Associations
provided by BioImages, the virtual fieldguide, UK
Foodplant / saprobe
apothecium of Cistella fugiens is saprobic on dead inflorescence of Juncus inflexus
Remarks: season: 12-10
Foodplant / saprobe
immersed, then revealed apothecium of Diplonaevia exigua is saprobic on dead Juncus inflexus
Remarks: season: 4-8
Foodplant / saprobe
apothecium of Hyaloscypha paludosa is saprobic on dead stem of Juncus inflexus
Remarks: season: 6-10
Foodplant / saprobe
apothecium of Lachnum apalum is saprobic on wet, dead Juncus inflexus
Remarks: season: winter
Foodplant / saprobe
very short-stalked apothecium of Lachnum diminutum is saprobic on dead stem of Juncus inflexus
Remarks: season: 5-10
Foodplant / saprobe
sessile apothecium of Mollisia juncina is saprobic on dead Juncus inflexus
Remarks: season: 5-9
Foodplant / saprobe
sessile apothecium of Mollisia palustris is saprobic on dead, rotting stem of Juncus inflexus
Remarks: season: 3-10
Foodplant / saprobe
erumpent apothecium of Niptera melatephra is saprobic on dead stem of Juncus inflexus
Remarks: season: 6-7
Foodplant / saprobe
immersed pseudothecium of Paraphaeosphaeria michotii is saprobic on dead leaf of Juncus inflexus
Remarks: season: 1-7
Foodplant / saprobe
immersed perithecium of Phyllachora therophila is saprobic on Juncus inflexus
Foodplant / parasite
telium of Uromyces junci parasitises live Juncus inflexus
Remarks: season: 7 onwards
Comments
provided by eFloras
A common species of wet places in the hilly parts of Pakistan. It is easily distinguished from the previous species by its leaves not spine-tipped and each individual flower subtended at the base by a pair of short bracteoles.
Some forms of this species have been mistaken for Juncus effusus L. (R.R.Stewart, l.c. 40), a species of N.Temperate zone, India (?) (Sikkim to Khasia) eastwards to Malaysia, Australia and New Zealand. It is distinguished by its obovoid capsules, emarginate at tip, about as long as the perianth, flowers smaller and often only with 3 stamens.
- license
- cc-by-nc-sa-3.0
- copyright
- Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
Description
provided by eFloras
Stiffly erect perennial, (20-) 30-60 (-90) cm tall, caespitose or tufted, grey-green, with creeping, somewhat woody rootstock; stem 1-1.5 mm thick above, with interrupted pith. Leaves basal only; sheaths glossy brownish to blackish, broad, blade-less to with blade, 4-10 (-15) cm long, pale, obtuse to acute. Inflorescence seemingly lateral. 2.5-10 cm long, paniculate, with unequal, often forking branches, nodding; lower bract erect, abbreviated to much elongated, looking like the extension of culm, sharply pointed. Flowers (2.5-) 3-4 mm long, greenish; perianth segments lanceolate. subulate pointed, apices unequal, inner shorter. Stamens 6, included; anthers c. as long as the filaments. Capsules ovoid-acuminate, shortly beaked, shining brown, equalling to slightly exceeding the perianth, many-seeded; seeds c. 0.5 mm long, ovoid, brownish hardly appendaged.
- license
- cc-by-nc-sa-3.0
- copyright
- Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
Description
provided by eFloras
Herbs, perennial, cespitose, stooling, 4--10 (--12) dm. Rhizomes 3--5 mm diam. Culms terete, 1.5--3 mm diam. Cataphylls several. Leaves: blade absent. Inflorescences many flowered, open, 2--7 cm; primary bract terete, 10--25 cm. Flowers pedicellate; bracteoles ovate; tepals straw-colored to reddish brown, lanceolate, 2.7--3.5 mm, margins scarious; inner series loosely subtending capsule at maturity, shorter; stamens 6, filaments 0.8--1.5 mm, anthers 0.8--1 mm; style 0.3 mm. Capsules reddish brown to chestnut brown, 3-locular, 3-gonous-ovoid to widely ellipsoid, 3--4 mm, exceeding perianth. Seeds amber, obovoid, 0.3--0.5 mm, not tailed. 2n = 20, 38, 40.
