In 2012, Ardea insignis was included among the world's 100 most threatened species in a report by the IUCN Species Survival Commission and the Zoological Society of London.
Ar gerc'heiz Himalaya(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned hirc'harek bras, Ardea insignis an anv skiantel anezhañ.
Ardea insignis, luc'hskeudennet e Bhoutan. 
Kavout a reer ar spesad e reter menezioù Himalaya[1] ma plij dezhañ bevañ nepell diouzh al lec'hioù dour (geunioù, gwernioù, lennoù, stêrioù).
Ar gerc'heiz Himalaya(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned hirc'harek bras, Ardea insignis an anv skiantel anezhañ.
L'agró ventreblanc [1] (Ardea insignis) és un ocell de la família dels ardèids (Ardeidae) propi de zones properes a l'Himàlaia, habita pantans i aiguamolls a turons del nord-est de l'Índia, Nepal, Sikkim, Bhutan, nord de Bangladesh i Birmània.
L'agró ventreblanc (Ardea insignis) és un ocell de la família dels ardèids (Ardeidae) propi de zones properes a l'Himàlaia, habita pantans i aiguamolls a turons del nord-est de l'Índia, Nepal, Sikkim, Bhutan, nord de Bangladesh i Birmània.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr torwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod torwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ardea insignia; yr enw Saesneg arno yw Imperial heron. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. insignia, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r crëyr torwyn yn perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn bwn bach Ixobrychus exilis Aderyn bwn cefn rhesog Ixobrychus involucris
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr torwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod torwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ardea insignia; yr enw Saesneg arno yw Imperial heron. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. insignia, sef enw'r rhywogaeth.
Der Kaiserreiher (Ardea insignis), auch als Weißbauchreiher bezeichnet, ist eine seltene Vogelart aus der Familie der Reiher.
Mit 127 Zentimetern ist der Kaiserreiher die zweitgrößte Reiherart nach dem Goliathreiher. Der Oberkopf erscheint dunkelgrau. Die hellen Schopffedern weisen graue Spitzen auf. Der 152 bis 176 mm lange Schnabel ist schwarz und zeigt eine gelbgrüne Spitze. Die Iris ist ockergelb. Der Hals ist überwiegend grau. Die Oberseite ist aschgrau mit einem braunen Anflug. Das Kinn und die Unterseite sind weiß. Die Unterflügel sind grau mit weißen Unterflügeldecken. Die Beine und Füße sind stumpf grau. Die Geschlechter sehen gleich aus. Das Gefieder der Jungvögel ist bräunlicher als bei den Erwachsenen. Bei ihnen ist der Bauch weiß und sie haben hellere Beine. Bei den Küken sind Körper und Bauch weiß. Der Schnabel ist schwarz. Die Unterseite ist gelblich, die Beine sind rosa. Die Flügel zeigen eine Schwarzfärbung, die in ein dunkles Grau übergeht. Die Beine sind weiß.
Das historische Verbreitungsgebiet des Kaiserreiher erstreckte sich von Zentral- und Ostindien, Nepal, Bangladesch, Bhutan, Myanmar und China. Heute kommt die Art nur noch im westlichen Uttar Pradesh, in Assam, Bangladesch, Bhutan und im nördlichen Myanmar vor. Die Brutpopulation im größten Teil des Verbreitungsgebietes ist unbekannt.
Der Kaiserreiher bewohnt große Binnensumpfwälder und bewaldete Flussregionen. Im submontanen Grasland ist er weniger häufig anzutreffen. Während der Brutzeit ist er auf Primärwälder mit großen Nistbäumen angewiesen.
Der Kaiserreiher geht meist einzeln auf Nahrungssuche. Während der Reiher regungslos knietief im Wasser steht, ist der Hals in der charakteristischen S-Form zu sehen. Der Kaiserreiher ernährt sich von Insekten, großen Flusskrebsen oder Fischen. Er geht in der Tagdämmerung auf Jagd, fliegt am frühen Morgen zu den Futterplätzen und kehrt in der Abenddämmerung zu den Schlafbäumen zurück. Die Brutzeit ist zwischen April und August. Er nistet in großen Plattformnestern in hohen Waldbäumen.
Der Kaiserreiher gehört zu den seltensten Reiherarten der Welt. In Bhutan wurden im Jahre 2006 nur 21 Exemplare gezählt und die Population in Myanmar besteht vermutlich nur noch aus 30 bis 40 Individuen. Insgesamt schätzt BirdLife International den Bestand auf weniger als 250 Exemplare. Als Hauptgefährdung gilt der weiträumige Verlust, die Begradigung und die Störung von Feuchtgebieten. Die Feuchtgebiete wurden durch Verunreinigung, Versandung, die Überwucherung der Wasservegetation und die Ausbeutung der Ressourcen zerstört. Zunehmende Störungen und Lebensraumverlust durch Siedlungen, landwirtschaftliche Nutzung, Ernte in den Feuchtgebieten und Wilderei stellen ebenfalls einen erheblichen Gefährdungsgrad dar.
Der Kaiserreiher (Ardea insignis), auch als Weißbauchreiher bezeichnet, ist eine seltene Vogelart aus der Familie der Reiher.
