Jedle Mariesova (Abies mariesii) je jehličnatý strom z čeledi borovicovité, z rodu jedlí, rostoucí v Japonsku a blízký příbuzný americké jedle líbezné.
Stálezelený, jehličnatý a pomalu rostoucí strom, dorůstající 15-30 m. Kmen je rovný. Koruna je oválná či seshora plochá. Borka je zprvu šedá až stříbrnošedomodrozelená, hladká a později téměř bílá. Pupeny jsou kulovité, mírně pryskyřičnaté, červenohnědošedé. Letorosty jsou pouze zpočátku chlupaté, hnědočervenošedé. Jehlice se překrývají, na horních stranách větví směřují vpřed a na spodních jsou hřebenovitě uspořádané a překrývající se; jsou 0,8-2 cm dlouhé a 2-2,5 mm široké, seshora rýhované a světle zelené, šedivě žlutobílé vespod, široké, bez průduchů na horních površích a se 7 řadami průduchů na spodních površích, na koncích zaoblené. Samčí šištice jsou červenožluté a krátké. Samičí šištice (šišky) jsou 7-15 cm dlouhé a 4-5 cm široké, elipsoidní, zakulacené na obou koncích, se zploštělým vrcholem, zpočátku tmavomodré a později černočervenohnědé. Semena jsou žlutočervená, s dlouhým, purpurově hnědým, křídlem.
Jedle Mariesova je blízce příbuzná jedli líbezné.
Japonsko - endemicky na ostrově Honšú (pohoří Hakkóda).
Vysokohorský strom rostoucí v nadmořských výškách 1000-2800 m. Půdy jsou většinou vulkanického původu, často podzoly, taktéž často mesické, pH půdy je kyselé až neutrální, půdy jsou vlhké ale současně dobře odvodňované. Klima je studené a vlhké, zimy s velkým množstvím sněhu a léta chladná a vlhká, s průměrným množstvím srážek nad 2000 mm. Časté tajfuny snižují maximální věk jedinců jedle Mariesovy opakovanou likvidací její populace. Strom je mrazuvzdorný do -23 °C, nesnáší znečištění ovzduší a sucho, není nicméně náročný na světlo, dokáže růst ve stínu, polostínu a na přímém slunci. Jedle Mariesova tvoří někdy samostatné jednodruhové porosty, častěji ale roste smíšeně s jehličnatými stromy – jedlí Veitchovou, jedlovcem různolistým (Tsuga diversifolia), smrkem ajanským (Picea jezoensis varieta hondoensis), borovicí zakrslou, jalovcem obecným (Juniperus communis varieta nipponica) ale i listnatými stromy – břízou Ermanovou, jeřábem Sorbus commixta a dalšími.
Dřevo je pevné a lehké, občas se používá ve stavebnictví, na kuchyňské nářadí a dřevovinu, nicméně díky tomu, že strom roste v nepřístupných horských oblastech, je využití pro dřevo málo časté. V hortikultuře je využíván pouze vzácně a je pěstován pouze v arboretech a botanických zahradách.
Strom není považován organizací IUCN za ohrožený a žádné hrozby nejsou známy [2], stav jeho populace je stabilní, díky vysoké regenerační schopnosti a výskytu v nepřístupných oblastech. Strom není proto chráněn, nicméně části jeho populace se vyskytují v několika chráněných oblastech.
Jedle Mariesova, jehlice.
Jedle Mariesova, les.
Obrázky, zvuky či videa k tématu jedle Mariesova ve Wikimedia Commons
Jedle Mariesova (Abies mariesii) je jehličnatý strom z čeledi borovicovité, z rodu jedlí, rostoucí v Japonsku a blízký příbuzný americké jedle líbezné.
Die Maries-Tanne (Abies mariesii) ist eine Pflanzenart aus der Familie der Kieferngewächse (Pinaceae). Sie kommt endemisch auf der Japanischen Hauptinsel Honshū vor.
