Red brockets provide valuable meat and a means of trade for humans.
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material; research and education
Little information is known about the communication and perception of red brockets.
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Little is known of the conservation status of red brocket deer.
US Federal List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: data deficient
Red brockets occasionally cause damage to agricultural fields.
Negative Impacts: crop pest
Red brockets play an essential role within the Amazonian ecosystem. They alter plant communities and the overall structure of the forest by grazing and dispersing seeds. Without red brockets, certain plant seeds would not be dispersed and might become endangered or face extinction. Red brockets are also the main source of food for jaguars and pumas.
Ecosystem Impact: disperses seeds; creates habitat
Red brocket diets consist mainly of fruit and some leaves and fibrous material. During the wet season when food availability is low, ttheir diet may consist mainly of fungi. In extreme cases where fruit and fungi become scarce, it may eat stems, bark, petioles, leaves, and animal matter instead.
Plant Foods: leaves; roots and tubers; wood, bark, or stems; seeds, grains, and nuts; fruit; flowers
Other Foods: fungus
Primary Diet: herbivore (Folivore , Frugivore , Granivore , Lignivore)
Red brockets are native to the neotropical region ranging from southern Mexico to northern Argentina and from sea level up to 5000 m in elevation.
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Red brockets live in dense tropical forests with closed canopies and prefer either moist or really dry climates. They tend to stay near marshes, swamps, and streams along thick vegetative cover. Their small body size helps them to move easily through water and dense vegetation and remain unnoticed by predators. When night falls, red brockets forage on forest edges, in agricultural fields, and in gardens.
Range elevation: 0 to 5000 m.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest ; rainforest ; scrub forest
Aquatic Biomes: rivers and streams
Wetlands: marsh ; swamp
Other Habitat Features: agricultural
Red brockets live between 7 and 12 years of age, but due to the elusiveness of this species, it is difficult to obtain sufficient data.
Average lifespan
Status: wild: 12 years.
Average lifespan
Status: captivity: 16 years.
Typical lifespan
Status: wild: 7 to 12 years.
Average lifespan
Status: captivity: 13.8 years.
Red brockets are the largest members of the genus of brocket deer. The head and neck exhibit a light grayish-brown color. The inner thighs, throat, tail, and inner part of the ears are white. The rest of their bodies are reddish brown to chestnut red in color and young brockets are born with white spots. Males tend to be larger and have spikes to protect against predators. Their shoulder height measures 65 to 80 cm, tail length measures 8 to 15 cm, and the head to body length measures 103 to 146 cm.
Range mass: 20 to 55 kg.
Range length: 103 to 146 cm.
Sexual Dimorphism: male larger; ornamentation
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Red brockets stand low to the ground, have a reddish-brown fur color to camouflage with the tropical vegetation in the background, and are well adapted for moving through thick vegetative matter. Anti-predatory adaptations behaviors employed by red brockets include freezing, swimming, and camouflage. If a predator decides to chase a red brocket, it will alternate between leaping and freezing behaviors in order to confuse the predator. If red brockets are near a river, they will use their exceptional swimming skills to escape. Known predators of red brockets are pumas, jaguars, and humans. Pumas and jaguars are stealthy hunters that often wait from a distance for the most opportunistic time pounce. Humans have hunted red brockets for meat and trade.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Little information is known about the matings systems of red brockets.
In the northeastern Peruvian Amazon, red brocket deer conceive during all months of the year except from September and October. In Surinam, they reproduce from September to April. Depending on where the red brocket deer are located, they may have peaks in conception during the dry seasons. Females between the ages of 0 and 4 years are more capable of birthing two offspring, whereas females between the ages of 4 and 6 years usually only produce one. Females reach sexual maturity around 11 months of age and males reach maturity around 12 months of age.
Breeding interval: There is little information regarding the frequency of red brocket breeding.
Breeding season: Red brockets breed throughout the year depending on rainfall.
Average number of offspring: 1.2.
Range gestation period: 222 to 228 days.
Average weaning age: 6 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 11 to 13 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 12 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average birth mass: 538.5 g.
Average number of offspring: 1.3.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 365 days.
Little information is known about the parental investment of red brockets.
Muy pequeño y con el cuerpo redondeado. La espalda es arqueada y el cuello y las patas son delgados. La cabeza tiene un perfil triangular. Parte dorsal es principalmente café rojizo brillante. La cabeza y la nuca son de color café parduzco oscuro. El vientre y la nuca son de color café parduzco (o rojizo). La garganta y las mejillas son café parduzco. La panza es anaranjada, más pálido que la parte dorsal, pero no tiene forma contrastante. El pelaje es corto y brillante. Las orejas son relativamente anchas y desnudas a los lados. El macho tiene un par de astas cortas y sin ramificar (cerca de la misma longitud de las orejas). Ante el reflejo de la luz los ojos son blanco amarillento brillantes. Los juveniles son rojizos y tienen manchas blancas.
Distribucion General: Desde México hasta Bolivia, sur de Brasil y norte de Argentina; Trinidad y Tobago. Se localiza desde las tierras bajas hasta los 2.800m.s.n.m..
El mazama mexicà (Mazama americana) és una espècie de mazama de Sud-amèrica. També viu a l'illa de Trinitat, a Trinitat i Tobago. El seu cos és majoritàriament castany, amb el coll i el cap més clars. Les parts interiors de les cuixes i la part inferior de la cua són blanques. Els mascles tenen petites banyes. És l'espècie de mazama més gran. L'alçada a l'espatlla és de 35-75 cm; la llargada corporal és de 72-135 cm i la cua fa 8-15 cm. El pes habitual n'és de 18-30 kg, però els mascles excepcionalment grans poden assolir 45,5 kg de pes.
El mazama mexicà (Mazama americana) és una espècie de mazama de Sud-amèrica. També viu a l'illa de Trinitat, a Trinitat i Tobago. El seu cos és majoritàriament castany, amb el coll i el cap més clars. Les parts interiors de les cuixes i la part inferior de la cua són blanques. Els mascles tenen petites banyes. És l'espècie de mazama més gran. L'alçada a l'espatlla és de 35-75 cm; la llargada corporal és de 72-135 cm i la cua fa 8-15 cm. El pes habitual n'és de 18-30 kg, però els mascles excepcionalment grans poden assolir 45,5 kg de pes.
Mazama červený (Mazama americana) je drobný, štíhlý jelenovitý savec žijící roztroušeně ve vlhkých tropických lesích Střední a Jižní Ameriky, od jižního Mexika po severní Argentinu. Je největší z 9 dosud poznaných druhů rodu mazama, který je řazen do podčeledě jelenců. Zvláštní jméno mazama je odvozeno z aztéckého slova mázatl „jelen“, které má v plurálu tvar mázame.