ठूलो वनबकुल्ला (Ardea insignis) बकुल्लाको प्रजातिको चराको हो । यो चरा नेपाल लगायत भारतको हिमाली क्षेत्रहरू, उत्तरपूर्वी बङ्गलादेश, बर्मा तथा भुटानमा पाइने गर्छ । अन्तरराष्ट्रिय प्रकृति संरक्षण संघको रातो सूचीमा यसलाई खतराको अवस्थामा सूचिकृत गरिएको छ ।
ठूलो वनबकुल्लाको शरीरको माथिल्लो भाग गाढा खरानी रङ्ग हुन्छ । यसको घाँटी लामो र गाढा रङ्गको तथा टाउको पनि गाढा रङ्गको नै हुन्छ । यसको चुच्चो करिब १५.२–१७.६ सेमी (६–६.९ इन्च)लामो र कडा खालको हुन्छ । यसको खुट्टा कालो-कालो रङ्गको र १७.१-२१.६ सेमी (६.७ - ८.५ इन्च) लामो हुन्छ ।
ठूलो वनबकुल्ला नेपालको केही भूभाग लगायत भारतको हिमाली क्षेत्रहरू, उत्तरपूर्वी बङ्गलादेश, बर्मा तथा भुटानमा पाइने गर्छ । यो चरा भुटानमा पुनात्साङ्ग छु नदी, फो-छु नदीको तोवाङ गेओगमा अवस्थित किनार, कामी छु नदी, तल्लो खेङ (बर्ती) तथा मगेछु (ट्रोङ्गस)मा पाइने गर्छ ।
ठूलो वनबकुल्ला (Ardea insignis) बकुल्लाको प्रजातिको चराको हो । यो चरा नेपाल लगायत भारतको हिमाली क्षेत्रहरू, उत्तरपूर्वी बङ्गलादेश, बर्मा तथा भुटानमा पाइने गर्छ । अन्तरराष्ट्रिय प्रकृति संरक्षण संघको रातो सूचीमा यसलाई खतराको अवस्थामा सूचिकृत गरिएको छ ।
सफेद-पेट अंजन (अंगरेजी: White-bellied heron, बै॰:Ardea insignis) चिरइन के एगो प्रजाति बाटे।
सफेद-पेट अंजन (अंगरेजी: White-bellied heron, बै॰:Ardea insignis) चिरइन के एगो प्रजाति बाटे।
The white-bellied heron (Ardea insignis) also known as the imperial heron or great white-bellied heron, is a large heron species living in the foothills of the eastern Himalayas in northeast India and Bhutan to northern Myanmar. It inhabits undisturbed rivers and wetlands. It has been listed as Critically Endangered on the IUCN Red List since 2007, because the global population is estimated at less than 300 mature individuals and threatened by habitat loss and human disturbance.[1] It is mostly dark grey with a white throat and underparts.[2]
The scientific name Ardea insignis was suggested by Brian Houghton Hodgson in 1844; he had presented a zoological specimen to the British Museum but a description was not published.[3][4] This name was therefore considered a nomen nudum.[5] In 1878, Allan Octavian Hume described the differences between the white-bellied and the great-billed heron (Ardea sumatrana) while using the binomial name suggested by Hodgson. E. C. Stuart Baker gave the name Ardea imperialis[6] in 1929 to replace Hodgson's nomen nudum.[7] It was used until 1963, when Biswamoy Biswas commented on Sidney Dillon Ripley's synoptic list and noted that Ardea insignis Hume had priority, and its treatment as a synonym of Ardea nobilis Blyth and Ardea sumatrana Raffles was based on misidentification.[8][9]
The white-bellied heron has a uniform dark grey plumage, a whitish belly, and long silvery or whitish plumes on the rear crown and lower foreneck. In breeding plumage, it has a greyish-white nape plume and elongated grey breast feathers with white centers. The face is greenish grey and the 15.2–17.6 cm (6.0–6.9 in) long bill black, but greenish near the base and tip; the iris is yellow to ochre, and the legs and feet are dull grey. Juveniles are browner above and have a paler bill and paler legs.[10] In flight, it has a uniform dark grey upperwing and white underwing covert feathers contrasting with dark grey flight feathers. The rump appears pale grey.[11]
With a height of 127 cm (50 in), it is the second largest heron.[10][12] A white-bellied heron killed by the upper Ayeyarwady River in 1903 had 61 cm (24 in) long wing bones, a wing spread of 100 cm (40 in) and a wingspan of 210 cm (84 in).[13] Its mean weight is estimated at 3.2–3.4 kg (7.1–7.5 lb).[12]
The white-bellied heron inhabits the wetlands of tropical and subtropical forests in the foothills of the eastern Himalayas of northeast India and Myanmar. It also occurs in Bhutan's low elevation riparian environments below 1,700 m (5,600 ft).[1]
In Bhutan, it inhabits the basin of Sankosh River and its tributaries below 1,500 m (4,900 ft).[12] It was observed breeding in the Sankosh and Mangdechhu river basins; nests were found in chir pine (Pinus roxburghii), champak (Magnolia champaca) and bayur trees (Pterospermum acerifolium) at elevations of 400–1,430 m (1,310–4,690 ft).[14] In Assam, it was sighted several times in Kaziranga National Park during the winter seasons of 1994 and 1995.[15] In Pobitora Wildlife Sanctuary, it was sighted regularly between 1996 and 2001.[16] In Arunachal Pradesh, repeated sightings along Namdapha and Noa Dihing Rivers indicate that Namdapha National Park is an important refuge and breeding site.[17][18][19][20] In northern Myanmar, it was observed along four streams in the Hkakabo Razi landscape between March 2016 and December 2020.[21]
When disturbed, the white-bellied heron calls with a deep croak, “ock ock ock ock urrrrrr”.[22] During the breeding season, the white-bellied heron calls during early morning hours, with the highest call density shortly before sunrise; it also frequently calls in late night hours, but rarely during the day.[23]
During the day, it roosts for long periods of up to six hours on bare sandy patches, large rocks, logs and trees, and sometimes lies down on its sternum.[12] In the night, it sleeps with the head pressed on the breast and one leg grasping on the perch, while the other is tucked up in the belly. Adult white-bellied herons roost alone, and juveniles roost in pairs.[24]
It prefers foraging in shallow river sections with multiple about 200 m (660 ft) wide channels, in shallow ponds and pools within river islands, and on island edges.[12] It feeds mostly on Schizothorax carps all year through, but also on brown trout (Salmo trutta) in spring and Garra fish species during the summer. Feeding bouts last for 5 to 58 minutes.[25]
