El topillo nival (Chionomys nivalis) es una especie de roedor de la familia Cricetidae. Tradicionalmente se incluía en el género Microtus, pero estudios recientes, genéticos y morfológicos avalan su inclusión en el género Chionomys.
Es uno de los arvicolinos de mayor tamaño, de 92 a 140 mm y de 35 a 70 gr de peso. Su pelaje tiene una tonalidad, bastante uniforme, de color grisáceo con tonos pardos, región ventral de color blanco y los pies y la cola son monocolor, generalmente blanquecinos.
Habita las zonas montañosas desde el suroeste europeo hasta el sureste asiático. En Europa se encuentra en los grandes macizos montañosos, Alpes, Montes Tatra, Cárpatos, Balcanes y Cáucaso. En la península ibérica ocupa las principales zonas montañosas, aunque su presencia no está confirmada en Portugal. En España ocupa la mayor parte de los Pirineos, llegando por el este hasta Gerona, en el norte peninsular aparece en las montañas gallegas de Lugo y la sierra de los Ancares, Picos de Europa, casi toda la Cornisa Cantábrica y País Vasco. Hacia el sur está presente en la sierra Cebollera y en la sierra de la Demanda (La Rioja, Soria), en las sierras de Gredos, Guadarrama y Ayllón (Comunidad de Madrid y Guadalajara) y en sierra Nevada (Granada).
Especie muy adaptada a la vida en zonas con acumulaciones rocosas estables y zonas de alta montaña (1.000-4.700 m de altitud). Es muy rara en altitudes menores. Es más común donde los acumulos de piedras y rocas son más frecuentes, siendo más escaso en zonas arbustivas y boscosas.
Son básicamente herbívoros y oportunistas, debido a las restricciones tróficas de las zonas donde habitan y complementan su dieta con insectos, pequeños invertebrados y crías de otros micromamíferos. Almacenan alimentos para el invierno.
La edad reproductora, en relación con otros topillos, es relativamente tardía, menores camadas y una elevada tasa de supervivencia juvenil.
La principal amenaza se deriva del escaso número de colonias, de su pequeño tamaño y de la escasa o nula conectividad entre colonias.
El topillo nival (Chionomys nivalis) es una especie de roedor de la familia Cricetidae. Tradicionalmente se incluía en el género Microtus, pero estudios recientes, genéticos y morfológicos avalan su inclusión en el género Chionomys.
Evropska snežna voluharica (znanstveno ime Chionomys nivalis) je razširjena v južni in srednji Evropi in manj v Aziji. V Sloveniji jo najdemo v Alpah, v dinarskem svetu in kraških območjih primorskega sveta. Obema območjema so skupne globoke apnenčaste skalne razpoke s hladnim zrakom. Ta ekološka posebnost je za snežno voluharico bolj odločilna kot nadmorska višina, saj je bila odkrita celo v najnižjih predelih Kraškega roba.
To je srednje velika voluharica z dolgo in fino dlako. Hrbet je sivo rjav, trebuh pa srebrno siv. Rep, ki je približno enak polovici trupa z glavo, je svetel in nejasno dvobarven. Tačke so svetle. Med vsemi voluharicami ima najdaljše brke.
Živi v skalnih razpokah v visokogorskem svetu. Najdemo pa jo tudi nižje, v bližini jamskega okolja (globoke skalne razpoke). Večinoma se izogiba gozda. Najbolj je aktivna ponoči. Dobro pleza po skalah. Hrani se z zelenimi deli rastlin in plodovi.
Samica povrže mladiče od junija do avgusta, v nižjih legah pa tudi decembra. Imajo od 2-5 mladičev. Plenijo jih ujede, sove in podlasice.
Populacije snežne voluharice s posameznih gorskih območij so med seboj izolirane in se morfološko razlikujejo. Za snežne voluharice iz celotne Slovenije je značilen temen hrbet. Populacija iz Snežnika je v povprečju večja od tiste iz Julijskih Alp.
Evropska snežna voluharica (znanstveno ime Chionomys nivalis) je razširjena v južni in srednji Evropi in manj v Aziji. V Sloveniji jo najdemo v Alpah, v dinarskem svetu in kraških območjih primorskega sveta. Obema območjema so skupne globoke apnenčaste skalne razpoke s hladnim zrakom. Ta ekološka posebnost je za snežno voluharico bolj odločilna kot nadmorska višina, saj je bila odkrita celo v najnižjih predelih Kraškega roba.
To je srednje velika voluharica z dolgo in fino dlako. Hrbet je sivo rjav, trebuh pa srebrno siv. Rep, ki je približno enak polovici trupa z glavo, je svetel in nejasno dvobarven. Tačke so svetle. Med vsemi voluharicami ima najdaljše brke.
Živi v skalnih razpokah v visokogorskem svetu. Najdemo pa jo tudi nižje, v bližini jamskega okolja (globoke skalne razpoke). Večinoma se izogiba gozda. Najbolj je aktivna ponoči. Dobro pleza po skalah. Hrani se z zelenimi deli rastlin in plodovi.
