El colom ferit de Tawi-Tawi (Gallicolumba menagei) és un colom, per tant un ocell de la família dels colúmbids (Columbidae). Habita els boscos de l'illa Tawitawi, de l'arxipèlag de Sulu, a les Filipines.
El colom ferit de Tawi-Tawi (Gallicolumba menagei) és un colom, per tant un ocell de la família dels colúmbids (Columbidae). Habita els boscos de l'illa Tawitawi, de l'arxipèlag de Sulu, a les Filipines.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn calonwaedlyd Tawitawi (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar calonwaedlyd Tawitawi) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Gallicolumba menagei; yr enw Saesneg arno yw Tawitawi bleeding heart. Mae'n perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae) sydd yn urdd y Columbiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn G. menagei, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r aderyn calonwaedlyd Tawitawi yn perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Colomen Seland Newydd Hemiphaga novaeseelandiae Dodo Raphus cucullatus
.jpg)
.jpg)
_on_branch.jpg)
_(4111461954).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn calonwaedlyd Tawitawi (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar calonwaedlyd Tawitawi) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Gallicolumba menagei; yr enw Saesneg arno yw Tawitawi bleeding heart. Mae'n perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae) sydd yn urdd y Columbiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn G. menagei, sef enw'r rhywogaeth.
Die Tawitawitaube (Gallicolumba menagei), auch als Tawitawidolchstichtaube bezeichnet, ist eine extrem seltene oder bereits ausgestorbene Taubenart aus der Gattung der Dolchstichtauben (Gallicolumba). Sie ist auf der philippinischen Insel Tawi-Tawi endemisch. Das Artepitheton ehrt Louis Menage, einen reichen Geschäftsmann aus Minneapolis, der zwischen 1890 und 1892 die Expedition von Frank Swift Bourns und Dean Conant Worcester finanzierte, auf der die Tawitawitaube entdeckt wurde.
Die Tawitawitaube erreicht eine Größe von 30 Zentimetern. Die dunkelgraue Färbung der Stirn geht am Nacken und am oberen Mantel in ein schillerndes Grün über. Die übrige Oberseite ist kastanienfarben mit einem tiefen rot-violetten Glanz. Ein grünes Band, das um die Unterbrust verläuft, bildet einen scharfen Kontrast zwischen dem weißen Hals und den Brustseiten. Die Flügel sind einfarbig kastanienbraun. Der Bauch ist aschgrau. Steiß und Unterschwanzdecken sind creme-weiß. Auf der weißen Brust befindet sich ein leuchtend orangefarbener Fleck. Der Schwanz ist kurz.
Über ihre Lebensweise ist fast nichts bekannt. Ähnlich der anderen Dolchstichtauben ist sie vermutlich ein Bodenbewohner und fliegt nur kurze Strecken.
Die Tawitawitaube ist nur von zwei Typusexemplaren bekannt, die 1891 auf der Insel Tawi-Tawi gesammelt wurden. BirdLife International klassifiziert diese Art in die Kategorie „vom Aussterben bedroht“ (critically endangered), da aufgrund von Aussagen der Einheimischen von Tawi-Tawi, Siasi, Tandubatu, Dundangan, Baliungan und Simunal aus dem Jahre 1995 noch Hoffnungen bestehen, dass dieser Vogel noch existieren könnte. Diese Berichte besagen, dass diese Taubenart vor den 1970er-Jahren noch ziemlich häufig gesichtet wurde, die Bestände aber so dramatisch zurückgegangen sind, dass Beobachtungen der Tawitawitaube deshalb nur noch sehr selten vorkommen. Obwohl Tandubatu, Dundangan, Baliungan noch gut bewaldet sind, dürfte eine weitere Existenz der Tawitawitaube auf diesen drei Inseln eher unwahrscheinlich sein, da sie nur eine Gesamtfläche von 17 km² haben. 1994 wurde der verbliebene Primärwald auf Tawi-Tawi gerodet und die übriggebliebenen Waldareale durch Holzeinschlag degradiert. 1996 gab es sogar Pläne, den kompletten Wald auf Tawi-Tawi durch Ölpalmenplantagen zu ersetzen. 2006 gab es jedoch Berichte, dass noch einige Waldreste erhalten geblieben sind. Dem Holzeinschlag in den Waldresten, der nun auf die schroffen Bergregionen beschränkt ist, folgte die unkontrollierte Besiedelung und landwirtschaftliche Nutzung. Rodungen in kleinem Maßstab werden noch auf Tandubatu, Dundangan und Baliungan betrieben. Während des Kriegsrechts in den 1970er-Jahren könnte die Jagd auf die Tauben eine erhebliche Abnahme der Population verursacht haben. Darüber hinaus haben der fortdauernde Bürgerkrieg zwischen der philippinischen Regierung und der Moro Islamischen Befreiungsfront Suchen nach dieser Taube in den letzten Jahren verhindert.
