The eggs are incubated for one month and the newborn chicks hatch weighing only 57 grams. They are completely helpless except for the feathered umbrella that the parents provide with their wings to shield them from heat and rain (Klinkenberg 1998). There is sibling competition for food and under stressful conditions only the first-born and largest will survive. During times of heavy rains, nestlings often die or are deserted by their parents (Ramo and Busto 1992).
In the 1930's an estimated 20,000 wood stork pairs were nesting in the United States. In 1978 only 2,500 pairs were recorded and wood storks were placed on the Endangered Species List in 1984. A recent survey of nesting pairs counted 5,500 pairs (Klinkenberg, 1998). If the species grows to 6,000 nesting pairs it may be reclassified to "threatened" instead of "endangered". The best way to help the species is to preserve wetlands, limit water management, and reduce heavy metal pollution such as mercury which can be lethal to the storks (Bryan et al., 2001a).
Historically the largest American population of wood storks has been in Florida's Big Cypress National Preserve and the Everglades, but because of a decline in wetland habitat and water management, colonies seem to be migrating northward (Brooks, 2001).
Wood storks are listed as endangered on the US Federal List and are protected under the US MBTA.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: endangered
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Like other migrating birds, wood storks may locate their nesting grounds by recognizing geographical landmarks and sensing magnetic fields.
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical ; magnetic
Wood storks are the only nesting storks in the United States and our largest wading bird. They are also endearingly called "flinthead" or "ironhead" by some.
Traditionally in Austrian and German folklore, storks were said to deliver babies. These stories have now been passed on to the Americas. Wood storks are exceptionally serene animals that can live harmoniously alongside humans if left undisturbed.
There are no known adverse affects of wood storks on humans.
We do not have information on economic importance for this species at this time.
Wood storks and other wading birds are an integral part of the marshland food chain along with other reptilian and mammalian predators.
Adult wood storks eat small fish, frogs, mollusks, snails, insects, and aquatic invertebrates. It has been calculated that a 2.5 kilogram bird would eat more than half a kilogram of fish daily. Wood storks wade through shallow water feeling for movement and snap their bill shut when they touch a fish. Vision is not as important as touch, and the bill-snapping reflex of the stork is one of the fastest reflexes known in vertebrates, taking only about 25 thousandths of a second (Wolkomir and Wolkomir, 2001). It was also recently discovered that wood storks often leave the roost at night to catch prey or fish during nocturnal low tides. This allows them to feed without the competition of other large shorebirds such as great egrets.
Animal Foods: amphibians; fish; insects; mollusks
Primary Diet: carnivore (Piscivore )
Mycteria americana range from North America to Argentina. In the United States, wood storks nest in South Carolina, Georgia, and Florida. After breeding they may disperse north to North Carolina or west to Mississippi and Alabama.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )
Wood storks inhabit mainly tidal waters, marshes, swamps, streams and mangroves. They hunt for prey in shallow, muddy-bottomed banks or wetlands. Their nests are ideally constructed in trees surrounded by water to limit depredation of the eggs.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial
Aquatic Biomes: brackish water
Wetlands: marsh ; swamp
Other Habitat Features: estuarine
We do not have information on lifespan/longevity for this species at this time.
Average lifespan
Status: wild: 225 months.
Adults usually measure one meter tall and can have a wingspan of over one and a half meters. They have a blackish bill, accompanied with a scaly-looking, featherless head and neck which sticks out straight when flying. The majority of the birds' body is white except for the primary, secondary, and tail feathers which are black. Immature wood storks have a pale yellow bill and dull gray-colored head and neck.
Average length: 1 m.
Average wingspan: 1.5 m.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 2500 g.
The greatest threat to wood storks are raccoons (Procyon lotor) that climb to the nests to eat the chicks. Alligators (Alligator mississippiensis) may also pose a problem to unwary birds.
Known Predators:
Wood storks are monogamous.
Mating System: monogamous
Pairs often mate for life and return to the same nest each breeding season to raise their offspring. Breeding occurs from December to April. Nests are constructed out of sticks high atop cypress, mangrove, or other trees in marshy woodlands. Wood storks nest colonially with from 5 to 25 nests in a single tree.
Females lay 2 to 4 (usually 3) eggs per clutch. Incubation lasts 28 to 32 days and the young fledge after 55 to 60 days. Woodstorks do not begin to breed until they are 4 years old.
Breeding season: December to April
Range eggs per season: 2 to 4.
Range time to hatching: 28 to 32 days.
Range fledging age: 55 to 60 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 4 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 4 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); oviparous
Average eggs per season: 3.
Both the male and female take part in nest building, incubation and the feeding of their semi-altricial young. Chicks are fed regurgitated fish and are dependent on their parents for 55 to 60 days after they hatch.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
A large (34-47 inches) wader, the Wood Stork is most easily identified by its white body, black wing edges, and large bald head. In flight, this species is easily separated from cranes by its short neck, from egrets by its ability to hold its neck extended in flight (as opposed to folding it back on its body), and from ibises by its extremely long legs. In fact, with its bald head and soaring flight, this species is more easily mistaken for a vulture than for any wader. Male and female Wood Storks are similar to one another in all seasons. The Wood Stork primarily breeds in the American tropics from southern Mexico and the Caribbean south to tropical portions of South America. In North America, this species is a local breeder and uncommon winter resident from south Florida north to coastal South Carolina. Non-breeding and post-breeding birds may wander widely during late summer, when they may turn up as far north as the Mid-Atlantic region and New England. Wood Storks breed in freshwater and brackish wetlands surrounded by trees, which this species uses to nest and roost colonially. In the non-breeding season, this species may be found in a number of wetland habitats ranging in size from large expanses of marshland to small ponds and canals. Wood Storks primarily eat small fish, but may also eat small quantities of insects and other small animals when available. Wood Storks may be best observed wading in shallow water, where they may be seen plunging their bills into the water to catch fish. It is also possible to see Wood Storks at their nest trees, especially when they return to roost at sunset, or while soaring singly or in small groups high above marshland. Wood Storks are primarily active during the day.
A large (34-47 inches) wader, the Wood Stork is most easily identified by its white body, black wing edges, and large bald head. In flight, this species is easily separated from cranes by its short neck, from egrets by its ability to hold its neck extended in flight (as opposed to folding it back on its body), and from ibises by its extremely long legs. In fact, with its bald head and soaring flight, this species is more easily mistaken for a vulture than for any wader. Male and female Wood Storks are similar to one another in all seasons. The Wood Stork primarily breeds in the American tropics from southern Mexico and the Caribbean south to tropical portions of South America. In North America, this species is a local breeder and uncommon winter resident from south Florida north to coastal South Carolina. Non-breeding and post-breeding birds may wander widely during late summer, when they may turn up as far north as the Mid-Atlantic region and New England. Wood Storks breed in freshwater and brackish wetlands surrounded by trees, which this species uses to nest and roost colonially. In the non-breeding season, this species may be found in a number of wetland habitats ranging in size from large expanses of marshland to small ponds and canals. Wood Storks primarily eat small fish, but may also eat small quantities of insects and other small animals when available. Wood Storks may be best observed wading in shallow water, where they may be seen plunging their bills into the water to catch fish. It is also possible to see Wood Storks at their nest trees, especially when they return to roost at sunset, or while soaring singly or in small groups high above marshland. Wood Storks are primarily active during the day.
Distribucion General: Se distribuye desde el sureste de E.U.A., noroeste de México hasta el oeste del Ecuador, Bolivia y el norte de Argentina.
Anidan durante la estación seca cuando el nivel del agua es bajo.
Mycteria americana ye una especie d'ave ciconiforme de la familia Ciconiidae llargamente distribuyida poles rexones templaes d'América del Sur y Centroamérica. Ye tamién conocíu llocalmente como gabán huesito, cayama, cabeza seca y tuyuyú.
En América del Norte alcuéntrase una población amenazada nel estáu de Florida, nel parque nacional de Everglades, y pola mariña del golfu de Méxicu, dende la Florida escontra Luisiana y Texas.
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Mycteria americana ye una especie d'ave ciconiforme de la familia Ciconiidae llargamente distribuyida poles rexones templaes d'América del Sur y Centroamérica. Ye tamién conocíu llocalmente como gabán huesito, cayama, cabeza seca y tuyuyú.
En América del Norte alcuéntrase una población amenazada nel estáu de Florida, nel parque nacional de Everglades, y pola mariña del golfu de Méxicu, dende la Florida escontra Luisiana y Texas.
An tantal Amerika[1][2] a zo ur spesad hirc'hareged bras, Mycteria americana an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra diwar besked peurliesañ[3].
Kavout a reer ar spesad e takadoù 'zo eus Amerika, eus gevred Stadoù-Unanet Amerika da hanternoz Arc'hantina[4].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An tantal Amerika a zo ur spesad hirc'hareged bras, Mycteria americana an anv skiantel anezhañ.
El tàntal americà (Mycteria americana) és un gran ocell camallarg de la família dels cicònids (Ciconiidae) que habita zones d'aiguamoll, estanys i manglars d'Amèrica, des del sud dels Estats Units, a través d'Amèrica Central i del Sud, fins al nord de Xile i Argentina. És un gran ocell, amb una alçada de 83 – 115 cm. De color general blanc, amb cara i coll amb pell nua de color marró fosc, el mateix color que el bec. Les plomes remeres són negres.
