Glyphis glyphis és una espècie de peix de la família dels carcarínids i de l'ordre dels carcariniformes.
Els mascles poden assolir els 100 cm de longitud total.[3]
Es troba al Pacífic occidental.[3]
Glyphis glyphis és una espècie de peix de la família dels carcarínids i de l'ordre dels carcariniformes.
Der Speerzahnhai (Glyphis glyphis) ist eine Art der Flusshaie (Glyphis) innerhalb der Requiemhaie (Carcharhinidae) mit einem nur sehr vage abgegrenzten Verbreitungsgebiet im Indopazifik. Über den Hai liegen nur sehr spärliche Informationen vor, da sich die beschriebenen Exemplare des Speerzahnhais allerdings deutlich durch die Anzahl der Rückenwirbel unterscheiden, ist nicht vollständig geklärt, ob es sich um eine Art oder um mehrere handelt. Compagno u. a. 2005 nehmen drei weitere, noch unbeschriebene Arten der Gattung im Bereich des Indopazifik an.
Der Speerzahnhai ist ein mittelgroßer bis großer Hai mit einer maximalen Körperlänge von mindestens 100 cm, Körperlängen von bis zu 300 cm werden angenommen. Er hat eine grau-braune Rückenfärbung ohne auffällige Zeichnung.
Der Hai besitzt eine breite und abgerundete Schnauze und sehr kleine Augen mit Nickhäuten. Er besitzt eine Afterflosse und zwei Rückenflossen. Die erste Rückenflosse ist am Ansatz sehr breit ausgebildet und sichelförmig, sie liegt über oder leicht hinter der Mitte der Brustflossenbasis. Ein Interdorsalkamm ist nicht vorhanden. Die zweite Rückenflosse ist vergleichsweise klein und liegt der Analflosse gegenüber. Die Brustflossen sind relativ groß. Wie alle Arten der Gattung besitzen die Tiere fünf Kiemenspalten und haben kein Spritzloch.
Der Speerzahnhai ist eine Süßwasserart, die sich wahrscheinlich entsprechend vor allem in größeren Flussbereichen des indopazifischen Raums aufhält, jedoch auch bis in die Brackwasserzonen der Flussdelta vordringt. Er ernährt sich räuberisch vor allem von verschiedenen Knochenfischen.
Die erwachsenen Exemplare der australischen Population wandern zur Paarung aus dem Meer in die Mündungsgebiete einiger weniger Fluss-Systeme in Nord-Australien ein. Der Nachwuchs kommt dort im Zeitraum zwischen Ende Oktober und Dezember lebend zur Welt. Das Vorkommen der Jungfische ist auf wenige Fluss-Systeme in den australischen Northern Territories und Queensland beschränkt,so beispielsweise um Cape York. Die Jungen sind nach der Geburt komplett selbständig und wandern flussaufwärts. Dort verbringen sie die nächsten drei bis sechs Jahre in einer Entfernung von ca. 40 bis 80 Kilometer von der Flussmündung – im Wasser mit reduziertem Salzgehalt (Brackwasser)." [1]
Während des jährlichen Monsuns wandern die Jungfische flussabwärts, um sich nicht dem vermehrt einströmenden Süßwasser auszusetzen. Sobald der Frischwasser-Zufluss in die Fluss-Systeme nachlässt, und der Salzgehalt wieder zunimmt und die von den Jungfischen präferierten Werte wieder erreicht werden, kehren diese wieder zu ihren ursprünglichen, flussaufwärts gelegenen Standorten zurück.[1]
Gegenwärtig ist unbekannt, wohin genau die adulten Haie der australischen Population abwandern, wenn sie die Fluss-Systeme verlassen. Es wird davon ausgegangen, dass diese sich außerhalb der Fortpflanzungszeit in den marinen Umwelten vor der nordaustralischen Küste aufhalten.[1]
Er ist wie andere Arten der Gattung wahrscheinlich lebendgebärend und bildet eine Dottersack-Plazenta aus (plazental vivipar). Die Junghaie haben eine Größe von etwa 55 bis 60 Zentimetern. Die Geschlechtsreife erreichen die Tiere bei einer Länge von ungefähr 180 cm. Paarung und Geburt des australischen Speerzahn-Hais findet in den brackwasserhaltigen Mündungsgebieten einiger weniger Fluss-Systeme in den Northern-Territories und Queensland statt, so beispielsweise um Cape York. Die Jungtiere kommen im Zeitraum von Ende Oktober bis Dezember lebend zur Welt.[1]
Der Speerzahnhai lebt in einem nur sehr vage abgegrenzten Verbreitungsgebiet im Indopazifik um die indonesischen Inseln, Neuguinea und Australien. Da sich die beschriebenen Exemplare des Speerzahnhais allerdings deutlich durch die Anzahl der Rückenwirbel unterscheiden, ist nicht vollständig geklärt, ob es sich um eine Art oder um mehrere handelt. Compagno u. a. 2005 nehmen drei weitere, noch unbeschriebene Arten im Bereich des Indopazifik an[2] von denen Glyphis garricki im Jahr 2008 von Compagno, White und Last[3] sowie der Borneo-Flusshai (Glyphis fowlerae) im Jahr 2010 von Compagno, White und Cavanagh[4] beschrieben wurde.[5]
Der Speerzahnhai wird in der Roten Liste der IUCN als gefährdet eingestuft, da genaue Angaben über Verbreitungsgebiete und Lebensweise fehlen. Es wird angenommen, dass die Art sehr selten ist. Die Gesamtpopulation wird auf 250 bis 2500 Individuen geschätzt[6]. Die australische Population des Speerzahnhais ist im Environment Protection and Biodiversity Conservation (EBPC) Act als kritisch gefährdet gelistet.[1] Die Zahl der weiblichen australischen Speerzahnhaie wird auf Basis der gefundenen Jungtiere auf weniger als 500 Exemplare veranschlagt.[1]
In Australien wurde der Speerzahn-Hai erstmals im Jahr 1982 im Bizant River bei Lakefield gesichtet. Bis zum Jahr 2015 wurden nur Jungtiere gefangen. Die Fänge gelangen stets nur in den Monaten Ende Oktober bis Dezember.[1]
Im Jahr 2004 initiierte die Australische Forschungsagentur CSIRO langfristige Forschungsarbeiten mit dem Ziel, zu einem besseren Verständnis der Verteilung der Jungfische in Fluss-Systemen im Tropischen Australien zu gelangen. Seit 2006 wurden von der CSIRO-Forschungsgruppe um Dr. Richard Pillans Daten über das Wanderverhalten und den Status der Population von juvenilen Speerzahn-Haien im Wenlock-River zusammengetragen.[1]
Im Jahr 2015 gelang es Dr. Pillans, Barry Lyon und Luke Burnett (Australian Zoo), innerhalb von 9 Tagen intensiver Suche zwei erwachsene Speerzahn-Haie lebend zu fangen, ein 2,2 Meter langes weibliches Exemplar und ein 2,3 Meter langes männliches Exemplar: CSIRO zufolge der erste Fund erwachsener Exemplare dieser Spezies in Australien und die ersten lebenden Exemplare, die von Forschern überhaupt gefangen wurden. Die beiden Exemplare wurden vor ihrer Freilassung mit satellitengestützten Sendern versehen, die sich nach 2 Monaten automatisch vom Körper ablösen und während dieses Zeitraums neben der Wanderroute auch Daten über Wassertiefe und Wassertemperatur übermitteln.[1]
Der Speerzahnhai (Glyphis glyphis) ist eine Art der Flusshaie (Glyphis) innerhalb der Requiemhaie (Carcharhinidae) mit einem nur sehr vage abgegrenzten Verbreitungsgebiet im Indopazifik. Über den Hai liegen nur sehr spärliche Informationen vor, da sich die beschriebenen Exemplare des Speerzahnhais allerdings deutlich durch die Anzahl der Rückenwirbel unterscheiden, ist nicht vollständig geklärt, ob es sich um eine Art oder um mehrere handelt. Compagno u. a. 2005 nehmen drei weitere, noch unbeschriebene Arten der Gattung im Bereich des Indopazifik an.
