Anguillidae, (varswater palings) is 'n vis-familie van die orde Anguilliformes. Die familie bestaan slegs uit een genus met sestien spesies waarvan vier in Suider-Afrika voorkom. Die familie is lank met die tipiese palinglyf. Daar is geen buikvin nie en die skubbe is baie klein. Die visse broei in die see uit, migreer na varswaterbronne en keer uiteindelik weer terug see toe om te broei.
Die volgende genus en gepaardgaande spesies is deel van die familie:
Anguillidae, (varswater palings) is 'n vis-familie van die orde Anguilliformes. Die familie bestaan slegs uit een genus met sestien spesies waarvan vier in Suider-Afrika voorkom. Die familie is lank met die tipiese palinglyf. Daar is geen buikvin nie en die skubbe is baie klein. Die visse broei in die see uit, migreer na varswaterbronne en keer uiteindelik weer terug see toe om te broei.
Els anguíl·lids (Anguillidae) formen una família de peixos de l'ordre dels anguil·liformes amb només un gènere (Anguilla). Són peixos d'aigua dolça, salabrosa i marina.[3] Viuen a l'aigua dolça mentre són juvenils i adults, i només retornen al mar per a fresar i morir.[3]Les espècies d'aquesta família de peixos formen part de la dieta humana i són venudes fresques, fumades o en conserva.[3]
De cos serpentiforme presenten les aleta dorsal, caudal i anal fusionades al voltant de l'extrem posterior del cos. No tenen aletes ventrals, però si que en tenen de pectorals, les quals estan ben desenvolupades.[4] Les larves mengen plàncton mentre que els exemplars adults s'alimenten de cucs, peixos i capgrossos.
Anguilla dieffenbachii és un anguíl·lid autòcton de Nova Zelanda i les Illes Chatham
Anguila tacada gegant (Anguilla marmorata)
Anguilla australis
Anguila americana (Anguilla rostrata)
Els anguíl·lids (Anguillidae) formen una família de peixos de l'ordre dels anguil·liformes amb només un gènere (Anguilla). Són peixos d'aigua dolça, salabrosa i marina. Viuen a l'aigua dolça mentre són juvenils i adults, i només retornen al mar per a fresar i morir.Les espècies d'aquesta família de peixos formen part de la dieta humana i són venudes fresques, fumades o en conserva.
De cos serpentiforme presenten les aleta dorsal, caudal i anal fusionades al voltant de l'extrem posterior del cos. No tenen aletes ventrals, però si que en tenen de pectorals, les quals estan ben desenvolupades. Les larves mengen plàncton mentre que els exemplars adults s'alimenten de cucs, peixos i capgrossos.
Úhořovití (Anguillidae) je čeleď ryb z řádu holobřichých tvořená jediným rodem úhoř (Anguilla). Všichni zástupci této čeledi se vyznačují dlouhým hadovitým tělem. Břišní ploutve jim chybějí. Značnou část života tráví úhoři ve sladkých vodách, ale ke tření dochází zpravidla v moři.
Rod je tvořen 16 druhy, obývajícími různá místa země.
Obrázky, zvuky či videa k tématu úhořovití ve Wikimedia Commons
Úhořovití (Anguillidae) je čeleď ryb z řádu holobřichých tvořená jediným rodem úhoř (Anguilla). Všichni zástupci této čeledi se vyznačují dlouhým hadovitým tělem. Břišní ploutve jim chybějí. Značnou část života tráví úhoři ve sladkých vodách, ale ke tření dochází zpravidla v moři.
Ferskvandsål (Anguillidae) er en familie af ål og i denne er der kun slægten Anguilla.
Afhængig af alder, region og land er der forskellige navne for ål; bredhovedet ål, flodål, gulål, sølvål, glasål, blankål, spidshovedet ål, eel (eng.) og Anguille (fransk).
I slægten Anguilla kendes der kun 20 arter. De lever i stillestående og strømmende ferskvand i Europa, østasien, nordafrika, Australien såvel som nord- og mellemamerika.
Ferskvandsål har én sammenhængende finne. I ålens mund er der små børstelignende tænder.
Hanål bliver max. 50-60 cm og vejer da omkring 0,3 kg hvorimod hunål kan blive op til 150 cm lange og vejer indtil 6 kg. I fangenskab kan ålene blive længere og der eksempler på, at de kan blive op til 88 år gammel.
Ferskvandsål er katadrome, hvilket vil sige at de for det meste vokser op i ferskvand og gyder i saltvand. De er natdyr og er om dagen gemt i slambanker. Ferskvandsål kan få dækket halvdelen af deres iltbehov gennem huden og kan derfor "kravle" kortere strækninger over fugtigt land.
De forskellige ålearter lever i forskellige dele af verden:
Ål er rovfisk og spiser så godt som alt hvad der kan passere gennem munden.
Ved begyndende kønsmodning vandrer samtlige ferskvandsål ud i havet. For hanål sker det ved 6-9 års alderen, hvorimod det ved hunål sker ved 12-15 års alderen.
Forskning ved Max-Planck-Instituttet for Infektionsbiologi i Berlin har i samarbejde med canadiske kolleger via DNA fundet ud af at ålene hovedsagelig gyder/parrer sig med ål fra deres hjemstavn. Man formoder at det skyldes at ål fra de forskellige regioner kommer til Sargassohavet i Atlanterhavet ud for Nordamerika på forskellige tidspunkter.
Alle europæiske ål og amerikanske ål gyder i nærheden af Bahamas. Herfra benytter den europæiske ål Golfstrømmen og kommer til Europa på ca. 3 år. Den amerikanske ål svømmer til de østvendte nordamerikanske floder på ca. 1,5 år.
Det vides ikke hvor de afrikanske, japanske og andre asiatiske arter gyder.
Efter de 3 år i Golfstrømmen er ålelarverne ca. 50-70 mm lange. Før indvandringen i floderne undergår larverne på en ukendt måde en metamorfose på kun 24 timer til den typiske åleform og kaldes nu glasål. De unge ål kommer til Frankrig og Storbritannien i september, i nordsøen i februar og i østersøen i maj. Efter at være kommet i ferskvand begynder de at danne mere pigment og bliver derfor mere brunlige. Mange hunål og de fleste hanål bliver i brakvandszonen.
De voksne kønsmodne europæiske ål starter som regel tilbagevandringen fra august til oktober. Farven ændrer sig fra gulgrøn til sølvfarvet, og ålene kaldes nu blankål. Med farveændringen begynder øjnene at vokse. Ålene er meget fede, når de begynder den ca. 5000 km lange vandring tilbage til Sargassohavet. Under vandringen spiser de ikke. Efter gydning dør ålene.
Mange af disse ejendommelige forhold blev først beskrevet af den danske biolog Johannes Schmidt som, understøttet af Carlsbergfondet, ledede en (eller flere?) ekspeditioner med havundersøgelsesskibet Dana.
Systematik for Anguilla:
Der er fundet fossiler fra Anguilla familien siden øvre miocæn i den neogene tidsperiode.
Der er eksempler på at ål er blevet holdt som kæledyr.
Et eksempel er her. Det var oprindelig meningen at ålen skulle have været spist, da den blev fanget i 1969 i en nærliggende kanal, men sønnen Richter ville ikke have at ålen blev slået ihjel og spist til middag. Ålen blev derfor placeret i familiens badekar og børnene legede med den og hermed blev ålen Aalfred en del af familien. Aalfred har siden levet i familiens badekar og flyttet med, når familien flyttede. Når nogen i familien skal bade, svømmede Aalfred selv ind i en spand, der så blev sat ved siden af badekaret. [1]
Ferskvandsål (Anguillidae) er en familie af ål og i denne er der kun slægten Anguilla.
Afhængig af alder, region og land er der forskellige navne for ål; bredhovedet ål, flodål, gulål, sølvål, glasål, blankål, spidshovedet ål, eel (eng.) og Anguille (fransk).
I slægten Anguilla kendes der kun 20 arter. De lever i stillestående og strømmende ferskvand i Europa, østasien, nordafrika, Australien såvel som nord- og mellemamerika.
Die Aale (Anguilla, Anguillidae, von lat. anguilla „Aal“, Diminutiv von anguis „Schlange“), auch Süßwasseraale genannt, sind eine Knochenfischgattung und Familie aus der Ordnung der Aalartigen (Anguilliformes). Es sind flussabwärts wandernde Wanderfische, die ihr Erwachsenenleben in Süßgewässern verbringen und zum Laichen ins Meer wandern.
Aale kommen mit jeweils einer Art in Europa (die im deutschen Sprachraum bekannteste Art, der Europäische Aal, Anguilla anguilla), in Nordamerika östlich der Appalachen und in Japan und dem küstennahen China vor. Auch in den Flüssen des südöstlichen Australien und in Neuseeland lebt jeweils eine Art. Außer diesen fünf in gemäßigten bzw. subtropischen Breiten lebenden Arten gibt es noch weitere 15 Arten, die in den Tropen Süd- und Südostasiens, in Neuguinea, im östlichen Afrika und westlichen Australien vorkommen. Diese Aale besiedeln nur Flüsse, an deren Mündung das Meer direkt in die Tiefe abfällt, niemals Flüsse, die in weiten Flachmeeren münden. Aale fehlen in den kalten Polargebieten, im südlichen Atlantik, im östlichen Pazifik und dem angrenzenden Festland (westliches und zentrales Nordamerika, West-, Nord- und Zentralafrika, Mittel- und Südamerika).
Aale werden einen halben bis zwei Meter lang und haben 100 bis 119 Wirbel, die nur schwach entwickelte Fortsätze haben. Charakteristisch ist ihre langgestreckte, schlangenförmige Gestalt. Der Körper ist walzenförmig und im Querschnitt rund, erst im hinteren Drittel, nach dem Anus, flacht er seitlich ab. Die Seitenlinie auf Kopf und Körper ist vollständig entwickelt. Rücken-, Schwanz- und Afterflosse sind zu einem durchgehenden Flossensaum zusammengewachsen. Allen Aalen fehlen die Bauchflossen, die Brustflossen sind dagegen gut entwickelt.
Flossenformel: Dorsale 245–275, Caudale etwa 10, Anale 205–225, Pectorale 17–20.
Der Kopf ist nicht vom Körper abgesetzt, der Übergang nur durch die Lage der halbmondförmigen, schmalen Kiemenöffnungen zu sehen, der Unterkiefer steht leicht vor. Die engen Kiemenöffnungen schließen so gut, dass Aale für längere Zeit außerhalb des Wassers überleben können, ohne dass die Kiemen austrocknen. Das Schädeldach wird vor allem von Parietale und „Squamosum“ (Pteroticum) gebildet, der Oberkiefer von Maxillare und Palatinum. Ein Prämaxillare (Zwischenkieferbein) fehlt. Die Branchiostegalstrahlen sind lang und in einem vorn und oben offenen Bogen um die Knochen des Kiemendeckels gekrümmt. Die Branchiostegalhäute sind breit. Größe und die Stellung der Augen sind variabel. Aale haben zwei Paar Nasenöffnungen, ein Paar, das als Ausströmöffnung fungiert, liegt direkt vor den Augen, das andere, die Einströmöffnungen, liegt direkt oberhalb der Oberlippe und hat die Gestalt häutiger Röhrchen.
Die Kiefer und das Pflugscharbein sind von kurzen, spitzen Zähnen besetzt, die in Bändern angeordnet sind. Außerdem sind die Schlundknochen mit noch winzigeren Schlundzähnen besetzt. Die Zunge ist fleischig und zahnlos.
Insgesamt ist der Kopf durch seine festen Knochen und seine starke Muskulatur gut zum Wühlen geeignet. Ernährungsbedingt kann der Kopf auch innerhalb einer Art eine sehr verschiedene Gestalt haben (Spitzkopfaal/Breitkopfaal).
