'''Pipraeidea melanonota,[5] ye la única especie qu'integra'l xéneru monotípicu: Pipraeidea, de la familia Thraupidae. Esta ave distribuyir nel centru d'América del Sur.
Mide 14 cm de llargor y pesa 20,5 g. El machu presenta pileu, cubiertes y rabadilla color azul celeste qu'oldeaes con un antifaz negru y el llombu y ales color azul escuru. La fema tien les partes cimeres de color gris azuláu.[6][7]
Estiéndese per casi tou Brasil, Venezuela, Colombia, Ecuador, Perú, Bolivia, l'este del Paraguái, Uruguái, y les provincies del noroeste y nordés de l'Arxentina, llegando pel sur hasta la ribera austral del Ríu de la Plata.[8][9]
Habita nos cantos del monte, pacionales tupios con parrotales y monte de galería, tantu de monte como d'enllanada, ente los 400 y 2.500 m d'altitú.[6]
Aliméntase de frutos y inseutos.[7]
Constrúi'l nial con mofu, na caña d'un árbol, ente los 15 y 20 m d'altor dende'l suelu.[7]
Esta especie describióse orixinalmente por Louis Jean Pierre Vieillot nel añu 1819, sol nome científicu de: Tanagra melanonota. La llocalidá tipu dada ye: «Rio de Janeiro, Brasil». El xéneru crear William John Swainson nel añu 1827.
Estudios d'ADN atoparon una rellación más estrecha con Thraupis bonariensis.
Esta especie subdividir en 2 subespecies:
'''Pipraeidea melanonota, ye la única especie qu'integra'l xéneru monotípicu: Pipraeidea, de la familia Thraupidae. Esta ave distribuyir nel centru d'América del Sur.
Pipraeidea melanonota[1] a zo ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Thraupidae.
Anvet e voe Tanagra melanonota (kentanv) da gentañ-penn (e 1819) gant an evnoniour gall Louis Jean Pierre Vieillot (1748-1831).
Ar spesad nemetañ er genad Pipraeidea an hini eo.
Ar spesad a gaver an daou isspesad[2] anezhañ e Suamerika :
Pipraeidea melanonota a zo ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Thraupidae.
Anvet e voe Tanagra melanonota (kentanv) da gentañ-penn (e 1819) gant an evnoniour gall Louis Jean Pierre Vieillot (1748-1831).
Ar spesad nemetañ er genad Pipraeidea an hini eo.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Tanagr bronfelynllwyd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: tanagrod bronfelynllwyd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pipraeida melanonota; yr enw Saesneg arno yw Fawn-breasted tanager. Mae'n perthyn i deulu'r Breision (Lladin: Emberizidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. melanonota, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r tanagr bronfelynllwyd yn perthyn i deulu'r Breision (Lladin: Emberizidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Bras adeingoch Peucaea carpalis Bras cynffon winau Peucaea sumichrasti Pila brongoch y Dwyrain Loxigilla noctis Pila coed cnocellaidd Camarhynchus pallidus Pila coed mangrof Camarhynchus heliobates Pila coed pryfysol bach Camarhynchus parvulus Pila coed pryfysol mawr Camarhynchus psittacula Pila coed pryfysol Ynys Charles Camarhynchus pauper Pila inca adeinlwyd Incaspiza ortizi Pila inca bach Incaspiza watkinsi Pila inca cefngoch Incaspiza personata Pila inca ffrwynog Incaspiza laeta Twinc gwair Ciwba Tiaris canorus Twinc gwair wynebddu Tiaris bicolor Yellow-faced grassquit Tiaris olivaceusAderyn a rhywogaeth o adar yw Tanagr bronfelynllwyd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: tanagrod bronfelynllwyd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pipraeida melanonota; yr enw Saesneg arno yw Fawn-breasted tanager. Mae'n perthyn i deulu'r Breision (Lladin: Emberizidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. melanonota, sef enw'r rhywogaeth.
The fawn-breasted tanager (Pipraeidea melanonota) is a species of tanager with a blue head and yellow breast. It occurs in the Andes of northwestern Argentina, Bolivia, Colombia, Ecuador, Peru and Venezuela, as well as in the highlands of northeastern Argentina, south Brazil, Paraguay and Uruguay.
