Sterna vittata Gmelin & JF 1789

Die Grysborssterretjie (Sterna vittata) is 'n redelike algemene wintertrekvoël na kuswater in Suider-Afrika, hoofsaaklik die Oos- en Wes-Kaap. Die wêreldbevolking is sowat 50 000 pare en die streekbevolking is net groter as 15 000 pare. Die voël is 34 – 40 cm lank, 110 - 170 g groot met 'n vlerkspan van 72 – 80 cm. In Engels staan die voël bekend as die Antarctic Tern.

Fotogalery

• In vlug.

• 

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Bron

• Sasol Voëls van Suider-Afrika. Struik Nature. Vierde Uitgawe 2011. ISBN 978-1-77007-928-1

Verwysings

Antarktik susüpürəni (lat. Sterna vittata) - susüpürən cinsinə aid heyvan növü.

Mənbə

Sterna vittata^[1] a zo ur spesad evned eus kerentiad al Laridae.

Doareoù pennañ

Boued

Bevañ a ra diwar besked bihan dreist-holl, ha diwar vezhin, blotviled, kresteneged ha kevnid ivez^[2].

Annez hag isspesadoù

Ar spesad a gaver ar c'hwec'h isspesad anezhañ^[3] :

• Sterna vittata bethunei (bethunei), en inizi an Antipodoù, Auckland, Bounty, Campbell, Rakiura ha Snares,
• Sterna vittata bethunei (macquariensis), en Enez Macquarie,
• Sterna vittata gaini, en Inizi Shetland ar Su,
• Sterna vittata georgiae, e Georgia ar Su hag Inizi Sandwich ar Su,
• Sterna vittata [tristanensis pe sanctipauli], en Enez Gough ha Tristan da Cunha (enezenn),
• Sterna vittata vittata, en Enez ar Priñs Edward, Enez Marion, Inizi Crozet hag Inizi Kergelenn.

Liammoù diavaez

• Sterna vittata war al lec'hienn IUCN.

Notennoù ha daveennoù

El xatrac antàrtic^[1] (Sterna vittata) és un ocell de la família dels làrids (Laridae) que habita prop de les costes de les illes dels oceans del sud, criant a les illes d'Ascension, Santa Helena, Tristan da Cunha, Bouvet, Crozet, Kerguelen, Heard, Macquarie, Amsterdam, St. Paul, Campbell, Auckland, Snares, Antípodes i Bounty, i a la Península Antàrtica.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Xatrac antàrtic

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Môr-wennol y De (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: môr-wenoliaid y De) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sterna vittata; yr enw Saesneg arno yw Antarctic tern. Mae'n perthyn i deulu'r Gwylanod (Lladin: Laridae) sydd yn urdd y Charadriiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. vittata, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America, Affrica, Awstralia a'r Antartig.

Teulu

Mae'r môr-wennol y De yn perthyn i deulu'r Gwylanod (Lladin: Laridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Corswennol Inca Larosterna inca Gwylan fechan Hydrocoloeus minutus Gwylan ifori Pagophila eburnea Gwylan Ross Rhodostethia rosea Gwylan Sabine Xema sabini Gwylan y Galapagos Creagrus furcatus Môr-wennol bigfawr Phaetusa simplex Môr-wennol gawraidd Hydroprogne caspia Môr-wennol ylfinbraff Gelochelidon nilotica

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Rybák jižní (Sterna vittata) je středně velký druh rybáka z rodu Sterna, hnízdící v subantarktické oblasti jižní polokoule.

Popis

Rybák jižní se velmi podobá příbuznému rybáku dlouhoocasému: má černou čepičku, bílé líce a tmavošedou spodinu, světle šedý hřbet, bělošedá křídla a bílý kostřec s ocasem. Krátké nohy jsou červené, zobák je také červený. V prostém šatu (v zimě) mají bílé čelo a přední část temene a bílou spodinu. Mladí ptáci mají tmavě šupinatý hřbet a křídelní krovky.^[2]

Rozšíření

Hnízdí na ostrovech subantarktické oblasti jižní polokoule v několika poddruzích:

• S. v. vittata hnízdí na Kerguelenech, Crozetových ostrovech, ostrově Marion a Prince Edwarda
• S. v. tristanensis hnízdí na ostrovech Tristan da Cunha, Gough, Sv. Pavla a Amsterdam
• S. v. georgiae hnízdí v Jižní Georgii
• S. v. bethunei hnízdí na subantarktických ostrovech v okolí Nového Zélandu

Neurčené poddruhy hnízdí také na Jižních Orknejích a Jižních Shetlandech. Pohyby mimo dobu hnízdění nejsou plně známy kvůli záměnám s podobnými druhy rybáků. Podle všeho se rozptylují po jižních mořích na sever po pobřeží Jižní Ameriky a jižní Afriky.^[2]

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ ^{a b} HARRISON, P. Seabirds: an identification guide. Londýn: Christopher Helm, 1989. ISBN 0-7136-3510-X.

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu rybák jižní ve Wikimedia Commons
• Taxon Sterna vittata ve Wikidruzích
• Podrobné informace o rybáku jižním na stránkách australské vlády (anglicky)
• Fotografie rybáka jižního na Flickr.com

Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.