Die Maries-Tanne wächst als immergrüner Nadelbaum, der Wuchshöhen von 24 bis 26 Metern und einen Stammumfang von bis zu 2 Meter erreichen kann. An der Baumgrenze wächst die Art auch als 3 bis 5 Meter hoher Strauch.[1] Der gerade Stamm endet in einer ovalen oder an der Spitze abgeflachten Krone. Die hellgraue oder graublaue Borke ist glatt und weist blaurote Einsprenkelungen auf. Bei älteren Bäumen nimmt sie eine fast weiße Färbung an. Junge Zweige sind behaart und haben eine dunkelbraune bis rötlichgraue Rinde.[2]
Die kugeligen Knospen sind rotbraun bis graubraun gefärbt und leicht harzig. Die Nadeln werden 0,8 bis 2 Zentimeter lang und 2 bis 2,5 Millimeter breit. Sie stehen spiralig angeordnet und dicht gedrängt an der Oberseite der Zweige und überlappen sich dabei. Die Nadelspitze ist entweder abgerundet oder gespalten. Während die Nadeloberseite hellgrün gefärbt ist, weist die harzige Nadelunterseite eine blaugrün-gelbliche bis weißliche Färbung auf. An der Nadelunterseite findet man sieben Stomatareihen.[2]
Die Maries-Tanne ist einhäusig-getrenntgeschlechtig (monözisch). Sie blüht im Juni. Die rund 15 Millimeter langen, zylindrischen männlichen Blütenzapfen sind dunkel rötlich bis gelblichrot gefärbt. Die elliptischen Zapfen sind an der Spitze abgeflacht und werden 7 bis 15 Zentimeter lang und 4 bis 5 Zentimeter dick. Zur Reife von September bis Oktober sind sie dunkelblau bis schwarz-rotbraun gefärbt. Die verkehrt-eiförmigen Samen werden zwischen 6 und 9 Millimeter lang und sind gelblich-rot gefärbt. Jeder Samen besitzt einen 8 bis 10 Millimeter lagen Flügel, der an der Oberseite rosarot und an der Unterseite hellbraun gefärbt ist.[2][1]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 24.[3]
Die Maries-Tanne kommt nur in Nord- und Zentral-Honshū vor. Man findet sie dort in Höhenlagen von 100 bis 2900 Metern.[1]
In Zentral-Honshū bildet die Maries-Tanne gelegentlich Mischbestände mit Veitchs Tanne (Abies veitchii).[1]
Die Maries-Tanne wird innerhalb der Gattung der Tannen (Abies) der Sektion Amabilis zugeordnet. Die Erstbeschreibung erfolgte 1873 durch Maxwell Tylden Masters in Gard. Chron., ser. 2, Band 12: Seite 789.[4] Ein Synonym für die Art ist Pinus mariesii (Mast.) Voss.[2]
Die Maries-Tanne wird in der Roten Liste der IUCN als „nicht gefährdet“ geführt. Es wird jedoch darauf hingewiesen, dass eine neuerliche Überprüfung der Gefährdung nötig ist.[5]
Die Maries-Tanne (Abies mariesii) ist eine Pflanzenart aus der Familie der Kieferngewächse (Pinaceae). Sie kommt endemisch auf der Japanischen Hauptinsel Honshū vor.
Abies mariesii (Maries' fir, in Japanese, オオシラビソ or アオモリトドマツ, Ōshirabiso, or Aomoritodomatsu) is a fir native to the mountains of central and northern Honshū, Japan. It grows at altitudes of 750–1,900 m in northern Honshū, and 1,800–2,900 m in central Honshū, always in temperate rain forest with high rainfall and cool, humid summers, and very heavy winter snowfall.
It is a medium-sized evergreen coniferous tree growing to 15–30 m tall with a trunk diameter of up to 0.8 m, smaller and sometimes shrubby at tree line. The leaves are needle-like, flattened, 1.5–2.5 cm long and 2 mm wide by 0.5 mm thick, matt dark green above, and with two white bands of stomata below, and slightly notched at the tip. The leaf arrangement is spiral on the shoot, but with each leaf variably twisted at the base so they lie flat to either side of and above the shoot, with none below the shoot. The shoots are orange-red with dense velvety pubescence. The cones are 5–11 cm long and 3–4 cm broad, dark purple-blue before maturity; the scale bracts are short, and hidden in the closed cone. The winged seeds are released when the cones disintegrate at maturity about 6–7 months after pollination.
Maries' fir is very closely related to Pacific silver fir A. amabilis from the Pacific coast of North America, which is distinguished by its slightly longer leaves (2–4.5 cm) and larger cones (9–17 cm long).
Maries' fir is named after the English plant collector Charles Maries (1851–1902), who introduced the species to Britain in 1879.