The fawn-breasted tanager was described in 1819 by the French ornithologist Louis Jean Pierre Vieillot from a specimen obtained in Brazil. He coined the binomial name Tangara melanonota.[2] The specific name melanonota is from the Ancient Greek melas "black" and nōtos "back".[3] The current genus Pipraeidea was introduced by the English naturalist William John Swainson in 1827.[4] The name combines the genus Pipra which had been introduced by Carl Linnaeus in 1764 with the Ancient Greek eidos meaning "form" or "likeness".[5]
Recent DNA evidence places this species as closely related probable relation to the blue-and-yellow tanager.[3]
Two subspecies are currently recognized:[6]
The fawn-breasted tanager has an average body length of 14 cm (5.5 in) and can weigh 18–25 g (0.63–0.88 oz). This species of tanager has an unusually short, wide beak, similar to the beaks of swallows, as well as short legs and tail, and long wings.[7] The most noticeable coloration of this species is its sky-blue crown and broad black mask that extends over the eyes into ear-coverts.[8] The coloration of male crown and nape is a medium blue, and the forehead, lores, ocular area and ear-coverts are deep black. The mantle and back of males are a dull blue color, the lower back and rump a bright turquoise-blue, tail dusky blue, throat and the underparts of the body are a cinnamon color. The iris is a dark red to reddish-brown color, and the bill is dusky with a lower mandible that is normally grey.[9] The female has a similar coloration but is usually duller, particularly in the crown region, and with a brownish coloration on the back. Juveniles are almost without pattern and have a dull brownish-grey coloring.[7] The fawn-breasted tanager is usually seen singly or in pairs, most often in the semi-open, but it may perch at any height.[8]
Calls consist of "see" or "swee" tones varying in sets of 4 or 5 notes sung slowly, or a higher number of notes, around a dozen, uttered in a pulsating trill pattern in a faster rhythm.[7][10]
The range of the fawn-breasted tanager extends throughout South America, covering most of Brazil, Venezuela, Colombia, Peru, Ecuador, Bolivia, east Paraguay, Uruguay, Northeastern Argentina, following towards the southern bank of the Río de la Plata. The species can be found in habitats along forest borders, bushy pastures, and cultivated small semi open areas with large trees and clearings with scattered trees. The elevation range that this species can tolerate varies geographically. In the Andes and Ecuador it can be found at altitudes of 1500–2500 m, with a maximum of 3000 m. In Colombia, it occurs down to 900 m, and in Venezuela to 400 m.[7]
The species has a mixed diet which includes vegetable matter such as berries, fruit pulp, buds, flowers and seeds, as well as insects such as moths, butterflies or larvae. It may form part of mixed species flocks and has been known to congregate at fruiting trees with other birds, but generally feeds alone.[7]
The fawn-breasted tanager engages in seasonal migration. It can be found in northern Venezuela during the months of January through June, the presumed breeding period for this species. It is present in Pacific Colombia during November through March. The populations located in southern regions, such as those located in Southern Argentina may migrate to more northern localities during the coldest months.[7]
The species constructs well-lined cup-shaped nests, composed of moss, sticks, grass, straw fragments, and colored threads, in forest borders on the edge of pine branches, 15–20 m (49–66 ft) from the ground. The nests are concealed with epiphytes and mosses. Information on specific breeding patterns is limited, but it is known that females lay 2-3 eggs and incubate them for 12–14 days, and that nestlings remain in the nest for 18–22 days.[11]
The species is currently classified as Least Concern by the IUCN due to its extremely large range, variety of habitats and apparently large population size.[1] Due to opening of forested areas through agriculture and other anthropogenic changes, it may be expanding its range locally.[7]
The fawn-breasted tanager (Pipraeidea melanonota) is a species of tanager with a blue head and yellow breast. It occurs in the Andes of northwestern Argentina, Bolivia, Colombia, Ecuador, Peru and Venezuela, as well as in the highlands of northeastern Argentina, south Brazil, Paraguay and Uruguay.