El tàntal americà (Mycteria americana) és un gran ocell camallarg de la família dels cicònids (Ciconiidae) que habita zones d'aiguamoll, estanys i manglars d'Amèrica, des del sud dels Estats Units, a través d'Amèrica Central i del Sud, fins al nord de Xile i Argentina. És un gran ocell, amb una alçada de 83 – 115 cm. De color general blanc, amb cara i coll amb pell nua de color marró fosc, el mateix color que el bec. Les plomes remeres són negres.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ciconia'r coed (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ciconiaid y coed) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Mycteria americana; yr enw Saesneg arno yw American wood ibis. Mae'n perthyn i deulu'r Ciconiaid (Lladin: Ciconiidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. americana, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r ciconia'r coed yn perthyn i deulu'r Ciconiaid (Lladin: Ciconiidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ciconia Abdim Ciconia abdimii Ciconia amryliw Mycteria leucocephala
_21-Mar-2007_7-37-51_AM_21-Mar-2007_7-37-52.JPG)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ciconia'r coed (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ciconiaid y coed) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Mycteria americana; yr enw Saesneg arno yw American wood ibis. Mae'n perthyn i deulu'r Ciconiaid (Lladin: Ciconiidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. americana, sef enw'r rhywogaeth.
Nesyt americký (Mycteria americana) je jedním ze tří druhů ptáků z čeledi čápovitých, kteří žijí v Novém světě. Jako jediný z nich se vyskytuje na rozsáhlém území které sahá od jihu Spojených států amerických (Florida, Georgie, Mississippi, Severní a Jižní Karolína) přes Mexiko, Karibik, Střední Ameriku a téměř celou Jižní Ameriku až do subtropických oblastí Argentiny.
Obývá převážně místa kde v důsledku častých rozlivů velkých řek nebo vlivem mořského přílivu dochází ke kolísání výšky hladiny a tudíž ke vzniku rozsáhlých, nehlubokých bažin a mokřadů, je také pravidelným obyvatelem mangrovů.
Velký, statný, dlouhonohý a dlouhokrký pták dosahující délky 85 až 115 cm a váhy 2 až 3 kg. Jeho silná křídla mívají rozpětí 150 až 165 cm. Peří má převážně bílé s výjimkou křídel a ocasu kde jsou černá péra s nazelenalým nebo purpurovým leskem. Hlavu a část krku má neopeřenou a pokrytou tmavě šedou, šupinatou kůží. Rozdíl mezi samcem a samicí ve vybarvení není, samec je pouze o málo větší. Nedospělec je vybarven zhruba stejně, jen má odstíny více hnědé a světlejší zobák. Mohutný načernale šedý až černý zobák je u kořene silný a postupně se zužuje, ke konci je mírně srpovitě zahnutý.
Jsou to společenští ptáci kteří v koloniích celoročně žijí, vychovávají mláďata i loví. Rozsáhlé kolonie produkují enormní množství trusu, ten má za následek negativní lokální změny ve vzhledu a typu vegetace (usychání rostlin), ale podporuje množení řas a planktonu který zvyšují množství vodních živočichů.
Dospělý pták spotřebuje denně okolo 0,5 kg potravy kterou tvoří malé ryby, žáby, korýši, měkkýši, hmyz a vodní bezobratlí. Brodí se mělkou vodou, nohama víří bahno a rozevřeným zobákem lapá vyplašenou kořist, nejčastěji živočichy o velikosti 4 až 8 cm. V zakalené vodě toho mnoho nevidí, ale na zobáku má speciální receptory které po zaznamenání kořisti mezi čelistmi dají pokyn k jeho sklapnutí. Měřením byla v tomto případě zjištěna reakce na podnět již za 0,025 sekund, tj. nejkratší reakční čas u obratovce. Bylo zpatřeno, že tento denní pták někdy loví i během nočního odlivu aby se vyhnul konkurenci jiných mořských ptáků, např. volavek.
S ohledem na množství a dostupnost potravy probíhá hnízdění v období sucha, od prosince do dubna. Tehdy se zmenšují plochy zatopené vodou a živočichové v nich žijící jsou více nahuštěni, to ptákům usnadňuje lov. Z důvodu nedostatku potravy také celá hejna pravidelně sezónně migrují.
Druh je monogamní, utvořené páry často spolu vydrží po více roků. Hnízdí v tisícihlavých koloniích, často v oblastech obklopených vodou. Vracejí se na stejná místa a případně i do zachovaných hnízd která bývají na stromech v mangrovech nebo bažinatých lesích, na jednom jich bývá až 25. Vlastnímu hnízdění předchází zápasy samců o vhodná místa a předsvatební tance, nové mělké hnízdo staví nebo staré opravuje samec i samice společně.
Po snesení průměrně 2 až 4 vajec v období 4 až 8 dnů je oba rodiče střídavě zahřívají po dobu 27 až 32 dnů. Mláďata se líhnou postupně, váží si 57 gramů, jsou zcela bezmocná, rodiče je společně chrání před deštěm i sluncem (v zobáku donášejí vodu nebo je zastiňují roztaženými křídly). Neúnavně je krmí, každé mládě zkonzumuje denně potravu o hmotnosti poloviny své váhy. Mezi mláďaty je velká soutěž o potravu a většinou v hnízdě přežije jen jedno, největší a nejsilnější, to prvorozené. Opeřená jsou po 55 až 60 dnech kdy opouštějí hnízdo, rodiče je ale dále dokrmují.
Pohlavně dospívají nejdříve ve věku 4 let a dožívají se průměrně 18 let. Největším nepřítelem pro čerstvě vylíhnutá mláďata je mýval severní který je vybírá z hnízd a pro již větší, ale nepozorné, aligátor americký.
Obrázky, zvuky či videa k tématu nesyt americký ve Wikimedia Commons
Nesyt americký (Mycteria americana) je jedním ze tří druhů ptáků z čeledi čápovitých, kteří žijí v Novém světě. Jako jediný z nich se vyskytuje na rozsáhlém území které sahá od jihu Spojených států amerických (Florida, Georgie, Mississippi, Severní a Jižní Karolína) přes Mexiko, Karibik, Střední Ameriku a téměř celou Jižní Ameriku až do subtropických oblastí Argentiny.
Obývá převážně místa kde v důsledku častých rozlivů velkých řek nebo vlivem mořského přílivu dochází ke kolísání výšky hladiny a tudíž ke vzniku rozsáhlých, nehlubokých bažin a mokřadů, je také pravidelným obyvatelem mangrovů.
Amerikansk skovstork (latin: Mycteria americana) er en storkefugl, der lever i Amerika.
Taksonomi fra Wikispecies Amerikansk skovstork (latin: Mycteria americana) er en storkefugl, der lever i Amerika.
Der Waldstorch (Mycteria americana) ist ein Schreitvogel aus der Gattung der Nimmersatte (Mycteria). Er ist die einzige Storchenart, die auch in Nordamerika brütet und ist dort der größte Schreitvogel. In den USA galt er lange als eine bedrohte Vogelart, bei der die Gefahr bestand, dass sie in dem nördlichsten Teil des Verbreitungsgebietes gänzlich verschwindet und für die zahlreiche Maßnahmen eingeleitet wurden, um ihren Bestand zu schützen. Seit 2014 gilt die Art in diesem Teil ihres Verbreitungsgebietes nur noch als gefährdet.[1]
Der Waldstorch ist eine in den Tropen beheimatete Art, die in Süd- und Mittelamerika sowie der Karibik brütet. Kleine Kolonien existieren auch in den USA, und zwar in Florida, Georgia und South Carolina[2]. Es ist damit der einzige Storch, der in Nordamerika brütet.
Er ist ein Standvogel baumbestandener feuchter Niederungen. Er watet im Flachwasser und ernährt sich von Fischen, Fröschen und großen Insekten.
Erwachsene Waldstörche haben eine Flügelspannweite von 1,50 m. Das Gefieder ist weiß, die Beine sind schwärzlich-grau, die Füße rosa. Der Kopf ist dunkelbraun, das Gesicht schwarz. Der nach unten gebogene Schnabel ist gelblich. Der Waldstorch besitzt breite Flügel und fliegt mit gestrecktem Hals und gestreckten Beinen. Im Flug zeigt sich eine schwarze Flügelkante.
Jungvögel ähneln den Altvögeln, ihr Hals ist etwas brauner, der Schnabel blasser.
Der Waldstorch baut sein Nest auf Bäumen, häufig in Kolonien mit mehreren Nestern auf einem Baum[2]. Er brütet einmal im Jahr und das Weibchen legt 3–5 Eier. Die Brutdauer beträgt 27–32 Tage, das Brutgeschäft wird von beiden Eltern übernommen.
Der Waldstorch (Mycteria americana) ist ein Schreitvogel aus der Gattung der Nimmersatte (Mycteria). Er ist die einzige Storchenart, die auch in Nordamerika brütet und ist dort der größte Schreitvogel. In den USA galt er lange als eine bedrohte Vogelart, bei der die Gefahr bestand, dass sie in dem nördlichsten Teil des Verbreitungsgebietes gänzlich verschwindet und für die zahlreiche Maßnahmen eingeleitet wurden, um ihren Bestand zu schützen. Seit 2014 gilt die Art in diesem Teil ihres Verbreitungsgebietes nur noch als gefährdet.
