Podoces biddulphi Hume 1874

Podoces biddulphi^[1] a zo ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Corvidae.

Dougen a ra anv an naturour (un ofiser diouzh e vicher) breizhveuriat John Biddulph (1840-1921) a voe roet dezhañ, e 1874, gant ar skiantour breizhveuriat Allan Octavian Hume (1829-1912).

Doareoù pennañ

Podoces biddulphi,
tresadenn gant Gould & Richter.

Boued

Annez

Brosezat eo ar spesad e gwalarn Sina^[2].

Liammoù diavaez

• (en) Podoces biddulphi war al lec'hienn BirdLife International.
• (en) Podoces biddulphi war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Notennoù ha daveennoù

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sgrech ddaear Biddulph (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: sgrechod daear Biddulph) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Podoces biddulphi; yr enw Saesneg arno yw Biddulph's ground jay. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. biddulphi, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.

Teulu

Mae'r sgrech ddaear Biddulph yn perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Brân America Corvus brachyrhynchos Brân bigfain Corvus enca Brân Caledonia Newydd Corvus moneduloides Brân Dyddyn Corvus corone Brân Hawaii Corvus hawaiiensis Brân jyngl Corvus macrorhynchos Brân Lwyd Corvus cornix Brân Molwcaidd Corvus validus Brân Sinaloa Corvus sinaloae Brân tai Corvus splendens Brân Tamaulipas Corvus imparatus Cigfran Corvus corax Cigfran bigbraff Corvus crassirostris Cigfran yddfwinau Corvus ruficollis Ydfran Corvus frugilegus

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Xinjiang ground jay (Podoces biddulphi) or Biddulph's ground jay, is a species of bird in the family Corvidae. It is endemic to China. It is not larger than an adult human's hand and has a brownish white coat of feathers.

Since 2004, the International Union for Conservation of Nature (IUCN) has listed the jay's conservation status as "Near Threatened" due to habitat fragmentation and degradation.^[1]

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Xinjiang_ground_jay&oldid=1112186266"

El arrendajo terrestre de Xinjiang (Podoces biddulphi)^[2]​ es una especie de ave paseriforme de la familia Corvidae endémica de China. Su tamaño no excede el de la mano de un ser humano, y su plumaje es color blanquecino parduzco.

Desde el 2004, la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (UICN) ha definido el estado de conservación esta especie como una "especie casi amenazada" a causa de la fragmentación de su hábitat y la degradación del mismo.^[1]​

Referencias

Podoces biddulphi Podoces generoko animalia da. Hegaztien barruko Corvidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

Kanpo estekak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Podoces
• Corvidae

Sinkianginaavikkonärhi (Podoces biddulphi)^[2] on varisten heimoon kuuluva varpuslintu.

Levinneisyys

Sinkianginaavikkonärheä tavataan Sinkiangissa (Xinjiang) Länsi-Kiinassa. Lajin populaatioksi arvioidaan noin 10 700 yksilöä. Sinkianginaavikkonärhi on luokiteltu silmälläpidettäväksi ja sen kanta on laskussa elinympäristöjen pirstoutumisen vuoksi.^[1]

Elinympäristö

Sinkianginaavikkonärhi elää hiekkaisilla aavikoilla ja pensaikkoalueilla.^[1]

Lähteet

Podoces biddulphi

Le Podoce de Biddulph (Podoces biddulphi) est une espèce de passereaux de la famille des Corvidae.

La ghiandaia terragnola del Sinkiang o podoce di Biddulph (Podoces biddulphi Hume, 1874) è un uccello passeriforme della famiglia dei Corvidi^[2].

Etimologia

Il nome scientifico della specie, biddulphi, rappresenta un omaggio al colonnello John Biddulph, il quale si dilettava come naturalista ed ottenne gli esemplari in seguito utilizzati per la descrizione scientifica.

Descrizione

Dimensioni

Misura 26,7-31,2 cm di lunghezza, per 120-141 g di peso^[3][4]: a parità d'età, i maschi sono più pesanti delle femmine anche del 10%^[3].

Aspetto

Si tratta di uccelli dall'aspetto massiccio, muniti di grossa testa arrotondata con becco robusto e appuntito, lungo e lievemente ricurvo verso il basso, ali arrotondate, coda di media lunghezza e dall'estremità squadrata e zampe forti e allungate.

