Bryopsida is die grootste klas van Bryophyta (Mosse). Dit bestaan uit ongeveer 10 000 spesies, algemeen oral ter wêreld.
Die groep word onderskei omrede hy getande sporekapsules besit wat artrodont is: die tandjies is van malkander geskei en het 'n gewrig aan hul basis waar hulle aan die kapsule se opening vassit. Die tande word ontbloot wanneer die operculum afval. In andere groepe van die mosse is die kapsule óf nematodont met 'n aangehegte operculum óf hy splyt oop sonder operculum of tande.
Bryopsida is die grootste klas van Bryophyta (Mosse). Dit bestaan uit ongeveer 10 000 spesies, algemeen oral ter wêreld.
Die groep word onderskei omrede hy getande sporekapsules besit wat artrodont is: die tandjies is van malkander geskei en het 'n gewrig aan hul basis waar hulle aan die kapsule se opening vassit. Die tande word ontbloot wanneer die operculum afval. In andere groepe van die mosse is die kapsule óf nematodont met 'n aangehegte operculum óf hy splyt oop sonder operculum of tande.
Hierdie artikel is ’n saadjie. Voel vry om Wikipedia te help deur dit uit te brei.
Yarpaqlı mamırlar (lat. Bryopsida) — mamırkimilər şöbəsinə aid bitki sinfi.
Yarpaqlı mamırlar sinfi mamırların 95 %-ni əhatə edən böyük sinfidir. Bu sinfə demək olar ki, dünyanın hər yerində bitən 11500-ə yaxın növ daxildir.
Əvvəllər Bryopsida qrupuna bütün mamırlar aid edilirdi. Hazırda bu, bir qədər məhdudlaşdırılıb.
Bryopsida sinfiBryaneae (parafiletikli)
Hypnanae
|coauthors= ignored (kömək) Yarpaqlı mamırlar (lat. Bryopsida) — mamırkimilər şöbəsinə aid bitki sinfi.
Yarpaqlı mamırlar sinfi mamırların 95 %-ni əhatə edən böyük sinfidir. Bu sinfə demək olar ki, dünyanın hər yerində bitən 11500-ə yaxın növ daxildir.
Bryopsida és una classe de molses.
Aquesta classe comprèn 95% de totes les espècies de molses. Hi ha unes 11,500 espècies distribuïdes arreu del planeta.
Aquest grup de molses es distingeixen per tenir esporangis amb dents arrodonides. Les dents estan unides a la base, separades una de l'altra a l'obertura de la càpsula.[1]
Abans, el grup Bryopsida comprenia totes les molses. Les circumscripcions actuals del grup són més limitades.[1][2]
subclasse BryopsidaBryaneae (parafilètic)
Hypnanae
Y dosbarth mwyaf o fwsoglau yw Bryopsida. Mae'n cynnwys tua 11,500 o rywogaethau, mwy na 95% o fwsoglau'r byd. Fe'u nodweddir gan un neu ddau gylch o ddannedd cymalog o gwmpas ceg y capsiwl sy'n cynnwys y sborau.
Y dosbarth mwyaf o fwsoglau yw Bryopsida. Mae'n cynnwys tua 11,500 o rywogaethau, mwy na 95% o fwsoglau'r byd. Fe'u nodweddir gan un neu ddau gylch o ddannedd cymalog o gwmpas ceg y capsiwl sy'n cynnwys y sborau.
Pravé mechy (Bryopsida) je třída, do níž je řazena drtivá většina mechů (záleží na užitém systému, zda se např. do pravých mechů počítají Polytrichales a Tetraphidales). Dělí se na množství podtříd a řádů.[1]
Zdroj: Wolfgang Frey, Eberhard Fischer, Michael Stech: Bryophytes and seedless Vascular Plants. In: Wolfgang Frey (Hrsg.): Syllabus of Plant Families - A. Engler's Syllabus der Pflanzenfamilien. 13. Auflage. Bd. 3, Borntraeger, Berlin/Stuttgart 2009, ISBN 978-3-443-01063-8, S.
Obrázky, zvuky či videa k tématu pravé mechy ve Wikimedia Commons
Pravé mechy (Bryopsida) je třída, do níž je řazena drtivá většina mechů (záleží na užitém systému, zda se např. do pravých mechů počítají Polytrichales a Tetraphidales). Dělí se na množství podtříd a řádů.
Bladmosser (Bryopsida) er en klasse inden for mosserne, og med ca. 11.500 arter udgør den omkring 95% af mosserne. Bladmosserne svarer til den gængse forestilling om, hvad mosser er, og de fleste af de almindelige, hjemlige arter er bladmosser.
I Danmark findes omkring 435 bladmosser. Tallet er usikkert, både fordi visse tidligere kendte arter muligvis er forsvundet og fordi det ikke altid er helt klart, hvordan afgrænsningen er mellem arter og underarter [1]. I løbet af 1900-tallet indvandrede de invasive arter Stjerne-Bredribbe (Campylopus introflexus) og Smalbladet Plysmos (Orthodontium lineare) til landet. Senest (2008) er Bjerg-Hårstjerne (Syntrichia montana) fundet som ny art.
Hos Bryopsida varierer sporehusets udformning meget og er derfor vigtig for klassifikationen, dvs. hvordan de forskellige mosarter inddeles i slægter, familier og ordner.
Peristomet (tænderne) er udformet, så der er mulighed for en gradvis spredning af sporerne i stedet for at frigive dem alle på én gang. Der er en eller to kranse af tænder, hver med 16 tænder. Den inderste kaldes endostomet og den yderste exostomet. Tænderne er som regel hygroskopiske, således at de bøjer sig ind over åbningen i fugtigt vejr og bøjer sig udefter i tørt vejr.
Bladmosserne er kendetegnet ved at have et peristom, hvor tænderne er dannet ud fra flere døde celler i spidsen af det modne sporehus. Andre mos-klasser mangler tænder eller de dannes på anden måde.
Tidligere omfattede Bryopsida alle mosser. Den nuværende afgrænsning er mere snæver. Nedenfor ses et kladogram, der udover bladmosserne (Bryopsida) også viser de andre klasser i den gruppe af mosser, der kaldes Bryophytina. Desuden er vist bladmossernes inddeling i seks underklasser. [2] [3]
Bladmosser (Bryopsida) er en klasse inden for mosserne, og med ca. 11.500 arter udgør den omkring 95% af mosserne. Bladmosserne svarer til den gængse forestilling om, hvad mosser er, og de fleste af de almindelige, hjemlige arter er bladmosser.
Die Bryopsida sind eine Klasse der Laubmoose (Bryophyta) und umfassen rund 98 % der Laubmoos-Arten. Sie werden auch als Laubmoose im engeren Sinne bezeichnet.
Aus den haploiden Meiosporen keimt im Lebenszyklus der Laubmoose zunächst ein reich verzweigter grünlicher Faden, das Protonema (Vorkeim). Zunächst enthält dieser viele Chloroplasten und besitzt zum Faden senkrecht stehende Querwände, sodass man von einem Chloronema spricht. Dieses geht dann ins chloroplastenarme Caulonema (caulos = Stamm) über. Das Caulonema besitzt zur Fadenlängsseite schräg stehende Querwände und bildet Knospen aus, aus denen die eigentliche Moospflanze (Gametophyt) wächst.