The speartooth shark (Glyphis glyphis) is a rare species of river shark, belonging to the family Carcharhinidae. It inhabits coastal marine waters and tidal reaches of large tropical rivers in northern Australia and New Guinea. Despite being a member of the river shark genus, it is also found in near-shore marine waters, favoring highly turbid environments over a wide range of salinities. This robustly built, gray-colored shark is characterized by a short and broad snout, tiny eyes, a relatively large second dorsal fin, and a black blotch beneath each pectoral fin near the tip. Another identifying trait is its teeth, which are large, triangular, and serrated in the upper jaw and narrow, spear-like, and serrated only near the tips in the lower jaw. Adults grow to about 2.6 m (8.5 ft) long.
Preying on demersal bony fishes and crustaceans, the speartooth shark is adapted for hunting in near-complete darkness. It is not as active as other requiem sharks, moving upstream and downstream with tidal currents so as to save energy. Reproduction is viviparous, with females forming a placental connection to their young, though details are unknown. The speartooth shark is threatened by incidental capture in commercial and recreational fisheries, as well as by habitat degradation. Given its small population, restricted range, and stringent habitat requirements, this species is highly susceptible to these pressures and has been listed as vulnerable by the International Union for Conservation of Nature.
German biologists Johannes Müller and Jakob Henle originally described the speartooth shark as Carcharias (Prionodon) glyphis, in their 1839–41 Systematische Beschreibung der Plagiostomen. They based their account on a stuffed juvenile female 1 m (3.3 ft) long, of unknown origin (possibly the Indian Ocean or the South China Sea).[2][3] In 1843, Swiss-American zoologist Louis Agassiz proposed the new genus Glyphis for this species and a fossil relative from Britain, G. hastalis. However, the use of Glyphis to encompass the river sharks did not gain wide acceptance until Jack Garrick's 1982 revision of Carcharhinus.[4]
Müller and Henle's type specimen remained the sole known record of the speartooth shark until specimens of the "Bizant river shark" (Glyphis sp. A) were caught in Australia in 1982. Subsequently, work by Leonard Compagno, William White, and Peter Last confirmed initial suspicions that "sp. A" was the same species as G. glyphis.[5] Thus, in Australia, this shark may also be referred to as the Bizant river shark or the Queensland river shark.[6]
Juvenile and subadult speartooth sharks are found in a few large, mangrove-lined tropical rivers in northern Australia and New Guinea, from the estuary to hundreds of kilometers upstream; a single possible record from the South China Sea exists.[3][7] In Queensland, it occurs in the Wenlock, Ducie, and Bizant Rivers, and perhaps also the Normanby, Hey, and Embly Rivers. In the Northern Territory, it is known from the Adelaide River and the Alligator Rivers. The river sharks in the Ord River of Western Australia may also be of this species.[6][8] In New Guinea, this species has been reported from Daru island, near Port Romilly and in the Fly River.[9][10]
Newborn to subadult speartooth sharks exclusively inhabit areas with fast tidal currents and muddy bottoms; the flowing water produces heavy turbidity, such as that <1% of sunlight penetrates beyond a depth of 1 m (3.3 ft). The salinity level of these waters range from nearly fresh (0.8 ppt) to nearly marine (28 ppt), and temperatures range from 25 to 33 °C (77 to 91 °F). Younger sharks are generally found further upstream than older ones. A study that tracked three individuals in the Adelaide River reported that they moved upstream with the flooding tide and downstream with the ebbing tide, averaging 10–12 km (6.2–7.5 mi) each way. The average swimming depth was determined for one individual to be 7.7 m (25 ft), in the middle of the water column.[11] Adults were entirely unknown until 2014, when three specimens (two males and one female) were documented by scientists visiting fishing villages on Daru island, Papua New Guinea. All three were caught in coastal waters off the island.[10] No evidence exists of segregation by sex.[8]
Without any known adult specimens, the maximum size of this species has historically been labelled with considerable uncertainty. In 2014, the first known adults were documented and on this basis it reaches a length around 2.6 m (8.5 ft).[10] The speartooth shark has a streamlined, rather robust body with a short, wide head. The snout is flattened, with large nostrils divided into incurrent and excurrent openings by large, triangular flaps of skin. The eyes are small and equipped with nictitating membranes (protective third eyelids). The sizable, arched mouth has very short furrows at the corners. It has 26–29 upper and 27–29 lower tooth rows. The teeth are tall and upright; those in the upper jaw are wide and triangular with serrated edges, while those in the lower jaw are narrow and spear-like with serrations only near the tip, and tiny cusplets at the base in very young individuals. There are five pairs of gill slits, with the first pair longer than the others.[5][9]
The large pectoral fins have strongly convex leading and concave trailing margins, and blunt tips. The pelvic fins are triangular with nearly straight margins. The first dorsal fin originates over the pectoral fin insertions, and is broadly triangular with a narrow apex and a concave trailing margin. The second dorsal fin measures about 67–77% as tall as the first and is similar in shape; there is no midline ridge between the dorsal fins. The anal fin is almost as large as the second dorsal fin and lies slightly behind; it has a deep notch in the posterior margin. The caudal fin is asymmetrical; the lower lobe is narrow and well-developed, while the upper lobe has a gently convex upper margin and a prominent notch in the ventral margin near the tip. The body is covered by small, overlapping oval-shaped dermal denticles bearing three or five horizontal ridges leading to marginal teeth. This species is plain slate-gray above, including the upper surfaces of the pectoral and pelvic fins, and the caudal fin; the underside is white. The boundary between dark and light runs through the bottom rim of the eye, through the gill slits, over the flank well above the pelvic fins, and onto the upper caudal fin lobe. The fins darken towards the posterior margins, forming a black edge on the upper caudal fin lobe; each pectoral fin also has a black blotch underneath, near the tip. The eyes are ringed in white.[5][9]
The speartooth shark seems to be relatively sluggish in nature, moving with the tides so as to conserve energy. Its activity levels are unaffected by day or night, reflecting the constant darkness of its environment.[11] Small eyes and abundant ampullae of Lorenzini suggest that this shark relies more on electroreception than sight to hunt, while the large second dorsal fin enhances its ability to maneuver at slow speeds in fast currents. It has slender teeth adept for catching bony fishes and crustaceans, mostly on or near the bottom. Known prey of juveniles include Macrobrachium prawns, Taenoides or Trypauchen burrowing gobies, ariid catfish, the threadfin Polydactylus macrochir, the gudgeon Prionobutis microps, the benthic croaker Nibea squamosa and the bream Nematalosa erebi.[7][11] Very little is known about the feeding habits of adults, but many bony fish spines and a stingray spine were found embedded in the jaws of the only documented adult female.[10] As in other requiem sharks, the speartooth shark is viviparous: when the developing embryo exhausts its supply of yolk, the yolk sac develops into a placental connection through which the mother delivers nourishment. Birthing seems to occur from October to December, near the end of the dry season, with newborns measuring around 50–59 cm (20–23 in) long.[9][11] Upon being captured a female gave birth to a single fully developed pup, about 65 cm (2.13 ft) long, and anecdotal information indicates a litter size of six to seven.[10] The growth rate of young sharks is probably around 19 cm (7.5 in) per year.[8]
