Üçtikan şeytanağacı (lat. Gleditsia triacanthos)[1] — lələk cinsinə aid bitki növü.[2]
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Üçtikan şeytanağacı (lat. Gleditsia triacanthos) — lələk cinsinə aid bitki növü.
L'acàcia de tres punxes (Gleditsia triacanthos) és una espècie d'arbre de la família de les fabàcies. Originari de l'est d'America del Nord des de Dakota del Sud fins Nova Orleans i del centre de Texas, fins a Pennsilvània.
La foto es veu un exemplar a la tardor amb les fulles de color groc.
Arbre de fulla caduca pot arribar a fer de 20 a 30 m de ràpid creixement i relativament poca longevitat (120 anys). Les fulles són pinnades compostes en els arbres vells però bipinnades en els joves. Les flors (molt oloroses) apareixen a finals de primavera.
El fruit és un llegum pla, la polpa dels quals és comestible i els indis americans la consumien.
Com el seu nom indica tenen espines que fan de 10 a 20 cm de llarg.
Té ús com a arbre ornamental que resisteix freds intensos, sòls de males condicions i l'ambient urbà.
La fusta és d'alta qualitat, duradora i que es poleix bé.
Espines
Llegum madur
L'acàcia de tres punxes (Gleditsia triacanthos) és una espècie d'arbre de la família de les fabàcies. Originari de l'est d'America del Nord des de Dakota del Sud fins Nova Orleans i del centre de Texas, fins a Pennsilvània.
La foto es veu un exemplar a la tardor amb les fulles de color groc.
Dřezovec trojtrnný (Gleditsia triacanthos) je druh stromu z čeledi bobovitých.[1] V České republice se dosti hojně vysazuje v parcích v různých kultivarech, trnitých i beztrnných. Trnité formy mají na kmeni zajímavě vyhlížející velké rozvětvené trny. Mimo to má dřezovec na podzim velké lusky, které opadávají později než listy. Trnitá koruna poskytuje bezpečné útočiště drobným ptákům.
Je používán jako okrasná dřevina v parcích a zahradách. Rychle roste, v ČR se adaptuje bez potíží především v teplejších oblastech. Výrazným znakem jsou dlouhé a větvené silné ostré trny vyrůstající ve shlucích na kmeni (dekorativní jsou v tomto směru staré kmeny) a na větvích. Tento znak je u mladých dřevin málo viditelný. Na podzim stromy plodí nápadné lusky které opadané na zemi rovněž poutají pozornost návštěvníka zvyšují tak okrasný význam dřeviny. Tyto lusky jsou někdy využívány jako dekorace.
Ve výsadbě je často používán kultivar 'Sunburst' významný výrazným jarním zbarvením listů, jarní zbarvení olistění bývá zlatavě zářivě žluté nebo ostře žlutozelené. Délka trvání zbarvení se může podle podmínek lišit. Tento kultivar není otrněný.
Listy a květy.
Lusky a semena.
Dřevina během vegetace.
Bývá v ČR napadán hálkotvorným parazitem bejlomorkou dřezovcovou. Více bývá napadán kultivar 'Sunburst'. Poškození není pro růst dřeviny obvykle významně škodlivé.
Lusky a semena jsou jedlé za syrova. Suchá semena se vaří jako ostatní luštěniny.
Z pražených semen lze připravovat kávovinu s příjemným aroma.[2]
Dřezovec trojtrnný se vysazoval[kdy?] (spolu s akátem) jako medonosná dřevina.
Jemné kořeny.
Rozvětvený kořenový systém starší rostliny.
Listy poškozené bejlomorkou.
Obrázky, zvuky či videa k tématu dřezovec trojtrnný ve Wikimedia Commons
Dřezovec trojtrnný (Gleditsia triacanthos) je druh stromu z čeledi bobovitých. V České republice se dosti hojně vysazuje v parcích v různých kultivarech, trnitých i beztrnných. Trnité formy mají na kmeni zajímavě vyhlížející velké rozvětvené trny. Mimo to má dřezovec na podzim velké lusky, které opadávají později než listy. Trnitá koruna poskytuje bezpečné útočiště drobným ptákům.
Almindelig tretorn (Gleditsia triacanthos) er et middelstort, løvfældende træ. Væksten er først slank, men senere bliver den skærmformet. Hovedstammen er tilbøjelig til at danne tveger. grenene er uregelmæssige, næsten vandrette med opadbøjede spidser. Tretorn kendes bedst på de forgrenede torne.
Barken er først glat og olivengrøn med lange, let krumme torne. Bliver derefter lysegrå med fine, langsgående striber. Til sidst er barken grå og ganske svagt furet. På alle grene og også på stammen dannes glinsende brune, sylespidse torne med sidetorne. Ofte sidder de endda i tætte bundter. Knopperne sidder spredt. De er ganske små og findes som kegleformede forhøjninger oven over bladarrene. Løvspringet sker meget sent.
Bladene er fjersnitdelte og ligefinnede. Småbladene er smalt ægformede med hel rand inderst og rundtakket rand yderst. Over- og undersiderne er ensartede lysegrønne, men oversiden er mest blank. Høstfarven er smørgul, og løvfaldet sker meget tidligt. Hanblomsterne sidder hver for sig på hårede stilke, mens hunblomsterne sidder i klaser. Begge typer blomster er gulgrønne og klokkeformede. Frugterne er lange, gulgrønne, senere brune bælge. Frøene modner ikke her i landet.
Hovedroden er en kraftig pælerod, og ligesom de få siderødder når den langt ned, hvis ellers jorden er luftig nok. I de fleste tilfælde er danske jorde dog for dårligt drænede og for fugtige til, at træet får en ordentlig rod.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 20 x 7 meter (30 x 20 centimeter/år) – dette gælder dog kun i hjemlandet. Her bliver træet måske højst 10 x 5 meter!.
Almindelig tretorn stammer fra det østlige og centrale USA, hvor den vokser på varme, tørre og kalkholdige bjergskråninger som del af de blandede løvskove ind mod prærien.
I nærheden af Indianapolis findes den fx voksende sammen med blandt andre hvidelm, amerikansk nældetræ, sølvløn, hvidask, skarlagenhvidtjørn, sort valnød, klatrevildvin og amerikansk konval, men i øvrigt betragtes den dér som en aggressiv pionerart, som er et landskabsukrudt.
Almindelig tretorn (Gleditsia triacanthos) er et middelstort, løvfældende træ. Væksten er først slank, men senere bliver den skærmformet. Hovedstammen er tilbøjelig til at danne tveger. grenene er uregelmæssige, næsten vandrette med opadbøjede spidser. Tretorn kendes bedst på de forgrenede torne.
Die Amerikanische Gleditschie (Gleditsia triacanthos), auch Dreidornige Gledischie, Honigdorn, Lederhülsenbaum oder Falscher Christusdorn genannt, ist eine Pflanzenart in der Gattung der Gleditschien aus der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae).
Die Amerikanische Gleditschie wächst als sommergrüner Baum und erreicht Wuchshöhen von bis zu 40 Metern. Sie bildet normalerweise eine trichterförmige Baumkrone aus. Die Rinde ist graubräunlich, im Alter mit langen, flachen Längsrissen und flachschuppig. Der Stamm und die Zweige sind dornenbewehrt mit großen Büscheln starker, verzweigter oder einfachen grün-rötlich bis graubräunlichen und spitzigen Dornen, die bis etwa 18 cm lang werden, was zu der Bezeichnung „Falscher Christusdorn“ geführt hat.[1] Die Zweige sind etwas hin- und hergebogen und haben meist drei Dornen an jeder Knospe.
Die gestielten, wechselständigen Laubblätter sind überwiegend einfach-, viele aber auch doppelt-gefiedert. Die einfach gefiederten Blätter sind bis 30 Zentimeter lang und haben 14 bis 28 schmaleiförmig bis -elliptische, feingekerbte und rundspitzige, abgerundete bis stumpfe Blättchen, die jeweils 2 bis 4 Zentimeter lang sind; ein Endblättchen fehlt meist. Die doppelt gefiederten Blätter besitzen 8 bis 14 Fiedern mit je 10–20 Blättchen. Ende Oktober bekommen die Laubblätter für kurze Zeit eine schöne goldgelbe Herbstfärbung.
Die aromatischen Blüten sind eingeschlechtlich oder zwittrig, ein- oder zweihäusig verteilt. Es kann Andromonözie, Trimonözie, oder Gynomonözie vorliegen. Es sind männliche und einige mit zwittrigen Blüten gemischte Blütenstände auf männlichen Pflanzen oder es sind weibliche und einige mit zwittrigen Blüten gemischte Blütenstände auf anderen Zweigen oder auf anderen, weiblichen Pflanzen. Die Dornen können sich manchmal in Blütenstände umwandeln.[2]
Die kleinen, radiärsymmetrischen, grünlichen Blüten der Amerikanischen Gleditschie sind in traubigen Blütenständen locker verteilt angeordnet.
Die vielblütigen männlichen Blütenstände sind bis ca. 13 cm lang. Die männlichen Blüten sind etwa 5 mm groß und haben vier bis fünf Kronblätter und bis zu 10 Staubblätter. Der feinhaarige Kelch ist glockenförmig, mit vier bis fünf elliptisch-lanzettlichen Lappen. Der Stempel ist rudimentär oder fehlt in den Staminatenblüten. Die weiblichen, bis etwa 9 cm langen Blütenstände, enthalten wenige vier- bis fünfzählige Blüten. Der grün-weiße Stempel ist filzig mit kopfiger, gelb-grünlicher Narbe, der Fruchtknoten ist fast sitzend. Die Staubblätter sind viel kleiner in den weiblichen Blüten und abortiv.
