Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
Development - Life Cycle: metamorphosis
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate)
Plethodontidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an divelfenneged, ennañ sourded diskevent. War-dro 370 spesad a zo ennañ.
Plethodontidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an divelfenneged, ennañ sourded diskevent. War-dro 370 spesad a zo ennañ.
Els pletodòntids o salamandres apulmonades (Plethodontidae) són una família d'amfibis caudats compost per més de 300 espècies. Les espècies d'aquesta família són de grandària reduïda; manquen de pulmons i presenten ranures nasolabials amb quimioreceptors. En no tenir pulmons, respiren a través de la pell i els epitelis situats en la cavitat orofaríngia. La fecundació és interna; les femelles presenten una espermateca en la qual emmagatzemen els espermatòfors (estructures gelatinoses que contenen espermatozoides), que diposita el mascle.
Els pletodòntids o salamandres apulmonades (Plethodontidae) són una família d'amfibis caudats compost per més de 300 espècies. Les espècies d'aquesta família són de grandària reduïda; manquen de pulmons i presenten ranures nasolabials amb quimioreceptors. En no tenir pulmons, respiren a través de la pell i els epitelis situats en la cavitat orofaríngia. La fecundació és interna; les femelles presenten una espermateca en la qual emmagatzemen els espermatòfors (estructures gelatinoses que contenen espermatozoides), que diposita el mascle.
Mločíci (Plethodontidae) jsou čeledí ocasatých obojživelníků, kteří nemají vyvinuté plíce. Žijí v různých místech Ameriky, ale byl objeven i asijský druh.[1] Jejich systém není ustálen, rozeznává se několik podčeledí.[1]
Mločíci jsou obojživelníci čolkovitého tvaru. Pokožka bývá mnohdy různě zbarvená. Oči mají vystouplé, na předních nohou mají 5 prstů a na zadních 4. Celkově měří 5–20 cm.
Obvykle se jedná o zcela suchozemské organismy, kteří kladou vejce na suchou zem. Někteří zástupci mají však vodní životní stadium (pulec) a jiné jsou dokonce po celý život výhradně vodní.[1]
Ač jsou mločíci obojživelníci, nemají plíce. Místo nich dýchají kůží. Kyslík zprostředkovávají i sliznice tlamy a hrdlo, kde se rovněž odehrává výměna plynů. Jsou to drobní hmyzožravci. Potravu hledají pomocí výborného čichu i zraku. Při kousání potravy zvedají horní čelist (kterou má člověk nepohyblivou).
Mločíci (Plethodontidae) jsou čeledí ocasatých obojživelníků, kteří nemají vyvinuté plíce. Žijí v různých místech Ameriky, ale byl objeven i asijský druh. Jejich systém není ustálen, rozeznává se několik podčeledí.
Die Lungenlosen Salamander (Plethodontidae) bilden die bei weitem artenreichste Familie der Schwanzlurche (Caudata oder Urodela). Sie stellen zwei Drittel aller Arten dieser Ordnung. Der wissenschaftliche Name leitet sich aus den griechischen Wörtern „pletho“ (= Menge) und „odontes“ (= Zähne) ab, was auf die bei den Männchen mancher Arten im Oberkiefer vorhandenen vergrößerten Zähne hindeuten könnte.
Die Vertreter dieser sehr variablen Familie haben meist gar keine oder (bei den „primitiveren“ Bachsalamandern) rudimentär vorhandene Lungen. Die Sauerstoffaufnahme erfolgt stattdessen durch Hautatmung (einschließlich deren Sonderform Mundhöhlenatmung). Die Gesamtlänge der ausgewachsenen Tiere schwankt je nach Art zwischen kaum mehr als drei und 22 Zentimetern. Mehrere Vertreter der auf Mexiko beschränkten Gattung Thorius etwa haben Kopf-Rumpf-Längen von weniger als zwei Zentimetern (zzgl. Schwanzlänge). In der Regel weisen die Tiere jeweils vier Finger und fünf Zehen auf; miniaturisierte Arten haben aber manchmal auf vier Zehen reduzierte Hinterfüße. Lungenlose Salamander haben oft einen schlanken, langgestreckten Körper (mit bis zu 60 Rückenwirbeln), einen langen Schwanz und bewegen sich sehr agil schwimmend, kletternd oder sogar springend. Mit einer flachen Nasen-Lippen-Furche, die von der Nasenöffnung zur Oberlippe verläuft und mit teilweise angeschwollenen Drüsen ausgekleidet ist, werden Gerüche wahrgenommen bzw. zu Riechzellen in der Nase weitergeleitet. Die olfaktorische Orientierung spielt eine wichtige Rolle, beispielsweise beim mitunter komplexen Balz- und Territorialverhalten. Viele Arten haben außerdem große Augen und können mit einer hervorschnellenden Schleuderzunge auch flinke Insekten erbeuten.
Der Schwerpunkt der Verbreitung liegt in Nord-, Mittel- und Südamerika zwischen dem südlichen Alaska und dem südlichen Kanada einerseits und dem nordwestlichen Brasilien und dem zentralen Bolivien andererseits. In den USA, und hier besonders in den Appalachen, leben die meisten Arten. Als einzige Schwanzlurch-Familie dringen die Lungenlosen Salamander aber auch in den tropischen Bereich vor und überschreiten im nördlichen Südamerika knapp den Äquator.
Außerhalb Amerikas kommt nur die Gattung Europäische Höhlensalamander (Speleomantes) mit derzeit acht beschriebenen Arten in Europa vor – genauer auf Sardinien sowie in Südfrankreich und Italien. (In manchen Systematiken werden diese gemeinsam mit drei amerikanischen Arten unter der Gattung Hydromantes gelistet und Speleomantes wird dabei als "Klade" aufgefasst. Außerdem wird für den Genés Höhlensalamander neuerdings eine separate Gattung Atylodes postuliert.) Im Jahr 2005 wurde zudem in Korea eine neue Art entdeckt, die in eine eigene Gattung Karsenia gestellt wird.
Neben einigen in Gewässernähe lebenden Vertretern aus den Gattungen der Bachsalamander (Desmognathus) gibt es beispielsweise auch unterirdisch vorkommende wie den Blindsalamander (Haideotriton wallacei). Die meisten Arten leben jedoch ganzjährig oberirdisch an Land. Auch die Embryonal- und Larvalentwicklung erfolgt in diesen Fällen innerhalb von größeren Eihüllen ausschließlich terrestrisch, so dass – anders als bei den meisten Amphibien – kein Gewässer für den Lebenszyklus benötigt wird (Beispiel: Gattung Waldsalamander, Plethodon). Manche bewohnen zeitweise sogar hohe Bäume (Gattung Baumsalamander, Aneides). Nur bei wenigen Taxa ist auch noch eine (Teil-)Larvenphase im Wasser zu beobachten, etwa beim Schwarzbäuchigen Bachsalamander (Desmognathus marmoratus) oder beim Braunen Bachsalamander (Desmognathus fuscus). Markantes Merkmal des Fortpflanzungsverhaltens der Plethodontidae sind sogenannte Paarungsmärsche, bei denen sich die Partner zeitweise umklammern und dabei fortbewegen, bis es schließlich zur indirekten Übergabe der Spermatophore kommt.