The speartooth shark is not known to pose a danger to humans.[12] Extremely rare like other river sharks, its global population has been estimated to number no more than 2,500 mature individuals, with no more than 250 in any subpopulation.[1] This species is caught incidentally by commercial fisheries using gillnets and longlines, such as the barramundi (Lates calcarifer) gillnet fishery in Queensland (barramundi fisheries in New South Wales have been prohibited from rivers occupied by this species since 2005). Significant numbers are also taken by recreational anglers and bow fishers. Captured sharks might be eaten, used to bait crab pots, or discarded on land. Habitat degradation represents a third threat to the speartooth shark: the Fly River in Papua New Guinea has been severely affected by pollutants from mining activities, while proposed mining and dredging projects in the Port Musgrave area and uranium mining in Kakadu National Park are also of concern.[1][6][8]
The range of conservation threats faced by the speartooth shark, coupled with its small population and restricted range and habitat preferences, have led the International Union for Conservation of Nature to assess it as vulnerable.[1] Furthermore, in Australia, it has been listed as critically endangered on the 1999 Commonwealth Environment Protection and Biodiversity Conservation Act. The speartooth shark is within the scope of the Sawfish and river shark multispecies recovery plan made under the EPBC Act.[13] It has also been listed as vulnerable on the 2000 Territory Parks and Wildlife Conservation Act, though a management plan has yet to be enacted. Sharks in the Kakadu and Rinyirru National Parks are protected somewhat from habitat alteration, if not fishing.[6][8] No regulations restrict the capture of this species in Papua New Guinea.[10]
The speartooth shark (Glyphis glyphis) is a rare species of river shark, belonging to the family Carcharhinidae. It inhabits coastal marine waters and tidal reaches of large tropical rivers in northern Australia and New Guinea. Despite being a member of the river shark genus, it is also found in near-shore marine waters, favoring highly turbid environments over a wide range of salinities. This robustly built, gray-colored shark is characterized by a short and broad snout, tiny eyes, a relatively large second dorsal fin, and a black blotch beneath each pectoral fin near the tip. Another identifying trait is its teeth, which are large, triangular, and serrated in the upper jaw and narrow, spear-like, and serrated only near the tips in the lower jaw. Adults grow to about 2.6 m (8.5 ft) long.
Preying on demersal bony fishes and crustaceans, the speartooth shark is adapted for hunting in near-complete darkness. It is not as active as other requiem sharks, moving upstream and downstream with tidal currents so as to save energy. Reproduction is viviparous, with females forming a placental connection to their young, though details are unknown. The speartooth shark is threatened by incidental capture in commercial and recreational fisheries, as well as by habitat degradation. Given its small population, restricted range, and stringent habitat requirements, this species is highly susceptible to these pressures and has been listed as vulnerable by the International Union for Conservation of Nature.
El tiburón lanza (Glyphis glyphis), es un tiburón de la familia Carcharhinidae. Esta especie poco conocida tiene ocurrencia en Malasia, Papua Nueva Guinea, y en Queensland, Australia. La única información disponible es la descripción original de Müller & Henle (1839). Posiblemente puede alcanzar los 3 metros (9.8 pies). Es vivíparo, pero su biología es poco conocida.
El tiburón lanza (Glyphis Glyphis), es una especie de tiburón muy rara carcarriniforme, de la familia Carcharhinidae. Solo conocidos ejemplares inmaduros, que habitan en los confines de las mareas de los grandes ríos en el norte de Australia y Nueva Guinea. Que se encuentra exclusivamente en rápido movimiento, aguas muy turbias. Esta construcción robusta, de color gris, se caracteriza por tener un hocico corto y ancho, ojos pequeños y una segunda aleta dorsal más alta, y una mancha negra debajo de cada aleta pectoral cerca de la punta. Otro rasgo de identificación son sus dientes, que son grandes, triangulares y dentadas en el maxilar superior y estrecho, son aserrados como una lanza sólo cerca de las puntas en la mandíbula inferior. Sobre la base de las muestras disponibles, los adultos probablemente crecen hasta 2,5-3 mde largo. Se aprovechan de los peces óseos demersales y crustáceos, el tiburón lanza se adapta para la caza en casi completa oscuridad. No es tan activo como otros tiburones, en movimiento ascendente y descendente con las corrientes de marea con el fin de ahorrar energía. La reproducción es vivípara con las hembras que forman una conexión de la placenta de sus crías, aunque se desconocen los detalles. El tiburón lanza se ve amenazado por la captura incidental en la pesca comercial y recreativa, así como por la degradación del hábitat. Dada su escasa población, de rango restringido, y los estrictos requisitos de hábitat, esta especie es altamente susceptible a las presiones y ha sido clasificada como en peligro por la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (UICN).
Los biólogos alemanes Johannes Müller y Jakob Henle lo han descrito como el tiburón lanza, Carcharias (Prionodon) Glyphis, en 1839-41 Systematische Beschreibung der Plagiostomen. Ellos basan su cuenta en una hembra juvenil de 1 m de largo, de origen desconocido.[2][3][4] En 1843, el zoólogo suizo-norteamericano Louis Agassiz propuso el nuevo género para esta especie y un pariente fósil de Gran Bretaña, G. hastalis. Sin embargo, el uso de Glyphis para abarcar a los tiburones del río no logró la aceptación generalizada hasta 1982 revisión de Carcharhinus de Jack Garrick.[4] El tipo de muestra de Müller y Henle sigue siendo el único registro conocido del tiburón lanza hasta que los espécimen de "Tiburón del río bizant" (Glyphis sp. A) fueron capturados en Australia en 1982. Posteriormente, el trabajo de Leonard Compagno, William White y Peter Última confirmó las sospechas iniciales de que "sp. A" fue la misma especie que G. Glyphis.[5] Por lo tanto, en Australia, este tiburón también puede ser referido como el tiburón del río Bizant o el tiburón del río Queensland.[6]
El tiburón lanza se encuentra en grandes ríos y manglares tropicales en el norte de Australia y Nueva Guinea, desde el estuario a cientos de kilómetros río arriba;. No hay un único registro posible del Mar del Sur de China.[3][7] En Queensland, se tiene como ocurrencia en el Wenlock, Ducie, y los ríos de Bizant, y quizás también en Normanby, Hey, y los ríos Embly. En el Territorio del Norte, se sabe desde el río Adelaida y ríos de east Alligator. Los tiburones del río en el río Ord de Australia Occidental también puede ser de esta especie.[6][8] En Nueva Guinea, esta especie ha sido reportada en Puerto cerca de Romilly, y en el río Fly.[9] Algunos tiburones lanza recién nacidos habitan exclusivamente en zonas con corrientes de marea rápida y fondos fangosos, el agua que fluye produce turbidez pesados, como el [10][8]
