Glareolidae is 'n familie van voëls in die orde van steltloperagtiges (Charadriiformes). Die familie omvat 17 spesies.[1]
Glareolidae is 'n familie van voëls in die orde van steltloperagtiges (Charadriiformes). Die familie omvat 17 spesies.
Haçaquyruqlar (lat. Glareolidae) çovdarçıkimilər dəstəsinə aid quş fəsiləsi.
Orta ölçülü quşlardır. Dimdiyi qısa, gözün ön kənarına qədər olan ağız yarığı mavi rəngdə olur. Afrika, Avropa, Avstraliyanın səhra, çöl və yarımsəhralarında yayılıb.
Fəsiləyə 17 müasir növün[1] aid olduğu 2 yarımfəsilə daxildir[2]:
Haçaquyruqlar (lat. Glareolidae) çovdarçıkimilər dəstəsinə aid quş fəsiləsi.
Orta ölçülü quşlardır. Dimdiyi qısa, gözün ön kənarına qədər olan ağız yarığı mavi rəngdə olur. Afrika, Avropa, Avstraliyanın səhra, çöl və yarımsəhralarında yayılıb.
Glareolidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ glareelled ha timadelled, termenet e 1831 gant an evnoniour alaman Christian Ludwig Brehm (1787-1864)[1].
Diouzh Doare 6.3 an IOC World Bird List[2] ez a pevar genad d'ober ar c'herentiad :
Seitek (17) spesad en holl.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Glareolidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ glareelled ha timadelled, termenet e 1831 gant an evnoniour alaman Christian Ludwig Brehm (1787-1864).
Diouzh Doare 6.3 an IOC World Bird List ez a pevar genad d'ober ar c'herentiad :
Els glareòlids (Glareolidae) són una família d'ocells que pertany a l'ordre dels caradriformes (Charadriiformes). Comprenen els corredors i perdius de mar, i també el pluvial.
La característica més notable dins l'ordre és el bec, curt i arquejat amb les fosses nasals a la base.
La família es distribueix pel Vell Món, des d'Àfrica (amb Madagascar) i Europa meridional, Àsia, fins a Austràlia. El lloc al que la família presenta més diversitat és Àfrica, el que fa pensar que és on van evolucionar, però se n'han trobat fòssils del Miocè a França.
Alguns autors separen el pluvial egipci a la seva pròpia família, els pluviànids (Pluvianidae). Tradicionalment però, s'han separat en dues subfamílies, amb cinc gèneres i 17 espècies:
Piersma, Theunis. Handbook of the Birds of the World. Volum 3, Hoatzins to Auks. Lynx Edicions, 2008, p. 364-375. «Family Glareolidae (Coursers and Pratincoles)»
Els glareòlids (Glareolidae) són una família d'ocells que pertany a l'ordre dels caradriformes (Charadriiformes). Comprenen els corredors i perdius de mar, i també el pluvial.
Ouhorlíkovití (Glareolidae) jsou čeledí dlouhokřídlých ptáků, zahrnující dvě odlišné skupiny - ouhorlíky a běhulíky.
Na světě žije asi 17 druhů ouhorlíkovitých. Podle moderních taxonomických výzkumů tvoří ouhorlíci bazální skupinu racků (Lari).[1]
Ouhorlíkovití (Glareolidae) jsou čeledí dlouhokřídlých ptáků, zahrnující dvě odlišné skupiny - ouhorlíky a běhulíky.
ouhorlíci mají krátké nohy, dlouhá, špičatá křídla a dlouhý vykrojený ocas; obvykle loví za letu hmyz jako vlaštovky běhulíci mají dlouhé nohy, krátká křídla a dlouhý špičatý zobák; žijí v pouštních a polopouštních oblastechNa světě žije asi 17 druhů ouhorlíkovitých. Podle moderních taxonomických výzkumů tvoří ouhorlíci bazální skupinu racků (Lari).
Braksvale-familien (Glareolidae) er en familie af fugle, der især er udbredt i Afrika, det sydlige Europa og Asien, og en enkelt art findes desuden i Australien. Familien tæller globalt 17 arter fordelt på 4 slægter.
I Danmark er truffet repræsentanter for slægterne Cursorius og Glareola.
I familien Glareolidae findes fire slægter med i alt 17 arter:
Braksvale-familien (Glareolidae) er en familie af fugle, der især er udbredt i Afrika, det sydlige Europa og Asien, og en enkelt art findes desuden i Australien. Familien tæller globalt 17 arter fordelt på 4 slægter.
I Danmark er truffet repræsentanter for slægterne Cursorius og Glareola.
Die Brachschwalbenartigen (Glareolidae) sind eine Vogelfamilie aus der Ordnung der Regenpfeiferartigen (Charadriiformes).
Brachschwalbenartige sind in der Regel bräunlich, beige oder grau gefärbt oft mit tarnenden Fleckenmustern und schwärzlichen Streifen. Der Kopf ist klein und auf der Oberseite relativ flach. Der Schnabel ist kurz und gebogen.[1] Damit enden die äußerlichen Gemeinsamkeiten aber schon. Wegen der erheblichen Unterschiede sind die Merkmale ausführlich in den Artikeln Brachschwalben und Rennvögel dargestellt.