Lungenlose Salamander bevorzugen allgemein feuchte Versteckplätze, die sie nur bei Regenwetter und nachts verlassen. Sie haben eine niedrige Stoffwechselrate und überleben eine längere Trocken- bzw. Kältezeit im Ruhezustand, da sie einen Teil der Nahrung als Fettreserven speichern. Ihre Hauptaktivitätsphasen sind der Frühling und der Herbst. Zur Abwehr von Fressfeinden produzieren manche Arten einen giftigen und sehr klebrigen Hautschleim, an dem eine kleinere Schlange durchaus ersticken kann. Andere Arten können wie eine Eidechse ihren Schwanz abwerfen.
Die Plethodontidae waren ursprünglich wahrscheinlich Bewohner kühler Bergbäche im Osten Nordamerikas – so wie heute noch einige Bachsalamander. Unter den Lebensbedingungen schnell fließenden Wassers bildeten sich die Lungen allmählich zurück, weil diese aufgrund ihrer Auftriebswirkung nachteilig waren. Die weitere stammesgeschichtliche Entwicklung führte zu einer immer größeren Unabhängigkeit von Gewässern und dabei auch zur Ausbreitung nach Westen, bis zuletzt über die mittelamerikanische Landbrücke auch die Tropen besiedelt wurden. Die völlig terrestrisch lebenden Vertreter aus der Gattung Waldsalamander (Plethodon) können somit als die am höchsten entwickelten Formen betrachtet werden.
Die europäischen Vorkommen – sowie der neue koreanische Fund – sind in diesem Zusammenhang als Relikte aus dem Paläogen (ehemals als Tertiär bezeichnet) zu verstehen, also als Überreste der Epoche nach dem Zerfall Pangäas, als der nordamerikanische Subkontinent und Eurasien noch eine gemeinsame große Landmasse namens Laurasia bildeten.
Ältere Systematiken der Lungenlosen Salamander bestanden aus den Unterfamilien Desmognathinae und Plethodontinae, wie jene von David B. Wake aus dem Jahr 1966.[1] Sie war aufgrund morphologischer und anatomischer Befunde, hauptsächlich unter Berücksichtigung des Knochenbaus erstellt worden und blieb viele Jahre gültig. Erst die Einführung molekulargenetischer Methoden erbrachte 2004 eine Änderung durch Chippindale et al.[2] Aus den drei Triben der Plethodontinae wurden die Unterfamilien Bolitoglossinae, Hemidactyliinae und Plethodontinae. Die Desmognathinae wurden dem neuen Umfang der Plethodontinae zugeordnet. Die Hemidactyliinae (damals auch Hemidactylinae geschrieben) wurden auf den Vierzehensalamander reduziert und waren dadurch monogenerisch und monotypisch. Die anderen Arten, die sich früher in der Tribus Hemidactyliini befunden hatten, wurden in eine neue Unterfamilie, die Spelerpinae, gestellt. Somit gab es vier Unterfamilien (Bolitoglossinae, Hemidactyliinae, Plethodontinae und Spelerpinae) innerhalb der Lungenlosen Salamander. Doch schon bald stellte sich heraus, dass man die Lungenlosen Salamander in zwei große Abstammungslinien unterteilen kann: Die Hemidactyliinae mit den Gruppen Bolitoglossini, Hemidactyliini (nur der Vierzehensalamander) und Spelerpini sowie die Plethodontinae.[3] Damit blieb die Zusammensetzung der Gattungen innerhalb der einzelnen Gruppierungen weitgehend gleich, sie wurden aber anderen Rängen zugeteilt. Unter Berücksichtigung weiterer phylogenetischer Studien fasste Wake im Jahr 2012 die systematische Einteilung der zu dieser Zeit beschriebenen 431 Arten zusammen.[4]
Unterfamilien, Tribus, Gattungen, Untergattungen und ausgewählte Arten nach Amphibian Species of the World:[5]
Unterfamilie Hemidactyliinae Hallowell, 1856
Unterfamilie Plethodontinae Gray, 1850
Die Lungenlosen Salamander (Plethodontidae) bilden die bei weitem artenreichste Familie der Schwanzlurche (Caudata oder Urodela). Sie stellen zwei Drittel aller Arten dieser Ordnung. Der wissenschaftliche Name leitet sich aus den griechischen Wörtern „pletho“ (= Menge) und „odontes“ (= Zähne) ab, was auf die bei den Männchen mancher Arten im Oberkiefer vorhandenen vergrößerten Zähne hindeuten könnte.
Oʻpkasiz salamandralar — dumsiz suvda va kuruqlikda yashovchilar oilasi. Uz. 5—15 sm. Oʻpkasi reduksiyaga uchragan (nomi shundan), yuragi 2 kamerali, terisi va ogʻiz boʻshligʻi shilliq qavati orqali nafas oladi. 22 urugʻi, 215 turi bor. Amerika va Janubiy Yevropada tarqalgan. Koʻpchiligi suvda doimiy (togʻdagi soylar, gʻor va oʻrmonlardagi suv havzalari, quduqlarda), baʼzi turlari daraxtlarda oʻrmalab yuradi. Mayda umurtqasiz hayvonlar bilan oziqlanadi. Gʻor Oʻpkasiz salamandralari uzun tili yordamida hasharotlarni tutib oladi. Tuxumlari va lichinkalari suvda yoki quruqlikda toshlar ostida va nam tuproqda, daraxtlar kovagida rivojlanadi. Urgʻochilari quruqlikda, odatda, tanasi bilan tuxumlarini oʻrab olib, ularni himoya qiladi. Metamorfoz orqali yoki metamorfozsiz rivojlanadi. Ayrim turlari tirik tugʻadi.
Plethodontidae, or lungless salamanders, are a family of salamanders.[1][2] Most species are native to the Western Hemisphere, from British Columbia to Brazil, although a few species are found in Sardinia, mainland Europe south of the Alps, and South Korea. In terms of number of species, they are by far the largest group of salamanders.[3]
Adult lungless salamanders have four limbs, with four toes on the fore limbs, and usually with five on the hind limbs. Within many species, mating and reproduction occur solely on land. Accordingly, many species also lack an aquatic larval stage, a phenomenon known as direct development in which the offspring hatch as fully-formed, miniature adults. Direct development is correlated with changes in the developmental characteristics of plethodontids compared to other families of salamanders including increases in egg size and duration of embryonic development. Additionally, the evolutionary loss of the aquatic larval stage is related to a diminishing dependence on aquatic habitats for reproduction. The lift of this constraint allowed widespread colonization and diversification within a broad number of terrestrial habitats which is a testament to the high success and proliferation of Plethodontidae.[4]
Many species have a projectile tongue and hyoid apparatus, which they can fire almost a body length at high speed to capture prey.
