El xéneru Arctostaphylos, manzanita o gayubas son parrotals o árboles pequeños. Hai cerca de 60 especies que crecen cerca de les costes y nos montes; con árboles pequeños d'hasta 6 m d'altor. La mayoría son perennes (hai una especie caduca). Tienen les fueyes ovales pequeñes 1-7 cm de llargu. Les flores urceoladas son de color rosa, blancu o maciu, arrexuntándose en recímanos de 2-20 xuntes. Les flores riquen polinización per runfíu.
La fruta ye una baya pequeña que maurez en seronda. Delles bagues son comestibles.
El xéneru foi descritu por Michel Adanson y publicáu en Familles des Plantes 2: 165. 1763.[1] La especie tipo ye: Arctostaphylos uva-ursi
Arctostaphylos: nome xenéricu que deriva de les pallabres griegues arktos = "osu", y staphule = "recímanu d'uves", en referencia al nome común de les especies conocíes y seique tamién n'alusión a los osos que s'alimenten de los frutos d'uva.[2]
Según Philip V. Wells en The Jepson Manual y otres fontes, hai dos subxéneros de Arctostaphylos:
.
El xéneru Arctostaphylos, manzanita o gayubas son parrotals o árboles pequeños. Hai cerca de 60 especies que crecen cerca de les costes y nos montes; con árboles pequeños d'hasta 6 m d'altor. La mayoría son perennes (hai una especie caduca). Tienen les fueyes ovales pequeñes 1-7 cm de llargu. Les flores urceoladas son de color rosa, blancu o maciu, arrexuntándose en recímanos de 2-20 xuntes. Les flores riquen polinización per runfíu.
La fruta ye una baya pequeña que maurez en seronda. Delles bagues son comestibles.
Ayıqulağı (lat. Arctostaphylos)[1] - erikakimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Ayıqulağı (lat. Arctostaphylos) - erikakimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Arctostaphylos (arkto ós + staphyle raïm) és un gènere de plantes amb flors de la família ericàcia. Són arbusts o arbres petits.
Les espècies d'Arctostaphylos, van des de condicions àrtiques a la costa i les muntanyes. Moltes són espècies de fulla persistent (una de caducifòlia) amb fulles petites i ovals. Les flors tenen forma de campana i floreixen a la primavera. Els fruits són petites baies i en algunes espècies són comestibles.
Segons Philip V. Wells hi ha dos subgèneres d'Arctostaphylos:
El gruix del gènere són les Manzanitas, presents a la vegetació del chaparral de l'oest de Nord-amèrica.
Tres espècies A. alpina, A. rubra i A. uva-ursi s'han adaptat a codicions àrtiques i subàrtiques d'Amèrica, Àsia, Europa.
Arctostaphylos (arkto ós + staphyle raïm) és un gènere de plantes amb flors de la família ericàcia. Són arbusts o arbres petits.
Les espècies d'Arctostaphylos, van des de condicions àrtiques a la costa i les muntanyes. Moltes són espècies de fulla persistent (una de caducifòlia) amb fulles petites i ovals. Les flors tenen forma de campana i floreixen a la primavera. Els fruits són petites baies i en algunes espècies són comestibles.
Segons Philip V. Wells hi ha dos subgèneres d'Arctostaphylos:
Subgènere Micrococcus Secció Micrococcus Arctostaphylos mendocinoensis Pygmy Manzanita Arctostaphylos myrtifolia Ione Manzanita Arctostaphylos nissenana Nissenan Manzanita Arctostaphylos nummularia Glossyleaf Manzanita
Medvědice (Arctostaphylos) je rod keřů nebo malých stromů z čeledi vřesovcovité, s oranžovou, nebo červenou kůrou a tuhými, zkroucenými větvemi.
Existuje asi 60 druhů řazených do rodu medvědice, od plazivých pobřežních a horských druhů, po malé stromy až 6 metrů vysoké. Většina z nich jsou stálezelené rostliny (jeden druh je opadavý), s malými oválnými listy 1–7 cm dlouhými, uspořádanými na stonku do spirály. Květy jsou zvonkovité, bílé nebo světle růžové, nahloučené po 2–20. Kvete na jaře. Plody jsou malé bobule, zrající v létě nebo na podzim. Bobule některých druhů jsou jedlé, např. Arctostaphylos pungens, Arctostaphylos tomentosa.
K zástupcům tohoto rodu patří:[1]
Porosty medvědice najdeme v tzv. chaparralech, významném biomu západní Severní Ameriky. Rozšíření sahá od jižní Britské Kolumbie v Kanadě přes Washington po Kalifornii a Nové Mexiko v USA, a všude po celém severním a středním Mexiku.
Tři druhy medvědice – medvědice alpská (Arctostaphylos alpina), Arctostaphylos rubra a medvědice lékařská (Arctostaphylos uva-ursi) – jsou přizpůsobeny arktickému a subarktické klimatu a na Severní polokouli jsou rozšířeny v severní Severní Americe, Asii a Evropě. V ČR roste pouze medvědice lékařská (Arctostaphylos uva-ursi), v Rakousku a na Slovensku ale také medvědice alpská (Arctostaphylos alpina), tu najdeme i v Alpách a v Belianských Tatrách.[2]
Neobvyklá společenstva medvědice se nachází na Hood Mountain, v Sonoma County, Kalifornii, kde stojí trpasličí les.
Ve střední Evropě se začala používat jako léčivá rostlina od 18. století.[3] I dnes se některé druhy se používají v domácím léčitelství.[4][5][6] Pro účely domácího léčitelství se sbírá list, lze jej sbírat celoročně. Říká se, že urologický čaj je výborným protizánětlivým prostředkem, ale není to pravda, podle návodu, který je na obalu, se nemohou po čtvrthodinovém louhování uvolnit látky z medvědice lékařské, zejména arbutin. Ty se uvolňují až mnohem déle, po 45 minutách louhování. Urologický čaj musíme tudíž louhovat po mnohem delší dobu, jinak získáváme čaj pouze močopudný, nikoli protizánětlivý.
[zdroj?] Nadměrné zálivce je třeba se vyhnout v horkém počasí. Medvědice lékařská však snáší slunce i polostín, je nenáročná, vyžaduje písčitohumózní půdu, snáší i sucho. Medvědice lékařská se množí výsevy, řízky a dělením.
