Agalychnis callidryas are very popular in the pet trade. Their beautiful coloring makes these frogs very popular among frog and amphibian enthusiasts.
Agalychnis callidryas are also ecologically important. They and other amphibians are generally thought to suffer from environmental effects at an earlier time than other animals and can therefore be used as indicator species to alert humans to environmental changes in their habitat.
Agalychnis callidryas are carnivorous and feed primarily at night. The red-eyed tree frog's green coloring permits it to stay hidden among the leaves of trees, waiting for insects or other small animals to come their way. Agalychnis callidryas eat any type of insect that fits into their mouth, but their usual diet is composed of crickets, moths, flies, grasshoppers, and sometimes even smaller frogs. As babies they feed on fruit flies and pinhead crickets.
(Abernathy and Abernathy, 1996)
Development - Life Cycle: metamorphosis
These frogs are not considered threatened in their natural environment. However there has been much concern about the overall condition of the rain forest habitat in which A. callidryas resides. Global warming, deforestation, climatic and atmospheric changes, wetland drainage, and pollution have caused dramatic declines in the amphibian population in, and among the rainforests of Central and South America.
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Agalychnis callidryas can be found throughout most of Central America, as far north as southern Mexico.
(Abernathy and Abernathy, 1996)
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Agalychnis callidryas inhabit tropical rainforest areas, where they are commonly found in the lowland rainforests and surrounding hills, particularly in areas close to rivers.
They prefer temperatures between 75-85 degrees during the day, between 66-77 degrees during the nighttime, and humidity at around 80%-100%.
Red-eyed tree frogs are excellent climbers and, as mentioned before, have suction-cup toes that help them attach themselves to the underside of leaves, where they rest during the day. They can also be found clinging to branches, tree trunks, and leaves throughout their habitat. Red-eyed tree frogs are also able to swim.
(Abernathy and Abernathy, 1996)
Terrestrial Biomes: rainforest
Average lifespan
Status: captivity: 4.1 years.
Agalychnis callidryas are known foremost for their huge, bright red eyes, a possible adaption to nocturnality or the central component of a defensive strategy called startle coloration. Their dorsal area is usually a neon-like shade of green, but can sometimes range from blue to yellow in coloring. The sides are light blue with cream to yellow colored stripes. The upper legs are bright blue, and the feet are a bright orange or red. Agalychnis callidryas have large, specially developed suction cup toe pads, which allow them to attach to leaves, branches, and the sides of trees.
Young A. callidryas start out brown in coloring and change to green as they mature to adult frogs.
Male A. callidryas are generally smaller than the females, the males reaching an adult length of about 2 inches, and the females reaching and adult length of as much as 3 inches.
Adult A. callidryas can change their color to a darker green or reddish-brown as their mood changes.
Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
Agalychnis callidryas, a well-known member of the rain forest community, is a popular and identifiable symbol of the movement to save the world's rainforests.
Agalychnis callidryas usually reproduce in the rainy season. The reproduction process is initiated by a croaking and quivering mating ritual described below. Red-eyed tree frogs utilize a process called amplexus, a common form of reproduction for frog species. In amplexus the smaller male clasps the larger female when her eggs are mature. The male inseminates the eggs as they emerge from the female, and he does not leave until the eggs have been laid. Amplexus may persist for a day or longer.
As reproduction takes place on the underside of leaves, the female must hold on to the underside of the leaf with her suction-cup toes, holding on for both herself and her mate. Each group of eggs that a female produces is called a clutch, and the female must enter the water after laying each clutch, with the male still attached to her back, in order to fill her bladder with water. If the female does not fill her bladder between clutches, her eggs will dry up and die. Sometimes when a female and her mate enter the water, other males see them entering and attempt to force the male from her back. If this is accomplished, another male will take his positon and fertilize the next clutch eggs.
While most frog species lay their eggs directly into the water, A. callidryas lay theirs on the underside of leaves that hang over bodies of water. When the clutches of eggs have developed into tadpoles, which occurs very quickly, the tadpoles swim around within their eggs until the egg ruptures. The rupturing of all the eggs in the clutch occurs within a one minute time period, and the fluid released from the ruptured eggs helps to wash all the tadpoles down the leaf and into the waiting water below. Reproduction is a very strenous activity for A. callidryas.
(Hickman and Roberts,1995, http://www.discovery.com/)
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate)
Qırmızıgöz ağac qurbağası (Agalychnis callidryas) — ağac qurbağaları (Hylidae) fəsiləsindən bir qurbağa növü.
Kiçik ölçülərdə bir ağac qurbağasıdır, təxminən maksimum 7 sm ə kimi uzanluğa çata bilərlər. Kürək səthi yaşılın müxtəlif kölgələri və qarın səthi ağdır. Bu qurbağanın yan tərəfləri ilə şaquli ağ xətlər uzanır və narıncı rəngli ayaq barmaqları nın bud ,bazu hissəsi bənövşəyi və ya mavi rənglidir. Qarınlarındakı dəri daha yumşaq və elastikdir , arxalarındakı isə daha qalın və kobuddur. Karnivordurlar və , əksərən böcəklərlə bəslənərlər. Cırcırama , Diptera, çəyirtkə və güvələri qida rasionuna aiddir. Bəzən kiçik qurbağaları da yeyərlər.Yəni Hannibaldırlar. Zəhərli deyildirlər. Gözləri qaranlıqda işıldadığından P-Fosforla zəngin olduğu və yaxşı gördüyü aydındır. Qırmızı gözlü ağac qurbağaları, cənub Meksikadan mərkəzi Amerika boyunca, şimal Kolombiyaya kimi yağış və Tropik meşələrdə yaşayarlar.Üzərlərində demək olar ki Təbiətin bütün rənglərini daşıyırlar.Adları isə görünüşlərindən götürülüb.
Qırmızıgöz ağac qurbağası (Agalychnis callidryas) — ağac qurbağaları (Hylidae) fəsiləsindən bir qurbağa növü.
Kiçik ölçülərdə bir ağac qurbağasıdır, təxminən maksimum 7 sm ə kimi uzanluğa çata bilərlər. Kürək səthi yaşılın müxtəlif kölgələri və qarın səthi ağdır. Bu qurbağanın yan tərəfləri ilə şaquli ağ xətlər uzanır və narıncı rəngli ayaq barmaqları nın bud ,bazu hissəsi bənövşəyi və ya mavi rənglidir. Qarınlarındakı dəri daha yumşaq və elastikdir , arxalarındakı isə daha qalın və kobuddur. Karnivordurlar və , əksərən böcəklərlə bəslənərlər. Cırcırama , Diptera, çəyirtkə və güvələri qida rasionuna aiddir. Bəzən kiçik qurbağaları da yeyərlər.Yəni Hannibaldırlar. Zəhərli deyildirlər. Gözləri qaranlıqda işıldadığından P-Fosforla zəngin olduğu və yaxşı gördüyü aydındır. Qırmızı gözlü ağac qurbağaları, cənub Meksikadan mərkəzi Amerika boyunca, şimal Kolombiyaya kimi yağış və Tropik meşələrdə yaşayarlar.Üzərlərində demək olar ki Təbiətin bütün rənglərini daşıyırlar.Adları isə görünüşlərindən götürülüb.
Agalychnis callidryas és una espècie de granota que viu a l'àrea compresa entre el sud de Mèxic, Amèrica Central i el nord de Colòmbia.
Es troba amenaçada d'extinció per la pèrdua del seu hàbitat natural.
Agalychnis callidryas és una espècie de granota que viu a l'àrea compresa entre el sud de Mèxic, Amèrica Central i el nord de Colòmbia.
Es troba amenaçada d'extinció per la pèrdua del seu hàbitat natural.
Listovnice červenooká (Agalychnis callidryas) je pestře zbarvená žába z čeledi rosničkovitých, jeden z nejpestřejších středoamerických obojživelníků.
Listovnice červenooká je malá, asi 7 cm velká žába s nápadně pestrým zbarvením. Má měkkou a křehkou kůži, na hřbetě o něco silnější než na břiše. Vrchní stranu těla má světle zelenou, boky nachové nebo modré se žlutým či bílým příčným pruhováním, oči jasně červené, prsty oranžové, spodní stranu těla bílou a část zadních končetin jasně modrou. Listovnice červenooká dokáže navíc jako jedna z mála žab své zbarvení měnit dle nálady a umístění.[2] Mladé jedince snadno poznáme díky maskovacímu hnědému zbarvení.
V poměrně hojném množství obývá tropické deštné lesy v Belize, Kolumbii, Kostarice, Guatemale, Hondurasu, Mexiku, Nikaragui a v Panamě, dle dostupných údajů však počet volně žijících jedinců v důsledku masivního úbytku jejího přirozeného biotopu klesá. Nejčastěji se přitom zdržuje na stromech a keřích poblíž řek a rybníků a vystupuje až po nadmořskou výšku 1200 m.[3]
Přes den listovnice červenooká spoléhá na své maskovací zbarvení. V klidné pozici vysedává s končetinami zasunutými pod tělem a zavřenýma očima, díky čemuž zcela splyne se zeleným listem. Aktivní je především v noci, kdy pomalu našlapuje na měkké polštářky a vyhledává cvrčky, mouchy, kobylky, můry či menší žáby. Listovnice červenooká není jedovatá, ale výrazné zbarvení, které mívají zpravidla jedovaté žáby, často odradí případného predátora (hada nebo ptáka).[2]
Během námluv se samci ozývají sérií cvakavých zvuků a snaží se přilákat samice. Páření, při kterém se samec pomocí přilnavých prstů drží samice na hřbetě, probíhá na spodní straně listu. Krátce poté samice spolu se samcem sestupuje do vody, kde naplní svůj močový měchýř vodou a poté se vrací zpátky na list, kde nabranou vodou z močového měchýře postupně polívá až 50 vajíček. V případě, že samice svá vajíčka nepolije včas, vajíčka oschnou a zárodek zahyne. Pulci, kteří se líhnou asi po 5 dnech, padají rovnou do vody, kde setrvávají až do svého plného vyvinutí.[4][2]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Agalychnis callidryas na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu listovnice červenooká ve Wikimedia Commons
Listovnice červenooká (Agalychnis callidryas) je pestře zbarvená žába z čeledi rosničkovitých, jeden z nejpestřejších středoamerických obojživelníků.
Der Rotaugenlaubfrosch (Agalychnis callidryas) ist der bekannteste und namensgebende Vertreter der Rotaugenlaubfrösche (Agalychnis) innerhalb der Familie der Greiffrösche (Phyllomedusidae). Die Greiffrösche sind eine von drei Familien der Baumfrösche, die früher alle in der Familie der Laubfrösche zusammengefasst waren. In der systematischen Übersicht werden gegenwärtig 13 Agalychnis-Arten unterschieden, die in der Neotropis Zentral- und Südamerikas beheimatet sind.
Wie für Greiffrösche typisch, wirken Rotaugenlaubfrösche sehr mager und langgliedrig. Mit Kopf-Rumpf-Längen von maximal 59 Millimetern bei den Männchen bzw. 77 Millimetern bei den Weibchen handelt es sich um mittelgroße Laubfrösche. Die senkrecht schlitzförmigen – bei Dunkelheit rundlichen – Pupillen der sehr großen, seitlich ausgerichteten Augen kontrastieren mit einer oft kräftigen Rotfärbung der Iris (bei frisch metamorphosierten Jungfröschen ist die Iris zunächst eher gelb). Auch die Körperfarben insgesamt sind häufig sehr intensiv und kontrastreich, wobei einige regionale Unterschiede zu beobachten sind. Die glatthäutige Oberseite ist tagsüber in der Regel hellgrün und bei nächtlicher Aktivität etwas dunkler grün, während die Flanken und Teile der oberen Extremitäten blau, purpurn oder bräunlich gefärbt und die Seiten typischerweise mit einer cremefarbenen oder gelben Streifenzeichnung (Querbänderung) durchzogen sind. Die Hände und Füße weisen eine leuchtende Orangefärbung auf, enden in mäßig großen Haftscheiben und sind zur Hälfte bis zwei Dritteln der Zehenlängen mit Spannhäuten verbunden. Die Bauchseite ist weißlich. Die Haut der Rotaugenlaubfrösche und anderer Greiffrösche ist zwar bei weitem nicht so giftig wie etwa die der Baumsteigerfrösche (Dendrobatidae), enthält aber durchaus eine hohe Konzentration verschiedener biologisch wirksamer Peptide, unter anderem zum Schutz vor Hautkrankheiten.
In der für Laubfrösche charakteristischen Ruhe- und Schlafhaltung mit eng an den Rumpf angelegten Beinen und (halb) geschlossenen Augen sind die als Warn- bzw. Schreckfarben fungierenden Körperpartien nicht sichtbar, sondern nur die grünen Hautflächen. Beim Schließen der Augen werden die sogenannten Nickhäute eingesetzt, welche transparent sind und von einem goldfarbenen Netz durchzogen werden. Sie ermöglichen den Tieren weiterhin einen gewissen Durchblick bei gleichzeitigem Schutz bzw. Tarnen der auffälligen Augen. (Zusätzlich können die Augäpfel in den Kopf eingezogen werden.) Die Männchen bilden eine für die Paarungsumklammerung hilfreiche, raue Brunstschwiele am jeweils inneren Finger aus und haben etwas größere Trommelfelle als die Weibchen. Außerdem verfügen sie über paarige Stimmritzen und eine innere Kehlschallblase.