- license
- cc-by-nc-sa-3.0
- copyright
- Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
Description
provided by eFloras
Plants perennial, tufted. Stems terete, 40--80 cm × 1.2--4 mm; pith interrupted. Cataphylls closely embracing stem, reddish brown to brown, shiny or not, sheathlike, 1--13 cm. Inflorescences pseudolateral, many flowered in small, dense panicles; involucral bract erect, seemingly a continuation of stem, long. Bracteoles 2, broadly ovate to ovate-lanceolate. Perianth yellowish green at center; segments narrowly lanceolate, 2.5--3.5 × ca. 1 mm, subequal or outer ones larger than inner, margin thin, transparent, apex acute. Stamens 6, ca. 1/2 as long as perianth; filaments pale reddish brown; anthers ca. 0.7 mm. Ovary 3-loculed. Style shorter than ovary. Capsule yellowish green to chestnut brown, trigonous, ellipsoid, narrowly ovoid, or ovoid-oblong, 3--3.4 mm, subequaling or slightly longer than outer perianth segments, 3-septate, apex obtuse to acuminate, often mucronate. Seeds brown, obliquely ovoid to oblong, ca. 0.6 mm, reticulate. Fl. Jun--Jul, fr. Jul--Sep. 2 n = 38, 40, 42.
- license
- cc-by-nc-sa-3.0
- copyright
- Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
Distribution
provided by eFloras
N. Africa, Europe, W. Asia, Himalaya (Kumaun to Assam), Ceylon.
- license
- cc-by-nc-sa-3.0
- copyright
- Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
Distribution
provided by eFloras
Distribution: Most of Europe and Asia, N.Africa; introduced elsewhere.
- license
- cc-by-nc-sa-3.0
- copyright
- Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
Distribution
provided by eFloras
Gansu, Guangxi, Guizhou, Henan, Jiangsu, Qinghai, Shanxi, Sichuan, Xizang, Xinjiang, Yunnan [Bhutan, India, Indonesia, Kashmir, Malaysia, Nepal, Pakistan, Russia (E Siberia), Sikkim, Sri Lanka; Africa, Europe, North America].
- license
- cc-by-nc-sa-3.0
- copyright
- Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
Elevation Range
provided by eFloras
2100-3200 m
- license
- cc-by-nc-sa-3.0
- copyright
- Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
Habitat
provided by eFloras
Flood plains, wet grasslands, marshes, river banks, ditch margins; 1100--2700 m.
- license
- cc-by-nc-sa-3.0
- copyright
- Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
Habitat & Distribution
provided by eFloras
Flowering and fruiting summer. Wet soils along streams, ditches, and on wet, sandy and peaty hillsides; introduced; Ont.; Mich., N.Y., Pa., Va.; Europe; Asia; Africa.
- license
- cc-by-nc-sa-3.0
- copyright
- Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
Synonym
provided by eFloras
Juncus glaucus Ehrhart ex Sibthorp
- license
- cc-by-nc-sa-3.0
- copyright
- Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
Synonym
provided by eFloras
Juncus brachytepalus Trautvetter ex V. I. Kreczetowicz & Gontscharow; J. glaucus Ehrhart ex Sibthorp; J. inflexus subsp. austro-occidentalis K. F. Wu; J. inflexus subsp. brachytepalus (Trautvetter ex V. I. Kreczetowicz & Gontscharow) Novikov.
- license
- cc-by-nc-sa-3.0
- copyright
- Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
Blaugrüne Binse
(
German
)
provided by wikipedia DE
Die Blaugrüne Binse (Juncus inflexus), auch als Graugrüne Binse bezeichnet, ist eine Pflanzenart innerhalb der Familie der Binsengewächse (Juncaceae). Kennzeichnend für diese Binse ist die grau- bis blaugrüne Färbung ihrer borstlichen Stängel und Blätter.
Beschreibung
Vegetative Merkmale
Die Blaugrüne Binse ist eine ausdauernde, krautige Pflanze. Sie erreicht eine durchschnittliche Wuchshöhe bis zu 80 Zentimetern, seltener wird sie bis zu 120 Zentimeter hoch. Sie bildet dichte Horste. Die Stängelbasis ist von schwarzbraunen, glänzenden und spreitenlosen Blattscheiden umgeben. Die drehrunden grau- bis blaugrünen Stängel wachsen starr aufrecht. Sie sind besonders unter dem Blütenstand mit 12 bis 16 Längsrippen und nur mit einem den Blütenstand überragenden Blatt versehen. Daher erscheinen die Blütenstände seitenständig. Die Stängel sind von einem schwammigen, gekammerten Mark erfüllt.