Alle Laubmoose sind in Spross und Blättchen (Phylloide) gegliedert. Allerdings hat der Spross ausschließlich Stützfunktion und übernimmt nur bei ganz wenigen Arten Leitungsfunktionen. Wurzeln haben die Laubmoose auch nicht. Sie sind lediglich mit vielzelligen Rhizoiden im Boden verankert.
Die Blättchen bestehen aus einer einzigen, mehr oder weniger undifferenzierten Zellschicht. Oft existiert eine der Stabilität dienende Mittelrippe. Obwohl die Laubmoose mit einer Scheitelzelle wachsen, die nach drei Seiten Blättchen abgliedert, sind die meisten Laubmoose schraubig beblättert, manche Arten auch zweizeilig.
Beim Habitus der Laubmoose unterscheidet man ganz grob akrokarpe (gipfelfrüchtige) und pleurokarpe (seitenfrüchtig) Laubmoose.
Bei den akrokarpen Laubmoosen sind die Stängel mehr oder weniger aufrecht und unverzweigt. Sie stehen dicht beieinander, wodurch Mooskissen entstehen. Die Sporophyten (Kapseln mit Stielen) sitzen auf dem Ende der Stämmchen oder am Ende kurzer Hauptäste. Die Blattzellen der meisten akrokarpen Moose sind rechteckig, quadratisch oder rundlich. Ein solches Blattzellnetz nennt man dann parenchymatisch. Eine Blattrippe ist bei akrokarpen Moosen fast stets vorhanden.
Die pleurokarpen Laubmoose hingegen bilden Rasen von ineinander verflochtenen, sich verzweigenden und meist mehr oder weniger liegenden Stängeln. Die Sporophyten sitzen meist an den Seiten der Ästchen oder Stämmchen. Bei vielen pleurokarpen Moosarten sind die Zellen der Blätter extrem lang und dünn. Man sagt in diesem Fall auch, dass das Blattzellnetz prosenchymatisch ist.
Die Pleurokarpie gilt als abgeleitetes (also entwicklungsgeschichtlich junges) Merkmal, die Akrokarpie als ursprüngliches Merkmal.
Die Geschlechtsorgane (Gametangien) stehen bei Laubmoosen in Gruppen an den Enden von Haupttrieben oder von kleinen Seitentrieben. Sie sind oft von besonders gestalteten Hüllblättern (=Perichaetialblätter) umgeben. Zwischen den männlichen Gametangien (Antheridium) und/oder den weiblichen Gametangien (Archegonium) können sterile mehrzellige "Safthaare" (=Paraphysen) stehen. Männliches und weibliches Geschlecht können bei Laubmoosen gemeinsam in einem Spross stehen, das ist aber nicht immer so der Fall.
Der Sporophyt ist in drei Abschnitte gegliedert: Der Fuß, mit dem er im Gametophyten verankert ist, der Stiel (Seta) und die Kapsel.
Der Fuß dient als Haustorium und entzieht der Mutterpflanze Wasser und Nährstoffe. Der Sporophyt ist ernährungstechnisch nicht unabhängig.
In der Entwicklung der Sporenkapsel entwickeln sich eine innere Zellschicht (Endothecium) und eine äußere (Amphithecium). Das Amphithecium bildet die Kapselwand, während das Endothecium sich wiederum unterteilt. Das äußere Endothecium (also effektiv die Mittelschicht) wird zum Archespor (Sporenmuttergewebe), während die innere Schichten des Endotheciums als sterile Säule (Columella) bestehen bleibt. Die Columella ist für die Wasser- und Nährstoffversorgung des Sporenmuttergewebes zuständig. Die Kapsel wird meist von einem Deckel verschlossen, der nach der Reife abfällt. Dieses Abfallen des Deckels wird durch einen Ring von quellbaren Zellen, dem Anulus bewirkt.
Oftmals, vor allem bei den Bryidae, sitzt auf der Sporenkapsel eine Gewebehaube auf, die noch vom Gametophyten stammt und als Kalyptra bezeichnet wird.
Nach einiger Zeit fällt die Kalyptra ab und gibt die Peristomzähne frei, die sich bei trockenen Bedingungen nach außen öffnen und die Sporen in die Luft abgeben.
Die Bryopsida werden in acht Unterklassen untergliedert, die ein bis 13 Ordnungen umfassen. Die Klassifikation der Bryopsida hat sich seit 2000 durch die steigende Anzahl molekulargenetischer Studien teilweise stark verändert. Die Gliederung in Unterklassen und Ordnungen folgt Stech und Frey 2009:[1]
Für eine Gliederung bis zur Familienebene siehe Systematik der Moose.
Die Bryopsida sind eine Klasse der Laubmoose (Bryophyta) und umfassen rund 98 % der Laubmoos-Arten. Sie werden auch als Laubmoose im engeren Sinne bezeichnet.
Yoʻsinsimonlar, moxsimonlar (Bryópsida) — yuksak oʻsimliklarning bir boʻlimi. Baʼzi olimlar arxegonial oʻsimliklar sinfi deb hisoblaydi. Y.da chin ildiz va oʻtkazuvchi toʻqima boʻlmaydi. Tuban Y. tallomli, birmuncha murakkablari esa poya va bargli. Y.da yashil oʻsimlik jinsiy boʻgʻin gametofit, jinssiz boʻgʻin sporofitdan ustunlik qiladi. Jinsiy urchish anteridiy va arxegoniy yordamida sodir boʻladi. Anteridiyda hosil boʻlgan 2 xivchinli spermatozoid suv orqali harakatlanib, arxegoniy tomonga intiladi va tuxum hujayrani urugʻlantiradi. Urugʻlangan tuxum hujayra (zigota) rivojlanib, sporangiy hosil qiladi.
Y. paleozoy erasidan maʼlum. Suvoʻtlarning qadimiy vakillaridan kelib chiqqan. Ikkita sinfi — jigarsimon (Hepaticae) va yaproqsimon (Musci) yoʻsinlar bor. Yer yuzida 40000 ga yaqin turi maʼlum. Y.dan torf hosil boʻlgan.[1]
Yoʻsinsimonlar, moxsimonlar (Bryópsida) — yuksak oʻsimliklarning bir boʻlimi. Baʼzi olimlar arxegonial oʻsimliklar sinfi deb hisoblaydi. Y.da chin ildiz va oʻtkazuvchi toʻqima boʻlmaydi. Tuban Y. tallomli, birmuncha murakkablari esa poya va bargli. Y.da yashil oʻsimlik jinsiy boʻgʻin gametofit, jinssiz boʻgʻin sporofitdan ustunlik qiladi. Jinsiy urchish anteridiy va arxegoniy yordamida sodir boʻladi. Anteridiyda hosil boʻlgan 2 xivchinli spermatozoid suv orqali harakatlanib, arxegoniy tomonga intiladi va tuxum hujayrani urugʻlantiradi. Urugʻlangan tuxum hujayra (zigota) rivojlanib, sporangiy hosil qiladi.
