Bushbucks cause or are involved in a number of problems. Perhaps most seriously, their populations are controlled in areas near domestic cattle. Since bushbuck live among the trees and shrubs associated with rivers, they are frequently bitten by tsetse flies, which could then infect the cattle with nagana (sleeping sickness). Bushbuck cause damage in pine forestry areas by nibbling the tops of the young trees, resulting in excessive branching. Also, they frequently live on the outskirts of towns and cities, and in these areas they damage peoples' gardens.
Perception Channels: tactile ; chemical
There are no special conservation efforts for this species. They are able to coexist with human habitation to a greater extent than many other species, and in some areas they are considered a pest and their population is controlled.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
These antelopes have been hunted as a food source.
Positive Impacts: food
Bushbucks are browsers. They eat herbs and the leaves, twigs, and flowers of a large number of plant species. Although they will eat a wide variety of plant species when hungry, they are somewhat selective when possible, prefering knobbly creeper and sausage tree. They will also occasionally eat fresh grass.
Throughout central Africa, from south of the Sahara to north of the Kalahari deserts.
Biogeographic Regions: ethiopian (Native )
Average lifespan
Status: captivity: 15.3 years.
Male bushbucks are bigger than females, with weights ranging from 40 to 80 kg and shoulder heights from 70 to 100 cm. Females weigh about 25 to 60 kg and are 65 to 85 cm tall. Only males have horns, which usually spiral once and are fairly straight, parallel to one another, and up to a half meter long. Females are usually a lighter brown than males. Both sexes have white spots and stripes, the patterns of which vary geographically.
Range mass: 25 to 80 kg.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Bushbucks can be found throughout their broad distribution wherever there is adequate cover for concealment, nearly irrespective of altitude or aridity. They live in forest edges or brushy cover associated with rivers and streams. During the night they move out of their home thicket to somewhat more open areas to feed.
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest ; rainforest ; scrub forest
Young can be born at any time of year, but in arid regions there is a peak in birth rates during the rainy season. Gestation requires only 180 days, allowing a female to produce more than one calf per year. A single calf weighing about 4 kg is born. The calf does not follow its mother out into the open to forage until it is four months old. It remains hidden in the dense underbrush in the mean time, and its mother returns periodically to let it nurse. Sexual maturity is reached at one year, but males' horns do not reach full size until three years of age.
Range number of offspring: 1 (low) .
Average number of offspring: 1.
Range gestation period: 5.93 to 6.23 months.
Average gestation period: 5.99 months.
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average birth mass: 3800 g.
Average number of offspring: 1.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 496 days.
Parental Investment: altricial ; post-independence association with parents
Die bosbok (Tragelaphus scriptus) is 'n klein wildsbok wat in Afrika, suid van die Sahara, aangetref word.
Volwasse bosbokke het 'n gemiddelde massa van 70 kg en 'n hoogte van ongeveer 90 cm. Die ramme het horings wat tot 55 cm lank kan word.
Bosbokke word nie maklik raakgesien nie, omdat hulle digte bosgebiede en rietruigtes langs riviere verkies.
Die ooi is ses tot sewe maande dragtig, waarna 'n enkele lammetjie in die lente of somer gebore word. Bosbokke het 'n moontlike lewensduur van nege jaar.
ram
ooi
ram
ram
ram
ooi
ooi
ooi
ooi en haar lam
Wikiwoordeboek het 'n inskrywing vir bosbok.Die bosbok (Tragelaphus scriptus) is 'n klein wildsbok wat in Afrika, suid van die Sahara, aangetref word.
Volwasse bosbokke het 'n gemiddelde massa van 70 kg en 'n hoogte van ongeveer 90 cm. Die ramme het horings wat tot 55 cm lank kan word.
Bosbokke word nie maklik raakgesien nie, omdat hulle digte bosgebiede en rietruigtes langs riviere verkies.
Die ooi is ses tot sewe maande dragtig, waarna 'n enkele lammetjie in die lente of somer gebore word. Bosbokke het 'n moontlike lewensduur van nege jaar.
L'antílop jeroglífic (Tragelaphus scriptus) és una espècie de mamífer artiodàctil de la subfamília dels bovins. És un antílop africà que viu a les jungles de l'Àfrica subsahariana. El mascle té un peculiar pelatge castany que combina línies i taques blanques.
Fa una mitjana de 135 cm de llarg i 80 d'alçada i pesa entre 35 i 70 kg. Les femelles són més petites. Els mascles tenen banyes corbades en un únic gir espiral i disposats en forma de V, que fan entre 30 i 35 cm de llarg.
Viuen en boscos o sabanes molt arbrades. Són d'hàbits nocturns, solitaris i molt territorials. S'alimenten de fulles, arrels i tiges tendres.
Alguns estudis científics recents suggereixen dividir-lo en dues espècies: T. scriptus i T. sylvaticus.[1]
L'antílop jeroglífic (Tragelaphus scriptus) és una espècie de mamífer artiodàctil de la subfamília dels bovins. És un antílop africà que viu a les jungles de l'Àfrica subsahariana. El mascle té un peculiar pelatge castany que combina línies i taques blanques.
Fa una mitjana de 135 cm de llarg i 80 d'alçada i pesa entre 35 i 70 kg. Les femelles són més petites. Els mascles tenen banyes corbades en un únic gir espiral i disposats en forma de V, que fan entre 30 i 35 cm de llarg.
Viuen en boscos o sabanes molt arbrades. Són d'hàbits nocturns, solitaris i molt territorials. S'alimenten de fulles, arrels i tiges tendres.
Alguns estudis científics recents suggereixen dividir-lo en dues espècies: T. scriptus i T. sylvaticus.
Lesoň (Tragelaphus scriptus), známý také pod názvem lesoň pestrý nebo bušbok, je antilopa obývající křovinaté nebo lesnaté oblasti Střední, Západní, Jižní a Východní Afriky.
Kohoutková výška lesoně se pohybuje kolem 90 cm, délka těla mezi 1,1-1,5 m a hmotnost mezi 30 až 80 kg. Samice z populací žijící v křovinatých oblastech jsou světle žlutohnědé, samice z lesních populací mají rudý odstín. Samci obou populací jsou tmavě hnědí (podle několika poddruhů). Barva srsti s věkem tmavne a staří samci mají srst zbarvenou do černa a bílé skvrny jsou více viditelné. Obě pohlaví mají na bocích několik bílých pruhů a skvrn. Čenich je také bílý. Rohy, které mají pouze samci, mají jen jedno kroucení a mohou dosahovat na délku více jak půl metru.
