Şəbpərə (lat. Myotis) Hamarburun yarasalar və ya adi yarasalar fəsiləsinə daxil olan cinsdir. `
Ölçüləri xırdadan iriyə qədərdir. Qanadları enli və kütdür. Mahmızın əsasında epiblema adətən olmur və ya zəif ikişaf etmişdir. Quyruğun ucu omaarası pərdədən 1-3 mm kənara çıxır. Qulaqları zərif dərili, zirvəyə doğru daralmış, hündürlüyü enindən xeyli çoxdur. Düz və ensiz traqus aşağı 1/3 hissəsində daha enlidir. Sıx və hündür xəzin rəngi çox vaxt tutqun olub qonur, qəhvəyi və boz çalarlar üstünlük təşkil edir. Dişlərinin sayı dəstədə maksimal olub 38 –dir. Bu cins hamarburunlar fəsiləsində ən ibtidai hesab edilir.
Şimalda qütb dairəsinə qədər bütün materiklərdə yayılmışdır. Ekoloji plastik qrup olub müxtəlif təbii şəraitlərə uyğunlaşmışdir. Tam qaranlıq düşəndən sonra gec, yavaş və sakit uçması səciyyəvidir. 100-ə yaxın növü təsvir edilmişdir ki, bunlardan Qafqazda 8, Azərbaycanda 5 növ aşkar edilmişdir.
Şəbpərə (lat. Myotis) Hamarburun yarasalar və ya adi yarasalar fəsiləsinə daxil olan cinsdir. `
Ar gousperelled eo an eskell-kroc'hen a ya d'ober ar genad Myotis.
War-dro 90 spesad gousperelled a zo, en o zouez :
Ar gousperelled eo an eskell-kroc'hen a ya d'ober ar genad Myotis.
Myotis és un gènere de ratpenats de la família dels vespertiliònids.
Hi ha més de cent espècies vivents reconegudes, algunes recentment, que són les següents:
Myotis és un subgènere de ratpenats del gènere Myotis, dins de la família dels vespertiliònids. Aquest grup conté una vintena d'espècies que, en comparació amb altres ratpenats del mateix gènere, es caracteritzen per tenir les orelles relativament grans, les ales amples, una dentadura més derivada i una preferència per agafar l'aliment directament del terra o altres superfícies sòlides.[2]
Myotis és un subgènere de ratpenats del gènere Myotis, dins de la família dels vespertiliònids. Aquest grup conté una vintena d'espècies que, en comparació amb altres ratpenats del mateix gènere, es caracteritzen per tenir les orelles relativament grans, les ales amples, una dentadura més derivada i una preferència per agafar l'aliment directament del terra o altres superfícies sòlides.
Myotis és un gènere de ratpenats de la família dels vespertiliònids.
Myotis er en slægt af flagermus i familien barnæser.
Arterne når en kropslængde (hoved og krop) på 35 til 100 mm og en halelængde på 28 til 65 mm. Underarmen bliver 28 til 70 mm lang. Små arter som Myotis siligorensis vejer bare 2,3 til 2,6 g og store arter som stor museøre (Myotis myotis) vejer 18 til 45 g. Oftest er pelsen på oversiden brunlig og på undersiden noget lysere. Nogle arter skifter i årets løb mellem en lysere og en mørkere pels. Visse arter er mere orange eller har en hvidlig underside.[1]
Slægtens medlemmer forekommer i mange forskellige biotoper. Nogle arter foretrækker nåleskove, andre tør buskvegetation og en tredje gruppe findes især i fugtige områder. Hvilepladsen er oftest en grotte. Desuden anvendes huller i træer, tæt vegetation og steder som er skabt af mennesker. Afhængig af arten dannes ved hvilepladsen mindre flokke eller store kolonier med flere tusind medlemmer.[1]
Flere arter som om sommeren lever i tempererede områder vandrer før vinteren til varmere egne. Desuden findes flere arter som går i vinterdvale.[1]
De fleste medlemmer jager insekter. Nogle arter har desuden spindlere, tusindben eller små fisk som føde. Myotis vivesi flyver undertiden over havet nær kysten for at fange krebsdyr og småfisk.[1]
Hos arter som lever i tempererede regioner sker parringen normalt om efteråret. Hannens sæd gemmes i hunnens kønsdele og æggets befrugtning sker om foråret. Forskellige arter som lever i troperne kan parre sig hele året og nogle arter som Myotis albescens kan have to kuld per år. Drægtigheden varer 50 til 70 dage, hvorefter oftest en unge fødes. Hos Myotis austroriparius er tvillinger mere hyppige. Hunner af flere arter fra slægten danner før ungernes fødsel egne kolonier som er adskilte fra hannerne.[1]
Generelt lever slægtens medlemmer maksimalt 6 til 7 år. Visse individer kan dog blive meget ældre. Enkelte individer af Myotis lucifugus er for eksempel blevet cirka 30 år.[1]
Tandformlen for slægten lyder 2133/3133. Dermed har Myotis-arterne det maksimale antal tænder blandt flagermus, nemlig 38.
Slægten Myotis er den artrigeste og mest udbredte flagermusslægt i verden. Udbredelsesområdet strækker sig over alle kontinenter. Den forekommer dog ikke i Arktis og på mange oceaniske øer.