Auffälliger sind dagegen die schmalen, länglichen und abgeflachten, ledrigen Hülsenfrüchte, die im Herbst und Winter von den Bäumen herabhängen. Die etwa 25 cm (in warmen Lagen auch bis zu 50 cm) langen und 2,5 bis 4 cm breiten Hülsenfrüchte sind oft unregelmäßig verdreht und oft wellig oder sichelförmig, bogig, sie verfärben sich bei Reife rot- bis dunkelbraun. Sie können – eingebettet in eine breiige, süßliche Pulpa – bis zu mehr als 25 ziemlich hartschalige Samen enthalten. Die glatten und hell- bis dunkelbraunen, ellipsoiden Samen sind etwa 8–10 mm lang und 6,5–7,5 mm breit.[3] Die Tausendkornmasse beträgt etwa 160–220 Gramm.[4]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 28.[5]
Als Ausbreitungsstrategie nutzt die Amerikanische Gleditschie überwiegend die Verdauungsausbreitung oder sogenannte Endochorie. Die seit dem 16. Jahrhundert eingeführten Pferde und Hausrinder fressen die nahrhaften Hülsenfrüchte und breiten die unverdaulichen Samen über den Kot aus. Man vermutet, dass früher vor allem das Präriemammut sowie Mastodons und Riesenfaultiere an der Verbreitung dieser Baumart beteiligt waren.
Die Amerikanische Gleditschie ist in den zentralen und östlichen Teilen der USA beheimatet. In Südeuropa ist sie häufig eingebürgert, in Mitteleuropa sind Verwilderungen dagegen eher selten. In Deutschland wurde sie z. B. in Köln verwildert gefunden[6].
Die Blätter gelten als giftig, die Samen und Früchte dagegen sind essbar.
Hauptwirkstoff in den Blättern ist das Triacanthin, von dem als Vergiftungserscheinungen Krämpfe sowie Atem- und Kreislaufstörungen beschrieben sind. Tatsächlich sind aber von den Blättern des Baumes bisher keine Vergiftungen bekannt geworden.
Sie ist in Mitteleuropa völlig winterhart und wird hier häufig in Parks und Anlagen gepflanzt. Wegen ihrer Anspruchslosigkeit wird die Amerikanische Gleditschie in Mitteleuropa und Nordamerika (z. B. in New York City)[7] gelegentlich auch als Straßenbaum verwendet.
Die Pulpa der Hülsenfrüchte und die Samen sind essbar. Das Holz ist hart und sehr haltbar, splittert aber leicht.[8]
Dornenlose Sorten dieser Art werden heute sehr gerne im Mittleren Westen der USA angebaut, wo nur sehr wenige Baumarten gedeihen. Eine weitere Verwendung in Mitteleuropa ist der urbane Raum (Straßen, Parks) mit besonderen Bedingungen.
Zweig mit männlichen Blütenständen
Zweige mit noch unreifen Hülsenfrüchten
Samen von Gleditsia triacanthos
Erscheinungsbild eines ausgewachsenen Baums
Stamm mit den typischen, verästelten Dornen
Dornen
Holz im Quer- und Längsschnitt
Die Amerikanische Gleditschie (Gleditsia triacanthos), auch Dreidornige Gledischie, Honigdorn, Lederhülsenbaum oder Falscher Christusdorn genannt, ist eine Pflanzenart in der Gattung der Gleditschien aus der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae).
Банэжыг (лат-бз. Gleditsia triacanthos) — банэжыг лъэпкъэгъум щыщ лӀэужьыгъуэщ.
Зи лъэгагъыр м 25-30-м нэс, жьауэ мащӀэ зыщӀ жыгщ. И пхъафэр гъуабжэ-фӀыцӀафэщ, жыгыпкъым, къудамэхэм см 10-15-м нэс я кӀыхьагъу банэ куэд ятетщ, тхьэмпэ цӀыкӀу 16-28-у зэхэт, къабзийм ещхь жыг тхьэмпэхэм я кӀыхьагъыр см 15-20-м нос. МащӀэу гъуэжьыфэ къызыщӀэлъадэ гъэгъахэр накъыгъэм-бадзэуэгъуэм, тхьэмпэ къищӀа нэужь, къыпедзэ. Жылэхэр бжьыхьэм ирихьэлӀэу мэхъу, гъуабжэ-фӀыцӀафэщ, пӀащӀэ-хъурей щӀыкӀэщ.
И щӀыналъэр АШЗ-м и ипщэ-къуэкӀыпӀэ штатхэращ. Абым къырашауэ иджыпстукӀэ сыт хуэдэ къэралми ухуозэщ. Нэхъыбэу къыздагъэкӀыр Еуропэм, Азиэм и ипщэ, курыт лъэныкъуэхэращ, щӀыпӀэ нэхъ хуэбапӀэхэм.
И гъэгъахэм бжьэм фо къыхах. Банэ жыгкӀэ хадэ, губгъуэхэр, жыг хадэхэр къраухъуреихь. Ар зэщӀэкӀа нэужь, хадэхэр фӀыуэ Ӏэщым щехъумэ.
Хьэкъун Б. Адыгэ къэкӀыгъэцӀэхэр. ТхылътедзапӀэ «Элбрус». Налшыч 1992 гъ.
The honey locust (Gleditsia triacanthos), also known as the thorny locust or thorny honeylocust, is a deciduous tree in the family Fabaceae, native to central North America where it is mostly found in the moist soil of river valleys.[3] Honey locust is highly adaptable to different environments, has been introduced worldwide, and can be an aggressive, invasive species outside of its native range.[3]
The honey locust, Gleditsia triacanthos, can reach a height of 20–30 m (65–100 ft). They exhibit fast growth, but live a medium life span of about 120 years.[4] The leaves are pinnately compound on older trees but bipinnately compound on vigorous young trees.[3] The leaflets are 1.5–2.5 cm (1⁄2–1 in) (smaller on bipinnate leaves) and bright green. They turn yellow in the autumn. Honey locusts leaf out relatively late in spring, but generally slightly earlier than the black locust (Robinia pseudoacacia). The strongly scented, cream-colored flowers appear in late spring, in clusters emerging from the base of the leaf axils. The trees are polygamodioecious: most are strictly dioecious with male and female flowers on separate trees though some have bisexual flowers with a few male or female flowers on the same tree.[5]
The fruit of the honey locust is a flat legume (pod) that matures in early autumn.[3] The pods are generally between 15–20 cm (6–8 in). The seeds are dispersed by grazing herbivores such as cattle and horses, which eat the pod pulp and excrete the seeds in droppings; the animal's digestive system assists in breaking down the hard seed coat, making germination easier. In addition, the seeds are released in the host's manure, providing fertilizer for them. Honey locust seed pods ripen in late spring and germinate rapidly when temperatures are warm enough.
Honey locusts commonly have thorns 3–10 cm (1–4 in) long growing out of the branches, some reaching lengths over 20 cm (8 in); these may be single, or branched into several points, and commonly form dense clusters.[3] The thorns are fairly soft and green when young, harden and turn red as they age, then fade to ash grey and turn brittle when mature. These thorns are thought to have evolved to protect the trees from browsing Pleistocene megafauna, which may also have been involved in seed dispersal,[6] but the size and spacing of them is less useful in defending against smaller extant herbivores such as deer. Thornless forms (Gleditsia triacanthos var. inermis) are occasionally found growing wild and are available as nursery plants.[3] Hybridization of honey locust with water locust (G. aquatica) has been reported.[7][8]
Detail of thorns
Honey locust tree thorns in Kansas
Detail of flowers
Autumn leaf color
Mature honeylocust fruits
Old growth honeylocust tree in Tennessee, US, 1941
Its cultivars are popular ornamental plants, especially in the northern plains of North America where few other trees can survive and prosper. It tolerates urban conditions, compacted soil, road salt, alkaline soil, heat, and drought. The popularity is in part due to the fact that it transplants so easily. The fast growth rate and tolerance of poor site conditions make it valued in areas where shade is wanted quickly, such as new parks or housing developments, and in disturbed and reclaimed environments, such as mine tailings. Cultivars with narrow upright growth habit, such as Northern Sentinel, are especially prized as street trees. It is resistant to spongy moths but is defoliated by another pest, the mimosa webworm. Spider mites, cankers, and galls are a problem with some trees. Many cultivated varieties do not have thorns.
The species is a major invasive environmental and economic weed in agricultural regions of Australia. The plant forms thickets and destroys the pasture required for livestock to survive. The thickets choke waterways and prevent both domestic and native animals from drinking and also harbour vermin. The spines cause damage to both people and domestic and native wildlife and puncture vehicle tires.[9][10] In much of the Midwest of the United States the honey locust is also considered a weed tree and a pest that establishes itself in farm fields.[11] In other regions of the world, ranchers and farmers who employ monocropping deem honey locust a nuisance weed; its fast growth allows it to out-compete grasses and other crops.