Die länglichen, bis zu 2 mm langen Cycloidschuppen der Aale sind unterhalb der drüsenreichen Schleimhaut in der Unterhaut (Corium) eingebettet. Die Schuppen liegen nebeneinander und überdecken einander nicht. Schuppen, deren Längsrichtungen parallel zueinander sind, stehen in kleinen Feldern zusammen und werden von anderen Schuppenfeldern abgelöst, in denen die Längsrichtungen der Schuppen senkrecht zu der der vorgehenden Schuppen gestellt sind. Die einzelligen Schleim- und Proteindrüsen produzieren einen sehr schlüpfrigen und zähen Schleim, der den gesamten Aalkörper überzieht.
Das Herz der Aale liegt unmittelbar hinter den Kiemenöffnungen. Wie für fleischfressende Tiere typisch, ist der Darm kurz. Er hat keine Blinddarmanhänge, der Magen ist nicht scharf zur Speiseröhre abgegrenzt und geht über zwei Pylorusklappen in den Darm über. Die langgestreckte, spindelförmige Schwimmblase nimmt 30 bis 50 % der Bauchhöhle ein und steht vorn durch den Duktus pneumaticus mit der Speiseröhre in Verbindung. Die Gonaden erstrecken sich als lange, schmale Bänder entlang der gesamten Leibeshöhle bis hinter den Anus. Sie liegen dorsal, neben Darm und Schwimmblase. Geschlossene Eileiter fehlen, die Samenleiter münden in die Harnblase.
Alle Aale verbringen ihr Erwachsenenleben im Süßwasser und kehren zur Fortpflanzung ins Meer zurück. Dabei legen einige Arten tausende von Kilometern zurück. Nach dem Verlassen der Süßgewässer fressen sie nicht mehr und sterben nach der Ei- bzw. Spermienabgabe. Der Europäische und der Amerikanische Aal laichen in der Sargassosee südlich der Bermuda-Inseln zwischen 20° und 30° nördlicher Breite und 80° und 50° westlicher Länge, der Japanische Aal im westlichen Nordpazifik südlich von Japan nahe Guam[1] und der australische Kurzflossen-Aal und der Neuseeland-Aal im zentralen Pazifik zwischen dem Bismarck-Archipel und Fidschi. Die bekannten Laichgebiete der südostasiatischen Aalarten liegen küstennah in Tiefen unterhalb von 200 Metern. Aale, die in ihre in tieferem Wasser liegenden Laichgebiete wandern – wahrscheinlich zwischen 400 und 500 Meter –, bekommen eine dunklere Haut und stark vergrößerte Augen.
Der eigentliche Laichvorgang ist von Menschen nicht beobachtet worden. Die Eier sinken nicht zu Boden, sondern schweben mit Hilfe zahlreicher Öltropfen im freien Wasser. Auch die Prä-Leptocephali, das erste Larvenstadium, halten sich mit Öltropfen im Dottersack in der Schwebe. Prä-Leptocephali sind langgestreckt und schlank. Sie wurden in Tiefen von 300 bis 100 Metern gefangen, während die darauf folgenden Leptocephali oder Weidenblattlarven zwischen 50 Metern Tiefe und der Wasseroberfläche angetroffen werden. Die Larvenzeit ist bei den tropischen Aalen wegen der geringen Entfernung der Laichplätze nur kurz und beträgt etwa zwei bis drei Monate. Beim Europäischen Aal, der den längsten Weg vom Laichgebiet hat, ist die Larvenzeit auf drei Jahre verlängert. Leptocephali sind weiden- oder lorbeerblattförmig, völlig durchsichtig und haben einen auffallend kleinen Kopf. Ihr Körper wird von der Chorda dorsalis (eine Wirbelsäule ist noch nicht ausgebildet) in einen dorsalen und einen ventralen Teil geteilt, die beide fast gleich groß sind. Die Zahl der Muskelsegmente entspricht genau der späteren Wirbelzahl. Der Flossensaum bildet sich allmählich von vorn nach hinten. Leptocephali ernähren sich von kleinem Plankton. Sie sind phototaxisch und bewegen sich tagsüber nach unten, während sie nachts zur Oberfläche streben. Erreichen sie ihre Maximalgröße, so beginnt über das Glasaalstadium die Umwandlung zum ausgewachsenen Tier.
Die Aale gehören in die Ordnung der Aalartigen (Anguilliformes) und sind innerhalb dieser Ordnung am nächsten mit den in der Tiefsee lebenden Schnepfenaalen (Nemichthyidae), Sägezahn-Schnepfenaalen (Serrivomeridae) und Pelikanaalartigen (Saccopharyngoidei) verwandt. Die wahrscheinlichen verwandtschaftlichen Verhältnisse gibt folgendes vereinfachte Kladogramm wieder.[2]
Anguilliformessonstige Familien der Anguilliformes
Wurmaale (Moringuidae)
Pelikanaalartige (Saccopharyngoidei)
Schnepfenaale (Nemichthyidae)
Sägezahn-Schnepfenaale (Serrivomeridae)
Aale (Anguillidae)
A. mossambica
A. borneensis
A. anguilla
A. rostrata
A. australis
A. dieffenbachii
A. reinhardtii
A. japonica
A. celebesensis
A. megastoma
A. marmorata
A. nebulosa
A. interioris
A. obscura
A. bicolor
Gegenwärtig werden 20 Arten als gültig anerkannt.[3]
Mit Anguilla pachyura aus dem Miozän von Öhningen (Baden-Württemberg) ist auch mindestens eine fossile Art bekannt.[4]
Alle Arten werden für die menschliche Ernährung genutzt und sind bedeutende Speisefische. Ihr Bestand ist gefährdet.[5] Sie werden als Frischfisch, geräuchert oder eingelegt in Dosen verkauft. In Aquakulturen werden gefangene Jungaale (Glasaale) großgezogen. Inzwischen ist ein lukrativer illegaler Handel mit Glasaalen von Europa nach Asien entstanden.[6]
Die Aale (Anguilla, Anguillidae, von lat. anguilla „Aal“, Diminutiv von anguis „Schlange“), auch Süßwasseraale genannt, sind eine Knochenfischgattung und Familie aus der Ordnung der Aalartigen (Anguilliformes). Es sind flussabwärts wandernde Wanderfische, die ihr Erwachsenenleben in Süßgewässern verbringen und zum Laichen ins Meer wandern.
As anguilas u anguillas (d'o latín <ANGUILLA; scientificament Anguillidae) son una familia de peixes teleostios en a orden Anguilliformes en a que se i concabe un solo chenero, Anguilla.
As diferents especies d'anguillas habitan en os ríos de buena cosa d'o mundo, y se reproducen en as mars (sacando-ne os ocians Pacifico y Atlantico sud y as auguas circumpolars) por o que se diz que son peixes migradors catadromos.
Son peixes de cuerpo prolargau, con a coda muit larga de forma que adopta una lonchitut y volumen similar u superior a o de a resta d'o cuerpo.
A cabeza la tienen muit prolargada, con as mandiblas amplas y fuertes. Os uellos son chicorrons en comparanza con o total de a cabeza, y se troban adebantaus con respecto a l'articulación temporo-mandibular, de forma que a boca, quan ye obierta, s'ubre más ta zaga de a vertical d'ellos. Isto ye una caracteristica morfolochica de a cabeza de muitos Anguilliformes.
As aletas dorsal, adiposa y anal son parcialment fusionadas con a caudal, de forma que tot l'extrimo posterior de l'animal se presenta como si estás cubierto d'una aleta contina. As aletas pectorals son chicorronas pero muit robustas, adchacents a l'apertura branquial. No tienen aletas pelvianas.
A color d'o cuerpo ye escura, grisa verdisca u quasi negra por alto, con a tripa y a mandibula inferior blancas u amarelliscas muit claretas.
A diferencia de muitos atros grupos de peixes, as anguillas no tienen escratas vesibles, sino que as i tienen de dimensions microscopicas. Isto fa que tiengan a piel muit fina y vulnerable, a qual cosa compensan con una secrección mucosa que les ne recubre, y que ye a responsable d'o tacto eslizoso que as caracteriza. O moco les permite, d'entre belatras cosas, d'estar os solos peixes europeus que pueden sobrevivir a periodos de qualques horas difora de l'augua.
L'alimentación ye omnivora, y gosa incluir chicotz vertebraus aquaticos quan en tienen ocasión.
As diferents especies d'o chenero Anguilla habitan en os cinco continents. A más conoixida d'istas especies ye a especie tipo de o chenero y a familia, Anguilla anguilla, dita anguilla europea u común, pus habita (u soleba habitar) en os ríos y corsos d'augua dulce d'iste continent, en arribando dica la cabecera d'os ríos y barrancos en as grans cordeleras europeas, como o Pireneu, a on que enantes yera abundant.
As fembras dipositan una grandisma cantidat de uevos (dica 3.000.000 cadaguna) chusto enantes de morir, d'a on que eclosinan as crías en un estau pre-alevín, embrional, que se conoix como larva leptocefala u simplament leptocefalo, que pasa a fer parte d'o plancton marino. As zonas de desove varían con cada especie: as anguillas europeas naixen en l'oceán Atlantico, concretament en l'aria que se conoix como a Mar d'os Sargazos, y os leptocefalos s'alimentan y creixen en as corrients ocianicas en as etapas inicials d'a suya vida.
As anguillas chovens puyan por os ríos en un inte determinau en o suyo desarrollo, de forma alto u baixo coordinada seguntes a especie, en un fenomén migratorio que encara no se conoix guaire bien cómo funciona. S'ha especulau que as anguilletas chovens buscan os mesmos ríos concretos a on que vivión sus pais, pero no se'n tiene garra prebas de que en verdat as que i puyan sían descendients directas d'os adultos que marchón. As anguillas europeas penetran en a mar Mediterrania, a Baltica y belatras mars interiors dende l'Atlantico, ta dentrar dimpués en os ríos d'istas cuencas.
En Aragón, y en cheneral en toda a Peninsula Iberica, yeran animals muit comuns d'antes que se construise as grans obras hidraulicas que en l'actualidat condicionan os corsos d'augua, prencipals ta la suya migración reproductora. Se crei que a población d'anguillas d'Europa ha decreixiu a redol d'un 90% en o sieglo XX, en parte por a imposibilidat de completar a migración en a mayoría de ríos, que cuentan con entibos y belatras barreras imposibles de salvar ta istos animals.
As anguillas son especies nocturnas, que remanen amagadas de días d'entre as piedras, foratos u soterradas en l'arena en o fundo d'os corsos fluvials. Capturan moluscos, crustacios y belatros invertebraus aquaticos, mayoritariament, anque tamién consumen productos vechetals, y arriban a cazar ranas y vertebraus de dimensions reducidas.
Os hábitos nocturnos, en chunto con a dificultat de pillar-las con as mans en estar tan eslizosas, fa que a pesca d'as aguillas se faiga con medios especificos, principalment con capazos de tornallo, en os quals os animals pueden dentrar-ie por a boca (atraius, por exemplo, con un troz de tocín) y no en puedan surtir dimpués.
Exemplar adulto d'Anguilla dieffenbachii
Detalle de a cabeza d'Anguilla japonica
Anguilla en un aquario.
Ilustración.
Marmasiyê ava şîrîn (Anguillidae), famîleyekî marmasî (Anguilliformes) ji çîna masiyên perikên strîdar (Actinopterygii) ye ku di çem, robar û golan de dijî ye.
Marmasiyê avê şîrîn dirêj kirî û mezin e dirûvê maran e. Serê marmasiyê girs û serî kirî ye, perikên piştê bi perikên dûvik û qûn ve gihandî ne, ji bo keviya paşiyê laşê saz bike.
Nêzî 19 cure û 6 binecureyan ji cinsê Anguilla hatine danasîn
Marmasiyê amerîkanî (Anguilla rostrata)
Marmasiyê perikên kin (Anguilla australis)
Marmasiyê ava şîrîn (Anguillidae), famîleyekî marmasî (Anguilliformes) ji çîna masiyên perikên strîdar (Actinopterygii) ye ku di çem, robar û golan de dijî ye.