Agalychnis callidryas ist in Mittelamerika verbreitet; sein Areal reicht von Südost-Mexiko (Yucatán) im Norden bis zur kolumbianischen Grenze Panamas im Süden. Darüber hinaus existiert ein isoliertes Vorkommen im Botanischen Garten von Cartagena in Nordwest-Kolumbien. Sowohl auf der Atlantik-/Karibikseite der zentralamerikanischen Landbrücke als auch auf der Pazifikseite – hier namentlich in Nicaragua und Panama – sind Populationen vorhanden.[1] Es werden vor allem Tiefland-Regenwälder besiedelt, allerdings auch die bewaldeten Hänge angrenzender Bergketten. Dabei können prämontane Höhenlagen von bis zu 1250 Metern erreicht werden. Zur Habitatausstattung gehören neben baumdominierter Vegetation auch temporäre und ausdauernde Wasserstellen (Tümpel etc.). Das Verbreitungsgebiet der Art zählt klimatisch zu den semihumiden bis humiden Warmtropen.[2]
Rotaugenlaubfrösche sind nachtaktiv und verbringen den Tag weit oben in den Bäumen, wo sie sich auf der Unterseite großer Blätter verstecken und zum Schlafen anheften. Mit der Abenddämmerung werden sie aktiv, steigen herab und gehen auf die Jagd nach kleinen Wirbellosen oder widmen sich innerhalb der Regenzeit (Mai bis November) der Balz und Fortpflanzung. Dazu äußern die Männchen in der Nähe von Stillgewässern Paarungsrufe (ein scharfes, mehrfach wiederholtes „Chack“ oder „Chack-Chack“), von denen die Weibchen angelockt werden. Darüber hinaus bringen sie wie ein Lachen oder Trällern klingende Revierrufe zur Abschreckung von Rivalen hervor. Zur Kommunikation mit anderen Männchen gehören nach einer neuen Untersuchung außerdem offenbar Körpervibrationen, mit denen Pflanzen in Schwingungen versetzt werden. Diese sogenannten Tremulationen werden als ein aggressives Signal gedeutet, mit dem konkurrierende Männchen aus dem Bereich des eigenen Balzplatzes vertrieben werden sollen.[3]
Treffen zwei unterschiedliche Geschlechtspartner zusammen, umklammert das Männchen das Weibchen vom Rücken her. So begibt sich das Paar zunächst für einige Minuten ins Wasser, um über die Haut Flüssigkeit für den Laich aufzunehmen. Schließlich klettert es hoch in die Vegetation, wo mehrere, jeweils etwa 40 Eier umfassende Laichklumpen an Blätter geklebt werden, welche sich oberhalb eines geeigneten Tümpels befinden. Gelegentlich wird das Blatt dabei so gefaltet, dass es den Laich besser vor Sonneneinstrahlung und Fressfeinden schützt. Ein Weibchen kann in einer Nacht mehrere (bis zu fünf) Laichballen hervorbringen, die aus hellgrünen Eiern in einer klaren Gallertmasse bestehen. Unmittelbar nach der Ablage werden die Eier vom aufsitzenden Männchen besamt.
Nach meist sechs bis acht Tagen Embryonalentwicklung schlüpfen die Kaulquappen und „tropfen“ in das unter dem Ablaichplatz liegende Gewässer. Larven, die bei dieser Prozedur auf anderen Blättern oder auf dem Erdboden landen, sind noch bis zu 20 Stunden überlebensfähig und werden günstigenfalls vom nächsten Regen in den Larventümpel gespült. Der Schlupfvorgang bei einem Laichklumpen kann synchronisiert innerhalb von Minuten stattfinden oder sich auch über mehrere Tage erstrecken. Dabei reagieren die Embryonen offenbar auch auf bestimmte Erschütterungen, wie sie von Baumschlangen (z. B. Leptophis ahaetulla und Leptodeira annulata) verursacht werden, die wesentliche Fressfeinde des Laiches sind. In so einem Fall können mitunter alle Embryonen eines Geleges gleichzeitig aus der Gallerte gleiten und sich so der Schlange entziehen. Die oberseits olivgrünen und beim Schlupf zunächst mit ungewöhnlich großen äußeren Kiemen ausgestatteten Kaulquappen wachsen im Tümpel bis auf eine Länge von circa 48 Millimetern heran und sind recht robust gebaut. Nach ungefähr 80 Tagen vollenden sie die Metamorphose zu kleinen Laubfröschen und steigen an Land. Etwa zwei Jahre später erreichen sie die Geschlechtsreife.
Aufgrund ihres relativ großen Verbreitungsgebietes gilt die Art Agalychnis callidryas derzeit noch nicht als gefährdet. Im Allgemeinen wird der Rotaugenlaubfrosch als häufig bezeichnet, bei einer allerdings teilweise rückläufigen Tendenz und der Bedrohung durch lokale Habitatverluste. Von der Pilzerkrankung Chytridiomykose sind die Bestände mehrerer Agalychnis-Arten negativ betroffen. (Die mexikanische Population der Art A. moreletii beispielsweise soll deshalb kurz vor dem Aussterben stehen.)[4] Rotaugenlaubfrösche werden zudem im internationalen Heimtierhandel als Terrarientiere stark nachgefragt. Allein in die USA wurden im letzten Jahrzehnt mindestens 221.000 Agalychnis-Exemplare aus mittelamerikanischen Ländern eingeführt, wobei dies nur einen Bruchteil der tatsächlichen Handelsbewegungen abbilden dürfte.[4] Bisher bestanden, abgesehen von nationalen Gesetzen in den Herkunftsländern, keine weiteren Importbeschränkungen für Wildfänge. Bei einer Artenschutzkonferenz in Doha (Katar) im März 2010 wurde jedoch beschlossen, die gesamte Gattung Agalychnis nun in den Anhang II des Washingtoner Artenschutzübereinkommens (CITES) aufzunehmen.[5] Damit verbunden sind im Tierhandel unter anderem Nachweise über Ausfuhrgenehmigungen der Herkunftsländer.
Der Rotaugenlaubfrosch (Agalychnis callidryas) ist der bekannteste und namensgebende Vertreter der Rotaugenlaubfrösche (Agalychnis) innerhalb der Familie der Greiffrösche (Phyllomedusidae). Die Greiffrösche sind eine von drei Familien der Baumfrösche, die früher alle in der Familie der Laubfrösche zusammengefasst waren. In der systematischen Übersicht werden gegenwärtig 13 Agalychnis-Arten unterschieden, die in der Neotropis Zentral- und Südamerikas beheimatet sind.
Agalychnis callidryas ass déi bekanntst Aart vu Fräschen aus der Gattung Agalychnis an der Ënnerfamill vun de Phyllomedusinae an der Famill Hylidae. D'Aart lieft an den tropesche Reebëscher vu Mëttelamerika.
D'Déiere wierken, typesch fir déi Fräsche-Gattung, gouereg a mat laange Glidder. Vu Kapp bis Hënner gi se maximal 59 Millimeter bei de Männercher, rep. 77 Millimeter bei de Weibercher grouss. D'Pupillen hu bei Hellegkeet d'Form vun enger senkrechter Spléck, wann et däischter ass, si se bal ronn. D'Iris ass bei erwuessenen Déiere rout (bei jonken éischter gielzeg). Dofir heeschen se op Däitsch Rotaugenlaubfrosch an op Franséisch grenouille aux yeux rouges. D'Faarwe vum Kierper sinn och dacks zimmlech intensiv a kontrasträich: Uewendrop si se am Dag hellgréng (owes donkelgréng), laanscht d'Säit an un den ieweschten Deeler vun den Extremitéite si se purpur oder brongelzeg gefierft, iwwerdeems se laanscht d'Säit eng hellbeige Sträif hunn. Hänn a Féiss si knallorange, an hunn um Enn Haftscheiwen a bis op zwee Drëttel vun der Längt vun den Zéiwe Spanhait dertëscht. De Bauch ass wäisselzeg. D'Haut ass net sou gëfteg wéi bei aneren Aarten, mä huet dach eng jett biologesch wierksam Peptider.
D'Agalychnis callidryas sinn a Mëttelamerika verbreet; vu Südost-Mexiko (Yucatán) am Norden bis zu der kolumbianescher Grenz mat Panama am Süden. Si liewen do virun allem an Déifland-Reebëscher, an op de Bëscher vun den Häng nobäi, bis op eng Héicht vu bis zu 1250 Meter. Si si weiderhin op Dëmpelen, asw. déi net ausdréchnen, ugewisen.
D'Déiere sinn nuetsaktiv; am Dag verstoppe si sech op de Beem, wou se sech op d'ënnescht Säit vu Blieder usaugen a schlofen. D'Reeperiod (Mee bis November) ass och hir Fortplanzungszäit. D'Männercher lackelen d'Weibercher mat Téin un. Wann s'eent erwëschen, klammen s'op hire Réck. Zesumme gi se fir e puer Minutten an d'Waasser, fir duerch hir Haut Flëssegkeet opzehuelen. Da klammen se op e Bam, iwwer engem Dëmpel, wou d'Weibchen eng Kludder mat bis zu 40 Eeër op d'Blieder pecht. De Männche sprutzt da säi Som driwwer. Dacks ginn d'Blieder gediebelt, datt d'Sonn net soll direkt op d'Eeër schéine soll a fir datt se net solle vun aneren Déiere fonnt a gefriess ginn. No 6 bis 8 Deeg sinn d'Kauzekäpp ausgewuess a falen, wa s'aus dem Ee erauskommen, an den Dëmpel ënnendrënner. Do wuessen s'op eng Längt vun zirka 48 Millimeter erun. No ongeféier 80 Deeg ass hir Metamorphos zum Fräsch fäerdeg, a se klammen u Land. Et dauert awer nach 2 Joer, bis se geschlechtsräif sinn.
Agalychnis callidryas, kent as the reid-eed treefrog, is an arboreal hylid native tae Neotropical rainforests whaur it ranges frae Mexico, throu Central Americae, tae Colombie.[1]
_mating_pair.jpg)
_eggs.jpg)
_mating_pair.jpg)
|deadurl= (help)CS1 maint: archived copy as teetle (link). Downloaded on 28 May 2015. Agalychnis callidryas, kent as the reid-eed treefrog, is an arboreal hylid native tae Neotropical rainforests whaur it ranges frae Mexico, throu Central Americae, tae Colombie.
Agalychnis callidryas ass déi bekanntst Aart vu Fräschen aus der Gattung Agalychnis an der Ënnerfamill vun de Phyllomedusinae an der Famill Hylidae. D'Aart lieft an den tropesche Reebëscher vu Mëttelamerika.
Чырванавокая квакша (Agalychnis callidryas) — від квакшаў, які селіцца на дрэвах. Сустракаецца ў прыродзе нэатрапічных лясоў Цэнтральнае Амэрыкі.
Чырванавокія квакшы маюць ярка выражаныя чырвоныя вочы, вэртыкальныя насы, зялёнае тулава з жоўтымі і сінімі палоскамі па бакох, і памяранцавыя пальцы на лапах. Самцы маюць даўжыню ад 5,08 сантымэтраў да 6,35 см, самкі ад 6,35 см да 7,62 см. Маладыя квакшы звычайна карычневыя і зелянеюць па меры сталеньня, але дарослыя асобнікі могуць зьмяняць свой колер у залежнасьці ад вонкавых фактараў[1].
Чырванавокія квакшы маюць тры вейкі і прысоскі на пальцах. Большую частку свайго жыцьця праводзяць на дрэвах, таму маюць добрыя навыкі скокаў.
Чырванавокія квакшы не атрутныя і для абароны ад драпежнікаў карыстаюцца маскіроўкай. Удзень яны ня рухаюцца, сінія бакі прыкрываюць заднімі нагамі, падгінаюць ступні пад брух і заплюшчваюць вочы. Гэта робіць іх цалкам зялёнымі і незаўважнымі сярод лісьця.
Чырванавокія квакшы харчуюцца цвыркунамі, матылькамі, мухамі і іншымі казуркамі, у некаторых выпадках могуць зьядаць меншых жабаў.
З пачаткам сэзону спарваньня самцы квакшаў «шчоўкаюць», каб прыцягнуць увагу самак, якія пасьля носяць самцоў на сьпіне цягам некалькіх гадзінаў для адкладаньня яек. Самка адкладае яйкі пад лістом над сажалкай ці вялікай лужынай. Зь яек разьвіваюцца маленькія галавасьцікі, якія пасьля вылупваньня падаюць у ваду[2]. Там яны жывуць ад трох тыдняў да некалькіх месяцаў, пакуль не ператворацца ў квакшаў.
Магчымае размнажэньне ў няволі пры выкананьні адпаведных умоваў: высокай вільготнасьці ў віварыі, наяўнасьці трапічных расьлінаў кшталту эпіфітаў і добрай вэнтыляцыі ля вады. Вальер мусіць мець 11-12-цігадзінавы сьветлы час сутак і сярэднедзённую тэмпэратуру 26-28 градусаў Цэльсыя (у начны час 22-27 градусаў). Заахвочвае рэпрадукцыі таксама стварэньне даждлівых умоваў у лістападзе-сьнежні.
Насяляюць тэрыторыі ля рэк і сажалак у тропіках ад паўднёвае Мэксыкі да паўночнае Калюмбіі.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Чырванавокая квакша (Agalychnis callidryas) — від квакшаў, які селіцца на дрэвах. Сустракаецца ў прыродзе нэатрапічных лясоў Цэнтральнае Амэрыкі.
Agalychnis callidryas, commonly known as the red-eyed tree frog, is a species of frog in the subfamily Phyllomedusinae. It is native to forests from Central America to north-western South America. This species is known for its bright coloration, namely its vibrant green body with blue and yellow stripes on the side. It has a white underside, brightly red and orange colored feet, and is named after its distinctive bright red eyes.
Agalychnis callidryas is an arboreal frog with long limbs and webbed toes. They mate and reproduce near ponds, and are therefore found in lowland wet areas found in tropical forests.[3]
Like all the frogs in its genus, they are nocturnal and do most of their hunting for insects at night. The males of this species are smaller than the females, and they display non-random mating patterns which suggest female choice for specific types of male. Despite its bright coloration, the red-eyed tree frog is not poisonous. Its bright coloration can thus be more attributed to camouflage amongst the greenery of the surrounding jungle, as well as the “startle reflex,” which it can use to dissuade predators. During the day, the frog uses its green back to camouflage amongst the leaves, this camouflage being its only defense. If disturbed, the frog flashes its bright red eyes, which may startle predators and allow the frog to escape.
