A arola[2] ou mexarela[3] (Lutraria lutraria, Linnaeus 1758) é un molusco bivalvo pertencente á familia dos máctridos (Mactridae), de tamaño relativamente grande. Existe outra especie semellante, a Lutraria magna, que se caracteriza pola marxe dorsal curvada cara dentro, e cuncha máis robusta e de cor parda sucia. Non adoita superar os 10 cm de lonxitude.
A cuncha é de perfil elíptico, cuns 13 cm de lonxitude e unha anchura duns 5–6 cm. As valvas non pechan polos extremos, deixando certa separación. A cor habitual é branca ou amarelenta, pero o periostraco é dun castaño escuro. Polo interior é branca coa marca do seo paleal ben visible. Presenta unha liñas de crecemento concéntricas moi finas.
Na valva dereita hai dous dentes cardinais e outro lateral; a esquerda ten dous cardinais e dous laterais.
Os sifóns son notablemente longos e fortes.
Vive sobre fondos de area, limo ou grava, ata uns 100 metros de profundidade. Distribúese pola costa este do Atlántico, desde Noruega ata o sur de África.
A arola é un molusco comestible pero tan pouco apreciada que non se practica a captura desta especie. Cando se pesca, dedícase exclusivamente á conserva.
Rosa Ramonell achega o dato histórico de que os romanos incluían arolas nos seus banquetes.
Ríos Panisse recolleu para esta especie a seguinte sinonimia: ameixola da lama, navallón (porque lembra á navalla) e zapatela, ademais de mexarela, mexona, mixela ou mixota, nomes estes debidos ós fortes chorros de auga que expulsa polos sifóns.
Eladio Rodríguez recolle a locución Vaite á arola, fórmula de desentendemento que expulsa a alguén molesto.
A arola ou mexarela (Lutraria lutraria, Linnaeus 1758) é un molusco bivalvo pertencente á familia dos máctridos (Mactridae), de tamaño relativamente grande. Existe outra especie semellante, a Lutraria magna, que se caracteriza pola marxe dorsal curvada cara dentro, e cuncha máis robusta e de cor parda sucia. Non adoita superar os 10 cm de lonxitude.