Die Antipodenseeschwalbe (Sterna vittata), auch Gabelschwanz-Seeschwalbe oder Antarktische Seeschwalbe genannt, ist eine rund um die Antarktis vorkommende Art der Seeschwalben. Der Name stammt von den Antipoden, die nach früherem Glauben die „Unterseite“ der Erde besiedeln sollen. Es werden mehrere Unterarten unterschieden. Die Antipodenseeschwalbe wird von der IUCN wegen ihres sehr großen Verbreitungsgebietes als ungefährdet (least concern) eingestuft.^[1]

Erscheinungsbild

Die Antipodenseeschwalbe erreicht eine Körpergröße zwischen 32 und 40 Zentimeter. Die Flügellänge beträgt zwischen 23,6 und 28,7 Zentimeter und die Flügelspannweite beträgt 74 bis 79 Zentimeter. Antipodenseeschwalben wiegen zwischen 114 und 205 Gramm. Männchen haben tendenziell einen etwas längeren Schnabel als die Weibchen.^[2]

Die Antipodenseeschwalbe ist damit eine mittelgroße Seeschwalbenart. Sie ist grau und weiß gezeichnet und weist eine schwarze Kopfkappe auf, die sich bis in den Nacken ausdehnt. Die meisten Individuen weisen einen weißen Wangenstreifen auf, der die dunkle Kopfkappe von der hellgrauen Körperunterseite absetzt. Die Oberseite ist blaugrau. Die Unterschwanzdecken sind weiß. Die Farbe des Schnabels und der Beine variiert abhängig von der Unterart von einem dunklen Korallenrot bis zu einem leuchtenden Rot. Im Schlichtkleid ist die Stirn weiß, die Körperunterseite ist gräulich gefleckt. Die Beine sind gewöhnlich etwas matter und bräunlicher.

Die Antipodenseeschwalbe kann mit einer Reihe anderer Seeschwalben verwechselt werden. Besonders ausgeprägt ist die Ähnlichkeit mit der Falklandseeschwalbe, der Kerguelenseeschwalbe, der Küstenseeschwalbe und der Fluss-Seeschwalbe.^[3]

Verbreitungsgebiet

Die Antipodenseeschwalbe hat ein sehr großes Verbreitungsgebiet. Sie brütet unter anderem auf Tristan da Cunha, der Gough-Insel, der Bouvetinsel, den Crozetinseln, den Kerguelen, der Amsterdam-Insel, der Heard-Insel, der Macquarieinsel, Campbell Island, den Auckland Islands, den Snaresinseln, den Antipoden-Inseln und den Bountyinseln. Auf der Antarktischen Halbinsel brütet sie bis zur 68. südlichen Breite. Zum Brutgebiet gehören außerdem die Südlichen Shetlandinseln, die Südlichen Orkneyinseln, Südgeorgien und die Südlichen Sandwichinseln.^[4]

Lebensweise

Die Antipodenseeschwalbe ernährt sich von Fisch sowie Krill und anderen Krebstieren. Sie nutzt während der Brutzeit auch Gewässer im Binnenland für die Nahrungssuche. Im Winterquartier findet sie ihre Nahrung jedoch ausschließlich im Meer. Typisch für sie ist ein Stoßtauchen aus einer Höhe von zehn Metern. Sie sucht ihre Nahrung sowohl einzeln als auch in kleinen Schwärmen. Sie folgt gelegentlich auch Booten und adulte Vögel suchen gelegentlich Nahrung auch auf dem Festland. Auf Tristan da Cunha ist sie gelegentlich bei der Nahrungssuche auf Weiden zu beobachten.^[5]

Die Fortpflanzungszeit hängt von der geographischen Breite ab, die Fortpflanzungszeit fällt gewöhnlich in den Zeitraum Oktober bis März. Sie ist grundsätzlich ein Koloniebrüter und brütet gewöhnlich in kleinen Kolonien von fünf bis 40 Paaren. Es gibt jedoch einzelne Brutkolonien, die 1000 Brutpaare umfassen. Antipodenseeschwalben brüten auf Inseln mit landlebenden Prädatoren, aber auch einzeln an unzugänglichen Klippen. Das Nest ist eine flache Mulde, die häufig mit Muscheln oder kleinen Steinchen ausgelegt ist. Das Gelege besteht aus ein bis zwei Eiern. Diese werden 23 bis 25 Tage lang bebrütet. Die Jungvögel sind mit 27 bis 32 Tage flügge, werden aber auch danach noch ein einige Tage von den Elternvögeln gefüttert.