The white-bellied heron is threatened by habitat loss, increasing disturbance and habitat degradation due to conversion of wetlands for agriculture and expansion of settlements, harvesting of wetland resources and poaching. It is locally extinct in Nepal and possibly also in Bangladesh.[1] In Bhutan, four large hydropower projects are located in important white-bellied heron habitat, and rivers are exploited for gravel and sand mining.[25] Nesting sites have been negatively affected by forest fires.[20]
In India, the white-bellied heron is protected under Schedule 1 of the Wild Life (Protection) Act, 1972.[20] In Myanmar, it is afforded the highest level of legal protection since 1994.[21] It has been listed as Critically Endangered on the IUCN Red List since 2007 as the global population is thought to consist of less than 250 mature individuals and to decline rapidly.[1]
A white-bellied heron was hatched in captivity for the first time in May 2011 and released in September 2011 in Bhutan's Punakha District.[1]
The white-bellied heron (Ardea insignis) also known as the imperial heron or great white-bellied heron, is a large heron species living in the foothills of the eastern Himalayas in northeast India and Bhutan to northern Myanmar. It inhabits undisturbed rivers and wetlands. It has been listed as Critically Endangered on the IUCN Red List since 2007, because the global population is estimated at less than 300 mature individuals and threatened by habitat loss and human disturbance. It is mostly dark grey with a white throat and underparts.
La Blankventra ardeo aŭ Blankaventra ardeo (Ardea insignis), konata ankaŭ kiel Imperia ardeo, Himalaja ardeo aŭ Granda blankventra ardeo, estas specio de granda ardeo troviĝanta en la montetoj de orienta Himalajo en Barato, nordorienta Bangladeŝo, Birmo kaj Butano.[1] Aldone, estas registroj el Nepalo. Ĝi estas ĉefe tute malhelgriza kun blankaj gorĝo kaj subaj partoj. Tiu ardeo estas ĉefe solema kaj troviĝantas en neĝenataj riverbordoj aŭ humidejaj habitatoj. La tutmonda populacio malpliiĝantis kaj la specio estas minacata pro ĝenado kaj habitata degradado.
Tiu granda ardeo estas tute senmarka malhelgriza supre kun longa kolo (relative la plej longa kolo inter ardeoj). La krono estas malhela kaj ne estas nigraj strioj en kolo kiel ĉe la Griza ardeo kaj aliaj ardeoj. En reprodukta plumaro, ĝi havas grizecblankajn nukoplumojn kaj longecajn grizajn brustoplumojn kun blankaj centroj. La beko estas nigra, verdeca ĉe la bazo kaj pinto kaj la vizaĝo estas verdecgriza. La beko estas granda kaj fortika, kun la supra bordo 15.2-17.6 cm longa.[2] La mentono kaj centra parto de subaj areoj estas blankeca (kio aperas en la komuna nomo), ege kontraste kontraŭ la malhelgriza koloro de la dorso. La kruroj estas nigrecaj kun skameca aspekto en tarso, kio estas 17.1 al 21.6 cm longa.[3] Dumfluge, ĝi havas uniforme malhelgrizan subflugilon kaj blankajn subflugilajn kovrilojn kontraste kun malhelgrizaj flugoplumoj. La pugo estas pli palgriza.[4]
Ĉar ĝi estas 127 cm alta, ĝi estas la dua plej granda ardeo en la mondo, post la Goliata ardeo. Inklude en la longo, la averaĝa vosto longas 19.9 al 21.6 cm, dum la flugila malfermo estas 54.6 al 57.2 cm, kun ĉirkaŭkalkulata enverguro de 2 m aŭ plie.[3] Ĉirkaŭkalkulo de korpomaso estis relative malalta je 2-2.6 kg, tamen mortinta junulo de tiu specio registris pezon multe plian nome de 5.6 kg.[5][6] Alia mortinta junulo estis 1.58 m alta kaj pezis 8.51 kg.[7] Tiu tro alta pezo postulas verigon, ĉar ili indikas, ke tiu specio povus superi eĉ la tipajn pli grandajn Goliatajn ardeojn laŭ pezo. Surgrunde ĝi piediras malrapide, movante sian kolon malrapide dum rigardas el flanko al flanko. La Goliata specio, krom la averaĝa laŭgranda diferenco, distingiĝas pro helbruna kolo dum la iom pli malgranda kaj tre proksima parenca Sumatra ardeo estas tre grizkola kun subflugiloj tutgrizaj.[8]
La kutima alvoko elsendata kaze de ĝeno estas profunda kvakado.[8]
Tiu ardeo estis unuafoje notata kiel "Great Indian Heron" (granda hindia ardeo) en la verko de JE Gray Zoological Miscellany de 1844 bazita sur informoj de Brian Houghton Hodgson el Nepalo.[9] Allan Octavian Hume notis ties distingon kaj indikis diferencojn inter ĝi kaj la Ardea sumatrana.[10] Alternativa nomo Ardea imperialis estis sugestata de Stuart Baker, ĉar la nomo de Hodgson estis nomen nudum kaj tiu estis uzata en la Listo de Peter.[11] Tiu estis uzata ĝis 1963, kiam Biswamoy Biswas komentis en la sinopza listo de Sidney Dillon Ripley:
„ The name should be Ardea insignis Hume. Hume's name is available, since its citation as a synonym of Ardea nobilis Blyth and Ardea sumatrana Raffles are based on misidentification" (la nomo devus esti Ardea insignis Hume. La nomo de Hume estas disponebla, ĉar lia citaĵo estas sinonima de Ardea nobilis Blyth kaj Ardea sumatrana Raffles estas bazata sur misidentigo).[12] ” La Blankventra ardeo troviĝantas en humidejoj de tropikaj kaj ĉetropikaj arbaroj de montetoj de orienta Himalajo de Barato kaj Birmo. Ĝi videblas ankaŭ en la ĉetropikaj areoj de Himalaja Regno Butano kaj iam troviĝis en Nepalo. La precipaj minacoj kiujn tiu ardeo frontas estas ŝtelĉasado (kaj de la propra birdo kaj de ties ovoj) kaj habitatodetruo (forhakado de nestarboj kaj malapero de humidejoj).
