Əyrikasacıq yemişan (lat. Crataegus curvisepala)[1] — yemişan cinsinə aid bitki növü.[2]
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. 
Yemişan cinsinə aid növlər C. altaica * C. azarolus * C. curvisepala * C. daurica * C. korolkowii * C. kyrtostila * C. monogyna * C. oxyacantha * C. pentagyna * C. pinnatifida * C. sanguinea * C. aestivalis * C. ambigua * C. ambitiosa * C. anamesa * C. ancisa * C. annosa * C. apiifolia * C. apiomorpha * C. aprica * C. arborea * C. arcana * C. × ariifolia * C. arnoldiana * C. ater * C. austromontana * C. berberifolia * C. biltmoreana * C. boyntonii * C. brachyacantha * C. calpodendron * C. canbyi * C. chlorosarca * C. chrysocarpa * C. coccinea * C. coccinioides * C. collina * C. columbiana * C. compta * C. crus-galli * C. cuneata * C. cupulifera * C. dahurica * C. douglasii * C. dsungarica * C. ellwangeriana * C. erythropoda * C. flabellata * C. flava * C. fontanesiana * C. × grignonensis * C. harbisonii * C. heldreichii * C. heterophylla * C. holmesiana * C. hupehensis * C. intricata * C. iracunda * C. jackii * C. jonesae * C. laevigata * C. × lavallei * C. lepida * C. × macrocarpa * C. macrosperma * C. marshallii * C. maximowiczii * C. × media * C. mercerensis * C. mexicana * C. × vailiae * C. mollis * C. × mordenensis * C. nigra * C. okanaganensis * C. orientalis * C. pedicellata * C. peregrina * C. phaenopyrum * C. phippsii * C. pruinosa * C. pubescens * C. pulcherrima * C. punctata * C. putnamiana * C. rhipidophylla * C. rivularis * C. saligna * C. sargentii * C. scabrida * C. scabrifolia * C. × sinaica * C. × smithiana * C. spathulata * C. submollis * C. succulenta * C. tanacetifolia * C. tracyi * C. triflora * C. uniflora * C. viridis * C. visenda * C. vulsa * C. wattiana * C. wilsonii Der Großkelchige Weißdorn (Crataegus rhipidophylla), auch Langkelchiger Weißdorn genannt, ist eine Pflanzen-Art der Kernobstgewächse (Pyrinae) innerhalb der Familie der Rosengewächse (Rosaceae). Er ist eine von sechs in Mitteleuropa vorkommenden Weißdorn-Arten.
Der Großkelchige Weißdorn wächst als großer Strauch oder kleiner Baum und erreicht Wuchshöhen bis zu neun Metern. Die Zweige sind mit Sprossdornen bewehrt. Seine 3 bis 5 Zentimeter langen Blätter sind gebuchtet. Alle Blattlappen sind fein gesägt, manchmal auch nur der Abschnitt vom Blattstiel bis zur Spitze des ersten Blattlappens. Die Nebenblätter blühender Triebe sind mit zahlreichen Zähnen und Drüsenköpfchen versehen.
Er blüht im Juni mit weißen, auffällig riechenden Blüten. Der Langkelchige Weißdorn hat stets schmale, lanzettliche bis linealische Kelchblätter. Diese bleiben an der Frucht bis zur Reife erhalten, sie sind dann zurückgeschlagen (Unterart rhipidophylla) bis aufgerichtet (Unterart lindmanii). Die Blüten enthalten stets nur einen Griffel, Ausnahmen mit zwei Griffeln treten selten bei Zentralblüten eines Blütenstands auf. Die Apfelfrüchtchen reifen im August und September und bleiben oft bis in den Frühling hinein am Baum. Sie sind rot, 0,9 – 1,5 Zentimeter lang, enthalten stets nur einen Kern und schmecken säuerlich-süß; das Fruchtfleisch ist gelb und mehlig. Die Form der Frucht ist rundlich bis eiförmig bei der Unterart rhipidophylla und mehr walzenförmig bei der Unterart lindmanii.
