkosti Mexika. Tento ostrov má rozlohu jen 35×9 km. Karančo byl zdejší endemit (jedno z nejznámějších zdejších zvířat), obývající pravděpodobně otevřené oblasti. Původ předků tohoto druhu je možné vysledovat asi do pevninské Jižní a Střední Ameriky, odkud ostrov možná osídlili a z nich se potom vyvinul karančo guadeloupský. Kosti podobné těm od karanča guadeloupského byly nalezeny v jezírcích La Brea Tar Pits a jejich stáří bylo určeno na 40 000 let.
Karančo guadeloupský vzhledem připomínal jestřábovitého ptáka. Byl velký asi 60 cm, s velkou hlavou vybavenou olověně zbarveným zobákem, dlouhým ocasem i končetinami, a jeho rozpětí křídel činilo okolo 132 cm. Vzhledem mohl tento pták působit hrozivě. Zbarvení bylo kávové, s bílými znaky. Samci a samičky se vzájemně podobali, nebyl tedy vyvinut zvlášť výrazný pohlavní dimorfismus. O chování tohoto druhu se dochovalo několik informací. Mohl žít na zemi a lovil převážně menší živočichy, například hlodavce nebo ještěrky. Byl rovněž důležitým mrchožroutem. Je možné, že byl vůči jiným karančům tolerantnější než současné druhy a jednotliví jedinci spolu vzájemně komunikovali pomocí zaklánění hlavy. Hnízda, do nichž byla nakladena maximálně dvě vejce, stavěli karančové hlavně ve skalních puklinách, využívána byla nicméně i vegetace na ostrově. Jedna generace trvala 11,3 roku.
Karančo guadeloupský byl na ostrově relativně hojný ještě v 18. století, žilo zde však maximálně několik set jedinců, více by ostrov neuživil. Tehdy však byla na Guadalupe dovezena stáda koz; ostrov měl být zastávkou se zdroji masa pro lovce, zabíjející vydry a další zvířata. Kozy spásly většinu vegetace na ostrově, v roce 1876 však stále byli karančové hojní. Právě na konci 19. století však začal být druh střílen a tráven kvůli představě, že dovezené kozy zabíjí. Tato skutečnost je však velmi nepravděpodobná. I když byli ptáci pozorování při krmení na mrtvých kozách, karančové guadeloupští se pravděpodobně živili pouze mršinou, a tedy kozy nezabíjeli. Během 19. století se pták stal také vítanou součástí přírodovědných sbírek. Mimo zmíněného E. Palmera ptáky lovili například také W. E. Bryant (1885 a 1886), Harry Drent (odchytil čtyři ptáky, které si ochočil) či Rollo Beck (1900). Poslední zmíněný lovec zároveň objevil zbývající skupinku těchto ptáků a většinu jich zabil. Později k tomu napsal:
Tehdy, 1. prosince 1900 odpoledne, jsem neměl ponětí o tom, že jsem zabil poslední karanča guadeloupská. Z celkem jedenácti ptáků jsem zastřelil devět, dva mi utekli. Více karančů jsem na ostrově neviděl, ale podle krotkosti a krátkého času, co jsem byl na ostrově, jsem soudil, že druh musí být hojný…
Poslední pozorování bylo zaznamenáno roku 1903, Mezinárodní svaz ochrany přírody považuje druh za vyhynulý od roku 1988.
Karančo guadeloupský nebo karančo guadalupský (Caracara lutosa) je vyhynulý sokolovitý pták z rodu karančo (Caracara). Druh popsal Robert Ridgway roku 1876 a je známo několik synonym: Caracara lutosus, Caracara plancus lutosa, Polyborus lutosus a Polyborus plancus lutosus. Popis karanča guadeloupského byl založen na exemplářích, které chytil Edward Palmer rok před oficiálním popisem. I přes molekulární analýzy je někdy považován za totožný druh jako karančo chocholatý (Caracara cheriway) nebo karančo jižní (C. plancus). Místní lidé mu říkali quelili.
Caracara lutosa Caracara generoko animalia zen, jada iraungia. Hegaztien barruko Falconidae familian sailkatzen zen.
Caracara lutosa Caracara generoko animalia zen, jada iraungia. Hegaztien barruko Falconidae familian sailkatzen zen.