V ČR přirozeně rostoucí medvědice lékařská (Arctostaphylos uva-ursi) patří k silně ohroženým druhům a je chráněna i zákonem. Chráněná je i na Slovensku, v Německu a Švýcarsku.[7]
Medvědice lékařská, používaná u nás v domácím léčitelství, obsahuje glykosid arbutin a její dlouhodobé používání jako léčivé rostliny není vhodné, působí zhoubně na jaterní tkáň.[3] Při předávkování může způsobit poškození jater a glykosurii.[8]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Arcostaphylos na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu medvědice ve Wikimedia Commons
Medvědice (Arctostaphylos) je rod keřů nebo malých stromů z čeledi vřesovcovité, s oranžovou, nebo červenou kůrou a tuhými, zkroucenými větvemi.
Melbærris er en slægt med ca. 60 arter, som er udbredt cirkumpolart i Europa, Asien og Nordamerika. Det er flerårige, træagtige planter, som har vækstformer lige fra krybende dværgbuske til små træer. De fleste er stedsegrønne med spredtstillede blade, der er ovale eller omvendt ægformede med hel rand. Blomsterne er samlet i små stande med 2-20 enkeltblomster. De enkelte blomster er klokkeformede med hvide eller lyserøde kronblade. Frugterne er bær med mange, små frø.
Her beskrives kun den ene art, som er vildtvoksende i Danmark.
Beskrevne arter
Die Bärentrauben (Arctostaphylos) sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Heidekrautgewächse (Ericaceae). Von den etwa 66 Arten sind die meisten Arten im westlichen Nordamerika verbreitet.[1]
Die Arctostaphylos-Arten sind immergrüne[2][3], verholzende Pflanzen und wachsen als Zwergsträucher, Sträucher oder kleine Bäume.[3] Beispielsweise Arctostaphylos manzanita, Arctostaphylos hooveri und Arctostaphylos glauca erreichen als Strauch bis kleiner Baum Wuchshöhen von 1 bis 8 Metern, das dürfte die maximale Wuchshöhe in der Gattung Arctostaphylos sein.[1] Die beiden in Mitteleuropa vorkommenden Arten bilden nur niederliegende Spaliersträucher.[4] Je nach Art überstehen sie Buschbrände oder werden dabei abgetötet (siehe unter Ökologie).[1] Die oberirdischen Pflanzenteile können mehrzellige Trichome besitzen.[2] Die Äste sind niederliegend oder aufrecht.[3] Die Borke ist je nach Art rötlich, relativ dünn und schält sich schnell ab oder (bei Arctostaphylos morroensis, Arctostaphylos nissenana, Arctostaphylos nummularia, Arctostaphylos osoensis, Arctostaphylos pajaroensis, Arctostaphylos rudis, Arctostaphylos tomentosa) sie ist haltbar, grau, rau sowie rissig.[3] Die Rinde der Zweige ist kahl oder behaart, manchmal drüsig (Indument).[1]
Die wechselständigen,[3] meist ausgebreitet, manchmal aufrecht stehenden Laubblätter sind in kurzen Blattstiel und Blattspreite gegliedert; bei manchen Arten ist kein Blattstiel erkennbar. Bei den wenigen Arten, bei denen der Blattstiel relativ kurz ist, überlappen sich die Laubblätter. Die Laubblätter sind meist isofacial (beide Flächen gleich), manchmal bifacial (Blattflächen verschieden), in Bezug auf die Anordnung der Stomata, Farbe und Behaarung (Trichome).[1] Die einfachen, ledrigen,[1] flachen bis konvexen[3] Blattspreiten sind eiförmig bis elliptisch. Der Blattrand ist meist ganzrandig oder fein gezähnt (beispielsweise bei Arctostaphylos pacifica) oder selten ist er bewimpert; er ist meist eben, selten zurückgebogen. Die glatte bis papillöse oder raue Blattfläche kann kahl oder behaart sein.[1]
Ein Blütenstand bleibt bei den meisten Arten vier bis sechs Monate vom späten Frühling bis zum Winter erhalten bis zum Blühbeginn (bei Arctostaphylos pringlei subsp. drupacea ist es anders).[3] In endständigen einfachen sowie traubigen oder verzweigten sowie rispigen (die Rispenäste sind traubenähnlich) Blütenständen stehen meist 5 bis 20, selten bis zu 50 nickende Blüten mehr oder weniger dicht zusammen. Die lohfarbenen bis hellbraunen Tragblätter sind meist haltbar (bei Arctostaphylos pringlei fallen sie nach der Anthese ab) und entweder schuppenförmig, dreieckig oder eiförmig sowie manchmal gekielt oder sie sind laubblattähnlich, schmal-lanzettlich sowie flach.[3][1] Die Tragblätter sind viel kürzer als die Kelchblätter und stehen im Knospenstadium meist dicht dachziegelartig überlappend zusammen, manchmal aber sind sie ausgebreitet und überlappen sich nicht. Bei Arctostaphylos und Arctous sind nie Deckblätter vorhanden, bei den anderen Gattungen der Unterfamilie Arbutoideae dagegen sind sie vorhanden.[1][2]
Die zwittrigen Blüten sind radiärsymmetrisch und fünfzählig (bei Arctostaphylos nummularia, Arctostaphylos sensitiva vierzählig) mit doppelter Blütenhülle. Die meist fünf (bei Arctostaphylos nummularia, Arctostaphylos sensitiva vier) freien und haltbaren[3] Kelchblätter sind eiförmig bis dreieckig.[1] Die meist fünf (bei Arctostaphylos nummularia, Arctostaphylos sensitiva vier) Kronblätter sind fast über ihre gesamte Länge zu einer konischen bis krug- oder urnenförmigen, früh abfallenden Blütenkrone verwachsen, die in meist fünf, selten vier kurzen Kronzipfeln endet. Die Farben der Kronblätter reichen von weiß bis rosafarben.[3][1] Es ist ein intrastaminaler Nektardiskus vorhanden. Es sind zwei Kreise mit je selten vier oder meist fünf freien, fertilen Staubblättern vorhanden, die die Blütenkrone nicht überragen. Die freien, verbreiterten Staubfäden sind meist an ihrer Basis behaart.[3][1] Jeder meist dunkelrote Staubbeutel besitzt im oberen Bereich zwei, meist zurückgebogene, fadenförmige Anhängsel und öffnet sich am oberen Ende mit einer Pore. Der oberständige Fruchtknoten ist zwei- bis zehnkammerig und die Plazentation ist zentralwinkelständig mit nur einer Samenanlage je Fruchtknotenkammer[3]. Der gerade Griffel endet in einer kopfigen Narbe.[1][2]