The Anguillidae are a family of ray-finned fish that contains the freshwater eels. Eighteen of the 19 extant species and six subspecies in this family are in the genus Anguilla. They are elongated fish with snake-like bodies, their long dorsal, caudal and anal fins forming a continuous fringe. They are catadromous fish, spending their adult lives in freshwater, but migrating to the ocean to spawn. Eels are an important food fish and some species are now farm-raised, but not bred in captivity. Many populations in the wild are now threatened, and Seafood Watch recommend consumers avoid eating anguillid eels.
Adult freshwater eels are elongated with tubelike, snake-shaped bodies. They have large, pointed heads and their dorsal fins are usually continuous with their caudal and anal fins, to form a fringe lining the posterior end of their bodies. They have relatively well developed eyes and pectoral fins compared to saltwater eels that they use to navigate and maneuver through river bottoms and shallow water.[5] Unlike most eels, freshwater eels have not lost their scales, and instead have soft, thin, scales that are embedded in the epidermis.[6] Additionally, freshwater eels possess small, granular teeth arranged in bands on the jaws and vomer.[5] Anguillidae do exhibit size-dependent sexual dimorphism. Male anguillids invest more energy into mating with as many females as he can, than they do into growth. Therefore, female anguillids are usually larger, ranging from 1.5 – 3 feet, while male anguillids rarely get larger than 1.5 feet long.[7] Adult anguillidae can vary in color, but normally are brown, olive or olive-yellow, and can be mottled. Coloration matches the floor of rivers and lakes which prevents the eels from being seen by predators while in clear or shallow water.[5] Freshwater eels go through physical changes in their bodies when going to and from the ocean for different stages of life.
There are two important fossils used to date the origin of freshwater eels. The first is the fossil Nardoechelys robinsi which represents the ancestor to all extant eels, and marks the lower-boundary of the age of anguillidae. The second is Anguilla ignota, which is the fossil that represents the ancestor to all extant freshwater eels and marks the upper boundary of the age of anguillidae. Using these two fossil calibration points, freshwater eels are said to originate between 83 million years ago and 43.8 million years ago.
N. robinsi was found by Italian scientists in 2002 in the Santonian-Campanian Calcari di Melissano, which is a fossil bed located near the town of Nardò.[8] Strontium-isotope stratigraphy concluded the age of N. robinsi to be 83 million years old.[9] The fossil was discovered incomplete and lacked the skull and part of the anterior skeleton. Despite the morphological uncertainty, cranial and branchial features confirmed it was an eel. At first, it was classified the earliest member of the eel family, Ophichthidae (snake eels).[8] However, upon further inspection, the fossil only displayed one synapomorphy of snake eels, and possessed morphological features more congruent with an ancestral anguilliform. Therefore, many phylogenetic studies use this fossil as a calibration point to date crown anguilliforms.[10] Therefore, if the oldest eel is 83 million years old, it can be concluded that anguillidae could not have originated any earlier than that.
The earliest known, unequivocal fossil of an anguillid eel is Anguilla ignota and was found in Messel, Germany.[11] The Messel fossil deposit is dated to be 43.8 million years old during the mid-Eocene epoch. During this time period, Messel was undergoing intense volcanic activity which resulted in the formation of freshwater maar lakes.[12] A. ignota was found in the geological remains of one of these lakes, which makes it the oldest eel to inhabit a freshwater environment.[11] Arguably, the most defining feature of Anguillidae is the fact that they inhabit freshwater, being the only family of eels to do so. Therefore, the hypothesis stating that A. ignota is the ancestor to all freshwater eels is strongly supported.[13] This fossil is commonly used as a calibration fossil to pinpoint the lower boundary of the age of freshwater eels.[10]
The exact placement of freshwater eels is still being debated, but there is a general consensus that Anguillidae are firmly nested within Anguilliformes. Traditionally, molecular studies have placed Anguillidae in the subclass "Anguilloidei" with two other families: Nemichthyidae (snipe eels) and Serrivomeridae (sawtooth eels). Until 2013, this subclass has been lumped together into a cohesive clade.[14] However, recent molecular studies have suggested that Anguillidae are actually more closely related to the Saccopharyngiforms (Gulpers and relatives) than they are to the other Anguilloid families.[10] This leads to two possibilities: Either Anguilloidei is a paraphyletic group, or it was originally delineated inaccurately, and Anguillidae should not be included in this subclass. However, more studies need to be conducted to confirm the placement of freshwater eels within Anguilliformes, and determine the composition of the Anguilloidei subclass.
Anguillid eels have a global distribution, and inhabit the waters of more than 150 countries. They are mainly found in tropical and temperate waters, except in the Eastern Pacific and South Atlantic.[15] Conservation is difficult for this taxon because not much is known about their life history and behaviors.[16] However, many Anguillid eels are of conservation concern, including the European eel (A. anguilla), the American eel (A. rostrata), the Japanese eel (A. japonica), the New Zealand longfin eel (A. dieffenbachii), and the Indonesian Longfinned Eel (A. borneensis).[17] Threats to these species include: habitat loss/modification, migration barriers, pollution, parasitism, exploitation, and consumption, as eels are a popular food source especially in Asia and Europe. Fluctuating oceanic conditions associated with climate change also make these species vulnerable, with reduced water quality leading to biodiversity loss among the largest threats. In the Northern hemisphere, anguillid eels have had large declines in populations due to a number of reasons including overexploitation and migration inhibition via migration barriers. According to the IUCN Anguillid Eel Specialist Group, or the AESG, the need for conservation of this family is clear given recent declines. However, conservation efforts are being inhibited by a lack of knowledge of the biology of these species, especially in their social and spawning behavior, as well as a lack of long-term data sets.[17]
Anguillid eels are important food fish. Eel aquaculture is a fast-growing industry. Important food eel species include longfin eel, Australian long-finned eel, short-finned eel, and Japanese eel. Most eel production historically has been in Japan, Korea, and Taiwan, but in recent years, the greatest production has been in China.
Seafood Watch, one of the better-known sustainable seafood advisory lists, recommends consumers avoid eating anguillid eels due to significant pressures on worldwide populations. Several species used as unagi have seen their population sizes greatly reduced in the past half century. Catches of the European eel, for example, have declined about 80% since the 1960s. Although about 90% of freshwater eels consumed in the US are farm-raised, they are not bred in captivity. Instead, young eels are collected from the wild and then raised in various enclosures. In addition to wild eel populations being reduced by this process, eels are often farmed in open-net pens, which allow parasites, waste products, and diseases to flow directly back into wild eel habitat, further threatening wild populations. Freshwater eels are carnivores so are fed other wild-caught fish, adding another element of unsustainability to current eel-farming practices.[18]
Freshwater eels are aquatic and live in various habitats, including freshwater, estuaries, and saltwater/marine habitats, and occupy the roles of both predator and prey, and evidence has been found of nematode parasitism in some species.[16] Some eel species have been observed consuming the eggs of predatory fish such as trout, aiding in population control in these systems.[19] Juvenile eels occupy small spaces in between rocks, in crevices or mud. Freshwater eels are widespread and are catadromous, meaning they spend most of their life in freshwater (rivers mainly) and migrate to the ocean to breed. Leptocephali (larval) migration can range from months to up to almost a year. Temperate eels migrate on average for approximately 6–10 months, while tropical eels undergo shorter migrations between approximately 3–5 months on average.[20] The European eel (A. anguillidae) has one of the longest migrations of all freshwater eels, migrating up to 6000 km (over 3700 miles) in a single migration loop. Migration loops may be flexible in some species, and this variability is still being investigated.[21] However, some eels in this family have altered their migration loop to become completely marine, not returning to fresh waters to develop.[20] Ocean-resident eels are the exception of this family, and this behavior may be more common in areas in which the freshwater habitat is of lower quality or productivity.[21]
Anguillid eels are semelparous, meaning they only live to reproduce once, as they die after reproduction. However, these eels do not necessarily reproduce every year-they will sometimes wait until conditions are right in order to migrate and breed. The European eel can spawn starting at 7 years old, and the oldest of this species that has been found in the wild was 85 years of age.[19] These conditions may include fat content, water quality or temperature, prey availability, river height and water flow rate, etc. This variability allows some eels to live even 50–70 years, however the lifespan of freshwater eels is not well documented. Very little is known about the mechanics of fertilization and spawning, and the time it takes these eels to hatch from their eggs is variable.[22] Tsukamoto and associates found evidence of Japanese eels (A. japonica) may synchronize their breeding cycles during the spawning season with the new moon.[23]
Members of this family spend their lives in freshwater rivers, lakes, or estuaries, and return to the ocean to spawn.[24] All eels pass through several stages of development through their life cycle. Anguillid eels undergo morphological changes during these developmental stages that are associated with environmental conditions and aid in preparing them for further growth and finally reproduction. Anguillid eels begin their life as an egg in the ocean, and once hatched, enter a larval stage called leptocephali.[25] The young eel larvae live only in the ocean and consume small particles called marine snow. Anguillid eels lay adhesive demersal eggs (eggs that are free-floating or attached to substrate), and most species have no parental care.[26] Japanese eels (A. japonica) can lay between 2 million and 10 million eggs.[19] These planktonic (free floating) eggs and translucent, leaf-like larvae are dispersed via ocean currents and migrate sometimes thousands of miles. They grow larger in size, and in their next growth stage, they are called glass eels. At this stage, they enter estuaries-upon returning to freshwater growing habitat, the eels become pigmented and develop through the elver and yellow eel stages. The yellow and silver eel stages are named aptly for the coloration of the underbelly of the eel during these developmental stages. Elvers travel upstream in freshwater rivers, where they grow to adulthood. Finally, anguillids transition through the silver eel stage into adulthood and migrate to the oceanic breeding grounds to reproduce and begin the cycle anew.[25] The discovery of the spawning area of the American and European eels in the Sargasso Sea is one of the more famous anecdotes in the history of ichthyology. The spawning areas of some other anguillid eels, such as the Japanese eel, and the giant mottled eel, were also discovered recently in the western North Pacific Ocean.
Eels in the family Anguillidae are known to be primarily solitary in nature; they are not known to communicate socially or actively school, however large masses of elvers can be found as a result of synchronicity in response to environmental conditions.[22] These eels are known as generalists and opportunistic feeders; most will consume whatever acceptable prey they happen upon, including things like crustaceans, fishes, and other aquatic fauna.[27] Aside from their reduced pectoral fins, eels lack of paired appendages: use axial-based lateral undulation as means of locomotion, similar to snakes. High maneuverability of trunk is adaptation for hunting in structurally-complex habitats such as reefs.[28] Some species are known to burrow into the sea bed/sediment, including species that utilize head-first or tail-first burrowing techniques. This is related to both foraging and anti-predatory behavior.[27] Freshwater eels have several natural predators such as large fish and piscivorous birds. Much is unknown about Anguillid eel behavior and its origins, due to the difficulty in observation, particularly in the context of reproduction, social constructs, and migration.
Anguillidae unlike its other relatives have a fully developed lateral line along their trunk. Lateral lines provide the ability for Anguillidae to sense their surrounding environment through water displacement which aids in predation and hunting especially because they are predominantly nocturnal generalists.
Olfactory senses in this family are heightened for various reasons. Within the nasal sac are olfactory cells which have the capability of detecting extremely diluted chemicals as low as three to four molecules. This is extremely helpful in their nocturnal endeavors as well as for migratory purposes. They use terrestrial odors as cues in migration as well as low salinity and colder temperatures to direct themselves.
Geomagnetic sensing has been identified as one of the most important specialized senses in this family. Unlike the other relatives the Anguillidae are catadromous meaning they must migrate for an extended period and depending on what life stage they are in they may be in the open ocean. The Anguillidae were placed in “magnetic displacement” experiment where the geomagnetic north could be altered, and their actions could be monitored. The results showed that at different stages of life, the Anguillidae, are capable of responding to the geomagnetic field and will alter their direction of interest accordingly. They depend on the intensity and inclination of the magnetic field to migrate. Within this experiment they also looked at how the glass eel may rely on the circatidal rhythm in the ocean to work its way back to the coast and into the freshwater systems, but it is not yet fully understood.