Generative Merkmale
Die Blütezeit erstreckt sich von Juni bis August. Der bis zu 5 Zentimeter lange Blütenstand ist eine lockere, vielblütige ungestielte Spirre. Die sechs Perigonblätter werden zwischen 2,5 und 4 Millimeter lang und tragen einen grünen Mittelstreifen. Sie sind etwas länger als die Frucht. Die drei Narben sind rötlich. Die Kapselfrucht ist dreikantig, zugespitzt und dunkel kastanienbraun.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 40.[1]
Verbreitung und Standort
Die Blaugrüne Binse ist in Europa, nach Norden bis Schottland und Schweden, verbreitet. Ferner kommen Populationen in Nord- und Südafrika sowie im gemäßigten und tropischen Asien vor. Die Binse ist in Australien, Neuseeland und Nordamerika eingebürgert.
Die Blaugrüne Binse wächst in Mooren, auf feuchten Weiden, in Feuchtwiesen, an Wegrändern und in Waldschlägen auf feuchten, nährstoff- und basenreichen Lehm- und Tonböden. Sie ist eine Charakterart des Mentho-longifoliae-Juncetum -inflexi.[1]
In den Allgäuer Alpen steigt sie im Ziebelmoos nordwestlich Rohrmoos in Bayern in eine Höhenlage von bis zu 1420 Metern auf.[2]
Systematik
Die Erstbeschreibung von Juncus inflexus erfolgte 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum.[3] Ein Synonym für Juncus inflexus L. ist Juncus glaucus Sibth.
Es werden zwei Unterarten unterschieden:[4]
-
Juncus inflexus subsp. brachytepalus (Trautv. ex V.I.Krecz. & Gontsch.) Novikov, mit orangeroten unteren Blattscheiden, am Grund bis 1 cm dicken Stängeln und die Blütenhülle deutlich überragenden Kapseln.[5] Ihr Verbreitungsgebiet reicht von Zentralasien bis Zentralchina.[4]
-
Juncus inflexus L. subsp. inflexus, mit mehr oder weniger dunkel kirschroten unteren Blattscheiden, am Grund nur 3 bis 5 mm dicken Stängel und Kapselfrucht, die etwa gleich lang wie die Blütenhülle ist.[5] Ihr Verbreitungsgebiet entspricht abgesehen von Lücken in Zentralasien dem der Gesamtart.[4]
Quellen
Literatur
-
Jürke Grau, Bruno P. Kremer, Bodo M. Möseler, Gerhard Rambold, Dagmar Triebel: Gräser. Süßgräser, Sauergräser, Binsengewächse und grasähnliche Familien Europas (= Steinbachs Naturführer). Neue, bearb. Sonderausgabe Auflage. Mosaik, München 1996, ISBN 3-576-10702-9.
- Henning Haeupler, Thomas Muer: Bildatlas der Farn- und Blütenpflanzen Deutschlands. Hrsg.: Bundesamt für Naturschutz (= Die Farn- und Blütenpflanzen Deutschlands. Band 2). Eugen Ulmer, Stuttgart (Hohenheim) 2000, ISBN 3-8001-3364-4.
-
Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora. Unter Mitarbeit von Theo Müller. 7., überarbeitete und ergänzte Auflage. Eugen Ulmer, Stuttgart (Hohenheim) 1994, ISBN 3-8252-1828-7.
Einzelnachweise
-
↑ a b Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora für Deutschland und angrenzende Gebiete. 8. Auflage. Stuttgart, Verlag Eugen Ulmer, 2001. Seite 148. ISBN 3-8001-3131-5.
-
↑ Erhard Dörr, Wolfgang Lippert: Flora des Allgäus und seiner Umgebung. Band 1, IHW, Eching 2001, ISBN 3-930167-50-6, S. 298.
-
↑ Carl von Linné: Species Plantarum. Band 1, Impensis Laurentii Salvii, Holmiae 1753, S. 326, http://vorlage_digitalisat.test/1%3Dhttp%3A%2F%2Fwww.biodiversitylibrary.org%2Fopenurl%3Fpid%3Dtitle%3A669%26volume%3D1%26issue%3D%26spage%3D326%26date%3D1753~GB%3D~IA%3D~MDZ%3D%0A~SZ%3D~doppelseitig%3D~LT%3D~PUR%3D
-
↑ a b c Rafaël Govaerts (Hrsg.): Juncus inflexus. In: World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) – The Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew, abgerufen am 9. März 2013.