The pulp on the inside of the pods is edible[12] (unlike the black locust, which is toxic)[13] and consumed by wildlife and livestock.[12]
Despite its name, the honey locust is not a significant honey plant.[3] The name derives from the sweet taste of the legume pulp, which was used for food and traditional medicine by Native American people, and can also be used to make tea.[3] The long pods, which eventually dry and ripen to brown or maroon, are surrounded in a tough, leathery skin that adheres strongly to the pulp within. The pulp—bright green in unripe pods—is strongly sweet, crisp and succulent in ripe pods. Dark brown tannin-rich beans are found in slots within the pulp. Likewise, its edible seed has nutritional potential, and the flour made from its cotyledons constitutes a food source with various potential uses for pastry and bakery, among other gastronomic uses.[14]
Honey locusts produce a high quality, durable wood that polishes well, but the tree does not grow in sufficient numbers to support a bulk industry. However, a niche market exists for honey locust furniture. It is also used for posts and rails because of the dense, rot-resistant nature of the wood. In the past, the hard thorns of the younger trees were used as nails and the wood itself was used to fashion treenails for shipbuilding.
The ability of Gleditsia to fix nitrogen is disputed. Many scientific sources[15][16][17] state that Gleditsia does not fix nitrogen. Some support this statement with the fact that Gleditsia does not form root nodules with symbiotic bacteria, the assumption being that without nodulation, no nitrogen fixation can occur. In contrast, many popular sources, permaculture publications in particular, claim that Gleditsia does fix nitrogen but by some other mechanism.
There are anatomical, ecological, and taxonomic indications of nitrogen fixation in non-nodulating legumes.[18] Both nodulating and non-nodulating species have been observed to grow well in nitrogen-poor soil with non-nodulating legumes even dominating some sites. The litter and seeds of non-nodulating species contain levels of nitrogen higher than non-legumes and sometimes even higher than nodulating legumes growing on the same site.[19] How this happens is not yet well understood but there have been some observations of nitrogenase activity in non-nodulating leguminous plants, including honey locust.[18] Electron microscopy indicates the presence of clusters around the inner cortex of roots, just outside the xylem, that resemble colonies of rhizobial bacterioids.[18] These may well constitute the evolutionary precursors in legumes for nitrogen fixation through nodulation. It is not known whether the non-nodulating nitrogen fixation, if it exists, benefits neighboring plants as is said to be the case with nodulating legumes.
In research using databases, more than 60 phytochemicals were identified from honey locust, including polyphenols, triterpenes, sterols, and saponins, with in vitro studies assessing for possible biological activity.[20]
{{cite web}}: CS1 maint: url-status (link) The honey locust (Gleditsia triacanthos), also known as the thorny locust or thorny honeylocust, is a deciduous tree in the family Fabaceae, native to central North America where it is mostly found in the moist soil of river valleys. Honey locust is highly adaptable to different environments, has been introduced worldwide, and can be an aggressive, invasive species outside of its native range.
La kristodorna glediĉio, (Gleditsia triacanthos), estas decidua arbo hejma en centra Nordameriko. Ĝi estas plejofte trovebla en la humidaj grundoj de rivervaloj etendiĝanta ekde sudorienta Suda Dakoto ĝis Nov-Orleano kaj centra Teksaso, kaj tiel fore orienten kiel orienta Masaĉuseco. La nomo "amerika glediĉio" estas evitenda, ĉar ekzistas ankaŭ (sud)amerik-glediĉia specio. Pro la dornoj tiu planto iome similas al kristodorno (Paliurus spina-christi).
La kristodorna glediĉio povas atingi alton de 20–30 m . Ĝi rapide kreskas , kaj relative mallongdaŭre vivas; ĝia vivotempo estas tipe proksimume 120 da jaroj, kvankam iuj vivas ĝis 150 jarojn. Ili ventege perdemas grandajn branĉojn. La folioj estas pinate kunmetitaj ĉe pli maljunaj arboj sed dupinate kunmetitaj ĉe fortaj junaj arboj. La folioloj estas 1,5–2,5 cm ( pli malgrandaj ĉe dupinataj folietetoj ) kaj brile verdaj. Ili aŭtune montriĝas flavaj. Printempe folioburĝonado estas relative malfrua, sed ĝenerale iomete pli frua ol la ŝajnakacia robinio. La forte odoraj krem-koloraj floroj ekaperas en malfrua printempo, en aretoj elvenantaj el la bazo de la foliaj akseloj.
La frukto de la kristodorna glediĉio estas plata guŝo kiu maturiĝas en frua aŭtuno. La guŝoj estas ĝenerale inter 15–20 cm. La pulpo je la internaj flankoj de la guŝoj estas manĝebla, male al tiu de ŝajnakacia robinio, kiu estas venena. La semoj estas dissemitaj per paŝtado de herbovoruloj kiaj ekzemple brutaro kaj ĉevaloj, kiuj manĝas la guŝopulpon kaj sekrecias la semojn en la ekskrementoj; la digesta sistemo de la besto kunlaboras por malkomponigi la malmolan semŝelon, faciligante ĝermadon.
Kristodornaj glediĉioj ofte havas dornojn kiuj longas 3–10 cm, elkreskantajn el la branĉoj, iuj atingas longojn de pli ol 20 cm; tiuj povas esti ununuraj, aŭ disbranĉigitaj je pluraj punktoj, kaj ofte formas densajn aretojn. La dornoj estas sufiĉe molaj kaj verdaj kiam junaj. Ili malmoliĝas kaj montriĝas ruĝaj kiam maljuniĝantaj, tiam ili fadas al cindrogrizo kaj montriĝas rompiĝemaj kiam maturaj. Tiuj dornoj supozeble disvolviĝis por protekti la arbojn de folio-paŝtado de la plejstocena megafaŭno kiu ankaŭ eble estis implikita en semodisvastigo [1]. Sendornaj formoj (Gleditsia triacanthos inermis) estas foje trovataj elkreskantaj sovaĝe kaj estas haveblaj kiel arbokultivejaj plantoj.
Malgraŭ sia nomo, la kristodorna glediĉio ne estas signifa mieloplanto. La angla nomo honey locust rilatas la dolĉan guston de la guŝopulpo, kiu estis uzita kiel nutraĵo fare de la indianoj, kaj povas ankaŭ esti fermentata por fari bieron. La longaj guŝoj, kiuj poste sekiĝas kaj maturiĝas bruniĝante aŭ kaŝtanbruniĝante, estas ĉirkaŭitaj en starema, ledeca haŭto kiu adheras tre forte al la pulpo ene. La pulpo - brile verda en nematuraj guŝoj - estas forte dolĉa, kraketa kaj sukulenta en nematuraj guŝoj. Malhelbrunaj tanin-riĉaj semoj estas trovitaj en fendetoj ene de la pulpo.
Ĝiaj kultivaroj estas popularaj ornamaj plantoj, precipe en la nordaj ebenaĵoj de Nordameriko kie malmultaj aliaj arbospecioj povas postvivi kaj prosperi. Ĝi toleras urbajn kondiĉojn, kompaktigitan grundon, vojosalon, alkalan grundon, varmegajn kaj aridajn periodojn. La populareco ŝuldas al la fakto ke la transplantado estas tiel facile. La kreskorapideco kaj la toleremo por malbonaj ejokondiĉoj faras ke la kristodorna glediĉo estas aprezita en areoj kie kanopeo estas dezirita rapide, kiel ekzemple en novaj parkoj aŭ en loĝkvartaloj, kaj en perturbitaj kaj rekuperitaj medioj, kiel ekzemple estintaj minejoj. Ĝi estas rezistema al lanaj tineoj sed estas senfoliigita fare de alia damaĝbesto, la Homadaula anisocentra (lepidopteroj). Akaroj, kanceroj, kaj gajloj estas problemo kun iuj arboj. Multaj kultivaroj ne havas dornojn.
Kristodornaj glediĉioj produktas alt-bonkvalitan, daŭreman lignon kiu poluras bone, sed la arbo ne kreskas sufiĉe grandnombre por subteni amasindustrion. Ĝi ankaŭ estas uzita por palisoj kaj ŝpaloj ĉar ĝi estas rezistema al putrado. Tamen, limigita merkato ekzistas por kristodorn-glediĉia meblaro. En la pasinteco, la malmolaj dornoj de la pli junaj arboj estis utiligitaj kiel najloj.
Tiu nearktisa specio estas populara ĉe permakulturistoj tra la mondo, por siaj multoblaj uzoj. La guŝoj produktas valoran, alt-proteinan brutarofuraĝon, kiu iĝas pli alireblan kun la sendorna ( inermis ) kultivaro. La ombrego de la arbokrono estas de granda valoro por la brutaro en pli varmaj klimatoj, kiel ekzemple en Aŭstralio. Oni ankaŭ asertas ke ĝi estas nitrogenofiksanto, per rizobioj kiuj avantaĝigas la ĉirkaŭantan grundon kaj plantojn. La daŭreco kaj kvalito de la ligno, same kiel la kapablo produkti siajn proprajn najlojn, konvenas la paradigmon de mem-nutranta agrikulturo kiu postulas pli malmultajn eksterajn enigaĵojn/resursojn.
La kapablo de glediĉio por fiksi nitrogenon estas pridisputata. Multaj sciencaj fontoj [2][3] [4] klare konstatas ke glediĉio ne fiksas nitrogenon. Iuj apogas tiun deklaron kun la fakto ke glediĉio ne formas radiktuberetojn kun simbiozaj bakterioj, la hipotezo estante ke sen nodetoj, neniu N-fiksado povus okazi. En kontrasto, multaj popularaj fontoj, permakulturopublikaĵoj aparte, asertas ke glediĉio fiksus nitrogenon sed helpe de ia alia mekanismo.