Die bei Reife roten, rötlich-braunen oder braunen Steinfrüchte sind kugelig oder eingedrückt-kugelig. Das Exokarp ledrig oder selten dünn und glatt. Das Mesokarp ist meist trocken, mehlig oder selten fehlend. Das Endokarp enthält mehrere Samen. Die ein bis zehn Steinkerne können verwachsen sein. Die ein bis zehn Samen sind frei oder entlang der Radialflächen des steinigen Endokarp zu zweit oder dritt, manchmal in eine einzige Sphäre verwachsen und manchmal triangular-eiförmig.[1]
Die Chromosomengrundzahl beträgt x = 13.[1][5]
Die Arctostaphylos-Arten und die in diesen Vegetationsgebieten vorkommenden Koniferen sowie andere ektomykorrhiza-besitzende Baumarten bilden eine hochdiverse Mykorrhizapilz-Gemeinschaft. Mykorrhizapilz-Gemeinschaften mit den Bäumen und Sträuchern und die relativ häufigen Buschbrände sind die Hauptursachen für das begrenzte Hauptverbreitungsgebiet der Gattung Arctostaphylos. Etwa ein Drittel der Arctostaphylos-Arten besitzen einen verdickten verholzten Bereich an der Stammbasis, der schlafende Knospen ausbildet, oder es sind Wachstumsknoten an den kriechenden Stämmen an wurzelbildenden Bereichen vorhanden; bei beiden morphologischen Anpassungen erfolgt nach einem Buschbrand, wenn die Krone vernichtet wurde, ein Neuaustrieb. Bei den anderen Arten wird bei Buschbränden das ganze Exemplar vernichtet und die Populationen regenerieren sich aus der Diasporenbank im Boden.[1]
Von den etwa 66 Arten kommen 62 in Nordamerika vor.[3][1] Das Verbreitungsgebiet reicht von Nordamerika über Mexiko bis Zentralamerika und wenige Arten kommen in Eurasien vor.[1] Auf den anderen Kontinenten sind keine Arten natürlich verbreitet. In Mitteleuropa sind nur die zwei Arten Echte Bärentraube (Arctostaphylos uva-ursi) und Alpen-Bärentraube (Arctostaphylos alpina) heimisch.[6][4]
Fast alle Arctostaphylos-Arten gedeihen in der sogenannten Kalifornischen Florenprovinz vom südlichen Oregon über das nördliche Baja California bis Mexiko. Der Schwerpunkt der Artenvielfalt der Gattung Arctostaphylos liegt mit etwa der Hälfte aller Arten entlang der zentralen kalifornischen Küste.[1] Viele der in Nord- bis Zentralamerika vorkommenden Arctostaphylos-Arten werden verallgemeinernd Manzanita genannt, teils spezifizierend wie Green Manzanita für A. patula, Baker Manzanita für A. bakeriana; spezieller ist das die Art A. manzanita.[1]
Entlang der zentralen kalifornischen Küste gedeihen die meisten Arctostaphylos-Arten in einer Vegetationformationen, die von Sommernebeln stark beeinflusst sind, dies trifft zu für die Arten, die im maritimen Chaparral, an Waldrändern oder in Waldländern beispielsweise der Bischofs-Kiefer (Pinus muricata) und Wäldern vorkommen. Arctostaphylos-Arten, die nicht im Bereich der Pazifikküste vorkommen, gedeihen an den Wüstenrändern in Chaparral-Waldländern und Wäldern.[1]
Die meisten Arctostaphylos-Arten gedeihen auf nährstoffarmen und sauren Böden, oft steinigen.[1]
Die Gattung Arctostaphylos wurde 1763 durch Michel Adanson[7] aufgestellt. Typusart ist Arctostaphylos uva-ursi (L.) Spreng. Synonyme für Arctostaphylos Adans. sind: Daphnidostaphylis Klotzsch, Xerobotrys Nutt., Mairania Neck., Schizococcus Eastw., Uva-ursi Duhamel, Uva-ursi Mill., Uva-ursi Moench.[8][9] Der Gattungsname Arctostaphylos leitet sich von den griechischen Wörtern arktos Bär sowie staphyle Traube ab und bezieht sich auf die Bärentraube (Bearberry), die Art Arctostaphylos uva-ursi.[1][3]
Die Gattung Arctostaphylos gehört zur Unterfamilie Arbutoideae innerhalb der Familie der Ericaceae.[9]
Es gibt etwa 66 Arctostaphylos-Arten:[1][3]
Die Blätter der Echten Bärentraube (pulverisiert, als alkoholische oder wässriger Auszug) werden traditionell, d. h. Zulassung nur aufgrund der langjährigen Benutzung, als Phytotherapeutikum zur Behandlung von Harnwegsinfekten verwendet.[11] Pharmakologisch wirksam ist hierbei der Inhaltsstoff Arbutin (Hydrochinonglukosid), welcher letztlich nach mehrfachen Verstoffwechselungen als Hydrochinon in der Harnblase antibakteriell wirkt.
Die Bärentrauben (Arctostaphylos) sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Heidekrautgewächse (Ericaceae). Von den etwa 66 Arten sind die meisten Arten im westlichen Nordamerika verbreitet.
Simbas Philip V. Wells ne The Jepson Manual janë dy nen-gjini te Arctostaphylos:
A. uva-ursi
A. uva-ursi
Błotnica (Arctostaphylos Adans.) – to je szlach roscënów z rodzëznë wrzosowatëch (Ericaceae Juss.). Na Kaszëbach rosce ôrt - lékarskô błotnica.
Gáranasmuorjjit (Arctostaphylos) leat daŋasšattuide gullevaš šaddočearda. Gáranasmuorjjit leat oktiibuot 50 šlája, main Suomas gávdno guokte: gáranasmuorji (Arctostaphylos uva-ursi) ja rievssatmuorji[1] dahjege guovžžamuorji[1] (Arctostaphylos alpinus).
Gáranasmuorjjit (Arctostaphylos) leat daŋasšattuide gullevaš šaddočearda. Gáranasmuorjjit leat oktiibuot 50 šlája, main Suomas gávdno guokte: gáranasmuorji (Arctostaphylos uva-ursi) ja rievssatmuorji dahjege guovžžamuorji (Arctostaphylos alpinus).
Арсы гага[1][2] кæнæ арсы хъус[1] (лат. Arctostaphylos, уырыс. Толокнянка) у чысыл къутæрты мыггаг.
Упа çырли (тинкĕлĕ курăкĕ) - ялан симĕс тĕмсен çерçи хура тулă йышшисен йăхĕ. Çурçĕр тата Арктика тăрăхĕнче ӳсме хăнăхнă. Вулли çăр çинче тăсăлса 130 см таран ӳсет. Чечекĕсем шурă-кĕрен, турат вĕçĕнче çупкама пухăннă. Çу-утă уйăхĕсенче чечеке ларать. Хĕрлĕ çырли çĕртме-авăн уйăхĕсенче пиçет. Сайра хыр вăрманĕсенче, тĕмсем хушшинче, хăйăрлă тăпра çинче, нумай чух кĕтмелпе пĕрле ӳсет.