Lesoň obývá oblasti hustě porostlé keři, otevřený i řidčeji zarostlý les. Jejich hlavní potravou je tráva, různé druhy rostlin, listy keřů, kořínky nebo hlízy. V divočině je aktivní téměř celý den, přičemž čas od času odpočívá ve stínu stromů. Poblíž lidských obydlí je aktivní až večer, mnohdy i v noci. Většinou žijí osamoceně, ačkoli byly zaznamenány i případy, kdy žili lesoni v páru. Každý lesoň obývá svůj „domácí“ areál, který za normálních podmínek neopouští a který bývá v sušších oblastech velký kolem 50 000 m², v lesích o hodně větší. Tyto území obvykle přečnívají jiné areály lesoňů a mnohdy dochází i k soubojům.
Pokud je vyrušen predátorem, zvláště leopardem, a zrovna se nachází v hustém lesním porostu, nehybně stojí a spoléhá na své zamaskování. Občas se ve vysoké vegetaci skrčí a čeká na vhodnou příležitost k útěku a to i přesto, že není příliš dobrým běžcem. Pokud je vyrušen v otevřených lokalitách, snaží se pomalými pohyby dostat do nejbližšího úkrytu.
Během období páření se samci hrbí, protahují a předvádějí se před samicemi, přičemž hrají velkou roli jejich bílé skvrny na těle. Mezi samci vládne přísná hierarchie a nejvyšší postavení má nejstarší samec. Poté, co po 6 měsíční březosti samice porodí jediné mládě, očistí ho a placentu sežere. Mládě je pečlivě skryto ve vysoké vegetaci a matka, která ho chodí pravidelně kojit, pojídá jeho trus, čímž zabraňuje prozrazení úkrytu podle zápachu. Pouta mezi matkou a mládětem bývají u tohoto druhu velice silná, což potvrzuje i fakt, že si samice se svým mládětem často hraje. Mládě svou matku opouští zhruba ve věku čtyř měsíců. V přírodě se může lesoň dožít až 12 let.
Rozeznáváme 4 poddruhy:
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Bushbuck na anglické Wikipedii.
Galerie Lesoň ve Wikimedia Commons
Lesoň (Tragelaphus scriptus), známý také pod názvem lesoň pestrý nebo bušbok, je antilopa obývající křovinaté nebo lesnaté oblasti Střední, Západní, Jižní a Východní Afriky.
Als Buschbock wird ein Artenkomplex verschiedener, mehr oder weniger näher miteinander verwandter afrikanischer Antilopenarten der Gattung Tragelaphus bezeichnet. Ursprünglich wurden sie in einer einzigen Art geführt und mit Tragelaphus scriptus bezeichnet.
Farbe und Musterung der Buschböcke variieren stark nach Region, von hell- bis dunkelbraun zu rotbraun sowie von einigen hellen Stellen bis zu zahlreichen weißen Streifen und Flecken. Alle Tiere haben eine auffällige weiße Markierung am Hals und an der Brust, die je nach Art variiert. Die Männchen tragen 50 cm lange, scharfe gewundene Hörner und eine am Rückgrat entlanglaufende Mähne. Diese kann zur Schau aufrecht gestellt werden.
Die ausgewachsenen Tiere erreichen eine Körperlänge von 1,1 bis 1,5 m und ein Gewicht zwischen 25 und 80 kg, mit einer Schulterhöhe von 75 bis 110 cm. Männchen sind deutlich größer und dunkler als Weibchen.
Das Verbreitungsgebiet der Tiere ist das südlich der Sahara gelegene Afrika. Unter anderem sind sie in den Nationalparks Addo Elephant, St. Lucia, Hluhluwe/Umfolozi, Kruger, Moremi, Chobe, Mana Pools, Kafue, South Luangwa, Nyika, Upemba, Arusha, Lake Manyara, Mudumu, Ngorongoro, Ruwenzori, Virunga, Garamba, Queen Elizabeth, Mount Elgon, Marsabit, Samburu, Meru, Mount Kenya, Aberdare, Masai Mara und Nairobi zu finden. Eine ungewöhnliche Ansiedlung des Buschbocks fand 1976 im Calauit Game Preserve and Wildlife Sanctuary auf den Philippinen statt. Es ist die einzige Population von Buschböcken außerhalb Afrikas.[1]
Ihr bevorzugter Lebensraum sind Wälder und Buschwerk in Wassernähe. Sie leben auch in waldigen Schluchten entlang ausgetrockneter Wasserläufe. In Bergwäldern erreicht der Buschbock Höhenlagen von bis zu 4000 Metern. Gelegentlich besuchen die Tiere die Randzonen von Ortschaften und Gärten.
Buschböcke leben meistens als Einzelgänger oder paarweise. Sie sind sowohl tag- als auch nachtaktiv und ernähren sich von Laub, Triebspitzen, Gräsern, Kräutern und Früchten. Die Tiere bewegen sich geschickt in dichtestem Pflanzenwuchs, wo sie tunnelartige Wechsel hinterlassen. Oft suchen sie das Wasser auf, um zu schwimmen. In Bedrängnis springen sie auf und geben einen Ruf von sich, der Hundegebell ähnelt. Nach einer Tragzeit von 7½ Monaten wird nur ein Junges gesetzt.