According to the account in "Hortus Veitchii", whilst waiting at Aomori on the main island (Honshū) for a steamer to convey him to Hakodate on the island of Hokkaido:
Maries noticed a conifer new to him growing in a garden, and learnt that it could be found in quantity on a neighbouring mountain. He went in search, and had reached a height of 3,500 ft., when it became obvious that the bamboo scrub formed an impassable barrier on that side of the mountain, and he reluctantly had to turn back, although the object of his search could plainly be seen. The following day he again made the ascent, but this time from the north side, and he succeeded in procuring cones of a new species, since named by Maxwell T. Masters, Abies mariesii.[2]
Maries' fir leaves Abies mariesii (Maries' fir, in Japanese, オオシラビソ or アオモリトドマツ, Ōshirabiso, or Aomoritodomatsu) is a fir native to the mountains of central and northern Honshū, Japan. It grows at altitudes of 750–1,900 m in northern Honshū, and 1,800–2,900 m in central Honshū, always in temperate rain forest with high rainfall and cool, humid summers, and very heavy winter snowfall.
It is a medium-sized evergreen coniferous tree growing to 15–30 m tall with a trunk diameter of up to 0.8 m, smaller and sometimes shrubby at tree line. The leaves are needle-like, flattened, 1.5–2.5 cm long and 2 mm wide by 0.5 mm thick, matt dark green above, and with two white bands of stomata below, and slightly notched at the tip. The leaf arrangement is spiral on the shoot, but with each leaf variably twisted at the base so they lie flat to either side of and above the shoot, with none below the shoot. The shoots are orange-red with dense velvety pubescence. The cones are 5–11 cm long and 3–4 cm broad, dark purple-blue before maturity; the scale bracts are short, and hidden in the closed cone. The winged seeds are released when the cones disintegrate at maturity about 6–7 months after pollination.
Maries' fir is very closely related to Pacific silver fir A. amabilis from the Pacific coast of North America, which is distinguished by its slightly longer leaves (2–4.5 cm) and larger cones (9–17 cm long).
La Maries-abio (Abies mariesii, en japana lingvo, オオシラビソ aŭ アオモリトドマツ, Oh-ŝirabiso, aŭ Aomori-todomatsu) estas abio hejma al montaroj de centra kaj norda Honŝuo, Japanujo. Ĝi vegetas je altitudoj de 750-1 900 m en norda Honŝuo, kaj 1 800-2 900 m en centra Honŝuo, ĉiam en la mezvarma pluvarbaro kun alta precipitaĵo kaj malvarmetaj, humidaj someroj, kaj tre forta vintra neĝofalo.
Tiu palearktisa specio estas mez-granda ĉiamverda konifera arbo kreskanta ĝis alteco de 15-30 m kun trunko diametro ĝis 0,8 m, pli malgranda kaj kelkfoje arbeda apud la arbarlimo. La folioj estas pinglecaj, platigataj, 1,5-2,5 cm longaj kaj 2 mm larĝaj kaj 0,5 mm dikaj, nebrile malhele verdaj supre, kaj kun du blankaj strioj de stomoj malsupre, kaj iomete noĉita je la pinto. La folia aranĝo estas spirala je la ŝoso, sed kun ĉiu folio varie turnita je la bazo, tial ili troviĝas platigite je ĉiu flanko de kaj supre de la ŝoso, kun neniu malsupre de la ŝoso. La ŝosoj estas oranĝkolor-ruĝaj kun dense felta harigiteco. La strobiloj estas 5-11 cm longaj kaj 3-4 cm larĝaj, malhele purpur-bluaj antaŭ matureco; la skvamaj brakteoj estas mallongaj, kaj kaŝitaj en la fermita strobilo. La flugiligitaj semoj estas liberigataj kiam la strobiloj disfalas je matureco proksimume 6–7 monatoj post polenado.
La Maries-abio estas tre parenca al la gracia abio (A. amabilis) de la pacifika marbordo de Nordameriko, kiu diferenciĝas per siaj iomete pli longaj folioj (2-4,5 cm) kaj pli grandaj strobiloj (9-17 cm longaj).
La Maries-abio estas nomata laŭ la angla botanikisto Charles Maries (1851-1902), kiu enkondukis la specion en Britujon en 1879. Laŭ la raporto en Hortus Veitchii, kiam li estis atendanta vaporŝipon en Aomori en la ĉefa insulo (Honŝuo) por transporti lin al Hakodate en la insulo de Hokajdo:
Maries rimarkis en ĝardeno koniferon kiu estis nekonata al li. Li eksciis ke estis eble trovi ĝin grandkvante sur la najbara montaro. Li ekserĉis ĝin, kaj estis atinginta altitudon de 1 000 metroj, kiam estis klare ke la bambua densaĵo konstituis nepenetreblan barieron je tiu flanko de la montaro. Li kontraŭvole revenis, kvankam la celo de sia serĉo estis tute videbla. La sekvantan tagon li denove suprengrimpis ekde la norda flanko, kaj kapablis akiri strobilojn de la nova specio, ekde tiam nomata Abies mariesii de Maxwell T. Masters [1].