Rennvögel suchen ihre Nahrung wie Insekten, Schnecken und Eidechsen immer am Boden, während Brachschwalben mit ihrem breiten Schnabel Insekten in der Luft fangen. Sie verschmähen jedoch auch keine vom Boden aus gut zu erreichenden Beutetiere. Alle Arten sind Bodenbrüter, die Jungen sind Nestflüchter.
Diese Familie ist auf die wärmeren Gebiete der Alten Welt beschränkt. Die Vögel kommen in Südeuropa, im südlichen und zentralen Asien, in Afrika südlich der Sahara, in Nordafrika, auf der Arabischen Halbinsel und in Australien vor. Rennvögel bewohnen trockene Gebiete wie Steppen. Brachschwalben sind an die am Wasser lebenden Insekten gebunden und daher auch nicht weit davon anzutreffen. Brachschwalben sind Zugvögel, Rennvögel meistens Standvögel.
Die Familie gehört zu den Regenpfeiferartigen (Charadriiformes) und dort zur Unterordnung Lari. Schwestergruppe der Brachschwalbenartigen ist der Reiherläufer (Dromas ardeola (Familie Dromadidae))[2] und die von beiden gebildete Klade ist die Schwestergruppe der übrigen Angehörigen der Lari mit Ausnahme der basalen Laufhühnchen (Turnicidae).[1]
Zu den Brachschwalbenartigen gehören zwei äußerlich vollkommen unterschiedliche Vogeltypen, die Rennvögel, die sich vorwiegend laufend am Boden aufhalten und die Brachschwalben, die wendige Flieger sind. Beide Gruppen hatten ursprünglich den Rang von Unterfamilien innerhalb der Brachschwalbenartigen. Da die Rennvogelgattung Rhinoptilus aber in einem Schwestergruppenverhältnis zu allen anderen Gattungen der Brachschwalbenartigen steht, ist zumindest die Unterfamilie der Rennvögel damit paraphyletisch. In der im Folgenden wiedergegebenen Systematik nach Winkler und Kollegen werden die Unterfamilien deshalb nicht aufgeführt. Es gibt vier Gattungen mit insgesamt 17 Arten:[3]
Der Krokodilwächter wurde traditionell zu den Rennvögeln gezählt, wird heute aber in die Pluvianidae, eine eigene monotypische Familie gestellt.[4]
Die Brachschwalbenartigen (Glareolidae) sind eine Vogelfamilie aus der Ordnung der Regenpfeiferartigen (Charadriiformes).
Glareolidae is a family of birds in the wader suborder Charadrii. It contains two distinct groups, the pratincoles and the coursers. The atypical Egyptian plover (Pluvianus aegyptius), traditionally placed in this family, is now known to be only distantly related.
The family contains 17 species in 4 genera.[1]
The feature that defines the family from the rest of the order is the bill, which is arched and has the nostrils at the base. The pratincoles have short legs, long pointed wings and long forked tails. They have a buoyant flight that allows them the unusual (for the order) hunting technique of taking their insect prey on the wing like swallows. The wings also allow for long migrations in some species. The coursers have long legs, which are used to run (giving the group its name). The wings are shorter and have a more sustained flight than that of the pratincoles.
The pratincoles and coursers have an Old World distribution, occurring in southern Europe, Asia, Africa (including Madagascar), and Australia. The family is thought to have evolved in Africa, which is where the family achieves its greatest diversity, although fossils of the genus Glareola belonging to an extinct species Glareola neogena are known from the Middle Miocene of Europe, while of similar age is of the extinct Mioglareola gregaria also from European deposits. The older glareolid fossils are of the genus Paractiornis from the Lower Miocene of North America.[2]
The fossil genera and species are:
The coursers are typically found in open and arid environments such as deserts and scrub. The three-banded courser and bronze-winged courser are exceptions, being found in woodland and usually away from open land. The subfamily is usually also associated with lowland areas, although the Burchell's courser is found in southern Africa's Afro-alpine areas. The pratincoles are associated with wetlands, rivers, estuaries and other inland waterways. As with the coursers there are exceptions, particularly the black-winged pratincole which breeds and feeds on open steppes.
Some species of pratincole are long-distance migrants. Shorter migrations include those of the Madagascar pratincole, which migrates from its breeding grounds in Madagascar to East Africa; in contrast the black-winged pratincole migrates from the steppes of Eastern Europe and Central Asia to West and Southern Africa. The migration, which can measure 10,000 km (6,200 mi) in distance, is often undertaken as a single non-stop flight and is flown at high altitude. The coursers are not particularly migratory, although the cream-colored courser does migrate from the northern extremes of its range in the winter. The coursers are fairly nomadic, but do not undertake long-distance migrations.[2]
The coursers are crepuscular and nocturnal in their habits, and are generally inconspicuous, particularly the woodland species. They are not as social as the highly gregarious and noisy pratincoles, some species of which may also active at dawn and dusk.
Insects form the majority of the diet of the Glareolidae. The pratincoles forage mainly on the wing, but are able to take prey on the ground as well. They are opportunistic, and have been recorded attending herds of antelope to snatch insects flushed up by their movement, or even insects attracted to street lights. Swarming insects, such as locusts or termites, are particularly targeted. Coursers are exclusively terrestrial, and feed in a plover-like fashion, running, then stopping to scan for prey before moving on. Some species may dig for insects in soft soil with their bills. In addition to insects, coursers may also take molluscs and some seeds.[2]
Glareolidae is a family of birds in the wader suborder Charadrii. It contains two distinct groups, the pratincoles and the coursers. The atypical Egyptian plover (Pluvianus aegyptius), traditionally placed in this family, is now known to be only distantly related.