Ursprünglich wurden die Buschböcke in einer Art (Tragelaphus scriptus) zusammengefasst und innerhalb dieser zwei Unterarten unterschieden, der Delameres Buschbock (Tragelaphus scriptus delamerei) und die Schirrantilope (Tragelaphus scriptus scriptus; die Bezeichnung Schirrantilope kommt von der einem Pferdegeschirr ähnelnden Fellzeichnung). Teilweise wurden auch bis zu 40 Unterarten anerkannt. Eine molekulargenetische Studie aus dem Jahr 2009 erbrachte jedoch, dass die Buschböcke einen Artenkomplex aus zwei oder mehreren Arten bilden.[2] In einer Revision der Hornträger, veröffentlicht im Jahr 2011 von Colin Peter Groves und Peter Grubb, wurden insgesamt acht Arten in zwei Artengruppen unterschieden. Folgende Vertreter werden heute zu den Buschböcken gestellt:[3][4]
Laut den genetischen Untersuchungen aus dem Jahr 2009 basierend auf mitochondrialer DNA sind die Vertreter der Tragelaphus scriptus-Gruppe näher mit dem Nyala (Nyala angasii), die der Tragelaphus sylvaticus-Gruppe mit dem Bongo (Tragelaphus eurycerus) und der Sitatunga (Tragelaphus spekeii) verwandt. Die Buschböcke entstanden möglicherweise im Pliozän vor rund 3,9 Millionen Jahren im nordöstlichen Afrika, als dort im Gegensatz zu heute noch dichte Wälder bestanden. Vor rund 2,5 Millionen Jahren im Übergang zum Pleistozän spalteten sich die beiden Artengruppen auf, wobei in der Folgezeit die scriptus-Gruppe dann bis in das westliche Afrika, die sylvaticus-Gruppe bis in das südliche Afrika vordrang.[5][2] Analysen der Kern-DNA aus dem Jahr 2018 bestätigten die Trennung der beiden Buschbock-Gruppen. Hier bilden aber beide ein Schwestergruppenverhältnis. Die unterschiedlichen Ergebnisse bei den Analysen der mitochondrialen und der Kern-DNA gehen möglicherweise auf Hybridisierungsereignisse zwischen T. scriptus-Formen und dem Nyala in der Vergangenheit zurück. Darüber hinaus ließen sich markante Unterschiede im Chromosomensatz der beiden Kladen feststellen, der bei T. scriptus 2n=57M/58F, bei T. sylvaticus dagegen 2n=33M/34F lautet. Hier kam es wohl nach der Trennung der beiden Kladen und im Zuge der überartlichen Hybridisierung zu einer massiven chromosomalen Umstrukturierung bei T. scriptus.[6]
Als Buschbock wird ein Artenkomplex verschiedener, mehr oder weniger näher miteinander verwandter afrikanischer Antilopenarten der Gattung Tragelaphus bezeichnet. Ursprünglich wurden sie in einer einzigen Art geführt und mit Tragelaphus scriptus bezeichnet.
Kutoka Wikipedia, kamusi elezo huru
Pongo, Kulungu au Mbawala (ing. bushbuck) ni mnyama wa Afrika wa jenasi Tragelaphus katika familia Bovidae ambaye anafanana na Tandala.
Jike la pongo (mbawala)
Pongo wa karibu katika Hifadhi ya Taifa ya Kruger, Afrika ya Kusini
Makala hii kuhusu mnyama fulani bado ni mbegu. Ili kupata maelezo kuhusu masanduku ya uanapwa ya spishi angalia: Wikipedia:WikiProject Mammals/Article templates/doc.
Kutoka Wikipedia, kamusi elezo huru
Pongo, Kulungu au Mbawala (ing. bushbuck) ni mnyama wa Afrika wa jenasi Tragelaphus katika familia Bovidae ambaye anafanana na Tandala.
Impongo (izina ry’ubumenyi mu kilatini Tragelaphus scriptus)
Бушбок (лат. Tragelaphus scriptus ) — антилопаяр хзандиз талукь тир гьайван.
The Northern bushbuck (Tragelaphus scriptus) or harnessed bushbuck, is a medium-sized antelope, widespread in sub-Saharan-Africa. The northern bushbuck species has been separated from the Cape bushbuck, a southern and eastern species.[1][2][3]
Northern bushbuck
Phylogenetic relationships of the mountain nyala from combined analysis of all molecular data (Willows-Munro et.al. 2005)In a 2007 study, 19 genetically-based groupings were found, some of which do not correspond to previously described subspecies; eight of these were grouped under the nominate taxon. Former subspecies included as synonyms to the nominate taxon are phaleratus, bor and dodingae.[4]
Hassanin et al. (2018)[3] found an mtDNA/nuclear DNA discordance between scriptus and sylvaticus clades. Their phylogenetic analyses showed that the scriptus (northern) lineage is a sister-group of sylvaticus (southern) lineage in the nuclear tree, whereas it has nyala (Tragelaphus angasii) haplotypes in the mitochondrial tree. They also found different karyotypes (chromosome numbers and arrangements), with those of scriptus deriving from the nyala. They concluded that scriptus (but not sylvaticus) had hybridized with an "extinct species closely related to T. angasii" in ancient times; and that "the division into two bushbuck species is supported by the analyses of nuclear markers and by the karyotype...".
As the first of the bushbucks to be described by Pallas in 1766 as Antilope scripta from Senegal, it retains the original species name for the bushbuck, corrected for gender.
Bushbucks in general are smaller are than other tragelaphines, with a mainly red or yellow-brown ground color. According to Moodley et al., the males of the West African population are more often striped than those in East or Southern Africa, although bushbucks with striping occur throughout the range.
The nominate taxon occurs in Senegal, Gambia, Guinea, Sierra Leone, Ghana and in the Niger Basin in Nigeria as far east as the Cross River, south of the Bamenda Highlands through Cameroon, Chad, the Central African Republic to the Nile in South Sudan and northern Uganda, Gabon, Republic of the Congo, Democratic Republic of the Congo to northern Angola.[4]
It is common across its broad geographic distribution and is found in wooded savannas, forest-savanna mosaics, rainforests, in montane forests and semi-arid zones. It does not occur in the deep rainforests of the central Congo Basin.
The Northern bushbuck (Tragelaphus scriptus) or harnessed bushbuck, is a medium-sized antelope, widespread in sub-Saharan-Africa. The northern bushbuck species has been separated from the Cape bushbuck, a southern and eastern species.
El bushbuck septentrional,[2] antílope jeroglífico o bosbok (Tragelaphus scriptus) es una especie de mamífero artiodáctilo de la subfamilia Bovinae. Es un antílope africano que puebla las selvas del África subsahariana. El macho posee un peculiar pelaje castaño que combina líneas y motas blancas.
Mide en promedio 1,35 m de longitud y 80 cm de altura y pesa entre 35 y 70 kg. Las hembras son más pequeñas. Los machos tienen cuernos curvados en un solo giro espiral y dispuestos en V, de 30 a 35 cm de largo.
Viven en bosques o también en sabanas muy arboladas. Tienen hábitos nocturnos, solitarios y estrictamente territoriales. Se alimentan de hojas, raíces y tallos tiernos.
Fue dividido en las siguientes subespecies, muchas de las cuales han sido consideradas como especie:[3][2]
El bushbuck septentrional, antílope jeroglífico o bosbok (Tragelaphus scriptus) es una especie de mamífero artiodáctilo de la subfamilia Bovinae. Es un antílope africano que puebla las selvas del África subsahariana. El macho posee un peculiar pelaje castaño que combina líneas y motas blancas.