Çурçĕр Америкăра,Çурçĕр Европăра, Çĕпĕрте, Тĕп Америкăри сăртсенче ӳсет. Чăваш Енте пĕр тĕс кăна тĕл пулать (Атăлăн сулахай енчи вăрманта, Чăваш вăрманĕ наци паркĕнче).
Пӳре чирĕсене сиплеме çулçисене усă кураççĕ. Чечеке ларнă вăхăтра пуçтараççĕ. Унтан тунă чей йӳçĕ тутăллă, çутă симĕс тĕслĕ. Ăна ĕçнĕ вăхăтра тута типме пултарать, çăварта типĕ тăрать. Йывăр çынсене, кăкăр çитетекенсене тата 12 çула çитмен ачасене ĕçме хушмаççĕ. Тата упа çырлине сăрă тума, тирпе ăçлеме усă кураççĕ.
Упа çырли (тинкĕлĕ курăкĕ) - ялан симĕс тĕмсен çерçи хура тулă йышшисен йăхĕ. Çурçĕр тата Арктика тăрăхĕнче ӳсме хăнăхнă. Вулли çăр çинче тăсăлса 130 см таран ӳсет. Чечекĕсем шурă-кĕрен, турат вĕçĕнче çупкама пухăннă. Çу-утă уйăхĕсенче чечеке ларать. Хĕрлĕ çырли çĕртме-авăн уйăхĕсенче пиçет. Сайра хыр вăрманĕсенче, тĕмсем хушшинче, хăйăрлă тăпра çинче, нумай чух кĕтмелпе пĕрле ӳсет.
Arctostaphylos (/ˌɑːrktoʊˈstæfɪləs, -lɒs/;[1][2] from ἄρκτος árktos "bear" and σταφυλή staphulḗ "bunch of grapes") is a genus of plants comprising the manzanitas (/ˌmænzəˈniːtəz/[3][4]) and bearberries. They are shrubs or small trees.
There are about 60 species, of Arctostaphylos, ranging from ground-hugging arctic, coastal, and mountain species to small trees up to 6 m tall. Most are evergreen (one species deciduous), with small oval leaves 1–7 cm long, arranged spirally on the stems. The flowers are bell-shaped, white or pale pink, and borne in small clusters of 2–20 together; flowering is in the spring. The fruit are small berries, ripening in the summer or autumn. The berries of some species are edible.
Arctostaphylos species are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species including Coleophora arctostaphyli (which feeds exclusively on A. uva-ursi) and Coleophora glaucella.
Manzanitas, the bulk of Arctostaphylos species, are present in the chaparral biome of western North America, where they occur from southern British Columbia in Canada, Washington to California and New Mexico in the United States, and throughout much of northern and central Mexico.
Three species, the bearberries, A. alpina (alpine bearberry), A. rubra (red bearberry) and A. uva-ursi (common bearberry), have adapted to arctic and subarctic climates, and have a circumpolar distribution in northern North America, Asia and Europe.
An unusual association of manzanita occurs on Hood Mountain, in Sonoma County, California, where stands of pygmy forest dominated by Mendocino cypress are found.
One fossil fruit of †Arctostaphylos globula and several fossil fruits of †Arctostaphylos menzelii have been described from middle Miocene strata of the Fasterholt area near Silkeborg in Central Jutland, Denmark.[5]
Cultivation is generally difficult due to fungal diseases, and often salinity and alkalinity. Overhead watering should be avoided in hot weather. Some cultivars are easier to grow.
The following species are recognised in the genus Arctostaphylos:[6]
See also the closely related genus Comarostaphylis, previously often included in Arctostaphylos.
Arctostaphylos (/ˌɑːrktoʊˈstæfɪləs, -lɒs/; from ἄρκτος árktos "bear" and σταφυλή staphulḗ "bunch of grapes") is a genus of plants comprising the manzanitas (/ˌmænzəˈniːtəz/) and bearberries. They are shrubs or small trees.
There are about 60 species, of Arctostaphylos, ranging from ground-hugging arctic, coastal, and mountain species to small trees up to 6 m tall. Most are evergreen (one species deciduous), with small oval leaves 1–7 cm long, arranged spirally on the stems. The flowers are bell-shaped, white or pale pink, and borne in small clusters of 2–20 together; flowering is in the spring. The fruit are small berries, ripening in the summer or autumn. The berries of some species are edible.
Arctostaphylos species are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species including Coleophora arctostaphyli (which feeds exclusively on A. uva-ursi) and Coleophora glaucella.
El género Arctostaphylos, manzanita o gayubas son arbustos o árboles pequeños. Hay cerca de 60 especies que crecen cerca de las costas y en las montañas; con árboles pequeños de hasta 6 m de altura. La mayoría son perennes (hay una especie caduca). Tienen las hojas ovales pequeñas 1-7 cm de largo. Las flores urceoladas son de color rosa, blanco o pálido, agrupándose en racimos de 2-20 juntas. Las flores requieren polinización por zumbido.
La fruta es una baya pequeña que madura en otoño. Algunas bayas son comestibles.
El género fue descrito por Michel Adanson y publicado en Familles des Plantes 2: 165. 1763.[1] La especie tipo es: Arctostaphylos uva-ursi
Arctostaphylos: nombre genérico que deriva de las palabras griegas arktos = "oso", y staphule = "racimo de uvas", en referencia al nombre común de las especies conocidas y tal vez también en alusión a los osos que se alimentan de los frutos de uva.[2]
Según Philip V. Wells en The Jepson Manual y otras fuentes, hay dos subgéneros de Arctostaphylos:
El género Arctostaphylos, manzanita o gayubas son arbustos o árboles pequeños. Hay cerca de 60 especies que crecen cerca de las costas y en las montañas; con árboles pequeños de hasta 6 m de altura. La mayoría son perennes (hay una especie caduca). Tienen las hojas ovales pequeñas 1-7 cm de largo. Las flores urceoladas son de color rosa, blanco o pálido, agrupándose en racimos de 2-20 juntas. Las flores requieren polinización por zumbido.
La fruta es una baya pequeña que madura en otoño. Algunas bayas son comestibles.
Arctostaphylos Ericaceae familiaren baitako landare loredunen generoa da. 60 espezie inguru dira, zuhaixkak edo zuhaitz txikiak, gehienak hostoiraunkorrak (espezie bat bakarrik da hostoerorkorra). Espezie gehienak (manzanita deituak) Ipar Amerikako mendebaldeko txaparraletan hazten dira[1]. Euskal Herrian bi espezie daude: Arctostaphylos uva-ursi (Azeri mahatsa) eta Arctostaphylos alpina.