Bestand

Der aktuelle Bestand wird von der IUCN auf 130.000 bis 140.000 geschlechtsreife Individuen geschätzt.^[1] Grundsätzlich reagieren Antipodenseeschwalben empfindlich auf Störungen durch den Menschen. Ein bestandsbedrohender Faktor für diese Art ist die Einführung von landlebenden Prädatoren, darunter auch die Einführung von Hauskatzen auf ihren Brutinseln. Die kleine Brutpopulation auf der Macquarieinsel ist beispielsweise vom Aussterben bedroht, weil dort Katzen und Ratten adulte Vögel sowie Küken und Eier fressen.^[6]

Literatur

• Hadoram Shirihai: A Complete Guide to Antarctic Wildlife - The Birds and Marine Mammals of the Antarctic Continent and Southern Ocean, Alula Press, Degerby 2002, ISBN 951-98947-0-5

Einzelbelege

1. ↑ ^{a b} Factsheet auf BirdLife International
2. ↑ Shirihai, S. 235
3. ↑ Shirihai, S. 233
4. ↑ Shirihai, S. 235
5. ↑ Shirihai, S. 235
6. ↑ Shirihai, S. 235

The Antarctic tern (Sterna vittata) is a seabird in the family Laridae. It ranges throughout the southern oceans and is found on small islands around Antarctica as well as on the shores of the mainland. Its diet consists primarily of small fish and crustaceans. It is very similar in appearance to the closely related Arctic tern, but it is stockier, and it is in its breeding plumage in the southern summer, when the Arctic tern has shed old feathers to get its non-breeding plumage. The Antarctic tern does not migrate like the Arctic tern does, but it can still be found on a very large range. This tern species is actually more closely related to the South American tern.^[2]

Gulls, skuas and jaegers are the primary predators of the bird's eggs and young.

The Antarctic tern can be further divided into six subspecies. The total global population of this bird is around 140,000 individuals.

Taxonomy

The Antarctic tern was formally described in 1789 by the German naturalist Johann Friedrich Gmelin in his revised and expanded edition of Carl Linnaeus's Systema Naturae. He placed it with the other terns in the genus Sterna and coined the binomial name Sterna vittata.^[3] Gmelin based his description on the "wreathed tern" that had been described in 1785 by the English ornithologist John Latham in his book A General Synopsis of Birds . Latham had been provided with a specimen by the naturalist Joseph Banks. Latham mistakenly believed it had come from Christmas Island in the Indian Ocean but it had actually been collected at Christmas Harbour in the Kerguelen Islands in December 1776 during James Cook's third voyage to the Pacific Ocean. A drawing of the bird was made by William Wade Ellis.^[4][5] The genus name Sterna comes from the Old English word for a black tern. The specific epithet vittata is from Latin vittatus meaning "banded".^[6]

There are six recognized subspecies, each with their specific breeding sites.^[7]

• S. v. tristanensis Murphy, 1938 – Tristan da Cunha & Gough Island
• S. v. sanctipauli Gould, 1865 – St. Paul & Amsterdam Islands.
• S. v. georgiae Reichenow, 1904 – South Georgia, South Orkney & South Sandwich Islands
• S. v. gaini Murphy, 1938 – South Shetland Islands, Antarctic Peninsula & nearby islands
• S. v. vittata Gmelin, 1789 – Prince Edward, Crozet, Kerguelen, Bouvet & Heard Islands
• S. v. bethunei Buller, 1896 – Stewart, Snares, Auckland, Bounty, Antipodes, Campbell & Macquarie Islands

Terns are in the family Laridae along with gulls and skimmers. Terns make up the sub-family Sterninae, which spreads into eleven genera. The Antarctic terns are in the genus Sterna, which has been established to be monophyletic.^[8] However, this claim has been challenged by a genetic study.^[9]

Description

The Antarctic tern is a medium-sized tern ranging from 35 to 40 cm (14 to 16 in) in length with a wingspan of 74 to 79 cm (29 to 31 in). It weighs between 150 and 180 g (5.3 and 6.3 oz) but it tends to be heavier during the winter months.^[2]

In breeding plumage, the tern has light grey body and wings. Its deeply forked tail, lower back just above it and cheeks are white. It also has a distinctive black cap that reaches from the nape down to the bill and the eye is brownish-black. The bill, legs and feet are bright red. In non-breeding plumage, the black cap is reduced to just the area behind the eyes, the underparts become lighter and the bill becomes a dull reddish-black colour. Juveniles have yellowish-brown, grey, and white spots on their backs, with a yellowish-brown belly and breast. Their bill is dull black and the legs are dull red.^[10] The chicks have a yellowish-brown colour with black spots on their heads and back. They have a greyish white belly with a darker throat. The bill, legs and feet can be flesh colored or reddish black.^[2]

The Antarctic tern closely resembles the Arctic tern. However, the local Antarctic Terns are in their breeding plumage when the migrating Arctic Terns arrive in their non-breeding plumage.^[11] Arctic terns also have shorter legs and more prominent black margins on the outside of their primary feathers. The white-fronted tern is also quite similar to the Antarctic tern but it can be distinguished by the larger body size, lighter colors, and longer black bill of the white-fronted tern.^[12] The different subspecies vary in size and plumage tone but are often hard to distinguish from one another.^[2]

Antarctic terns are quite noisy around their roost sites. “trr-trr-kriah” is their main call and is given when they are in flight or fishing.^[2] They also use a “chrrrr” to defend their nests against intruders or predators. They make a higher-pitched call to catch the attention of their mates.^[10]