Along with its visual appearance, phenotypic plasticity in hatching is another interesting feature of A. callidryas. If faced with the vibrational cues associated with predators, A. callidryas embryos may hatch early and fall into the water to escape predation. This response is extremely specific, and mostly occurs only at vibrational patterns associated with predators. These frogs have a distinct temperature requirement and need a body of water to reproduce, and are thus only found in humid lowlands and rainforests of South and Central America.
Agalychnis callidryas is an easily recognizable species due to its colorful appearance. In terms of size, males reach about 2 inches while females grow to 3 inches and are the larger of the two.[4] Adult individuals are distinctively colored, with bright green bodies, light blue or cream colored bellies, and blue and yellow stripes along their sides. Their feet are bright orange and have suction cups which help them adhere to the bottom of leaves where they spend most of their time.[5] Their skin is smooth with little to no bumps, another feature which helps the frog blend into their leafy surroundings. An impressive feature is their bright red colored eyes with vertical slits. They do not have a true eyelid, but rather a nictitating membrane that allows light to enter the eye so that they will awaken when predators are approaching.[6]
The frog's coloration is representative of “flash coloration.” Flash coloration describes when an organism displays certain colors at rest compared to when in motion.[7] In the red-eyed tree frog’s case, the frog’s startling red eyes are hidden when its eyes are closed allowing it to blend in with leaves. When the frog is startled, it can flash its bright red eyes, orange webbed feet, and blue and yellow lateral stripes, which all serve the purpose of startling predators and allowing the frog time to escape.[8] Although the frog is brightly colored, this does not convey toxicity or aposematism like it may in related tree frog species.
Though the main coloring of Agalychnis callidryas is consistent, there are some variations in morphs across the geographical range of the species. Red-eyed tree frogs have variation in the color of their side stripes, which in Costa Rica and Panama specifically includes blue, blue/red, orange and purple.[9] There are several hypotheses for the reason behind the existence of these color morphs. One strong hypothesis is that the existence of orange and purple morphs in Costa Rica are caused by isolation by distance, because the orange and purple morphs were not genetically distinct groups. It is possible that color patterns have been affected by different selective pressures, and that the existence of some morphs are due to genetic drift.[10]
As a species of tree frog, Agalychnis callidryas has a claw shaped terminal phalanx.[11] Other synapomorphies of this genus include the presence of a red hue on the iris and a golden reticulated palpebral membrane.[12]
Agalychnis callidryas is native to Central America, from northeastern Honduras to northern Colombia.[13]
Its natural habitats include inland forests and wetlands, both tropical and mountainous areas where there is forest cover and water nearby.[14] Ponds or bodies of water are essential in its reproduction so they are always found near these areas. The red-eyed tree frog is commonly found in tropical rainforests in the previously listed countries. The frog is primarily arboreal, and prefers hiding in canopy cover amongst leaves. Agalychnis callidryas require high humidity levels of at least 80%. [15]
Adult red-eyed tree frogs are primarily carnivores, eating crickets, moths, grasshoppers, flies, and other insects. Occasionally, they also eat smaller amphibians. Tadpoles eat plants, algae, plankton, bacteria, and carrion.[16] After metamorphosis, froglets begin consuming small insects like fruit flies and pinhead crickets.[17] A study on carotenoids consumption has shown they play an important role in development, phenotype, and fecundity. [18] There is a critical window after metamorphosis where carotenoids improve female growth rate and fecundity, and lead to a redder skin in both sexes. Carotenoids are important nutrients for wild red-eyed tree frogs and especially for captive red-eyed tree frogs, who sometimes suffer skin pigmentation degradation due to an inadequate diet.
.jpg)
Red-eyed tree frogs mate seasonally, specifically in the rainy season during the months of October to March.[19] Males attract females by croaking and wrestle with each other in male-male competition in order to gain access to females for reproduction.[20] Females latch on to the underside of a leaf using the suction cup like structures on their webbed feet, and the female must hold on to the leaf while males compete and wrestle nearby. The winning male and female will then participate in amplexus, and the female will lay eggs on the underside of the leaf as they are fertilized by the male.[21] The eggs typically hatch within 6 to 7 days if left undisturbed.[22] This process occurs above or very close to a body of water, because tadpoles which hatch from the eggs will drop into water from the leaf. Eggs will hatch early if their survival is threatened, in a process called phenotypic plasticity. The female chooses a leaf above a pond or large puddle on which to lay her clutch of roughly 40 eggs. Since oviposition generally occurs on both sides of a leaf, red-eyed tree frogs may fold the leaf to hide the eggs from predators. They also produce sticky jelly to glue the eggs together; this may protect the eggs from splitting and dehydration.[23]
Following fertilization, females lay clutches of about 40 eggs, and can lay multiple clutches in a single night. Since the eggs are often adhered to a leaf above water, tadpoles fall into the water below as soon as they hatch. Eggs will usually hatch 6-8 days after they have been laid, with some variation depending on geography and risk assessment through vibration.[24] Depending on environmental conditions, the tadpoles will then stay in the water for a few weeks or months. They will change to adult colors following metamorphosis, and live for about five years in the wild.[25]
Red-eyed tree frog embryos use natural day and night light cycles as a signal for when to hatch, and tend to hatch just after nightfall.[26] Red-eyed tree frog eggs may hatch early (exhibiting phenotypic plasticity) when a change in the environment signals a danger to their survival.[27] Dragonflies, fish, and water beetles prey on the tadpoles. The tadpoles remain in the water from three weeks to several months, until they metamorphose into frogs. The time of metamorphosis depends on duration of larval stage, which varies depending on environment. After metamorphosis, the color of tadpoles' torsos changes from green to brown, and their eyes, which are initially yellow, turn into deep red without much side patterning. These changes mark maturity. The lifespan of red-eyed tree frogs is about five years.[28]
Red-eyed tree frogs females are typically choosy about which males they mate with. Females will choose mates based on visual and auditory clues, mainly the male frogs’ croaking calls as well as their size and flank stripe. Females are likely to choose males with “local” flank stripes and call patterns, meaning that male frogs from nearby areas are selected for in mating.[29] Call and stripe patterns are considered simultaneously by females in this situation. Size plays a role in mate choice for red-eyed tree frogs as well. Often larger males are more successful in amplexus compared to smaller males. However, size-assortative mating also plays a role and larger females are more likely to pair with proportionally large males and vice versa for small females and males.[30] This is so the male can successfully fertilize the female’s eggs during amplexus.
During the mating season, the male frogs shake the branches where they are sitting to improve their chances of finding a mate by keeping rivals at bay. This is the first evidence that tree-dwelling vertebrates use vibration to communicate.[31] When rainfall is at its highest, a male red-eyed tree frog calls "chack" to get the attention of the female. Females use the call, as well as color (specifically, the stripped sides) of the male frog, in order to find a possible mate.[32] Both the call and color of the male frog show territorial display, and anti-predatory behavior. During amplexus, the female carries the male on her back for several hours during the oviposition process. Because of external egg fertilization, there is still risk of competition even after a female has selected a mate. There is not sperm priority in Agalychnis callidryas, and so a single clutch of eggs may have been fertilized by multiple males.[33]
Red-eyed tree frogs' embryos exhibit phenotypic plasticity, hatching early in response to disturbance to protect themselves. Though embryos are bred synchronously, they normally hatch after 6 to 10 days from oviposition without disturbance.[23] However, a simultaneously early hatching in entire clutches is triggered when embryos are exposed to their predators or threatening environmental changes such as rainstorm and flood.[23][34] Early hatching has also been linked with egg dehydration, hatching earlier in dry egg clutches than in wet ones.[35]
Hatching early is an important defense to predators, but is also a risky strategy for embryos because early hatching increases predation risk in water.[36] Therefore, to maximize the benefits of this strategy embryos must only hatch when they are truly at risk by a predator. Studies show that this strategy is multifaceted and a specific combination of vibrational pulse duration and inter-pulse intervals is needed in order for embryos to exhibit this response.[37] This combination of pulse duration and inter-pulse intervals is thought to be specific to the embryo predators, thus ensuring the response only occurs when absolutely necessary to ensure survival.
Predators are the major cause of this response. Since these frogs usually lay eggs on both the upper and the undersides of leaves above ponds, clutches need to protect themselves against arboreal, aerial and aquatic predators, such as snakes, dragonflies, fish, monkeys, and pathogenic fungi.[38] When predators are close enough to produce detectable vibration, the embryos assess disturbance. After a few seconds, embryos vigorously hatch out into tadpoles and spread out to escape.[23][39] Since eggs are usually laid above ponds, the response improves survival because tadpoles often fall into water on hatching. Hatching direction also has implications on embryo survival. Embryos often hatch and fall into the water, but hatching direction may also be influenced by light. A study found that A. callidryas embryos hatch towards light, suggesting they use light and dark as directional cues to determine hatching direction.[40]
As of 2016, the red-eyed tree frog is classified as being of least concern. While the population is decreasing, and inhabits many areas vulnerable to deforestation, the classification of “least concern” stems from its general tolerance to habitat modification, a wide species distribution, and presumably large captive population. The red-eyed tree frog’s husbandry, care, and breeding knowledge have been greatly improved upon in the 21st century.[41][42] However, as with all frogs and toads, the species still faces challenges from chytrid fungus, logging, residential development, and pollution.[43]
.jpg)
_(6941089388).jpg)
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) Agalychnis callidryas, commonly known as the red-eyed tree frog, is a species of frog in the subfamily Phyllomedusinae. It is native to forests from Central America to north-western South America. This species is known for its bright coloration, namely its vibrant green body with blue and yellow stripes on the side. It has a white underside, brightly red and orange colored feet, and is named after its distinctive bright red eyes.
Agalychnis callidryas is an arboreal frog with long limbs and webbed toes. They mate and reproduce near ponds, and are therefore found in lowland wet areas found in tropical forests.
Like all the frogs in its genus, they are nocturnal and do most of their hunting for insects at night. The males of this species are smaller than the females, and they display non-random mating patterns which suggest female choice for specific types of male. Despite its bright coloration, the red-eyed tree frog is not poisonous. Its bright coloration can thus be more attributed to camouflage amongst the greenery of the surrounding jungle, as well as the “startle reflex,” which it can use to dissuade predators. During the day, the frog uses its green back to camouflage amongst the leaves, this camouflage being its only defense. If disturbed, the frog flashes its bright red eyes, which may startle predators and allow the frog to escape.
Along with its visual appearance, phenotypic plasticity in hatching is another interesting feature of A. callidryas. If faced with the vibrational cues associated with predators, A. callidryas embryos may hatch early and fall into the water to escape predation. This response is extremely specific, and mostly occurs only at vibrational patterns associated with predators. These frogs have a distinct temperature requirement and need a body of water to reproduce, and are thus only found in humid lowlands and rainforests of South and Central America.
La Ruĝokula arborano (Agalychnis callidryas) estas arborema hiledo indiĝena de centr-sudamerikaj pluvarbaroj kie ĝi havas teritoriojn el Meksiko, tra Centrameriko, al Kolombio.[1] Ĝi estas foje tenita en kaptiveco. La specia nomo de la Ruĝokula arborano, A. callidryas, venas el la grekaj vortoj kallos (bela) kaj drjas (arba aŭ arbara nimfo).[2]
Kiel sia nomo sugestas, la ruĝokula arborano havas ruĝajn okulojn kun vertikale mallarĝajn pupilojn. Ĝi havas brilan verdan korpon kun flavaj kaj bluaj, vertikale flankajn striojn. Ties membranaj piedoj kaj fingroj estas oranĝaj aru ruĝaj. La haŭto de la ventro de la ruĝokula arborano estas milda kaj rompiĝema, dum la dorso estas pli dika kaj aspra. Ruĝokulaj arboranoj havas gluemajn kusenetojn en siaj fingroj. La filomedusenaj arboranoj estas arboremaj, kio signifas ke ili pasas majoritaton de siaj vivoj en arboj; ili estas tre lertaj saltantoj. Ruĝokulaj arboranoj ne estas venenaj kaj dependas el kamuflado por protekti sin. Dumtage, ili restas senmove, kovras siajn bluajn flankojn per siaj malantaŭaj kruroj, ŝovas siajn brilajn piedojn sub siaj ventroj, kaj fermas siajn ruĝajn okulojn. Tiele, ili ŝajnas preskaŭ komplete verdaj, kaj bone kaŝitaj inter la foliaro.[3] La ruĝaj okuloj ne nur ebligas facilan identigon, sed ankaŭ utilas kiel defenda adaptado pere de minaca kutimaro. Kiam ruĝokula arborano detektas alproksimiĝantan predanton, ĝi subite malfermas siajn okulojn kaj rigardegas la predanton. La subita apero de la ruĝaj okuloj povas timigi la predanton, kio havigas al rano oportunon por fuĝi.[4]
Ruĝokula arborano (Agalychnis callidryas) kun membroj kaj piedoj specializitaj por grimpado. La Ruĝokula arborano (Agalychnis callidryas) estas arborema hiledo indiĝena de centr-sudamerikaj pluvarbaroj kie ĝi havas teritoriojn el Meksiko, tra Centrameriko, al Kolombio. Ĝi estas foje tenita en kaptiveco. La specia nomo de la Ruĝokula arborano, A. callidryas, venas el la grekaj vortoj kallos (bela) kaj drjas (arba aŭ arbara nimfo).
Kiel sia nomo sugestas, la ruĝokula arborano havas ruĝajn okulojn kun vertikale mallarĝajn pupilojn. Ĝi havas brilan verdan korpon kun flavaj kaj bluaj, vertikale flankajn striojn. Ties membranaj piedoj kaj fingroj estas oranĝaj aru ruĝaj. La haŭto de la ventro de la ruĝokula arborano estas milda kaj rompiĝema, dum la dorso estas pli dika kaj aspra. Ruĝokulaj arboranoj havas gluemajn kusenetojn en siaj fingroj. La filomedusenaj arboranoj estas arboremaj, kio signifas ke ili pasas majoritaton de siaj vivoj en arboj; ili estas tre lertaj saltantoj. Ruĝokulaj arboranoj ne estas venenaj kaj dependas el kamuflado por protekti sin. Dumtage, ili restas senmove, kovras siajn bluajn flankojn per siaj malantaŭaj kruroj, ŝovas siajn brilajn piedojn sub siaj ventroj, kaj fermas siajn ruĝajn okulojn. Tiele, ili ŝajnas preskaŭ komplete verdaj, kaj bone kaŝitaj inter la foliaro. La ruĝaj okuloj ne nur ebligas facilan identigon, sed ankaŭ utilas kiel defenda adaptado pere de minaca kutimaro. Kiam ruĝokula arborano detektas alproksimiĝantan predanton, ĝi subite malfermas siajn okulojn kaj rigardegas la predanton. La subita apero de la ruĝaj okuloj povas timigi la predanton, kio havigas al rano oportunon por fuĝi.