Tiu orientalisa specio estas pli rara ol supozite; ja ĝi ŝajnas proksima al formorto. Ĝi estis ŝanĝe listita el statuso Endanĝerita al Draste Endanĝerita en la IUCN Ruĝa Listo de 2007.[13]
En Butano, Blankventraj ardeoj troviĝantas en malalta ĉerivera habitato sub 1700 m, ĉefe en la riverbaseno de Punacang Ĉhu. Oni konas ĉirkaŭ 30 individuojn ene de tiu rivervalo de Butano en la distrikto Punakxa-Ŭangdiphodrang en centrokcidenta parto de la lando. Ĝi estas sub drasta minaco de formorto en Butano pro akcela disvolvigo de grandskalaj hidroelektraj projektoj en la baseno. Plialtiĝantaj akvoniveloj devigas la nestumantajn birdojn serĉi pli etende fiŝojn, kaj tiele ili estas devigataj eksponi ĉu la ovojn ĉu la idojn al predantoj kiaj la Kresta serpentaglo.
La Blankventra ardeo aŭ Blankaventra ardeo (Ardea insignis), konata ankaŭ kiel Imperia ardeo, Himalaja ardeo aŭ Granda blankventra ardeo, estas specio de granda ardeo troviĝanta en la montetoj de orienta Himalajo en Barato, nordorienta Bangladeŝo, Birmo kaj Butano. Aldone, estas registroj el Nepalo. Ĝi estas ĉefe tute malhelgriza kun blankaj gorĝo kaj subaj partoj. Tiu ardeo estas ĉefe solema kaj troviĝantas en neĝenataj riverbordoj aŭ humidejaj habitatoj. La tutmonda populacio malpliiĝantis kaj la specio estas minacata pro ĝenado kaj habitata degradado.
La garza de vientre blanco (Ardea insignis) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae[2][3] que habita en la India y en los Himalayas principalmente en el este. Su plumaje es gris en su cuello y blanco en el vientre y por eso se le atribuye su nombre. Pone de 2 a 3 huevos. Además, es la segunda garza más grande del mundo luego de la garza goliat
Está en estado crítico de extinción según la UICN desde el año 2007 por la caza indiscriminada y la destrucción de su hábitat.[1]
La garza de vientre blanco (Ardea insignis) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae que habita en la India y en los Himalayas principalmente en el este. Su plumaje es gris en su cuello y blanco en el vientre y por eso se le atribuye su nombre. Pone de 2 a 3 huevos. Además, es la segunda garza más grande del mundo luego de la garza goliat
Ardea insignis Ardea generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.
Himalajanhaikara (Ardea insignis) on äärimmäisen uhanalainen eteläisellä Himalajalla Bhutanin, Intian, Bangladeshin ja Myanmarin alueilla elävä pelikaanilintu.[1]
Kooltaan himalajanhaikara on noin 127 cm. Lajin vatsa ja kurkku ovat väritykseltään valkoiset. Selkä on musta ja pitkä kaula on väriltään tumman harmaa. Himalajanhaikaran nokka on pitkä ja väriltään päältä musta ja alta oranssi. Linnun koivet ovat pitkät ja mustat. Ulkonäöltään himalajanhaikara muistuttaa paksunokkahaikaraa (Ardea sumatrana), mutta eroaa siitä valkoisen vatsansa perusteella. Himalajanhaikaran ääni on matala ja syvä ok ok ok urrrrrr [2].
Himalajanhaikaran elinympäristöä ovat useimmiten hiekka- tai sorapohjaiset joet usein subtrooppisten metsien läheisyydessä. Pääosin linnut elävät yhdyskunnissa, mutta saattavat hajaantua talveksi pienemmiksi parviksi. Lajin tiedetään viettävän lisääntymis- ja sulkasatoajan mäntyjä kasvavissa metsissä [2].
Himalajanhaikarakannan kooksi arvioidaan noin 50–250 yksilöä [2]. Pääuhka linnulle on jokiympäristöjen tuhoutuminen muun muassa saastumisen, vesistörakentamisen ja vesikuljetusten takia. Lisäksi vesilintujen ampumien on suosittu harrastus Myanmarissa [1]
Himalajanhaikara (Ardea insignis) on äärimmäisen uhanalainen eteläisellä Himalajalla Bhutanin, Intian, Bangladeshin ja Myanmarin alueilla elävä pelikaanilintu.