Ekzistas anatomiaj, ekologiaj kaj taksonomiaj indikoj [5] por refuti la supozon ke nur nodetoformantaj plantoj fiksus nitrogenon. Multaj sennodetaj specioj estas tiel kapablaj kiel nodetaj specioj por bone kreski en nitrogene malriĉaj grundoj kaj en kelkaj kazoj eĉ vegetas pli bone en la sama kreskejo [6].
Kiamaniere tio okazas estas ankoraŭ ne bone komprenita, sed nuntempa scienca esploro registris kromproduktojn de nitrogenaza agado en sennodetaj fabacoj [7] inkluzive de kristodorna glediĉio. Ankaŭ, ektronmikroskopado indikas la ĉeeston de aretoj ĉirkaŭ la interna kortiko de radikoj, ĵus ekster la ksilemo, kiuj similas koloniojn de rizobiaj bakterioj. Tiuj povas eble konstitui la evoluismajn antaŭulojn ĉe la fabacoj por nitrogena fiksado per nodetoj. Estas ne sciata ĉu la speco de N-fiksado implicita per tiuj eltrovaĵoj avantaĝigas aliajn plantojn en la najbareco, kiel estas sciata esti la kazo por nodetaj fabacoj. Kristodorna glediĉio facile kopsiĝas, kaj ŝajnas akceptebla supozi ke redukto en radikomaso responde al kopsado devus liberigi nutraĵojn el la restaĵoj de radikoj en la grundo, profite al najbaraj plantoj.
Ekstraktoj de glediĉio prezentas gravajn farmakologiajn ecojn por kuraci reŭmatisman artriton, kiel kontraŭ-mutaciinto , por kemiterapio kaj havas signifan ĉelo-toksina efiko kontraŭ diferencaj ĉelo-linioj [8]. Semoj de kristodorna glediĉio enhavas tripsininhibanton [9][10].
La kristodorna glediĉio, (Gleditsia triacanthos), estas decidua arbo hejma en centra Nordameriko. Ĝi estas plejofte trovebla en la humidaj grundoj de rivervaloj etendiĝanta ekde sudorienta Suda Dakoto ĝis Nov-Orleano kaj centra Teksaso, kaj tiel fore orienten kiel orienta Masaĉuseco. La nomo "amerika glediĉio" estas evitenda, ĉar ekzistas ankaŭ (sud)amerik-glediĉia specio. Pro la dornoj tiu planto iome similas al kristodorno (Paliurus spina-christi).
Gleditsia triacanthos, la acacia de tres espinas,[1] gleditsia de tres espinas, “acacia” negra, o "acacia" o "algarrobo" de miel[2][3] es una especie de árbol caducifolio de la familia Fabaceae. Se caracteriza por presentar la vaina de sus semillas una pulpa dulce, cuyo sabor y textura recuerda a la miel.
Es un árbol de crecimiento rápido que puede llegar hasta unos 20-30 m de altura en menos de 40 años. Tiene gran capacidad de rebrote por las raíces y es resistente a la poda y a la sequía.
Es, con Robinia pseudoacacia y Sophora japonica, uno de la tres «falsas acacias» plantadas en tantas ciudades del mundo para adornar calles y parques. Debido al nombre común que comparten se debe tener cuidado al momento de diferenciarlas, ya que R. pseudoacacia es tóxica.
Es un árbol dioico que puede llegar a los 15 m de altura, de tronco macizo y amplia copa.
Es una de las pocas leguminosas que no tiene un sistema de fijación de nitrógeno por nódulos de bacterias.
La hojas, pinnadas, son muy grandes (hasta 40 cm de largo), estipuladas, con pecíolo de 3-5 cm. Tienen 8-20 pares de folíolos de 8-35 por 3-11 mm, oblongos u oblongo-elípticos.
Las inflorescencias pueden llegar hasta los 10 cm, las masculinas generalmente con 40-60(150) flores, las femeninas con 4-7(60). Dichas flores son verdoso-amarillentas, las masculinas sin pistilo, casi sentadas; las femeninas con pedicelo de 2-3 mm. Los tépalos miden 1,5-4 por 0,3-1,3 mm, los externos más estrechos que los internos con los de las flores masculinas, en general más pequeños que los de las femeninas.
El ovario contiene 20-30 rudimentos seminales y da un fruto péndulo en legumbre glabra, comprimida, recta, algo curva o espiralmente retorcida, indehiscente, de interior carnoso, pulposo, azucarado y comestible, color rojizo-chocolate cuando madura, de 20-50 por 2,5-5 cm, y con numerosas semillas elipsoidales, algo aplanadas, de color pardo-rojizo, embebidas en dicha pulpa, dispuestas transversalmente y en una sola fila desplazada lateralmente hacía el margen exterior, con el hilo puntual y subapical, y miden 8,5-10 por 6,5-8 mm.[4] Las vainas largas, que eventualmente se secan y maduran a marrón o granate, están rodeadas de una piel dura y correosa que se adhiere fuertemente a la pulpa interna. La pulpa, de color verde brillante en las vainas verdes, es comestible, muy dulce, crujiente y suculenta en las vainas maduras.
Se reproduce sexual y asexualmente; la polinización es entomófila y la dispersión de semillas es endozoócora.
Florece australmente de noviembre a diciembre y fructifica de diciembre a mayo; alcanza la edad reproductiva a los 7 años y vive en promedio 80 años.
Prefiere los suelos húmedos, profundos y bien drenados, así como una exposición soleada, tolera bastante bien la sombra, la contaminación y los suelos alcalinos, secos y compactados. Es bastante tolerante con las podas, que deben realizarse casi sin remedio para formarlo de joven. Soporta bastante bien el trasplante, tiene un crecimiento bastante rápido y una longevidad notable.[5]
Es originaria del sureste de Estados Unidos, en la cuenca del río Misisipi (Virginia), y habita también el sur de las grandes planicies, Texas y el norte de México..
Es un invasor común de numerosos pastizales pampeanos argentinos, ya que el ganado gusta de sus legumbres y dispersa las semillas no digeribles (endozoocoria). Se concentran en forma de galería en los arroyos, cañadones y bajos. En Uruguay también es plaga y se tomaron medidas oficiales para combatirla.
Fue introducida en Europa desde el este de Norteamérica en el siglo XVII. Se ha adaptado perfectamente al clima de España, y muchos otros países. Se utiliza como alineación y en parques y jardines por su porte elegante. A veces usado también como seto vivo por poseer espinas afiladas de tres puntas de hasta 20 cm de longitud (de ahí el término griego triacanthos) que resultan muy persuasivas, aunque existe una variedad llamada inerme caracterizada por la ausencia de estas espinas. Se ha naturalizado en muchas zonas y crece en jardines de casas abandonadas, cunetas de las carreteras y riberas de algunos ríos.
Hoy en día es cosmopolita. Se cree que se introdujo a la Argentina desde Estados Unidos, a principio del siglo XIX, con la colonización europea, cuando la Región Pampeana era un océano de pasto sin árboles y comenzaba a ser necesario alambrar los campos y construir cercos. Con el paso de los años, se convirtió en una especie invasora muy agresiva en diferentes ecosistemas, desde Buenos Aires hasta Tucumán y de Córdoba a la Mesopotamia argentina.[6]
Es tan exitosa como leñosa invasora de los diferentes biomas, debido a que está se adaptada para germinar en las condiciones típicas de cada ambiente y posee una gran capacidad de ajustarse a la variabilidad del ambiente y seguir creciendo.[7]
Esto lo comprueba Pedro Tognetti, quien es un docente del Departamento de Métodos Cuantitativos y Sistemas de Información de la FAUBA. Tognetti realizó un estudio, donde analizaron semillas de acacias extraídas de tres lugares diferentes del país (Tucumán, Buenos Aires y Córdoba) y las pusieron a germinar en cámaras. Llegaron a la conclusión de que cada semilla germinaba perfectamente en las condiciones climáticas que correspondían al ambiente de donde fueron extraídas para el estudio. Dándonos a entender que existe una adaptación a las condiciones locales de los diferentes ambientes. [8]
En cuanto a los daños que esta especie causa podemos encontrarnos con su participación en la biodiversidad de arroyos y ríos de la zona pampeana, donde las acacias en alta densidad reducen la luz que llega al arroyo y esto impide que sobrevivan las plantas acuáticas, de las cuales se alimentan microorganismos que sirven de alimento para otros organismos más grandes. Se ha convertido en una pesadilla para los productores agropecuarios, debido a que avanza rápidamente sobre tierras productivas y sus espinas terminan perjudicando a los productores de las zonas, ya que estas rasgan las lonas de los camiones que pasan por los caminos de tierra. Los costos de erradicarla son muy elevados, además de que se usan herbicidas perjudiciales para el medio ambiente.[9]
Por el momento, la única medida legal tomada en la Argentina, es la ley 10485 que prohíbe en el territorio de la Provincia de Entre Ríos la reproducción y plantación de las especies leñosas exóticas invasoras con fines comerciales, de explotación forestal y de uso paisajístico.[10]
La pulpa en el interior de las vainas es comestible (a diferencia de la falsa acacia Robinia pseudoacacia, que si es tóxica); siendo consumida por la vida silvestre y el ganado, y utilizada para la alimentación y la medicina tradicional por los nativos americanos. Debido a ello se le conoce igualmente con el nombre honey "locust" ("algarrobo" de miel), debido al sabor dulce de la pulpa.