La Maries-abio (Abies mariesii, en japana lingvo, オオシラビソ aŭ アオモリトドマツ, Oh-ŝirabiso, aŭ Aomori-todomatsu) estas abio hejma al montaroj de centra kaj norda Honŝuo, Japanujo. Ĝi vegetas je altitudoj de 750-1 900 m en norda Honŝuo, kaj 1 800-2 900 m en centra Honŝuo, ĉiam en la mezvarma pluvarbaro kun alta precipitaĵo kaj malvarmetaj, humidaj someroj, kaj tre forta vintra neĝofalo.
Abies mariesii (オオシラビソ o アオモリトドマツ Ō-shirabiso o Aomori-todomatsu?) el abeto de Maries[2] es una especie de conífera nativa de las montañas de centro y norte de Honshū, Japón. Crece en altitudes de 750-1900 m en el norte de Honshū, y a 1800-2900 m en central Honshū, siempre en selvas lluviosas templadas con gran humedad en verano y nieve en invierno.
Es un árbol perenne de tamaño medio que alcanza los 15-30 m de altura con un tronco de 0.8 m de diámetro, más pequeños e incluso arbusto en línea arbolada. Las hojas en forma de aguja, tienen 1.5-2.5 cm de longitud y 2 mm de ancho, de color verde oscuro por arriba y con dos bandas blancas de estomas por abajo. Las piñas son de 5-11 cm de longitud y 3-4 cm de ancho de color púrpura-azul oscuro antes de madurar; Las semillas son lanzadas cuando los conos se desintegran a los 6 meses después de su polinización.
El Abeto de Maries fue bautizado así en honor del recolector botánico inglés Charles Maries (1.851-1.902), quien llevó la especie a Gran Bretaña en 1.879. Según relata en el escrito "Hortus Veitchii", se encontraba en la ciudad de Aomori (Isla de Honshū, Japón) a la espera de poder embarcar hacia la población de Hadokate (Isla de Hokkaido). Maries observó una conífera que le era desconocida en un jardín. Averiguó que la especie era común en las montañas vecinas ( Hakkōda Mountains). Decidió reconocer el terreno y llegó a una altura de 1066 m. A partir de allí el bambú formaba una barrera infranqueable y se vio forzado a regresar a pesar de que a lo lejos veía claramente los árboles que le interesaban. Al día siguiente repitió la ascensión, esta vez por la cara norte, y consiguió llegar a un grupo de árboles de los cuales procedió a recoger semillas y piñas. El nombre (Abies mariesii) se lo impuso el médico y botánico Dr. Maxwell Tylden Masters. [3]
Abies mariesii fue descrita por Maxwell Tylden Masters y publicado en The Gardeners' Chronicle & Agricultural Gazette 12: 788, f. 17,16. 1879.[4]
Abies: nombre genérico que viene del nombre latino de Abies alba.[5]
mariesii: epíteto otorgado en honor del recolector de plantas inglés Charles Maries (1851-1902), quien introdujo la especie en Gran Bretaña en 1879.
Abies mariesii (オオシラビソ o アオモリトドマツ Ō-shirabiso o Aomori-todomatsu?) el abeto de Maries es una especie de conífera nativa de las montañas de centro y norte de Honshū, Japón. Crece en altitudes de 750-1900 m en el norte de Honshū, y a 1800-2900 m en central Honshū, siempre en selvas lluviosas templadas con gran humedad en verano y nieve en invierno.
Honshunpihta (Abies mariesii) on pihta, jota tavataan Japanissa, Honshū-saaren keski- ja pohjoisosissa vuorilla. Se on suuri ainavihanta paljassiemeninen puu, jonka runko on 15–30 metriä korkea ja joka on halkaisijaltaan yli 0,8 metriä. Honshunpihta viihtyy Pohjois-Honshūssa 750–1 900 metrin korkeudessa ja Keski-Honshūssa 1 800–2 900 metrin korkeudessa, paikoilla joissa sataa paljon ja joissa on kesäisin viileätä ja kosteaa ja talvella sataa paljon lunta.
Honshunpihdan lehdet ovat neulanmuotoisia, littanoita neulasia ja ne ovat 1,5–2,5 senttimetriä pitkiä ja 2 millimetriä leveitä. Neulaset ovat mattapintaisia ja tummanvihreitä. Honshunpihdan kävyt ovat 5–11 senttimetriä pitkiä ja 3–4 senttimetriä leveitä. Käpyjen väri on tumman violetinsininen.