Paired frontal bones of skull make for a stronger cranium which aids in their variable burrowing tendencies with mud as well as maneuvering through terrestrial obstacles when hiding under rocks and logs that they encounter at the waters bottom where they spend most of their time during the day.
Ventral lateral gill slits make up eighty-five percent of gas exchange and are highly efficient in converting between salt and freshwater. This feature really separates the Anguillidae, freshwater eels, from other eels who have internal gill chambers.
Many species have variegated skin which means they will vary in color depending on their environment so that they can maintain the highest grade of camouflage.
Since the dorsal, anal and caudal fins are fused there is no need for pelvic fins. Dorsal fin begins mid body creating a long continuous fin where in other species it begins more posterior and is not as prominent in length. Their body movement depends highly on undulation originating near the anterior axial end. Due to the fins being fused we see a highly skilled swimmer amongst the Anguillidae which aids in migration and hunting/predation.
It was mistakenly reported that Anguillidae lack a scapular bone after further research and more advanced staining techniques they have a scapula and coracoid which make up their pectoral girdle. The prescience of a scapula is important in muscle attachment and allows for the upper head to move in various directions as well as increase strength of body undulation increasing swimming capabilities. Scapula presence also allows for stronger movements of pectorial fins which aid in movement across terrestrial obstacles.
Cutaneous respiration accounts for approximately fifteen percent of their oxygen intake but when they are out of water, they are capable of receiving approximately fifty percent of their oxygen through gas exchange via the outer integument. This is an important feature since Anguillidae at many times need to move between bodies of water to maintain an aquatic environment. It is also known that they will burrow down into mud so having the capability to exchange gas outside of water is highly beneficial to this family.
It is known that when bodies of water start to dry up the Anguillidae burrow down into the mud and wait for rain while undergoing torpor. Since rain is not predictable torpor allows for the organism to lower its metabolic rate as well as its body temperature increasing its survivability.
Anguillidae are great swimmers due to their axial muscle attachment and W shaped myomeres giving them the capability of swimming backwards just as well as they can swim forward. Not many other fish can do so. Since their mouths are not very large, they use their swimming capabilities to aid in feeding where they will bite onto their food and twist/spin rapidly tearing off a piece perfectly sized for them.
Population density sex determination is a feature where the Anguillidae regulate their population's gender depending on the abundance of eggs present. High egg concentrations will result in more male than female ratios as well as vice versa. It does not mean that the eggs will all become one sex but rather have a higher ratio in one of the two sexes present.
Mucous cells within epidermis are found in both the non-sexually mature and sexually mature adult stages. The mucous cells are made of glycoproteins which are found in higher concentrations on dorsal and ventral sides of body. It is believed that the family Anguillidae has higher concentrations of slime than other families. This aids in predation as well as helping keep themselves moist outside of water increasing efficiency of cutaneous respiration.
Metamorphosis is a big part in the lives of Anguillidae and many changes happen in preparation for migration amongst the adults going from the yellow eel stage to the silver eel stage. The gas bladder adapts for higher pressures which it'll be exposed to in the ocean where it will dive much deeper in search of food and avoiding strong currents. Fat reserves increase in preparation for less abundant food sources in the ocean. Females will experience a higher increase than males for the reason of egg production. The eyes also change increasing in size by two times and retinal pigments which are sensitive to red light in shallow waters change to pigments that are sensitive to blue light which is better adapted for the deep ocean that the silver eel will be experiencing.
One experiment talked about the driving force that is seen in Anguillidae. When held in captivity it was reported that they would hit their heads against the glass or make fast for an escape route most likely looking for the fresh or saltwater they seek. This was a key indicator that they are constantly migrating.
A. mossambica
A. borneensis
A. anguilla
A. rostrata
A. australis
A. dieffenbachii
A. reinhardtii
A. japonica
A. celebesensis
A. megastoma
A. marmorata
A. nebulosa
A. interioris
A. obscura
A. bicolor
The Anguillidae are a family of ray-finned fish that contains the freshwater eels. Eighteen of the 19 extant species and six subspecies in this family are in the genus Anguilla. They are elongated fish with snake-like bodies, their long dorsal, caudal and anal fins forming a continuous fringe. They are catadromous fish, spending their adult lives in freshwater, but migrating to the ocean to spawn. Eels are an important food fish and some species are now farm-raised, but not bred in captivity. Many populations in the wild are now threatened, and Seafood Watch recommend consumers avoid eating anguillid eels.
Angiledoj (Anguillidae) estas familio de teleosteaj fiŝoj de la ordo Angiloformaj kiu enhavas unusolan genron, nome Anguilla, konata populare kiel riverangiloj. Temas pri eŭrihalenaj fiŝoj kiuj pasigas parton de sia vivo en maro kaj alian parton en riveroj, kun konduto de katadromoj. Ili estas distribuataj tra la plej granda parto de la tropikaj kaj moderklimataj akvoj escepte en oriento de la Pacifiko kaj sudo de la Atlantiko.[1] Ĝia nomo derivas el la latina "anguilla", kiu signifas "angilon".[2]
Ili aperis por la unua fojo en la fosilia registro de la Supra Mioceno, dum la Supra Terciaro.[3]
Estas fiŝoj de longeca korpo kiu estas ĉirkaŭ 70 cm longa kvankam ili povas atingi ĝis 2 metroj. La inoj kutime estas pli grandaj ol la maskloj. Ili havas la haŭton kovrita per mukoza sekrecio kiu faras ilin tre malfacile kapteblaj permane, kaj tio estas ilia plej konata trajto, kiu estas certa protektilo, ĉar ili posedas mikroskopiajn skvamojn. Normale ili vivas 8 jarojn la maskloj kaj 12 la inoj.
Malantaŭ la kapo ili havas du malgrandajn naĝilojn. La dorso estas verdecbruna, preskaŭ nigra; la ventro estas blanka kaj flaveca.
Amerika angilo (Anguilla rostrata)
Giganta punktangilo (Anguilla marmorata)
Angiloj barakte por panpeco
Angiledoj (Anguillidae) estas familio de teleosteaj fiŝoj de la ordo Angiloformaj kiu enhavas unusolan genron, nome Anguilla, konata populare kiel riverangiloj. Temas pri eŭrihalenaj fiŝoj kiuj pasigas parton de sia vivo en maro kaj alian parton en riveroj, kun konduto de katadromoj. Ili estas distribuataj tra la plej granda parto de la tropikaj kaj moderklimataj akvoj escepte en oriento de la Pacifiko kaj sudo de la Atlantiko. Ĝia nomo derivas el la latina "anguilla", kiu signifas "angilon".
Ili aperis por la unua fojo en la fosilia registro de la Supra Mioceno, dum la Supra Terciaro.
Los anguílidos (Anguillidae) son una familia de peces teleósteos del orden Anguilliformes que incluye un solo género, Anguilla, conocidos vulgarmente como anguilas de río. Son peces eurihalinos que pasan parte de su vida en el mar y otra parte en los ríos, con comportamiento catádromo. Están distribuidas por la mayor parte de las aguas tropicales y templadas excepto en el este del Pacífico y sur del Atlántico.[1] Su nombre procede del latín "anguilla", que significa "anguila".[2]
Aparecen por primera vez en el registro fósil en el Mioceno superior, durante el Terciario superior.[3]
Es un pez de cuerpo alargado que suele medir alrededor de 70 cm, aunque puede llegar a medir 2 metros. Las hembras suelen ser de mayor tamaño que los machos. Tienen la piel recubierta de una secreción mucosa que las hace muy escurridizas, dándoles su característica más conocida, además de que las protege, ya que poseen escamas microscópicas. Normalmente viven 8 años los machos y 12 las hembras.
Tras la cabeza tienen dos aletas de pequeño tamaño. El dorso es pardo verdoso, casi negro; el vientre es blanco y amarillento.
Viven en aguas dulces, aguas marinas y aguas salobres. Algunas especies de anguila son catádromas, es decir, emigran para desovar del agua dulce al mar, al revés que el salmón que es anádromo. El caso más llamativo lo representa la anguila europea (Anguilla anguilla), cuyos lugares para el desove están situados en el Mar de los Sargazos, lugar elegido por esta especie para la cría desde hace 140 millones de años.
Los ejemplares en la madurez reproductiva (8-10 años en las hembras y 4 en los machos) realizan un recorrido de más de 4.000 km para llegar hasta allí tras unos ocho meses, partiendo de los cauces fluviales de Europa occidental y Norteamérica. Una vez allí, machos y hembras se aparean, desovan y, finalmente, mueren. Todo el proceso se lleva a cabo a unos 500 metros de profundidad y a una temperatura de 15 °C. Los huevos depositados eclosionan a los pocos días, naciendo de estos los llamados leptocéfalos, de un tamaño inferior a la cabeza de un alfiler. Inmediatamente después del nacimiento, movidos más por las corriente del Golfo que por sus propios medios, los individuos inician la asombrosa migración de vuelta hasta los cauces fluviales desde donde partieron sus madres. Durante dicha migración muere gran cantidad de individuos, pero las puestas son mucho más numerosas, permitiendo de este modo el reemplazo generacional (9.000.000 de huevos por hembra). Tras un plazo de dos a cuatro años llegan a la desembocadura de los cauces, y al contacto con el agua menos salina, sufren una metamorfosis que los transforma en anguilas.
La salinidad del agua juega posteriormente otro papel crucial en su desarrollo, ya que determina el sexo de cada individuo. Es por ello que únicamente son hembras los individuos que remontan los cauces fluviales, permaneciendo en zonas aledañas a la desembocadura (más salinas)los machos. Entre cauces, acequias y pozos transcurre la vida de la angula mientras crece, madura y se transforma en la anguila.
Años más tarde, una primavera, cuando el reloj biológico se lo indica, salen de su hábitat para iniciar la migración hasta el Mar de los Sargazos, cerrando así el ciclo vital. Esta migración la realizan conjuntamente machos y hembras, siendo estas aproximadamente del doble del tamaño de los primeros, y también alcanzando ellas más tarde la madurez sexual.
La base del estudio sobre el asombroso periplo de estos animales la sentó el ictiólogo danés Johannes Japetus Smith Steenstrup (1813-1897), quien durante más de veinte años se dedicó al estudio de este fenómeno. Actualmente, en la web de Radiotelevisión Española, existen dos pódcast dentro del programa de radio "La aventura de la vida" en los que, bajo el título de "La epopeya de la anguila", el Doctor Félix Rodríguez de la Fuente, narra de una forma apasionada y amena todo este proceso.
Se alimenta de larvas de insectos, gusanos, crustáceos, moluscos, peces pequeños. Es una especie carnívora.
En época romana y durante la Edad Media, se usaron anguilas para conservar el agua almacenada en aljibes y otros depósitos. Este hecho se debe a que las anguilas se alimentaban de las algas e insectos que crecían en dichas aguas y las mantenían en condiciones para su consumo, especialmente en momentos de sitio a las fortalezas (Historia y vida n.º 485)
En los últimos 50 años del siglo XX las anguilas vieron su población reducirse hasta solo el 1 por ciento, debido a la sobrepesca, la contaminación de las aguas y los obstáculos que encuentran al ascender los ríos, como presas o centrales hidroeléctricas.
La anguila posee una carne sabrosa y gelatinosa que ha sido apreciada desde la antigüedad. Hoy en día alcanza precios astronómicos debido a su escasez provocada por los embalses que tachonan los ríos para la producción eléctrica. En la cocina alemana existen diferentes variedades de sopa de anguila según la variedad y región, siendo la más conocida la Hamburger Aalsuppe (Hamburgo).
En Japón es muy preciada y se prepara asada a la parrilla y cubierta con salsa dulce. Se confeccionan también galletas y pasteles, y en el verano de 2008, se lanzó al mercado una bebida gaseosa, de color amarillo, con extractos de cabeza y huesos de anguila. [1]
Es apreciada en diversos lugares de la cocina española, por ejemplo en el Albufera de Valencia, la anguila es muy apreciada y empleada para preparar el all i pebre de anguiles (anguilas con all i pebre salsa de ajo y pimentón). En la desembocadura del río Miño, en Galicia, se conservan algunos caneiros, estructuras de piedra en forma de canal para su captura, que se remontan a la época romana.