Die Tawitawitaube (Gallicolumba menagei), auch als Tawitawidolchstichtaube bezeichnet, ist eine extrem seltene oder bereits ausgestorbene Taubenart aus der Gattung der Dolchstichtauben (Gallicolumba). Sie ist auf der philippinischen Insel Tawi-Tawi endemisch. Das Artepitheton ehrt Louis Menage, einen reichen Geschäftsmann aus Minneapolis, der zwischen 1890 und 1892 die Expedition von Frank Swift Bourns und Dean Conant Worcester finanzierte, auf der die Tawitawitaube entdeckt wurde.
The Sulu bleeding-heart (Gallicolumba menagei) is a species of bird in the pigeon and dove family, Columbidae. It is endemic to the island of Tawi-Tawi and its surrounding islets in the Philippines' Sulu Archipelago. This species is known only from two specimens collected in 1891, and has not been recorded with certainty since. It lives in primary and secondary forests that have a closed canopy. The Sulu bleeding-heart is a medium-sized pigeon with a short tail. Bright metallic green feathers stretch from the forehead and crown down to the mantle and sides of the breast, where they surround a large, pale orange breast spot with diffuse edges that gives the species the name "bleeding-heart". The lower wings and back are varying shades of brown, and the throat and chest are largely white. The belly is an ashy-gray.
Like other bleeding-hearts, the Sulu bleeding-heart is primarily a sedentary bird, feeding on the forest floor and flying only for short distances. Little is known about its behavior due to the paucity of sightings. Searches of Tawi-Tawi in 1971 and 1991 did not discover any evidence of the species' continued existence. Most of the bird's habitat was logged on Tawi-Tawi by 1994. However, an ethnobiological survey in 1995 revealed that the bleeding-heart was common until the 1970s and still survives on small islets near Tawi-Tawi. While another survey in 2009 failed to find the species, there is some hope that it may still persist. For this reason, it is currently listed as critically endangered by the IUCN. Any surviving population would be very small, likely numbering fewer than 50 individuals, and would be threatened by habitat destruction and uncontrolled hunting.
The Sulu bleeding-heart was originally described in 1894 as Phlogoenas menagei by Frank Swift Bourns and Dean Conant Worcester.[2] The holotype, a male, was collected by them from the small island of Tataan off the coast of Tawi-Tawi in October 1891.[3] The specific name, menagei, honors Louis F. Menage, a Minnesota real estate tycoon who funded the expedition.[4] It is a member of the bleeding-heart superspecies, which includes Luzon bleeding-heart, Mindanao bleeding-heart, Mindoro bleeding-heart, and Negros bleeding-heart; these birds are so similar that some authors have considered them to be a single species.[2] Some authors place the Sulu bleeding-heart, the other bleeding-hearts, and the cinnamon ground dove in their own subgenus, Gallicolumba. The Sulu bleeding-heart has no known subspecies.[2] It is also called the Tawitawi bleeding-heart and the Tawitawi Puñalada.[5]
The Sulu bleeding-heart is a medium-sized pigeon with a short tail.[1] Bright metallic green feathers stretch from the forehead and crown down to the mantle and sides of the breast.[6] The scapular feathers are a dark chestnut color and are fringed with iridescence that can appear violet, green, or lilac in different lights.[4] The wing-coverts are also a dark brown, with some of the feathers being ashy-gray at the tip to form a slight wingbar.[6] The primary and greater coverts as well as the secondaries are a fulvous-brown edged in rufous, while the primaries are a dark brown with the longest feathers being tipped in black.[6] The bleeding-heart's underwings are chestnut.[6] The back down to the upper portion of the tail is a ruddy-brown narrowly fringed with metallic green or violet.[4] The center of the tail is dark brown while the edges are ashy-gray and tipped with a broad black band; the undertail-coverts are orange while the undertail is ashy-gray. The area around the bird's eyes is black with a faint hint of glossy green, and the chin, throat, and breast are pure white.[6] The upper breast is framed by large patches of metallic green feathers of the same coloration as the mantle that form an incomplete breast band in the center of the chest.[6] In between these patches is a large, pale orange breast spot with diffuse edges.[7] The belly is ashy-gray.[6] Males and females are similar in appearance, and the plumage of the juvenile is unknown.[6] The iris is a light silver-gray.[6] The bill is black with a gray tip, and the feet are red.[7] The bleeding-heart is between 25 and 27 cm (9.8 and 10.6 in) long, and the weight is unknown.[5]
The Sulu bleeding-heart is easily distinguished from most terrestrial doves found on Tawi-Tawi. The emerald dove is most likely to be confused with the bleeding-heart, but the emerald dove is distinguished by a larger and whiter shoulder patch, a white supercilium, and dark chestnut underparts.[6] Two bleeding-hearts are kept as pets and may escape on Tawi-Tawi; the Sulu bleeding-heart differs from the Luzon bleeding-heart by not having the Luzon bleeding-heart's purple nape and back, and from the Mindanao bleeding-heart by lacking prominent gray wing-bars and an orange belly.[6]