Der findes omkring 100 arter i slægten Myotis. Blandt disse er:
Koloni af stor museøre, Myotis myotis
Bechsteins flagermus, Myotis bechsteinii
Wikispecies har taksonomi med forbindelse til Myotis Die Mausohren (Myotis) – auch Mausohrfledermäuse – sind eine Fledermausgattung, die zur Familie der Glattnasen (Vespertilionidae) gehört. Zu den Mausohren werden im Handbook of the Mammals of the World 128 Arten gezählt. Die Gattung ist Gegenstand intensiver Forschungen, wobei immer wieder neue Arten beschrieben werden, was sich beispielsweise an der erst im Jahr 2001 beschriebenen Nymphenfledermaus (Myotis alcathoe) zeigt. Der Name Myotis setzt sich aus dem Griechischen mys (=Maus) und otos (=Ohr) zusammen, was auch dem deutschen Gattungsnamen entspricht.
Ihren Namen verdanken die Mausohren der Ähnlichkeit ihrer Ohren mit denen von Mäusen. Im Gegensatz zu diesen besitzen die Mausohrfledermäuse einen funktionalen Tragus, der beweglich ist und mit dem der Gehörgang verschlossen werden kann. Die Form und Größe der Ohren und Tragen sind wichtige Unterscheidungsmerkmale bei der Artbestimmung ruhender Tiere. Auch anhand unterschiedlicher Unterarmlängen, Habitus und Charakteristika der Flughäute können die jeweiligen Arten unterschieden werden. Die Fellfärbung variiert auf dem Rücken der Tiere zwischen unterschiedlichen Grau- und Brauntönen. Die Unterseite ist meist deutlich heller bis hin zu nahezu weiß. Die Abgrenzung zwischen dunkler gefärbtem Fell auf der Oberseite und hellerem auf der Unterseite ist meist scharf. Mausohren erreichen eine Kopfrumpflänge von 35 bis 100 Millimetern, ihr Schwanz wird 28 bis 65 Millimeter lang. Ihr Gewicht variiert von 3 Gramm bei den kleinsten Arten bis zu 45 Gramm beim Großen Mausohr.
Die Zahnformel der Mausohren lautet 2133/3133. Damit verfügen die Mausohren über die Maximalanzahl von 38 Zähnen. Die Anzahl der Zähne ist bei der Unterscheidung der einzelnen Myotisarten nicht hilfreich.
Als Kosmopoliten sind die Mausohren die artenreichste und am weitesten verbreitete Fledermausgattung weltweit. Ihr Verbreitungsgebiet erstreckt sich über alle Kontinente bis auf die Antarktis. Ferner kommen keine Mausohren in der Arktis sowie auf einigen ozeanischen Inseln vor. In Europa leben dreizehn Arten:
Mausohren kommen in einer Vielzahl von Lebensräumen vor, von Wüsten bis zu Regenwäldern und Bergländern. Alle Arten sind nachtaktiv, tagsüber schlafen sie in Höhlen, Minen, Gebäuden, Baumhöhlen oder anderen Unterschlupfen. Die meisten Arten leben in Gruppen, deren Größe von einigen wenigen bis zu hunderttausenden Tieren variieren kann. In kühleren Regionen halten sie während der kalten Jahreszeit einen Winterschlaf, wozu sie sich oft in eigene Winterquartiere zurückziehen, oder migrieren in wärmere Gebiete.
In Europa ernähren sich alle Arten der Mausohren fast ausschließlich von kleineren Arthropoden. Hierbei stellen Insekten die Hauptnahrung dar, aber auch Spinnen und Tausendfüßer werden erbeutet. Die Beutetiere werden meist im Flug gegriffen. Einige Arten landen aber auch auf dem Boden oder anderen Oberflächen wie Blättern oder Wänden, um ihrer Beute dort teilweise krabbelnd nachzustellen. Einige Arten, am bekanntesten ist Myotis vivesi aus Mexiko, ernähren sich vorrangig von Fischen. Diese Arten sind durch lange Hinterbeine mit großen Krallen an diese Ernährungsweise angepasst.
In gemäßigten Regionen erfolgt die Paarung meist im Herbst oder im Frühwinter, dann wird das Sperma des Männchens im Fortpflanzungstrakt des Weibchens aufbewahrt und es kommt erst im Frühjahr zur Befruchtung und zum Beginn der Schwangerschaft. In tropischen Regionen hingegen kann die Paarung das ganze Jahr über erfolgen. Nach einer Tragzeit von 50 bis 70 Tagen kommt meist ein einzelnes Jungtier zur Welt. In den meisten Arten ziehen sich die Weibchen zur Geburt und Aufzucht der Jungen mit anderen Weibchen in Wochenstuben zurück. Die Lebenserwartung der Mausohren in freier Wildbahn dürfte bei sechs bis sieben Jahren liegen. Manche Tiere werden aber deutlich älter, ein Exemplar von Myotis lucifugus erreichte ein Alter von 29 Jahren.