Possiede un becco lungo, sottile e ricurvo, con alla base un ciuffo di piume non troppo lunghe color sabbia. Il vertice è nero, con riflessi bluastri o violacei. La gola è di colore nero opaco con piume dall'estremità bianca che gli conferiscono un aspetto screziato, e appare più nera man mano che il piumaggio si usura. I lati della gola e la regione malare sono neri opachi con piume dall'estremità leggermente più chiara; tale zona nera si estende fin dietro all'occhio. Il resto della testa, il collo, le regioni superiori e quelle inferiori del corpo sono di colore beige-sabbia rosato, molto più chiaro sul lato ventrale, dove assume quasi una tinta crema. Le ali sono di colore nero-blu lucido, fatta eccezione per le remiganti primarie, che sono bianche, pur essendo nere alla base ed all'estremità; bianca è anche l'alula e l'estremità delle remiganti secondarie. Le piccole copritrici, invece, sono dello stesso beige del corpo. La lunga coda è bianca con una striscia scura sul lato dorsale che però non si estende fino alla punta.

Il becco e le zampe sono neri. L'iride è marrone scuro.

Biologia

Uccello timido e sfuggente, vive generalmente in coppie o in piccoli gruppi familiari. Si sposta rapidamente sul terreno con la caratteristica andatura «ondeggiante» tipica dei corvidi, piuttosto che correndo. Sembra fare più affidamento sul volo rispetto alle altre specie di podoce, e talvolta copre in volo anche lunghe distanze, con battiti d'ala piuttosto deboli e affaticati. Si appollaia con facilità su cespugli e piccoli alberi, sui quali si nasconde quando viene avvicinato.

Alimentazione

Va alla ricerca di cibo scavando vigorosamente nella sabbia con il lungo becco ricurvo. L'analisi dei contenuti stomacali ha rivelato la presenza di insetti e di chicchi di cereali, presumibilmente rinvenuti tra gli escrementi degli animali domestici.

Riproduzione

Nidifica su cespugli o piccoli alberi, a circa un metro di altezza dal suolo, e, forse, anche in cavità del terreno. Il nido è costituito da una struttura di ramoscelli a forma di tazza, imbottita con lana, peli, erba secca, semi lanuginosi e foglie. La covata si compone di 1-3 uova di colore verde-bluastro chiaro, fittamente costellate con macchioline di varie gradazioni di marrone. Nidi con uova all'interno sono stati rinvenuti nel mese di marzo^[4].

Distribuzione e habitat

La specie è endemica del bacino del Tarim, nell'Uiguristan, dove popola il deserto del Taklamakan dallo Yarkand al Lop Nur.

Vive nei deserti sabbiosi, specialmente in prossimità di cespugli e piccoli alberi (specialmente pioppi), fra i 900 e i 1200 m di quota^[3].

Conservazione

Quasi sicuramente oggi il numero di esemplari è calato notevolmente rispetto al 1930, quando la specie venne descritta come «molto numerosa» nella regione compresa tra Tarim Azne e il fiume Yarkand e in quella estesa tra Kashgar e Aksu. Nel corso di una ricerca sul campo effettuata nel 1988 non ne venne rinvenuto nemmeno un esemplare tra Kashgar e Aksu, mentre un gruppo familiare venne avvistato nei pressi di Korla. Il degrado della vegetazione del deserto dovuto al sovrappascolo e alla raccolta di legna da ardere, nonché l'aumento dei programmi di irrigazione, sono le probabili cause di questo apparente declino.

Note

Bibliografia

• Steve Madge, Helm Identification Guides, Crows and Jays, A. & C. Black, 2010, ISBN 14-08131-69-2.

Vogels

De Chinese steppegaai (Podoces biddulphi) is een zangvogel uit de familie Corvidae (kraaien). De vogel werd in 1974 door Allan Octavian Hume beschreven en vernoemd naar de natuuronderzoeker en militair in Britse koloniale dienst, John Biddulph.

Verspreiding en leefgebied

Deze soort is endemisch in noordwestelijk China.

Externe links

• Avibase
• BHL

Bronnen, noten en/of referenties

Multimedia w Wikimedia Commons

Sójeczka białosterna (Podoces biddulphi) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny krukowatych. Występuje endemicznie w północno-zachodnich Chinach. Bliski zagrożenia.

Taksonomia

Po raz pierwszy gatunek opisał Allan O. Hume; opis ukazał się w 1874 na łamach Stray Feathers. Holotyp pochodził z Maralbashi (chiń. Bachu, ujg. Maralbeshi). Autor nadał sójeczce białosternej nazwę Podoces biddulphi^[3]; nazwa ta jest obecnie (2016) podtrzymywana przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny^[4]. Sójeczka białosterna tworzy nadgatunek z mongolską (P. hendersoni), niekiedy są wydzielane razem do rodzaju Eupodoces ze względu na obecność czerni na wierzchu głowy, stosunkowo długie pokrywy nadogonowe oraz brak czarnej plamki na piersi^[5]. Gatunek monotypowy^[5][4].

