El topín nival (Chionomys nivalis) ye una especie de royedor de la familia Cricetidae. Tradicionalmente incluyir nel xéneru Microtus, pero estudio recién, xenéticos y morfolóxicos respuenden por la so inclusión nel xéneru Chionomys.
Ye unu de los arvicolinos de mayor tamañu, de 92 a 140 mm y de 35 a 70 gr de pesu. La so pelame tien una tonalidá, abondo uniforme, de color grisaceo con tonos pardos, rexón ventral de color blancu y los pies y la cola son monocolor, xeneralmente ablancazaos.
Habita les zones montascoses dende'l suroeste européu hasta'l sureste asiáticu. N'Europa atopar nos grandes macizos montascosos, Alpes, Montes Tatra, Cárpatos, Balcanes y Cáucasu. Na Península Ibérica ocupa les principales zones montascoses, anque la so presencia nun ta confirmada en Portugal. N'España ocupa la mayor parte de los Pirineos, llegando pel este hasta Girona, nel norte peninsular apaez nos montes gallegos de Lugo y la sierra de los Ancares, Picos d'Europa, cuasi tola Cornisa Cantábrica y País Vascu. Escontra'l sur ta presente na sierra Cebollera y na sierra de la Demanda (La Rioja, Soria), nes sierres de Gredos, Guadarrama y Ayllón (Comunidá de Madrid y Guadalajara) y en sierra Nevada (Granada).
Especie bien afecha a la vida en zones con acumuladures predreses estables y zones d'altu monte (1.000-4.700 m d'altitú). Ye bien rara n'altitúes menores. Ye más común onde los acumulos de piedres y roques son más frecuentes, siendo más escasu en zones arbustives y montiegues.
Son básicamente herbívoros y comenenciosos, por cuenta de les restricciones trófiques de les zones onde habiten y complementen la so dieta con inseutos, pequeños invertebraos y críes d'otros micromamíferos. Almacenen alimentos pal iviernu.
La edá reproductora, en rellación con otros topinos, ye relativamente tardida, menores camaes y una elevada tasa de supervivencia xuvenil.
La principal amenaza derivar del escasu númberu de colonies, del so pequeñu tamañu y de la escasa o nula conectividad ente colonies.
.El topín nival (Chionomys nivalis) ye una especie de royedor de la familia Cricetidae. Tradicionalmente incluyir nel xéneru Microtus, pero estudio recién, xenéticos y morfolóxicos respuenden por la so inclusión nel xéneru Chionomys.
Avropa qar çöl siçanı (lat. Chionomys nivalis) - (Rodentia) dəstəsindan bir məməli növü.
Ar vuenn-erc'h (Chionomys nivalis pe Microtus nivalis) zo ur c'hrigner bihan a vev en Eurazia.
Ar vuenn-erc'h a c'hell bezañ renket ivez er c'herentiad Muridae.
Ar vuenn-erc'h (Chionomys nivalis pe Microtus nivalis) zo ur c'hrigner bihan a vev en Eurazia.
El talpó de tartera (Chionomys nivalis) és el talpó que pot assolir la mida més gran.
La seva cua és relativament llarga i gairebé supera la meitat de la longitud del cap més el cos, i les orelles sobresurten clarament entre el pelatge. Els peus i les vibrisses són llargs.
El pelatge, més clar, que el de la resta de talpons, presenta una tonalitat grisenca marronosa uniforme per la part dorsal, i blanca grisenca per la ventral. Els peus i la cua (monocolor) tendeixen a ser blanquinosos.
Dimensions corporals: cap + cos = 9 - 14 cm i cua = 4,5 - 7,4 cm.
Pes: 21 - 70 g.
Tal com el seu nom indica, viu en tarteres, marges pedregosos i altres acumulacions de grans blocs a muntanya, fins a altituds elevades.
Actiu sobretot al crepuscle, però també a la nit i, més rarament, durant el dia.
El seu refugi és un cau subterrani que s'obre al peu d'una roca, a l'interior del qual es construeix un niu d'herba seca.
Solament les mares i les seves cries constitueixen grups familiars.
La resta de talpons tenen el pelatge de tonalitats més fosques i la cua més curta: no arriba a la meitat de la longitud del cap més el cos, excepte el talpó roig, que té, però, el pelatge rogenc.
El talpó de tartera (Chionomys nivalis) és el talpó que pot assolir la mida més gran.
Hraboš sněžný (Chionomys nivalis) je hlodavec, jehož tělo měří asi 12 cm a ocas 7 cm. Žije ve vyšší části hor.
Dlouhý je 114 až 143 mm, jednobarevný ocas tvoří asi 45% délky těla. Tělo je porostlé stříbřitě šedou až šedohnědou hebkou srstí.
Vyskytuje se v horách, typicky v kamenných sutích nad hranicí lesa (1100 m n. m. a více), například v Alpách a Vysokých Tatrách. V České republice ve volné přírodě není. Je čilý i v zimě, pod sněhem v kamení.[2]
Z umělých chovů bylo zjištěno, že samice mívá během jednoho roku 1 - 2 vrhy, v každém z nich 2 - 7 mláďat. Kojí je 3 týdny, oči otvírají 13 den svého života.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu hraboš sněžný ve Wikimedia Commons
Hraboš sněžný (Chionomys nivalis) je hlodavec, jehož tělo měří asi 12 cm a ocas 7 cm. Žije ve vyšší části hor.
Die Schneemaus (Chionomys nivalis, Syn. Microtus nivalis; Arvicola nivalis) ist ein Säugetier aus der Unterfamilie der Wühlmäuse (Arvicolinae). Diese relativ große und langschwänzige Wühlmaus bewohnt die Gebirge im südlichen Europa und in Vorderasien bis in 4700 m Höhe und kommt auch in den Alpen vor. Sie besiedelt überwiegend alpine Matten und Halden aus grobem Geröll oberhalb der Baumgrenze. Die Art gilt laut IUCN als ungefährdet.
Die Schneemaus ist eine relativ große und langschwänzige Wühlmaus. Die Kopf-Rumpf-Länge beträgt 90–140 mm, die Schwanzlänge 50–76 mm, die Länge des Hinterfußes 17,0–22,5 mm und die Ohrlänge 13–19 mm. Die Tiere wiegen 19–60 g, selten bis 68 g. Das wie bei allen Arten der Gattung Chionomys weiche und dichte Fell ist oberseits lichtgrau mit bräunlichem Anflug, die Unterseite ist weißlich. Die Fußoberseiten und die Ohren sind kurz weiß behaart, der Schwanz ist ebenfalls weiß behaart und hat auch eine weiße Endquaste. Die Schnurrhaare sind ebenfalls gattungstypisch mit über 35 mm sehr lang.
Das Verbreitungsgebiet der Schneemaus umfasst die Gebirge im südlichen Europa und in Vorderasien. Das räumlich stark zersplitterte (disjunkte) Areal reicht von Südspanien über die Pyrenäen, Südfrankreich, die Alpen, die Karpaten und die Balkanhalbinsel nach Osten bis in die Türkei und das Zagrosgebirge im Iran und nach Süden bis in den Libanon.