Zvířata tohoto druhu mají srst na hřbetu, hlavě a bocích červenohnědé až kaštanově červené barvy, vnitřní části stehen, krku, spodek ocasu a vnitřní části uší mají bílé, mláďata se rodí s ochrannými bílými skvrnami. Jsou vzhledově pohlavně dimorfní, samci jsou vždy delší i těžší. Mazama červený dosahuje délky od 70 do 130 cm, v kohoutku má výšku blízkou 65 cm, ocas mu měří od 8 do 15 cm a jeho hmotnost se pohybuje v rozmezí od 30 do 40 kg; má štíhlé končetiny a velmi dobře plave.
Jako téměř všichni jelenovití má samec parohy, které jsou tvořeny jen špicemi o délce 10 až 13 cm, které v průběhu roku v nepravidelných intervalech shazuje a následně mu vyrůstají opět nové. U velmi starých zvířat mohou parohy být i vidlicovitě rozvětvené.
Žijí rozptýleně, v nepřístupných místech, skrytě a jsou velmi plachá, je proto nesnadné je v přírodě sledovat. Jsou většinou spatřena osamoceně nebo v páru. Při náznaku nebezpečí znehybní, utečou do houštin nebo i přeplavou řeku. Mají však nízkou vytrvalost a snadno mohou být ulovena smečkou psů. Jsou to zvířata denní, téměř celý jej stráví hledáním potravy v hustém porostu, jedinci mají svá území o poloměru asi 1 km.
Jejich hlavní stravou jsou různé tropické plody (asi z 80 %) a dále mladé výhonky a kůra, listy, pupeny, tráva a houby. Jsou nápomocni v rozšiřování semen po okolí, mnohá nestrávená roznášejí v trusu.
Páření u těchto zvířat neprobíhá na celém rozsáhlém území synchronně. Podle místních podmínek se samice dostávají do říje tak, aby se mláďata rodila do období hojnosti potravy, např. až po období sucha. Po 222 až 228 dnech březosti se rodí převážně starším samicím jedno a mladším samicím dvě mláďata, ty samice ukrývají a kojí asi 6 měsíců. Porodní hmotnost je okolo 0,5 kg, pohlavní dospělosti dosahují v době asi 1 roku.
V současnosti se v dosud řádně neprozkoumaném druhu mazama červený uznává různý počet poddruhů, toto je jeden z reprezentativních výčtů: [1]
Předpokládaná délka jejich života je od 7 do 12, v zajetí až 16 let. Přirození nepřátele jsou jaguáři, pumy, divocí psi, orli a hadi, nezanedbatelným škůdcem jsou i lidé, kteří je loví pro maso a odlesňují rozsáhlá území.
Mazama červený žije na velkém území, a to v množství pravděpodobně dosud nemalém. Protože není stále vyjasněná taxonomie tohoto druhu (některé jeho poddruhy mají hodnotu téměř samostatného druhu) nelze podle IUCN spolehlivě vyhodnotit vývoj jeho početního stavu, je proto hodnocen jako druh o němž chybí věrohodné údaje.
Mazama červený (Mazama americana) je drobný, štíhlý jelenovitý savec žijící roztroušeně ve vlhkých tropických lesích Střední a Jižní Ameriky, od jižního Mexika po severní Argentinu. Je největší z 9 dosud poznaných druhů rodu mazama, který je řazen do podčeledě jelenců. Zvláštní jméno mazama je odvozeno z aztéckého slova mázatl „jelen“, které má v plurálu tvar mázame.
Der Großmazama (Mazama americana), auch Rotmazama oder Roter Spießhirsch genannt, ist eine Art der Hirsche, die in Südamerika vorkommt und dort in dichten tropischen Regenwäldern lebt. Sie ist einzelgängerisch und ernährt sich von Früchten und Blättern. Die taxonomische Stellung des Großmazama ist bisher ungeklärt, möglicherweise umfasst er aber mehrere Unterarten oder Arten.
Der Großmazama ist ein mit einer Kopf-Rumpf-Länge von 90 bis 145 cm, einer Schwanzlänge von 12 bis 16 cm und einer Schulterhöhe von 60–80 cm einer der kleineren Vertreter aus der Familie der Hirsche. Das Körpergewicht der Einzeltiere beträgt ca. 30–35 kg, kann im Extremfall aber auch bis zu 65 kg erreichen. Weibliche und männliche Tiere zeigen keinen äußeren Geschlechtsdimorphismus. Das kleine Geweih der Tiere besteht nur aus zwei kurzen Spießen von etwa 10 cm Länge. Die Fellfärbung am Körper reicht von braun bis rotbraun. An der Halsinnenseite, der Kinnunterseite, dem Unterbauch sowie an der Innenseite der Beine sind die Tiere weiß gefärbt, im Gesicht und am Nacken grau. Am Nacken sind bei einigen Individuen dunklere Flecken vorhanden, ebenso wie eine dunkle Rückenlinie ausgebildet sein kann.[1][2][3]
Diese Art kommt in Südamerika östlich der Anden von Kolumbien und Venezuela im Norden bis nach Paraguay und das nördliche Argentinien im Süden vor. Sie ist auch auf Trinidad nachgewiesen, während sie auf Tobago ausgerottet wurde. Der Großmazama bevorzugt tropische Regenwälder und subtropische Wälder, kommt aber auch in Savannengebieten in der Nähe von Waldgrenzen vor.[1][2]
Tagsüber hält sich der Großmazama, der außer in der Paarungszeit als Einzelgänger lebt, im dichten Unterholz versteckt. Hauptsächlich ist er während der Dämmerung oder Nacht aktiv. Einzelne Tiere unterhalten Eigenreviere von 50 bis 100 ha Größe, deren Ränder mit Urin und Kot markiert werden. Über die Sekrete verläuft auch die Hauptkommunikation der Tiere. Andere Markierungen erfolgen durch Reibung des Kopfes an der Rinde der Baumstämme. Ein Großteil der Wachzeit verbringt der Großmazama mit der Nahrungsaufnahme. Er ernährt sich von Gräsern, Laub, Früchten, Samen und Trieben verschiedenster Urwaldbäume. Untersuchungen in Suriname zufolge vertilgt er während der Regenzeit hauptsächlich Früchte, während der Trockenzeit aber eher Blätter.[1][2]
Der Großmazama pflanzt sich ganzjährig fort. Er ist mit elf bis 13 Monaten geschlechtsreif. Territoriale Männchen werben um die Weibchen durch Hornkämpfe und Beißen. Die Tragzeit der Weibchen beträgt 200 bis 225 Tage, teilweise werden auch 240 Tage angegeben. In der Regel wird nur ein Jungtier geboren, dass etwa 1,8 kg wiegt und weiße Fellflecken aufweist. Die Jungtiere verstecken sich zuerst im Unterholz vor Feinden und begleiten die Mutter später bei der Nahrungssuche.[1][2]