Die Chromosomenzahl beträgt 2 n = 68 {displaystyle 2 mathrm {n} =68} 
Das Verbreitungsgebiet des Großkelchigen Weißdorns sind hauptsächlich die Tieflagen und Mittelgebirge des gemäßigt-kontinentalen Europas. Er ist sowohl in Hecken außerhalb des Waldes, am Waldrand sowie an lichten Stellen innerhalb von Laubwäldern zu finden; er ist die schattenverträglichste der in Mitteleuropa vorkommenden Weißdorn-Arten. In Auwäldern fehlt dieser Weißdorn. Er ist eine Charakter-Art der Assoziation Galio-Carpinetum, ebenso kommt er im Stellario-Carpinetum und Carici-Fagetum sowie in Prunetalia-Gesellschaften vor.
Synonyme zu Crataegus rhipidophylla Gand. sind Crataegus rosiformis Janka und Crataegus curvisepala Lindm.
Der Großkelchige Weißdorn und die anderen in Mitteleuropa vorkommenden Weißdorn-Arten ähneln sich so sehr, dass Carl von Linné selbst von der Existenz nur einer Art ausging, die er Crataegus oxyacantha nannte.
Die Formenvielfalt wurde für den deutschsprachigen Raum von Knud Ib Christensen in zwei Unterarten geordnet, der Gewöhnliche Großkelchige Weißdorn (Crataegus rhipidophylla Gand. ssp. rhipidophylla) und Lindmans Weißdorn (Crataegus rhipidophylla ssp. lindmanii (Hrab.-Uhr.) K. I. Chr.). Lindmans Weißdorn ist jedoch nach anderer Ansicht eine eigenständige Art.[1]
Wegen der Unübersichtlichkeit der innerartlichen Zusammenhänge, aufgrund der häufigen Kreuzungen und der gleitenden Übergänge zwischen den Unterarten sowie des Auftretens von polyploiden Exemplaren, die möglicherweise Klonpopulationen ausbilden, plädieren einige Botaniker dafür, die verschiedenen Unterarten als aggregierte Sammelart Crataegus rhipidophylla Gand. s. l. zusammenzufassen.
Der Großkelchige Weißdorn (Crataegus rhipidophylla), auch Langkelchiger Weißdorn genannt, ist eine Pflanzen-Art der Kernobstgewächse (Pyrinae) innerhalb der Familie der Rosengewächse (Rosaceae). Er ist eine von sechs in Mitteleuropa vorkommenden Weißdorn-Arten.
Crataegus rhipidophylla is a species of hawthorn which occurs naturally from southern Scandinavia and the Baltic region to France, the Balkan Peninsula, Turkey, Caucasia, and Ukraine. It is poorly known as a landscape and garden plant, but seems to have potential for those uses.
Compared to Crataegus monogyna, C. rhipidophylla has larger flowers, larger and more colourful fruits, and more decorative foliage. It has a more or less dome-shaped crown, and it is more tolerant of shade than C. monogyna.[2]
Crataegus rhipidophylla is a shrub or tree which can grow to 7 metres (23 ft) tall.[3] Its stout thorns can be up to 1.5 cm long.[1] Leaf blades are dark green, with 2-4 pairs of acute or subacuminate lobes.[1] A helpful characteristic trait for identification is the finely serrated lobe margin. This can help distinguish C. rhipidophylla from C. monogyna which has irregularly serrated lobe margins, with more or less coarse teeth. The basal lobes of flowering shoots leaf blades each have 6-25 teeth.[1] Their stipules also are serrate or serrate-denticulate.[1] Inflorescences are corymbs, 3-4.5 cm long, of 5-15 lax white flowers.[1] The hypanthium is 3–5 mm long.[1] Sepals are more or less narrowly triangular, 1-2.6 times as long as wide.[1] There are 14-20 stamens with purple anthers.[3] Apart from the serrated leaf blade lobe margins, the number of styles or pyrenes is a second useful characteristic trait for identification. C. rhipidophylla has flowers with 1 style (fruit with 1 pyrene) - more rarely, and at the most, 2 styles or pyrenes.[1] This is similar to C. monogyna but unlike C. laevigata which has 2 or 3 styles or pyrenes (sometimes 1, 4 or at most 5). Fruits are either bright or dark red, 8–15 mm long and 1.3-2 times as long as wide.[3]