Die Art ist anders als die meisten Wühlmäuse an mit anstehendem Fels und grobem Gestein durchsetzte Böden gebunden und kommt als einzige europäische Wühlmaus auch im Hochgebirge vor. Die Schneemaus besiedelt die Alpen in Höhen zwischen 1000 und 4000 m, andere Gebirge bis in 4700 m Höhe. Sie bewohnt überwiegend alpine Matten und Halden aus grobem Geröll oberhalb der Baumgrenze. Vor allem im mediterranen Bereich besiedelt die Art jedoch auch trockene und felsige Hänge mit Gebüsch oder lockerem Baumbestand und ist dort bereits in Höhen ab 125 bis 250 m vertreten. Gelegentlich bewohnen die Tiere auch Berghütten und andere Gebäude.
Schneemäuse sind tag- und nachtaktiv und sonnen sich gern. Die Tiere springen und klettern sehr gut. Sie leben in kleinen Kolonien, die Baue befinden sich in Felsspalten oder flach unter der Erde und bestehen aus einer Wohnkammer, einem Nahrungsdepot und einem Kotplatz. Das häufig neben Steinen angelegte Einschlupfloch zum Bau wird bei plötzlich einsetzender Schneeschmelze durch einen Erdwall vor dem Wasser geschützt. Die wohl ausschließlich pflanzliche Nahrung besteht vor allem aus grünen Pflanzenteilen wie Gras, Kräutern und Seggen, daneben werden auch unterirdische Pflanzenteile und Samen gefressen. Schneemäuse sollen im Herbst "heuen", also abgebissene Pflanzenteile vor der Einlagerung in der Sonne trocknen lassen.
Die Fortpflanzung findet von Juni bis Ende September statt. Die Tragzeit beträgt 20 bis 22 Tage. Es gibt nur ein bis zwei Würfe im Jahr, die 2–4 Junge umfassen. Die frisch geborenen Jungmäuse wiegen etwa 3,3–4,2 g. Die Augen öffnen sich im Alter von 13 Tagen. Im Frühjahr geborene Weibchen sind noch im selben Jahr geschlechtsreif. Die Lebensdauer beträgt etwa 18 Monate.
Die Schneemaus ist in geeigneten Habitaten häufig. Für die Art sind weder Massenvermehrungen noch stärkere Dichteschwankungen bekannt. Der Weltbestand gilt laut IUCN als ungefährdet („least concern“), auch in Deutschland wird die Art in der Roten Liste als ungefährdet geführt.
Die Schneemaus (Chionomys nivalis, Syn. Microtus nivalis; Arvicola nivalis) ist ein Säugetier aus der Unterfamilie der Wühlmäuse (Arvicolinae). Diese relativ große und langschwänzige Wühlmaus bewohnt die Gebirge im südlichen Europa und in Vorderasien bis in 4700 m Höhe und kommt auch in den Alpen vor. Sie besiedelt überwiegend alpine Matten und Halden aus grobem Geröll oberhalb der Baumgrenze. Die Art gilt laut IUCN als ungefährdet.
De sniemûs of Jeropeeske sniemûs (Latynske namme: Chionomys nivalis, foarhinne: Microtus nivalis) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae) en it skaai fan 'e sniemûzen (Chionomys), dat foarkomt yn 'e berchtmen fan Midden-, Súd- en East-Jeropa en de Balkan en fierders yn dielen fan súdwestlik Aazje. Hy wurdt beskôge as in reliktsoarte út 'e lêste iistiid, waans ferspriedingsgebiet framintearre rekke is sûnt de weromlûking fan it lâniis. Yn Nederlân komt de sniemûs net foar.
De sniemûs wurdt yn Jeropa as lânseigen beskôge yn 'e Alpen, de Pyreneeën, de berchtmen fan it Ibearysk Skiereilân, de Apeninen fan Itaalje, de Karpaten fan Roemeenje, de Tatra fan Slowakije en Poalen, en op 'e Balkan de Dinaryske Alpen fan Kroaasje en Bosnje-Hertsegovina, it Balkanberchtme fan Bulgarije, it Grykske Pindusberchtme en de berch de Olympus. It iennichste Mediterrane eilân dêr't er foarkomt, is it bercheftige Euboea, lyk foar de Eastgrykske kust. Yn Aazje libbet er yn 'e Kaukasus, Libanon, Syrje, westlik en noardlik Iraan en súdlik Turkmenistan.
De sniemûs waard foar it earst beskreaun yn 1842 as Microtus navalis (en dus as in lid fan it skaai fan 'e fjildmûzen). Yn 1972 waard lykwols it nije skaai fan 'e sniemûzen oprjochte, en de namme Chionomys nivalis is no algemien akseptearre, hoewol't alle wederwarichheden oer de sniemûs noch net bekend binne. Fossyl bewiismateriaal wiist derop dat de sniemûs him tsjin it Lette Pleistoseen yn Jeropa ûntwikkele hat. Troch de weromlûking fan it lâniis is syn habitat sûnt de lêste iistiid ferbrokkele rekke.
De sniemûs hat trochinoar in kop-romplingte fan 9-14 sm, mei in sturtlingte fan 5-7½ sm en in gewicht fan 40-68 g. It is in mânske wrotmûs, mei in tichte, langhierrige pels dy't ljochtgriis oant brúngriis fan kleur is. De langste hierren binne hol en befetsje lucht, sadat de sniemûs goed tsjin 'e berchkjeld isolearre is. Dy hierren binne dûnkerder as de oaren, wat it bist in wat strekerich oansjen jout. De snorhierren binne wyt en ek de sturt, dy't foar in wrotmûs relatyf lang is, hat fierhinne in witige kleur. De earen stekke justjes út 'e pels wei.
Sniemûzen binne berchbewenners, dy't it noflikst bine boppe de beamgrins, mank rotsen en los pún op berchgreiden en -skeanten, yn rotsspjalten en op terrein mei strewelleguod en leechgroeiend beamte. Yn Frankryk komme se ek leger foar, ynsafier't dêr rotsige biotopen te finen binne, lykas by Glun, yn 'e Ardèche, en yn 'e omkriten fan Nîmes. Hoewol't de sniemûs dus ek wol op minder grutte hichten libbet, docht er it hegerop better, mei't er dêr foar syn fretten minder konkurrinsje ûnderfynt fan 'e Alpenmarmot, de stienbok en de gims. By foarkar libbet er sadwaande tusken de 1.000 en 2.500 m, mar op 'e Mont Blanc is er oant op 4.700 m hichte oantroffen. Pleatslik weaget er him deunby minsklike bebouwing en soms kringt er sels yn berchhutten troch, mar dat komt eins inkeld winterdeis foar, as it tige min waar is.
De sniemûs is fral yn 'e skimer warber, mar by sinneskynwaar weaget er him gauris ek oerdeis bûten om op 'e rotsen te sinnebaaien. Rinne docht er heech op 'e poaten en mei de sturt omheech. Hy graaft hoalen mei ferskate yn-/útgongen mank rotsen en beamwoartels. Simmerdeis rispet er gers en blêden, dy't er yn 'e sinne drûget om se dan yn ûndergrûnske romten op te slaan, wierskynlik om se letter te brûken as nêstmateriaal. Sniemûzen hâlde gjin wintersliep, en bliuwe dus it hiele jier rûn aktyf.