Kooltaan himalajanhaikara on noin 127 cm. Lajin vatsa ja kurkku ovat väritykseltään valkoiset. Selkä on musta ja pitkä kaula on väriltään tumman harmaa. Himalajanhaikaran nokka on pitkä ja väriltään päältä musta ja alta oranssi. Linnun koivet ovat pitkät ja mustat. Ulkonäöltään himalajanhaikara muistuttaa paksunokkahaikaraa (Ardea sumatrana), mutta eroaa siitä valkoisen vatsansa perusteella. Himalajanhaikaran ääni on matala ja syvä ok ok ok urrrrrr .
Himalajanhaikaran elinympäristöä ovat useimmiten hiekka- tai sorapohjaiset joet usein subtrooppisten metsien läheisyydessä. Pääosin linnut elävät yhdyskunnissa, mutta saattavat hajaantua talveksi pienemmiksi parviksi. Lajin tiedetään viettävän lisääntymis- ja sulkasatoajan mäntyjä kasvavissa metsissä .
Himalajanhaikarakannan kooksi arvioidaan noin 50–250 yksilöä . Pääuhka linnulle on jokiympäristöjen tuhoutuminen muun muassa saastumisen, vesistörakentamisen ja vesikuljetusten takia. Lisäksi vesilintujen ampumien on suosittu harrastus Myanmarissa
Ardea insignis
Le Héron impérial (Ardea insignis) est une espèce d'oiseaux de la famille des Ardeidae vivant dans les collines orientales de l'Himalaya. Il fait partie de la liste des 100 espèces les plus menacées au monde établie par l'UICN en 2012.
Le Héron impérial possède un long bec effilé et de longues pattes minces. Sa silhouette est comparable à celle du Héron cendré.
Les plumes sur le cou, la tête et le haut de la poitrine sont gris-sombre, avec la gorge et le ventre blanc. Le reste est gris foncé, presque noir. Les jeunes sont plus brunâtres.
Il peut atteindre une hauteur de 127 cm.
Le Héron impérial a un cri fort en forme de profond croassement, ock ock ock ock urrrrrr.
Cet oiseau vit au Bhoutan, du nord-est de l'Inde aux collines du Bangladesh, au nord du Myanmar et, historiquement au moins, dans le centre et l'ouest du Myanmar.
Le Héron impérial vit aux abords de points d'eau tels que les lacs, les marais et les petits ou grands cours d'eau. Son habitat se situe à proximité de forêts subtropicales latifoliées, jusqu'à une altitude de 1 500 mètres.
Le Héron impérial est généralement solitaire, et cherche les zones inaccessibles et calmes.
Le Héron impérial est classé comme espèce en danger par l'UICN. Sa population ne doit pas dépasser le millier d'individus matures, répartis sur une superficie totale d'environ 58 000 km2.
Ardea insignis
Le Héron impérial (Ardea insignis) est une espèce d'oiseaux de la famille des Ardeidae vivant dans les collines orientales de l'Himalaya. Il fait partie de la liste des 100 espèces les plus menacées au monde établie par l'UICN en 2012.
L'airone panciabianca (Ardea insignis Hume, 1878) è un uccello della famiglia degli Ardeidi.
Vive nelle zone umide delle foreste tropicali e subtropicali delle colline ai piedi dell'Himalaya orientale, in India, Bhutan e Myanmar; è ormai scomparso dal Nepal. In Bhutan, dove ne rimangono solamente 32 esemplari, questa specie è diffusa nelle aree paludose al di sotto dei 1700 metri, soprattutto nel bacino del fiume Punatsang Chhu, nei distretti di Punakha e Wangdue Phodrang, nella regione centro-occidentale del Paese.
Questo grosso airone dal collo lungo ha le regioni superiori di un color grigio uniforme. La gola e le regioni inferiori sono bianche. La sommità del capo è scura e, diversamente dall'airone cenerino, non vi sono strisce nere sul collo. Durante la stagione degli amori la specie sviluppa delle piume bianco-grigiastre sulla nuca e delle lunghe penne grigie e bianche sul petto. Il becco, nero, ha la base e la punta verdastre; la faccia è grigio-verdastra. Le zampe sono scure. Le ali sono grigio scure sopra e bianche sotto. Il groppone è grigio chiaro[1]. Con un'altezza di 127 cm, l'airone panciabianca è il più grande Ardeide asiatico e per dimensioni è superato solamente dall'airone golia[2].
L'airone panciabianca venne citato per la prima volta, come «grande airone indiano», nel 1844 da J. E. Gray in Zoological Miscellany, sulla base di testimonianze raccolte in Nepal da Brian Houghton Hodgson[3], che lo ritenne una forma particolare di airone beccogrosso. Allan Octavian Hume, però, notò alcune differenze tra le due specie e classificò l'airone panciabianca come specie a parte[4]. Fino al 1963 la specie venne chiamata Ardea imperialis[5].
Specie solitaria, si raduna talvolta in piccoli gruppi. Al suolo si muove lentamente, spostando piano piano il collo da un lato all'altro. Nidifica tra marzo e i primi di giugno. Il richiamo è costituito da un sonoro grido[2]
Questa specie è più rara di quanto si riteneva in passato e nel 2007 la IUCN ne ha cambiato lo status da specie in pericolo a specie in pericolo critico[6]. I fattori che ne minacciano la sopravvivenza sono la caccia e la distruzione dell'habitat.
L'airone panciabianca è particolarmente raro in Bhutan, dove la popolazione ha sofferto molto a causa della costruzione di bacini idroelettrici: con l'allagamento di vaste aree, le coppie riproduttrici sono costrette ad allontanarsi parecchio dal nido, lasciando così le uova o i pulcini alla mercé di predatori come il serpentario crestato.
Baltapilvis garnys (lot. Ardea insignis, angl. White-bellied heron, vok. Kaiserreiher) – antras pagal dydį garninių (Ardeidae) šeimos paukštis.