Es werden mehr als 100 Arten der Mausohren unterschieden. Einige Arten sind sich so ähnlich, dass sie anhand äußerlicher Merkmale kaum zu unterscheiden sind. Dies erklärt auch die späte Beschreibung einzelner Arten, deren Individuen zuvor anderen Arten zugeordnet worden sind, so die Unsicherheiten zu den verwandtschaftlichen Beziehungen innerhalb der Gattung.[2]
Cistugo hatte in der Vergangenheit ebenfalls den Rang einer Untergattung von Myotis. Inzwischen gilt Cistugo nicht nur als eigenständige Gattung, sondern es wurde noch eine neue, monotypische Familie für Gattung Cistugo eingeführt, die Cistugidae.[10]
Die Mausohren (Myotis) – auch Mausohrfledermäuse – sind eine Fledermausgattung, die zur Familie der Glattnasen (Vespertilionidae) gehört. Zu den Mausohren werden im Handbook of the Mammals of the World 128 Arten gezählt. Die Gattung ist Gegenstand intensiver Forschungen, wobei immer wieder neue Arten beschrieben werden, was sich beispielsweise an der erst im Jahr 2001 beschriebenen Nymphenfledermaus (Myotis alcathoe) zeigt. Der Name Myotis setzt sich aus dem Griechischen mys (=Maus) und otos (=Ohr) zusammen, was auch dem deutschen Gattungsnamen entspricht.
Tunshapalaklar (Myotis) — koʻrshapalaklar kenja turkumining bir urugʻi. 60 dan ortiq turi bor. Arktika, Antarktika va baʼzi orollardan tashqari hamma joylarda tarqalgan. Tanasining uz. 3,5— 8 sm, yungi qoʻngʻirjigarrangda. Qulogʻi uzun va uchli. Tunda faol. Hasharotlar bilan oziqlanadi. Koʻpchiligi gʻorlarda, baʼzilari kovaklar va koya yorikdarida yashaydi. Oʻzbekistonda 5 turi, jumladan, oʻtkir quloqli T. Toshkent atrofida, Nurota togʻ oldi hududlari, Qashqadaryo va Surxondaryo vodiysida; uzun barmoqli T. Amudaryoning quyi oqimi va Nukus sh. atrofida; moʻylovli T. Fargona vodiysi, Toshkent va Samarkand viloyatlarida; uzun dumli T. Samarkand sh. atrofida; 3 xil rangli T. Chirchiq va Surxondaryo vodiysidagi gʻorlarda koloniya boʻlib yashaydi.
The mouse-eared bats or myotises are a diverse and widespread genus (Myotis) of bats within the family Vespertilionidae. The noun "myotis" itself is a Neo-Latin construction, from the Greek "muós (meaning "mouse") and "oûs" (meaning ear), literally translating to "mouse-eared".[2]
Myotis has historically been included in the subfamily Vespertilioninae, but was classified in its own subfamily, Myotinae, by Nancy Simmons in 1998. In her 2005 classification in Mammal Species of the World, Simmons listed the genera Cistugo and Lasionycteris in the Myotinae in addition to Myotis itself.[3] However, molecular data indicate that Cistugo is distantly related to all other Vespertilionidae, so it was reclassified into its own family, the Cistugidae,[4] and that Lasionycteris belongs in the Vespertilioninae.[5] The genus Submyotodon has since been added to the subfamily, making it and Myotis its only members.[6]
Their ears are normally longer than they are wide, with a long and lance-shaped tragus, hence their English and zoological names. The species within this genus vary in size from very large to very small for vesper bats, with a single pair of mammary glands.
Mouse-eared bats are generally insectivores. M. vivesi, and several members of the trawling bat ecomorph Leuconoe, have relatively large feet with long toes, and take small fish from the water surface (they also take insects).[7]
Myotis species are remarkably long-lived for their size; in 2018, researchers revealed that a longitudinal study appears to indicate that Myotis telomeres do not shrink with age, and that telomerase does not appear to be present in the Myotis metabolism. 13 species of Myotis bats live longer than 20 years and 4 species live longer than 30 years.[8][9] The longest-living species of Myotis, and longest-living bat in general, is thought to be the Siberian bat (M. sibiricus); one individual discovered in 2005 was found to be over 41 years old at the time.[10]
Most Old World species
Most Nearctic species
Myotis brandtii & Myotis sibiricus
Neotropical and some Nearctic species
Relationships among Myotis species according to molecular data[11]Traditionally, Myotis was divided into three large subgenera—Leuconoe, Myotis, and Selysius. However, molecular data indicate that these subgenera are not natural groups, but instead unnatural assemblages of convergently similar species.[12] Instead, Myotis species largely fall in two main clades, one containing Old World and the other New World species.[11] The ITIS presently divides it into three subgenera: Chrysopteron (containing most reddish-colored Old World species), Myotis (containing almost all other Old World species), and Pizonyx (containing all New World species and the Eurasian Myotis brandtii and Myotis sibiricus, which are more closely related to New World species than to other Old World species).[13][14] The Asian species Myotis latirostris falls outside the clade formed by these main groups, and has since been reclassified into a separate genus, Submyotodon, alongside several others.[15]
Myotis is a highly species-rich genus, and the classification of many species remains unsettled. The taxonomy below is based on that of the ITIS in 2021.[16] Some differences in taxonomy from the 2005 third edition of Mammal Species of the World[17] are indicated in footnotes.
The mouse-eared bats or myotises are a diverse and widespread genus (Myotis) of bats within the family Vespertilionidae. The noun "myotis" itself is a Neo-Latin construction, from the Greek "muós (meaning "mouse") and "oûs" (meaning ear), literally translating to "mouse-eared".