La rana verde de ojos rojos o rana de ojos rojos (Agalychnis callidryas) es una especie de anfibio anuro de la familia de Hylidae, que habita desde la parte oriental de Honduras hasta el noroeste de Colombia.[2][3][4] Su nombre proviene del griego (aga) que significan "lleno de", (lychnos) "brillante" y el nombre de especie hace referencia a (kallos) "belleza" y (dryas) "ninfa de árbol". Lo más notable son sus grandes ojos rojos con pupila vertical. Como adultos llegan a tener colores brillantes sobre todo su cuerpo.[5] Predomina el verde, pero usualmente presentan otros colores como azul o amarillo.[6] En Costa Rica se la llama rana calzonuda. Las patas delanteras presentan un azul brillante, mientras que las traseras son rojas o anaranjadas. La coloración de esta rana es muy llamativa. El macho es más pequeño que la hembra: 56 mm y la hembra 71 mm. Son de hábitos nocturnos y arborícolas. La rana verde de ojos rojos se alimenta primordialmente de insectos. Entre sus depredadores se pueden nombrar las aves, murciélagos y serpientes. Su piel contiene toxinas, pero no son muy poderosas.
Hasta hace poco, las poblaciones distribuidas desde el Sur de México hasta la parte occidental de Honduras eran catalogadas dentro de esta especie. Sin embargo, en 2019 se publicó un estudio por los investigadores James R. McCranie, Javier Sunyer y José G. Martínez Fonseca, en donde han propuesto, con base a características morfológicas y de biogeografía, que dichos organismos representarían una especie completamente diferente. Por ende, se recuperaría la especie Agalychnis taylori (Funkhouser, 1957), quien hasta el momento se consideraba un sinónimo más moderno de A. callidryas.[3][4]
Prefieren tierras bajas húmedas de los bosques lluviosos, en áreas cercanas a cuerpos de agua. Se han descubierto incompatibilidades genéticas entre individuos de diferentes regiones geográficas dentro del mismo país de origen, por lo que pese a su gran parecido morfológico se empieza a dudar de que todas pertenezcan a la misma especie.[7]
Las ranas arborícolas depositan los huevos en la vegetación que cuelga encima del agua. Es un comportamiento reproductivo curioso y cuando llega el momento de la eclosión, la cubierta de los huevos se va deshaciendo y los renacuajos resbalan por la hoja y caen al agua donde llevan una vida como cualquier larva de anuro.
Esta especie no está considerada como especie en peligro; sin embargo, el estado de su hábitat es preocupante. El calentamiento global, la contaminación, la deforestación y los cambios atmosféricos han provocado serios daños en los bosques. Conforme disminuye el bosque disminuyen sus individuos, entre ellas las ranas verdes de ojos rojos, ya que son mucho más sensibles que otras poblaciones. Esto las hace buenas indicadoras ambientales.[1]
En Costa Rica, esta especie de rana aparece en el logotipo de Kolbi, operador de telefonía celular del Instituto Costarricense de Electricidad (ICE).
La rana verde de ojos rojos o rana de ojos rojos (Agalychnis callidryas) es una especie de anfibio anuro de la familia de Hylidae, que habita desde la parte oriental de Honduras hasta el noroeste de Colombia. Su nombre proviene del griego (aga) que significan "lleno de", (lychnos) "brillante" y el nombre de especie hace referencia a (kallos) "belleza" y (dryas) "ninfa de árbol". Lo más notable son sus grandes ojos rojos con pupila vertical. Como adultos llegan a tener colores brillantes sobre todo su cuerpo. Predomina el verde, pero usualmente presentan otros colores como azul o amarillo. En Costa Rica se la llama rana calzonuda. Las patas delanteras presentan un azul brillante, mientras que las traseras son rojas o anaranjadas. La coloración de esta rana es muy llamativa. El macho es más pequeño que la hembra: 56 mm y la hembra 71 mm. Son de hábitos nocturnos y arborícolas. La rana verde de ojos rojos se alimenta primordialmente de insectos. Entre sus depredadores se pueden nombrar las aves, murciélagos y serpientes. Su piel contiene toxinas, pero no son muy poderosas.
Hasta hace poco, las poblaciones distribuidas desde el Sur de México hasta la parte occidental de Honduras eran catalogadas dentro de esta especie. Sin embargo, en 2019 se publicó un estudio por los investigadores James R. McCranie, Javier Sunyer y José G. Martínez Fonseca, en donde han propuesto, con base a características morfológicas y de biogeografía, que dichos organismos representarían una especie completamente diferente. Por ende, se recuperaría la especie Agalychnis taylori (Funkhouser, 1957), quien hasta el momento se consideraba un sinónimo más moderno de A. callidryas.
Agalychnis callidryas Agalychnis generoko animalia da. Anfibioen barruko Hylidae familian sailkatuta dago, Anura ordenan.
Agalychnis callidryas Agalychnis generoko animalia da. Anfibioen barruko Hylidae familian sailkatuta dago, Anura ordenan.
Punasilmälehtisammakko eli punasilmäpuusammakko (Agalychnis callidryas) on lehtisammakkojen heimoon kuuluva sammakkolaji. Se on yöaktiivinen ja kasvaa 4–7 cm:n pituiseksi. Kirkkaanvihreä väritys antaa hyvän suojan lehtien seassa. Sen kyljissä on sinisiä ja keltaisia juovia. Siniset sisäreidet tulevat näkyviin vain sammakon liikkuessa. Suurissa punaisissa silmissä on pystysuorat pupillit. Punasilmälehtisammakko on erittäin ketterä kiipeilijä pitkien ja hoikkien jalkojensa ja varpaiden tarttumalevyjen ansiosta. Parittelu tapahtuu kesällä veden yllä puissa yleensä ryhmissä, jonne koiraat houkuttelevat naaraat pehmeällä kurnutuksella. Koiras kiipeää kookkaamman naaraan selkään ja pari käy vedessä, jonka jälkeen naaras laskee munat lehdille. Munat laskettuaan naaras palaa veteen ennen uutta munaerää. Viiden päivän kuluttua munista kuoriutuu nuijapäitä, jotka laskeutuvat veteen. Punasilmälehtisammakko elää melko yleisenä Keski-Amerikan sademetsissä.[2]
Punasilmälehtisammakko eli punasilmäpuusammakko (Agalychnis callidryas) on lehtisammakkojen heimoon kuuluva sammakkolaji. Se on yöaktiivinen ja kasvaa 4–7 cm:n pituiseksi. Kirkkaanvihreä väritys antaa hyvän suojan lehtien seassa. Sen kyljissä on sinisiä ja keltaisia juovia. Siniset sisäreidet tulevat näkyviin vain sammakon liikkuessa. Suurissa punaisissa silmissä on pystysuorat pupillit. Punasilmälehtisammakko on erittäin ketterä kiipeilijä pitkien ja hoikkien jalkojensa ja varpaiden tarttumalevyjen ansiosta. Parittelu tapahtuu kesällä veden yllä puissa yleensä ryhmissä, jonne koiraat houkuttelevat naaraat pehmeällä kurnutuksella. Koiras kiipeää kookkaamman naaraan selkään ja pari käy vedessä, jonka jälkeen naaras laskee munat lehdille. Munat laskettuaan naaras palaa veteen ennen uutta munaerää. Viiden päivän kuluttua munista kuoriutuu nuijapäitä, jotka laskeutuvat veteen. Punasilmälehtisammakko elää melko yleisenä Keski-Amerikan sademetsissä.
Agalychnis callidryas
Agalychnis callidryas, la Rainette aux yeux rouges, est une espèce d'amphibiens de la famille des Phyllomedusidae[1].
Agalychnis callidryas[2] mesure jusqu'à 59 mm pour les mâles et jusqu'à 77 mm pour les femelles. Sa face dorsale varie du vert feuille au vert foncé. Ses flancs sont bleu foncé, violet ou brun et sont marquées de barres obliques verticales jaunes ou crème. Ses membres sont teintés de bleu ou d'orange. Sa face ventrale est blanche. Ses yeux, globuleux, sont rouges et ont des pupilles verticales. La peau de son dos comme de son ventre est lisse. Les juvéniles sont capables de changer de couleur passant du vert le jour à violacé ou brun rougeâtre la nuit. Leurs yeux sont davantage jaunes que rouges et leurs flancs sont dépourvus de marques claires.
Ses yeux rouges aux pupilles verticales sont à l'origine de son nom. Ses mœurs sont nocturnes. Ses prédateurs sont des oiseaux nocturnes, des chauves-souris et des serpents qui la consomment malgré la présence de substances toxiques dans sa peau.
Une rainette aux yeux rouges (Agalychnis callidryas) au Costa Rica.
Agalychnis callidryas (Parc national de Tortuguero, Costa Rica)
Détail de l’œil
Cette espèce se rencontre du niveau de la mer jusqu'à 1 325 m d'altitude dans les forêts des basses-terres[1] :
Elle est surtout présente le long de la côte de la mer des Caraïbes.
Les têtards mesurent jusqu'à 48 mm et sont gris olivâtre.
Têtards de rainettes aux yeux rouges.
Couple de rainettes aux yeux rouges.
Rainette aux yeux rouge en mode camouflage.
Les embryons de la rainette aux yeux rouges ont démontré une plasticité phénotypique, leur permettant d'éclore de manière précoce en réponse à un danger pour se protéger. Des expériences ont montré qu'en cas d'attaque de la part de serpents (Leptodeira), les œufs avaient éclos rapidement, permettant aux têtards de leur échapper et de rejoindre l'eau, où leurs chances de survie sont plus élevées[3].
Agalychnis callidryas
Agalychnis callidryas, la Rainette aux yeux rouges, est une espèce d'amphibiens de la famille des Phyllomedusidae.
A Agalychnis callidryas é unha especie de anfibio anuro da familia de Hylidae, que habita dende o sur de México até o noroeste de Colombia.[2] Salienta polos seus grandes ollos vermellos con pupila vertical. Como adultos chegan a ter cores brillantes sobre todo o seu corpo.[3] Predomina o verde, pero usualmente presentan outras cores como azul ou amarelo.[4] As patas dianteiras presentan un azul brillante, mentres que as traseiras son vermellas ou alaranxadas. A coloración desta ra é moi rechamante. O macho é máis pequeno que a femia: 56 mm e a femia 71 mm. Son de hábitos nocturnos e arborícolas. Aliméntase primordialmente de insectos. Entre os seus depredadores pódense nomear as aves, morcegos e serpes. A súa pel contén toxinas, pero non son tan poderosas.
Prefiren as terras baixas húmidas dos bosques chuviosos, en áreas achegadas a corpos de auga. Descubríronse incompatibilidades xenéticas entre individuos de diferentes rexións xeográficas dentro do mesmo país de orixe, polo que a pesar do seu gran parecido morfolóxico empézase a dubidar de que todas pertenzan á mesma especie.[5]
As ras arborícolas depositan os ovos na vexetación que pendura enriba da auga. É un comportamento reprodutivo curioso e cando chega o momento da eclosión, a cuberta dos ovos vaise desfacendo e os cabezolos escorregan pola folla e caen á auga, onde levan unha vida como calquera larva de anuro.
A Agalychnis callidryas é unha especie de anfibio anuro da familia de Hylidae, que habita dende o sur de México até o noroeste de Colombia. Salienta polos seus grandes ollos vermellos con pupila vertical. Como adultos chegan a ter cores brillantes sobre todo o seu corpo. Predomina o verde, pero usualmente presentan outras cores como azul ou amarelo. As patas dianteiras presentan un azul brillante, mentres que as traseiras son vermellas ou alaranxadas. A coloración desta ra é moi rechamante. O macho é máis pequeno que a femia: 56 mm e a femia 71 mm. Son de hábitos nocturnos e arborícolas. Aliméntase primordialmente de insectos. Entre os seus depredadores pódense nomear as aves, morcegos e serpes. A súa pel contén toxinas, pero non son tan poderosas.
Agalychnis callidryas atau "kodok hijau bermata merah" adalah spesies kodok yang berasal dari hutan hujan Neotropis di Amerika Tengah.
Seperti namanya, kodok ini memiliki mata berwarna merah dan tubuh yang berwarna hijau dengan garis-garis biru. Kakinya berwarna jingga atau merah. Kulit perut kodok ini lembut dan rapuh, sementara punggungnya tebal dan kasar.
Kodok ini memiliki tiga kelopak mata dan merupakan hewan arboreal, atau hewan yang menghabiskan sebagian besar waktunya di pohon. Mereka juga ahli dalam melompat.
Agalychnis callidryas tidak beracun dan menggunakan kamuflase untuk melindungi dirinya. Pada siang hari, mereka tidak bergerak, menutupi bagian birunya dengan kaki belakangnya, menyembunyikan bagian kaki yang terang di bawah perut, dan menutup mata mereka mereka. Maka, mereka tampak berwarna hijau dan tersembunyi di dedaunan.
Agalychnis callidryas atau "kodok hijau bermata merah" adalah spesies kodok yang berasal dari hutan hujan Neotropis di Amerika Tengah.
Seperti namanya, kodok ini memiliki mata berwarna merah dan tubuh yang berwarna hijau dengan garis-garis biru. Kakinya berwarna jingga atau merah. Kulit perut kodok ini lembut dan rapuh, sementara punggungnya tebal dan kasar.
Kodok ini memiliki tiga kelopak mata dan merupakan hewan arboreal, atau hewan yang menghabiskan sebagian besar waktunya di pohon. Mereka juga ahli dalam melompat.