By sniemûzen hawwe sawol de mantsjes as de wyfkes territoaria. Dy fan 'e mantsjes oerlaapje inoar, en mantsjes binne ornaris frij tolerant foarinoar oer. De lytsere territoaria fan 'e wyfkes oerlaapje inoar net en wurde fûleindich ferdigene, wêrby't de wyfkes frijwat agresje foarinoar toane. De sniemûs is solitêr bist, dat inkeld yn 'e peartiid syn soartgenoaten opsiket, en soms yn 'e winter, as se inoar nedich hawwe om waarm te bliuwen en sa te oerlibjen. As lûd bringt er koarte skerpe pypkes fuort, en yn 'e peartiid in oanhâldend kwetterjen.
Dy peartiid falt foar de sniemûs, ôfhinklik fan 'e pleatslike omstannichheden, yn 'e perioade fan maaie oant septimber. Nei in draachtiid fan 3 wiken wurde der meastal 2 kear jiers 1-4 (mar yn trochsneed 3) jongen te wrâld brocht. Mei 18 dagen wurde dy ôfwûn en mei 4 wiken binne se selsstannich. Oant en mei de winter hâlde se ta yn it territoarium fan 'e mem. Se binne yn 'e regel pas it jiers nei har berte geslachtsryp. De libbensferwachting bedraacht by sniemûzen 2-4 jier. Har wichtichste natuerlike fijannen binne de harmeling, de wezeling, de foks, de raven, de oehoe en de wâldûle.
Sniemûzen frette yn 'e regel inkeld plantaardich guod, lykas gerzen, blêden, stâlen, woartels, gersleaten, knoppen en fruchten, lykas blebberbeien. Soms wurdt it menu oanfolle mei ynsekten of ynsektelarven.
De sniemûs hat de IUCN-status fan "net bedrige", mei't de soarte it noch altyd goed docht yn syn natuerlike habitat en dêr rûnom foarkomt, nettsjinsteande it fragmintaryske ferspriedingsgebiet. De populaasje liket stabyl te wêzen en hat foar safier bekend net mei spesifike bedrigings te krijen.
De sniemûs of Jeropeeske sniemûs (Latynske namme: Chionomys nivalis, foarhinne: Microtus nivalis) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae) en it skaai fan 'e sniemûzen (Chionomys), dat foarkomt yn 'e berchtmen fan Midden-, Súd- en East-Jeropa en de Balkan en fierders yn dielen fan súdwestlik Aazje. Hy wurdt beskôge as in reliktsoarte út 'e lêste iistiid, waans ferspriedingsgebiet framintearre rekke is sûnt de weromlûking fan it lâniis. Yn Nederlân komt de sniemûs net foar.
The European snow vole or snow vole (Chionomys nivalis) is a species of rodent in the family Cricetidae. It has dense, pale grey fur and a pale-coloured tail and can reach about 14 cm (5.5 in) long, with a tail which is 7 cm (2.8 in) long.
The European snow vole is native to mountainous parts of southern and eastern Europe and southwestern Asia. It is found in the Pyrenees, the Alps, the Apennine Mountains, the Carpathian Mountains, the Montesinho mountains,[2] the higher regions of the Balkans and Asia Minor. Its habitat is rocky areas and screes, mostly above the tree line. It is mainly a solitary animal and lives under boulders and in crevices and tunnels among rocks and scree.
The European snow vole was first described by Martins in 1842 as Arvicola nivalis. Gromov and Polyakov erected the genus Chionomys in 1972 and the name Chionomys nivalis is now accepted, although the exact affinities of the species are not fully established.[3] Fossil evidence suggests that Chionomys nivalis had evolved in Europe by the late Pleistocene and that the other two members of the genus, Robert's snow vole (Chionomys roberti) and the Caucasian snow vole (Chionomys gud), evolved in the Caucasus and Near East regions with Robert's snow vole splitting off from the ancestral line by the middle Pleistocene. All members of the genus have a distribution in the south-western palearctic and are restricted to a broad band of territory about 5,500 kilometres (3,400 mi) long and 2,500 kilometres (1,600 mi) wide. All three species are present in the Caucasus and the Pontic Mountains in northeastern Turkey.[3]
The European snow vole has soft, long, dense fur that is pale grey tinged with brown. It has a rounded nose, black beady eyes, long whitish whiskers and moderately large ears. The comparatively long tail is whitish and clad in short, sparse hairs. The head and body length is 4.25 to 5.5 in (108 to 140 mm) and the tail 2 to 3 in (51 to 76 mm). Adults weigh between 1 and 2 ounces (28 and 57 g). Its voice is a squeak and its teeth can sometimes be heard chattering.[4]
The European snow vole is native to mountainous ranges in southern Europe, the Pyrenees, Apennines, Alps, Carpathians, Balkan Mountains, Mount Olympus, Pindus Range and the Montesinho mountains.[2] In Asia it is native to mountainous parts of the Caucasus, Lebanon, Syria, western and northern Iran and southern Turkmenistan.[3] The only Mediterranean island on which it is present is Euboea, off the coast of Greece.[1] It lives mainly above the tree line on and among rocks and scree in alpine meadows, on boulder-covered slopes, in crevices in rocks and in areas with dwarf mountain pines (Pinus mugo), alpine rose (Rhododendron ferrugineum) and scrubby vegetation. In France it is present at lower elevations in some karst regions such as near Glun, in the Ardèche department and near Nîmes.[4] This vole is considered to be a glacial relict species and since the retreat of the most recent glaciation, suitable habitat became fragmented.[5] It is restricted to petricolic soils, and it is found at lower altitudes where these soils are present. Its presence in any location is due to the suitability of the microhabitat rather than the suitability of the temperature. However it is more often found at medium to high altitudes because there is less competition from other animals such as grasshoppers, the alpine marmot (Marmota marmota), the ibex (Capru spp.) and the chamois (Rupicapra spp.). When suitable petricolic soils occur in forests it is less likely to be plentiful because it faces competition from such mammals as the edible dormouse (Glis glis) and the garden dormouse (Eliomys quercinus).
A study of the European snow vole concluded that it was a rock-dwelling specialist. The researchers showed that reproductive females and juveniles preferentially used the central parts of scree areas, especially in the vicinity of scree junipers (Juniperus communis), whereas males and non-reproductive females were less discriminating and occupied rocky habitat in proportion to its availability.[6]
In the summer breeding season, female European snow voles have mutually exclusive territories and display considerable aggression towards other females of their own species when they meet near the territorial boundaries. Males have rather larger, overlapping ranges, and are more socially tolerant. In the winter the territorial boundaries break down and individual males and females become nomadic and solitary. They are aggressive towards other members of their species that they may encounter. When a female meets another female they will often fight but when a male encounters another male, more investigative behaviour takes place. However, if they do fight, it will be a more intense battle. Males encountering females show intermediate behaviours. These behaviours are probably related to the competition necessary to find enough food in the snow voles' challenging environment, and is in contrast to some other vole species living in more temperate climates. Some of these live solitary lives during the summer and form communal groups in the winter.[5]
This vole is active by night as well as by day and in the summer it is quite easy to spot lying on rocks, especially on sunny days. It digs tunnels with numerous exit holes among rocks and between tree roots. It does not hibernate in wintertime and may take shelter in mountain huts. It holds its tail in an upright position when running. It feeds on the green parts of plants, grasses, buds, shoots and roots, and may sometimes eat insects and their larvae. In the summer it gathers bits of grass and leaves, leaving them to dry in the sun before storing them in underground chambers for winter use as food.[4]
The European snow vole is promiscuous in its mating habits with both males and females mating with multiple partners. There are usually two litters in a year, with litters of about four (range two to seven) young being born after a gestation period of three weeks. The young are altricial, their eyes open after about thirteen days, they are weaned at eighteen days and become independent after four weeks. They do not generally breed until the following year and may live for two to four years.[4][7]
The IUCN lists the European snow vole as being of "Least Concern" in its Red List of Threatened Species. This is because, despite its rather fragmented range, it is common in some suitable habitats, its population trend seems stable and it does not seem to be facing any particular threats.[1]
The European snow vole or snow vole (Chionomys nivalis) is a species of rodent in the family Cricetidae. It has dense, pale grey fur and a pale-coloured tail and can reach about 14 cm (5.5 in) long, with a tail which is 7 cm (2.8 in) long.