Y. paleozoy erasidan maʼlum. Suvoʻtlarning qadimiy vakillaridan kelib chiqqan. Ikkita sinfi — jigarsimon (Hepaticae) va yaproqsimon (Musci) yoʻsinlar bor. Yer yuzida 40000 ga yaqin turi maʼlum. Y.dan torf hosil boʻlgan.
The Bryopsida constitute the largest class of mosses, containing 95% of all moss species. It consists of approximately 11,500 species, common throughout the whole world.
The group is distinguished by having spore capsules with teeth that are arthrodontous; the teeth are separate from each other and jointed at the base where they attach to the opening of the capsule.[2] Consequently, mosses in the Class Bryopsida are commonly known as the “joint-toothed” or “arthrodontous” mosses.[3] These teeth are exposed when the covering operculum falls off. In other groups of mosses, the capsule is either nematodontous with an attached operculum, or else splits open without operculum or teeth.
The Bryopsida can be simplified into three groups: the acrocarpous (pinnate), the pleurocarpous (side-fruited), and the cladocarpous (branching) mosses. This is based on the position of the perichaetia and sporophytes.
Acrocarps are generally characterized by an upright growth habit that is unbranched or only sparingly branched. Branching is usually sympodial with the branches similar to main shoot where they originate. Branches below the perichaetium are called subfloral innovations.
Pleurocarps are generally characterized by creeping shoot systems and extensive lateral branching. The main stem is indeterminant and offshooting branches may be dissimilar. The perichaetia in pleurocarps are produced at the tips of extremely reduced, basally swollen lateral branches that are morphologically distinct from the vegetative branches.
Cladocarps are mosses which produce perichaetia at the tips of unspecialized lateral branches. Such branches are themselves capable of branching.
Although acrocarps, pleurocarps, and cladocarps generally have different branching habits, it is the morphology of the perichaetia which defines the groups.[4]
Among the Bryopsida, the structure of the capsule (sporangium) and its pattern of development is very useful both for classifying and for identifying moss families. Most Bryopsida produce a capsule with a lid (the operculum) which falls off when the spores inside are mature and thus ready to be dispersed. The opening thus revealed is called the stoma (meaning "mouth") and is surrounded by one or two peristomes. A peristome is a ring of triangular "teeth" formed from the remnants of specially thickened cell walls. There are usually 16 such teeth in a single peristome, and in the Bryopsida the teeth are separate from each other and able to both fold in to cover the stoma as well as fold back to open the stoma. This articulation of the teeth is termed arthrodontous.
There are two basic arthrodontous peristome types.[5] The first type is termed haplolepidous and consists of a single circle of 16 peristome teeth. This type of peristome is characteristic of subclass Dicranidae. The second type is the diplolepidous peristome found in subclasses Bryidae, Funariidae, and Timmiidae. In this type, there are two rings of peristome teeth—an inner endostome (short for endoperistome) and an exostome. The endostome is a more delicate membrane, and its teeth are aligned between the teeth of the exostome. There are a few mosses in the Bryopsida that have no peristome in their capsules. These mosses still undergo the same cell division patterns in capsule development, but the teeth do not fully develop.
In the past, the group Bryopsida included all mosses. Current circumscriptions of the group are more limited.[2][6][7]
class BryopsidaBryanae (paraphyletic)
Hypnanae
The current composition and phylogeny of the Bryopsida.[6][8]A detailed phylogeny to the level of order, based on the work by Novíkov & Barabaš-Krasni 2015; Cole, Hilger & Goffinet 2021; Fedosov et al. 2016; Ignatov, Fedosov & Fedorova 2016.[9][10][11][12]
Buxbaumiidae Diphysciidae Gigaspermidae Funariidae Timmiidae DicranidaeDistichiaceae+Timmiellaceae
Bryidae HypnanaeThe Bryopsida constitute the largest class of mosses, containing 95% of all moss species. It consists of approximately 11,500 species, common throughout the whole world.
The group is distinguished by having spore capsules with teeth that are arthrodontous; the teeth are separate from each other and jointed at the base where they attach to the opening of the capsule. Consequently, mosses in the Class Bryopsida are commonly known as the “joint-toothed” or “arthrodontous” mosses. These teeth are exposed when the covering operculum falls off. In other groups of mosses, the capsule is either nematodontous with an attached operculum, or else splits open without operculum or teeth.
Las briòpsidas (Bryopsida) son la clase principal de musgos, sumando el 95% de todas las especies actuales de musgos. Estos musgos tienen cápsulas que son arthrodontos, con "dientes" separados y articulados.
Gametófito siempre folioso. Rizoides pluricelulares. Filidios dispuestos helicoidalmente, en tres filas, con un nervio central y forma lanceolada (en las hepáticas se insertan dos filas lateralmente y una tercera detrás). Sin cuerpos oleíferos
Puede tener diferentes formas:
Acrocárpico. Crecen de forma perpendicular al suelo; es un crecimiento ortótropo. El arquegonio se desarrolla en el ápice del gametófito. El esporófito se va a desarrollar en el ápice del gametófito.
Pleurocárpico. El gametófito, casi siempre, está postrado o tumbado. Crecen paralelos al sustrato. Los arquegonios se desarrollan en ramitas perpendiculares al caulidio.
Esporófito con pie, seta y cápsula. Cápsula con columela. Seta principio. Sin eláteres. Cápsula con estomas, cloroplastos y sistema conductor.
Al principio la cápsula está recubierta por restos del arquegonio (n), denominado caliptra. A veces se produce un ensanchamiento en la base de la cápsula denominada apófisis. La cápsula presenta una columela que está rodeada por el arquegonio (tejido fértil que va a dar esporas). Se abre mediante el opérculo y quedan al descubierto unos dientes (una o dos filas) llamados peristema. La función es liberar a las esporas.
Las briópsidas tienen un ciclo digenético.
Se origina el protonema que es una estructura pluricelular sobre la cual se desarrollan unas yemas (estructuras parenquimáticas). Se desarrolla el gametófito, dando lugar al organismo (n). En el ápice se van a desarrollar los anteridios. Dentro de estos se encuentra el tejido espermatógeno que da lugar a las esporas. Sobre el gametófito femenino, en el ápice, se desarrolla el arquegonio. Mediante gotas de lluvia son arrastrados los espermatozoides hasta que alcanzan los gametófitos femeninos y comienzan a nadar atraídos por sustancias químicas hasta que alcanzan la ovocélula. Se produce la fecundación (oogamia) dando lugar al cigoto (2n) que comienza a dividirse dentro del arquegonio formando el embrión. Se origina el esporófito por desarrollo del embrión, formándose el esporangio. Al crecer el arquegonio se rompe y la parte superior de este se queda encima del esporangio formando la calipta que se cae cuando el esporófito madura dejando el esporangio al descubierto. Se produce una meiosis dando lugar a las esporas meióticas.