The Sulu bleeding-heart's vocalizations have never been described.[6]
The Sulu bleeding-heart is endemic to the island of Tawi-Tawi and its nearby islets in the southwestern part of the Philippines's Sulu Archipelago. The bleeding-heart is believed to be extirpated on the Tawi-Tawi mainland, but there are indigenous reports of the species on the nearby islets of Tandubatu, Dundangan, and Baliungan. There is also an unconfirmed nineteenth-century sight record of the species from the island of Jolo in the center of the Sulu Archipelago.[2][8]
The species lives in primary and secondary forests that have a closed canopy. On the smaller islets, it lives in beach forest.[6]
Like other bleeding-hearts, the Sulu bleeding-heart is primarily a sedentary bird, feeding on the forest floor and flying only for short distances.[1] It only perches in trees in order to roost or mate.[3] When alarmed, bleeding-hearts run quickly into nearby undergrowth.[3] It is very elusive in its forested habitat, and nothing else is known about its behavior.[6]
The Sulu bleeding-heart is considered to be critically endangered by the IUCN.[1] The Sulu bleeding-heart has always been considered a rare bird, and only two specimens, both males, have ever been taken of the species.[6] The specimens, collected in October 1891 on the small islet of Tataan, are the last time anyone has definitely seen the Sulu bleeding-heart alive.[3][6] The bleeding-heart was searched for 22 days in December 1971 and briefly in September 1991 without success.[9] Most of Tawi-Tawi's forests were cleared by August 1994, and the Sulu bleeding-heart may well be extirpated on the mainland.[2] However, an ethnobiological survey in 1995 generated reports that the bleeding-heart survives and is regularly seen on the nearby islets of Tandubatu, Dundangan, and Baliungan.[2] It was also reported that the species was quite common until the 1970s.[3] Despite this, an expedition in 2009 failed to find any signs of the species or discover a new report of the species' continued existence.[1] The islets it reportedly survives on may also be too small to support a viable population.[1] Any surviving population of Sulu bleeding-hearts is likely to be small, possibly numbering fewer than 50 birds, and would be threatened by continued habitat destruction and uncontrolled hunting.[1] As the Mindanao and Luzon bleeding-hearts are popular cagebirds, any bleeding-heart found on Tawi-Tawi could also be an escaped bleeding-heart instead of the indigenous Sulu bleeding-heart.[6] There are no protected areas in the Sulu Archipelago, and other than two environmental education initiatives in the 1990s nothing has been done to protect any surviving population.[1] The Zoological Society of London has listed the bird as an EDGE species.[10]
The Sulu bleeding-heart (Gallicolumba menagei) is a species of bird in the pigeon and dove family, Columbidae. It is endemic to the island of Tawi-Tawi and its surrounding islets in the Philippines' Sulu Archipelago. This species is known only from two specimens collected in 1891, and has not been recorded with certainty since. It lives in primary and secondary forests that have a closed canopy. The Sulu bleeding-heart is a medium-sized pigeon with a short tail. Bright metallic green feathers stretch from the forehead and crown down to the mantle and sides of the breast, where they surround a large, pale orange breast spot with diffuse edges that gives the species the name "bleeding-heart". The lower wings and back are varying shades of brown, and the throat and chest are largely white. The belly is an ashy-gray.
Like other bleeding-hearts, the Sulu bleeding-heart is primarily a sedentary bird, feeding on the forest floor and flying only for short distances. Little is known about its behavior due to the paucity of sightings. Searches of Tawi-Tawi in 1971 and 1991 did not discover any evidence of the species' continued existence. Most of the bird's habitat was logged on Tawi-Tawi by 1994. However, an ethnobiological survey in 1995 revealed that the bleeding-heart was common until the 1970s and still survives on small islets near Tawi-Tawi. While another survey in 2009 failed to find the species, there is some hope that it may still persist. For this reason, it is currently listed as critically endangered by the IUCN. Any surviving population would be very small, likely numbering fewer than 50 individuals, and would be threatened by habitat destruction and uncontrolled hunting.
La paloma apuñalada de Tawitawi (Gallicolumba menagei),[2] o el corazón sangrante Tawi-tawi,[3] es una especie de ave columbiforme de la familia Columbidae endémica de la isla de Tawi-Tawi y sus islotes adyacentes, en el archipiélago de Joló de las Filipinas.