El más grande conocido tiburón lanza macho y hembra en el registro fue de 1,6 m y 1,8 m de largo, respectivamente, lo que sugiere una longitud máxima de 2,5 a 3 m de adultos. El tiburón lanza tiene un cuerpo aerodinámico, más robusto con una cabeza corta y ancha. El hocico es aplanado, con nariz grande dividida en las aberturas e incurrente e excurrente por solapas grandes, de forma triangular de la piel. Los ojos son pequeños y están equipados con membrana nictitantes (tercer párpado de protección). La boca grande en forma de arco tiene muy poco surcos en las esquinas. Hay 26-29 y 27-29 filas superiores e inferiores de dientes. Los dientes son altos y rectos, los de la mandíbula superior son amplias y triangulares con los bordes serrados, mientras que los de la mandíbula inferior se estrecha y como lanzas con dientes solo cerca de la punta, y pequeñas cúspides pequeñas en la base en individuos muy jóvenes. Hay cinco pares de hendiduras branquiales, con el primer par más grande que los otros.[5][9] Las aletas pectorales grandes tienen márgenes grandes detrás de los principales, y las puntas romas. Las aletas pélvicas son triangulares, con márgenes casi recta. La primera aleta dorsal se origina en las inserciones de la aleta pectoral, y es ampliamente triangular con el ápice estrecho y un borde cóncavo final. La segunda aleta dorsal mide alrededor de 67-77% tan alto como la primera y es similar en forma, no hay línea media entre las aletas dorsales. La aleta anal es casi tan grande como la segunda aleta dorsal y se encuentra ligeramente por detrás, tiene una profunda hendidura en el borde posterior. La aleta caudal es asimétrica, el lóbulo inferior es estrecha y bien desarrollada, mientras que el lóbulo superior tiene un borde superior ligeramente convexo y una muesca prominente en el margen ventral cerca de la punta. El cuerpo está cubierto por pequeñas y superpuestas de forma ovalada dentículos dérmicos acompañada de 3 o 5 surcos horizontales que lleva a los dientes marginales. Esta especie es claro gris pizarra por encima, incluso las superficies superiores de las aletas pectorales y pélvicas, y la aleta caudal, la parte inferior es de color blanco. El límite entre la oscuridad y la luz pasa por el borde inferior del ojo, a través de las hendiduras branquiales, sobre el flanco muy por encima de las aletas pélvicas, y en el lóbulo superior de la aleta caudal. Las aletas se oscurecen hacia los márgenes posterior, formando un borde negro en el lóbulo superior de la aleta caudal, cada aleta pectoral también tiene una mancha negro debajo, cerca de la punta. Los ojos están rodeados de blanco.[5][9]
El tiburón lanza parece ser relativamente lento en la naturaleza, se mueve con las mareas con el fin de conservar la energía. Sus niveles de actividades se ven afectadas por día o de noche, lo que refleja la constante oscuridad de su entorno.[10]Los ojos pequeños y abundantes ampollas de Lorenzini sugieren que este tiburón se basa más en electrorrecepción que la vista para cazar, mientras que la gran segunda aleta dorsal aumenta su capacidad para maniobrar a baja velocidad en corrientes rápidas. Tiene dientes delgados hábiles para la captura de peces óseos, crustáceos, principalmente en o cerca del fondo. Presas conocidas incluyen camarones Macrobrachium, Taenoides o gobios Trypauchen, bagre ariid, el gobio Prionobutis microps, la corvina, bentonicos, Nibea squamosa y el erebi dorado.[7][10] Al igual que en otros tiburones, el tiburón lanza es vivíparo: cuando el embrión en desarrollo agota el suministro de yema de huevo, la yema se desarrolla en una conexión a través de la placenta que la madre proporciona alimento. El parto parece ocurrir entre octubre y diciembre, cerca de la final de la temporada seca, con los recién nacidos que mide alrededor de 50-59 cm de largo.[9][10] La tasa de crecimiento de los tiburones jóvenes es probablemente alrededor de 19 cm por año.[8]
No se sabe que representan un peligro para los seres humanos.[1] Extremadamente raros, como los otros tiburones de río, la población mundial ha sido estimada de 2.500 individuos maduros, con no más de 250 en ninguna subpoblación.[11] Esta especie se captura incidental por la pesca comercial con redes de enmalle y palangres, como la perca gigante (Lates calcarifer) de la pesca con redes de enmalle en Queensland (pesca de perca gigante en Nueva Gales del Sur ha prohibido a los ríos ocupados por esta especie desde 2005). Un número significativo son también tomadas por los pescadores deportivos y pescadores con arco. Los tiburones capturados pueden ser consumidos, usados para potes de cangrejo de cebo, o desechado en la tierra. La degradación del hábitat representa una tercera amenaza para el tiburón lanza: el río Fly se ha visto gravemente afectado por los contaminantes de las actividades mineras, mientras que los proyectos propuestos de la minería y el dragado en la zona de Puerto Musgrave y la extracción de uranio en el parque nacional de Kakadu son también motivo de preocupación.[1][6][8] La gama de amenazas a la conservación que enfrentan los tiburones lanza, junto con su pequeña población y de rango restringido y preferencias de hábitat, han llevado a la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (UICN) para evaluar como En Peligro.[1] Además, en Australia, se ha sido catalogada como En Peligro Crítico en la Protección del Medio Ambiente 1999 de la Commonwealth y la Conservación de la Biodiversidad, aunque esto es de un efecto mínimo en la protección de la Commonwealth no se aplica hasta una distancia de tres millas náuticas de la costa, probablemente fuera del alcance de este tiburón. También ha sido listado como Vulnerable en el 2000 y la Ley de Parques Territorio Conservación de Vida Silvestre, a través de un plan de manejo aún no se ha promulgado. En el Kakadu y el parque nacional Lakefield están protegidos en cierta medida de la alteración del hábitat, si no se pesca.[6][8]
El tiburón lanza (Glyphis glyphis), es un tiburón de la familia Carcharhinidae. Esta especie poco conocida tiene ocurrencia en Malasia, Papua Nueva Guinea, y en Queensland, Australia. La única información disponible es la descripción original de Müller & Henle (1839). Posiblemente puede alcanzar los 3 metros (9.8 pies). Es vivíparo, pero su biología es poco conocida.
Glyphis glyphis Glyphis generoko animalia da. Arrainen barruko Carcharhinidae familian sailkatzen da.
Glyphis glyphis Glyphis generoko animalia da. Arrainen barruko Carcharhinidae familian sailkatzen da.
Requin lancette
Glyphis glyphis (requin lancette) est une espèce de requins.
Il vit dans le Pacifique ouest, de 5°Nord à 21°Sud et peut atteindre 2 mètres 50 de long.
De speertandhaai[3] (Glyphis glyphis) is een haai uit de familie van de requiemhaaien.[4][5]
De speertandhaai is zeer zeldzaam en komt waarschijnlijk nog voor in het westen van de Grote Oceaan in de rivieren van Maleisië,[5] Papoea-Nieuw-Guinea[6] en Queensland (Australië).[7]
De mannelijke speertandhaai kan een maximale lengte bereiken van 230 centimeter, de vrouwelijke lijkt iets kleiner te blijven[8].
Er zijn maar weinig bevestigde waarnemingen en vangsten van de speertandhaai. In het najaar van 2002 is een uitgebreid onderzoek gedaan naar het voorkomen van kraakbeenvissen in de grote rivieren en riviermondingen in het noorden van Australië (West-Australië, Noordelijk Territorium, Queensland). Er werden 136 locaties in 38 verschillende rivieren bemonsterd, daarbij werd geen enkele soort haai uit het geslacht Glyphis gevangen. Aanvullend onderzoek in 2004 in en rond de Golf van Carpentaria leverde 28 vangsten en meer inzicht in de habitatgebruik van speertandhaai en de nog zeldzamere Glyphis garricki.[9]
In oktober 2015 zijn twee volwassen exemplaren gevangen in de Bizantrivier, oostelijk van Kaap York-schiereiland, Queensland. Beide zijn van een satelliettag voorzien waarmee ze twee maanden te volgen zijn.[10].