Measured in individual numbers, they are very successful animals where they occur. In some places, they make up the dominant biomass of vertebrates.[5] An estimated 1.88 billion individuals of the southern redback salamander inhabit just one district of Mark Twain National Forest alone, about 1,400 tons of biomass.[6] Due to their modest size and low metabolism, they are able to feed on prey such as springtails, which are usually too small for other terrestrial vertebrates. This gives them access to a whole ecological niche with minimal competition from other groups.
Plethodontids exhibit highly stereotyped and complex mating behaviors and courtship rituals that are not present in any other salamander family. Mating behavior tends to be uniform among all plethodontids and typically involves a tail-straddle walk in which the female orients her head at the base of the male's tail while also straddling the tail with her body. The male will twist his body around and deposit a sperm capsule, known as the spermatophore, on the substrate in front of the female's snout. As the male leads the female over the spermatophore with his tail, the female lowers her cloaca onto the spermatophore and lodges the sperm mass inside while leaving the base of the spermatophore on the ground.[7]
Within many species of plethodontidae, the courtship ritual is often accompanied by transfer of male pheromones during the tail-straddling walk. During the breeding period, males will grow enlarged anterior teeth used to scratch the female's skin on her head as a part of the courtship ritual. Subsequently, the male will rub pheromones onto the abraded spot which are secreted from a pad of tissue called the mental gland located underneath the male's chin.[7][8][9][10]
Courtship pheromones greatly increase male mating success for a variety of reasons. Overall, the pheromone secretions increase female receptivity to courtship and sperm transfer. This not only increases the likelihood of successful mating with a specific female, but also shortens the duration of courtship which is important because it minimizes the chance of the male being interrupted by other competing males.[11]
In scientific literature discussing the variations between the mental glands of plethodontid salamanders, it was discovered that male plethodontids had minor variations in height and diameter of the simple tubular glands, and major variation was found in the diameter of the secretory granules. This is attributed to the fact that males can mate throughout all months of the year, while females oviposit seasonally.
A number of features distinguish the plethodontids from other salamanders. Most significantly, they lack lungs, conducting respiration through their skin, and the tissues lining their mouths.[3] Some species of cave salamanders are neotenic, and keep their larval gills even as adults. Gills are absent in all other adult plethodontids.[12]
Plethodontid salamanders are almost entirely reliant on cutaneous respiration.[13] Approximately 83%–93% of oxygen uptake is through this method.[14] Plethodontid salamander respiration rates are constrained by their SA:V, and higher SA:Vs are correlated to warmer, wetter climates.[15]
Plethodontids are constantly exposed to air or water, which allows for constant gas exchange that is not limited by ventilation.[13] Oxygen uptake is identical in water and air, assuming the partial pressure of oxygen is the same.[16] Oxygenated and non-oxygenated blood are mixed together in the venous system, which causes the partial pressure of oxygen within cardiac blood to typically be low.[13]
Plethodontids can tolerate hypoxia for prolonged periods by reducing their metabolic rate instead of by relying on anaerobic cutaneous respiration, as initially theorized.[16]
Plethodontids have been observed to develop rudimentary lungs as embryos.[17] The lung rudiment develops similarly to that of non-plethodontid salamanders for the first three weeks of development and then begins to regress through apoptosis.[17]
Another distinctive feature is the presence of a vertical slit between the nostril and upper lip, known as the "nasolabial groove". The groove is lined with glands, and enhances the salamander's chemoreception which is correlated with a higher degree of olfactory lobe and nasal mucous membrane development in plethodontids.[3][18] The presence of this specialized structure is likely related to the absence of lungs in these salamanders. Though some lunged salamanders do exhibit similar structures, they are reduced in size and are not arranged near the nostrils (i.e. nares) in the same fashion as plethodontids. Due to the fact that plethodontids cannot generate air pressure via expulsion of air from the lungs and through the nares, they are presented with the challenge of removing water and debris from the nasal passages which has the potential to significantly limit olfactory processes. As such, the nasolabial grooves are structured in a way that maximizes drainage from the nose. The groove is deeper and more narrow directly around the nares and the orifices of the glands are slightly elevated both of which aid in the gravitational flow of fluid from the nares and nasal depression. Additionally, the nasolabial glands around the margins of the nares secrete a fatty film which further encourages the removal of water from the nasal passages due to differences in polarity between water and the lipid secretions.[18]
Plethodontidae are estimated to have split from their sister group Amphiumidae around the K-Pg boundary, and to have diversified during the Paleogene.[19] The origin region of the family is North America, with oldest of the European members of the family known from the Middle Miocene of Slovakia.[20]
The family Plethodontidae consists of two extant subfamilies and about 506[2] to 510 species divided among these genera,[1] making up the majority of known salamander species:[2]
Subfamily Genus, scientific name, and author Common name Species HemidactyliinaeFollowing a major revision in 2006, the genus Haideotriton was found to be a synonym of Eurycea, while the genus Lineatriton were made synonyms of Pseudoeurycea.[21]
Plethodontidae, or lungless salamanders, are a family of salamanders. Most species are native to the Western Hemisphere, from British Columbia to Brazil, although a few species are found in Sardinia, mainland Europe south of the Alps, and South Korea. In terms of number of species, they are by far the largest group of salamanders.
La Pletodontedoj aŭ laŭ la latina scienca nomo Plethodontidae, aŭ senpulmaj salamandroj, estas familio de salamandroj. Plej specioj estas indiĝenaj de la Okcidenta Hemisfero, el la Brita Kolumbio al Brazilo, kvankam kelkaj specioj troviĝas en Sardinio, Eŭropo sude de Alpoj, kaj Suda Koreio. Laŭ terminoj de nombro de specioj, ili estas laŭ multo la plej granda grupo de salamandroj.[1]
La familio Pletodontedoj konsistas el kvar subfamilioj kaj ĉirkaŭ 380 specioj dividitaj inter tiuj genroj, kio formas la majoritaton de la konataj salamandrospecioj:[2]
Subfamilio Genro, scienca nomo, kaj aŭtoro Ordinara nomo Specioj BolitoglosenojSekve grava revizio en 2006, la genro Haideotriton troviĝis kiel sinonimo de Eurycea, dum la genroj Ixalotriton kaj Lineatriton iĝis sinonimoj de Pseudoeurycea.[4]
La Pletodontedoj aŭ laŭ la latina scienca nomo Plethodontidae, aŭ senpulmaj salamandroj, estas familio de salamandroj. Plej specioj estas indiĝenaj de la Okcidenta Hemisfero, el la Brita Kolumbio al Brazilo, kvankam kelkaj specioj troviĝas en Sardinio, Eŭropo sude de Alpoj, kaj Suda Koreio. Laŭ terminoj de nombro de specioj, ili estas laŭ multo la plej granda grupo de salamandroj.