-
↑ a b V. I. Krechetovich, N. F. Goncharov: Juncus. In: B. K. Schischkin (Hrsg.), N. Landau (Übers.): Flora of the U.S.S.R. Volume III. Israel Program for Scientific Translations, Jerusalem 1964, S. 402, 433 (engl.; russ. Original: Izdatel'stvo Akademii Nauk SSSR, Moskau-Leningrad 1935, S. 509, 547) http://vorlage_digitalisat.test/1%3Dhttp%3A%2F%2Fwww.biodiversitylibrary.org%2Fpage%2F30059411%23page%2F434%2Fmode%2F1up~GB%3D~IA%3D~MDZ%3D%0A~SZ%3D~doppelseitig%3D~LT%3D~PUR%3D.
Weblinks
– Album mit Bildern, Videos und Audiodateien
- license
- cc-by-sa-3.0
- copyright
- Autoren und Herausgeber von Wikipedia
Blaugrüne Binse: Brief Summary
(
German
)
provided by wikipedia DE
Die Blaugrüne Binse (Juncus inflexus), auch als Graugrüne Binse bezeichnet, ist eine Pflanzenart innerhalb der Familie der Binsengewächse (Juncaceae). Kennzeichnend für diese Binse ist die grau- bis blaugrüne Färbung ihrer borstlichen Stängel und Blätter.
- license
- cc-by-sa-3.0
- copyright
- Autoren und Herausgeber von Wikipedia
Juncus inflexus
provided by wikipedia EN
Juncus inflexus, the hard rush, is a species of flowering plant in the family Juncaceae, native to Europe, Asia and Africa, and introduced in Sri Lanka, Java, Île Amsterdam and Île Saint-Paul, Victoria in Australia, New Zealand, Uruguay, and eastern North America.[2][3] It is a glycophyte (non-halophyte).[4]
Description
J. inflexus is a rhizomatous tufted perennial usually growing 0.5 – 1m tall. The rigid glaucous stems are thin and wiry, measuring 1 – 2.5 mm in diameter. They are lined with 15 – 20 distinct vertical ridges and filled with interrupted spongy pith. Stomata are arranged along the stem in 5 – 10 rows.[5]
The basal sheaths are a shiny reddish black.[5]
It blooms from late spring until midsummer, producing loose clusters of very small reddish-brown flowers at the top of some stems. These later ripen into brown short-beaked seed capsules.
Habitat and ecology
Generally common in England and Wales, but rarer in Scotland. It grows in open wet places such as springs, marshes, wet pastures, and damp meadows as well as by rivers, ponds, and lakes. It prefers heavy base-rich or neutral soils consolidated by trampling.[6]
Appears to be tolerant of annual mowing and light to moderate grazing. It is unpalatable to cattle and eaten by rabbits probably only when grazing pressure is high.[6]
Subtaxa
The following subspecies are currently accepted:[2]
-
Juncus inflexus subsp. brachytepalus (Trautv. ex V.I.Krecz. & Gontsch.) Novikov
-
Juncus inflexus subsp. inflexus
References
-
^ Sp. Pl.: 326 (1753)
-
^ a b c "Juncus inflexus L." Plants of the World Online. Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew. 2017. Retrieved 19 January 2021.
-
^ "Juncus inflexus hard rush". The Royal Horticultural Society. Retrieved 19 January 2021.
-
^ Vaněk, Tomáš; Moťková, Kateřina; Podlipná, Radka (2016). "Accumulation of cadmium by halophytic and non-halophytic Juncus species". Theoretical and Experimental Plant Physiology. 28 (4): 415–423. doi:10.1007/s40626-016-0078-2. S2CID 8363366.
-
^ a b Poland J, Clement EJ. 2020. The Vegetative Key to the British Flora. John Poland, Southampton. ISBN 9780956014429
-
^ a b Richards PW, Clapham AR. 1941. Juncus inflexus L. (Juncus Glaucus Ehrh.). Journal of Ecology 29(2): 369-374.