Las relaciones filogenéticas entre los grupos son las siguientes:[1]
BryopsidaLas briòpsidas (Bryopsida) son la clase principal de musgos, sumando el 95% de todas las especies actuales de musgos. Estos musgos tienen cápsulas que son arthrodontos, con "dientes" separados y articulados.
Lehtsamblad (Bryopsida) on lehtsammaltaimede hõimkonna liigirikkaim klass: siia kuulub umbes 95% sammaltaimedest. Lehtsamblaid on kirjeldatud umbes 11 500 liiki.
Minevikus arvati lehtsammalde hulka kõik lehtsammaltaimed, aga hiljem hakati neil vahet tegema. Lehtsamblaid eristab teistest lehtsammaltaimedest see, et nende eoslatel on artrodontsed hambad. Teisisõnu on hambad üksteisest eraldatud ja kasvanud otse aluse külge. Hambad on näha siis, kui neid ümbritsev eoslakate ära kukub. Ülejäänud lehtsammaltaimedel on eoslatel nematodontsed hambad ehk teisisõnu on hambad kasvanud eoslakatte külge või siis tuleb näiteks eoslakate ära koos hammastega.
Eosla ehitus ja areng on väga tähtsad niihästi lehtsammalde rühmitamiseks kui liigitamiseks. Enamikul lehtsammaldel on niisugune eoslakate, mis langeb ära siis, kui eoslas olevad eosed on küpseks saanud ja valmis levima. Eosla ava nimetatakse stoomiks, sest stoma tähendab ladina keeles suud. Seda ümbritseb üks või kaks peristoomi. Peristoom on kolmnurksete hammaste ring, mis moodustub eriliselt paksenenud rakuseinte jäänustest. Tavaliselt on ühes peristoomis 16 sellist hammast. Hambad saavad nii stoomi kohale painduda ja seda katta kui ka tagasi painduda ja stoomi avada.
Artrodontsel peristoomil on kaks põhilist tüüpi. Esimest nimetatakse haplolepidoosseks ja see koosneb ühest peristoomist, millel on 16 hammast. See on omane alamklassile Dicranidae. Teist tüüpi nimetatakse diplolepidoosseks ning see on omane alamklassidele Bryidae, Funariidae ja Timmiidae. Sellel tüübil on kaks peristoomi, mõlemad hammastega. Sisemist nimetatakse endoperistoomiks ehk lühendatult endostoomiks ja välimist eksoperistoomiks ehk lühendatult eksostoomiks. Endostoom on palju õrnem ja selle hambad on joondunud eksoperistoomi hammaste vahele.
Lisaks eksisteerib üksikuid selliseidki lehtsamblaid, millel pole üldse peristoomi. Alguses arenevad nende eoslad samamoodi kui ülejäänud lehtsammaldelgi, aga siis hammaste areng lakkab ja nad ei arene täielikult välja.
Lehtsamblad (Bryopsida) on lehtsammaltaimede hõimkonna liigirikkaim klass: siia kuulub umbes 95% sammaltaimedest. Lehtsamblaid on kirjeldatud umbes 11 500 liiki.
Minevikus arvati lehtsammalde hulka kõik lehtsammaltaimed, aga hiljem hakati neil vahet tegema. Lehtsamblaid eristab teistest lehtsammaltaimedest see, et nende eoslatel on artrodontsed hambad. Teisisõnu on hambad üksteisest eraldatud ja kasvanud otse aluse külge. Hambad on näha siis, kui neid ümbritsev eoslakate ära kukub. Ülejäänud lehtsammaltaimedel on eoslatel nematodontsed hambad ehk teisisõnu on hambad kasvanud eoslakatte külge või siis tuleb näiteks eoslakate ära koos hammastega.
Eosla ehitus ja areng on väga tähtsad niihästi lehtsammalde rühmitamiseks kui liigitamiseks. Enamikul lehtsammaldel on niisugune eoslakate, mis langeb ära siis, kui eoslas olevad eosed on küpseks saanud ja valmis levima. Eosla ava nimetatakse stoomiks, sest stoma tähendab ladina keeles suud. Seda ümbritseb üks või kaks peristoomi. Peristoom on kolmnurksete hammaste ring, mis moodustub eriliselt paksenenud rakuseinte jäänustest. Tavaliselt on ühes peristoomis 16 sellist hammast. Hambad saavad nii stoomi kohale painduda ja seda katta kui ka tagasi painduda ja stoomi avada.
Artrodontsel peristoomil on kaks põhilist tüüpi. Esimest nimetatakse haplolepidoosseks ja see koosneb ühest peristoomist, millel on 16 hammast. See on omane alamklassile Dicranidae. Teist tüüpi nimetatakse diplolepidoosseks ning see on omane alamklassidele Bryidae, Funariidae ja Timmiidae. Sellel tüübil on kaks peristoomi, mõlemad hammastega. Sisemist nimetatakse endoperistoomiks ehk lühendatult endostoomiks ja välimist eksoperistoomiks ehk lühendatult eksostoomiks. Endostoom on palju õrnem ja selle hambad on joondunud eksoperistoomi hammaste vahele.
Lisaks eksisteerib üksikuid selliseidki lehtsamblaid, millel pole üldse peristoomi. Alguses arenevad nende eoslad samamoodi kui ülejäänud lehtsammaldelgi, aga siis hammaste areng lakkab ja nad ei arene täielikult välja.
Aitosammalet (Bryopsida) on yksi neljästä lehtisammalten kaareen kuuluvista luokista[2]. Aitosammalten luokka on näistä luokista suurin. Uusien tutkimusmenetelmien vuoksi luokittelu muuttuu koko ajan. Aitosammalet voidaan jakaa alaluokkiin, jotka jakautuvat edelleen lahkoihin.
Aitosammalet (Bryopsida) on yksi neljästä lehtisammalten kaareen kuuluvista luokista. Aitosammalten luokka on näistä luokista suurin. Uusien tutkimusmenetelmien vuoksi luokittelu muuttuu koko ajan. Aitosammalet voidaan jakaa alaluokkiin, jotka jakautuvat edelleen lahkoihin.
Les Bryopsida (Bryopsidées) sont une classe de mousses du sous-embranchement des Musci.
Les bryologues distinguent principalement, selon la disposition du sporophyte sur le gamétophyte, trois sous-classes : les mousses acrocarpes (akros sommet, et carpos fruit) dont le sporophyte est terminal (polytric, funaire (en), Mnium (en), Leucobryum…) ; les mousses pleurocarpes (pleuros côté) dont les sporophytes sont disposés latéralement sur l'axe feuillé (Hypnum…) et les mousses cladocarpes (klados branche) donc le sporophyte est inséré sur un très court rameau latéral (Cryphaea (en), Fontinalis (en)…)[2].
Les Bryopsida (Bryopsidées) sont une classe de mousses du sous-embranchement des Musci.
Prave mahovine (lat. Bryopsida), biljni razred u diviziji Bryophyta.