Las salamandras apulmonadas, también conocidas como tlaconetes,[1] son una familia de pletodóntidos (Plethodontidae) del orden Caudata. El grupo está compuesto por unas 453 especies.[2] Las especies de esta familia son de tamaño reducido, carecen de pulmones y presentan ranuras nasolabiales con quimiorreceptores. Respiran a través de la piel y los epitelios ubicados en la cavidad bucofaríngea. La fecundación es interna, presentando las hembras una espermateca en la cual almacenan los espermatóforos (estructuras gelatinosas que poseen espermatozoides) que deposita el macho. Se distribuyen por América desde el sur de Alaska hasta Bolivia y Brasil; además hay una especie en Corea y otra en Italia. [2]
Se reconocen las siguientes subfamilias y géneros:[2]
Plethodon dunni
Ensatina
Karsenia
Phaeognathus
Speleomantes
Hydromantes
Atylodes
Hemidactylium
Gyrinophilus
Stereochilus
Nototriton
Cryptotriton
Dendrotriton
Thorius
Parvimolge
Lineaotriton
Cladograma basado en Frost et al. (2006), Min et al. (2005) y Chippindale et al. (2004).[3][4][5]
Las salamandras apulmonadas, también conocidas como tlaconetes, son una familia de pletodóntidos (Plethodontidae) del orden Caudata. El grupo está compuesto por unas 453 especies. Las especies de esta familia son de tamaño reducido, carecen de pulmones y presentan ranuras nasolabiales con quimiorreceptores. Respiran a través de la piel y los epitelios ubicados en la cavidad bucofaríngea. La fecundación es interna, presentando las hembras una espermateca en la cual almacenan los espermatóforos (estructuras gelatinosas que poseen espermatozoides) que deposita el macho. Se distribuyen por América desde el sur de Alaska hasta Bolivia y Brasil; además hay una especie en Corea y otra en Italia.
Plethodontidae anfibioen familia bat da. Espezie gehienak Mendebaldeko Hemisferioko, Kanadatik Brasileraino, autoktonoak dira, nahiz eta espezie bat Sardinian eta Hego Korean bizi.
Plethodontidae anfibioen familia bat da. Espezie gehienak Mendebaldeko Hemisferioko, Kanadatik Brasileraino, autoktonoak dira, nahiz eta espezie bat Sardinian eta Hego Korean bizi.
Keuhkottomat salamanterit (Plethodontidae) on pyrstösammakoiden lahkoon kuuluva heimo. Siihen kuuluu yli puolet pyrstösammakkojen lahkon lajeista. Heimoon kuuluva suku on Plethodon, johon kuuluvia lajeja ovat punaposkisalamanteri (P. jordani) ja Plethodon glutinosus. Heimoon kuuluu myös suku Pseudotriton, johon kuuluva laji on punavesilisko.[2][3]
Keuhkottomat salamanterit (Plethodontidae) on pyrstösammakoiden lahkoon kuuluva heimo. Siihen kuuluu yli puolet pyrstösammakkojen lahkon lajeista. Heimoon kuuluva suku on Plethodon, johon kuuluvia lajeja ovat punaposkisalamanteri (P. jordani) ja Plethodon glutinosus. Heimoon kuuluu myös suku Pseudotriton, johon kuuluva laji on punavesilisko.
Les Plethodontidae sont une famille d'urodèles[1]. Elle a été décrite par John Edward Gray en 1850.
Les 29 genres se rencontrent principalement en Amérique, de l'extrême sud de l'Alaska et de la Nouvelle-Écosse jusqu'à l'est du Brésil et le centre de la Bolivie. Mais il existe un genre isolé en Europe, Speleomantes, avec huit espèces qui vivent en Italie, en Sardaigne et en France (Alpes-maritimes uniquement), et un autre genre isolé en Corée du Sud avec une seule espèce : Karsenia koreana.
Il s'agit de salamandres sans poumons, chez qui la respiration se fait au travers de la peau et des tissus de l'intérieur de la bouche.
Selon Amphibian Species of the World (1er mars 2020)[2] :
La classification de cette famille a fortement évolué à la suite des travaux de Vieites, Román, Wake et Wake de 2011, qui ont fusionné les trois anciennes sous-familles des Bolitoglossinae, des Hemidactyliinae et des Spelerpinae dans une seule sous-famille des Hemidactyliinae agrandie[3].
Le nom de cette famille, Plethodontidae, vient du grec πληθος, « trop, excès », et οδους, « dent », suivi du suffixe désignant une famille, donc « à trop nombreuses dents » en référence au grand nombre de petites dents que possèdent les espèces de cette famille[4].
Les Plethodontidae sont une famille d'urodèles. Elle a été décrite par John Edward Gray en 1850.
I Pletodontidi (Plethodontidae Gray, 1850) sono una famiglia di anfibi urodeli.[1]
I membri di questa famiglia sono caratterizzati dalla assenza di polmoni: la respirazione avviene attraverso la pelle e tessuti specializzati presenti all'interno della bocca. Funzionale in tal senso è la forma leggermente appiattita del corpo di questi animali che consente di mantenere un'elevata superficie in rapporto al volume corporeo rispetto alle salamandre polmonate di pari dimensioni, così da garantire un apporto di ossigeno sufficiente a tutti gli organi e i tessuti. Altra peculiarità è la presenza di globuli rossi privi di nucleo osservata in alcune specie, adattamento che sembra aver reso più efficiente l'attività trasportatrice dell'ossigeno da parte dell'emoglobina, contenuta in maggiori quantità in tali eritrociti anucleati.[2] Possiedono inoltre dei solchi naso-labiali con funzioni chemorecettive.[3]
L'attuale areale dei Pletodontidi si estende prevalentemente nel Nuovo Mondo, dall'Alaska e dalla Nuova Scozia (Canada) sino all'est del Brasile e alla Bolivia. In Europa la famiglia è rappresentata dai geotritoni del genere Speleomantes (8 specie), presenti nella penisola italiana, in Sardegna e nel Nizzardo.[4] Un'unica specie, Karsenia koreana, è presente in Corea.[5]
I pletodontidi, tra 60 e 100 milioni d'anni fa, avevano una distribuzione olartica. Il raffreddamento del clima comportò la crescita delle popolazioni neartiche ed il declino di quelle paleartiche, i cui unici discendenti noti sono appunto la karsenia ed i geotritoni.[5]
Le diverse specie della famiglia si sono adattate ad habitat differenti: esistono specie arboricole, fossorie, terrestri, specie che vivono lungo i greti dei torrenti o in gallerie e grotte.[3]
Con 491 specie è la più grande famiglia di salamandre esistenti.
Comprende 2 sottofamiglie[1]:
Longloze salamanders (Plethodontidae) zijn een familie van salamanders (Caudata).