Myotis es un género de murciélagos de la familia Vespertilionidae. Es el género más variado de todos los mamíferos, con más de 100 especies descritas[1] y exceptuando al hombre y algunas especies domésticas, es el que presenta la mayor distribución ecológica y geográfica[2] Habita todos los continentes, excepto la Antártida, y se les encuentra desde las tundras hasta las selvas y desiertos tropicales.[3] Una de sus especies de México, Myotis vivesi, la única dentro de los murciélagos plenamente adaptado al medio marino, en el que cada noche pesca con sus patas traseras. La fórmula dentaria es 2.1.3.3 3.1.3.3 {displaystyle {frac {2.1.3.3}{3.1.3.3}}} 
Myotis es un género de murciélagos de la familia Vespertilionidae. Es el género más variado de todos los mamíferos, con más de 100 especies descritas y exceptuando al hombre y algunas especies domésticas, es el que presenta la mayor distribución ecológica y geográfica Habita todos los continentes, excepto la Antártida, y se les encuentra desde las tundras hasta las selvas y desiertos tropicales. Una de sus especies de México, Myotis vivesi, la única dentro de los murciélagos plenamente adaptado al medio marino, en el que cada noche pesca con sus patas traseras. La fórmula dentaria es 2.1.3.3 3.1.3.3 {displaystyle {frac {2.1.3.3}{3.1.3.3}}}
Aitosiipat (Myotis) on siippojen heimoon kuuluva lepakkosuku.
Aitosiippojen suvussa on hyvin paljon lajeja ja monien lajien luokittelu on vakiintumatonta. Seuraava luettelo perustuu Mammal Species of the World -teoksen[1] tietoihin.
Aitosiipat (Myotis) on siippojen heimoon kuuluva lepakkosuku.
Myotis est un genre de chauves-souris de la famille des Vespertilionidae, dont les espèces sont appelées murins, et anciennement verspertilions. On dénombre près de 130 espèces dans ce genre, ce qui en fait le genre de chauves-souris le plus riche en espèces. Ces espèces sont réparties sur tous les continents, à l'exception de certaines régions d'Australasie. L'étude de leur diversité et de leur classification fait toujours l'objet d'intenses travaux, et de nouvelles espèces sont même découvertes dans des régions très étudiées depuis longtemps, comme en témoigne par exemple la découverte en Europe du Murin d'Alcathoé (Myotis alcathoe) en 2001, ou du Murin cryptique (Myotis crypticus) en 2019. Les anciens découpages en sous-genres ont largement été invalidées par les recherches en phylogénie plus récentes, et de grands groupes ayant une bonne cohérence biogéographique, plutôt que des resemblances morphologiques de surface, sont aujourd'hui distingués.
Animaux cosmopolites, Myotis est le genre de chauve-souris le plus varié et le plus répandu à travers le Monde : on les trouve sur tous les continents (et en Antarctique) à l'exception de l’Arctique et de quelques îles d’Océanie.
Treize espèces classées désormais dans ce genre vivent en Europe[1] :
12 vivent en Afrique, avec une majorité d'espèces peuplant le pourtour méditerranéen[2] :
Ces chauves-souris doivent leur nom grec (myotis = « oreilles de souris », mouse-eared bats en anglais) à la similitude de leurs oreilles avec celles des souris[3]. Mais à l'opposé de ces dernières, les chauves-souris possèdent un tragus fonctionnel, mobile et qui peut obturer le conduit auditif. La forme et la taille des oreilles et des tragus sont d'importants signes distinctifs pour la reconnaissance des animaux endormis. On distingue également les différentes espèces grâce aux différences de longueur des avant-bras, aux habitus et aux caractéristiques de l’aile membranaire. Le coloris de la fourrure sur le dos de l'animal oscille entre différentes tonalités de gris et de brun. La face ventrale est le plus souvent nettement plus claire, tirant même presque sur le blanc. La transition entre le poil plus foncé de la face dorsale et celui, plus clair, de la face ventrale, est le plus souvent tranchée. Le diamètre crânien des individus du genre myotis est compris entre 35 et 100 mm, la queue mesure entre 28 et 65 mm de long. Le poids varie de 3 grammes pour les plus petites espèces, à 45 grammes pour Myotis myotis. Notons aussi que ce genre possède un long museau poilu[2].
La formule dentaire des murins est (en notation de Palmer ?) 2133/3133. Les murins jouissent ainsi d'un nombre maximum de 38 dents. Notons que le nombre de dents n'est d'aucune aide pour identifier l'espèce d'une chauve-souris du genre Myotis.
On rencontre les chauves-souris du genre Myotis dans un grand nombre de biotopes, des déserts aux forêts tropicales et aux régions de montagne. Toutes ces espèces, dont le genre de vie est nocturne, dorment le jour dans les grottes, les puits de mine, les greniers, les dendrotelmes ou toute autre cavité sombre. La plupart des espèces vivent en groupe, groupes dont l'effectif peut varier de quelques individus à des centaines de milliers. Dans les pays froids, elles observent une période d’hibernation, qui les pousse à prendre leurs quartiers d'hiver ou à migrer vers des régions plus chaudes.
En Europe toutes les espèces se nourrissent presque exclusivement d’arthropodes. Les insectes sont les principales proies, mais les araignées et les mille-pattes sont aussi appréciés. Les proies sont souvent attrapées en plein vol, mais quelques espèces atterrissent sur le sol ou d'autres perchoirs comme les feuilles ou les murs, pour y pourchasser leurs proies en grimpant. Certaines espèces, dont la plus connue est Myotis vivesi du Mexique, se nourrissent surtout de poisson. Elles sont adaptées à la pêche par leurs longues pattes arrière munies de grandes griffes.