Labai stambus paukštis. Kūno ilgis 127 cm. Pakaušis juodas. Kuodas pilkas. Snapas masyvus, 152–176 mm ilgio, juosvas. Posnapio galiukas ir kraštas geltonai žalias. Rainelė geltona. Plikos odos plotas tarp snapo ir akių žaliai geltonas. Kaklas pilkas. Nugara pilka. Sparno viršus tamsiai pilkas. Smakras ir kūno apačia balti. Kojos ir letenos pilkos. Jaunikliai rusvai pilki, pilvas baltas.
Paplitęs Pietryčių Azijoje: Butane, Indijoje ir Mianmare.
Biotopas – pelkės, ežerai ir upės brandžiuose miškuose. Pietų Himalajuose aptinkamas terajuose, ūksmingi miškai, raistai. Laikosi iki 1500 m virš jūros lygio [2]. Vienišius.
Minta gyvūniniu maistu. Dažniausiai medžioja prieblandoje, lėtai vaikščiodamas arba tykodamas.
Lizdus krauna aukštuose medžiuose, pavieniai. Kiaušiniai žaliai žydri. Peri abu tėvai. 2 – 3 mėnesių jaunikliai palieka lizdą[3].
Kartos trukmė 10,5 m.
Pasaulinės gamtos apsaugos organizacijos duomenimis rūšis yra grėsmingai nykstanti. Populiacijoje yra 50-249 suaugę individai. Populiacijos mažėjimo priežastys:
Rūšies apsaugos priemonės:
Baltapilvis garnys (lot. Ardea insignis, angl. White-bellied heron, vok. Kaiserreiher) – antras pagal dydį garninių (Ardeidae) šeimos paukštis.
De keizerreiger (Ardea insignis) is een vogel uit de familie der reigers.
De vogel is gemiddeld 127 cm lang en de snavel alleen al is 15,2 tot 17,6 cm. De reiger is van boven voornamelijk donkergrijs. In het zomerkleed heeft hij een grijs-witte nekpluim en langwerpige grijze veren met een witte borst. De snavel is zwart en groen in de buurt van de snavelbasis en aan het uiteinde. Het "gezicht" is groenachtig grijs. De kin is witachtig, de poten zijn donker. De bovenkant van de vleugels is donkergrijs, de onderkant wit. De rug is bruingrijs.[2]
Met zijn formaat lijkt het de op een na grootste reiger op aarde te zijn, na de reuzenreiger, maar er is sprake van onzekerheid. Eerdere schattingen van het lichaamsgewicht gingen uit van 2 tot 2,6 kg, maar een aangetroffen overleden jong exemplaar van de soort woog 5,6 kg. Een andere dode jonge reiger mat 1,58 m en woog 8,51 kg. Deze bevindingen moeten nog worden geverifieerd, maar ze zouden aangeven dat deze soort zelfs groter kan worden dan de reuzenreiger die tot nu toe te boek staat als grootste reiger.[3]
De keizerreiger is te vinden in de draslanden van tropische en sub-tropische bossen aan de voet van de oostelijke Himalaya in India en Myanmar. Hij werd ook gespot in de Himalaya in Bhutan en werd ooit gevonden in Nepal. Het leefgebied bestaat uit kleine of grote rivieren met zand- en grindbanken die omzoomd worden door subtropisch loofbos in zowel laagland en tot op 1500 m boven de zeespiegel. Er zijn ook waarnemingen aan meren in het binnenland gedaan.[1]
De keizerreiger heeft een klein verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de wereldpopulatie werd in 2006 geschat op 70 tot 400 individuen. Het leefgebied van deze reiger wordt bedreigd door watervervuiling, explosieve groei van waterplanten, aantasting van het riviergeleidend bos en verstoring door uitbreiding van menselijke nederzettingen. Bovendien heeft de reiger te lijden door stroperij. Om deze redenen staat de keizerreiger sinds 2007 als ernstig bedreigd (kritiek) op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesKeiserhegre (Ardea insignis) er en storvokst monotypisk art i hegrefamilien (Ardeidae) og inngår i slekten Ardea, som i alt teller 14 arter. Arten er ifølge BirdLife International kritisk truet av utryddelse, og med det den mest truede av alle nålevende hegrearter.[2] Artens nærmeste nålevende slektning er sotvingehegre (A. sumatrana) .Arten opptrer også på Evolutionarily Distinct and Globally Endangered (EDGE) som en av verdens mest truede fuglearter, med en EDGE Score på 4,9 og en ED Score på 7,4.
A. imperialis blir av og til benyttet som vitenskapelig navn på denne arten, men det er et juniorsynonym.[3]
Keiserhegre er ei storvokst hegre som måler omkring 127 cm og regnes som den nest største av alle hegrene. Den har et formidabel kileformet nebb som måler cirka 152–176 mm. Fjærdrakten er ganske uniform og i hovedsak grå, med hvitt i strupen og hvit buk. Oversiden er mørkebrun til nærmest sort.[3]
Arten er utbredt fra foten av det østlige Himalaya i Bhutan, i det nordøstlige India og det nordlige Myanmar. Tidligere var den også bredt distribuert over det sentrale og østlige India, Nepal (der den nå er utryddet) og (i det minste) i det vestlige og sentrale Myanmar. Kan tenkes finnes den fortsatt også i det sørlige Tibet. Om vinteren besøker noen fugler lavlandet i Brahmaputradalen og overvintrer der.[3]
BirdLife International anslo i 2006 (basert på litteratur av D. Wilson & J. Eames 2006) den totale populasjonen av keiserhegrer til 50–249 voksne individer, hvorav cirka femti finnes i Bhutan der arten først ble registrert i 1991. Tar man med alle fuglene, uavhengig av alder, ligger populasjonen på 70–400 individer totalt.[4]
Arten er hovedsakelig solitær og opptrer langs elver, ofte med sand- og grusbanker, og i subtropisk lauvskog, opp til cirka 1 500 moh i India og 1 300–1 500 moh i Bhutan. Om vinteren kan fuglene opptre i mindre flokker i uforstyrrede områder. Arten hekker i chirfuruskog (Pinus roxburghii) i Namdapha Tiger Reserve i India.[4]
Lite er kjent om matvanene til denne arten, men man regner med at den jakter større fisk og edelkreps, trolig også insekter, amfibier, reptiler og mindre pattedyr. Jakten foregår gjerne ventende på knedypt vann eller mens fuglene går sakte langs med bredden.[4]
Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til Martínez-Vilalta & Motis (2018).[5] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[1][6] Navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle, men kun foreløpige beskrivelser.