Zu ihren natürlichen Feinden zählen größere Greifvögel, Anakondas, der Jaguar und der Ozelot. Meist flüchtet der Großmazama in dichte Vegetation, verharrt aber auch teilweise in Starre. Als guter Schwimmer ist er auch befähigt, Fressfeinden durch Gewässer zu entkommen.[1][2]
Der Großmazama ist eine Art aus der Gattung der Spießhirsche (Mazama) innerhalb der Familie der Hirsche (Cervidae). Zur Gattung Mazama werden zusätzlich noch wenigstens neun weitere Arten gezählt, die in Mittel- und Südamerika verbreitet sind. Die Taxonomie des Großmazama ist ungeklärt. Er wird häufig als ein Komplex verschiedener Arten oder Unterarten angesehen. Ursprünglich wurde auch der Mexiko-Großmazama (Mazama temama) innerhalb der Art geführt, doch gilt dieser seit 1987 als eigenständig, ebenso wie der Yucatán-Mazama (Mazama pandora). Äußere Unterschiede zwischen den einzelnen Populationen des Großmazama sind nicht auszumachen, doch gibt es starke genetische Unterschiede, die zwei Hauptlinien erkennen lassen, so eine im westlichen und eine im östlichen Amazonasgebiet. Die Erstbeschreibung der Art erfolgte 1777 durch Johann Christian Polycarp Erxleben als Moschus americanus, wobei Cayenne in Französisch-Guayana als Typuslokalität gilt.[1][4]
Zu den Hauptbedrohungen der Art zählen die illegale Jagd und die Zerstörung ihres Lebensraumes. In Peru ist aber die legale Jagd zur Wildfleischgewinnung aufgrund eines effektiven Wildtiermanagements erlaubt. Die IUCN führt den Großmazama aufgrund der unzureichend geklärten taxonomischen Stellung mit „unzureichender Datenlage“ (data deficient). Zum Schutz der Art sind in ihrem Lebensraum mehrere Schutzgebiete ausgewiesen worden.[4]
Der Großmazama (Mazama americana), auch Rotmazama oder Roter Spießhirsch genannt, ist eine Art der Hirsche, die in Südamerika vorkommt und dort in dichten tropischen Regenwäldern lebt. Sie ist einzelgängerisch und ernährt sich von Früchten und Blättern. Die taxonomische Stellung des Großmazama ist bisher ungeklärt, möglicherweise umfasst er aber mehrere Unterarten oder Arten.
Puka luwichu,[1] Puka taruka,[2] Ushpitu[3] icha Chunta ruku[4] (Mazama americana) nisqaqa huk Uralan Awya Yalapi kawsaq tarukam, huk iskay ruk'anayuq ñuñuqmi, yura mikhuqmi.
Puka luwichu, Puka taruka, Ushpitu icha Chunta ruku (Mazama americana) nisqaqa huk Uralan Awya Yalapi kawsaq tarukam, huk iskay ruk'anayuq ñuñuqmi, yura mikhuqmi.
The red brocket (Mazama americana) is a species of brocket deer from forests in South America, ranging from northern Argentina to Colombia and the Guianas.[1][2] It also occurs on the Caribbean island of Trinidad (it also occurred on the island of Tobago until very recent historical times, but has been extirpated there).
It formerly included the Central American red brocket (M. temama) and sometimes the Yucatan brown brocket (M. pandora) as subspecies.[3] Considerable taxonomic confusion still exists for the populations remaining in the red brocket. Pending a solution to this, it has been evaluated as data deficient by the IUCN,[1] though as presently defined, it is the most widespread species of brocket. It is sympatric with the smaller Amazonian brown brocket over much of its range (the latter tends to have significantly lower population densities). The karyotype of the red brocket was initially described as having 2n = 68, FN = 74, and more recently as having 2n varying from 48 to 54 and FN varying from 54 to 56.[1] This variability may indicate the presence of unrecognized species in the population.[1]
Its body is reddish-brown in color, with a lighter grayish-brown head and neck, and partially blackish legs.[4] The inner thighs and the underside of the tail are white. Fawns are spotted white and lack blackish to the legs.[4] Only the adult male has antlers, and these are small and spike-like. This species is the largest of the brockets. The shoulder height is 67–80 cm (26–31 in) and the head and body length 105–144 cm (41–57 in).[4] These deer typically weigh 24–48 kg (53–106 lb),[4] but exceptional males may get as large as 65 kg (143 lb).[5]
The red brocket browses on vegetation (mainly grasses and tender green roots),[6] preferring fruit and seeds when it is available. They are also known to feed on fungi.[6] In extreme cases where fruit and fungi become scarce, it may eat stems, bark, petioles, leaves, and animal matter instead.[7] It is generally solitary and stays in dense jungles. When alarmed, the animal snorts or stomps its hooves.
The red brocket (Mazama americana) is a species of brocket deer from forests in South America, ranging from northern Argentina to Colombia and the Guianas. It also occurs on the Caribbean island of Trinidad (it also occurred on the island of Tobago until very recent historical times, but has been extirpated there).
La corzuela colorada, guazuncho, guazú-pytá o guazo (Mazama americana) es una especie de mamífero artiodáctilo de la familia Cervidae que habita en varios países de América del Sur.[2]
América del Sur desde el norte de Argentina, Bolivia, Brasil, Colombia, Ecuador, Guyana francesa, Guyana, Paraguay, Perú, Surinam y Venezuela.[1]
La corzuela colorada alcanza una altura aproximada de 65 a 75 a la cruz, y hasta 140 cm de longitud. El adulto pesa entre 20 a 30 kg. El lomo tiene un aspecto ligeramente encorvado y el anca es visiblemente alta en comparación con los hombros. En ambos sexos el color es pardorojizo a pardogrisáceo y posee una coloración más clara en la parte inferior de la mandíbula, pecho, vientre y zona perineal. En las crías la coloración es semejante a la de los adultos, pero con manchitas blancas. A partir del año de vida los machos desarrollan un par de astas simples, cortos, rectos y dirigidos hacia atrás.