Arctostaphylos Ericaceae familiaren baitako landare loredunen generoa da. 60 espezie inguru dira, zuhaixkak edo zuhaitz txikiak, gehienak hostoiraunkorrak (espezie bat bakarrik da hostoerorkorra). Espezie gehienak (manzanita deituak) Ipar Amerikako mendebaldeko txaparraletan hazten dira. Euskal Herrian bi espezie daude: Arctostaphylos uva-ursi (Azeri mahatsa) eta Arctostaphylos alpina.
Sianpuolukat (Arctostaphylos) on kanervakasveihin (Ericaceae) kuuluva kasvisuku. Sianpuolukkoja on kaikkiaan noin 50 lajia, joista Suomessa tavataan vain kaksi: sianpuolukka (Arctostaphylos uva-ursi) ja riekonmarja (Arctostaphylos alpinus).
Sianpuolukat ovat monivuotisia, matalakasvuisia, suikertavia leveälehtisiä varpuja, jotka kasvavat maassa usein mattomaisina mättäinä. Kukat ovat pienet, ruukkumaiset ja hyvin ahdassuiset. Hedelmä on marja (tai oikeastaan monikivinen luumarja), jossa on tavallisesti viisi siementä.
Suvun nimi Arctostaphylos tulee kreikan sanoista arktos (tarkoittaa karhua tai pohjoista) ja stafyle (tarkoittaa rypälettä).[1] Sianpuolukoita voisi nimittää siten karhunrypäleiksi tai pohjanrypäleiksi. Molemmat suomalaiset lajit (sianpuolukka ja riekonmarja) ovat kuitenkin mauttomia, eikä niillä ole juuri marjastusarvoa.
Sianpuolukoiden suvun (tarkemmin Arctostaphylos Adans. 1763) on määritellyt ranskalainen kasvitieteilijä Michel Adanson.
Sianpuolukat (Arctostaphylos) on kanervakasveihin (Ericaceae) kuuluva kasvisuku. Sianpuolukkoja on kaikkiaan noin 50 lajia, joista Suomessa tavataan vain kaksi: sianpuolukka (Arctostaphylos uva-ursi) ja riekonmarja (Arctostaphylos alpinus).
Sianpuolukat ovat monivuotisia, matalakasvuisia, suikertavia leveälehtisiä varpuja, jotka kasvavat maassa usein mattomaisina mättäinä. Kukat ovat pienet, ruukkumaiset ja hyvin ahdassuiset. Hedelmä on marja (tai oikeastaan monikivinen luumarja), jossa on tavallisesti viisi siementä.
Suvun nimi Arctostaphylos tulee kreikan sanoista arktos (tarkoittaa karhua tai pohjoista) ja stafyle (tarkoittaa rypälettä). Sianpuolukoita voisi nimittää siten karhunrypäleiksi tai pohjanrypäleiksi. Molemmat suomalaiset lajit (sianpuolukka ja riekonmarja) ovat kuitenkin mauttomia, eikä niillä ole juuri marjastusarvoa.
Sianpuolukoiden suvun (tarkemmin Arctostaphylos Adans. 1763) on määritellyt ranskalainen kasvitieteilijä Michel Adanson.
Arctostaphylos est un genre de plantes à fleurs de la famille des Ericaceae, sous-famille des Arbutoideae, originaire de l'hémisphère nord, qui compte environ 60 à 80 espèces. La quasi-totalité des espèces du genre, dont la répartition est restreinte à l'ouest de l'Amérique du Nord, de la Colombie-Britannique au Mexique, portent le nom vernaculaire américain de Manzanita. Une espèce, la Busserole ou Raisin d'ours, se distingue par sa distribution circumboréale[2].
Le nom générique, « Arctostaphylos », est formé de deux racines de grec ancien, arctos (ἄρκτος), l'ours, et -staphylos (de staphulḗ, σταφυλὴ), grappe de raisin, en référence aux fruits (souvent rassemblés en grappes ressemblant à des raisins) qui sont couramment consommés par les ours[3].
Les plantes du genre Arctostaphylos sont des arbustes ou des arbres aux tiges prostrées à dressées, glabres ou poilues, parfois glanduleuses. L'écorce est rougeâtre, fine, s'exfoliant rapidement, ou parfois persistante, grise et rugueuse. Les tiges présentant des broussins peuvent repousser après un incendie[4].
Les fleurs bisexuées, pendantes, à symétrie radiale pentamère (ou tétramère chez A. nummularia et A. sensitiva), sont constituées d'un calice composé de 5 sépales persistants (4 chez Arctostaphylos nummularia et Arctostaphylos sensitiva), distincts, ovales à triangulaires, d'une corolle soudée, de couleur blanche à rose, de forme conique à urcéolée, composée de 5 pétales (4 chez A. nummularia et A. sensitiva), connés sur presque toute leur longueur, terminés par des lobes libres. Un disque nectarifère intrastaminal est présent à la base de la fleur. Les étamines, au nombre de 8 à 10, réparties en deux verticilles, et aux filaments dilatés, habituellement poilus à la base, sont incluses dans la corolle. Elles présentent des anthères rouge foncé, à 2 arêtes dorsales, déhiscentes par des pores terminaux. L'ovaire supère compte de 2 à 10 loges uniovulées à placentation centrale et un style droit surmonté d'un stigmate capité[4],[5],[6].
Les fruits sont des drupes polyspermes lisses, de 6 à 10 mm de diamètre, de couleur rouge, brun rougeâtre ou brune à maturité, de forme globuleuse plus ou moins déprimée qui évoque une pomme miniature. Ils présentent un exocarpe coriace, rarement mince, un mésocarpe généralement sec, farineux, rarement absent, et un endocarpe contenant un ou plusieurs (jusqu'à 10) noyaux monospermes, distincts ou coalescents par 2 ou 3 le long des faces radiales de l'endocarpe pierreux, parfois soudés en un seul noyau triangulaire-ovoïde[4].
Le nombre chromosomique de base est x = 13[4]. La plupart des espèces, en particulier les espèces à reproduction obligatoire par graines[7], sont diploïdes (2n = 2x = 26), onze espèces sont polyploïdes[8].
La quasi totalité des taxons (espèces et sous-espèces) rattachés au genre Arctostaphylos sont endémiques d'Amérique du Nord. Leur aire de répartition s'étend dans l'Ouest de l'Amérique du Nord, de la Colombie-Britannique au Mexique et au Guatemala. Ces taxons sont concentrés dans la province floristique de Californie (qui s'étend du sud de l'Oregon au nord de la Basse-Californie, au Mexique). Le centre de diversité du genre se situe autour de San Francisco[9], le long de la côte centrale de la Californie, où se rencontrent plus de la moitié des taxons[4].