La tangara de antifaz[6] (Pipraeidea melanonota), también denominada saíra de antifaz (en Argentina), viuvá o viuva de antifaz (en Colombia), tangará de antifaz (en Paraguay), cachaquito viuva (en Venezuela), viuvá o viuva (en Uruguay y Argentina), tangara pechianteada (en Ecuador) o tangara de pecho anteado (en Perú),[7] es una especie de ave paseriforme de la familia Thraupidae, la única perteneciente al género Pipraeidea. Es nativa de diversas regiones de América del Sur.
Se distribuye en algunas áreas disjuntas: una extensa faja que comienza en la cordillera de la Costa del norte de Venezuela, sigue hacia el sur por la cordillera de los Andes de Venezuela, Colombia, Ecuador, Perú, Bolivia, hasta el noroeste de Argentina; en el sureste de Venezuela y extremo norte de Brasil; en el sureste, centro-oeste y sur de Brasil (desde Bahía hasta Rio Grande do Sul, y al oeste hasta Mato Grosso do Sul), este de Paraguay y noreste de Argentina (Misiones, Corrientes); y en las dos márgenes del río de la Plata, en el centro este de Argentina (Entre Ríos y noreste de Buenos Aires) y centro y sur de Uruguay.[1][8][9]
Esta especie puede ser poco común a bastante común en una variedad de hábitats naturales: los bordes del bosque, pastizales tupidos con arbustos y bosque de galería, tanto de montaña como de llanura, clareras y jardines, áreas cultivadas, principalmente entre 1000 y 2800 m de altitud, localmente (o estacionalmente) más bajo. En el sureste de Sudamérica alcanza como máximo los 1000 m de altitud.[10][11]
En promedio mide 14 cm y pesa entre 18 a 25 g. El pico es ancho y relativamente corto, similar a los picos de las aves de la familia Hirundinidea. Presenta patas y cola relativamente cortas y alas largas. Las características de coloración más particulares son la corona de color azul cielo, la máscara o antifaz negro que se extiende por los ojos hasta las coberturas oculares y el lomo y alas color azul oscuro .[12] El macho presenta píleo, cubiertas y rabadilla color azul celeste, la zona de la garganta y vientre son de un color canela, presenta espalda de color azul oscuro y una cola de azul crepúsculo. El iris es de color rojo oscuro o rojo café, y el pico presenta una mandíbula inferior de color gris. La hembra de la especie presenta una coloración similar a la del macho pero con una tonalidad más opaca, particularmente en la zona de la corona con una coloración café en la espalda. En algunas ocasiones se ha observado que la hembra tiene las partes superiores de color gris azulado.[11][13] Los juveniles de la especie no presentan patrones de coloración tan marcados, sino que son de un color café apagado .[12]
Estas aves se han observado solas o en parejas, generalmente en áreas semiabiertas, forrajeando calladamente a cualquier altitud, a menudo saltitando en grandes ramas y generalmente no acompañan bandadas mixtas.[10]
Su dieta consiste de de frutos, insectos y semillas de algunos tipos de hierbas dañinas que son recogidas en la copa de los árboles, en el tronco y en las ramas. Prefiere el fruto del níspero (Eriobotrya japonica). Capturan mariposas en el aire, en vuelos cortos y rápidos.[13]
Construye un nido expuesto y elaborado, con musgo, tallos de yuyos e internamente con nervaduras y algunas cerdas, colocado en la rama de un árbol, entre los 15 y 20 m de altura desde el suelo.[13] Pone tres huevos, ovoidales, verdes pálidos con pintas castañas, pardas y grises, distribuidas por toda la superficie pero más concentradas en el polo mayor, que miden en promedio 22 x 18 mm. Sufre parasitismo de puesta por Molothrus bonariensis.[8]
Los patrones de voz o el llamado de esta especie, son considerados sigilosos.[14] Puede emitir una serie de notas en tonos de «sii» o «swii» agudo. El canto puede ser en series de cuatro o cinco notas lentas, o en alrededor de una docena de notas con ritmo más rápido .[12]
La especie P. melanonota fue descrita por primera vez por el naturalista francés Louis Jean Pierre Vieillot en el año 1819 bajo el nombre científico Tanagra melanonota; su localidad tipo es: «Río de Janeiro, Brasil».[7]