Son verdaderos rumiantes, se alimenta de frutos, hongos, brotes y ramas tiernas de arbustos y árboles (ramoneo) y flores caídas: el ramoneo es usado mayormente cuando los frutos escasean en la estación seca.
En el Apéndice III de CITES (Guyana). Ampliamente distribuida y a menudo común. Muy cazada por su carne y escasa en algunas áreas, pero parece persistir donde otras especies de mamíferos grandes han sido exterminadas, probablemente por su hábito solitario y la preferencia por la vegetación densa.
La corzuela colorada, guazuncho, guazú-pytá o guazo (Mazama americana) es una especie de mamífero artiodáctilo de la familia Cervidae que habita en varios países de América del Sur.
Mazama americana Mazama generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Capreolinae azpifamilia eta Cervidae familian sailkatuta dago
Mazama americana Mazama generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Capreolinae azpifamilia eta Cervidae familian sailkatuta dago
Mazama americana
Le daguet rouge (Mazama americana) est une espèce de daguet, appelée "biche rouge" en Guyane française. Il provient des forêts d'Amérique du Sud, du Nord de l'Argentine au Venezuela [1], ainsi que de Trinidad à Trinidad et Tobago. Le daguet brun du Yucatán (en) (Mazama pandora) et le daguet d'Amérique Centrale (en) (Mazama temama) étaient considérés comme sous-espèces du daguet rouge dans plusieurs travaux datant du XXe siècle ; ce n'est plus le cas depuis 1998 [2].
Il mesure environ 70 cm au garrot et peut peser entre 40 et 60 kg. Seuls les mâles ont des bois, courts.
C'est un animal solitaire, actif de jour comme de nuit. Il se nourrit de graines, de fruits, de fleurs, de champignons et de feuilles; c'est un animal herbivore.
La biche peut se reproduire à l'âge de un ou deux ans. Elle met au monde un (parfois deux) petit, après 7 mois de gestation. À la naissance, le faon pèse environ 2 kg.
Mazama americana
Le daguet rouge (Mazama americana) est une espèce de daguet, appelée "biche rouge" en Guyane française. Il provient des forêts d'Amérique du Sud, du Nord de l'Argentine au Venezuela , ainsi que de Trinidad à Trinidad et Tobago. Le daguet brun du Yucatán (en) (Mazama pandora) et le daguet d'Amérique Centrale (en) (Mazama temama) étaient considérés comme sous-espèces du daguet rouge dans plusieurs travaux datant du XXe siècle ; ce n'est plus le cas depuis 1998 .
Il mazama rosso (Mazama americana Erxleben, 1777) è una specie di mazama originaria delle foreste del Sudamerica, diffusa dall'Argentina settentrionale fino a Colombia e Guiane[1][2]. Si incontra anche sull'isola di Trinidad, appartenente alla Repubblica di Trinidad e Tobago (fino a tempi storici molto recenti viveva anche a Tobago, ma sembra che da tale luogo sia scomparso a causa dell'eccessivo bracconaggio praticato sull'isola).
In passato il mazama rosso del Centroamerica (M. temama) e talvolta anche il mazama bruno dello Yucatán (M. pandora) venivano considerate sottospecie del mazama rosso[3]. Tuttavia, anche dopo una recente revisione, persiste ancora una notevole confusione riguardo alla tassonomia di questa specie. Proprio per questo motivo, la IUCN la classifica tra le specie insufficientemente conosciute[1], nonostante sia, senza ombra di dubbio, la specie di mazama più diffusa. Condivide gran parte del suo areale con il più piccolo mazama bruno dell'Amazzonia (molto meno numeroso).
Attualmente ne vengono riconosciute dodici sottospecie:
Il mazama rosso è di colore marrone-rossastro, con testa e collo di un marrone-grigiastro più chiaro e zampe parzialmente nerastre[4]. L'interno delle zampe posteriori e la parte inferiore della coda sono bianchi. I piccoli sono ricoperti da macchie bianche e non hanno le zampe nerastre[4]. Solo i maschi adulti sono muniti di palchi, piccoli e simili a chiodi. È la specie di mazama più grande: misura 67-80 cm di altezza al garrese ed è lungo 105-144 cm[4]. Generalmente pesa tra i 24 e i 48 kg[4], ma maschi eccezionalmente grandi possono raggiungere i 65 kg[5].
Il mazama rosso si nutre brucando tra la vegetazione, prediligendo la frutta quando essa è disponibile. Ha abitudini generalmente solitarie e vive all'interno delle giungle più fitte. Quando è allarmato, sbuffa o colpisce il terreno con gli zoccoli.
Il mazama rosso fa una breve apparizione nella serie Prehistoric Park, tra le possibili prede della tigre dai denti a sciabola. Nella quarta puntata della serie un esemplare solitario è attaccato da una femmina di Smilodonte, a cui però riesce a sfuggire. In seguito viene spiegato dal conduttore Nigel Marven che le tigri, in quanto specializzate nella caccia a grossi animali, non sono in grado di catturare animali piccoli e veloci come il mazama.
Il mazama rosso (Mazama americana Erxleben, 1777) è una specie di mazama originaria delle foreste del Sudamerica, diffusa dall'Argentina settentrionale fino a Colombia e Guiane. Si incontra anche sull'isola di Trinidad, appartenente alla Repubblica di Trinidad e Tobago (fino a tempi storici molto recenti viveva anche a Tobago, ma sembra che da tale luogo sia scomparso a causa dell'eccessivo bracconaggio praticato sull'isola).
Didžioji mazama (lot. Mazama americana) – elnių (Cervidae) rūšis, gyvenanti tropinėje Amerikoje: nuo Kosta Rikos šiaurėje iki Argentinos pietuose.
Kūnas kaštoninės spalvos, su šviesiai rudu kaklu ir galva. Aukštis ties krūtine 65-75 cm. Ilgis 140 cm. Suaugęs individas sveria 20-30 kg.
Minta vaisiais, grybais, krūmų ir medžių šakomis, žiedais. Gyvena tankioje augmenijoje, laikosi pavieniui.
Didžioji mazama vietomis intensyviai medžiojama dėl mėsos todėl ten populiacija sumažėjusi. Vikiteka
Het rood spieshert (Mazama americana) is een hertensoort uit de onderfamilie Capreolinae. Net als de overige spiesherten leeft deze soort in de regenwouden van Latijns-Amerika.
Colombia tot het noorden van Argentinië.
Lengte: kop-romp 70-130 cm, staart 8-15 cm, schouderhoogte 70-90 cm cm. Gewicht: 12-32 kg. Gewei: 10-13 cm lang.