The wood stork (Mycteria americana) is a large American wading bird in the family Ciconiidae (storks), the only member of the family to breed in North America. It was formerly called the "wood ibis", though it is not an ibis. It is found in subtropical and tropical habitats in the Americas, including the Caribbean. In South America, it is resident, but in North America, it may disperse as far as Florida. Originally described by Carl Linnaeus in 1758, this stork likely evolved in tropical regions. The head and neck are bare of feathers, and dark grey in colour.[2] The plumage is mostly white, with the exception of the tail and some of the wing feathers, which are black with a greenish-purplish sheen. The juvenile differs from the adult, with the former having a feathered head and a yellow bill, compared to the black adult bill. There is little sexual dimorphism.
The wood stork's habitat can vary, but it must have a tropical or subtropical climate with fluctuating water levels. The one-metre-diameter (3.3-foot) nest is found in trees, especially mangroves and those of the genus Taxodium, usually surrounded by water or over water. The wood stork nests colonially. The nest itself is made from sticks and greenery. During the breeding season, which is initiated when the water levels decline and can occur anytime between November and August, a single clutch of three to five eggs is laid. These are incubated for around 30 days, and the chicks hatch underdeveloped, or altricial, requiring support from their parents. They fledge 60 to 65 days after hatching, although only about 31% of nests fledge a chick in any given year, with most chicks dying during their first two weeks, despite being watched by an adult during that time. The chicks are fed fish of increasing size. The diet of the adult changes throughout the year. During the dry season, fish and insects are eaten, compared to the addition of frogs and crabs during the wet season. Because it forages by touch, it needs shallow water to effectively catch food. This is also the reason why the wood stork breeds when water levels start to fall.
Globally, the wood stork is considered to be of least concern by the International Union for Conservation of Nature. This is due to its large range. In the United States, on the other hand, it is considered to be threatened. Predators of the wood stork include raccoons (which predate on chicks), crested caracaras, which prey on eggs, and other birds of prey, which feed on eggs and chicks. Hunting and egg-collecting by humans has been implicated as a factor in the decline of South American wood storks. Humans also cause nest failures through ecotourism, although observation through binoculars about 75 metres (246 ft) away does not have a large effect on nesting success. Habitat alteration has caused the wood stork to decline, with levee and drainage systems in the Everglades causing a shift in the timing of breeding and thus a decrease in breeding success.
The wood stork was first formally given its binomial name Mycteria americana by Linnaeus in 1758.[3] Linnaeus based his name on a misplaced account and illustration in Historia Naturalis Brasiliae (1648)[4] of the jabiru-guacu. Linnaeus also described Tantalus loculator, which was proven to also apply to the jabiru-guacu, after M. americana based on a 1731 illustration of the wood stork by Mark Catesby under the name of wood pelican.[5] Since these binomials referred to the same species, M. americana and T. loculator are synonymous but M. americana takes priority as it occurs before T. loculator.[6]
The accepted genus name Mycteria derives from the Greek μυκτήρ : myktēr, meaning snout or trunk, and the species name americana references the distribution of this stork.[7]
Wood stork
Relationships of extant Mycteria[8]This species seems to have evolved in tropical regions; its North American presence probably postdates the last ice age. A fossil fragment from the Touro Passo Formation found at Arroio Touro Passo (Rio Grande do Sul, Brazil) might be of the living species; it is at most from the Late Pleistocene age, a few 10,000s of years ago.[9] North American fossils from that time are of an extinct larger relative, M. wetmorei, which would be distinguished from the wood on the basis of size and on the basis of M. wetmorei's less curved mandible. This was probably a sister species; both occurred sympatrically on Cuba at the end of the Pleistocene.[10] Of the extant members of the genus Mycteria, this bird is basal to the clade yellow-billed stork, which is itself basal to the milky stork and the painted stork. This phylogeny is based on a 1996 study that sequenced the B chromosome and then utilized DNA–DNA hybridization to find the relations between the storks.[8]
Likely because of its decurved bill, the wood stork has formerly been called the "wood ibis", although it is not an ibis.[11] It also has been given the name of the "American wood stork", because it is found in the Americas.[12] Regional names include "flinthead", "stonehead", "ironhead", "gourdhead", and "preacher".[7]
The adult wood stork is a large bird which stands 83 to 115 cm (33–45 in) tall with a wingspan of 140 to 180 cm (55–71 in). The male typically weighs 2.5 to 3.3 kg (5.5–7.3 lb), with a mean weight of 2.7 kg (6.0 lb); the female weighs 2.0 to 2.8 kg (4.4–6.2 lb), with a mean weight of 2.42 kg (5.3 lb).[13][14] Another estimate puts the mean weight at 2.64 kg (5.8 lb).[15] The head and neck of the adult are bare, and the scaly skin is a dark grey. The black downward-curved bill is long and very wide at the base. The plumage is mostly white, with the primaries, secondaries, and tail being black and having a greenish and purplish iridescence. The legs and feet are dark, and the flesh-coloured toes are pink during the breeding season. The sexes are similar.[16]
Newly hatched chicks have a sparse coat of grey down (protoptiles) that is replaced by a dense, wooly, and white down (mesoptiles) in about 10 days. Chicks grow fast, being about half the height of adults in three to four weeks. By the sixth and seventh weeks, the plumage on the head and neck turns smokey grey. When fledged, they resemble the adult, differing only in that they have a feathered head and a yellow bill.[17]
This is a subtropical and tropical species which breeds in much of South America, Central America and the Caribbean. The wood stork is the only stork that breeds in North America. In the United States there are small breeding populations in Florida, Georgia, and the Carolinas.[18] In South America, it is found south to northern Argentina. Some populations in North America disperse after breeding, frequently to South America.[12]
This stork is able to adapt to a variety of tropical and subtropical wetland habitats[19] having fluctuating water levels (as that initiates breeding).[20] It nests in trees that are over water or surrounded by water. In freshwater habitats, it primarily nests in forests dominated by trees of the genus Taxodium (in the USA), while in estuaries, it generally nests on trees in the mangrove forests.[19] To feed, the wood stork uses freshwater marshes in habitats with an abundance of Taxodium trees, while in areas with mangrove forests, it uses brackish water. Areas with more lakes attract feeding on lake, stream, and river edges.[20]
A resident breeder in lowland wetlands with trees, the wood stork builds a large stick nest in a tree.[21] In freshwater habitats, it prefers to nest in trees that are larger in diameter.[19] It nests colonially, with up to 25 nests in one tree.[21] The height of these nests is variable, with some nests located in shorter mangrove trees being at heights of about 2.5 metres (8.2 ft), compared to a height of about 6.5 metres (21 ft) for taller mangrove trees.[22] For Taxodium trees, it generally nests near the top branches, frequently between 18 and 24 metres (59 and 79 ft) above the ground.[20] On the tree itself, forks of large limbs or places where multiple branches cross are usually chosen.[23]
The nest itself is built by the male[24] from sticks[25] and green twigs[26] collected from the colony and the surrounding area.[24] The greenery usually starts to be added before the eggs are laid but after the main structure of twigs is completed. The frequency at which it is added decreases after the eggs hatch. This greenery functions to help insulate the nest.[26] When complete, the nest is about one metre (3.3 ft) in diameter,[24] with a central green area having an average diameter of about 28 centimetres (11 in). The thickness of the edge of the nest usually measures from 12 to 20 centimetres (4.7 to 7.9 in).[23]
Wood storks without a nest occasionally try to take over others' nests. Such nest take-overs are performed by more than one bird. The young and eggs are thrown out of the nest within about 15 minutes. If only one stork is attending the nest when it is forced out, then it usually waits for its mate to try to take the nest back over.[27]
Breeding is initiated by a drop in the water level combined with an increased density of fish (with the former likely triggering the latter). This is because a decrease in the water level and an increased density of fish allows for an adequate amount of food for the nestlings.[20] This can occur anytime between November and August. After it starts, breeding takes about four months to complete.[12] This bird lays one clutch of three to five cream coloured eggs that are about 68 by 46 millimetres (2.7 by 1.8 in) in size.[25] These eggs are usually laid one to two days apart[24] and incubated for 27 to 32 days[25] by both sexes.[24] This incubation period starts when the first egg is laid.[20] During the first week of incubation, the parents do not go far from the colony, with the exception of the short trips to forage, drink, and collect nesting material carried out by the non-incubating bird. After the first week, the non-incubating bird spends less time in the colony, although the eggs are never left unattended. After a few hours of incubation, this bird sometimes takes a break to stretch, preen itself, rearrange nest material, or turn the eggs.[24] The eggs hatch in the order in which they were laid, with an interval of a few days between when each egg hatches.[20]
The chicks hatch altricial, unable to move, and weigh an average of 62 grams (2.2 oz).[17] They are brooded for the first week after hatching, and after that when it is raining and at night.[24] The chicks are not left alone until at least three weeks of age, with one parent foraging while the other guards the nest and chicks. When the chicks are at least three weeks old, they are large enough to stay and protect the nest. This coincides with the chicks getting more aggressive when presented with foreign objects or organisms. They fledge 60 to 65 days after hatching,[17] and reach sexual maturity at four years of age, although they usually do not successfully fledge chicks until their fifth year of age.[12]