La especie es una colúmbida mediana con una cola corta.[1] Sus plumas de color verde metálico brillante se extienden desde la frente y el píleo hasta el manto y los lados del pecho.[4] Las plumas escapulares son de un color castaño oscuro y están bordeadas con irisaciones que pueden tener destellos violeta, verde o lila en diferentes tonalidades.[5] También las coberteras de las alas son de color marrón oscuro, con algunas plumas de gris ceniciento en el punta para formar una ligera franja en el ala.[4] Las coberteras primarias y mayores, así como las secundarios son de un color marrón leonado con bordes rufos, mientras que las primarias son de color marrón oscuro con las plumas más largas en tonalidades negras.[4] Las coberteras bajo las alas de la mancha en el pecho son color castaño.[4] La parte posterior hacia abajo de la porción superior de la cola tiene una estrecha franja rojiza-marrón con borde verde metálico o violeta.[5] El centro de la cola es de color marrón oscuro, mientras que los bordes y puntas son gris ceniciento con una amplia franja negra; las coberteras bajo la cola son anaranjadas, mientras que bajo la cola es gris ceniciento. La zona alrededor de los ojos es de color negro con un leve tono verde brillante, y el mentón, la garganta y el pecho son de color blanco puro.[4] La parte superior del pecho está enmarcada por grandes manchas de plumas verdes metálicas con la misma coloración del manto y forman una franja incompleta en el centro del pecho.[4] En medio de estas manchas está una más grande de color naranja pálido con bordes difusos.[6] El vientre es gris ceniciento.[4] Los machos y las hembras son similares en apariencia, y el plumaje de los jóvenes es desconocido.[4] El iris es de color gris plateado tenue.[4] El pico es negro con una punta de color gris, y las patas son rojizas.[6] La especie mede entre 25 y 27 cm de longitud, y su peso es desconocido.[7]
La paloma apuñalada de Tawitawi se distingue fácilmente de la mayoría de palomas terrestres que se encuentran en Tawi-Tawi. Es muy probable que se confunda la paloma esmeralda dorsiverde (Chalcophaps indica) con la paloma apuñalada de Tawitawi, pero la paloma esmeralda dorsiverde se distingue por una mancha más grande y más blanca en los hombros, una lista superciliar blanca, y partes inferiores de color castaño oscuro.[4] Dos ejemplares se mantuvieron como mascotas y lograron escapar de Tawi-Tawi; la especie difiere de la paloma apuñalada de Luzón (G. luzonica) al no tener la nuca y la espalda color púrpura de la paloma apuñalada de Luzón, y de la paloma apuñalada de Mindanao (G. crinigera) por carecer de franjas grises prominentes en las alas y un vientre de color naranja.[4]
Las vocalizaciones no han sido descritas todavía.[4]
La especie fue descrita originalmente en 1894 como Phlogoenas menagei por Frank Swift Bourns y Dean Conant Worcester.[8] El holotipo, un macho, se recogió de la pequeña isla de Tataan de la costa de Tawi-Tawi, en octubre de 1891.[9] El nombre específico, menagei, honra a Louis F. Menage, un magnate inmobiliario de Minnesota que financió la expedición.[5] Es miembro de la superespecie de las palomas apuñaladas, que incluye a la paloma apuñalada de Luzón (G. luzonica), la paloma apuñalada de Mindanao (G. crinigera), la paloma apuñalada de Mindoro (G. platenae), y la paloma apuñalada de Negros (G. keayi); estas aves son tan similares que algunos autores las han considerado como una sola especie.[8] Algunos autores sitúan a la paloma apuñalada de Tawitawi, y las otras palomas apuñaladas, y el corazón dorado (G. rufigula) en su propio subgénero, Gallicolumba. La paloma apuñalada de Tawitawi no tiene subespecies conocidas.[8] También se conoce como «corazón sangrante Tawi-tawi».[3][7]
La especie es endémica de la isla de Tawi-Tawi y sus islotes cercanos en la parte sudoeste del archipiélago de Joló de las Filipinas. Se cree que fue extirpada en la parte continental de Tawi-Tawi, pero hay informes de los indígenas sobre la presencia de la especie en los islotes cercanos de Tandubatu, Dundangan y Baliungan. También hay un registro de un avistamiento del siglo xix no confirmado de la especie en la isla de Joló, en el centro del archipiélago de Joló.[8][10]
La especie vive en bosques primarios y secundarios que tienen un dosel cercado. En los islotes más pequeños, vive en el bosque de la playa.[4]
