Əyilən yatıqqanqal (lat. Bidens cernua)[1] — üçbarmaq cinsinə aid bitki növü.[2]
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Bidens cernua és una espècie de planta herbàcia asteràcia.[4] És una planta nativa d'Amèrica del Nord però s'ha estès a altres llocs, incloent els Països Catalans. Arriba a fer 30-100 cm d'alt. Les seves fulles són sèssils amb el marge dentat.
Deutschlands Flora in Abbldungen
espècimen d'herbari
Bidens cernua és una espècie de planta herbàcia asteràcia. És una planta nativa d'Amèrica del Nord però s'ha estès a altres llocs, incloent els Països Catalans. Arriba a fer 30-100 cm d'alt. Les seves fulles són sèssils amb el marge dentat.
Deutschlands Flora in Abbldungen
espècimen d'herbari
Planhigyn blodeuol o deulu llygad y dydd a blodyn haul ydy Graban gogwydd sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Asteraceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Bidens cernua a'r enw Saesneg yw Nodding bur-marigold. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Graban Ogwydd.
Daw'r gair "Asteraceae", sef yr enw ar y teulu hwn, o'r gair 'Aster', y genws mwyaf lluosog o'r teulu - ac sy'n tarddu o'r gair Groeg ἀστήρ, sef 'seren'.
Planhigyn blodeuol o deulu llygad y dydd a blodyn haul ydy Graban gogwydd sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Asteraceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Bidens cernua a'r enw Saesneg yw Nodding bur-marigold. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Graban Ogwydd.
Daw'r gair "Asteraceae", sef yr enw ar y teulu hwn, o'r gair 'Aster', y genws mwyaf lluosog o'r teulu - ac sy'n tarddu o'r gair Groeg ἀστήρ, sef 'seren'.
Der Nickende Zweizahn (Bidens cernuus) ist eine Pflanzenart in der Familie der Korbblütler (Asteraceae).
Der Nickende Zweizahn wächst als einjährige krautige Pflanze und erreicht eine Wuchshöhe von 10 bis 90 cm. Der Stängel ist aufrecht und häufig von gelbgrüner Färbung. Die Laubblätter sind verlängert-lanzettlich geformt, ungeteilt und am Grund paarweise miteinander verwachsen. Sie sind scharf gesägt, hellgrün, kahl, oder an der Oberseite manchmal etwas behaart.
Die einzeln stehenden Blütenkörbe weisen einen Durchmesser von etwa 30 mm auf. Besonders beim Verblühen beginnen sie zu „nicken“. Die Hüllblätter sind zweireihig angeordnet, die äußeren sind laubblattartig ausgebildet und viel länger als die inneren. Diese sind breit eiförmig und von braungrüner Färbung. Die Spreublätter sind so lang wie die Frucht und die Grannen. Zungenblüten sind, sofern vorhanden, gelb gefärbt, können aber oft fehlen. Die Röhrenblüten sind mehr goldgelb gefärbt.
Die Achäne ist im Querschnitt drei- bis vierkantig und besitzt vier Grannen.
Die Blütezeit reicht von Juli bis September. Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 24.[1]
Bidens cernuus kommt in Europa, über den Balkan bis nach Nord- und Ostasien und in Nordamerika vor.[2] Er ist ein eurasisch-kontinentales Florenelement.
Er kommt in ganz Deutschland zerstreut bis verbreitet vor. In den Alpen steigt er bis in Höhenlagen von 800 Meter. In Österreich und der Schweiz tritt die Art zerstreut auf.
Der Nickende Zweizahn wächst in Ufersaumgesellschaften, an Gräben, Teichen, in Sümpfen, Flachmooren und auf feuchten Äckern. Er bevorzugt nasse, nährstoff- und stickstoffreiche Schlamm- und Tonböden. Er ist in Mitteleuropa eine Charakterart des Verbands Bidention tripartitae und kommt oft in der Gesellschaft des Ranunculetum scelerati vor.[1]
Für den Nickenden Zweizahn bestehen bzw. bestanden, zum Teil auch nur regional, auch die weiteren deutschsprachigen Trivialnamen: Busemannsförke (Unterweser, Ostfriesland), Kunigendkraut, Wiesen-Stup (Pommern) und Zeguneleis (Siebenbürgen).[3]
Der Nickende Zweizahn (Bidens cernuus) ist eine Pflanzenart in der Familie der Korbblütler (Asteraceae).