- license
- cc-by-sa-3.0
- copyright
- Wikipedia authors and editors
Juncus inflexus: Brief Summary
provided by wikipedia EN
Juncus inflexus, the hard rush, is a species of flowering plant in the family Juncaceae, native to Europe, Asia and Africa, and introduced in Sri Lanka, Java, Île Amsterdam and Île Saint-Paul, Victoria in Australia, New Zealand, Uruguay, and eastern North America. It is a glycophyte (non-halophyte).
- license
- cc-by-sa-3.0
- copyright
- Wikipedia authors and editors
Sinihall luga
(
Estonian
)
provided by wikipedia ET
Sinihall luga (Juncus inflexus) on loaliste sugukonda loa perekonda kuuluv õistaim.
Sinihall luga on areaalitüübilt eurosiberi levilaga, Eestis areaali kirdepiiril. Ta kasvab niisketel niitudel ja soodes, ka märgades avakooslustes. Kirjandusallikates on Eestist esmakordselt mainitud 1839, ent tõendav herbaarmaterjal puudub. Tõendatud esmasleid ja pikka aega ainuke leiukoht oli Jõhvi vana prügimäe juures Tallinna–Narva maantee lähedal, avastatud 1982. aastal. [1] Seda peeti hävinuks, sest viimati leiti taimi sealt aastal 1987. Hilisemate otsingute ajal (1995, 2001 ja 2003) polnud sealt enam taimi leitud ning sinihall luga arvati esimese kaitsekategooria liikide nimekirjast välja (2014).[2]
2014. aastal Eesti uue taimeatlase välitööde käigus selgus, et sinihalli loa populatsioon Jõhvi juures on endiselt elujõuline. [3] Taimeatlase välitöödel on teda leitud ka Klooga lähedalt (üksik taim) ning suurem elujõuline populatsioon Saaremaal Sõrve poolsaarel. [4]
Viited
Välislingid
- license
- cc-by-sa-3.0
- copyright
- Vikipeedia autorid ja toimetajad
Sinihall luga: Brief Summary
(
Estonian
)
provided by wikipedia ET
Sinihall luga (Juncus inflexus) on loaliste sugukonda loa perekonda kuuluv õistaim.
Sinihall luga on areaalitüübilt eurosiberi levilaga, Eestis areaali kirdepiiril. Ta kasvab niisketel niitudel ja soodes, ka märgades avakooslustes. Kirjandusallikates on Eestist esmakordselt mainitud 1839, ent tõendav herbaarmaterjal puudub. Tõendatud esmasleid ja pikka aega ainuke leiukoht oli Jõhvi vana prügimäe juures Tallinna–Narva maantee lähedal, avastatud 1982. aastal. Seda peeti hävinuks, sest viimati leiti taimi sealt aastal 1987. Hilisemate otsingute ajal (1995, 2001 ja 2003) polnud sealt enam taimi leitud ning sinihall luga arvati esimese kaitsekategooria liikide nimekirjast välja (2014).
2014. aastal Eesti uue taimeatlase välitööde käigus selgus, et sinihalli loa populatsioon Jõhvi juures on endiselt elujõuline. Taimeatlase välitöödel on teda leitud ka Klooga lähedalt (üksik taim) ning suurem elujõuline populatsioon Saaremaal Sõrve poolsaarel.
- license
- cc-by-sa-3.0
- copyright
- Vikipeedia autorid ja toimetajad
Juncus inflexus
(
French
)
provided by wikipedia FR
Juncus inflexus, le Jonc glauque ou Jonc arqué, est une espèce végétale de la famille des Juncaceae. C'est une plante herbacée vivace vivant en milieu humide, la tige est droite et flexible.
Liste des sous-espèces et variétés
Selon Tropicos (6 juin 2020)[3] (Attention liste brute contenant possiblement des synonymes) :
-
Juncus inflexus subsp. austro-occidentalis K.F. Wu
-
Juncus inflexus subsp. brachytepalus (V.I. Krecz. & Gontsch.) Novikov (1979)
-
Juncus inflexus subsp. inflexus
-
Juncus inflexus var. brachytepalus (V.I. Krecz. & Gontsch.) Kitam.
-
Juncus inflexus var. depauperatus (Ten.) I. Grinţ.
-
Juncus inflexus var. leptocarpus (Buchenau) Z.Y. Zhang
-
Juncus inflexus var. longicornis (Bastard) Briq.