The family contains 17 species in 4 genera.
Glareoledoj estas familio de birdoj de la vadbirdoj aŭ subordo Charadri de la ordo de Karadrioformaj birdoj. Tiu familio loĝas ĉefe regionojn de la Malnova Mondo, pli precize ties tropikajn zonojn kaj estas pli granda diverseco en Afriko. Ili troviĝas en dezertoj kaj savanoj kaj kelkaj specioj rilatas al akvo. Plej granda parto loĝas en malaltaj altitudoj, sed foje ili videblas ĝis 2.000 m kaj eĉ pli alte. Ĝi enhavas du diversajn grupojn:
Glareoledoj estas familio de birdoj de la vadbirdoj aŭ subordo Charadri de la ordo de Karadrioformaj birdoj. Tiu familio loĝas ĉefe regionojn de la Malnova Mondo, pli precize ties tropikajn zonojn kaj estas pli granda diverseco en Afriko. Ili troviĝas en dezertoj kaj savanoj kaj kelkaj specioj rilatas al akvo. Plej granda parto loĝas en malaltaj altitudoj, sed foje ili videblas ĝis 2.000 m kaj eĉ pli alte. Ĝi enhavas du diversajn grupojn:
La glareoloj: kiuj havas mallongajn krurojn, longajn pintajn flugilojn kaj longajn forkoformajn vostojn. Ili ĝenerale ĉasas iliajn predojn ĉefe insektojn dumfluge kiel hirundedoj. La kuruloj: kiuj havas longajn krurojn, mallongajn flugilojn kaj longajn pintajn bekojn subenkurvitajn. Ili loĝas dezertajn kaj similajn sekegajn regionojn.Los glareólidos (Glareolidae) son una familia de aves del orden Charadriiforme que incluye a varias especies conocidas vulgarmente como corredores y canasteras.
La familia Glareolidae incluye cinco géneros repartidos en dos subfamilias, con un total de 18 especies:[1]
Los glareólidos (Glareolidae) son una familia de aves del orden Charadriiforme que incluye a varias especies conocidas vulgarmente como corredores y canasteras.
Glareolidae hegazti zangaluzeen familia bat da.
Glareolidae familiak 18 espezie ditu, bost generotan banaturik:[1]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Glareolidae hegazti zangaluzeen familia bat da.
Pääskykahlaajat (Glareolidae) on rantalintujen lahkoon kuuluva lintuheimo. Pääskykahlaajiin luetaan kuuluvaksi neljä sukua:
Pääskykahlaajat (Glareolidae) on rantalintujen lahkoon kuuluva lintuheimo. Pääskykahlaajiin luetaan kuuluvaksi neljä sukua:
Aavikkojuoksijat (Cursorius) Pääskykahlaajat (Glareola) Sirppipääskykahlaaja (Stiltia) Viipat (Rhinoptilus)Les Glareolidae (ou glaréolidés en français) sont une famille d'oiseaux constituée de 4 genres et de 17 espèces existantes. Ces espèces sont nommées courvites et glaréoles.
Ce sont des oiseaux limicoles à l'aspect de pluvier ou de sterne (de 17 à 29 cm), aux ailes longues à très longues, et pattes longues ou relativement courtes.
Ils fréquentent l'Ancien Monde, surtout les régions tropicales, avec la plus grande diversité en Afrique. On les trouve des déserts à la savane, avec quelques espèces inféodées à l'eau. La plupart vivent à basse altitude, mais on peut parfois en voir jusqu'à 2 000 m et même plus haut.
La famille est divisée en 2 sous-familles[réf. nécessaire] :
Le genre Dromas Paykull, 1805, temporairement intégré dans cette famille dans la classification de Sibley est de nouveau considéré comme seul représentant de la famille des dromadidés.
D'après la classification de référence (version 5.1, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Phylogénie des familles de Charadriiformes du sous-ordre Lari, selon Tree of life[1] :
LariLes Glareolidae (ou glaréolidés en français) sont une famille d'oiseaux constituée de 4 genres et de 17 espèces existantes. Ces espèces sont nommées courvites et glaréoles.
Os glareólidos[1] (Glareolidae) constitúen unha familia de aves limícolas da suborde Charadrii. Comprende os corredores[2] (dos que en Galicia vive o Cursorius cursor) e as anduriñas do mar[3][4] (en Galicia vive Glareola pratincola). O atípico Pluvianus aegyptius, tradicionalmente situado nesta familia, sábese agora que só está distantemente relacionado con ela e clasifícase na súa propia familia, Pluvianidae.
A familia consta de 15 especies distribuídas en 5 xéneros.
A característica que distingue a familia das demais da orde é o seu peteiro, que está arqueado e ten os orificios nasais na base. Os glareolinos teñen patas curtas, ás bicudas longas e colas bifurcadas longas. Teñen un voo moi flotante que lles permite realizar a técnica de caza pouco usual (para a orde) de capturar os insectos en voo como fan as anduriñas. Estas ás tamén posibilitan as longas migracións dalgunhas das especies. Os cursorinos teñen patas longas, que son utilizadas para correr (por iso se lles chama corredores ou corredeiras[5]). As ás son máis curtas e teñen un voo máis sostido que o dos glareolinos.