Guadalupenkarakara (Caracara lutosa) oli Meksikoon kuuluvalla Tyynenmeren saari Guadalupella tavattu jalohaukka. Saarelle asettuneet siirtolaiset hävittivät sen sukupuuttoon uskoen sen olevan uhka heidän tuomilleen vuohille. Lajia kerättiin myös kokoelmiin. Viimeinen luotettava havainto linnusta tehtiin vuonna 1903.
Guadalupenkarakara oli endeeminen laji Meksikon Guadalupen saarella. Guadalupe on pieni tuliperäinen saari, joka on noin 35 kilometriä pitkä ja 9 kilometriä leveä. Saari oli koti lukuisille eläin- ja kasvilajeille, joita tavattiin vain siellä. Kaikkia lajeja ei koskaan kuvailtu tieteellisesti ennen niiden häviämistä. Saarelta tunnetaan ainakin kuusi lintulajia tai alalajia, jotka hävisivät ihmisten saavuttua saarelle. Guadalupenkarakara oli läheistä sukua Keski- ja Etelä-Amerikan karakaroille ja lajin esi-isät päätyivät mannermaalta Guadalupelle ehkäpä myrskytuulten mukana. Noin 40 000 vuotta vanhoja karakarojen luita on löydetty La Brean tervahaudoilta ja löydetyt luut muistuttavat guadalupenkarakaran luita, joten lajin esi-isät saattavat olla peräisin Kaliforniasta.[2]
Guadalupenkarakaran käyttäytymisestä on säilynyt muutamia kertomuksia. Laji oli suhteellisen huono lentäjä, eikä se voinut syöksyä saaliinsa kimppuun lennosta esimerkiksi haukkojen tai kotkien tapaan. Sen leveät siivet soveltuivat pikemminkin harppovaan lentoon lähellä maata. Lajilla oli pitkät jalat ja se oli ehkäpä yhtä kotonaan maassa kuin ilmassa. Lajin yksilöt muodostivat usein pieniä parvia. Yksilöt kommunikoivat keskenään erilaisin monimutkaisin esityksin, joista yksi oli kaulan kurottaminen ja pään taivuttaminen taakse, siten että se koski linnun selkään. Esitysten tarkempaa merkitystä ei tiedetä, mutta nykyisillä karakaroilla on samankaltaisia tapoja.[2]
Guadalupenkarakara oli todennäköisesti Guadalupen hallitseva petoeläin kymmenien tuhansien vuosien ajan. Laji söi ilmeisesti pieniä lintuja, hiiriä, simpukoita, hyönteisiä ja raatoja.[2]
Ensimmäiset ihmiset Guadalupella olivat metsästäjiä ja valaanpyytäjiä, joilla oli mukanaan laivoilla vuohia miehistön ravinnoksi. Joitakin niistä jätettiin Guadalupelle tulevien matkojen ruokavarastoksi. Vuohet lisääntyivät nopeasti ja söivät lähes kaiken kasvillisuuden. Vuohet itsessään eivät kuitenkaan aiheuttaneet guadalupenkarakaran häviämistä. Sen sijaan vuohien perässä tuli metsästäjiä, jotka uskoivat guadalupenkarakaran tappavan vuohia ja uhkaavan näin niiden kantaa. On epätodennäköistä, että lintu olisi voinut tappaa vuohen, mutta se käytti todennäköisesti ravinnokseen niiden haaskoja. 1800-luvun aikana lajia metsästettiin säälimättä asein ja myrkyin. Metsästäjien lisäksi uhaksi nousivat keräilijät, jotka keräsivät lajin yksilöitä lintutieteellisiin kokoelmiin. Vain pieni parvi karakaroja selvisi 1900-luvun puolelle. Joulukuussa 1900 ornitologi ja keräilijä Rollo Beck kohtasi 11 yksilön parven ja luullen lintua edelleen yleiseksi hän ampui parvesta kaikki paitsi kaksi yksilöä.[2] Viimeinen havainto lajista tehtiin vuonna 1903 ja IUCN on määritellyt sen sukupuuttoon kuolleeksi lajiksi[1].
Guadalupenkarakara (Caracara lutosa) oli Meksikoon kuuluvalla Tyynenmeren saari Guadalupella tavattu jalohaukka. Saarelle asettuneet siirtolaiset hävittivät sen sukupuuttoon uskoen sen olevan uhka heidän tuomilleen vuohille. Lajia kerättiin myös kokoelmiin. Viimeinen luotettava havainto linnusta tehtiin vuonna 1903.
De guadalupecaracara (Caracara lutosa) is een uitgestorven roofvogel uit de familie van de Falconidae (valkachtigen).