Flowers are in bloom in May and June. Fruits can be seen from June to October [1]
The type specimen for Crataegus rhipidophylla is a holotype named by Michel Gandoger. It was collected in 1870 at la Come, in Liergues, Rhône, France.[1]
Despite not being one of the most common European hawthorn species, the type specimen for genus Crataegus L. is a C. rhipidophylla specimen (originally Crataegus oxyacantha L., nom. rejic.)[1]
There are currently three recognized varieties:[3]
C. rhipidophylla var. ronnigeri (K. Malý) Janjić has been suggested to be used as a valid name for C. rhipidophylla var. lindmanii.[4] Another synonym is Crataegus lindmanii Hrabětova[4]
C. rhipidophylla var. lindmanii can be recognized by its erect or suberect sepals crowning the fruit.[3]
The plant is parent to hybrids (see table). C. × macrocarpa (with C. laevigata) and C. × subsphaericea (with C. monogyna) are intermediates in terms of size and form between the parent species. C. × subsphaericea is found outside the range of its parents.[1]
Crataegus rhipidophylla is a subatlantic species. It has a Eurasian native range, including southern Scandinavia and the Baltic region, France, the Balkan Peninsula, Asian Turkey, Caucasia, the Crimea, and Ukraine.[1] It grows from sea level up to 1,800 m altitude.[1]
This species grows both on limestone and granitic or volcanic rocks. It is one of the few shade-tolerant hawthorn species, growing in shaded parts of continuous forests.[1]
Crataegus rhipidophylla is a species of hawthorn which occurs naturally from southern Scandinavia and the Baltic region to France, the Balkan Peninsula, Turkey, Caucasia, and Ukraine. It is poorly known as a landscape and garden plant, but seems to have potential for those uses.
Compared to Crataegus monogyna, C. rhipidophylla has larger flowers, larger and more colourful fruits, and more decorative foliage. It has a more or less dome-shaped crown, and it is more tolerant of shade than C. monogyna.
Harilik viirpuu (Crataegus rhipidophylla) on roosõieliste sugukonda arvatud taimeliik.
Harilik viirpuu on looduslikult levinud Kesk-Euroopas, Ida-Euroopa lauskmaal, Lõuna-Skandinaavias ja Baltikumi lääneosas.
Harilik viirpuu on madal puu või kõrge põõsas kõrgusega 5–8 m. Võrsetel leiduvad üksikud 0,5–1,5 cm pikad astlad. Lehed on laiad ja munajad, kahe väiksema abilehega. Suur leht on 2-3 sügava hõlmaga. Leherool on karvad. Sügisel on lehed kollased.
Viirpuu õitseb juuni I ja II dekaadil. Õisikud on 10–15-õielised, kännasjad. Ühe õie läbimõõt on 1,2–1,5 cm.
Viirpuul on õunvili. Viljad on ovaalsed, punased, 1–1,5 cm läbimõõdus. Viljaliha on kollane, jahukas, mõrkjas, 1 luuseemnega. Viljad valmivad septembris.
Viirpuu on hea meetaim. Tema viljadest ja õitest valmistatakse südamerohtusid. Viirpuid kasvatatakse üksikult ja pöetava hekina.
Harilik viirpuu (Crataegus rhipidophylla) on roosõieliste sugukonda arvatud taimeliik.
Harilik viirpuu on looduslikult levinud Kesk-Euroopas, Ida-Euroopa lauskmaal, Lõuna-Skandinaavias ja Baltikumi lääneosas.
Harilik viirpuu on madal puu või kõrge põõsas kõrgusega 5–8 m. Võrsetel leiduvad üksikud 0,5–1,5 cm pikad astlad. Lehed on laiad ja munajad, kahe väiksema abilehega. Suur leht on 2-3 sügava hõlmaga. Leherool on karvad. Sügisel on lehed kollased.
Viirpuu õitseb juuni I ja II dekaadil. Õisikud on 10–15-õielised, kännasjad. Ühe õie läbimõõt on 1,2–1,5 cm.
Viirpuul on õunvili. Viljad on ovaalsed, punased, 1–1,5 cm läbimõõdus. Viljaliha on kollane, jahukas, mõrkjas, 1 luuseemnega. Viljad valmivad septembris.