Une espèce fait exception, Arctostaphylos uva-ursi, qui a une aire de répartition circumboréale[4], mais est également présente à des latitudes plus basses dans les régions montagneuses en altitude (par exemple, les montagnes Rocheuses, les Appalaches, les Alpes, l'Himalaya), et dans certaines pinèdes et dunes côtières (par exemple, New Jersey et Michigan aux États-Unis). Une sous-espèce, Arctostaphylos uva-ursi subsp. cratericola, constitue une population disjointe dans les cratères volcaniques du Guatemala[9].
L'habitat des espèces d'Arctostaphylos se caractérise généralement par des sols pauvres en nutriments, souvent acides et sujets à des incendies relativement fréquents[4]. Le long du littoral californien, la plupart des espèces d’Arctostaphylos se trouvent dans une végétation fortement influencée par le brouillard d'été, soit dans le chaparral maritime, en lisière de forêt, soit dans les bois et forêts de conifères à cônes fermés. Plus loin de la côte, les espèces d’Arctostaphylos sont réparties à la lisière du désert dans les chaparral et forêts claires d'altitude de Californie, les broussailles montagnardes, les forêts mixtes de conifères, les landes à serpentine et les savanes de chênes (en)[4],[9]. Le genre Arctostaphylos contient un fort pourcentage de taxons endémiques, dont beaucoup sont des spécialistes édaphiques. Près de la moitié des espèces de Californie sont considérées comme rares, menacées ou en danger d'extinction[9].
En Californie, les espèces d'Arctostaphylos sont présentes dans diverses communautés végétales, notamment le chaparral,
Les espèces du genre Arctostaphylos ont une relation particulière avec les sols pauvres qui s'explique par le fait qu'elles sont associées à une communauté fongique mycorhizienne très diversifiée, qu'elles partagent avec les arbres, notamment les conifères, qui ont également la capacité de former des mycorhizes[4].
Les incendies sont également un facteur de sélection auquel ces plantes se sont adaptées selon deux stratégies différentes. Environ un tiers des espèces présentent à la base de la tige principale une masse ligneuse renflée (lignotuber[10]) contenant des bourgeons dormants et des nutriments supplémentaires qui permettent à une plante de repousser en émettant des rejets même après que la majeure partie de sa masse aérienne a été détruite. Chez les autres espèces, les plantes peuvent mourir dans un incendie, et le remplacement des populations dépend entièrement de la persistance de graines dormantes viables dans la banque de graines du sol[4]. C'est une stratégie qui peut être plus efficace car elle facilite la succession de générations à durée de vie plus courte et offre donc plus d'opportunités de changement génétique[10].
Le genre, Arctostaphylos, a été décrit par le botaniste français, Michel Adanson, et publié en 1763 dans Familles des plantes 2: 165, 520[11].
Selon Plants of the World online (POWO) (28 janvier 2022)[12] :
Selon Flora of North America (qui recense 111 sous-taxons dont 61 espèces)[14] :
En Europe, les feuilles de busserole (Arctostaphylos uva-ursi) sont un médicament traditionnel utilisé en phytothérapie, dans l'indication spécifiée exclusivement sur la base d'une utilisation de longue date, et inscrit à ce titre dans la Pharmacopée européenne. Ces feuilles, présentées sous forme de poudre ou d'extrait alcoolique ou aqueux, sont indiquées pour le traitement des symptômes d'infections urinaires basses récurrentes légères, par exemple sensation de brûlure lors de la miction, après que des affections graves ont été exclues par un médecin[15]. La principale substance active sur le plan pharmacologique est l'arbutine, ou arbutoside (monoglucoside hydroquinonique), dont la teneur varie entre 5 et 15 %. L'effet antibactérien est attribué à l'hydroquinone libérée à partir de l'arbutoside par hydrolyse du glucoside et oxydation immédiate[16].
Arctostaphylos est un genre de plantes à fleurs de la famille des Ericaceae, sous-famille des Arbutoideae, originaire de l'hémisphère nord, qui compte environ 60 à 80 espèces. La quasi-totalité des espèces du genre, dont la répartition est restreinte à l'ouest de l'Amérique du Nord, de la Colombie-Britannique au Mexique, portent le nom vernaculaire américain de Manzanita. Une espèce, la Busserole ou Raisin d'ours, se distingue par sa distribution circumboréale.
Medvjetka (medvjeđe grožđe, mlivnjak, opirnik, opernik, lat. Arctostaphylos), biljni rod iz porodice vrjesovki. Pripada mu oko 8o vrsta[1], od kojih u Hrvatskoj rastu zelenkasti opirnik, plavo medvjeđe grožđe ili alpska medvjetka (Arctostaphylos alpinus) i crveno medvjeđe grožđe.
Ime roda dolazi od grčkog arktos (medvjed) i staphyle (grozd). [2]
Medvjetka (medvjeđe grožđe, mlivnjak, opirnik, opernik, lat. Arctostaphylos), biljni rod iz porodice vrjesovki. Pripada mu oko 8o vrsta, od kojih u Hrvatskoj rastu zelenkasti opirnik, plavo medvjeđe grožđe ili alpska medvjetka (Arctostaphylos alpinus) i crveno medvjeđe grožđe.
Ime roda dolazi od grčkog arktos (medvjed) i staphyle (grozd).
Meškauogė (lot. Arctostaphylos) – erikinių (Ericaceae) šeimos krūmų, krūmokšnių ir nedidelių medžių gentis, kurioje vienintelė Lietuvoje auganti rūšis – miltinė meškauogė (lot. Arctostaphylos uva-ursi, vok. Echte Bärentraube).
Pasaulyje auga ~60 rūšių, tarp jų:
Šis straipsnis apie botaniką yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Arctostaphylos is een geslacht van struikachtige planten en kleine bomen uit de heidefamilie (Ericaceae). Het geslacht kent circa zestig soorten.
De geslachtsnaam is afkomstig van het Oudgriekse ἄρκτος, arktos = beer en σταφυλή, staphulē = druif, oftewel berendruiven.
De soorten worden gekarakteriseerd door een gladde, oranje of rode schors en stijve, gedraaide takken. Ze lopen uiteen van laagblijvende soorten die aan kusten en in bergen voorkomen tot 6 m hoge bomen. De meeste soorten zijn groenblijvend (een soort is bladverliezend). Ze hebben ovale, 1-7 cm lange bladeren. De bladeren zijn spiraalsgewijs aan de stengel bevestigd. De bloemen zijn klokvomig, wit of zachtroze en staan in groepjes van twee tot twintig bijeen. De bloei valt in het voorjaar. De vruchten zijn kleine besjes, die in de zomer of herfst rijp zijn. Sommige soorten hebben eetbare bessen.