The European snow vole is native to mountainous parts of southern and eastern Europe and southwestern Asia. It is found in the Pyrenees, the Alps, the Apennine Mountains, the Carpathian Mountains, the Montesinho mountains, the higher regions of the Balkans and Asia Minor. Its habitat is rocky areas and screes, mostly above the tree line. It is mainly a solitary animal and lives under boulders and in crevices and tunnels among rocks and scree.
El topillo nival (Chionomys nivalis) es una especie de roedor de la familia Cricetidae. Tradicionalmente se incluía en el género Microtus, pero estudios recientes, genéticos y morfológicos avalan su inclusión en el género Chionomys.
Es uno de los arvicolinos de mayor tamaño, de 92 a 140 mm y de 35 a 70 gr de peso. Su pelaje tiene una tonalidad, bastante uniforme, de color grisáceo con tonos pardos, región ventral de color blanco y los pies y la cola son monocolor, generalmente blanquecinos.
Habita las zonas montañosas desde el suroeste europeo hasta el sureste asiático. En Europa se encuentra en los grandes macizos montañosos, Alpes, Montes Tatra, Cárpatos, Balcanes y Cáucaso. En la península ibérica ocupa las principales zonas montañosas, aunque su presencia no está confirmada en Portugal. En España ocupa la mayor parte de los Pirineos, llegando por el este hasta Gerona, en el norte peninsular aparece en las montañas gallegas de Lugo y la sierra de los Ancares, Picos de Europa, casi toda la Cornisa Cantábrica y País Vasco. Hacia el sur está presente en la sierra Cebollera y en la sierra de la Demanda (La Rioja, Soria), en las sierras de Gredos, Guadarrama y Ayllón (Comunidad de Madrid y Guadalajara) y en sierra Nevada (Granada).
Especie muy adaptada a la vida en zonas con acumulaciones rocosas estables y zonas de alta montaña (1.000-4.700 m de altitud). Es muy rara en altitudes menores. Es más común donde los acumulos de piedras y rocas son más frecuentes, siendo más escaso en zonas arbustivas y boscosas.
Son básicamente herbívoros y oportunistas, debido a las restricciones tróficas de las zonas donde habitan y complementan su dieta con insectos, pequeños invertebrados y crías de otros micromamíferos. Almacenan alimentos para el invierno.
La edad reproductora, en relación con otros topillos, es relativamente tardía, menores camadas y una elevada tasa de supervivencia juvenil.
La principal amenaza se deriva del escaso número de colonias, de su pequeño tamaño y de la escasa o nula conectividad entre colonias.
El topillo nival (Chionomys nivalis) es una especie de roedor de la familia Cricetidae. Tradicionalmente se incluía en el género Microtus, pero estudios recientes, genéticos y morfológicos avalan su inclusión en el género Chionomys.
Elur-lursagua (Chionomys nivalis edo Microtus nivalis) ugaztun karraskaria da, Cricetidae familikoa. Ekialde Ertaina eta Europa osoan bizi da, baso epel eta larretan[1].
Ugaztunen, eta orokorrean animalien, artean banaketa geografiko berezia duen espeziea da honako hau, mendiguneei loturik baitago guztiz. Europako eta Ekialde Hurbileko mendietan soilik aurki daiteke karraskari txiki hau, eta Euskal Herrian ere Pirinioez gain, uren banalerroko mendigune gehienetan aurki daiteke.
Tamaina ertaineko karraskaria da, 40-60 g inguruko pisuarekin. 9 eta 14 cm bitarteko gorputz-luzera izaten dute, eta buztanaren luzera gorputzaren luzeraren erdia izan ohi da, gutxi gorabehera. Ilajea dentsoa da, kolore aldakorrekoa da Bizkarraldea marroia edo marroi-grisaxka izan ohi da, eta sabelaldea argiagoa, gris-zurixka.
Gainerako lursaguek baino bibote handiagoak dituzte, 40-50 mm izatera iritsi daitezkeenak. Belarriak luzeak eta ikusgaiak dira, ilajetik ateratzen baitira.
Hegoaldeko Europako eta Ekialde Hurbileko mendiguneetan aurki daiteke. Pirinioak, Mazizo Zentrala, Alpeak, Apeninoak, Dinariar Alpeak, Karpatoak, Anatolian, Antilibano eta Kaukaso dira mendigune nagusiak, baina entitate txikiagoko hainbat mendigunetan ere aurki daitezke isolaturiko populazioak [2].
Iberiar Penintsulan, Pirinioez gain, Kantauriar mendikatean eta Erdialdeko Sistemako mendietan ere aurki daiteke, eta Sierra Nevadan ere bada populazio isolatu bat.
Euskal Herrian, uren banalerroa ezartzen duen mendigune guztian aurki daiteke, inguruko kalkareoei lotuta, batik bat.
Europan altuera-hein zabalena duen ugaztun espeziea da, itsas mailatik (Kroazian) 4000 metroko altueraraino (Alpeetan) aurkitu baita[3][4].
Goi-mendiko harkaiztietan agertu ohi dira batez ere, eta landare-estaldura %10 ingurukoa den egutera lehorrak hobesten dituzte. Pirinioetan 1300 eta 1900 metro bitarteko altueran ikus daitezke batez ere[5], baina Bizkaian 800-1000 metro inguruan ere aurki daitezke, Udalaitz mendian, esaterako.
Gordeleku gisa, arrakalez eta arroka azpiez gain, gizakiak egindako mendiko txabolak eta harrizko hesiak ere erabil ditzakete[6]. Lurpean tunelak eraikitzen dituzte, eta horien sarrerak aurkitzea zaila izan ohi da, sarrerak arroken azpian egoten baitira. Lurpeko pasabideek hainbat kamera izaten dituzte, kumatzeko, janaria gordetzeko eta gorotzak pilatzeko, besteak beste[6].
Espezie hertsiki belarjalea da, eta landare-espeziearen arabera, haren zurtoina, hostoak, loreak, haziak edo sustraiak jan ditzake[7]. Landare belarkaretaz elikatzen da normalean, eta gordeleku ingurura hurbiltzen dituzte inguruan jasotako landareak bertan lehortzera. Behin lehortutakoan, gordeleku barruan pilatzen dituzte.
Jaiotzeko sexu-ratioa orekatua da, baina emeak nekez iristen dira bigarren bizitza-urtera. Arrek, aldiz, 2 urteko bizi-luzetasuna izaten dute. Kumatze-garaia aldakorra izaten da ingurune geografikoaren eta altitudearen arabera, baina eme ernariak maiatzetik irailera arte aurkitu dira naturan[6].