Os glareólidos están distribuídos polo Vello Mundo, e atópanse no sur de Europa, en Asia, África (incluíndo Madagascar) e Australia. Pénsase que a familia evolucionou en África, que é onde presenta a súa maior diversidade, aínda que se coñecen fósiles do xénero Glareola pertencentes a unha especie extinta, Glareola neogena, do Mioceno medio de Europa, mentres que de idade similar é a tamén extinta e europea Mioglareola gregaria. Os fósiles máis antigos de glareólidos son os do xénero Paractiornis do Mioceno inferior de Norteamérica.[6]
Os xéneros e especies fósiles son:
Os corredores atópanse normalmente en ambientes áridos abertos como os desertos e matos. O Rhinoptilus cinctus e o Rhinoptilus chalcopterus son excepcións, xa que se encontran en bosques e xeralmente lonxe das terras abertas. Esta subfamilia xeralmente está tamén asociada con áreas de terras baixas, aínda que o Cursorius rufus encóntrase nas áreas afroalpinas de África. As anduriñas (ou perdices) do mar[7] están asociadas con zonas húmidas, ríos, estuarios e outras correntes de auga continentais interiores. Igual que pasaba cos corredores hai excepcións, particularmente a Glareola nordmanni, que se reproduce e alimenta en estepas abertas.
Algunhas especies de glareolinos son migradores de longa distancia. Entre os migradores de curta distancia está a Glareola ocularis, que migra desde os seus terreos de reprodución en Madagascar ata o leste África continental; en contraste a Glareola nordmanni migra desde as estepas do leste de Europa e Asia central ao oeste e sur de África. A migración, que pode cubrir unha distancia de 10 000 km, adoita facerse nun só voo sen parar e a elevada altitude. Os cursoninos non son moi migratorios, aínda que o Cursorius cursor migra desde o extremo norte da súa área de distribución en inverno. Os corredores son bastante nómades, pero non realizan migracións de longa distancia.[6]
Os corredores son de hábitos crepusculares e nocturnos, e xeralmente déixanse ver pouco, especialmente as especies de bosque. Non son sociais como as moi gregarias e ruidosas anduriñas do mar, algunhas das cales están tamén activas ao mencer e no solpor.
A maior parte da dieta dos glareólidos son os insectos. As anduriñas do mar capturan o alimento en voo, pero poden cazar presas no chan igualmente. Son oportunistas e observáronse acompañando os rabaños de antílopes para apañar os insectos que se espantan polo seu movemento ou mesmo os insectos atraídos polas luces de farolas. Os insectos enxamiados, como as lagostas e térmites, son especialmente atacados. Os corredores son exclusivamente terrestres, e aliméntanse de maneira parecida ás píllaras, correndo, parando para buscar presas e volvendo a moverse. Algunhas especies poden escaravellar buscando insectos en solos brandos cos seus peteiros. Ademais de insectos, os corredores poden tamén capturar moluscos e algunhas sementes.[6]
Os glareólidos (Glareolidae) constitúen unha familia de aves limícolas da suborde Charadrii. Comprende os corredores (dos que en Galicia vive o Cursorius cursor) e as anduriñas do mar (en Galicia vive Glareola pratincola). O atípico Pluvianus aegyptius, tradicionalmente situado nesta familia, sábese agora que só está distantemente relacionado con ela e clasifícase na súa propia familia, Pluvianidae.
A familia consta de 15 especies distribuídas en 5 xéneros.
Glareolidae C.L. Brehm, 1831 è una famiglia di uccelli appartenente all'ordine Charadriiformes che include le pernici di mare e i corrioni.[1]
La famiglia raggruppa 17 specie viventi:[1]
Inoltre alla famiglia appartengono 3 specie fossili:
Glareolidae C.L. Brehm, 1831 è una famiglia di uccelli appartenente all'ordine Charadriiformes che include le pernici di mare e i corrioni.
Tirkšliniai (lot. Glareolidae) – sėjikinių paukščių (Charadriiformes) šeima. Tai vidutinio dydžio paukščiai.
Šeimai priklauso 5 gentys su 17 rūšių.
Paplitę dykumose, stepėse ir pusdykumėse Afrikoje, Azijoje, Australijoje ir Europoje. Į Lietuvą atsitiktinai užklysta tik 1 rūšis:
Šis su ornitologija susijęs straipsnis yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Renvogels en vorkstaartplevieren (Glareolidae) zijn een familie van vogels uit de orde steltloperachtigen (Charadriiformes). De familie telt 17 soorten.[1]
De bekendste soort is de (gewone) vorkstaartplevier (Glareola pratincola). Renvogels leven vooral in droge habitats, dit in afwijking tot andere steltlopers. Er zijn acht soorten renvogels bekend. De rosse renvogel is zandkleurig met roestige toon, dus goed gecamoufleerd in zijn woestijnachtige leefomgeving. Renvogels kunnen snel sprinten, maar bij onraad blijven ze kaarsrecht stilstaan, meestal met de rug naar de belager; ze zijn dan haast onzichtbaar. Zo nodig kunnen ze ook snel en ver vliegen. Ze eten insecten, die ze met rukkerige bewegingen van de grond oppikken.