El género Piraeidea fue propuesto por el naturalista británico William John Swainson en el año 1827.[2]
El nombre genérico femenino «Pipraeidea» se compone del género Pipra Linnaeus, 1764, que deriva del griego «pipra, también piprō, piprōs o pipōn»: pequeña ave mencionada por Aristóteles y por otros autores, pero nunca adecuadamente identificada, y «eidos»: que se parece, semejante; y el nombre de la especie «melanonota» se compone de las palabras griegas «melas»: negro, «nothōs»: de espalda, de dorso, en referencia a la coloración del dorso de la especie.[15]
Los amplios estudios filogenéticos recientes demuestran que la presente especie es hermana de Rauenia bonariensis, en una subfamilia Thraupinae.[16] Como resultado de estos estudios, la actualmente denominada especie R. bonariensis, históricamente colocada en el género Thraupis debido a las semejanzas morfológicas, fue transferida por diversos autores al presente género como Pipraeidea bonariensis. Sin embargo, un trabajo posterior de Piacentini (2017) demostró que las especies difieren marcadamente en plumaje, morfología, vocalización y comportamiento, y que la colocación de bonariensis en Pipraeidea crearía un género no dignosticable, en fuerte contraposición con los límites genéricos aplicados a otros tráupidos.[17] En la Propuesta N° 867 al Comité de Clasificación de Sudamérica (SACC) se aprobó la transferencia a un género propio Rauenia.[18]
Según las clasificaciones del Congreso Ornitológico Internacional (IOC)[19] y Clements Checklist/eBird v.2019[20] se reconocen dos subespecies, con su correspondiente distribución geográfica:[21]
|fechaacceso=
requiere |url=
(ayuda) |fechaacceso=
requiere |url=
(ayuda) |fechaacceso=
requiere |url=
(ayuda) |formato=
requiere |url=
(ayuda)) (en inglés). La tangara de antifaz (Pipraeidea melanonota), también denominada saíra de antifaz (en Argentina), viuvá o viuva de antifaz (en Colombia), tangará de antifaz (en Paraguay), cachaquito viuva (en Venezuela), viuvá o viuva (en Uruguay y Argentina), tangara pechianteada (en Ecuador) o tangara de pecho anteado (en Perú), es una especie de ave paseriforme de la familia Thraupidae, la única perteneciente al género Pipraeidea. Es nativa de diversas regiones de América del Sur.
Pipraeidea melanonota Pipraeidea generoko animalia da. Hegaztien barruko Thraupidae familian sailkatua dago.
Pipraeidea melanonota Pipraeidea generoko animalia da. Hegaztien barruko Thraupidae familian sailkatua dago.
Pipraeidea melanonota
Le Tangara à dos noir (Pipraeidea melanonota) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Thraupidae. C'est la seule espèce du genre Pipraeidea.
On le trouve dans les Andes du nord-ouest de l'Argentine, de la Bolivie, Colombie, Équateur, Pérou et Venezuela ainsi que dans les montagnes du nord-est de l'Argentine, au sud du Brésil, au Paraguay et Uruguay.
Pipraeidea melanonota
Le Tangara à dos noir (Pipraeidea melanonota) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Thraupidae. C'est la seule espèce du genre Pipraeidea.
De maskertangare (Pipraeidea melanonota) is een zangvogel uit de familie Thraupidae (tangaren).
Deze soort telt 2 ondersoorten:
De maskertangare (Pipraeidea melanonota) is een zangvogel uit de familie Thraupidae (tangaren).
A saíra-viúva (Pipraeidea melanonota) é uma espécie de ave da família Thraupidae. É a única do gênero Pipraeidea.
A saíra-viúva foi descrita em 1819 pelo ornitólogo francês Louis Jean Pierre Vieillot a partir de espécime obtido no Brasil, que lhe deu o nome binomial de Tangara melanonota.[2] O gênero atual Pipraeidea foi introduzido em 1827 pelo naturalista inglês William John Swainson.[3]
O nome combina o gênero Pipra, que foi introduzido por Carl Linnaeus em 1764, com eidos, que vem da Grécia Antiga e significa "forma" ou "semelhante".[4] O nome "melanonota" possui a mesma origem e quer dizer costas pretas (melas --> preto e notos --> costas).[5] Ou seja, semelhante a um Pipra e com costas pretas.