Dans les régions tempérées, l'accouplement a lieu le plus souvent à l'automne ou au début de l'hiver : le sperme du mâle est ensuite maintenu quelques mois dans le conduit génital de la femelle de sorte que la fécondation et le début de la grossesse ne surviennent qu'au printemps. Dans les pays tropicaux au contraire, l'accouplement peut intervenir tout au long de l'année. Après une grossesse de 50 à 70 jours, la mère ne met généralement au monde qu’un seul petit. Chez la plupart des espèces, les femelles se retirent entre elles dans des abris pour mettre au monde et élever leurs petits. L'espérance de vie de ces chauves-souris, dans les conditions de vie sauvage, doit se situer entre six et sept ans. Mais beaucoup d'individus vivent sensiblement plus vieux : une Myotis lucifugus a ainsi vécu 29 années.
Noms vernaculaires en français, par ordre alphabétique.
Note : certaines espèces ont plusieurs noms.
En dehors du grand et du petit murin, on emploie aussi bien le terme vespertilion que celui de murin :
Il y a exactement 90 espèces de Myotis différentes. Certaines espèces sont si proches qu'on peut à peine les différencier par des signes extérieurs. Cela explique l'identification encore récente de certaines espèces, dont les individus étaient auparavant assimilés à une autre espèce.
Selon BioLib (20 mai 2019)[4], Catalogue of Life (20 mai 2019)[5], ITIS (20 mai 2019)[6], Mammal Species of the World (version 3, 2005) (20 mai 2019)[7] et NCBI (20 mai 2019)[8] :
Selon Paleobiology Database (20 mai 2019)[9] :
Myotis est un genre de chauves-souris de la famille des Vespertilionidae, dont les espèces sont appelées murins, et anciennement verspertilions. On dénombre près de 130 espèces dans ce genre, ce qui en fait le genre de chauves-souris le plus riche en espèces. Ces espèces sont réparties sur tous les continents, à l'exception de certaines régions d'Australasie. L'étude de leur diversité et de leur classification fait toujours l'objet d'intenses travaux, et de nouvelles espèces sont même découvertes dans des régions très étudiées depuis longtemps, comme en témoigne par exemple la découverte en Europe du Murin d'Alcathoé (Myotis alcathoe) en 2001, ou du Murin cryptique (Myotis crypticus) en 2019. Les anciens découpages en sous-genres ont largement été invalidées par les recherches en phylogénie plus récentes, et de grands groupes ayant une bonne cohérence biogéographique, plutôt que des resemblances morphologiques de surface, sont aujourd'hui distingués.
Myotis (Kaup, 1829) è un genere di pipistrelli della famiglia dei Vespertilionidi, comunemente noti come vespertili e diffusi in tutto il mondo, tranne che nelle zone polari e circumpolari, nelle aree desertiche e in alcune isole remote.
Al genere Myotis appartengono pipistrelli di piccole dimensioni, con lunghezza della testa e del corpo tra 35 e 100 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 28 e 69 mm, la lunghezza della coda tra 28 e 65 mm e un peso fino a 45 g nella specie più grande, il vespertilio maggiore.[1]
Il cranio è solitamente delicato, con il rostro lungo circa quanto la scatola cranica, la cresta sagittale bassa e la bolla timpanica ben sviluppata, semplice nella forma ma mai ingrandita. Gli incisivi superiori sono ben sviluppati, diversi nella forma e con una corona alta, quelli interni dispongono di una cuspide secondaria. Gli incisivi inferiori sono tutti uguali e disposti in una fila continua tra i canini. Questi ultimi sono semplici e ben sviluppati, senza alcuna cuspide supplementare. I primi due premolari sono ridotti nelle dimensioni, mentre il terzo è solitamente più grande. In alcune forme il secondo premolare superiore e inferiore è mancante oppure è disposto verso l'interno fuori dalla linea alveolare e nascosto dai due denti contigui.
Sono caratterizzati dalla seguente formula dentaria:
3 2-3 1 2 2 1 2-3 3 3 2-3 1 3 3 1 2-3 3 Totale: 34-38 1.Incisivi; 2.Canini; 3.Premolari; 4.Molari;La pelliccia è lunga e lanosa, talvolta corta e setosa. Le parti dorsali assumono generalmente varie sfumature di marrone, mentre quelle ventrali sono più chiare. Alcune forme hanno delle fasi più scure mentre altre sono di un brillante color arancione. Il muso è liscio, privo di qualsiasi foglia nasale o escrescenza carnosa, piccolo, appuntito e con delle piccole protuberanze ghiandolari sui lati. Le orecchie sono lunghe e strette; quando sono piegate in avanti, raggiungono o sorpassano sempre la punta del naso. Il trago è lungo e sottile, spesso raggiunge la lunghezza della metà del padiglione auricolare e talvolta è curvato in avanti. Gli occhi sono piccoli ma sporgenti e ben visibili. Le membrane alari variano dal grigio traslucido al nero opaco; nelle specie che hanno il colore del corpo brillante, queste sono arancioni, con la porzione centrale delle membrane inter-digitali nere. La coda è relativamente lunga, quasi sempre compresa interamente nell'uropatagio, il quale è ben sviluppato e solitamente privo di peli. Alcune forme presentano una frangiatura di peli lungo il margine libero. Il calcar è lungo, sottile e in alcuni casi con dei lobi di rinforzo centrali o terminali. Il piede può essere di proporzioni variabili. Questa caratteristica è determinante per distinguere le varie specie, divise principalmente in forme con piede corto, lungo meno della metà della tibia ed altre con il piede allungato, che supera anche di tanto la metà della tibia stessa. Tuttavia esistono dei casi aberranti in cui il piede è enorme come in Myotis stalkeri o Myotis macrotarsus e addirittura lungo quanto la tibia stessa in Myotis vivesi, il quale presenta anche dita ed artigli fortemente compressi lateralmente. Lo sviluppo dell'arto in questo senso è strettamente correlato alle abitudini alimentari, spesso associate alla cattura di insetti acquatici o di piccoli pesci sulla superficie dell'acqua, similmente alle specie del genere Noctilio.