The hatching success, the percentage of birds that had at least one egg that hatched in a year, of the wood stork is around 62%. This can vary widely, though, with colonies ranging from about 26% to 89% hatching success. The period when chicks are most vulnerable to death is from hatching to when they are two weeks old.[28] Overall, about 31% of nests produce at least one fledged bird.[23] Raccoons[12] and caracaras, especially crested caracaras, are prominent predators of eggs and chicks. Other causes of nesting failure is the falling of nests, thus breaking the eggs inside. This can be caused by many events, the most prominent being poor nest construction and fights between adults.[23]
During the dry season, the wood stork eats mostly fish, supplemented by insects. During the wet season, on the other hand, fish make up about half the diet, crabs make up about 30%, and insects and frogs make up the rest.[29] The wood stork eats larger fish more often than smaller fish, even in some cases where the latter is more abundant.[30] It is estimated that an adult wood stork needs about 520 grams (1.15 lb) per day to sustain itself. For a whole family, it is estimated that about 200 kilograms (440 lb) are needed per breeding season.[20]
The wood stork usually forages in flocks when not breeding, and alone and in small groups when it is breeding. In the dry season, the stork generally forages by slowly walking forward with its bill submerged in water while groping for food. During the wet season, this method is used about 40% of the time to catch food. During this period, foot stirring, where the stork walks very slowly with its bill in the water while pumping its foot up and down before every step, is used about 35% of the time. Both these hunting methods are non-visual.[29]
Because of its non-visual foraging methods, the wood stork requires shallow water and a high density of fish to forage successfully. The water that it forages in during the dry season averages about 17 centimetres (6.7 in) in depth, while during the wet season, the water usually is about 10 centimetres (3.9 in) deep. In the dry season, this stork prefers to forage in waters with no emergent vegetation, whereas in the wet season, it prefers areas with vegetation emerging between 10 and 20 centimetres (3.9 and 7.9 in) above the surface on average.[29] This bird can travel over 80 kilometres (50 mi) to reach foraging sites, lending it access to a wide variety of habitats.[31]
Both parents feed the chicks by regurgitating food onto the nest floor. The chicks are mainly fed fish that are between 2 and 25 centimetres (0.79 and 9.84 in) in length, with the length of the fish, usually increasing as the chicks get older. The amount of food that the chicks get changes over time, with more being fed daily from hatching to about 22 days, when food intake levels off. This continues until about 45 days, when food consumption starts to decrease. Overall, a chick eats about 16.5 kilograms (36 lb) before it fledges.[17]
When flying, this bird utilizes two different techniques. When it is not sufficiently warm and clear, such as in the late afternoon or on cloudy days, this stork alternates between flapping its wings and gliding for short periods of time. When it is warm and clear, this bird glides after it gains an altitude of at least 610 metres (2,000 ft) through continuously flapping its wings. It can then glide for distances ranging from 16 to 24 kilometres (9.9 to 14.9 mi). It does not have to flap its wings during this time because the warm thermals are strong enough to support its weight.[20] Because of the energy that is conserved by soaring, this stork usually uses this method to fly to more distant areas.[32] It flies with its neck outstretched and its legs and feet trailing behind it.[16]
When flying to foraging areas, the wood stork averages a speed of about 24.5 kilometres per hour (15.2 mph). In flapping flight it does 34.5 kilometres per hour (21.4 mph), and about 20 kilometres per hour (12 mph) by gliding.[32]
Flapping
Gliding
During the breeding season, the wood stork commonly defecates over the edge of its nest, while the chicks usually defecate inside.[26] The method of defecation of the adult differs based on temperature. Normally, it excretes by leaning forward and slightly raising its tail, with the waste either going straight down or slightly backward. When it is hot, though, the adult takes a different position, quickly moving its tail downwards and forwards while twisting its body around to aim at a leg that is bent backward (this is called urohidrosis). Which leg is aimed at is alternated. The excrement aimed at the legs is fluid and watery. It generally hits the legs around the middle of the unfeathered tibia, and runs down the leg as it is being directed by the scales. This results in evaporation, making this a method of thermoregulation. The temperature at which this starts is slightly above the threshold for panting, the latter of which takes place at temperatures of about 41.7 °C (107.1 °F) and above, compared to the normal body temperature of about 40.7 °C (105.3 °F).[33] In hot weather, breeding adults will also shade their chicks with their wings.[26]
_and_Yacare_caiman.jpg)
Raccoons are predators of wood stork chicks,[34] especially during dry periods where the water beneath nesting trees dries up.[12] Where it occurs, the crested caracara is a significant predator of eggs. Other caracaras, and hawks and vultures, also prey on both eggs and chicks.[23]
In the United States, Haemoproteus crumenium, a blood protozoan, can be found in subadult and adult wood storks.[35] Other species of Haemoproteus also infect wood storks in Costa Rica,[36] in addition to Syncuaria mycteriae, a nematode found in the gizzard of the wood stork.[37]
Globally, the wood stork is considered least concern by the International Union for Conservation of Nature due to its large range.[1] In the United States, this bird is considered to be threatened. This is a recovery from its former status as endangered, which it held from 1984 to 2014 because of a decline in its population[18] caused by habitat loss and drought.[38] Similarly, in the state of Santa Catarina, Brazil, its decline seems to have been reversed: after an absence between the late 1960s and the mid-1990s, the species is now again regularly encountered there, in particular in the Tubarão River region.[39] It is likely that the Paraná River region's wetlands served as a stronghold of the species, from where it is now re-colonizing some of its former haunts.[40]
Disturbance by tourists can have an effect on nesting success, with a study finding that nests that had boats passing by them within about 20 metres (66 ft) had an average of 0.1 chicks fledging, compared to the normal rate for that area of about 0.9 chicks fledging per nest. Pedestrians watching from a distance of at least 75 metres (246 ft) did not significantly affect nesting success.[41] In the Everglades, levee and drainage systems have caused the timing of water fluctuations to change, thus shifting the timing of nesting and consequently a decrease in population.[31]
The wood stork (Mycteria americana) is a large American wading bird in the family Ciconiidae (storks), the only member of the family to breed in North America. It was formerly called the "wood ibis", though it is not an ibis. It is found in subtropical and tropical habitats in the Americas, including the Caribbean. In South America, it is resident, but in North America, it may disperse as far as Florida. Originally described by Carl Linnaeus in 1758, this stork likely evolved in tropical regions. The head and neck are bare of feathers, and dark grey in colour. The plumage is mostly white, with the exception of the tail and some of the wing feathers, which are black with a greenish-purplish sheen. The juvenile differs from the adult, with the former having a feathered head and a yellow bill, compared to the black adult bill. There is little sexual dimorphism.
The wood stork's habitat can vary, but it must have a tropical or subtropical climate with fluctuating water levels. The one-metre-diameter (3.3-foot) nest is found in trees, especially mangroves and those of the genus Taxodium, usually surrounded by water or over water. The wood stork nests colonially. The nest itself is made from sticks and greenery. During the breeding season, which is initiated when the water levels decline and can occur anytime between November and August, a single clutch of three to five eggs is laid. These are incubated for around 30 days, and the chicks hatch underdeveloped, or altricial, requiring support from their parents. They fledge 60 to 65 days after hatching, although only about 31% of nests fledge a chick in any given year, with most chicks dying during their first two weeks, despite being watched by an adult during that time. The chicks are fed fish of increasing size. The diet of the adult changes throughout the year. During the dry season, fish and insects are eaten, compared to the addition of frogs and crabs during the wet season. Because it forages by touch, it needs shallow water to effectively catch food. This is also the reason why the wood stork breeds when water levels start to fall.
Globally, the wood stork is considered to be of least concern by the International Union for Conservation of Nature. This is due to its large range. In the United States, on the other hand, it is considered to be threatened. Predators of the wood stork include raccoons (which predate on chicks), crested caracaras, which prey on eggs, and other birds of prey, which feed on eggs and chicks. Hunting and egg-collecting by humans has been implicated as a factor in the decline of South American wood storks. Humans also cause nest failures through ecotourism, although observation through binoculars about 75 metres (246 ft) away does not have a large effect on nesting success. Habitat alteration has caused the wood stork to decline, with levee and drainage systems in the Everglades causing a shift in the timing of breeding and thus a decrease in breeding success.
La Amerika mikterio aŭ Arbarcikonio, Wood Stork en Usono, cigüeñón, gabán huesito, cayama, cabeza seca aŭ tuyuyú en hispanlingvaj landoj (Mycteria americana), estas granda vadbirdo de Ameriko de la familio de Cikoniedoj. Ĝi estis iam nomata "Arbaribiso", kvankam ĝi ne estas reale ibiso.