Honshunpihtaa käytetään joskus puisto- ja pihapuuna.[2]
Honshunpihta (Abies mariesii) on pihta, jota tavataan Japanissa, Honshū-saaren keski- ja pohjoisosissa vuorilla. Se on suuri ainavihanta paljassiemeninen puu, jonka runko on 15–30 metriä korkea ja joka on halkaisijaltaan yli 0,8 metriä. Honshunpihta viihtyy Pohjois-Honshūssa 750–1 900 metrin korkeudessa ja Keski-Honshūssa 1 800–2 900 metrin korkeudessa, paikoilla joissa sataa paljon ja joissa on kesäisin viileätä ja kosteaa ja talvella sataa paljon lunta.
Honshunpihdan lehdet ovat neulanmuotoisia, littanoita neulasia ja ne ovat 1,5–2,5 senttimetriä pitkiä ja 2 millimetriä leveitä. Neulaset ovat mattapintaisia ja tummanvihreitä. Honshunpihdan kävyt ovat 5–11 senttimetriä pitkiä ja 3–4 senttimetriä leveitä. Käpyjen väri on tumman violetinsininen.
Honshunpihtaa käytetään joskus puisto- ja pihapuuna.
Abies mariesii, aussi appelés sapin Aomori, est une espèce de conifères de la famille des Pinaceae. Il se trouve à l'état naturel dans les montagnes au nord est du Japon (dont la préfecture d'Aomori).
On en retrouve notamment sur le mont Zaō, où ils deviennent l'hiver des « monstres des neiges » appelés juhyō (樹氷?, littéralement « arbres glacés ») une fois recouverts de glace soufflée par le vent, puis recouverts de neige[2].
Abies mariesii, aussi appelés sapin Aomori, est une espèce de conifères de la famille des Pinaceae. Il se trouve à l'état naturel dans les montagnes au nord est du Japon (dont la préfecture d'Aomori).
On en retrouve notamment sur le mont Zaō, où ils deviennent l'hiver des « monstres des neiges » appelés juhyō (樹氷?, littéralement « arbres glacés ») une fois recouverts de glace soufflée par le vent, puis recouverts de neige.
Gljáþinur (Abies mariesii, á japönsku, オオシラビソ eða アオモリトドマツ, Oh-shirabiso, eða Aomori-todomatsu) er þintegund ættuð úr fjöllum mið og norður Honshū, Japan. Hann vex 750 til 1,900 metra hæð á norður Honshū, og 1,800 til 2,900 m á mið Honshū, alltaf í tempruðum regnskógum með mikilli úrkomu og svölum, rökum sumrum, og mjög mikilli snjókomu á vetrum.
Þetta er meðalstórt sígrænt tré, um 15 til 30 metra hátt, með stofnþvermál að 0.8 metrar, smærra og stundum runnkenndur við trjálínu. Barrið er nálarlaga, flatt, 1.5 til 2 sm langt og 2 mm breitt og 0.5 mm þykkt, matt dökk grænt að ofan, og með tvær hvítar loftaugarákir að neðan, og lítið eitt sýlt í endann. Barrið er í spíral eftir sprotanum, en það er breytilega undið neðst svo þau liggja flöt til hvorrar hliðar og ofan á sprotanum, með engin undir. Sprotarnir eru rauðgulir með þéttri lauelskenndri hæringu. Könglarnir eru 5 til 11 sm langir og 3 til 4 sm breiðir, dökk purpurabláir fyrir þroska; hreisturblöðkurnar eru stuttar, og faldar í lokuðum könglinum. Vængjuð fræin losna er köngullinn sundrast við þroska um 6 til 7 mánuðum eftir frjóvgun.
Gljáþinur er náskyldur silfurþini A. amabilis frá Kyrrahafsströnd Norður Ameríku, sem greinist frá gljáþin með aðeins lengra barri 2 til 4.5 sm og lengri könglum: 9 til 17 sm langir.
Gljáþinur er nefndur eftir enska plöntusafnaranum Charles Maries (1851–1902), sem kom með tegundina til Bretlands 1879.[2]
Gljáþinur (Abies mariesii, á japönsku, オオシラビソ eða アオモリトドマツ, Oh-shirabiso, eða Aomori-todomatsu) er þintegund ættuð úr fjöllum mið og norður Honshū, Japan. Hann vex 750 til 1,900 metra hæð á norður Honshū, og 1,800 til 2,900 m á mið Honshū, alltaf í tempruðum regnskógum með mikilli úrkomu og svölum, rökum sumrum, og mjög mikilli snjókomu á vetrum.