Distribution and habitat

The Antarctic tern prefers rocky areas such as islets, with or without vegetation, often among other seabird species. It usually nests on cliffs but is also found on rocky beaches, places inaccessible to cats or rats. It also avoids beaches with sea lions, as they tend to occupy all flat areas. Outside of the breeding season, this species of tern looks for ice edges in Antarctica. It also visits South Africa's beaches and rocky cliffs.^[2]

This species has a large range, widely distributed around sub-Antarctic islands of the southern hemisphere and the Antarctic mainland. The breeding territory of the Antarctic tern includes the Antarctic continent, Bouvet Island, the French Southern Territories, Saint Helena, Ascension and Tristan da Cunha, South Africa, South Georgia, and the South Sandwich Islands.^[13] Recently, some populations have been found to take advantage of newly ice-free terrain on the north-eastern Antarctic Peninsula when nesting.^[2]

Each subspecies have specific breeding islands. After breeding, the Antarctic tern does not undertake a long migration to the opposite pole like the Arctic tern does. It usually remains close to the breeding islands all year round. However, the more southern populations migrate slightly further north for the rest of the year. They can be found in Uruguay, Argentina, Brazil, Chile, the Falkland Islands, the Heard Island, the McDonald Islands, Australia, and New Zealand.^[13]

Behavior and ecology

Food and feeding

The Antarctic tern is an opportunistic feeder that mostly eats small fishes as well as some crustaceans like Antarctic krill.^[2] It usually fishes gregariously, forming flocks of up to 100 birds when they locate larger shoals.^[10] It fishes by hovering a few meters above the sea. When a prey is located, the tern has two strategies: most of the time it will directly plunge dive and become completely submerged but if the water is too rough it will only submerge its bill whilst in flight.^[2] It normally forages near the shore in the kelp zone.^[8] It has also been found in the intertidal zone, scavenging for small crustaceans, polychaetes, and shellfish. However, during the breeding season, it does not venture very far from its nest.

Breeding

The Antarctic tern usually breeds from November to December, but this can vary depending on climate and the availability of food.^[14] The birds are usually found in loose colonies of 5 to 20 pairs, although they may also nest as isolated pairs. However, some islands are home to much larger populations and have colonies of over 1000 pairs.^[2] This tern species usually selects depressions or scrapes on the cliff ledge for nesting. It can also be found nesting on the soil, sand, glacial moraines, or a vegetation mat, often within a small pit of pebbles or shells.

The female will lay one or two eggs per breeding season, which will be incubated by both parents for a period of 23 to 25 days. Chicks hatch during the summer months, from December to February. Then, the chicks need to be fed by their parents for 27 to 32 days while they grow fully developed flight feathers.^[2] Both members of the pair attend their young for several weeks even after this period.^[9] Antarctic terns that survive their first year have a life expectancy of about 17 years with an estimated reproductive time span of about 10 years^[2] as they can start breeding at 3 years old.^[10]

Gulls, skuas and jaegers feed on the eggs and chicks.^[2] The larger water birds also prey upon the adults, leaving young chicks exposed to the harsh weather conditions and starvation. The Antarctic tern will defend its nest against any intruders by repeated dive bombing, occasionally striking them with their sharp bill.^[10]

Threats and Conservation

The IUCN Red List classifies the Antarctic tern as a species of least concern in terms of conservation status.^[13] The population is stable and is currently estimated to be between 132,000 and 145,000 individuals, with about 45,000 breeding pairs. The majority are from the subspecies S. v. gaini.^[2] However, reproduction failures have been recorded on certain islands mostly due to introduced mammalian predators, namely domestic cats and rats.

• 

  Antarctic tern in breeding plumage

• 

  Adult Antarctic tern (front) in breeding plumage with a chick (back).

• 

  Antarctic tern in flight

• 

  Antarctic tern in flight, seen from below.

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Antarctic_tern&oldid=1140792552"

La Antarkta ŝterno (Sterna vittata) estas tipa ŝterno, tio estas birdo de la familio de Ŝternedoj. Ĝia teritorio estas la sudaj oceanoj.

La monda loĝantaro estas ĉirkaŭ 140,000 individuoj kaj 45,000 reproduktantaj paroj.

Aspekto

Gix estas tre simila laŭ aspekto al la parenca Arkta ŝterno, sed ĝi estas pli fortika kaj la flugilpintoj estas grizaj anstataŭ nigrecaj dumfluge. Tio kompreneble en reprodukta plumaro dum la suda somero, kiam la Arkta ŝterno jam estis ŝanĝinta sian plumaron al nereprodukta aspekto.

La Antarkta ŝterno estas eta birdo 31-40 cm longa kun enverguro de ĝis 80 cm. Ties beko estas kutime malhelruĝa aŭ nigreca. Ĝi estas ĉefe helgriza kaj blanka, sed ĝi havas nigran kronon dum reproduktado. For de tiu sezono la nigro blankiĝas ĉefe per blankaj punktoj antaŭe kaj la frunto estas blanka; krome la ruĝa beko nigriĝas. Ankaŭ la kruroj estas ruĝaj. La flugilpintoj estas griznigraj.