Renvogels en vorkstaartplevieren (Glareolidae) zijn een familie van vogels uit de orde steltloperachtigen (Charadriiformes). De familie telt 17 soorten.
Brakksvalefamilien er ein biologisk familie Glareolidae av vadefuglar i ordenen vade-, måse- og alkefuglar, Charadriiformes.
Familien samlar to distinkte undergrupper, brakksvaler og løparar. Fram til nyleg inkluderte gruppa løparar òg den atypiske krokodillevaktar, Pluvianus aegyptius, men krokodillevaktar er no flytta til sin eigen familie.[1][2] Brakksvaleamilien inneheld til saman 17 artar i fem slekter.
Det er nebbet som er karakteristisk for denne familien og skil han ut frå resten av ordenen. Nebbet er bøygt og har nasebora ved basen.
Brakksvaler har korte bein, lange spisse venger og lange, gaffelforma haler. Dei har ein uvanleg flygeteknikk som minnar om svaler og dei kan plukke insekt i flukt. Somme brakksvaleartar kan ta lange migrasjonar takka vere vengene og dei gode flygeeigenskapane.
Løparane har lange bein, som har gjeve namn til gruppa. Vengene er korte og gjev dei ei meir normal flyging enn det ein finn hos brakksvaler.
Brakksvalene og løparane har distribusjon i den gamle verda, dei førekjem i Sør-Europa, Asia, Afrika inkludert Madagaskar og i Australia. Ein antar at familien utvikla seg først i Afrika, der familien i dag har størst mangfald, men det er funne fossil i Frankrike av utdøydde brakksvaler frå miocen.
Løparane lever vanlegvis i opne og tørre miljø som ørken og krattskog. Fagerløpar og storløpar er unntaka, dei finst i skog og lever vanlegvis borte frå opent land. Denne gruppa er vanlegvis også knytt til låglandet, men kvitvengløpar er funnen i Afro-alpine område i det sørlege Afrika.
Brakksvalene er knytt til våtmark, elver, elvemunningar og andre vassvegar i innlandet. Som med løparar finst det unntak, spesielt steppebrakksvale som hekkar og beitar på opne stepper.
Nokre artar av brakksvaler er langdistansemigrantar. Kortare flyttingar finn vi hos madagaskarbrakksvaler, som vandrar frå oppvekststader på Madagaskar til Aust-Afrika, i motsetnad til steppebrakksvaler som migrerer frå steppene i Aust-Europa og Sentral-Asia til Vest- og Sør-Afrika. Desse trekka som kan måle 10 000 km i avstandar, er ofte gjennomført som flygingar utan stopp undervegs, og føregår i stor høgd.
I regelen er ikkje løparane trekkfuglar, men ørkenløpar migrerer sørover frå det nordlegaste av leveområda sine om vinteren. Løparane er ganske nomadiske, men tar ikkje langdistansevandringar.
Løparane er aktive i skymringa og er nattlege, dei er generelt lite synlege, særleg artar som lever i skogshabitat. Dei er ikkje så sosiale som dei særs selskapelege og bråkete brakksvalene, brakksvalene har artar som òg er aktive ved daggry og i skymring.
Insekt utgjer storparten av dietten for denne familien. Brakksvalene beitar i hovudsak i lufta, men kan òg ta byttedyr på bakken. Dei grip sjansen til føde og har vore registrert saman med flokkar av antilopar for å snappe insekt som vert skremt opp rørslene deira, eller til og med der insekt er tiltrekt av gatelys. Dei søkjer spesielt målretta etter svermarar som grashopper og termittar. Løparar er utelukkande bakkenære, og beitar på ein måte som minnar om loer, dei spring, så stoppar dei brott for å søkje etter byttedyr før dei hastar vidare. Nokre artar kan grave med nebbet etter insekt i mjuk jord. I tillegg til insekt kan løparar òg ta blautdyr og litt frø.
Brakksvaler i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2018[1] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[3]
Slekt Cursorius
Slekt Smutsornis
Slekt Rhinoptilus
Slekt Stiltia
Slekt Glareola
Brakksvalefamilien er ein biologisk familie Glareolidae av vadefuglar i ordenen vade-, måse- og alkefuglar, Charadriiformes.
Familien samlar to distinkte undergrupper, brakksvaler og løparar. Fram til nyleg inkluderte gruppa løparar òg den atypiske krokodillevaktar, Pluvianus aegyptius, men krokodillevaktar er no flytta til sin eigen familie. Brakksvaleamilien inneheld til saman 17 artar i fem slekter.