Het is met ongeveer 463 soorten in 29 geslachten de grootste familie van salamanders.[1]
Longloze salamanders komen vooral voor in Noord- en Zuid-Amerika, maar er zijn ook delen van Europa waar verschillende soorten voorkomen en een enkele populatie is alleen uit uiterst oostelijk Azië bekend. Alle soorten zijn bewoners van vochtige omgevingen omdat longen ontbreken en de huid als ademhalingsorgaan dient met als gevolg dat de huid altijd vochtig moet blijven.
De meeste soorten blijven klein en bereiken een totale lichaamslengte van ongeveer tien centimeter. De grootste soorten worden, inclusief staart, ongeveer 20 cm. De salamanders leven van kleine dieren die ze meestal 's nachts opsporen. De eitjes worden vaak op het land afgezet, de larven ontwikkelen zich soms volledig op het land, maar ook wel in het water.
De groep werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door John Edward Gray in 1850. De wetenschappelijke naam Plethodontidae is afgeleid van de geslachtsnaam Plethodon, een van de bekendste geslachten van de groep. Deze naam is afgeleid van de Griekse woorden pletho en odon en kan vrij vertaald worden als 'grote hoeveelheid tanden'.[bron?] Deze naam slaat op de vele tandjes van de verschillende Plethodon-soorten.
De Nederlandstalige naam 'longloze salamanders' slaat op het volledig ontbreken van longen. Alle soorten ademen door hun huid en weefsels in de mondholte.
De longloze salamanders hebben een opmerkelijk versnipperd verspreidingsgebied. Het grootste deel van het areaal bevindt zich in Noord-Amerika, van uiterst zuidelijk Canada en zowel de oost- als de westkust van de Verenigde Staten. Veel soorten zijn voornamelijk in de Appalachen te vinden. In het midden van het land komen enkele geïsoleerde soorten voor in de buurt van de grens met Mexico. In Mexico loopt het verspreidingsgebied van de salamanders door via geheel Midden-Amerika tot in Zuid-Amerika. Hier komen de soorten vooral voor in het noordwestelijke deel, tot zuidelijk in Bolivia. Een ander deel van het Zuid-Amerikaanse areaal bevindt zich langs de oostkust van noordelijk Brazilië, in de Amazonedelta. Ten slotte zijn er geïsoleerde delen in Venezuela waar de longloze salamanders voorkomen.[1]
Een tweede deel van het verspreidingsgebied bevindt zich in Europa, in zuidelijk Italië en het eiland Sardinië. De zeven Europese soorten die hier voorkomen behoren allen tot het geslacht Speleomantes. De Ambrosis grottensalamander (Hydromantes ambrosii) is verder geïntroduceerd in Frankrijk in de Pyreneeën nabij de Spaanse grens.[1]
In Azië ten slotte is slechts een enkele populatie van longloze salamanders bekend in delen van zuidwestelijk Zuid-Korea. Het betreft hier de soort Karsenia koreana, die pas in 2005 werd ontdekt. De salamander is voor zover bekend de enige bekende soort uit Azië. Van de verschillende groepen of soorten is niet precies bekend hoe ze zich geografisch hebben losgemaakt van de overige longloze salamanders.
De wijze van respiratie vereist een constant vochtige omgeving en hierdoor zijn alle soorten zeer gevoelig voor uitdroging.[2] Alle longloze salamanders komen dan ook voor in permanent vochtige gebieden, zoals vochtige bossen, nevelwouden, moerassen en vochtige graslanden. Veel soorten komen alleen voor in een deel van het bos in een zogenaamd microhabitat. Sommige soorten zijn typische mosbewoners, andere leven onder rottend hout. De klimmende salamanders uit het geslacht Aneides zijn in tegenstelling tot alle andere salamanders echte boombewoners. Ze hebben hiertoe vergrote en vierkante vergrotingen aan de tenen die ze meer grip bieden bij het klimmen.
Longloze salamanders blijven meestal klein, de meest soorten bereiken een totale lichaamslengte van ongeveer 10 centimeter inclusief de staart. De allerkleinste soorten worden niet meer dan vier centimeter lang, grotere soorten kunnen tot ongeveer 21 centimeter lang worden.[3]
De staart kan ongeveer net zo lang zijn als de totale kopromp-lengte maar kan ook tot twee keer zo lang zijn. De staart kan worden afgeworpen wat ook bij andere salamanders voorkomt. Als een vijand de staart grijpt kan de salamander soms ontsnappen, dit wordt wel caudale autotomie genoemd. Veel longloze salamanders hebben zelfs een insnoering welke als vast breukvlak dient.
De lichaamskleur is meestal onopvallend, zoals groen en bruin en vaak komen vlekjes en strepen voor die dienen om de lichaamsvorm te camoufleren. Een aantal soorten heeft echter felle kleuren, zoals de rode salamander (Pseudotriton ruber). Deze heeft een knalrode kleur met zwarte vlekken aan de rug en gele ogen. Euricea longicauda heeft een gele kleur met zwarte vlekken en Plethodon jordani heeft een blauwige kleur met helder rode vlekken aan weerszijden van de kop die hierdoor zeer opvallend zijn.[4]
De longloze salamanders hebben een aantal kenmerken die meestal niet bij andere salamanders voorkomen, met als belangrijkste verschil het ontbreken van longen bij alle soorten. Bij enkele soorten zijn nog wel de resten van longen te vinden, zoals bij de viertenige salamander (Hemidactylium scutatum) en de bruine beeksalamander (Desmognathus fuscus).[5]
Andere amfibieën zoals kikkers hebben vrijwel altijd longen en ook de meeste andere salamanders zijn in het bezit van goed ontwikkelde longen. Sommige salamanders die tot andere groepen behoren hebben gereduceerde longen of zijn eveneens longloos, dit wordt beschouwd als een vorm van convergente evolutie. Omdat dit meestal bergbewoners zijn, vermoeden wetenschappers dat de voorouders van de longloze salamanders ook uit bergbewonende soorten zijn voortgekomen.[5] De longloze salamanders voorzien het lichaam van zuurstof middels de huid en de slijmvliezen in de mondholte.[4] Soorten die in grotten leven, zoals de blinde salamander van Texas (Eurycea rathbuni), behouden de veervormige kieuwen die ze als larven ontwikkelen. Deze salamander leeft vaak in zuurstofarm water en de kieuwen zijn nuttig als extra ademorgaan.[3]
De longloze salamanders hebben daarnaast enkele aanpassingen een de schedel. Het aantal botten van de schedel is gereduceerd in vergelijking met andere salamanders. Bij veel soorten is de onderkaak gefixeerd aan het lichaam en de onderkaak is hierdoor onbeweeglijk. De bovenkaak inclusief de rest van de kop moet bij dergelijke soorten omhoog gebracht worden om de bek te openen.[3]
Alle soorten hebben aan de boven-voorzijde van de kop een groef van de neusgaten tot de rand van de bovenlip. Deze groef is soms voorzien van knobbels en valt daardoor op, maar kan ook heel klein zijn zodat deze alleen met een loep kan worden waargenomen. Deze groef heeft een zintuiglijke functie en wordt wel de nasiolabiale groef genoemd.[6] Deze groef is voorzien van klieren die bij mannetjes opvallender zijn dan bij vrouwtjes.[4] De klieren kunnen aan de snuitpunt sterk vergroot zijn en een opvallend 'slurfje' vormen, dat onder de bek hangt. Deze gepaarde structuren worden de cirrae genoemd, de enkelvoudsvorm is cirrus. De cirrae doen enigszins denken aan de baarddraden van vissen en sommige schildpadden. Ze spelen ook een rol bij de voortplanting.