Ernaldiak 20-22 egun irauten du. Behin kumeak jaiotzean, 2-3 aste behar izaten dituzte gordelekutik ateratzeko. Kumaldia 1 eta 4 kume bitartekoa izan hi da, eta gazteen herena, gutxi gorabehera, ez da heldu izatera iristen[6].
Arrek urte oso bat behar izaten duten arren heldutasun sexuala lortzeko, udaren hasieran jaiotako eme batzuk gai izaten dira urtea amaitu aurretik kumaldi bat izateko[8].
Animalia lurraldekoiak dira eta emeen eremuak (200 m2 inguru) ez dira normalean gainjartzen. Arren eremuak (350 m2 inguru), berriz, hainbat emerenak gainjartzen ditu[9].
Aktibitate handiko animaliak izan ohi dira, eta egunez zein gauez aktibo egoten dira. Aktibitateak, gainera, urte osoan irauten du, eta euren eremuak elurrez estaltzean elurpeko tunelak sortzen dituzte. Altitude-migrazioak egiten dituztela ere ikusi da zenbait lekutan, nahiz eta horien luzera txikia izan.
Altitude baxuko populazioak sakabanatuagoak eta dentsitate txikiagokoak izan ohi dira. Altuera handian, aldiz, dentsitate altuko populazioak (20 ale/ha) ohikoak dira. Dentsitate baxuena udaberrian izaten da, neguan animalia asko hiltzen direlako, eta altuena, berriz, udazkenean[9].
Dentsitate-aldaketa txikiak, helduen biziraupen-tasak, ugalkortasun txikiak eta heldutasun sexuala lortzeko luzerak adierazten dutenez, gainerako lursaguak (Microtus generoa) baino estrategagoak dira elur-lursaguak[8][9].
Ezer gutxi ezagutzen da espezieen arteko elkarrekintzaz. Sarrioek (Rupicapra pyrenaica) eta marmotek (Marmota marmota) jaten duten elikagai berberaz elikatzen dira.
Ektoparasito eta endoparasito asko ezagutzen zaizkie; tartean hainbat arkakuso, zorri eta akaro espezie.
Gainerakoan, elur-lursaguak hainbat animaliaren dieta-azterketetan agertu dira; hala nola, hontz handia (Bubo bubo), Tengmain hontza (Aegolius funereus), hontz zuria (Tyto alba), belatxinga mokohoria (Pyrrhocorax graculus), azeria (Vulpes vulpes), erbinude zuria (Mustela erminea) eta erbinude arrunta (Mustela nivalis)[10] [11][12]. Dena den, elur-lursaguaren presentzia espezie horien dietan oso ezohikoa da (500 harrapakinetik 1, gutxi gorabehera), bizi diren inguruneak babesteko aukera handia ematen baitie[6].
IUCN erakundearen arabera, kontserbazio-arazorik ez duen espeziea da. EAEko espezie mehatxatuen katalogoan Bakan gisa katalogaturik dago.
Elur-lursagua (Chionomys nivalis edo Microtus nivalis) ugaztun karraskaria da, Cricetidae familikoa. Ekialde Ertaina eta Europa osoan bizi da, baso epel eta larretan.
Ugaztunen, eta orokorrean animalien, artean banaketa geografiko berezia duen espeziea da honako hau, mendiguneei loturik baitago guztiz. Europako eta Ekialde Hurbileko mendietan soilik aurki daiteke karraskari txiki hau, eta Euskal Herrian ere Pirinioez gain, uren banalerroko mendigune gehienetan aurki daiteke.
Lumimyyrä (Chionomys nivalis syn. Microtus nivalis) on myyrälaji. Ruumiin pituus on suurimmillaan 14 cm ja häntä 7,5 cm pitkä. Takajalan pituus on 1,3-1,8 cm. Lumimyyrä painaa noin 40-68 g. Takajalan pohjassa on 6 anturaa. Sen kuonolla on suuria tuntokarvoja, jotka helpottavat kulkua ahtaissa kiven koloissa.
Lumimyyrä elää Etelä-Euroopan vuoristoseuduilla, Turkissa ja Lähi-idässä. Elinympäristönä ovat ylärinteiden kivikkoiset niityt, joiden kasvillisuutta laji käyttää ravintonaan. Osan kasvisravinnostaan se kuivattaa ja varastoi kivenkoloihin. Lumimyyrä viettää yli talven aktiivista elämää lumikerroksen alla. Lisääntymisaika on huhtikuulta elokuulle. Naaras saa pari poikuetta, joissa poikasmäärä voi olla 1-5. Muista myyristä poiketen lumimyyrä on verrattain pitkäikäinen ja saavuttaa jopa kolmen vuoden iän.
Lumimyyrä (Chionomys nivalis syn. Microtus nivalis) on myyrälaji. Ruumiin pituus on suurimmillaan 14 cm ja häntä 7,5 cm pitkä. Takajalan pituus on 1,3-1,8 cm. Lumimyyrä painaa noin 40-68 g. Takajalan pohjassa on 6 anturaa. Sen kuonolla on suuria tuntokarvoja, jotka helpottavat kulkua ahtaissa kiven koloissa.
Lumimyyrä elää Etelä-Euroopan vuoristoseuduilla, Turkissa ja Lähi-idässä. Elinympäristönä ovat ylärinteiden kivikkoiset niityt, joiden kasvillisuutta laji käyttää ravintonaan. Osan kasvisravinnostaan se kuivattaa ja varastoi kivenkoloihin. Lumimyyrä viettää yli talven aktiivista elämää lumikerroksen alla. Lisääntymisaika on huhtikuulta elokuulle. Naaras saa pari poikuetta, joissa poikasmäärä voi olla 1-5. Muista myyristä poiketen lumimyyrä on verrattain pitkäikäinen ja saavuttaa jopa kolmen vuoden iän.
campagnol des neiges
Le campagnol des neiges (Chionomys nivalis) est une petite espèce de rongeurs de la famille des Cricétidés.
Il présente un corps plus allongé que les autres campagnols, sa queue et ses oreilles sont également plus longues. Il se caractérise par un épais pelage gris tirant sur le brun sur le dos et beaucoup plus clair (gris-blanc) sous le ventre
Le campagnol des neiges fréquente les zones pierreuses, les éboulis, les forêts claires ou les alpages des montagnes européennes. Il est actif toute l'année, avec une activité de préférence nocturne ou crépusculaire. Il creuse des galeries peu profondes et se constitue un nid d'herbes sèches et stocke de la nourriture. Son régime alimentaire est uniquement à base de végétaux, de graines et de baies.
Le campagnol des neiges est une espèce des zones montagneuses d'Europe moyenne et méridionale, du Proche-Orient et d'Asie Mineure. En France on le rencontre dans les Pyrénées, le Massif central et les Alpes mais également, à plus basse altitude, sur le pourtour méditerranéen et dans la vallée du Rhône. Il a été observé à 4 700 m dans les Alpes (record pour un mammifère en France).
campagnol des neiges
Le campagnol des neiges (Chionomys nivalis) est une petite espèce de rongeurs de la famille des Cricétidés.
L'arvicola delle nevi (Chionomys nivalis Martins, 1842) è un roditore della famiglia dei Cricetidi, diffuso nelle zone montuose dell'Europa e dell'Asia.