Onderzoekers van de IUCN schatten dat de wereldpopulatie minder dan 2.500 volwassen exemplaren bevat en dat er plaatselijk subpopulaties zijn die nooit meer dan 250 volwassen individuen bevatten. Verder worden de speertandhaaien bedreigd door beroepsvisserij (als bijvangst) en door big-game fishery (sportvisserij op zee op grote vissoorten als haaien en tonijnen) en mogelijk ook door habitataantasting in riviermondingen. Mogelijk kan uit toekomstig onderzoek blijken dat de speertandhaai minder zeldzaam is. Zo lang daarvoor het bewijs niet is geleverd, blijft deze soort als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
De speertandhaai (Glyphis glyphis) is een haai uit de familie van de requiemhaaien.
Multimedia w Wikimedia Commons Glyphis glyphis – gatunek dużej drapieżnej ryby chrzęstnoszkieletowej z rodziny żarłaczowatych (Carcharhinidae). Występuje na północy Australii i u południowych wybrzeży Nowej Gwinei. Młode osobniki zamieszkują większe tropikalne rzeki, o błotnistym dnie i namorzynowych brzegach. Dorosłe preferują płytkie morskie wody, w pobliżu wybrzeży oraz wysp. Posiada dobrze zbudowane spłaszczone ciało z dużą i stosunkowo szeroką głową, duże płetwy grzbietowe oraz charakterystyczne długie i szerokie płetwy piersiowe. Grzbiet rekina przybiera barwę ciemnoszarą lub jasnoszarą, z charakterystycznymi czarnymi wewnętrznymi fragmentami płetw brzusznych i ciemniejszymi wierzchołkami płetw piersiowych. Spód jest jaśniejszy od grzbietu. Dorosłe osobniki mogą osiągać nawet ponad 3 metry długości.
Podobnie jak inne żarłaczowate, jest żyworodny. Kopulacja odbywa się za pomocną pterygopodium, narządu płciowego samca. Samica rodzi 6–7 lub więcej młodych. Z uwagi na duże zmętnienie w trakcie polowania rekin ten opiera się bardziej na elektrolokacji niż wzroku. Odżywia się zwykle przy dnie lub w jego pobliżu. Głównym składnikiem jego diety są małe ryby kostnoszkieletowe oraz skorupiaki. Dorosłe polują niekiedy na płaszczki. Szacuje się, że na świecie żyje mniej niż 2500 dorosłych osobników. Głównym zagrożeniem jest degradacja środowiska, jak choćby zanieczyszczanie rzek przez przemysł górniczy czy wydobycie uranu. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody, biorąc pod uwagę istniejące zagrożenia oraz małą liczebność w połączeniu z ograniczoną ilością preferowanych siedlisk i małym zasięgiem występowania, określiła G. glyphis jako gatunek zagrożony. Na obszarze Australii rekin ten jest krytycznie zagrożony wyginięciem.
Rekin ten został opisany w 1839 roku przez dwóch niemieckich przyrodników Johannesa Petera Müllera i Friedricha Gustava Jakoba Henle w pracy pt. "Systematische Beschreibung der Plagiostomen" jako Carcharias (Prionodon) glyphis. Okazem typowym (holotypem) była mierząca metr długości młoda samica o numerze katalogowym ZMB 5265, pochodząca ze zbiorów Muzeum Historii Naturalnej w Berlinie. Okaz nie posiadał adnotacji na temat miejsca pochodzenia[3]. Późniejsi autorzy sugerowali, że rekin ten wyłowiony został na Oceanie Indyjskim lub w Morzu Południowochińskim[4].
W 1843 roku Louis Agassiz, zoolog szwajcarsko-amerykańskiego pochodzenia, zasugerował stworzenie nowego rodzaju Glyphis dla tego gatunku oraz drugiego wymarłego G. hastalis, opisanego na podstawie skamielin z Wielkiej Brytanii[5]. Jednakże nazwa ta nie uzyskała szerszej akceptacji wśród naukowców, aż do opublikowania rewizji rodzaju Carcharhinus przez Jacka Garricka w 1982 roku[6][7].
Przez ponad 140 lat holotyp Mullera i Henle był jedynym znanym okazem G. glyphis. W 1982 roku u wybrzeży Australii wyłowiono następne osobniki, którym nadano tymczasową nazwę "Glyphis sp. A". W 2008 roku Compagno, White i Last dokonali redyskrypcji G. glyphis i potwierdzili, że okazy oznaczone "sp, A" należą do tego gatunku[8].
Analiza mitochondrialnego locus NADH-2 przeprowadzona w 2012 roku przez Naylora i innych, wykazuje, że G. glyphis tworzy wspólny klad z sympatrycznym G. garricki, siostrzany dla kladu, do którego należą G. fowlerae i G. gangeticus[9]. Analiza fragmentów mtDNA kodujących białka przy pomocy modelu GTR + Γ (39), przeprowadzona przez Chenhonga Li i innych, potwierdziła to założenie. Badanie to wykazało ponadto konieczność zsynonimizowania C. siamensis i C. fowlerae z C. gangeticus oraz potwierdziło, że pochodzące z Borneo i Bangladeszu osobniki oznaczone tymczasowo jako "Glyphis sp. 1" należą do czwartego, najbardziej bazalnego gatunku w obrębie rodzaju Glyphis[10].
Rodzaj Glyphis, wraz z Isogomphodon, Negaprion i Lamiopsis, zajmuje pośrednią pozycję na drzewie ewolucyjnym żarłaczowatych, pomiędzy bazalnymi rodzajami Loxodon, Rhizoprionodon i Scoliodon oraz bardziej zaawansowanymi Carcharhinus, Triaenodon, Nasolamia i Prionace[11].
Młode i podrośnięte osobniki zamieszkują większe tropikalne australijskie i nowogwinejskie rzeki, o najczęściej błotnistym dnie i namorzynowych brzegach. Znajduje się je od ujścia do kilkaset kilometrów w górę rzeki. Na obszarze Queensland występują w rzekach Wenlock, Ducie i Bizant oraz być może również Normanby, Hey i Embly. Spotykane są także w rzekach Adelaide i Alligator River (Terytorium Północne). Rekiny odnotowane w wodach rzeki Ord w Australii Zachodniej mogą również należeć do tego gatunku[8][12]. Na terenie Nowej Gwinei raportowano G. glyphis z wód rzeki Fly oraz okolic Wyspy Daru i Portu Romilly[12]. Możliwe, że gatunek ten występuje (lub występował) również w Morzu Południowochińskim (w pobliżu wyspy Côn Sơn)[4]; dane te jednak są niepewne, gdyż opierają się jedynie na badaniu szczęk i zębów pojedynczego osobnika wyłowionego w grudniu 1898 roku[12].