Emettono ultrasuoni a ciclo di lavoro basso, frequenza modulata a banda larga e con impulsi di breve durata. Questa configurazione è associata alle attività predatorie negli spazi aperti.
Il genere è diffuso in tutti i continenti con esclusione delle regioni polari e circumpolari, delle zone interne desertiche e di alcune isole remote. Ha l'areale naturale più esteso tra tutti i mammiferi, escluso l'uomo.
Il genere comprende 124 specie[2]. Recenti studi filogenetici e molecolari hanno evidenziato l'apparente esistenza di due distinti gruppi evolutivi rappresentati dalle forme del vecchio e del nuovo mondo[3]. All'interno del primo gruppo inoltre è ben evidenziato un clade comprendente la maggior parte delle specie africane e alcune forme dell'ecozona orientale caratterizzate dal colore brillante del corpo e dalle membrane alari arancioni e nere, le quali erano state inizialmente incluse nel sottogenere Chrysopteron[4].
La specie Myotis oreias, descritta attraverso un unico individuo depositato presso il museo Naturalis di Leida, è effettivamente la combinazione tra una pelle di un membro del genere Kerivoula e il cranio di una forma di questo genere[6].
Myotis (Kaup, 1829) è un genere di pipistrelli della famiglia dei Vespertilionidi, comunemente noti come vespertili e diffusi in tutto il mondo, tranne che nelle zone polari e circumpolari, nelle aree desertiche e in alcune isole remote.
Myotis is een geslacht van vleermuizen uit de familie der gladneuzen dat over de hele wereld voorkomt. Het geslacht ontbreekt slechts op geïsoleerde oceanische eilanden en in gebieden met zeer extreme klimaten. Myotis heeft van alle zoogdiergeslachten de grootste natuurlijke verspreiding en het is met meer dan 100 soorten na Crocidura het grootste geslacht van de zoogdieren en het grootste van de vleermuizen.
De totale lengte van dit dier bedraagt 81 mm, de staartlengte 35 mm, de achtervoetlengte 10 mm, de oorlengte 13 mm, de voorarmlengte 33 mm en het gewicht 6 g. Door het zeer grote aantal soorten is het moeilijk om algemene kenmerken voor dit geslacht te geven. Ze hebben een smalle, puntige tragus en drie valse kiezen in elke kaakhelft.
Myotis wordt meestal tot de onderfamilie Vespertilioninae gerekend, maar volgens genetisch onderzoek is het nauwer verwant aan de Kerivoulinae en Murininae; daarom wordt het nu in de onderfamilie Myotinae geplaatst. Ook de geslachten Cistugo en Lasionycteris zijn in deze onderfamilie geplaatst, maar beide blijken genetisch niet nauw verwant aan Myotis te zijn. De fossiele geslachten Miomyotis, Oligomyotis, Stehlinia en Suaptenos behoren mogelijk wel tot de Myotinae.
Ook de indeling binnen Myotis is door genetische methodes sterk veranderd. Het geslacht werd traditioneel in drie belangrijke ondergeslachten onderverdeeld, Myotis (sensu stricto), Leuconoe en Selysius, met daarnaast soms een of meerdere kleinere ondergeslachten als Chrysopteron, Isotus en Pizonyx (ook Cistugo is lange tijd als een ondergeslacht van Myotis gezien). Volgens genetisch onderzoek zijn de drie traditionele ondergeslachten Myotis, Leuconoe en Selysius echter duidelijk polyfyletisch; in plaats daarvan werd er een tweedeling gevonden tussen soorten uit de Nieuwe Wereld plus Brandts vleermuis en de Japanse vorm van de baardvleermuis (nu Myotis gracilis genoemd) aan de ene kant en soorten uit de Oude Wereld behalve Brandts vleermuis aan de andere kant. De groep uit de Nieuwe Wereld wordt tot het ondergeslacht Aeorestes Fitzinger, 1870 gerekend, dat daarvoor lange tijd in onbruik was geweest, terwijl de soorten uit de Oude Wereld tot het ondergeslacht Myotis blijven behoren. De Taiwanese soort Myotis latirostris valt buiten deze tweedeling en blijkt de zustergroep van alle andere soorten van Myotis te zijn. De indeling op het niveau van soort is bij veel groepen nog zeer onduidelijk, mede door het nieuwe licht dat genetische methodes werpen op de verwantschappen van deze vleermuizen.