La plumaro de junuloj estas blanka ĉe ventro, frunto, nuko kaj brusto. La dorso estas griza kaj la beko estas nigra. Nematuruloj havas similan plumaron kiel plenkreskuloj.

Kutimoj

La reproduktado okazas ekde fino de novembro ĝis komenco de decembro (sudhemisfera somero). La ino demetas 3 ovojn en kamuflitajn nestojn, por ke la predantaj mevoj ne manĝu ilin. Kovado daŭras ĉirkaŭ 23 tagojn. La idoj eloviĝas el decembro ĝis februaro kaj estas zorgitaj de la patrino. Rabmevoj estas la ĉefaj predantoj de ovoj kaj idoj de tiu ĉi specio kaj eĉ persekutas la junulojn.

Aprile komencas la migrado de tiu ĉi specio al pli nordaj teritorioj, ekzemple al Sudafriko ĝis septembro kaj oktobro.

Tiu ŝterno manĝas enmare ĉefe etajn fiŝojn kiel la Antarkta haringo, krilon kaj krustulojn.

Subspecioj

S. v. bethunei
S. v. gaini
S. v. georgiae
S. v. macquariensis
S. v. tristanensis
S. v. vittata

Referencoj

• Ian Sinclair, Phil Hockey and Warwick Tarboton, SASOL Birds of Southern Africa (Struik 2002) ISBN 1-86872-721-1

El charrán antártico^[1]​ (Sterna vittata) es un ave marina (gaviotin) de la familia de lo estérnidos.^[2]​Habitan en el hemisferio Sur, en todos los océanos, se estima su población en 140.000 ejemplares, su longitud alcanza los 15 centímetros, su color es blanco excepto la cabeza que es negra, su pico es de color rojo igual que sus patas.^[3]​

Referencias

Sterna vittata Sterna generoko animalia da. Hegaztien barruko Laridae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

Kanpo estekak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Sterna
• Laridae

Eteläntiira (Sterna vittata) on eteläisten valtamerten saarilla elävä tiira. Sen elinympäristö käsittää Etelämannerta lähellä olevat eteläisen Atlantin, Intian valtameren ja Tyynenmeren saaret, lännessä Tristan da Cunhasta ja Goughista Macquariensaarelle idässä. Siitä tunnetaan kuusi alalajia. Johann Friedrich Gmelin kuvaili lajin holotyypin Kerguelenista 1789.^[2]

Lähteet

Sterna vittata

La Sterne couronnée (Sterna vittata) ou sterne subantarctique, est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des Laridae.

Description

Elle se nourrit surtout de petits poissons (notamment de Nototheniidae).

On estime le nombre de couples actuels à 45 000.

Répartition et sous-espèces

Répartition

Cet oiseau niche à travers les îles sub-antarctiques ; elle hiverne sur les côtes d'Amérique du Sud, d'Afrique du Sud et des îles sub-antarctiques de Nouvelle-Zélande.

Sous-espèces

• S. v. tristanensis Murphy, 1938 — îles Gough et Tristan da Cunha ;
• S. v. sanctipauli Gould, 1865 — îles Saint-Paul et Nouvelle-Amsterdam ;
• S. v. georgiae Reichenow, 1904 — Géorgie du Sud, îles Orcades du Sud et îles Sandwich du Sud ;
• S. v. gaini Murphy, 1938 — îles Shetland du Sud, Terre de Graham ;
• S. v. vittata Gmelin, JF, 1789 — îles Bouvet, du Prince-Édouard, Crozet, Kerguelen et Heard-et-MacDonald ;
• S. v. bethunei Buller, 1896 — îles Stewart, îles Snares, Auckland, Bounty, Antipodes, Campbell et Macquarie.

La sterna antartica (Sterna vittata, Gmelin, 1789), è un uccello della sottofamiglia Sterninae nella famiglia Laridae^[1].

Tassonomia

Sterna vittata ha 5 sottospecie^[1]:

• Sterna vittata tristanensis
• Sterna vittata georgiae
• Sterna vittata gaini
• Sterna vittata vittata
• Sterna vittata bethunei

Descrizione

Distribuzione e habitat

Questa sterna vive in Antartide, sulle Crozet, sulle Kerguelen, sull'Isola Bouvet, sulle Isole Heard e McDonald, sulle isole della Georgia del Sud e delle Sandwich Australi, sulle Isole Falkland, su Sant'Elena, Tristan da Cunha e Isola di Ascensione, in Argentina, Cile, Uruguay e Brasile, in Sudafrica, in Australia e Nuova Zelanda e le sue dipendenze australi (Isole Antipodi, Isole Campbell, Isole Auckland, etc.).

Note

Bibliografia

• (EN) BirdLife International 2008, Sterna vittata, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.

Vogels

De zuidpoolstern (Sterna vittata) is een zeevogel uit de familie van de meeuwen (Laridae) en de geslachtengroep sterns (Sternini).