Het rood spieshert is een betrekkelijk klein hert dat door zijn wigvormige bouw, robuuste lichaam en korte voorpoten goed is aangepast aan het leven in de dichte bossen. De lichaamsbouw lijkt op die van duikers die ook in dichtbegroeid gebied leven. De vacht is roodbruin van kleur. De hals, de onderzijde van het lichaam en de staart zijn grijsachtig wit. De mannetjes hebben normaal een kort, spiesvormig gewei dat bij oude dieren gevorkt kan zijn.
Spiesherten kunnen tot 12 jaar oud worden.
Bebost gebied met een dichte ondergroei, vooral in een moerasachtige omgeving of in de buurt van rivieren, vormen het leefgebied van het rood spieshert. Deze hertensoort kan tot op hoogtes van 2300 meter worden aangetroffen.
Het rood spieshert is een herbivoor en voedt zich vooral met afgevallen vruchten. Daarnaast worden ook gras, bladeren, bloemen en paddenstoelen gegeten.
Rode spiesherten zijn schuwe dieren die over het algemeen solitair leven. Dankzij hun kleine gestalte kunnen ze zich gemakkelijk door het dichte woud bewegen. Spiesherten zijn zowel overdag als ‘s nachts actief, hoewel deze ze zich overdag vaak schuilhouden in het struikgewas. In de schemering verlaten spiesherten regelmatig de beschutting van het bos om in het open veld op zoek te gaan naar voedsel. Het mannetje laat in zijn leefgebied meerdere geurmerken achter ter begrenzing van zijn territorium, dat meestal een straal heeft van ongeveer een kilometer, en om eventueel aan te geven dat het geslachtsrijp is. Dan komt het vrouwtje het territorium binnen om te paren.
Het dier maakt maar één geluid: een doordringende roep. Bij gevaar houdt het zich stil zolang het kan, om dan een stuk te rennen en opnieuw te bevriezen. Het rood spieshert heeft minder uithoudingsvermogen dan de meeste herten; een hond kan het achterhalen, behalve bij water, want deze herten zijn goede zwemmers. Men heeft weleens een spieshert een rivier van meer dan 300 meter over zien steken.
Spiesherten kennen geen vaste paartijd. Na een draagtijd van 200 dagen worden één of soms twee jongen geboren. Het kalf is na zijn geboorte voorzien van witte vlekken ter camouflage. Het wordt door het moederdier verstopt in het struikgewas en van tijd tot tijd verzorgd en gevoed. Enkele weken na de geboorte is het kalf in staat de moeder te volgen. Het bokje (mannetje) is na een jaar geslachtsrijp, de hinde een maand later.
Bronnen, noten en/of referentiesHet rood spieshert (Mazama americana) is een hertensoort uit de onderfamilie Capreolinae. Net als de overige spiesherten leeft deze soort in de regenwouden van Latijns-Amerika.
Mazama ruda[3][4] (Mazama americana) – gatunek ssaka z rodziny jeleniowatych (Cervidae).
Południowa część Ameryki Północnej, Ameryka Południowa i Ameryka Środkowa (po północną Argentynę). Zamieszkuje tereny zalesione, gęste lasy i zarośla.
Długość ciała 135 cm, wysokość w kłębie 75 cm, masa ciała 16-25 kg. Żółtoruda sierść z jaśniejszym brzuchem. Proste poroże o długości 10-13 cm, u starszych osobników może być rozwidlone.
Żerują na skraju lasów i na nadrzecznych łąkach. Na wielu obszarach przystosowały się do bytowania w agroekosystemach sąsiadujących z lasami, podobnie jak polna populacja sarny europejskiej.
Mazama ruda (Mazama americana) – gatunek ssaka z rodziny jeleniowatych (Cervidae).
O veado-mateiro (nome científico: Mazama americana) também conhecido como suaçupita,[1] guatapará, guassu-pará, veado-pardo, veado-capoeiro, veado-vermelho, veado retovado (português), red brocket deer (inglês), venado colorado, corzuela colorada, corzuela roja (espanhol), guazú-pithá (guarani)[2][3], é a espécie mais abundante de cervídeo do gênero Mazama. Embora seja encontrado em florestas densas e úmidas por toda a América do Sul, o veado-mateiro é um animal reservado e existem poucos estudos em vida livre sobre ele.[4] É uma espécie de hábitos solitários e crepuscular, mas pode formar pares no período reprodutivo.[5] É a maior espécie do gênero e se alimenta de frutos, folhas, brotos e gramíneas, sendo bastante seletivo na escolha de sua alimentação.[5] A gestação dura cerca de 225 dias e pare um filhote por vez, que nasce com pintas brancas no corpo.[5] Não existe sazonalidade nos nascimentos.[6]
A União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN) lista a espécie como DD (dados deficientes), e ela não consta na lista do Instituto Brasileiro do Meio Ambiente e dos Recursos Naturais Renováveis (IBAMA) de animais em extinção.[7] Entretanto, é considerada "vulnerável" em São Paulo e "em perigo" no Rio Grande do Sul e no Rio de Janeiro. As populações nos limites leste do Cerrado e da Mata Atlântica também estão ameaçadas, principalmente por conta da alteração de seu habitat para empreendimentos agrícolas e urbanização.[8] Apesar disso, sua distribuição geográfica é ampla e ocorre em grandes números na Amazônia. Apesar de ser caçado ostensivamente em grande parte de sua ocorrência, a espécie possui taxas reprodutivas altas, o que torna suas populações tolerantes à ação de caçadores.[6]
A taxonomia do veado-mateiro é considerada como confusa, com isso, estudos sugerem que a espécie que é identificado como uma única espécie atualmente, na realidade, é um "complexo específico".[6] Estudos moleculares sugerem que o táxon M. americana é polifilético.[11] Com novos estudos, provavelmente, M. americana será dividido em várias espécies. Possui a maior distribuição geográfica dentre os cervídeos neotropicais, ocorrendo desde a Colômbia e Venezuela (incluindo Trinidad e Tobago) até o norte da Argentina e sul do Brasil. Nesta área, ocorre em todos os tipos de ambientes, desde campos abertos, até florestas úmidas. Sua ocorrência é mais fragmentada no sudeste do Brasil.[6]
Acredita-se que o nome "brocket" (inglês) tenha origem da palavra "broc" do francês antigo. Esse termo era usado para descrever a ponta do chifre de um veado fêmea. No México, durante o século 17, esses animais eram chamados de "mazame" ou "macame". Como os veados-mateiros eram muito encontrados em grande parte da América Central e do Sul, surgiu o sufixo latino "-anus" ou "-ana", que significa "pertencer a". Assim explica-se a origem do nome Mazama americana. [12]