Mide en promedio 1,35 m de longitud y 80 cm de altura y pesa entre 35 y 70 kg. Las hembras son más pequeñas. Los machos tienen cuernos curvados en un solo giro espiral y dispuestos en V, de 30 a 35 cm de largo.
Viven en bosques o también en sabanas muy arboladas. Tienen hábitos nocturnos, solitarios y estrictamente territoriales. Se alimentan de hojas, raíces y tallos tiernos.
Tragelaphus scriptus Tragelaphus generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Bovinae azpifamilia eta Bovidae familian sailkatuta dago
Tragelaphus scriptus Tragelaphus generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Bovinae azpifamilia eta Bovidae familian sailkatuta dago
Kirjoantilooppi (Tragelaphus scriptus) on arka sorkkaeläin, joka elää Afrikassa. Se kuuluu nautaeläinten alaheimoon.
Kirjoantiloopin säkäkorkeus on noin 70–90 cm, ruumis 105–150 cm pitkä ja paino 40–80 kg. Kirjoantiloopilla on pöyheä häntä. Sen sarvet ovat noin 35 cm pitkiä. Naaraat ovat koiraita pienempiä. Kirjoantiloopin turkissa on kirjavia valkoisia laikkuja. Muuten se on harmaa, tosin jotkin yksilöt ovat tummia.
Kirjoantilooppeja elää lähes kaikkialla Saharan eteläpuolisessa Afrikassa kaikkein kuivimpia alueita kuten Kalaharia ja Namibia lukuun ottamatta. Se elää niin sademetsissä kuin savanneilla, kunhan maasto on peitteinen. Laji elää myös vuoristometsissä.
Kirjoantilooppi liikkuu sekä päivällä että yöllä, mieluiten kuitenkin öisin. Se ei liiku kovassa helteessä. Antiloopit elävät hyvin piilottelevasti. Kirjoantilooppi ei ole seurallinen, mutta sietää lajitovereita ja joskus niitä voi elää yli 20 neliökilometrillä. Lajin elinalue on 0,25–20 hehtaaria. Kirjoantilooppi ääntelee vain vähän. Naaras synnyttää kerralla yhden vasikan kuuden kuukauden kantoajan jälkeen. Se voi saada kaksi vasikkaa vuodessa. Vasa seuraa emoaan avoimeen ympäristöön nelikuisena. Vasikka aikuistuu vuoden vanhana. Kirjoantiloopin ravinto koostuu lehdistä, ruohoista ja hedelmistä. Öiseen aikaan se usein tulee syömään avoimelle savannille. Kirjoantiloopin vihollisia ovat isot petoeläimet, kuten leopardit, kotkat ja hyeenat. Kirjoantiloopin vasoja jää myös paviaanien ja simpanssien saaliiksi. Kirjoantiloopin elinikä on noin 12 vuotta. Laji ei ole uhanalainen.
Kirjoantilooppi (Tragelaphus scriptus) on arka sorkkaeläin, joka elää Afrikassa. Se kuuluu nautaeläinten alaheimoon.
Tragelaphus scriptus
Le guib ou guib harnaché (Tragelaphus scriptus) est une espèce de bovins de taille moyenne, à pelage roux portant un nombre variable de raies et de taches blanches sur les flancs. Il vit dans les forêts et les territoires d'arbustes en Afrique centrale et méridionale. Il est étroitement apparenté au koudou, au sitatunga et au bongo. C'est une espèce qui peut généralement fort bien s'adapter à des conditions changeantes. Il se rencontre dans la plus grande partie de l'Afrique subsaharienne.
La couleur de la toison varie du brun clair au brun foncé en passant par le brun rouge. Les femelles et les petits ont généralement une couleur de toison plus claire, souvent rouges, les mâles sont souvent plus foncés et le deviennent encore davantage à mesure qu'ils vieillissent.
Sur le corps, essentiellement le dos et l'arrière-train, courent des lignes verticales blanches (au maximum sept) et des pointillés blancs. La tête est souvent de couleur plus claire. Sur le museau court une ligne noire, tandis que la joue et les oreilles portent une tache blanche. Le guib porte une large queue en panache, blanche à l'arrière et noire au début. Une bande étroite de longs poils clairs court généralement sur le dos, depuis les épaules jusqu'à la queue. Chez le mâle, le ventre est de couleur sombre. Au-dessus des sabots noirs se trouvent des lignes blanches. Seuls les mâles portent des cornes. Longues de 25 jusqu'à 57 cm, elles sont presque droites, avec une seule courbure (parfois deux).
De la tête au début de la queue il mesure de 105 à 150 cm, pour une hauteur au garrot de 61 jusqu'à 100 cm et un poids du corps entre 24 et 80 kg (suivant le sexe et la sous-espèce). Les mâles sont plus grands que les femelles. Les mâles pèsent entre 30 et 80 kg, les femelles entre 24 et 60 kg.
Le guib harnaché est un coureur rapide, capable d'atteindre 35 km/h en vitesse d'endurance avec des pointes à 70 km/h sur de courtes distances. C'est un bon sauteur qui peut bondir jusqu'à 2 m de haut. Il est vigilant, a une bonne ouïe, un bon odorat mais une vue assez médiocre. C'est une antilope assez agressive qui peut se défendre, aboyer et/ou s'aplatir au sol lorsqu'elle a senti un danger[1].
Le guib harnaché vit dans la végétation claire ou dense, depuis le fourré jusqu'à la forêt ouverte et depuis les forêts denses jusqu'aux cannaies. Il arrive même à survivre dans les zones cultivées. Il a une préférence pour les bordures de forêt et les territoires aux buissons épais, de préférence au voisinage de l'eau, mais il peut survivre grâce à la rosée. Il vit dans presque toute l'Afrique au sud du Sahara. Il manque uniquement dans les régions trop sèches du sud-ouest et du nord-est. On peut le rencontrer jusqu'à 3 000 m d'altitude dans les forêts de l'Afrique Orientale.
La végétation dont se nourrit le guib harnaché est très variée, surtout de l'herbe, des fabacées, des jeunes feuilles et des pousses, mais il complète son régime avec d'autres aliments comme des racines, des navets, des plantes cultivées et des fruits. Il suit aussi les babouins et d'autres singes afin manger les fruits que ces derniers laissent tomber. Le guib harnaché est actif aussi bien la nuit que la journée, mais au voisinage des zones habitées par l'homme il est surtout actif la nuit. Il se repose dans la végétation dense.