Viirpuu on hea meetaim. Tema viljadest ja õitest valmistatakse südamerohtusid. Viirpuid kasvatatakse üksikult ja pöetava hekina.
Suippoliuskaorapihlaja eli suippuorapihlaja[2] (Crataegus rhipidophylla syn. C. rodiformis ja C. curvisepala) on Euroopassa ja Vähässä-Aasiassa kasvava pensas tai pieni puu. Suomessa suippoliuskaorapihlajaa esiintyy maan lounaisosissa ja se on luokiteltu uhanalaiseksi lajiksi.[3]
Suippoliuskaorapihlaja kasvaa kolmesta kuuteen metriä korkeaksi. Haarat ovat väriltään harmaanruskeita ja ne ovat kaljuja. Muiden orapihlajien tapaan kasvi on piikkinen eli orainen. Orat ovat 8–20 mm pitkiä. Lehdet ovat 3–5 cm pitkiä, parijakoisia tai -osaisia ja kaljuja. Lehtien suonet ulottuvat liuskojen kärkiin, hampaisiin ja näiden välisiin loviin saakka. Lehtien liuskat ovat suippoja ja kärkiosasta sahalaitaisia. Myös lehtien korvakkeet ovat sahalaitaisia. Kukinto on kalju huiskilo. Kukat ovat valkoiset ja niiden verholehdet ovat kolmiomaisia. Heteitä on 18–20 kappaletta ja niiden ponnet ovat punertavia. Emejä on yksi. Suippoliuskaorapihlaja kukkii Suomessa kesäkuussa. Hedelmä on yksiluinen, punainen luumarja.[4]
Aikaisemmin suippoliuskaorapihlaja jaettiin Suomessa kahteen alalajiin, mutta nykyisin niitä pidetään muunnoksina. Erot muunnosten välillä ovat verholehdissä ja marjoissa. Yleisemmän siirosuippuorapihlajan (var. rhipidophylla) verholehdet ovat taakäänteisiä ja marja munanmuotoinen ja tummanpunainen. Tanasuippuorapihlajan (var. lindmanii) verholehdet ovat puolestaan sirottavia, suoria ja marja tynnyrimäinen ja vaaleanpunainen.[2][4]
Suippoliuskaorapihlajan voi helposti sekoittaa toiseen Suomessa luonnonvaraisena esiintyvään orapihlajalajiin, tylppäliuskaorapihlajaan (Crataegus monogyna). Lajit voivat myös risteytyä keskenään.[5]
Suippoliuskaorapihlajan levinneisyysalue ulottuu Skandinavian eteläosista ja Baltiasta Saksaan, Puolaan, Ukrainaan, Balkanille, Pohjois-Turkkiin ja Kaukasuksen alueelle asti.[5] Suomessa suippoliuskaorapihlajaa kasvaa luonnonvaraisena paikoin Ahvenanmaalla, Lounais-Suomen saaristossa ja Varsinais-Suomessa.[4][6]
Luonnonvaraisena suippoliuskaorapihlaja kasvaa lehdoissa, lehtoniityillä sekä peltojen, metsien ja tienreunuksien penasaikoissa.[4]
Suippoliuskaorapihlajaa käytettiin yleisesti pensasaidoissa ennen aitaorapihlajan (Crataegus grayana) yleistymistä. [7]
Suippoliuskaorapihlaja eli suippuorapihlaja (Crataegus rhipidophylla syn. C. rodiformis ja C. curvisepala) on Euroopassa ja Vähässä-Aasiassa kasvava pensas tai pieni puu. Suomessa suippoliuskaorapihlajaa esiintyy maan lounaisosissa ja se on luokiteltu uhanalaiseksi lajiksi.
Crataegus rhipidophylla est une espèce eurasienne d'aubépines, appartenant à la famille des Rosaceae. Elle peut se présenter sous la forme d'arbuste ou d'arbre pouvant atteindre 7 m de haut[1]. Ses fruits possèdent un seul noyau (rarement deux), comme Crataegus monogyna, mais sont plus gros, de forme subglobuleuse, elliptique ou cylindrique. Elle s'en distingue par les lobes de ses feuilles finement dentées, contrairement à celles de C. monogyna qui sont irrégulièrement et plus grossièrement dentées. C'est une espèce que l'on trouve de la Scandinavie et de la région Baltique, à la France, aux Balkans, à l'Anatolie, au Caucase, à la Crimée, et à l'Ukraine[2]. Elle tolère mieux l'ombre que la plupart des autres espèces d'aubépines[2].