Plenkreskulo estas granda birdo kiu estas 83–115 cm alta kun 140–180 cm inter flugiloj. Maskloj tipe estas 2.5–3.3 kg pezaj; inoj 2.0–2.8 kg,[1] kvankam grandaj maskloj povas pezi ĝis 4.5 kg.[2] Ĝi aspektas tutblanka surgrunde, kun nigrecgrizaj kruroj kaj rozkoloraj piedoj. Dumfluge la fina bordoduono de flugiloj estas nigra. La kapo estas malhelbruneca kun nuda, nigra vizaĝa areo ĉirkaŭokule kaj kun tre markata nigra bendo al kapopinto, kaj la dika subenkurba beko estas malhele flaveca kaj nigreca ĉe la unua duono al bekobazo. Junulo estas pli senkolora versio de plenkreskulo, ĝenerale pli bruna kole, kaj kun pli pala beko. La nuda kapo kaj la longa beko, kiu povas esti ĝis 25.5 cm longa, faras la Amerikan mikterion distinga el aliaj grandaj vadbirdoj en sia teritorio.[3] La standardaj sciencaj mezuroj de la Amerika mikterio estas la jenaj: la flugiloj estas 42-49 cm, la supra bordo de beko 19-25 cm kaj la tarso estas 17.5-21.5 cm.[4]
Temas pri subtropika kaj tropika specio kiu reproduktiĝas en multe de Sudameriko, Centrameriko kaj Karibio. La Amerika mikterio estas la ununura cikonio kiu nune reproduktiĝas en Nordameriko. En Usono estas malgranda kaj endanĝerita reproduktanta populacio en Florido, Georgio, kaj Suda Karolino, kun ĵus malkovrita birdarejo en sudorienta Norda Karolino. Aliflanke en Sankta Katarino (Brazilo), ties malpliiĝo ŝajne inversis: post foresto inter fino de la 1960-aj jaroj kaj mezo de la 1990-aj jaroj, la specio troviĝas nune denove regule tie, pli precize en la regiono de la rivero Tubarão.[5] Ŝajne la humidejoj de la regiono de la rivero Paranao utilis kiel ĉefa loĝejo de la specio, el kie ĝi estas nune rekoloniigante iome el siaj iamaj preferataj lokoj.[6] Tutmonde ĝi estas konsiderata Specio Malplej Zorgiga fare de la IUCN pro sia granda teritorio.[7]
La Amerika mikterio estas larĝaflugila ŝvebobirdo kiu flugas havante sian kolon foretende kaj siajn krurojn etende. Ĝi manĝas kutime ĉe malaltaj akvejoj kiuj koncentras fiŝojn en malfermaj humidejoj; ĝi oftas ankaŭ ĉe rizokampoj. Piedirante malrapide kaj majeste en neprofunda akvo ĝis sia ventro, ĝi serĉas predojn, kiuj, kiel ĉe plej parencoj, konsistas el fiŝoj, ranoj kaj grandaj insektoj. Ĝi kaptas fiŝojn per teno de sia malfermita beko en akvo ĝis ĝi detektas fiŝon.[8]
En Usono la Amerika mikterio favore ĉeestas kie estas taksodioj en marĉoj aŭ (malpli ofte) inter mangrovoj kaj najbara habitato.[9] La endanĝerita statuso de la Amerika mikterio rezultis en la savo de malgranda rura urbo Colquitt (Georgio). Kiam la Transportoservo (DOT) estis planante konstruon de Aŭtovojo 27, ili intencis preterpasi la malgrandan komunumon. La planoj inkludis novan ponton super Spring Creek (printempa rojo) kaj la marĉajn areojn ĉirkaŭ Colquitt. Tamen la rezidado de la Amerika mikterio en la marĉecaj arbaroj de Sudokcidenta Georgio postulis ke la DOT uzu la ekzistintan ponton en Colquitt. Se la nova ponto estus estinta konstruita kaj la urbo preterpasata, la urba ekonomio estus malmulte el kio estas nuntempe. Colquitt estas hejmo de Georgia Folk Life Play, nome Swamp Gravy, teatra produktaĵo kiu ĝuas kunlaboron de membroj el la tuta areo. Malnova kinejo ĉe la ĉefa placo estas nun renovigita por konferencejo kaj koncertejo, nome The Woodstork Center (Centro Amerika Mikterio).
La Amerika mikterio estas specio de loĝantaj birdoj en humidejoj de malaltaj teroj kun arboj, kie ĝi konstruas grandan neston el bastonetoj en arbara arbo. Ili nestumas kolonie kun ĝis 25 nestoj en unu arbo.[9] Reproduktado okazas unufoje jare, la ino demetas 3-5 ovojn en tipa ovodemetado. La kovado daŭras 27–32 tagojn kaj estas farata de ambaŭ seksoj. La reprodukta ciklo de la Amerika mikterio estas komencata kiam akvejoj sekiĝas sufiĉe por koncentri fiŝojn en sufiĉa nombro por efika nutrado de idoj. Ĉiu ido pezas proksimume 60 g, ne kapablas flugi kaj estas helponecesa. Konkurado por manĝo estas terura, kaj se manĝo malabundas, nur la plej aĝaj idoj survivas. Unusemajnaj idoj estas nutrataj ĉirkaŭ 15 fojojn tage, kaj ili kreskas rapide. Dusemajnuloj pezas 10oble. Je 28 tagoj, ĉiu estas 25oble pli fortikaj. Dum la reprodukta sezono, la Amerikaj mikterioj bezonas ĉirkaŭ 180 kg el fiŝoj por manĝi ili mem kaj nutri siajn idojn. Kiam vetero estas tre varma, gepatroj ankaŭ kolektas akvon kaj alportas ĝin al la nesto por verŝi ĝin en la buŝojn de la idoj. Kiam la junuloj estas 4semajnaĝaj, ambaŭ gepatroj elnestiĝas por serĉi manĝon, kaj tio pluas ĝis la ida elnestiĝo. Junuloj povas plureveni al la kolonio dum pluaj 10 al 15 tagoj por ripozi aŭ klopodi akiri manĝon el siaj gepatroj. Kolonio estas konsiderata sukcesa se la gepatroj averaĝe atingas almenaŭ po 1.5 elnestiĝintan junulon por nesto.[10]
Ĉiu plenkreskulo defendas sian neston kontraŭ variaj predantoj. Korvedoj, vulturoj, kviskaloj kaj mefitoj klopodas rabi ties ovojn.[10] Lavursoj estas la ĉefaj predantoj de nestoj, kaj povas kaŭzi preskaŭ kompletkolonian nestomalsukceson kiam la akvo sekiĝas sub la nestoj en sekegaj jaroj ĉar ili povas facile atingi la neston uzante sekan grundon sun la arbo.[11] Plenkreskuloj havas malmultajn naturajn predantojn, sed neatentuloj estis kaptitaj de Misisipaj aligatoroj.[12]
Tiu neotropisa specio ŝajne evoluis en tropikaj regionoj; ties nordamerika esto probable datas el post la lasta glaciepoko. Fosilia fragmento el Touro Passo troviĝanta ĉe Rojo Touro Passo (Rio Grande do Sul, Brazilo) povus esti el nuna vivanta specio; ĝi estas almenaŭ el fina Pleistoceno, el 10,000oj da jaroj.[13] Nordamerikaj fosilioj el tiu epoko estas de formortinta pli granda parenco, M. wetmorei. Tiu estis probable frata specio; ambaŭ kunvivis simpatriaj en Kubo fine de Pleistoceno.[14]
La Amerika mikterio aŭ Arbarcikonio, Wood Stork en Usono, cigüeñón, gabán huesito, cayama, cabeza seca aŭ tuyuyú en hispanlingvaj landoj (Mycteria americana), estas granda vadbirdo de Ameriko de la familio de Cikoniedoj. Ĝi estis iam nomata "Arbaribiso", kvankam ĝi ne estas reale ibiso.
El tántalo americano,[2] cigüeña de cabeza pelada o cigüeñón (Mycteria americana) es una especie de ave Ciconiiforme de la familia Ciconiidae ampliamente distribuida por las regiones cálidas de América del Sur, Centroamérica y el sur de América del Norte. Es también conocido localmente como gabán huesito, cayama, pontoc, cabeza seca y tuyuyú.
La población de América del Norte se encuentra amenazada; se reproduce en el estado de Florida, en el parque nacional de Everglades, e inverna por el litoral del golfo de México, desde la Florida hacia Luisiana y Texas.
Distribución
Su distribución comprende desde Canada, pasando por Estados Unidos, México, Guatemala, Nicaragua, Cuba, Puerto Rico, Venezuela, Colombia, Guyana, Surinam, Ecuador, Perú, Brasil, Bolivia, Paraguay, Uruguay y Argentina.
El tántalo americano, cigüeña de cabeza pelada o cigüeñón (Mycteria americana) es una especie de ave Ciconiiforme de la familia Ciconiidae ampliamente distribuida por las regiones cálidas de América del Sur, Centroamérica y el sur de América del Norte. Es también conocido localmente como gabán huesito, cayama, pontoc, cabeza seca y tuyuyú.
La población de América del Norte se encuentra amenazada; se reproduce en el estado de Florida, en el parque nacional de Everglades, e inverna por el litoral del golfo de México, desde la Florida hacia Luisiana y Texas.
Distribución
Su distribución comprende desde Canada, pasando por Estados Unidos, México, Guatemala, Nicaragua, Cuba, Puerto Rico, Venezuela, Colombia, Guyana, Surinam, Ecuador, Perú, Brasil, Bolivia, Paraguay, Uruguay y Argentina.