-
Juncus inflexus var. oligocarpus (Asch. & Graebn.) I. Grinţ.
-
Juncus inflexus var. trimenii Cout.
Notes et références
- license
- cc-by-sa-3.0
- copyright
- Auteurs et éditeurs de Wikipedia
Juncus inflexus: Brief Summary
(
French
)
provided by wikipedia FR
Juncus inflexus, le Jonc glauque ou Jonc arqué, est une espèce végétale de la famille des Juncaceae. C'est une plante herbacée vivace vivant en milieu humide, la tige est droite et flexible.
- license
- cc-by-sa-3.0
- copyright
- Auteurs et éditeurs de Wikipedia
Namódra syćina
(
Upper Sorbian
)
provided by wikipedia HSB
Namódra syćina (Juncus inflexus) je rostlina ze swójby syćinowych rostlinow (Juncaceae).
Wopis
Stejnišćo
Rozšěrjenje
Wužiwanje
Nóžki
-
↑ Pawoł Völkel: Prawopisny słownik hornjoserbskeje rěče. Hornjoserbsko-němski słownik. Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 2005, ISBN 3-7420-1920-1, str. 495.
-
↑ W internetowym słowniku: Binse
Žórła
- Aichele, D., Golte-Bechtle, M.: Was blüht denn da: Wildwachsende Blütenpflanzen Mitteleuropas. Kosmos Naturführer (1997)
- Brankačk, Jurij: Wobrazowy słownik hornjoserbskich rostlinskich mjenow na CD ROM. Rěčny centrum WITAJ, wudaće za serbske šule. Budyšin 2005.
- Kubát, K. (Hlavní editor): Klíč ke květeně České republiky. Academia, Praha (2002)
- Lajnert, Jan: Rostlinske mjena. Serbske. Němske. Łaćanske. Rjadowane po přirodnym systemje. Volk und Wissen Volkseigener Verlag Berlin (1954)
- Rězak, Filip: Němsko-serbski wšowědny słownik hornjołužiskeje rěče. Donnerhak, Budyšin (1920)
Eksterne wotkazy
- license
- cc-by-sa-3.0
- copyright
- Wikipedia authors and editors
Namódra syćina: Brief Summary
(
Upper Sorbian
)
provided by wikipedia HSB
Namódra syćina (Juncus inflexus) je rostlina ze swójby syćinowych rostlinow (Juncaceae).
- license
- cc-by-sa-3.0
- copyright
- Wikipedia authors and editors
Zeegroene rus
(
Dutch; Flemish
)
provided by wikipedia NL
De zeegroene rus (Juncus inflexus) is een overblijvend kruid uit de russenfamilie (Juncaceae). De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als algemeen voorkomend en stabiel tot iets toegenomen. De soort komt van nature voor in Europa, Azië en Noord-Afrika. In Nieuw-Zeeland, Australië en in het oostelijke deel van Noord-Amerika is de plant ingevoerd. Het aantal chromosomen is 2n = 40.
De plant wordt 20 - 100 (150) cm hoog, heeft een korte en gedrongen wortelstok en groeit in dichte pollen.
De grijs- of blauwgroene, sterk gegroefde, stugge stengels hebben regelmatig onderbroken merg en zijn ten minste vier keer zo lang als het onderste schutblad van de bloeiwijze.
De aan de voet van de stengel staande schedeachtige, kale, lakachtig glanzende, bladeren zijn zwart-rood. De bovenste bladschede is aan de top afgerond.
De plant bloeit van juni tot in augustus met een vrij losse bloeiwijze met meestal meer dan twaalf bloemen per bloeiwijze. De takken van de bloeiwijze staan rechtop of schuin omhoog. De bloemen hebben aan de voet twee, vliezige, steunblaadjes.
De zes, 2,5 - 4 mm lange, puntige, lichtbruine bloemdekbladen hebben donkerbruine randen en een groene middenstreep. Ze zijn iets langer dan de vrucht. De bloem heeft zes meeldraden. De helmknoppen zijn ongeveer even lang als de helmdraden.
Het bovenstandige vruchtbeginsel heeft één stijl met drie, roodachtige stempels. De plant is een windbestuiver.
De vrucht is een veelzadige, driekantige, eivormige, bruine tot bruinzwarte doosvrucht, die aan de top niet is ingedeukt. De zaden hebben geen aanhangsel.