Las hojas de la planta son un muy buen forraje para el ganado, además sus semillas son muy consumidas por ellos, ya que son de sabor dulce y son abundantes.
Su madera es muy resistente e imputrescible en contacto con el agua por lo que era muy apreciada para la fabricación de las ruedas de los carros y actualmente en ebanistería. También es utilizada para vigas y postes debido a la erguidez de la planta.
La miel producida por las abejas que polinizan esta planta es de buen sabor, por lo que es utilizada como flora apícola.
Dado que tanto el tronco como las ramas tienen unas espinas de tamaño considerable, es utilizado por diversas aves para hacer nidos debido a que es materialmente imposible que algún depredador pueda ascender hasta el mismo.
Gleditsia triacanthos fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 1056–1057. 1753.[11]
Todos son sinónimos de la especie.[14]
Gleditsia triacanthos, la acacia de tres espinas, gleditsia de tres espinas, “acacia” negra, o "acacia" o "algarrobo" de miel es una especie de árbol caducifolio de la familia Fabaceae. Se caracteriza por presentar la vaina de sus semillas una pulpa dulce, cuyo sabor y textura recuerda a la miel.
Es un árbol de crecimiento rápido que puede llegar hasta unos 20-30 m de altura en menos de 40 años. Tiene gran capacidad de rebrote por las raíces y es resistente a la poda y a la sequía.
Es, con Robinia pseudoacacia y Sophora japonica, uno de la tres «falsas acacias» plantadas en tantas ciudades del mundo para adornar calles y parques. Debido al nombre común que comparten se debe tener cuidado al momento de diferenciarlas, ya que R. pseudoacacia es tóxica.
Akazia hiruarantza edo gleditsia hiruarantza (Gleditsia triacanthos) Gleditsia generoko zuhaitz kaduzifolioa da. Azkar hazten da eta 40 urtetan 20-30 metro garai izan daiteke. Jatorriz Ipar Amerika erdialdekoa (Hego Dakotatik New Orleans eta Texasera), munduko beste eskualde batzuetan inbaditzaile bilakatu da. Hala ere, sasiakazia eta japoniar sofora bezala, askotan erabiltzen da apaingarri.
Gleditsia triacanthos zuhaitza 20-30 metro luze izan daiteke, hazkuntza lasterrekoa baina bizitza labur samarrekoa, gehienez 120 urte bizi baita. Ekaitza bada adar handiak galtzeko erraztasuna du.
Hostoak elkartuak dira, eta hauen hostoxkak 1,5-2,5 cm luze eta berde argiak. Udazkenean hori bihurtzen dira. Berandu samar hostatzen dira udaberrian, baina sasiakazia (Robinia pseudoacacia) baino lehenxeago.
Akazia hiruarantza edo gleditsia hiruarantza (Gleditsia triacanthos) Gleditsia generoko zuhaitz kaduzifolioa da. Azkar hazten da eta 40 urtetan 20-30 metro garai izan daiteke. Jatorriz Ipar Amerika erdialdekoa (Hego Dakotatik New Orleans eta Texasera), munduko beste eskualde batzuetan inbaditzaile bilakatu da. Hala ere, sasiakazia eta japoniar sofora bezala, askotan erabiltzen da apaingarri.
Kolmioka (Gleditsia triacanthos) on hernekasvien heimoon kuuluva puu, joka kasvaa luontaisena Itä-Yhdysvaltojen sisäosissa. Lajia viljellään koristepuuna Euroopassa, erityisen runsaasti Välimeren maissa. Suomessa se menestyy vain eteläosissa, kasvuvyöhykkeillä 1–2. [1] Kolmioka kukkii vaatimattomin, mutta voimakastuoksuisin vihrein kukin.
Kolmioka kasvaa kohtalaisen suureksi puuksi. Sen rungolla ja paksuilla oksilla on ryhminä vahvoja haarovia piikkejä. Viljeltäväksi on jalostettu piikkittömiäkin lajikkeita. Kolmioan hedelmät ovat hyvin isoja, 20–45 senttimetriä pitkiä ja käyriä tai kierteisiä palkoja. [2]
Kolmioka (Gleditsia triacanthos) on hernekasvien heimoon kuuluva puu, joka kasvaa luontaisena Itä-Yhdysvaltojen sisäosissa. Lajia viljellään koristepuuna Euroopassa, erityisen runsaasti Välimeren maissa. Suomessa se menestyy vain eteläosissa, kasvuvyöhykkeillä 1–2. Kolmioka kukkii vaatimattomin, mutta voimakastuoksuisin vihrein kukin.
Kolmioka kasvaa kohtalaisen suureksi puuksi. Sen rungolla ja paksuilla oksilla on ryhminä vahvoja haarovia piikkejä. Viljeltäväksi on jalostettu piikkittömiäkin lajikkeita. Kolmioan hedelmät ovat hyvin isoja, 20–45 senttimetriä pitkiä ja käyriä tai kierteisiä palkoja.
Gleditsia triacanthos
Gleditsia triacanthos, le Févier d'Amérique, est une espèce de plantes dicotylédones de la famille des Fabaceae (légumineuses), sous-famille des Caesalpinioideae[1], originaire de l'est de l’Amérique du Nord.
Févier d'Amérique, févier épineux, févier à trois épines, févier à trois pointes[2], carouge à miel, acacia à trois épines[3] ou épine du Christ.
L'arbre pousse dans la partie est des États-Unis, dans une large part du bassin du Mississippi, depuis le Texas et la Louisiane au sud, jusqu'à l'Iowa, l'Indiana et l'Ohio au nord. À l'ouest, son aire d'extension s'arrête au Kansas et au Nebraska, tandis qu'à l'est elle est arrêtée au pied des monts Appalaches.
L'arbre a été introduit en Europe en 1700, date à laquelle il fut planté pour la première fois dans les jardins de Fulham Palace, maison de campagne des évêques de Londres, par l'évêque Henry Compton[4]. Depuis, il est devenu courant dans les régions d'Europe occidentale, centrale et méridionale[1].
Il apprécie les terrains alluviaux riches et humides même s'il supporte les terrains calcaires plus secs. Il arrive qu'on le plante dans les zones dégagées en vue de couper la force du vent[1].
Son nom Gleditsia provient du botaniste allemand J.G. Gleditsch.
L’arbre peut vivre entre 120 et 150 ans[1]et mesurer jusqu'à 25 mètres de haut. Sa cime irrégulière, étalée et ovale, porte un feuillage au couvert léger qui évoque celui du robinier faux-acacia, mais en plus fin et clair. Ce sont des arbres de grande taille, épineux, à feuilles caduques. Le tronc et les branches sont garnis d'épines très acérées de type tripartite et de couleur marron brillant qui peuvent atteindre 6 à 9 cm[1]. Il existe des variétés sans épine ou inerme - voir ci-dessous. Le bois du févier est dense (densité supérieure à 1 quand il est vert) pour une croissance assez rapide. Les feuilles sont alternes, paripennées, et mesurent entre 14 et 25 cm. L'espèce est dioïque et très mellifère. Les fleurs, groupées en grappes, apparaissent en juin-juillet et sont mellifères; elles donnent de longues gousses brunâtres aplaties persistantes à la pulpe sucrée et comestible. Ces gousses, portées par le pied femelle, atteignent 20 à 40 cm de long et contiennent 10 graines au plus ressemblant à des grains de café (7 à 10 mm)[1].
Les graines sont dispersées par les herbivores (bétail et chevaux notamment) qui consomment les gousses et rejettent les graines intactes dans leurs déjections.
Le févier d'Amérique est utilisé en Europe et en Amérique du Nord comme arbre d'ornement (essentiellement la variété ou le cultivar inermis, sans épine), notamment comme arbre d'alignement dans les villes. Il est apprécié pour son port majestueux, avec son tronc assez haut et régulier portant un houppier léger et clair composé d'un feuillage fin, avec des branches qui retombent en « drapé ». On utilise plus anecdotiquement la forme sauvage épineuse pour faire des haies infranchissables, en profitant de ses épines[1].
Cet arbre ne pousse pas en quantité suffisante pour alimenter une filière.
On trouve dans la plante un alcaloïde nommé triacanthine. L'intérêt médical de cette substance a été ponctuellement étudié dans les années 1960-70 sans aboutir à une utilisation thérapeutique. En 2019, une nouvelle étude montre un effet in-vitro et sur un modèle souris dans le cadre du cancer de la vessie[5].
La plante comporte aussi des polyphénols, des triterpènes, des stérols et des saponines[6].
Feuillage et grandes gousses
Arbre au bord de l'eau
Inflorescence
Feuillage d'automne
Gousses
Pulpe sucrée des gousses
Graines (fèves)
Tronc garni de grandes épines (forme sauvage)
Épines sur le tronc (forme sauvage)
Écorce des variétés horticoles inermes, sans épine
Bois
Gleditsia triacanthos
Gleditsia triacanthos, le Févier d'Amérique, est une espèce de plantes dicotylédones de la famille des Fabaceae (légumineuses), sous-famille des Caesalpinioideae, originaire de l'est de l’Amérique du Nord.
Is crann é crann lócaiste (Gleditsia triacanthos), le fáil go coitianta sa deisceart SAM.
Američka gledičija, (američki trnovac, trošiljkasti trnovac, judin trn, lažni rogač; lat. Gleditsia triacanthos) je stablo iz porodice lepirnjača (Fabaceae), jedna je od 15 vrsta u svome rodu. Prirodno stanište joj je središnji dio Sjeverne Amerike. U Europu je unešena u !7. stoljeću (London). Kod nas se koristi u hortikulturi, te kao medonosna biljka.