De salamanders kennen een balts en paring vergelijkbaar met andere salamanders. De geurklieren van de mannetjes scheiden stoffen uit die een vrouwtje moeten verleiden.
Longloze salamanders worden beschouwd als een meer geavanceerde groep van salamanders. Dit komt ook terug in de ontwikkeling van de larven, die zich soms volledig op het land ontwikkelen. Een voorbeeld zijn de bossalamanders uit het geslacht Plethodon, die de eieren in trosjes onder stenen afzetten. De embryo's ontwikkelen zich hier tot subadulten, dus ook de metamorfose vindt in het ei plaats. Er worden wel kieuwen ontwikkeld maar deze blijven achter in het ei als de kleine salamander dit verlaat.[4] Er zijn enkele uitzonderingen; sommige longloze salamanders zijn nog wel sterk van water afhankelijk voor de ontwikkeling. Dergelijke soorten worden daarom als de meer primitieve vertegenwoordigers gezien.
Een voorbeeld is de soort Desmognathus marmoratus. Deze zet de eieren af in het water en de larven kunnen soms pas na drie jaar transformeren naar een jonge salamander. Ook tussenvormen komen voor, zoals de bruine beeksalamander (Desmognathus fuscus). Deze zet haar eitjes af onder stenen in de omgeving van water. De larven brengen enkele weken op het land door en gaan voor het laatste stadium van hun ontwikkeling pas het water in.[4]
Longloze salamanders vormen de grootste groep van salamanders. Alle andere salamanderfamilies bij elkaar tellen zelfs nog niet de helft van de soorten uit deze familie.
Vroeger werden de longloze salamanders verdeeld in vier verschillende onderfamilies; Bolitoglossinae, Hemidactyliinae, Plethodontinae en Spelerpinae. De Bolitoglossinae en de Spelerpinae worden echter niet langer erkend. Tegenwoordig worden alle geslachten verdeeld in twee onderfamilies; de Hemidactyliinae en de Plethodontinae. Vroeger werd ook een onderfamilie Desmognathinae erkend, maar deze naam wordt beschouwd als verouderd. Onderstaand zijn de onderfamilies en de verschillende geslachten weergegeven, met enkele voorbeeldsoorten.
Familie: Plethodontidae
Referenties
Bronnen
Longloze salamanders (Plethodontidae) zijn een familie van salamanders (Caudata).
Het is met ongeveer 463 soorten in 29 geslachten de grootste familie van salamanders.
Longloze salamanders komen vooral voor in Noord- en Zuid-Amerika, maar er zijn ook delen van Europa waar verschillende soorten voorkomen en een enkele populatie is alleen uit uiterst oostelijk Azië bekend. Alle soorten zijn bewoners van vochtige omgevingen omdat longen ontbreken en de huid als ademhalingsorgaan dient met als gevolg dat de huid altijd vochtig moet blijven.
De meeste soorten blijven klein en bereiken een totale lichaamslengte van ongeveer tien centimeter. De grootste soorten worden, inclusief staart, ongeveer 20 cm. De salamanders leven van kleine dieren die ze meestal 's nachts opsporen. De eitjes worden vaak op het land afgezet, de larven ontwikkelen zich soms volledig op het land, maar ook wel in het water.
Lungeløse salamandere er en familie av salamandere som finnes utbredt i den italienske delen av Alpene, Sør-Korea og USA. Særlig tallrike er familien i og rundt i Appalachene, der de kan utgjøre en betydelig del av dyre-biomassen.[1] Det er omkring 380 arter i familien, og nye arter oppdages stadig.
Familien kjennetegnes av at alle arter mangler lunger og isteden ånder med huden og svelget, som har furer med blodkar som har betydning for å ta opp surstoff. Alle artene er små, og de fleste er lange og trådaktive for å kunne ta opp nok surstoff gjennom hudet i forholdet til kroppsvolumet. De har også svært lav metabolisme, hvilket gjør at de klarer seg med adskillig mindre mat og surstoff en andre virveldyr av samme størrelse.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Lungeløse salamandere er en familie av salamandere som finnes utbredt i den italienske delen av Alpene, Sør-Korea og USA. Særlig tallrike er familien i og rundt i Appalachene, der de kan utgjøre en betydelig del av dyre-biomassen. Det er omkring 380 arter i familien, og nye arter oppdages stadig.
Familien kjennetegnes av at alle arter mangler lunger og isteden ånder med huden og svelget, som har furer med blodkar som har betydning for å ta opp surstoff. Alle artene er små, og de fleste er lange og trådaktive for å kunne ta opp nok surstoff gjennom hudet i forholdet til kroppsvolumet. De har også svært lav metabolisme, hvilket gjør at de klarer seg med adskillig mindre mat og surstoff en andre virveldyr av samme størrelse.
Multimedia w Wikimedia Commons Bezpłucnikowate (Plethodontidae) – rodzina płazów ogoniastych (Caudata) z grupy Salamandroidea, obejmująca około 470 gatunków. Należy do niej niemal 70% wszystkich współczesnych płazów ogoniastych. Plethodontidae mają holarktyczny zasięg występowania, jednak znacząco rozproszony – większość gatunków (98%) żyje w Ameryce Północnej (gdzie najprawdopodobniej wyewoluowała cała grupa), nieliczne w basenie Morza Śródziemnego, a tylko jeden w Azji. Najstarszymi pewnymi przedstawicielami grupy są Plethodon i Aneides, których skamieniałości są znane z oligoceńskich osadów w stanie Montana, sprzed około 25 mln lat[3][4] (starszy może być Palaeoplethodon, jednak jego datowanie jest niepewne[5]). Datowania molekularne sugerują jednak, że klad ten powstał znacznie wcześniej. Vieites i in. (2007) sugerowali, że nastąpiło to w kredzie, ok. 94 mln lat temu[6], jednak nowsza analiza Shena i in. (2016) wskazuje, że doszło do tego później, mniej więcej w czasie wymierania kredowego, ok. 66 mln lat temu. Natomiast rozejście się linii ewolucyjnych prowadzących do bezpłucnikowatych i ich najbliższych krewnych – amfium – miało miejsce ok. 130 mln lat temu[4].