De zeegroene rus komt vooral voor op klei, op natte, kalkhoudende grond langs slootkanten, in weilanden, langs wegen en in afgravingen.
Namen in andere talen
- Duits: Blaugrüne Binse
- Engels: Hard Rush, European Meadow Rush
- Frans: Jonc glauque
Externe links
- license
- cc-by-sa-3.0
- copyright
- Wikipedia-auteurs en -editors
Zeegroene rus: Brief Summary
(
Dutch; Flemish
)
provided by wikipedia NL
De zeegroene rus (Juncus inflexus) is een overblijvend kruid uit de russenfamilie (Juncaceae). De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als algemeen voorkomend en stabiel tot iets toegenomen. De soort komt van nature voor in Europa, Azië en Noord-Afrika. In Nieuw-Zeeland, Australië en in het oostelijke deel van Noord-Amerika is de plant ingevoerd. Het aantal chromosomen is 2n = 40.
De plant wordt 20 - 100 (150) cm hoog, heeft een korte en gedrongen wortelstok en groeit in dichte pollen.
De grijs- of blauwgroene, sterk gegroefde, stugge stengels hebben regelmatig onderbroken merg en zijn ten minste vier keer zo lang als het onderste schutblad van de bloeiwijze.
![src=]()
Merg
De aan de voet van de stengel staande schedeachtige, kale, lakachtig glanzende, bladeren zijn zwart-rood. De bovenste bladschede is aan de top afgerond.
De plant bloeit van juni tot in augustus met een vrij losse bloeiwijze met meestal meer dan twaalf bloemen per bloeiwijze. De takken van de bloeiwijze staan rechtop of schuin omhoog. De bloemen hebben aan de voet twee, vliezige, steunblaadjes.
De zes, 2,5 - 4 mm lange, puntige, lichtbruine bloemdekbladen hebben donkerbruine randen en een groene middenstreep. Ze zijn iets langer dan de vrucht. De bloem heeft zes meeldraden. De helmknoppen zijn ongeveer even lang als de helmdraden.
Het bovenstandige vruchtbeginsel heeft één stijl met drie, roodachtige stempels. De plant is een windbestuiver.
De vrucht is een veelzadige, driekantige, eivormige, bruine tot bruinzwarte doosvrucht, die aan de top niet is ingedeukt. De zaden hebben geen aanhangsel.
De zeegroene rus komt vooral voor op klei, op natte, kalkhoudende grond langs slootkanten, in weilanden, langs wegen en in afgravingen.
- license
- cc-by-sa-3.0
- copyright
- Wikipedia-auteurs en -editors
Sit siny
(
Polish
)
provided by wikipedia POL
Multimedia w Wikimedia Commons Sit siny (Juncus inflexus L.) – kępowa roślina wieloletnia z rośliny sitowatych. Zasięg obejmuje tereny w południowej i północnej Afryce, południowej i środkowej Azji oraz niemal całej Europie. Zawleczony został do Australii, na Nową Zelandię, do Urugwaju i Kanady[2]. W Polsce gatunek pospolity, w miejscach wilgotnych od niżu po regiel górny.
Morfologia
![src=]()
Przerywany rdzeń w łodydze
- Pokrój
- Tworzy duże, gęste kępy do 1 m wysokości z gęstą wiązką korzeni.
- Łodygi
- Szydlaste, bezkolankowe, modrosine, częściowo wypełnione rdzeniem (rdzeń przerywany), u nasady (poniżej poziomu gruntu) otulone łuskowatymi, czarnobrunatnymi i błyszczącymi pochwami. Łodygi żeberkowane.
- Liście
- Wyłącznie odziomkowe, szydlaste, podobne do łodyg, też modrosine.
- Kwiatostan
- Rozpierzchła, luźna wierzchotka szczytowa. Wygląda na boczną ponieważ u nasady wyrasta jako przedłużenie łodygi przysadka.
- Kwiat
- Niewielkie, okwiat rdzawy, pręcików 3–6. Kwitnie od czerwca do lipca.
- Owoc
- Torebka jajowata, błyszcząca, ciemnobrunatna, jajowato-trójkanciasta, z małym dzióbkiem na czubku. Nasiona są drobne, rdzawe.