Tekst üüb Öömrang Di steewelknecht (Bidens cernua) as en plaant uun det famile faan a kurewbloosen (Asteraceae).
Di steewelknecht (Bidens cernua) as en plaant uun det famile faan a kurewbloosen (Asteraceae).
Bidens cernua is a species of flowering plant in the aster family, Asteraceae.[4][5][6][7] Bidens cernua is distributed throughout much of Eurasia and North America.[4][5][6][7] It is commonly called nodding beggarticks[8] or nodding bur-marigold.[9]
Bidens cernua is distributed throughout much of Eurasia and North America.[4][5][6][7]
Bidens cernua is an annual species growing roughly 1m tall, with a fibrous root. Stems are rigid and often either simple or beached. Stem leaves are simple, unstalked, and opposite.
Bidens cernua is a species of flowering plant in the aster family, Asteraceae. Bidens cernua is distributed throughout much of Eurasia and North America. It is commonly called nodding beggarticks or nodding bur-marigold.
Nuokkurusokki (Bidens cernua) on asterikasvien (Asteraceae) heimoon, rusokkien (Bidens) sukuun kuuluva kasvilaji. Se on yksivuotinen ruohovartinen kasvilaji, jonka mykerökukinnot ovat nuokkuvia.[1]
Nuokkurusokki voi kasvaa 80 cm korkeaksi ja sen varsi on haaraton tai haaroittunut sekä kasvutavaltaan pysty. Lehdet ovat ehyitä, suikeita, sahalaitaisia ja puoliksi sepiviä. Nuokkurusokilla on keltaruskeat mykerökukinnot, joita ympäröivät lehtimäiset kehtosuomut. Nuokkurusokki kukkii syyskesällä, elo–syyskuussa.[1]
Nuokkurusokki kasvaa märillä ja runsasravinteisilla kasvupaikoilla[1]. Suomessa nuokkurusokkia tavataan paikoitellen lähinnä eteläisessä ja läntisessä Suomessa sekä Pohjanmaan rannikolla[2]. Pohjoisimmat havainnot ovat Perämeren rannikoilta.
Nuokkurusokki (Bidens cernua) on asterikasvien (Asteraceae) heimoon, rusokkien (Bidens) sukuun kuuluva kasvilaji. Se on yksivuotinen ruohovartinen kasvilaji, jonka mykerökukinnot ovat nuokkuvia.
Nuokkurusokki voi kasvaa 80 cm korkeaksi ja sen varsi on haaraton tai haaroittunut sekä kasvutavaltaan pysty. Lehdet ovat ehyitä, suikeita, sahalaitaisia ja puoliksi sepiviä. Nuokkurusokilla on keltaruskeat mykerökukinnot, joita ympäröivät lehtimäiset kehtosuomut. Nuokkurusokki kukkii syyskesällä, elo–syyskuussa.
Nuokkurusokki kasvaa märillä ja runsasravinteisilla kasvupaikoilla. Suomessa nuokkurusokkia tavataan paikoitellen lähinnä eteläisessä ja läntisessä Suomessa sekä Pohjanmaan rannikolla. Pohjoisimmat havainnot ovat Perämeren rannikoilta.
Bidens cernua, le bident penché, est une espèce de plante herbacée annuelle de la famille des Asteraceae.
Plante annuelle dressée, rameuse, atteignant 75 cm. Feuilles sessiles, opposées, simples, dentées, se terminant en pointe. Capitules solitaires, de 15 - 20 mm de diamètre, penchés à maturité. Fruits : akènes terminés par 4 arêtes[1].
Bien adapté aux milieux humides tels les abords de ruisseaux, lacs ou étangs, ainsi que dans un jardin pluvial. Les semences s'accrochent fortement aux vêtements et à la fourrure des animaux, il est donc conseillé de ne pas la planter trop près des zones passantes[2].
Bord des eaux calmes, répandue en France sauf dans le Midi.
Le bident penché aime les environnements humides et même mouillés. On le trouve souvent dans les fossés, près des mares et des étang et sur le bord des ruisseaux[3],[4].
Bidens cernua, le bident penché, est une espèce de plante herbacée annuelle de la famille des Asteraceae.