Razred Bryopsida sastoji se od nekoliko podrazreda[1]:
Prave mahovine (lat. Bryopsida), biljni razred u diviziji Bryophyta.
Razred Bryopsida sastoji se od nekoliko podrazreda:
subclassis Bryidae Engl. superordo: Bryanae Goffinet & W.R. Buck ordo: Bartramiales M. Menzel ordo: Bryales Limpr. ordo: Hedwigiales Ochyra ordo: Orthotrichales Dixon ordo: Rhizogoniales Goffinet & W.R. Buck ordo: Splachnales Ochyra superordo: Hypnanae W.R. Buck, C.J. Cox, A.J. Shaw & Goffinet ordo: Hookeriales M. Fleisch. ordo: Hypnales W.R. Buck & Vitt ordo: Hypnodendrales N.E. Bell, A.E. Newton & D. Quandt ordo: Hypopterygiales Goffinet ordo: Leucodontales W.R. Buck & Vitt ordo: Ptychomniales W.R. Buck, C.J. Cox, A.J. Shaw & Goffinet familia: Tricostaceae G.W.K. Shelton, Stockey, G.W. Rothwell & Tomescu genus: Baigulia Ignatov, Karasev & Sinitsa genus: Baiguliella Ignatov, Karasev & Sinitsa genus: Bryokhutuliinia Ignatov genus: Hygrohypnidium Kirchh. genus: Palaeodichelyma Ignatov & Shcherb. genus: Palaeohypnum Steere genus: Platybryopsis Plam. & Givul. genus: Bryiidites R.S. Barclay, Duckett, McElwain, van Es, Mostaert, Pressel & Sageman genus: Chiuzbaia Plam. & Givul. genus: Diettertia J.T. Br. & Robison genus: Dwykea J.M.Anderson & H.M. Anderson genus: Liopilus D. Mohr ex F. Weber genus: Muscites Brongn. genus: Ningchengia Heinrichs, X. Wang, Ignatov & M. Krings genus: Palaeothecium H. Philib. ex Saporta genus: Parafunaria R.D. Yang, J.R. Mao, Wei H. Zhang, L.J. Jiang & Hui Gao genus: Saksenaphyllites Sh. Chandra genus: Taimyrobryum Ignatov, Heinrichs, Schäf.-Verw. & Perkovsky genus: Talchirophyllites Sh. Chandra genus: Tinca Plam. & Givul. genus: Umariaphyllites Sh. Chandra subclassis Buxbaumiidae Doweld ordo: Buxbaumiales Cavers subclassis Dicranidae Doweld ordo: Archidiales Limpr. ordo: Bryoxiphiales Á. Löve & D. Löve ordo: Catoscopiales Ignatov & Ignatova ordo: Dicranales M. Fleisch. familia: Flexitrichaceae Ignatov & Fedosov ordo: Grimmiales M. Fleisch. ordo: Pottiales M. Fleisch. ordo: Pseudoditrichales Ignatov & Fedosov ordo: Scouleriales Goffinet & W.R. Buck subclassis Diphysciidae Ochyra ordo: Diphysciales M. Fleisch. subclassis Encalyptidae Vitt, Goffinet & Hedd. ex Ochyra, Żarnowiec & Bedn.-Ochyra subclassis Funariidae Ochyra ordo: Disceliales Ignatov, Ignatova & Fedosov ordo: Encalyptales Dixon ordo: Funariales M. Fleisch. subclassis Gigaspermidae M. Stech & W. Frey ordo: Gigaspermales Goffinet, Wickett, O. Werner, Ros, A.J. Shaw & C.J. Cox subclassis Timmiidae Ochyra ordo: Timmiales Ochyra genus: Kulindobryum Ignatov genus: Livingstonites E.I. VeraBryopsida merupakan kelas terbesar dari lumut daun, yang terdiri dari hampir 95% spesies lumut daun. Terdapat sekitar 11,500 spesies yang tersebar di seluruh dunia.
Pada masa lalu, semua lumut daun masuk dalam grup Bryopsida, sebelum akhirnya komposisinya berubah seperti sekarang.[2][1]
kelas BryopsidaBryanae (paraphyletic)
Hypnanae
|coauthors= yang tidak diketahui mengabaikan (|author= yang disarankan) (bantuan) Bryopsida merupakan kelas terbesar dari lumut daun, yang terdiri dari hampir 95% spesies lumut daun. Terdapat sekitar 11,500 spesies yang tersebar di seluruh dunia.
Bryopsida è la più grande classe della divisione Bryophyta, contenendo circa 9.500 specie (il 95%) di muschi diffusi in tutto il mondo.
La divisione Bryophyta veniva un tempo suddivisa in tre classi:
La moderna classificazione ha elevato queste tre classi al rango di divisione: Bryophyta nel nuovo senso, Marchantiophyta ed Anthocerotophyta; con la conseguenza che tutte le specie di muschi costituiscono ora l'intera divisione Bryophyta e che la classe Bryopsida ne rappresenta oggi solo una parte, anche se la più cospicua.
Classe Bryopsida
Bryopsida è la più grande classe della divisione Bryophyta, contenendo circa 9.500 specie (il 95%) di muschi diffusi in tutto il mondo.
Lapsamanės (lot. Bryopsida, angl. Moss, vok. Laubmoose) – augalų (Plantae) karalystės, samanūnų (Bryophyta) skyriaus klasė. Tai indų neturintys augalai.
Radialinės simetrijos augalai, turintys stiebą ir lapus. Lapai su gysla, jų ląstelės dažniausiai prozenchiminės, lapai niekada nebūna suskaldyti arba skiautėti. Sporogono dėžutė, kurioje susidaro sporos, gali būti įvairių formų su dangteliu.
Vienos lapsamanės vadinamos žaliosiomis samanomis, kitos – baltosiomis arba kiminais.
Lietuvoje žinoma apie 350 rūšių:
Lapsamanės (lot. Bryopsida, angl. Moss, vok. Laubmoose) – augalų (Plantae) karalystės, samanūnų (Bryophyta) skyriaus klasė. Tai indų neturintys augalai.
Radialinės simetrijos augalai, turintys stiebą ir lapus. Lapai su gysla, jų ląstelės dažniausiai prozenchiminės, lapai niekada nebūna suskaldyti arba skiautėti. Sporogono dėžutė, kurioje susidaro sporos, gali būti įvairių formų su dangteliu.
Vienos lapsamanės vadinamos žaliosiomis samanomis, kitos – baltosiomis arba kiminais.
De bladmossen is:
De taxa blijken in de moderne opvattingen naar een hogere rang te zijn geplaatst in vergelijking met de traditionele opvattingen, met een verzelfstandiging van de levermossen en de hauwmossen. De naam Bryopsida (Musci, Bryatae) werd in het verleden (en soms nog wel) gebruikt, voor wat in de huidige opvatting Bryophyta heet.