A família Cervidae e a espécie Mazama americana é demasiadamente desconhecida quando se tratado da sua história evolutiva, pela inexistência de registros fósseis conhecidos de cervídeos na América Central, durante o Plioceno, quando os táxons neotropicais, incluindo os pertencentes ao gênero Mazama, possivelmente migraram para o Sul.[13]
A classificação taxonômica do veado-mateiro é bastante incerta mas muito discutida, pelo fato da espécie apresentar diversas características evolutivas, ecológicas, morfológicas, genéticas e citogenéticas bem peculiares.[13] Alguns estudos apontam que a Mazama americana deveria ser dividida em diversas outras espécies. Dados citogenéticos sugerem que ela representa um complexo de espécies com áreas de distribuição mais ou menos restritas ao invés de uma única espécie amplamente distribuída.[4] Foi constatado, a partir de análises de genes mitocondriais e nucleares dos cervídeos, que o gênero Mazama é merofilético e a semelhança morfológica existente entre a M. americana e M. gouazoubira deve ter acontecido por evolução convergente.[13]
Existem ao mínimo sete citótipos diferentes de veado-mateiro, isso revela um processo de intensa evolução cromossômica. O seu cariótipo varia de 42 a 53 cromossomos.[2] A partir de estudos recentes, foi confirmado a variação cromossômica presente na M. americana, em diversas regiões do Brasil, devido a diferenças entre indivíduos causados por rearranjos cromossômicos. Essas análises e pesquisas buscam esclarecer as dúvidas sobre a sua taxonomia e a quantidade de subespécies existentes.[13]
O veado-mateiro distribui-se por quase toda a América do Sul, estendendo-se do norte da Argentina à Colômbia, e Venezuela, inclusive na Ilha de Trindad (República de Trinidad e Tobago). Além de ocupar praticamente todo o Brasil, com exceção de alguns estados no Nordeste. Entretanto, sua ocorrência é mais fragmentada no sudeste do Brasil, devido ser a região com maior perda de habitat em sua distribuição geográfica.[15][3]
O habitat ideal para esses animais são florestas tropicais densas com dossel fechado, montanhas ou plantações, a partir do nível do mar até cerca de 5000 m. Esses pontos proporcionam uma grande diversidade de locais onde eles podem facilmente se esconder de potenciais predadores. Podem ser encontrados perto de riachos e pântanos e possuem a vantagem de ter uma pequena estatura que ajuda na sua locomoção na água, são ótimos nadadores e também fazem desses lugares um refúgio.[16][3]
O veado-mateiro, veado-pardo ou veado-vermelho recebe esse nome devido à sua coloração geralmente marrom avermelhada. Apresenta áreas brancas abaixo da cauda, no pescoço e na região interna dos membros e orelhas. Os filhotes são marrom-avermelhados e possuem pintas brancas por todo o corpo durante os primeiros meses de vida.[3] O veado-mateiro não têm galhada, somente curtos chifres que podem chegar à 20 cm, presentes apenas nos machos. Eles carregam seus chifres por mais de um ano, podendo perdê-los em qualquer época do ano, mas principalmente no mês de julho, e voltam a nascer novamente em agosto/setembro. Possuem pernas longas e compridas, o que lhes garante agilidade, porém o tamanho das mesmas pode variar de acordo com a localização do animal. É a maior espécie do gênero Mazama e pesam em média 30 quilos. Adultos tendem a crescer entre 67 cm e 80 cm, na altura da cernelha. Os machos podem ser diferenciados das fêmeas pela presença de chifres mais curtos, em forma de espinhos e encurvados para trás. Esses mamíferos possuem 4 estômagos, e enquanto apenas 1 é utilizado, os outros funcionam como "estômagos falsos", pois os veados-mateiros ruminam e isso os auxilia na digestão do alimento.[12][3][17]
O veado-mateiro possui hábitos noturnos e diurnos e são descritos como animais solitários, formando pares apenas na época reprodutiva. Não formam bandos. Quando a fêmea do veado-mateiro dá à luz, ela esconde o filhote e o deixa sozinho por um certo período de tempo, antes de voltar e cuidar da cria até que ele atinja a sua maturidade sexual.[16][15]
São animais difíceis de serem encontrados na natureza, por serem sempre muito cautelosos e tímidos. Eles estão sempre alertas para o perigo de predadores. Costumam permanecer imóveis quando alarmados sobre possíveis ameaças, e quando se sentem diretamente ameaçados, eles correm para a floresta densa ou nadam para longe. Isso explica a sua preferência de viverem perto de corpos d'água.[12]
Segundo o senso comum, esses veados não emitem vocalizações, devido a sua natureza tímida. No entanto, eles são capazes de emitirem um som agudo de choro em momentos de angústia.[12]
São animais herbívoros. Sua dieta consiste principalmente de frutas, folhas, flores e alimentos fibrosos, preferindo os frutos, quando acessíveis. Quando a disponibilidade desses alimentos diminui durante os períodos chuvosos, ele costuma costuma se alimentar de fungos. Em casos mais extremos onde os recursos são escassos, a dieta do veado-mateiro pode ser composta por caules, cascas, pecíolos, e matéria animal.[16][3]
Durante grande parte do seu tempo acordado, o veado-mateiro está ocupado com a procura de alimentos. Eles podem ser encontrados forrageando sob plantas ou árvores com flores ou frutos. Costumam ser vistos mastigando a maior parte do dia.[17] No período da noite, os veados gostam de realizar o forrageamento em campos agrícolas, em jardins, ao longo de trilhas ou mais próximo das beiras das florestas.[18]
Os veados-mateiros possuem um impacto considerável no ecossistema amazônico. Eles ajudam a dispersar sementes e afetam diretamente a estrutura de seu habitat florestal, alterando as comunidades de plantas locais. Sem esses animais, certas sementes de plantas não seriam dispersas e poderiam ser ameaçadas de extinção. [12]
Apesar dos dados escassos, estima-se que o veado-mateiro viva entre 7 e 12 anos em vida livre, e até 16 anos em cativeiro. Atingem a maturidade sexual após cerca de 11-13 meses. O período de gestação dura entre 218 a 228 dias, e na maioria dos casos, há a gestação de apenas uma prole, mas também pode acontecer gestação de gêmeos, principalmente em fêmeas abaixo dos 4 anos de vida. Não há sazonalidade na época de acasalamento do veado-mateiro, pode acontecer durante todo o ano. Para garantir a segurança do filhote, a fêmea o esconde e volta apenas para amamentá-lo. Ele começa a seguir a mãe após algumas semanas de vida. As fêmeas atendem as necessidades da cria até o período de desmame, aos 6 meses, e não há presença de cuidados paternos. As manchas brancas pelo corpo desaparecem após 2-3 meses. [17][12][16]