Brakksvalefamilien (Glareolidae) er en familie av vade-, måse- og alkefugler (Charadriiformes) som består av 17 arter (36 taxa) fordelt i fem slekter, hvorav to monotypiske. Artene minner om loer og terner med lange til svært lange vinger og korte til lange undere ekstremiteter. Brakksvalefamilien er endemisk for den gamle verden og har størst biologisk mangfold i den afrotropiske faunaregion. Artene trives i tørre forhold, fra ørken til savanne, med for noen arters del nærhet til vann, og for de fleste i lavere høyder, selv om noen er å finne opp mot 2 000 moh. Det knytter seg usikkerhet til en av de monotypiske slektene.[1]
Noen deler familien videre inn som to underfamilier (Glareolinae og Cursoriinae) eller tribus (Glareolini og Cursoriini). Dette tilsvarer brakksvaler (Glareolinae/Glareolini) og løpere (Cursoriinae/Cursoriini), og de to monotypiske slektene i treet er basale i hver sin gruppe, men løpere er generelt mer basale enn brakksvaler. Slekten Stiltia kan være en overgangsform mellom Cursorius (løpere) og Glareola (brakksvaler), og plasseringen er fortsatt uklar.[1] En studie fra 2011 antyder imidlertid at isabellabrakksvale bør plasseres som en basal art i i Glareola. Videre forskning er nødvendig for å avklare dette.[1] Inndeling i underfamilier eller tribus støttes imidlertid ikke av HBW Alive og er derfor ikke inkludert i treet nedenfor.
Artene i denne familien karakteriseres av et svakt nedoverkrummet nebb med pusteåpningene ved basen av nebbet. De måler 17–29 cm og veier fra 37 g til 172 g.[1]
Løpere (Smutsornis, Rhinoptilus og Cursorius) har lange undere ekstremiteter og forholdsvis korte vinger, noe som gjør disse artene hurtige på marken, men mindre dyktige som flygere. Løperne er typisk knyttet til tørre og åpne habitat, som ørken, savanne og krattskog, men er par av artene trives også i skog og én finnes også opp til i afroalpin sone.[1]
Brakksvalene (Stiltia og Glareola) har korte undere ekstremiteter, lange spisse vinger og lange gaffelformede stjerter. Flukten minner om svaler, og de kan fange insekter mens de flyr. Noen av disse artene er svært gode flygere, som har evnen til å migrere over ganske lange strekninger. Brakksvalene er knyttet til våtmark, elver, elvemunninger og andre vassdrag i innlandet.[1]
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Maclean & Bonan (2018).[1] Norske navn følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017)[2][3]
Brakksvalefamilien (Glareolidae) er en familie av vade-, måse- og alkefugler (Charadriiformes) som består av 17 arter (36 taxa) fordelt i fem slekter, hvorav to monotypiske. Artene minner om loer og terner med lange til svært lange vinger og korte til lange undere ekstremiteter. Brakksvalefamilien er endemisk for den gamle verden og har størst biologisk mangfold i den afrotropiske faunaregion. Artene trives i tørre forhold, fra ørken til savanne, med for noen arters del nærhet til vann, og for de fleste i lavere høyder, selv om noen er å finne opp mot 2 000 moh. Det knytter seg usikkerhet til en av de monotypiske slektene.
Multimedia w Wikimedia Commons Żwirowcowate (Glareolidae) – rodzina ptaków z rzędu siewkowych (Charadriiformes).
Rodzina obejmuje gatunki lądowe zamieszkujące Stary Świat i Australię[2].
Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:
Do rodziny należą następujące podrodziny[3]:
Rodzaj o niejasnym pokrewieństwie i nieklasyfikowany w żadnej z podrodzin:
Żwirowcowate (Glareolidae) – rodzina ptaków z rzędu siewkowych (Charadriiformes).
Glareolidae é uma família de aves pertencente à ordem Charadriiformes (incluída na ordem Ciconiiformes, segundo a taxonomia de Sibley-Ahlquist). É dividida em dois grupos:
O género Pluvianus era também incluido, mas foi elevado a uma família própria (Pluvianidae)[1].
Glareolidae é uma família de aves pertencente à ordem Charadriiformes (incluída na ordem Ciconiiformes, segundo a taxonomia de Sibley-Ahlquist). É dividida em dois grupos:
Perdizes-do-mar: Características: Pernas curtas, asas longas e pontudas e caudas longas e bifurcadas. Alimentação: Insetos capturados nas asas Corredores: Características: Pernas longas, asas curtas e bicos longos, pontudos e curvados. Habitats: Desertos e outras regiões áridas.Familia glareolidelor sau ciovlicii (Glareolidae) cuprinde păsări mici și mijlocii (cu o lungime de 17–29 cm și o greutate de 37–172 g), din ordinul caradriiformelor (Charadriiformes), cu aripi lungi, ascuțite, cioc scurt sau de lungime mijlocie, uneori de culoare roșu sau galben la bază, având mandibula superioară boltită și arcuită. Picioare sunt lungi (alergătoare) sau destul de scurte (mai ales la Glareola). Penajul colorat discret în maro, negru, sau alb, cu excepția păsării crocodilului (Pluvianus aegyptius). Sunt răspândite în regiunile calde și temperate din Africa, Eurasia și Australia unde trăiesc în deșert, stepă, savană, păduri deschise și râuri mari. Hrana constă, în general, din insecte, precum și din alte nevertebrate. Cuprinde 5 genuri și 17 specii.
În România se întâlnesc două specii, ciovlica roșcată (Glareola pratincola) și ciovlica negricioasă (Glareola nordmanni), singurele din Europa.