Deze soort kwam voor op Isla Guadalupe. Het leefgebied bestond uit open terrein. De laatste exemplaren werden in 1903 gezien. De vogel stierf waarschijnlijk uit door een combinatie van vervolging door kolonisten en habitatverlies. Ooit was het eiland rijk begroeid maar door begrazing met geiten werd het eiland kaal.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe guadalupecaracara (Caracara lutosa) is een uitgestorven roofvogel uit de familie van de Falconidae (valkachtigen).
Karakara meksykańska (Caracara lutosa) – gatunek dużego ptaka z rodziny sokołowatych. Wymarły; ostatni raz widziany w 1903. Występował endemicznie na meksykańskiej wyspie Guadalupe.
Po raz pierwszy gatunek opisał Robert Ridgway. Opis ukazał się w 1. numerze Bulletin of the United States Geological and Geographical Survey of the Territories w 1876. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Polyborus Lutosus. Zbadał 20 osobników, w tym 4 pisklęta[3]. Obecnie (2016) akceptowana przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny nazwa to Caracara lutosa[4]. Niektórzy autorzy uznawali karakarę meksykańską i czarnobrzuchą (C. plancus) za jeden gatunek[5][6].
W języku angielskim karakara meksykańska zwała się Guadalupe Caracara[4][7][8]; osadnicy nazywali te ptaki „Quelelis”[8].
Przybliżone wymiary według Ridgwaya (oryginalne podane w calach, przybliżenie do najbliższego 0,5 cm lub do 0,1 cm): długość skrzydła 38–41,5 cm, długość ogona: 26,5–29,5 cm, długość dzioba wzdłuż górnej krawędzi: 32–34 mm, długość skoku: 89–95 mm[3].
U dorosłego wierzch głowy, pokrywy skrzydłowe mniejsze, lotki II rzędu, pokrywy pierwszorzędowe, skrzydełko, zewnętrzna połowa lotek I rzędu i pasek na końcu ogona (szerokość 2,5–4 cm) czarnobrązowe, niekiedy całkowicie czarne. Pokrywy uszne, policzki i gardło brudnobiałe lub izabelowate. Pozostają część ciała pokrywają poprzeczne paski barwy ciemnobrązowej i białobrązowej lub izabelowatej. Najbardziej regularne są na spodzie ciała. Sterówki, poza paskiem na końcu ogona, są pokryte pasami tej samej barwy, co spód ciała; między nimi znajduje się popielaty, zygzakowaty pasek[3]. Na głowie karakar meksykańskich znajdował się czubek – brązowy, a nie czarny, jak u kontynentalnych karakar[6]. U jednego osobnika odłowionego przez Ridgwaya tęczówka była brązowa, a woskówka i nogi – „trupioblade z niebieskim nalotem”; u innego zaś woskówka miała barwę łososiową, a nogi – jasnożółtą[3].
Endemit wyspy Guadalupe[7]; według Chestera A. Reeda karakary meksykańskie zamieszkiwały również i pomniejsze, okoliczne wyspy[9]. Na Guadalupe w momencie odkrycia zasiedlały całą wyspę[8]. Prawdopodobnie karakary meksykańskie zamieszkiwały obszary otwarte[7]. W ich diecie ważne były gąsienice[10]. Edward Palmer w 1875 jako pierwszy ornitolog odwiedził tę wyspę (Ridgway odniósł się do zasięgu podanego właśnie przez Palmera[3]). W odniesieniu do obrony terytoriów tych karakar, Palmer napisał o nich tak[8]:
Autor wspomniał, że atakowały kury i inne zwierzęta domowe. Zabijały również koźlęta, oddzielając te najsłabsze; według autora zdziczałe kozy broniły się lepiej przed atakami karakar[8].
Ridgway pisklęta odłowił 10 maja i 11 kwietnia[3]; Chester A. Reed wspomniał o dwóch jajach zebranych 8 czerwca. Znajdowały się w gnieździe z patyków osadzonym na dużym kaktusie[9]. Miały składać 3 jaja, nakrapianiem skorupki podobne do mewich[8]. Upierzenie piskląt było w większości izabelowate, jasne, lub białobrązowe; w okolicy barkówek znajdowała się brązowa plama (według autora – w odcieniu umbry), łącząca się z drugą na skrzydle (dokładniej – na kości promieniowej i łokciowej)[3].