Plaats van de Bryophyta en de Bryopsida Modernere opvattingen Traditionele opvatting1. stam Bryophyta, bladmossen
1. klasse Bryopsida, bladmossen, o.a.:
2. klasse Hepaticae, levermossen
3. klasse Anthocerotae, hauwmossen
Prątniki, mchy właściwe, mchy liściaste, mechowcowe, prątnikowe, prątnikowcowe (Bryopsida) – klasa mchów, obejmująca ok. 98% wszystkich gatunków mchów (84% wszystkich rodzin mchów)[2].
Rośliny o różnej wielkości. Listki posiadają żebra; zazwyczaj nie są pokryte lamellami. Puszki otwierają się wieczkiem. Perystom typu błonozębnego.
Prątniki, mchy właściwe, mchy liściaste, mechowcowe, prątnikowe, prątnikowcowe (Bryopsida) – klasa mchów, obejmująca ok. 98% wszystkich gatunków mchów (84% wszystkich rodzin mchów).
Bryopsida é uma classe de musgos (Bryophyta sensu stricto) que agrupa cerca de 95% das espécies extantes. Considerada, pela sua diversidade a classe principal de musgos, agrupa as espécies que apresentam cápsulas artrodônticas (arthrodontos), ou seja coroadas por pequenos "dentes" separados e articulados. Estes musgos são ombrófilos, preferindo habitats de humidade elevada e baixa luminosidade.
Os membros do grupo Bryopsida apresentam gametófito sempre folioso, rizoides pluricelulares e filídios dispostos helicoidalmente, em três filas, com uma nervura central e forma lanceolada. No grupo das hepáticas os filídios inserem-se lateralmente em duas filas com uma terceira mais atrás. Não apresentam corpos oleíferos.
Todos os membros do agrupamento taxonómico Bryopsida são formadores de protonema, uma estrutura filamentosa que após a germinação dá origem ao novo gametófito, desaparecendo de seguida. Também são formadores de gemas, necessárias para reprodução assexuada, originando uma planta filha geneticamente idêntica à planta mãe.
Estes musgos pode apresentar diferentes formas:
O esporófito caracteriza-se pela presença de um pedúnculo (o pé), terminando numa cápsula com seta. A cápsula apresenta columela, estomas, cloroplastos e sistema condutor. Não apresenta eláteres. No início do seu desenvolvimento a cápsula está recoberta por restos do arquegónio, apresentando uma estruturas denominado caliptra. Por vezes ocorre um engrossamento na base da cápsula denominado apófise. A cápsula presenta uma columela que está rodeada pelo arquegónio (tecido fértil que origina os esporos). A cápsula abre mediante um opérculo, ficando então a descoberto os dentículos (em uma ou duas filas), formando um peristoma cuja função é facilitar a libertação dos esporos.
O ciclo de vida destes musgos é digenético. O ciclo tem como início a formação de um protonema, uma estrutura pluricelular sobre a qual se se desenvolvem gemas (estruturas parenquimatosas). A partir das gemas desenvolve-se o gametófito, dando lugar ao organismo (com número cromossómico n). No ápice do gametófito desenvolvem-se anterídios dentro dos quais se forma o tecido espermatógeno que dá lugar, por meiose, à formação dos esporos. Sobre o ápice do gametófito feminino desenvolve-se o arquegónio. Na maturidade, as gotas de chuva arrastam o espermatozóides até aos gametófitos femininos em torno dos quais começam a nadar, atraídos por substâncias químicas, até atingir a ovocélula. Produzida a fecundação (oogamia) origina-se o zigoto (com número cromossómico 2n) que começa a dividir-se dentro do arquegónio formando o embrião. O esporófito origina-se por desenvolvimento do embrião, formando-se o esporângio. Na maturidade, o arquegónio rompe-se, mantendo-se a parte superior acima do esporângio, formando a calipta. A calipta apenas cai quando o esporófito matura, deixando o esporângio a descoberto.
O registo fóssil destes musgos é escasso, dada a sua natureza frágil, constituída por estruturas de parede macia.
As relações filogenéticas entre os grupos são as seguintes:[1]
BryopsidaO cladograma que se segue apresenta uma estrutura filogenética detalhada até ao nível taxonómico de ordem:[2]
Bryopsida é uma classe de musgos (Bryophyta sensu stricto) que agrupa cerca de 95% das espécies extantes. Considerada, pela sua diversidade a classe principal de musgos, agrupa as espécies que apresentam cápsulas artrodônticas (arthrodontos), ou seja coroadas por pequenos "dentes" separados e articulados. Estes musgos são ombrófilos, preferindo habitats de humidade elevada e baixa luminosidade.
De egentliga bladmossorna (Bryopsida) är den klass i divisionen bladmossor som innehåller flest arter; antalet uppskattas till 9 000 vilka finns representerade över hela jordklotet. De egentliga bladmossorna kännetecknas av att peristomet har tandkransar som byggs upp av celldelar, inte hela celler; så kallat arthodontiskt peristom.
De egentliga bladmossorna saknar som andra mossor rötter. De håller sig fast vid underlaget med hjälp av rhizoider. Även på ovansidan kan det finnas rhizoider, men deras syfte är då ett annat, nämligen att samla in vatten och även näring från regn och annan nederbörd.
De egentliga bladmossornas livscykel kan indelas i ett antal faser. De förökar sig med hjälp av sporer, vilka gror och bildar en förgrodd (protonema). Från protonemat skjuter ett skott med stam och blad upp; ibland blir rester av protonemat kvar runt skottets bas. Protonemat och skottet är bladmossans gametofyta fas och har en enkel kromosomuppsättning.
Om skottet blir befruktat bildas en sporkapsel, bladmossans sporofyta fas, som har dubbel kromosomuppsättning. Sporkapseln kan antingen sitta högst upp på stammen (akrokarp) eller en bit ned på stammen (pleurokarp). Upprätt växande bladmossor är vanligen akrokarpa, medan krypande bladmossor är pleurokarpa. Observera att akrokarp och pleurokarp inte är taxonomiska begrepp, och att bladmossorna alltså inte kan grupperas baserat på denna faktor.
Klassen indelas i ett antal underklasser och en mängd ordningar. Här ges en lista över ordningarna som följer den indelning som görs i Nationalnyckeln, dock återgiven i alfabetisk ordning.
De egentliga bladmossorna (Bryopsida) är den klass i divisionen bladmossor som innehåller flest arter; antalet uppskattas till 9 000 vilka finns representerade över hela jordklotet. De egentliga bladmossorna kännetecknas av att peristomet har tandkransar som byggs upp av celldelar, inte hela celler; så kallat arthodontiskt peristom.
De egentliga bladmossorna saknar som andra mossor rötter. De håller sig fast vid underlaget med hjälp av rhizoider. Även på ovansidan kan det finnas rhizoider, men deras syfte är då ett annat, nämligen att samla in vatten och även näring från regn och annan nederbörd.
De egentliga bladmossornas livscykel kan indelas i ett antal faser. De förökar sig med hjälp av sporer, vilka gror och bildar en förgrodd (protonema). Från protonemat skjuter ett skott med stam och blad upp; ibland blir rester av protonemat kvar runt skottets bas. Protonemat och skottet är bladmossans gametofyta fas och har en enkel kromosomuppsättning.