Sjevernoamerički Indijanci su slatku pulpu iz zrelih mahuna smatrali za poslasticu, a koristili su je i kao ljekovitu biljku.
U nekim se zemljama smatra invazivnom vrstom.
Stablo visine do 30 metara. Grane i stablo trnoviti. Lišće spiralno raspoređeno, jednostavno ili dvostruko parno perasto, sa sitnim listićima. Cvjetovi sitni i zeleni, dvospolni ili jednospolni. Plodovi mahune, vrlo dugačke (30 - 40 cm, i široke do 4 cm) i plosnate, s kožastim ovojem, u zrelom stanju tamne smeđe boje.
Mladi listovi sadrže alkaloid triakantin( do 1 % ).Također sadrže i 100 - 400 mg% askorbinske kiseline.Mahune u kori sadrže antraglikozide ( oko 2,6 % ),identične onima sene,rabarbare i krkavine.[1]
Triakantin ima izrazito spazmolitičko djelovanja na organe glatke muskulature.Može se koristiti kod čira na želucu i dvanastercu,te kod kolitisa i kroničnog holecistisa.[2]
Philips, Roger. Trees of North America and Europe, Random House, Inc., New York ISBN 0-394-50259-0, 1979.
G. triacanthos
G. triacanthos
G. triacanthos
G. triacanthos
G. triacanthos
Američka gledičija, (američki trnovac, trošiljkasti trnovac, judin trn, lažni rogač; lat. Gleditsia triacanthos) je stablo iz porodice lepirnjača (Fabaceae), jedna je od 15 vrsta u svome rodu. Prirodno stanište joj je središnji dio Sjeverne Amerike. U Europu je unešena u !7. stoljeću (London). Kod nas se koristi u hortikulturi, te kao medonosna biljka.
Sjevernoamerički Indijanci su slatku pulpu iz zrelih mahuna smatrali za poslasticu, a koristili su je i kao ljekovitu biljku.
U nekim se zemljama smatra invazivnom vrstom.
Ameriska gledičija (Gleditsia triacanthos) je štom ze swójby łušćinowcow (Fabaceae). Dalše serbske mjeno je trukownik.
Ameriska gledičija (Gleditsia triacanthos) je štom ze swójby łušćinowcow (Fabaceae). Dalše serbske mjeno je trukownik.
Lo spino di Giuda (Gleditsia triacanthos L.) è una pianta angiosperma dicotiledone appartenente alla famiglia delle Fabaceae[1] sottofamiglia delle Caesalpinioideae. Originaria dell'America settentrionale fu introdotta in Europa nel XVIII secolo.
Il genere è dedicato al botanico tedesco Johann Gottlieb Gleditsch (1714-1786).
L'epiteto specifico (triacanthos) vuol dire "a tre spine" e si riferisce alla tipica ramificazione delle spine.
Il nome inglese honey locust si riferisce ai baccelli: locust tree indica genericamente un albero con baccelli, e honey si riferisce alla dolcezza della polpa dei baccelli immaturi.
Spino di Giuda o spinacristi fa riferimento alla corona di spine, usata durante la Passione di Gesù, secondo il racconto dei Vangeli.
Gleditsia triacanthos è un albero eliofilo alto dai 15 ai 30 metri (ma può arrivare a 40 m), con chioma ampia e vaporosa, fusto molto ramificato e rami spinosi, disordinati e tortuosi.
La corteccia è grigio-brunastra con numerose spine composte da tre punte di diversa lunghezza e direzione (la mediana è la più lunga: 3–6 cm).
Le foglie sono pennato-composte (costituite da 15-30 foglioline ovali) a fillotassi alterna.
La specie è dioica, i fiori bianco-verdastri sono riuniti in infiorescenze, compaiono in tarda primavera e sono melliferi.
Fruttifica in estate, producendo lunghi legumi (15–20 cm) inizialmente verdi con polpa pastosa e dolce, e, successivamente alla maturazione, diventano semilegnosi e rosso-brunastri, con all'interno numerosi semi scuri. I baccelli sono commestibili e anche i semi all'interno sono eduli (a differenza dei baccelli tossici della Robinia pseudoacacia). i frutti, portati dalle piante femminili, raggiungono i 20–40 cm di lunghezza e contengono 10 semi. I semi vengono dispersi dagli erbivori (in particolare bovini e cavalli) che consumano i baccelli e rilasciano i semi intatti nei loro escrementi.
Pianta a crescita rapida e relativamente longeva, (100-150 anni), si adatta a molti ambienti e tollera il freddo e la siccità.
Spine
tronco delle cultivar senza spine
Foglie e infiorescenze
Legumi
Gleditsia triacanthos
Originaria della parte orientale del Nord America è diffusa in gran parte del bacino del Mississippi, dal Texas e dalla Louisiana a sud, fino all'Iowa, all'Indiana e all'Ohio a nord. A ovest, la sua area di estensione si ferma in Kansas e Nebraska, mentre a est si ferma ai piedi degli Appalachi.
Fu introdotta in Europa nel secolo XVIII e in Italia nel 1712, a scopo ornamentale e per il consolidamento dei terreni. È stato introdotto anche in Italia come albero ornamentale in parchi e giardini.
In Italia è una neofita naturalizzata in pressoché tutte le regioni, è invasiva in Trentino e assente in Basilicata[2].
Apprezza i suoli alluvionali ricchi e umidi anche se supporta terreni calcarei più asciutti.
Resiste al vento e alla salsedine, è quindi piantato lungo le strade in località marittime e in città. Grazie al rapido ritmo di crescita e alla sua tolleranza a cattive condizioni ambientali, viene utilmente impiegato per piantumare aree verdi appena costituite (edilizia nuova, discariche, miniere abbandonate). Resistente all'inquinamento atmosferico, vive in qualsiasi terreno ben drenato ed a pieno sole; è adatto per grandi giardini; evitare posizioni fredde, soggette a forti gelate. Ne esiste anche una cultivar senza spine.
Il legno è molto denso e resistente: nel passato veniva usato per costruire carri e per le traversine ferroviarie. Trova ancora un certo impiego nella costruzione di mobili artigianali. È inoltre ottimo come combustibile. La pianta con le sue molte spine può essere usata per creare siepi impenetrabili e difensive.
Il baccello è commestibile: può essere usato come foraggio per i bovini. Nel passato è stato usato come alimento dagli Indiani d'America e per produrre birra attraverso la fermentazione. Anche il seme interno è commestibile e si può usare in cucina quando maturo; il baccello intero, quando ancora verde, può essere cucinato perché commestibile.
La pianta contiene un alcaloide chiamato triacantina. L'interesse medico di questa sostanza è stato studiato negli anni 1960-70 senza condurre tuttavia ad un suo uso terapeutico. Nel 2019, un nuovo studio mostra un effetto, sia in vitro sia nei topi, contro il carcinoma della vescica[3].
La pianta contiene anche polifenoli, triterpeni, steroli e saponine[4].
Lo spino di Giuda (Gleditsia triacanthos L.) è una pianta angiosperma dicotiledone appartenente alla famiglia delle Fabaceae sottofamiglia delle Caesalpinioideae. Originaria dell'America settentrionale fu introdotta in Europa nel XVIII secolo.
Tridyglė gledičija (lot. Gleditsia triacanthos, angl. Honey locust, vok. Amerikanische Gleditschie) – pupinių (Fabaceae) šeimos gledičijų (Gleditsia) genties augalų rūšis.
Daugiausia sutinkama drėgnuose upių slėnių dirvožemiuose nuo Pietų Dakotos pietryčių iki Naujojo Orleano ir centrinio Teksaso, rytuose – iki vidurio Pensilvanijos.
Iki 40 m aukščio medis. Gyvena iki 120 metų.
Turi stambius trišakius, apie 6-10 cm ilgio dyglius ant stiebo ir šakų. Manoma, kad spygliai galėjo išsivystyti augalui stengiantis apsiginti nuo dabar jau išnykusių didelių gyvūnų.
Lapai poriškai plunksniški, 1,5–2,5 cm ilgio, ryškiai žalios spalvos. Rudenį pageltonuoja.
Žiedai sukrauti kekėse. Vėlyvą pavasarį pražysta kvapniais kreminės spalvos žiedais.
Vaisius yra plokščia ankštis, subręstanti tarp rugsėjo ir spalio mėn. Ankštys paprastai būna 30-45 cm ilgio.
Ėsdami, kartu su ekskrementais, sėklas paskleidžia atrajojantys žolėdžiai galvijai.
Augalo ankštyse ir sėklose yra vitamino C.
Sėklos valgomos, jas vartojo Indėnai. Tinkamos alaus gamybai.
Į Europą įvežti kaip dekoratyviniai augalai, nors kai kuriose pietų Europos vietose auga gamtoje.
Kaip dekoratyviniai augalai auginami ir Lietuvoje.
Tridyglė gledičija (lot. Gleditsia triacanthos, angl. Honey locust, vok. Amerikanische Gleditschie) – pupinių (Fabaceae) šeimos gledičijų (Gleditsia) genties augalų rūšis.
Daugiausia sutinkama drėgnuose upių slėnių dirvožemiuose nuo Pietų Dakotos pietryčių iki Naujojo Orleano ir centrinio Teksaso, rytuose – iki vidurio Pensilvanijos.