Al igual que otras palomas apuñalas, es principalmente un ave sedentaria, se alimenta en el suelo del bosque y solo vuela distancias cortas.[1] Únicamente se encarama en los árboles con el fin de dormir poso o acompañar a su pareja.[9] Cuando está alarmado, rápidamente se dirige a las inmediaciones de maleza.[9] Es muy escurridizo en su hábitat boscoso, y nada más se sabe acerca de su comportamiento.[4]
Es considerada una especie en peligro crítico de extinción por la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza.[1] Siempre se ha sido considerado como un ave rara, y solo dos ejemplares, ambos varones, alguna vez ha sido encontrados.[4] Los especímenes, recolectados en octubre de 1891 en el pequeño islote de Tataan, son el último vestigio de un corazón sangrante Tawi-tawi con vida.[9][4] Fue buscado durante 22 días en diciembre de 1971 y brevemente en septiembre de 1991, sin éxito.[11] La mayor parte de los bosques de Tawi-Tawi fueron arrasados por la deforestación en agosto de 1994, y la especie pudo ser extirpada en el continente.[8] Sin embargo, un estudio etnobiológico en 1995 generó informes de que la paloma apuñalada sobrevive y es visto regularmente en los islotes cercanos de Tandubatu, Dundangan y Baliungan.[8] También se informó que la especie era bastante común hasta la década de los setenta.[9] A pesar de esto, una expedición en 2009 no logró encontrar ningún rastro de la especie o presentar un nuevo informe de la existencia continuada de la especie.[1] Los islotes señalados por los informes de 1995 pueden ser demasiado pequeños para mantener una población viable.[1] Es probable que cualquier población sobreviviente sea pequeña, y posiblemente con menos de 50 aves, y se vería amenazada por la continua destrucción del hábitat y cacería sin control.[1] Como las palomas apuñaladas de Mindanao y de Luzón son aves de jaula muy populares, también cualquier paloma apuñalada encontrada en Tawi-Tawi podría ser una paloma apuñalada que ha escapado en lugar de la paloma apuñalada de Tawitawi indígena.[4] No existen áreas protegidas en el archipiélago de Joló, y otra de dos iniciativas de educación ambiental en la década de los noventa no se han logrado proteger cualquier población sobreviviente.[1]
La paloma apuñalada de Tawitawi (Gallicolumba menagei), o el corazón sangrante Tawi-tawi, es una especie de ave columbiforme de la familia Columbidae endémica de la isla de Tawi-Tawi y sus islotes adyacentes, en el archipiélago de Joló de las Filipinas.
Gallicolumba menagei Gallicolumba generoko animalia da. Hegaztien barruko Columbidae familian sailkatua dago.
Gallicolumba menagei Gallicolumba generoko animalia da. Hegaztien barruko Columbidae familian sailkatua dago.
Tawitawinhaavakyyhky (Gallicolumba menagei) on äärimmäisen uhanalainen kyyhky. Haava-sana sen nimessä tulee verenpunaisesta läikästä sen muuten valkeassa rinnassa. Tawitawinhaavakyyhky on endeeminen laji Filippiineillä, missä sitä tavataan Sulun saaristossa. Laji on äärimmäisen uhanalainen, eikä sen jäljellä olevan kannan kokoa tiedetä. Tawitawin saaren vähäisiä jäljellä olevia metsiä uhkaa muuttaminen öljypalmuviljelmiksi.
Tawitawinhaavakyyhky on noin 30 cm pitkä, lyhytpyrstöinen maassa ruokaileva kyyhky. Sen rinta ja kurkku ovat valkeat keskellä rintaa olevaa oranssia läikkää lukuun ottamatta. Otsa on tummanharmaa, pää ja hartiat muuten loistavan vihreät ja yläpuoli muuten kastanjanruskea. [2]
Tawitawinhaavakyyhky (Gallicolumba menagei) on äärimmäisen uhanalainen kyyhky. Haava-sana sen nimessä tulee verenpunaisesta läikästä sen muuten valkeassa rinnassa. Tawitawinhaavakyyhky on endeeminen laji Filippiineillä, missä sitä tavataan Sulun saaristossa. Laji on äärimmäisen uhanalainen, eikä sen jäljellä olevan kannan kokoa tiedetä. Tawitawin saaren vähäisiä jäljellä olevia metsiä uhkaa muuttaminen öljypalmuviljelmiksi.
Tawitawinhaavakyyhky on noin 30 cm pitkä, lyhytpyrstöinen maassa ruokaileva kyyhky. Sen rinta ja kurkku ovat valkeat keskellä rintaa olevaa oranssia läikkää lukuun ottamatta. Otsa on tummanharmaa, pää ja hartiat muuten loistavan vihreät ja yläpuoli muuten kastanjanruskea.
Gallicolumba menagei
La Gallicolombe de Tawi-Tawi (Gallicolumba menagei ) est une espèce d'oiseau appartenant à la famille des colombidés.
Elle est endémique aux Philippines
Gallicolumba menagei
La Gallicolombe de Tawi-Tawi (Gallicolumba menagei ) est une espèce d'oiseau appartenant à la famille des colombidés.