Młode od narodzin aż do osiągnięcia dojrzałości zamieszkują zwykle obszary o szybkich prądach pływowych i błotnistym dnie. Płynąca woda powoduje duże zmętnienie, przez co mniej niż 1% promieni słonecznych dociera na głębokość większą niż metr. Zasolenie tych wód różni się w zależności od miejsca; bliżej ujścia woda jest bardziej zasolona (dochodząc do 28 ppt), dalej w górę rzeki poziom zasolenia spada nawet poniżej 0,8 ppt. Temperatury wahają się w granicach 25–33 °C. Młodsze rekiny wędrują dalej w górę rzeki od starszych. Badania przeprowadzone na trzech osobnikach z rzeki Adelaide wykazały, że przemieszczały się one w górę rzeki razem z przypływem i cofały się w dół razem z odpływem, pokonując średnio 10–12 kilometrów w każdą ze stron. Średnia głębokość pływania wyliczona dla jednego z osobników wyniosła 7,7 metra, co wskazuje, że poruszał się w środku słupa wody[13]. Dopiero w 2014 roku opisano pierwsze trzy dorosłe osobniki G. glyphis, napotkane przez naukowców w wiosce rybackiej na wyspie Daru. Wszystkie trzy zostały złowione w wodach przybrzeżnych poza wyspą, co może sugerować, że dorosłe osobniki preferują przybrzeżne wody morskie[12]. Nie ma dowodów na społeczne podziały według płci[14].
Rekin ten posiada dobrze zbudowane spłaszczone ciało oraz dużą i stosunkowo szeroką głowę. Na spodzie tępo zakończonego pyska mieści się duży, półokrągły otwór gębowy. W szczęce i żuchwie mieści się kilka rzędów małych zębów – pierwszy z nich ułożony jest pionowo, a każdy kolejny coraz bardziej pochylony ku tyłowi. W razie utraty któregoś z zębów na jego miejsce przesuwa się następny z kolejnego rzędu. Górne zęby są trójkątne i lekko ząbkowane na krawędziach. Na brzegach podstawy zęba mieszczą się nieregularne guzkowate wyrostki. Dolne zęby są mniejsze i węższe od górnych, a ich krawędzie są ostre i gładkie. W szczęce mieści się 26–29 zębów, w żuchwie z kolei od 27 do 29. Niewielkie nozdrza osadzone są po bokach spodniej strony pyska, posiadają stosunkowo duże trójkątne fałdy skórne. Małe, okrągłe oczy wyposażone są w fałdy półksiężycowate spojówek (ochraniające migotkę). Źrenice są duże i okrągłe. Po bokach głowy mieści się pięć niedużych równych szczelin skrzelowych, z czego pierwsza para jest większa od pozostałych. Na spodzie pyska rekin posiada liczne elektroreceptory zwane ampułkami Lorenziniego[8][12].
Dość duża płetwa grzbietowa ma kształt trójkąta i długą wolną końcówkę na dole dystalnej krawędzi. Jej przednia krawędź jest nieznacznie wygięta ku tyłowi. Druga płetwa grzbietowa jest o prawie połowę niższa od pierwszej. Umiejscowiona jest nad płetwą odbytową i ma kształt zbliżony do pierwszej płetwy grzbietowej. Pomiędzy płetwami grzbietowymi nie występuje wyraźny międzygrzbietowy łuk. Płetwy piersiowe są długie i szerokie. Ich proksymalna krawędź osiąga nawet 24-28% długości ciała zwierzęcia. Ulokowane są tuż pod ostatnią parą szczelin skrzelowych. Mniejsze od drugiej płetwy grzbietowej płetwy brzuszne mają romboidalny kształt. U samca z wewnętrznej, tylnej części płetw brzusznych wykształcił się narząd kopulacyjny zwany pterygopodium. Płetwa odbytowa jest nieco większa od płetw brzusznych, lecz mniejsza od drugiej płetwy grzbietowej. Posiada zaokrąglony sierpowaty wierzchołek oraz mocno zagiętą dystalną krawędź, która zakończona jest długą wolną końcówką. Na końcu ogona mieści się proporcjonalnie duża heterocerkiczna płetwa ogonowa. Na końcu jej górnego płata mieści się duży, szeroki trójkątny fałd skórny[8][12].
Skórę rekina pokrywają romboidalne połyskujące łuski plakoidalne. Górna płaszczyzna każdej z nich pokryta jest 3-6 podłużnymi rowkami. Grzbiet rekina przybiera różną barwę, od ciemnoszarej po jasnobrązową. Spód i boki są nieco jaśniejsze, barwy białej, jasnoszarej lub bladożółtej. Wewnętrzna powierzchnia płetw brzusznych oraz wierzchołki płetw piersiowych są czarne[8]. Największy przebadany osobnik mierzył blisko 2,6 metra długości. Trzy osobniki (dwa samce i samica) znane są naukowcom jedynie z odciętych płetw, lecz dzięki porównaniu proporcji płetw piersiowych w stosunku do długości ciała oszacowano, że samica w chwili śmierci mierzyła około 292-304 cm[12].
G. glyphis wydaje się być stosunkowo spokojnym i wolno pływającym rekinem, wykorzystującym prądy do przemieszczania, w celu oszczędzania energii. Jest aktywny przez całą dobę, niezmiennie w dzień i w nocy, co może być spowodowane niezmienną ciemnością panującą na większych głębokościach[13].
Małe oczy oraz duże i gęsto rozmieszczone elektroreceptory ampułkowate sugerują, że rekin ten opiera się bardziej na elektrolokacji niż wzroku w trakcie polowania. Duża druga płetwa grzbietowa oraz szerokie płetwy piersiowe poprawiają stabilność i umożliwiają manewrowanie przy małych prędkościach w szybkich prądach wodnych. Smukłe zęby przystosowane są do pożywiania się małymi rybami oraz skorupiakami. Rekin ten poluje zwykle przy dnie lub w jego pobliżu. Młode odżywiają się babkowatymi z rodzajów Taenoides i Trypauchen, ariusowatymi, wiciakowatymi (Polydactylus macrochir), eleotrowatymi (Prionobutis microps), kulbinowatymi (Nibea squamosa), śledziowatymi (Nematalosa erebi) oraz krewetkami z rodzaju Macrobrachium[13][15]. Niewiele wiadomo o zwyczajach żywieniowych dorosłych osobników. W szczękach jednej z dorosłych samic znaleziono pozostałości ryb kostnoszkieletowych oraz płaszczki, co sugeruje, że to one zwykle padają ofiarą dorosłych osobników[12].
Podobnie jak inne żarłaczowate jest żyworodny. Samice rodzą 6–7 lub więcej młodych[12]. Zapłodnienie odbywa się za pomocą pterygopodium, narządu wykształconego z dystalnych fragmentów płetw brzusznych samców. Embriony w ciele matki zużywają zapasy żółtka z pęcherzyka żółtkowego. Po pewnym czasie pęcherzyk żółtkowy łączy się ze ścianą macicy, tworząc tzw. łożysko żółtkowe, dzięki któremu dostarczane jest pożywienie z organizmu matki, aż do momentu porodu[16]. Młode w chwili narodzin mierzą 50–65 cm długości[12][17]. Poród ma miejsce od października do grudnia, co przypada na koniec pory suchej. Podobnie jak u G. garricki, samica zachodzi w ciążę co dwa lata[13]. Młode w ciągu pierwszych lat życia rosną prawdopodobnie o około 19 cm rocznie[14]. Największy złowiony niedojrzały samiec mierzył 145 cm, a najmniejszy udokumentowany dorosły osobnik miał 228 cm długości, co sugeruje, że rekin ten dojrzewa płciowo po przekroczeniu minimum 1,5 m długości[12].