Naar alle waarschijnlijkheid bestaan er nog wel enkele onbeschreven soorten binnen Myotis. Een enkel exemplaar uit het Kitangladgebergte (Mindanao, Filipijnen) lijkt op zowel M. ater als M. muricola, maar behoort waarschijnlijk tot geen van beide soorten. Genetisch onderzoek naar de M. adversus-groep in Australië wees uit dat er naast M. moluccarum naar alle waarschijnlijkheid nog een Myotis in Papoea-Nieuw-Guinea voorkomt.
Myotis is een geslacht van vleermuizen uit de familie der gladneuzen dat over de hele wereld voorkomt. Het geslacht ontbreekt slechts op geïsoleerde oceanische eilanden en in gebieden met zeer extreme klimaten. Myotis heeft van alle zoogdiergeslachten de grootste natuurlijke verspreiding en het is met meer dan 100 soorten na Crocidura het grootste geslacht van de zoogdieren en het grootste van de vleermuizen.
Multimedia w Wikimedia Commons Nocek[24] (Myotis) – rodzaj ssaka z podrodziny nocków (Myotinae) w rodzinie mroczkowatych (Vespertilionidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące na całym świecie (oprócz Antarktydy)[25][24].
Do rodzaju należą następujące gatunki[24][25]:
Nocek (Myotis) – rodzaj ssaka z podrodziny nocków (Myotinae) w rodzinie mroczkowatych (Vespertilionidae).
O gênero Myotis, morcegos-de-orelhas-de-rato, é uma vasto grupo de pequenos morcegos marrons, encontrados em todas as partes do globo, exceto regiões polares.
O gênero Myotis, morcegos-de-orelhas-de-rato, é uma vasto grupo de pequenos morcegos marrons, encontrados em todas as partes do globo, exceto regiões polares.
Myotis[1] är ett släkte av fladdermöss som beskrevs av Johann Jakob Kaup 1829. Myotis ingår i familjen läderlappar.[1][2]
Arterna når en kroppslängd (huvud och bål) av 35 till 100 mm och en svanslängd av 28 till 65 mm. Underarmarna blir 28 till 70 mm långa. Små arter som Myotis siligorensis väger bara 2,3 till 2,6 g och stora arter som större musöra (Myotis myotis) blir 18 till 45 g tunga. Oftast är pälsen på ovansidan brunaktig och på undersidan något ljusare. Några arter byter under årets lopp mellan en ljusare och en mörkare päls. Vissa arter är mera orange eller har en vitaktig undersida.[3]
I släktet Myotis förekommer smala och spetsiga öron. Tandformeln för de flesta medlemmar är I 2/3 C 1/1 P 3/3 M 3/3. Av överkäkens tre premolarer är de första två små och den tredje ganska stor. Arten Myotis fortidens saknar en av de små premolarerna.[4]
Släktets medlemmar förekommer i många olika biotoper. Några arter föredrar barrskogar, andra torra buskskogar och en tredje grupp hittas främst i fuktiga landskap. Viloplatsen är oftast en grotta. Dessutom används trädens håligheter, ansamlingar av tät växtlighet och gömställen som skapades av människor som viloplats. Beroende på art bildas vid viloplatsen mindre flockar eller stora kolonier med flera tusen medlemmar.[3]
Flera arter som lever på sommaren i tempererade områden vandrar före vintern till varmare trakter. Dessutom finns flera arter som håller vinterdvala.[3]
De flesta medlemmar jagar insekter. Några arter har dessutom spindeldjur, mångfotingar eller små fiskar som föda. Myotis vivesi flyger ibland över havet nära kusten för att fånga kräftdjur och småfiskar.[3]
Hos arter som lever i tempererade regioner sker parningen vanligen under hösten. Hanens sädesvätska förvaras i honans könsdelar och äggens befruktning sker under våren. Olika arter som lever i tropikerna kan para sig hela året och några som Myotis albescens kan ha två kullar per år. Dräktigheten varar 50 till 70 dagar och sedan föds oftast en unge. Hos Myotis austroriparius är tvillingar mera vanliga. Honor av flera arter från släktet bildar före ungarnas födelse egna kolonier som är skilda från hanarna.[3]
Allmänt lever släktets medlemmar 6 till 7 år. Vissa individer kan bli mycket äldre. Individer av Myotis lucifugus levde till exempel cirka 30 år.[3]
Utbredning enligt IUCN[5] eller Wilson & Reeder (2005)[6].
Året 2001 blev arten Myotis annamiticus beskriven.[5]
Året 2009 beskrevs en ny art i släktet, iberisk fransfladdermus (Myotis escalerai).[8] Den listas inte än av IUCN.[5]
Myotis rufopictus blev 2014 godkänd som art.[5][5]
Koloni av Myotis myotis
Myotis är ett släkte av fladdermöss som beskrevs av Johann Jakob Kaup 1829. Myotis ingår i familjen läderlappar.
Нічни́ця (Myotis) — рід ссавців з родини лиликових (Vespertilionidae) ряду лиликоподібних (Vespertilioniformes), одна з найбагатших за видовим складом рід світової фауни і найбагатший за видовим складом рід ссавців України.
Цей рід є найбільш широко розповсюдженою групою рукокрилих. Він відсутній тільки в арктичних, субарктичних, антарктичних регіонах і багатьох океанічних островах. Відповідно так же широко варіюють і середовища проживання видів: різного виду ліси, рідколісся, чагарники, серед скель. Myotis hasseltii та Myotis vivesi, за повідомленнями, ловлять здобич над поверхнею океану.