Biologia i ekologia
Rośnie na podmokłych łąkach i pastwiskach na glebach ciężkich i słabo przewietrzanych (poniżej 10% zawartości powietrza). Ekspansywny na siedliskach wilgotnych nazbyt intensywnie wypasanych lub wydeptywanych.
Zmienność
Tworzy mieszańce z sitem rozpierzchłym i skupionym.
Przypisy
Bibliografia
- W. Szafer, S. Kulczyński, B. Pawłowski: Rośliny Polskie. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1967.
- Marian Nowiński: Chwasty łąk i pastwisk. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1966.
- license
- cc-by-sa-3.0
- copyright
- Autorzy i redaktorzy Wikipedii
Sit siny: Brief Summary
(
Polish
)
provided by wikipedia POL
Sit siny (Juncus inflexus L.) – kępowa roślina wieloletnia z rośliny sitowatych. Zasięg obejmuje tereny w południowej i północnej Afryce, południowej i środkowej Azji oraz niemal całej Europie. Zawleczony został do Australii, na Nową Zelandię, do Urugwaju i Kanady. W Polsce gatunek pospolity, w miejscach wilgotnych od niżu po regiel górny.
- license
- cc-by-sa-3.0
- copyright
- Autorzy i redaktorzy Wikipedii
Juncus inflexus
(
Portuguese
)
provided by wikipedia PT
Juncus inflexus é uma espécie de planta com flor pertencente à família Juncaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 326. 1753.[1]
Portugal
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente os seguintes táxones infraespecíficos:[2]
Referências
Bibliografia
- license
- cc-by-sa-3.0
- copyright
- Autores e editores de Wikipedia
Juncus inflexus: Brief Summary
(
Portuguese
)
provided by wikipedia PT
Juncus inflexus é uma espécie de planta com flor pertencente à família Juncaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 326. 1753.
- license
- cc-by-sa-3.0
- copyright
- Autores e editores de Wikipedia
Blåtåg
(
Swedish
)
provided by wikipedia SV
Blåtåg (Juncus inflexus) är en växtart i familjen tågväxter.
Externa länkar
- license
- cc-by-sa-3.0
- copyright
- Wikipedia författare och redaktörer
Blåtåg: Brief Summary
(
Swedish
)
provided by wikipedia SV
Blåtåg (Juncus inflexus) är en växtart i familjen tågväxter.
- license
- cc-by-sa-3.0
- copyright
- Wikipedia författare och redaktörer
Juncus inflexus
(
Vietnamese
)
provided by wikipedia VI
- license
- cc-by-sa-3.0
- copyright
- Wikipedia tác giả và biên tập viên
Juncus inflexus: Brief Summary
(
Vietnamese
)
provided by wikipedia VI
Juncus inflexus là một loài thực vật có hoa trong họ Juncaceae. Loài này được Carl von Linné mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.
- license
- cc-by-sa-3.0
- copyright
- Wikipedia tác giả và biên tập viên
片髓灯心草
(
Chinese
)
provided by wikipedia 中文维基百科
二名法 Juncus inflexusLinn. 亚种
- 片髓灯心草 J. i. subsp. inflexus
-
西南灯心草 J. i. subsp. austro-occidentalis
片髓灯心草（学名：Juncus inflexus）是灯心草科灯心草属的植物。分布在欧亚大陆和非洲以及中国大陆的青海、陕西、新疆、甘肃等地，生长于海拔1,100米至1,450米的地区，多生长于河滩荒草地以及沼泽水沟旁，目前尚未由人工引种栽培。
异名
- Juncus inflexus L. var. leptocarpus (Buchen.) Z. Y. Zhang
参考文献
- 昆明植物研究所. 片髓灯心草(原亚种). 《中国高等植物数据库全库》. 中国科学院微生物研究所. [2009-02-24]. （原始内容存档于2016-03-05）.
这是一篇與
植物相關的
小作品。你可以通过
编辑或修订扩充其内容。
片髓灯心草: Brief Summary
(
Chinese
)
provided by wikipedia 中文维基百科
片髓灯心草（学名：Juncus inflexus）是灯心草科灯心草属的植物。分布在欧亚大陆和非洲以及中国大陆的青海、陕西、新疆、甘肃等地，生长于海拔1,100米至1,450米的地区，多生长于河滩荒草地以及沼泽水沟旁，目前尚未由人工引种栽培。
Wikimedia Commons har media som rör Blåtåg.
_IMG_26459.JPG)
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