Keiserhegre (Ardea insignis) er en storvokst monotypisk art i hegrefamilien (Ardeidae) og inngår i slekten Ardea, som i alt teller 14 arter. Arten er ifølge BirdLife International kritisk truet av utryddelse, og med det den mest truede av alle nålevende hegrearter. Artens nærmeste nålevende slektning er sotvingehegre (A. sumatrana) .Arten opptrer også på Evolutionarily Distinct and Globally Endangered (EDGE) som en av verdens mest truede fuglearter, med en EDGE Score på 4,9 og en ED Score på 7,4.
Multimedia w Wikimedia Commons Czapla białobrzucha (Ardea insignis) – gatunek dużego ptaka z rodziny czaplowatych (Ardeidae).
Szare pióra na głowie i piersi kontrastują z białym brzuchem. W locie jasne pokrywy podskrzydłowe przechodzą w ciemnoszare lotki. Wysokość 127 cm, jest drugą co do wielkości czaplą po czapli olbrzymiej.
Występuje na bagnach w podzwrotnikowych i tropikalnych lasach w północno-wschodnich Indiach i Mjanmie oraz w tropikalnej strefie południowego Bhutanu. Ten gatunek jest bliski wymarcia, jego głównym zagrożeniem jest myślistwo (zarówno dla samych ptaków jak i ich jaj) oraz niszczenie siedlisk - wycinanie drzew na których gniazdują, zanik terenów podmokłych.
Czapla białobrzucha (Ardea insignis) – gatunek dużego ptaka z rodziny czaplowatych (Ardeidae).
Szare pióra na głowie i piersi kontrastują z białym brzuchem. W locie jasne pokrywy podskrzydłowe przechodzą w ciemnoszare lotki. Wysokość 127 cm, jest drugą co do wielkości czaplą po czapli olbrzymiej.
Występuje na bagnach w podzwrotnikowych i tropikalnych lasach w północno-wschodnich Indiach i Mjanmie oraz w tropikalnej strefie południowego Bhutanu. Ten gatunek jest bliski wymarcia, jego głównym zagrożeniem jest myślistwo (zarówno dla samych ptaków jak i ich jaj) oraz niszczenie siedlisk - wycinanie drzew na których gniazdują, zanik terenów podmokłych.
A garça de barriga branca, Ardea insignis é uma espécie de ave da família Ardeidae.
Ocorre nos contrafortes orientais do Himalaia no Butão e noroeste da Índia até o Bangladesh e o norte de Mianmar.[1]
http://avibase.bsc-eoc.org/species.jsp?lang=PT&avibaseid=1E1181E685652682
Kejsarhäger[2] (Ardea insignis) är en akut hotad fågel i familjen hägrar inom ordningen pelikanfåglar som förekommer i södra Asien.[3]
Kejsarhägern är en mycket stor och långhalsad häger med en kroppslängd på hela 127 centimeter. Den är i huvudsak mörkgrå med kontrasterande vit strupe, buk, undergump och skulderfjädrar och övre delen av bröstet är vitstrimmigt. Båda könen har två spetsliknande vita plymer på naken. Den liknar stornäbbad häger men den senare har grå buk.[1]
Arten förekommer från foten av östra Himalaya i Bhutan till nordöstra Indien, norra Bangladesh och Burma.[1] Den kan också förekomma i sydöstra Tibet och har även påträffats i Yunnan i Kina. Den är dock numera utdöd i Nepal, möjligen även i Bangladesh. De flesta av de senaste observationerna kommer från Assam och Namdapaha in Arunachal Pradesh, Indien, några få lokaler i Bhutan samt i delar av Burma.[1]
Fågeln har huvudsakligen påträffats vid små eller stora floden, vanligen med sand- eller grusrevlar och ofta inom eller i anslutning till subtropisk eller tropisk regnskog, från låglänta områden till åtminstone 1 500 meters höjd. Den har även observerats i våtmarker och sjöar nära fuktiga gräsmarker. Arten är för det mesta ensamlevande men kan samlas i små grupperingar vintertid. Den häckar och tar nattkvist i tallen Pinus roxburghii eller i "indisk mandelträd" (Terminalia myriocarpa).[1]
Arten har en mycket liten global population - endast 70-400 individer - som minskar kraftigt, troligen i ökande grad på grund av habitatförstörelse, förföljelse och exploatering.[1] IUCN kategoriserar arten som akut hotad.[1]
Wikimedia Commons har media som rör kejsarhäger.
Wikispecies har information om Ardea insignis.
Kejsarhäger (Ardea insignis) är en akut hotad fågel i familjen hägrar inom ordningen pelikanfåglar som förekommer i södra Asien.