De valse christusdoorn of Amerikaanse gleditsia (Gleditsia triacanthos) is een bladverliezende boom die uit Noord-Amerika stamt. De boom groeit snel en verschaft daarom vlug schaduw. Hij kan een hoogte van 20-30 m bereiken. Kenmerkend zijn de grote doornen aan stam en takken.
De valse christusdoorn is lid van de vlinderbloemenfamilie (Leguminosae of Fabaceae) en de onderfamilie Caesalpinioideae. Er bestaan rassen met en zonder doorns. Men ziet deze boom in straten en parken en hij is geschikt voor een niet te kleine tuin.
Het hout is tamelijk duurzaam, zwaar, sterk, taai, en splijtvast; het is grof van nerf. Het spinthout is licht en het kernhout lichtbruin/oranje van kleur. Het is onder de naam Honey Locust een bekende boom en houtsoort in de Verenigde Staten.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Gleditsia triacanthos op Wikimedia Commons. Korstorn (Gleditsia triacanthos) er et løvfellende tre i erteblomstfamilien.
Viltvoksende trær blir 21–24 m høye med en stammediameter på 60–100 m. Plantede trær kan blir mye høyere; i India blir de opptil 45 m høye med en stammediameter på 180 cm. De nedre greinene vokser oppover mens de øvre er vannrette, slik at kronen blir traktformet. Stammen har kvasse, forgrenede torner som blir opptil 30 cm lange. Bladene kan være både enkelt- og dobbeltfinnete på samme tre.
De gulgrønne blomstene vokser i hengende klaser. Korstorn er polygamodiøcisk; noen trær har hannblomster og tvekjønnede blomster, mens andre har hunn- og tvekjønnede blomster. Frukten er en opptil 50 cm lang vridd belg, som henger på treet om vinteren. Tornene er utviklet som beskyttelse mot store, utdødde planteetere, som mammuter og kjempedovendyr. Fruktene er tilpasset spredning med de samme planteeterne.
Korstorn hører hjemme i sentrale deler av Nord-Amerika. Den finnes aldri i store bestander og vokser sammen med blant annet borreeik, pileik, vasseik, ambratre, Celtis laevigata, rødlønn, Diospyros virginiana, sumptre, asklønn, kentuckykaffe, svartvalnøtt, alm, ask og hickory.
Arten tåler godt tørke og veisalt og er vanlig plantet i andre deler av USA, Sør-Amerika, Europa, Afrika og Vest- og Sør-Asia. I Norge er korstorn lite hardfør, men er plantet noen steder på Sør- og Østlandet. Kultivarer er 'Inermis' uten torner på stammen og 'Sunburst' med gule blad. Den naturaliseres lett i temperert klima og middelhavsklima og kan da være en invaderende art.
Torner på stammen
Blomster
Belger
Høstløv
Korstorn (Gleditsia triacanthos) er et løvfellende tre i erteblomstfamilien.
Viltvoksende trær blir 21–24 m høye med en stammediameter på 60–100 m. Plantede trær kan blir mye høyere; i India blir de opptil 45 m høye med en stammediameter på 180 cm. De nedre greinene vokser oppover mens de øvre er vannrette, slik at kronen blir traktformet. Stammen har kvasse, forgrenede torner som blir opptil 30 cm lange. Bladene kan være både enkelt- og dobbeltfinnete på samme tre.
De gulgrønne blomstene vokser i hengende klaser. Korstorn er polygamodiøcisk; noen trær har hannblomster og tvekjønnede blomster, mens andre har hunn- og tvekjønnede blomster. Frukten er en opptil 50 cm lang vridd belg, som henger på treet om vinteren. Tornene er utviklet som beskyttelse mot store, utdødde planteetere, som mammuter og kjempedovendyr. Fruktene er tilpasset spredning med de samme planteeterne.
Korstorn hører hjemme i sentrale deler av Nord-Amerika. Den finnes aldri i store bestander og vokser sammen med blant annet borreeik, pileik, vasseik, ambratre, Celtis laevigata, rødlønn, Diospyros virginiana, sumptre, asklønn, kentuckykaffe, svartvalnøtt, alm, ask og hickory.
Arten tåler godt tørke og veisalt og er vanlig plantet i andre deler av USA, Sør-Amerika, Europa, Afrika og Vest- og Sør-Asia. I Norge er korstorn lite hardfør, men er plantet noen steder på Sør- og Østlandet. Kultivarer er 'Inermis' uten torner på stammen og 'Sunburst' med gule blad. Den naturaliseres lett i temperert klima og middelhavsklima og kan da være en invaderende art.
A l'é n'erbo.
Da finì.
Da finì.
A l'é n'erbo.
DistribussionDa finì.
NotissieDa finì.
Multimedia w Wikimedia Commons Glediczja trójcierniowa, iglicznia trójcierniowa (Gleditsia triacanthos L.) – gatunek drzewa z rodziny bobowatych (Fabaceae Lindl.). Pochodzi z Ameryki Północnej, rozprzestrzenił się w Australii, jest też uprawiany w wielu krajach świata[2].
Na niektórych obszarach rozprzestrzenia się jako roślina inwazyjna[3].
Glediczja trójcierniowa, iglicznia trójcierniowa (Gleditsia triacanthos L.) – gatunek drzewa z rodziny bobowatych (Fabaceae Lindl.). Pochodzi z Ameryki Północnej, rozprzestrzenił się w Australii, jest też uprawiany w wielu krajach świata.
Na niektórych obszarach rozprzestrzenia się jako roślina inwazyjna.
Gleditsia triacanthos (espinheiro-da-Virgínia) é uma espécie de planta com flor pertencente à família Fabaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 2: 1056–1057. 1753.
Como o seu próprio nome indica, tem muito espinhos. Estes são uma defesa contra insectos predadores e, no caso do ser humano, deve evitar-se o contacto sem a devida protecção (luvas).
A sua madeira é utilizada na construção de estruturas como pavimentos e carroçarias de veículos de carga ou em carpintaria, para mobiliário maciço.[1]
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental.
Em termos de naturalidade é introduzida na região atrás indicada.
Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.
Gleditsia triacanthos (espinheiro-da-Virgínia) é uma espécie de planta com flor pertencente à família Fabaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 2: 1056–1057. 1753.
Como o seu próprio nome indica, tem muito espinhos. Estes são uma defesa contra insectos predadores e, no caso do ser humano, deve evitar-se o contacto sem a devida protecção (luvas).
A sua madeira é utilizada na construção de estruturas como pavimentos e carroçarias de veículos de carga ou em carpintaria, para mobiliário maciço.
Glădița, plătica sau roșcovul sălbatec (Gleditschia triacanthos L.) este un arbore melifer cu frunze căzătoare. Face parte din familia leguminoaselor, înalt până la 30 m, având ramuri cu spini mari, trifurcați cu frunze simplu și dublu penat-compuse, cu flori mici, verzui, în panicule și cu fructul o păstaie mare, turtită, brun-roșcată. Lemnul este rezistent, cu multe utilizări în tâmplărie. Cultivat în plantații forestiere, garduri vii și parcuri.
Este nativ din centrul Americii de Nord, unde este cel mai adesea întâlnit în solul umed ai văilor râurilor, de la sud-estul Dakotei de Sud până la New Orleans și centrul Texasului, înspre est ajungând până spre răsăritul statului Massachusetts. Specia a devenit o buruiană invazivă semnificativă în alte regiuni ale lumii.[necesită citare]
Un exemplar se poate vedea în Parcul dendrologic Gurghiu, Judetul Mureș,
Glădița, plătica sau roșcovul sălbatec (Gleditschia triacanthos L.) este un arbore melifer cu frunze căzătoare. Face parte din familia leguminoaselor, înalt până la 30 m, având ramuri cu spini mari, trifurcați cu frunze simplu și dublu penat-compuse, cu flori mici, verzui, în panicule și cu fructul o păstaie mare, turtită, brun-roșcată. Lemnul este rezistent, cu multe utilizări în tâmplărie. Cultivat în plantații forestiere, garduri vii și parcuri.
Este nativ din centrul Americii de Nord, unde este cel mai adesea întâlnit în solul umed ai văilor râurilor, de la sud-estul Dakotei de Sud până la New Orleans și centrul Texasului, înspre est ajungând până spre răsăritul statului Massachusetts. Specia a devenit o buruiană invazivă semnificativă în alte regiuni ale lumii.[necesită citare]
Un exemplar se poate vedea în Parcul dendrologic Gurghiu, Judetul Mureș,
Рослина до 40 м заввишки, з темно-бурою корою і розлогою ажурною кроною. На гілках міцні прості або розгалужені колючки (3-7, а інколи і 30 см завдовжки). Листки (14-20 см завдовжки) чергові, парноперисті з 10-24 парами довгасто-яйцеподібних чи ланцетних листочків або листки двічі перисті з 8-16 парами листочків. Квітки майже правильні, одностатеві, зібрані в китиці до 7 см завдовжки. Жіночі квітки з подвійною оцвітиною. Чашечка широкодзвоникувата, п'ятилопатева, пухнаста; віночок із трьох-п'яти зеленуватих, майже однорідних дрібних пелюсток, що дорівнюють або майже дорівнюють довжині чашечки. Пелюстки зовні опушені. Маточка одна, зав'язь верхня з коротким стовпчиком і великою колінчастою приймочкою. Чоловічі квітки звичайно з простою оцвітиною і складаються з широкодзвоникуватої п'ятилопатевої пухнастої чашечки, 6-10 вільних Тичинок. Плід сплюснутий, трохи зігнутий біб (20-40 см завдовжки, 2,5-4 см завширшки). Плоди висячі, на довгій ніжці, майже не розкриваються, темно-коричневі, шкірясті. Насінини (близько 15 мм завдовжки) овальні, темно-коричневі, голі, блискучі.