La Forbicina intera (nome scientifico Bidens cernua L., 1753) è una pianta erbacea, annua a fiori gialli, appartenente alla famiglia delle Asteraceae.
L'etimologia del nome generico (Bidens) deriva da due parole latine ”bis” (= due volte) e “dens” (= dente)[1] e si riferisce alle setole degli acheni di alcune specie di questo genere formate appunto da due denti appuntiti; mentre L'epiteto specifico (cernua) deriva sempre dal latino ”cernuus” (= penzolante, col capo all'ingiù)[2] in riferimento al portamento pendente dei frutti.
Il binomio scientifico attualmente accettato (Bidens cernua) è stato proposto da Carl von Linné (1707 – 1778) biologo e scrittore svedese, considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione Species Plantarum del 1753[3].
L'altezza di queste piante può variare normalmente da 1 a 10 dm (alcune varietà americane possono superare anche i 2 metri di altezza[4]). La forma biologica della specie è terofita scaposa (T scap), ossia sono piante erbacee che differiscono dalle altre forme biologiche poiché, essendo annuali, superano la stagione avversa sotto forma di seme.
Le radici sono secondarie da fittone.
Le foglie sono subsessili, opposte, a lamina intera e con margini vistosamente seghettati con dentelli acuti e distanziati. La forma è da lineare, lineare-lanceolata fino a ovale (oppure oblanceolata) con carenatura centrale. Entrambe le facce sono glabre. Dimensione delle foglie: larghezza 5 – 15 mm (massimo 25 mm); lunghezza 40 – 115 mm (massimo 200 mm).
L'infiorescenza è formata da diversi capolini discoidali, peduncolati a portamento eretto durante la fioritura, poi inclinato in fase di fruttificazione. La struttura dei capolini è quella tipica delle Asteraceae: un peduncolo sorregge un involucro emisferico composto da due serie di squame (involucro doppio)[5] che fanno da protezione al ricettacolo con pagliette[6] sul quale s'inseriscono due tipi di fiori: quelli esterni ligulati, non più di una decina ma a volte anche assenti, a forma ovale e quelli interni tubulosi molto più numerosi (fino a 150). Le due serie di squame sono differenti nella forma: la serie esterna è composta da 5 – 8 brattee fogliacee verdi, patenti e raggianti a forma da oblunga a oblanceolata; la serie interna si compone di 6 – 8 brattee (o squame) più sottili (lanceolate), scariose e striate. Lunghezza dei peduncoli: 10 – 40 mm. Diametro dei capolini: 2 cm (massimo 5 cm). Dimensioni dell'involucro: larghezza 6 – 10 mm; lunghezza 12 – 20 mm. Lunghezza delle squame esterne: 8 – 12 mm. Lunghezza delle squame interne: 2 – 10 mm.
I fiori sono zigomorfi (quelli ligulati), attinomorfi(quelli tubulosi); sono inoltre tetra-ciclici (formati cioè da 4 verticilli: calice – corolla – androceo – gineceo) e pentameri (calice e corolla formati da 5 elementi). Sono inoltre ermafroditi, più precisamente i fiori del raggio (quelli ligulati) sono sterili; mentre quelli del disco centrale (tubulosi) sono bisessuali[6].
I frutti sono degli acheni allungati (lineari), compressi, secchi, con parete sottile strettamente appressata attorno ad un unico seme e con un pappo munito di quattro/cinque lunghe reste rigide spinate. Il colore è nerastro o marrone e la sezione trasversale è in genere a forma quadrangolare. Dimensione dell'achenio: 5 – 8 mm. Lunghezza del pappo: 2 – 4 mm.
Dal punto di vista fitosociologico la specie di questa voce appartiene alla seguente comunità vegetale[9]:
La famiglia di appartenenza della Bidens cernua (Asteraceae o Compositae, nomen conservandum) è la più numerosa del mondo vegetale, comprende oltre 23000 specie distribuite su 1535 generi[10] (22750 specie e 1530 generi secondo altre fonti[11]). Il genere di appartenenza (Bidens) è composto da circa 200 specie, delle quali 10 sono spontanee dei territori italiani.
Il numero cromosomico di B. cernua è: 2n = 24, 48[3][4].
Nella tabella seguente sono indicate alcune sottospecie, varietà e forme non presenti in Italia[3][4][12]. L'elenco può non essere completo e alcuni nominativi sono considerati da altri autori dei sinonimi della specie principale o anche di altre specie.