Le guib harnaché vit solitaire ou en couple. Il vit parfois en petits groupes familiaux. La zone d'habitation d'un guib harnaché peut parfois couvrir une superficie de 5 ha. Les zones d'habitation recoupent souvent celles de leurs congénères. Le guib harnaché n'est pas territorial. Entre les mâles il existe une hiérarchie, déterminée par l'âge (qu'on peut reconnaître aux motifs de couleur) et par des poussées de testostérone.
Le petit, né après une gestation d'environ six mois, reste les quatre premiers mois dissimulé dans un fourré. Après un an, il est indépendant et adulte. Les cornes d'un mâle toutefois ne sont celles d'un adulte qu'après trois ans. Un guib harnaché peut vivre douze ans au maximum.
On distingue les sous-espèces suivantes de guibs harnachés, qui forment trois groupes :
guib harnaché ♂.
guig harnaché ♀.
guib harnaché ♂.
guib harnaché ♂.
guib harnaché ♂.
guib harnaché ♀.
guib harnaché ♀.
guib harnaché ♀.
femelle et son petit.
femelle et son petit.
Tragelaphus scriptus
Le guib ou guib harnaché (Tragelaphus scriptus) est une espèce de bovins de taille moyenne, à pelage roux portant un nombre variable de raies et de taches blanches sur les flancs. Il vit dans les forêts et les territoires d'arbustes en Afrique centrale et méridionale. Il est étroitement apparenté au koudou, au sitatunga et au bongo. C'est une espèce qui peut généralement fort bien s'adapter à des conditions changeantes. Il se rencontre dans la plus grande partie de l'Afrique subsaharienne.
Il tragelafo striato (Tragelaphus scriptus Pallas, 1766) è un mammifero artiodattilo della famiglia dei Bovidi.
Il tragelafo striato è l'antilope più piccola del genere Tragelaphus al quale appartengono, fra l'altro, i nyala, i cudù ed i sitatunga[3]. È alto all'incirca 70–76 cm e pesa dai 50 agli 80 kg. Il colore del dorso e dei fianchi va da fulvo chiaro nelle femmine al marrone scuro nei maschi, che sono anche più scuri nelle parti inferiori. Il corpo è abbondantemente macchiettato e striato di bianco; vi sono svariate macchie di bianco sulla gola, due macchie sulle guance al disotto degli occhi e tracce di bianco attorno alle labbra e al mento. Inoltre, strisce bianche sono presenti nella parte interna delle zampe, invece sul corpo vi sono varie macchie e strisce in tutte le direzioni. Il disegno di queste, infatti, varia notevolmente nelle 8 sottospecie esistenti.
I maschi sono notevolmente più grandi delle femmine; possiedono una folta «criniera», presente lungo tutto il dorso, che erigono ogni qualvolta sono in preda ad inquietudine, nonché un paio di corna aguzze, la cui lunghezza può raggiungere i 55 cm. A volte, ma molto raramente, anche le femmine sono dotate di corna. Nei maschi, ad ogni modo, esse si attorcigliano più di una volta e sono dotate di «carena» sia sulla parte anteriore che su quella posteriore. Spesso i vecchi maschi hanno chiazze spelate attorno al collo, dovute allo sfregamento delle punte di dette lunghe corna contro il pelo ogni volta che volgono la testa all'indietro per passare nel fitto sottobosco.
Il tragelafo striato viene suddiviso in otto sottospecie:
A differenza della maggior parte delle antilopi, i tragelafi striati conducono vita solitaria eccetto che nella stagione degli amori e della riproduzione, quando il maschio si unisce al gruppo di una o più femmine e dei rispettivi piccoli. Ma anche allora è raro poterli vedere, poiché, di solito, escono dai loro nascondigli al calar del sole o al mattino presto per riscaldarsi ai suoi raggi. Hanno udito e vista molto ben sviluppati e, specie nelle zone dove sono spesso disturbati, è pressoché impossibile scorgerli se non dopo cauti e prolungati appostamenti. Sono infatti estremamente abili nell'aprirsi un cammino nel folto del sottobosco o a servirsi di bassi passaggi presenti nella fitta vegetazione della giungla. D'altronde, sono capaci di notevoli salti e non temono affatto di gettarsi in acqua per sfuggire agli inseguitori.
Il tragelafo striato vive in tutta l'Africa, dalle sponde del Mar Rosso, in Somalia ed in Etiopia, verso ovest, attraverso i confini meridionali del deserto del Sahara fino al Senegal, nonché fino alla parte meridionale della provincia del Capo, nell'Africa meridionale. Le foreste e le zone cespugliose costituiscono l'habitat dei tragelafi, i quali sono assenti soltanto nelle aperte pianure, nei deserti e nelle zone al disopra dei 3000 m d'altitudine. Non si allontanano mai troppo da un luogo ove sia presente l'acqua, perché hanno bisogno di abbeverarsi una volta al giorno[4].
I tragelafi striati brucano le foglie, le cime dei ramoscelli e si nutrono anche di frutta selvatica, nonché di olive e baccelli di acacia. Occasionalmente brucano anche l'erba.
I piccoli vengono partoriti in qualsiasi periodo dell'anno dopo una gestazione di otto mesi, anche se la punta massima la si ha da metà ottobre a metà novembre.
Il tragelafo striato abbaia come un cane quando è minacciato o scorge un pericolo. I suoi nemici principali sono i leopardi ed i cani selvatici, ma non tanto i leoni, i quali preferiscono, infatti, cacciare su terreno aperto. Anche i coccodrilli costituiscono per i tragelafi una seria minaccia, poiché non si accontentano di trascinarli verso il fondo quando stanno abbeverandosi, ma si spingono altresì ad azzannarli mentre brucano. Va sottolineato, però, che il tragelafo non è una preda facile, perché sa difendersi con coraggio e risolutezza e riesce spesso ad uccidere i suoi aggressori, quali leopardi e cani selvatici, trafiggendoli con le corna[4].
Anche se considerevolmente più piccoli di statura degli altri membri del genere Tragelaphus, i tragelafi striati si sono guadagnati la reputazione di essere effettivamente pericolosi, specie se feriti. La loro abilità nello spostarsi rapidamente nel fitto della vegetazione li avvantaggia di molto sui cacciatori, i quali devono aprirsi faticosamente la strada nella vegetazione, cosicché capita spesso che le parti si invertano e che il cacciatore si trovi ad essere cacciato da un animale per nulla rinunciatario.