Existen 21 especies agrupadas en este género y familia:[4]
Anguila americana (Anguilla rostrata)
Anguila moteada gigante (Anguilla marmorata)
Anguilas luchando por un trozo de pan
Los anguílidos (Anguillidae) son una familia de peces teleósteos del orden Anguilliformes que incluye un solo género, Anguilla, conocidos vulgarmente como anguilas de río. Son peces eurihalinos que pasan parte de su vida en el mar y otra parte en los ríos, con comportamiento catádromo. Están distribuidas por la mayor parte de las aguas tropicales y templadas excepto en el este del Pacífico y sur del Atlántico. Su nombre procede del latín "anguilla", que significa "anguila".
Aparecen por primera vez en el registro fósil en el Mioceno superior, durante el Terciario superior.
Angerlased ehk angerjalased (Anguillidae) on kalade sugukond angerjaliste seltsi pärisangerjaliste alamseltsist.
Sellesse kuulub ainsa perekonnana angerjas.
Anguillidae Anguilliformes ordenako arrain-familia da, mundu osoko ur epel eta tropikal guztietan, hegoaldeko Atlantikon eta ekialdeko Ozeano Barean izan ezik, bizi dena. Familia genero bakar batek osaturik dago, Anguilla hain zuzen ere.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Anguillidae Anguilliformes ordenako arrain-familia da, mundu osoko ur epel eta tropikal guztietan, hegoaldeko Atlantikon eta ekialdeko Ozeano Barean izan ezik, bizi dena. Familia genero bakar batek osaturik dago, Anguilla hain zuzen ere.
Ankeriaat (Anguillidae) on ankeriaskalojen lahkoon kuuluva kalaheimo, johon kuuluu vain yksi suku, ankeriaat (Anguilla). Heimoon ja sukuun kuuluu 18-22 eri lajia, jotka elävät osan elämässään makeassa vedessä, osan meressä. Ankeriaat ovat merkittäviä ruokakaloja, joita syödään varsinkin savustettuina. Tärkeimmät ruokakaloina käytetyt heimon jäsenet ovat Australiassa ja Japanissa elävät lajit.
Eurooppalainen, Suomessakin elävä ankerias (Anguilla anguilla) kuuluu tähän heimoon.
Heimoon kuuluu 19 lajia. [1]
Lisäksi heimoon on tunnistettu uusi suku Neoanguilla ja sen ainoa laji Neoanguilla nepalensis Shrestha, 2008, lajin varmentaminen kuitenkin tarvitsee lisää tutkimuksia. [2] [3]
Ankeriaat (Anguillidae) on ankeriaskalojen lahkoon kuuluva kalaheimo, johon kuuluu vain yksi suku, ankeriaat (Anguilla). Heimoon ja sukuun kuuluu 18-22 eri lajia, jotka elävät osan elämässään makeassa vedessä, osan meressä. Ankeriaat ovat merkittäviä ruokakaloja, joita syödään varsinkin savustettuina. Tärkeimmät ruokakaloina käytetyt heimon jäsenet ovat Australiassa ja Japanissa elävät lajit.
Eurooppalainen, Suomessakin elävä ankerias (Anguilla anguilla) kuuluu tähän heimoon.
Os anguílidos (Anguillidae) son unha familia de peixes teleósteos da orde dos angüiliformes que inclúe un só xénero, Anguilla, coñecidos vulgarmente como anguías.
Son peixes eurihalinos que pasan parte da súa vida no mar e outra parte nos ríos, con comportamento catádromo. Están distribuídas pola maior parte das aguas tropicais e temperadas excepto no leste do océano Pacífico e no sur do Atlántico.[3]
O seu nome deriva do latín anguilla, que significa "anguía".[4]
Apareceron por primeira vez no rexistro fósil no mioceno superior, durante o terciario superior.[1]
Os anguílidos son peixes de corpo alongado que poden chegar a medir 2 m. As femias adoitan seren de maior tamaño que os machos. Teñen a pel recuberta dunha secreción mucosa que os fai moi esvaradizos, dándolles a súa característica máis coñecida, ademais de que os protexe xa que posúen escamas microscópicas. Normalmente viven uns 8 anos os machos e 12 as femias.
Tras da cabeza teñen dúas aletas pectorais de pequeno tamaño. O dorso e os flancos adoitan ser de cor parda verdosa máis ou menos escura, e a rexión ventrlas abrancazada ou amarelada.
Viven en augas doces, mariñas e agua salobres. Algunhas especies de anguía son catádromas, é dicir, emigran para desovar da agua doce dos ríos cara ao mar (ao revés que fai o salmón, que é anádromo). O caso máis chamativo represéntao a anguía europea (Anguilla anguilla), cuxos lugares para a desova están situados no mar dos Argazos, lugar elixido por esta especie para a cría desde hai 140 millóns de anos.
Os exemplares na madureza reprodutiva (8-10 anos nas femias e 4 nos machos) realizan un percorrido de máis de 4.000 km para chegar ata alí tras uns oito meses de viaxe, partindo dos leitos fluviais da Europa occidental e Norteamérica. Unha vez alí, machos e femias aparéanse, as femias desovan e, finalmente, os individuos de ambos os sexos morren. Todo o proceso lévase a cabo a uns 500 m de profundidade e a unha temperatura duns 15 °C. Os ovos depositados eclosionan aos poucos días, nacendo destes unhas larvas denominadas leptocéfalos, dun tamaño inferior ao da cabeza dun alfinete. Inmediatamente despois do nacemento, movidos máis pola corrente do Golfo que polos seus propios medios, os individuos inician a asombrosa migración de volta ata os leitos fluviais desde onde partiron seus paus. Durante dita migración morren gran cantidade de individuos, pero as postas son moi numerosas, permitindo deste modo a substitución xeracional (9 000 000 de ovos por femia). Tras un prazo de dous a catro anos chegan á desembocadura dos ríos e, ao contacto coa auga menos salina, sofren unha metamorfose que os transforma en meixóns.
A salinidade da auga xoga posteriormente outro papel crucial no seu desenvolvemento, xa que determina o sexo de cada individuo. É por iso polo que unicamente son femias os individuos que remontan os leitos fluviais, permanecendo en zonas próximas á desembocadura (máis salinas) os machos. Entre leitos, canles de rega e pozas transcorre a vida dos meixóns mentres crece, madura e se transforma en anguía.
Anos máis tarde, unha primavera, cando o reloxo biolóxico llo indica, saen do seu hábitat para iniciar a migración ata o mar dos Argazos, cerrando así o seu ciclo vital.
As anguías aliméntanse de larvas de insectos, vermes, crustáceos, moluscos e peixes pequenos, así como de algas.
Na época romana e durante a Idade Media, usáronse anguías para conservar a auga almacenada en alxibes e outros depósitos, debido a que as anguías se alimentaban das algas e insectos que crecían en ditas augas e as mantiñan en condicións adecuadas para o seu consumo, especialmente en momentos de sitio ás fortalezas.
Nos últimos 50 anos as anguías reduciron considerablemente a súa poboación debido á sobrepesca, a contaminación das augas e aos obstáculos que encontran ao ascender os ríos, como encoros ou centrais hidroeléctricas.
A anguía posúe unha carne saborosa e xelatinosa, e foi apreciada desde a antigüidade. Hoxe en día alcanza prezos astronómicos debido á súa escaseza. Na gastronomía de Alemaña existen diferentes variedades de sopa de anguía segundo a rexión, sendo a máis coñecida a Hamburger Aalsuppe (Hamburgo).
En Xapón é moi apreciada e prepárase asada á grella e cubeta con salsas doces. Confecciónane tamén galletas e pasteis, e no verán de 2008, lanzouse ao mercado unha bebida gasosa, de cor amarela, feita con extractos da cabeza e ósos de anguía.
Na albufeira de Valencia a anguía é mou apreciada e empregada para preparar o all i pebre de anguiles (anguías con prebe de allo e pemento moído).
Como quedou dito, a familia só conta cun xénero, Anguilla, que comprende 18 especies:[2]
Familia Anguillidae
Desenvolvemento da larva (leptocéfalo) até se converter en angula
Anguía americana (Anguilla rostrata)
Anguía europea (Anguilla anguilla), nova (anguía "amarela"), nun acuario
Anguía pinta xigante (Anguilla marmorata)
Anguías pelexando por un anaco de pan
Os anguílidos (Anguillidae) son unha familia de peixes teleósteos da orde dos angüiliformes que inclúe un só xénero, Anguilla, coñecidos vulgarmente como anguías.
Son peixes eurihalinos que pasan parte da súa vida no mar e outra parte nos ríos, con comportamento catádromo. Están distribuídas pola maior parte das aguas tropicais e temperadas excepto no leste do océano Pacífico e no sur do Atlántico.
Prave jegulje (riječne jegulje, slatkovodne jegulje, Jeguljke, Anguillidae), porodica riba iz reda jeguljki (Anguilliformes). Prave jegulje cijeli život provode u rijekama ili bočatim vodama a mrijeste se u oceanu, što podrazumijeva dug migracijski put do mjesta gdje su se izlegle.
Porodici pravih jegulja do 2008 godine pripadao je samo rod Anguilla, a prvu od njih opisao je Linnaeus još 1758, to je Anguilla anguilla ili europska jegulja. Godine 2008. otkrivena je u Nepalu jedna nova vrsta koja je nazvana Neoanguilla nepalensis koja maksimalno naraste 3.3 cm
Prave jegulje (riječne jegulje, slatkovodne jegulje, Jeguljke, Anguillidae), porodica riba iz reda jeguljki (Anguilliformes). Prave jegulje cijeli život provode u rijekama ili bočatim vodama a mrijeste se u oceanu, što podrazumijeva dug migracijski put do mjesta gdje su se izlegle.
Porodici pravih jegulja do 2008 godine pripadao je samo rod Anguilla, a prvu od njih opisao je Linnaeus još 1758, to je Anguilla anguilla ili europska jegulja. Godine 2008. otkrivena je u Nepalu jedna nova vrsta koja je nazvana Neoanguilla nepalensis koja maksimalno naraste 3.3 cm
Upiniai unguriai, arba ungurinės (Anguillidae) – unguriažuvių (Anguilliformes) šeima. Kūnas ištįsęs, gyvatės formos, jį dengia smulkučiai giliai odoje įstrigę žvyneliai. Iš porinių pelekų yra tik krūtininiai. Paplitę beveik visose pasaulio dalyse, išskyrus Pietų Ameriką. Gyvena gėluose vandenyse, o veisiasi jūrose.
Šeimoje 15-16 rūšių, priklausančių monotipinei upinių ungurių (Anguilla) genčiai:
Upiniai unguriai, arba ungurinės (Anguillidae) – unguriažuvių (Anguilliformes) šeima. Kūnas ištįsęs, gyvatės formos, jį dengia smulkučiai giliai odoje įstrigę žvyneliai. Iš porinių pelekų yra tik krūtininiai. Paplitę beveik visose pasaulio dalyse, išskyrus Pietų Ameriką. Gyvena gėluose vandenyse, o veisiasi jūrose.
Šeimoje 15-16 rūšių, priklausančių monotipinei upinių ungurių (Anguilla) genčiai:
Europinis upinis ungurys, ungurys (Anguilla anguilla) Australinis upinis ungurys (Anguilla australis) Bengalinis upinis ungurys (Anguilla bengalensis) Dvispalvis upinis ungurys (Anguilla bicolor) Sulavesio upinis ungurys (Anguilla celebesensis) Naujosios Zelandijos upinis ungurys (Anguilla dieffenbachii) Gvinėjinis upinis ungurys (Anguilla interioris) Japoninis upinis ungurys (Anguilla japonica) Anguilla malgumora Madagaskarinis upinis ungurys (Anguilla marmorata) Didžiažiotis upinis ungurys (Anguilla megastoma) Mozambikinis upinis ungurys (Anguilla mossambica) Afrikinis upinis ungurys (Anguilla nebulosa) Trumpapelekis upinis ungurys (Anguilla obscura) Kvinslando upinis ungurys (Anguilla reinhardtii) Amerikinis upinis ungurys (Anguilla rostrata)Zuši, saldūdens zušu dzimta (Anguillidae) ir viena no zušveidīgo kārtas (Anguilliformes) zivju dzimtām, kas pieder starspuru klasei (Actinopteri). Saldūdens zušu dzimtā ir tikai viena zušu ģints (Anguilla).