Le spécimen type pour Crataegus rhipidophylla est un holotype nommé par Michel Gandoger. L'échantillon a été collecté en 1870 à la Combe, à Liergues, Rhône, France[2].
Bien qu'il ne s'agisse pas d'une des espèces les plus fréquentes d'aubépines européennes, le spécimen type pour le genre Crataegus L. est un spécimen de C. rhipidophylla (initialement Crataegus oxyacantha L., nom. rejic.)[2]
Trois variétés sont actuellement reconnues [1],[3]
C. rhipidophylla var. ronnigeri se reconnaît à ses sépales érigés ou subérigés couronnant le fruit[2]
L'espèce est à l'origine de plusieurs hybrides (voir tableau). C. × macrocarpa Hegetschw. (avec C. laevigata (Poir.) DC.) et C. × subsphaericea Gand. (avec C. monogyna Jacq.) sont des formes intermédiaires en taille et en morphologie par rapport aux parents. C. × subsphaericea peut être trouvée à l'extérieur de l'aire de répartition des parents[2]. C. × browicziana K. I. Chr. est l'hybride avec C. microphylla K.Koch[3].
Crataegus rhipidophylla est une espèce eurasienne d'aubépines, appartenant à la famille des Rosaceae. Elle peut se présenter sous la forme d'arbuste ou d'arbre pouvant atteindre 7 m de haut. Ses fruits possèdent un seul noyau (rarement deux), comme Crataegus monogyna, mais sont plus gros, de forme subglobuleuse, elliptique ou cylindrique. Elle s'en distingue par les lobes de ses feuilles finement dentées, contrairement à celles de C. monogyna qui sont irrégulièrement et plus grossièrement dentées. C'est une espèce que l'on trouve de la Scandinavie et de la région Baltique, à la France, aux Balkans, à l'Anatolie, au Caucase, à la Crimée, et à l'Ukraine. Elle tolère mieux l'ombre que la plupart des autres espèces d'aubépines.
Keluchowy hłohonc (Crataegus rhipidophylla) je štom ze swójby róžowych rostlinow (Rosaceae).
Keluchowy hłohonc (Crataegus rhipidophylla) je štom ze swójby róžowych rostlinow (Rosaceae).
Miškinė gudobelė (lot. Crataegus rhipidophylla) – erškėtinių (Rosaceae) šeimos gudobelės (Crataegus) genties augalas dažniausiai augantis iki 2-8 m aukščio kaip krūmas arba nedidelis medelis. Auga pietų Skandinavijoje, Baltijos šalyse, Ukrainoje, Balkanuose, Vidurio ir Vakarų Europoje.
Išvaizda panaši į vienapiestę gudobelę, tačiau lapai didesni, vaisiai didesni ir spalvingesni. Laja primena kupolą. Miškinė gudobelė labiau nei vienapiestė pakenčia ūksmę[1].
Miškinės gudobelės kaip ir kitų gudobelių uogos naudojamos maistui, turi vaistinių savybių.
Lietuvoje miškinė gudobelė auga upių slėnių šlaituose, pamiškėse, proskynose[2].
Iliustruotas Lietuvos augalų genčių vardynas · Lietuvos vietinės medžių ir krūmų rūšys · Lietuvos išskirtiniai medžiai · Lietuvos svetimžemė dendroflora · Pasaulio išskirtiniai medžiai
Miškas · Miško skliautas · Lietuvos miškai · Pasaulio miškai (šalys pagal miškų plotą) · Miškų nykimas (neteisėtas miško kirtimas)
Miškininkystė (ekologinė miškininkystė) · Miško atkūrimas · Įveisimas · Miškų ūkis · Miškų urėdija · Girininkija · Eiguva · Lietuvos miškų institutas
Miškinė gudobelė (lot. Crataegus rhipidophylla) – erškėtinių (Rosaceae) šeimos gudobelės (Crataegus) genties augalas dažniausiai augantis iki 2-8 m aukščio kaip krūmas arba nedidelis medelis. Auga pietų Skandinavijoje, Baltijos šalyse, Ukrainoje, Balkanuose, Vidurio ir Vakarų Europoje.