De drie soorten Arctostaphylos alpina, A. rubra en A. uva-ursi (berendruif) zijn bestand tegen arctische of subarctische klimaten en hebben een circumpolaire verspreiding over Noord-Amerika, Azië en Europa, waar ze ook voorkomen in berggebieden tot in de Pyreneeën. De berendruif komt zelfs in Nederland voor, maar alleen op Terschelling.
Vertegenwoordigers van dit geslacht die als groenblijvende planten voorkomen in Noord-Amerika, onder andere in de chaparral, worden ook wel manzanita's genoemd.
Volgens Philip V. Wells in The Jepson Manual en andere bronnen, is er een onderverdeling in twee ondergeslachten:
Zie ook het nauw verwante geslacht Comarostaphylis, vroeger vaak als deel van dit geslacht gezien.
Kweek is in het algemeen lastig door schimmelziekten, verzouting en verzuring. Sommige cultivars zijn gemakkelijker te kweken dan de oorspronkelijke soorten.
... · Acrothamnus · Acrotriche · Agapetes · Agarista · Andersonia · Andromeda · Arbutus · Arctostaphylos · Calluna · Cassiope · Chimaphila · Daboecia · Dracophyllum · Empetrum · Enkianthus · Erica (Dophei) · Kalmia · Leptecophylla · Moneses · Monotropa · Orthilia · (Oxycoccus (Veenbes)) · Pieris · Pyrola (Wintergroen) · Rhododendron (Rododendron) · Vaccinium (Bosbes) . Woollsia . ...
Arctostaphylos is een geslacht van struikachtige planten en kleine bomen uit de heidefamilie (Ericaceae). Het geslacht kent circa zestig soorten.
De geslachtsnaam is afkomstig van het Oudgriekse ἄρκτος, arktos = beer en σταφυλή, staphulē = druif, oftewel berendruiven.
De soorten worden gekarakteriseerd door een gladde, oranje of rode schors en stijve, gedraaide takken. Ze lopen uiteen van laagblijvende soorten die aan kusten en in bergen voorkomen tot 6 m hoge bomen. De meeste soorten zijn groenblijvend (een soort is bladverliezend). Ze hebben ovale, 1-7 cm lange bladeren. De bladeren zijn spiraalsgewijs aan de stengel bevestigd. De bloemen zijn klokvomig, wit of zachtroze en staan in groepjes van twee tot twintig bijeen. De bloei valt in het voorjaar. De vruchten zijn kleine besjes, die in de zomer of herfst rijp zijn. Sommige soorten hebben eetbare bessen.
De drie soorten Arctostaphylos alpina, A. rubra en A. uva-ursi (berendruif) zijn bestand tegen arctische of subarctische klimaten en hebben een circumpolaire verspreiding over Noord-Amerika, Azië en Europa, waar ze ook voorkomen in berggebieden tot in de Pyreneeën. De berendruif komt zelfs in Nederland voor, maar alleen op Terschelling.
Vertegenwoordigers van dit geslacht die als groenblijvende planten voorkomen in Noord-Amerika, onder andere in de chaparral, worden ook wel manzanita's genoemd.
Mjølbærslekta, arctostaphylos, er ei planteslekt i lyngfamilien. I Noreg veks to artar. Desse plantane er breiblada lyng med liggjande stenglar, og veks ofte i vide teppe. Oftast kvite blomstrar i små klasar. Poseforma krone med trong opning.
Mjølbærslekta, arctostaphylos, er ei planteslekt i lyngfamilien. I Noreg veks to artar. Desse plantane er breiblada lyng med liggjande stenglar, og veks ofte i vide teppe. Oftast kvite blomstrar i små klasar. Poseforma krone med trong opning.
Norske artar i mjølbærslekta Mjølbær ( Arctostaphylos uva-ursi) Rypebær ( Arctostaphylos alpinus)
Arctostaphylos er ei slekt i lyngfamilien. Plantene som tilhører denne slekten er busker til små trær med karakteristiske glatte, oransje eller rød bark og stive krokete greiner. De største trærne bli opptil seks meter høye. Det fins ca. 60 arter og vokser fra fjæra og opp i fjellene. De fleste arter er eviggrønne med små ovale blad 1-7 cm lange. Blomstene er klokkeformet, hvite eller lys rosa og vokser i klaser med 2-20 blomster sammen som blomstrer om våren. Frukten er små bær, som blir modne på sommeren eller om høsten. Bærene er spiselige hos noen arter.
Størst artsrikhet forekommer i Nord-Amerika, men man finner arter nesten over hele den nordlige halvkule. I Norge vokser rypebær og melbær.
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Arctostaphylos er ei slekt i lyngfamilien. Plantene som tilhører denne slekten er busker til små trær med karakteristiske glatte, oransje eller rød bark og stive krokete greiner. De største trærne bli opptil seks meter høye. Det fins ca. 60 arter og vokser fra fjæra og opp i fjellene. De fleste arter er eviggrønne med små ovale blad 1-7 cm lange. Blomstene er klokkeformet, hvite eller lys rosa og vokser i klaser med 2-20 blomster sammen som blomstrer om våren. Frukten er små bær, som blir modne på sommeren eller om høsten. Bærene er spiselige hos noen arter.
Størst artsrikhet forekommer i Nord-Amerika, men man finner arter nesten over hele den nordlige halvkule. I Norge vokser rypebær og melbær.
Hasło w Wikisłowniku Mącznica (Arctostaphylos) – rodzaj roślin należących do rodziny wrzosowatych (Ericaceae). Należy tu 50–70 gatunków występujących w Ameryce Północnej i w Europie[3], z centrum zróżnicowania w południowo-zachodniej części Ameryki Północnej[1]. W Polsce rośnie w stanie dzikim tylko mącznica lekarska (A. uva-ursi)[4].
Mairania Desvaux, J. Bot. Agric. 1: 36. Jan 1813, Uva-Ursi Duhamel du Monceau, Traité Arbres Arbust. 2: 371. 1755[2].
W zależności od ujęcia systematycznego albo jedyny, albo jeden z sześciu rodzajów z podrodziny Arbutoideae Niedenzu w obrębie rodziny wrzosowatych (Ericaceae) z rzędu wrzosowców (Ericales)[1].
Mącznica (Arctostaphylos) – rodzaj roślin należących do rodziny wrzosowatych (Ericaceae). Należy tu 50–70 gatunków występujących w Ameryce Północnej i w Europie, z centrum zróżnicowania w południowo-zachodniej części Ameryki Północnej. W Polsce rośnie w stanie dzikim tylko mącznica lekarska (A. uva-ursi).