Latvijas teritoriālajos ūdeņos dzīvo viena saldūdens zušu dzimtas suga — Eiropas zutis (Anguilla anguilla).[1]
Zuši ir katadromas zivis, kas nozīmē, ka tās dzīvo saldūdens ūdenstilpnēs: upēs un ezeros, bet nārstot dodas uz okeānu.[2] Gan Amerikas zuši, gan Eiropas zuši nārsto Sargasu jūrā. Zušu kāpuri jeb leptocefali dzīvo tikai okeānā un barojas ar sīkām organisko vielu daļiņām. Paaugušies tie kļūst par stikla zušiem, kas pēc formas atgādina pieaugušos zušus, bet ir caurspīdīgi. Stikla zuši jau mājo piekrastes saldūdeņos, upju grīvās. Kad tie kļūst pigmentēti, tos sauc par nenobiedušiem zušiem[3] jeb zušu mazuļiem — elveriem. Tie ceļo augšup pa straumi un nobriest par pieaugušiem zušiem. Joprojām zinātnieki nezina visus zušu vairošanās noslēpumus.
Saldūdens zuši izsenis tiek izmantoti cilvēku pārtikā, tādēļ tos rūpnieciski audzē zivju audzētavās. Populāras zivju audzētavu sugas ir Eiropas zutis, Japānas zutis, Austrālijas zutis un Jaunzēlandes zutis. Tradicionālas valstis, kas nodarbojas ar zušu rūpniecisko audzēšanu, ir Japāna, Dienvidkoreja un Taivāna, bet pēdējos gados lielākā daļa tiek izaudzēta Ķīnā. Pēdējos gados rūpnieciskās nozvejas dēļ savvaļas zušu populācijas ir kritiski samazinājušās. Piemēram, kopš 1960. gadiem par 80% ir samazinājusies Eiropas zušu populācija.[4]
Zušu pavairošana zivsaimniecībās ir saistīta ar stikla zušu nozveju jūrā, jo zuši nebrīvē nevairojas.[5] Eiropas zivsaimniecību vajadzībām nozvejo Eiropas zuša (Anguilla anguilla) mazuļus stikla zuša attīstības stadijā Portugāles, Spānijas, Francijas un Apvienotās Karalistes estuāros — upju grīvu līčos. Šo zveju regulē 2007. gadā pieņemtais Eiropas krājuma atjaunošanas plāns, kas nosaka, ka 60% nozvejoto stikla zušu iek izmantoti savvaļas ekosistēmu atjaunošanas programmās.[5]
Saldūdens zušiem ir gari čūskveidīgi ķermeņi, kas klāti ar sīkām, smalkām un mīkstām zvīņām, tādējādi tie izskatās kaili.[3] Tiem ir lielas, smailas galvas un mute ar sīkiem zobiem, vērsti uz priekšu.[3] To muguras spura, kas sākas tālu aiz nelielajām krūšu spurām, nepārtrauktā līnijā savienojas smailās astes galā ar anālo spuru.
Zuši, saldūdens zušu dzimta (Anguillidae) ir viena no zušveidīgo kārtas (Anguilliformes) zivju dzimtām, kas pieder starspuru klasei (Actinopteri). Saldūdens zušu dzimtā ir tikai viena zušu ģints (Anguilla).
Latvijas teritoriālajos ūdeņos dzīvo viena saldūdens zušu dzimtas suga — Eiropas zutis (Anguilla anguilla).
Echte palingen zijn palingen uit de familie Anguillidae. Deze familie heeft maar één geslacht: Anguilla. De familie behoort tot de orde palingachtigen of Anguilliformes. In deze orde zitten meerdere families die ook wel met 'aal' dan wel met 'paling' worden aangeduid. Een voorbeeld is de kongeraal (Conger conger), die niet tot de echte palingen, maar tot de zeepalingen behoort.
Het geslacht Anguilla (en de familie Anguilidae) heeft, afhankelijk van de taxonomische opvattingen van de auteurs 15 tot 23 soorten. FishBase onderscheidt 23 (onder)soorten.[1]
Alle palingen hebben een lang, cilindrisch lichaam met een meestal zeer lange rugvin. Voor de voortplanting trekt de paling naar zee maar het grootste deel van zijn leven zwemt hij in zoet water. Diverse soorten paling zijn belangrijke vissoorten in de visserij en het kunstmatig kweken van palingen voor de consumptie is een snel groeiende industrie. In de natuur zetten palingen alleen eitjes af in een bepaald gebied. De 'gewone' paling (Anguilla anguilla), die in België en Nederland het bekendst is, trekt voor het afzetten van kuit naar de Sargassozee.
Bronnen, noten en/of referentiesÅlefamilien (Anguillidae) er ein liten beinfiskfamilie med særs einsarta medlemmar. Han omfattar ei slekt med 15 artar, som alle er katadrome (ferskvassfisk som gyter i saltvatn), slange-liknande fisk som enklast kan skiljast ved å telja ryggvirvlar.
Dei fleste ålane heldt til i vassdrag nær vestkysten av Stillehavet, men det finst òg to artar i Atlanterhavet: Europeisk og amerikansk ål. Begge gyter i Sargassohavet.
Fisk i ålefamilien har avlange kroppar utan skjel eller med skjela djupt nede i huda. Dei har godt utvikla brystfinnar bak gjellene, men manglar bukfinnar heilt. Halefinnen, gattfinnen og ryggfinnen heng saman.
Ålane er svakt underbitte og har mange små, skarpe tenner.
Ålefamilien (Anguillidae) er ein liten beinfiskfamilie med særs einsarta medlemmar. Han omfattar ei slekt med 15 artar, som alle er katadrome (ferskvassfisk som gyter i saltvatn), slange-liknande fisk som enklast kan skiljast ved å telja ryggvirvlar.
Dei fleste ålane heldt til i vassdrag nær vestkysten av Stillehavet, men det finst òg to artar i Atlanterhavet: Europeisk og amerikansk ål. Begge gyter i Sargassohavet.
Ålefamilien (Anguillidae) er en familie av ålefisker. Den kalles også ferskvannsål eller «egentlige ål». Den omfatter arter som kjennetegnes på sin lange, tynne, nesten slangeaktige kropp. De har bare én gjelleåpning på hver side av hodet. De har to lange finner, én på oversiden og én på undersiden av kroppen. De har også to små finner nær hodet. I Norge finnes en art, europeisk ål.
Fiskene er kjent for å vandre mellom ferskvann og saltvann. Mange av dem svømmer veldig langt i forbindelse med forplantningen. De gyter ute i havet, men voksne individer svømmer inn i elver og ferskvann. Hovedsakelig svømmer hunner lengst, mens hanner blir ute i havet eller ved elvemunninger. Yngelen (Leptocephalus-fiskene) har en nærmest øyeformet kropp. Mens de vokser blir de smalere og smalere, inntil de får den karakteristiske ålekroppen.
Ålefamilien består av en eneste slekt, Anguilla, me en rekke arter. Flere av artene er av interesse for kommersielt fiske.
Ålefamilien (Anguillidae) er en familie av ålefisker. Den kalles også ferskvannsål eller «egentlige ål». Den omfatter arter som kjennetegnes på sin lange, tynne, nesten slangeaktige kropp. De har bare én gjelleåpning på hver side av hodet. De har to lange finner, én på oversiden og én på undersiden av kroppen. De har også to små finner nær hodet. I Norge finnes en art, europeisk ål.
Fiskene er kjent for å vandre mellom ferskvann og saltvann. Mange av dem svømmer veldig langt i forbindelse med forplantningen. De gyter ute i havet, men voksne individer svømmer inn i elver og ferskvann. Hovedsakelig svømmer hunner lengst, mens hanner blir ute i havet eller ved elvemunninger. Yngelen (Leptocephalus-fiskene) har en nærmest øyeformet kropp. Mens de vokser blir de smalere og smalere, inntil de får den karakteristiske ålekroppen.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Węgorzowate[2] (Anguillidae) – rodzina katadromicznych ryb węgorzokształtnych (Anguilliformes). Wszystkie gatunki są poławiane gospodarczo. Jedynym przedstawicielem rodziny w wodach Polski jest węgorz europejski.
Tarło odbywają w ciepłych i tropikalnych wodach oceanicznych. Dorosłe ryby po tarle prawdopodobnie giną. Larwy (leptocefale) dryfują z prądami morskimi nawet do trzech lat w przypadku węgorza europejskiego. Młode ryby wpływają do wód śródlądowych, gdzie spędzają większą część życia – od kilku do kilkunastu lat. Dorosłe osobniki wracają do oceanu, by odbyć tarło.
Ciało bardzo długie, w części przedniej niemal cylindryczne, w części ogonowej nieznacznie bocznie spłaszczone, długość ciała dochodzi do 2 m (Anguilla reinhardtii). Łuski drobne, ukryte głęboko w skórze. Płetwa grzbietowa i odbytowa połączone są z płetwą ogonową, brak płetw brzusznych, płetwy piersiowe małe. Początek płetwy grzbietowej jest położony znacznie za płetwami piersiowymi. Linia boczna pełna. Dolna szczęka wysunięta przed górną. Zęby drobne. Oczy dobrze rozwinięte, u młodych i u samic raczej małe, u dorosłych samców wyraźnie większe. Długość życia węgorzy dochodzi do kilkudziesięciu lat.
Węgorze są poławiane dla smacznego mięsa, szczególnie cenionego po uwędzeniu lub zamarynowaniu. Ich krew zawiera toksyczne proteiny niebezpieczne dla człowieka w przypadku zetknięcia jego krwi z krwią węgorza. Związki te tracą toksyczność pod wpływem temperatury i działania enzymów trawiennych.
Rodzaje zaliczane do tej rodziny:
Węgorzowate (Anguillidae) – rodzina katadromicznych ryb węgorzokształtnych (Anguilliformes). Wszystkie gatunki są poławiane gospodarczo. Jedynym przedstawicielem rodziny w wodach Polski jest węgorz europejski.
Anguillidae (as enguias) é uma família de peixes actinopterígeos pertencentes à ordem Anguilliformes. As cerca de 15 espécies descritas (algumas contestadas) pertencem todas ao género Anguilla.[1]
São normalmente peixes catádromos, desenvolvendo-se em rios e reproduzindo-se no oceano, vivem em águas tropicais e temperadas, mas ausentes no Pacífico oriental e no Atlântico sul. As larvas são chamadas leptocéfalos e podem nadar grandes distâncias desde o local de nascimento até ao rio onde vão se desenvolver.
O corpo é alongado, subcilíndrico, com escamas diminutas ou embebidas na pele. Têm nadadeiras peitorais bem desenvolvidas, mas não possuem nadadeiras pélvicas; a dorsal e a caudal juntam-se à anal.
Todas as espécies são importantes economicamente e usadas na alimentação humana; são vendidas frescas, defumadas ou enlatadas. São também criadas em aquacultura, com base na captura de filhotes; várias espécies foram introduzidas nos outros países.
Algumas das espécies e subespécies e sua distribuição geográfica, segundo a FishBase[2]:
Anguillidae (as enguias) é uma família de peixes actinopterígeos pertencentes à ordem Anguilliformes. As cerca de 15 espécies descritas (algumas contestadas) pertencem todas ao género Anguilla.
Ålfiskarna (Anguillidae) är en familj benfiskar som omfattar cirka 15–20 mestadels sötvattenlevande arter i ett enda släkte, Anguilla.
Arterna lever i sötvatten, men reproducerar sig i hav. De har avlånga, rörlika, närmast ormliknande kroppar.
Ålfiskarna (Anguillidae) är en familj benfiskar som omfattar cirka 15–20 mestadels sötvattenlevande arter i ett enda släkte, Anguilla.