Verspreiding

Deze soort komt voor op de eilanden van de zuidelijke oceanen en telt 5 ondersoorten:

• Sterna vittata tristanensis: Tristan da Cunha, Gough, St. Paul en de Amsterdam eilanden.
• Sterna vittata georgiae: Zuid-Georgia en de Zuidelijke Sandwicheilanden en de Zuidelijke Orkneyeilanden.
• Sterna vittata gaini: de Zuidelijke Shetlandeilanden, de Antarctische (schier)eilanden.
• Sterna vittata vittata: de Prins Edwardeilanden, de Crozeteilanden, de Kerguelen, Bouvet en de Heard en McDonaldeilanden.
• Sterna vittata bethunei: Stewarteiland, de Snareseilanden, de Aucklandeilanden, de Bounty-eilanden, de Antipodeneilanden, Campbell-eiland en Macquarie-eiland.

Externe link

• Avibase

Bronnen, noten en/of referenties

Sørhavsterne (Sterna vittata) er ein medlem av ternefamilien. Ho er ei mellomstor terne som lever sirkumpolart på sørlege hav og hekkar på subantarktiske øyar.

Sørhavsterna er ei kvit og lys grå terne med svart hette. I hekkedrakt er nebb og føter raude og den svarte hetta dekkjer hovudet frå nebbrota til nakken og går ned til i underkant av auga. Undersida av kroppen er grå, men kinna, undergumpen og halen er kvite. Utanom hekketida får vaksne fuglar heilt kvit underside, hetta blir mindre med kvit panne og nebbet blir skittenraudt. Sørhavsterner liknar raudnebbterner, men er litt større enn sistnemnde, måler 36 centimeter og veg 140 gram i gjennomsnitt.

Sørhavsterner hekkar på mange øyar i Sørishavet nord til Île Amsterdam i Indiahavet på 37°49′ sør. Dette inkluderer øyane Tristan da Cunha, Gough Island, Sør-Shetlandsøyane, Prince Edwardøyane, Crozetøyane, Kerguelenøyane, Snaresøyane, Aucklandøyane, Bountyøyane, Antipodeøyane, Campbelløyane, Macquarieøya, Sør-Georgia og småøyar utanfor Stewart Island/Rakiura.^[1] Nokre av fuglane som hekkar lengst sør er trekkfuglar, kjente overvintringsområde ligg langs søraustkysten av Sør-Amerika og utanfor Sør-Afrika.

Perioden for hekking varierer frå lokasjon til lokasjon og ligg innanfor grensene september til mars. Hekkebiotopa er steingrunn nær kystlinja og litt lengre inn med noko vegetasjon. Dei vel hekkeplassar som er lite tilgjengelege for predatorar, på holmar, på fjellhyller i bergsider, tilhøva varierer frå øy til øy. Dei hekkar vanlegvis i små koloniar på under 20 par, nokre gonger parvis, somme plassar i koloniar på opptil 1000 par. Reiret er ei enkel grop, kor dei legg eitt egg, nokre gonger to egg. Paret rugar på skift i ca. 24-25 dagar og ungane flygedyktige etter ein månad. Tre år gamle kan sørhavsterna starte hekking og dei kan oppnå levealder på over 14 år.

Når hekking går føre seg beitar dei nær land, utanfor hekkesesongen på åpent hav eller langt frå land. Føda består hovudsakleg av små fisk og pelagiske krepsdyr i sjøen. Dei kan plukke krepsdyr ved å duppe nebbet i sjøen og dei kan stupdukke.

Kjelder

Referansar

Bakgrunnsstoff

Sørhavsterne (Sterna vittata) er en typisk terne og er svært lik den nært beslektede rødnebbternen. Den er kraftigere, og vingetippene er grå i stedet for svartaktige under flukt. Den totale populasjonen er beregnet til minimum 50 000 individer.

Sørhavsterna lever nesten utelukkende av fisk og krill. Den hekker fra midten av november til tidlig i desember. Egg og ungfugler er utsatt for angrep fra joer.

Sørhavterna er 31 til 38 cm lang. Den er hovedsakelig grå og hvit med gråsvarte vingetipper og svart hette når den hekker. Nebbet er vanligvis mørkerødt eller svartaktig. Fjærdrakten til ungfugler er hvit på buken, hals, panne og bryst, mens ryggen er grå og nebbet sort.

Litteratur

• Hadoram Shirihai (2007). A complete guide to Antarctic wildlife (engelsk) (2 utg.). London: A&S Black Publishers Ltd. ISBN 978-0-7136-6406-5.

Eksterne lenker

• (en) Sørhavsterne – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) Sørhavsterne i Encyclopedia of Life
• (en) Sørhavsterne i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Sørhavsterne hos Fossilworks
• (en) Sørhavsterne hos NCBI
• (en) Sørhavsterne hos ITIS
• (en) Kategori:Sterna vittata – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Sterna vittata – detaljert informasjon på Wikispecies

Multimedia w Wikimedia Commons

Rybitwa antarktyczna (Sterna vittata) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny mewowatych. Występuje na wyspach i wybrzeżach półkuli południowej, w tym na Oceanie Południowym. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Taksonomia

Po raz pierwszy gatunek opisał Johann Friedrich Gmelin w 1789. Jako miejsce pozyskania holotypu wskazał insula nativitatis Christ^[3], co odnosiło się do Port-Christmas na Wyspie Kerguelena^[4]. Nowemu gatunkowi nadał nazwę Sterna vittata^[3], akceptowaną obecnie (2018) przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC)^[5]. Epitet gatunkowy vittatus pochodzi od łacińskiego słowa vitta – „przepaska”, „wstęga”^[4]. IOC wyróżnia 6 podgatunków^[5], podobnie jak autorzy HBW. Rybitwy antarktyczne żyjące na Macquarie, włączane w HBW i na liście IOC do S. v. bethune, bywają wydzielane do podgatunku S. v. macquariensis^[6].