Agalychnis callidryas tidak beracun dan menggunakan kamuflase untuk melindungi dirinya. Pada siang hari, mereka tidak bergerak, menutupi bagian birunya dengan kaki belakangnya, menyembunyikan bagian kaki yang terang di bawah perut, dan menutup mata mereka mereka. Maka, mereka tampak berwarna hijau dan tersembunyi di dedaunan.
Rauðeygði trjáfroskurinn (fræðiheiti: Agalychnis callidryas) er lítill (um 50-75 mm) froskur af lauffroskaætt sem á heimkynni sín í regnskógum Mið-Ameríku.
Agalychnis callidryas (Cope, 1862) è una raganella della famiglia Phyllomedusidae, diffusa in America Centrale.[2] Viene conosciuta con il nome comune di raganella dagli occhi rossi.
È una raganella dai colori molto vivaci: il dorso ha una colorazione che varia dal verde al blu, con sfumature giallastre. Sui fianchi sono presenti striature color blu cobalto che si prolungano sugli arti. Le dita sono arancione brillante e terminano con dischi adesivi appiattiti. Gli occhi, molto grandi, sono di colore rosso. Le femmine raggiungono i 7–8 cm di lunghezza mentre i maschi sono leggermente più piccoli (5–6 cm).
La specie è diffusa sul versante atlantico dell'America Settentrionale, Messico, e America Centrale: Belize, Costa Rica, Guatemala, Honduras, Nicaragua e Panama.[1]
Il suo habitat tipico sono le foreste tropicali ma si adatta a vivere anche in aree di foresta degradata purché sia garantita la presenza di pozze d'acqua necessarie alla sua riproduzione.
È una specie arboricola con abitudini notturne.
È preda del serpente Leptophis ahaetulla. Come quasi tutte le raganelle, è una specie esclusivamente arboricola. Per arrampicarsi sugli alberi usa dei dischi adesivi sotto le dita delle zampe. Si tratta di una specie insettivora.
Agalychnis callidryas (Cope, 1862) è una raganella della famiglia Phyllomedusidae, diffusa in America Centrale. Viene conosciuta con il nome comune di raganella dagli occhi rossi.
De roodoogmakikikker of roodvoetmakikikker (Agalychnis callidryas) is een kikker uit de familie Phyllomedusidae.[2] De kikker werd lange tijd tot de familie boomkikkers gerekend, zodat in veel literatuur deze verouderde situatie wordt vermeld.
De roodoogmakikikker is een van de bekendste kikkers door de uitzonderlijk bonte kleuren en kleurpatronen. De kikker wordt veel afgebeeld op boekomslagen en is populair in de handel in exotische dieren. De roodoogmakikikker heeft een lichtgroene bovenzijde van de rug en kop en een witte buik. De ogen zijn helderrood, de tenen en vingers zijn oranje tot rood van kleur en de flanken en delen van de poten zijn blauw met gele strepen.
De roodoogmakikikker komt voor in delen van Midden-Amerika en leeft in tropische regenwouden. Het is een boombewoner die 's nachts actief is en zich overdag verstopt tussen de bladeren.
De kikker zet de eieren niet in het water af, maar plakt deze onder bladeren die boven het water hangen. Als de larven uit het ei kruipen vallen de kikkervisjes in het water waar ze zich verder ontwikkelen tot kleine kikkertjes.
De roodoogmakikikker leeft van insecten en andere kleine ongewervelden. Belangrijke vijanden zijn verschillende soorten vogels en reptielen zoals slangen.
De roodoogmakikikker wordt ook wel roodoogboomkikker of roodogige boomkikker genoemd. De kikker dankt het eerste deel van zijn Nederlandstalige naam aan de helderrode ogen, en het tweede deel aan het feit dat de soort tot de makikikkers behoort. Er zijn twee geslachten waarvan de vertegenwoordigers zo worden genoemd, naast de soorten uit het geslacht Agalychnis worden ook soorten uit het geslacht Phyllomedusa met makikikker aangeduid.
De wetenschappelijke naam Agalychnis callidryas wordt uitgesproken als aagalieg-nis kallie-drie'as. De wetenschappelijke soortnaam callidryas betekent vrij vertaald prachtige boomnimf; het Griekse 'kallos' betekent prachtig en 'dryas' betekent boomnimf.[3]
De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Edward Drinker Cope in 1862. Oorspronkelijk werd de naam Hyla callidryas gebruikt. Pas later werd de soort tot het geslacht Agalychnis gerekend. De kikker is ook beschreven als Phyllomedusa callidryas, maar dit is weer teruggedraaid.[2]
De roodoogmakikikker komt voor in zuidoostelijk Mexico via Honduras en het Caribische kust tot aan de Colombiaanse grens met Panama, inclusief Belize, Nicaragua, Costa Rica en Guatemala.[4]
De roodoogmakikikker leeft in warme en vochtige tropisch regenwouden, met een luchtvochtigheid van boven de 50% en temperaturen rond de 25 graden en 's nachts rond de 20 graden. De soort wordt aangetroffen van laaglanden op zeeniveau tot een hoogte van ongeveer 1250 meter boven zeeniveau.
Er is enige tolerantie voor gebieden die door de mens zijn aangepast. Dit maakt de soort minder kwetsbaar dan kikkers die hier niet kunnen leven en verdwijnen als de leefomgeving verandert. De roodoogmakikikker kan voorkomen in secundaire bossen en ook in delen van het bos waar een deel van de bomen is weggekapt zijn geschikt. Er moeten altijd wateren in de buurt zijn waar de eieren kunnen worden afgezet. Gebieden waar alle bomen worden gekapt zijn niet langer geschikt als leefgebied.
De roodoogmakikikker wordt door de wereldwijd erkende natuurbeschermingsorganisatie IUCN beschouwd als veilig (LC of Least Concern) De soort wordt niet internationaal beschermd. In veel van de parken waar de kikker voorkomt wordt de soort lokaal echter vaak wel beschermd. In het CITES-verdrag staat de kikker vermeld op bijlage II, wat betekent dat voor ieder exemplaar dat wordt geëxporteerd een vergunning benodigd is.[4]
Foto's van deze kikkers sieren vele boekomslagen vanwege de zeer sterk afstekende kleuren en patronen. Ook in de handel in exotische dieren is de soort gewild om de kleurenpracht, veel dieren zijn in gevangenschap bestudeerd waardoor veel over de kikker bekend is.
De roodoogmakikikker is een middelgrote soort die een lichaamslengte bereikt van ongeveer zeven centimeter. De vrouwtjes kunnen een lengte tot ongeveer 7,5 centimeter bereiken en de mannetjes blijven ongeveer een derde kleiner en worden tot 5 cm lang.[5]
Het lichaam is verdeeld in verschillende kleurvlakken, de bovenzijde is heldergroen met enkele kleine witte vlekjes. De kleur van de rugzijde kan soms neigen naar blauwig tot geelgroen.[5] De buikzijde is wit van kleur. De flanken hebben een blauwe kleur, met een gele omzoming en gele dwarsstrepen. De flanken zijn door de gele strepen verdeeld in blauwe vlakken. De blauwe kleur is meestal helder donkerblauw, maar kan ook lichter van kleur zijn.
De lichaamskleur kan veranderen naar donkergroen of juist naar een bruingroene kleur als gevolg van de gemoedstoestand van de kikker. Gestreste dieren zijn bijvoorbeeld altijd donkerder van kleur. De rugzijde heeft nooit een tekening zoals bij sommige andere makikikkers het geval is. Jonge makikikkers zijn bruin van kleur en worden pas groen als ze de volwassenheid hebben bereikt.
De kop is groen van kleur met kleine witte vlekjes aan de bovenzijde. De bek is breed, de randen rond de bek (de 'lippen') zijn geel van kleur, de keel is grijswit tot wit en niet gevlekt. Wat direct opvalt aan de kop zijn de helderrode ogen, die duidelijk uittorenen boven de kop. De ogen hebben een zwarte buitenrand, bij de roodoogmakikikker valt deze omzoming niet zo op vanwege de rode oogkleur. Bij veel andere makikikkers zijn de ogen lichtgeel gekleurd en is de zwarte omzoming veel prominenter. De ogen zijn relatief groot, net als bij andere nachtactieve kikkers het geval is. De pupil is verticaal en spleetvormig, ook dit is een aanpassing op de nachtactieve levenswijze. Als de kikker rust schuift een membraanachtig ooglid over het oog en is de rode kleur niet te zien.
De poten zijn geel gekleurd aan de binnenzijde, de bovenarmen- en benen van de poten zijn blauw van kleur, evenals de onderzijde van de onderarm- en been. De bovenzijde van de armen en benen is groen van kleur. De vingers en tenen zijn oranjerood tot rood van kleur. De roodoogmakikikker heeft relatief dunne poten, in tegenstelling tot de meeste verwante soorten ontbreken de vergrote zwemvliezen tussen de tenen. Veel in bomen levende kikkers gebruiken deze vliezen, die oorspronkelijk dienen om beter te zwemmen, als vergroot pootoppervlak zodat ze beter in bomen kunnen klimmen. De kikker is een uitstekende klimmer die sterk vergrote hechtschijven bezit. De vergrote hechtschijven ondersteunen niet alleen het vermogen om goed te klimmen, maar spelen ook een rol in de afzet van de eieren. Hierbij moet het vrouwtje, met het mannetje op haar rug, aan de onderzijde van een blad het legsel afzetten en het gehele wicht van het paartje dragen.
De vingers zijn lang en dun en erg beweeglijk zodat de kikker zich stevig vast kan houden. De duim is opponeerbaar, dit betekent dat de vingers zich om een tak kunnen krommen waarbij ze elkaar aanraken.[6]
De roodoogmakikikker is door zijn kleuren gemakkelijk van andere kikkers te onderscheiden. Een uitzondering vormen enkele andere makikikkers uit het geslacht Agalychnis waartoe de soort behoort. Voornamelijk de lichaamsbouw is sterk gelijkend, aan de hand van bepaalde kenmerken zijn de meeste geslachtsgenoten goed te onderscheiden.
Vooral de soort Agalychnis annae is te verwarren, deze soort heeft echter veel meer blauw aan de flanken en de tenen en vingers zijn eveneens blauw van kleur. Op de flanken zijn geen gele strepen aanwezig en de ogen zijn geel en nooit rood. Een aantal soorten is te herkennen aan de wrattige, ruwe huid wat bij de roodoogmakikikker nooit voorkomt, voorbeelden zijn de soorten Agalychnis buckleyi, Agalychnis granulosa, Agalychnis hulli en Agalychnis medinae.
Bij andere soorten ontbreekt de blauwe kleur geheel, zoals voorkomt bij Agalychnis aspera, Agalychnis buckleyi en Agalychnis psilopygion. Agalychnis saltator lijkt sterk op de roodoogmakikikker, maar heeft een duidelijke marmertekening op de rug. Vrijwel alle soorten uit het geslacht Agalychnis zijn te onderscheiden aan de ogen; de meeste soorten hebben een gele oogkleur die vaak sterk zwart omrand is. Agalychnis spurrelli heeft donkerrode ogen en Agalychnis dacnicolor heeft zwarte ogen met kleine witte vlekjes.
De roodoogmakikikker is een carnivoor en meer specifiek een insectivoor. Het voedsel bestaat uit allerlei kleine geleedpotigen, met name vliegende insecten als vliegen, motten en krekels. Soms worden ook wel kleine gewervelde dieren gegeten, zoals kleine kikkers. Jongere kikkertjes eten wat kleinere prooien dan de volwassen exemplaren. Tijdens het jagen bevindt het dier zich meestal hoog in bomen of struiken. De roodoogmakikikker kan worden aangetroffen tot een hoogte van 15 meter boven de bodem.[7] De kikker kan als het moet ook uitstekend zwemmen.[5] De soort is nachtactief en schuilt overdag als er gerust wordt aan de onderkant van een blad.
De meeste kikkers kennen een zeer goede camouflage, ze zijn meestal groen tot bruin van kleur. Sommige soorten hebben juist felle kleuren om vijanden te waarschuwen dat ze giftig zijn, zoals de pijlgifkikkers (Dendrobatidae). De roodoogmakikikker heeft beide eigenschappen. Als een kikker op een blad rust ziet het dier er uit als een onopvallende 'groene klodder' en is moeilijk te zien. De ogen zijn gesloten en de rode kleur is dan niet zichtbaar, omdat de poten zijdelings tegen het lichaam worden gehouden zijn ook de felgekleurde flanken niet zichtbaar. Als het dier wordt verstoord worden de poten bewogen en de ogen gaan open, waardoor plotseling de felle kleuren tevoorschijn komen. Dit kan een vijand enkele seconden doen twijfelen waardoor de kikker snel kan ontsnappen. Een dergelijk gebruik van de lichaamskleuren wordt wel een schrikkleur genoemd.
Niet alleen de kikkers maar ook hun eieren worden gegeten door verschillende dieren. Vijanden van de eieren kunnen wespen zijn, maar ook sommige slangen jagen op de eieren. De larven kunnen het ei voortijdig verlaten als ze worden aangevallen door slangen. Een voorbeeld van een slangensoort die de eieren van de kikker eet is de gladde slang Leptodeira septentrionalis. De larven zijn in staat om de vibraties van een etende slang te onderscheiden van andere omgevingsomstandigheden die trillingen veroorzaken, zoals een storm. De embryo's kunnen bij een aanval van een slang niet uit het ei sluipen als ze nog onderontwikkeld zijn. De embryo's blijven bij voorkeur nog enige dagen langer dan noodzakelijk in het ei omdat ze dan iets verder in hun ontwikkeling zijn. Hierdoor zijn ze minder kwetsbaar voor predatoren die in het water leven. Ze geven deze voorsprong op bij een aanval van een slang en verlaten binnen enkele minuten allemaal het ei om predatie te voorkomen. Bij een aanval van een slang komen alle larven tegelijkertijd tevoorschijn, omdat de slang het gehele legsel in één keer zal proberen op te eten. Bij een aanval van een veel kleinere wesp echter komen alleen de larven die zich in de buurt van het gepredeerde ei bevinden tevoorschijn.[8]
Daarnaast eten de larven van bepaalde vliegen van de eieren en ook apen consumeren de eimassa's. De kikkervisjes worden gegeten door verschillende waterdieren, zoals insecten en de larven, vissen en kreeftachtigen. Ze kunnen ook ten prooi vallen aan spinnen. Vijanden van de volwassen kikkers zijn voornamelijk slangen en vogels, daarnaast vallen ze soms ten prooi aan vleermuizen.