Печери я звичайним місцем для спочинку видів роду Myotis, однак вони також використовують порожнисті дерева, щілини в каменях і структури, створені людиною. Усі види спочивають вдень і харчуються вночі. Myotis lucifugus досягають швидкості польоту 35 км/год., середня швидкість 20 км/год. Місця спочинку можуть змінюватись сезонно. Myotis lucifugus можуть мігрувати на 275 км від літніх до зимових сідал. Раціон складається переважно з комах. Харчуються переважно на висоті 2 метри над поверхнею землі чи води. відомо, що Myotis vivesi полює на рибу і малих ракоподібних. Myotis adversus також можуть споживати рибу. хоча основною їжею є комахи. Myotis lucifugus взимку можуть впадати в стан бездіяльності. У цього ж виду мабуть спостерігається найбільша різниця в температурах тіла, від 6.5 до 54 градусів цельсія.
Голова й тіла довжиною 35—100 мм, хвіст довжиною 28—65 мм, передпліччя довжиною 28—70 мм. Myotis siligorensis, найменший вид Старого Світу важить 2.3—2.6 гр., Myotis myotis, найбільший вид роду важить 18—45 гр.
Верх тіла димчасто-коричневий, низ блідіший. Деякі види мають світлі й темні фази. Myotis formosus виділяється своїм помаранчевим забарвленням. Myotis vivesi темно-бурого чи світло-брунатного забарвлення зверху, білуватого знизу.
Рід у обсязі світової фауни включає близько 103 сучасних види, у фауні України відомо бл. 10 видів.
Нічни́ця (Myotis) — рід ссавців з родини лиликових (Vespertilionidae) ряду лиликоподібних (Vespertilioniformes), одна з найбагатших за видовим складом рід світової фауни і найбагатший за видовим складом рід ссавців України.
Myotis là một chi động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Chi này được Kaup miêu tả năm 1829.[1] Loài điển hình của chi này là Vespertilio myotis Borkhausen, 1797.
Chi này gồm các loài:
Phương tiện liên quan tới Myotis tại Wikimedia Commons
Bài viết họ Dơi muỗi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Myotis là một chi động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Chi này được Kaup miêu tả năm 1829. Loài điển hình của chi này là Vespertilio myotis Borkhausen, 1797.
Ночницы (лат. Myotis) — род гладконосых рукокрылых летучих мышей, включающий около 100 видов. Их масса обычно составляет 2,5—45 г, длина тела 35—100 мм, длина хвоста 28—65 мм, предплечье 28—70 мм, размах крыльев 23—45 см; самки немного крупнее самцов.
Морда обычно немного вытянутая, уши могут быть различной длины, от сравнительно коротких до очень длинных (например, у длинноухой ночницы). Козелок ланцетовидный. Малых предкоренных зубов, как правило, 2/2 (есть исключения). Шерсть обычно длинная и густая. Окрас от почти чёрного до песчаного или ярко-рыжего, волосы часто двух- и трёхцветные. Брюхо обычно светлее спины. Хромосом — 44.
Всесветное, кроме приполярных областей.
В фауне России и сопредельных стран — около 19 видов:
Названия приведены в соответствии с АИ[2]
Для этого подрода характерны железы на крыльях, из-за чего иногда его выделяют в отдельный род.
Ночницы (лат. Myotis) — род гладконосых рукокрылых летучих мышей, включающий около 100 видов. Их масса обычно составляет 2,5—45 г, длина тела 35—100 мм, длина хвоста 28—65 мм, предплечье 28—70 мм, размах крыльев 23—45 см; самки немного крупнее самцов.
见文本
鼠耳蝠属（学名：Myotis）为蝙蝠科中的一个属，包括约90个种类。
耳朵长度大于宽度，有长矛形状的耳屏。在这属之内的种类有特大也有特小，但都只有一对乳腺。
윗수염박쥐속 또는 생쥐귀박쥐속(Myotis)은 박쥐목 애기박쥐과에 속하는 속이다.[1]
다음은 애기박쥐과의 계통 분류이다.[2]
넓은 의미의 애기박쥐과 좁은 의미의 애기박쥐과다음은 윗수염박쥐아과의 계통 분류이다.[3]
윗수염박쥐아과 수브미토돈속 윗수염박쥐속구대륙 분류군
신대륙 분류군대부분의 신북구 분류군
신열대구 및 일부 신북구 분류군
다음은 윗수염박쥐속의 계통 분류이다.[4]
윗수염박쥐속 구대륙 분류군 clade III clade II술라웨시윗수염박쥐 (M. m. browni)
clade IV 에티오피아신대륙 분류군
다음은 윗수염박쥐속의 계통 분류이다.[5]
윗수염박쥐속구대륙 분류군
신대륙 분류군 신북구작은갈색박쥐, 술꼬리박쥐, 킨윗수염박쥐, 긴귀윗수염박쥐
구북구붉은윗수염박쥐, 벨벳윗수염박쥐, 물가윗수염박쥐, 엘리겐트윗수염박쥐
슈바르츠윗수염박쥐, 도미니카윗수염박쥐, 아타카마윗수염박쥐
은색작은박쥐, 산지윗수염박쥐, 검은윗수염박쥐, 노랑윗수염박쥐
.jpg)
.jpg)
_(11362476624).jpg)
_(11362476624).jpg)
_(11362476624).jpg)
Wikispecies har information om 