Podgatunki i zasięg występowania

IOC wyróżnia następujące podgatunki^[5]:

• S. v. tristanensis Murphy, 1938 – Tristan da Cunha i Gough^[6];
• S. v. sanctipauli Gould, 1865 – Amsterdam, Wyspa Świętego Pawła^[6];
• S. v. georgiae Reichenow, 1904 – Georgia Południowa, Orkady Południowe, Wyspa Bouveta^[6];
• S. v. gaini Murphy, 1938 – Szetlandy Południowe, Półwysep Antarktyczny (na południe po Zatokę Małgorzaty)^[6];
• S. v. vittata Gmelin, JF, 1789 – Wyspy Księcia Edwarda, Wyspa Mariona, Wyspy Crozeta, Wyspy Kerguelena, Wyspa Heard^[6]. Gniazduje na południe od równoleżnika 46°S^[4];
• S. v. bethunei Buller, 1896 – Wyspa Stewart, Wyspy Snares, Wyspy Auckland, Wyspa Campbella, Macquarie, Bounty, Wyspy Antypodów^[6].

Morfologia

Długość ciała wynosi 35–40 cm. Masa ciała 150–180 g (przeciętnie latem 167–170, zimą 197–205 g; 114–171 g u przedstawicieli S. v. bethueni z wyspy Campbella), rozpiętość skrzydeł 74–79 cm^[6]. W szacie godowej u dorosłych osobników obecna jest ciemna czapeczka kontrastująca z jaskrawoczerwonym dziobem i białymi policzkami. Upierzenie jest niemal w całości prawie szare, na skrzydłach czerń widnieje jedynie na krawędzi zewnętrznej lotki. Nogi czerwone. W szacie spoczynkowej czarną czapeczkę zastępuje czarny obszar zaczynający się za okiem. Spód ciała jest biały, dziób matowy, ciemnoczerwone. Osobniki młodociane na grzbiecie mają płowe, szare i białe wzory, boki ciała zauważalnie płowe, zaś dziób czarny, matowy, a nogi matowoczerwone^[7].

Ekologia i zachowanie

Środowiskiem życia rybitw antarktycznych są wybrzeża i wyspy okolic Antarktyki i terenów subantarktycznych. Najchętniej wybierają zatoki ze skalistymi wybrzeżami lub klifami oraz przybrzeżne zbiorniki, nierzadko zawierające duże skupiska wodorostów. Poza sezonem lęgowym część osobników wędruje na wody strefy pelagicznej, odległe od lądów. Niekiedy pojawiają się u wybrzeży Afryki i Ameryki Południowej w strefie umiarkowanej, do których to wybrzeży przylegają obszary z chłodnymi prądami. Najchętniej gniazdują na skalistych wybrzeżach tuż u wybrzeża lub nieco w głąb lądu, na głazach u podstaw klifów, w szczelinach, na półwyspach, niewielkich wysepkach, połaciach kamieni nieopodal wód słodkich i kamienistych plażach. Rzadko wybierają inne otoczenie, jak żwirowe plaże. Rybitwy antarktyczne żerują przy brzegu, głównie w strefie wodorostów^[4]. Pożywieniem tych ptaków są głównie niewielkie ryby, jedzą również wieloszczety, mięczaki, skorupiaki, owady i algi^[8].

Lęgi

Lęgi odbywają się głównie w listopadzie i grudniu z lokalnymi różnicami wynikającymi z klimatu i dostępności pożywienia^[6]. Rybitwy antarktyczne gniazdują w koloniach, niekiedy osobno lub w niewielkich grupach. Gniazdo może zostać umieszczone na nagiej ziemi lub wśród lichej roślinności. Ma formę płytkiego zagłębienia, przeważnie wyściełanego spłaszczoną roślinnością. Zniesienie liczy 1 lub 2 jaja. W wysiadywaniu i opiece nad młodymi biorą udział obydwa ptaki z pary^[7]. Inkubacja trwa 23–25 dni^[4].

Status

IUCN uznaje rybitwę antarktyczną za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2018)^[8].

Przypisy

O trinta-réis-antártico (Sterna vittata) é uma ave da família Laridae, migratória, que habita as regiões antárticas.

O trinta-réis-antártico possui uma penugem preta na cabeça - como um chapéu - além de longas bandeirolas na cauda. O comprimento de uma ave adulta pode chegar a 40 centímetros, com uma envergadura (comprimento das asas) de até 80 centímetros.