Morfologia

Długość ciała wynosi 26,7–31,2 cm; masa ciała samca 134–141 g, samicy – 120–132 g^[5]. Wymiary szczegółowe (ilość zmierzonych osobników nieznana): długość skrzydła 148–155 mm, długość ogona 103–108 mm, długość skoku 46–48 mm, dzioba – 54–58 mm^[6].

Dziób długi, smukły, czarny i zagięty. Pióra szczeciniaste wokół nozdrzy mają barwę piaskową i są słabo widoczne. Z przodu wierzchu głowy pióra są stosunkowo luźne. Pokrywy nadogonowe długie, sięgają aż do połowy sterówek. Wierzch głowy czarny, wykazuje niebieskawy lub fioletowawy połysk. Gardło matowoczarne z białymi końcówkami piór, przy znoszonym upierzeniu zdaje się być czarne. Boki gardła matowoczarne z jasnymi końcówkami, za okiem przechodzą w małą plamkę. Pozostała część głowy, w tym obszar nad okiem, szyja, spód i wierzch ciała mają barwę piaskowopłową, różowawą; od spodu nieco jaśniejsze, bardziej kremowopłowe. Skrzydła są połyskliwe, niebieskoczarne, poza lotkami I rzędu, które nasady i końcówki mają czarne. Skrzydełko i szerokie końcówki lotek II rzędu również wyróżnia barwa biała. Pokrywy skrzydłowe mniejsze piaskowopłowe. Sterówki białe z ciemniejszymi paskami wzdłuż stosin, nie sięgają do końca. Nogi i dziób czarne, tęczówka ciemnobrązowa^[6].

Zasięg występowania

Endemit północno-zachodnich Chin. Występuje na pustyni Takla Makan w Sinciangu, od Jarkend na wschód po Lob-nor^[5].

Ekologia i zachowanie

Środowiskiem życia tych ptaków są piaszczyste pustynie z krzewami i niskimi drzewami, w tym topolami. Zwykle sójeczki białosterne przebywają w parach lub grupach rodzinnych. Są ostrożne i skryte. Poruszają się po ziemi charakterystycznym dla krukowatych kaczkowatym chodem, zamiast skakać. Żerują poprzez kopanie w piasku swoim długim dziobem; w żołądkach znajdowano owady i ziarno, prawdopodobnie pochodzące z odchodów dużych ssaków^[6].

Lęgi

Gniazda znajdywano w marcu. Znajdują się w krzewach i niskich drzewach, około metra nad ziemią. Jest to konstrukcja z patyków, wewnątrz wyściełana na kształt kubeczka wełną, włosiem, suchymi trawami, nasionami z niosącymi je na wietrze strukturami i liśćmi. W zniesieniu znajduje się od 1 do 3 jaj. Mają jasnoniebieską skorupkę pokrytą brązowymi wzorami^[6].

Status i zagrożenia

IUCN uznaje sójeczki białosterne za gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened) od 2000 roku (stan w 2016), wcześniej w latach 1996 i 1994 otrzymał rangę narażonego (VU, Vulnerable). Zagrożeniem dla gatunku jest fragmentacja i niszczenie środowiska wskutek wypasu kóz i wielbłądów, wycinki drzew i przekształcania pustyni w nawadniane pola^[7].

Przypisy

Biddulphs ökenskrika^[2] (Podoces biddulphi) är en fåtalig tätting i familjen kråkfåglar, endemisk för nordvästra Kina.^[3]

Utseende och läten

Biddulphs ökenskrika är en liten (26,7-31,2 cm) och attraktiv kråkfågel med mjukt, nedåtböjd näbb. Huvudet är sandbrunt med glansigt svart på hjässa och nacke samt svart på haka, övre delen av strupen och området kring submustaschstrecket. Ovansidan är sandbrun, mörkare brun på skapularer, övergump och övre stjärttäckare, medan vingarna svarta och vita. Undersidan är skärbeige och stjärten vit. Liknande Hendersons ökenskrika har ej svart på strupen och vit stjärt. Bland lätena, som knappt är studerade, hörs en serie låga, snabbt dalande visslingar.^[4]

Utbredning och systematik

Biddulphs ökenskrika förekommer endast i Taklamakanöknen från Yarkand österut till Lop Nor i västra Xinjiang, nordvästra Kina.^[4] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.