Questa entità ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco seguente indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:
Bidens cernua è usata in medicina per il trattamento delle infezioni del tratto urinario[4].
La Forbicina intera (nome scientifico Bidens cernua L., 1753) è una pianta erbacea, annua a fiori gialli, appartenente alla famiglia delle Asteraceae.
Pelkinis lakišius (lot. Bidens cernua, angl. Nodding beggarticks, Nodding bur-marigold, vok. Nickende Zweizahn) – astrinių (Asteraceae) šeimos lakišių (Bidens) genties žolinis augalas. Lietuvoje dar žinomas kaip dviražis lakišius, titilija. Natūraliai paplitęs Eurazijoje ir Šiaurės Amerikoje. Dažnas visoje Lietuvoje.
Nuo vaisių dyglių kilęs augalo lotyniškas pavadinimas. Lotyniškai bis – dusyk, dens – dantis; akuotai lyg dantys.
Auga pagrioviuose, paupiuose, paežerėse, pakrantėse, pelkių pakraščiuose, pakrančių krūmuose. Alpėse auga nuo 800 m aukščio.
Tai vienmetis, 15-100 cm aukščio, gelsvai žalias žolinis augalas. Šaknis nedidelė, labai išsišakojusi. Stiebas status, beveik nuo pamato šakotas, raudonai rudas, plikas arba šiek tiek plaukuotas. Šakos priešinės. Lapai taip pat priešiniai, lancetiški, bekočiai, stambiai nelygiai dantyti, 5-10 cm ilgio.
Žydi nuo gegužės iki rugsėjo mėnesio. Graižai nulinkę, stambūs, iki 1,5 cm skersmens, apgaubti dvieile daugialape skraiste. Jie išsidėstę po 1-3 šakų galuose ir viršūninių lapų pažastyse. Išoriniai skraistlapiai 5-9, žoliniai, žali, vidiniai kiaušiniški, rudai geltoni, per vidurį rudu arba juodu ruožu, kraštai plėneliniai, vienodo ilgio su žiedais. Žiedai purvinai geltoni, piltuviškai vamzdiški, dvilytiški. Kraštiniai žiedai liežuviški, belyčiai. Kuokeliai penki. Vaisiai pleistiški, iš šonų suploti, tribriauniai, geltonai rudi, 6–8 mm ilgio, viršūnėje keturi dygliai. Vienas augalas užaugina iki 250 vaisių, juos išnešioja gyvuliai, žvėrys, paukščiai ir žmonės. Augalas diploidinis, 2n = 24.
Pelkinis lakišius naudojamas kaip vaistinis augalas. Jo nuoviro vonios tinka nuo įvairių išbėrimų ir vočių.
Žiedas
Sėklos
Pelkinis lakišius (lot. Bidens cernua, angl. Nodding beggarticks, Nodding bur-marigold, vok. Nickende Zweizahn) – astrinių (Asteraceae) šeimos lakišių (Bidens) genties žolinis augalas. Lietuvoje dar žinomas kaip dviražis lakišius, titilija. Natūraliai paplitęs Eurazijoje ir Šiaurės Amerikoje. Dažnas visoje Lietuvoje.
Nuo vaisių dyglių kilęs augalo lotyniškas pavadinimas. Lotyniškai bis – dusyk, dens – dantis; akuotai lyg dantys.
Knikkend Tandzaad (Bidens cernua) is een eenjarige plant in de composietenfamilie (Asteraceae) en behoort tot het geslacht tandzaad (Bidens). Hij bereikt een hoogte van 10 tot 70 cm en heeft een bloeitijd van augustus tot september. Hij groeit voornamelijk in meren en sloten en langs rivieren.
De plant bestaat uit een groep rechte bebladerde stengels met tegenoverstaande getande bladen. In de oksels van deze bladen groeien knikkende bloemhoofdjes. De bloem groeit in een kelk van groene bladachtige omhulselbladen en heeft een rij van kleine, donkere kroonbladachtige schutbladen. De bloem van het knikkend tandzaad zelf is geel en ontwikkelt na de bloeiperiode een stekelige vrucht (nootje) die vaak in de vacht van dieren achterblijft en zich zo verspreidt. De plant komt in grote delen van Europa en Azië voor.