Evidência recente de ADN coloca a espécie como proximamente relacionada com o sanhaço-papa-laranja.[5]
Há duas subespécies conhecidas:[6]
A saíra-viúva tem uma média de comprimento de 14 cm e pode pesar de 18 a 25 g. Essa saíra tem um incomum bico pequeno e largo, similar ao das andorinhas, assim como as pernas e cauda curtas e asas longas.[7] A coloração mais perceptível da espécie é a sua coroa azul-celeste e ampla máscara preta que se estende pelos olhos até as orelhas.[8] A cor da coroa e da nuca do macho é azul, e testa, lista loral, zona ocular e orelhas são pretas.[9] O manto e as costas dos machos são um azul opaco, o uropígio azul-turquesa, cauda azul-escuro, garganta e parte de baixo do corpo são acanelados. A íris é vermelho-escuro e o bico cinza. A fêmea possui coloração similar mas é mais pálida, particularmente na coroa, e tem as costas amarronzadas. Juvenis têm uma cor marrom-acinzentada pálida.[7] A saíra-viúva é vista sozinha ou em pares, mais frequentemente no semiaberto, mas pode pousar em qualquer altura.[8]
A saíra-viúva se distribui por toda a América do Sul, cobrindo a maior parte do Brasil, Venezuela, Colômbia, Peru, Equador, Bolívia, leste do Paraguai, Uruguai e nordeste da Argentina, seguindo em direção à margem sul do Rio da Prata. Encontrada em bordas de mata, pastos espessos e áreas cultivadas semiabertas com árvores grandes e clareiras com árvores espalhadas. O máximo de altitude que a espécie alcança varia geograficamente. Nos Andes e no Equador pode ser encontrada em altitudes de 1500–2500 m, com um máximo de 3000 m. Na Colômbia, ocorre abaixo de 900 m, e na Venezuela de 400 m.[7]
A espécie possui uma dieta com muita variedade, que inclui bagas, polpa de frutos, gemas, flores e sementes, além de insetos como mariposas, borboletas e larvas. Pode fazer parte de bandos mistos, mas na maioria das vezes come sozinha.[7]
A saíra-viúva tem uma migração sazonal. Pode ser encontrada no norte da Venezuela de janeiro até junho, o que se presume ser a temporada de reprodução da espécie. Está presente na costa do Pacífico da Colômbia de novembro até março. As populações das regiões meridionais, como as do sul da Argentina, podem migrar para o norte nos meses mais frios.[7]
A espécie constrói ninhos em forma de taça, compostos por musgo, galhos, grama, palha e fios coloridos, em bordas de mata na beira de galhos, a cerca de 15–20 m de altura do solo. Os ninhos são ocultados com epífitas e musgos. A informação de padrões de reprodução específicos é limitada, mas sabe-se que as fêmeas botam de 2 a 3 ovos e incuba em 12 a 14 dias, e os filhotes permanecem no ninho por até 22 dias.[10]
A espécie é atualmente classificada pela IUCN como Pouco Preocupante devido ao seu alcance extremamente longo, variedade de hábitats e aparentemente grande população.[1] Devido à abertura de áreas florestais por meio da agricultura e outras mudanças causadas pelos humanos, pode estar expandindo seu alcance localmente.[7]
A saíra-viúva (Pipraeidea melanonota) é uma espécie de ave da família Thraupidae. É a única do gênero Pipraeidea.
Ockrabukig tangara[2] (Pipraeidea melanonota) är en fågel i familjen tangaror inom ordningen tättingar.[3]. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Ockrabukig tangara delas in i två underarter:[3]
Ockrabukig tangara (Pipraeidea melanonota) är en fågel i familjen tangaror inom ordningen tättingar.. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Ockrabukig tangara delas in i två underarter:
P. m. venezuelensis – förekommer från Anderna i Colombia till Venezuela och nordvästra Argentina P. m. melanonota – förekommer från östra Paraguay till sydöstra Brasilien, Uruguay och nordöstra ArgentinaOckrabukig tangara i Vale do Ribeira i Brasilien
Pipraeidea melanonota là một loài chim trong họ Thraupidae.[1]
Pipraeidea melanonota là một loài chim trong họ Thraupidae.