Cada veado-mateiro tem o seu próprio pequeno território com um raio de até 1 km. Possuem excelentes habilidades de natação e podem nadar em rios de até 300 metros de largura. Eles geralmente são encontrados sozinhos ou com pares de acasalamento, que tendem a serem monogâmicos. Entretanto, os machos que permanecem solteiros apresentam características poligâmicas, ao acasalar com diferentes fêmeas. Andam devagar e silenciosamente, com a cabeça na altura dos ombros. Quando alarmados, procuram ficar estáticos com o intuito de confundir o seu predador, e quando diretamente ameaçados, fogem para a floresta densa ou nadando para o outro lado do corpo d'água. As complexas interações sociais entre adultos do mesmo sexo descritas em cativeiro confirmam que esta espécie é territorial e geralmente poligâmica como a maioria dos cervídeos. A comunicação entre esses animais é feita por marcação olfativa, para demarcação de territórios.[17][3][12]
Uma das maiores ameaças para a conservação dos cervídeos brasileiros são a perda e fragmentação do seu habitat, com os crescentes avanços das fronteiras agrícolas e expansão das áreas urbanas. Além do estreitamento da área de ocorrência original do veado-mateiro, esses animais estão expostos a doenças trazidas por bovinos domésticos, como a febre aftosa, brucelose, babesiose, ecto e endoparasitas diversos.[2]
Esses ungulados são presas comuns para animais como pumas e onças.[12] Outro grande predador do veado-mateiro é o humano. Eles são caçados principalmente pela sua carne e sua pele. Na Amazônia, sua carne é vendida à vista nos mercados rurais e urbanos. Apenas no nordeste da Amazônia peruana, os caçadores matam cerca de 6.000 veados-mateiros anualmente. No passado, a pele desse animal também tinha um alto valor comercial. Entre 1962 e 1967, cerca de 170.000 unidades foram exportadas da Amazônia peruana.[3]
Ao contrário de outros ungulados, a Mazama americana tem menos probabilidade de extinção por apresentar taxas de reprodução mais rápidas e taxas intrínsecas de aumento populacional.[3]
Não existem ações focadas especificamente na conservação desta espécie.[2]
O veado-mateiro (nome científico: Mazama americana) também conhecido como suaçupita, guatapará, guassu-pará, veado-pardo, veado-capoeiro, veado-vermelho, veado retovado (português), red brocket deer (inglês), venado colorado, corzuela colorada, corzuela roja (espanhol), guazú-pithá (guarani), é a espécie mais abundante de cervídeo do gênero Mazama. Embora seja encontrado em florestas densas e úmidas por toda a América do Sul, o veado-mateiro é um animal reservado e existem poucos estudos em vida livre sobre ele. É uma espécie de hábitos solitários e crepuscular, mas pode formar pares no período reprodutivo. É a maior espécie do gênero e se alimenta de frutos, folhas, brotos e gramíneas, sendo bastante seletivo na escolha de sua alimentação. A gestação dura cerca de 225 dias e pare um filhote por vez, que nasce com pintas brancas no corpo. Não existe sazonalidade nos nascimentos.
A União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN) lista a espécie como DD (dados deficientes), e ela não consta na lista do Instituto Brasileiro do Meio Ambiente e dos Recursos Naturais Renováveis (IBAMA) de animais em extinção. Entretanto, é considerada "vulnerável" em São Paulo e "em perigo" no Rio Grande do Sul e no Rio de Janeiro. As populações nos limites leste do Cerrado e da Mata Atlântica também estão ameaçadas, principalmente por conta da alteração de seu habitat para empreendimentos agrícolas e urbanização. Apesar disso, sua distribuição geográfica é ampla e ocorre em grandes números na Amazônia. Apesar de ser caçado ostensivamente em grande parte de sua ocorrência, a espécie possui taxas reprodutivas altas, o que torna suas populações tolerantes à ação de caçadores.
A taxonomia do veado-mateiro é considerada como confusa, com isso, estudos sugerem que a espécie que é identificado como uma única espécie atualmente, na realidade, é um "complexo específico". Estudos moleculares sugerem que o táxon M. americana é polifilético. Com novos estudos, provavelmente, M. americana será dividido em várias espécies. Possui a maior distribuição geográfica dentre os cervídeos neotropicais, ocorrendo desde a Colômbia e Venezuela (incluindo Trinidad e Tobago) até o norte da Argentina e sul do Brasil. Nesta área, ocorre em todos os tipos de ambientes, desde campos abertos, até florestas úmidas. Sua ocorrência é mais fragmentada no sudeste do Brasil.
Mazama americana[2][3] är en däggdjursart som först beskrevs av Johann Christian Polycarp Erxleben 1777. Mazama americana ingår i släktet spetshjortar, och familjen hjortdjur.[4][5] IUCN kategoriserar arten globalt som otillräckligt studerad.[1]
Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[4] Wilson & Reeder (2005) skiljer mellan 12 underarter.[2]
Detta hjortdjur förekommer i Sydamerika från norra Colombia till norra Argentina samt på Trinidad. Arten vistas huvudsakligen i täta skogar. Den äter främst frukter samt andra växtdelar. Individerna når en mankhöjd av cirka 65 cm och en vikt mellan 30 och 40 kg.[1]
Mazama americana är en däggdjursart som först beskrevs av Johann Christian Polycarp Erxleben 1777. Mazama americana ingår i släktet spetshjortar, och familjen hjortdjur. IUCN kategoriserar arten globalt som otillräckligt studerad.
Inga underarter finns listade i Catalogue of Life. Wilson & Reeder (2005) skiljer mellan 12 underarter.
Detta hjortdjur förekommer i Sydamerika från norra Colombia till norra Argentina samt på Trinidad. Arten vistas huvudsakligen i täta skogar. Den äter främst frukter samt andra växtdelar. Individerna når en mankhöjd av cirka 65 cm och en vikt mellan 30 och 40 kg.
Kızıl kariyaku (Mazama americana), geyikgiller (Cervidae) familyasından bir kariyaku türü. Güney Amerika'da ve Kosta Rika ile Panama'da bulunur. Gövdesinin çoğu kestane rengindedir. Başı ve boynu daha açık bir kahverengidir. Kalçalarının içi ve kuyruğu beyazdır. Erkeklerde küçük boynuzlar bulunur.