Si ricorre spesso all'uso dei cani per stanare i tragelafi, i quali sono però molto restii ad uscire dai loro nascondigli. I maschi, in particolar modo, evitano di esporsi allo scoperto e preferiscono farsi mettere in sacco lasciando in tal modo il tempo alle femmine ed ai piccoli di porsi in salvo. È infatti una caratteristica dei bovidi maschi di interporsi fra il nemico e le femmine ed i piccoli per poterli salvare. Ciò non significa però che i tragelafi maschi accettino passivamente il loro destino. Al contrario: affrontano l'avversario e, valendosi delle loro aguzze corna, riescono spesso ad uccidere i cani. Da notare che, a volte, specie se feriti, riescono a mettere in fuga o uccidere anche gli uomini.
Pure le femmine, però, sono battagliere. Ce lo conferma una voce autorevole: quella di Theodore Roosevelt, già presidente statunitense, famoso cacciatore e viaggiatore, il quale riferì che una volta uno dei suoi battitori fu gettato a terra da una femmina inferocita[5].
Il tragelafo striato (Tragelaphus scriptus Pallas, 1766) è un mammifero artiodattilo della famiglia dei Bovidi.
Margoji antilipė (lot. Tragelaphus scriptus, angl. Bushbuck, vok. Bushbock) – jaučių (Bovinae) pošeimio dykaraginis žinduolis.
Didžiausia iš sraigtaragių antilopių. Kūno aukštis 65-93 cm, masė 35-80 kg. Kailis rusvas su daug baltų dėmių, skersinių ir išilginių juostų ant šonų. Kai kurių porūšių kailis be ryškių dėmių ir juostų. Patelių kailis šviesesnis. Patinų ragai vidutiniškai 33 (iki 57) cm ilgio, susisukę siaura spirale.
Paplitusi Afrikoje, į pietus nuo Sacharos. Išskiriami 24 šios antilopės porūšiai.
Gyvena miškuose, krūmingose vietovėse ir net kultūriniame landšafte. Laikosi pavieniui arba poromis. Minta medžių ir krūmų lapais, ūgliais, žole. Poruojasi bet kuriuo metų laiku, nėštumas trunka 6 mėnesius. Gimsta 1 jauniklis. Lytiškai subręsta 11-12 mėn., gyvena iki 12 metų.
Tai dažna ir medžiojama antilopė.
Margoji antilipė (lot. Tragelaphus scriptus, angl. Bushbuck, vok. Bushbock) – jaučių (Bovinae) pošeimio dykaraginis žinduolis.
Didžiausia iš sraigtaragių antilopių. Kūno aukštis 65-93 cm, masė 35-80 kg. Kailis rusvas su daug baltų dėmių, skersinių ir išilginių juostų ant šonų. Kai kurių porūšių kailis be ryškių dėmių ir juostų. Patelių kailis šviesesnis. Patinų ragai vidutiniškai 33 (iki 57) cm ilgio, susisukę siaura spirale.
Paplitusi Afrikoje, į pietus nuo Sacharos. Išskiriami 24 šios antilopės porūšiai.
Gyvena miškuose, krūmingose vietovėse ir net kultūriniame landšafte. Laikosi pavieniui arba poromis. Minta medžių ir krūmų lapais, ūgliais, žole. Poruojasi bet kuriuo metų laiku, nėštumas trunka 6 mėnesius. Gimsta 1 jauniklis. Lytiškai subręsta 11-12 mėn., gyvena iki 12 metų.
Tai dažna ir medžiojama antilopė.
De bosbok (Tragelaphus scriptus) is een middelgrote antilope die voorkomt in bossen en struikgebieden in centraal en zuidelijk Afrika. De bosbok is nauw verwant aan de sitatoenga en de bongo. Het is een algemene soort, die zich vrij goed kan aanpassen aan veranderende omstandigheden.
De vachtkleur varieert van lichtbruin via roodbruin tot donkerbruin. Vrouwtjes en kalfjes hebben over het algemeen een lichtere vachtkleur, vaak rood, mannetjes zijn meestal donkerder. Naarmate mannetjes ouder worden, worden ze donkerder. Op het lichaam, voornamelijk op de rug en de achterzijde, lopen witte verticale strepen (maximaal zeven) en witte stippen. De kop is vaak lichter van kleur. Over de snuit loopt een zwarte streep, en op de wang en de oren zit een witte vlek. De bosbok heeft een brede pluimstaart. Deze is aan de onderzijde wit en aan de punt zwart. Een korte, dunne, bleke maan van langer haar loopt over het algemeen over de rug, van de schouders tot de staart. Bij het mannetje is de buik donker van kleur. Boven de zwarte hoeven zitten witte strepen. Enkel de mannetjes hebben hoorns. Deze hebben een lengte van 25 tot 57 cm en zijn bijna recht, met een enkele draai (soms twee).
De bosbok heeft een kop-romplengte van 105 tot 150 cm, een schouderhoogte van 61 tot 100 cm en een lichaamsgewicht tussen de 24 de 80 kg (afhankelijk van geslacht en ondersoort). Mannetjes zijn groter dan vrouwtjes. Mannetjes wegen tussen de 30 en 80 kg, vrouwtjes tussen de 24 en 60 kg.
De bosbok komt voor in lichte tot dichte vegetatie, variërend van struikgewas tot open bos en van dichte wouden tot rietvelden. De bosbok weet zelfs te overleven in landbouwgebieden. Hij heeft een voorkeur voor bosranden en gebieden met dicht struweel, het liefst in de buurt van water, maar hij kan overleven op dauw. De bosbok leeft in bijna geheel Afrika ten zuiden van de Sahara. Hij ontbreekt enkel in de al te droge streken in het zuidwesten en het noordoosten. De bosbok kan tot 3000 m hoogte in Oost-Afrikaanse bergen gevonden worden.
De bosbok eet een grote variatie aan plantaardig voedsel, hoofdzakelijk gras, kruiden uit de vlinderbloemenfamilie, bladeren en scheuten, maar hij vult zijn dieet aan met ander materiaal als plantenwortels, knollen, landbouwgewassen en vruchten. Hij volgt ook bavianen en andere apen, zodat hij kan eten van de vruchten die deze dieren laten vallen. De bosbok is zowel 's nachts als overdag actief, maar in de buurt van door mensen bewoonde gebieden is hij overwegend 's nachts actief. Hij rust in dichte vegetatie.
De bosbok leeft solitair of in paren. Soms leeft hij in kleine familiegroepjes. Het woongebied van een bosbok kan een oppervlakte van soms wel 50.000 vierkante meter beslaan. De woongebieden overlappen vaak met die van soortgenoten. Een bosbok is niet territoriaal. Tussen mannetjes bestaat een hiërarchie, bepaald door leeftijd (af te lezen aan de kleurpatronen) en door testosteron-opwellingen.