Knikkend Tandzaad (Bidens cernua) is een eenjarige plant in de composietenfamilie (Asteraceae) en behoort tot het geslacht tandzaad (Bidens). Hij bereikt een hoogte van 10 tot 70 cm en heeft een bloeitijd van augustus tot september. Hij groeit voornamelijk in meren en sloten en langs rivieren.
De plant bestaat uit een groep rechte bebladerde stengels met tegenoverstaande getande bladen. In de oksels van deze bladen groeien knikkende bloemhoofdjes. De bloem groeit in een kelk van groene bladachtige omhulselbladen en heeft een rij van kleine, donkere kroonbladachtige schutbladen. De bloem van het knikkend tandzaad zelf is geel en ontwikkelt na de bloeiperiode een stekelige vrucht (nootje) die vaak in de vacht van dieren achterblijft en zich zo verspreidt. De plant komt in grote delen van Europa en Azië voor.
Nikkebrønsle (Bidens cernua) er ei eittårig urt i korgplantefamilien. Planten blir 10 til 90 cm høg. Han veks i Eurasia og Nord-Amerika og er vanleg i mange land. I Noreg er han knytt til næringsrike dammar, vasskanter og sumper i Sør-Noreg. Han er i tilbakegang her til lands fordi det blir mindre av slike landskapstypar. Han er forsvunnen frå kyststrøka, men veks framleis over eit stort areal i innlandet på Austlandet.[1]
Nikkebrønsle (Bidens cernua) er ei eittårig urt i korgplantefamilien. Planten blir 10 til 90 cm høg. Han veks i Eurasia og Nord-Amerika og er vanleg i mange land. I Noreg er han knytt til næringsrike dammar, vasskanter og sumper i Sør-Noreg. Han er i tilbakegang her til lands fordi det blir mindre av slike landskapstypar. Han er forsvunnen frå kyststrøka, men veks framleis over eit stort areal i innlandet på Austlandet.
Nikkebrønsle (Bidens cernua) er en ettårig urt i korgplantefamilien.
Nikkebrønsle vokser i all hovedsak i Europa og Nord-Amerika, men det er også gjort enkelte funn i India, Kina, Mexico og på en øy vest-nordvest for Galápagos.[2]
I Norge har den sin hovedutbredelse rundt Mjøsa og sørover. Der vokser den i eller i kanten av næringsrike dammer, bekkedrag og elver. Den fins også på Sørvestlandet. Ellers er det noen få spredte funn lenger nordover. De nordligste funnene er fem funn i Hasvik i Finnmark fylke, der det siste funnet ble gjort i 28. september 1969.
Det høyeste punktet den er funnet er 270 moh. i Ringsaker kommune.[3]
I Norge er det to former av nikkebrønsle kjent. Der en ikke har tungeformede kantblomster, mens den andre har tungeformede kantblomster.
Nikkebrønsle er på rødlista fordi den er ganske sjelden, og at habitatene den vokser, eller kan vokse på, har falt drastisk, så det totale antallet nikkebrønsler har med dette sunket drastisk. Da dens hovedhabitater er gårsdammer, bekkekanter og sumpete innmark, og disse fylles igjen.[1] Ellers er den ganske kravstor på vokseplass.
Den har et diploid kromosomtall på 24.[3]
Blomstene har normalt rørformede blomster, mens solnikkebrønsle har også tungeformede blomster langs kanten av korgen. De blomstrer fra midtsommer til seinsommer, og blomsterkorgne har fem til åtte ytre korgdekkblader. Og stilken rett under blomsterkorgene bøyer seg. Det er dette som har gitt den opphavet til det norske det vitenskapelige artsnavnet.[3]
Frøene har et firekantete tverrsnitt. De har også fire (sjeldent tre) brodder som peker mot korgbunnen. Disse broddene fester seg lett i klær og pelsen på dyr, og er antageligvis slik den blir spredd.[3]
Planta kan være fra ca. ti cm høy, og helt til ca. meteren høy. Alt ettersom næringstilgang og hvor værhard lokaliteten er.