*Ardea imperialis
Dış bağlantılar
Wikimedia Commons'ta Ardea insignis ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Ardea insignis ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Ardea insignis balıkçılgiller (Ardeidae) familyasından bir kuş türü. Hindistan'da Himalayaların doğu eteklerinde, Bangladeş'in kuzeydoğusunda, Myanmar ve Bhutan'da yaşar.[1] Nepal'de de bulunduğuna dair kayıtlar vardır.
Uzun boyunlu büyük yapılı bu balıkçılın üst kısmı koyu gri renklidir. Tepesi koyu renklidir ve gri balıkçılda olduğu gibi boynunda siyah çizgiler yoktur. Üreme mevsiminde grimsi beyaz uzun tüyleri bulunur. Siyah renkli gagasının tabanı ve ucu yeşilimsidir. Yüzü yeşilimsi gri renklidir. Çenesi ve alt kısmın ortası beyaz renklidir. Sırtı koyu gri renklidir. Bacakları siyahımsıdır. Uçarken üst kanat tüyleri koyu gri, alt kanat tüyleri beyaz olarak görünür. Arkası soluk gridir.[2]
Boyu 127 cm olan bu kuş dev balıkçıldan sonra en büyük balıkçıldır. Kanat genişliği 2 m'yi bulur.
Ardea insignis balıkçılgiller (Ardeidae) familyasından bir kuş türü. Hindistan'da Himalayaların doğu eteklerinde, Bangladeş'in kuzeydoğusunda, Myanmar ve Bhutan'da yaşar. Nepal'de de bulunduğuna dair kayıtlar vardır.
Один з найрідкісніших птахів у світі. Гніздиться у передгір'ї Гімалаїв на сході Індії та у Бутані. Вид зник у Непалі та Бангладеш, як залітний спостерігався на півночі М'янми.
За оцінками МСОП світова популяція виду становить лише близько 250 особин, з них 50 особин в Індії, решта в Бутані. Чисельність зменшується.
Велика темно-сіра чапля з довгою шиєю. Верхівка темна. У шлюбному вбранні пір'я на потилиці сірувато-біле та сіре з білим центром на грудях. Дзьоб чорний, біля основи і кінчика зеленуватий. Підборіддя і центральна частина нижньої сторони тіла білі, сильно контрастує зі спиною темно-сірого кольору. Ноги чорнуваті зі схожою на луску текстурою на предплюсні. Крижі мають блідо-сірий відтінок. Чапля заввишки 127 см, що робить її другою за величиною після чаплі-велетня.
Це незавершена стаття з орнітології.Ardea insignis là một loài chim trong họ Diệc.[2]
Белобрюхая цапля (лат. Ardea insignis) — крупная цапля с длинной шеей. Обитает в предгорьях Гималаев на востоке Бутана, северо-восточной Индии и северной Мьянме; в общей сложности территория распространения вида занимает более 56 тысяч км². В Непале и Бангладеш цапля более не встречается. Оценочная численность вида в 2006 году составляла от 70 до 400 особей, предполагалось её снижение в будущем. Международный союз охраны природы присвоил виду наивысший охранный статус CR (повышен с EN в 2007 году)[1].
Впервые данный вид был упомянут в 1844 году в Zoological Miscellany Джона Эдуарда Грея как «большая индийская цапля» (англ. great Indian heron), на основе данных Брайана Ходжсона из Непала[2]. Аллан Юм заметил и указал на отличия этой цапли от малайской серой цапли (Ardea sumatrana)[3]. Поскольку название Ходжсона являлось nomen nudum, Стюарт Бейкер предложил биномен Ardea imperialis, и под этим названием вид упомянут в списке птиц Джеймса Петерса[en] (англ. Check-list of Birds of the World)[4]. Название держалось до 1963 года, когда Бисвамой Бисвас[en] в комментарии к работе Сидни Рипли[en] отметил, что следует использовать название Ardea insignis Юма, поскольку оно считалось синонимом Ardea nobilis и Ardea sumatrana в результате неверной идентификации[5][6].
Очень крупная тёмно-серая цапля с длинной шеей. Макушка тёмная, на шее отсутствуют чёрные полосы как у серой цапли. В брачном наряде перья на затылке серовато-белые и серые с белым центром на груди. Клюв чёрный, у основания и кончика зеленоватый[7]. Подбородок и центральная часть нижней стороны тела являются беловатыми (отсюда название вида), сильно контрастируя со спиной тёмно-серого цвета. Ноги черноватые с похожей на чешую текстурой на предплюснах, которые имеют в длину от 17.1 до 21.6 сантиметров[8]. Крестец имеет бледно-серый оттенок[9]. В высоту цапля достигает 127 сантиметров, что делает её второй по величине после исполинской цапли.
В Индии цапля гнездится в национальном парке Намдапха и в разные сезоны обитает на территории других природоохранных зон, таких как национальные парки Казиранга, Дибру-Сайкхова[en] и Манас, а также заказник Пабитора[en]. В Мьянме небольшая популяция обитает на территории тигрового заповедника Долина Хукон[en][1].
В мае 2011 года первая белобрюхая цапля была выведена в неволе. В сентябре того же года её выпустили в дикую природу, снабдив спутниковым передатчиком[1].
Белобрюхая цапля (лат. Ardea insignis) — крупная цапля с длинной шеей. Обитает в предгорьях Гималаев на востоке Бутана, северо-восточной Индии и северной Мьянме; в общей сложности территория распространения вида занимает более 56 тысяч км². В Непале и Бангладеш цапля более не встречается. Оценочная численность вида в 2006 году составляла от 70 до 400 особей, предполагалось её снижение в будущем. Международный союз охраны природы присвоил виду наивысший охранный статус CR (повышен с EN в 2007 году).
.jpg)
.jpg)