Išvaizda panaši į vienapiestę gudobelę, tačiau lapai didesni, vaisiai didesni ir spalvingesni. Laja primena kupolą. Miškinė gudobelė labiau nei vienapiestė pakenčia ūksmę.
Miškinės gudobelės kaip ir kitų gudobelių uogos naudojamos maistui, turi vaistinių savybių.
Lietuvoje miškinė gudobelė auga upių slėnių šlaituose, pamiškėse, proskynose.
De koraalmeidoorn (Crataegus rhipidophylla) is een struik of kleine boom, die tot zeven meter hoog kan worden.[1] Ze behoort tot de Rozenfamilie (Rosaceae) en komt in Midden-Europa voor. De plant groeit op lichte plekken in bossen, struwelen en heggen. Het aantal chromosomen is 2n=68.
De paarsachtige of kaneelbruine takken zijn bezet met takdoornen. De 3 - 5 cm lange bladeren zijn gelobd en hebben fijn gezaagde randen, behalve aan de wigvormige voet. De steunblaadjes van de bloeiende twijgen hebben talrijke tanden en gesteelde klieren.
De koraalmeidoorn bloeit in mei en juni met witte, sterk geurende bloemen. De kelkbladen zijn lancet- tot lijnvormig en blijven aan de rijpe vrucht teruggeslagen (ondersoort rhipidophylla) tot opgericht (ondersoort lindmanii) zitten.
De bloemen zijn 0,8-1,5 cm breed en hebben één stijl.
De plant heeft 0,9 - 1,5 cm grote appelachtige vruchten met één pit. Ze zijn rond tot eivormig bij de ondersoort rhipidophylla en meer walsvormig bij de ondersoort lindmanii. Ze rijpen in augustus - september en verkleuren dan van groen naar lichtrood. Ze hebben en zoetzure smaak. Het melige vruchtvlees is geel.
Synoniemen van C. rhipidophylla Gand. zijn C. rosiformis Janka en C. curvisepala Lindm.
Knud Ib Christensen onderscheidt bij de koraalmeidoorn twee ondersoorten: Crataegus rhipidophylla Gand. ssp. rhipidophylla en Crataegus rhipidophylla ssp. lindmanii (Hrab.-Uhr.) K. I. Chr. Crataegus rhipidophylla ssp. lindmanii wordt door anderen echter als een aparte soort beschouwd[2]
Vanwege de onoverzichtelijkheid van de onderlinge kruisingen tussen de ondersoorten en de geleidelijke overgang van de kenmerken tussen de ene en de andere ondersoort, alsook het optreden van polyploïde klonen pleiten enkele botanici ervoor de ondersoorten samen te voegen tot de verzamelsoort Crataegus rhipidophylla Gand. s. l..
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Crataegus rhipidophylla op Wikimedia Commons. De koraalmeidoorn (Crataegus rhipidophylla) is een struik of kleine boom, die tot zeven meter hoog kan worden. Ze behoort tot de Rozenfamilie (Rosaceae) en komt in Midden-Europa voor. De plant groeit op lichte plekken in bossen, struwelen en heggen. Het aantal chromosomen is 2n=68.
De paarsachtige of kaneelbruine takken zijn bezet met takdoornen. De 3 - 5 cm lange bladeren zijn gelobd en hebben fijn gezaagde randen, behalve aan de wigvormige voet. De steunblaadjes van de bloeiende twijgen hebben talrijke tanden en gesteelde klieren.
De koraalmeidoorn bloeit in mei en juni met witte, sterk geurende bloemen. De kelkbladen zijn lancet- tot lijnvormig en blijven aan de rijpe vrucht teruggeslagen (ondersoort rhipidophylla) tot opgericht (ondersoort lindmanii) zitten.
De bloemen zijn 0,8-1,5 cm breed en hebben één stijl.
De plant heeft 0,9 - 1,5 cm grote appelachtige vruchten met één pit. Ze zijn rond tot eivormig bij de ondersoort rhipidophylla en meer walsvormig bij de ondersoort lindmanii. Ze rijpen in augustus - september en verkleuren dan van groen naar lichtrood. Ze hebben en zoetzure smaak. Het melige vruchtvlees is geel.