Levnadssätt

Denna art förekommer i sandiga ökenområden och buskmarker samt bland ökenlevande poppelarten Populus euphratica, på mellan 900 och 1200 meters höjd. Den är en allätare som lever av frön, säd och insekter. Fågeln ses ofta i par eller i familjegrupper med upp till sex individer, ibland bland bebyggelse.^[4]

Häckning

Häckningen inleds i slutet av mars. Den bygger ett skålformat bo av kvistar och rötter vari den lägger ett till tre ägg. En studie av 20 bon 2003-2004 fann att fågeln placerar dem i poppeln Populus diversifolia eller i en tamarisk, ungefär en meter ovan mark.^[5][4]

Status och hot

Biddulphs ökenskrika har en liten och fragmenterad världspopulation på endast 4100-6700 par.^[6] Den tros också minska i antal till följd av habitatdegradering och fragmentering. Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar den därför som nära hotad.^[1]

Namn

Fågelns svenska och vetenskapliga artnamn hedrar John Biddulph (1840-1921), ornitolog och överste i British Army, kolonial administratör in Indien 1857-1896.^[7]

Noter

1. ^ [a b] Birdlife International 2012 Podoces biddulphi Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
4. ^ [a b c d] Madge, S. (2018). Xinjiang Ground-jay (Podoces biddulphi). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/60759 26 december 2018).
5. ^ Ming, M.A. 2011. Status of the Xinjiang Ground Jay: population, breeding ecology and conservation. Chinese Birds 2(1): 59-62.
6. ^ Ming, M.A. 2011. Status of the Xinjiang Ground Jay: population, breeding ecology and conservation. Chinese Birds 2(1): 59-62.
7. ^ Jobling, J. A. (2016). Key to Scientific Names in Ornithology. Ur del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.) (2016). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Hämtad från www.hbw.com.

Externa länkar

• Wikispecies har information om Podoces biddulphi.
  Artförteckning
• Wikimedia Commons har media som rör Biddulphs ökenskrika.
  Bilder & media
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Podoces biddulphi là một loài chim trong họ Corvidae.^[1]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Podoces biddulphi tại Wikispecies

二名法 Podoces biddulphi
Hume（英语：Allan Octavian Hume）, 1874

白尾地鸦（学名：Podoces biddulphi），是鸦科地鸦属的一种，为中国大陆的特有种。该物种的保护状况被评为近危，栖息地为温带荒漠。

生态环境

白尾地鸦活动于植被稀疏的荒漠环境，他们常常在荒芜的大漠中飞速奔跑，但很少飞行，即便偶尔飞行，距离也会非常短，本物种有时会在枯树的枝头鸣唱，亦会穿梭于荒漠仅有的灌丛之间。

分布地域

白尾地鸦是中国特有鸟种，仅分布于西部的荒漠省份，可见于新疆的南疆地区、塔里木盆地周围。

特征

白尾地鸦为体形较小的鸦科鸟类，体长在28厘米左右。雄雌同形同色，头顶至后颈的羽毛黑色，略带蓝色的金属光泽；颌部羽色亦为黑色；脸部、耳羽、颈侧均为黄沙色；背部、肩羽、腰部为深至褐色的沙黄色；翅上覆羽与肩羽同色；初级飞羽白色，端部黑色；次级飞羽紫黑色，端部白色；尾上覆羽乳白色；尾羽白色，但两枚中央尾羽具黑色羽干；下体自喉部至尾下覆羽均为污白色；喙黑色且长而下弯；足黑色；虹膜褐色。

食物

白尾地鸦的主要食物是荒漠中可以找到的昆虫，其中又以鞘翅目的各种步甲为主，此外还有直翅目、双翅目昆虫以及小型蜥蜴和少量植物的种子及果实。

繁殖与保护

白尾地鸦的繁殖开始于每年的3月下旬，营巢于枯树的枝干间，巢以干草枯叶兽毛等材料搭建每巢产卵1枚偶见2枚。

参考文献

• Podoces biddulphi. BirdLife.org. [2011-06-27].
• Podoces biddulphi. IUCN Red List of Threatened Species 2006. International Union for Conservation of Nature. 2004.
• Podoces biddulphi. Integrated Taxonomic Information System （英语）.

外部链接

• 白尾地鸦观测记录

这是一篇與雀形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=白尾地鸦&oldid=48913776”