Þetta er meðalstórt sígrænt tré, um 15 til 30 metra hátt, með stofnþvermál að 0.8 metrar, smærra og stundum runnkenndur við trjálínu. Barrið er nálarlaga, flatt, 1.5 til 2 sm langt og 2 mm breitt og 0.5 mm þykkt, matt dökk grænt að ofan, og með tvær hvítar loftaugarákir að neðan, og lítið eitt sýlt í endann. Barrið er í spíral eftir sprotanum, en það er breytilega undið neðst svo þau liggja flöt til hvorrar hliðar og ofan á sprotanum, með engin undir. Sprotarnir eru rauðgulir með þéttri lauelskenndri hæringu. Könglarnir eru 5 til 11 sm langir og 3 til 4 sm breiðir, dökk purpurabláir fyrir þroska; hreisturblöðkurnar eru stuttar, og faldar í lokuðum könglinum. Vængjuð fræin losna er köngullinn sundrast við þroska um 6 til 7 mánuðum eftir frjóvgun.
Gljáþinur er náskyldur silfurþini A. amabilis frá Kyrrahafsströnd Norður Ameríku, sem greinist frá gljáþin með aðeins lengra barri 2 til 4.5 sm og lengri könglum: 9 til 17 sm langir.
Gljáþinur er nefndur eftir enska plöntusafnaranum Charles Maries (1851–1902), sem kom með tegundina til Bretlands 1879.
L'Abies mariesii, (in giapponese, オオシラビソ o アオモリトドマツ, Oh-shirabiso, o Aomori-todomatsu) è una specie di abete nativa dei monti centrali e settentrionali dell'Honshū, in Giappone. Fu ivi scoperta dal botanico inglese Charles Maries, che l'introdusse in Inghilterra nel 1879.[2]
Il nome generico Abies, utilizzato già dai latini, potrebbe, secondo un'interpretazione etimologica, derivare dalla parola greca ἄβιος = longevo.[3] Il nome specifico mariesi è in onore del botanico inglese Charles Maries.[4]
I suoi esemplari crescono ad altezze dai 750 ai 1.900 m s.l.m. nell'Honshū settentrionale e dai 1.800 ai 2.900 m s.l.m. in quello centrale, su suoli in gran parte di origine vulcanica; il clima di riferimento è quello delle foreste pluviali temperate ad elevata piovosità, estati fresche ed umide e inverni con copiose nevicate. Talvolta forma foreste pure, ma più frequentemente si ritrova in foreste miste in associazione con Abies veitchii, Tsuga diversifolia, Picea jezoensis, Pinus pumila, Juniperus communis, Betula ermanii, Sorbus commixta e spp. del genere Acer.[1]
Si tratta di una conifera sempreverde di medie dimensioni, che cresce fino a 24–26 m di altezza dal suolo con un tronco che può raggiungere i 2 m di circonferenza, talvolta in forma arbustiva.[5]
Le foglie sono aghiformi, piatte, lunghe da 1.5 a 2.5 cm e larghe 2 mm, spesse 0.5 mm, color verde scuro opaco nella parte superiore con due bianche strisce di stomi nella parte inferiore e leggermente dentellate in punta. Si sistemano a spirale sul virgulto, con ogni ago diversamente rivolto così che stanno da ogni lato e sopra il virgulto, con nessuno al di sotto. I virgulti hanno color rosso-arancione con densa pubescenza vellutata. I coni femminili sono lunghi da 5 a 11 cm e larghi da 3 a 4, di color rosso scuro prima della maturazione; le brattee squamose sono corte e nascoste nel cono chiuso. I semi alati vengono rilasciati quando il cono si disintegra alla maturazione, circa 6–7 mesi dopo l'impollinazione. L'Abies mariesii è fortemente correlata all'Abies amabilis che cresce sulle coste nordamericane dell’Oceano Pacifico, che si distingue per i suoi aghi leggermente più lunghi (2–4.5 cm) e per i coni più larghi (9–17 cm).
Il suo legno è scarsamente utilizzato a causa della difficoltà di accesso all’areale di crescita. Molto esigente in quanto a suoli ben drenati e umidi, riveste scarsa importanza anche in orticoltura nonostante i suoi pregi ornamentali, ritrovandosi solamente in giardini botanici specialistici.[4]
Viene classificata come specie a rischio minimo di estinzione nella Lista rossa IUCN, per il suo vasto areale e l’assenza di minacce specifiche.[1]
Sommità con strobilo femminile.
Rametti terminali
Esemplare in primo piano
Foresta
Esemplari in primo piano
L'Abies mariesii, (in giapponese, オオシラビソ o アオモリトドマツ, Oh-shirabiso, o Aomori-todomatsu) è una specie di abete nativa dei monti centrali e settentrionali dell'Honshū, in Giappone. Fu ivi scoperta dal botanico inglese Charles Maries, che l'introdusse in Inghilterra nel 1879.