Begerhagtorn er en art i hagtornslekta innenfor rosefamilien (også kalt eplefamilien eller kjernefruktfamilien). Det er en 2–6 meter høy, løvfellende busk med en svært tettgrenet vekstform. Den vokser på frisk eller tørr, og næringsrik grunn.
Bladene er eggformede med tre–fem spisse fingre/lapper med sagtagget rand langs hele bladet, grønne på begge sider. Ørebladene har også tannete rand.
Blomstene er 15–20 mm brede og hvite. De har 1 griffel. Fruktene er runde-elliptiske, 6–10 mm store med utstående begerfliker, børene er mørkerøde og har to kjerner (steiner).
Arten er dyrket eller forvillet, og dessuten spredt naturlig forekommende langs den varmeste del av kysten i Sør-Norge, og vokser naturlig i deler av Danmark og det meste av sørlige Sverige. Den blomstrer i Norge i mai–juni.
Varianten Korallhagtorn (Crataegus rhipidophylla var. lindmannii) skilles fra begerhagtorn ved at begerbladene ytterst er rett utstående fra frukten, og ikke vinkelrett utstående som hos begerhagtorn. Dessuten er frukten mer elliptisk eller sylinderformet
Begerhagtorn danner hybrid med parkhagtorn, eller med vanlig hagtorn.
Begerhagtorn er en art i hagtornslekta innenfor rosefamilien (også kalt eplefamilien eller kjernefruktfamilien). Det er en 2–6 meter høy, løvfellende busk med en svært tettgrenet vekstform. Den vokser på frisk eller tørr, og næringsrik grunn.
Bladene er eggformede med tre–fem spisse fingre/lapper med sagtagget rand langs hele bladet, grønne på begge sider. Ørebladene har også tannete rand.
Blomstene er 15–20 mm brede og hvite. De har 1 griffel. Fruktene er runde-elliptiske, 6–10 mm store med utstående begerfliker, børene er mørkerøde og har to kjerner (steiner).
Arten er dyrket eller forvillet, og dessuten spredt naturlig forekommende langs den varmeste del av kysten i Sør-Norge, og vokser naturlig i deler av Danmark og det meste av sørlige Sverige. Den blomstrer i Norge i mai–juni.
Spetshagtorn (Crataegus rhipidophylla) är en buske eller ett litet träd i släktet hagtornar (Crataegus) av familjen rosväxter. Spetshagtorn kan bli upp till sex meter högt. Den finns i södra Skandinavien, och ner till norra Medelhavet jämte Ukraina, eller om man så vill: de låga och centrala bergen i tempererad del av Kontinentaleuropa. Spetshagtorn trivs upp till ca 1800 meter över havet. Spetshagtorn är mindre vanlig än andra arter i hagtornssläktet. Den kan bilda hybrider med andra arter i släktet.[källa behövs] Arten växer i skogsbryn och hagmark, gärna i lövskog.
I likhet med andra ur hagtornssläktet kan spetshagtorn användas för brännvinskryddning. Frukten och även bladen lär vara ätliga, men har historiskt inte uppskattats för sin sötsura smak.[källa behövs] Frukterna som är 0,8-1½ cm stora har en sten, är röda som mogna och fruktköttet är vitgult, trådigt och något mjöligt. Fruktens tillbakaböjda, ganska korta, foderblad förekommer även som framåtriktade foderblad. Den blommar i maj-juni och frukterna kommer i juli-oktober.
Artnamnet rhipidophylla härleds från grekiskans rhipis (i betydelsen solfjäder) och fyllon (blad). Kromosomantalet är 2 n = 68 {displaystyle 2 mathrm {n} =68}
Wikimedia Commons har media som rör Spetshagtorn.
Spetshagtorn (Crataegus rhipidophylla) är en buske eller ett litet träd i släktet hagtornar (Crataegus) av familjen rosväxter. Spetshagtorn kan bli upp till sex meter högt. Den finns i södra Skandinavien, och ner till norra Medelhavet jämte Ukraina, eller om man så vill: de låga och centrala bergen i tempererad del av Kontinentaleuropa. Spetshagtorn trivs upp till ca 1800 meter över havet. Spetshagtorn är mindre vanlig än andra arter i hagtornssläktet. Den kan bilda hybrider med andra arter i släktet.[källa behövs] Arten växer i skogsbryn och hagmark, gärna i lövskog.