Росте у лісових культурах у вигляді чистих, рідше мішаних лісостанів. Світлолюбна, солевитривала, довговічна порода. Квітне у червні. Розводять по всій Україні, але переважно в лісостепових і степових районах.
Медоносна, харчова, деревинна, кормова, лікарська, інсектицидна, фітомеліоративна декоративна рослина.
Гледичія колюча — гарний літній медонос, який у південних районах України дає продуктивний взяток. Характерною особливістю гледичії як медоносу є те, що вона виділяє нектар і в посушливу погоду. Бджоли охоче відвідують її квітки і за будь-якої погоди приносять у вулик багато нектару і пилку. Медопродуктивність 200 −250 кг з 1 га.
Деревина гледичії міцна, важка, з красивим малюнком, іде на різні вироби, цінна для підводних і підземних споруд, використовується на дрова.
Плоди її м'ясисті, солодкі, поїдаються худобою. Листки й плоди багаті на вітамін С, з її насіння виготовляють сурогат кави. Молоді листки містять алкалоїд тріакантин, що застосовується від астми. Листки гледичії виділяють фітонциди, які згубно діють на древесницю в'їдливу. Тому її часто вводять як домішку в ясеневі культури для захисту їх від цього шкідника.
Гледичія колюча — гарна фітомеліоративна рослина. Коренева система її поверхнева, дуже розгалужена, розростається вбік від стовбура до 10 м і більше, вона утворює кореневі паростки, до ґрунту невибаглива, витримує засолення ґрунту, тому її рекомендують висаджувати на еродованих ґрунтах, на крутосхилах і в полезахисних лісосмугах у Степу та Лісостепу як високорослу породу.
Вона добре переносить стрижку, придатна для створення непрохідних живоплотів, а також використовується в інших декоративних насадженнях.
Відомі такі декоративні форми: пірамідальна, плакуча, карликова тощо.
Гілка з плодами
Загальний вигляд дерева
Стовбур, що усіяний колючими шипами
Колючка
Gleditsia triacanthos - Тулузький музей
Bồ kết ba gai (danh pháp hai phần: Gleditsia triacanthos) là một loài cây gỗ lá sớm rụng có nguồn gốc ở miền đông Bắc Mỹ. Nó chủ yếu được tìm thấy trong các vùng đất ẩm ướt ven các thung lũng sông từ đông nam Nam Dakota kéo dài về phía nam tới New Orleans và miền trung Texas và về phía tây tới trung Pennsylvania.
Quả Bồ kết có thể sử dụng để nấu làm nước gội đầu, trị gầu rất tốt. Mặt khác, nó còn có tác dụng kích thích da đầu mọc tóc. Nước nấu quả Bồ kết bôi lên da trong khi tắm sẽ làm sạch lớp ghét bám trên da một cách rất hữu hiệu, lam cho da sạch sẽ, mịn màng. Tuy nhiên, nếu để nước bồ kết dính vào mắt thì sẽ làm cho miêm mạc trong mắt bị bỏng rát, sưng đỏ rất nguy hiểm.
Gai của bồ kết ba gai
Lá và chồi hoa bồ kết ba gai
Ba gai của bồ kết ba gai
Quả đậu đã chín
Gleditsia triacanthos
Bài viết về tông thực vật Caesalpinieae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Bồ kết ba gai (danh pháp hai phần: Gleditsia triacanthos) là một loài cây gỗ lá sớm rụng có nguồn gốc ở miền đông Bắc Mỹ. Nó chủ yếu được tìm thấy trong các vùng đất ẩm ướt ven các thung lũng sông từ đông nam Nam Dakota kéo dài về phía nam tới New Orleans và miền trung Texas và về phía tây tới trung Pennsylvania.
В середине XX века получила широкое распространение на Юге европейской части СССР, в связи с проведением агролесомелиоративных работ по борьбе с засухой и созданием лесозащитных полос. Существуют бесколючковые формы. Используется также для укрепления берегов рек и оврагов, в живых изгородях. Медонос[10]. Во время цветения выделяет обильный нектар[11].
Культивируется в садах и парках как декоративное растение на юге России, на Кавказе, в Средней Азии. Распространена в культуре на всех материках земного шара. Была введена в культуру в Европе в первой половине XVII века[9], . Впервые появилась в 1637—1654 годах в саду Д. Традесканта под Лондоном, в Российской империи — с начала XIX века[5].
Древесина по физико-механическим свойствам близка к древесине дуба[6] и относится к древесине твёрдых пород. Заболонь широкая, желтоватая, ядро от светло-красного до красновато-коричневого цвета. Цвет сухой ядровой породы — вишнёво-красный. Древесина тяжёлая и прочная, пригодна для изготовления шпал и столбов. Объёмный вес — 0,75—0,83 г/см³[5], по другим данным, при 12-процентной влажности — 0,66—0,68 г/см³[2]. Она находит применение в столярном деле и в изготовлении различного хозяйственного инвентаря. Для строительства древесина гледичии непригодна, так как сильно поражается древоточцами и усачами. В подземных сооружениях она служит долго, но при устранении заболони. Текстура древесины красивая, гледичия перспективна для изготовления фанеры и мебели[12]. Дрова по тепловым свойствам несколько уступают дровам из древесины других твёрдых пород.
В медицине используется входящий в состав листьев алкалоид триакантин. Триакантин обладает спазмолитическим действием на органы с гладкой мускулатурой, расширяет сосуды, снижает артериальное давление, стимулирует дыхание[10]. Он применяется также при лечении заболеваний системы пищеварения (спастические колиты, язвенная болезнь желудка и двенадцатиперстной кишки), а также в период обострения хронического холецистита. Период, когда в листьях содержится триакантин, очень непродолжителен. Сбор листьев производят ранней весной, в период их распускания.
Антрагликозиды, содержащиеся в околоплодниках гледичии, обладают слабительным действием.
В больших дозах триакантин ядовит. Наиболее ядовитыми у этого растения являются молодые листья, в меньшей степени — старые листья и цветки, ещё в меньшей — кора и семена[10].
В середине XX века получила широкое распространение на Юге европейской части СССР, в связи с проведением агролесомелиоративных работ по борьбе с засухой и созданием лесозащитных полос. Существуют бесколючковые формы. Используется также для укрепления берегов рек и оврагов, в живых изгородях. Медонос. Во время цветения выделяет обильный нектар.
Культурные насажденияКультивируется в садах и парках как декоративное растение на юге России, на Кавказе, в Средней Азии. Распространена в культуре на всех материках земного шара. Была введена в культуру в Европе в первой половине XVII века, . Впервые появилась в 1637—1654 годах в саду Д. Традесканта под Лондоном, в Российской империи — с начала XIX века.
ДревесинаДревесина по физико-механическим свойствам близка к древесине дуба и относится к древесине твёрдых пород. Заболонь широкая, желтоватая, ядро от светло-красного до красновато-коричневого цвета. Цвет сухой ядровой породы — вишнёво-красный. Древесина тяжёлая и прочная, пригодна для изготовления шпал и столбов. Объёмный вес — 0,75—0,83 г/см³, по другим данным, при 12-процентной влажности — 0,66—0,68 г/см³. Она находит применение в столярном деле и в изготовлении различного хозяйственного инвентаря. Для строительства древесина гледичии непригодна, так как сильно поражается древоточцами и усачами. В подземных сооружениях она служит долго, но при устранении заболони. Текстура древесины красивая, гледичия перспективна для изготовления фанеры и мебели. Дрова по тепловым свойствам несколько уступают дровам из древесины других твёрдых пород.
Использование в медицинеВ медицине используется входящий в состав листьев алкалоид триакантин. Триакантин обладает спазмолитическим действием на органы с гладкой мускулатурой, расширяет сосуды, снижает артериальное давление, стимулирует дыхание. Он применяется также при лечении заболеваний системы пищеварения (спастические колиты, язвенная болезнь желудка и двенадцатиперстной кишки), а также в период обострения хронического холецистита. Период, когда в листьях содержится триакантин, очень непродолжителен. Сбор листьев производят ранней весной, в период их распускания.
Антрагликозиды, содержащиеся в околоплодниках гледичии, обладают слабительным действием.
В больших дозах триакантин ядовит. Наиболее ядовитыми у этого растения являются молодые листья, в меньшей степени — старые листья и цветки, ещё в меньшей — кора и семена.
美国皂荚（学名：Gleditsia triacanthos；英语：Honey locust）为豆科皂荚属的一种乔木，高度在20-30米之间，原产于北美洲中部，多生在溪边和低地潮湿肥沃的土壤上，但实际上适应性很强，引种于世界各地之后在一些地方成为了入侵物种。
这种植物在澳大利亚属于入侵物种，它们形成的树丛会毁掉畜牧业必须的草原，围绕河流生长的、枝条和树干都带着长刺的美国皂荚阻挡了喝水的动物，汽车轮胎都有可能被其扎破[1][2]。就算是在美国中西部这种植物也会因相同的理由被当作是有害物种[3]。
_(8435958694).jpg)
.JPG)