L'arvicola delle nevi è un roditore relativamente grande e dalla coda lunga. La lunghezza dalla testa al retro varia da 11 cm a 14 cm, la coda varia da 5 cm fino a 7,5 cm. Le arvicole adulte in media pesano 48 g. Hanno una pelliccia folta, fine e dal pelo lungo di colore grigio chiaro a volte con una puntina di giallo nella parte superiore. Sulla parte del ventre gli animali sono grigiastri. La coda è folta di peli e generalmente più chiara del resto del corpo. Gli animali adulti hanno la coda a volte addirittura bianca. Le arvicole delle nevi hanno zampe posteriori piuttosto lunghe. Attorno al naso gli animali hanno un pelo chiaro lungo fino a 6 cm. I padiglioni auricolari sono molto piccoli e fuoriescono di poco dalla folta pelliccia che ricopre l'animale.
Le arvicole vivono nelle zone di alta montagna in Europa e in Asia centrale e occidentale. La zona di diffusione va dai Pirenei alle Alpi e da queste ai Carpazi passando per gli Alti Tatra. In Asia si estende dal Caucaso fino all'Israele verso sud e fino al Turkmenistan verso est.
L'areale italiano comprende l'intero arco alpino e l'Appennino settentrionale[2] e centrale.
Questi animali si trovano al di sopra della fascia climatica degli alberi. Necessitano di un sottosuolo pietroso, che spiega perché li si trova sopra su fasce detritiche e moreniche con molti anfratti nelle rocce. Sul Monte Bianco sono state trovate ad altezze fino ai 4100 metri. In alcune regioni della Francia meridionale questi animali vivono anche in zone più folte e più ricche di foreste. L'habitat ideale per la specie è costituito comunque dalle praterie di alta quota; la si può comunque incontrare anche nelle pietraie, nei cespuglieti e nei boschi non troppo fitti.
Nel 2014, a seguito di una ricerca condotta da alcuni zoologi, nell'ambito del progetto di ricerca condotto dal Parco nazionale dei Monti Sibillini, con i fondi del Ministero dell'Ambiente destinati al monitoraggio della biodiversità, ne è stata confermata la sua presenza sui ghiaioni del Lago di Pilato.[3]
La stagione riproduttiva inizia a fine aprile e prosegue fino ad agosto; le femmine partoriscono in media 2 volte all'anno, da 1 a 4 piccoli, dopo una gestazione di 20-22 giorni.
La sua dieta, essenzialmente vegetariana, è composta da fiori, arbusti e parti verdi di piante. I mirtilli, a quanto sembra, costituiscono un'importante fonte di nutrimento per l'animale.
È attiva soprattutto al crepuscolo e durante la notte, ma può anche essere osservata di giorno soprattutto sui pendii rocciosi. L'Arvicola delle nevi non va in letargo: scava tane sotterranee tra la neve ed il terreno dove trova sia un riparo dal freddo sia erbe secche e residui vegetali in grado di garantire la sua sopravvivenza. In alcuni casi può anche cercare riparo nelle baite o nei rifugi alpini. Questi animali si muovono rapidamente e a scatti e non sono particolarmente timidi.
L'arvicola delle nevi (Chionomys nivalis Martins, 1842) è un roditore della famiglia dei Cricetidi, diffuso nelle zone montuose dell'Europa e dell'Asia.
De sneeuwmuis (Chionomys nivalis, soms Microtus nivalis) is een knaagdier uit de onderfamilie der woelmuizen (Arvicolinae) van de familie der woelmuizen, hamsters en muizen en ratten van de Nieuwe Wereld (Cricetidae). Hij komt enkel voor in Europese berggebieden van Spanje tot Polen en Azerbeidzjan, waaronder de Alpen, de Kaukasus en de Pyreneeën. De sneeuwmuis leeft voornamelijk boven de boomgrens tot 4000 meter hoogte (op de Mont Blanc). De sneeuwmuis is ook in droge beboste heuvels te vinden, bijvoorbeeld in Zuid-Frankrijk. Het is een beweeglijke soort, die goed kan zwemmen.
De sneeuwmuis is een 110 tot 140 millimeter grote woelmuis. Hij heeft een dichte, grijze vacht en een lange staart, die 50 tot 75 millimeter kan worden, de helft van de kop-romplengte. Ook heeft de sneeuwmuis opvallend lange snorharen, tot 60 millimeter lang. Hij weegt 38 tot 50 gram.
De sneeuwmuis maakt een gangenstelsel vlak onder de grond, met meerdere ingangen. Daar legt hij kamers aan voor voedselvoorraden en nesten. De sneeuwmuis is een dagdier, die op rotsen zonnebaadt om warm te blijven. Hij leeft van grassen, bladeren en vruchten als bosbessen. Zijn belangrijkste vijanden zijn hermelijn, wezel, vos, raaf, oehoe en bosuil. Het voortplantingsseizoen verschilt per hoogte: hoe hoger de hoogte, hoe korter het seizoen. Over het algemeen planten de sneeuwmuizen zich voort tussen mei en augustus. Na een draagtijd van 21 dagen worden 2 tot 7 jongen geboren, die na 20 dagen worden gespeend. Een vrouwtje kan twee worpen per jaar krijgen.
Bronnen, noten en/of referenties
Multimedia w Wikimedia Commons Śnieżnik europejski[2] (Chionomys nivalis[4] syn. Microtus nivalis) – gatunek gryzonia z podrodziny karczowników w rodzinie chomikowatych.
Długość 14 cm, ogon 7,5 cm. Szarobrązowe futro. Masa ciała waha się od 20g do 40g.[5]
Występuje w południowej i wschodniej Europie oraz zachodniej Azji. W Tatrach występuje nornik śnieżny tatrzański (Chionomys nivalis mirhanreini Schaefer 1935) - spotykany na wys. od 1200 m.
W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.[6]
Śnieżnik europejski (Chionomys nivalis syn. Microtus nivalis) – gatunek gryzonia z podrodziny karczowników w rodzinie chomikowatych.
Chionomys nivalis, conhecido como rato-das-neves[1] é uma espécie de roedor da família Cricetidae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Arménia, Áustria, Azerbaijão, Bósnia e Herzegovina, Bulgária, Croácia, República Checa, França, Geórgia, Grécia, Israel, Itália, República da Macedónia, Polónia, Roménia, Eslováquia, Eslovénia, Espanha, Suíça, Síria, Turquia, Ucrânia e Portugal.
Os seus habitats naturais são: florestas temperadas e campos de gramíneas de clima temperado.
A espécie vive nas montanhas do Parque Natural de Montesinho, em Bragança.
Investigadores da Universidade de Trás-os-Montes e Alto Douro anunciaram, em Novembro de 2015, a descoberta de uma nova espécie de mamífero em Portugal, o rato-das-neves.[2]
Chionomys nivalis, conhecido como rato-das-neves é uma espécie de roedor da família Cricetidae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Arménia, Áustria, Azerbaijão, Bósnia e Herzegovina, Bulgária, Croácia, República Checa, França, Geórgia, Grécia, Israel, Itália, República da Macedónia, Polónia, Roménia, Eslováquia, Eslovénia, Espanha, Suíça, Síria, Turquia, Ucrânia e Portugal.
Os seus habitats naturais são: florestas temperadas e campos de gramíneas de clima temperado.