Mycteria americana Mycteria generoko animalia da. Hegaztien barruko Ciconiidae familian sailkatua dago.
Mycteria americana Mycteria generoko animalia da. Hegaztien barruko Ciconiidae familian sailkatua dago.
Amerikaniibishaikara (Mycteria americana)[2] on suuri amerikkalainen haikaralaji, joka kuuluu kattohaikaroiden heimoon. Sen vanhempi suomenkielinen nimi on metsähaikara.[3] Nimestään huolimatta amerikaniibishaikara ei kuulu iibisten heimoon, kuten eivät muutkaan iibishaikarat. Lajilla ei ole alalajeja.
Aikuinen yksilö on suuri, pituudeltaan 83–115 senttimetriä. Tyypillisesti koiraat painavat 2,5–3,3 kilogrammaa ja naaraat noin 2,0–2,8 kilogrammaa. Suuret koiraat voivat painaa jopa 4,5 kiloa. Linnun höyhenet ovat suurimmilta osin valkoisia. Jalat ovat mustat tai harmaat, mutta jalkojen alaosa on vaaleanpunainen. Pää on tummanruskea ja kalju, naama musta.
Amerikaniibishaikara on suurisiipinen lintu ja lentää kaula ojossa ja jalat avattuina. Lennossa siipien mustat takareunat näkyvät selvästi.
Amerikaniibishaikara pesii suuressa osassa Etelä- ja Keski-Amerikkaa sekä Karibian aluetta. Laji on ainoa haikara, joka nykyisin pesii Pohjois-Amerikassa. Yhdysvalloissa amerikaniibishaikara pesii uhanalaisena Floridassa, Georgiassa ja Etelä-Carolinassa. Hiljattain on havaittu linnun elävän myös Pohjois-Carolinassa. Maailmanlaajuisesti IUCN on katsonut lajin olevan uhanalaisuusluokitukseltaan elinvoimainen.
Yhdysvalloissa amerikaniibishaikara suosii sypressipuita ja soita.
Amerikaniibishaikarat rakentavat suuret pesänsä puihin. Yhdessä puussa voi pesiä jopa 25 lintua. Normaalisti naaras munii 3–5 munaa. Munia haudotaan 27–32 päivää, ja sekä naaras että koiras osallistuvat hautomiseen. Poikaset painavat noin 60 grammaa. Kilpailu ravinnosta on tiukkaa, ja jos ruokaa on vähän, vain vanhimmat poikaset selviävät. Viikon vanhat poikaset ruokitaan noin 15 kertaa päivässä, ja ne kasvavat nopeasti. 14 päivän jälkeen kuoriutumisesta poikaset painavat kymmenen kertaa enemmän kuin kuoriutuessaan. 28 päivän kohdalla kukin on 25 kertaa painavampi. Pesimäaikana amerikaniibishaikarat tarvitsevat yli 180 kiloa kaloja ruokkiakseen itseään ja jälkeläisiä.
Amerikaniibishaikaroiden ravinto koostuu pääasiassa kaloista, sammakoista ja suurista hyönteisistä.
Amerikaniibishaikara (Mycteria americana) on suuri amerikkalainen haikaralaji, joka kuuluu kattohaikaroiden heimoon. Sen vanhempi suomenkielinen nimi on metsähaikara. Nimestään huolimatta amerikaniibishaikara ei kuulu iibisten heimoon, kuten eivät muutkaan iibishaikarat. Lajilla ei ole alalajeja.
Mycteria americana
Le Tantale d'Amérique (Mycteria americana) est une espèce de grand échassier américain appartenant à la famille des Ciconiidae.
L'adulte est un grand oiseau de 83 à 115 cm de hauteur et 140 à 180 cm d'envergure. Les mâles pèsent généralement 2,5 à 3,3 kg; les femelles 2,0 à 2,8 kg, bien que de plus gros oiseaux soient possibles jusqu'à 4,5 kg. Il semble tout blanc sur le sol, avec les jambes noirâtres et les pieds gris-rose. En vol, le bord de fuite des ailes est noir. La tête est brun foncé avec une face déplumée noire et le bec incurvé vers le bas épais, brun jaune. Les juvéniles sont plus ternes que les adultes, généralement bruns sur le cou et avec un bec plus pâle.
Il s'agit d'une espèce subtropicale et tropicale qui se reproduit dans une grande partie de l'Amérique du Sud, Amérique centrale (Costa Rica...) et des Caraïbes. C'est la seule espèce de cigogne qui niche actuellement en Amérique du Nord. Aux États-Unis, il en existe une petite population menacée qui se reproduit en Floride, en Géorgie et en Caroline du Sud, avec une colonie découverte récemment dans le sud-est de la Caroline du Nord. D'autre part, dans l'État de Santa Catarina au Brésil, son déclin semble s'être inversé: après une absence entre la fin des années 1960 et la mi-1990, l'espèce est aujourd'hui encore régulièrement rencontrée là-bas, en particulier dans la région de la rivière Tubarão. Il est probable que les zones humides du fleuve Paraná ont servi de bastion à l'espèce, d'où il est maintenant en train de recoloniser certains de ses anciens repaires.
La tête du Tantale d'Amérique ressemble à celle de l'ibis
Tantale en vol
Un tantale en Floride
Mato Grosso, Brésil
_ballet_..._-_Flickr_-_berniedup.jpg)
Mycteria americana
Le Tantale d'Amérique (Mycteria americana) est une espèce de grand échassier américain appartenant à la famille des Ciconiidae.
La cicogna americana (Mycteria americana Linnaeus, 1758) è una specie della famiglia dei Ciconiidi.
È un uccello con la livrea bianca, capo e collo glabri di colore nero-bluastro, come i piedi. Nidifica sugli alberi in colonie densamente popolate, che si estendono dalla Carolina meridionale fino alla regione di Buenos Aires.
Le cicogne americane vivono in prevalenza di pesci, che catturano spesso anche a 40 km di distanza dal nido. Possono superare senza particolari sforzi grandi distanze, in quanto esse adottano il volo planato, consumando di conseguenza una minima quantità di energia.
In Florida, la deposizione delle uova inizia verso la fine dell'anno, in concomitanza con il sopraggiungere della stagione secca. Se in questo periodo cadono violente piogge, le cicogne non covano: un simile comportamento è probabilmente da ricondursi al fatto che, durante il periodo della siccità, i pesci si raccolgono in una zona più limitata e quindi gli uccelli li possono catturare più facilmente. Le zampe delle cicogne appaiono spesso coperte da uno strato bianco simile a calce; quando la temperatura è molto elevata gli uccelli fanno cadere la propria urina su di esse, e questa evaporando dà una sensazione di refrigerio alle cicogne stesse. Un comportamento analogo fu osservato anche nelle cicogne lattee e nelle cicogne bianche.
Amerikinis žabiras, arba miškinis gandras (Mycteria americana) – gandrinių (Ciconiidae) šeimos stambus, aukštas pelkių paukštis.
Kūnas iki 85-115 cm aukščio. Atstumas tarp išskėstų sparnų viršūnių – 150-175 cm. Svoris 2,0-2,6 kg. Didenė kūno dangos dalis balta, išskyrus galvą, uodegą ir apatines sparnų dalis. Suaugusių paukščių galva tamsiai pilka arba beveik juoda, jauniklių pilkai ruda. Uodegoje ir sparnų apatinėje dalyje yra daug juodų plunksnų, kurios gerai matomos paukščiui skrendant. Snapas 15-23 cm ilgio, storas, gale užlenktas į apačią; pamatinė snapo dalis juoda, likusi – šviesiai geltona. Letenos ilgos, tamsiai pilkos, galuose raudonai rudos. Lytinis dimorfizmas neišreikštas.
Tai vienintelė gandrų rūšis, perinti JAV.
Amerikinis žabiras, arba miškinis gandras (Mycteria americana) – gandrinių (Ciconiidae) šeimos stambus, aukštas pelkių paukštis.
Kūnas iki 85-115 cm aukščio. Atstumas tarp išskėstų sparnų viršūnių – 150-175 cm. Svoris 2,0-2,6 kg. Didenė kūno dangos dalis balta, išskyrus galvą, uodegą ir apatines sparnų dalis. Suaugusių paukščių galva tamsiai pilka arba beveik juoda, jauniklių pilkai ruda. Uodegoje ir sparnų apatinėje dalyje yra daug juodų plunksnų, kurios gerai matomos paukščiui skrendant. Snapas 15-23 cm ilgio, storas, gale užlenktas į apačią; pamatinė snapo dalis juoda, likusi – šviesiai geltona. Letenos ilgos, tamsiai pilkos, galuose raudonai rudos. Lytinis dimorfizmas neišreikštas.
Tai vienintelė gandrų rūšis, perinti JAV.
De kaalkopooievaar (Mycteria americana) is een grote Amerikaanse waadvogel uit de familie van de ooievaars.