Arctostaphylos é um género botânico pertencente à família Ericaceae. Tendo como habitat regiões montanhosas da Europa, Ásia e América do Norte.
Os primeiros registros iniciam-se no século XIII com herbário Gaulês, com a Uva-de-urso. Algumas especies são usadas na homeopatia para tratamentos alternativos, fazendo parte da Farmacopeia de muitos países. No século XIX , houve um caso ainda envolvendo a uva de urso ou Arctostaphylos uva-ursi de ter recebia o nome científico de Arbustus uva ursi, e sob este, está classificado no Green`s Universal Herbal.[1]
São, Arctostaphylos andersonii, Arctostaphylos arbutoides, Arctostaphylos arguta, Arctostaphylos columbiana, Arctostaphylos crustacea, Arctostaphylos franciscana, Arctostaphylos glauca, Arctostaphylos lucida, Arctostaphylos manzanita, Arctostaphylos manzanita ssp. bakeri, Arctostaphylos manzanita ssp. elegans, Arctostaphylos manzanita subsp. elegans, Arctostaphylos mariposa, Arctostaphylos mewukka, Arctostaphylos nevadensis, Arctostaphylos osoensis, Arctostaphylos pallida, Arctostaphylos platyphylla, Arctostaphylos polifolia, Arctostaphylos pringlei, Arctostaphylos pumila, Arctostaphylos pungens, Arctostaphylos regismontana, Arctostaphylos sensitiva, Arctostaphylos setosissima, Arctostaphylos silvicola, Arctostaphylos sonomensis, Arctostaphylos sp., Arctostaphylos stanfordiana, Arctostaphylos tomentosa e Arctostaphylos uva-ursi.
Arctostaphylos é um género botânico pertencente à família Ericaceae. Tendo como habitat regiões montanhosas da Europa, Ásia e América do Norte.
Mjölonsläktet (Arctostaphylos) är ett växtsläkte i familjen ljungväxter med cirka 60 arter. De har en cirkumboreal utbredning och i Nordamerika förekommer arter söderut till Mexiko.
Mjölonsläktet (Arctostaphylos) är ett växtsläkte i familjen ljungväxter med cirka 60 arter. De har en cirkumboreal utbredning och i Nordamerika förekommer arter söderut till Mexiko.
Arctostaphylos Adans., 1763
Синонимы Типовой вид Виды
Толокня́нка (лат. Arctostáphylos) — род небольших кустарников семейства Вересковые (Ericaceae), приспособленных к жизни в условиях арктического и субарктического климата.
Научное латинское название растение образовано от греч. αρκτος — «медведь», и σταφυλή — «лоза», иные русские названия: медвежья лоза, медвежница, толоконница, мучница, бесплодница, медвежий виноград.[3]
Распространены в Северной Америке, Северной Европе, Сибири и в горах Центральной Америки.
В народе толокнянку называют «медвежьими ушками». Чай из листьев «медвежьих ушек» способствует выведению из организма мочи и часто применяется как народное средство во время заболеваний мочевого пузыря (например, при цистите), облегчающее болевые ощущения. Принимать его лучше обильными порциями, как можно чаще. Чай из толокнянки получается слегка горьковатым, имеет бледно-зелёный оттенок. Во время применения может ощущаться лёгкая сухость во рту, пересыхают губы. Беременным, кормящим грудью, а также детям до 12 лет применение такого чая не рекомендуется. Лист толокнянки известен в аптеках под торговым названием «Урифлорин». Специфический признак при применении — зелёный цвет мочи.
В связи с высоким содержанием дубильных веществ в листьях и ветках в XIX веке использовалась для выделки сафьяна.
Обладает интересной особенностью — практически не горит.[источник не указан 2769 дней]
По информации базы данных The Plant List (2013), род включает 75 видов[4]:
Ещё некоторое число видовых названий этого рода имеют в The Plant List (2013) статус unresolved name, то есть относительно этих названий нельзя однозначно сказать, следует ли их использовать как названия самостоятельных видов — либо их следует свести в синонимику других таксонов[4].
Ряд видов, традиционно рассматривавшихся в составе рода Толокнянка, сейчас выделены в небольшой род Арктоус (Arctous). Вид Толокнянка альпийская (Arctostaphylos alpina) рассматривается как Arctous alpina (L.) Nied. — Арктоус альпийский, вид Arctostaphylos rubra (Rehder & E.H.Wilson) Fernald — как Arctous rubra (Rehder & E.H.Wilson) Nakai
Толокня́нка (лат. Arctostáphylos) — род небольших кустарников семейства Вересковые (Ericaceae), приспособленных к жизни в условиях арктического и субарктического климата.
約60種，詳見內文
熊果屬（学名：Arctostaphylos；發音： /ˌɑːrktoʊˈstæfᵻləs/[1] arkto 熊 + staphyle 葡萄）是杜鹃花科下的一个属，为灌木或小種樹植物。
熊果屬包括約60個品種，從緊貼地面的北極圈，到海岸、山上不等，皆為其生活圈子。熊果屬一般不高，不會超過六公尺高，而且皆為常綠植物。
According to Philip V. Wells in The Jepson Manual and other sources, there are two subgenera of Arctostaphylos:
See also the closely related genus Comarostaphylis, previously often included in Arctostaphylos.
由於熊果屬植物很容易受到由真菌引起的疾病影響，本屬植物的種植比較困難，通常都只能在多鹽及鹼土上才比較可行。在天氣炎熱時，應避免把水從頭直接淋灑。
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 熊果屬（学名：Arctostaphylos；發音： /ˌɑːrktoʊˈstæfᵻləs/ arkto 熊 + staphyle 葡萄）是杜鹃花科下的一个属，为灌木或小種樹植物。
熊果屬包括約60個品種，從緊貼地面的北極圈，到海岸、山上不等，皆為其生活圈子。熊果屬一般不高，不會超過六公尺高，而且皆為常綠植物。
곰들쭉속(---屬, 학명: Arctostaphylos 아르크토스타필로스[*])은 진달래과의 속이다.[1] 학명 "아르크토스타필로스"는 고대그리스어로 "곰"을 뜻하는 "아르크토스(ἄρκτος)"와 "포도"를 뜻하는 "스타퓔레(σταφυλή)"의 합성어이다. 몇몇 종은 "곰 베리"라는 뜻의 영어 이름인 베어베리(bearberry)나 "작은 사과"라는 뜻의 스페인어 이름인 만사니타(manzanita)로도 알려져 있다.
홍월귤속 식물을 곰들쭉속에 포함시키기도 한다.
_E._Fisch_244628.jpg)
.JPG)
_(8232797222).jpg)