Șoarecele de zăpadă (Chionomys nivalis, sinonim Microtus nivalis) este un șoarece din familia Cricetidae, subfamilie Arvicolinae, supraviețuitor al epocilor glaciare, de talie mică, răspândit în zonele montane (între 30 și 4000 m altitudine) din Europa, Asia și nordul Africii. În România se întâlnește pe tot lanțul Munților Carpați, cu excepția Apusenilor, de la limita de 700-800 m altitudine, până la aproximativ 2200 m.
Lungimea cap + trunchi = 9-14 cm; coada = 4,7-7,5 cm. Greutatea = 35,5-62 g. Longevitatea de circa 2 ani. Culoarea blănii pe spate este cenușiu-cafenie, cu nuanțe brun-oliv și cenușiu-albicioasă pe abdomen. Coada este acoperită cu păr rar dar scurt, de culoare alburie. Urechile lungi, clar vizibile din blană. Mustățile destul de lungi sunt albe și negre. Membrele sunt scurte, cele posterioare fiind mai lungi și mai subțiri decât cele anterioare.
Animal iubitor de căldură, șoarecele de zăpadă caută locurile cu pășuni însorite și cu iarbă deasă din munți, în grohotișuri, lângă stâncării și în pajiștile alpine. Este activ noaptea, dar apare și ziua când este soare și cald. Pe timp rece și umed, stă la adăpost în galeri; nu hibernează. Adeseori sapă galerii printre pietrele din malurile râurilor de munte; acestea au numeroase ieșiri, nu sunt prea profunde, dar prevăzute cu încăperi pentru provizii și pentru cuib. Uneori folosește pentru adăpost găurile și crăpăturile naturale din stânci.
Se hrănește cu ierburi alpine, semințele lor, frunze și fructe de afin. Pentru iarnă își adună rezerve de hrană.
Se împerechează din luna martie până în august. Gestația durează 21 de zile. Femelele nasc 2-4 pui (excepțional 7), de două ori pe an.
Nu este dăunător, deoarece culturile agricole nu se practică la altitudini mari.
Șoarecele de zăpadă (Chionomys nivalis, sinonim Microtus nivalis) este un șoarece din familia Cricetidae, subfamilie Arvicolinae, supraviețuitor al epocilor glaciare, de talie mică, răspândit în zonele montane (între 30 și 4000 m altitudine) din Europa, Asia și nordul Africii. În România se întâlnește pe tot lanțul Munților Carpați, cu excepția Apusenilor, de la limita de 700-800 m altitudine, până la aproximativ 2200 m.
Lungimea cap + trunchi = 9-14 cm; coada = 4,7-7,5 cm. Greutatea = 35,5-62 g. Longevitatea de circa 2 ani. Culoarea blănii pe spate este cenușiu-cafenie, cu nuanțe brun-oliv și cenușiu-albicioasă pe abdomen. Coada este acoperită cu păr rar dar scurt, de culoare alburie. Urechile lungi, clar vizibile din blană. Mustățile destul de lungi sunt albe și negre. Membrele sunt scurte, cele posterioare fiind mai lungi și mai subțiri decât cele anterioare.
Animal iubitor de căldură, șoarecele de zăpadă caută locurile cu pășuni însorite și cu iarbă deasă din munți, în grohotișuri, lângă stâncării și în pajiștile alpine. Este activ noaptea, dar apare și ziua când este soare și cald. Pe timp rece și umed, stă la adăpost în galeri; nu hibernează. Adeseori sapă galerii printre pietrele din malurile râurilor de munte; acestea au numeroase ieșiri, nu sunt prea profunde, dar prevăzute cu încăperi pentru provizii și pentru cuib. Uneori folosește pentru adăpost găurile și crăpăturile naturale din stânci.
Se hrănește cu ierburi alpine, semințele lor, frunze și fructe de afin. Pentru iarnă își adună rezerve de hrană.
Se împerechează din luna martie până în august. Gestația durează 21 de zile. Femelele nasc 2-4 pui (excepțional 7), de două ori pe an.
Nu este dăunător, deoarece culturile agricole nu se practică la altitudini mari.
Hraboš snežný[2][3] (Chionomys nivalis[4] syn. Microtus nivalis) je hlodavec z čeľade chrčkovité. Obýva horské a skalnaté biotopy západnej Palearktídy od Španielska po Irán. Výskyt na Slovensku bol doložený na 3,2 % územia v pohoriach Západné, Východné a Nízke Tatry.[2]
Hraboš snežný je dlhý 10 – 15 cm, pričom jeho chvost je dlhý 5 – 7 cm. Telo má porastené strieborno-šedou srsťou, spodná časť tela je belasá. Má pomerne hustú a dlhú srsť a nápadne dlhé hmatové chlpy. Je aktívny aj cez deň a je málo plachý.
Vyskytuje sa v horách, typicky v kamenných sutiach nad hranicou lesa (1 200 m n. m. a viac), napríklad v Alpách a Vysokých Tatrách.
Dožíva sa asi dvoch rokov. Rozmnožuje sa 2 až 3-krát ročne, pričom samica rodí v upravenom suchom hniezde pod kameňmi po 5 – 6 mláďat. Kojí ich 3 týždne a oči otvárajú v 13 deň.[5] Živí sa rastlinnou potravou, najmä semenami, plodmi, menej už zelenými časťami rastlín. Jeho životným prostredím sú otvorené biotopy alpínskeho a subalpínskeho stupňa s dostatkom úkrytov medzi kameňmi. Pretože je aktívny aj v zime, sťahuje sa v jeseni do nižších alebo vhodnejších biotopov.[6]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Hraboš snežný
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Hraboš snežný
Tento článok je čiastočný alebo úplný preklad článku Hraboš sněžný na anglickej Wikipédii.
Hraboš snežný (Chionomys nivalis syn. Microtus nivalis) je hlodavec z čeľade chrčkovité. Obýva horské a skalnaté biotopy západnej Palearktídy od Španielska po Irán. Výskyt na Slovensku bol doložený na 3,2 % územia v pohoriach Západné, Východné a Nízke Tatry.
Evropska snežna voluharica (znanstveno ime Chionomys nivalis) je razširjena v južni in srednji Evropi in manj v Aziji. V Sloveniji jo najdemo v Alpah, v dinarskem svetu in kraških območjih primorskega sveta. Obema območjema so skupne globoke apnenčaste skalne razpoke s hladnim zrakom. Ta ekološka posebnost je za snežno voluharico bolj odločilna kot nadmorska višina, saj je bila odkrita celo v najnižjih predelih Kraškega roba.
To je srednje velika voluharica z dolgo in fino dlako. Hrbet je sivo rjav, trebuh pa srebrno siv. Rep, ki je približno enak polovici trupa z glavo, je svetel in nejasno dvobarven. Tačke so svetle. Med vsemi voluharicami ima najdaljše brke.
Živi v skalnih razpokah v visokogorskem svetu. Najdemo pa jo tudi nižje, v bližini jamskega okolja (globoke skalne razpoke). Večinoma se izogiba gozda. Najbolj je aktivna ponoči. Dobro pleza po skalah. Hrani se z zelenimi deli rastlin in plodovi.
Samica povrže mladiče od junija do avgusta, v nižjih legah pa tudi decembra. Imajo od 2-5 mladičev. Plenijo jih ujede, sove in podlasice.