Gatunek wymarły. Karakara meksykańska była widziana po raz ostatni w 1903[10]. Gwadelupę pokrywała niegdyś gęsta roślinność, która została mocno uszkodzona przez zjadanie i wydeptywanie przez kozy[7]. Ponadto do wymarcia przyczyniło się szczególnie tępienie tych ptaków przez osadników[7], którzy strzelali i truli te ptaki[8].
Lista wymarłych gatunków za: Maas, P.H.J: Globally Extinct Birds. The Sixth Extinction, 2 stycznia 2017. [dostęp 24 maja 2017].
Karakara meksykańska (Caracara lutosa) – gatunek dużego ptaka z rodziny sokołowatych. Wymarły; ostatni raz widziany w 1903. Występował endemicznie na meksykańskiej wyspie Guadalupe.
Guadalupekarakara[2] (Caracara lutosa) är en utdöd fågel i familjen falkar inom ordningen falkfåglar.[3] Fågeln förekom tidigare på Guadalupeön som tillhör Mexiko. Den sista rapporten är från år 1900.[3] IUCN kategoriserar arten som utdöd.[1]
Wikimedia Commons har media som rör guadalupekarakara.
Wikispecies har information om Caracara lutosa.
Guadalupekarakara (Caracara lutosa) är en utdöd fågel i familjen falkar inom ordningen falkfåglar. Fågeln förekom tidigare på Guadalupeön som tillhör Mexiko. Den sista rapporten är från år 1900. IUCN kategoriserar arten som utdöd.
Caracara lutosa là một loài chim trong họ Falconidae.[2]
Caracara lutosa là một loài chim trong họ Falconidae.
Caracara lutosa (Ridgway, 1876)
Синонимы Охранный статус Исчезнувший вид
Гуадалупская каракара[2] (лат. Caracara lutosa) — вымершая хищная птица семейства соколиных. Изначально она, наряду с близкородственными обыкновенной каракарой и Caracara cheriway, была помещена в род Polyborus[3]. Птица также известна под названиями Келили или Калали[3].
До начала XX века гуадалупская каракара обитала на мексиканском острове Гуадалупе. Вид Caracara cheriway иногда неверно называли гуадалупской каракарой, поскольку ранее вымерший вид рассматривался как подвид живущего в настоящее время таксона. В качестве полноправного вида гуадалупская каракара была признана в 2000 году[4].
Гуадалупская каракара описывалась ранними исследователями как «злая» и «ужасная» птица. В результате кампании по охоте и применению ядов, проводившейся пастухами на острове Гуадалупе, птица оказалась на грани вымирания[3]. В 1876 году вид был распространён по всему острову, однако в марте 1897 года была обнаружена только одна особь, хотя выжило несколько птиц[3][5]. 1 декабря 1900 года коллекционер Ролло Бек (англ.)русск. на острове наблюдал 11 особей, которые сохранились в виде чучел. Последняя каракара предположительно была убита коллекционером на острове Гваделупе, полагаясь на их смелость и лёгкость в их нахождении, поскольку они были обычным видом[6]. Последний раз по неподтверждённым данным птицу видели в 1903 году, а в 1906 году вид прекратил своё существование[7].
Гуадалупская каракара — один из немногих видов, умышленно уничтоженный в результате хозяйственной деятельности человека. В данном случае он был истреблён фермерами, которые считали, что птицы должны были быть уничтожены, поскольку они иногда нападали на молодых коз (хотя роль каракары в качестве охотника на домашний скот была сильно преувеличена)[3]. Стоит отметить, что бывшая среда обитания каракары в это время была опустошенна десятками тысяч одичавших коз, которые привели к вымиранию некоторых эндемичных видов, вызванному практически полным разрушением экосистемы острова[8].
Истребление каракары привело к вымиранию вшей вида Acutifrons caracarensis, которые паразитировали на птицах[9].
В частных коллекциях сегодня находится около 35 экспонатов (шкурки, скелеты и два яйца). Экспонаты представлены в музеях Чикаго, Вашингтона и Лондона[10].
|coauthors= (справка) |coauthors= (справка) Гуадалупская каракара (лат. Caracara lutosa) — вымершая хищная птица семейства соколиных. Изначально она, наряду с близкородственными обыкновенной каракарой и Caracara cheriway, была помещена в род Polyborus. Птица также известна под названиями Келили или Калали.