De tawitawidolksteekduif (Gallicolumba menagei) is een duif uit het geslacht Gallicolumba die heel misschien nog voorkomt op het eiland Tawi-Tawi in het zuiden van de Filipijnen. Deze soort is de meest zeldzame van de dolksteekduiven. De laatste keer dat deze soort is waargenomen is begin 20e eeuw geweest.[2]
De tawitawidolksteekduif wordt zo'n 28 cm lang en is daarmee gemiddeld van grootte. Het is een plompe vogel met een korte staart. Een opvallend kenmerk van alle doksteekduiven is de rode of oranje vlek op de borst. Dit is de reden voor hun naamgeving. De vijf soorten lijken op elkaar, maar zijn te onderscheiden door hun kleuren. Deze soort is vrijwel identiek aan Barletts dolksteekduif (G. criniger). Het gedeelte rond de ogen en oren is echter zwart. De snavel is donkergrijs tot zwart aan de basis. Ook de bovenkanten van de vleugels zijn zwart met wat groen daardoorheen. De rest van de vleugel is donkerrood. Deze soort heeft geen zwarte banden over de vleugels heen, zoals Barletts dolksteekduif, negrosdolksteekduif (G. keayi) en de gewone dolksteekduif (G. luzonica). De vlek op hun borst is vaaloranje omgeven door wit. De groene band om hun borst heen is aan de onderkant onderbroken door wit. Van onderen zijn ze lichtgrijs. De onderkant van de staart is geelachtig wit. De poten zijn vaalrood van kleur.[2]
De tawitawidolksteekduif komt waarschijnlijk net als de overige dolksteekduiven voor op de bosbodem van ongerept regenwoud in laagland op en langs de paden en wegen in die bossen. Men vermoedt dat de tawitawidolksteekduif net als de overige dolksteekduiven zaden, bessen en larven van kevers bijeenscharrelt op de bosgrond. Verder is weinig bekend over het voorplantingsgedrag van deze dolksteekduif.
Deze vogel is sinds hij in 1891 werd verzameld en beschreven, niet meer met zekerheid waargenomen. In de jaren 1990 waren er geruchten dat op kleine eilanden zoals Tawi-Tawi, Tandubatu, Dundangan en Baliungan deze duif nog voorkwam en daar in de jaren 1970 nog algemeen was. Echter, gericht onderzoek in de jaren 1990 leverde hiervan geen bevestiging. Bijna al het regenwoud op deze eilanden is gekapt en omgezet in oliepalmplantages. Ook bos dat in lastig toegankelijk, rotsig terrein staat, wordt aangetast. Daarnaast was er gedurende de jaren 1970 tijdens de uitroeping van de noodtoestand door Marcos veel jacht en stroperij op duiven en hoenders. Mogelijk bestaat er nog leefgebied in zeer moeilijk toegankelijk terrein. Om deze redenen staat deze soort als ernstig bedreigd (kritiek) op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe tawitawidolksteekduif (Gallicolumba menagei) is een duif uit het geslacht Gallicolumba die heel misschien nog voorkomt op het eiland Tawi-Tawi in het zuiden van de Filipijnen. Deze soort is de meest zeldzame van de dolksteekduiven. De laatste keer dat deze soort is waargenomen is begin 20e eeuw geweest.
Multimedia w Wikimedia Commons Wyspiarek złotoplamy (Gallicolumba menagei) – gatunek średniego ptaka lądowego z rodziny gołębiowatych. Zamieszkuje filipińską wyspę Tawi-Tawi oraz pobliskie wysepki archipelagu Sulu. Endemiczny gatunek osiadły, znany z wyprawy Franka Swifta Bournsa i Deana Conanta Worcestera i dwóch osobników zebranych w 1891 oraz późniejszych obserwacji. Żyje w lasach pierwotnych i wtórnych, oraz lasach plażowych na małych wysepkach. Nie wyróżniono żadnych podgatunków.
Rozmiary ciała wahają się w przedziale 25–30 cm. Masa ciała jest nieznana. Upierzenie samca i samicy są podobne, a upierzenie młodych osobników nie jest opisane. Brzuch ptaka jest biały, a skrzydła oraz ogon są szaro-brązowe. Obszar pod ogonem jest złotawy. Grzbiet aż do górnej części ogona jest popielato-brązowy, ma wąskie frędzle w metalicznych odcieniach zielonego i fioletowego. Górna część piersi jest otoczona dużymi metalicznozielonymi piórami o takim samym zabarwieniu, co płaszcz, tworzący niekompletny pierścień piersiowy w środku klatki piersiowej. Na szyi widnieje charakterystyczna, czerwona plama. Dziób ptaka jest szary i krótki.