Arterna lever i sötvatten, men reproducerar sig i hav. De har avlånga, rörlika, närmast ormliknande kroppar.
Прісноводний вугор (Anguilla) — рід риб, єдиний в родині Вугрові (Anguillidae), ряду вугроподібних. Складається з 19 видів.
Прісноводний вугор (Anguilla) — рід риб, єдиний в родині Вугрові (Anguillidae), ряду вугроподібних. Складається з 19 видів.
Anguillidae là họ cá chình nước ngọt, gồm 19 loài và 5 phân loài được xếp vào một chi duy nhất của họ này là Anguilla.
Chúng sinh sản ở biển nhưng di cư từ đó vào các sông nước ngọt, từ sông cái đi vào các khe, suối đầu nguồn có dòng chảy ổn định quanh năm và sống ở đó, đến lúc trưởng thành lại quay về đại dương sinh sản.[3] Những con cá chình ở giai đoạn còn nhỏ được gọi là cá chình gương (glass eel).
Cá con khi di cư vào nước ngọt có kích thước rất nhỏ nhưng khả năng sinh tồn của chúng rất cao, khả năng di chuyển, tập tính săn mồi và thời gian hoạt động của chúng rất khác với các loài cá thông thường trong cùng một môi trường. Cá chình nước ngọt thường rất sợ ánh sáng, chúng chỉ hoạt động vào ban đêm và sống trong các hang đá hoặc các hốc trong các sông, suối có độ sâu, nhiệt độ và hàm lượng ôxy trong nước thích hợp.
Ở Việt Nam, hiện nay được tìm thấy 3-4 loài (A. bicolor, A. japonica, A. marmorata và A. borneensis/A. malgumora?)[4][5][6][7][8] sống tại các sông, suối ở miền Trung.
Cá chình nước ngọt thường di chuyển liên tục đến lúc đạt một kích thước nhất định chúng mới thường trú tại chỗ, cá chình nước ngọt được tìm thấy ở các khe suối đầu nguồn có những nơi lên đến 500m độ cao so với mực nước biển, con trưởng thành lớn nhất săn được tại sông A Vương nặng 18 kg. Đây là loại cá có hàm lượng dinh dưỡng cao, là món ăn rất được ưa chuộng hiện nay nên chúng rất đắt.
Hiện nay có một số nơi nuôi cá chình thương phẩm nhưng các nhà khoa học chưa tìm ra phương pháp nhân giống nên chủ yếu dựa vào nguồn giống tự nhiên. Đây là loài cá thật sự quý hiếm nên cần sự bảo vệ. Các phương pháp săn bắt mang tính hủy diệt sẽ bị phê phán và có khi vi phạm pháp luật. Vì vậy những nơi có loài này sinh sống nên bảo tồn và khai thác thích hợp để đảm bảo tiềm năng quý hiếm.
Từ tháng 10/2012 đến tháng 9/2015, nhóm nghiên cứu tại Viện Nghiên cứu Nuôi trồng Thủy sản III do thạc sĩ Hoàng Văn Duật làm chủ nhiệm đã thực hiện đề tài: “Hoàn thiện công nghệ ương giống và nuôi thương phẩm cá chình hoa (Anguilla marmorata) theo hình thức công nghiệp”. Đề tài đã thu được một số kết quả nhất định trong việc giải quyết kỹ thuật ương cá chình bột trắng lên thành cá giống.
Danh pháp Neoanguilla nepalensis Shrestha, 2008 chỉ 1 loài cá chình ở Nepal. Chi Neoanguilla và loài nepalensis được mô tả tạm thời từ 1 mẫu vật. Không sẵn có theo Điều 16. Tác giả có ý định mô tả lại khi có thêm mẫu vật. Tình trạng hiện tại: Đồng nghĩa của Anguilla Schrank, 1798, Anguillidae.
Anguilla
A. mossambica
A. borneensis
A. anguilla
A. rostrata
A. australis
A. dieffenbachii
A. reinhardtii
A. japonica
A. celebesensis
A. megastoma
A. marmorata
A. nebulosa
A. interioris
A. obscura
A. bicolor
Anguillidae là họ cá chình nước ngọt, gồm 19 loài và 5 phân loài được xếp vào một chi duy nhất của họ này là Anguilla.
Речные угри[1] (лат. Anguilla) — род лучепёрых рыб из семейства угрёвых (Anguillidae), включающий 19 видов. Все виды употребляются человеком в пищу. Длина достигает 1,5—2 м[2].
Речные угри распространены в умеренных и тропических водах бассейнов северной части Атлантики, в Индийском и западной части Тихого океанов[2].
У речных угрей удлинённое, змеевидное тело в виде цилиндра, хвост несколько сжат с боков. Тело покрыто мелкой, погружённой в кожу чешуей. Спинной и анальный плавники длинные, слитые на концах с маленьким хвостовым. Грудные плавники с широким основанием расположены за головой, в нижней половине бока; брюшные плавники отсутствуют. Позвонков 100—119. Боковая линия есть на голове и теле. Рот конечный, большой, зубы многочисленные, острые. Жаберные щели вертикальные, перед основаниями грудных плавников. Угри бывают узкоголовыми (самцы) или широкоголовыми (самки): по мере созревания у них увеличиваются глаза, и все угри становятся узкоголовыми (узколобыми). Окраска взрослых угрей буроватая, бока жёлтые, с приближением половой зрелости спина темнеет, брюхо и бока приобретают металлический блеск[2].
Личинки угрей — лептоцефалы, у них прозрачное, сжатое с боков тело в виде ивового листа, приострённое спереди и сзади. При превращении личинок в мальков их длина уменьшается в полтора раза[2].
Мальки поднимаются в реки, заходят в озера, растут в пресных водах. Это хищные рыбы, ведущие ночной образ жизни. Созревающие угри скатываются в море и уходят нереститься на большую глубину[2].
Речные угри являются объектом коммерческого промысла. Мировой улов пресноводных угрей в 70-х годах составлял 44—74 тыс. т. Учтённые уловы по годам, тыс. т: 1989 — 22,7; 1992 — 17,5; 1994 — 18,1; 1995 — 14,5; 1996 — 17,0; 1997 — 14,7; 1998 — 12,3; 1999 — 12,5; 2000 — 16,4. В России учтённые уловы речных угрей составили, т: 1991 — 133, 1996 — 46, 1997 — 47, 1998 — 48, 1999 — 23, 2000 — 46[2].
В 2018 году специалистами из Калифорнийского университета в Сан-Диего и Калифорнийского университета в Беркли был разработан роботизированный угорь, который должен помочь в изучении морской жизни.[3]
На сентябрь 2017 года в состав рода включают 19 видов[1][4]:
Речные угри (лат. Anguilla) — род лучепёрых рыб из семейства угрёвых (Anguillidae), включающий 19 видов. Все виды употребляются человеком в пищу. Длина достигает 1,5—2 м.
Речные угри распространены в умеренных и тропических водах бассейнов северной части Атлантики, в Индийском и западной части Тихого океанов.
У речных угрей удлинённое, змеевидное тело в виде цилиндра, хвост несколько сжат с боков. Тело покрыто мелкой, погружённой в кожу чешуей. Спинной и анальный плавники длинные, слитые на концах с маленьким хвостовым. Грудные плавники с широким основанием расположены за головой, в нижней половине бока; брюшные плавники отсутствуют. Позвонков 100—119. Боковая линия есть на голове и теле. Рот конечный, большой, зубы многочисленные, острые. Жаберные щели вертикальные, перед основаниями грудных плавников. Угри бывают узкоголовыми (самцы) или широкоголовыми (самки): по мере созревания у них увеличиваются глаза, и все угри становятся узкоголовыми (узколобыми). Окраска взрослых угрей буроватая, бока жёлтые, с приближением половой зрелости спина темнеет, брюхо и бока приобретают металлический блеск.
Личинки угрей — лептоцефалы, у них прозрачное, сжатое с боков тело в виде ивового листа, приострённое спереди и сзади. При превращении личинок в мальков их длина уменьшается в полтора раза.
Мальки поднимаются в реки, заходят в озера, растут в пресных водах. Это хищные рыбы, ведущие ночной образ жизни. Созревающие угри скатываются в море и уходят нереститься на большую глубину.
Речные угри являются объектом коммерческого промысла. Мировой улов пресноводных угрей в 70-х годах составлял 44—74 тыс. т. Учтённые уловы по годам, тыс. т: 1989 — 22,7; 1992 — 17,5; 1994 — 18,1; 1995 — 14,5; 1996 — 17,0; 1997 — 14,7; 1998 — 12,3; 1999 — 12,5; 2000 — 16,4. В России учтённые уловы речных угрей составили, т: 1991 — 133, 1996 — 46, 1997 — 47, 1998 — 48, 1999 — 23, 2000 — 46.
В 2018 году специалистами из Калифорнийского университета в Сан-Диего и Калифорнийского университета в Беркли был разработан роботизированный угорь, который должен помочь в изучении морской жизни.