I likhet med andra ur hagtornssläktet kan spetshagtorn användas för brännvinskryddning. Frukten och även bladen lär vara ätliga, men har historiskt inte uppskattats för sin sötsura smak.[källa behövs] Frukterna som är 0,8-1½ cm stora har en sten, är röda som mogna och fruktköttet är vitgult, trådigt och något mjöligt. Fruktens tillbakaböjda, ganska korta, foderblad förekommer även som framåtriktade foderblad. Den blommar i maj-juni och frukterna kommer i juli-oktober.
Artnamnet rhipidophylla härleds från grekiskans rhipis (i betydelsen solfjäder) och fyllon (blad). Kromosomantalet är 2 n = 68 {displaystyle 2 mathrm {n} =68}
Дерево 1—4 м заввишки або кущ. Гілки — з пазушними колючками до 1 см завдовжки. Листки зісподу помітно світліші, з розсіянокоротковолосистою, з країв волохатовійчастою пластинкою. Нижні листки плодоносних пагонів суцільні, наступні за ними невиразно трилопатеві, вище — з добре виявленими трьома лопатями, а верхні — 5—7-лопатеві, широкояйцеподібдні до заокруглено-ромбічних. На неплідних пагонах листки лопатеві до роздільних, з дволопатевими нижніми сегментами. Квітки правильні, двостатеві, одностовпчикові, 5-пелюсткові, блідо-рожеві або майже білі, зібрані в складний щиток. Плоди яблуковидні, видовжено-еліпсоїдні або майже циліндричні, трохи опушені, спочатку жовтувато-бурі, пізніше — червонуваті, з одною кісточкою. Цвіте у травні — червні.
Росте на узліссях по всій території України, крім південно-степових районів; у Криму — в горах.
Заготівля і зберігання, хімічний склад, фармакологічні властивості і використання, лікарські форми і застосування — усе так, як у статті Глід криваво-червоний.
Crataegus rhipidophylla là loài thực vật có hoa trong họ Hoa hồng. Loài này được Lindm. mô tả khoa học đầu tiên.[2]
Crataegus rhipidophylla là loài thực vật có hoa trong họ Hoa hồng. Loài này được Lindm. mô tả khoa học đầu tiên.
Crataegus rhipidophylla Gandoger, 1870
Охранный статус
Crataegus rhipidophylla — растение семейства розовых. Растёт как на известняках, так и на гранитных или вулканических породах; один из немногих теневыносливых видов боярышника, произрастающих в затенённых частях сплошных лесов[2].
Высота дерева или куста может достигать семи метров. Ветви, с пазушными колючками, до 1 см длиной. Листья снизу заметно светлее. Нижние листья плодоносящих побегов сплошные, следующие за ними невнятно трёхлопастные, выше — с хорошо выявленными тремя лопастями, а верхние — 5-7-лопастные, к округлено-ромбическим. На бесплодных побегах листья лопастные к раздельным, с двухлопастными нижними сегментами. Цветки правильные, двуполые, 5-лепестковые, бледно-розовые или почти белые, собраны в сложный щиток. Плоды удлинённо-эллипсоидные или почти цилиндрические, немного опушенные, сначала желтовато-бурые, позже - красные, с другой косточкой. Цветёт в мае — июне[3].
По сравнению с Crataegus monogyna, у C. rhipidophylla более крупные цветы, плоды и более декоративную листва. У C. rhipidophylla куполообразная корона, и он теневыносливее, чем C. monogyna[4].
Crataegus rhipidophylla — субатлантический вид. Его ареал включает южную Скандинавию и Балтийский регион, Францию, Балканский полуостров, азиатскую часть Турции, Кавказ, Крым и Украину[2].
Crataegus rhipidophylla — растение семейства розовых. Растёт как на известняках, так и на гранитных или вулканических породах; один из немногих теневыносливых видов боярышника, произрастающих в затенённых частях сплошных лесов.