Een volwassen kaalkopooievaar is een grote vogel met een lengte van 83 tot 115 centimeter en met een spanwijdte van 1,4 tot 1,8 meter. Mannetjes hebben normaal gesproken een gewicht tussen de 2,5 en 3,3 kilogram; vrouwtjes normaliter tussen de 2,0 en 2,8 kilogram, terwijl grotere exemplaren wel 4,5 kilogram kunnen wegen. Op de grond oogt hij helemaal wit met zwartgrijze poten en roze voeten. In vlucht zie je de zwarte rand aan de onder- en bovenkant van de vleugel. Zijn hoofd is donkerbruin met een kaal, zwart gezicht en een dikke, omlaagwijzende snavel met een doffe gele kleur. Juveniele vogels zijn een kleinere versie van volwassen exemplaren. In het algemeen bruiner in de hals en met een witte, fletse snavel.
De kaalkopooievaar is een breed-gevleugelde, hoogvliegende vogel die met zijn nek en poten uitgestrekt vliegt. Hij foerageert normaliter aan ondiep water met hoge concentraties vis in open draslanden. Ze bezoeken ook geregeld sawa's. De kaalkopooievaar loopt langzaam en alert in ondiep water tot aan zijn buik op zoek naar voedsel; zijn dieet bestaat, zoals zijn meeste verwanten, uit kikkers, vis, grote insecten, soms zelfs hagedissen en knaagdieren. Ze vangen hun vis door met hun bek wijd open in het water te staan totdat er een vis voorbij zwemt en gegrepen wordt.
In de Verenigde Staten geeft de kaalkopooievaar zijn voorkeur aan gebieden met cipres bomen in moerassen en mangroven. Hij is een vaste broeder in laagliggende draslanden met veel bomen.
Het grote, dikke nest is gebouwd in een boom met nog meer andere nesten, in aantal nemend tot 25. Ze broeden 1 keer per jaar. Het aantal eieren verschild tussen 3 tot 5 eieren. Alle eieren komen tegelijk uit na 27 à 32 dagen nadat ze bebroedt zijn door beide ouders. Een jong weegt ongeveer 60 gram en is afhankelijk van zijn ouders. Als het om voedsel gaat, vechten de jongen voor hun leven. In tijden van schaarste overleven alleen de sterkste uit het nest.
Gedurende het broedseizoen voeden kaalkopooievaars zich met 160 kilogram vis voor zichzelf en hun jongen. Als het warm is, zoeken de ouders water en nemen het mee om hun jongen te bedruipen of het in hun bekjes te gieten.
Na 4 weken, beide ouders verlaten het nest om voedsel te zoeken voor hun jongen. Dit doen ze totdat hun jongen uitvliegen. De jongen zullen de komende 10 à 15 dagen terugkeren naar de kolonie om nog wat voedsel te krijgen van hun ouders. Een kolonie wordt pas succesvol geteld als er per nest 1,5 jong wordt opgevoed.
De kaalkopooievaar is een subtropische en tropische soort die broedt in bijna heel Zuid-Amerika, Midden-Amerika en het Caribisch gebied. De kaalkopooievaar is de enige ooievaar die broedt in Noord-Amerika. In de Verenigde Staten bevindt zich een kleine, bedreigde kolonie in Florida, Georgia en South Carolina. Onlangs is er ook een kleine kolonie ontdekt in de Amerikaanse staat North-Carolina. De sterke basisplaats waar de populatie het grootst is, ligt naast de rivier de Paraná.
De soort wordt beschouwd als niet bedreigd door zijn groot verspreidingsgebied.
Elk volwassen exemplaar verdedigt zijn nest tegen roofdieren. Kraaien, gieren, troepialen en gestreepte stinkdieren zullen proberen de eieren te stelen. Wasberen zijn de hoofdpredatoren van de nesten en kunnen complete kolonies laten mislukken als het water onder de bomen opdroogt en ze gemakkelijk kunnen naderen. Volwassen ooievaars vallen bijna nooit ten prooi, maar soms wordt er weleens een niet-oplettend exemplaar gevangen door een Amerikaanse alligator.
Deze soort heeft zich blijkbaar geëvolueerd in tropische zones; zijn voorkomen in Noord-Amerika stamt uit de laatste ijstijd. Er is een fossiel gevonden in de Touro Passo formatie in Brazilië dat waarschijnlijk van de tegenwoordig levende soort afstamt. Het fossiel stamt uit het laat Pleistoceen, zo ongeveer 10.000 jaar geleden.
In Noord-Amerika zijn fossielen gevonden van een grotere zuster soort, de M. wetmorei. Beide soorten zijn tegelijk ontstaan op Cuba tijdens het Pleistoceen zonder natuurlijke barrière. Dit bijzondere proces heet sympatrische soortvorming.
Bronnen, noten en/of referentiesDe kaalkopooievaar (Mycteria americana) is een grote Amerikaanse waadvogel uit de familie van de ooievaars.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Dławigad amerykański (Mycteria americana) – gatunek ptaka z rodziny bocianów (Ciconiidae) występujący w południowej Ameryce Północnej, Ameryce Środkowej i zachodniej Ameryce Południowej.
Biały tułów z czarną, nagą szyją i głową. Czarny jest również dziób, ogon i pióra na brzegach skrzydeł.
Bagna, tereny podmokłe, okolice rzek, laguny.
Żywi się rybami, gadami, płazami, ptakami, ssakami, owadami i mięczakami. Poluje w stadach złożonych z różnych gatunków ptaków.
Samica składa 3-4 jaja w gnieździe na drzewie, nad wodą. Młode wykluwają się po 28-30 dniach, a po kolejnych 75 opuszczają gniazdo.
Dławigad amerykański (Mycteria americana) – gatunek ptaka z rodziny bocianów (Ciconiidae) występujący w południowej Ameryce Północnej, Ameryce Środkowej i zachodniej Ameryce Południowej.
Cechy gatunkuBiały tułów z czarną, nagą szyją i głową. Czarny jest również dziób, ogon i pióra na brzegach skrzydeł.
Średnie wymiary Długość ciała - 99-110 cm. Rozpiętość skrzydeł - 165 cm. BiotopBagna, tereny podmokłe, okolice rzek, laguny.
PożywienieŻywi się rybami, gadami, płazami, ptakami, ssakami, owadami i mięczakami. Poluje w stadach złożonych z różnych gatunków ptaków.
RozmnażanieSamica składa 3-4 jaja w gnieździe na drzewie, nad wodą. Młode wykluwają się po 28-30 dniach, a po kolejnych 75 opuszczają gniazdo.
Cabeça-seca é uma ave ciconiforme da família Ciconiidae. É típico da América, ocorrendo desde o sul dos Estados Unidos até a Argentina, estando presente em quase todo o Brasil. Também conhecido como passarão,[2] jaburu-moleque, cabeça-de-pedra e trepa-moleque (os dois últimos no estado de Mato Grosso). Na Região Sul do Brasil, é conhecido principalmente por tuiuiú.
O cabeça-seca lembra o jaburu, mas é menor. Mede de oitenta a cem centímetros de comprimento e pesa cerca de três quilogramas. É branco, exceto as penas da cauda, que são negras, e o bico, o pescoço e as pernas, que são cinzentas. O bico é ligeiramente curvado para baixo.
A alimentação é, basicamente, formada por peixes, rãs e insetos.
O cabeça-seca habita áreas alagadas, lagoas e pantanais permeados de florestas. Vive em bandos, alimentando-se aos grupos. Geralmente a fêmea faz seu ninho juto ao das garças, e põe de três a cinco ovos. Os filhotes nascem cobertos de penas e penugens, inclusive no pescoço, que é nu nos adultos. Quando jovens se agrupam, vivendo à parte dos casais adultos.
Cabeça-seca é uma ave ciconiforme da família Ciconiidae. É típico da América, ocorrendo desde o sul dos Estados Unidos até a Argentina, estando presente em quase todo o Brasil. Também conhecido como passarão, jaburu-moleque, cabeça-de-pedra e trepa-moleque (os dois últimos no estado de Mato Grosso). Na Região Sul do Brasil, é conhecido principalmente por tuiuiú.
O cabeça-seca lembra o jaburu, mas é menor. Mede de oitenta a cem centímetros de comprimento e pesa cerca de três quilogramas. É branco, exceto as penas da cauda, que são negras, e o bico, o pescoço e as pernas, que são cinzentas. O bico é ligeiramente curvado para baixo.
A alimentação é, basicamente, formada por peixes, rãs e insetos.
O cabeça-seca habita áreas alagadas, lagoas e pantanais permeados de florestas. Vive em bandos, alimentando-se aos grupos. Geralmente a fêmea faz seu ninho juto ao das garças, e põe de três a cinco ovos. Os filhotes nascem cobertos de penas e penugens, inclusive no pescoço, que é nu nos adultos. Quando jovens se agrupam, vivendo à parte dos casais adultos.
Amerikansk ibisstork[2] (Mycteria americana) är en amerikansk storkfågel.[3]
Den amerikanska ibisstorken är 85–115 centimeter lång med ett vingspann på 150–175 centimeter. Den väger i regel 2050-2640 g. Huvudet och halsen saknar fjädrar och är gråsvarta. Näbben är lång, böjd och mörk. Fjäderdräkten är vit med svarta vingpennor och svart stjärt. Juvenila fåglar har gulaktig näbb och gråa fjädrar på huvud och hals. Amerikansk ibisstork uppträder ofta på hög höjd i flock.