鰻鱺屬（Anguilla）為輻鰭魚綱鰻鱺目的鰻鱺科（Anguillidae）下的唯一一個屬。是一种食用价值较高的经济鱼类。中国和日本有养殖。鳗鲡性成熟期较长，雄性为8～10年，雌性更长。
鰻鱺为降河洄游性鱼类，在淡水中生长，入海产卵。鳗鲡的洄游一般在夜间进行，初期身体肥满，但途中消耗巨大能量，又不摄食，许多产卵后都疲惫而死。
孵化后的幼鱼为白色，形如柳叶，被称为“柳叶鳗”。欧洲鳗鲡洄游到栖居地要三年时间；在进入淡水以前，身体变成成年形状，称为线鳗。
鰻鱺屬（Anguilla）為輻鰭魚綱鰻鱺目的鰻鱺科（Anguillidae）下的唯一一個屬。是一种食用价值较高的经济鱼类。中国和日本有养殖。鳗鲡性成熟期较长，雄性为8～10年，雌性更长。
鰻鱺为降河洄游性鱼类，在淡水中生长，入海产卵。鳗鲡的洄游一般在夜间进行，初期身体肥满，但途中消耗巨大能量，又不摄食，许多产卵后都疲惫而死。
孵化后的幼鱼为白色，形如柳叶，被称为“柳叶鳗”。欧洲鳗鲡洄游到栖居地要三年时间；在进入淡水以前，身体变成成年形状，称为线鳗。
ウナギ科（学名：Anguillidae）は、ウナギ目に所属する魚類の分類群の一つ。ニホンウナギ・ヨーロッパウナギなど降河性の回遊魚を中心に、少なくとも1属15種が含まれる[1]。
ウナギ科の魚類は東部太平洋と南部大西洋を除く、世界の熱帯・温帯域に広く分布する[1]。ウナギ属 Anguilla に含まれるほぼすべての種類が降河性の回遊魚で、海で生まれた後に淡水域に遡上し、成長後に再び海に降りて産卵するという生活史をもつ[1]。
大西洋に生息するのはヨーロッパウナギ（A. anguilla）とアメリカウナギ （A. rostrata）の2種のみで、前者はヨーロッパ全域と地中海沿岸の北アフリカ、後者は北アメリカから南アメリカ北東部にかけて広範囲に分布し、いずれもサルガッソ海を産卵場としていることがわかっている[1]。
インド洋から西部太平洋にかけての熱帯・温帯域がウナギ科魚類の分布の中心であり、特にインドネシア周辺での多様性が顕著である[2]。西部太平洋にはフィリピン・インドネシア・オーストラリア・ニューギニア島およびニューカレドニアを中心に約14種が知られ、ルソン島（フィリピン）・ニュージーランド・ニューギニア島東部にはそれぞれ固有種が存在する[3]。また、A. breviceps など2種が中国大陸のみから報告されている[3]。
インド洋にはパキスタン・インドなど南アジアに分布する A. bengalensis bengalensis、ケニアから南アフリカに至るアフリカ東岸（特にザンベジ川水系）を中心に分布する A. bengalensis labiata など、およそ5種が生息する[3]。このうちの数種は、マダガスカル東方沖の深海で産卵していると推定されている[4]。
インド太平洋系の影響を強く受ける日本には、ニホンウナギ（A. japonica）、オオウナギ（A. marmorata）およびニューギニアウナギ（A. bicolor pacifica）の3種が生息する[5]。ニホンウナギは朝鮮半島・中国大陸・フィリピンなど東アジアを中心に分布し、マリアナ海溝付近で産卵していることが近年の調査で明らかにされている[6]。オオウナギの分布はより広範囲で、アフリカ東岸からフランス領ポリネシアに至り、産卵場はフィリピン南部の深海と推測されている[3]。
ニューギニアウナギは環境省の汽水・淡水魚類レッドリストにおいて、ニホンウナギとともに「情報不足」のカテゴリーに収載されていたが、日本に実際に分布しているかどうかは不明なままであった[7]。しかし2000年代に屋久島で稚魚が、さらに八重山列島で成魚が発見されたことにより、日本での自然分布が確かめられた[5]。
ウナギ科魚類は生涯の多くの時間を河川・湖沼をはじめとする淡水、あるいは河口などの汽水域で生活する[1]。一般に夜行性で、昼間は物陰に潜み、夜間に活発に遊泳して小魚や甲殻類・貝類・節足動物を捕食する。通常は単独で行動するが、数十尾の群れを作って越冬する例も知られている[9]。定住性・帰巣性はともに高く、ねぐらと定めた場所から大きく移動することはせず、数十km離れた場所に放流されても正確に戻ってくることができる[9]。
一般に雄は早期に成熟し（3-6年）、サイズは比較的小さいのに対し、雌の性成熟は遅い（4-13年、高緯度地帯では6-43年）[8]。雌は時間をかけて成長することで大型化し、より多数の卵を作り出すことを可能としている[8]。ウナギ類は魚類としては長い寿命をもち、耳石による年齢推定でニホンウナギでは22歳の雌が、ヨーロッパウナギでは33歳の雄と57歳の雌が報告されている[9]。
淡水域で成長し、性成熟に達したウナギ類は体色が銀色ないしブロンズ色になるとともに、眼の大型化・消化管および胸鰭の退縮、摂餌の停止といったさまざまな形態および行動の変化が生じる[10]。「銀ウナギ：Silver eel」とも呼ばれるこれらの成熟個体は川を降り、河口域で再び海水への適応をはかる[11]。長旅への準備を整えた銀ウナギは、種によって異なる特定の産卵場（ニホンウナギはマリアナ海溝、ヨーロッパウナギ・アメリカウナギはサルガッソ海など）へと移動を開始する[12]。産卵場から遠い地域に生息する個体ほど移動の開始が早いことが知られており、繁殖を一斉に行えるように同調が起きているものとみられる[12]。
降河した成熟ウナギが観察ないし捕獲されることは、極めて稀である。アメリカウナギの成魚が外海で発見されたのは、1977年にバハマ沖の水深2,000m地点で撮影されたのが初めてであった[1]。産卵の実態もそのほとんどが謎に包まれたままで、ウナギ科魚類の天然卵は2009年に西マリアナ海嶺で採取されるまで見つかっていなかった[6][13]。
他の多くの回遊魚と同様に、ウナギ類の産卵は生涯一度きりで、親魚は生殖後間もなく死亡すると考えられている[8]。降河開始時から継続する飢餓状態と、産卵前後におけるステロイドホルモンの著しい上昇がその原因とされ、代謝的・解剖学的破綻を導く急激な老化現象の一種と理解されている[10]。一方で、西マリアナ海嶺の産卵場付近で採取された親ウナギの生殖腺を解析した結果、複数回にわたり産卵している可能性も指摘されている[14]。
カライワシ上目の仲間に共通する特徴として、ウナギ科魚類の仔魚はレプトケファルス（葉形仔魚）と呼ばれる独特の形態をとる。浮遊生活を経て沿岸域にたどりついたレプトケファルスは稚魚（いわゆるシラスウナギ：Glass eel）へと変態し、河川を遡上する[1]。シラスウナギは体表の色素を発達させた「クロコ：Elver」を経て、「黄ウナギ：Yellow eel」と呼ばれる成魚に成長してゆく[15]。
河川を遡上せず海にとどまる個体、あるいは河口の汽水域に定着するものが存在[16]し、それぞれを「海ウナギ」「河口ウナギ」と称する[9]。両者は耳石中のストロンチウム濃度を調べることで、川ウナギと見分けることが可能である[9]。産卵場へと向かうニホンウナギ約600個体を調査した結果、川ウナギはわずか20%程度と少なく、海ウナギ・河口ウナギが繁殖に大きく貢献している可能性が示されている[9]。
ウナギ科魚類がなぜこれほど長距離に及ぶ回遊をするのか、何を目印として元の産卵場所へたどりつくのか、確かなことはわかってない[4]。ウナギ科の起源は白亜紀（約1億年前）、現代のボルネオ島周辺に求められ、元は海水魚のグループであったと推測されている[2]。このうち、テチス海を越えて西に移動した一群はスエズ地峡の形成によって隔離され、現在の大西洋産の2種へと種分化を遂げた[2]。
初期のウナギ類は大陸が現在の位置に移動する以前、大陸間に存在したごく狭い海域で産卵していた可能性がある[4]。海洋が拡大し陸地からの距離がはるかに遠くなっても、産卵に適した水温や水深といった物理的・化学的条件を変えることはできなかったため、現在のアメリカウナギのように時として5,000kmにも及ぶ旅を続けることになったとの推測がなされている[4]。
東京大学大気海洋研究所の井上らは、ウナギ目およびフウセンウナギ目に所属する全19科のミトコンドリアDNA全長の塩基配列を解析し、進化の道筋をたどる系統樹の構築を試みた[17][18]。その結果、ウナギ科魚類に最も近縁なグループとされたのは、これまでに考えられてきた底生性のザトウウナギ科・ハリガネウミヘビ科（ウナギ亜目）ではなく、フウセンウナギ目の4科およびシギウナギ科・ノコバウナギ科（アナゴ亜目）であった[17]。これら6科はすべて海底から離れた中層を漂って生活する、漂泳性深海魚のグループである。かつて外洋の中層で生活していたウナギ科の祖先は、次第に餌が豊富で競合者の少ない淡水域に進出するようになり、長い年月をかけて現在の大回遊へと発展した可能性をこの研究は示唆している[17]。
ウナギ科の仲間は細長く円筒形の体をもち、いわゆるウナギ型をしている[3]。体長1mを超える種類が多く、最大種のオオウナギは全長2mに達する[3]。体色は一般に背側が青緑～暗褐色、腹側が白～黄白色であるが、同じ種でも生息環境による変異が大きい[2]。体表には粘液およびレクチンを分泌する細胞が発達し、異物から体を守る働きを担っている[2]。
皮膚に埋もれた微小な鱗（円鱗）が存在することが、本科魚類の特徴である[20]。口はやや大きく、下顎は上顎よりも前に突き出る[20]。歯は小さく円錐状で、両顎に多数並び歯帯を形成する[2]。鰓の開口部は三日月型で、頭部と体側の側線はよく発達する[1]。
背鰭と臀鰭の基底は非常に長く、尾鰭と連続する。棘条をもたず、鰭条は分枝する。腹鰭を欠く一方、胸鰭は大きく発達する[1]。椎骨は100-119個[1]。
ウナギ科魚類のレプトケファルスは、他科と比べて吻がやや尖り、色素が少ないという特徴をもつ[21]。これに加えて筋節の数、消化管の形状および肛門の位置を比較することで、本科のレプトケファルスであることを同定できる[21]。一方、レプトケファルスのみで種を特定することは非常に難しい。北大西洋産の2種（ヨーロッパウナギ・アメリカウナギ）は筋節数によって互いに区別できるが、インド太平洋産の種は遺伝子解析を含めた追加情報が必要となる[21]。
ほぼすべてのウナギ類が食用魚として漁獲され、焼き魚・フライ・燻製・缶詰などさまざまな調理法で利用される[3]。アジアにおけるニホンウナギ、欧州のヨーロッパウナギは商業的にとりわけ重要な種類で、稚魚（いわゆるシラスウナギ）を採取して成魚まで育てる養殖業が各地で発達している[3]。ヨーロッパの養鰻業は紀元前のイタリアに始まり、以降1980年代までイタリアが養殖の中心地となっていたが、2000年代にはオランダ・デンマークが台頭してきている[22]。日本では1879年、東京・深川に最初の養殖池が作られ、1930年代には天然産の漁獲量を上回るようになった[22]。アジア・欧州ともにウナギの資源量は著しく減少しており、乱獲や水質汚染、寄生虫に加え、ダム建設や護岸工事による生息環境の攪乱など、さまざまな要因が関わっているとみられている[23]。
アメリカ合衆国では生息するアメリカウナギを食べる習慣はあまりなく、東部メーン州と南部サウスカロライナ州においてのみ、許可を受けた漁業者が漁獲量を守る条件で漁が認められている。実際には密漁が横行しており、高く売れるアジアに輸出されているとみられる[24]。
海で採取されるウナギ類のレプトケファルスの消化管には餌がまったく見つからず、彼らが自然界で何を食べて成長しているのか、不明なままとなっていた[25]。このことは長く完全養殖実現への障害となっていたが、日本の水産総合研究センターにおける試みで、通常は栄養補助剤として用いられる乾燥サメ卵を練り餌として与えることで給餌に成功し、世界で初めてニホンウナギの完全養殖が達成された[25]。その後、電子顕微鏡を用いた解析で、レプトケファルスの消化管からプランクトンの糞粒やオタマボヤのハウス（粘液質の泡巣）が見つかり、これらを含めたマリンスノーを餌としている可能性が示唆された[21]。
国際連合食糧農業機関（FAO）の統計によれば、1950年に約1万7千トンであった世界のウナギ科魚類の総漁獲量は80-90年代にかけて大幅に増加し、2000年代には常に20万トンを超えるようになっている[26]。この大半はアジア地域におけるニホンウナギの漁獲によるもので、2009年の総漁獲量約28万トンのうち、26万トン以上を本種が占めている。漁獲の大部分は日本および中国での養殖業の発達によって支えられており、天然のニホンウナギ漁は1960-70年代をピークに衰退し、2009年の漁獲量はおよそ400トンにとどまっている[27][28]。欧州でのヨーロッパウナギ漁は1950年以降一貫して年間1万トン台を保っているが、ニホンウナギと同様に天然産の漁獲は減少している。
ウナギ類の分類の基礎は、デンマークの海洋生物学者・ヨハネス・シュミットと、彼の弟子であるヴィルヘルム・エーゲ、ポール・ジェスパーセンらによって築かれた[29]。1928-30年のDana II号による世界一周探検航海で得られた多数の標本を元に、ジェスパーセンはウナギ科レプトケファルスの分布を詳細に記録した[2]。また、体表の斑紋の有無、背鰭起始部の位置、歯帯の太さによって世界のウナギを4グループに大別したエーゲの方法は、現代にまで通用する基本的な分類手法となっている[2]。4グループに分けた後は産地情報を加えることで種を特定できるとされていたが、近年（2000年代以降）では、より確実な同定を期した遺伝子データベースの構築が進んでいる[2]。
ウナギ科にはNelson（2006）の体系において、少なくとも1属15種が認められている一方[1]、種としての有効性が疑われているものも存在する[3]。本稿では、FishBaseに掲載される2属23種（3亜種を含む）についてリストする[3]。
本科は長らくウナギ属のみ1属で構成されていたが、2008年に新属新種である Neoanguilla nepalensis が報告されている[3]。本種はネパールの地下水脈に生息する全長わずか3.3cmの小型魚類で、胸鰭は退縮傾向を示すなど、暗黒環境への適応が強く認められている[3]。
뱀장어과는 뱀장어목의 한 과이다. 16여 종으로 이루어져 있으며, 모두 뱀장어속에 속한다.
2013년 현재, 계통 분류는 다음과 같다.[1]
뱀장어목 곰치아목