Als de eerste grote regenbui van het regenseizoen is geweest, komen de kikkers massaal tevoorschijn. De mannetjes kwaken om vrouwtjes te lokken en zitten op een vaste stek, vrouwtjes zwerven rond tot ze een geschikte partner hebben gevonden.
De roodoogmakikikker kan zich het gehele jaar door voortplanten, maar meestal vindt de paring plaats in het regenseizoen. Rond de voortplantingstijd is de relatieve luchtvochtigheid hoger; ongeveer 80 - 90%, waardoor de eitjes minder snel uitdrogen.
Mannetjes gebruiken hun kwaakblaas om de vrouwtjes te lokken. Ze maken een geluid dat enigszins lijkt op chock-chock.[7] De mannetjes beconcurreren elkaar om een vrouwtje, ze proberen elkaar te intimideren door trillingen te veroorzaken in de tak waarop ze zich bevinden. Een mannetje kan hiermee aan andere mannetjes in zijn directe buurt en op dezelfde plant zijn grootte en bedoelingen tonen.[9] Ze gaan hiertoe hoog op de poten staan en bewegen hun achterpoten snel op- en neer waardoor het takje waar ze zich op bevinden hevig gaat trillen. Dit dient om andere mannetjes te imponeren en ze op afstand te houden. Dit gedrag van mannetjes die elkaar middels vibraties proberen af te troeven is alleen bekend van de soorten uit het geslacht Agalychnis.
Van andere kikkers is ook wel bekend dat ze trillingen produceren, zoals de schuimnestboomkikker Polypedates leucomystax. Hierbij zijn het echter de vrouwtjes die trillingen met hun tenen veroorzaken om mannetjes te lokken.[9]
De mannetjes vechten soms waarbij ze elkaar omklemmen en elkaar soms van de takken af werpen. Het mannetje klimt op de rug van een geschikte partner, wat de amplexus wordt genoemd. Als het vrouwtje haar eitjes afzet loost het mannetje zijn sperma over de eieren waardoor ze worden bevrucht. De amplexus kan meer dan een dag duren.
Een vrouwtje produceert in totaal ongeveer tussen 50 en 100 eieren, die verdeeld in verscheidene legsels in een geleiachtige massa worden afgezet. De eieren zijn rond van vorm en hebben een groene kleur. Ze hebben een doorsnede van ongeveer 2 tot 3 millimeter.[10] Naarmate de ontwikkeling van de eieren vordert worden ze geel van kleur. De eiermassa wordt altijd tegen de onderzijde van boven het water hangende bladeren geplakt. Dit is nog een hele toer omdat het vrouwtje met haar zuignappen het gewicht van haarzelf en het mannetje moet dragen.[5] Na ieder legsel moet het vrouwtje het water opzoeken om haar blaas te vullen. Het water is benodigd om de eieren te bevochtigen zodat deze opzwellen en een geleiachtige massa vormen. Als een vrouwtje haar eieren niet bevochtigt met het water uit haar blaas drogen ze uit en zijn niet levensvatbaar.
Het mannetje zit gedurende deze tochten van de eierafzetplaatsen naar het water op de rug van het vrouwtje. Het kan voorkomen dat andere mannetjes zich aan het vrouwtje klampen om het mannetje op haar rug te verjagen en zijn plaats in te nemen. Ook kunnen verscheidene mannetjes tegelijkertijd proberen de eitjes te bevruchten op het moment dat deze worden afgezet. De meeste kikkers leggen hun eieren direct in het water en kennen dit probleem niet.
De eieren worden meestal niet in het blad gevouwen, zodat een soort envelop ontstaat, zoals voorkomt bij de verwante kikkers uit het geslacht Phyllomedusa.[11]
De bladeren die als afzetplaats dienen hangen altijd boven het water en dit is geen toeval, de larven kunnen zich namelijk niet in hun dril onder een blad ontwikkelen. Ze hebben zoet oppervlaktewater nodig om hun larvale ontwikkeling te voltooien voordat ze kunnen veranderen in een kleine kikker. De eieren kunnen tot een hoogte van vier meter boven het water worden afgezet.[8] Bij een gebrek aan bladeren kunnen ook takken worden gebruikt.
Als de embryo's volledig zijn ontwikkeld vangt het larvestadium aan. De duur van de embryonale ontwikkeling loopt uiteen van zes tot tien dagen, de meeste larven komen na zeven dagen uit het ei. De larven bewegen zich in het ei tot dit scheurt, de larven komen binnen een tijdsbestek van enkele dagen allemaal uit. Ze vallen samen met het vocht in de eieren naar beneden.[8]
De kikkervisjes vallen na het uitkomen in het water waar ze zich verder ontwikkelen tot kleine kikkertjes. Als de larven uitsluipen hebben ze een lichaamslengte van ongeveer 1,2 centimeter.[10]
Het kikkervisje laat zich als het in het water valt direct naar de bodem zakken en zwemt later naar boven. Als een kikkervisje op het land terechtkomt kan deze zich met behulp van de staart naar het water kronkelen. Exemplaren die aan het blad blijven plakken of op de bodem terechtkomen worden soms door een regenbui naar het open water vervoerd. De larven kunnen het tot 20 uur uithouden op het land.[8]
De kleine kikkertjes hebben de eerste tijd nog een kleine staart, die langzaam wordt opgenomen in het lichaam. De jonge kikkers zijn ongeveer een centimeter lang en hebben nog geen groene kleur. De eerste tijd zijn ze nog bruin van kleur en pas later worden ze groen. Na een jaar zijn de jonge kikkers volwassen. In het wild kan de roodoogmakikikker een leeftijd van meer dan vier jaar bereiken.[5]
De roodoogmakikikker is vanwege zijn herkenbaarheid een van de meest bekende kikkers ter wereld. De makikikker wordt ook beschouwd als een van de meest decoratieve soorten. De kikker heeft niet alleen heldere kleuren, maar tevens sterk afstekende kleurvlakken bestaande uit groene, gele, blauwe en rode kleuren. De roodoogmakikikker wordt hierdoor beschouwd als een van de mooiste kikkers.
De kikker is door zijn felle kleurenpalet erg fotogeniek, maar ook de lichaamsverhoudingen en -kenmerken dragen hieraan bij. De grote kop met de bolle rode ogen en de katachtige pupil zorgen voor een aandoenlijke verschijning, de zeer dunne pootjes versterken dit nog eens.[7] De kikker wordt vaak afgebeeld op boekomslagen over uiteenlopende onderwerpen, van gespecialiseerde boeken over amfibieën tot reisgidsen en boeken over de natuur. Verder is de kikker afgebeeld op de meest uiteenlopende voorwerpen, variërend van koffiemokken tot logo's en T-shirts.[7]
Sommige kikkers worden als exotisch huisdier in gevangenschap gehouden. De roodoogmakikikker is een nachtdier dat zich overdag niet veel laat zien en zich het liefst verstopt. De soort is vanwege de kleurenpracht echter populair, de kikker is relatief goedkoop.[12]
De roodoogmakikikker moet in een ruim terrarium worden gehuisvest, als er meerdere mannetjes in een enkel terrarium worden gehouden moeten ze minstens een halve meter van elkaar kunnen zitten. Als de dieren te dicht op elkaar worden gehouden raken ze gestrest en worden uiteindelijk ziek. Ook parasitaire ziekten of een ongeschikte leefomgeving veroorzaakt ziektebeelden. Een te koude of juist te warme maar ook een te droge of vochtige omgeving veroorzaken ziekteverschijnselen waarbij de dieren niet lang overleven. Net als alle kikkers is deze soort gevoelig voor tocht.
Makikikkers hebben behoefte aan een dicht beplant terrarium, de planten moeten grote bladeren dragen. De kikkers gebruiken de bladeren om onder te slapen en voor de afzet van de eitjes. Er dient dagelijks geneveld te worden om een hoge relatieve luchtvochtigheid te handhaven, deze moet altijd minstens 70 procent zijn. De dagtemperatuur dient tussen 24 en 28 graden Celsius te zijn en 's nacht moet deze rond de 20 en 22 graden liggen.[10]
In het terrarium moet ook een met water gevulde schotel of grote drinkbak geplaatst worden. Deze dient als opvangbak voor de larven omdat de eieren boven het water worden afgezet. Daarnaast zitten de kikkers 's nachts graag in het water. De larven moeten zich ontwikkelen in het water en kunnen worden alleen opgekweekt in een aquarium. Het aquarium moet zijn voorzien van waterplanten om de larven van zuurstof te voorzien. De larven moeten gevoerd worden met zeer kleine diertjes.[10]
Referenties
Bronnen
De roodoogmakikikker of roodvoetmakikikker (Agalychnis callidryas) is een kikker uit de familie Phyllomedusidae. De kikker werd lange tijd tot de familie boomkikkers gerekend, zodat in veel literatuur deze verouderde situatie wordt vermeld.
De roodoogmakikikker is een van de bekendste kikkers door de uitzonderlijk bonte kleuren en kleurpatronen. De kikker wordt veel afgebeeld op boekomslagen en is populair in de handel in exotische dieren. De roodoogmakikikker heeft een lichtgroene bovenzijde van de rug en kop en een witte buik. De ogen zijn helderrood, de tenen en vingers zijn oranje tot rood van kleur en de flanken en delen van de poten zijn blauw met gele strepen.
De roodoogmakikikker komt voor in delen van Midden-Amerika en leeft in tropische regenwouden. Het is een boombewoner die 's nachts actief is en zich overdag verstopt tussen de bladeren.
De kikker zet de eieren niet in het water af, maar plakt deze onder bladeren die boven het water hangen. Als de larven uit het ei kruipen vallen de kikkervisjes in het water waar ze zich verder ontwikkelen tot kleine kikkertjes.
De roodoogmakikikker leeft van insecten en andere kleine ongewervelden. Belangrijke vijanden zijn verschillende soorten vogels en reptielen zoals slangen.
Multimedia w Wikimedia Commons Chwytnica kolorowa, rzekotka czerwonooka, chwytnica czerwonooka[4] (Agalychnis callidryas) – gatunek płaza bezogonowego z rodziny Phyllomedusidae.
Zamieszkuje Amerykę Środkową oraz Południową[5][2][3].
Osiąga 5 cm długości. Tułów jest smukły, nogi cienkie, palce zakończone są przylgami. Oczy nieproporcjonalnie duże, silnie wystające, źrenice pionowo eliptyczne[6][7].
Ubarwienie grzbietu zielone z jasnymi smugami, boki tułowia i boczne powierzchnie tylnych kończyn lazurowoniebieskie z jasnożółtymi, poprzecznymi paskami zachodzącymi na skraj żuchwy. Palce kończyn pomarańczowe, brzuch różowy. Tęczówki oczu czerwone, otoczone wąski czarnym paskiem; źrenice czarne[7].
Prowadzi ściśle nadrzewny tryb życia. Skrzek składa do zwijanych przez siebie liści drzew[7].
Chwytnica kolorowa, rzekotka czerwonooka, chwytnica czerwonooka (Agalychnis callidryas) – gatunek płaza bezogonowego z rodziny Phyllomedusidae.
A rã de olhos vermelhos (Agalychnis callidryas) é uma espécie de anfíbio arborícola do gênero Agalychnis, pertencente à família Phyllomedusidae. Essa rã é nativa das florestas tropicais da América Central, desde o sul do México até o norte da Colombia, e costumam viver próximas a rios e lagos. Alimentam-se de insetos e outros pequenos invertebrados.[2] Essas rãs possuem aproximadamente 7 centímetros de comprimento e tem uma coloração distinta.[3] Apesar disso, ao contrário da maioria dos anfíbios coloridos, elas não possuem veneno. Sua característica mais marcante são os olhos vermelhos que parecem brilhar no escuro. A rã dos olhos vermelhos são carnívoros e comem grilos, mariposas,[3] moscas e outros insetos, e há relatos em que podem comer outras pequenas rãs.
A rã de olhos vermelhos (Agalychnis callidryas) é uma espécie de anfíbio arborícola do gênero Agalychnis, pertencente à família Phyllomedusidae. Essa rã é nativa das florestas tropicais da América Central, desde o sul do México até o norte da Colombia, e costumam viver próximas a rios e lagos. Alimentam-se de insetos e outros pequenos invertebrados. Essas rãs possuem aproximadamente 7 centímetros de comprimento e tem uma coloração distinta. Apesar disso, ao contrário da maioria dos anfíbios coloridos, elas não possuem veneno. Sua característica mais marcante são os olhos vermelhos que parecem brilhar no escuro. A rã dos olhos vermelhos são carnívoros e comem grilos, mariposas, moscas e outros insetos, e há relatos em que podem comer outras pequenas rãs.
Rödögd bladgroda, alternativt rödögd lövgroda eller rödögd trädgroda, (Agalychnis callidryas) är en art i familjen lövgrodor. Arten beskrevs först av den amerikanske herpetologen Edward Drinker Cope 1862.
Grodan är en trädlevande lövgroda som trots sina starka färger inte är giftig. De kan simma och är bra på att klättra i träd tack vare sugkoppar på tårna. Den rödögda bladgrodans mest utvecklade sinne är synen, men de litar även mycket till känseln. De är nattaktiva grodor och under dagen vilar de enskilt eller i mindre grupper på undersidan av stora blad där de söker skydd från rovdjur. Grodan är väl kamouflerad i den gröna lövverket där den ligger hopkrupen med de färgglada armarna och benen invikta under kroppen. Även de klart röda ögonen måste döljas och detta sker med hjälp av ett undre ögonlock som fälls upp vid vila. Ögonlocket är transparent, men täcks av ett guldgrönt nätverk som döljer ögonen, samtidigt som grodan kan se igenom det[2].