Amerikansk ibisstork återfinns från Argentina i söder genom stora delar av Sydamerika till Centralamerika och Västindien, och norrut till södra USA. Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Amerikansk ibisstork återfinns oftast vid grunt sötvatten såsom dammar, sumpmark, mangroveträsk och översvämmade odlingar.
Häckningen sker i träd i kolonier. Boet byggs av honan av material som hanen hämtar. Äggen är vita, tre till fem till antalet och ruvas i en månad. Under häckningssäsongen kräver en storkfamilj 200 kilogram fisk och andra bytesdjur. Om födotillgången tryter, överges ungarna.
Födan består av fisk, små reptiler, amfibier och kräftdjur. Jakten sker i grunt vatten genom att röra upp bottenslam med fötterna och svepande rörelser föra näbben halvöppen i vattnet, i jakt efter byte och sedan stänga den på 1/40 sekund vid kontakt med byte. Den kan också hitta byten med hjälp av synen. Det är effektivast för den att födosöka om vattenståndet är 15–25 centimeter högt, eftersom födan då koncentreras till en mindre volym.
Känsligheten för förändrade vattennivåerna är ett hot mot arten, men eftersom utbredningsområdet är förhållandevis stort och populationen inte är särskilt liten så kategoriseras arten idag som livskraftig av IUCN, även om arten minskar i antal.[1] Världspopulationen uppskattas till 450.000 vuxna individer.[4]
Wikimedia Commons har media som rör amerikansk ibisstork.
Amerikansk ibisstork (Mycteria americana) är en amerikansk storkfågel.
Mycteria americana là một loài chim trong họ Ciconiidae.[2]
Mycteria americana là một loài chim trong họ Ciconiidae.
Mycteria americana
Linnaeus, 1758
Американский клювач[1] (лат. Mycteria americana) — крупная болотная птица семейства аистовых родом из Америки. Это единственный вид аистов, гнездящийся на территории США.
Крупная и высокая болотная птица высотой 85—115 см и размахом крыльев свыше 150—175 см. Вес птицы 2050—2640 г.[2] Оперение большей части тела белое, за исключением головы, хвоста и нижней части крыльев. Голова у взрослых птиц тёмно-серая или почти чёрная, плешивая; у молодых серовато-бурая. В хвосте и нижних частях крыльев имеется большое количество чёрных перьев, которые хорошо видны во время полёта . Клюв длинный (15-23 см), толстый, на конце загнут вниз, в основании чёрный и бледно-жёлтый в остальной части. Лапы длинные, тёмно-серые, на конце красновато-коричневые. Половой диморфизм не проявляется, то есть самки и самцы внешне друг от друга не отличаются.
Природный ареал этого вида ограничен тропическими и субтропическими районами Северной и Южной Америки, а также островов Карибского моря — северная граница зоны размножения проходит в юго-восточных штатах США — Южной Каролине, Джорджии и Флориде. В другое время американского клювача можно обнаружить в Северной Каролине, Миссисипи, Техасе и Алабаме. Южная граница ареала ограничена Северной Аргентиной.
Обитает американский клювач главным образом в прибрежной зоне отливов и приливов, болотах, мангровых зарослях и по берегам рек. Охотится он на мелководье, илистых берегах или заболоченной местности, как в пресной, так и солёной воде. Идеальным местом для гнёзд считаются деревья, окружённые водой.
Американские клювачи моногамны. Пары часто создаются на всю жизнь [1] (по другим сведениям, пары создаются только на один сезон [2]) и возвращаются на то же самое гнездо несколько лет подряд, чтобы обзавестись потомством. Самец ухаживает за самкой, показывая ей место для будущего гнезда и издавая характерные звуки. Размножение происходит с декабря по апрель и зависит от района и уровня воды — в дождливый год оно начинается позже. Клювачи гнездятся большими или маленькими колониями, строя на одном дереве 5-25 гнёзд. Как самец, так и самка участвуют в строительстве гнезда. Гнездо строится поближе к вершине деревьев или кустарников, часто на высоте до 30 м. В качестве строительного материала используются сухие палочки, обвитые свежими веточками и листвой.[3]
Самки откладывают 2-4 (обычно 3) кремового цвета яиц, с интервалом по одному каждый день-два. Насиживают оба родителя. Инкубационный период длится 28-32 дней, после чего появляются голые и беспомощные птенцы. Родители кормят по очереди, отрыгивая пищу прямо им в клюв, у недельных птенцов частота кормлений составляет до 15 раз за день. В жаркие дни они приносят в гнездо воду, таким образом охлаждая потомство. Если пищи недостаточно, птенцы начинают за неё бороться и выживают сильнейшие, чаще всего вылупившиеся первыми. Оперение появившихся птенцов заканчивается через 55-60 дней. Половая зрелость у молодых птиц наступает через 4 года.[3]
Подобно родственным им американским грифам, американские клювачи являются парящими в небе птицами, которые используют восходящие потоки тёплого воздуха для удержания на высоте 300 м и выше над землёй. Полёт плавный с редкими взмахами крыльев, лапы при этом вытянуты далеко назад. В поисках пищи они способны путешествовать 24-64 км в день. При приземлении способны выполнять различные трюки, включающие в себя неожиданные повороты, кружения и погружение в воду. Ведут стайный образ жизни, собираясь в маленькие и большие группы. Гнёзда строят колониями, часто вместе с другими видами птиц.
Американский клювач считается очень тихой птицей, обычно безмолвной. Иногда можно услышать негромкое квакание, как у лягушки-быка (Rana catesbiana), или шипение, как у змеи.
Рацион взрослых птиц состоит из мелкой рыбы, лягушек, змей, насекомых и водных беспозвоночных. Считается, что птица с весом в 2,5 кг съедает более полукилограмма рыбы в день. Охотятся клювачи на ощупь, стоя в воде на глубине 15—51 см и опустив неё раскрытый клюв на глубину 5—8 см. При прохождении жертвы мимо или дотрагивании до клюва быстро смыкают его. Орган зрения при охоте не столь важен, как осязание — своим клювом клювач способен распознать добычу. Скорость удара у американского клювача считается самым быстрым среди всех позвоночных животных — он занимает всего около 25-тысячной доли секунды.[4] Недавно учёные выяснили, что это птица часто покидает своё ночное убежище, чтобы поохотиться во время ночного отлива. Это помогает им выдерживать конкуренцию с другими крупными болотными птицами, такими как большие белые цапли.[5]
Самым большим врагом американских клювачей являются еноты, которые залезают в их гнёзда в поисках яиц или птенцов. Кроме того, для беспечных птиц представляют опасность американские аллигаторы.
Американский клювач (лат. Mycteria americana) — крупная болотная птица семейства аистовых родом из Америки. Это единственный вид аистов, гнездящийся на территории США.
林鹳（英語：Wood Stork，學名：Mycteria americana）又名黑头鹮鹳[2]，是美洲的一种大型鹳科涉禽，可以从它们的长腿、缺少羽毛的头部以及长喙辨认。他们过去被叫做林鹮（Wood Ibis），其实他们并不真正属于鹮科。
成年鹳一般高85-115厘米，而翼展可达150-180厘米。雄性重达2.5–3.3千克，雌性一般为2.0–2.8千克。最大的林鹳达到4.5千克。[3][4]
林鹳是群居的鸟类，一般食淡水中的鲦鱼，它们会把喙插在水中，等待水中的猎物。啄食的过程，只需要25毫秒。这在脊椎动物中是少有匹敌的。
這個物種可能是在熱帶地區進化的，其在美國出現的時間可以追溯到末次冰期。在巴西南里奧格蘭德州發現的化石碎片可能已有了現存物種的特徵，其最可能的時期是晚更新世，而北美的化石則可能出自第四紀滅絕事件發生的年代。[5]她們可能是姐妹種，並在更新世末期同時存在於古巴。[6]
林鹳（英語：Wood Stork，學名：Mycteria americana）又名黑头鹮鹳，是美洲的一种大型鹳科涉禽，可以从它们的长腿、缺少羽毛的头部以及长喙辨认。他们过去被叫做林鹮（Wood Ibis），其实他们并不真正属于鹮科。
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : コウノトリ目 Ciconiiformes 科 : コウノトリ科 Ciconiidae 属 : トキコウ属 Mycteria 種 : アメリカトキコウアメリカトキコウ（学名：Mycteria americana）は、コウノトリ目コウノトリ科に分類される鳥類の一種である。
南北アメリカ大陸の熱帯・亜熱帯地域（アメリカのメキシコ湾沿岸から、アルゼンチン北部、ウルグアイまで）に分布する。
全長83-114cm。頭と頸は、皮膚が裸出しており黒い。頸から下の全身は白色だが、風切羽と尾羽は黒い。嘴、脚とも黒色である。
沼地や湿地、干潟などに生息する。
魚類、甲殻類、昆虫類などを捕食する。植物の種子を食べることもある。
水辺に近い森林で、大規模なコロニーを形成して繁殖する。雄が巣材を集め、雌が造巣する。1腹3-5個の卵を産み、抱卵期間は28-32日である。抱卵は雌雄共同で行う。雛は、50-55日で巣立ちする。
北アメリカでは、本種の生息地となる広大な湿地が開発により減少しているため、本種の生息数が減少している。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(28773165701).jpg)
-Wood_Stork.jpg)