Nie wiadomo, czy rekin ten stanowi zagrożenie dla człowieka, gdyż brak jest informacji na temat ataków tego gatunku na ludzi[18]. Jest niezwykle rzadki, podobnie jak inne rekiny z rodzaju Glyphis. Szacuje się, że na świecie żyje mniej niż 2500 dorosłych osobników oraz że żadna z subpopulacji nie obejmuje więcej niż 250 sztuk[2]. Znajdowany jako przyłów w komercyjnych połowach z wykorzystaniem sieci skrzelowych oraz linek z haczykami, jak choćby w przypadku połowów barramundi (Lates calcarifer) na północy Queensland. Bywa poławiany również przez wędkarzy oraz podczas polowań z użyciem łuku. Złowione rekiny bywają zjadane, wykorzystywane jako przynęta na kraby lub porzucane. Kolejnym zagrożeniem dla tego gatunku jest degradacja środowiska, w tym: zanieczyszczenie rzeki Fly na Papui-Nowej Gwinei spowodowane działalnością górniczą, pogłębianie Portu Musgrave oraz wydobycie uranu na terenie Parku Narodowego Kakadu[2][14][19].
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody, biorąc pod uwagę istniejące zagrożenia oraz małą liczebność w połączeniu z ograniczoną ilością preferowanych siedlisk i małym zasięgiem występowania, określiła G. glyphis jako gatunek zagrożony wyginięciem[2]. Na obszarze Australii rekin ten uznany jest za gatunek krytycznie zagrożony przez ustawę 1999 Commonwealth Environment Protection and Biodiversity Conservation Act. Regulacje te nie dotyczą jednak wód do odległości trzech mil morskich od wybrzeża, a co za tym idzie, w dużej mierze nie pokrywają się z obszarem występowania G. glyphis. Rekin ten został również wymieniony w 2000 Territory Parks and Wildlife Conservation Act jako gatunek narażony, lecz plan zarządzania i ochrony nie został jeszcze uchwalony[14][19]. Nie istnieją żadne regulacje dotyczące połowów tego rekina na obszarze Papui-Nowej Gwinei[12].
Glyphis glyphis – gatunek dużej drapieżnej ryby chrzęstnoszkieletowej z rodziny żarłaczowatych (Carcharhinidae). Występuje na północy Australii i u południowych wybrzeży Nowej Gwinei. Młode osobniki zamieszkują większe tropikalne rzeki, o błotnistym dnie i namorzynowych brzegach. Dorosłe preferują płytkie morskie wody, w pobliżu wybrzeży oraz wysp. Posiada dobrze zbudowane spłaszczone ciało z dużą i stosunkowo szeroką głową, duże płetwy grzbietowe oraz charakterystyczne długie i szerokie płetwy piersiowe. Grzbiet rekina przybiera barwę ciemnoszarą lub jasnoszarą, z charakterystycznymi czarnymi wewnętrznymi fragmentami płetw brzusznych i ciemniejszymi wierzchołkami płetw piersiowych. Spód jest jaśniejszy od grzbietu. Dorosłe osobniki mogą osiągać nawet ponad 3 metry długości.
Podobnie jak inne żarłaczowate, jest żyworodny. Kopulacja odbywa się za pomocną pterygopodium, narządu płciowego samca. Samica rodzi 6–7 lub więcej młodych. Z uwagi na duże zmętnienie w trakcie polowania rekin ten opiera się bardziej na elektrolokacji niż wzroku. Odżywia się zwykle przy dnie lub w jego pobliżu. Głównym składnikiem jego diety są małe ryby kostnoszkieletowe oraz skorupiaki. Dorosłe polują niekiedy na płaszczki. Szacuje się, że na świecie żyje mniej niż 2500 dorosłych osobników. Głównym zagrożeniem jest degradacja środowiska, jak choćby zanieczyszczanie rzek przez przemysł górniczy czy wydobycie uranu. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody, biorąc pod uwagę istniejące zagrożenia oraz małą liczebność w połączeniu z ograniczoną ilością preferowanych siedlisk i małym zasięgiem występowania, określiła G. glyphis jako gatunek zagrożony. Na obszarze Australii rekin ten jest krytycznie zagrożony wyginięciem.
Glyphis glyphis,[1] comummente conhecida como tubarão-dente-de-lança,[2] é uma espécie muito rara de tubarão de água doce, do género Glyphis.[3] Não se sabe muito sobre esta espécie, embora se creia que habite em águas costeiras e marés de rios tropicais no norte da Austrália e Nova Guiné.[4]
O tubarão-dente-de-lança foi descrito originalmente pelos biólogos alemães Johannes Peter Müller e Friedrich Gustav Jakob Henle no livro Systematische Beschreibung der Plagiostomen (1839–1841) (Descrição sistemática dos plagiostomas) como Carcharias (Prionodon) Glyphis. A descrição foi baseada numa espécime fêmea imatura de 1 metro de comprimento, em localização não-identificada, mas que possivelmente terá sido no Oceano Índico ou no Mar do Sul da China. Em 1843, o zoólogo suíço Louis Agassiz propôs o novo género Glyphis para esta espécie e um parente fóssil da Grã-Bretanha, o Glyphis hastalis. No entanto o uso do género Glyphis para tubarões de água doce não foi aceitável até à revisão de Jack Garrick aos tubarões Carcharhinus.
O nome «glyphis» provém do grego antigo e significa «faca», por alusão aos dentes pontiagudos deste animal.[5][1]
Os tubarões-dente-de-lança têm dentes similares às pontas de lanças, daí a origem do nome.[6] Têm uma coloração cinzenta com um tom escuro ou claro no dorso.[6] O focinho é longo e arredondado e a cabeça é achatada. Têm olhos pequenos e arredondados.
É uma espécie de tubarão de dimensões relativamente pequenas, sendo que os machos mediem aproximadamente 100 cm, ao passo que as fêmeas conseguem chegar aos 180 cm.[6] Contudo, houve alguns cientistas que, depois de analisarem a mandíbula de alguns espécimes, especularam que o tubarão-dente-de-lança possa chegar a medir entre 2 a 3 metros de comprimento.[6]
Os tubarões-dente-de-lança habitam águas marinhas costeiras e marés de grandes rios tropicais no norte da Austrália e Nova Guiné de temperaturas elevadas. É um tubarão de água doce muito raro, sendo que o primeiro exemplar alguma vez filmado foi capturado por Jeremy Wade em 2012.
Os tubarões-dente-de-lança correm um sério risco de extinção, foram considerados como espécie em perigo pela União Internacional para a Conservação da Natureza (IUCN) desde 2009. Resultado disso: são vítimas de pesca e comercialização dos humanos. A população dessa espécie é estimada em cerca de 2500 indivíduos.
Glyphis glyphis, comummente conhecida como tubarão-dente-de-lança, é uma espécie muito rara de tubarão de água doce, do género Glyphis. Não se sabe muito sobre esta espécie, embora se creia que habite em águas costeiras e marés de rios tropicais no norte da Austrália e Nova Guiné.
Загальна довжина досягає 1,75-2 м. Спостерігається статевий диморфізм: самиця значно більше за самця. Голова коротка та широка. Очі невеликі, з мигальною перетинкою. Ніздрі великі, присутні носові клапани. Рот помірно великий, серпоподібний. На обох щелепах однакова кількість зубів — по 26-29 зубів. На верхній щелепі зуби трикутні, великі, із зазубреними боковими крайками. На нижній щелепі — прямі, шилоподібні. Усі вони гострі та високі на кшталт списів. Звідси походить інша назва цієї акули. У неї 5 пар зябрових щілин, передня пара більша за інші. Тулуб обтічний, веретеноподібний. Грудні плавці великі, з загнутими передніми та задніми краями. Має 2 широких спинних плавця. Передній спинний плавець значно більше за задній. Розташовано позаду грудних плавців. Задній спинний плавець — навпроти анального. Анальний плавець менший за задній спинний плавець. Хвостовий плавець гетероцеркальний, на верхній лопаті присутня виїмка-«вимпел».