Do Plethodontidae należą niewielkie zwierzęta, mierzące od 2,5[7] do 10 cm długości i 7–8 mm średnicy. Są drapieżne, z reguły polują za pomocą długiego języka. Oddychają przez skórę, nabłonek jamy gębowej i gardziel. Jest to możliwe ze względu na niewielką grubość i ciągłe zwilżenie skóry oraz ogromną powierzchnię ciała w stosunku do jego objętości. Zwierzęta te charakteryzuje obecność bardzo dużych komórek organizmu, co jest przyczyną ich bardzo niskiego metabolizmu i – co za tym idzie – niewielkich potrzeb energetycznych oraz dużej wytrzymałości na głód. Są również zdolne do zaciągania długu tlenowego - przechodzenia przez pewien czas na metabolizm beztlenowy; niektóre gatunki mają nawet erytrocyty podobne do występujących u ssaków – owalne i pozbawione jąder (brak mitochondriów w takich krwinkach ma znaczny wpływ na oszczędność tlenu). W grupie Plethodontidae radiacja adaptacyjna zaszła bardzo daleko; znane są wśród nich formy wodne, wodno-lądowe, skrajnie lądowe (żyjące na obrzeżach pustyń), nadrzewne i podziemne.
Do rodziny bezpłucnikowatych należą dwie podrodziny[8]:
Sirenoidea Salamandroidea Bezpłucnikowate (Plethodontidae) – rodzina płazów ogoniastych (Caudata) z grupy Salamandroidea, obejmująca około 470 gatunków. Należy do niej niemal 70% wszystkich współczesnych płazów ogoniastych. Plethodontidae mają holarktyczny zasięg występowania, jednak znacząco rozproszony – większość gatunków (98%) żyje w Ameryce Północnej (gdzie najprawdopodobniej wyewoluowała cała grupa), nieliczne w basenie Morza Śródziemnego, a tylko jeden w Azji. Najstarszymi pewnymi przedstawicielami grupy są Plethodon i Aneides, których skamieniałości są znane z oligoceńskich osadów w stanie Montana, sprzed około 25 mln lat (starszy może być Palaeoplethodon, jednak jego datowanie jest niepewne). Datowania molekularne sugerują jednak, że klad ten powstał znacznie wcześniej. Vieites i in. (2007) sugerowali, że nastąpiło to w kredzie, ok. 94 mln lat temu, jednak nowsza analiza Shena i in. (2016) wskazuje, że doszło do tego później, mniej więcej w czasie wymierania kredowego, ok. 66 mln lat temu. Natomiast rozejście się linii ewolucyjnych prowadzących do bezpłucnikowatych i ich najbliższych krewnych – amfium – miało miejsce ok. 130 mln lat temu.
Do Plethodontidae należą niewielkie zwierzęta, mierzące od 2,5 do 10 cm długości i 7–8 mm średnicy. Są drapieżne, z reguły polują za pomocą długiego języka. Oddychają przez skórę, nabłonek jamy gębowej i gardziel. Jest to możliwe ze względu na niewielką grubość i ciągłe zwilżenie skóry oraz ogromną powierzchnię ciała w stosunku do jego objętości. Zwierzęta te charakteryzuje obecność bardzo dużych komórek organizmu, co jest przyczyną ich bardzo niskiego metabolizmu i – co za tym idzie – niewielkich potrzeb energetycznych oraz dużej wytrzymałości na głód. Są również zdolne do zaciągania długu tlenowego - przechodzenia przez pewien czas na metabolizm beztlenowy; niektóre gatunki mają nawet erytrocyty podobne do występujących u ssaków – owalne i pozbawione jąder (brak mitochondriów w takich krwinkach ma znaczny wpływ na oszczędność tlenu). W grupie Plethodontidae radiacja adaptacyjna zaszła bardzo daleko; znane są wśród nich formy wodne, wodno-lądowe, skrajnie lądowe (żyjące na obrzeżach pustyń), nadrzewne i podziemne.
Plethodontidae é uma família de anfíbios pertencentes à ordem Caudata.
Os membros desta família não possuem pulmões. A respiração dá-se através da pele e dos tecidos adjacentes à boca.
São conhecidas cerca de 377 espécies [1].
Plethodontidae é uma família de anfíbios pertencentes à ordem Caudata.
Os membros desta família não possuem pulmões. A respiração dá-se através da pele e dos tecidos adjacentes à boca.
São conhecidas cerca de 377 espécies .
Agrupam-se em duas sub-famílias: Hemidactyliinae Hallowell, 1856 Plethodontinae Gray, 1850Lunglösa salamandrar (Plethodontidae) är en familj stjärtgroddjur som är världens största familj bland stjärtgroddjuren med över 370 arter.[1]
I Europa representeras de av en underfamilj, Plethodontinae, och ett släkte, Speleomantes (eller Hydromantes); övriga arter finns i Amerika, från södra Kanada till Bolivia och Brasilien, med undantag för ett nyupptäckt släkte, Karsenia (under Plethodontinae), som finns på Koreahalvön.[2] [1] Vuxna lunglösa salamandrar kan beroende på art leva på land eller i vattnet. Även landlevande exemplar måste hålla huden fuktig för att få syre.[3]
Familjen kännetecknas av att alla medlemmar saknar lungor, och i stället andas med huden och svalget, som har blodkärlsrika fåror för att underlätta syreupptagandet.[2]
Hos vuxna exemplar förekommer främre och bakre extremiteter och vid händerna finns fyra fingrar. Den allmänna kroppsformen kan variera mellan smal och robust. Hos några lunglösa salamandrar är svansen ungefär lika lång som huvud och bål tillsammans och hos andra familjemedlemmar kan den vara av dubbel storlek. Minst är arterna i släktet Thorius med en absolut längd (med svans) av cirka 30 mm och de största individerna hittas i släktet Pseudoeurycea med en längd av ungefär 320 mm.[3]
Några medlemmar blir könsmogna trots att de har några kännetecken kvar som är typiska för ungdjur (neoteni). De vistas i grottor eller i vattenkällor och genomgår en ofullständig metamorfos. Dessa arter har vanligen rudimentära ögon och bara ett fåtal pigment i huden.[3]
Lunglösa salamandrar (Plethodontidae) är en familj stjärtgroddjur som är världens största familj bland stjärtgroddjuren med över 370 arter.
I Europa representeras de av en underfamilj, Plethodontinae, och ett släkte, Speleomantes (eller Hydromantes); övriga arter finns i Amerika, från södra Kanada till Bolivia och Brasilien, med undantag för ett nyupptäckt släkte, Karsenia (under Plethodontinae), som finns på Koreahalvön. Vuxna lunglösa salamandrar kan beroende på art leva på land eller i vattnet. Även landlevande exemplar måste hålla huden fuktig för att få syre.