Ендемік Хонсю, Японія. Вид високих гірських схилів і гірських хребтів верхньо-гірських і субальпійських зон, що росте зазвичай між 1000 м і 2800 м над рівнем моря. Ґрунти в основному походять від вулканічної породи, як правило, підзолисті і слабокислі або нейтральні, добре дреновані й помірно вологі (середньовологі). Клімат холодний, з рясним снігом узимку і прохолодним вологим літом, річна кількість опадів перевищує 2000 мм в горах ближче до Японського моря. Часті тайфуни є руйнівною силою скорочення граничного віку дерев. A. mariesii формує іноді чисті ліси поблизу лінії дерев, але частіше зустрічається в змішаних (хвойних) лісах з, наприклад, Abies veitchii, Tsuga diversifolia, Picea jezoensis var. hondoensis та / або зарості Pinus pumila і Juniperus communis var. nipponica, останніх двох особливо багато на вершинах хребтів. Загальнопоширені широколисті дерева: Betula ermanii, Sorbus commixta, Acer. У багатьох раніше порушених територіях з глибокою, тонкою текстурою ґрунту, наприклад, на вулканічному попелі, існує щільне покриття малих бамбуків (Sasa paniculata і Sasa nipponica), що виключає більшість інших рослин.
Дерево висотою 24-26 м., до 2 м. в обхваті, з прямим стовбуром і з овально або плоско-вершинною кроною. Кора світло-сіра або сірувата, гладка, фіолетового відтінку, майже білого кольору на старих дерев. Бруньки сферичні, злегка смолисті, червоно-коричнево-бурі. Листки зверху яскраво-зелені, від сірувато-жовтого до білуватого кольору знизу, 0,8-2 см. в довжину і 2-2,5 мм. завширшки. Чоловічі стробіли короткі, від червонуватого до жовтувато-червоного кольору і злегка потемнілі. Жіночі шишки еліптичні, закруглені на кінцях, спочатку темно-сині, потім чорно-червоно-коричневі, 7-15 см. в довжину і 4-5 см. завширшки. Насіння: жовтувато-червоний горіх 6-9 мм довжиною, крила 8—10 мм бобовидні.
Верхівка з шишками
Листя
Цей вид ялиці має мале значення, як лісове дерево, тому що росте на великій висоті і в основному у важкодоступних місцях. У садівництві він рідкість, незважаючи на його привабливе темно-зелене листя, яке і контрастує з білими смугами внизу. Зовсім не терпимі до засухи і росте найкраще в прохолодних, вологих умовах, але на легких, добре дренованих ґрунтах. Він в основному обмежується колекціями ботанічних садів і дендраріїв.
Ніяких конкретних загроз не було визначено для цього виду. Відомий з кількох охоронних територій.
Це незавершена стаття про родину Соснові.Abies mariesii là một loài thực vật hạt trần trong họ Thông. Loài này được Mast. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1879.[1]
Abies mariesii là một loài thực vật hạt trần trong họ Thông. Loài này được Mast. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1879.
Abies mariesii
Mast. (1879)
Пихта Мариса[2] (лат. Abies mariesii) — вечнозелёное однодомное эндемичное дерево; вид рода Пихта семейства Сосновые. Естественная среда произрастания — горные районы японского острова Хонсю. Местное название дерева: «о-сирабисо» (大白檜曽 или オオシラビソ о:сирабисо)[1] или «аобо-моми», «аомори-тодомацу»[3].
Пихта Мариса — высокое дерево (25—30 м) с прямым стволом (до 2 м в обхвате), густой конусовидной кроной и плоской вершиной[3][4].
Кора гладкая, светло-серая или сизая, с пурпурным налётом; у старых деревьев почти белая. Молодые побеги заметно опушённые, от тёмно-коричневого до красновато-серого цвета, очень смолистые[3][4].
Почки мелкие, сферические, коричневые, смолистые. Хвоя густая, на вершине выемчатая; сверху — светло-зелёная, снизу — бледно-зелёная с двумя белыми полосками. Длина 15—22 мм, ширина 2—2,5 мм[3][4].
Шишки бочковидные, от тёмно-синего, фиолетового (перед созреванием) до тёмно-коричнево-красного цвета (зрелые). Длина 7—15 см, ширина 4—5 см. Семенные чешуйки широкие, цельнокрайние; кроющие чешуйки (не видны снаружи) закруглённые, трёх- или пятилопастные, на треть меньше семенных. Семена красно-жёлтые, 5х10 мм, с широким крылом[3][4].