Één jong wordt geboren na een draagtijd van ongeveer zes maanden. Het kalf blijft de eerste vier weken verborgen in het struikgewas. Na een jaar is het zelfstandig en volgroeid. De hoorns van een mannetje zijn echter pas na drie jaar volgroeid. Een bosbok kan maximaal twaalf jaar oud worden.
Van de bosbok worden de volgende ondersoorten onderscheiden, verdeeld in drie groepen:
Bosbok vrouwtje in Kenia.
Bosbok vrouwtje in Kenia.
Bosbok mannetje in de African Hall of the Kimball Natural History Museum
Bosbok mannetje in Kruger national park, Zuid Afrika
De bosbok (Tragelaphus scriptus) is een middelgrote antilope die voorkomt in bossen en struikgebieden in centraal en zuidelijk Afrika. De bosbok is nauw verwant aan de sitatoenga en de bongo. Het is een algemene soort, die zich vrij goed kan aanpassen aan veranderende omstandigheden.
Multimedia w Wikimedia Commons Buszbok subsaharyjski[4] – gatunek ssaka z rodziny wołowatych (Bovidae) opisywanego pod gatunkową nazwą Tragelaphus scriptus. Obejmuje osiem podgatunków[2][4].
Buszbok subsaharyjski – gatunek ssaka z rodziny wołowatych (Bovidae) opisywanego pod gatunkową nazwą Tragelaphus scriptus. Obejmuje osiem podgatunków.
A Tragelaphus scriptus, conhecida por gazela-pintada ou imbabala, [1][2] chamada ainda golungo em Angola,[3][4] é um bovídeo florestal que ocorre na África, freqüentemente em regiões de água abundante.
A espécie possui porte médio, com cerca de 1,5 metro de comprimento e chifres somente nos machos.
É encontrada, entre outros países, em Angola e em Moçambique.
A Tragelaphus scriptus, conhecida por gazela-pintada ou imbabala, chamada ainda golungo em Angola, é um bovídeo florestal que ocorre na África, freqüentemente em regiões de água abundante.
A espécie possui porte médio, com cerca de 1,5 metro de comprimento e chifres somente nos machos.
É encontrada, entre outros países, em Angola e em Moçambique.
Buskbock eller hieroglyfantilop (Tragelaphus scriptus) är en antilop som man hittar söder om Sahara.
.
En buskbock har en mankhöjd på ungefär 90 centimeter och den kan väga mellan 30 och 80 kilogram. Bockens päls varierar efter var den hör hemma någonstans. Den kan vara svartbrun, grå, ljusbeige eller kastanjeröd. Djurets vita fläckar skiljer sig också åt mellan djuren. Det är bara hanarna som har horn och de kan bli runt 50 centimeter och är lite böjda.
Arten lever i Afrika söder om Sahara. Utbredningsområdet sträcker sig från Senegal och Mauretaniens södra spets över Sahelzonen till Eritrea och sedan söderut till sydligaste Sydafrika. Arten saknas däremot i Kongoflodens slättland, i nordvästra Sydafrika samt i större delar av Namibia och Botswana. Man hittar buskbocken i alla tänkbara miljöer, i till exempel halvöknar, skogar, sumpmarker, träd- och busksavanner och i trädgårdar.[1]
De äter för det mesta gräs, löv, frukt, rötter, bark och grönsaker. Bocken är för det mesta dagaktiv utom i närheten av människan. Då är de istället nattaktiva för att inte komma i kontakt med människor.
Buskbocken är ett djur som för det mesta lever ensamt eller med en partner. De har ett revir som de försvarar och inte gärna lämnar. Deras revir överlappar varandra så det kan finnas ett antal bockar i samma område. Bocken märker sitt revir genom att göra skrapmärken på buskar och träd. Deras revir innehåller en mängd stigar, viloplatser och avföringshögar.
Honorna brukar, efter en dräktighetsperiod på 6 månader, föda en kalv två gånger per år. Kalven diar tills den är 5-6 månader och den blir könsmogen vid ungefär 11-12 månaders ålder. Det djur som främst brukar jaga buskbock är leopard men även pytonorm, lejon, guldkatt och serval kan ta en bock emellanåt. Buskbockar kan bli ca 12 år gamla.
Wikimedia Commons har media som rör Buskbock.
Buskbock eller hieroglyfantilop (Tragelaphus scriptus) är en antilop som man hittar söder om Sahara.
Бушбок сягає висоту в холці до 1 м, масу до 80 кг, це найдрібніша з лісових антилоп. Самці більші за самок. Статурою бушбок нагадує ситатунгу і гірську ньяла, але здається дещо горбатим, оскільки задні ноги у нього довші передніх. Роги (тільки у самців) ребристі, спіральні довжиною до 60 см. Забарвлення сильно варіює: від світлого жовтувато-бурого до майже чорного. На вухах, підборідді, хвості, ногах, шиї і крижах помітні білі смуги або плями, а у деяких особин білі смуги на боках, навколо нижньої частини шиї і уздовж спини нагадують збрую.
Ця антилопа зустрічається майже по всій Центральній і Південно-Західній Африці, але зазвичай поруч з густими заростями чагарників, де ховається у разі небезпеки. Як у горах, так і на рівнинах він тісно пов'язаний з лісами різного типу; там же, де немає лісів, бушбок задовольняється чагарниковими заростями, причому добре уживається в безпосередній близькості від людських поселень. Побачити його на відкритому місці майже неможливо. Сама назва бушбок походить від слова «буш» — густий колючий чагарник. Подібно ситатунзі, бушбок добре плаває і заселив кілька лісистих островів на озері Вікторія.
Бушбоки не утворюють стад і зазвичай тримаються поодинці або парами. Кожна тварина має своїм індивідуальним ділянкою, з якої виганяє одноплемінників, що випадково зайшли. Живляться бушбоки в ранкові та вечірні години, іноді й після заходу сонця, а день проводять в укритті, у густих, важкопрохідних заростях. Основна їжа — молоде листя і пагони. Там, де на бушбок полюють, він дуже обережний; рятуючись від небезпеки, робить величезні стрибки, що досягають 5-6 м у довжину.
Існує 8 підвидів бушбока[1]
Tragelaphus scriptus Pallas, 1766
Ареал
Бушбок[1] (Tragelaphus scriptus) — вид антилоп, обитающий в Африке.