Familjen kännetecknas av att alla medlemmar saknar lungor, och i stället andas med huden och svalget, som har blodkärlsrika fåror för att underlätta syreupptagandet.
Hos vuxna exemplar förekommer främre och bakre extremiteter och vid händerna finns fyra fingrar. Den allmänna kroppsformen kan variera mellan smal och robust. Hos några lunglösa salamandrar är svansen ungefär lika lång som huvud och bål tillsammans och hos andra familjemedlemmar kan den vara av dubbel storlek. Minst är arterna i släktet Thorius med en absolut längd (med svans) av cirka 30 mm och de största individerna hittas i släktet Pseudoeurycea med en längd av ungefär 320 mm.
Några medlemmar blir könsmogna trots att de har några kännetecken kvar som är typiska för ungdjur (neoteni). De vistas i grottor eller i vattenkällor och genomgår en ofullständig metamorfos. Dessa arter har vanligen rudimentära ögon och bara ett fåtal pigment i huden.
Як передбачається, деяким хвостатим земноводним свого часу знадобилося знову повернутися у воду. Проте, потім знову довелося вийти з води. Але повторно придбати легені не вдалося. Ось і дожили ці земноводні до наших днів, дихаючи через шкіру і слизову оболонку рота.
Родина включає 4 підродини і понад 380 видів:[1]
Підродини Роди Англійська назва К-сть видів Bolitoglossinae
Це незавершена стаття з герпетології.Plethodontidae, là một họ kỳ giông thở bằng da thay vì phổi. Nó được tìm thấy ở từ vùng British Columbia chạy dài tới Brasil. Một vài loài sống ở Sardinia, phía nam dãy núi Alps thuộc châu Âu và Hàn Quốc. Về số lượng loài thì nhóm này là nhóm kỳ giông đông đảo nhất.[1]
Bài viết Bộ Có đuôi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Plethodontidae, là một họ kỳ giông thở bằng da thay vì phổi. Nó được tìm thấy ở từ vùng British Columbia chạy dài tới Brasil. Một vài loài sống ở Sardinia, phía nam dãy núi Alps thuộc châu Âu và Hàn Quốc. Về số lượng loài thì nhóm này là nhóm kỳ giông đông đảo nhất.
Безлёгочные саламандры[1] (лат. Plethodontidae) — семейство отряда хвостатых земноводных. Характерной особенностью этого семейства является отсутствие лёгких, дыхание осуществляется через кожу. Также у этих саламандр отсутствует стадия личинок, молодые особи по строению не отличаются от взрослых.
Обитают в преимущественно в Новом Свете — от Канады до Боливии и Бразилии. Несколько видов рода Speleomantes живут в Европе и один вид — Karsenia koreana — в Южной Корее. Естественная среда — субтропические и тропические сухие леса, низины, влажные горы, плантации и деревенские сады.
Данное семейство насчитывает большее количество видов (около 380), чем все остальные семейства хвостатых земноводных, вместе взятые.
Как предполагается, некоторым хвостатым земноводным в своё время понадобилось снова вернуться в воду (как Скрытожаберники). Однако, затем снова пришлось выйти из воды. Но вторично приобрести лёгкие не удалось.
Безлёгочные саламандры (лат. Plethodontidae) — семейство отряда хвостатых земноводных. Характерной особенностью этого семейства является отсутствие лёгких, дыхание осуществляется через кожу. Также у этих саламандр отсутствует стадия личинок, молодые особи по строению не отличаются от взрослых.
Обитают в преимущественно в Новом Свете — от Канады до Боливии и Бразилии. Несколько видов рода Speleomantes живут в Европе и один вид — Karsenia koreana — в Южной Корее. Естественная среда — субтропические и тропические сухие леса, низины, влажные горы, плантации и деревенские сады.
Данное семейство насчитывает большее количество видов (около 380), чем все остальные семейства хвостатых земноводных, вместе взятые.
脊口螈亚科 Desmognathinae
无肺螈亚科 Plethodontinae
无肺螈科是蠑螈中最大、多樣性最豐富的一科，約有400種[1]。分布於溫帶、亞熱帶和熱帶地區，是唯一分布於熱帶的蠑螈。除了5種Speleomantes屬分布於義大利和一種Karsenia屬分布於韓國以外，所有種類的无肺螈都分布於西半球。
肋骨間溝明顯。無肺部構造，完全使用皮膚進行氣體交換。身體纖細，四肢短小。通常有背部條紋。
无肺螈科是蠑螈中最大、多樣性最豐富的一科，約有400種。分布於溫帶、亞熱帶和熱帶地區，是唯一分布於熱帶的蠑螈。除了5種Speleomantes屬分布於義大利和一種Karsenia屬分布於韓國以外，所有種類的无肺螈都分布於西半球。
肋骨間溝明顯。無肺部構造，完全使用皮膚進行氣體交換。身體纖細，四肢短小。通常有背部條紋。
プレソドン科 (Plethodontidae) は、両生綱有尾目に属する科の1つである。アメリカサンショウウオ科またはムハイサラマンダー科ともいう。有尾目全体の約2/3の種を含む最大の科[1]であり、最も進化程度が高いといわれる。学名は「多くの歯」の意。
以下の特徴を持つ。
生態は種によって大きく差がある。完全に水生の種（幼形成熟する種も知られる）から、完全に陸生の種、樹上性の種まで存在する。
成体のサイズも27-325mmとさまざまである。
主としてアラスカ最南部・カナダノバスコシア以南の北米大陸に分布する。特にアパラチアに多くの種が集中している。南米大陸のボリビア中部とブラジル東南部にも分布し、南半球に生息する有尾目中唯一の科である。
ミズカキサンショウウオ属に属する数種のみが南ヨーロッパの南フランス・イタリア・サルディニア島に分布する。また2005年、韓国で本科に属する新種Karsenia Koreana が発見された。免疫学的証拠から、これらは漸新世にベーリング地峡を渡ってユーラシア大陸に分布を広げたときの遺存であるとされる。
プレソドン科 (Plethodontidae) は、両生綱有尾目に属する科の1つである。アメリカサンショウウオ科またはムハイサラマンダー科ともいう。有尾目全体の約2/3の種を含む最大の科であり、最も進化程度が高いといわれる。学名は「多くの歯」の意。
미주도롱뇽과(Plethodontidae)는 도롱뇽목에 딸린 한 과다. 대다수의 종이 캐나다 브리티시컬럼비아주부터 브라질까지의 서반구에서 살지만, 일부 종들은 이탈리아 사르데냐와 알프스 산맥 남쪽 유럽 지역, 대한민국 등에서 발견된다. 종의 수 기준으로, 미주도롱뇽류는 도롱뇽류 중에서 가장 큰 분류군이다.[1]
2012년 현재, 도룡뇽목의 계통 분류는 다음과 같다.[2]
양서류 도롱뇽목 도롱뇽아목 사이렌아목 영원아목
.jpg)
.jpg)
02.jpg)
01.jpg)