Пихта Мариса (лат. Abies mariesii) — вечнозелёное однодомное эндемичное дерево; вид рода Пихта семейства Сосновые. Естественная среда произрастания — горные районы японского острова Хонсю. Местное название дерева: «о-сирабисо» (大白檜曽 или オオシラビソ о:сирабисо) или «аобо-моми», «аомори-тодомацу».
分類（新エングラー体系） 界 : 植物界 Plantae 門 : 裸子植物門 Gymnospermae 綱 : マツ綱 Coniferopsida 目 : マツ目 Coniferae 科 : マツ科 Pinaceae 属 : モミ属 Abies 種 : オオシラビソ A. mariesii 学名 Abies mariesii Mast. シノニム Abies mariesii f. hayachinensis[2]
和名 オオシラビソ、アオモリトドマツ、ホソミノアオモリトドマツ[3]オオシラビソ（大白檜曽、学名：Abies mariesii）は、マツ科モミ属の常緑針葉樹で、日本の特産種である。別名はアオモリトドマツ、ホソミノアオモリトドマツ。青森市では「市の木」に指定されている。
東北地方の高山において樹氷を形成する代表樹種である（八甲田山・八幡平・森吉山・蔵王）。
中部地方から東北地方の亜高山帯に分布する。分布の西端は白山、南端は南アルプスまたは富士山、北端は青森県の八甲田山である。本州中部では海抜1,500-2,500m、東北では1,000m以下から分布する場所もある。シラビソに近い気候を好むため、本州中部の山岳地帯では、通常両者は混生しているが、比較すると太平洋側の比較的雪の少ない山岳にはシラビソが、日本海側の多雪地の山岳ではオオシラビソが優勢である。ハイマツを除く針葉樹の中では、もっとも多雪環境に適応した樹種とされる。東北地方の亜高山帯林には南部を除いてシラビソは分布しないため、オオシラビソが圧倒的に優勢である(それ以外はコメツガが東北北部にも分布する)。ただし、日本海側の山岳のいくつか（飯豊山地・朝日山地・出羽三山・鳥海山など）では、あまりの多雪のためオオシラビソすらほとんど、あるいはまったく分布しない。ハイマツを除くと、オオシラビソより多雪環境に強い針葉樹はなく、そのため、これらの山では亜高山帯針葉樹林が欠落し、山地帯から偽高山帯を経て直接高山帯へと移行している。
シラビソと同様、最大で樹高40m、直径1mに達する大木となる可能性はあるが、山岳地帯の過酷な環境のため、ほとんどの場合はそれほどの樹高にならない。また、寿命も数十年程度と、樹木としては比較的短い場合が多い。枝からの葉ののび方がシラビソ及び他のモミ属樹種とかなり違い、上から見ると枝が葉に隠されて見えない（写真を参照）。球果はシラビソと同じかやや大型、色も似るが、先端が丸みを帯びる点が、やや尖っているシラビソの球果と区別できる。
モミ属の中での系統的に他の種と大きく外れており、日本はもとよりユーラシア大陸に近縁種はなく、太平洋を越えたカナダ南部と米国北部のアマビリスモミ Abies amabilis が唯一の近縁種とされる。
現在の日本の亜高山帯、特に多雪地の亜高山帯ではオオシラビソは優勢な樹種だが、最終氷期の化石資料はあまり多くない。特に現在はオオシラビソが圧倒的に優勢な東北地方の山岳では、オオシラビソの化石はまったく発見されていない。花粉分析などの結果からは、東北地方の山岳にオオシラビソが分布を広げたのは、吾妻山で約2500年前、八甲田山や八幡平では、わずか600年前のことと見られている。それ以前は、これらの山でも最終氷期の終了以降亜高山帯針葉樹林が欠落していたものと推定される。このことから、オオシラビソは寒冷環境に適応した樹木にもかかわらず、最終氷期の終了後の温暖期になってから山岳地帯で勢力を拡大したもので、最終氷期にはそれほど繁栄していなかったと考えられている。その理由はオオシラビソは寒冷気候とともに多雪環境にも強い樹種だが、最終氷期の日本は寒冷ではあっても現在より降雪量がずっと少なかったことと関係があると思われる。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 オオシラビソ（大白檜曽、学名：Abies mariesii）は、マツ科モミ属の常緑針葉樹で、日本の特産種である。別名はアオモリトドマツ、ホソミノアオモリトドマツ。青森市では「市の木」に指定されている。
東北地方の高山において樹氷を形成する代表樹種である（八甲田山・八幡平・森吉山・蔵王）。