Żyje w runie leśnym, gdzie żeruje i chroni się przed zagrożeniami. Zachowanie ptaka nie jest dobrze poznane z uwagi na niedostatek obserwacji. Dwie ekspedycje z 1971 roku oraz 1991 roku nie dowiodły dalszego istnienia gatunku. Większość lasów Tawi-Tawi została wycięta w sierpniu 1994 roku; ptak może zostać przez to wyparty z większego lądu. Obecnie wyspiarkowi złotoplamemu zagrażają głównie wycinka lasów i niekontrolowane polowania. Z tych powodów uznawany jest za gatunek krytycznie zagrożony (CR, critically endangered) przez IUCN.
Gatunek ten jest znany tylko z dwóch okazów znalezionych w 1891 roku Wyspiarek złotoplamy był pierwotnie opisany w 1894 roku jako Phlogoneas menagei przez Franka Swifta Bournsa i Deana Conanta Worcestera[3]. Holotyp, samiec, został zebrany przez nich z małej wyspy Tataan u wybrzeży Tawi-Tawi w październiku 1891 roku[4]. Rodzaj Gallicolumba obejmuje też między innymi ptaki z Luzonu (wyspiarek zbroczony), wyspiarka z Mindanao, Mindoro i Negros (wyspiarek brązowoskrzydły). Ptaki te są tak podobne, że niektórzy naukowcy i autorzy uważali je za jeden gatunek[3]. Takson monotypowy, nie wyróżnia się podgatunków[3][5].
Epitet gatunkowy pochodzi od nazwiska Louisa F. Menage’a, potentata nieruchomości z Minnesoty, który sfinansował wyprawę naukową[6].
Wygląd zewnętrzny: Jasne, metaliczne pióra rozciągają się od czoła i rozciągają się aż do płaszcza i boków piersi[7]. Łopatki są szkarłatne oraz ciemnokasztanowe. Są zarośnięte iryzującymi plamkami, które mogą wydawać się fioletowe, zielone lub liliowe w różnych światłach[6]. Skrzydła są ciemnobrązowe, a niektóre pióra są szare na szczycie. Pierwsze i kolejne warstwy są popielato-szaro-brązowe, a pierwsze partie są ciemnobrązowe z najdłuższymi piórami zabarwionymi na czarno. Obszary pod skrzydłami są kasztanowe[7]. Grzbiet do górnej części ogona jest popielato-brązowy, ma wąskie frędzle w metalicznych odcieniach zielonego i fioletowego[6]. Środek ogona jest ciemnobrązowy, a brzegi są szarawo-brązowe i przeciągane szerokim, czarnym pasem. Pióra pod ogonem są pomarańczowe, podczas gdy reszta jest szara. Obszar wokół oczu ptaka jest czarny ze słabym odcieniem błyszczącej zieleni, a podbródek, gardło i piersi są białe. Górna część piersi jest otoczona dużymi metalicznozielonymi piórami o takim samym zabarwieniu, co płaszcz, tworzący niekompletny pierścień piersiowy w środku klatki piersiowej[7]. Wśród tych plastrów jest duża, blada pomarańczowa plama piersiowa z rozproszonymi krawędziami[8]. Brzuch jest brązowoszary. Samce i samice są podobne w wyglądzie, a upierzenie młodych jest nieznane. Tęczówka jest jasnoszara[7]. Dziób jest czarny z szarą końcówką, a stopy są czerwone[8].
Rozmiary: od 25 do 30 cm[5][7][9]
Pierzenie: Brak informacji[5][7]
Żyje w lasach pierwotnych i wtórnych, których ostatnia warstwa, baldachim, jest zamknięta[10]. Na mniejszych wysepkach zamieszkuje lasy w okolicy plaż[7].
Gatunek endemiczny, zamieszkuje archipelag Sulu i okoliczne wysepki (Tandubatu, Dundangan i Baliungan)[11] (patrz: mapa z boku).
Żywi się pożywieniem znalezionym w runie leśnym, jest roślinożerny[7][5][11].
Podobnie jak inne gatunki z rodzaju Gallicolumba, ptak ten spędza większość czasu na ziemi i lata tylko na krótkie dystanse[5]. Na drzewa wlatuje jedynie, aby schować się lub komunikować z innymi ptakami. Gdy ptaki czują się zagrożone lub zostaną zaalarmowane przez towarzysza, biegną szybko do pobliskiego zarośli[4]. Niewiele wiadomo o ich zachowaniu z powodu niedostatku obserwacji z uwagi na trudne do badania środowisko życia[7][5][11].
Głos ptaka nie został udokumentowany[7][11][10].
Ptak uważany jest przez IUCN za gatunek krytycznie zagrożony. Jedyne osobniki zabrane ze środowiska naturalnego to samce[7] – okazy te znaleziono i zebrano w październiku 1891 roku. Żywe ptaki widziano jeszcze prawdopodobnie podczas ekspedycji na niewielką wysepkę Tataan przed 1970 rokiem[4][7]. Ptaka szukano przez 22 dni w grudniu 1971 roku oraz krótko we wrześniu 1991 roku. Obie próby odnalezienia gatunku zakończyły się niepowodzeniem i nie dowiodły dalszego jego istnienia[5][6].