Забарвлення спини сіро-сталеве. Черево білого кольору. Поблизу кінчиків грудних плавців, з внутрішньої сторони, присутні чорні плями. На верхній лопаті хвостового плавця є темна облямівка. Навколо очей присутня світла ділянка.
Тримається на глибинах до 1 м, у каламутній воді. Зустрічається в гирлах та річищі річок, віддаляючись на сотні кілометрів від моря. Гарно переносить морську та прісну воду. Полює на здобич завдяки розвиненим ампулом Лоренціні, оскільки зір у цієї акули доволі поганий. Живиться костистими рибами, головоногими молюсками, ракоподібними, молюсками, морськими червами.
Це живородна акула. Самиця народжує з жовтня до грудня. Новонароджені акуленята становлять 60 см завдовжки.
Мешкає окремими ареалами біля північної Австралії (найчастіше у річці Бізант, Квінсленд) та південної частини Папуа Нової Гвінеї (переважно у річці Флай).
Glyphis glyphis là loài cá mập thuộc họ Carcharhinidae.
Loài này sinh sống ở các dòng sông nhiệt đới thuộc vùng ngập mặn ở miền bắc Australia và New Guinea, cũng có báo cáo về sự có mặt của loài này ở Biển Đông.[2][3]
Glyphis glyphis (Müller & Henle, 1839)
Ареал
Обыкнове́нная се́рая аку́ла[1] (лат. Glyphis glyphis) — редкий вид из семейства серых акул. В настоящее время учёным доступны только молодые особи этого вида, обнаруженные в приливно-отливных зонах в устьях крупных рек северной Австралии и Новой Гвинеи. Встречается только в быстродвижущихся мутных водах с различным уровнем солёности.
Это плотного сложения акула, серого цвета, с коротким и широким рылом, очень маленькими глазами, относительно крупным вторым спинным плавником, на каждом из грудных плавников у самого кончика по чёрному пятну. Зубы этой акулы весьма своеобразны. На верхней челюсти зубы крупные, треугольные и зубчатые по всей кромке. На нижней — узкие, похожие на наконечник копья, зубчатые только у самой верхушки. Скорее всего, взрослые обыкновенные серые акулы дорастают до 2,5—3 метров в длину.
Питается донными рыбами и ракообразными. Способна отлично охотиться в практически полной темноте. Менее активна, чем другие серые акулы. Для сбережения энергии движется вместе с приливным и отливным течением. Живородящая, эмбрион подсоединяется к организму матери с помощью плаценты.
Угроза численности — вылов рыбаками (в качестве прилова в рыболовецких сетях и при спортивном рыболовстве), а также от разрушения среды обитания. В связи со своей малой численностью, ограниченностью ареала и строгими требованиями к среде обитания этот вид крайне чувствителен к антропогенному воздействию. В списках МСОП классифицируется как находящийся в опасности вид.
Обыкновенная серая акула встречается в нескольких крупных, окаймлённых мангровыми зарослями тропических реках северной Австралии и Новой Гвинеи, причём как в самом речном устье, так и на сотни километров вверх по течению. Возможно, 1 раз её наблюдали в Южно-Китайском море[2]. В Квинсленде она встречается в реках Уэнлок, Даси, Бизант, а также, возможно, в реках Норманби, Хей и Эмбли. В Северной Территории — в реках Аделаида и в регионе «Аллигаторовы Реки» (англ. «Alligator Rivers»). Возможно, что речные акулы реки Орд в Западной Австралии также принадлежат к этому виду. На Новой Гвинее встречается в окрестностях Порт-Ромилли и в реке Флай[3].
Детёныши и юные особи этого вида живут только в водах с быстрыми приливно-отливными течениями и илистым дном. Течение здесь делает воду мутной, так что менее 1 % света проникает на глубину более 1 метра. Солёность может варьировать от почти пресной воды (0,8 ‰) до почти морской (28 ‰), температуры — от 25 до 33 °C. Как правило, чем старше акула, тем ближе к морю она обитает. Средняя глубина плавания — 7,7 метров, посередине между дном и поверхностью[4]. Среда обитания взрослых копьезубых акул неизвестна, так как ни одной взрослой особи пока не поймано. Возможно, взрослые обитают в прибрежных морских водах, но это ещё не доказано.
Скорее всего, обыкновенная серая акула акула — достаточно вялое животное, склонное скорее экономить энергию (это доказывают её перемещения с приливами и отливами). В мутных водах её обитания день не отличается от ночи, поэтому перемещения солнца не влияют на активность этой акулы. Небольшие глаза и многочисленные ампулы Лоренцини заставляют предполагать, что при охоте эта акула полагается в основном на электрорецепцию. Крупный второй спинной плавник говорит о её способности медленно маневрировать в быстро текущей воде. Её узкими зубами удобно ловить костистых рыб и ракообразных, в основном на дне или невысоко над дном. В состав рациона молоди обыкновенных серых акул входят креветки, бычки, морские сомы, пальцепёры, пескари, донные горбылёвые и австралийские лещи.
Как и другие серые акулы, обыкновенная серая акула акула живородящая: эмбрион, исчерпав свой желточный мешок, превращает его в плаценту для подсоединения к организму матери. Акулята рождаются в октябре-декабре, ближе к концу сухого сезона. При рождении их длина 50—59 см, растут примерно на 19 см в год.
Для человека угрозы не представляют. Очень редкий вид, в мире не более 2500 взрослых особей, в каждой реке, очевидно, не более 250. Страдает от прилова в рыболовных сетях, особенно выставленных на баррамунди. Подвергается вылову при спортивном рыболовстве. Также страдает от разрушения среды обитания: река Флай значительно загрязнена из-за горнорудных разработок на её берегах, в Австралии ряд мест обитания этой акулы вызывает аналогичные опасения[5] [6].
Обыкнове́нная се́рая аку́ла (лат. Glyphis glyphis) — редкий вид из семейства серых акул. В настоящее время учёным доступны только молодые особи этого вида, обнаруженные в приливно-отливных зонах в устьях крупных рек северной Австралии и Новой Гвинеи. Встречается только в быстродвижущихся мутных водах с различным уровнем солёности.
Это плотного сложения акула, серого цвета, с коротким и широким рылом, очень маленькими глазами, относительно крупным вторым спинным плавником, на каждом из грудных плавников у самого кончика по чёрному пятну. Зубы этой акулы весьма своеобразны. На верхней челюсти зубы крупные, треугольные и зубчатые по всей кромке. На нижней — узкие, похожие на наконечник копья, зубчатые только у самой верхушки. Скорее всего, взрослые обыкновенные серые акулы дорастают до 2,5—3 метров в длину.
Питается донными рыбами и ракообразными. Способна отлично охотиться в практически полной темноте. Менее активна, чем другие серые акулы. Для сбережения энергии движется вместе с приливным и отливным течением. Живородящая, эмбрион подсоединяется к организму матери с помощью плаценты.
Угроза численности — вылов рыбаками (в качестве прилова в рыболовецких сетях и при спортивном рыболовстве), а также от разрушения среды обитания. В связи со своей малой численностью, ограниченностью ареала и строгими требованиями к среде обитания этот вид крайне чувствителен к антропогенному воздействию. В списках МСОП классифицируется как находящийся в опасности вид.