O trinta-réis-antártico alimenta-se no mar, principalmente de peixes pequenos - como o arenque antártico - e crustáceos. O acasalamento dessa espécie acontece bastante cedo: em novembro, as fêmeas colocam até 3 ovos cada uma, em ninhos bastante camuflados - para dispersar a atenção das gaivotas predadoras. Apenas 23 dias depois, termina a incubação e os filhotes nascem, sendo criados pelas mães até o mês de fevereiro.

A partir de abril, acontece a migração do trinta-réis-antártico para a África do Sul. O mês de agosto é o pico do movimento migratório, pois já no começo de setembro e outubro, as aves começam a retornar para seu habitat natural. Os poucos que restam, permanecem para os meses de verão.

Atualmente, calcula-se que a população mundial de trinta-réis-antártico esteja em aproximadamente 45 mil pares.

Subespécies

São reconhecidas seis subespécies:^[2]

• Sterna vittata vittata (J.F. Gmelin, 1789) - ocorre na Ilha de Prince Edward, na Ilha Marion, e nas Ilhas Crozet e Kerguelen.
• Sterna vittata tristanensis (Murphy, 1938) - ocorre na Ilha de Tristão da Cunha e na Ilha Gough;
• Sterna vittata georgiae (Reichenow, 1904) - ocorre nas Ilhas da Geórgia do Sul, nas Ilhas Orkney do Sul, e nas Ilhas Sandwich;
• Sterna vittata gaini (Murphy, 1938) - ocorre nas Ilhas Shetland do Sul e também na península Antártica;
• Sterna vittata sanctipauli (Gould, 1865) - ocorre Amesterdão e São Paulo, e no Sul do Oceano Índico;
• Sterna vittata bethunei (Stewart, 1896) - ocorre no extremo Sul da Nova Zelândia, na Ilha Campbell, na Ilha Macquarie, na Ilha Stewart, e nas Ilhas Antípodas.

Referências

Antarktistärna^[2] (Sterna vittata) är en mycket sydligt förekommande fågel i familjen måsfåglar inom ordningen vadarfåglar.^[3]

Utseende

Antarktistärnan är en medelstor (41 cm) tärna med röd näbb, röda ben och svart hätta.

Utbredning och systematik

Antarktistärnan delas in i två grupper med sex underarter med följande utbredning:^[3]

• vittata-gruppen
  • tristanensis: Tristan da Cunha, Gough Island, Amsterdamön och möjligen Saint-Paul.
  • gaini: Sydshetlandsöarna.
  • vittata: Prins Edwardöarna, Crozetöarna och Kerguelen.
  • bethunei: Stewart Island, Snareöarna, Aucklandöarna, Bountyöarna, Antipodöarna och Campbellöarna.
  • macquariensis: Macquarieön.
• georgiae: Sydgeorgien, samt eventuellt på Sydorkneyöarna och Sydsandwichöarna.

Vissa inkluderar macquariensis i bethunei och urskiljer samtidigt ytterligare underarten sanctipauli med utbredning på Amsterdamön och Saint-Paul.^[4]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med okänd utveckling.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).^[1]

Noter

1. ^ [a b c] Birdlife International 2012 Sterna vittata Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ BirdLife Sverige (2019) Officiella listan över svenska namn på alla världens fågelarter
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
4. ^ Gill, F & D Donsker (Eds). 2017. IOC World Bird List (v 7.3). doi : 10.14344/IOC.ML.7.3.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör antarktistärna.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Sterna vittata.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Посилання

• Ian Sinclair, Phil Hockey and Warwick Tarboton, SASOL Birds of Southern Africa (Struik 2002) ISBN 1-86872-721-1
• Antarctic Tern — Species text in The Atlas of Southern African Birds
• The Antarctic Tern at Birdlife International accessed August 25, 2006
• A Page about the Antarctic Tern accessed August 25, 2006

Це незавершена стаття з орнітології.
Ви можете допомогти проекту, виправивши або дописавши її.

Nhàn Nam Cực (danh pháp hai phần: Sterna vittata) là một loài chim thuộc họ Nhàn. Nó phân bố trên khắp các đại dương phía Nam. Nó có bề ngoài rất tương tự xuất hiện liên quan chặt chẽ nhàn Bắc Cực, nhưng là chắc nịch hơn, và mũi cánh có màu xám thay vì đen khi đang bay. Điều đó tất nhiên là bộ lông trong mùa sinh sản trong mùa hè phía Nam, khi nhàn Bắc Cực đã thay bộ lông sang bộ lông không phải trong mùa sinh sản của chúng (mặc dù điều này không phải là hữu ích cho việc tách nó ra từ một loài khác, nhàn Nam Mỹ). Mùa sinh sản diễn ra từ giữa tháng mười đầu tháng mười hai. Chim con nở từ tháng 12-tháng 2. Skua là những kẻ săn mồi chủ yếu ăn trứng chim và chim non loài này. Tổng dân số toàn cầu của loài chim này là khoảng 140.000 cá thể.

Tham khảo

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Ржанкообразные

Подотряд: Lari

Семейство: Чайковые

Род: Крачки

Вид: Антарктическая крачка

Вызывающие наименьшие опасения
IUCN 3.1 Least Concern: 22694635

Источник — https://ru.wikipedia.org/w/index.php?title=Антарктическая_крачка&oldid=91691014