瓜達盧長腿兀鷹（Caracara lutosa或C. lotusos）是一種已滅絕的猛禽，與卡拉卡拉鷹和鳳頭卡拉鷹是近親。牠們最初是分類在Polyborus中。
在20世紀初以前，瓜達盧長腿兀鷹棲息在墨西哥的瓜德羅普岛。因為瓜達盧長腿兀鷹以往被認為是卡拉卡拉鷹的亞種，故後者有時會被稱為瓜達盧長腿兀鷹。牠們於2000年被定為獨立的物種。[2]
早期的觀察者指瓜達盧長腿兀鷹為「惡魔」。牠們因牧羊業的獵殺及毒害而滅絕。1876年時，牠們在島內仍很普遍。[3]但到了1897年時，就只見到一隻[4]，但相信仍未消失。於1900年，Rollo Beck捕捉了9隻瓜達盧長腿兀鷹作為標本。他可能射殺了島內最後一隻卡拉卡拉鷹。[5]於1903年有多個未確認的報告見到牠們，但於1906年就肯定了牠們的消失。[6]
瓜達盧長腿兀鷹是其中一種人類刻意滅絕的物種。由於牠們有時會獵殺幼羊，牧羊業則要求殺絕牠們。[3]牠們的棲息地被數以萬計的野山羊所破壞，導致了其他物種的滅絕。[7]
已知一種寄生蟲Acutifrons caracarensis與瓜達盧長腿兀鷹一同滅絕。[8]
目前共發現了約35個瓜達盧長腿兀鷹的標本。[9]這些標本分別存放在芝加哥、華盛頓及倫敦。
瓜達盧長腿兀鷹（Caracara lutosa或C. lotusos）是一種已滅絕的猛禽，與卡拉卡拉鷹和鳳頭卡拉鷹是近親。牠們最初是分類在Polyborus中。
在20世紀初以前，瓜達盧長腿兀鷹棲息在墨西哥的瓜德羅普岛。因為瓜達盧長腿兀鷹以往被認為是卡拉卡拉鷹的亞種，故後者有時會被稱為瓜達盧長腿兀鷹。牠們於2000年被定為獨立的物種。
早期的觀察者指瓜達盧長腿兀鷹為「惡魔」。牠們因牧羊業的獵殺及毒害而滅絕。1876年時，牠們在島內仍很普遍。但到了1897年時，就只見到一隻，但相信仍未消失。於1900年，Rollo Beck捕捉了9隻瓜達盧長腿兀鷹作為標本。他可能射殺了島內最後一隻卡拉卡拉鷹。於1903年有多個未確認的報告見到牠們，但於1906年就肯定了牠們的消失。
瓜達盧長腿兀鷹是其中一種人類刻意滅絕的物種。由於牠們有時會獵殺幼羊，牧羊業則要求殺絕牠們。牠們的棲息地被數以萬計的野山羊所破壞，導致了其他物種的滅絕。
已知一種寄生蟲Acutifrons caracarensis與瓜達盧長腿兀鷹一同滅絕。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : タカ目 Falconiformes 科 : ハヤブサ科 Falconidae 属 : Caracara 種 : †グアダルーペカラカラCaracara plancus lutosus
和名 グアダルーペカラカラ 英名 Guadalupe Caracaraグアダルーペカラカラ（学名:Caracara lutosus）は、タカ目ハヤブサ科に分類される鳥。ハヤブサ科としては大型で、地元ではグアダルーペワシと呼ばれていた。
バハ・カリフォルニア半島西方沖約300kmのグアダルーペ島だけに生息していた固有種だが、すでに絶滅した。
1700年から島でヤギの放牧が始められると、子ヤギを襲う害鳥とされて（現生のカラカラの獲物には、子ヒツジや子ワニさえも含まれる。グアダルーペカラカラも実際に子ヤギを襲ったのかどうかは資料によって記述がわかれている）グアダルーペカラカラは毒や銃で駆除されるようになった。小さな島ではグアダルーペカラカラを脅かす動物はそれまで存在せず、警戒心の薄いグアダルーペカラカラはあっさり撃ち取られた。数が少なくなると博物館、鳥類学者、収集家などが標本を手に入れようとして奔走し、ますます減少に拍車がかかった（オオウミガラスやアメリカハシジロキツツキと同じパターンである）。1897年には、1羽100ドルの値が付けられた。1900年12月1日、11羽のグアダルーペカラカラの群れが鳥類学者によって発見され、9羽が標本用に撃ち落とされた。それ以降、グアダルーペカラカラを見たものは誰もおらず、1900年絶滅とされている。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 