Om ett rovdjur attackerar en vilande groda så kommer denna försöka fly, vilket innebär att de klarröda ögonen tvärt öppnas samtidigt som de färgglada sidorna synliggörs. Denna plötsliga exponering av skarpa färger lämnar en spökbild av grodan i angriparens synfält (ungefär som när man tittar in i solen) och kan skrämma eller förvirra rovdjuret tillräckligt länge för att grodan skall hinna fly. Färgerna kan även lura rovdjuret genom att de får arten att framstå som giftig, så kallad mimikry.
Grodans vetenskapliga artnamn kommer från de grekiska orden kallos – vacker, samt dryas – trädnymf.
Den rödögda bladgrodan klassas som en medelstor groda och fullvuxna honor blir cirka 7,5 cm långa medan hannarna blir kring 6 cm[3]. Det som främst kännetecknar arten är dess stora, klarröda ögon med avsmalnande vertikala pupiller, som sticker ut från huvudet. Huvudet är avrundat och trumhinnorna är synliga precis bakom ögat.
Ryggen är grön, men färgen kan variera i olika blåa eller gula nyanser. Grodan kan ändra färg beroende på faktorer som temperatur, humör samt vilken tid det är på dygnet. Täckningen varierar även mellan olika populationer, det finns exempel på individer i Costa Rica och Nicaragua som har svagt mörkgröna linjer längs med ryggen. Det kan även förekomma små vita prickar dorsalt (se bild).
Sidorna varierar också i färg mellan olika grodpopulationer. De kan vara mörkblå, lila eller bruna med vita eller gula vertikala eller diagonala ränder. Även antalet ränder varierar och ökar ju längre söderut grodan påträffas. Medeltalet i Mexiko ligger på 5 ränder medan det i Panama ligger kring 9 ränder[4]. I de centrala delarna av utbredningsspannet förekommer det populationer med en längsgående gul rand som förbinder de övre ändarna av de vertikala ränderna och separerar den blåa sidan från den gröna ryggen.
Magen är vit, men även ben och armar har klara färger i blått och orange. Den övre sidan av underbenen och underarmarna är dock gröna för att kunna fungera som kamouflage. Den rödögda bladgrodan har karakteristiskt orange-röda händer och fötter med fyra fingrar på varje hand och fem tår, alla försedda med simhud.
Grodynglen är brungröna och blir grönare allt eftersom de mognar, men redan i denna utvecklingsfas kan individer ändra färg beroende på miljö eller humör[5]. Efter metamorfos från yngel till groda har individerna ännu inte utvecklat den karakteristiska röda ögonfärgen, de har nu en gul iris och grodans sidor är ljusare, samt saknar ränder. Cirka två veckor efter förvandlingen till groda börjar den röda färgen framträda i ögonvrån och det tar flera dagar innan färgen har spritt sig och täcker hela regnbågshinnan.[6]
Även om dessa trädlevande grodor inte har de mycket giftiga föreningar på huden som andra färgglada grodor, så är deras skinn täckt av biologiskt aktiva peptider. Man har identifierat fem familjer av peptider på den rödögda bladgrodan: tachykininer, bradykininer, caerulein, opioida peptider (dermorfin) och sauvagin.[7]
Den rödögda bladgrodan förekommer i mesta delen av Centralamerika; den är spridd från Veracruz i södra Mexiko, genom Belize, norra Guatemala, norra Honduras, Nicaragua och Costa Rica till Panama. En isolerad rapport har även placerat grodan i Cartagenas botaniska trädgård i norra Colombia.[1]
Grodan lever i de neotropiska regnskogarna och utsätts för temperaturer som ligger kring 24–32 °C under dagen och 18–24 °C under natten, beroende på årstid och väderlek. De föredrar regnskogens lågland, men kan även leva i de omkringliggande kullarna på höjder upp till 1250 meter över vattnet[1]. Den är speciellt vanlig i områden nära vattenansamlingar som floder eller dammar. Under natten kan man hitta grodan liggande med hela eller bakre delen av kroppen blötlagd i grunt vatten.
Fortplantning hos den rödögda bladgrodan inleds samtidigt som de första regnen faller sent i maj och avslutas i november. Parning sker under hela säsongen, men når sitt maximum i juni och ibland en andra gång i oktober. Ägglossning sker troligen två gånger per säsong då honor med ägglossning även bär på motsvarande antal omogna halvstora ägg i äggstocken, vilket kan förklara den ökade parningsaktiviteten senare under säsongen[4].
Parningen inleds i skymningen med ett högljutt kväkande från hannarna. Under regniga nätter, när dammar och floder är fyllda med vatten, föredrar de att locka på honor från positioner nära marken, medan de annars huserar i de kringliggande trädgrenarna. När nederbörden och vattennivån är tillräcklig så klättrar de ner ur träden och fortsätter locka på honor vid vattenkanten. Under kväkandet ändrar de ofta position och sprider på så sätt ut ljudet över en större yta. Hannarna har två läten; ett aggressivt kväkande som påminner om ett mjukt skrockande, vilket används för att markera revir och avskräcka andra hannar. Det andra lätet används för att attrahera honor och kan beskrivas som en upprepning av ordet "chack". Repetitionerna sker i intervaller på 8–60 sekunder[4][8] och frekvensen ligger kring 1,5–2,5 kHz[9].
Under parningsritualen har även våldsamma darrningar observerats hos hannar[10]. Detta sker när kväkandet når sitt klimax och har bara observerats hos arten A. callidryas. Hannarna ställer sig och stirrar in i varandras ansikten samtidigt som de darrar våldsamt och minsta rörelse leder till en brottningsmatch mellan de båda. Grodan blåser även upp sin strupsäck och ställer sig upp på alla fyra i ett försök att avskräcka rivaler.
Honor som lockats av hannarnas kväkanden klättrar långsamt ner från de omgivande trädgrenarna och försöker att inte tilldra sig någon uppmärksamhet. Hon närmar sig den utvalda hannen rakt framifrån och tillåter amplexus. Skulle honan upptäckas av andra hannar på vägen till den utvalde så kommer dessa istället att ta hans plats på hennes rygg. Under amplexus klämmer sig hannen fast på honans rygg genom att omfamna henne med sina armar och ben runt hennes mage. Det händer att ensamma par attackeras av hannar som slåss om platsen på honan och mer än tre hannar kan samtidigt klämma sig fast på en enda hona. Studier har bekräftat att multipelt faderskap förekommer i det vilda och att de andra hannarna kan bidra signifikant till att befrukta äggen[11].
Grodorna är diploida och har 13 kromosompar[12].
När amplexus har uppnåtts bär honan ner hannen till vattnet där hon stannar i cirka 10 minuter för att absorbera vatten genom skinnet. Detta är viktigt för att hon senare ska kunna producera den gelatinlika beläggning som omger en klump med ägg[8]. Det är ett känsligt stadium i parningen då hannen ofta utsätts för rivaliserande hannars försök att ta över honan. Om det inte sker kommer dock äggen att torka ut och ingen avkomma kan produceras. Efter absorptionen klättrar hon tillbaks upp bland vegetationen, fortfarande med hannen på ryggen och väljer ut ett bra äggläggningsställe. Äggen läggs ofta på översidan eller undersidan av ett stort blad som hänger upp till 4 meter över vattnet. Befruktningen sker direkt efter äggläggning och den hanne som är bäst placerad på honans rygg kommer att lyckas befrukta flest ägg. Hannen stannar på honans rygg tills alla äggen har lagts och detta kan ta en dag eller längre. Parningen är väldigt energikrävande för grodorna då honan kan lägga upp till fem äggklumpar under en natt och mellan varje gång måste hon absorbera vatten, med hannen på ryggen hela tiden. Hannarna har även de fullt upp med att undvika andra hannar.
Man har hittat äggklumpar på översidan av blad, där bladet är vikt över äggen. Detta är ett utmärkt skydd mot rovdjur och mot solen, men det är osäkert om grodan aktivt viker bladet eller om den väljer att lägga äggen på växter som har en tendens att rulla ihop bladen[4]. Aktiv vikning av blad har observerats hos andra arter av lövgrodor (Phyllomedusa iheringi, P. hypochondrialis och P. sauvagii).
Vid varje äggläggning läggs cirka 30–50 blekgröna ägg. De omges av en gelatinlik massa som har flera funktioner. Beläggningen skyddar mot rovdjur, den klibbar fast äggen på vegetationen vid parningsplatsen, samt skyddar äggen från uttorkning. Äggen är ca 3,5 millimeter i diameter vid äggläggning och de växer till runt 5,2 millimeter före kläckning[5].
Grodembryona utvecklas inuti äggen i 6–10 dagar innan de kläcks, majoriteten av äggen kläcks vid dag 7 om de är ostörda. Själva tiden för kläckningen styrs av embryot självt genom att det rör sig kraftfullt inne i ägget. Yttre påverkan kan ha olika effekt på kläckningen beroende av dess natur. En ormattack resulterar i att alla ägg, i en klump, kläcks samtidigt inom ett par minuter, medan en attack från en geting resulterar i att de ägg som angrips eller en mindre grupp ägg nära getingen kläcks. Detta är ett logiskt val då ormar äter hela klumpar av ägg, medan getingar nöjer sig med att äta ett embryo i taget. De embryon som lämnas kan då tillbringa mer tid i ägget och hinner utvecklas mer innan de måste möta farorna i vattnet nedanför. Ett embryo kan kläckas så tidigt som fyra dagar efter äggläggning om det krävs. Även svampinfektioner (av familjen Phaeosphaeriaceae) kan leda till att ägg kläcks i förtid, detta sker då över en längre tid istället för den snabba kläckningen vid rovdjursattack. De ägg närmast svampinfektionen kläcks och det bildas en barriär av tomma ägg som skyddar mot vidare infektion av äggklumpen. Resten av äggen kommer nu kläckas under en period på några dagar, men det kommer att ske tidigare än för friska ägg. Forskning har visat att embryon kan utvärdera tidsmönster hos de vibrationer som bildas i underlaget under en eventuell attack, de kan till exempel skilja på ett ösregn och en attackerande orm.[13]
Vätskan som frigörs när äggen spricker hjälper till att spola loss ynglen (larverna) från bladet ner i det underliggande vattnet. De yngel som faller på marken eller inte kommer loss från bladet där de kläcktes kan överleva i upp till 20 timmar. Om de har tur spolas de ner i vattnet när det regnar eller så lyckas de slå med svansen så att de rör sig dit själva. Under 75–80 dagar i vattnet utvecklas ynglen till fullvuxna grodor när de genomgår metamorfos. Grodan blir tre till fem år gammal i det vilda.
Majoriteten av de djur som livnär sig på rödögda bladgrodor använder främst sin syn vid jakt. Fåglar, sköldpaddor, ormar, ödlor, fladdermöss samt andra däggdjur utgör ett hot för de vuxna grodorna. Även äggen är hotade av trädlevande ormar, samt getingar, apor och fluglarver. De vattenlevande ynglen utsätts för andra faror än de vuxna djuren, de hotas av räkor, fiskar (Brachyraphis rhabdophora), samt stora vattenloppor (olika arter av Belostoma). Vattenspindlar äter gärna unga grodor som nyligen har genomgått metamorf.[14][15]
Grodorna själva är köttätare och intar föda främst under natten. De använder sin gröna färg som kamouflage när de gömmer sig bland trädens blad och väntar på att ett byte ska komma. Bytena består mestadels av insekter; oftast syrsor, malar, flugor och gräshoppor, men ibland händer det att de även äter mindre grodor. När de äter kan grodorna dra ner ögonen genom taket i munhålan för att bättre kunna svälja födan. Grodynglen lever av att filtera vattnet som de lever i och kan på så sätt fånga upp den näring de behöver.
Den rödögda bladgrodan är rikligt förekommande i sin naturliga miljö och anses inte vara nära utrotning, trots att antalet grodor minskar[1]. Regnskogarna de lever i är hotade av bland annat skogsskövling, torrläggning av våtland, klimat- och atmosfärförändringar samt miljöföroreningar. Denna påverkan har orsakat en dramatisk nedgång i den generella amfibiepopulationen i Central- och Sydamerika.
Grodan är även en av de mest populära lövgrodor som hålls i fångenskap, både som husdjur och i zoologiska trädgårdar.
Rödögd bladgroda, alternativt rödögd lövgroda eller rödögd trädgroda, (Agalychnis callidryas) är en art i familjen lövgrodor. Arten beskrevs först av den amerikanske herpetologen Edward Drinker Cope 1862.
Grodan är en trädlevande lövgroda som trots sina starka färger inte är giftig. De kan simma och är bra på att klättra i träd tack vare sugkoppar på tårna. Den rödögda bladgrodans mest utvecklade sinne är synen, men de litar även mycket till känseln. De är nattaktiva grodor och under dagen vilar de enskilt eller i mindre grupper på undersidan av stora blad där de söker skydd från rovdjur. Grodan är väl kamouflerad i den gröna lövverket där den ligger hopkrupen med de färgglada armarna och benen invikta under kroppen. Även de klart röda ögonen måste döljas och detta sker med hjälp av ett undre ögonlock som fälls upp vid vila. Ögonlocket är transparent, men täcks av ett guldgrönt nätverk som döljer ögonen, samtidigt som grodan kan se igenom det.
Om ett rovdjur attackerar en vilande groda så kommer denna försöka fly, vilket innebär att de klarröda ögonen tvärt öppnas samtidigt som de färgglada sidorna synliggörs. Denna plötsliga exponering av skarpa färger lämnar en spökbild av grodan i angriparens synfält (ungefär som när man tittar in i solen) och kan skrämma eller förvirra rovdjuret tillräckligt länge för att grodan skall hinna fly. Färgerna kan även lura rovdjuret genom att de får arten att framstå som giftig, så kallad mimikry.
Grodans vetenskapliga artnamn kommer från de grekiska orden kallos – vacker, samt dryas – trädnymf.