Populacije snežne voluharice s posameznih gorskih območij so med seboj izolirane in se morfološko razlikujejo. Za snežne voluharice iz celotne Slovenije je značilen temen hrbet. Populacija iz Snežnika je v povprečju večja od tiste iz Julijskih Alp.
Evropska snežna voluharica (znanstveno ime Chionomys nivalis) je razširjena v južni in srednji Evropi in manj v Aziji. V Sloveniji jo najdemo v Alpah, v dinarskem svetu in kraških območjih primorskega sveta. Obema območjema so skupne globoke apnenčaste skalne razpoke s hladnim zrakom. Ta ekološka posebnost je za snežno voluharico bolj odločilna kot nadmorska višina, saj je bila odkrita celo v najnižjih predelih Kraškega roba.
To je srednje velika voluharica z dolgo in fino dlako. Hrbet je sivo rjav, trebuh pa srebrno siv. Rep, ki je približno enak polovici trupa z glavo, je svetel in nejasno dvobarven. Tačke so svetle. Med vsemi voluharicami ima najdaljše brke.
Živi v skalnih razpokah v visokogorskem svetu. Najdemo pa jo tudi nižje, v bližini jamskega okolja (globoke skalne razpoke). Večinoma se izogiba gozda. Najbolj je aktivna ponoči. Dobro pleza po skalah. Hrani se z zelenimi deli rastlin in plodovi.
Snösork[2] (Chionomys nivalis)[3][4][5] är en däggdjursart som först beskrevs av Martins 1842. Den ingår i släktet Chionomys och familjen hamsterartade gnagare.[6][7] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[6]
En medelstor sork med en kroppslängd exklusive svans på 9 till 14 cm, en svanslängd på 5 till 7,5 cm och en vikt på 29 till 68 g. Pälsen på ovansidan är grå till gråbrun, och undersidans päls är ljusgrå. Öron, fötter, svans och de kraftiga morrhåren är vita, svansen dessutom med en hårborste i änden.[8]
Snösorken är dagaktiv, och lever i klippskrevor eller gångar nära markytan.[2] Den håller sig främst till klippiga bergsområden, gärna över trädgränsen, på höjder mellan 1 000 och 4 700 m. Speciellt kring Medelhavet kan den även förekomma i klippig terräng ner till havsytans nivå. Till skillnad från många andra sorkar föredrar den habitat med tunt jordtäcke, och gärna gles busk- eller trädvegetation. Födan består av örter, mossor, lavar och ris som exempelvis blåbär.[8] På hösten torkar den gärna gräs som den använder som vinterföda.[8][2]
Lektiden inträffar mellan juni och augusti, under vilken tid honan kan få upp till 2 kullar med 2 till 4 ungar efter en dräktighetstid på 3 veckor. Ungarna blir självständiga efter 3 veckor, även om de dias längre.[2]
Arten förekommer i Sydeuropa, Kaukasus, Turkiet, Israel, Libanon, Syrien och Iran, typiskt i bergskedjor som Pyrenéerna, Alperna, Apenninerna, Karpaterna och bergen på Balkan. Dessutom finns den på den grekiska ön Euboia.[1]
IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig. Även om arten på grund av habitatvalet är uppdelad i flera isolerade subpopulationer är dessa stabila; arten är förhållandevis vanlig, och inga större hot är registrerade. IUCN har konstaterat att bergssluttningarna i utbredningsområdets nordöstra del har börjat täckas med skog i takt med den avtagande fårskötseln under de senaste 20 åren. Detta ses dock för närvarande inte som något allvarligt hot.[1]
del
Wikimedia Commons har media som rör Snösork.
Wikispecies har information om Chionomys nivalis.
Snösork (Chionomys nivalis) är en däggdjursart som först beskrevs av Martins 1842. Den ingår i släktet Chionomys och familjen hamsterartade gnagare. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.
Відносно великий гризун, забарвлений в сірий колір з буруватим відтінком. Довжина тіла — 120—160 мм, лапи — 19–23 мм. Хвіст довгий (55–70 мм), становить близько 45 % довжини тіла. Вуха довгі, 16–19 мм. Вібриси довгі, близько 30–50 мм.
Поширений від південно-західної Європи через південно-східну Європу на Кавказ, Туреччину, Ізраїль, Ліван, Сирію та Іран. У Європі цей вид обмежується тільки гірськими й скелястими територіями, як правило, від 1000 до 4700 м над рівнем моря. Ареал в Україні фрагментований на кілька ділянок на Чорногорі та Ґорґанах (можливо, також Свидовці й Мармарошах).
Це травоїдні гризуни, які живляться зеленими частинами трав'янистих рослин, чагарників, і ягодами. Ведуть норовий спосіб життя і мають цілорічну сутінково-нічну активність. Статева зрілість настає на другий рік життя. Плодить 1–2 рази на рік, по 3–5 малят.
Chuột tuyết châu Âu, tên khoa học Chionomys nivalis, là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Martins mô tả năm 1842.[2]
Bài viết liên quan đến họ gặm nhấm Cricetidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Chuột tuyết châu Âu, tên khoa học Chionomys nivalis, là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Martins mô tả năm 1842.
Chionomys nivalis (Martins, 1842)
Ареал
Снеговая полёвка[1], или европейская снеговая полёвка[2] (лат. Chionomys nivalis) — грызун рода снеговых полёвок.
Размеры тела 130—150 мм, длина хвоста 60—70 мм. Окраска верха тела от пепельно-серой к более светлой — серовато-палевой. Хвост светлее тела, как правило одноцветный, покрыт густыми волосками.
Обитает на скальных участках верхнего лесного и альпийского поясов горных районов на высоте 1000—4700 метров над уровнем моря[3]. Современный ареал простирается от Кастильских гор на Пиренейском полуострове до Кавказского хребта, Копетдага и гор Загрос в Иране на востоке. В эпоху позднекайнозойских оледенений входили в состав вюрмских лемминговых фаун, а ареал простирался на север до Британских островов. С тех пор остались отдельные изолированные участки ареала в центральной Испании, Италии, Копетдаге, Северном Кавказе, в том числе в районе Пятигорья.
Ведёт сумеречный образ жизни. Питается надземными частями травянистых и кустарниковых растений, ягодами. Характерны «кормовые столики», расположенные под камнями.
Снеговая полёвка, или европейская снеговая полёвка (лат. Chionomys nivalis) — грызун рода снеговых полёвок.
유럽눈밭쥐(Chionomys nivalis)는 비단털쥐과에 속하는 설치류의 일종이다. 무성하고 연한 회색빛 털과 연한 색의 꼬리를 갖고 있음, 몸길이는 14cm 꼬리 길이는 7cm이다.
유럽눈밭쥐는 유럽 남부와 동부 그리고 서남아시아의 토착종이다. 피레네 산맥과 알프스, 아펜니노, 카르파티아, 몬테시뉴 산맥[2] 그리고 발칸 반도와 소아시아의 고지대에서 발견된다. 서식지는 주로 수림 한계선 위의 수목 바위 지역과 산허리 경사면의 돌더미 지역이다. 주로 독거 생활을 하며, 물이나 비바람에 의해 반들반들해진 둥근 바위들과 바위 틈 아래, 바위와 산허리 경사면 돌더미 사이의 굴 속에서 산다.