Om skottet blir befruktat bildas en sporkapsel, bladmossans sporofyta fas, som har dubbel kromosomuppsättning. Sporkapseln kan antingen sitta högst upp på stammen (akrokarp) eller en bit ned på stammen (pleurokarp). Upprätt växande bladmossor är vanligen akrokarpa, medan krypande bladmossor är pleurokarpa. Observera att akrokarp och pleurokarp inte är taxonomiska begrepp, och att bladmossorna alltså inte kan grupperas baserat på denna faktor.
Bryopsida là một lớp rêu trong ngành Bryophyta. Lớp này chiếm 95% các loài rêu, với khoảng 11.500 loài phân bố phổ biến trên toàn thế giới.
Trước đây, nhóm Bryopsida bao gồm tất cả các loài rêu thực sự. Phân loại hiện tại bị hạn chế hơn.[1][2]
Lớp Bryopsida
Bryanae (cận ngành)
Hypnanae
Một cây phát sinh tới cấp bộ, dựa trên nghiên cứu của Novíkov & Barabaš-Krasni 2015.[4]
Buxbaumiidae
Diphysciidae
Funariidae
Timmiidae
Dicranidae
Bryopsida là một lớp rêu trong ngành Bryophyta. Lớp này chiếm 95% các loài rêu, với khoảng 11.500 loài phân bố phổ biến trên toàn thế giới.
У большинства бриевых ножка развита хорошо, но длина её широко варьирует даже у представителей одного семейства. У некоторых родов бриевых ножка полностью отсутствует или присутствует, но не достигает полного развития. Обычно так обстоит дело у эфемеров с коробочками, закрытыми неотделяющейся крышечкой, и погруженными в перихециальные листья. У многих видов ткани ножки спорогония те же, что и в стебле гаметофита. Снаружи ножки располагаются толстостенные клетки механической ткани, затем паренхима коры, в центре проходит тяж из проводящих прозенхимных клеток.
Ножка большинства листостебельных мхов очень чувствительна к колебаниям влажности воздуха. Подсыхая, ножка спирально закручивается и толчками вращает коробочку, активно рассеивая споры. Наружные стереидные клетки при этом тоже расположены по спирали. Причина гигроскопического движения ножки — способность наружных стенок стереид быстро впитывать влагу, разбухать и раскручивать ножку, а при высыхании, наоборот, быстро терять воду и скручивать ножку.
Стопа, то есть нижняя часть ножки, уходит глубоко в ткань гаметофита и прикрепляет к нему спорогон. Основная функция стопы — получение из гаметофита необходимых для развития плода веществ. У одних мхов стопа состоит из однородных клеток, у других поверхностные клетки вытягиваются в сосочки наподобие корневых волосков. Иногда они даже порождают разветвленные многоклеточные ризоиды. Эти ризоиды активно поглощают воду и питательные вещества. Центральный пучок ножки может продолжаться и дальше в стопу, а нередко даже проникает в центральный пучок стебля.
Влагальце передает питательные вещества от гаметофита к растущему спорофиту через стопу. Гаметофит и спорофит не образуют прочной связи, спорофит легко отделяется от гаметофита.
Коробочка состоит из крышечки, колечка, урны, шейки и апофизы, если последняя вообще есть. У некоторых видов коробочки имеют неотделяющуюся крышечку. Такие мхи называются клейстокарпными (закрытоплодными). Мхи с отделяющейся крышечкой называются стегокарпными (крышкоплодными). Крышечка прикрывает собой устье коробочки и отпадает после созревания спор. В сбрасывании крышечки участвуют колечко и зубцы перистома. Ко времени созревания коробочки ткани колечка значительно натягиваются, помогая сбросить крышечку.
Колечко располагается между верхним краем урны и крышечкой. Оно состоит из лежащих друг над другом в один или несколько рядов уплощенных бесцветных, сильно гигроскопичных клеток. При набухании этих клеток колечко расширяется и отделяется и от урны, и от крышечки. Колечко представляет собой полоску в виде пояса, клетки его крупные.
Урной называют часть коробочки, внутри которой развиваются споры. В верхней части урны находится широкое или суженное отверстие — устье, закрытое крышечкой. По краю устья часто формируются выросты в виде зубцов разнообразной формы, которые называются перистомом или околоустьем.
Стенки коробочки состоят из двух или нескольких слоев. Наружный слой — экзотеций, гомологичный эпидерме высших растений, кутинизирован. Клетки экзотеция бедны плазмой, их наружные оболочки обычно утолщены и плотно прилегают друг к другу. Внутренние слои стенки коробочки состоят из крупных паренхиматических клеток с тонкими бесцветными клеточными оболочками, они образуют водоносную ткань.
Клетки стенок молодого спорогона богаты хлоропластами, по мере созревания число хлоропластов уменьшается. Экзотеций перестает выполнять ассимиляционную функцию, оставляя за собой только механическую. В экзотеции нижней половины урны и шейки находятся устьица. Поверхностные устьица располагаются на уровне экзотеция, погруженные устьица — расположены ниже его уровня. Устьица обычной формы из двух симметричных почковидных замыкающих клеток с щелью. У бриевых из родов архидиум, схистостега, тетрафис устьица отсутствуют совсем.
Под экзотецием лежит однослойная, двуслойная или четырёхслойная водоносная ткань. Клетки водоносной ткани крупнее клеток экзотеция, они тонкостенные и заполнены водой. Водоносная ткань снабжает водой лежащую еще глубже ассимиляционную ткань. Благодаря тонким стенкам и прозрачности клеток водоносная ткань пропускает световые лучи к хлоропластам.
У большинства мхов между стенками коробочки и споровым мешком находится воздушная полость, пронизанная нитями из хлорофиллоносных клеток. Воздушная полость и ассимиляционная ткань отсутствуют у родов, где споровый мешок непосредственно примыкает к стенке коробочки, а также у водных мхов.
В центре урны располагается колонка. Она состоит из прозенхимных клеток, проводящих к развивающимся спорам воду и питательные вещества. Колонка обычно проходит в коробочке от шейки до крышечки. У немногих видов она вытягивается, выступает наружу из урны и поднимает оставшуюся прикрепленной к ней крышечку. После отпадения крышечки у многих мхов колонка сморщивается и остается на дне урны.
Перистом состоит из зубцов, расположенных а один или два ряда, из ресничек или нитей разнообразной формы. У некоторых мхов перистом отсутствует, у других он — недоразвитый, рудиментарный.
Зубцы однорядного перистома и экзостома (наружного ряда) двойного перистома способны к гигроскопическому движению. Они состоят из двух пластин, имеющих разную анатомическую структуру, и, соответственно, различную степень гигроскопичности. Движения зубцов активно помогают высеивать споры из урны и распространять их как можно шире. Также этими движениями зубцы закрывают устье урны при высокой влажности воздуха, не давая спорам намокнуть и прорасти внутри коробочки.
Нижняя часть коробочки, не содержащая в себе спор, шейка, постепенно или внезапно переходит в ножку. Нередко ткань на шейке односторонне разрастается, формируя зобик. Зобики характерны для некоторых мхов из дикрановых.