Bladene hos nikkebrønsle er lysegrønne med hel eller sagtaggete rand. De sitter rett på stengelen, og har da ikke bladstengel. Mens den andre arten flikbrønsle, en kan finne i Norge, har treflikete blader.[3]
Navnet Bidens kommer fra det latinske bis eller bi, som betyr to eller to ganger (dobbelt) og dens tann. Navnet ble brukt på brønsleslekta av Andrea Caesalpini i 1583, mens cernua betyr nikkende[3] fra cernuló, som betyr "å falle hodestups etter" eller "slenge kolbøtte" på latin.[4]
Nikkebrønsle (Bidens cernua) er en ettårig urt i korgplantefamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Uczep zwisły, Uczep[4] (Bidens cernua L.) – gatunek rośliny jednorocznej z rodziny astrowatych. Występuje na półkuli północnej w Europie, Azji i Ameryce Północnej[5]. W Polsce występuje na całym niżu i w górach do regla dolnego, pospolita.
Roślina jednoroczna. Występuje na brzegach sadzawek, rowów, cieków wodnych, torfowiskach, na glebie mulistej lub błotnistej do wysokości do 1100 m n.p.m. Kwitnie od lipca do września. Kwiaty przedprątne, zapylane przez błonkówki i muchówki[4]. Gatunek charakterystyczny związku Bidention tripartiti[6]. Liczba chromosomów 2n = 24, 48[7].
Uczep zwisły, Uczep (Bidens cernua L.) – gatunek rośliny jednorocznej z rodziny astrowatych. Występuje na półkuli północnej w Europie, Azji i Ameryce Północnej. W Polsce występuje na całym niżu i w górach do regla dolnego, pospolita.
Nickskära (Bidens cernua) är en växtart i familjen korgblommiga växter.
Wikimedia Commons har media som rör Nickskära.
Nickskära (Bidens cernua) är en växtart i familjen korgblommiga växter.
Bidens cernua là một loài thực vật có hoa trong họ Cúc. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Bidens cernua là một loài thực vật có hoa trong họ Cúc. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Bidens cernua L., 1753
Охранный статус
Череда́ пони́кшая (лат. Bídens cérnua) — травянистое растение, вид рода Череда (Bidens) семейства Сложноцветные (Asteraceae).
Однолетнее травянистое растение с прямостоячим ветвистым стеблем 10—100 см высотой, в основании восходящим.
Листья супротивно расположенные (редко в мутовках по три), сидячие, яйцевидно-ланцетные или обратноланцетные до линейных в очертании, 4—10(20) см длиной и 0,5—2,5(4,5) см шириной, в основании клиновидно суженные или закруглённые, на верхушке острые до заострённых, с неправильно зубчатым (редко цельным) краем.
Корзинки прямостоячие или поникающие во время цветения, к плодоношению поникающие, одиночные или в рыхлых щитковидных метёлках. Внешние листочки обёртки в числе 5—8(10), прямые до отогнутых, часто реснитчатые по краю, листовидные, 8—12 мм в более длиной. Внутренние листочки обёртки в числе 6—8 и более, яйцевидные до ланцетных, 2—10 мм длиной. Ложноязычковые цветки отсутствуют или в числе 6—8, оранжево-жёлтые, в отгибом до 1,5—2 см длиной. Трубчатые цветки многочисленные (в числе 40—100 и более), венчик их оранжево-жёлтый, 3—4 мм длиной.
Семянки коричневатые или черноватые, уплощённые или четырёхгранные, клиновидные, 4—8 мм длиной. Хохолок представлен четырьмя (редко двумя) остевидными отростками, покрытыми направленными к основанию зубцами.
Широко распространённое в Северном полушарии растение. В Евразии встречается от Скандинавии до Средиземноморья и Гималаев. В Северной Америке распространено почти повсеместно, за исключением наиболее северных районов.
Череда поникшая включена в список исчезающих растений Швейцарии.
Произрастает на богатых почвах по берегам водоёмов, на влажных лугах, у канав.
и другие.
Череда́ пони́кшая (лат. Bídens cérnua) — травянистое растение, вид рода Череда (Bidens) семейства Сложноцветные (Asteraceae).
柳叶鬼针草（学名：Bidens cernua）是菊科鬼针草属的植物。分布在北美、欧洲、亚洲以及中国大陆的西藏、四川、东北、华北、云南等地，生长于海拔200米至3,680米的地区，一般生于沼泽边缘、草甸以及水中，目前尚未由人工引种栽培。
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
_1.JPG)