Kırmızı gözlü ağaç kurbağası (Agalychnis callidryas), ağaç kurbağaları (Hylidae) familyasından bir kurbağa türü.
Küçük boyutlarda bir ağaç kurbağasıdır, yaklaşık 7 cm büyüklüğe uzanabilirler. Sırt yüzeyi yeşilin çeşitli gölgeleri ve karın yüzeyi beyazdır. Bu kurbağanın yan tarafları düşey beyaz çizgiler ve turuncu renkli ayak parmaklarıyla mor veya mavi renklidir. Karınlarındaki deri daha yumuşak ve naziktir, arkalarındaki ise daha kalın ve kabadır. Karnivordurlar, ekseriya böceklerle beslenirler. Cırcır böceği, Diptera, çekirge ve güveleri tercih ederler. Bazen küçük kurbağaları da yerler. Zehirli değildirler. Gözleri karanlıkta ışıldar gibi görünür.
Kırmızı gözlü ağaç kurbağaları, güney Meksika'dan merkezi Amerika boyunca, kuzey Kolombiya'ya yağmur ormanlarında yaşarlar. Tropikal iklim kuşağı içerisindeki her yer yaşamaları için uygundur.
Bazı Kırmızı gözlü ağaç kurbağaları ömürleri boyunca hiç yere inmezler. Yaklaşık 45 cm yükseğe zıplayabilirler.
İki yaşamlılar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Kırmızı gözlü ağaç kurbağası (Agalychnis callidryas), ağaç kurbağaları (Hylidae) familyasından bir kurbağa türü.
Küçük boyutlarda bir ağaç kurbağasıdır, yaklaşık 7 cm büyüklüğe uzanabilirler. Sırt yüzeyi yeşilin çeşitli gölgeleri ve karın yüzeyi beyazdır. Bu kurbağanın yan tarafları düşey beyaz çizgiler ve turuncu renkli ayak parmaklarıyla mor veya mavi renklidir. Karınlarındaki deri daha yumuşak ve naziktir, arkalarındaki ise daha kalın ve kabadır. Karnivordurlar, ekseriya böceklerle beslenirler. Cırcır böceği, Diptera, çekirge ve güveleri tercih ederler. Bazen küçük kurbağaları da yerler. Zehirli değildirler. Gözleri karanlıkta ışıldar gibi görünür.
Kırmızı gözlü ağaç kurbağaları, güney Meksika'dan merkezi Amerika boyunca, kuzey Kolombiya'ya yağmur ormanlarında yaşarlar. Tropikal iklim kuşağı içerisindeki her yer yaşamaları için uygundur.
Bazı Kırmızı gözlü ağaç kurbağaları ömürleri boyunca hiç yere inmezler. Yaklaşık 45 cm yükseğe zıplayabilirler.
Загальна довжина досягає 5—7,7 см. Спостерігається статевий диморфізм: самиці більші за самців. Голова трохи сплощена. Очі витрішкуваті з вертикальними зіницями. Морда витягнута. Тулуб стрункий. шкіра доволі гладенька, містить отруйні речовини. Кінцівки доволі довгі. Забарвлення спини коливається від світло- до темно-зеленого кольору. Його боки є темно-сині, фіолетові або коричневий з розмитими вертикальними смужечками жовтого або кремового забарвлення. Кінцівки сині чи помаранчеві. Черево має білий колір.
Полюбляє лісисту місцину. Зустрічається біля води та на деревах на висоті до 1250 м над рівнем моря. Здатна здійснювати дуже довгі стрибки. Активна вночі. Живиться переважно літаючими комахами, дрібними земноводними.
Статева зрілість настає у 2 роки. Парування й розмноження відбувається у воді. Самиця відкладає до 40 яєць зеленого кольору, прикріплюючи їх до листя. Пуголовки з'являються через 4—8 діб. Метаморфоз триває 80 днів.
Мешкає на півдні Мексики і в Центральній Америці, а також інколи на півночі Колумбії.
Nhái cây mắt đỏ (danh pháp khoa học: Agalychnis callidryas) là một loài nhái bén sống trên cây bản địa rừng mưa miền Tân nhiệt đới ở Trung Mĩ. Nhái cây mắt đỏ có mắt màu đỏ, ngón chân màu da cam. Con đực có chiều dài từ 5,08 cm đến 6,35 cm còn con cái có chiều dài từ 6,35 cm đến 7,62 cm. Con non có màu nâu điển hình và chuyển thành màu xanh lá cây hơn khi chúng lớn lên dù con nhái trưởng thành có thể thay đổi màu da một chút phụ thuộc vào môi trường. Loài này có da mềm dễ rách ở bụng và da ở lưng thì dày hơn và thô nhám hơn.
Nhái cây mắt đỏ (danh pháp khoa học: Agalychnis callidryas) là một loài nhái bén sống trên cây bản địa rừng mưa miền Tân nhiệt đới ở Trung Mĩ. Nhái cây mắt đỏ có mắt màu đỏ, ngón chân màu da cam. Con đực có chiều dài từ 5,08 cm đến 6,35 cm còn con cái có chiều dài từ 6,35 cm đến 7,62 cm. Con non có màu nâu điển hình và chuyển thành màu xanh lá cây hơn khi chúng lớn lên dù con nhái trưởng thành có thể thay đổi màu da một chút phụ thuộc vào môi trường. Loài này có da mềm dễ rách ở bụng và da ở lưng thì dày hơn và thô nhám hơn.
Agalychnis callidryas (Cope, 1862)
Охранный статус
Красногла́зая ква́кша[1] (лат. Agalychnis callidryas) — древесная лягушка из семейства Phyllomedusidae. Видовое название callydryas происходит от греческих слов др.-греч. καλός, что означает «красивый», и др.-греч. δρυάς — «древесная нимфа»[2].
Небольшие ярко окрашенные животные, обладающие большими ярко-красными глазами с вертикальными зрачками. Длина тела самок до 7,7 см, самцов до 5,9 см. Окраска и размеры могут варьировать в разных частях ареала. Верхняя часть тела от светло- до тёмно-зелёного цвета, бока тёмно-синие с пурпурным или буроватым и желтыми или кремовыми вертикальными и диагональными полосами, брюхо белое или кремово-белое. Плечи и бёдра синие или оранжевые, пальцы (кроме наружных) вместе с подушечками от жёлтого до оранжевого цвета. Иногда на спине имеются слабовыраженные тёмно-зелёные линии (особенно у особей из Никарагуа и Коста-Рики) или мелкие белые пятна. Среднее количество полос на боках у лягушек разных популяций увеличивается с севера на юг от 5 в Мексике до 9 в Панаме. Квакши из северных районов (Южной Мексики и Гватемалы) меньше размерами и имеют голубоватые бока. Квакши из южных районов ареала (Никарагуа и Коста-Рика) крупнее и имеют тёмно-синие бока.
Распространена в дождевых тропических лесах на юге Мексики (Юкатан) и в Центральной Америке, вплоть до Панамы[3][2]. Известна одна встреча в ботаническом саду на севере Колумбии[3]. Обитает в основном в низменных лесах, но иногда и в предгорьях до высоты 1 250 м.
Красноглазые квакши — древесные ночные животные, днём и на протяжении сезона засухи они прячутся на нижней стороне широких листьев, спят на верхушках деревьев. Во время сна их ярко-красные глаза маскирует нижнее полупрозрачное веко, окрашенное в золотистую сеточку, которое позволяет квакше видеть добычу или опасность и своевременно предпринять необходимые действия для сохранения жизни. С наступлением темноты квакши просыпаются, зевают, потягиваются, меняют светло-зелёную дневную окраску на ночную тёмно-зелёную и оглашают окрестности специфическим кваканьем[2]. Способны совершать очень длинные прыжки.
Рацион составляют насекомые (в основном, летающие), а также другие мелкие беспозвоночные.
Размножаются в сезон дождей (с конца мая до ноября). Спаривания происходят на протяжении всего сезона, но особенно часто в июне и октябре. В это время самцы издают агрессивные крики для дистанцирования других самцов и призывные для привлечения самок. Доминантная частота издаваемых звуков колеблется в пределах 1,5—2,5 кГц. Вокализация начинается с наступлением сумерек и особенно усиливается во время дождя. Кладка состоит из около 40 зеленых икринок, каждая из которых окружена прозрачной слизистой оболочкой. Размер икринок изменяется от 3,7 мм при вымётывании до 5,2 мм перед выклевом. Общая длина тела головастиков на последних стадиях развития около 4,8 см.
Общая численность красноглазых квакш в природе уменьшается вследствие уничтожения мест обитания. Внесена в Приложение II CITES, охраняется во многих национальных парках[3].
.jpg)
.jpg)
Спаривающаяся пара красноглазых квакш
Кладка икры
_recent_metamorph.jpg)
Ночная окраска
Красногла́зая ква́кша (лат. Agalychnis callidryas) — древесная лягушка из семейства Phyllomedusidae. Видовое название callydryas происходит от греческих слов др.-греч. καλός, что означает «красивый», и др.-греч. δρυάς — «древесная нимфа».
红眼树蛙（學名：Agalychnis callidryas），树蛙的一种，并属于有袋蛙。生活在哥斯大黎加、中美洲和南美洲的热带雨林中。是一种非常罕见的蛙。
红眼睛的树青蛙是中等大小树青蛙，到达50-75毫米的长度周围覆盖这树皮和地皮图案一样的保护色。它的背部表面是变化的绿色，并且它的腹表面是白色的。最特殊的要算它那大大的突出的橙色眼睛了。青蛙的边是紫色或蓝色的，并有着白色条纹的橙色脚趾。这使它们在以岩石和树木为背景的雨林中和背景“合为一体”。
雌性的红眼树蛙会把受精卵放到背上一个特殊的皮袋中。它们池里，在这里它们会变成红眼树蛙。
红眼树蛙是技艺超高的高空工作者，在它们脚趾的末端可分泌一种特殊的黏液的吸盘。借助这种特有的吸盘它们可以在光滑的表面自由的行走，特殊的喉腺和腹腺也可以分泌这种黏液，这对它们的不湿很有好处。它们吃苍蝇、飞蛾、蚂蚱、蟋蟀和其它小青蛙。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 両生綱 Amphibia 目 : 無尾目 Anura 亜目 : Neobatrachia 科 : アマガエル科 Hylidae 亜科 : Phyllomedusinae 属 : アカメアマガエル属 Agalychnis 種 : アカメアマガエル A. callidryas 学名 Agalychnis callidryasアカメアマガエル（赤目雨蛙、Agalychnis callidryas）は、アマガエル科アカメアマガエル属に分類されるカエル。
グアテマラ、コスタリカ、ニカラグア、パナマ、ベリーズ、ホンジュラス、メキシコ南部
体長3-7cm。オスよりメスの方が大型になり、オスは最大でも体長5.6cm。背面は緑、体側面は青や紫と黄色や白の横縞、後肢の内側は青い。地域や環境により色彩には変異がある。背面には白い斑点が入る個体もいる。種小名callidryasは「美しい木の妖精」の意。
眼は大きく瞳孔は縦長で、虹彩が赤く和名や英名（Red-eyed=赤い目をした）の由来になっている。指趾の色彩はオレンジ色。
メキシコとグアテマラの個体群を亜種A. c. tayloriとして分割する説もある。
熱帯雨林や二次林に生息する。夜行性で、昼間は葉に止まって休む。休む時には目を閉じ四肢を縮こまらせてうつ伏せになり表面積を減らすことで乾燥を防ぐ。また眼や腹部、四肢の色彩が見えず、背面の緑色のみ見えるため葉と区別しづらくなる。
繁殖形態は卵生。水面の上に垂れ下がる葉に、1回に10-70個のゼラチン質に覆われた卵を産む。幼生は孵化するとそのまま下の水場へ落ち、そこで生活する。
その特徴的な形態からデザインのモチーフに用いられることも多い。
ペットとして飼育されることもあり、日本にも輸入されている。流通量は比較的多い。野生個体と飼育下繁殖個体が共に流通する。以前は輸送状態の悪さから体調を崩している個体が多く飼育の難しい種とされていたが、輸送状態の改善や飼育下繁殖個体の流通に伴い飼育の難易度は以前に比べると難しくはないとされる。テラリウムで飼育される。樹上棲のため、高さのあるケージで飼育するのが望ましい。ヤシガラ土や腐葉土等の保湿力のある床材を薄く敷く。メンテナンス性を重視するなら床材にキッチンペーパーを用いることもできるが、汚れが溜まりやすいのでこまめに交換する。枝や流木、観葉植物等を組んで活動場所や隠れ家にする。極度の低温には弱いため、冬季には暖房器具を使用したり、ケージを温室に収納する。水は地表や樹上に全身が漬かれる程度の水容器を用意し、夜間や照明を消した際に霧吹きで湿度を上げる。湿度を上げることで活動が活発になるため、給餌は霧吹きをしてから与えるのが望ましい。餌はやや小さめのコオロギ等を餌容器に入れて与える。餌に対しては事前に野菜等の餌を与えたり、サプリメントを振りかけて栄養価を上げる。餌に反撃されるのを防ぐため、生きた餌の場合は顎や触角、後肢を潰したり折ってから与える。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
붉은눈청개구리(Agalychnis callidryas)는 청개구리과에 속한 청개구리에 일종이다. 학명은 Agalychnis callidryas다.
몸은 대체로 초록색을 띄지만, 다리 위쪽은 푸른색, 발은 노란색이거나 붉은색을 띈다. 그리고 선명한 빨간 눈을 가졌다. 긴다리를 갖고있어 나무를 타는데 유리하다. 또, 발가락에는 빨판이 있어 가지나 나뭇잎에 붙어 이동할 수 있다.[2]
열대우림의 강이나 연못 근처나 습 저지대에 서식하고, 멕시코 베라크루스주 남쪽이랑 오아하카주 북쪽에서 발견된다.
_(6941168748).jpg)
_(6941089388).jpg)
_mating_pair.jpg)
_recent_metamorph.jpg)
_mating_pair.jpg)
_eggs.jpg)