Апофиза — это вздутие нижней части коробочки, принимающее разнообразные формы. Яркая окраска апофизы и выделяемая ею через устьица жидкость с неприятным запахом привлекает к себе мух, которые становятся распространителями спор.
Споры листостебельных мхов обычно представляют собой одноклеточные образования, содержащие хлоропласты и капли масла. Размеры их сильно колеблются, но чаще всего имеют диаметр 10-12 мкм. У некоторых родов, преимущественно тропических, споры многоклеточные, начинающие прорастать, еще находясь в спорангии.
Обычно споры листостебельных мхов шаровидные, реже овальные, иногда слабо округло-угловатые, редко почковидные.
Споры мхов очень жизнеспособны, могут переносить как засухи, так и холода. Сухие споры после замораживания их при температуре ниже - 200 °С в течение нескольких часов нормально прорастали на питательных средах. Хорошо выносят кратковременное нагревание до +100 °С.
При оптимальных условиях освещения, температуры, влажности и характерной для данного вида реакции субстрата споры прорастают обычно через несколько дней или недель. Из прорастающих спор развивается первичная протонема, на которой закладываются почки. Из почек вырастают молодые растения.
При набухании споры экзина (внешняя прочная оболочка) лопается, а интина вытягивается в виде сосочка вместе с содержимым споры. Делясь, оно дает начало либо однорядной нити, либо однослойной (редко многослойной) пластинке, несущей ризоиды. Эта стадия развития гаметофита называется протонемой. Первая клетка гаметофита прикрыта только интиной (тонкой пленкой из целлюлозы и пектина) и беззащитна перед влиянием внешней среды. При малейших неблагоприятных условиях она обречена на гибель. Протонема состоит из зеленой хлоронемы (фотосинтезирующей) и подземной части — бесцветной ризонемы. Величина, форма и продолжительность жизни протонемы у листостебельных мхов значительно варьируют. Ветвящаяся протонема некоторых видов мхов покрывает площадь до 1 м2 и существует месяцами. У видов с однолетними небольшими гаметофитами протонема может жить несколько лет. Оюычно же размеры протонемы достигают нескольких сантиметров, а продолжительность жизни составляет несколько дней или недель.
Вторичную протонему в виде нити, на которой образуются почки, а затем молодые растения, или специальные приспособления для вегетативного размножения (выводковые тельца, листья, почки и т.д.) могут сформировать почти любые части гаметофита листостебельных мхов.
По мере разрастания моховой дернины от нее обособляются молодые побеги в тот момент, когда нижняя часть материнского растения отмирает. Это самый распространенный способ вегетативного размножения мхов.
Возможно размножение частями тела — обломками стеблей, почками и ветвями, выводковыми ветвями, выводковыми почками (укороченными выводковыми ветвями с нередуцированными или с редуцированными листьями), обломками листьев, выводковыми листьями.
Выводковые листья отделяются целиком и обычно отличаются от других листьев. Иногда выводковые листья собраны в головки на конце ножки.
Выводковые нити, как и почки, образуются обычно в пазухах. Представляют собой нитевидные образования, иногда разветвленные, часто окрашенные, гладкие или паппилозные.
Кроме того, на любых частях растения могут возникать выводковые тела — многоклеточные образования для вегетативного размножения. Они образуются на вторичной протонеме, на стеблевом ризоидном войлоке, на стебле в пазухах листьев, на различных частях жилки листа, на клетках листовой пластинки. К моменту отделения выводкового тела в месте его соединения с материнским растением образуется разделительная клетка с очень нежной наружной стенкой, которая легко разрушается. По наиболее частым местам образования различают стеблевые, листовые и пазушные выводковые тела. Выводковые тела могут иметь различную форму и окраску, быть как одиночными, так и скученными.
Выводковые органы распространяются потоками воздуха, водой, разносятся животными.
В прошлом в группу Bryopsida были включены все мхи. Текущий состав группы является более ограниченным.
В классификации, предложенной Goffinet B. и W. R. Buck в 2006 году, класс включает 6 подклассов[1][2]:
Bryaneae (парафилетический)
Hypnanae
Более детальная филогения до уровня порядков по работе Новикова и Барабаш-Красны 2015 года. [3]
.jpg){kind=small}
_8522.JPG)
_7673.JPG)
_5491.JPG)
_9880.JPG)
|coauthors= (справка) 藓纲（學名：Bryopsida）在生物分类学上是苔藓植物门（Bryophyta）中的一个纲。它是苔藓植物门中最大的一纲，包含95%的全部的藓纲物种。它约有15,000种。中国约有500余种。
藓纲（學名：Bryopsida）在生物分类学上是苔藓植物门（Bryophyta）中的一个纲。它是苔藓植物门中最大的一纲，包含95%的全部的藓纲物种。它约有15,000种。中国约有500余种。
泥炭藓亚纲（Sphagnopsida）仅有一目一科，泥炭藓目（Sphagnales），泥炭藓科（Sphagnaceae），泥炭藓属（Sphagnum），约300余种，多分布于北半球温带地区。中国的主要分布于东北、西北和西南高寒沼泽地区，常见的有泥炭藓。 黑藓亚纲（Andreaeopsida）仅有一目一科，黑藓目（Andreaeales），黑藓科（Andreaeaceae），两个属，中国仅有黑藓属（Andreaea），疣黑藓分布于陕西、安徽和福建。 真藓亚纲（Bryopsida）最大，有12—19目，真藓目（Bryales），是苔藓植物中科、属、种最多的一个目，遍布全世界。中国常见的有葫芦藓。
本文参照
マゴケ綱 (Bryopsida) は、コケ植物の1分類群。伝統的な分類体系では蘚綱マゴケ亜綱とされていた種の大部分を含む。
マゴケ綱はコケ植物全体の95%が属する綱で、約11500種が記載されている。
マゴケ綱の各種は、胞子嚢（蒴）にマゴケ型の蒴歯（arthrodontous）を持つという点で、他の綱と区別される。この蒴歯は細胞壁の一部が変形したものである。
葉はらせん状にねじれる種が多く、対生になる種はほとんどない[1]。中肋は0-2本で、種によって中肋がよく発達するものとそうでないものとがある[1]。
胞子の大きさは40μm程度、一つの胞子嚢につき5000個から5000万個の胞子が生産され、主に風によって散布される[1]。
亜綱以下の分類は以下の通り[2]。
分子系統学的な解析により、以下のような系統樹が書かれている。
マゴケ綱 Bryopsida
선태식물강 또는 이끼강은 선태식물문에서 가장 큰 식물 강으로 모든 이끼 종의 약 95%를 차지하고 있다. 약 11,500여 종을 포함하고 있으며, 전 세계에서 가장 흔한 식물이다.
2015년 노비코프(Novíkov)와 바라바스-크라스니(Barabaš-Krasni) 연구에 기초한 계통 분류는 다음과 같다.[4]
선태식물강 표주박이끼아강 꼬리이끼아강