Kızıl kariyaku otlar, bulduğu zaman da meyveyi tercih eder. Genellikle yalnız dolaşır ve yoğun ormanlarda kalır. Alarma geçtiğinde kuyruğunu kaldırıp beyaz kısmını gösterir ve ayağını yere vurur.
Çift toynaklılar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.Mazame — це стара індійська назва, використовувана для позначення будь-якого оленя. суфікс ana позначає приналежність.
Країни проживання: Аргентина, Болівія, Бразилія, Колумбія, Еквадор, Французька Гвіана, Гаяна, Парагвай, Перу, Суринам, Тринідад і Тобаго, Венесуела.
Полюбляють лісові масиви і береги річок, які майже завжди покриті величезною рослинністю, що дозволяє уникнути сонця. Він живе в сухих і вологих лісах, тропічних і субтропічних, на висотах від 0 до 2000 метрів над рівнем моря.
Морфометрія. довжина голови й тіла: 900-1440 мм, довжина хвоста: 95-150 мм, довжина задніх ступнів: 313-340 мм, довжина вух: 83-106 мм, висота в плечах: 600-760, вага: 12-48 кг.
Опис. Це найбільший вид роду Мазама. Його тіло струнке, він має коротке і яскраве хутро від червоно-коричневого до темного коричнево-каштанового кольору. Забарвлення черева вершково жовтого кольору. Він має великі очі, у той час як вуха короткі, але широкі з невеликою плямою білуватих волосків. Хвіст короткий і двоколірний. Ноги довгі і тонкі. На відміну від самиць, дорослі самці з короткими прямими рогами без гілок.
Зубна формула: I 0/3, C 0/1, P 3/3, M 3/3 = 32 зуба.
Денний або нічний солітарний вид. Їдять гриби, листя, плоди, бруньки і ніжні гілки, квіти. Вагітність триває 8 місяців. Вони розмножуються в будь-який час року. Передбачається, що площа життя дорослих самців може досягати 100 га
Mazama americana là một loài động vật có vú trong họ Hươu nai, bộ Guốc chẵn. Loài này được Erxleben mô tả năm 1777.[2] Loài này sinh sống ở các khu rừng Nam Mỹ, từ bắc Argentina đến Colombia và Guianas. Chúng cũng hiện diện ở đảo Trinidad ở Cộng hòa Trinidad và Tobago. Thân có màu nâu hơi đỏ.
Phương tiện liên quan tới Mazama americana tại Wikimedia Commons
Mazama americana là một loài động vật có vú trong họ Hươu nai, bộ Guốc chẵn. Loài này được Erxleben mô tả năm 1777. Loài này sinh sống ở các khu rừng Nam Mỹ, từ bắc Argentina đến Colombia và Guianas. Chúng cũng hiện diện ở đảo Trinidad ở Cộng hòa Trinidad và Tobago. Thân có màu nâu hơi đỏ.
Mazama americana Erxleben, 1777
Ареал Охранный статусБольшой мазама[1] (лат. Mazama americana) — один из видов мазам, обитающий в лесах Южной Америки, начиная от северной Аргентины и заканчивая Колумбией и Гвианой[2][3]. Также вид обитает на острове Тринидад, а ранее обитал и на острове Тобаго (Тринидад и Тобаго).
Ранее как подвиды биологи включали в число больших мазам виды Mazama temama и Mazama pandora[4]. Значительная таксономическая путаница всё ещё существует среди популяции мазам, оставшейся в этом виде. До решения этой проблемы, вид причислен МСОП к степени угроз «Недостаточно данных»[2], хотя, в настоящее время определено, что этот вид является наиболее распространённым среди мазам.
По большей части своего ареала вид симпатричен к более мелкому, Mazama nemorivaga (последний как правило, имеют значительно меньшую плотность популяции). Кариотип большого мазамы был первоначально описан как имеющий 2n = 68, FN = 74, а в последнее время с 2n, варьирующимся от 48 до 54 и FN — от 54 до 56[2]. Эта изменчивость может указывать на наличие непризнанных видов в популяции[2].
Вид питается растительностью, в основном предпочитая фрукты. Как правило, большие мазамы обитают одиночно в густых джунглях. Когда животное встревожено, оно фыркает или топает копытом.
Тело большого мазамы окрашено в красновато-коричневый оттенок, голова и шея — серовато-коричневого оттенка, ноги частично черноватые[5]. Внутренняя поверхность бедер и нижняя часть хвоста белые. У детёнышей есть белые пятна, отсутствует черноватый оттенок ног[5]. Взрослые самцы имеют небольшие рога.
Этот вид является наиболее крупным среди мазам. Плечи находятся на высоте 67—80 сантиметров, длина тела варьируется от 105 до 144 см[5]. Средний вес этого вида — 24—48 кг[5], однако некоторые самцы могут весить больше, чем 65 килограммов[6].
|coauthors=
(справка) Большой мазама (лат. Mazama americana) — один из видов мазам, обитающий в лесах Южной Америки, начиная от северной Аргентины и заканчивая Колумбией и Гвианой. Также вид обитает на острове Тринидад, а ранее обитал и на острове Тобаго (Тринидад и Тобаго).
Ранее как подвиды биологи включали в число больших мазам виды Mazama temama и Mazama pandora. Значительная таксономическая путаница всё ещё существует среди популяции мазам, оставшейся в этом виде. До решения этой проблемы, вид причислен МСОП к степени угроз «Недостаточно данных», хотя, в настоящее время определено, что этот вид является наиболее распространённым среди мазам.
По большей части своего ареала вид симпатричен к более мелкому, Mazama nemorivaga (последний как правило, имеют значительно меньшую плотность популяции). Кариотип большого мазамы был первоначально описан как имеющий 2n = 68, FN = 74, а в последнее время с 2n, варьирующимся от 48 до 54 и FN — от 54 до 56. Эта изменчивость может указывать на наличие непризнанных видов в популяции.
Вид питается растительностью, в основном предпочитая фрукты. Как правило, большие мазамы обитают одиночно в густых джунглях. Когда животное встревожено, оно фыркает или топает копытом.
붉은마자마사슴(Mazama americana)은 남아메리카의 숲에서 발견되는 마자마사슴의 일종이다. 아르헨티나 북부부터 콜롬비아와 기아나 지역까지 분포한다.[1][2] 트리니다드 토바고의 트리니다드 섬에서도 발견된다.(역사적으로 아주 가까운 시기에 토바고 섬에서도 붉은마자마사슴이 서식했지만, 무분별한 사냥때문에 멸종했다.) 이전에는 중앙아메리카붉은마자마사슴과 유카탄갈색마자마사슴을 아종으로 포함하고 있었다.[3]