Цвет и узор шерсти этой антилопы сильно варьируют в зависимости от региона. Бушбоки бывают светло-, тёмно- или красно-коричневыми, а на шерсти у них могут быть от нескольких светлых мест до многочисленных белых полосок и пятен. У всех особей заметная белая маркировка на шее и груди, варьирующая в зависимости от подвида. У самцов острые и изогнутые рога длиной 50 см, а также грива вдоль позвоночника, которую они могут демонстировать, поднимая волосы дыбом. Взрослые животные достигают длины тела 1,1—1,5 м и массы от 25 до 80 кг. Высота в холке составляет от 75 до 110 см. Самцы значительно тяжелее самок.
Ареал бушбока охватывает Африку к югу от Сахары. Это в том числе национальные парки Аддо-Элефант, Хлухлуве-Амфолози, Крюгер, Мореми, Чобе, Мана-Пулс, Кафуэ, Южная Луангва, Ньика, Упемба, Аруша, Лейк-Маньяра, Мудуму, Нгоронгоро, Вирунга, Гарамба, королевы Елизаветы, Маунт-Элгон, Марсабит, Меру, Кения, Абердэр, Мапунгубве, Масаи-Мара и Наироби, в водно-болотном районе Сент-Лусия и горах Рувензори.
Предпочитаемой средой обитания бушбока являются леса и кустарники вблизи воды. Он живёт также в лесистых ущельях вдоль высохших речных русел. В горных лесах бушбок встречается вплоть до высоты 4000 м. Иногда эти животные наведываются на окраины населённых пунктов и садов.
Бушбок ведёт преимущественно одиночный образ жизни либо обитает в парах. Он активен как ночью так и днём и питается листьями, побегами, травами и плодами. Он умело передвигается в густой растительности, где оставляет за собой туннелеобразные проходы. Часто он встречается у водоёмов и является хорошим пловцом. Чувствуя угрозу он быстро вскакивает и издаёт звук, похожий на лаяние собаки. Продолжительность беременности составляет семь с половиной месяцев.
Бушбок (Tragelaphus scriptus) образует 8 подвидов[2]:
藪羚（學名Tragelaphus scriptus），又名樹羚，是西非及中非一種細小至中等大小的羚羊。牠們與南非藪羚一同被稱為叢羚，但兩者是分佈在不同地方的不同物種。藪羚在藪羚屬中最為接近安氏藪羚。[2]
藪羚分佈在由塞內加爾及毛里塔尼亞南部，橫跨薩赫勒，東至埃塞俄比亞及厄立特里亞，南至安哥拉及剛果民主共和國南部。牠們棲息在長有林木的大草原、中非共和國、加蓬、剛果民主共和國及剛果共和國的雨林地區、巴門達高原（Bamenda Highlands）及喀麥隆火山的山區森林、及埃塞俄比亞低地及厄立特里亞的半乾旱地區。牠們並深入剛果盆地的雨林。
藪羚一般較為細小，主要呈紅色或黃褐色。牠們有明顯的垂直斑紋，最少有一條橫向斑紋。其斑紋的明顯度會隨地區的群落而有所分別，當中最不明顯的是在埃塞俄比亞及厄立特里亞的埃塞俄比亞藪羚（T. s. decula）。另外亦有7個群落。[3]指名亞種（T. s. scriptus）分佈在西非，包括塞內加爾、岡比亞、幾內亞及塞拉里昂；另有兩個群落分別分佈在沃爾特河（Volta River）上下游；一個在尼日利亞的尼日爾河盆地東至克里斯河州；T. s. phaleratus分佈在巴門達高原經喀麥隆、加蓬、剛果、剛果民主共和國至安哥拉北部；尼羅藪羚（T. s. bor）則分佈在乍得橫跨中非共和國至尼羅河；最後，T. s. dodingae分佈在尼羅河以東蘇丹南部及烏干達北部的低地。
케월영양 또는 케월(kéwel, 학명: Tragelaphus scriptus)은 아프리카 서부와 중부 지역에 분포하는 작거나 중간 크기의 영양이다. 이전에는 임바발라와 함께 부시벅(Bushbuck)으로 흔히 불렸지만, 현재는 이 두 종이 별도의 종이며 지리적 분포도 다르다는 사실이 밝혀졌다. 나머지 트라겔라푸스속 영양 중에서 가장 가까운 종은 니알라영양(Tragelaphus angasi)이다.[1] 다 자란 수컷은 성질이 매우 사나워서 표범과도 대적할 정도 다.
부시벅영양은 세네갈과 모리타니 남부부터 사헬 지역을 지나 동쪽으로 에티오피아와 에리트레아, 그리고 남쪽으로 앙골라와 콩고민주공화국 남부 지역까지 분포한다. 이와같이 광범위한 지리적 분포를 보이며, 중앙아프리카공화국 남부와 가봉, 콩고민주공화국, 콩고의 우림 지역 일부를 관통하면서 형성되는 나무가 우거진 사바나, 숲과 사바나가 섞인 지역에서 흔히 발견된다. 이 지역은 바멘다 고원과 카메룬 산의 저산대(低山帶) 숲과 에티오피아 저지대와 에리트레아의 반건조 지대이다. 콩고 분지 중부의 깊은 우림 지역에서는 발견되지 않는다.
케월영양 또는 케월(kéwel, 학명: Tragelaphus scriptus)은 아프리카 서부와 중부 지역에 분포하는 작거나 중간 크기의 영양이다. 이전에는 임바발라와 함께 부시벅(Bushbuck)으로 흔히 불렸지만, 현재는 이 두 종이 별도의 종이며 지리적 분포도 다르다는 사실이 밝혀졌다. 나머지 트라겔라푸스속 영양 중에서 가장 가까운 종은 니알라영양(Tragelaphus angasi)이다. 다 자란 수컷은 성질이 매우 사나워서 표범과도 대적할 정도 다.
_(6029190347).jpg)
_(6040651479).jpg)
_(6041465641).jpg)
_(6042016802).jpg)
_(6045311945).jpg)
_female_(13850862375).jpg)
_female_(16657214033).jpg)
_female_(17275714392).jpg)
_(6045317422).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(6029190347).jpg)
_(6040651479).jpg)
_(6041465641).jpg)
_(6042016802).jpg)
_(6045311945).jpg)
_female_(13850862375).jpg)
_female_(16657214033).jpg)
_female_(17275714392).jpg)
_(6045317422).jpg)
_female_and_young_(6017312458).jpg)
.jpg)
.jpg)