Większość lasów Tawi-Tawi została wycięta w sierpniu 1994 roku; istnieje ryzyko, że ptak ten zostanie wyparty z rozległych obszarów na mniejsze, które nie zapewnią mu odpowiedniej ilości pokarmu. Podczas badania etnobiologicznego z 1995 roku stwierdzono, że wyspiarek złotoplamy żyje i jest regularnie obserwowany na pobliskich wyspach Tandubatu, Dundangan i Baliungan[3]. Doniesiono również, że gatunek był dość powszechny aż do lat 70. XX wieku[4]. Pomimo tego wyprawa w 2009 roku zakończyła się fiaskiem – nie odnaleziono żadnych oznak istnienia gatunku. Uważa się, że wysepki, na których przypuszczalnie ptaki przetrwały, mogą być zbyt małe, aby utrzymać ich populację[3]. Każda przetrwała populacja wyspiarków prawdopodobnie będzie niewielka, być może licząca mniej niż 50 ptaków i będzie zagrożona ciągłym niszczeniem siedlisk oraz niekontrolowanym polowaniem[5].
Na terenie archipelagu Sulu nie ma obszarów chronionych, a poza dwiema inicjatywami edukacyjnymi w zakresie ochrony środowiska w latach dziewięćdziesiątych nic nie zostało zrobione w celu ochrony populacji, która przeżyła[7].
Wyspiarek złotoplamy (Gallicolumba menagei) – gatunek średniego ptaka lądowego z rodziny gołębiowatych. Zamieszkuje filipińską wyspę Tawi-Tawi oraz pobliskie wysepki archipelagu Sulu. Endemiczny gatunek osiadły, znany z wyprawy Franka Swifta Bournsa i Deana Conanta Worcestera i dwóch osobników zebranych w 1891 oraz późniejszych obserwacji. Żyje w lasach pierwotnych i wtórnych, oraz lasach plażowych na małych wysepkach. Nie wyróżniono żadnych podgatunków.
Rozmiary ciała wahają się w przedziale 25–30 cm. Masa ciała jest nieznana. Upierzenie samca i samicy są podobne, a upierzenie młodych osobników nie jest opisane. Brzuch ptaka jest biały, a skrzydła oraz ogon są szaro-brązowe. Obszar pod ogonem jest złotawy. Grzbiet aż do górnej części ogona jest popielato-brązowy, ma wąskie frędzle w metalicznych odcieniach zielonego i fioletowego. Górna część piersi jest otoczona dużymi metalicznozielonymi piórami o takim samym zabarwieniu, co płaszcz, tworzący niekompletny pierścień piersiowy w środku klatki piersiowej. Na szyi widnieje charakterystyczna, czerwona plama. Dziób ptaka jest szary i krótki.
Żyje w runie leśnym, gdzie żeruje i chroni się przed zagrożeniami. Zachowanie ptaka nie jest dobrze poznane z uwagi na niedostatek obserwacji. Dwie ekspedycje z 1971 roku oraz 1991 roku nie dowiodły dalszego istnienia gatunku. Większość lasów Tawi-Tawi została wycięta w sierpniu 1994 roku; ptak może zostać przez to wyparty z większego lądu. Obecnie wyspiarkowi złotoplamemu zagrażają głównie wycinka lasów i niekontrolowane polowania. Z tych powodów uznawany jest za gatunek krytycznie zagrożony (CR, critically endangered) przez IUCN.
Sulumarkduva[2] (Gallicolumba menagei) är en akut hotad fågel i familjen duvor inom ordningen duvfåglar.[3]
Fågeln förekommer enbart på Tawitawiön (Suluöarna).[3] Den är enbart känd från två exemplar insamlade 1891 och därför troligen utdöd, men IUCN kategoriserar än så länge arten som akut hotad.[1]
Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar Louis F. Menage (?1850-1924), amerikansk filantrop som finansierade en expedition till Filippinerna 1890-1893.[4]
Wikispecies har information om Gallicolumba menagei.
Sulumarkduva (Gallicolumba menagei) är en akut hotad fågel i familjen duvor inom ordningen duvfåglar.
Gallicolumba menagei là một loài chim trong họ Columbidae.[2]
Gallicolumba menagei là một loài chim trong họ Columbidae.
塔維雞鳩（学名：Gallicolumba menagei）是鳩鴿科的一種鴿子。牠們胸部正中央有一簇很突出的紅色羽毛。牠們是菲律賓的特有種。
塔維雞鳩的兩個標本是於1891年在蘇祿群島採集，之後就未有確定的紀錄。於1995年，有幾個當地的發現報告。牠們的數量相信已很稀少，故此被列為瀕危。