Speciile mai cunoscute sunt:
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareFamilia glareolidelor sau ciovlicii (Glareolidae) cuprinde păsări mici și mijlocii (cu o lungime de 17–29 cm și o greutate de 37–172 g), din ordinul caradriiformelor (Charadriiformes), cu aripi lungi, ascuțite, cioc scurt sau de lungime mijlocie, uneori de culoare roșu sau galben la bază, având mandibula superioară boltită și arcuită. Picioare sunt lungi (alergătoare) sau destul de scurte (mai ales la Glareola). Penajul colorat discret în maro, negru, sau alb, cu excepția păsării crocodilului (Pluvianus aegyptius). Sunt răspândite în regiunile calde și temperate din Africa, Eurasia și Australia unde trăiesc în deșert, stepă, savană, păduri deschise și râuri mari. Hrana constă, în general, din insecte, precum și din alte nevertebrate. Cuprinde 5 genuri și 17 specii.
În România se întâlnesc două specii, ciovlica roșcată (Glareola pratincola) și ciovlica negricioasă (Glareola nordmanni), singurele din Europa.
Speciile mai cunoscute sunt:
Ciovlica roșcată (Glareola pratincola) o pasăre călătoare cu o lungime de 25 cm, care cuibărește în colonii pe întinderile nisipoase din vecinătățile lacurilor dobrogene. Are aripile ascuțite și lungi, brune deasupra și ruginii dedesubt, coada în furculiță, cu vârfurile negre și rădăcina albă, spinarea cafenie, picioarele înăltuțe, ciocul scurt și puțin curbat la vârf, gușa gălbuie, înconjurată de un guler fin negru, pieptul cafeniu și abdomenul alb. Toamna migrează spre locurile de iernat din nordul Africii. Ciovlica negricioasă (Glareola nordmanni) are o lungime de 25 cm, cuibărește prin aceleași locuri ca ciovlica roșcată, uneori chiar în colonii mixte, împreună cu aceasta. Penajul este colorat asemănător cu al ciovlicii roșcate, de care se deosebește în zbor sau când își ridică aripile prin culoarea neagră de sub aripă. Toamna migrează spre locurile de iernat din Africa, la sud de Sahara. Ciovlica de deșert (Cursorius cursor) are o lungime de 23 cm, este răspândită în ținuturile deșertice sud-vestice ale Asiei și în Africa. A fost semnalată izolat și în Europa. Are culoarea nisipului, mai închis la culoare pe aripi. Pasărea crocodilului (Pluvianus aegyptius) este o pasăre africană numită de arabi „păzitoarea crocodililor", are o lungime de 23 cm, este răspândită în centrul Africii, la sud de Sahara, unde trăiește pe bancurile nisipoase ale fluviilor. Se hrănește cu nevertebrate, în special cu insecte. Creștetul, spatele sunt negre cu o dungă neagră pe piept, aripile gri-albăstrui, iar dedesubtul corpului ocru-gălbui. Depune 3-4 ouă care sunt clocite de nisipul fierbinte, unde le îngroapă la o adâncime de circa 10 cm.Vadarsvalor (Glareolidae) är en familj i ordningen vadarfåglar. Familjen omfattar förutom åtta vadarsvalor fem stycken ökenlöpare. Tidigare ingick även krokodilväktare (Pluvianus aegyptius), men den placeras nu vanligen i den egna familjen Pluvianidae.
Alla arter inom familjen återfinns i de varmare delarna av södra Europa, Afrika, södra Asien och Australien.
Vadarsvalor
Ökenlöpare
Vadarsvalor (Glareolidae) är en familj i ordningen vadarfåglar. Familjen omfattar förutom åtta vadarsvalor fem stycken ökenlöpare. Tidigare ingick även krokodilväktare (Pluvianus aegyptius), men den placeras nu vanligen i den egna familjen Pluvianidae.
Alla arter inom familjen återfinns i de varmare delarna av södra Europa, Afrika, södra Asien och Australien.
Bataklık kırlangıcıgiller (Glareolidae), Yağmur kuşları takımına ait bir familyadır.
Eski Dünya'da yaygındırlar. Step alanlarda bulunurlar. Besinleri böceklerdir. Avlarını koşarak yakalarlar. Sarımsı renkli tüylü, çöl yaşamına uyum sağlamış kuşlardır. Bacakları uzun olanlar da 3, kısa olanlarda 4 adet parmak bulnur. Gagaları değişik yapılardadır. Kuyrukları çatallıdır. 2 ya da 3 tane olan yumurtalarını toprak üzerine bırakırlar.
Yağmur kuşları ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Bataklık kırlangıcıgiller (Glareolidae), Yağmur kuşları takımına ait bir familyadır.
Eski Dünya'da yaygındırlar. Step alanlarda bulunurlar. Besinleri böceklerdir. Avlarını koşarak yakalarlar. Sarımsı renkli tüylü, çöl yaşamına uyum sağlamış kuşlardır. Bacakları uzun olanlar da 3, kısa olanlarda 4 adet parmak bulnur. Gagaları değişik yapılardadır. Kuyrukları çatallıdır. 2 ya da 3 tane olan yumurtalarını toprak üzerine bırakırlar.
Родина об'єднує дві групи птахів — дерихвостів та бігунків, які ззовні мало подібні між собою та відрізняються за біологією. Розміри невеликі (маса 50—200 г). У всіх короткий дзьоб з глибоким вирізом роту (його кути розташовуються на рівні переднього краю ока). Наддзьобок випуклий, з невеликим гострим гачком. Ніздрі не наскрізні, розташовані в заглибленнях при самій основі наддзьобка. На відміну від інших родин підряду родина дерихвостових характеризується екологічною неоднорідністю: немає єдиного напрямку спеціалізації.
Розміром з невелику горлицю, з дуже коротким дзьобом, довгими та гострими крилами, короткими ногами з невеликим заднім пальцем. Хвіст з виїмкою (як у ластівок). Виражений статевий та віковий диморфізм у забарвленні. Майже всі ловлять здобич у повітрі, нагадуючи великих ластівок, здатні хапати здобич на льоту з поверхні води. Поширені в степовій зоні, рідше — у напівпустелях. Гніздяться колоніально або поодинці, на рівних ділянках поблизу водойм. Гніздо у вигляді невеликої ямки в землі. У кладці від 3 до 5 яєць, насиджують та вигодовують пташенят обидва члени пари. Перші 1—2 тижні дорослі годують пташенят, згодом вони самі звикають ловити здобич. Живляться тваринною їжею, в раціоні переважають саранові та жуки.
Дзьоб дорівнює або трохи більше довжини голови. Крила короткі та не на стільки довгі, як у дерихвостів. Хвіст прямий або дещо заокруглений. Ноги трипалі (задній палець відсутній) з короткими пальцями. Статевий диморфізм в забарвленні не виражений. Поширені в пустелях Африки, західної частини Азії та Австралії. Населяють пустелі та напівпустелі з розрідженою рослинністю, деякі мешкають на річкових пляжах та обмілинах. Гніздо у вигляді невеликої ямки на землі. У кладці 1—4 яйця, насиджують обидва члени пари. Частина видів присипають відкладені яйця піском. Насиджують обидві статі. Деякі види насиджують тільки вночі, вранці та ввечері кладка обігрівається сонцем, а вдень птахи стоять над кладкою, захищаючи її від перегріву. Одні види вигодовують пташенят, у інших пташенята здатні годуватися самостійно відразу після вилуплення. Живляться головним чином жуками та прямокрилими, рідше дрібними ящірками, збираючи їх з ґрунту.
Викопні залишки не відомі. Можливий центр виникнення — Північна Африка. У процесі еволюції відокремилися від примітивних сивок, пристосовуючись до життя в мілководних або безводних місцях існування.
Родина Дерихвостових нараховує 17 видів, що об'єднують у 5 родів:
Dô nách, tên khoa học là Glareolidae, là một họ chim trong bộ Charadriiformes.[1]
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Dô nách, tên khoa học là Glareolidae, là một họ chim trong bộ Charadriiformes.
Glareolidae C. L. Brehm, 1831
Тиркушковые (лат. Glareolidae) — семейство птиц из отряда ржанкообразных (Charadriiformes).
Птицы средней величины. Короткий клюв; разрез рта глубокий, доходящий до переднего края глаз. Распространены в пустынях, степях и полупустынях Африки, Азии, Европы, Австралии.
В семействе 2 подсемейства[1] с 17 современными видами[2], на территории России представлены 4 (отмечены *):
Тиркушковые (лат. Glareolidae) — семейство птиц из отряда ржанкообразных (Charadriiformes).
Птицы средней величины. Короткий клюв; разрез рта глубокий, доходящий до переднего края глаз. Распространены в пустынях, степях и полупустынях Африки, Азии, Европы, Австралии.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 亜目 : カモメ亜目 Lari 科 : ツバメチドリ科 Glareolidae 属 ツバメチドリ科（ツバメチドリか、学名 Glareolinae）は、鳥類チドリ目の科である。
ツバメチドリ類 (pratincoles) とスナバシリ類 (coursers) を含む。
系統樹は Balker et al. (2007)[1]による。
カモメ上科 ツバメチドリ科ツバメチドリ科をツバメチドリ亜科 Glareolinae (pratincoles) とスナバシリ亜科 Cursoriinae (pratincoles) に分ける説もあったが、スナバシリ亜科は基底的な側系統である。これらを別科とする説もあった。
伝統的にツバメチドリ科（スナバシリ亜科）とされていたナイルチドリ Pluvianus は、系統的に離れており、単型のナイルチドリ科に分離された。
Sibley & Ahlquist (1990) はカニチドリ Dromas もツバメチドリ科に含め、広義のツバメチドリ科をツバメチドリ亜科（狭義のツバメチドリ科とナイルチドリ）とカニチドリ亜科（カニチドリのみ）に分けた。カニチドリは現在は単型のカニチドリ科を作り、系統位置は正確には不明だが、そう遠くないと考えられている[2]。
古くはチドリ科 Charadriidae と近縁だと考えられたこともあったが (Jehl 1968)、特に近縁ではない。
제비물떼새과는 도요목의 한 과이다. 제비물떼새류와 사막물떼새류를 포함하고 있다.
다음은 2008년 "생명의 나무" 프로젝트(The Tree of Life Web Project) 연구에 기초한 계통 분류이다.[1]
도요목 넓은 의미의 물떼새아목 깍지부리물떼새아목 좁은 의미의 물떼새아목 도요아목 씨도요아목떠돌이메추라기과 (이전 두루미목)
좁은 의미의 도요아목 갈매기아목 세가락메추라기아목세가락메추라기과 (이전 두루미목)
좁은 의미의 갈매기아목
.jpg)
